Naya's Vertrekken

-

Yelena had niet de tijd genomen om al haar spullen uit te pakken, maar was rechtstreeks na haar spullen afgezet te hebben in haar kamer naar de vertrekken van Naya gegaan. Ze had haar reiskleding nog aan, maar ze wist dat Naya dat geen probleem vond. Bovendien kon ze haar vriendin misschien wel vragen of ze een jurk mocht lenen. Haar eigen kleding kwam absoluut niet in de buurt van de mooie gewaden die Naya ergens in haar kast had hangen. Tenminste, voor Lena was het allemaal prachtig wat ze hier zag. Ze was er nu eindelijk een beetje aan gewend geraakt om op bezoek te komen in het kasteel. Toch was het moeilijk om niet te verlangen naar haar eigen thuis, het dorp, het landschap. Met een verlegen blik vroeg ze de bediende haar aanwezigheid bij Naya aan te kondigen. Hopelijk was ze wel in haar vertrekken.

Naya was zojuist klaar met het invlechten van haar eigen haren toen één van de meisjes haar kwam vertellen dat de gasten waren gearriveerd en dat Yelena voor haar vertrekken stond te wachten. Enthousiast sprong ze van haar stoel af en liep ze zelf naar de deur om deze te openen. 'Lena!' kirde ze enthousiast en omhelsde haar vriendin stevig. Binnen het paleis had ze natuurlijk de meisjes en haar zus waar ze veel mee omging, maar ze miste haar vriendinnen die van ver moesten komen altijd. Wat dat betreft was het Oosten nog eerst erg afgelegen, maar dat maakte het des de leuker als ze hen weer zag. 'Hoe was jullie reis? Is het een beetje voorspoedig gegaan?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze Yelena binnenliet in haar vertrekken. 'Kan ik iets voor je halen? Iets te drinken of eten?'

Robyn was er al een dag, maar had nog niet de tijd gehad om haar vriendinnen te bezoeken. Daarbij hadden ze in hun brieven afgesproken dat ze de volgende dag zouden afspreken, dus had Robyn geen haast gehad. Ze had met haar broers en zuster de omgeving verkend op hun paarden. Erg vaak kwamen ze niet in het Oosten, dus het bleef altijd leuk om nieuwe delen van de omgeving te verkennen. Vanochtend had ze nog een rit gemaakt met haar vader en was ze compleet de tijd vergeten, zodat ze in haar modderige kleding naar haar vriendinnen zou moeten. Ze hield toch niet van de sierlijke jurken die de andere vrouwen droegen tijdens deze gelegenheden. Toen ze zag dat de deur nog op een kier stond, glipte ze erdoorheen en liep ze regelrecht op haar vriendinnen af. 'Jullie waren mij hopelijk toch nog niet vergeten?' lachte ze, waarna ze haar armen om allebei de meiden sloeg.

Yelena nam de omhelzing gretig aan en begroette Naya glimlachend terug. 'Het was aardig modderig op de wegen met al de regen van de afgelopen tijd, maar verder ging het snel. Hoe is het hier?' Ze woonde niet heel ver van Myr vandaan, maar de wegen naar de hoofdstad van het Oosten vanuit het dorpje waren niet erg goed begaanbaar en maakte het een lange, moeizame reis. 'Oh, nee, dankje.' Ze liep verder achter Naya aan en wilde haar net vragen of Robyn er niet al was toen ze juist binnen kwam. Giechelend sloeg ook zij haar beiden armen om haar twee vriendinnen. Het was al weer een hele tijd geleden dat ze compleet waren geweest. Daarom schreven ze vooral veel en veel brieven en zo nu en dan konden ze elkaar zien.

Naya keek met een glimlach op toen ze nog een stem hoorde en sloeg ook haar armen enthousiast om haar andere vriendin heen. 'Robyn!' Het was fijn om elkaar allemaal te zien. Gezien Robyn in het Noorden woonde zag ze haar nog minder vaak dan dat ze Yelena deed. Met een lach nam ze afstand en keek ze naar de twee meisjes. 'Wat zijn jullie heerlijk modderig!' giechelde ze en keek vervolgens naar de jurk die ze zelf aan had. 'Ik pas niet echt meer in het plaatje volgens mij.' gniffelde ze en liep verder het vertrek in waar ze plaatsnam op één van de fauteuils en haar benen optrok. 'Maak jezelf comfortabel! Kan ik voor jou iets laten komen Robyn? Iets te drinken misschien?'

Robyn sloeg haar armen stevig om haar twee vriendinnen heen en glimlachte breed. 'Bij de Goden, elke keer dat ik jullie zie, zijn jullie weer mooier geworden.' Plagerig kneep ze in de wangen van haar vriendinnen en nam vervolgens plaats op een bank, zonder enige aandacht te besteden aan haar modderige kleding. 'Laat maar van alles komen. Ik heb net gereden met mijn vader, dus ik bulk,' grinnikte ze, terwijl ze het modder onder haar nagels bestudeerde. Het leven in het paleis was voor haar nog steeds vreemd. Ze was zelf op een boerderij opgegroeid en had niets geleerd van etiquette en juiste benamingen. De enige plaats waar ze weleens kwam, buiten de boerderij, was het legerkamp. 'Hoe gaat het met jullie? En jullie families?' vroeg ze benieuwd.

Zelfbewust keek Yelena naar de modderige onderkant van haar jurk en de nog natte laarsjes die ze droeg. Voor ze ging zitten legde ze haar sjaal op de fauteuil en nam daar op plaats om zo maar niet al het moois te besmeuren. Glimlachend keek ze naar de twee meiden en moest ze zacht lachen om Robyn's woorden. Het was heerlijk hoe uitgesproken haar vriendin kon zijn. 'Goed, goed, maar ik ben blij even van mijn zusters verlost te zijn,' gaf ze met een glimlach toe. Ze zou nooit tegen mensen zeggen dat ze soms gefrustreerd kon raken van haar oudere zusters, behalve tegen haar twee vriendinnen. Die begrepen het ook vast wel aangezien ze ook oudere broers en zusters hadden. Lena had ondertussen haar laarsjes los gemaakt en trok haar benen op de bank zodat ze haar voeten kon warmen.

Naya liet één van haar meisjes wat te eten en drinken halen in de keukens van het paleis en glimlachte kort. 'Daar kan ik me iets bij voorstellen.' lachte Naya toen Yelena zei dat ze blij was even verlost te zijn van haar zusters. Zelf keek Naya ontzettend op tegen Sibel, maar zij woonden in een kasteel: als ze elkaar niet opzochten was de kans groot dat ze elkaar ook niet tegenkwamen, zo groot was alles. Ze kon zich niet voorstellen hoe het was om met twee zusters te wonen op een boerderij waar je constant op elkaars neus zat. Haar ouders hadden haar altijd duidelijk gemaakt dat ze erg bevoorrecht was om hier te mogen wonen en dat ze het ook minder goed getroffen had kunnen hebben. In vergelijking met de andere paleizen in Tarth stelde het Oostelijke paleis niets voor. Het was veel simpeler, met minder luxe, maar daar had Naya geen problemen mee. 'Met Sibel en Muriel gaat het goed, ik verbaas me er nog steeds over dat ze al twee is!' lachte Naya. Ze was werkelijk dol op haar nichtje. 'En hoe gaat het met jou Robyn? En met het leger?' Ze was altijd dol nieuwsgierig naar de spannende verhalen die Robyn altijd vertelde.

Robyn luisterde nieuwsgierig naar de verhalen van haar vriendinnen en lachte zacht om de woorden van Yelena. 'Daarom ben ik dus ook blij dat ik broers heb,' grinnikte ze, 'ondanks dat zij soms ook érg irritant zijn.' Tijdens de woorden van Naya werd er voedsel voor hun neergezet en stortte Robyn zich al snel op een stuk brood. 'Zouden we Muriel mogen zien? De vorige keer was ze al zo schattig... Kan ze al lopen? En praten?' vroeg ze enthousiast. Ze vond het ook altijd heerlijk om te spelen met de kinderen van haar nichten. Terwijl ze een stuk vlees in haar mond stopte, sprak ze verder: 'Met mij gaat alles prima. Op de boerderij gaat het prima, we krijgen er elke maand wel nieuwe werkers bij die nergens anders werk kunnen vinden. En met het leger gaat het ook goed. Mijn vader gaat constant terug om aanbeden te worden.' Grinnikend dacht ze aan haar vader en hoe hij elke keer het hele kamp door wou lopen om iedereen te spreken en te horen hoe geweldig hij was. 'Laatst hebben ze nieuws gehad over een roversbende. Mijn ouders en Marcus willen er niets over loslaten...'

Yelena keek glimlachend toe hoe Robyn aanviel op het eten dat zojuist was gebracht. Zelf plukte ze een enkele druif van een trosje en stopte die in haar mond. Ze knikte instemmend toen Robyn vroeg of ze het schattige nichtje van Naya nog eens zouden zien. Het was inderdaad een lief kindje. Geïnteresseerd luisterde ze naar de woorden over het leger en fronsend at ze nog een druif. 'Een roversbende?' vroeg ze bezorgd. Ze had wel eens verhalen gehoord over dorpen die compleet geplunderd werden door roversbendes, maar ze dacht dat ze tegenwoordig aardig in de hand werden gehouden onder andere door het leger van Robyn's vader. Ze moest er niet over nadenken dat haar dorp aangevallen werd door dat soort mensen. 'Zijn ze ook in het Oosten?'

Naya knikte. 'Natuurlijk, Sibel komt geregeld vragen of ik even wil oppassen en anders zoeken we ze gewoon op.' zei ze met een glimlach en schonk voor zichzelf wat wijn in. Ze had ergens in het kasteel opgevangen dat ook Liam weer was teruggekeerd van zijn reis op zee, maar ze had haar zuster er nog niet over gesproken. Ze had dan ook geen idee hoe ze op zijn terugkomst zou reageren. 'Ze willen het vast en zeker eerst in de hand hebben voordat ze de details loslaten.' Ze had haar eigen ouders niet over een roversbende gehoord. Normaal waren haar ouders vrij open over dat soort zaken tegen haar en Sibel. 'Ik heb er niets over gehoord hier in het Oosten.' zei ze tegen Yelena, waarna ze een slok van de wijn nam.

'Mijn ouders en Marcus laten er echt heel erg weinig over los. Maar ik heb Hakeem en Esra al op pad gestuurd om er meer informatie over te krijgen,' vertelde Robyn trots. Ze kwam al sinds ze klein was in het kamp, dus was ze opgegroeid met de kinderen daar. Het kamp voelde als een tweede thuis. 'Maar ja, ik wil er ook niet teveel over doorgaan bij mijn vader, want hij krijgt soms nog weleens van die buien,' grinnikte ze, waarna ze van haar wijn dronk. Eigenlijk vond ze het allesbehalve grappig dat haar vader ''buien'' had. Hij kon soms zomaar uit het niets ontploffen en zulke momenten waren al vaak met haar erbij gebeurd. Ze wilde er echter niets over vertellen tegen Naya en Yelena, ondanks dat het haar beste vriendinnen waren. 'Kijken jullie al uit naar het feest?' vroeg ze benieuwd.

Yelena vond het een hele opluchting dat Naya dacht dat de rovers niet in het Oosten actief waren. Dat soort gevaarlijke dingen hoorde in de steden te gebeuren, niet op het platteland in de dorpen. Daar had ze zich altijd veilig gevoeld. Lena keek bedenkelijk naar Robyn toen ze het over het kamp had. Ze wist niet of het wel zo'n goed idee was dat ze zo aan het wroeten was naar wat er aan de hand was. 'Ze hebben vast een goede reden om er niet al te veel over te zeggen. Het is vast beter als we het niet weten,' zei ze terwijl ze haar haren naar achteren streek. Bij Robyn's vraag glimlachte ze en pakte haar buidel tevoorschijn. 'Ik heb iets voor jullie meegenomen,' vertelde ze enthousiast terwijl ze in het zakje rommelde. Uiteindelijk haalde ze twee bandjes tevoorschijn en gaf ze er aan ieder één. 'Ik hoop dat ze bij jullie jurken voor de feesten passen.' Lena had ze zelf gemaakt voor haar vriendinnen en geprobeerd om ze gepast te maken voor de persoon. Ze wist ook wel dat Robyn niet allerlei frutsels en glimmende dingetjes er aan wilde. Die van Naya was een stuk kleurrijker.

'Precies, als we er iets over moeten weten horen we het vanzelf.' Daar vertrouwde ze haar ouders wel op. Als de rovers een wezenlijk gevaar zouden zijn, zou haar vader haar vast en zeker waarschuwen, daar twijfelde ze niet aan. Toen Yelena zei dat ze iets voor hen had en glimlachte breed toen ze het bandje in haar handen kreeg. 'Hij is prachtig! En ik weet niet hoe je het voor elkaar hebt gekregen, maar hij past perfect bij mijn jurk!' kirde ze enthousiast en omhelsde Lena stevig. 'Dankjewel!' Lena had al haar favoriete kleuren verwerkt in het bandje en met een glimlach deed ze hem om. 'Dat doet me eraan denken, ik ben jullie natuurlijk niet vergeten!' Met een klein glimlachje stond ze op van de bank en liep ze naar haar slaapvertrekken. 'Eerst Lena.' lachte ze, terwijl ze terugkwam met een hanger waar een prachtige op maat gemaakte, gele jurk aan hing. Het was van een lichte stof die perfect was voor de zomers in het Oosten. 'Ik weet hoeveel je van mijn jurken houdt als je hier bent- dus ik dacht, ik laat er eentje voor je maken.' Yelena paste altijd perfect in haar jurken, Naya was zelf alleen iets langer, dus had ze de jurk iets korter laten maken dan normaal. 'Ik hoop dat je hem mooi vindt.' zei ze, terwijl ze hem overhandigde en weer terugliep naar de slaapkamer. 'En ik weet dat je niet van jurken houdt, Rob, dus ik heb iets anders voor jou.' Ze was voor dit cadeau naar de beste wapensmid in Myr geweest en had twee dolken laten maken. Ze hadden twee prachtig ingegraveerde handvaten en ze had er een riem bij laten maken waar ze inpaste. Ik hoop dat je het wat vindt.'

Robyn keek met een glimlach naar haar twee vriendinnen, toen ze plotseling allerlei cadeautjes gaven. De armband deed ze onmiddellijk om haar pols en bewonderend keek ze naar de stof. Het was een bandje van leer, die er simpel, maar wel heel stoer uit zag. Ze vond het prachtig. Bij de dolken sprong ze al helemaal op en keek ze met open mond naar Naya. 'Dit is- meiden, dit is echt te veel, ik-' Ze maakte de riem om haar middel vast en stopte daar de messen in. 'Dit had toch niet gehoeven!' lachte ze, waarna ze haar beide vriendinnen een dankbare kus gaf. 'Ik heb zelf helemaal niets bij me!' Ze trok een pruillip en nam weer plaats op de fauteuil, terwijl ze nogmaals bewonderend naar haar geschenken keek. Nog steeds was het niet helemaal duidelijk hoe ze nou precies vriendinnen waren geworden. Yelena en Naya leken zo erg op elkaar en Robyn juist weer helemaal niet. Dit bewees dat ook weer. En toch waren ze door alle jaren heen beste vriendinnen gebleven.

Yelena was blij dat haar beide vriendinnen haar presentjes leken te waarderen. Ze vond het altijd leuk ze iets te geven, al was het zoiets kleins als dit. Ze had er toch tijd en aandacht in gestoken en dan was het fijn te zien dat het in de smaak viel. Toen Naya plots opstond en terug kwam met de jurk die een cadeau voor haar was keek ze met grote ogen naar de gele stof. Ze was uitermate voorzichtig toen ze het aangereikt kreeg en voorzichtig gleed ze met haar vingertoppen over de jurk. 'Naya, dit- dit is echt te veel. Ik kan dit niet aannemen.' Ze zag toe hoe ook Robyn haar cadeau ontving. Het lag op haar puntje van haar tong om te zeggen dat het te duur was om aan te nemen. Stilletjes nam ze de kus van Robyn aan en glimlachte naar haar terug. 'Het hoeft ook niet, maar het kan wel.' Ze haalde haar schouders op en gleed nogmaals met haar hand over de zijdezachte stof. Zoiets zou ze thuis nooit dragen. Dit mocht ze van zichzelf alleen hier in het kasteel of in één van de paleizen als ze Celine in Tyrosh bijvoorbeeld bezochten.

'Natuurlijk kunnen jullie het wel aannemen!' zei ze, toen ze net een druif in haar mond had gestopt. 'Ik wil gewoon dat jullie weten hoeveel ik om jullie geef. Ik weet hoeveel je van die jurken houdt Lena, dus je verdient het om er eentje in je kast te hebben hangen.' zei ze en moest lachen om Robyn haar woorden. 'Het hoeft ook niet, maar ik vind het leuk om jullie te verassen! En natuurlijk geeft het niet dat je niets bij hebt!' Ze glimlachte bij de kus van Robyn en nam nog een slok van de wijn. 'Dus hebben jullie nog wat mee gemaakt in die tijd dat we elkaar niet hebben gezien? Nog leuke jongens ontmoet?' vroeg ze met een klein glimlachje op haar gezicht en wachtte nieuwsgierig af.

Robyn was inmiddels languit op de bank gaan liggen en staarde naar haar armband en messen. De kleuren pasten bij elkaar. 'Je kent het verhaal wel, de jongens in mijn dorp zijn allemaal óf familie óf saai. Daarom ga ik tijdens het festival maar weer eens op zoek,' grinnikte ze, terwijl ze glimlachte en de messen weg legde, voordat ze zich nog zou bezeren. 'Er was wel een leuk meisje in mijn dorp, maar zij is toen weer verder getrokken. Ze was er tijdelijk.' Ze draaide op haar buik en pakte weer een stuk fruit van de tafel af. Haar moeder zei altijd dat het onmogelijk was dat al het eten dat zij at in dat lichaam van haar paste. 'Ik ben blij dat jullie in elk geval niet voor mijn gekke broers vallen,' grinnikte ze, terwijl ze opnieuw naar wat eten greep. 'Dat zou zo... raar zijn?'

Yelena voelde haar wangen al snel kleuren toen het gesprek over ging op een ander onderwerp. Gelukkig nam Robyn het voortouw en sprak ze haar gedachten uit. Ze moest zacht lachen om haar woorden over de jongens. Ze kon zich goed voorstellen dat Robyn erg kieskeurig kon zijn. 'Ze komt niet terug?' vroeg Lena geïnteresseerd en moest nogmaals lachen. 'Robyn, je hebt hele aardige broers. Zo raar is het niet dat ze meisjes aan trekken.' Robyn had altijd wel wat verhalen te vertellen over haar broers. Flynn was bijvoorbeeld vaak op pad met een meisje, wist ze. 'Zijn er nog interessante mensen aan het hof, Naya?' Nieuwsgierig keek ze naar haar andere vriendin. Robyn en zij moesten het misschien doen met dorpsgenoten en reizigers. Hier in de stad en in het kasteel kwamen er vast veel belangrijkere en interessantere mensen langs.

Naya moest lachen om de woorden van Robyn. 'Volgens mij is jou hele dorp saai, op jullie na, als ik jou moet geloven Robyn.' lachte ze en moest nog harder lachen bij haar volgende woorden. 'Wat nou, dat zou toch leuk zijn? Worden we familie.' grapte ze en schudde haar hoofd. Ze snapte best wat Robyn bedoelde, het zou ook raar zijn- voor Robyn dan. 'Maar Yelena heeft ook een punt, ze zijn heel aardig.' vervolgde ze en haalde haar schouders op bij de vraag. 'Niet echt, tenminste, niet in mijn ogen.' merkte ze op en dacht na. 'Er is wel een keer een man langs geweest met zijn zoon en dochter. Ik weet niet precies wat voor zaken ze moesten afhandelen met mijn vader, maar zijn dochter was erg vriendelijk. Zijn zoon daarentegen-' Ze begon al te fronsen als ze alleen al aan hem dacht. 'Hij was er áltijd- ik heb nog steeds geen idee hoe hij het deed, maar als je je omdraaide stond 'ie ineens voor je neus.' lachte ze.

'Aardige broers?' herhaalde ze ongelovig, waarna ze toch moest lachen. Ze had inderdaad niet de meest vervelende broers. Brayden stond altijd voor haar klaar, met Flynn kon ze altijd lachen en op Levi kon ze ook altijd rekenen. En Nadine was natuurlijk ook hartstikke lief. Ze kon zich gewoon niet voorstellen dat haar vriendinnen een relatie zouden hebben met haar broers. 'Zulke mannen zijn het ergst. Meteen dumpen,' zei Robyn simpelweg, waarna ze nogmaals aanviel op het eten en weer met volle mond verder sprak. 'Wat zouden jullie ervan vinden als we vannacht weer bij iemand gaan slapen? Dan kunnen we eindelijk een keer echt compleet bij praten. Oh, en ik wil dat je mijn haar doet Yelena! Jij kan dat altijd zo goed. En Naya heeft altijd de heerlijkste spullen voor onze huid.' Ze droomde al helemaal weg bij een beetje verwennerij. Dat was iets wat ze bij de boerderij nooit deed.

Yelena luisterde maar al te graag naar de ervaringen die haar vriendinnen hadden. Zelf trok ze maar weinig met jongens op. Bovendien had ze twee oudere zusters die in het dorp de meeste aandacht van de jongens naar zich toe trokken, of ze het nu wilden of niet. Maar Lena verlangde er naar om een leuke jongen te ontmoeten. Ze zag zichzelf maar al te graag met een man, kinderen en een huisje, zoals haar ouders. 'Dat is een geweldig idee!' reageerde ze enthousiast op het voorstel van Robyn. Lena sliep niet graag alleen in de grote gastenkamers. De slaappartijtjes waren daarom niet alleen leuk, maar ook een stuk comfortabeler. 'Denk je dat ze de aardbeientaartjes zouden kunnen maken?' vroeg Yelena glimlachend aan Naya. 'Waar gaan we het doen?'

'Dat lijkt me een goed idee!' Naya vond het altijd leuk als Yelena en Robyn 's nachts bleven. Ze sliepen niet erg veel en waren vooral veel aan het roddelen, of elkaars haren aan het doen. De laatste keer dat ze hier met z'n drieën bleven slapen hadden ze de complete inhoud van Naya's kledingkasten overhoop gehaald en hadden ze alles gepast wat er hing. 'Natuurlijk kunnen ze aardbeientaartjes maken! Ik zal zo meteen naar de keukens lopen om het ze te vragen.' Nu het zomer was, waren de aardbeien heerlijk zoet. 'Wat mij betreft mogen jullie hier blijven.' De comfort in Naya's kamer was net wat groter dan de gastvertrekken én dan hoefde ze niet alles te verplaatsen: hier hadden ze alles wat ze nodig hadden. 'Tenzij jullie het graag ergens anders willen doen natuurlijk.'

Robyn kwam overeind en keek de twee meiden enthousiast aan. 'Ik claim het midden van het bed!' lachte ze, waarna ze naar de andere kamer rende en op het bed sprong. Voldaan zakte ze in de zachte stof en draaide ze vervolgens op haar rug. 'Ik wou dat ik hier altijd kon blijven. Er is hier zoveel meer mee te maken dan in het Noorden,' verzuchtte ze. Ze keek al jaren uit om te reizen en haar dorp te verlaten. Ondanks dat ze haar ouders zou missen, wilde ze de wijde wereld in trekken, net zoals haar beide ouders hadden gedaan. 'We doen het hier,' zei Robyn standvastig, terwijl ze overeind kwam en door de kast van Naya begon te zoeken. Het zou een hele gezellige avond worden.

[end]