Keuken van de eenbenige krijger

-

Hakeem was alweer een tijdje in het Noorden en bracht het grootste deel van zijn dagen door met zijn broer. Zo hadden ze al grote stukken van de stad bezocht en zaten ze vaak in de haven naar de boten te kijken. De rest van de tijd hielpen ze samen in de herberg, vaak in de bediening. Enkele dagen geleden echter had Wren Hakeem aangeboden om hem eens wat te leren over koken. "Voedsel is de weg tot ieders hart," had de kok gezegd, wat Hakeem al snel aan het blozen had gemaakt. Hij had zo het idee dat er meer achter zat dan puur Hakeem bezig te houden, maar hij nam het aanbod met beide handen aan en spendeerde zo elke dag wat uurtjes in de keuken. Met een doek om zijn hoofd gebonden en een schort aan stond hij achter het aanrecht en kneedde hij een stuk deeg. Het meel vloog elke kant op, zo ook in zijn gezicht, maar het deerde hem niet. Hij vond het geweldig om Wren te helpen. Zo nu en dan kwam Esra ook helpen en dan gingen ze samen aan de slag. Het hielp hen beiden om bezig te zijn tot Erin weer kwam.

Wat betreft Erin had de reis maanden geduurd in plaats van een twee weken. Ze was dan ook zo opgelucht geweest toen ze eindelijk de zee weer begon te ruiken en toen plots weer de torens van de stadsmuren had zien opdoemen. Het was altijd een heerlijk gezicht om de stad binnen te komen rijden. Aan de ene kant zag je de grijs-blauwe zee en de haven met alle boten en aan de andere kant rijen aan rijen met huisjes en gebouwen en uiteindelijk op de hoogste heuvel het paleis van de Storms. Naarmate je de stad in ging verloor je echter dat overzichtelijk uitzicht en kwam je in een wirwar van nauwe straatjes terecht en slechts soms kreeg je een glimp van de zee, of de heuvels. Dat ging echter compleet aan Erin voorbij en ze deelde niet eens met haar vader hoe de weg naar de taverne leidde en wat voor leuks ze allemaal passeerden. Eenmaal aangekomen had haar vader, haar ongeduld vast opmerkend, aangeboden de paarden te stallen en zich met hun bagage bezig te houden. Zelf ging ze rechtstreeks naar binnen en vloog ze meteen Idris om de hals. Ze waren midden op de dag aangekomen, een rustig moment, en er was volgens haar oom bijna niemand. Haar moeder was naar de groentemarkt, Esra hielp haar en Wren was bij de havens vis halen. En Hakeem stond in de keuken. Dat laatste was het enige wat echt binnen kwam. Ongelovig opende Erin de deur naar de keuken en zag hem inderdaad. Hakeem stond daar, in háár taverne, in háár keuken, zelfs met háár schort. 'Hakeem,' zei ze zacht, aan de grond genageld.

Hakeem was ijverig bezig om de taken af te hebben die Wren hem had gevraagd om af te ronden, voordat hij terug zou zijn. Het waren algemene handelingen, zoals deeg kneden, groenten koken en de vis afspoelen, maar het scheelde als Hakeem het al had gedaan als de kok terug kwam. De volgende dag zou namelijk een drukke avond worden in de taverne door een nationale feestdag en dan konden ze alle hulp goed gebruiken. Hij wou net wat water afgieten, toen hij plotseling een stem achter hem hoorde. Het koste hem al zijn moeite om de pan met kokend water niet gewoon te laten vallen en met een zijn ogen constant op Erin gericht zette hij het weer neer. Net zoals zijn vriendin was hij aan de grond genageld en wist hij niet goed wat hij moest zeggen, wat hij kon doen. Het scenario had vele malen door zijn hoofd gespeeld, bijvoorbeeld als hij wakker lag tijdens de reddingsmissie of als hij naar de ingang keek van de herberg. Maar nu ze hier was, leek het alsof er iets in hem wakker werd dat er voor de missie nog niet was. Hij had niet zijn leven geriskeerd om nu te bang te zijn om zijn gevoelens te tonen aan de vrouw die voor hem stond. Dus liep hij op haar af, nam hij haar gezicht in zijn handen en drukte hij zijn lippen op de hare.

Erin wist niet wat haar te doen stond, vooral niet toen Hakeem voor enkele tellen niet reageerde. Ze kon haar ogen echter niet van hem afhouden en wachtte nerveus af wat hij zou doen. Toen hij op haar afstapte hield ze haar adem in en voelde ze plots zijn greep en zijn lippen. Ze hoefde er niet eens meer over na te denken wat ze moest doen. Haar lichaam reageerde geheel op zichzelf en vleide zich tegen dat van Hakeem aan. Op het moment dat ze adem haalde keek ze haar vriend met grote ogen aan, maar piepte ze nog geen woord. Erin sloeg haar armen om zijn nek en klemde zich aan hem vast terwijl een grote glimlach haar gezicht sierde. Zo omhelsde ze hem. Precies zoals ze altijd gedacht had dat ze zijn omhelzing zo had gemist en hoe fijn ze zich voelde als hij zo dicht bij was, bracht haar nu vrijwel tot ontroering. 'Ik heb je zo gemist, Hakeem. Ik ben zo blij dat je ongedeerd bent,' fluisterde ze in zijn oor met beklemde stem.

Het duurde even, maar al snel voelde hij haar toestemming in de kus en vervolgens ook de druk die ze zelf uitvoerde op zijn lippen. Nog steeds kon hij niet geloven dat hij haar na al die maanden weer kon zien en aanraken. Toen ze van elkaar los kwamen, keek hij haar met een ongelovige blik aan en gleden zijn vingers langzaam langs haar wangen, als om te voelen of ze het echt was. Vervolgens voelde hij haar armen om zich heen en nam hij haar ook zelf in een stevige omhelzing, terwijl hij haar ietwat optilde. Hij hoopte dat ze zijn glimlach tegen haar hals kon voelen en zo nam hij alles langzaam in zich op, haar geur, lach en aanraking. 'Ik had nooit moeten gaan,' reageerde hij met samengeknepen stem. 'Ik heb een fout gemaakt en ik probeer- ik hoop dat ik het weer recht kan zetten. En ik heb Esra en jou zo, zó verschrikkelijk gemist.'

'Iedereen maakt wel eens fouten,' stelde Erin met de eeuwige glimlach die ze nu vast niet meer van haar gezicht kreeg de komende dagen. Haar ogen gleden over zijn gezicht en bestudeerden ieder plukje haar, elke rimpel en zijn donkere ogen. 'Ik denk dat ik voor iedereen mag spreken dat we gewoon blij zijn dat je terug bent,' vertelde ze hem geruststellend. 'En dat je hier bent.' Nog altijd vol ongeloof schudde ze haar hoofd en deed een stap naar achteren om hem in schort, onder het bloem, in de keuken, in haar op te nemen. 'Zie ik het nu goed dat je aan het koken bent?' Ze kon haar enthousiasme maar amper onderdrukken en liep al naar het fornuis en het aanrecht toe om te onderzoeken wat er allemaal te pruttelen stond. 'Geeft ome Wren je lessen? En je mag je al bezig houden met brood?' Lachend pakte ze het briefje met instructies op dat duidelijk in haar oom's handschrift was geschreven. Stil staarde ze naar het papier terwijl het langzaam op haar in zonk dat ze zojuist gekust hadden, dat ze zo een beetje haar hele lichaam niet meer onder controle had kunnen houden. Nu Erin Hakeem weer aan keek, was dat hele gevoel ook meteen weer daar.

Hakeem keek met een brede en vooral tedere glimlach toe hoe ze in de keuken rondliep. Ietwat zelfbewust wreef hij over zijn hals, maar stopte daar al snel mee, toen hij besefte dat hij onder het meel zat. 'We hebben elkaar nog geen vijf minuten gezien en ik heb je nu al compleet ondergesmeerd met meel,' lachte hij, terwijl hij achter haar aan liep en mee keek naar het eten. 'Ja, Wren bood mij aan wat kooklessen aan en ik ben blijven hangen.' Hij tilde de deksel van de pan met groenten op en roerde er wat in. 'Ach, ik ben er puur voor het kneden. Hij leert mij binnenkort hoe we het moeten bakken.' Opnieuw keek hij haar met een brede glimlach aan, maar zag vervolgens hoe ze intensief naar het papiertje keek. Wat onzeker schraapte hij zijn keel en gebaarde vervolgens naar de deur. 'Ik las in je brief dat je vader mee is gekomen. Ik- ik heb hem al jaren niet meer gesproken.'

Erin keek naar haar kleding en moest lachen toen ze inderdaad het meel overal zag zitten. 'Ach, ik ben toch nog smerig van de reis. Ik snap sowieso niet dat je zo dicht bij me kunt staan. Ik stink zo!' giechelde ze. Zelfbewust beet ze op haar lip en stopte een krul terug onder de sjaal waarmee ze haar haar bedekt had tijdens de reis. 'Je hebt mijn brief nog gekregen?' vroeg ze verrast. Het was een hele opluchting dat haar moeder nu dus al wist dat haar vader ook mee was. 'Hij is inderdaad mee. Ik kan het eigenlijk nog niet geloven,' glimlachte Erin. 'Ik ben blij dat de brief aangekomen is. Ik geloof namelijk dat mama het misschien niet de meest leuke verrassing zou hebben gevonden,' vertrouwde ze haar vriend toe. Vervolgens bekeek ze de pan waar hij in roerde en nam met genot de geur in zich op. Er ging niets boven de geuren van deze keuken. 'Hij is nog met onze bagage en de paarden bezig,' zei ze om de stilte te vullen en om aan te geven dat ze nog wel even de tijd voor hun tweetjes zouden hebben. Ernstig ontmoette Erin zijn blik weer. 'Hoe was de missie? Adrian vertelde maar weinig en wist je dat nu-' Met ingehouden adem keek ze naar de vloer. Er was zoveel gebeurd in het paleis, maar ze wilde eerst weten wat Hakeem allemaal had meegemaakt dus wachtte ze op zijn antwoord.

Hakeem moest ook lachen en schudde zijn hoofd. 'Ik dacht dat ik wist wat vies was, maar daar ben ik pas echt achter gekomen tijdens de missie.' Soms konden ze zich dagenlang niet wassen, omdat ze door zulk onherbergzaam en gevaarlijke gebieden gingen dat ze weinig tijd hadden om te pauzeren of überhaupt te wassen. 'Ja, de brief kwam gisteren binnen. Ik had je dus ook helemaal nog niet zo snel verwacht, dan had ik ervoor gezorgd dat ik een hele maaltijd klaar voor je had staan!' Zo roerde hij rustig door, terwijl hij naar haar woorden luisterde. Toch zonk al snel zijn hart toen ze over de missie begon. Ondanks dat het hem nog wel lukte om er luchtig over te praten, hield hij niet van de directe vragen erover. 'Laten we het daar een keer over hebben als we met zijn allen zijn en rustig zitten, oké?' probeerde hij zo luchtig mogelijk en met een glimlach te vertellen. 'Ik heb het er ook nog niet over gehad met je moeder en met Wren en Idris.' Alleen met Esra had hij er lange gesprekken over gehad. Hij stelde het ongelofelijk op prijs dat zijn broer er was geweest om hem op te vangen. Toen hij genoeg geroerd had, draaide hij zich weer om naar Erin en glimlachte hij ietwat verlegen. Het was raar om te bedenken dat hij zo zelfverzekerd was geweest om haar te kussen. Vervolgens legde hij zijn hand op haar schouder en trok haar zo weer voorzichtig tegen hem aan voor een omhelzing. 'Ik ben zo blij voor je dat Ren nu eindelijk met je mee is.'

Erin wist niet goed hoe ze het moest interpreteren dat hij het nu niet met haar over de missie wilde hebben. Hij had er zo bewust voor gekozen om mee te gaan en ze hadden zo hun best gedaan om contact te houden en nu sprak hij er liever niet over? Onderzoekend liet ze haar ogen over zijn gelaat glijden, maar ze kon maar moeilijk uit zijn gezichtsuitdrukkingen opmaken wat hem dwars zat. Ze zuchtte verrukt toen Hakeem haar vader noemde. Nu zou ze er eindelijk van kunnen genieten dat hij hier was. Van te voren was er nog te veel druk vanwege het feit dat de koninklijke familie uit elkaar aan het vallen was. Nu was ze echter thuis. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst en omwond zijn middel met haar armen. Ze voelde haar hart al weer in haar keel kloppen en vroeg zich af of ze dit niet altijd gevoeld had als ze met Hakeem was, maar het zo normaal was geweest en dat nu - na het zo lang gemist te hebben - ze pas voelde hoe speciaal het was. 'Je was zo lang weg,' zei Erin toch nog maar.

Hakeem wist dat Erin vraagtekens bij zijn woorden had, maar hij ging er niet op in. Hij kon nog niet over de missie met haar praten. Daarvoor wilde hij eerst zijn eigen emoties erover bespreken met zijn vader en hopelijk kon hij daardoor zijn gedachten en emoties een plaats geven. Langzaam wreef hij met zijn hand langs haar rug en knikte ernstig. 'Dat klopt,' zei hij zacht, terwijl hij zijn wang op haar haren liet steunen. 'Maar nu ben ik er. En ik ben niet van plan snel weg te gaan.' Het kon als een lichte opmerking opgevat worden, maar er zat zoveel meer achter. Hij wilde hiervoor gaan en hij wilde net zoals Esra ook zijn plek vinden in deze wereld. En hij wist dat hij één bepaald ding moest doen om daar een stap dichterbij te komen. Dus hield hij Erin voorzichtig op armlengte van hem af en keek hij haar ernstig aan. 'Ik ben verliefd op je. Al jaren.'

Het was een hele opluchting te horen dat Hakeem van plan was lang te blijven. Erin had al zo lang haar leven in Tyrosh met hem willen delen, maar natuurlijk was hij in het legerkamp gebleven met zijn vader en zijn broer. Het moment dat hij echter langs zou komen had haar zo blij gemaakt en toen was hij plots op die missie gegaan. Erin had de volgende woorden verstaan, maar ze hoorde ze niet echt. Ze keek Hakeem slechts met een overrompelde blik aan en pakte zijn hand vast. 'Ik-' Onzeker keek ze haar met modder besmeurde laarzen en wreef ze in haar vermoeide ogen. 'Waarom ben je dan weggegaan?' vroeg ze uiteindelijk met onbegrip dat van haar gezicht sprak. Al die tijd dat hij weg was, was ze ontzettend bezorgd geweest en dat had veel van haar frustratie verbloemd. Echter had Erin wel degelijk gevoeld dat het niet eerlijk was dat hij er voor gekozen had om mee te gaan terwijl ze samen naar Tyrosh hadden kunnen gaan. Ze erkende die gevoelens niet graag en vond aan de andere kant het ook te begrijpen dat Hakeem mee had willen doen omwille van zijn vader en wellicht andere redenen. Alsnog kon ze nu niet doen alsof het haar niet dwars had gezeten. Ze zou altijd eerlijk zijn tegen Hakeem.

'Op dat moment voelde het als het juiste ding om te doen,' zei Hakeem enkel, terwijl hij Erin aan bleef kijken. 'En ondanks dat ik er niet met goede herinneringen op terug kijk, heb ik dit wel nodig gehad om te groeien als persoon, om- om te beseffen wat ik heb en niet altijd maar te verlangen naar de dingen die ik niet heb... of niet méér heb.' Zoals zijn moeder. Hij kneep zacht in haar hand en liet deze vervolgens los, om zo het aanrecht vast te pakken en diep te ademen. 'Ik heb geen spijt dat ik mee heb gedaan met de missie. Ik heb er wel spijt van dat ik je had beloofd om mee te gaan met jou en dat ik die belofte niet ben nagekomen.' Nadat hij even stil bleef, draaide hij zich weer naar haar om en probeerde hij af te lezen wat zij dacht.

Erin knikte en probeerde zijn doordringende blik te ontkomen. Ze kon moeilijk boos zijn op hem nu ze hem eindelijk weer naast zich had. Vooral toen hij zei dat het hem speet dat zijn beloftes gebroken waren. Ze wreef over haar armen en glimlachte zwakjes. 'Kun je me dan nu een andere belofte doen?' vroeg ze zacht waarna ze hem weer aan durfde te kijken en zijn hand vast pakte. 'Dat je nu echt langer blijft?' Haar blik gleed naar het aanrecht en al snel moest ze lachen. 'Ik wil je namelijk geen klootzak vinden en dat dacht ik soms wel terwijl je weg was. Ik denk dat je misschien mijn papa nog moet overtuigen dat je geen misbaksel bent, want- Ach.' Ze had bij haar vader uitgehuild toen Hakeem haar verteld had dat hij met de missie mee ging in het Oosten en geheel door emoties overmand, plus haar training bij tante Naevia, had ze ieder slecht woord dat ze kon vinden gebruikt om Hakeem te omschrijven. Ze dacht dat haar vader haar uitbarsting toen maar met een korreltje zout had genomen, maar wie weet hoe hij haar woorden had opgevat.

Hakeem keek toe hoe ze zijn hand pakte en hem vroeg om de belofte te maken. 'Ondanks dat ik mij niet aan mijn vorige belofte heb gehouden, durf ik nu met alle zekerheid te zeggen dat ik wél blijf. Bij jou.' Hij drukte een korte kus op haar haren en wreef nog kort over haar schouder, waarna hij haar los liet. Bij de woorden over haar vader trokken de rillingen over zijn rug en wat nerveus keek hij naar de deuropening naar de keuken toe. Hij moest er nog even niet aan denken om de vader van Erin te trotseren. 'Ik wil je trouwens niet ophouden hier... Anders krijg ik van Wren, jouw moeder en Esra op mijn kop,' grinnikte hij, terwijl hij zich weer naar de pannen keerde en verder ging met koken. 'Zie ik je zo weer?' vroeg hij hoopvol.

Erin keek Hakeem aan toen hij zijn belofte deed en glimlachte vervolgens dankbaar. Het was voor haar belangrijk dit nu te horen. Toen ze elkaar los hadden gelaten voelde ze nog de warmte die ze door en van Hakeem had gekregen. Ze keek om toen hij haar moeder en oom en Esra noemde. Ze hoorde nu inderdaad wat stemmen in de taverne die vast van hen moesten komen. Natuurlijk keek ze er ook ontzettend naar uit om haar familie weer te zien. Ze miste ze altijd zo ontzettend als ze weg was geweest. 'Ja, natuurlijk,' glimlachte Erin waarna ze nogmaals het tafereel van een kokende Hakeem vol ongeloof in zich op nam. Ze was al op weg om de keuken uit te gaan, maar stopte om zich nog een keer tot hem te richten. Even opende ze haar mond om iets te zeggen, maar verdween toen toch snel de taverne in.

Nieuw

Erin stond met een hoofd rood aangelopen door de inspanning aan het aanrecht een grote bak deeg te mengen. Ze hadden een ontzettend drukke ochtend gehad dat het brood dat ze die ochtend vroeg hadden gebakken op was geraakt. In plaats van in de taverne met de bediening te helpen zoals ze voornamelijk had gedaan sinds dat ze terug was, stond ze in de keuken met een geconcentreerd gezicht brood bij te maken. Ze zag haar moeder in en uit lopen met dienbladen vol afwas die de berg met vuile borden en bestek steeds maar groter maakten in de hoek van de keuken. Normaal hadden ze het nóóit zo druk midden op de dag en juist vandaag, toen Idris en Wren hun welverdiende dagje vrij hadden genomen, zat de taverne bijna vol! Puffend plofte ze de grote bal deeg op het werkblad en herinnerde zich toen dat ze de oven nog niet eens klaar had gemaakt. Boos op zichzelf liep ze binnensmonds vloekend naar de oven en stookte het vuur op met enkele verse stukken hout en ging toen naar haar handen grondig gewassen te hebben terug naar het deeg.

Hakeem kwam de keuken binnen rennen met allerlei groentes en stukken vlees onder zijn armen en in de verschillende juten zakken die hij ook bij zich droeg. 'Hopelijk moet dit genoeg zijn voor de hele dag,' verzuchtte hij tegen Erin, terwijl hij de spullen uit stalde op de tafel. Het was zo druk geweest dat ze al snel door een hoop ingrediënten waren gegaan, dus was Hakeem erop uitgestuurd om naar de markt te gaan. Hij had het hele stuk gerend, dus het zweet stond op zijn voorhoofd, maar hij had geen tijd om te rusten. Er stonden klanten op hun te wachten. 'Ik zal alvast de groenten gaan snijden,' zei hij tegen Erin, terwijl hij de stukken sla pakte en deze in plakken sneed. Terwijl hij bezig was, keek hij zijdelings naar Erin en moest hij zacht lachen. 'Waarom zat je zo te vloeken toen ik binnen kwam? Had je gehoopt dat ik langer weg zou blijven?' plaagde hij, terwijl hij over haar werkblad heen leunde om een scherper mes te pakken.

Erin had Hakeem niet eens binnen zien komen. Ze had hem aangezien voor haar moeder die met nog meer afgeruimd servies binnen kwam en nog een bestelling af haalde. Pas toen ze gelach hoorde keek ze op van haar werk en glimlachte met een rode blos naar Hakeem. 'De oven. Ik was vergeten er nieuw hout op te gooien zodat hij op de juiste temperatuur was.' Ze kon het niet laten toen met hem mee te lachen. 'Wees maar blij dat je de oven niet bent. Dat rotding geeft me al de hele dag problemen.' Ze leunde wat naar achteren toen hij voor haar langs wat bij haar weg pakte en ging toen weer stug verder. 'Heb je nog gedroogde tomaten mee gebracht? Ik wil een knoflookbrood met tomaat maken. Wellicht vergeven de vaste klanten ons dan dat we geen olijvenbroodjes hebben.' Ze had echt geen tijd die nu te maken. Het tomatenbrood was veel simpeler. Bovendien waren die van haar lang niet zo lekker als die van Wren. Ze zag haar moeder weer binnenkomen met nog meer bestellingen en zuchtend liet ze het brood voor wat het was om behendig de bestelling klaar te zetten. Met haar hoofd zat ze volledig bij het werk, de bestellingen, het eten en al dat soort zaken.

Hakeem keek opnieuw opzij en zag hoe druk Erin bezig was met van alles en nog wat. Zo druk dat ze dingen niet afrondde en meteen weer verder ging met andere dingen. 'Ja, ik heb gedroogde tomaten.' Hij gaf de groenten aan Erin en keek vervolgens toe hoe ze verder ging met werken. Zelf nam hij het op zich om het brood af te maken, zodat ze überhaupt tomatenbrood konden maken. Toen hij merkte hoe hij zelf niet meer effectief werkte, omdat hij Erin maar om zich heen zag lopen en stressen, pakte hij haar arm vast en liet hij haar stoppen. 'Op deze manier schieten we niets op. Haal even diep adem,' zei hij geruststellend, terwijl hij zijn handen op haar schouders legde, zodat ze niet meteen weer door zou gaan met werken. 'Desnoods zeggen we tegen jouw moeder dat ze geen klanten meer binnen moet halen. Want op deze manier schiet het ook niets op. Dit is teveel voor ons.' Eileen en zijn broertje waren hard bezig in de bediening en enkel Erin en hijzelf waren aan het koken. Het was teveel, maar als ze het zouden redden, dan zouden ze wel veel verdienen.

Erin had net soep gemorst op één van de borden waarna ze op zoek ging naar een doek om het schoon te deppen toen Hakeem haar bij haar schouders vatte. Verrast keek ze hem aan en zat haar hoofd meteen bij iets heel anders. Met grote ogen bleef ze hem aan kijken en knikte ze uiteindelijk maar wist ze niet precies wat hij gezegd had. Uiteindelijk schudde ze haar hoofd. 'Nee, nee, het komt goed. Het is alleen-' Ze wreef met haar met bloem besmeurde handen over haar voorhoofd. Ze moest zich ergens op focussen en ze kon zich nu niet bezig houden met wat er nou tussen haar en Hakeem aan de hand was, dus dan moest ze zich maar overgeven aan het drukke werk. Erin sloot haar ogen en haalde diep adem. Met een kleine glimlach knikte ze nu resoluut en schoof de bestellingen op een dienblad. Ze zette ze klaar voor haar moeder en sloeg de poetsdoek over haar schouder om te testen of de oven warm was. In één beweging pakte ze de tomaten, wat knoflook, een snijplank en een mes en wuifde naar Hakeem. 'Doe jij de groentes maar. Ik maak het brood eerst wel af, echt nu.' Dankbaar glimlachte ze naar hem en hakte toen op rap tempo de tomaten fijn met haar mes. Dat ging zo bij het deeg dat ze verder kneedde en uit legde op het werkblad. Met haar mond probeerde ze haar mouwen terug naar boven te trekken zodat ze niet in het bloem en deeg kwamen maar uiteindelijk moest ze lachend haar armen voor Hakeem houden zodat hij ze terug op kon rollen.

Hakeem keek met een geamuseerde grijns toe hoe ze haar gezicht vol wreef met bloem en het ook al in haar haren zat. Waarschijnlijk zag hij er zelf niet veel beter uit. Toen hij de conflicterende blik op haar gezicht zag, gingen zijn gedachten rechtstreeks naar de dag dat ze weer samen waren gekomen - hun reünie. De dag dat hij haar gekust had. Hij wilde net iets zeggen, maar het leek alsof ze haar gedachten weer op een rijtje had, want ze ging resoluut weer aan het werk. Kort knikte hij en ging hij, zoals ze had gezegd, weer verder de groenten te snijden. Als ze het minder druk hadden, dan waren ze een goed team in de keuken - vooral als Wren er ook bij was -, maar de drukte maakte hun handelen chaotisch. Dat konden ze op zo'n drukke dag niet veroorloven. Nadat hij enkele stukken groenten had gesneden, stond ze plotseling naast hem en veegde hij grinnikend zijn handen af aan zijn broek, zodat hij de mouwen op kon rollen. Toen ze eenmaal boven haar ellebogen zaten, keek hij fronsend naar een rode plek op haar arm - een brandwond. 'Wanneer heb je je zo gebrand? Toen je zo met de oven bezig was?'

Als Wren er bij was, was hij vanzelfsprekend de sturende kracht in de keuken. Hij bepaalde wie wat deed, wanneer en hoe. Maar Erin voelde nog niet de druk om de leidersrol op zich te nemen als ze met Hakeem in de keuken stond. Ze moest zich er echter maar eens overheen gaan zetten. Als er iemand het zou verdragen als ze bevelen uit ging delen en wat bazig werd dan was het Hakeem wel. Giebelend liet ze hem haar mouwen oprollen, maar fronste toen hij naar iets op haar arm keek. Onverschillig haalde ze haar schouders op. 'Geen idee. Het kan wel.' Kort keek ze naar hem op en raakte voor een enkele tel zijn kaak aan met haar vingers. 'Maak je geen zorgen. Het gebeurt wel vaker.' Met een lach stak ze haar vingers naar hem op. 'Deze komen er ook niet altijd heelhuids vanaf.' Vervolgens stopte ze diezelfde vingers weer in het deeg en begon de grote homp toen op te delen in kleinere stukken om broden te vormen.

Hakeem zuchtte diep en rolde met zijn ogen, toen Erin deed alsof er niets aan de hand was en gewoon verder ging. Zo was ze haar hele leven al geweest en daarin leek ze heel erg op zijn moeder. Had geleken op zijn moeder. 'Dat het vaker gebeurt, stelt mij nou niet bepaald gerust,' lachte hij zacht en een tikkeltje ongerust. Hij ging ook maar weer verder met het snijden van groenten en hield grotendeels zijn mond. Dat kwam deels door de drukte van de dag, maar deels ook omdat hij niet goed wat hij moest zeggen, wat hij moest doen en hoe hij zich moest en kon gedragen in haar bijzijn. Zo werkten ze door, tot de grote druk was geweest en ze even wat adempauzes konden nemen. 'Heb je eigenlijk al gegeten?' merkte Hakeem na een tijdje op, terwijl hij zijn messen neerlegde en zich wat uitrekte. Het deed niet veel goeds met zijn rug en nek om de hele dag te staan. In het begin was het erger, maar het irriteerde nog steeds erg. 'Wat gingen Idris en Wren eigenlijk doen?'