De Eenbenige Krijger

Esra moest lachen. 'Ik had nooit verwacht dat mijn vader de man zou zijn van spontane bezoekjes.' lachte hij. Normaal had zijn vader zoveel afspraken of verantwoordelijkheden dat spontane uitjes er nooit echt inzaten. Dat was dan ook de reden dat Esra nog steeds verbaast was dat zijn vader hier voor hem stond. 'Het is ook goed om jou te zien.' Gaf hij eerlijk toe en glimlachte bij de omhelzing. Ja, hij had zijn vader erg gemist, zeker in de tijd dat Hakeem ook weg was geweest. Gelukkig had hij Eileen, Erin en de rest gehad die hij inmiddels ook allemaal als familie zag. 'Maak je daar maar geen zorgen om, Eileen zorgt goed voor ons.' lachte hij. 'Ik zie dat je al ontbeten hebt.' zei hij, terwijl hij naar de lege kom van zijn vader wenkte en vervolgens zijn eigen havermout pakte om daar een gulzige hap van te nemen. 'En, wat vindt je ervan? Ze hebben het goed voor elkaar, niet waar?' Stiekem voelde Esra zich ook wel een beetje trots op de taverne, ondanks dat Eileen, Erin, Wren en Idris degene waren die alles hadden opgezet. 'Man, ik kan echt niet geloven dat je er echt bent.' lachte hij nogmaals. 'Hoe gaat het? Loopt alles nog een beetje in het kamp?'

Marcus glimlachte zelfbewust. Hij was inderdaad niet zo een spontaan iemand. Ooit was hij dat geweest. Toen hij jong was misschien. Maar alsnog had hij dan alles uitgedacht. Hij was echter altijd diplomatiek geweest. Hij knikte vervolgens. Als er iemand was wiens zoons hij toe zou vertrouwen mocht het met hem niet goed aflopen dan was dat zeker Eileen. 'Inderdaad. Het is nogal wat. Heel anders dan de herberg bij het kamp. Hoewel ik nog niet alles heb gezien. Het was erg laat gisterennacht,' lachte Marcus. Geamuseerd hoorde hij aan hoe de verrassing nog niet helemaal binnen was gekomen bij Esra. Grinnikend klopte hij op zijn arm en ging weer op één van de krukken zitten. 'Het gaat zijn gangetje. Er is momenteel niet veel nieuws. We proberen de nieuwe rekruten klaar te stomen. Je kent het wel.' Marcus had er niet veel zin in om over het kamp te praten. Hij zou zich te veel zorgen gaan maken als hij moest denken aan Indra die zijn taken maar halfslachtig overnam en dan de jonge Flynn die maar wat aan papte. Maar hij moest vertrouwen hebben in zijn mensen. 'Hoe gaat het hier? Wat doe je hier zoal? Help je mee in de taverne?'

'Ik zal je straks wel een rondleiding geven.' zei Esra met een volle mond en begon te grijnzen nadat hij zijn mond leeg had. 'Het gaat hier prima. Hakeem is een paar manen geleden teruggekomen van de missie.' Hij ging er vanuit dat zijn vader daar al van op de hoogte was gesteld, al wist hij niet of zijn oudere broer nog contact had gehad met hun vader in de tussentijd. 'Ik breng het eten en drinken rond in de taverne. Man, je wilt niet weten wat voor mensen je hier allemaal tegenkomt! Ik heb verhalen gehoord waar je u tegen zegt, al betwijfel ik of ze wel allemaal waar zijn.' lachte Esra. 'Laatst was er een man die de onderkant van zijn been verloren was- hij had één of ander verhaal over een haai die zijn been in zijn bek had, die hij vervolgens neerstak met zijn zwaard.' gniffelde Esra. Toen de man het vertelt had had Esra gedaan alsof hij zwaar onder de indruk was geweest, al had hij zo'n vermoeden dat de echte reden een stuk minder heldhaftig was. 'En verder help ik gewoon waar ik nodig ben en Hakeem staat veel in de keuken met Erin.'

Marcus bekeek geamuseerd hoe Esra zijn eten naar binnen werkte. Hij herinnerde zich goed dat Naevia en hij er weken over hadden gedaan om een kleine Esra netjes en rustig te laten eten. Het had misschien een maan geduurd voor hij weer ongegeneerd van zijn eten smulde. Marcus had inderdaad al gehoord dat zijn oudste zoon ook zijn weg naar de taverne had gevonden. Indra had hem verteld hoe ze hem niet mee had gekregen toen ze zelf met het grote deel van de soldaten terug naar het kamp ging. Hij had lang gewacht op een brief van Hakeem, maar begreep dat het misschien van hemzelf moest komen. Glimlachend luisterde hij naar de verhalen van Esra. Hij kon zich goed voorstellen dat hij zich hier prima op zijn plek moest voelen. Het deed hem goed te horen dat het Esra hier beviel, ook al miste hij zijn zoon erg in het kamp. Het was ongelooflijk hoe stil het er nu in het kamp was. 'Dat klinkt als dé plek voor iemand zoals jij, Esra.' Hij legde weer een hand op zijn schouder en glimlachte vervolgens samenzweerderig. 'Eileen vertelde me gisteren dat die vonk tussen Erin en Hakeem eindelijk is over geslagen, klopt dat? En heb jij hier trouwens niet toevallig een Noordelijke vlam gevonden?' Plagend trok Marcus een wenkbrauw naar Esra op.

Esra wilde het misschien niet toegeven aan zijn vader, maar hij was gelukkig hier. Hij deed werk wat hij leuk vond, hij was omringt door goede mensen en hij vond het geweldig om rond te slenteren in de stad en nieuwe plekken te ontdekken. 'Sinds dag één zitten ze aan elkaar geplakt.' lachte Esra en nam nog een hap van zijn havermout. 'Volgens mij willen ze het allebei niet toegeven, maar als die twee niet verliefd op elkaar zijn, dan eet ik mijn schoen op.' Het was voor iedereen overduidelijk, al waren ze er misschien nog niet klaar voor om het met iedereen te delen. Esra vond het heerlijk om ze ermee te plagen, vooral Hakeem kon er zo heerlijk op reageren, wat het voor Esra alleen maar leuker maakte. 'Ugh, pap- nee.' Esra had geen vlam gevonden en als hij dat wel had gedaan, had hij niet geweten of hij dat hier zo openlijk met zijn vader zou bespreken. Er was nooit iemand geweest waar hij verliefd op was, tenminste niet dat hij het zich kon herinneren en hij voelde zich dan ook altijd ongemakkelijk als mensen ernaar vroegen. Hij was toch inmiddels wel op de leeftijd dat mensen verwachtte dat hij een relatie had gehad, maar nee. 'Eileen's vader is mee teruggekomen uit het Westen. Hij heeft ontslag genomen en volgens mij was hij van plan hier voorlopig te blijven- al weet je dat waarschijnlijk allemaal allang.'

Marcus moest lachen als hij dacht aan het duo Erin en Hakeem. Hij kon zich goed in beelden dat beiden te koppig waren. 'Plaag ze maar niet te erg, jongen, anders kun je het twee keer zo hard terug verwachten wanneer het jou overkomt.' Hij keek er naar uit om de twee samen te zien. Als hij Esra en Eileen zo hoorde moest het vrij vermakelijk zijn de twee om elkaar heen te zien draaien. Natuurlijk deed het hem ook denken aan Naevia. Hoewel hun relatie misschien op een iets minder conventionele manier zich ontwikkelde. 'Het komt. Geloof me. Je gaat het niet zien aan komen.' Marcus knipoogde naar Esra. Vervolgens zuchtte hij diep toen het over Ren ging. 'Ik weet het inderdaad al. Het bericht ontvingen we al snel omdat Ren veel van de onderhandelingen met het kamp regelde. Maar ik heb vannacht pas uitgebreid verslag gekregen van Eileen.' Ze had er erg simpel over gesproken, maar Marcus had wel doorgehad dat het echt niet zo simpel lag. Dat was het nooit geweest met Eileen en Ren. 'Maar kom op, vertel me meer. Hoe vind je Tyrosh? Doe je nog andere dingen buiten de taverne?' Hij hoorde erg graag nog meer verhalen van Esra. Zo voelde het tenminste alsof nog iets wist van het leven van zijn zoon.

'Ah, ze kunnen er wel tegen. En daarbij ben ik niet de enige.' lachte hij. Iedereen in de taverne was blij dat ze eindelijk eens toe hadden gegeven aan hun gevoelens. Esra had al meerdere malen tegen Hakeem gezegd dat hij er gewoon voor moest gaan en dat hij blind was als hij dacht dat Erin geen gevoelens voor hem had. Als er één ding overduidelijk was geweest, was het dat wel. Toen zijn vader vroeg naar de stad, kreeg Esra een stralende glimlach op zijn gezicht. Hij vond Tyrosh helemaal het einde. Vroeger was hij nooit vaak in de grote stad geweest, maar hij vond het heerlijk om rond te struinen over de straten, de markten die er waren, de haven en alle steegjes die overal tussendoor leidden. 'Oh, ik doe van alles. Als ik even vrijaf heb duik ik meestal de haven of de stad in. Laatst heeft een man me leren vissen, al heb ik daar écht geen geduld voor.' lachte hij. Hij had het twee uur volgehouden omdat de man zo vriendelijk was geweest, maar Esra kon het niet aan om uren te zitten en maar te hopen dat er een keer een vis zou bijten. 'Wren heeft ook eens een poging gedaan te leren koken, maar hij kwam toch snel tot de conclusie dat ik maar beter in de bediening kon blijven.' lachte hij. Esra herinnerde zich nog goed hoe de hele keuken zwart had gestaan van de rook die uit de oven was gekomen. 'Als ik een dag vrij heb, neem ik wel eens een boot naar één van de eilandjes net buiten de haven. Ze nemen je voor een kleine donatie mee en dan spendeer ik de dag op het strand of lopend in de bossen- je zou het echt eens moeten proberen pap! Oh, misschien kan ik je binnenkort wel een keer meenemen!'

Marcus wreef met een lach door Esra's haren toen hij weer zo enthousiast begon te vertellen. Hij leek alles al wel uitgeprobeerd te hebben. Tyrosh moest net een speelplaats zijn voor zijn jongste zoon. 'Ik zou heel graag een dag met je mee op stap willen gaan. Ik hoop dat we er nog een paar keer op uit kunnen gaan, eerlijk gezegd. Ook met Hakeem natuurlijk.' Hij wist niet precies hoe lang hij zou blijven. Maar het plan was om er tenminste wat langer dan een paar dagen te zijn. Binnenkort moest hij naar Evenfall, maar daarvoor kon hij zijn tijd indelen zoals hij dat wilde. Als legerleider had hij misschien verantwoordelijkheden, maar inmiddels had hij het ook wel verdiend wat tijd vrij af te nemen voor zijn zoons. Als Naevia er nog geweest had had hij bovendien al lang niet meer zo veel gewerkt. Met een frons dacht hij plots aan iets anders dat hij Esra al een hele tijd wilde vragen, maar het niet had willen doen op papier. 'Esra, de brief die ik aan je gegeven heb- Ik vroeg me af of je er iets mee gedaan hebt. Je hoeft het me niet te vertellen, maar het zou fijn zijn om het te weten.'

Esra keek zijn vader aan en knikte. 'Natuurlijk kunnen we wat gaan doen. Ik vraag Eileen wel of er een dag is dat ze ons allebei kan missen, dan kunnen we er met zijn drieën op uit!' Het was al lang geleden dat ze iets hadden gedaan, als familie. Het was alsof zijn vader het aanvoelde dat zijn gedachten naar zijn moeder waren gegaan toen hij over de brief begon. Nog steeds had Esra de brief onder zijn kussen liggen. Hij had hem vele malen doorgelezen en hij was meerdere keren aan een brief voor zijn moeder begonnen, maar had hem nooit afgemaakt. Alle onafgemaakte brieven lagen nog steeds netjes opgeborgen, onderin zijn kast. 'Ik eh-' Hij wist niet wat zijn vader ervan zou vinden als hij zou zeggen dat hij nog geen contact met haar opgenomen had, maar het had ook geen zin om erover te liegen, dus vertelde hij maar gewoon de waarheid. 'Ik heb geprobeerd om haar een brief te schrijven... maar ik heb gewoon geen idee wat ik erin moet zetten.' Hij had nooit precies geweten hoe het was gegaan tussen zijn biologische moeder en zijn vader en hij vond het dan ook lastig om haar nu te schrijven, ondanks het feit dat hij haar graag een keer zou willen ontmoeten.

Marcus glimlachte tevreden met het vooruitzicht van een dagje met zijn twee zoons. Zoiets had hij zich al heel lang niet meer ingebeeld. Hij had het wel eens geprobeerd in de naslag van Naevia's dood, maar met het legerkamp zo dichtbij werd hij altijd wel onderbroken. Zijn rust was niet echt rust, tot hij pas echt ver genoeg was om niet door zijn taken achterna gezeten te worden. Dat merkte hij nu maar al te goed hier in Tyrosh zonder ook maar iemand die hem zou kunnen storen over zaken. Bedachtzaam nam Marcus de reactie van Esra in zich op toen hij vertelde dat hij geprobeerd had te schrijven, maar meer niet. 'Misschien is het ook mijn fout geweest om je alleen die brief zo te geven.' Even twijfelde hij, maar legde toen geruststellend een hand op Esra's knie. 'Je mag me er alles over vragen, Esra. Ik vind het niet eerlijk als je geen volledig beeld hebt. Misschien maakt het het dan ook makkelijker om te bedenken wat je haar zou kunnen schrijven. Ik denk dat ze erg blij zou zijn met ene brief van je.'

Esra had zijn blik op zijn voeten gericht en ging in zijn hoofd de woorden van de brief na. Hij had hem al zo vaak gelezen dat hij de brief inmiddels kon dromen en hem nu ook haast woord voor woord in zijn hoofd kon herhalen. 'Ik zou niet eens weten wat ik zou moeten vragen...' gaf hij heel eerlijk toe en keek op naar zijn vader. Hij wilde alles weten, maar tegelijkertijd wilde hij ook niets weten. Hij had Naevia altijd als moeder beschouwd, al had hij voor een groot deel van zijn leven geweten dat ze niet zijn biologische moeder was. Esra had altijd gemerkt dat hij Hakeem altijd een stuk meer gesteld was op zijn moeder als hij: Esra was altijd meer een vaderskindje, terwijl Hakeem juist een moederskindje was geweest. Aan de ene kant wilde hij hetzelfde voelen als Hakeem, hij wilde voelen hoe het was om zijn biologische te zien om met haar om te kunnen gaan. Aan de andere kant wilde hij zijn leven behouden zoals het was, niets over de kop gooien met alle nieuwe informatie. 'Wie was- is ze?' besloot hij uiteindelijk maar te vragen en wachtte op zijn vader's antwoord.

Marcus nam een diepe zucht. Hij had altijd geweten dat hij dit een keer aan Esra uit moest leggen. Alleen. Toen hij jong was had Naevia hem ook nooit willen helpen met de uitleg en dat hij begreep hij goed. Het was moeilijk om de gedachte toe te laten staan dat Esra niet echt haar zoon was. 'Ik kwam haar tegen tijdens één van mijn missies omdat ze in een herberg werkte die een aantal van mijn mannen en mijzelf onderdak bood in de stallen op de zolder, omdat het weer te guur was onze tenten op te zetten. We waren toen al zo lang onderweg. Het was op de grens tussen het Oosten en het Noorden. We zaten achter een groep dieven aan die dachten dat ze van ons af zouden geraken als ze maar ver genoeg naar het Oosten gingen. Ze kwam uit de streek, maar had haar familie boerderij verlaten om iets anders te doen en toen is ze bij de herberg geraakt. Ze-' Hij had altijd maar weinig geweten over Esra's moeder. Vragen had hij maar amper gesteld die nacht die hij met haar gespendeerd had. 'Toen we op een nieuwe toch terug uitkwamen bij de herberg was ze akelig ziek en had ze jou. Het zag er niet naar uit dat er iemand zich over je zou bekommeren en ze leek het niet te gaan redden. Ze smeekte me om je mee te nemen. Ik wist niet dat ze zwanger was geraakt. Ze had het me nooit verteld, had dat waarschijnlijk ook niet gedaan als ze niet dacht dat ze zou sterven.' Stil keek Marcus zijn zoon aan.

Esra keek zijn vader zwijgend aan bij zijn woorden. Hij had nooit geweten wie zijn moeder was geweest of waar ze vandaan was gekomen. In haar brief had ze enkel gezegd dat het haar speet dat ze hem al die jaren geleden weg moest geven, dat ze hoopte dat hij een goede jeugd had gehad en dat hij alle liefde had gekregen die ze hem had willen geven. Ook vroeg ze hem of hij haar misschien een keer wilde opzoeken en gegevens waar hij haar kon vinden. Ergens voelde Esra zich schuldig dat hij haar niets terug had laten horen, aan de andere kant had hij ook nooit iets van haar gehoord in al die jaren. 'Dus eigenlijk was ik een ongelukje?' merkte hij na een korte stilte op en vond de blik van zijn vader weer. Dat hij niet gepland was, had hij allang bedacht, maar dat zijn vader per ongeluk achter zijn bestaan was gekomen had hij niet geweten.

Marcus vond het moeilijk die vraag te beantwoorden. Hij vond het überhaupt geen belangrijke vraag, maar hij snapte wel dat dit voor Esra wellicht niet fijn was te realiseren. Maar Marcus was altijd goudeerlijk en ook tegen zijn zoons. 'Ja, het was niet de bedoeling. Maar hoe het daarna gelopen is, kwam niet omdat er geen andere opties waren. Ik wilde echter je niet achter laten zonder familie in de herberg. Daar zou niemand zich echt om je bekommeren en in het legerkamp zou er een grote broer voor je zijn. Ik wist dat Eileen zich bovendien wel om je zou bekommeren en je moeder- Wel, ik hoopte niet op veel. Ik wist niet of het misschien datgene wat we hadden zou verbreken. Maar je was een bijzonder jongetje. Je moeder wilde het in eerste instantie niet aan mij toegeven, maar ze was al snel verzot op je. Ze heeft je nooit slecht behandeld, zelfs niet in het begin, haar woede reageerde ze alleen op mij af en daar ben ik haar erg dankbaar voor.' Marcus keek zijn zoon aan. Hij wilde niet laten blijken dat hij geen verantwoordelijkheid had genomen en nu nog nam voor zijn fouten.

Esra luisterde naar de woorden van zijn vader en knikte. Natuurlijk was hij zijn vader onwijs dankbaar dat hij hem een goed leven had kunnen geven in het legerkamp en het was ook iets waar hij nooit over had geklaagd. Esra had het altijd naar zijn zin gehad en had Hakeem ook altijd als zijn volledige broer beschouwd. Hij beschouwde Erin zelfs als een volledige zus, zeker nu hij in de taverne werkte. Daarbij had hij zowel Eileen als Naevia gehad die voor hem hadden gezorgd toen hij klein was. 'Ik snap gewoon niet waarom ze nu ineens contact wilt... Al die jaren wist ze waar ik was, ik bedoel- het legerkamp is nou niet een erg anonieme plek. Iedereen weet waar het is, dus ze heeft al die jaren lang brieven kunnen schrijven of contact op kunnen nemen als ze daar interesse in had.. Dus waarom nu en toen niet?' Hij had al die jaren lang vrede gehad dat zijn biologische moeder overleden was en nu had hij ineens de kennis dat ze nog leefde: het was allemaal nogal een hoop informatie om te verwerken.

'Ik denk dat alleen Irene je dat kan vertellen. Maar ze heeft nooit precies geweten waar ik vandaan kwam. Het was natuurlijk waar dat ze met een beetje zoekwerk er wel achter zou zijn gekomen, zo veel legers in Tarth bestaan er niet en nog minder worden er geleid door een vreemdeling uit Quandaï, maar-' Marcus hield zich stil en keek bedachtzaam naar Esra. Hij was niet de juiste persoon om de beslissingen van Esra's biologische moeder in twijfel te trekken. Hij kende haar verhaal amper. Hij wist niet eens of ze al snel beter was geworden. Bovendien waren zulke gevoelens nou eenmaal ingewikkeld. Dat had hij wel doorgehad als hij met Eileen sprak en hoe ze er lange tijd van overtuigd was dat ze een grote fout had gemaakt door Erin niet meer tijd te laten spenderen in de rijkdom van haar vader, binnen de veilige muren van het kasteel. Soms dacht je nou eenmaal niet het beste te kunnen geven, dat je kinderen beter ergens anders af waren. 'Als je haar zelf niet wil schrijven, kan ik ook altijd haar brief voor je beantwoorden om haar te vragen wat er met haar gebeurd is. En anders, je kan er gewoon nog over na denken. Er is geen reden tot haast, maar de tijd is ook niet eindeloos.' Met een kleine glimlach trok hij zijn zoon nog eens naar zich toe. Hij was zich maar al te bewust van het laatste wat hij zei.

Esra liet zich omhelzen door zijn vader, maar zei verder niets. Het hele onderwerp van zijn biologische moeder, was nogal een heftig iets voor hem om over na te denken. Vroeger had hij zich er nooit veel zorgen over gemaakt, omdat hij een familie had. Hij miste niets of niemand, maar hoe ouder hij werd, hoe nieuwsgieriger hij begon te worden. Het was echter pas toen Esra de brief had gekregen dat hij serieus was begonnen met nadenken over een bezoek, of wellicht briefcontact. 'Ik denk dat ik haar gewoon zelf een brief moet sturen... als ik heb bedacht wat ik erin wil zetten.' zei hij uiteindelijk, toen hij zijn vader losliet. 'En- en ik weet dat je altijd hebt gedaan wat het beste voor mij en Hakeem was en je weet dat ik dat heel erg waardeer.. Het was ook niet eerlijk om te zeggen- dat wat ik net zei. Ja het was misschien niet helemaal gepland, maar ik heb als kind nooit iets tekort gehad en ik wil dat je weet dat ik je daar dankbaar voor ben... En dat ik van je hou.' Dat was iets wat hij veel te weinig zei tegen zijn vader - en broer. Hij had zich dan ook voorgenomen het ze vaker gewoon te vertellen.

Marcus glimlachte overduidelijk tevreden dat Esra toch besloot om de brief te schrijven. Hij wist dat het Irene vast goed moest doen iets van hem te horen. 'Je hoeft me niet te bedanken. Je was en bent mijn zoon, Esra. Je verdient alles wat ik ooit voor je gedaan heb.' Hij had hem weer los gelaten en wreef kort door zijn haren voor hij van de kruk op stond. 'En ik ook van jou. Er is niets dat ik meer in dit leven waardeer dan jij en Hakeem.' Hij begon zich nu langzaam te realiseren dat hij echt maar weinig anders nodig had dan zijn zoons en Eileen en Erin. Nu Naevia er niet meer was en hij ouder werd, begon hij meer in te zien hoe belangrijk het werkelijk was voor hem om vader te zijn. 'Kom, laten we die kommen alvast op poetsen, misschien kun je me dan al iets van de Eenbenige Krijger laten zien voordat de rest ook op is.' Hij sprak die naam altijd nog met een grote glimlach uit. Eileen had niets beters kunnen kiezen voor de plek die iedereen op het moment bij elkaar bracht.

'Dat waarderen Wren en Idris vast.' lachte Esra toen zijn vader voorstelde om de kommen te poetsen. De heren vonden het nooit leuk als Esra zijn ontbijt spullen liet staan. Gelukkig kwam het tegenwoordig niet meer vaak voor - maar in het begin was hij het vaak glad vergeten. 'En ik kan je zeker rondleiden. Je hebt de juiste persoon uitgekozen, ik weet de beste plekjes in de taverne.' vertelde hij trots en pakte alle ontbijt spullen op, om hiermee naar de lege keuken te lopen. Hij vulde dompelde de spullen onder in het houten vat met schoon water en begon de havermout uit de kommen te boenen. 'En wellicht dat we naderhand ook nog even de stad in kunnen gaan. Er is iedere ochtend een grote markt in de haven met alle verse producten van de schepen. Meestal sturen ze mij er op af om alles te halen voor de taverne.' grinnikte hij. Bijna iedere ochtend ging hij naar de markt om verse vis, groenten, fruit, vlees en soms ook granen te halen - als ze bijna op waren. Het was iets waar hij erg van genoot, even weg uit de taverne en de buitenlucht in.

Nieuw

Iwan had zijn tijd genomen om afscheid te nemen van zijn familie voor hij op reis zou gaan naar het Noorden. Na het nieuws dat Augustus een manier had gevonden om de kwalen van Tobias te beperken en hem van de dood weg te leiden, was de sfeer in het paleis zo veel beter geworden. Echter had Iwan nooit de wil om op reis te gaan verloren. Hij wilde nog altijd gaan, dus toen zijn neef en de legerleider terug op reis naar het legerkamp gingen was hij met hen meegereisd. Iwan was bang dat Marcus hem en Flynn compleet zat was geworden met hun constante gebral, maar zo serieus de leider was had hij dat nooit laten merken. Bovendien was Flynn ook een stuk serieuzer geworden. Hij kon lang niet zo veel plezier met hem beleven en anderen plagen als toen ze jonger waren. Iwan vond dat iedereen veel te serieus werd nu ze zogenaamd volwassen en oud waren. Gelukkig had hij wat tijd met Nadine kunnen spenderen op de boerderij voordat hij toch besloot door te gaan naar Tyrosh. De boerderij was dichtbij genoeg om haar nog eens op te zoeken. Bovendien vond hij zo'n klein dorp toch maar te saai. Hij wilde weer de stad in. Daar was hij nu dan eindelijk beland. Hij was met een handelaar meegereisd en die ochtend aangekomen in de taverne van Erin's moeder. Zijn nichtje had hem juist een flinke lunch voorgeschoteld waar hij nu met volle teugen van genoot.

Voor Esra was dit een dag zoals altijd. Hij was vroeg opgestaan om naar de markt te gaan, zodat hij allerlei verse producten in huis kon halen voor de taverne. Inmiddels had hij zijn eigen ontbijt - of misschien eerder brunch - weggewerkt en liep hij de taverne weer in om de gasten die er zaten te bedienen. Het was nog niet erg druk, al verwachtte hij dat het vanmiddag weer vol zou zitten: Wren's beroemde visschotel stond op het menu en die was altijd erg in de trek bij hun gasten. Esra had net één van de tafeltjes afgeruimd en liep terug met een doek om deze schoon te maken, toen zijn oog viel op een gast die hem wel heel erg bekend voorkwam. 'Iwan? Wat doe jij hier?' vroeg hij verbaast, terwijl hij naar zijn tafeltje toeliep. 'Ik had geen idee dat je hierheen kwam!' Nieuwsgierig nam hij plaats tegenover de jongeman uit het Westen. 'Man wat is dat lang geleden zeg.' lachte hij. 'Hoe gaat het met je?'

Iwan had natuurlijk al eens van Erin de geweldige verhalen gehoord van de taverne en bij zijn aankomst was hij absoluut net teleurgesteld. Het zat barstensvol met allerlei volk, het soort dat niet in de paleizen kwam, en het gebouw zelf had zijn eigen charme. Dit was precies zoals hij het zich voor had gesteld. En dan had Erin hem nog niet eens de grote rondleiding gegeven. Hij had slechts de kroeg en de keukens gezien! Geamuseerd door alle taferelen en vooral genietend van de lunch keek hij nu in het rond en glimlachte zo nu en dan als een vreemdeling zijn blik ontmoette. Iwan was echter erg verrast toen iemand zijn naam zei en op hem af stapte. Zo erg zelfs dat hij zich verslikte. De legerleider had niet veel met Iwan gedeeld, maar toen hij gehoord had dat de prins op bezoek ging bij de taverne had hij toch iets uit de oude man los gekregen. Marcus had hem natuurlijk verteld dat zijn zoons momenteel ook in de taverne verbleven. Iwan kende ze niet heel goed, voornamelijk via Erin's kleurrijke verhalen, maar hij had ze altijd gemogen. 'Esra! Je vader zei al dat je hier ook was,' riep hij uit nadat hij de hap eten had weg gekregen. 'Ik, eh- Wel, ten eerste mijn naam is Dante. Niet Iwan,' begon hij grinnikend.

'Dante?' herhaalde Esra ietwat verbaast en keek de jongeman tegenover hem nieuwsgierig aan. Het was dat Iwan hem had herkend en hem had gezegd dat zijn vader had verteld dat hij hier was, anders was Esra bang geweest dat hij de verkeerde had aangesproken. Hij had de jonge man dan ook al een lange tijd niet meer gezien. 'Vanwaar de naamsverandering?' vroeg hij nieuwsgierig en leunde achterover op de stoel waar hij op zat. Esra kon zich niet herinneren dat iemand Iwan ooit Dante had genoemd, al begon hij nu aan zichzelf te twijfelen. Ach, de prins had er vast een goede reden voor en hopelijk zou hij daar snel achterkomen. 'En wat vind je ervan? Heel wat anders dan al die paleizen, niet waar?' Ondanks dat Esra was opgegroeid in een tent, was hij ook vaak in de paleizen geweest als hij en Hakeem meereisde met hun vader. Hij wist dus ook dat er een wereld van verschil was tussen de taverne en het paleis - al prefereerde hij deze taverne boven welk paleis dan ook.

'Ja, Dante!' Het had Iwan ook al aardig wat tijd gekost om Erin er van te overtuigen hem zo te noemen. Hij kon zich al helemaal voorstellen dat Esra nog minder begreep waar dit vandaan kwam. 'Lang verhaal, maar het komt er op neer dat ik niet meer Iwan de prins ben, maar Dante de straatartiest.' Hij had het schippers deel inmiddels laten vallen na het horen van een aantal niet zo plezierige verhalen over het leven op een schip. Hij zou maar alles inzetten op het worden van een jonglerende en zingende straatartiest. Iwan glimlachte vervolgens glunderend. 'Het is geweldig! Juist omdat het zo anders is!' Tot nu toe had hij nog niets gemerkt dat hem iets uit het paleis liet missen. Behalve natuurlijk zijn familie. Maar hij probeerde ze zo veel mogelijk te schrijven en wie weet kwamen zij wel langs. 'Jij werkt hier ook toch? Samen met Erin? Wat mag jij doen? Help je ook in de keuken?' Nieuwsgierig keek hij naar de jongeman.

Esra begon te lachen. 'Wauw, dat is nog eens een carrièreswitch.' grapte hij. 'Dan mag je hier wel eens komen optreden, we hebben wel vaker artiesten die de gasten in de avonden komen vermaken met muziek of andere acts.' vertelde hij. 'Ik weet zeker dat je ook hier van harte welkom bent om je kunsten te vertonen!' Esra zou zich vast nog vaak vergissen wat betreft de naam, maar hij vond het pad wat Iwan- Dante voor zichzelf had uitgekozen goed bij hem passen, als hij keek naar wat hij van de jongen wist. 'Ja, ik was dat leger wel een beetje zat, dus ik besloot met Erin mee te komen naar de taverne. Ik sta vooral hier op de vloer, lekker met mensen kletsen- de drankjes brengen, dat soort dingen.' vertelde hij. Vooral het contact met de gasten vond hij geweldig. Inmiddels hadden ze een flink aantal vaste gasten die hij inmiddels ook goed kende. Daarbij vond hij het altijd geweldig om de verhalen te horen van de zeelieden die hier aanmeerde in de haven: die hadden altijd de beste - en vaak ook vreemdste verhalen. 'Hakeem staat in de keuken, samen met Wren en Erin doet van alles en nog wat.' vertelde hij. 'Kan ik je trouwens nog iets te drinken aanbieden?' Zelf barstte hij van de dorst, dus liep hij naar de bar om een kruik wijn en een mok voor zichzelf te pakken, om deze vervolgens weer mee te nemen naar de tafel. 'Hoe was de reis, Iwa- Dante?' lachte hij en keek hem nieuwsgierig aan.