De Eenbenige Krijger

'Als je wat tips wil, dan moet je het maar zeggen, maar ik snap het ook als je gewoon maar wilt zien wat er op je pad komt. In Tyrosh kan dat namelijk van álles zijn,' lachte Erin terwijl ze zelf ook aan haar thee nipte. Helaas kon ze niet iedere dag met Esra mee op stap. Haar moeder zei wel dat ze het alleen af zouden kunnen, maar ze was al even weg geweest om naar Myr te kunnen en dus wilde ze dat goed maken door nu toch hard door te werken. 'Ik weet zeker dat het wel goed komt en zolang je maar blijft glimlachen is het allemaal oké!' Zelf stond ze toch ook liever in de keuken of achter de bar dan dat ze de taverne door liep met een dienblad vol eten en drinken. Toch maakte ze graag praatjes met de klanten en was dat het zenuwslopende balanceren wel waard. 'Als Wren en Idris nog iets zijn vergeten zal ik het door geven.' Erin was weer bij het fornuis gaan staan en roerde door één van de pannen die al stond te pruttelen voor het eten. Met een glimlach haalde ze een lepel tevoorschijn, schepte wat op en hield het Esra voor. 'Proef eens. Ik heb wat uitgeprobeerd gisteren avond met de saus. Je bent mijn eerste proefpersoon, dus ben eerlijk!'

Esra begon te lachen. 'Niemand kan mijn glimlach weerstaan.' grapte hij en roerde door zijn thee heen. Zijn lege kom van de havermout zette hij in de ton met vuile vaat en met een grijns ging hij op het aanrecht zitten dat nog redelijk schoon was. 'Oh jee, Erin, je gaat me toch niet vergiftigen hè?' Met een grote lach pakte hij de lepel over en nam hij het eten in zijn mond. Met een frons begon hij te kauwen en schudde hij zijn hoofd met een ernstig gezicht. 'Nou Erin...' begon hij nors. 'Het is verrukkelijk.' Hij was altijd een grapjas geweest en hij voelde zich ook het meest comfortabel als hij ergens een grap tussendoor kon maken. 'Wat zit erin? Het smaakt bekend, maar ik kan mijn vinger er echt niet opleggen.' Het was heerlijk wat ze had gemaakt, dat had ze vast van Wren geleerd en er kwam vast en zeker wat natuurlijk talent bij kijken. 'De mensen die hier komen eten mogen blij zijn dat jij in de keuken staat. Wren moet oppassen, dadelijk stoot je hem nog van zijn troon af.'

Grinnikend keek Erin om naar Esra. 'Nou, ik geloof dat ik er inmiddels aardig bestand tegen ben,' beaamde ze met een grijns. Ze wist echter zelf heel goed dat dat helemaal geen waar was. Als meisje had ze altijd al alles gedaan voor Esra als hij het aan haar vroeg. Maar ze hielp dan ook graag mensen. Met ingehouden adem leunde ze tegen het aanrecht en bestudeerde Esra's reactie. Hoewel ze van het koken en bakken hield en het met veel passie deed, was ze er nog niet zo zeker van of ze het wel zo goed kon als haar ome Wren. Haar gezicht viel toen ze zijn gezicht zag vertrekken, maar uiteindelijk barstte ze in een gegiechel uit. 'Eikel,' lachte ze en gaf hem een duw. 'Er zit citroensap in. Dat het is het enige wat ik nog erbij heb gedaan.' Ze nam zelf ook nog een hapje en glimlachte vervolgens. 'Het is de bedoeling dat hij zijn troon aan mij af gaat zijn,' zei Erin trots. 'Ik kan vast wel een hulpje gebruiken, mocht je interesse hebben.'

Esra moest lachen toen ze hem een duw gaf en kon zichzelf nog net opvangen zodat hij niet van het aanrecht af lazerde. 'Hé, doe je wel een beetje voorzichtig met me? Dit lijf moet nog lang mee en er niet op te wachten om je moeder uit haar bed te trommelen omdat je mijn arm hebt gebroken.' gniffelde hij, waarna hij van het aanrecht af sprong en de keuken doorliep. 'Het aanbod is verleidelijk, maar ik weet niet of je mij wel in je keuken wilt hebben. Ik kan een aardappel en een citroen amper van elkaar onderscheiden, laat staan dat ik van die meester gerechten kan koken zoals jij en Wren dat doen.' Hij had de kok in het kamp wel eens geholpen, maar dat was zeer desastreus afgelopen dus dat zou hij niet nogmaals proberen. 'Misschien kan ik wel les bij je nemen.' grapte hij, al was het helemaal geen slecht idee nu hij er langer over nadacht. 'Of ik help Eileen in de taverne zelf.'

'Sorry, ik wist niet dat je zo fragiel was.' Giechelend hield Erin haar hand voor haar mond en draaide het vuur onder de saus uit. Ze was nu erg benieuwd wat Wren er van zou vinden. Hij kon nogal koppig zijn als ze iets nieuws voorstelde, maar als het goed smaakte zou het vast makkelijker zijn hem te overtuigen. 'Ik zou je ook nooit, maar dan ook nooit zoveel verantwoordelijkheid geven. Ik ben slimmer dan dat. Ik laat je gewoon dingen tillen en schoonmaken, dat kan zelfs jij,' plaagde Erin. Ze had er een doekje bij gepakt om het werkblad schoon te poetsen en er volgens een homp deeg op te kneden. 'Ik zou je heel graag lessen geven!' Ze vond het heerlijk hoe Wren haar zijn recepten leerde en ze deed graag hetzelfde. 'We kunnen altijd een helpende hand gebruiken. Er is altijd plek voor je.'

Esra glimlachte toen Erin hem zei dat er altijd plek voor hem was. Op een vreemde manier voelde het Noorden hier als een soort thuis voor hem. Waarschijnlijk kwam het omdat Erin en Eileen hier woonde en ze hem op zijn gemak lieten voelen. Het was voor het eerst deze ochtend dat zijn glimlach verdween en dat Esra's gedachten begonnen af te dwalen. Hij had het al een tijd willen delen met Erin en hij had het ook aan Hakeem willen vertellen. Toen kwam er echter tussendoor dat Hakeem wegging, achter de rovers aan en hij onverwachts mee ging naar het Noorden, dus heel zijn plan was in duigen gevallen. 'Erin-' begon hij serieus, terwijl hij met zijn vingers langs de nerven in het hout gleed. 'Kan ik je iets vertellen, maar je moet me beloven dat je het voor je houdt. Ook tegen je moeder- en al helemaal tegen Hakeem als hij terug is.' zei hij ernstig en keek haar afwachtend aan.

Erin bewoog ruw het deeg heen en weer en flopte het na even flink kneden op een plaat om het al snel de warme oven in te schuiven. Ze wilde graag zo veel mogelijk klaar hebben voor haar moeder wakker was. Dan konden ze nog een tijdje met z'n drietjes kletsen. Ze keek om toen Esra haar naam zei en meteen zag ze dat zijn blik drastisch verandert was. 'Ja, Esra, natuurlijk.' Bezorgd liet ze haar werk met rust en veegde ze haar handen aan haar schort af. 'Gaat het wel goed?' vroeg ze met een ernstige frons. Het was niet snel dat ze haar vriend zonder een glimlach zag. Dat was alleen zo geweest toen Naevia ernstig ziek was en toen ze uiteindelijk overleden was. Zelfs toen had hij echter nog zo zijn best gedaan om iedereen aan het lachen te maken om de sfeer te verlichten. Afwachtend bekeek ze hem.

'Ja, nee- het gaat goed.' verzekerde Esra haar. 'Het is gewoon- enkele weken nadat mam overleed heeft vader me apart genomen en me een brief gegeven.' begon hij en pulkte aan zijn al veel te korte nagels, het was een slechte gewoonte die hij had als hij zenuwachtig was of als hij zich simpelweg gewoon verveelde. 'Het was een brief van mijn moeder- mijn geboortemoeder. Hij dacht altijd dat ze overleden was, maar blijkbaar niet...' Hij keek haar kort aan voordat hij verder sprak. 'Hij wilde het me niet vertellen toen mam nog leefde, maar hij wilde het ook niet voor me achter houden.' Hij had al een hele tijd rondgelopen met gemixte gevoelens over wat hij precies met deze informatie moest doen en het voelde goed dat hij het eindelijk met iemand kon delen. 'Ik durfde er niet met Hakeem over te praten omdat ik bang was dat hij boos zou worden. Altijd als mam een onderdeel van het gesprek wordt veranderd hij zo en ik dacht- ik weet ook niet wat ik met al deze informatie moet.' Hij zuchtte diep en liet zijn hoofd op zijn handen vallen. 'Sorry dat ik er zo onverwachts mee kom, maar ik moest het gewoon aan iemand kwijt.'

Erin probeerde niet te laten blijken hoe verrast ze was om dit te horen. Esra had dit al even geweten en hij had vast een nog veel intensere reactie gehad. 'Je moeder,' herhaalde ze zacht. Er was maar zelden over Esra's biologische moeder gesproken. Erin herinnerde zich dat ze het als meisje per ongeluk gehoord had en toen haar moeder had gevraagd waarom Naevia niet Esra's moeder was, want je kon toch niet twee moeders hebben? 'Nee, houd op, je hoeft je niet te verontschuldigen. Als je het fijn vindt om er over te praten dan moet je dat doen. Je loopt er dus al lang mee, is het niet?' Erin was bij Esra gaan staan en legde een hand op zijn rug. Ze kon zich goed voorstellen dat hij het er niet met Hakeem over had willen hebben. Zijn broer zou er erg gevoelig voor zijn geweest. 'Weet je al wat je er mee wil doen? Heeft je vader gereageerd op de brief?'

Esra knikte bij haar woorden. 'Al meer dan een half jaar.' gaf hij toe en keek haar aan. 'Ik probeerde steeds het juiste moment te vinden om het erover te hebben. Vooral met Hakeem, maar steeds als het onderwerp ook maar in de buurt van mam kwam, veranderde hij zo. Ik wilde het hem nog vertellen op onze reis hier naartoe, maar ik wilde hem ook niet overvallen zo voor hij zou vertrekken op de missie.' Met andere woorden: het moment was er gewoon nog niet geweest. Op zijn reis hier naartoe had hij genoeg tijd gehad om erover na te denken. Het was verfrissend om even uit de dagelijkse sleur van het kamp te zijn, zo kon hij zijn gedachten goed op een rijtje zetten en daarbij had hij Erin die naar hem luisterde, dat hielp ook altijd erg. 'Ik heb erover nagedacht om haar te zoeken, maar ik zou niet weten waar ik moet beginnen. Ik heb geen idee waar ze vandaan komt, of hoe ze überhaupt heet!' Het frustreerde hem dat hij zo weinig over haar wist, maar het frustreerde hem nog meer dat hij zelf ook niet wist wat hij met deze informatie moest doen. 'Ik zou willen dat ik het niet wist, dat ik nog dacht dat ze dood was.' gaf hij toe en keek haar schuldbewust aan. 'Dan was het zoveel makkelijker geweest.'

Erin bekeek Esra aandachtig terwijl hij sprak en probeerde te vatten hoe hij zich hier precies over voelde. Het zou vast niet makkelijk zijn het in woorden te beschrijven. Ze liet haar hoofd zakte en knikte. 'Het was inderdaad maar goed dat we Hakeem niet overvallen met zaken zo net voor zijn vertrek,' stemde ze met hem in. 'Je hebt de brief niet gekregen van je vader? Ze zal wel ondertekend hebben met een naam, toch? En misschien met een adres waar je vader haar op kon vinden. Als ze geen antwoord wilde zou ze geen brief gestuurd hebben toch? Wat stond er überhaupt in?' Erin hoorde zichzelf al die vragen stellen en ze beet op haar lip om haar nieuwsgierigheid wat te temmen. Ze legde de hand die op zijn rug had gelegen op zijn schouder en ging bij hem zitten. 'Het is nooit makkelijk. Maar is het echt altijd fijner om dingen niet te weten? Om maar onwetend te zijn? Misschien is de vrouw wel heel aardig of knapt zij er juist van op om jou te zien. Ik weet het ook niet en het moet natuurlijk wel goed voelen,' probeerde ze hem met enige aarzeling te bemoedigen. Ze wist zelf ook niet of het wel een goed idee was om die vrouw te proberen te zoeken.

'Ik was zo boos dat ik de brief niet wilde aannemen.' Het was stom geweest om de brief niet te vragen voordat hij naar het Noorden vertrok, maar dat was iets waar Esra simpelweg niet bij stil had gestaan. 'Ik was boos op mijn vader dat hij het me nu pas vertelde. Als ik de brief in handen had gekregen op dat moment, denk ik niet dat die brief nu nog zou bestaan.' Uit woede zou hij hem waarschijnlijk verscheurd hebben, of nog erger: verbrand. De woede die hij toen had gevoeld was iets wat hij niet herkende, het was vreemd geweest om zoveel woede te ervaren. 'Ik weet het niet, soms lijkt het makkelijker, al is dat misschien niet de waarheid.' Hij wist niet hoe het zou zijn als hij niet had geweten dat ze nog leefde. 'Of misschien heeft ze een hekel aan me en wil ze me niet zien. Ik weet niet eens hoe lang geleden die brief geschreven is! Misschien is ze inmiddels wel dood...' Hij had veel te weinig informatie om een goede conclusie te trekken.

Erin keek Esra aan en glimlachte voorzichtig. 'Dat is niet erg. Wat herinner je je nog? En waarom schijf je je vader niet of hij de brief nog heeft en naar je op kan sturen? Ik weet zeker dat hij hem nog altijd aan je wil geven als hij dat toen ook gewild had.' Ze vond het zich moeilijk voor te stellen dat Esra zo boos was geworden en al helemaal niet op Marcus. Erin kneep zachtjes in zijn schouder. 'Maar misschien kijkt ze er wel naar uit je eens te zien. Wie weet heeft je vader haar geantwoord en verteld dat ze een geweldige zoon heeft. Misschien is er een nieuwe brief. Wie weet is ze heel dicht bij en kun je haar zo vinden!' Ze weigerde mee te gaan in de doemscenario's die Esra zich inbeeldde. Als hij echt meer over haar wilde weten dan had het geen nut om negatief te zijn, dan kwamen ze geen stap dichter bij. 'Kop op, we gaan gewoon eerst je vader schrijven en je probeert je te herinneren wat er in stond en ondertussen gaan we gewoon een leuke dag hebben.' Erin had hem met een grote glimlach overeind geholpen. 'Denk er gewoon nog rustig over na,' adviseerde ze hem nog waarna ze zelf echt aan het werk moest, wilde ze alles af hebben voor haar moeder wakker werd en de taverne geopend werd.

NIEUW

Esra zat op één van de bankjes voor de Éénbenige krijger met zijn ontbijt in zijn handen. Wren had speciaal voor hem havermout gemaakt met kaneel en banaan. Het was één van zijn favorieten en soms vroeg hij de kok om het voor hem te maken als het niet al te druk was in de taverne zelf. Hij was hier al een tijdje. Inmiddels was Erin naar het Westen vertrokken om haar vader en de koninklijke familie op te zoeken, maar Esra had besloten om hier te blijven. Hij vermaakte zich hier prima in het Noorden. Het weer was heerlijk en hij was inmiddels begonnen om wat taken te verrichten in de taverne. Hij hielp met het rondbrengen van het eten en aan het einde van de dag maakte hij schoon. Ook hielp hij Eileen hier en daar als er iets kapot was gegaan of ging hij mee naar de markt om alles terug te dragen. Al met al had hij een goede tijd hier. Het leven in de taverne paste een stuk beter bij hem dan het leven in het legerkamp van zijn vader.

Hakeem had in zak en as gelegen toen Indra en zijn vader hadden besloten om de missie af te breken. Hij had nog geopperd om zelf door te gaan, desnoods samen met Flynn, maar de leidster had het niet willen horen. Hakeem voelde zich een nog grotere mislukkeling dan dat hij zich vroeger al voelde en hij had dus ook besloten om niet langs zijn vader te gaan. Hij wist niet of hij het zou durven om zijn vader te confronteren. In plaats daarvan had bij besloten om rechtstreeks naar het Noorden te reizen, waar hij hopelijk zijn broer en Erin zou treffen. Eenmaal in Tyrosh verminderde hij zijn vaart op zijn paard en zocht hij naar de taverne. Hij was alweer een tijdlang niet in de stad geweest, dus kostte het hem wat tijd om zich te oriënteren. Toen het wel erg druk werd, stapte hij af van zijn paard en liep hij rustig de straten door, terwijl hij zo nu en dan vroeg aan iemand of ze wisten waar de taverne was. Bij hun wat veroordelende blikken wreef hij zelfbewust over zijn kaak heen: zijn baard zag er nogal onverzorgd uit en ook zijn haar was erg lang gegroeid. Daarnaast had hij nog steeds zijn vieze kleding van de missie aan. Toen iemand hem op de taverne wees, draaide Hakeem zich om en zag hij al snel van een afstand een heel bekend persoon buiten zitten. 'Esra!'

Esra had zijn ogen gesloten en genoot van de zon die op zijn gezicht scheen. Het weer hier was altijd heerlijk en Esra probeerde zoveel mogelijk tijd buiten door te brengen zodat hij ervan kon genieten. Niet lang nadat hij zijn ogen had gesloten, hoorde hij zijn naam in de verte. Verbaast keek hij op, niet wetend waar hij moest kijken of wie hij moest verwachten. Het duurde even voor hij doorhad wie hij aan zag komen lopen. Zijn speciaal voor hem gemaakte ontbijt viel op de grond doordat hij opstond. 'Hakeem?!' Hij rende op zijn broer af en sloeg zijn armen stevig om hem heen. 'Bij de goden, jij was wel de laatste die ik hier had verwacht.' Hij liet zijn broer los en pakte zijn gezicht in zijn handen. 'Jemig, jij kan wel een scheerbeurt gebruiken.' lachte hij, waarna hij door zijn broers haren warde. 'En een knipbeurt.' voegde Esra er grijnzend aan toe.

Hakeem knipperde enkele keren om er zeker van te zijn dat het echt zijn broertje was die opstond en naar hem toe kwam rennen. Hakeem kon enkel bij het aanzicht van zijn broer concluderen dat hij er erg goed uit zag. Hij leek vooral erg gelukkig. Hij liet de teugels van zijn paard los en rende ook op zijn broer af. Stevig pakte hij hem vast en sloeg hij zijn armen om hem heen. 'Ik denk dat mijn brief niet opt tijd is aangekomen,' murmelde hij, terwijl hij zijn broer vast bleef houden. 'Daar vertelde ik in dat de missie is afgeblazen en dat ik naar jullie toe kom.' Toen zijn broer zijn gezicht in zijn handen hield en hij ook nog steeds zijn broer vast had, besefte hij hoe alle opgekropte en weggestopte emotie er uit kwam. Al snel ontsnapte er een snik uit zijn mond en volgden de tranen daar al snel op. 'De missie- het is-' Hij kwam niet uit zijn woorden en liet toen maar zijn hoofd op zijn broers schouders liggen. 'Ik ben blij dat ik weer bij je ben,' kon hij enkel uitbrengen.

'Nope, niets aangekregen.' vertelde Esra hem en glimlachte. Hij bekeek zijn broer nogmaals goed en was enigszins verbaast toen hij Hakeem zag huilen. Het was een lange tijd geleden dat hij om had moeten gaan met dit soort emoties dus hij wist ook niet zo goed hoe hij zich moest gedragen. Hij sloeg zijn armen maar om zijn broer heen en klopte hem op zijn rug. 'Ik ben ook blij om jou weer te zien.' zei hij en bleef ietwat ongemakkelijk in de omhelzing staan. Hij was nooit erg goed geweest met emotionele mensen, zeker niet als het zijn eigen familie was. Esra had altijd onwijs opgekeken naar Hakeem en eigenlijk deed hij dat nog steeds, dus om hem op deze manier te zien was vreemd voor hem. 'Hier, kom naar binnen. Ik zal Wren vragen of hij wat te eten voor je wilt maken, je zal wel honger hebben... enne- volgens mij moet ik hem lief aan kijken, want mijn ontbijt heeft het niet overleefd.' gniffelde hij, terwijl hij naar de havermout op de grond wees.

Hakeem schaamde zich enigszins dat hij in huilen was uitgebarsten tegenover zijn broertje, maar hij voelde zich al wekenlang een wrak en het had zich opgestapeld tot dit ene moment. Op de een of andere manier voelde het ook als een opluchting om alle emotie eruit te laten. Echter had hij graag de geruststellende woorden van zijn moeder of vader gehoord. 'Ja, laten we naar binnen gaan,' zei Hakeem, terwijl hij zijn wangen droogde met zijn mouwen en de teugels van zijn paard weer pakte. Pas toen hij zeker wist dat zijn paard veilig bij een stalknecht was, liep hij achter Esra naar binnen en keek hij bewonderend om zich heen. 'Ze hebben het echt opgeknapt sinds de laatste keer,' merkte hij op, terwijl hij aan een tafeltje ging zitten en om zich heen keek. Hij kon niet ontkennen dat hij zocht naar één speciaal persoon. Hakeem moest echter lachen toen hij het over de havermout had. 'Ik geloof dat je hier erg goed verzorgd wordt, niet waar?' zei hij, terwijl hij zijn broer eens goed bekeek. 'Hoe gaat het met je?'

Esra opende de deur zodat Hakeem naar binnen kon lopen. Het was rustig in de taverne, de grootste ochtenddrukte was al geweest. Hier en daar zaten er wat mensen aan de tafeltjes, maar voor het grootste deel was het redelijk leeg - wat ook normaal was voor deze tijd van de dag. 'Iedereen heeft hard gewerkt om het zo te krijgen.' vertelde hij. 'Ik kan niet ontkennen dat ik het hier erg naar mijn zin heb, maar ik werk ook hoor - ik krijg het niet zomaar.' lachte hij, terwijl hij plaatsnam aan één van de tafeltjes. 'Het gaat prima, het leven hier is zo anders dan in het legerkamp.' Esra paste hier veel beter op zijn plek, al had hij dat nog niet aan zijn vader durven zeggen. Bij het zien van Hakeem's blik kuchte hij kort. 'Ik denk dat ik je moet teleurstellen... Erin is in het Westen om haar vader op te zoeken en de koninklijke familie. Het schijnt niet erg goed te gaan met Tobias...' vertelde hij en keek hem aan. 'Al verwacht ik haar binnenkort wel terug, ze is al een tijdje weg.'

Hakeem glimlachte om zijn broers woorden en keek nogmaals rond. 'Wat voor werk doe je hier zoal? Heeft Wren je al leren koken? Of hebben ze je in de bediening gezet?' vroeg hij benieuwd, terwijl hij zijn ogen weer op zijn broer richtte. Bij zijn volgende woorden zuchtte hij diep en verborg hij zijn gezicht achter zijn handen. 'Is het zo overduidelijk?' Al sinds de dag dat hij Erin achter liet heeft hij spijt van zijn daden. Hij had haar moeten kussen, hij had moeten zeggen dat hij van haar hield en- en hij had vooral bij haar moeten blijven. 'Heb je eigenlijk nog contact gehad met vader? Ik heb gehoord dat Henry nogal op zijn rug zit, omdat hij toegestaan heeft dat Adrian mee ging. Ik hoop dus niet dat er iets is gebeurd...' Ondanks dat hij wist dat zijn vader zichzelf kon redden - zelfs tegen de koning - maakte hij zich toch altijd nog ongerust over hem. 'En waarom ben je eigenlijk niet meegegaan naar het Westen?'

'Ik help in de bediening, of ik ga mee naar de markt om de spullen terug te brengen. Oh en Eileen schakelt mijn hulp in als er iets kapot gaat.' Esra was erachter gekomen dat hij erg handig was als het aankwam op dingen repareren. Hij probeerde zichzelf dan ook altijd uit te dagen om een zo creatief mogelijke oplossing voor het probleem te vinden. Soms probeerde hij iets uit wat helemaal niet lukte, maar soms kwam het product dat kapot was gegaan er zelfs beter uit door Esra's oplossing. 'Voor mij wel!' grinnikte hij. 'Kom op, Hakeem, ik ken je langer dan vandaag. Ik bedoel, iedereen die ogen heeft weet dat jullie al jaren over elkaar heen kwijlen, maar blijkbaar zijn jullie daar zelf nog niet achter.' lachte hij. Toen het onderwerp serieuzer werd, stopte hij met lachen en schudde zijn hoofd. 'Ik heb niets meer van hem gehoord, we hebben een aantal brieven geschreven, maar de laatste keer dat ik hem iets heb geschreven is alweer een paar weken geleden.' Hij durfde zijn vader nog steeds niet te vertellen over hoe gelukkig hij hier was. 'Erin wilde graag naar haar vader toe en ik- nou ja ik heb mijn plek hier gevonden en daarbij dacht ik dat Eileen die extra hulp ook wel kon gebruiken nu Erin weg is.'

Hakeem legde zijn hand op zijn broers arm en kneep er zacht in. 'Ik ben echt zo blij om te horen dat je hier je plek hebt gevonden. En vader zal het ook fijn vinden om dat te horen, dat weet ik zeker. Hij zal het alleen maar toejuichen als jij hier wilt blijven. Misschien komt hij op zijn oude dag ook eindelijk zijn rust hier vinden,' grinnikte Hakeem, terwijl hij weer achterover leunde. Het zou goed zijn voor hun vader om niet zijn oude dagen in het legerkamp door te brengen. Hij had gezien wat dat met zijn moeder had gedaan. Bij Esra's woorden bloosde hij en schudde hij lachend zijn hoofd. 'Ik weet niet wat er zal gebeuren als ze terug komt. Ik heb een stomme fout gemaakt en dat weet ze. Ik weet alleen niet of ze me dat vergeeft.' Hij slikte moeizaam en gebaarde vervolgens de herberg in, om zo hopelijk van onderwerp te veranderen. 'Dus, denk je dat er nog plek in de herberg is voor jouw broer?' grinnikte hij, 'kan ik anders paar dagen bij jou slapen tot er plek is?'

'Ik geloof niet dat vader ook maar één gram rust in zijn hele lichaam heeft.' lachte Esra. Hij wist zeker dat zijn vader door zou gaan tot hij echt niet meer verder kon. Het zou hem in ieder geval verbazen als zijn vader binnenkort zijn positie zou opgeven. 'Natuurlijk vergeeft ze je! Kom op, je weet hoe Erin is. Ze zal meer dan blij zijn dat je er weer bent, dat weet je net zo goed als ik. Oh, nu we het er toch over hebben, ik moet haar nog een brief sturen. Ze heeft me laten beloven dat ik haar meteen zou laten weten als jij weer eens op kwam dagen.' lachte Esra. Natuurlijk was hij het allang weer vergeten en dacht hij er pas net weer aan. Veel zin had het waarschijnlijk niet, gezien Esra verwachtte dat ze één dezer dagen wel weer uit het Westen zou vertrekken. 'Bij mij slapen? Ik dacht het niet! Er is vast nog wel een plek en zo niet kan je vast tussen de geiten liggen.' grapte Esra. 'Ik moet je waarschuwen, ze stinken wel.' Zelf hadden ze geen geiten, maar een eindje verderop was een koppel dat verschillende beesten had. Ze verkochten ze door, of verkochten het vlees van de dieren op de markt. 'Je zou er goed tussen passen in deze staat.'

Hakeem glimlachte om Esra's geruststellende woorden en kneep zacht in zijn schouders als dank. 'Als jij die brief gaat schrijven, dan ga ik mij eens wassen... Eileen schopt me er zo uit als ze me in deze staat ziet,' grinnikte hij, terwijl hij op stond en zijn broertje nog kort door zijn haren warde. Hij kon misschien wel even naar de zee rijden en zich daar schoon maken. Dan was meteen alle modder eraf en ook de viezigheid in zijn haar en onder zijn nagels. 'Ik zie je zo weer, Esra! Tot zo!' Met deze woorden liep hij de herberg uit, sprong hij op zijn paard en reed hij snel naar de zee toe.

/end/