Naya's Vertrekken

Nieuw

Sibel had even de tijd genomen om de plotselinge ontmoeting met Liam tot zich te nemen voor ze besloot om er ook met iemand over te praten. Steeds als iemand er naar vroeg had ze tot nu toe altijd een nieuwe onderwerp in het gesprek gebracht. Toch maalde ze er in haar hoofd constant over. Met Muriel aan haar hand was ze op pad naar haar zusje. Ze paste maar al te graag op haar nichtje en Sibel kon de rust zo nu en dan ook erg waarderen. Aangekomen bij de vertrekken klopte ze zacht en liep vervolgens naar binnen, waar Muriel al snel de hele ruimte rond begon te gaan en haar tante's naam riep. Gelukkig had Naya een simpele naam. Muriel noemde het kindermeisje nog altijd Momo omdat ze Maureen niet uitgesproken kreeg.

Naya zat voor haar kaptafel en was net haar donkere haren aan het doorworstelen. Bij het geklop op haar deur keek ze op en al snel hoorde ze haar naam uit de mond van haar nichtje komen. 'Is daar mijn favoriete nichtje?' Enthousiast tilde ze haar op. 'Geef tante Naya eens een kus.' Met een lach ontving ze de natte kus van Muriel en keek met een glimlach naar Sibel. 'Het is goed je te zien, hoe gaat het?' Met alle drukte van het Offerfeest hadden ze elkaar maar weinig gezien en ondanks dat de andere meiden er waren om haar gezelschap te houden, miste ze de gesprekken en tijd met haar zus. 'Moet je alweer gaan, of blijf je dit keer nog even?' vroeg ze met een kleine glimlach en zette Muriel op de grond, die enthousiast naar de hoek liep waar ze een rieten mand vol met houten speelgoed en knuffels had staan.

Sibel keek glimlachend toe hoe Muriel haar tante begroette en gaf vervolgens zelf ook haar zus een kus op haar wang. Ze had al snel de borstel van Naya over gepakt en hielp haar met het borstelen van het lange haar. Ze hadden beiden precies hetzelfde haar als hun moeder. Zelf vond ze het prachtig, maar wist ze soms niet wat ze met dat van haarzelf moest. 'Het gaat oké. De feesten lopen tot nu toe voorspoedig, dat is een opluchting. Hoe gaat het hier? Zijn de meisjes al blijven slapen?' vroeg ze met een glimlach. Het was altijd leuk de drie vriendinnen te zien. Sibel kon zich goed voorstellen hoe fijn zo een groepje kon zijn. 'Ik blijf nog even, als je zelf ook tijd hebt om met je zuster te praten en niet liever verstoppertje speelt met je nichtje.' Ze grinnikte toen ze omkeek en Muriel al de vloer zag bedelven onder speeltjes. Haar dochter was erg op haar gemak in het kasteel. Het maakte niet uit waar ze was, ze deed alsof het haar kamer was.

'Dat is goed om te horen.' Het was altijd fijn als de feesten goed verliepen. Iedereen stopte er zoveel aandacht en moeite in. 'Op wat slaapgebrek na, gaat het prima.' lachte ze. 'Lena en Robyn zijn vannacht geweest.' vertelde Naya en stond op van de kaptafel, om naar het zitgedeelte van haar vertrekken te lopen. Ze liet één van haar meisjes wat thee en frambozenpuddinkjes halen en nam zelf plaats op de sofa. 'Ik heb altijd tijd voor jou, dat weet je. Hoe leuk het ook is om verstoppertje te spelen.' lachte ze en keek om naar Muriel die zichzelf aan het vermaken was met wat houten blokken en poppetjes. Naya had een vermoeden waar haar zuster over kwam praten. Ze had de naam Liam namelijk al meerdere malen in de gangen voorbij horen komen als de dienstmeisjes erover aan het roddelen waren.

'Ik dacht al wat wallen onder je ogen te zien,' grapte Sibel en volgde haar zuster om bij haar op de bank plaats te nemen. Ze streek haar bruine gewaad glad en glimlachte zwakjes. Ze zou hiervoor niet bij haar zuster aan moeten kloppen. Toch had ze niemand anders met wie ze dit nu kon bespreken. Ze praatte graag met Renee (?), maar die kon ze nu niet verwachten zomaar tegen haar broer in te gaan. Ze zou het met haar moeder willen bespreken, maar die had genoeg aan haar hoofd en was bovendien niet een grote fan van Liam. Met haar vader zou ze het nooit over zoiets hebben. 'Liam is hier en ik heb hem gezien, zoals je vast al wist door al het geroddel hier,' begon ze na enkele tellen stil Muriel bestudeerd te hebben. 'Hij ziet er belachelijk goed uit voor iemand die twee jaar op een schip heeft gezeten,' lachte Sibel zacht. De lach verdween al snel en zuchtend keek ze Naya aan. 'Wat moet ik nou doen, Naya?'

Naya keek haar zus afwachtend aan en knikte. 'Dat heb ik inderdaad al vernomen. Dat soort dingen blijven niet lang stil in een kasteel als dit.' gaf ze toe en dacht na over de vraag die haar gesteld werd. Zelf wist ze ook niet wat ze zou doen als ze in de situatie van haar zuster zat, maar ze kon haar op z'n minst advies geven. 'Ik denk dat je moet doen wat goed voelt. Voor jou en voor Muriel.' begon ze en keek naar de thee en puddinkjes die binnen gebracht werden. Ze schonk twee glazen in en overhandigde er eentje aan Sibel. 'Hij kan niet verwachten dat je binnen nu en één dag een beslissing maakt. Het is een grote beslissing, je verdient tijd om er over na te denken.' Wat ze uiteindelijk moest doen was niet iets voor Naya om te beslissen. 'Heeft hij Muriel gezien?'

Sibel nam dankbaar één van de mokken thee aan en nam er bedachtzaam een slok van. 'Het kromme is, is dat ik twee jaar heb gehad om er over na te denken wat ik zou doen als hij ineens terug kwam. Maar steeds duurde het langer en moest ik weer iets anders verzinnen.' Vermoeid sloot ze haar ogen en knikte vervolgens. 'Ik was met Muriel in de grote hal. Het is verwarrend hen samen te zien. Ze lijkt zo op hem, maar ze kent hem niet en-' Sibel opende haar ogen weer en keek haar zus aan. 'Ben ik egoïstisch als ik om te denken dat ik Muriel prima alleen op zou kunnen voeden? Benadeel ik haar door een vaderfiguur mogelijk van haar weg te houden?' Al dat soort gedachten kwamen steeds bij haar op. Zij had twee liefhebbende ouders gehad. Ze kon niet inzien hoe het was om het met één ouder te doen. Maar alsnog, zelfs met één ouder dan had je nog andere familie en mensen die je verzorgden.

'Al had je vier jaar gehad, dat neemt het het niet weg. Je kan je net zo lang indenken wat je gaat doen, maar als het moment echt daar is, dan-' Naya zuchtte uit en keek haar zus aan. 'Wat ik probeer te zeggen is dat je het jezelf niet moet verwijten dat je nu tijd nodig hebt. Dat is niet meer dan logisch.' Zelfs Naya had er tijdens over nagedacht wat er zou gebeuren als Liam terug zou komen, hoe Sibel zou reageren, wat er met Muriel zou gebeuren. Over de volgende vraag van Sibel moest ze nadenken. 'Je moet niet samen met hem blijven voor Muriel. Als jij niet gelukkig met hem bent, zal Muriel dat ook niet zijn.' zei ze uiteindelijk en pakte de hand van haar zus beet. 'Je moet doen wat goed voelt voor jou en dat zal uiteindelijk ook de beste keuze zijn voor Muriel.'

Sibel luisterde goed naar de woorden van haar zus en was blij haar eigen gedachten door iemand anders uitgesproken te horen. Ze glimlachte zwak en schoof wat dichter naar Naya toe zodat ze haar armen om haar heen kon slaan. 'Dankje, Naya. Het stelt me gerust je woorden te horen.' De omhelzing met haar zus werd al snel verstoord door de kleine Muriel die maar al te graag ook knuffelde met haar mama en tante. Sibel nam haar lachend op schoot en kneep in Naya's hand. 'Ik wil niet je hele dag verpesten met mijn zorgen. Vertel eens wat je allemaal van plan bent met de feesten. Ik heb gehoord dat er een troubadour vanavond speelt. Hij komt nu rechtstreeks uit Quandaï, maar schijnt overal al geloofd te worden om zijn muziek.'

'En welke keuze je ook maakt, ik zal altijd achter je beslissing staan.' voegde Naya er nog met een glimlach aan toe. Ze was blij dat haar zuster haar woorden kon waarderen en dat ze er in die zin voor haar kon zijn. 'Er is zoveel te doen vanavond op het plein, dus daar wil ik sowieso naar toe.' Ze wilde Yelena en Robyn meevragen en misschien wilden er ook nog wel wat anderen meegaan. 'Als je wilt kunnen we met zijn allen gaan?' stelde ze voor. 'En ik wilde moeder nog vragen of ik haar misschien nog ergens mee kan helpen.' Haar ouders waren altijd er druk in de weer met het offerfeest. Het waren allerlei rituelen en gebruiken uit beide culturen gecombineerd en ze waren er erg trots op. Die trots droeg Naya dan ook met zich mee. 'Het banket heeft trouwens grote complimenten gekregen van iedereen die ik heb gehoord.' zei ze enthousiast. 'De organisatie en het eten waren beiden geweldig!'

Sibel wreef de haren uit Muriel's gezicht en schoof een speldje terug op zijn plek zodat alle blonde plukken niet weer voor haar ogen zouden hangen. 'Ik vind het een goed idee. Wellicht als Muriel een lang genoeg dutje neemt vanmiddag kan ze ook nog mee.' Ze glimlachte vervolgens naar haar zusje. 'Dat is aardig, ze kan de hulp goed gebruiken. Laatst heeft ze weer een hele middag op bed gelegen omdat het niet goed ging,' zuchtte Sibel. Het was slechts de ouderdom die haar moeder nu teisterde en gepaard met de drukte van het offerfeest ging dat niet altijd goed. Trots luisterde ze naar de woorden over het banket. Ze had er zelf erg veel aan gedaan, dus het was natuurlijk fijn te horen dat het goed ontvangen was door de gasten. 'Wacht maar tot de mensen het grote feest mee maken, dan zijn ze vast plots het banket vergeten. Ik heb gehoord dat je daar aardig je mouwen voor uitgestoken hebt.'

Naya knikte bij de woorden van haar zus. Ze had inderdaad gehoord dat de druk van het feest haar moeder nogal zwaar viel. Daarbij had ze toch nog wat tijd over, dus hielp ze haar moeder graag! 'Ik heb een paar mensen lief aangekeken.' lachte ze en haalde haar schouders wat onverschillig op. Ze had inderdaad al veel gedaan om het laatste feest van het offerfeest een groot succes te maken, maar er kon nog altijd enorm veel misgaan en dan zou alles in de soep lopen, dus ze wilde niet al te enthousiast zijn. 'Ik hoop maar dat het wordt zoals ik in gedachten heb.' grinnikte ze uiteindelijk en nam een poppetje aan dat Muriel aan haar gaf. 'Dankjewel!' lachte ze en gaf haar een aai door haar haren heen.

Sibel gaf haar zus een kneepje in haar schouder. 'Kom op, Naya, ben een beetje trots en ik weet zeker dat het geweldig gaat zijn. Je kan dit soort dingen echt.' Glimlachend keek ze toe hoe Muriel haar tante een speeltje gaf en ze drukte haar lippen kort op het blonde haar. 'Ik denk dat ik je zo bij je tante ga laten, Muriel. Dan kan ik nog eens bij je opa langs gaan.' Sibel probeerde zo veel mogelijk op de hoogte te blijven van wat haar vader besprak met zijn adviseurs en ook al was ze nooit bij alle afspraken aanwezig, ze probeerde dan altijd later informatie van hem te krijgen. Hij leek meestal aardig bereid om het met haar te delen en naar haar bedenkingen te luisteren. Dat waardeerde ze zeer. 'Tobias is al weer niet komen opdagen toen vader met Henry sprak,' vertelde Sibel haar zus. Ze snapte nog altijd niet waarom hij zijn verantwoordelijkheid zo licht nam. Zij vond deze juist erg zwaar en hechtte er veel waarde aan.

Naya glimlachte kort en knikte. 'Het komt ook vast en zeker goed.' zei ze uiteindelijk en tilde Muriel op toen Sibel zei dat ze er zo weer vandoor zou gaan. 'Nou, Muriel, laat je tante nou net een tripje naar de tuinen hebben gepland.' lachte ze. Ze vond het altijd heerlijk om met Muriel door de tuinen te lopen en de bloemen te plukken. Soms plukte ze hele boeketten en gaven ze die aan Sibel of haar eigen moeder. 'Misschien heeft Tobias wel niet dezelfde ambities als zijn vader.' begon ze en keek Sibel aan. 'Misschien heeft hij wel hele andere plannen in zijn leven. Het is natuurlijk ook niet niets als je weet dat je het koningsschap over moet nemen van je vader, misschien wil hij die druk helemaal niet op zijn schouders.' Ze kon zich best indenken dat Tobias zijn interesses ergens anders lagen. Sibel was van de politieke interesses, zijzelf had daar helemaal geen behoeften aan. Natuurlijk wist ze het één en het ander over Tarth en de politiek hier, maar dat was enkel omdat haar ouders het belangrijk hadden gevonden dat ze er wel wat kennis over had.

'Daar is hij dan wel wat laat mee,' vond Sibel. Ze stond op van de sofa en streek haar jurk glad. 'Maar het zijn natuurlijk niet mijn zaken,' besloot ze uiteindelijk met een zucht. Ergens vond ze het wel belangrijk. Als zij meer zaken in handen zou nemen en als haar vader haar misschien zelfs zijn rol over liet nemen, dan kon het zijn dat ze met Tobias moest gaan onderhandelen. Ze zag niet graag zomaar iemand op de troon. 'Goed, ik ben vanavond terug en dan kunnen we naar de feesten. Veel plezier vanmiddag.' Glimlachend boog Sibel nog eenmaal naar voren om Muriel een kus op haar voorhoofd te geven en haar zus één op de wang. Vervolgens liet ze haar dochter en zuster achter voor hopelijk een gezellig middag terwijl ze zelf aan het werk ging.

Nieuw

Zyanya had de afgelopen maanden veel tijd doorgebracht in de vertrekken van haar jongste dochter. Ze had het spik en span gehouden. Als ze ook maar ergens een stofdeeltje zag, zorgde ze dat alles gekuist werd, de lakens uitgehangen en de ramen geopend om de frisse lucht binnen te laten. Ze wilde alles behalve dat het er uit zag dat haar dochter er niet was en ze wilde al helemaal niet dat Naya plots thuis zou zijn en er niets voorbereid was voor haar terugkomst. Haar echtgenoot verklaarde haar inmiddels, goedgezind weliswaar, voor gek dat ze alles zo gereed hield. Het voelde echte respectloos om het plots op te geven. Bovendien werd haar wachten en haar werk eindelijk beloond. Enkele dagen terug had ze bericht ontvangen uit de hoofdstad dat de prins aangekomen was, veilig en wel, en met geruststellende woorden over Naya. Vervolgens kwam er bericht van één van Silas' mannen die hun dochter op haar weg terug had onderschept. Ze zouden deze dag aankomen. Het was echter een onverwacht bericht en helaas was haar echtgenoot op werkbezoek in de kleinere dorpen. Daarom wachtte ze al de hele ochten alleen op de thuiskomst van Naya.

Het was een lange reis geweest, maar vooral een vermoeiende, zowel mentaal als fysiek. Ondanks dat Naya het niet wilde toegeven, voelde het goed om de poorten van het paleis te zien. Het was zo lang geleden dat ze hier was geweest, het voelde alsof ze een heel leven had geleefd sinds de laatste keer dat ze hier was. Ondanks dat ze het doel van de missie niet hadden kunnen volbrengen, had Naya veel geleerd over zichzelf. De reis was veel zwaarder geweest dan ze in eerste instantie had verwacht. Het was ook iets wat ze nog steeds niet wilde toegeven, maar ze was blij dat ze wachters van haar vader was tegen gekomen. Ze had ze niet goed gekend, maar ze had de gezichten herkend en het voelde goed om eindelijk weer een bekend gezicht te zien. Inmiddels had ze haar paard aan de stalknecht gegeven en was ze het paleis binnen gelopen. De gangen voelde vreemd, maar tegelijkertijd ook onwijs vertrouwd. Ze had onwijs veel zin om Muriel te zien en Sibel en haar ouders. Helaas kwam ze niemand tegen op de gangen. Toen ze de deuren naar haar vertrekken opende, zag ze haar moeder. 'Mam?' Door alles wat er gebeurt was, voelde ze de tranen opkomen in haar ogen en vloog haar moeder om de hals.

Zyanya had die ochtend gespendeerd met het maken van het eten dat haar dochter zo lekker vond. Het waren recepten die uit haar jeugd kwamen bomvol ingrediënten die kwamen uit de landen waar zij vandaan kwam. Het had haar altijd aan haar thuis doen denken en aan de vele mensen en de natuur die ze nu nog altijd zo miste. Ze had met plezier het eten en de cultuur met haar dochters en met haar man gedeeld zodat het voor hen ook 'thuis' zou betekenen. Er was namelijk niets beters dan verwelkomd te worden met eten, vond Zya zelf. Behalve wellicht een warm bad. Een nieuwe luxe waar ze wel erg snel gewend aan en verzot op was geraakt. De dienstmeisjes stonden al klaar om het te vullen zodra Naya aangekomen was. Net toen ze zoet geurende bloemen had klaar gezet hoorde ze de deur open gaan en zag ze plots tot haar opluchting haar prachtige jonge dochter voor zich en vrijwel meteen voelde ze het warme lichaam van Naya in haar armen. Stevig hield ze haar dochter tegen zich aan en drukte ze velen kussen op de donkere haren. 'Welkom thuis lieverd, welkom. Je bent thuis.' Het laatste sprak ze in haar moedertaal, zodat haar Goden het zouden weten dat haar dochter thuis was en hoe dankbaar ze daarvoor was.

Het duurde misschien wel een minuut voordat Naya haar moeder los liet en vervolgens de tranen van haar eigen wangen afstreek. De emoties kwamen natuurlijk doordat ze zo blij was om haar moeder weer te zien en terug te zijn, maar ergens was het ook omdat ze zich onwijs schuldig voelde dat ze zomaar was weggegaan. Het was een beslissing geweest die ze uit het niets had genomen. Meegaan met de groep had gevoeld als iets wat ze gewoon had moeten doen, waarom wist ze eigenlijk zelf ook niet precies. 'Het spijt me... dat ik zomaar ben weggegaan.' zei Naya beschaamd, terwijl ze naar haar voeten keek. Nu ze hier in haar veel te schone kamer stond, viel het pas echt op hoe nodig ze eens goed geschrobd moest worden.

Zyanya kon haar eigen tranen vanzelfsprekend niet tegen houden. Ze liet ze gaan, het kon haar niet deren. Het enige waar ze aan dacht was aan haar kleine meisje. Ze bedankte de Goden nog vele malen in haar hoofd terwijl ze een kus op Naya's voorhoofd drukte en met haar duimen de natte wangen droogde. 'Daar is het nu geen tijd voor. Ik ben veel te blij om je ongedeerd hier te zien, lieve Naya.' Met een vinger hief ze haar dochters hoofd terug op en plaatste een kus op beide wangen. Aandachtig bekeek ze Naya en streek langs haar schouders. Alleen al toen ze haar dochter in haar armen had gehouden had ze gevoeld hoe anders ze was. Haar lichaam was nog even tenger, maar voelde sterker en het leek wel alsof ze nog gegroeid was, hoewel dat onmogelijk leek. Ze verstrengelde hun vingers en glimlachte door haar tranen heen. 'Ik wil niet dat je je nu zorgen maakt dat je ouders boos op je zijn. We zijn gewoon heel blij dat je terug bent. Je papa-' Even moest ze haar woorden stoppen omdat de emoties haar overmanden. 'Je papa is op werkbezoek maar zal binnenkort terug thuis zijn en Sibel komt er zo snel ze kan aan. Maar ze kunnen niet wachten je te zien en je verhalen te horen.'

Naya knikte bij haar moeders woorden. Ze was zo opgelucht dat haar moeder niet boos was. Hoe haar vader over dit alles dacht wist ze niet, maar dat was een zorg voor later. 'Ik ben zo blij om je weer te zien.' sprak ze oprecht, terwijl ze het restant van de tranen van haar wangen veegde. 'Hoe gaat het met Muriel? Ze is vast zo onwijs gegroeid...' Naya kon niet wachten om haar nichtje weer te zien. Ze wist niet of ze haar überhaupt nog wel herkende na al die maanden, Muriel was vast zo gegroeid in die tijd dat Naya weg was geweest. Met een klein glimlachje pakte ze de beiden handen van haar moeder beet. 'Ik heb je gemist.. ik heb jullie allemaal gemist.' Het was waar. Hoewel ze geen spijt had van haar beslissing om te gaan, had ze toch iedere dag van de reis haar familie en thuis gemist. Aan de andere kant had ze ook onwijs veel geleerd.

Zyanya streek nogmaals langs het donkere haar en glimlachte vervolgens. 'Ze groeit natuurlijk als kool en heeft constant om haar tante Naya gevraagd. Sibel heeft haar verteld dat je op reis was. Ze moest er erg aan wennen dat ze niet met je kon spelen, maar-' Zya kon het niet laten tevreden te lachen. 'Maar je zus heeft nu meer aan Liam over moeten laten.' Wat haar betrof was haar dochter als een kip zonder kop, of misschien beter gezegd een kip zonder hart, bezig, die spreekwoorden waren nog niet helemaal gewoon voor haar. Maar Sibel dacht simpelweg te veel na en volgde niet haar hart maar haar rede. Zyanya kneep in Naya's handen. 'Wij jou ook, lieverd.' Nogmaals plaatste ze een kus op haar voorhoofd en veegde toen met haar duim over een donkere plek op haar wang. 'Hoe klinkt een warm bad? Ik heb aloë vera laten brengen en melisse. En dan kan je me eens wat van je verhalen vertellen. We hebben amper berichten gekregen over hoe het is gegaan.'

Het verbaasde Naya niet dat Liam hier nog steeds rond hing. Voordat ze was vertrokken had ze het er vaak over gehad met haar zuster, maar ze was blij dat Sibel eindelijk wat vertrouwen had gevonden in de vader van Muriel. Toen haar moeder het bad noemde, bekeek Naya zichzelf in de spiegel en begon zacht te lachen. ‘Ik geloof dat ik wel aan een bad toe ben.’ gniffelde ze. Ze kon zich inmiddels al niet meer herinneren wanneer de laatste keer was geweest dat ze een proper warm bad had genomen. ‘Als ik meer had kunnen laten horen had ik het gedaan, echt waar mam.’ zweerde ze haar moeder. Vaak had ze zich schuldig gevonden dat ze bijna niets had geschreven, maar er was vaak geen mogelijkheid voor en ze had het nooit gedurfd. Naya begon zich langzaamaan uit te kleden achter het scherm in haar vertrekken. Sommige delen van haar lichaam voelde nog steeds stijf of pijnlijk van het paardrijden, maar uiteindelijk had ze alles zonder hulp uitgekregen. Haar lichaam zat onder de blauwe plekken en hier en daar wat schrammen als ze weer eens langs een struik was gelopen of wat dan ook.

Zyanya glimlachte en liet vervolgens het bad voor haar dochter vol lopen met warm water. 'Dat weet ik, lieverd.' Zya had gewacht op woord van haar dochter, maar had snel begrepen dat het waarschijnlijk niet makkelijk was geweest of zelfs mogelijk om iets te laten weten aan haar familie. Ze zorgde er zelf voor dat het water heerlijk rook met de melisse en aloë vera en nog wat andere geurende en helende kruiden aan toe. Een bad klaar maken had wat tijd nodig aangezien het water hopelijk, behalve dat het haar schoon zou maken, haar ook nieuwe energie zou geven. De helende werkingen van water waren ook in haar cultuur aanwezig geweest en zeker in die van Silas. 'Hoe was het om zo ver en zo lang te reizen?' vroeg Zya haar dochter. Ooit hadden ze hun dochters wel mee op bezoek genomen naar hun landen van herkomst en natuurlijk waren ze naar de hoofdsteden gegaan, maar helaas hadden Zyanya en Silas hun kinderen nooit echt mee op een lange reis kunnen nemen. Daar hadden ze te veel verantwoordelijkheden voor gehad.

Naya kwam gehuld in haar japon achter het scherm vandaan en nam plaats op een stoel dat naast het bad stond, wachtend tot ze in het heerlijk warme water kon stappen. 'Wil je een eerlijk antwoord? Vermoeiend, vooral de eerste dagen. Iedereen was zo getraind op de paarden en ze wilde snel rijden zodat ze niet een al te grote voorsprong konden krijgen. Ik zweer het je mam, ik heb nog nooit zoveel blaren op mijn handen gehad als de eerste weken.' Aan de herinnering alleen al kreeg ze weer rillingen. Het had enorm veel pijn gedaan, maar ze had er nooit over gepiept of ook maar laten weten dat het haar pijn deed: ze had zelf gekozen om mee te gaan en ze had dus ook de consequenties moeten accepteren. 'Gelukkig had Adrian een zalfje wat de pijn verlichtte.' vertelde ze. Toen ze aan Adrian dacht kreeg ze spontaan een glimlach op haar gezicht, al was ze er nog niet klaar voor om haar moeder over haar gevoelens voor de prins te vertellen. Alles was nog te verwarrend in haar hoofd, ze wilde eerst alles op een rijtje hebben voordat ze iets zou loslaten erover. 'Maar uiteindelijk wende ik er wel aan.'