De Eenbenige Krijger

Iwan haalde luchtig zijn schouders op. Het was nou niet dat het prins zijn echt een carrière of werk was geweest voor hem. Hij had het nooit heel serieus genomen. 'Echt? Dat ga ik onthouden. Ik denk dat ik eerst maar eens wat meer moet oefenen met mijn acts, maar ik ga hier zeker een keer op treden.' Enthousiast door dit in het vooruitzicht te hebben at hij verder van zijn lunch en luisterde naar Esra. 'Dus je was er niet al in het begin? Wanneer ben je hier naar toe gekomen?' Iwan had maar weinig geweten van het leven in het legerkamp. Hij was er van bewust dat Erin het vast avontuurlijker deed klinken en zij had er ook niet altijd middenin gewoond. 'Je mist het kamp niet?' Iwan knikte vervolgens. 'Oh, graag! Ik kan wel wat meer wijn gebruiken.' Hij schoof zijn eigen lege mok naar voren. 'Helpt oom Ren ook in de taverne?' vroeg Iwan vervolgens met een grijns. Zelf kon hij dat zich maar moeilijk in beelden.

'Mocht je nog tips nodig hebben, ik kan wat noten spelen op de sitar - al zeg ik het zelf.' lachte Esra. 'Nee, zo goed ben ik nou ook weer niet, maar noten lezen kan ik wel. Dus in alle serieusheid, mocht je daar hulp nodig bij hebben, je weet me nu te vinden.' Esra had het zichzelf aangeleerd in de uren dat hij zich verveelde in het kamp. Een van de soldaten had ooit een sitar achter gelaten en vanaf die dag was het Esra's doel geweest om het instrument te leren bespelen. Hij was geen ster, maar het klonk ook weer niet vreselijk - al was het lang geleden dat hij voor het laatst had gespeeld. 'Toen Hakeem meeging op missie ben ik met Erin hierheen gereisd.' vertelde hij. 'Al moet ik zeggen dat het in die paar maanden zeker als thuis is gaan voelen.' Misschien wel meer dan het legerkamp, al zou hij dat nooit toegeven. 'Ach, wat kan ik zeggen. Ik heb nooit ambities gehad om iets in het leger te doen, ik voelde me er nooit helemaal op mijn plek.' gaf hij eerlijk toe. Esra schonk ook Iwan's mok vol en zette de kruik neer. Bij zijn volgende vraag begon Esra te lachen. 'Ren doet zijn best.' gniffelde hij. 'Al is hij meer achter de schermen bezig- het management, geldzaken. De dingen waar hij goed in is. Eileen heeft geprobeerd om hem op de vloer neer te zetten, maar al snel bleek dat hij niet zo'n ster was in het dragen van borden.' Aan de herinnering van de stuntelende Ren met drie volle borden in zijn armen begon Esra spontaan te lachen. 'Nee, het is maar beter dat hij de bediening achter zich heeft gelaten.'

'Wel, ik zat niet echt te denken aan het bespelen van een instrument dat zo ingewikkeld is, maar ik zal het onthouden.' Iwan zou voornamelijk voor simpliciteit gaan. Bovendien had hij niet het geduld om een heel nieuw instrument te leren te bespelen. Dat had hij als kind ook nooit gehad en hij had het echt vele malen geprobeerd uit verveling. Het enige wat hij enigszins onder de knie had, was de blokfluit die hij ooit had gekregen. 'Dus je wil niet zoals de legendarische vader een strenge legerleider worden?' Iwan nam glimlachend een slok van zijn wijn en schudde grijnzend zijn hoofd. 'Dat kan ik goed geloven.' Hij bewonderde zijn oom erg en had hem bovendien net zoals de rest van zijn familie erg gemist in het paleis. Hij had van zowel zijn vader als moeder brieven meegekregen om die te overhandigen aan Ren. Iwan vond het nog altijd bewonderenswaardig dat de man zijn leven zo omgegooid had. Daar nam hij nu wel een voorbeeld aan. Genietend van het eten schraapte hij de laatste restjes van zijn bord en keek de taverne nog eens rond. 'Ik weet dat Erin me maar al te graag de rondleiding wil geven, maar ik ben veel te nieuwsgierig en het lijkt alsof ze nog wel even haar handen vol gaat hebben in de keuken. Kan ik jou misschien smeken om de grote tour? Als er niet andere dingen zijn die je moet doen natuurlijk!'

'Niet eens?' gniffelde Esra. 'Dat valt me nou wel een beetje van je tegen, Dante de straatartiest.' grapte hij en sloeg zijn mok wijn achterover. 'Ik? Een strenge legerleider? Zie je het al voor je?' lachte hij hardop en schudde zijn hoofd. 'Nee, ik vrees dat ik niet uit het juiste hout gesneden ben om in de voetstappen van mijn vader te treden.' Vroeger fantaseerde hij altijd over het leven als soldaat. Hoe hij mensen in nood redde en vocht tegen slechteriken, maar nadat hij als kind een keer een training had gevolgd, was zijn droombeeld van een soldaat al snel in tweeën gebroken. Sindsdien had hij nooit meer de ambitie gehad en daarbij vond hij zichzelf ook niet de geschikte kandidaat. Hij deed liever zijn eigen ding dan alsmaar regeltjes volgen. 'Oh, geloof me die is de hele dag bezig in de keuken. Als Erin eenmaal aan het werk is, denkt ze nergens anders meer aan- behalve dan misschien aan Hakeem.' lachte hij en stond op. 'En ik voel me zeker vereerd om je een rondleiding te geven, stiekem zijn mijn rondleidingen ook veel leuker hoor, maar zeg dat maar niet tegen Erin.' grapte Esra en zette de lege borden achter de bar neer. 'Kom op, dan laat ik je alles zien. Nog voorkeur voor waar wede tour starten?'

Iwan haalde zijn schouders op. 'Ik verwacht dat ik mijn toekomstige publiek met andere kwaliteiten voor me kan strikken.' Toen Esra zijn vroeg zo simpel beantwoordde lachte Iwan met hem mee. Hij zag hem er inderdaad niet echt voor dat hij zo een rol zou willen spelen. 'Aan Hakeem? Dus dat is nu echt een ding?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij was altijd maar al te graag op de hoogte van dat soort nieuwtjes. Sommige mensen zouden het roddelen noemen, maar hij vond, als het om een goed nieuwtje ging, dat het absoluut geen kwaad kon. Hij was opgestaan met Esra en volgde hem naar de bar. 'Van mij hoort ze niets! Maar ik zal erg eerlijk tegen haar zijn als deze rondleiding toch tegen valt.' Grinnikend steunde Iwan op de bar en keek toen bedenkelijk om zich heen. 'Niet echt. Zolang ik echt maar álles te zien krijg.' Hij was enthousiast om te kunnen zien hoe een plek zoals deze werkte. Hij kende alleen herbergen op het platteland. Dat was het enige moment dat ze niet in paleizen en villa's sliepen. Behalve hun korte bezoeken aan de boerderij van zijn oom en tante dan. Maar dat was al weer zo lang geleden.

'Andere kwaliteiten? Zoals?' vroeg Esra grappend en opende de deur die naar de trap leidde. 'Oh, je zal het nog wel merken deze dagen. Sneak maar eens een keer de keuken binnen.' gniffelde hij terwijl hij de trap op liep. 'Heeft Erin je al een kamer gegeven of niet?' vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij zich een weg langs door de smalle gang heen baande en één van de deuren openmaakte met de sleutel. 'Als eerste, natuurlijk de vertrekken van uw rondleider. Mocht er iets zijn en je kan me niet beneden vinden, dan ben ik meestal hier.' vertelde hij. 'Dus bij deze weet je me te vinden.' grapte hij en liep de kamer in. 'Ook al zeg ik het zelf, deze kamer heeft het béste uitzicht over de stad, zeker vanaf het balkon. Althans, er is nog een andere plek die een beter uitzicht heeft, maar dat bewaar ik voor het laatst.'

'Nou, zoals mijn praatjes en- en andere kwaliteiten die ik snel hoop te ontdekken!' Iwan was totaal niet bang dat hij wellicht niets zou kunnen dat hem kon helpen als artiest. Hij moest vast iets nuttigs kunnen. En anders zou hij het inderdaad wel leren. 'Nee, nog niet. Ze zei dat het de ochtenddruk was en ze eerst naar de keuken moest, dat ze me later een kamer én die rondleiding zou geven.' Iwan was de jongeman gevolgd en bekeek alle deuren die ze passeerden. 'Dat 'druk' zijn in de keuken ga ik nu wel iets meer in twijfel trekken wat het precies betekent,' grinnikte Iwan. Hij gunde het zijn nichtje zeer om iemand gevonden te hebben, maar dat weerhield hem niet om haar er mee te plagen. Toen ze de kamer van Esra in stapten keek Iwan nieuwsgierig rond. 'Niet slecht.' Het was klein, maar fijn, besloot hij al snel. Iwan was niet zo idioot dat hij dacht dat iedereen vertrekken had zoals hijzelf had gehad in het paleis. Gelukkig waren hun ouders het er wel altijd over eens geweest dat ze hun kinderen moesten vertellen hoe uitzonderlijk hun situatie was. 'Wow-' Iwan was naar het raam gelopen en keek met grote ogen de velen dakpannen van Tyrosh over met in de verte de glinstering van de zee. 'Het is net een schilderij. Of- of een gedicht. Augustus zou hier honderden gedichten over kunnen schrijven,' mompelde hij zacht en plots overrompeld.

Esra begon hard te lachen om de opmerking van Iwan. 'Ik zal Hakeem vanmiddag wel eens vragen hoe "druk" ze had hadden in de keuken. Volgens mij houdt hij zich niet alleen bezig met het kneden van het brooddeeg.' gniffelde hij en leunde tegen de deurpost aan, terwijl Iwan van het uitzicht genoot. 'Ik heb voor straks nog wel iets in petto, als je dit al overweldigend vindt, ga je straks echt van je stoel af vallen van verbazing.' Erin was er nog steeds van overtuigd dat zij en Hakeem de enige waren die van de trap naar het dak af wisten, maar niets was minder waar. Esra was erg argwanend geworden door al het gerommel op het dak 's nachts dat hij erop uit was getrokken om de toegang tot het dak te vinden. In één van de achterkamertjes had hij de ladder gevonden die naar het dak toe leidde - al zou hij dat voor het laatst bewaren. 'Ik zal eens kijken of er nog een kamer vrij is met uitzicht over de haven. Het is echt fantastisch wakker worden in de ochtend met de geur van de zilte zee en het koele briesje.' verzekerde hij de jongeman. 'Je hebt geluk dat je niet rond de festivals bent gekomen, dan zitten we altijd bomvol. Wie weet had je dan wel een kamer moeten delen met de tortelduifjes.' lachte Esra. 'Of als je mij heel vriendelijk had aangekeken had ik mijn kamer met dit geweldige uitzicht wel gedeeld met je.'

Iwan was voor even verzonken in zijn gedachten tot hij de lach van Esra weer hoorde. Glimlachend draaide hij zich om. 'Ik ben inderdaad een echte geluksvogel,' grinnikte hij. Het zou vast niet zo een ramp zijn om een kamer met of Erin en Hakeem of Esra te delen. 'Als je me al een kamer met een bed vindt ben ik al tevreden.' Iwan had heel bewust besloten dat hij al met kleine dingen zichzelf gelukkig zou prijzen. Hij had in alle luxe gewoond en dat had hem zeker niet gelukkiger gemaakt. Natuurlijk mocht hij niet klagen. Hij had nergens ooit voor hoeven werken, hij had nooit honger of koud of eenzaamheid gekend. En het was nou niet dat hij even in de schoenen van een ander ging leven als een of andere heilige. Iwan wilde gewoon meer leven zoals normale mensen dat deden. Simpeler en ja, daar hoorden ook wel ongemakken bij. 'Wat doe je zoal behalve hier in de taverne werken? Ga je er vaak op uit? Er moet vast veel te ontdekken zijn in Tyrosh, niet?'

'Ik denk dat we er daar nog wel eentje van hebben. Kamers met bedden erin.' Hij liet zijn eigen kamertje voor wat het was en verdween de gang in, waar hij door de deur, een andere gang in ging. Hij wist dat hier nog wat lege kamers waren, dus opende hij er eentje voor Iwan. 'Is dit oké?' Hij wilde natuurlijk wel dat de kamer in de smaak viel bij hun gast, al had hij zo'n vermoeden dat het Iwan niet veel deerde hoe de kamer eruit zag. 'Ik kan niet beloven dat het uitzicht even goed is, maar het komt zeker in de buurt.' De kamer lag op een net iets andere hoek, waardoor ook het uitzicht anders was. 'Wat ik zoal doe? Ik ga iedere ochtend naar de markt om verse spullen te halen voor de taverne en soms ook naar de haven om verse vis te halen, al doen Idris en Wren dat meestal. Volgens mij vertrouwen ze me er nog niet helemaal op dat ik weet welke vis de beste is.' grinnikte hij en haalde zijn schouders op. 'En verder als ik een avondje vrij heb spendeer ik die meestal in de stad. Op het marktplein als er weer eens een feest is en anders in de haven.' vertelde hij. 'Ik kan je wel eens meenemen als je interesse hebt. Ik heb nog wel wat aanraders in de stad.'

'Ah, wat fijn. Dat helpt de zaak vast goed om een herberg te hebben die kamers met bedden heeft.' Grinnikend volgde Iwan Esra en keek hij weer goed in het rond. Hij was bovendien niet de beste met het vinden van zijn weg. In het paleis verdwaalde hij ook constant en hoewel die gangenstelsels natuurlijk vele malen groter waren dan dit, kende hij hier niets. Maar tot nu toe had hij al het schilderij van de zeeman gezien, gevolgd door de enige blauwe kamerdeur en dan was er de kamer van Esra. Iwan stapte nu wat waarschijnlijk zijn kamer zou zijn in en glimlachte enthousiast. Kort keek hij uit het raam en plofte toen op het bed. 'Goed bed,' mompelde hij terwijl hij op de rand ging zitten en zo nog net het uitzicht kon zien. 'Je gaat zelf de vis halen? Aan de haven? En verkopen de schippers dan hun vis? Of doen marktlieden dat?' Hij had veel gehoord over de grote haven van het Noorden. Daar was Evenfall en haar haven niet mee te vergelijken. 'Dat zou geweldig zijn! Ik weet echt niets hier, dus alle tips zijn welkom.'

'Die bedden zijn inderdaad wel een plus puntje in vergelijking met andere herbergen hier in de omgeving.' grapte Esra verder, terwijl hij in de deurpost bleef wachten terwijl Iwan de kamer binnenliep. 'Hierbij de sleutel.' Esra haalde één van de sleutels van zijn sleutelbos af en legde deze op het kastje naast de deur. 'Pfoe, dat verschilt. Sommige vissers verkopen hun vangst aan de marktlieden, die het dan weer verkopen aan het volk. Ik heb echter ondervonden dat de vis van de marktlieden altijd prijziger zijn dan als je ze bij de vissers zelf koopt. En daarbij is de vis van de vissers de beste kwaliteit. Ze zijn het meest vers.' vertelde hij. In de afgelopen tijd dat hij hier werkte had Esra veel kennis op gedaan en hij deelde het graag. 'Als je een beetje vroeg uit bed bent kan je wel eens mee naar de markt. Die is 's ochtends vroeg het beste. Dan hebben ze nog de beste producten. In de middag is het allemaal al oud.' lachte hij. 'En ik zal je een keer in de avond meenemen, dan is Tyrosh ineens een hele andere stad dan in de vroege ochtend.'

Grinnikend keek Iwan nog altijd naar het uitzicht tot Esra hem zijn sleutel opzocht. Hij pakte het meteen van het kastje en keek er vol bewondering naar terwijl hij in zijn zakken voelde of hij een goede plek had om de sleutel te bewaren. Hij had nooit eerder een sleutel gehad voor een zijn eigen kamer. In het paleis had het toch geen nut omdat bedienden en wachters nog altijd in en uit konden gaan. Ooit had hij als grap de sloten laten vervangen zonder er iemand van op de hoogte te stellen. Het had nogal wat paniek gezaaid. Zijn vader had het absoluut niet grappig gevonden. 'Dus je gaat echt 's ochtend in alle vroegte naar de haven?' Iwan kon het zich amper voorstellen om zo vroeg de vissers hun schepen de haven in te zien varen. 'Zijn er echt al zo veel mensen zo vroeg op straat? Én zo laat ook?' In Evenfall kon je het soms wel eens horen, maar noch in zijn thuisstad noch in andere steden was hij ooit op die uren buiten paleis- of kasteelmuren geweest. 'Oh, man, ik zou echt zo graag met je mee gaan!'

Esra knikte. 'En als ik echt zin heb ga ik voor zonsopkomst. Dan neem ik wat brood mee vanuit de taverne en dan ontbijt ik op één van de steigers in de haven, kijkend naar de zonsopkomst.' vertelde hij. Meestal kon hij zichzelf niet zover krijgen om nog een extra uur vroeger naar de haven te gaan, maar soms lag hij toch wakker, dus vond hij het zonde om zo'n mooie zonsopkomst aan zich voorbij te laten gaan. 'De zonsondergang is echter een ander verhaal. Voor de beste zonsondergang moet je naar de top van de heuvel lopen. Het uitzicht is adembenemend.' vertelde hij. Inmiddels wist Esra alle goede plekjes wel te vinden en waar je op welk moment kon zijn. Als je midden op de dag naar de haven ging, krioelde het er van de mensen, soms was het zelfs zo erg dat hij weer omdraaide om terug te gaan naar de taverne. Hoewel hij van drukte hield, had ook hij grenzen. 'Er zijn altijd mensen op straat, geloof dat maar van mij! Zeker in het centrum is er altijd wel iemand te vinden, zelfs op de vreemdste uren.' Een stad zo groot als Tyrosh sliep nooit. 'Dan neem ik je zeker een keertje mee, je gaat je ogen uitkijken, echt!'

Iwan maakte al snel een prachtig plaatje in zijn hoofd van een zonsopkomst en het geroep van de vissers met de vele kleuren aan de hemel. Nog zoiets waar Augustus vast honderden gedichten over kon schrijven. Grinnikend om zijn eigen gedachten stond hij op van het bed en bekeek de andere meubelstukken. Hij opende de kast en de lades en luisterde ondertussen aandachtig naar Esra. Hij keek er naar uit om al die plekken zelf te gaan ontdekken. Hoewel hij de hulp die hij kreeg echt niet af zou slaan. 'Mag ik je nog meer dingen vragen? Ik wil namelijk niet alle typische fouten van een nieuweling begaan als ik zoveel informatie van een kenner kan krijgen!' Hij was er weer voor gaan zitten, deze maal op de stoel aan de kleine schrijftafel en keek afwachtend naar de jongeman op om toen maar meteen los te barsten zonder op antwoord te wachten. 'Wat zijn de plekken die ik beter kan vermijden? Zoiets moet er ook vast zijn, niet? En de taal- ik heb ergens gelezen dat het dialect heel anders is en sommige woorden? Zal iedereen mij wel verstaan hier?'

Esra moest lachen om Iwan's enthousiasme en nog voor hij kon zeggen dat Iwan zoveel vragen op hem af mocht vuren als hij wilde, was de jonge man al begonnen. 'Het Oostelijke deel van de stad is niet zo'n... prettige plek om te lopen. Zeker niet in de avonduren. Ik hoordel laatst nog dat er flink wat mensen zijn overvallen.' vertelde hij. Het Oostelijke deel van de stad vermeed Esra zoveel mogelijk. Laatst had hij er naartoe gemoeten om iets op te halen voor de taverne, al had hij toch wel even gevraagd of Idris mee wilde gaan. 'En wat betreft taal, ik denk dat je daar wel uit gaat komen. Er zijn niet zoveel drastische verschillen, af en toe wat qua uitspraak- misschien wat gezegden, maar zolang je langzaam en duidelijk praat moet iedereen er wel uitkomen hoor.' lachte hij. 'Andersom echter- als je een echte Noordenaar hebt van het platteland. Succes.' lachte Esra. 'Die kan ik zelfs niet verstaan soms. Die mompelen er maar een eind op weg. Soms lach ik maar gewoon met ze mee, al heb ik negen van de tien keer geen idee waar ze het over hebben.' vertelde hij met een grijns.

'Overvallen?' Iwan was naar voren geschoven tot op het puntje van zijn stoel. Als hij dacht aan overvallen moest hij aan rovers of bandieten op verlaten landweggetjes denken, niet aan de nauwe straatjes van een stad. Hij moest maar goed op zijn hoede zijn als hij daar een keer terecht kwam. 'Pfoe, gelukkig. Het enige wat ik van de maester geleerd kreeg over het Noordelijke dialect is dat jullie je 'r' zo raar inslikken.' Iwan moest lachen toen Esra precies deed zoals hij het net had gezegd. 'Ja, Noordenaar, dat kan ik dus werkelijk niet na doen.' Grinnikend leunde hij weer naar achteren tegen het bureau en bekeek de jongeman voor hem. 'Maar in het kamp waren ook veel mensen van het platteland, niet? Of deden jullie niet veel met de lokale bevolking toen jullie daar woonden?' Zijn moeder had hem als kind verteld dat hij toen hij geboren was ook in een legerkamp had gewoond. Dat was natuurlijk tijdens de burgeroorlog geweest, dus moest het voor Esra vast heel anders zijn geweest om er te leven.

'Oh ja, ik sta tegenwoordig nergens meer van te kijken in die buurt.' Esra sloeg zijn armen over elkaar heen en grinnikte bij Iwan's woorden. 'Misschien ben ik er toch meer schuldig aan dan ik dacht.' lachte hij. Zijn vader had hem vroeger altijd geleerd om duidelijk te praten, niet zo binnensmonds als de Noordenaren dat deden. Omdat het er zo ingestampt was, dacht Esra dus dat zijn accent best meeviel. Blijkbaar was het niet Noordenaren toch nog duidelijk te horen. 'In het kamp liep van alles rond. Van Noordenaren, tot Westerlingen en van boeren tot stadslieden. Sommige mensen kon ik amper verstaan als ze tegen me praatte, maar ik heb altijd geleerd om vriendelijk en netjes te blijven. Dus als ze het één keer herhaald hadden en ik verstond er nog niets van, knikte ik maar gewoon.' lachte hij. 'Klaar om verder te gaan met de rondleiding of wil je eerst uitpakken? Dan kom ik later terug!'

Iwan glimlachte en was weer op gestaan om het uitzicht nog eens in zich op te nemen. 'We hadden ook altijd bezoek uit alle windstreken in het paleis, maar het waren altijd mensen van adel óf met veel geld. Ik geloof niet dat ik ooit met een boer gepraat heb.' Grinnikend draaide hij zich naar Esra om en schudde zijn hoofd. 'Nee! Ik doe graag de rondleiding eerst.' Het uit pakken kon wel wachten. Zo veel had hij toch niet mee kunnen nemen. Bovendien wist hij dat hij graag zijn tijd zou nemen om zijn spullen een plekje te geven. Erin had hem gezegd dat hij hier wel een tijdje kon blijven en dus kon hij hier zijn bezit wel wat uitstallen. Hij had prentjes van zijn familie bij en Augustus had hem een boek meegegeven. Of hij het ging lezen wist hij nog niet, maar anders kon hij het mooie exemplaar wel ergens uit stallen. En dan was er nog de brief die zijn moeder mee had gegeven maar die hij pas mocht lezen als hij in Tyrosh was. Iwan bracht zichzelf weer terug uit zijn gedachten en wees naar de deur. 'Leid de weg! Ik ben benieuwd wat er me nog meer te wachten staat!'

'Wacht maar, hier in Tyrosh zal je genoeg Noords-dialect horen. Zoveel dat je over een week niet meer anders weet.' Toen Iwan aangaf verder te willen met de rondleiding, stapte Esra de kamer weer uit en sloeg hij de andere gang in. 'Hier zijn ook nog wat kamers voor gasten en als je hierheen loopt-' vertelde hij, terwijl hij een deur doorging, 'kom je uit bij de achteruitgang. Als je hier de trap afloopt kom je uit in het steegje achter de taverne - mocht je ooit een achteruitgang nodig hebben, bij deze.' lachte Esra. Zelf gebruikte hij de achteruitgang niet vaak, maar soms als hij even weg wilde zonder dat de anderen het doorhadden, sneakte hij er nog wel eens tussenuit. Esra's rondleiding ging langs alle belangrijke plekken in de taverne: de keuken, de opslag, alle gangen, maar uiteraard had hij het beste voor het laatst bewaard. Na een gang doorgelopen te zijn, opende hij de deur naar een opslaghok, die hij weer achter zich dichttrok. 'Mocht je ooit wat tijd nodig hebben voor jezelf, maar niet naar de andere kant van Tyrosh wil lopen om een rustig plekje te vinden: zoek niet verder.' Esra zette de houten ladder onder het luik, waarna hij erop klom en het luik naar het dak opende. 'Tada! Eersterangs uitzicht van heel Tyrosh.'

Iwan kreeg zoveel informatie op zich af nu hij zijn oude vertrouwde leven achter had gelaten dat hij soms maar gewoon knikte. Zijn hoofd kon echt overlopen en dan was het veel gemakkelijker om zich gewoon af te sluiten. Maar alles wat Esra hem vertelde nam hij geïnteresseerd in zich op en zou hij, hij was bijna geheel zeker, niet zo makkelijk vergeten. 'Kijk dit soort tips is wat ik kan gebruiken,' grinnikte Iwan naar de jongeman. Vervolgens kwamen ze alle andere plaatsen van belang tegen tot hij dan eindelijk de kers op de taart mocht ervaren. Enthousiast beklom hij de treden achter Esra aan en kon hij zijn ogen amper geloven toen het zicht verscheen. Met open mond draaide Iwan om zijn as en probeerde alles in zich op te nemen. Het was een geluk dat het zo een heldere dag was, het zicht kwam zo reikte zo ontzettend ver. 'Bij de Goden,' fluisterde Iwan verwonderd. Hij was toch maar gaan zitten omdat het hem langzaam begon te duizelen.

Esra ging naast Iwan zitten en trok zijn benen naar zich toe, om hier zijn armen omheen te slaan. 'Het uitzicht hier verbaast mij zelfs nog steeds.' vertelde hij, terwijl hij genoot van het heerlijke zeebriesje dat waaide. Dit was één van Esra's favoriete plekken, dan wel niet zijn favoriete plek hier in Tyrosh. Het was één van de weinige plekken waar hij werkelijk tot rust kon komen. Al het rumoer van de stad lag onder hem en hij hoefde zich met niets en niemand te bemoeien. Voor iemand die altijd zo druk in zijn hoofd was als Esra, was dit de perfecte plek om al zijn gedachten op een rijtje te krijgen. 'Geloof me dat je deze plek niet had gezien bij de rondleiding van Erin. Volgens mij is dit het geheime plekje van die twee. Let 's nachts maar eens op. Als je iets hoort rommelen op het dak, weet je wie het zijn.' gniffelde hij en genoot van het uitzicht.

Iwan hield een tijdje de haven in de gaten om vervolgens zijn blik af te laten glijden naar het paleis van de Noordelijke familie dat hoog boven de stad uit stak. Ze waren er maar een paar keer geweest, maar het waren stuk voor stuk zware herinneringen. Zijn ouders waren nooit op hun gemak als ze op bezoek waren in Tyrosh. Maar hem was altijd verteld dat het belangrijk was om er te komen omdat zijn grootmoeder er thuis had gehoord en zijn vader hield blijkbaar nog nauw vast aan die link met zijn moeder en achtergrond. Voor de zoveelste maal was Iwan verzonken in zijn gedachten toen hij Esra weer iets hoorde zeggen. Hij lachte en keek de jongeman toen zijdelings aan. 'Dat kun je nu wel zeggen, maar aangezien jij ook van deze plek weet hoe weet ik dan zeker dat jij niet gewoon een andere gast het dak aan het tonen bent?' Zijn ogen gleden af van het imposante paleis om op Esra te rusten en zijn antwoord af te wachten.

Esra begon te lachen bij de woorden van Iwan. 'Tja, dat kan je inderdaad nooit weten. Misschien ben ik het inderdaad wel, er is maar één manier om erachter te komen.' grapte hij en gaf Iwan een stootje met zijn schouder. 'Maar pas op wat ik heb gezegd, dadelijk zie je dingen die je écht niet wilt zien.' Esra had geen idee wat die twee altijd op het dak uitspookte en eigenlijk vond hij dat wel prima ook. Er waren nou eenmaal dingen die hij niet hoefde te weten over zijn broer en Erin. 'Wat zeg je ervan? Verder met het laatste beetje van de tour of nog even genieten van het uitzicht?' Zelf keek hij nogmaals naar de haven en het water dat schitterde in het zonlicht. Nu hij hieraan gewend was, wist Esra niet of hij ooit nog terug zou kunnen gaan naar een plek zoals het legerkamp van zijn vader. Hij zou dit veel te erg gaan missen.

Iwan glimlachte, maar was gefrustreerd dat de jongen niet meer prijs gaf aan hem. Nu zou hij het inderdaad nog niet weten als hij iets op het dak hoorde! Iwan leunde naar achteren en keek nogmaals de stad over. 'Ik denk dat ik hier nog wel even kan blijven zitten.' De zon begon langzaam een draai te maken waardoor deze nu het dak verwarmde. 'Na de reis en deze ongelooflijk lange rondleiding van je zou ik hier wel een dutje kunnen doen,' lachte Iwan. Hij legde zijn armen achter zijn hoofd en sloot zijn ogen voor de zon. Het overkwam hem niet vaak dat hij zo uitgeput was, maar de combinatie van zijn heimwee, het vel gereis de afgelopen weken en de zovele nieuwe plekken en informatie die hij die dag had gekregen, overrompelde hem zeer. 'Het spijt me als ik nu plots in slaap val terwijl je hier nog zit of zelfs kletst. Laat ik maar heel duidelijk zijn dat het niet komt omdat ik je saai vind! Echt niet!' Iwan was vlug wat overeind gekomen om zijn gids dit goed duidelijk te maken. Hij zou het erg vervelend vinden om Esra zo te kwetsen of te irriteren. 'Ik ben gewoon niets gewend,' grinnikte hij schaapachtig terwijl hij weer terug ging liggen en zijn ogen weer sloot. 'Ik ben slechts een verwende prins,' mompelde hij geeuwend.