De Vertrekken van de Rabbions

-

Peter was pas die dag met zijn ouders en zuster en broer aangekomen en zag het absoluut niet zitten om zich nu al onder een hoop mensen en lawaai te begeven. Hij had zijn moeder dus al afgewimpeld toen ze had gevraagd of hij met haar mee had willen gaan. Als reden had hij opgegeven dat hij het boek wat hij in de bibliotheek had gevonden wilden bestuderen. Het was een eeuwenoud boek geschreven door een befaamde strateeg, alleen zijn schrijfstijl representeerde al zijn brute strijdkracht. Het fascineerde Peter om over dit soort dingen te lezen en het om te denken naar een tegenwoordige praktijk om te denken. Later zou hij dan suggesties doen bij zijn ouders of bij zijn leermeesters. Zijn grootvader zou vast maar al te graag met hem willen discussiëren. Ijverig ging Peter door met hem over schrijven van cruciale zinnen uit het oude werk en ging hij zo snel door de bladzijdes heen.

Gezien ze pas vandaag aan waren gekomen en het even had geduurd voordat alle bagage binnen was, had Darren nog niet de mogelijkheid gehad om iets te doen. Hij had zojuist zijn kleding aangetrokken, maar wurmde nu al de das die hij om had wat losser. Hij wist dat zijn broer niet mee was gekomen met zijn moeder, dus Darren had de taak op zich genomen om hem uit zijn boek te krijgen en mee naar het feest. Het zou hem goed doen om zich eens tussen de mensen te bevinden, in plaats van tussen de boeken. 'Peter, ik weet dat je niet wil, maar je gaat hoe dan ook mee naar het feest. Dat boek loopt heus niet weg.' merkte hij op, terwijl hij in de deuropening van de vertrekken bleef staan en naar zijn broer keek die diep geconcentreerd in zijn werk verscholen zat.

Peter keek nors op van zijn werk toen hij plots iemand de zitkamer in zag lopen en kort glimlachte hij naar zijn broer voor hij weer verder ging met het lezen van een pagina. 'Ik ben erg goed in het nemen van beslissingen voor mijzelf en ik heb een paar uur geleden al besloten dat nee, ik niet naar het feest ga.' Hij schreef een volgende zin over en moest doen toch weer opkijken van zijn boek toen hij met zijn veer naast het inktpotje stak en het omstootte. Hard vloekend sprong hij van zijn stoel en stelde zijn boek veilig waarna hij de mouwen van zijn witte blouse gebruikte om de inkt van zijn werk af te deppen. Geërgerd keek hij op naar Darren. 'Sta daar niet zo! Geef me wat doeken of iets, bij de Goden.' Mopperend probeerde hij zijn papieren te redden van de donkere inkt die al snel zijn woorden begon uit te wissen.

Darren kon enkel en alleen maar breed grijnzen toen hij zag dat Peter zijn eigen inktpotje omstootte en hopeloos toekeek hoe al zijn werk verloren ging. 'Volgens mij is dat een teken van de goden dat je ermee moet ophouden voor vandaag en jezelf eens moet gaan vermaken op het feest.' gniffelde hij, terwijl hij wat doeken uit één van de kasten trok en deze naar Peter gooide. 'Volgens mij ben je zo ingenomen door dat boek van je, dat je geen rationele beslissingen meer kan maken. Daarbij is het goed voor onze naam om te gaan, iedereen is daarbuiten. Ik hoorde dat zelfs de koning heeft besloten om het feest een bezoekje te brengen, al dat het niet waard is om te gaan weet ik het ook niet meer.' De koning kon hem aan zijn reet roesten, maar wellicht dat het Peter zou overhalen om toch mee te gaan. 'Al ga je maar een half uur, hallo zegen tegen je familie en wat mij betreft mag je dan weer terug je hol der boeken in kruipen.'

Peter staarde met een diepe frons naar het blauw op zijn handen en ruw schoof hij de verpeste stukken perkament van het bureau af. Hij gebruikte de doeken om het bureau nog wat schoon te deppen, maar gaf het uiteindelijk op en gooide ook de doek op de grond. 'Bij de Goden, ik weet al alle redenen die je me wil geven, maar geen enkele kan me echt wat schelen, Darren.' Hij was ondertussen naar de deuren van het vertrek gelopen en opende deze om er een bediende bij te roepen. Mooi niet dat hij die zooi zelf op geen ruimen. Nogmaals keek hij naar zijn blauwe handen en zuchtte toen diep. 'Maar prima, ik ga me nu nooit meer kunnen concentreren.' Hij rolde de mouwen van zijn blouse af en knoopte de manchetten vast om vervolgens een colbert ergens van een stoel te pakken. 'Kom op, leid de weg.' Hij wuifde naar zijn broer en stuurde hem zo de vertrekken uit. Het aanzicht van de zooi die hij achterliet zou hem alleen maar ontzettend gefrustreerd maken.

Darren grijnsde breed toen zijn broer zijn colbert aandeed en met hem instemde om mee te gaan naar het feest. 'Dat was een stuk gemakkelijker dan ik had verwacht.' lachte hij, terwijl hij door de gangen van het paleis heen liep. Ze kwamen niet erg vaak in het Oosten, maar als ze er waren genoot Darren altijd van het weer. Dat gold voor alle plekken waar ze kwamen: het weer was overal beter dan in het Zuiden. Bij het mopperende gezicht van Peter, rolde Darren met zijn ogen. 'Kop op, zo ver was je nog niet en dat boek loopt niet weg.' Darren vond het meer dan vermakelijk dat Peter zijn potje inkt over zijn werk had laten vallen, maar dat sprak hij niet uit. 'Ik hoorde dat Renee er ook al was, op het feest.' begon hij, om het gesprek een beetje levendig te houden. Hij wist dat zijn broer en Renee altijd schaakte als ze bij hen op bezoek was, dus hij zou haar wellicht weer eens willen zien. 'En Liam is weer terug.'

Peter keek met en boze blik naar Darren. 'Alsjeblieft, houd je mond.' Het was al erg genoeg dat Darran dat zojuist had zien gebeuren. Wellicht als hij alleen was geweest had hij het nog op kunnen laten ruimen en verder kunnen werken, maar hij had nu niets gehad om zijn broer te weigeren. Hij stak zijn handen in zijn zakken en slofte zo achter Darren. Hij zag het niet echt zitten tussen een boel vrolijke dansende mensen te moeten gaan lopen, maar als de koning er was en hij gewoon een drankje kon pakken en er andere bekende gezichten waren kon hij zich misschien wel vermaken. 'Ah,' antwoordde hij kort. 'Is Heida er ook al heen?'

Bij de opmerking van Peter dat hij zijn mond moest houden begon hij te lachen. 'Ben er je nou nog niet aan gewend dat dat toch niet gaat gebeuren?' merkte hij op, terwijl hij met een triomfantelijke grijns verder liep. 'Ik denk het wel en anders komt ze vast snel genoeg.' Hij had geen idee waar hun zuster op dit moment uithing, maar hij had het vermoeden dat ze er al was, Heida was niet de persoon om zo'n feest over te slaan (?). 'En ik hoorde dat de troubadour die speelde nogal een reputatie heeft, hij schijnt erg goed te zijn. Naya en Sibel hebben hem hoogst persoonlijk uitgenodigd om zijn kunsten te laten horen vanavond.' Hij was benieuwd of de man zijn verwachting waar kon maken en daarbij vond hij het ook gewoon leuk om iedereen weer te zien.

Peter wierp Darren een blik, maar zei verder niets. Zijn broertje was inderdaad niet de beste in het houden van zijn mond op bepaalde momenten. Zeker niet tegenover hem. Hij knikte en zuchtte. Heida zou er vast te vinden zijn. 'Echt?' Peter was lichtelijk geïnteresseerd in die troubadour. Het klonk alsof het het wellicht wel waard zou zijn om een kijkje te nemen bij het feest ook al was het alleen voor die troubadour. Zwijgend liep hij verder naast zijn broer en besefte toen dat hij het Darren ook niet kwalijk kon nemen dat zijn avond werk geruïneerd was. 'Dus wie ga je allemaal vragen om met je te dansen? Ik neem aan dat je dat al hebt uitgestippeld? Of ga je je vanavond op de wijn storten?' Met een kleine glimlach keek hij naar Darren. 'Vader gaat niet blij zijn als het weer zo eindigt als de vorige keer,' grinnikte Pete.

Darren haalde zijn schouders op. 'Eerlijk gezegd nog niet echt over nagedacht.' gaf hij toe. Normaal wist hij wel welke vrouwen hij aan zijn zijde wilde hebben, maar omdat ze pas zo laat aan waren gekomen en hij niet wist wie er allemaal zouden zijn, zou hij het wel zien als hij op het feest aan kwam. 'Hé, het was niet mijn schuld dat die vaas middenin de kamer stond oké? Zo'n ding hoort op een tafel of op de schouw, niet op een pilaar middenin een kamer.' Zijn vader was niet blij geweest dat Darren in al zijn dronken onhandigheid de vaas van de pilaar af had laten vallen en er zelf naast in slaap was gevallen. De volgende ochtend werd hij ontdekt door één van de dienstmeisjes die zijn vader erbij had geroepen. Hij zou die blik in zijn vader's ogen niet snel vergeten. 'Ik zal wel wat minder drinken vandaag.' beloofde hij grinnikend. Toen ze de poorten van het kasteel uitliepen, kon je in de verte al de herrie van de massa horen. 'Het klinkt in ieder geval gezellig.'

'Niet over nagedacht?' Peter was verrast dat te horen. Hij moest vervolgens lachen toen de vaas werd genoemd en schudde zijn hoofd. Hij vond het nog altijd jammer dat hij het tafereel zelf niet had gezien, maar hij had het dienstmeisje om een uitvoerige beschrijving gevraagd. 'Hé, voor mij hoef je niet minder te drinken, zorg alleen dat je die alcohol niet naar je hoofd laat gaan.' Peter was zelf ook niet iemand die een mok wijn afsloeg, maar hij was erg goed bestand tegen de bijeffecten. Hij keek voor hen uit en zag van allerlei kanten mensen richting het plein lopen. Hij keek er niet erg naar uit om zijn eigen gedachten niet meer te kunnen horen door al het lawaai. Het was één ding om niemand te kunnen verstaan door al het geluid, het was iets heel anders als je aan niets anders kon denken behalve het rumoer.

'Helaas heb ik daar niet al teveel over te zeggen.' merkte Darren op spotte allerlei mensen die ook op weg waren naar het feest. Sommige liepen echt dronken de andere kant uit, naar god mocht weten waar precies. 'Misschien moet je Renee eens ten dans vragen, doen jullie ook eens iets anders dan enkel en alleen maar schaken.' plaagde Darren zijn broer en keek met een grijns naar het vrouwelijk schoon dat voorbij liep. Zelf zou hij eerst zijn moeder ten dans vragen, wellicht zijn zus ook, voordat hij op pad ging naar iemand waar hij zijn avond mee kon spenderen- en misschien zelfs de nacht als de Goden het met hem gezind hadden. 'Is zoiets niet voor jou?' vroeg hij, terwijl hij gebaarde naar een slanke brunette die een eindje verderop stond te praten met wat andere dames.

Peter trok een wenkbrauw op naar Darren. 'Broertje, ik heb heel goed zelf in de hand wie ik ten dans vraag en op wie ik mijn oog laat vallen. Laat me alsjeblieft met rust, oké?' Brommend schudde hij zijn hoofd, maar liet toch kort zijn oog op de vrouw vallen. 'Je weet dat vader veel liever heeft dat we gewoon met de adellijke vrouwen om gaan, hè? Dus naast het misschien laten staan van die vele mokken wijn, zou je ook eens moeten proberen een aantal van die vrouwen maar gewoon te moeten laten voor wat ze zijn.' Hij keek Darren met een geamuseerde glimlach aan. Hun vader had het maar vaak genoeg gezegd dat het beter was als zijn kinderen maar gewoon vriendschappen maakten binnen het hof en niet daar buiten. Peter had daar altijd met een kritische blik naar geluisterd. Wat maakte hen nou zoveel beter dan het volk? Maar hij was niet iemand die zijn vader graag tegensprak.

'Ja en dan eindigen met zo'n saaie muts die niet weet hoe ze plezier moet maken.' merkte hij zuur op. Natuurlijk waren niet alle vrouwen die aan het hof leefde zo, maar Darren wilde zich niet beperken tot dat kleine deel, hij wilde alle mogelijkheden open laten. 'Nou, als jij nou op zoek gaat naar een mooie adellijke dame, heb je vader ook weer blij gemaakt en dan laat je mij gewoon mijn ding doen.' Het interesseerde hem vrij weinig wat zijn vader van hem verwachtte. Peter zou de titel van hun vader overnemen en Darren kon doen en laten wat hij wilde. 'Waarom zou ik niet mogen genieten van al het vrouwelijk schoon om me heen broertje? Je doet jezelf te kort als je je beperkt tot de adel, geloof mij maar.'

Peter keek naar Darren en rolde met zijn ogen. 'Het gaat niet alleen om plezier.' Hij speelde niet graag de grote broer, maar tegelijkertijd vond hij het ook maar al te fijn te weten dat hij het leven wat serieuzer nam dan Darren. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek naar zijn broertje met een frons. 'Het kan me eerlijk gezegd niet schelen hoe schoon de dame is, zolang ze maar een stel hersens heeft en tenminste begrijpt wat ik doe als ik vader's positie over neem. En als ze nog wat land en een goede naam heeft, zal dat alleen maar in het voordeel van het Zuiden zijn.' Hij wist heel goed dat er een verantwoordelijkheid op zijn schouders lag. Zijn moeder had hem er vaak genoeg over gesproken en hij voelde zich dan ook voorbereid en of hij het nu echt wilde of niet, daar dacht al lang niet meer aan. Dat waren vragen geweest die hij zichzelf als tiener stelde. Nu was hij te oud voor dat soort kinderachtige onzin.

'Natuurlijk gaat het wel om plezier, wat zou je leven zijn zonder plezier?!' riep Darren verbaast uit en schudde zijn hoofd. 'Nu snap ik waarom je altijd zo chagrijnig kijkt.' plaagde hij zijn broer en gaf hem een duwtje met zijn schouder. 'Peter, Peter, Peter...' Hoofdschuddend keek Darren zijn broer aan. 'Misschien moeten we je eens leren wat echt genieten is. Ga gewoon een keer mee. Duiken we de stad in, blijven we ergens slapen met wat gezelschap en de volgende dag is het weer over en gaan we verder met ons leven. Niemand die er iets vanaf hoeft te weten.' Al vanaf jongs af aan hield hij ervan om zijn broer dwars te liggen, op welke manier dan ook. Als Peter ja zei, zei Darren nee. Als Peter naar links wilde, wilde Darren naar rechts. Zo was het altijd al gegaan.

Peter keek star voor zich uit en probeerde niet maar niet in te gaan op de plagende woorden van Darren. Na een tijdje kon hij het toch niet meer hebben en stond hij plots stokstil. 'Darren, alsjeblieft, je bezorgt me hoofdpijn, man.' Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek zijn broer en siste de woorden naar hem. Dit was het punt waarop hij bij een verkeerd woord, een verkeerde beweging plots zijn irritatie niet meer in kon houden. Het punt waarop het ineens een vlaag van woede werd. Met samen gebalde vuisten voelde Peter hoe zijn lichaam trilde van de spanning die hij met alle macht in probeerde te houden. Darren wist hem erg goed tot dit punt te drijven. Peter wist dat hij het niet altijd met opzet deed, maar op het moment zelf voelde het altijd wel alsof dat precies hetgene was waar Darren op uit was geweest: om zijn broer te laten barsten en zichzelf voor schut te zetten.

Darren trok zijn wenkbrauwen op toen Peters bui uit het niets omsloeg. 'Man, doe rustig. Ik zit je maar te pesten.' Het gebeurde wel vaker dat Peter ineens zo uit z'n slof schoot. Op één of andere manier gebeurde dat altijd sneller als Darren in de buurt was. Inmiddels stonden ze naast de massa mensen die aan het dansen waren op de muziek. Hij kon nog net zien hoe de troubadour van het podium afstapte en plaats maakte voor een andere groep muzikanten. 'Het ziet er naar uit dat we je grote vriend de troubadour net gemist hebben.' lachte Darren hoofdschuddend, terwijl hij werd afgeleid door wat dames die voor hem stonden te dansen. Toen hij zijn focus weer terug had, keek hij naar zijn broer. 'Wijn?'

Peter probeerde zijn blik te focussen op zijn trillende en nog altijd inktblauwe vuisten. Hij wist dat het hielp om zich af te sluiten van alle prikkels van buitenaf en dat het dan snel weer voorbij kon gaan. Puffend strekte hij zijn handen uit toen de rode waas voor zijn ogen weg trok en met een zwaar hoofd keek hij naar Darren. 'Ik- Nee, dankje.' Hij schudde zijn hoofd als antwoord op de vraag of hij wijn wilde. Kort sloot hij zijn ogen en haalde toen diep adem. 'Wil je Renee gedag zeggen als je haar tegenkomt. Ik ga terug naar het kasteel,' zei hij abrupt. Zijn aanvallen brachten hem altijd in een staat van schaamte. Het was ongelooflijk frustrerend dat hij geen controle meer had over zijn eigen doen en laten op die momenten. Het zou hem nu ook niet helpen om in de drukte te blijven met harde muziek, de walmen van alcohol en allerlei andere prikkels. 'Veel plezier,broertje,' zei Peter nog met een zwakke glimlach voor hij hem achterliet.

NEW

Renee was onderweg naar de vertrekken waar de Rabbion's verbleven. Ze had met Peter afgesproken om een potje te schaken en ze vond het ook fijn om hem nog te spreken voordat ze zouden vertrekken naar het Westen. Stiekem had ze gehoopt dat haar vader gewoon naar het Zuiden wilde gaan, of wellicht het Noorden, maar ze had kunnen weten dat hij graag naar Evenfall wilde gaan. Ze vond het allemaal prima, maar dat betekende dat ze Peter voor een tijd niet zo zien. Als ze in het Zuiden was, maakte ze altijd wel tijd om Peter, Heida en Darren te bezoeken, al spendeerde ze de meeste tijd toch wel met Peter en het schaakbord. Afwachtend klopte ze op de deur van het vertrek, wachtend tot er open zou worden gedaan.

Peter had natuurlijk niet weg kunnen gaan zonder Renee te vragen of ze wilde schaken. Ooit, toen zijn vader weer één van zijn buien had gehad, was hij op zoek gegaan naar een andere schaakpartner en was hij op de één of andere manier bij Renee uitgekomen. Zijn tante Jill had hem als hij het zich nog goed herinnerde op het goede spoor gezet. In het begin schaakten ze vaak alleen, vooral omwille van zijn eigen gebrek aan sociale vaardigheden, maar uiteindelijk werden ze vrienden en kon hij goed met Renee praten. Het was altijd fijn haar te zien en als hij haar niet zag, schreef hij wel brieven. Toen er aan geklopt werd zat hij nog verdiept in een boek en riep hij naar de deur dat diegene zelf maar binnen moest komen. Hij verwachtte dat alleen Renee vanmiddag bij hem langs zou komen. Wie anders klopte er op zijn deur? Aandachtig schreef hij zijn laatste zin af, las de laatste paragraaf en stond toen op om Renee met een glimlach te begroeten. 'Klaar voor de revanche?'

'Als je daarmee bedoeld of ik klaar ben om je wederom helemaal in te maken, dan is het antwoord ja zeker.' lachte Renee, terwijl ze de vertrekken binnenstapte. 'Ik hoop dat je geoefend hebt.' grapte ze en keek de vertrekken rond of ze nog andere mensen zag die ze moest begroeten, voordat ze zich in het spel zou gaan verdiepen. Er was echter niemand te zien. 'Zo, je hebt het rijk voor je alleen zie ik? Geen Darren die aan het klieren is?' Peter had haar wel eens verteld dat Darren het bloed onder zijn nagels uit kon halen. Ze herkende het maar al te goed: vroeger toen ze klein waren konden Eddard en Liam er ook voor zorgen dat ze soms haar haren uit haar hoofd wilde trekken uit frustratie. 'Hoe gaat het met je? Ben je nog naar de feesten geweest? Ik heb je er helemaal niet gezien.'

Peter moest lachen en haalde zijn schouders op. 'Het is maar net hoe je het verwoord, toch?' Hij schoof zelf al aan de tafel waar hij het schaakbord op had staan en begon zijn eigen stukken op hun plek te zetten. 'Pap en mam zijn afscheid aan het nemen van Zya en Silas. En Heida en Darren lopen vast ergens rond, dus is het eindelijk rusting.' Hij glimlachte tevreden en gebaarde naar de stoel tegenover hem. Meestal speelden ze eerst een potje voor hij pas echt begon te praten. 'Het gaat goed en ik ben er wel geweest, maar niet lang. Het is niets voor mij.' Hij liet zijn blik naar het schaakbord afdwalen en zuchtte. 'Darren heeft je zeker niet de groeten van mij gedaan?' Pete snapte niet waarom hij de moeite nog deed om zijn broertje er om te vragen. 'Hoe staat het met jou? Het reizen nog altijd niet beu?'

Renee nam plaats tegenover Peter, zette haar eigen stukken op hun plek en wachtte zijn eerste zet af. 'Nee, Darren heeft wel even met me gepraat, maar hij heeft je groeten niet afgegeven.' lachte ze. Ze wist dat Darren soms het bloed onder Peter's nagels uit kon halen, maar ze kwam liever niet tussen de broers in. 'Het gaat wel goed eigenlijk, we gaan naar het Westen toe. Ik hoorde iets over een delegatie uit Quandaï waar vader heen wilde, maar ik heb de verdere details niet.' vertelde ze en deed een zet, nadat Peter zijn eerste zet had gemaakt. 'En ik zou niet weten waar ik me anders zou moeten settelen. Nu zie ik tenminste nog wat van het land.'