Keuken van de eenbenige krijger

Hakeem voelde hoe zijn hele lichaam oplichtte bij de verlossende woorden van zijn vriendin. Esra had het hem zo vaak verteld dat hij niet zo onzeker moest zijn over zijn gevoelens tegenover Erin, zijn vrienden in het legerkamp ook en als hij terug dacht, had zelfs zijn moeder altijd gezegd dat hij Erin dicht bij hem moest houden. Hij wist niet of ze hem ooit beter advies had gegeven dan die paar woorden. 'Bij de Goden, Erin, je hoeft je nergens voor te verontschuldigen! Als iemand zijn excuses voor moet aanbieden, dan ben ik het wel, omdat ik nooit weg had moeten gaan, terwijl ik wist dat ik van je hield.' Bij die woorden boog hij naar haar toe en kuste hij haar zacht op haar lippen.

'Kunnen we het er maar gewoon op houden dat niemand zich dan moet verontschuldigen?' lachte Erin tot ze Hakeem naar voren zag komen en ze hem eindelijk weer kon kussen. Ze legde een hand in zijn nek en gaf hem dezelfde tederheid terug die hij aan haar bood. Uiteindelijk trok ze toch terug en verborg ze beschaamd haar gezicht achter haar handen. 'Sorry, sorry,' murmelde ze. Vlug probeerde ze de tranen weg te vegen, maar ondervond dat het een verloren zaak was. 'Ik ben gewoon heel moe van vandaag en ook héél blij en wel-' Lachend door haar tranen keek ze haar vriend aan en legde toen haar voorhoofd tegen zijn schouder. Het was zo een opluchting om een beslissing gemaakt te hebben en om het hoge woord er uit te hebben dat haar hele lichaam leek te zweven. 'Hakeem, ik wil echt dat je weet dat ik er volledig voor ga. Ik wil deze kans echt niet mislopen of verpesten.' Hij had het zojuist al beloofd dat het hun vriendschap niet zou ruïneren en ze wilde nog eens benadrukken dat dat echt niet op het spel zou komen te staan. Er was echt niemand anders aan wie ze kon denken dan Hakeem als ze dacht aan wiens zijde ze wilde staan.

Hakeem leunde in de kus, maar voelde al snel hoe de wangen van Erin vochtig werden. 'Erin...' murmelde hij zacht, terwijl hij toe keek hoe ze haar gezicht in haar handen verborg en vervolgens de tranen probeerde weg te krijgen. Met een glimlach pakte hij een zakdoek uit zijn zak en veegde hij zo haar wangen droog. 'Het is niet erg,' zei hij geruststellend, waarna hij zijn arm om haar heen sloeg en zacht een kus op haar kruin drukte. Het was een fysiek, maar ook emotioneel drukke en vermoeiende dag geweest. Toch vergat hij elk pijntje en elke beetje vermoeidheid als hij dacht aan Erins woorden, hun kus, hun samenzijn. 'Dat weet ik, Erin. Echt.' Hij pakte opnieuw zacht haar kin vast en trok haar zo weer naar hem toe voor een kus. Zijn andere hand gleed door haar haren heen, tot deze niet meer verder kon door de plakkerigheid en hij met een lach zich terug trok. 'Bij de Goden, we zitten echt nog onder het meel en de eieren en wat niet. De kus proeft zelfs naar de keuken,' grinnikte hij.

Met gesloten ogen kuste Erin Hakeem terug en moest ze vervolgens moeite doen niet te hard te lachen. Ze voelde zelf ook aan haar haar en schudde ongelovig haar hoofd. Ze zag er altijd als één grote zooi uit na een werkdag zoals deze. Zelf zag ze nu ook dat haar rokken en blouse besmeerd waren in van alles en nog wat ook al had ze een schort aan had gehad. Plots moest ze ergens aan denken en beet ze giechelend op haar lip. 'Ik moet je trouwens iets vragen. Ik hoorde ome Wren en ome Idris er over praten en ik moet het je echt vragen, anders zou ik het mezelf nooit vergeven als ik hier pas lentes later achter kom. En je moet echt de waarheid vertellen.' Ze ging voor hem zitten en hield hem een verwijtende vinger voor. 'Vind je het koken écht leuk? Sta je graag in de keuken? Want zij beweerden dat je het deed voor mij en ik wilde hen niet geloven omdat je er zeker goed in bent. Maar Hakeem je ken me ook wel op andere manieren versieren, hoor. Dus als je liever iets anders doet.'

Hakeem zweeg bij Erins woorden en wreef vervolgens met een tikkeltje betrapte blik over zijn nek heen. 'Nou, ik-' Hij moest ook lachen en gaf haar een zacht zetje. Wren, Idris en ook Eileen hadden altijd alles door. Het zou hem niets verbazen als Erin ook die gave had. 'In het begin deed ik het om indruk te maken op jou,' gaf hij toe, waarna hij snel zijn handen op stak, zodat ze niet door hem heen zou praten. 'Wacht even! Maar ik- ik ben er erg door verrast. Ik vind het heel leuk om te koken, dat zweer ik. Het is alleen niet waar mijn... passie ligt.' Hij bloosde om zijn woorden en wreef ondertussen zacht met zijn duim over haar wang heen. Hij had het nooit goed beseft, maar het was schrijven waar hij echt plezier uit haalde. Zo had hij alle gebeurtenissen van de missie opgeschreven in het schriftje dat hij stiekem mee had genomen en bij had gehouden. Hij wist niet of iemand uit de missie wist dat hij daar 's nachts in schreef met het licht van het kampvuur. Haar woorden lieten zijn ogen uiteindelijk ook glunderen. 'Hoe kan ik je dan nog meer versieren?' murmelde hij uitdagend.

Natuurlijk wilde Erin hem al in de rede vallen om hem te plagen met wat hij zojuist had gezegd, maar met een grijns liet ze hem verder gaan. Ze voelde zich natuurlijk geëerd dat hij voor haar de keuken in was gestapt, maar ze vond het nog leuker te horen dat hij er ook wel van genoot. Haar grijns werd vervangen door een tedere glimlach toen hij die passie van hem noemde. Ze had hem er al zo vaak over gehoord of in ieder geval over de zoektocht naar wat het dan zou kunnen zijn. In het kamp waren veel van hun gesprekken daar over geweest en toen ze verhuisd was naar Tyrosh hadden ze mee kunnen lezen in zijn brieven alsof ze er nog iedere stap bij was. 'Heb je al meer een idee?' vroeg ze nieuwsgierig. Erin was ondertussen dichter naar hem toe geschoven en kon het niet laten opgelaten te giebelen toen Hakeem vroeg hoe hij haar nog meer kon versieren. 'Eerlijk gezegd krijg ik het beeld van jou in een kookschort gewoon niet uit mijn hoofd, dus als je die blijft dragen mag je alles van me doen en zou ik nog te gemakkelijk te versieren zijn.'

Hakeem voelde dat hij nog steeds bloosde, toen ze verder naar die "passie" vroeg. 'Het was eigenlijk tijdens de missie dat ik het besefte- hoe ik er alleen maar naar uit keek om in de avond te gaan schrijven: brieven, mijn dagboek, reisverslag. Het zorgde ervoor dat ik besef van tijd bleef houden, iets wat je snel verliest tijdens zo'n missie.' Hij had inmiddels zijn arm weer om haar schouders geslagen en zacht wreef hij met zijn hand over haar bovenarm heen. 'Ik- ik zou binnenkort mijn brieven aan jou wel weer eens willen lezen. En ze dan naast mijn eigen verslag leggen.' Hij besloot dat hij nu wel genoeg over de missie had gesproken en met een glimlach richtte hij zich weer op zijn vriend. 'Dus het kookschort, he? Ik denk dat ik er maar eentje standaard moet gaan dragen,' grinnikte hij. 'Al weet ik zeker wat voor opmerkingen ik dan van Esra krijg.'

Erin keek haar vriend verrast aan toen hij over het schrijven begon, maar het voelde al snel gewoon. Het viel heel gemakkelijk op zijn plek. Ze had Hakeem's brieven altijd al gekoesterd en niet alleen omdat ze van hem kwamen, maar ook omdat ze het heerlijk vond het te lezen. 'Het past echt bij je,' beaamde Erin met een brede glimlach. 'Natuurlijk, ze liggen netjes opgeborgen op mijn kamer.' Als iets 'opgeborgen' op haar kamer lag kon dat veel in houden. Meestal lag het wel ergens tussen een hoop andere zooi zogenaamd opgeruimd en onder haar bed geschoven, maar deze brieven had ze werkelijk zorgvuldig bewaard. Ze lagen samen gebonden in één van haar lades. 'Ik denk dat we sowieso wel een vlaag aan opmerkingen van Esra over ons heen gaan krijgen,' grinnikte Erin. Ze hoorde al weken lang aan van iedereen of er nou al wat gebeurd was tussen haar en Hakeem. Ze konden ze nu dan eindelijk tevreden stellen. Na een tijdje stil te zijn geweest pakte ze teder de hand vast die op haar bovenarm lag en keek Erin Hakeem aan. 'Ik ben blij dat het leger niet je passie is geworden,' gaf ze zachtjes toe terwijl ze terug dacht aan zijn litteken en aan zijn blik eerder die dag.

Hakeem keek zijn vriendin met dezelfde emotie aan en knikte voorzichtig. 'Ik ben ook blij dat het niet het leger is. Ik denk dat het verlaten van het legerkamp de beste beslissing in mijn leven is geweest,' zei hij zacht, terwijl hij zacht met zijn duim over haar hand gleed. 'Net zoals het goed was dat jouw moeder het legerkamp verliet, samen met jou. Zo hebben veel mensen het kamp verlaten en hun geluk elders gevonden.' Hij herinnerde zich nog hoe kwaad zijn moeder op haar vriendin was geweest dat ze haar verliet. Hoe zijn moeder kwaad was geweest op elk persoon die het kamp ontvluchtte. Misschien was ze altijd jaloers geweest op hun beslissing. Met een bedachtzame blik keek Hakeem weer naar de lucht en zag hij hoe de zon nu echt onder was gegaan. 'Esra gaat ons er sowieso elke dag aan herinneren,' lachte hij zacht, 'maar ik kijk er nu al naar uit. Ik ben alleen maar trots en blij als mensen weten dat je mijn vriendin bent.' Hij drukte zacht en met een glimlach zijn lippen op haar wang, langs haar hals naar haar sleutelbeen toe.

Erin glimlachte instemmend. Zelf kon ze het zich bijna niet herinneren dat ze uit het kamp verhuist waren de eerste keer, maar haar moeder had er wel een aantal keer over verteld hoe moeilijk ze die keuze had gevonden om in de herberg te gaan werken. Toen ze echter besloten hadden om naar Tyrosh te gaan had Erin zelf meegemaakt hoe ingewikkeld zo'n beslissing was. Haar gezicht lichtte op toen Hakeem haar zijn vriendin noemde en gelukzalig kuste ze hem terug. Toen zijn kussen verder dwaalden kon ze het niet helpen om hem te stoppen en hem aarzelend aan te kijken. 'Hakeem, jij-Je bent wel eens met een meisje geweest, toch?' Dat was nou niet iets waar ze het vaak over gehad hadden als vrienden. Hakeem was ook ouder dan zij zelf en ze had dus meer met Esra dit soort dingen besproken. Dan voelde ze zich niet zo jong of onervaren.

Hakeem had net zijn lippen op haar sleutelbeen geplaatst, toen Erin plotseling afstand maakte en Hakeem wat verward overeind kwam. 'Ik- Ja, weleens met iemand van het kamp, maar waarom-' Hij kon zich herinneren dat hij met niet met meer dan twee meiden van het kamp samen was geweest. En ook eenmaal met een man. Hij keek haar bedachtzaam aan en legde geruststellend zijn hand op haar wang. 'Ik probeerde niet om verder te gaan. Ik zou altijd jouw toestemming vragen. En daarbij-' Hij krabde wat nerveus langs zijn kaak en zuchtte zachtjes. 'Ik zou het ook niet willen in deze staat waar ik in nu zit. Dat verdien je niet en ik wil dat het- dat het perfect en fijn en leuk voor jou is. Voor ons allebei.' Hij liet zijn schuine glimlach zien en drukte een zachte kus op haar lippen. Ondertussen was het koel geworden op het dak en trok hij Erins jasje wat dichter om haar heen, zodat ze het hopelijk niet koud had. 'Zijn Idris en Wren morgen weer terug? Want dan zouden we wellicht een middag vrij kunnen nemen?' vroeg hij met een brutale grijns.

Erin nam die informatie knikkend in zich op. Ze had het eigenlijk ook wel geweten, maar ze wilde het graag horen. Zijn volgende woorden stelden haar echter pas werkelijk gerust. Ze had het er maar meteen duidelijk willen maken dat zij zelf niet de ervaring had, ook al moest Hakeem dat wel geweten hebben. Ze was met niemand veel verder gekomen dan een onschuldige kus, een streling. Ondanks haar dramatische crushes waar ze er genoeg van had gehad in haar jeugd waren die altijd op afstand geweest en hadden ze meer plaats gevonden in haar hoofd dan in het echt. 'Dankje, Hakeem, dat je dat hebt gezegd.' Glimlachend kuste ze hem terug en rolde met haar ogen toen hij haar kleding dichter om haar heen trok. Grinnikend ging ze als reactie maar gewoon dichter tegen hem aan zitten en keek hem vervolgens glunderend aan. 'Ik denk dat ze wel terug zullen zijn. Misschien kunnen we inderdaad wel iets leuks gaan doen!' Na een dag als vandaag verdienden ze dat wel.

Hakeem glimlachte geruststellend naar haar en sloeg zijn arm om haar heen, om haar zo dat beetje extra warmte van hem te bieden. 'Ik heb geloof ik nog steeds niet die officiële rondleiding van jou gehad door de stad heen. Esra heeft mij al rondgeleid, maar ik weet zeker dat jij weer hele andere plekken kent,' merkte hij enthousiast op. Hij was van plan om hier nog een lange tijd te blijven, dus kon hij net zo goed ook de stad als zijn woonplaats gaan beschouwen, iets wat hij nog niet had gedaan. Nog steeds dacht hij veel terug aan het legerkamp, aan zijn vader. Toen er een koude bries ontstond, begon ook Hakeem te bibberen en gebaarde hij naar de trap. 'Laten we anders maar weer naar beneden gaan. Als we hier nog langer blijven zitten, zijn we én ziek én niets waard morgen, omdat we zo moe zijn.' Grinnikend stond hij voorzichtig op en trok hij haar zo omhoog, om zo van het dak af te klimmen via de trap. 'Mag ik je terug brengen naar je kamer?'

'Oh, die wil ik je heel graag geven! Je gaat het echt super vinden, Hakeem.' Erin klapte enthousiast haar handen samen. Ze vond de stad echt heerlijk en had al geprobeerd iedere uithoek te verkennen, maar het was zo groot dat ze er nog lang niet klaar mee was en dat vond ze helemaal niet erg. Tyrosh bleef haar verrassen. Bovendien wilde ze heel graag aan Hakeem laten zien wat haar moeder haar had getoond. De plek waar haar grootouders begraven waren en de plaats waar ooit de taverne had gestaan waar haar moeder gewerkt had toen ze nog jong was en toen ze haar vader ontmoet had. Erin voelde nu ook Hakeem naast zich trillen van de koud en met tegenzin knikte ze. Ze zou hier nog urenlang met hem kunnen zitten. 'Mam gaat het ons nooit vergeven,' grinnikte Erin terwijl ze hem volgde. Met een knik stemde ze in dat hij haar naar haar kamer bracht en liep zo stil mogelijk van het herberg gedeelte naar de privé vertrekken. Voor de deur van haar eigen kleine kamertje draaide ze zich om naar Hakeem en pakte één van zijn handen met een glimlach vast. 'Ik ben blij dat dit eindelijk gebeurd is,' zei ze breed glimlachend.

Ren was net klaar met het herstellen van enkele stoelen in de taverne. Hoewel Ren al meerdere malen had geprobeerd om van hulp te zijn in de keuken of bediening, had hij al snel ondervonden dat hij iedereen alleen maar in de weg liep met zijn gestuntel. Daarom had hij zichzelf maar voor genomen om in en rondom de taverne wat klusjes op te knappen. Zo had hij laatst nog een doorgezakt bed gemaakt en vandaag had hij onder enkele stoelen nieuwe poten gezet, die afgebroken waren tijdens één van de feesten. Hoewel het nog steeds vreemd was dat hij weg was uit het Westen, begon Ren zijn plek hier steeds meer te vinden. Enkele dagen geleden had hij een brief ontvangen uit de hoofdstad dat het erop leek alsof ze een medicijn hadden gevonden voor Tobias. Het was juist deze situatie die hem de hoofdstad deed missen. Hij was blij dat hij niet meer middenin die drama zat van de politiek, maar hij had er graag voor Willa, Henry en de kinderen willen zijn op dit moment om hun vreugde te delen.

Eileen had die dag met vol opluchting toe staan kijken hoe de taverne een rustige dag ervoer. Hoewel het niet goed voor de zaken was om een langzame dag te hebben, was dat het soms wel voor haar eigen fysieke en mentale gezondheid. Om de andere dagen zo druk in de weer te kunnen zijn had ze soms wel een dag als dit nodig. Zeker nu, midden op de dag, was er maar weinig volk. Dat betekende dus ook dat ze zo hier en daar een praatje kon maken met de mensen aan de bar. Dat was waar ze nog altijd het meest van genoot als beheerder van een taverne; dat ze met haar klanten kon kletsen en hun verhalen aan kon horen. Bovendien omdat ze nu niet zo veel werk hadden kon ze de jongeren ook eens wat extra vrije tijd geven. Ze had Erin, Hakeem en Esra naar de markt gestuurd om te kijken of er nog overgebleven groentes waren die ze in een soep konden verwerken en omdat ze wist dat er een theatergroep door de stad trok en daar op zou treden. Erin had het constant over ze, maar ze zou nooit zomaar vrij af vragen. Toen haar klant aan de bar zijn plek verliet, liep ze maar op Ren af en liet een goedkeurend geluid horen. 'Kan ik deze harde werker wellicht iets brengen?'

Ren keek op bij het horen van Eileen haar stem en glimlachte. 'Iets te drinken zou ik wel kunnen gebruiken.' gaf hij eerlijk toe, terwijl hij de laatste stoel op de juiste plek zette en met een tevreden blik naar het eindresultaat keek. Het zag er weer uit als nieuw - al zei hij het zelf. 'En nu hopen dat er geen mensen meer op stoelen gaan staan springen de aankomende week.' lachte hij, terwijl Ren, terwijl hij naar de bar liep en op één van de krukken voor de bar plaatsnam. Hij had nooit verwacht ooit hier te eindigen en al helemaal niet werkend in een taverne samen met Eileen en zijn dochter. Het hele plaatje was af en toe nog steeds onwerkelijk. Hij was van rechterhand van de koning, naar klusjesman in de taverne gegaan en hij genoot er met volle teugen van. Hoewel hij het sommige dagen nog steeds druk had, voelde Ren niet meer dezelfde stress als de stress die hij jaren in het paleis gevoeld had. In tegendeel zelfs, soms voelde het alsof zijn leven nu pas was begonnen. 'Zijn er naast die stoelen nog andere dingen die gedaan moeten worden? Als ik dan toch bezig ben kan ik maar beter meteen alles afwerken, niet waar?'

Eileen bekeek glimlachend het resultaat. Normaal had ze een meubelmaker die ze zo nu en dan bezocht met haar gebroken stoelen. Maar vaak was het dan zelfs goedkoper om een nieuwe stoel te kopen dan het te laten repareren. Dat Ren dit nu deed scheelde haar dus een hoop. 'Je weet dat daar absoluut geen garantie voor te krijgen is,' lachte Eileen. Ze kende haar klanten maar al te goed en als er de juiste sfeer hing dan was geen stoel of tafel veilig. Vanachter de bar pakte ze twee glazen die ze beide in schonk met wat wijn en schoof er toen één naar Ren. Het verbaasde haar hoe snel ze gewend geraakt was aan zijn aanwezigheid. Ze had het echter nog niet echt toegegeven. Vooral niet aan Erin. Toch hoopte ze dat ze goed had laten blijken dat ze dankbaar was dat hij er nu was en dat hij mee hielp in de taverne. 'Ik heb nog wel wat dingen, maar je kan ook net zoals de rest het rustig aan doen voor vandaag. Er is niets waar haast achter zit.' Glimlachend had ze er een doek bij gepakt om haar uitgestalde glazen eens flink te poetsen en te ontdoen van hun stof laag. 'Ik kan je ook uitleggen hoe je bij het plein komt om Erin en de jongens op te zoeken bij de theatergroep?'

Ren nam dankbaar het glas met wijn aan en nam er een grote slok van. De wijn hier in het Noorden smaakte zo anders dan de wijn die hij altijd met Henry had gedronken in het Westen. Het herinnerde hem aan zijn jeugd. Hoewel hij was opgegroeid in het Zuiden, had Iwone vaak wijnen in huis die uit het Noorden kwamen. De wijn die hij nu dronk, smaakte precies als die wijn. 'Een dag rustig aan doen? Ik wist niet dat rustig een woord is uit jou woordenboek.' grapte hij, terwijl hij naar Eileen keek die de glazen aan het poetsen was. Wat dat betreft was ze in al die jaren tijd niets veranderd: ze moest altijd wat te doen hebben. Stil zitten was één van de dingen waar ze niet goed in was en Ren twijfelde of ze daar ooit goed in zou worden. 'Wel nee, laat de jeugd lekker plezier hebben. Wat moeten ze nou met zo'n oude knar als ik die de hele tijd maar achter hun aanloopt?' lachte hij. Daarbij had hij ook helemaal geen zin om de deur uit te gaan. Hoewel hij alle klusjes zonder klagen of stoten uitvoerde, kon hij aan zijn lichaam merken dat dit fysieke werk iets was wat hij al een lange tijd niet meer had gedaan. 'Nee, ik spendeer mijn rustige middag gewoon lekker hier. Misschien moet je eens een voorbeeld aan ons allen nemen wat betreft dat rustig aan doen?'

Eileen lachte met Ren mee, maar haalde haar schouders op. Ze stond nou eenmaal niet stil. Zoiets was haar nooit geleerd door al haar oversten. Van Maire, of de oude vrouw op de markt in Lorath, noch van Naevia, of van de oude herberg eigenaar had ze ooit stil mogen staan zonder consequenties. Het geld en het werk waren altijd te hard nodig geweest. Ook nu maakte het haar soms nog nerveus, juist omdat ze haar eigen baas was en ze dit samen met Wren deed en ze absoluut niet half werk konden leveren. 'Ren, alsjeblieft, Erin vindt het heerlijk als je er bij bent. Hakeem is wellicht nog nerveus in jouw bijzijn, maar Esra hoort ook erg graag al je verhalen.' Eileen begreep echter ook wel wat hij bedoeld had. En ze voelde zichzelf ook altijd drie keer zo oud als ze die drie bij elkaar zag in al hun jongheid. Ze miste haar eigen jeugd absoluut niet, maar het gevoel om jong te zijn daarentegen wel. 'Dit ís rustig aan,' stribbelde Eileen tegen terwijl ze voor even haar doek neerlegde en een slok van haar wijn nam. 'Ik hoorde van Erin dat je nieuws had gekregen uit het paleis,' vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze al een nieuw glas pakte om op te poetsen.

Ren begon hoofdschuddend te lachen toen Eileen wat fel reageerde op zijn voorstel om rustig aan te doen. 'Oké, ik geef toe. Voor jou is dit inderdaad rustig aan doen.' Nog steeds moest hij lachen, waarna hij een slok van de wijn nam en knikte. 'Geweldig nieuws zelfs. Ze denken dat ze een medicijn hebben gevonden voor Tobias zijn ziekte, de oudste van Willa en Henry. Ik had toch verteld dat hij zo ziek was?' vertelde hij. De glimlach die Ren op zijn gezicht had, was nog steeds zichtbaar. Het feit dat er een kans was dat Tobias een normaal leven kon leiden - überhaupt een toekomst had - maakte hem onwijs gelukkig. Hij had meteen een brief teruggestuurd met dat ze hem op de hoogte moesten houden en hoe blij hij wel niet was voor de familie. 'En Renee, zijn verloofde verwacht een kindje.' voegde hij er nog aantoe. Hij had zowel Renee als Tobias zien opgroeien, dus het was extra speciaal om die twee nu samen te zien. 'Het is best vreemd, dat ondanks dat ik daar weg ben het leven ook gewoon doorgaat. Dingen gaan gewoon... door.' sprak hij hardop en keek Eileen aan. Natuurlijk was het logisch dat alles doorging, maar het voelde als nog vreemd aan.

'Echt? Oh wat geweldig!' Eileen kon niet anders dan glimlachen bij dat nieuws. Ze had van Erin en Ren beiden meegekregen hoe slecht het ging met Tobias. Zelf herinnerde ze zich de jongen goed van haar eigen bezoeken aan het paleis. En zelfs nog van de tijd toen de koningin in het kamp had geleefd. Haar gedachten gingen ook meteen uit naar de koningin die ze nog altijd erg bewonderde. Ze kon zich niet eens voorstellen hoe opgelucht ze zich moest voelen dat haar zoon misschien beter zou worden. 'Wat een dubbel geluk,' stelde Eileen met een glimlach die langzaam af zwakte bij Ren's volgende woorden. 'Zo gaat het,' zei ze zacht waarna ze hem voor enkele tellen met een frons bekeek. Ondanks dat ze gewend was dat Ren nu hier was, kon ze nog niet helemaal begrijpen dat het nu gebeurde en of hij niet weer weg zou gaan. Hun leven was ook door gegaan en ergens had ze gedacht dat ze allang het punt voorbij waren waar hun levens te ver van elkaar vandaan waren gegroeid om nog eens samen te komen. Echter had Erin het altijd nog vervlochten weten te houden. 'Ik moet Erin maar eens vragen om ook wat gelukswensen van mij te sturen voor Tobias en Renee,' besloot Eileen maar terwijl haar glimlach een weg terug op haar gezicht vond.

Ren knikte met een glimlach en liet zijn drinken ronddraaien in de mok. In zijn hoofd gingen nog wel eens de gedachten rond hoe het nu met iedereen zou zijn, of ze hem inmiddels al hadden weten te vervangen voor een nieuwe adviseur. Wellicht dachten ze wel nog amper aan hem - al waren er ook dagen waarop Ren zichzelf betrapte dat hij het paleisleven helemaal niet miste. Toen Eileen weer sprak keek Ren op en knikte hij. 'Ik weet zeker dat ze dat erg zullen waarderen.' Hij had zelf al een brief teruggestuurd naar het paleis. Hij had zelfs meerdere brieven geschreven. Eentje aan Tobias en Renee, één aan Henry en één aan Willa. Er waren altijd dingen die hij liever persoonlijk uitsprak dan in een brief die iedereen zou lezen. Natuurlijk had hij in de brieven aan Willa en Henry ook gevraagd naar de jongens en Guila, gezien hij ook graag wilde weten hoe het met hen ging. Om zichzelf uit zijn gedachten over het Westen te halen, keek Ren nog eens goed rond in de taverne. 'Ik zat eraan te denken om binnenkort die balken eens opnieuw te kleuren. Denk je ook niet dat ze een nieuwe laag kunnen gebruiken?'

Eileen had het altijd moeilijk gevonden hoe ze zich precies moest verhouden tot de familie die Ren, en dus ook Erin, had in de adellijke kringen. Ze was altijd met veel vriendelijkheid ontvangen in Evenfall, zeker door Willa en ze had altijd haar best gedaan om de gastvrijheid te beantwoorden, maar het had altijd vreemd gevoeld die wereld in te stappen. Ergens, ondanks haar moederlijke zorgen, was ze blij geweest toen Erin zelf haar vader op kon zoeken een tijd terug in het Oosten en vervolgens in het Westen. Dat ze Ren nu ook kon zien buiten die context was dan ook echt een opluchting. Ze had het noch aan Erin, noch aan hem zelf toe gegeven, maar ze had gedacht sinds ze besloten had om Erin alleen te laten reizen dat ze hem misschien wel niet meer zou zien. Wie had nou gedacht dat hij naar het Noorden zou komen? Eileen schrok op uit haar gedachten en volgde zijn blik. 'Oh, wel, ze kunnen wel wat kleur gebruiken inderdaad.' Fronsend was haar blik weer op Ren gevallen en bedenkelijk zette ze het glas dat ze aan het poetsen was weg. Ondanks dat hij hier al even was, had ze nog niet echt met hem kunnen praten. Erin had natuurlijk recht op alle tijd met haar vader en dan hadden ze nog al hun gasten. Eileen had veel tijd gespendeerd met Marcus en de legerleider was nog niet zo lang weg, en toen was het zo druk geweest.

Ren knikte. 'Ik zal binnenkort eens kijken of ik de juiste kleur kan vinden.' zei hij, waarna hij het laatste beetje uit zijn mok opdronk en deze vervolgens weer neerzette op de bar. 'Weet je, het is nu toch rustig. Waarom vraag je niet aan Wren of Idris of één van hen deze middag de vloer hier een beetje in de gaten kan houden. Dan kunnen wij misschien even de stad in? Het hoeft niet lang te zijn, maar ik denk dat we beiden wel een beetje frisse lucht kunnen gebruiken... toch?' stelde hij voor en keek haar aan. De laatste weken waren ze allemaal zo druk geweest, dat ze amper tijd hadden gehad om samen te kunnen praten. Dat was Ren's voornemen geweest: praten met Eileen, over alles eigenlijk. Hij hoopte dat ze hem die kans gunde, al had hij bij de Goden geen idee wat hij allemaal tegen haar moest zeggen. Ren wist niet eens waar hij zou moeten beginnen, er was nog steeds zoveel onbesproken tussen hen twee.