De Vertrekken van de Rabbions

'Dan doe ik je bij deze mijn groeten die je al veel eerder had moeten hebben,' glimlachte Peter waarna hij zijn oogglazen tevoorschijn haalde uit zijn binnenzak en ze op zette. Bedenkelijk staarde hij naar het bord voor hij al snel zijn eerste zet maakte. 'Naar het Westen? Als de delegatie komt zal ik er ook zijn met mijn familie, maar niemand is er zeker van wanneer ze echt komen. Tenminste, de koning wil nog geen uitspraken er over doen,' verzuchtte Peter. Het zou een stuk makkelijker zijn als ze zich vast konden voor bereiden op een volgende reis. Evenfall was een stuk verder vanuit Lorath dan Myr. Bovendien vergde het sowieso een hoop inspanning om klaar te zijn voor een delegatie vanuit Quandaï. Pete wilde zijn Quandaïs bij spijkeren en moest overleggen met zijn ouders wat er voor het Zuiden te halen viel uit een goede relatie met het verre land. 'Je komt inderdaad op meer plekken dan ik ooit ben geweest. Maar ik zou het niet kunnen.'

'Ik weet ook de fijne details er niet over.' begon ze, terwijl ze naar het schaakbord keek. 'Mijn vader wil er graag heen en gezien het dit keer zijn beurt was om te kiezen, gaan we daar naartoe.' vertelde ze. 'Het zou gezellig zijn als jullie ook zouden komen.' zei Renee oprecht en dacht na over haar volgende zet. Vroeger wilde ze nog wel eens schaken met haar vader of moeder, maar de laatste tijd had ze het steeds minder gedaan, wat betekende dat ze nu des de langer moest nadenken over welke zet ze wilde maken. 'Als ik opgegroeid was in een paleis had ik het waarschijnlijk ook moeilijker gevonden, maar ik ben niet anders gewend. Geloof me, het gevoel van vrijheid is echt bevrijdend.' Ze vond het altijd heerlijk om nieuwe mensen te ontmoeten. Soms was het als kind moeilijk geweest, als ze een tijdje op één plek bleven, en ze kinderen had ontmoet waar ze veel mee speelde. Dan was het afscheid moeilijk geweest, maar ze had altijd haar broers en haar ouders gehad. 'Misschien zou je het eens moeten proberen, ik weet zeker dat het minder erg is dan het lijkt.'

'Heeft hij echt zelf mogen kiezen?' grinnikte Peter. Hij wist maar al te goed dat William vaak overtuigd werd door zijn vrouw of zijn dochter als ze toch echt liever ergens anders heen gingen. 'Als de delegatie er is, zullen we er zeker zijn.' Pete glimlachte en keek naar Renee. 'Laten we hopen dat ze snel komen, dan zien we elkaar snel weer.' Het had nu erg lang geduurd voor hun paden elkaar weer gekruist hadden. Peter probeerde Renee dan wel eens te schrijven, maar het was moeilijk te weten waar hij de brieven heen kon sturen. Pas als hij de plannen wist kon hij ergens een brief laten bezorgen waar Renee en haar ouders zeker langs zouden komen. 'Reizen is niet echt iets voor mij,' wuifde Pete het idee weg. Het zou moeilijk zijn om zijn medicijnen bij de hand te hebben en hij kon op reis zichzelf niet af zonderen op de momenten dat hij voelde dat dat dringend nodig was. 'Bovendien heb ik veel werk hier. Moeder en vader vragen me meer en meer om te helpen.' Het was vooral zijn moeder die echt de zaken ondernam en hem om hulp vroeg. Zijn vader had nooit de overhand gehad in het regeren van het Zuiden.

'Dit keer heeft hij écht zelf de keus mogen maken.' lachte Renee. Het gebeurde nog al eens dat zijzelf of haar moeder hele andere ideeën hadden en ze konden haar vader dan ook vaak overtuigen om toch naar de plek te gaan waar zij heen wilde. Bedachtzaam deed Renee nog een zet en keek hem vervolgens aan. 'Hoe weet je dat nou als je het nog nooit geprobeerd hebt? En dan heb ik het natuurlijk niet over het reizen van het Zuiden naar het Oosten, maar over écht reizen.' Ze kon niet geloven dat er iemand was die het werkelijk niets vond. Natuurlijk had het zijn nadelen, maar dat had het wonen in een paleis of op het platteland ook. 'Wat fijn!' zei ze met een oprechte glimlach. 'Het is maar goed dat jij je vader over gaat nemen en niet Darren, dan zou het Zuiden wel een potje worden.' lachte ze. Darren als heerser van het Zuiden was iets wat gelukkig nooit zou gebeuren. 'Dat zou pas wat zijn.'

Peter grinnikte en deed hoofdschuddend zijn zet. William was vast trots geweest dat hij eindelijk de keuze had kunnen maken. 'Het is gewoon niet iets wat me trekt,' zei Peter plots stug. Hij had het niet graag over de beperkingen die hij zichzelf op moest leggen omdat hij niet zoals andere mensen was. Het reizen was niet iets dat hij lang zou kunnen doen. Hij had zijn eigen ruimte nodig. Peter moest lachen toen ze over Darren begon. 'Het is inderdaad maar goed dat hij absoluut geen ambities heeft om dat te doen, maar het was fijn geweest als hij toch wel andere ambities had gehad.' Hij had zo vaak geprobeerd zijn broertje iets te laten doen, om het leven een beetje serieus te nemen, maar dat lukte maar zelden. Maar dan was er Heida natuurlijk nog. Bedenkelijk keek hij weer naar het schaakbord. Na zijn volgende stuk te verplaatsen keek hij Renee aan. 'Heida zit nog altijd flink achter me aan,' vertrouwde hij haar toe. Hij sprak er maar met weinig mensen over hoe zijn zus en hij een behoorlijke vete hadden over het overnemen van de zetel.

'Hij komt er vanzelf wel een keer achter dat hij keuzes moet gaan maken in zijn leven. Misschien moet hij het gewoon een keer zelf ervaren, dan leert hij er vanzelf van.' Het was niet dat Renee een echte keuze had gemaakt over wat ze wilde met haar leven, maar zij had dan ook niet de adel waar ze rekening mee hoefde te houden: ze hoefde geen positie over te nemen of aan wensen en eisen van anderen te voldoen. Ze kon gewoon haar eigen leventje leiden. 'Weten je ouders er vanaf? Van de ambities van Heida?' vroeg ze nieuwsgierig en keek hem aan. Officieel had Peter natuurlijk het recht op de plek van zijn vader, gezien hij het oudste kind was, maar dat haalde de ambities van Heida niet weg natuurlijk.

'Hij wordt er wel een keer mee geconfronteerd,' mompelde Peter instemmend. Hij zou niet tevreden toe kijken als zijn broer eindelijk eens struikelde, maar het zou hem goed doen te zien dat iets Darren anders tegenover het leven kon laten kijken. Het was echt niet zo'n feest als hij het deed lijken. 'Ze weten het.' Meer kon Peter er niet echt iets over zeggen. Zijn ouders hadden tegen hem nooit gesproken over de mogelijkheid dat zijn zuster de zetel over nam. Hij dacht dat zijn vader er niet veel over kon zeggen, maar zijn moeder daarentegen- Hij wilde er niet graag aan denken dat zijn ouders iets beloofden aan zijn zuster terwijl hij iets heel anders zag gebeuren in zijn toekomstperspectief. Pete was opgegroeid met de veronderstelling dat hij zijn vader zou op volgen, maar het was nooit vast gelegd en er kon zoveel gebeuren. Afwezig deed Peter een zet en zag hij toen zijn fout. Een zucht slakend leunde hij naar achteren. 'Maak me maar af,' lachte hij geërgerd vanwege zijn eigen stommiteit naar Renee.

'Waarom ga je niet met je moeder praten? Je kan haar op zijn minst vragen wat zij van de plannen van Heida vindt en hoe je ouders er tegenover staan, toch?' Renee kon zich niet voorstellen hoe het was om zoveel rivaliteit te hebben met je broer of zus, maar ze snapte wel dat Peter ermee zat. Vanaf kleins af aan was hij erop voorbereid om zijn vader op te volgen, maar nooit had hij de zekerheid gehad dat het ook werkelijk zo zou gaan verlopen. 'Volgens mij zit jij met je hoofd in een hele andere wereld.' merkte ze op, toen ze een zet deed en schaakmat had. 'Zal ik wat thee laten brengen?' Ze wist niet of het gedoe met Heida het enigste was wat er in zijn hoofd zat, of dat er ook andere dingen waren waar hij over wilde praten. 'Als je ergens mee zit weet je dat je het altijd bij me kwijt kan hè?'

Nieuw

Eddard zat comfortabel in één van de stoelen van zijn vertrekken met een dik boek op zijn schoot en een tree vol lekkers naast zich. Hij had zich flink laten verwennen door de huishouding in Myr. Hij had al jaren geleden vrienden gemaakt met de dienstmeiden en de kok die hem maar al te graag wat extra zoets toe wilden stoppen en hem tijdens feesten nooit met een leeg glas rond liet lopen. Toen hij de tweede dag al naar de keukens op pad was gegaan en de kok zijn blauwe, maar grijnzende gezicht had laten zien om zijn verhalen te komen vertellen, had de man hem vervolgens meteen terug naar bed gestuurd. De ochtend er na volgden de extra maaltijden en kwam de ene na de andere bediende een praatje maken. In Evenfall was het daar allemaal veel te stijf voor. Ed had echt wel geprobeerd vrienden te maken, maar verder dan zijn collega's kwam het niet. En hier hield het hem tevens goed bezig. Hoewel hij elke avond met de familie van zijn broer at en maar al te graag op stap ging met zijn nichtje, wilde hij het gezin ook hun tijd samen geven. Van het uit voeren van zijn werk had Sibel nog niets willen horen, hij had de vergaderzaal nog niet in mogen stappen, en veel meer had Ed niet te doen hier. Bovendien voelde het nog steeds of hij aan het wachten was. Zolang hij Kain niet voor zich zag staan, kon hij niet geloven dat hij zich goed uit de situatie had weten te redden. Ze hadden amper tijd gehad elkaar te spreken in Tyrosh, omdat Kain zo druk was geweest. Ed was eerlijk gezegd wat gepikeerd dat Sibel hem maar door liet gaan met zijn werk terwijl er veel te veel gevaar op de loer lag in het Noorden. Iemand had Rohan weten te vermoorden, was dat niet bewijs genoeg dat het er niet veilig was voor wie dan ook? Afgeleid door zijn gedachten sloot Ed zijn boek en zakte nog wat verder onderuit in de stoel. Misschien moest hij maar proberen wat te dutten. Hadden de geneesheren hem niet aangeraden veel rust te nemen? Ed kon zich niet herinneren wanneer hij zich voor het laatst zo lui had gedragen.

Kain had dag en nacht doorgereden om snel in de Oostelijke grote stad aan te komen en zich naar het paleis te haasten. Hij prees zijn eigen conditie en die van het paard dat ze zulke intensieve reizen samen konden maken. Zijn kameraden had hij al snel achtergelaten in een of andere herberg onderweg. Die zouden allemaal de komende dagen aankomen in ofwel het Oosten, ofwel het Westen. Toen hij eenmaal het paleis binnen stapte, vroeg hij niet naar de Koningin of Koning, maar juist naar Eddard Halley. Iedereen zou dat vast wel begrijpen. Uiteindelijk was hij geen onbekende meer in het paleis en werd ook hij herkend door een en ander. Gelukkig werd hem al snel de weg gewezen naar de vertrekken van zijn verloofde en zo haastte hij zich de gangen door. Kain stormde vervolgens het vertrek van zijn verloofde in en schopte onmiddellijk zijn schoenen uit en wierp zijn mantel van zijn schouders af. 'Ed! Waar zit je, schoonheid?' riep hij verrukt uit, terwijl hij zich de woonkamer in haastte en zijn vriend al snel in een stoel zag weg dutten. Met een lach vol geluk wierp Kain zich zo ongeveer op zijn vriend in de stoel en klemde zijn armen en benen om de andere man heen. 'Word eens wakker, knapperd! Jouw favoriete spion is terug!' Het was zo heerlijk om weer hardop te kunnen spreken en niet op zijn woorden te hoeven letten. Hij was bijna thuis. Zo drukte hij verlangend zijn lippen op die van zijn vriend. Het was een geruststelling geweest om Eddard levend en wel het paleis in Tyrosh te zien verlaten en te weten dat hij veilig in het Oosten aan zou komen.

Eddard was net weg gedut en had zijn gedachten aan Kain los gelaten, toen hij op schrok van een stem. Hij werd alleen pas echt wakker toen zijn vriend zowat op hem was gesprongen en hij zijn armen om zich heen voelde. 'Bij de Goden, Kain,' riep Ed lachend uit voor hij ook zijn armen om Kain heen gooide ondanks de pijn die hij voelde. Hij kuste hem gretig terug en hield het gezicht van de man tussen zijn handen. Zo keek hij hem met een brede glimlach aan, zwijgend en vol opluchting. Hij zou er vast nooit aan gewend raken dat Kain zich in gevaarlijke situaties bleef werpen als spion voor Liam. Misschien zou hij het makkelijker gaan vinden om zichzelf af te leiden met werk of met zijn familie, maar hij zou nooit zo onbezorgd kunnen zijn als hij ooit was geweest voor zijn relatie met Kain. Hij had er een paar keer een erg openhartig gesprek over gehad met Sibel. Ze moesten beiden toekijken hoe hun partners meer risico namen dan zij konden. Niemand zou Sibel ooit toelaten gevaar te lopen. De Koningin was te waardevol. En Ed had simpelweg niets toe te voegen. Zijn kunnen lag niet in situaties vol spanning en gevaar. Ed hield Kains blik nog wat langer vast tot hij uiteindelijk zijn gezicht voelde vertrekken en zijn verloofde met een verontschuldigende glimlach van zich af duwde. 'Het stelt me gerust dat je me nog zo leuk vindt dat je me bespringt, maar ik denk dat het misschien beter is je vriend iets voorzichtiger te behandelen,' opperde hij erg bewust van de blauwe plekken op zijn heupen, de gekneusde rib, en welke andere verwondingen hij over had gehouden aan zijn stomme keuze om Liam te helpen.

Kain was zo ingenomen door de zachte lippen en mooie trekken en tedere stem van zijn partner dat hij niet eens door had dat hij nu juist die gekneusde ribben aan het pletten was door zijn gewicht. Hij kon zijn partner enkel kussen en bewonderen. Het was moeilijk geweest om Ed en hun familie niet eens uit te kunnen zwaaien in Tyrosh en zelf te moeten blijven. Daarbij waren die extra dagen niet eens zo waardevol geweest: het enige wat nog van nut was dat in elk geval Celine niet was overleden en dat Iker tot nu dan toe nog geen dictatuur was gestart. Misschien dat de prinses van de Zomereilanden - de goede vriendin van Ed - een goede invloed op de prins had. Toen hij Eds gezicht plots zag vertrekken, besefte hij de fout die hij gemaakt had uit zijn enthousiasme. 'Oh, sorry, sorry!' riep Kain geschrokken, terwijl hij van zijn vriend bijna af sprong van de schrik. Hij was helemaal vergeten dat Ed misschien wel van de buitenkant verbeterend leek, maar van binnen nog best wel gekneusd en verwond kon zijn. Gelukkig leek die nare blauwe plek rondom Eds neus al te vervagen. Hij knielde dus naast de stoel en legde zo voorzichtig zijn hand op Eds wang. 'Hoe gaat het nu met je? Of, nou ja, niet nú, gezien ik je pijn heb gedaan, maar de laatste tijd?' Afwachtend keek hij naar het mooie gezicht van zijn verloofde en voelde meteen bij de herinnering aan dat moment in de haven zijn lippen opkrullen in een grijns. Ze waren verlóófd en als ze het eenmaal aan hun familie hadden verteld, mochten ze het eindelijk van de daken af schreeuwen.

Eddard moest lachen om het plots geschrokken gezicht van Kain. Hij had de pijn er maar al te graag bijgenomen als dat betekende dat hij zijn partner dicht bij zich kon blijven houden. Bovendien was het ook al echt een stuk minder dan de eerste dagen na de bruiloft. Maar zijn neus- Zijn hand gleed onbewust richting zijn neus, maar hij hield zichzelf op tijd tegen. De geneesheer hier had geklaagd over het slechte werk van zijn collega's in Tyrosh. Laatst had hij iets gezegd over hoe scheef het allemaal was. Sibel noch Liam hadden er uitspraken over willen doen, maar Ed was er van overtuigd dat hij zelf in de spiegel zijn neus scheef zag staan. Ed glimlachte echter zijn zorg verbloemend naar Kain en haalde zijn schouders op. 'Ach, ik herstel snel. Vader zal het wel aan mijn bloedlijn wijten. Rabbion bloed,' grinnikte hij. 'Verder verveel ik me dood. Er is niets te doen hier. Ik mag geen politiek voeren, nog niet eens een wetboek doornemen. Liam en Sibel hebben natuurlijk tijd voor elkaar nodig. ' Vervolgens zag hij zijn vriend flink glunderen en trok hij een wenkbrauw op. 'Waar denk jij plots aan?' Maar eigenlijk wist Ed het antwoord al. Zijn glimlach werd ook enkel breder en gelukzalig zuchtte hij voor hij Kain nog eens kuste. 'Nou vertel me eens wat jij nog uitgespookt hebt de laatste dagen in Tyrosh?' Hij was ondertussen opgestaan om zijn boek op te ruimen en de kruimels van de gebakjes van zijn shirt te vegen. Kort bekeek hij de andere man in zijn reiskleding. 'Misschien moet ik ook maar eens bad voor je klaar laten maken. Je-' Hij grijnsde en drukte zijn lippen op Kains wang. Hij maakte zijn zin maar niet verder af.

'Ah, ja, uiteraard is het jouw Zuidelijke bloed. Datzelfde bloed heeft mij mijn mooie uiterlijk namelijk gegeven,' grinnikte Kain, waarna hij tegen zijn borst sloeg. 'En natuurlijk de kracht om op beren te jagen. Alleen de afstammelingen van Donovan Rabbion kunnen dat! Alhoewel- jou heb ik nog nooit met een beer zien vechten.' Hij plaagde zijn vriend maar. 'Sibel is maar wel al te streng met jou, zeg. Hoe gaat het trouwens met mijn werkgever? Ook wel jouw broer genoemd. Ook wel Koning?' Kain had zijn natgeregende pijpen opgestroopt en ook zijn mouwen omhoog geduwd. Hij kreeg het er maar koud van. Het weer had hem niet meegezeten, maar hij had wel erger getrotseerd. 'Waar ik aan denk? Ach, zomaar iets,' plaagde Kain verder. Bij de Goden, wat voelde het goed om thuis te zijn! Hij wilde dan ook niet over dat vervloekte paleis hoeven te praten. Echter kreeg hij - niet geheel onverwacht - toch een vraag erover van zijn verloofde. 'Ed, alsjeblieft, ik heb zo geen zin om over al dat gedoe te praten. Ik heb nog wat gepatrouilleerd, wat gespioneerd, en dat is het. Celine leeft nog, Iker loopt wat uit zijn neus te eten, bla-bla. Zometeen geef ik wel de gedetailleerde versie aan jouw schoonzus.' Of hij kon die taak hopelijk naar één van zijn collega's schuiven. Sibel hoefde niet te weten dat hij al was aangekomen... 'Oh, vind je soms dat ik stink?' plaagde hij zijn vriend, terwijl hij zijn armen om zijn middel sloeg en hem zo voorzichtig, maar stevig tegen hem aan hield. 'Ruik dit dan maar eens! Mijn heerlijk verwassen en gedragen mantel!' Al snel prikkelde zijn flinke baard in Eds gezicht. 'Maar misschien heb je wel gelijk en moeten deze twee haarmonsters er ook maar meteen af.' Zo wees hij naar zijn baard en lange, krullende haren.

Eddard rolde met zijn ogen bij al het geplaag van Kain. 'Wil je me echt tegenover een beer zetten? Je hebt niet gezien hoe snel die wachters van Rohan me op de grond hadden gewerkt. Dat waren al een stel beren.' Het was maar goed dat het zo snel gebeurd was. De beelden zouden hem namelijk nog lang bij gebleven zijn als hij het werkelijk bewust mee had gemaakt. De aanblik van Liam stond al in zijn geheugen gegrift. Hij zat nog wel eens recht overeind in bed als de beelden opborrelden. Het was echter niet te vergelijken met wat zijn broer zelf door maakte. De reis was lang geweest voor Ed, maar voor Liam met zijn verzwakte lichaam was het nog pijnlijker geweest. Het leek beter met hem te gaan nu hij zijn vrouw en dochter dicht bij zich had, maar niemand had verwacht dat hij meteen hersteld zou zijn. 'Hij slaat zich er goed doorheen,' vertelde Ed maar. Kain zou vast beter begrijpen hoe het ging met zijn broer als hij hem zag. Hij luisterde met een geamuseerde blik naar zijn vriend toen hij verder ging. Hij moest lachen om de gekkigheid van de man en probeerde zijn gezicht af te wenden van kietelende baard van Kain. 'Ik vind helemaal niet dat je stinkt!' probeerde hij grinnikend. 'Maar die modder mag je wel eens van je gezicht wassen.' Hij kon natuurlijk niet op tegen de stevige armen van zijn verloofde om zich heen en gaf uiteindelijk op zich los te wurmen. Verrast keek hij Kain aan toen hij over zijn weelderige kapsel begon. Hij kon zijn geluk niet op. Dat haar vond hij wel wat hebben, maar die baard zat enkel heel erg in de weg. Hoe kon hij nu ieder deel van Kains gezicht lief hebben als er een bos piekende haren over de helft groeide? 'Als je me los laat, help ik je wel. Dan durf ik je daarna ook aan mijn broer en zijn familie te laten zien.'

Kains plagerige grijns ging over in een bezorgde en ook wel kwade uitdrukking door het noemen van de wachters die Liam en Eddard onder handen hadden genomen. Misschien was het maar goed geweest dat hij niet in de zaal was geweest, want als hij het had gezien, dan- dan was sowieso zijn dekmantel verdwenen geweest en hadden ze meteen de pijlen op hun groep geplaatst als daders. Hij dacht niet dat er uiteindelijk iemand achter was gekomen dat de spionnen van Liam het paleis hadden geïnfiltreerd, maar het was zo ook niet gelukt om Liam te bevrijden. Dat was puur een speling van het lot geweest. 'Ik laat je zoiets nooit meer overkomen,' beloofde Kain met een gespannen blik en gebalde vuisten. Hij had zijn vriend inmiddels weer losgelaten en had zich van hem afgewend. Hij had de speelse en plagerige sfeer hoog willen houden, puur om alle narigheid te kunnen vergeten. Dat lukte echter niet en hij wist ook wel dat het niet eerlijk zou zijn om er niet over te spreken. Kort knikte hij als antwoord op de woorden over zijn overste: hij was erg opgelucht te horen dat Liam er weer bovenop kwam. Niemand kon echter voorspellen op wat voor manier dat zou gebeuren en wat voor littekens hij van de hele gebeurtenis over zou houden. Dat kon enkel Liam voelen. 'Hoe reageerde Muriel op zijn terugkomst?' vroeg Kain benieuwd, terwijl hij één van de bedienden vroeg om een bad te laten vollopen. Ed zei misschien wel dat hij niet stonk, maar Kain kon zichzelf duidelijk ruiken. En het rook niet erg fris. Vervolgens toverde hij eindelijk weer een glimlach op zijn gezicht. 'Ik wil wel eens zien hoe netjes jij scheert, Ed.'

Eddard zag meteen dat zijn woorden niet goed vielen bij Kain. Hij had het luchtig willen brengen, maar had moeten weten dat het erg serieus was voor zijn vriend. Hij pakte dan ook de vuisten van zijn verloofde was en streek geruststellend met zijn duimen langs de knokkels. 'Kain, ik ben er zelf tussen gesprongen. Het kwam door mijn eigen stommiteit.' Hij wilde absoluut niet dat Kain zichzelf schuldig zou voelen over wat Ed had gedaan. Hij wist dat hij zich koest had moeten houden. Hij had er voor Sibel moeten zijn. In plaats daarvan had hij enkel voor problemen gezorgd. Het was maar een groot geluk geweest dat Isaia in de buurt had gestaan en hem zo haar loyaliteit had bewezen. Het speet hem erg dat hij geen afscheid had kunnen nemen, dat hij haar niet had kunnen bedanken. 'Ze was door het dolle. Maar ik denk dat ze ook wat geschrokken is door Liams voorkomen.' Zijn nichtje had na de eerste enthousiaste omhelzing meteen al gemerkt dat haar vader pijn had. Ze had gevraagd wie dat gedaan had en waarom. Ed had niet gehoord wat voor uitleg Liam of Sibel hadden gegeven, hij had ze daar hun privacy voor gegeven. 'Ik weet zeker dat ze er naar uit kijkt dat iemand haar tenminste weer op zijn schouders het paleis door kan gaan sjouwen,' grinnikte Ed om de sfeer wat op te klaren. Muriel had hem al enkele keren gevraagd wanneer haar andere oom nou eens zou arriveren. Het voelde altijd goed om te merken dat niet alleen hij snakte naar zijn vriend, maar dat zijn familie eveneens maar al te graag zijn verloofde wilde verwelkomen en graag op bezoek had. Eddard liep terug op Kain af om zijn handen in zijn nek te leggen en hem een vluchtige kus te geven. 'Zolang je me maar niet te veel afleidt met je schoonheid zal er vast niets mis gaan.' Hij liet Kain los om een gedag te zeggen tegen de bediendes die het badwater kwamen brengen en liep toen zelf naar de slaapkamer om een set schone kleding voor Kain te pakken en zijn scheer set. Pas toen hij terug in de zitkamer was keek hij met een frons naar de andere man. 'Heb je Isaia nog gezien na ons vertrek?' vroeg hij enigszins bezorgd.

Terwijl Ed zich bezig hield met het bad en schone kleding nam Kain plaats op de bank en legde hij zijn benen omhoog. Zijn haastige reis begon nu pas zijn tol te kosten en hij voelde hoe de vermoeidheid over hem heen kwam. Wat zou hij vanavond goed slapen: zonder zorgen en met flink slaaptekort! 'Muriel is zo slim, binnen de kortste keren heeft ze door wat er allemaal is gebeurd. Of ze hééft het al door.' Hij moest glimlach om de gedachte dat zijn nichtje hem miste, maar tegelijkertijd liet Muriel hem ook denken aan zijn andere neefje en nichtje in het Zuiden. Hij hoopte maar dat alles goed met ze ging. 'Natuurlijk sjouw ik Muriel binnenkort weer door de gangen heen, maar ze zal nu vast nog te druk zijn met haar ouders uit horen en van hun aanwezigheid genieten. Binnen de kortste keren wordt dat ook weer saai voor haar.' Kain knikte kort als antwoord op de vraag van zijn partner. 'Heel kort en eenmalig. Ik kwam haar en Iker tegen in de gang. Ze werden omringd door teveel wachters om een goede blik op haar te werpen, maar ze leek gezond te zijn. Kan je haar anders aan brief sturen?' Hij had inmiddels twee glazen ingeschonken met de wijn die nog op tafel stond en bood er eentje aan Ed. Glimlachend ontving hij een kus van zijn vriend en hield hem nog even vast om hem nogmaals te kussen, echter nu tederder. 'Mijn hele doel van leven is om mensen af te leiden door mijn schoonheid,' grinnikte hij, 'al geniet ik er bij jou het meeste van.'

Eddard had zijn spullen op een stoel bij het bad gelegd en bedankte de bediendes met een grote glimlach. Het was een werkelijke luxe om zo te kunnen badderen. Het was altijd hemels geweest om na de lange tochten met zijn ouders en broer en zus weer eens bij familie in één van de paleizen langs te gaan en een echt goed warm bad te kunnen nemen. Daar genoot hij nu ook nog van. Hij nam dankbaar de wijn van Kain aan, maar dronk er nog niet van. Bedenkelijk draaide hij de drank in het rond. 'Ik weet niet of het haar wel zou bereiken. En nu ze zich bij prins Iker aangesloten lijkt te hebben weet ik niet of het een goed idee is.' Hij wist niet of een brief naar hun tegenstander, terwijl hij deel uit maakte van Sibel en Liams regering, wel kon. Maar mocht hij dan niet een goede vriendin schrijven? Het deed hem goed te horen dat ze er goed uit had gezien, maar hij vroeg zich wel degelijk af wat haar rol in dit alles nu was. Sleurde Iker haar maar mee in zijn roekeloosheid? Of had ze bewust besloten hem bij te staan als zijn vrouw? 'Ik kan haar ten minste schrijven om mijn dank te uiten,' besloot hij echter en keek op naar Kain na een slok wijn genomen te hebben. De wijn smaakte goed, maar de mond van zijn vriend was zovelen malen beter. 'En wat heb je me al afgeleidt. Weet je nog toen we elkaar ontmoetten?' Ed voelde zijn glimlach weer verschijnen. Ergens had hij het gebroken paar glazen nog. Het moest vast tussen de spullen in hun huis liggen. 'Kom, laat me je helpen met dat natte pak van je.' Hij zette zijn glas weg en hielp Kain met de doorweekte kleding. 'Misschien kan ik ook wel een bad gebruiken,' opperde hij vervolgens glunderend.

'Het zal nooit fout zijn om jouw dank te uiten. Dat laat vooral zien dat jij - wij - ons niet te trots voelen om anderen te danken. Misschien laat het Iker op de een of andere manier in zien dat wij niet de vijand zijn en dat we Rohans dood moeten gebruiken om een nieuwe start te maken.' Kain had in de tussentijd de wijn al volledig opgedronken en voelde hoe hij warm werd door zowel de tedere woorden van zijn vriend als de heerlijke smaak van de wijn. 'Ik dank de dag van onze ontmoeting nog elke moment. Toen ik je zag zitten- ik wist meteen dat die man mijn echtgenoot zou worden,' zei hij plagerig, al zat er een serieuze ondertoon bij. Hij had niemand liever als echtgenoot genomen. Kain liet zich helpen door zijn vriend om zich van zijn doorweekte kleding te verlossen en liep zo onbedekt naar de wasruimte toe. Voorzichtig liet hij zich in het warme water glijden van het bad en sloot hij vol genot zijn ogen nadat hij zijn gezicht en haren nat had gemaakt. Dít was pas thuis komen. Hij wilde de luxe niet te veel voor lief nemen, maar bij de Goden, wat was dit een genot en een luxe en iets wat hij nooit had gedacht te hebben. In het Zuiden had het werkelijk altijd uren geduurd om een bad te vullen en dan was het ook maar puur zijn onderlichaam geweest dat onder water had gestaan. Het was een werkelijke luxe geweest en kon dus ook niet al te vaak voorkomen. Bij het voorstel van Eddard was hij echter onmiddellijk weer alert en keek hij zijn vriend met dezelfde glunderende blik aan. 'Ik heb toch echt iemand nodig die mijn rug moet wassen,' zei hij op quasi onschuldige toon.

Eddard kon alleen maar instemmen met de woorden van zijn vriend. De achterdocht die hij had gevoeld toen hij Isaia voor het eerst in het echt had gezien had een averechts effect gehad. Hoe had hij de vriendschap die ze op hadden gebouwd in al die jaren nou zo snel in twijfel kunnen trekken? Hij had het maar gewijd aan de politiek in Evenfall die hem toch wantrouwiger had gemaakt dan hij had verwacht. Isaia verdiende meer en hij hoopte dat dit soort manier van omgang de norm zou zijn. Niet de achterdocht, paranoia en vijandelijke houding. Ed moest weer lachen toen hij Kain zo hoorde spreken over hun ontmoeting. Wat hij ook zei, geen van beiden had toen echt kunnen weten dat ze hier zouden eindigen, samen. Hij had het in ieder geval niet verwacht en het had hem ook best wat tijd gekost om te beseffen dat hij dat wilde. Met een glimlach hielp hij de andere man verder en hing de kleding over een stoel dichter bij het open raam. De warme lucht buiten zou wel helpen de kleding te drogen. Hij volgde zijn verloofde naar de tobbe en keek met een brede glimlach toe hoe Kain even graag op zijn voorstel reageerde. De uitnodigende woorden kon hij natuurlijk niet weigeren. Grijnzend trok hij zijn eigen kleding uit om met een ondeugende blik bij zijn vriend in bad te stappen. Het water reikte tot aan de rand van het bad en klotste zowaar op de vloer, maar Ed had enkel aandacht voor zijn vriend. Zuchtend kroop hij tegen Kain aan en kuste hem zacht. Liam en Sibel zouden maar moeten wachten tot ze Kain kregen te zien. Hoe zelfzuchtig het ook was, Eddard wilde eerst zelf genieten van het feit dat zijn verloofde bij hem was.

Nieuw

Eddard zat met een frons op zijn gezicht op de sofa in zijn vertrekken. Hij had zijn armen over elkaar geslagen en zijn benen gekruist, maar ging al weer verzitten. Hij trok zijn blouse glad en gleed nogmaals langs zijn haren terwijl zijn blik alweer naar de deur gleed. Zojuist was er een bericht gekomen dat Isaia gearriveerd was en naar de gastenvertrekken was gebracht. Ed had meteen een bode haar kant op gestuurd om haar uit te nodigen langs te komen. Hij wilde haar natuurlijk de tijd geven om te rusten na de lange reis, maar het liefst sprak hij haar direct en als eerste. Kain was aan het werk, maar hij hoopte dat zijn verloofde op tijd zou zijn om kennis te maken met de prinses. Ed wilde ze erg graag aan elkaar voorstellen. Toch was hij ook blij een moment alleen te kunnen zijn met Isaia. Het gaf hem een goede mogelijkheid haar te bedanken. Iets wat hij niet juist had kunnen doen in Tyrosh voor hun vertrek. Ed stond met een zucht op om een blik op zichzelf te werpen in de glazen ruiten en trok nogmaals aan zijn blouse. Hij was nerveus, zoals ook in het Noorden, om met zijn pen vriendin te praten. Dit maal stond er misschien nog wel meer op het spel dan toen ze elkaar voor het eerst hadden gezien.

Isaia was opgelucht geweest om te arriveren in het Oosten. Ze had haar ogen uitgekeken tijdens de reis, maar dat was niets bij de pracht en praal die ze zag in Myr en dan nog niet eens over het paleis gesproken- Diane en zij hadden gelukkig vertrekken om samen te delen en ze had dus ook even de tijd genomen om zich op te frissen na al die dagen in herbergen te slapen. Gelukkig had er al snel een bode voor de deur gestaan en had die man precies het bericht gebracht waar ze op had gehoopt. Eddard wilde haar graag zien. Tot dan aan toe had ze nog geen nieuws over de man gehoord, dus dit eerste bericht van leven deed haar goed. Gehaast ging ze de gangen door, geleid door één van de bedienden, en stond ze voor ze het wist voor de deur van Eddards vertrekken. Isaia werd binnengelaten door de wachters en zo zag ze al snel Ed in het vertrek staan. Met een brede grijns haastte ze zich naar hem toe en omhelsde ze hem stevig. 'Eddie!' slaakte ze verrukt uit. 'Wat zie je er goed uit!'

Ed keek om toen een bediende aan kondigde dat zijn bezoek aangekomen was en rechtte al snel zijn rug en schouders. Wat ongemakkelijk zette hij een hand op zijn heup en hield toen zijn handen maar achter zijn rug. Ongeduldig keek hij naar de deur voor deze open ging en Isaia stralend het vertrek in kwam. Ed kon niet anders dan breed lachen naar zijn vriendin. 'Isaia,' antwoordde hij overrompeld door haar enthousiasme, maar ook opgelucht. 'Enkel met dank aan jou,' grijnsde Eddard. Hij had haar stevig vast gehouden en liet haar los om enkel haar hand vast te houden en deze overdreven te kussen. 'Welkom in het charmante Oosten, prinses Isaia.' Zijn formele toon had hij extra aangedikt met een lach. 'Je ziet er zelf ook prachtig uit,' vervolgde hij bewonderend. Ze was altijd oogverblindend. Het had hem een vreemd soort trots gegeven te mogen aanschouwen hoe ze de adem van een hele zaal had benomen tijdens haar bruiloft. Het was moeilijk je ogen van iemand zoals Isaia af te wenden. 'Hoe was de reis? Waar ben je langs gekomen? Heb je de bergruggen van Atlenis gezien?' Met die vragen wenkte hij haar verder het vertrek in, richting de zithoek waar eerder een bediende wat versnaperingen en een kruik goede wijn klaar had gezet.

Isaia liet Ed haar hand overdreven kussen, waarna ook zij zijn hand naar haar toe trok, om er zelf ook met een luide smak een kus op te drukken. 'Zo charmant, Eddie!' slaakte ze met een grijns uit, waarna ze zijn dankwoorden weg wimpelde. 'Ik zou het zo nog eens doen, Ed, want ik weet dat jij het ook voor mij gedaan zou hebben. Penvrienden moeten elkaar steunen, toch?' Ondertussen gleed haar blik geïnteresseerd over haar vriend heen en vervolgens over de aankleding van het vertrek. Het meeste kon ze plaatsen als spullen van Eddard, maar zo her en der lag er ook een mantel die ze groot voor Eddard leek en tevens een dolk wat Ed hoogstwaarschijnlijk niet zou gebruiken. Het was duidelijk dat haar vriend hier niet alleen leefde. Nadat ze haar ogen flink de kost had gegeven, liet ze zich naar al het lekkers leiden. 'De reis was- het was adembenemend! De bergruggen van Atlenis, het meer van Therondia en in Imgur hebben we de meest overheerlijke vis gegeten. Maar, Ed, Myr... Hoe kan het dat je hier niet voor eeuwig blijft wonen?' Ze had inmiddels plaats genomen op de sofa en keek geïnteresseerd naar de lekkernijen. Haar aandacht bleef echter op haar vriend gericht. 'Waar is jouw verloofde?' vroeg ze benieuwd.