De Eenbenige Krijger

Marcus nam de ontevreden blik van Saul in zich op. Hij en Ren waren er ook niet erg optimistisch over. Ze konden namelijk niet met zekerheid zeggen of de man echt verdwenen was of dat hij de informatie die zij hadden gegeven ook weer door had gespeeld. 'Het was een oude bekende. Ik heb jou er daarom buiten gelaten zodat hij dacht dat het verzoek enkel van mij kwam. Niet de rebellen.' Hierbij keerde hij zich half naar de man om om hem recht aan te kijken. 'Niet iedereen die beslist niet meer mee te werken is een verrader, Saul, we moeten mensen de keuze laten behouden.' Het kon hem weinig schelen dat Saul kritisch was over zijn falen. Hij had inderdaad een fout gemaakt de man te vertrouwen, maar dat was nou eenmaal het risico waar ze mee werkten. Hij vond het echter niets dat hij de neiging had alles zo zwart wit af te schilderen. Men maakte nou eenmaal keuzes om hun eigen welzijn en dat van hun naasten te bevorderen. Marcus knikte langzaam. 'Misschien is het inderdaad een goed idee ze nu toe te spreken om-' Hij stopte zijn woorden toen hij Saul zijn zin af hoorde maken. Hij trok een wenkbrauw op naar de jongen en schudde zijn hoofd. 'Dat kun je niet doen, Saul. Het gaat niet alleen om verdeeldheid, het gaat er om dat we niet zonder de steun die het kamp biedt kunnen. De mensen die hier in Tyrosh geraken uit Quandaï kunnen niet zonder het kamp.' Het netwerk was inderdaad opgezet door hem en Ren om vanuit de binnenstad hulp te kunnen beiden en dus hadden ze veelal onafhankelijk gewerkt, maar de connectie met Indra had de beweging de mogelijkheid gegeven om zich uit te breiden. Ze hadden zo toegang tot extra eten, bewapening, en meer, maar belangrijker nog: de vluchtelingen hadden een plek om naartoe te gaan waar ze op werden gevangen buiten bereik van Quandaïse soldaten en Noordelijke wachters. 'Waar wil je provisies op gaan doen om de nieuwe vlaag aan rekruten bij te staan? Hoe ga je aan wapens komen voor je acties? Waar wil je de Quandaïse mensen heen sturen?' Marcus had zijn armen kritisch over elkaar geslagen en keek op Saul neer om zijn antwoord af te wachten. Wat hij ook persoonlijk tegen het kamp had, dat mocht hem er niet van weerhouden om goede keuzes voor het netwerk te maken.

Ondanks dat Marcus Saul gerekruteerd had, zaten ze niet altijd op dezelfde golflengte. Dat was soms zacht uitgedrukt. Saul was een stuk radicaler dan de oude generaal, terwijl Marcus bergen meer ervaring had. De man was een denker geworden, niet meer de doener die hij vroeger was. Dat speet Saul. Toch nam hij elk woord van de man goed in zich op, zelfs als hij het er niet mee eens was. 'Wat er gebeurt in de stad, gaat te ver, Marcus. Te ver om geen kant meer te kiezen, hoe ver men ook denkt dat ze buiten het conflict staat. De luxe van onverschilligheid is er niet meer.' Ondanks dat Marcus het niet eens was met die zwart en witte gedachte stond Saul volledig achter de besluiten die daar aan gelinkt waren. Ze mochten de handelaar schuldig stellen aan verraad. Het frustreerde hem dan ook om weer bakken van kritiek over zich heen te krijgen van Marcus. Ze moesten een tussenweg vinden. 'En het legerkamp is zeker de beste plek voor de vluchtelingen om naar toe te gaan? Schei toch uit, Marcus. Ze worden ingezet als en getraind tot soldaten, om zo weer ingezet te worden voor Indra's doeleinden. Het is prima als Quandaïers vrijwillig kiezen om naar het kamp te gaan, maar ik ben er tegen om stelselmatig families daar naartoe te sturen. Daarbij...' Hij boog dichter naar Marcus toe met een argwanende blik. 'Wij weten nog steeds niet wie de dader achter Rohans moord is. En er zitten twee mensen in dat kamp die als enige in dit hele land een persoonlijke vete hebben met niet alleen Rohan Altarion, maar ook met die Iker. Wie zegt dat zij er niet achter zaten? Of dat Iker nu achter hen aan zit?' Het waren speculaties, waarvan Saul Marcus ervan verdacht om meer informatie te hebben, maar het bracht het legerkamp niet in goed daglicht. Dat was ook niet de bedoeling. 'Ik heb het kamp niet nodig. Zij moeten óns nodig gaan hebben en eindelijk informatie voorzien van wat er zich binnen die paleismuren heeft afgespeeld!' Saul sloeg het laatste beetje wijn achterover en schudde zijn hoofd argwanend. 'Die Halley prinses blijkt verloofd geweest te zijn met die Quandaïse prins. Ze moet ons informatie gaan leveren over hem.'

Marcus had toen hij de jonge Saul zo vol overgave in de weer had gezien als bode jaren geleden niet geweten met wie hij precies te maken had gehad. Hij had altijd al geweten dat de man betrokken was bij de zaak en hij had zijn bereidheid om meer te betekenen voor het netwerk als erg positief gezien. Toch had hij in gezien hoe anders de ideeën van Saul waren van die van hemzelf of die van Ren. Saul was direct en gedurfd en soms hadden ze dat nodig, maar op andere momenten dacht hij dat het enkel averechts werkte. Zoals nu. 'Misschien, maar ik denk niet dat het aan ons is een simpele handelaar te bekritiseren. Je weet net zo goed dat de adel, de mensen met macht en geld hier de grootste fout maken door neutraal te willen blijven.' Enerzijds had hij daarom goed begrepen waarom de landvrouwe van het Noorden altijd zo gefrustreerd was geweest met de regering van Tarth: de keuze om niet Tyrosh te hulp te schieten was ook een politieke keuze ook al werd het als onschuldig afgedaan. Bovendien had Celine Storm wel degelijk meer fouten gemaakt in zijn optiek. Haar onderhandelingen met Quandaï- Hij kon er wel dagen mee zitten om te bedenken wat er beter had kunnen gaan, wat hij anders zou hebben kunnen doen, maar het hielp de huidige situatie niet. Marcus klemde zijn kaken op elkaar toen Saul zijn kritiek op het kamp voort zette. Het waren vooral zijn persoonlijke gevoelens die hem zo dwars zaten als hij dat argument van de man hoorde. Hij had er hard aan gewerkt om het kamp een plek te maken die meer was dan een leger vol boerenjongens en Indra zette dat voort. Hij moest echter bekennen dat het niet ideaal is. 'We kunnen ze in geen van de Tarthiaanse steden bescherming bieden als de regering van Sibel niet mee werkt.' Tot nu toe had hij nog geen alternatief gezien. 'En je weet best dat men alsnog een keuze heeft om verder Tarth in te reizen als ze over de eerste schok heen zijn.' Marcus hoorde de rest van Sauls twijfels en verdenkingen aan, maar hield uiteindelijk een hand op om hem te stoppen. 'Saul, je kiest de verkeerde tegenstander. Flynn en Guila hebben niet de politicus vermoord. Het grootste wrok dat tegen hen opgehouden werd kwam van Altarion.' Wat hem betrof was de positie van het stel lang niet meer zo gecompliceerd als het was voor de dood van de man. Het luchtte hem op. Hij had met veel zorg toegekeken hoe Flynn zo herhaaldelijk toegetakeld werd door Quandaï. 'Ze heeft informatie geleverd, Saul. Guila heeft enkel meegewerkt en heeft haar eigen leven ook op het spel gezet om dat paleis in te gaan.' Hij had de prinses niet zelf gesproken, maar alle informatie die ze had gehad was via Flynn en Indra met hem gedeeld tijdens het korte bezoek hier voorafgaand aan de bruiloft. Marcus zuchtte en wreef langs zijn voorhoofd. 'Je hebt echter gelijk dat we niet afhankelijk kunnen blijven van anderen om informatie te vergaren over wat er zich in het paleis afspeelt. We hebben ogen en oren nodig, om te weten wat er gebeurd is met de landvrouwe en wat die Quadaïse prins van plan is.'

'Ach, ik vervloek die handelaar en dit ellenlange gesprek al over hem! Het gaat om het principe, Marcus, dat we geld aan die man hebben besteed! Geld dat we verdomd hard nodig hebben! Ik heb geen geldboom op mijn verdomde rug groeien!' Saul had zijn glas weggeschoven, om zo gefrustreerd met zijn armen op de bar te leunen. Ongelovig luisterde hij op die manier de woorden van de man naast hem aan. Zijn gezicht drukte steeds meer ijzigheid uit. 'Marcus, met alle respect, maar... jij bent niet bepaald de meest onafhankelijke persoon aangaande het legerkamp. Je bent bevooroordeeld als één van de stichters, als legerleider, als goede vriend van al die mensen in dat kamp.' Saul trok een wenkbrauw op en keek de oudere man afwachtend aan. 'Ik weet dat jij je dit ook beseft. En tevens- bij de Goden, Marcus, ik zag je voor de hele drama in het paleis nog samen met Flynn in de taverne. Hoe durf je zo stellig te zeggen dat hij niet achter de moord van Rohan zit? Die man weet flink goed om te gaan met een zwaard!' Het samenzijn van Flynn en Marcus had er extreem hecht uit gezien. Tevens herinnerde hij zich nog hoe Marcus bijna als een vader over de Kapitein had gesproken. 'Zij, die prinses, heeft misschien jóú of Indra informatie geleverd. Ik heb dat allemaal nog niet te horen gekregen. Ik wil dus elke interactie die zij hebben gehad met die prins te horen krijgen! Daarom reis ik ook zo snel mogelijk richting het kamp.' Saul was inmiddels opgestaan en keek zo op de man neer. 'Ik regel ogen en oren in het paleis. Maar daarin wil ik onafhankelijk van de Kroon of het kamp zijn.' Zacht klopte hij op de schouder van de oude legerleid, terwijl hij al naar de deur gedraaid was. 'Het spijt me als ik niet meer jouw advies zo zorgvuldig op volg als vroeger. Maar ik heb onbevooroordeelde adviseurs nodig en dat zijn jij en Ren helaas niet.' Hij zweeg kort en schudde spijtig zijn hoofd. 'Ik zie je hopelijk morgen bij de speech. Herinner alsjeblieft voor wie we dit allemaal doen.'

Marcus keek met een frons toe hoe Saul zijn geduld langzaamaan verloor. Hij leunde met een zucht achterover en sloeg hem zo gade terwijl hij verder raasde. Na een tijdje liet hij zijn hoofd hangen en knikte. Hij was het eens met wat Saul zei. Maar Marcus had ook nooit gezegd geheel onafhankelijk van het kamp te willen zijn. ‘Daarom waardeer ik jouw perspectief ook, mijn beste man. Ik begrijp dat ik niet altijd met mijn beide benen op de grond zal staan, maar ik weet waar ik vandaan kom en hoe ik hier gekomen ben. Dat heb ik te danken aan de mensen over wie jij zo fel spreekt.’ Hij sprak Saul verder niet tegen wat betreft Flynn. Hij wist dat de zoon van zijn vriend Rohan niet gedood had. Hoe erg hij ook uit had geleken op wraak, was hij niet zijn vader. Nathan Barnes zou waarschijnlijk geen tweede keer nagedacht hebben of hij de man die hem mishandeld had en nog steeds wist te raken moest doden. Maar Marcus had Flynn dan ook al die jaren dat hij zijn Generaal was verteld dat hij niet zoals zijn vader hoefde te zijn. Hij had er veel spijt van dat hij niet eerder in had kunnen springen wat betreft zijn jeugdvriend, dus had hij zijn best gedaan zijn zoon te steunen waar hij kon. ‘Indra kun je om verantwoording vragen, maar Guila is jou niets verschuldigd, Saul, knoop dat in je oren.’ Hij wist dat het op momenten was alsof hij tegen een muur sprak met de jonge man. Hij hoopte enkel dat de energie en de toewijding die Saul toonde voornamelijk in zijn werk ging om het Noorden vooruit te helpen en de Quandaïers bij te staan, dat het hem niet blind maakte voor de werkelijke problemen. Marcus knikte toen hij de hand op zijn schouder voelde, twijfelend of hij Saul nog tegen moest houden om op hem in te praten. Hij stond op om de andere man nog goed aan te kunnen kijken voor hij vertrok. ‘Ik ben inderdaad bevooroordeeld, maar dat komt omdat ik geef om de mensen en plekken die me hier gebracht hebben. Dat is geen zwakte, Saul, om te geven om de mensen om je heen.’ Marcus pakte zijn mok van de bar op. ‘Ik ben er morgen.’ Het was met een zwaar gevoel dat hij Saul achter liet om verder de taverne in te lopen en een tafel vol kameraden op te zoeken waar hij een stuk enthousiaster werd onthaald.

Nieuw

Diane zat met een mok wijn en een bord dat inmiddels leeg was in de hoek van de volle taverne. Ze zat met haar rug tegen de koele muur, een goede afwisseling voor de hitte die buiten nog hing ook al was de zon onder gegaan, en had haar benen nonchalant over elkaar geslagen. Ze glimlachte kort naar de vrouw die haar eerder geholpen had toen ze met een vol dienblad voorbij kwam en haar vroeg hoe de visschotel was. Bij binnenkomst had Diane Saul niet meteen gezien, dus had ze aan de bar naar hem gevraagd. Als hij dan niet kwam zou hij wel weten dat ze langs geweest was. Ze had namelijk al snel gemerkt dat de enthousiaste vrouw achter de bar nogal een prater was. Toen ze had gevraagd waar Diane vandaan kwam en ze de Zomereilanden had genoemd had ze niet eens meer een verhaal voor zichzelf moeten verzinnen. De Noorderling, Erin blijkbaar, had haar volop verteld over haar vader die van de Eilanden kwam en was toen verder gegaan met allerlei andere verhalen over haar familieleden. Diane had maar geluisterd in de hoop iets over Saul of de rebellen op te vangen. Ze had geen informatie uit het gesprek kunnen halen, maar op advies van Erin had ze tenminste wel een heerlijke maaltijd op. En ze had te horen gekregen dat Saul inderdaad vaak hier kwam, dus wachtte ze nog maar. Bovendien had Diane geen haast terug naar het paleis te gaan. Er was een hoop gedoe rondom de aankomende uitvaart en het volksfeest waar ze liever niet in mee getrokken werd.

Door de stromende regen liep Saul via de kleine straatjes en steegjes richting de Eenbenige Krijger. Hij had vandaag hard genoeg gewerkt om een hoop alcohol en goed voedsel te verdienen. Eenmaal in de taverne schudde hij met zijn hand door zijn natte krullen en hing hij zijn doorweekte mantel op. Bij de haard zou hij vast snel genoeg opdrogen. Eenmaal bij de bar glimlachte hij als begroeting naar Erin en klopte hij de man naast zich op de kruk kort op de rug. Inmiddels kende hij alle vaste gasten van de taverne goed en wist hij dat ze te vertrouwen waren en dat ze aan zíjn kant stonden. Erin kende hem goed genoeg om al een flink glas wijn voor hem neergezet te hebben en in ruil legde hij enkele muntstukken op de bar neer. Nadat hij een flinke slok had genomen, leunde hij met zijn kin op zijn hand en sloot hij kort zijn ogen. Ze leken niet verder te komen met hun onderzoek naar het paleis en naar alles wat zich binnenin afspeelde. Morgen zou hij eindelijk naar het kamp af reizen om daar het een en ander aan informatie op te vragen. En tegelijkertijd- verdomme, Diane bleef maar in zijn hoofd zitten, terwijl hij zichzelf gedwongen had om haar los te laten. Maar haar woorden spookten constant door zijn hoofd heen en hij vroeg zich af wanneer ze hem zou vinden. Hij had het haar akelig makkelijk gemaakt door bijna elke avond de taverne te bezoeken. Elk verstandig mens in de stad zou weten dat dit zijn vaste plaats was.

Diane zag hier en daar natte gasten de Eenbenige Krijger binnenkomen. Het warme weer zal wel eindelijk voor een plensbui gezorgd hebben. Op de Zomereilanden werden meedogenloze hittegolven ook altijd verlicht met regen. Terwijl ze zo wachtte, werd haar aandacht uiteindelijk getrokken door een muzikant die op zijn luit de aandacht van velen trok. Ze had altijd al gehouden van de muziek die ze vond in de straten en kleine kroegen van steden her en der. Wat ze in het paleis als muziek verkochten was daar niets bij, als je het haar vroeg. De muziek was saai, het gedans was stijf en de mensen- Diane's aandacht werd plots getrokken toen ze nog een figuur de taverne in zag komen. Ze had wat dat betreft een ideale plek uitgekozen om mensen hun entree te zien maken, zonder dat zij haar direct konden zien. Toen Saul dus ook aan de bar bleef plakken, nam ze de mogelijkheid om hem aandachtig te bekijken. Hij leek bekend met de andere gasten en de barvrouw, maar in plaats van een gesprek aan te gaan leek hij alleen in gedachten verzonken te zijn. Het was haar zo vertrouwd hem aan een bar te zien staan met een glas wijn dat ze bleef wachten, niet bereid om het moment van familiariteit te doorbreken. Ze had gedacht dat hij haar wel zou zien of dat de enthousiaste Erin wel door zou geven dat ze naar hem gevraagd had. Maar de gastvrouw leek haar al weer vergeten door alle drukte en Sauls blik viel maar niet op haar plaats in de hoek van de taverne. Toen een andere serveerder langs kwam om haar bord op te ruimen, vroeg ze hem met een glimlach de man met donker haar aan de bar een glas van zijn beste wijn te geven. Haar glimlach werd enkel breder toen ze de naam van en soort wijn herkende. Geduldig bleef ze zitten, haar ogen op Saul gericht, tot hij haar zou zien.

Vermoeid bleef Saul stilletjes aan de bar zitten. Hij wimpelde elk persoon af die een praatje met hem probeerde te maken en dronk enkel van zijn glas tot het leeg was. Saul keek pas op bij de kleine duw die hij van Erin had gekregen en zag vervolgens een nieuw en vooral vol glas wijn voor zijn neus staan. 'Ik heb dit niet besteld,' mompelde hij naar Erin, waarna hij al snel zijn ogen weer wilde sluiten. Echter duwde Erin hem opnieuw en wees ze vervolgens naar de hoek van de taverne. Zijn eigen ogen waren ondertussen beter op de wijn gevallen: Zomerwijn. Hij had het sinds de Zomereilanden niet meer zelf willen drinken en hij wist dus ook zeker dat hij het niet zelf besteld had. Toen hij over zijn schouder keek, was hij dan ook niet verbaasd om Diane in de hoek te zien zitten. Ze was nog net zo mooi als hij haar herinnerde van enkele dagen geleden. Tevens had ze haar woord gehouden, want ze had hem inderdaad gevonden. Saul nam de tijd om haar te bekijken van zijn plek aan de bar. Dianes ogen verlieten echter niet de zijne en zo hielden ze elkaars blikken vast. Met een onoprechte glimlach pakte hij vervolgens het glas wijn, hief hij het in een gebaar van dank naar haar op en liet vervolgens het glas mét de wijn op de grond vallen. Zo draaide hij zich weer van de vrouw af, terwijl Erin ondertussen op hem begon te vloeken. Bij de Goden, die vrouw kon schelden als een matroos, maar hij negeerde haar. Net zoals hij Diane negeerde. Ze wilde vast een reactie uit hem krijgen, dus zou ze het krijgen ook.

Diane bleef stil zitten toen de blik van Saul op haar viel. Ze had de afgelopen week over haar reactie op de man nagedacht. Ze had het zich vast ingebeeld dat ze zo overrompeld was geweest door zijn aanwezigheid en dat haar lichaam zo een felle reactie had gehad. Ze voelde nu echter hetzelfde. Met ingehouden adem wachtte ze zijn reactie af en zag toen hoe hij zijn glas op hief. Haar glimlach verdween meteen nadat de wijn op de grond was gevallen. Ontevreden sloeg ze haar armen over elkaar en keek van hem weg. Ze zag dat enkele gasten met fronsende gezichten naar de bar om keken, maar verder leek ieder door te gaan waar ze mee bezig waren. Behalve de gastvrouw dan. Het verraste haar het getier van de jonge vrouw te horen nadat ze haar eerder zo opgewekt en blij had meegemaakt. Ze zag echter dat er nog een persoon afgeleid was door het gebeuren. De jongeman die Saul eerder vriendelijk had begroet, had zijn oog op haar laten vallen. Met een uitnodigende glimlach bekeek ze hem. Blond, blauwe ogen, typische Tarthiaan met een gretige glimlach, daar kon ze wel mee werken. En wie weet had ze het geluk dat deze vreemdeling ook met de rebellen werkte. Ze was zich er namelijk al wel bewust van dat deze plek meer connecties had met de opstandigheid in Tyrosh dan het misschien toe wilde geven. Het duurde niet lang voor ze zag dat de man een nieuwe bestelling maakte en twee glazen aangereikt kreeg en vervolgens haar kant op kwam.

Saul had de reactie van Diane niet meegekregen, gezien hij zich meteen weer had omgedraaid. Hij kon echter wel raden wat zijn actie voor gevoelens bij haar zouden oproepen. Saul wist ook wel dat Diane geprobeerd had om hem naar haar tafel te leiden, maar mooi niet dat hij in haar plannetjes zou trappen. Hij probeerde tevens zijn excuses aan Erin aan te bieden, maar ze wilde er niets van horen en gunde hem geen blik meer waardig. Doordat hij meer gefocust was op Erin en vooral zichzelf had hij niet door dat zijn jonge vriend naast hem zich gefocust had op de mooie Islaïse vrouw. De gehele uitwisseling had hij niet door, tot zijn maat - Yousef - plots twee glazen cider bestelde en zo weg liep van de bar. Dat interesseerde Saul wel, gezien het leek alsof hij rechtstreeks liep naar- In een snelle beweging had Saul zich omgedraaid op zijn kruk en keek hij toe hoe Yousef voor de tafel van Diane stond. Hij zag hoe Diane op de plek naast haar klopte en hoe Yousef gretig plaats nam en zijn mond open deed om zich te begroeten. Saul stond echter met drie flinke passen naast hem en trok hem zo aan zijn blouse omhoog. 'Ik heb gehoord dat er onenigheden op het plein zijn ontstaan met onze mannen. Ga eens kijken... en snel ook!' Zo duwde hij de jonge, naïeve man richting de uitgang en zag hoe hij Yousef met hangende schouders af droop. Het betekende echter wel dat hij plots bij de vrouw stond, wat hem de kans gaf om met zijn handen op tafel te steunen en zo zijn gezicht dichtbij die van Diane te brengen. 'Diane,' gromde hij. 'Waar heb ik je bezoek aan te danken?' Hij was zeker niet vergeten hoe ze hem simpeltjes tegen de muur had gewerkt. Diane had blijkbaar eindelijk in de laatste jaren geleerd om te vechten zoals haar eilandgenoten. Dat maakte haar gevaarlijk. Saul vond echter de reden waartoe ze was begonnen met het leren van vechten gevaarlijker. Daarom stemde hij er niet mee in dat ze achter de identiteit van zijn vriend zou komen, laat staan dat Yousef geheime informatie met haar zou delen.

Het voelde allang niet meer als de grote triomf die het ooit geweest was toen ze nog in haar dorp woonde om een man, of de enkele vrouw, te interesseren. Toch deed het haar goed te merken dat de man zo gewillig op haar aanbod in ging. Met een glimlach wachtte ze zijn komst af en schoof hem de kruk naast haar toe. Van dicht bij was hij nog jonger dan ze gedacht had. Zo had ze wel meer jongens gekend die maar al te graag tegen een mooie meid spraken. Verder leek hij wat dat betreft de onschuld zelve. De echte triomf kwam dus pas toen ze Saul ineens naast hem zag staan en tot de jongeman sprak. Ze hoorde helaas niet wat hij te zeggen had. Diane boog nog opzij om de jongen een verontschuldigende glimlach en opgestoken hand te gunnen. Die vriend van Saul kon er ook niets aan doen dat hij geen idee had waar hij in verstrikt geraakt was. Zij wist het nog niet eens. Diane keek op naar Sauls gezicht dat recht voor haar hing en glimlachte nog altijd. 'Ik kom mijn beloftes na. Ik zei toch dat ik je zou vinden. En Zomerse Goden wat was dat makkelijk.' Zijn naam was veel inwoners die ze gesproken had bekend voorgekomen en uiteindelijk hadden bijna alle vingers naar de Eenbenige Krijger gewezen. Diane keek naar de twee glazen cider die de andere man mee had gebracht en schoof er één naar Saul. 'Ik hoop dat je alcoholische dranken met minder zure herinneringen wel gewoon op drinkt?' Ze trok een wenkbrauw naar hem op. Als hij dit ook op de grond gooide verwachtte ze bovendien dat de gastvrouw hem er meteen uit zou zetten. Ze leek nog boos genoeg terwijl ze met het glas en een stel doeken verwoed heen en weer liep. Bedenkelijk hief Diane haar eigen cider op en dronk er rustig van terwijl ze weer naar achteren leunde. 'Kalim vindt het een stuk moeilijker je te vinden. Maar hij kijkt ook niet verder dan zijn neus lang is. Die man begrijpt niet hoe het volk zich kan organiseren. Vindt de gewone mens er te zwak voor.'

Met een geïrriteerde blik trok hij de kruk naar zich toe en nam hij tegenover de vrouw plaats. Zo kon hij haar in elk geval in de gaten houden, wat ze ook van plan was, want die glimlach van haar beloofde niet veel goeds. Het speet hem dat Yousef de dupe was geworden van hun vete, maar de jongen had zich er simpelweg niet mee moeten bemoeien. Hij zou hem dat nog eens duidelijk uitleggen. 'Je dacht toch niet dat ik me voor je zou verstoppen?' mompelde hij, terwijl hij bedachtzaam naar de cider keek. Het bracht hem in elk geval geen herinneringen, zoals Diane al zei, en hij zou vast en zeker de taverne uitgeschopt worden als hij nogmaals chaos zou starten. Hij zou zich later wel verontschuldigen tegenover Erin. Het irriteerde hem dat Diane hem bracht tot zulk gedrag. Zijn blik was weer getrokken door de vrouw tegenover hem en moeizaam slikte hij. Hij wilde niet toegeven dat de wijn hem juist geen zure herinneringen bracht. Het had een nare nasmaak, dat zeker, maar hij had zijn momenten met Diane op de eilanden niet als iets slechts gezien. 'Diane, ik-' Hij wilde juist opheldering geven over alles wat er na zijn vertrek van de Zomereilanden was gebeurd, tot zijn aandacht werd getrokken door één specifieke naam. 'Kalim? Wat weet je over hem?' Achterdochtig bekeek hij haar, terwijl hij van spanning opnieuw weer over de tafel heen leunde. 'Hoe weet jij überhaupt van hem af? Hij laat zich niet gemakkelijk vinden, namelijk.' Het had als een overwinning voor Saul en zijn mannen gevoeld door de identificatie van Rohans rechterhand, namelijk Kalim. Het was echter verrekt moeilijk om meer informatie over te man te bemachtigen.

Diane keek naar de man voor haar en haalde haar schouders op. 'Ik wist niet wat ik moest verwachten,' gaf ze eerlijk toe. Ze had de woede gezien en gevoeld. Ze dacht niet dat ze het verdiende, maar dat nam niet weg dat Saul er wel van overtuigd was. Ze was tenminste tevreden dat hij de cider aan leek te nemen. Ze vond het wel erg dramatisch om nou met mokken en glazen te gaan gooien. Diane trok een wenkbrauw op nadat Saul weer zo naar voren gebogen was. Voor even gleden haar ogen over zijn gelaat en bestudeerde ze zijn donkere ogen, het litteken dat ze niet kende en- Ze was hier niet voor zichzelf. Ze had Isaia gezegd dat ze zou peilen hoe het in de stad er voor stond en ze kond er goud op in zetten dat deze man erg goed wist hoe men tegen het pas getrouwde koppel en hun machtsgreep aan keek. Het verraste haar enigszins dat Saul Kalim al leek te kennen. Wat dat betreft was de Quandaïer erg anti-sociaal. Zelfs de hofdames probeerden haar nog wel eens te porren of ze niet iets over de Quandaïse wachters wist. Toch wist ze dat informatie die zij kon delen over het leven binnen het paleis Sauls aandacht wel moest trekken. 'Mijn prinses is met de Quandaïse prins getrouwd. Natuurlijk weet ik van hem af.' Diane was echter niet bereid om hem meer te geven dan dat. Ze had haar armen weer over elkaar geslagen en leunde naar achteren terwijl ze om zich heen keek. 'Je hebt een goede plek gekozen om tot stamkroeg te maken.' De muzikant die eerder begonnen was op de luit had inmiddels bijval gekregen van een zangeres en andere instrumenten. De mensen hier leken erg tevreden. Anders dan op de markt. 'Waarom houd je die toespraken?'

Saul keek Diane bedachtzaam aan en haalde vervolgens ook zijn schouders op. 'Ik had in elk geval een hoop dingen verwacht, maar dat jij plots voor mijn neus zou staan was er niet één van.' De woorden brachten een korte trek van zijn lippen tot een glimlach teweeg, maar die blik werd al snel weggedrukt door zijn standaard norse uitdrukking. Zijn korte blik van vermaak kwam door de rare wendingen die zijn leven toch leek te maken. Hij had nooit gedacht dat hij leider zou zijn van een beweging tegen de Noordelijke regering en leiders, laat staan dat hij ooit hopeloos verliefd was geworden op een Islaïse vrouw, om haar vervolgens weer in Tyrosh tegen te komen. Hij luisterde naar wat ze uit sprak, maar hief midden in haar verhaal zijn hand op om haar te laten stoppen met praten. 'Wacht- verdomme, Diane- jij wérkt voor de prinses? Is dat waarom je hier bent?' Hij keek haar ongelovig aan. Hij had altijd geweten dat ze in het paleis werkte, maar niet dat ze zo nauw was met de prinses. Het was dan ook zijn eigen stommiteit geweest om de komst van prinses Isaia niet te koppelen aan het plots verschijnen van Diane. 'Wat voor functie heb je? En wat weet je van Kalim?' Stilletjes keek hij vervolgens ook om zich heen en voelde hij trots voor de taverne. Het was de enige plek in de stad die nog iets als thuis voelde. Kort knikte hij als instemming van haar woorden, maar Diane had zich al op een heel ander onderwerp gefocust. Met een bedachtzame blik bekeek hij de vrouw tegenover hem. 'Iemand moet het doen.'

Diane dacht dat ze voor een tel het begin van een glimlach had gezien op Sauls lippen, maar had zich het enkel verbeeld besloot ze. De frons die ze al sinds hij haar had gezien van hem kreeg stelde haar niet tevreden. Ze glimlachte zelf maar en keek naar de tafel. Ondanks dat ze wel aan hem gedacht had toen haar verteld was dat ze naar Tyrosh zou reizen, had ze het niet tot haar door laten dringen dat ze hem werkelijk tegen het lijf kon lopen. Die mogelijkheid leek zo absurd een stad zo groot als Tyrosh. En ze had niet eens geweten of hij nog wel in Tarth zou zijn. Zijn enthousiasme voor de lange reizen was aanstekelijk geweest. 'Ik heb je toch al gezegd, ik heb niet stil gezeten. Dat jij mij niet van de Eilanden kwam halen betekent niet dat ik geen andere manier heb gevonden.' Ze perste haar lippen afkeurend op elkaar en keek naar hem. 'Waar dacht je dat ik was toen je terug kwam en ik niet stond te wachten? Op één of andere vakantie?' De contactpersonen in het paleis zouden een vreemde schipper vast maar weinig informatie hebben gegeven over haar reis. Het was echter een belangrijk moment voor Diane geweest. Ze had zich in die tijd kunnen bewijzen tegenover Galivar als meer dan informant. Ze overdacht wat voor antwoord ze hem kon geven en zuchtte toen. 'Ik ben de vervangend voogd van prinses Isaia en vertegenwoordiger van de familie van de Zomereilanden.' Een officiële titel had ze nooit gekregen. Galivars instructies waren frustrerend simplistisch geweest en erg informeel. Hij dacht altijd maar dat alles wel los zou lopen. Wat dat betreft had hij weinig begrip voor haar manier van werken. En voor haar persoon. Diane merkte dat ze op haar lip beet door de gedachtes aan de Koning en pakte haar mok op om van de cider te drinken. 'Je bent er erg geschikt voor. Je hebt altijd al mensen in je woorden mee kunnen slepen.' Zij had altijd met plezier naar zijn verhalen geluisterd, maar had zichzelf ook de schuld gegeven dat ze zich té erg mee had laten slepen door alles wat hij haar gezegd had. Ze had veel voor de jongeman willen doen als hij haar dat gevraagd had. De macht die Saul daardoor over Diane had gehad maakte haar nu erg ongemakkelijk.

Bij de herhalende beschuldigingen van Diane balde bij zijn hand tot een vuist en keek hij haar geërgerd aan. 'Ik heb je verteld dat ik er in was geluisd en dat ze helemaal niet meer zouden terugkeren naar de Zomereilanden. Als ik dat had geweten, dan was ik nooit op het schip gestapt. Dat weet je ook wel.' Zo leunde hij achterover en keek hij haar keurend aan. 'En ik bén terug geweest. Het heeft mijn al mijn geld gekost.' Hij had zijn bescheiden appartement verkocht om genoeg geld bij elkaar te schrapen, net zoals al zijn meubilair en het meeste van zijn bezittingen. 'Vind je het dus gek dat ik teleurgesteld was om je niet te treffen op de eilanden? En om geen enkele brief beantwoord te zien worden?' Hij schudde zijn hoofd en beet gefrustreerd op de binnenkant van zijn wang. Hij wist ook wel dat het niet eerlijk was om haar de schuld te geven dat ze elkaar niet hadden getroffen, maar toch- Uiteindelijk had hij het lot en de Goden de schuld gegeven, zodat hij zichzelf niet voor schut hoefde te zetten. Bij de beschrijving van de functie van Diane trok hij een verraste wenkbrauw op en floot hij zacht tussen zijn lippen door. 'Jij komt dus het paleis binnen?' vroeg hij al snel gretig, zodat hij al zijn andere vragen in kon slikken. Die zouden veel te persoonlijk zijn en het zou haar bijna laten denken dat hij nog om haar gaf. Hij wuifde echter haar woorden met zijn hand weg. 'Ik kan mensen alleen mee slepen als ik ook werkelijk in de woorden geloof.' Het had enigszins ook betrekking tot hem en Diane: hij had zijn woorden al die lentes geleden wel degelijk gemeend. 'Dus, je bent de voogd van Isaia, de vertegenwoordiger van de Islaïse familie... wat doe je dan bij de speeches van een simpele man?' Hij trok een vragende wenkbrauw naar haar op en dronk vervolgens weer van zijn cider.

Diane voelde de beoordelende blik van Saul met enig ongemak aan, maar bleef naar hem kijken. In plaats van zijn teleurstelling in zich op te nemen, volgde ze de lijnen van zijn gezicht en tuurde ze naar het donkere en nog natte haar. Ze kon helemaal niet weten of hij wel of niet weer aan boord was gegaan als hij had geweten dat ze niet terug zouden keren. Het was nou eenmaal niet zo gebeurd. Het was al weer zo lang geleden en toch- Misschien was het wel een streek van de Goden geweest om haar juist toen Saul op weg terug naar de Zomereilanden was een andere mogelijkheid aan te bieden. De opdracht die ze had gekregen had ze gretig aan genomen. Wellicht zei dat wel meer dan ze toe wilde geven. Wat als Diane geen behoefte meer had gehad aan een jongeman en de liefde terwijl ze eindelijk zich vrij voelde door haar eigen kunnen? Was daar nou iets mis mee? 'Ik heb je brieven niet gehad,' verzuchtte Diane nu op haar beurt geërgerd dat ze de schuld naar zich toegeschoven kreeg. Ze had Galivar in haar laatste brief er om gevraagd. Als ze hem onder vier ogen kon spreken zou hij wellicht de waarheid spreken, maar ze rekende er niet op dat hij nu toe zou geven iets te weten over de correspondentie die ze ontvangen had. Het verontruste haar bovendien welke andere brieven er tegen waren gehouden. Haar familie- Diane merkte dat haar blik vast was geraakt op haar mok met cider. Ze legde haar handen in haar schoot om twee vuisten te maken uit het zicht. Bij het gefluit van Saul lachte ze kort schamper. 'Ja, ik kom het paleis binnen,' herhaalde ze zijn woorden droogjes. Diane had haar handen ontspannen terug op de tafel gelegd en glimlachte. Ze had wel gezien ook dat Saul zijn toespraak op de markt gemeend had. Het intrigeerde haar. Ze was zijn politieke standpunten van jaren geleden niet vergeten, maar ze had er zelf inmiddels op een hele andere manieren mee gewerkt. 'Je zal me vast niet geloven als ik zeg dat ik toevallig op de markt was,' glimlachte ze over haar mok met cider heen voor ze ook een slok nam. 'Mijn prinses was benieuwd hoe men over haar en haar echtgenote sprak.'

Hoe beoordelend zijn blik ook was geweest, Diane bleef zijn blik maar ontmoeten en juist door haar aandachtige uitdrukking werd hij zelfbewust. Wat onhandig wreef hij de nog overgebleven druppels uit zijn haren en dronk hij nog wat van zijn cider. 'Dat is dan gek,' antwoordde hij maar simpeltjes op haar geërgerde claim dat ze de brieven niet had ontvangen. 'Dan heeft iemand ze tegen gehouden op de Zomereilanden. Ik heb er namelijk hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat ze op de schepen zijn beland.' Het had hem allemaal verdomd veel geld gekost, net zoals zijn trip naar de eilanden toe. Hij had dat geld nu mooi in zijn politieke doel kunnen stoppen in plaats van in zijn persoonlijke verlangens. Dat mocht niet nog eens gebeuren. Tegelijkertijd bedacht hij zich hoe Diane precies was wat hij de laatste tijd had gezocht, namelijk ogen en oren ín het paleis. Ondanks zijn pessimistische karakter had hij er nog enigszins vertrouwen in dat ze hem misschien wel wilde helpen om aan informatie te komen. Aan de andere kant... haar prinsesje was nu getrouwd met de Quandaïse prins. Natuurlijk wilde ze dan niet dat die heerschappij omver werd gegooid. 'Hm, je gezicht sprak boekdelen dat jij míj in elk geval niet had verwacht,' zei hij met een beginnende glimlach. Hij herinnerde zich zijn eigen shock ook nog. 'Dus ik kan best geloven dat je er toevallig was. We hebben ons best gedaan om het niet in het paleis te laten verspreiden, dus- die missie was blijkbaar geslaagd.' Hij leunde achterover en legde zijn voeten op een andere kruk. 'Ik heb niets tegen jouw prinses. Die Quandaïer echter...' Hij sipte stilletjes van zijn cider en keek vervolgens geïnteresseerd naar de dame tegenover hem. 'Dus als ik het goed begrijp, ben jij de voogd van Isaia. Jij moet haar veilig houden en op haar passen. Jij zal dus vast en zeker ook een mening hebben over die prins. Wat voor man is het? Is hij zoals Rohan?'

Diane wist niet wat ze Saul nog meer kon zeggen over die brieven tot ze bewijs had dat ze óf tegen werden gehouden óf dat Saul ze nooit geschreven had. Ze zou er nog wel achter komen. Wellicht kan ze Helène een brief sturen. De klerk was altijd makkelijk te overtuigen in de persoonlijke zaken van Galivar rond te snuffelen én ze had toegang tot zijn documenten en brieven. Diane keek op om Sauls glimlach nog te zien. Ze trok een wenkbrauw op en opende haar mond om zijn reactie te benoemen. In plaats daarvan grijnsde ze en zette een elleboog op de tafel om haar hoofd in haar hand te rusten. 'Bevalt dit gezicht je nog?' Er was iets in de manier waarop hij zo zelf bewust reageerde op haar blikken en op haar aanwezigheid dat haar meer deed herinneren aan de oude Saul die ze had gekend dan zijn harde kant. Net zoals Saul leunde ze nonchalant met haar rug tegen de muur en sloeg haar benen over elkaar om de stof van haar jurk glad te strijken. Hij bleef haar maar vragen stellen en enerzijds leek het een goed teken dat hij in zag dat ze bruikbaar was, maar ze was er nog niet van overtuigd of hij ook nuttig voor haar kon zijn. Het was de vraag over Rohan die ze besloot te antwoorden. 'Er zijn gelukkig maar weinig mensen zoals Rohan Altarion.' De man had haar niet eens herkend, noch bij aankomst, noch bij het serveren van zijn wijn. Maar hij had wel degelijk geweten wie hem had weten te bereiken in zijn laatste momenten voor hij stierf. Het waren mannen zoals hij, die makkelijk een bediende of serveerster onderschatte, die ze zonder moeite neer kon halen. 'Wie is we?' vroeg Diane nu. 'Jij en die blonde jongeman en de anderen waar je steeds over praat. Wat zijn jullie? Rebellen? Soldaten?'

Saul kon niets anders dan ongelovig lachen om haar zo overduidelijke insinuatie. Natuurlijk vond hij haar nog steeds knap en aantrekkelijk. Bij de Goden, hij was de halve zee overgereisd om weer bij haar terug te komen! Maar nu waren het andere tijden. 'Ik ben toch niet blind?' wierp hij dus maar met een kleine glimlach terug. Als hij antwoorden uit haar wilde krijgen, dan kon hij in elk geval maar beginnen met haar niet constant te beledigen. Dat bracht hem nooit ver bij vrouwen, zeker niet de machtige. En hij had zo'n idee dat Diane misschien wel veel meer was dan een voogd - of in elk geval een hele bekwame voogd was. 'De wereld is beter geworden na de dood van Altarion,' zei hij onverschillig, al spande hij onbewust wel zijn spieren aan. Die man had erg hevig huisgehouden in het Noorden en veel van zijn collega's waren in de cel gegooid door die man. En dat nu Iker aan de macht was... Was er dan niets veranderd? 'We zijn gewoon bezorgde burgers,' bromde hij achter zijn glas cider, terwijl hij weer weg keek van Diane. Het zinde hem niet dat zij zoveel vragen stelde en zo weinig antwoord gaf op de zijne. Hij had tevens het idee dat ze nog zoveel meer wist dan dat ze prijs gaf. 'Je hebt mijn vragen niet beantwoord,' merkte hij dus uiteindelijk maar op, in afwachting hoe ze zou gaan reageren of met wat voor excuus ze zou komen.

Diane probeerde zijn woorden zo ongeïnteresseerd mogelijk af te wachten. Ze had zo vaak gehoord hoe mooi ze was, maar ze was ijdel genoeg om het niet erg vinden het nogmaals bevestigd te horen. Bovendien was dit Saul. Hij kende haar nog als jeugdige en vrolijke Diane. 'Wel, jouw gezicht hoeveel je ook fronst mag er ook nog wezen en dat litteken-' Met een scheve glimlach had ze een hand naar hem uitgestoken, maar betrapte zichzelf op tijd en liet haar hand weer zakken. 'Hoe kom je daar aan?' Misschien was dit de enige vraag die ze zichzelf toe liet te stellen over de jaren die ze gemist had, zonder toe te moeten geven dat ze inderdaad graag wilde weten wat er met hem gebeurd was. Ze kon de interesse nog niet al te klaarblijkelijk tonen. Diane knikte langzaam toen hij over Rohans dood sprak, maar kon die woorden niet verder interpreteren. 'Laten we maar hopen dat de reden waarom hij dood is niet een veel ergere situatie teweeg brengt,' stelde ze zacht. Normaliter kon ze Galivar nog wel bediscussiëren als hij zijn taken aan haar uit deelde. Ze dacht hem al vaak genoeg te behoeden voor fouten die hij maakte als zijn ego gekrenkt was en hij simpelweg te gefrustreerd was om beslissingen zoals de moord op een tegenstander te maken. Maar wat betreft Rohan Altarion had ze een erg kleine rol gespeeld in het debat dat er aan vooraf was gegaan. De Koningin moest vast haar invloed uit hebben geoefend. Die vrouw wist haar echtgenoot beter en beter te bespelen. En misschien inmiddels beter dan Diane zelf. 'Wel erg georganiseerde bezorgde burgers,' wierp ze terug. Ze zuchtte overdreven bij zijn opmerking. 'De Quandaïse prins is zoals de meeste prinsen. Charmant, te zelfverzekerd, en-' Ze was begonnen over Iker om Sauls aandacht vast te houden, maar ze was niet van plan een serieus antwoord te geven. Ze stopte dan ook haar zin en oogde de man tegenover haar. 'Je begrijpt dat ik mijn integriteit op het spel zet door jou te vertellen over mijn werkgevers en hun bondgenoten. En waar voor?' Ze had haar mok opgepakt, maar dronk niet. 'Bovendien, wat maakt het nou uit wat voor man hij is? Wil jij niet van alle adel af?' vroeg ze.

Saul wreef opnieuw zelfbewust langs zijn kaak en de wang waar zijn litteken zat. Het was nooit erg mooi geheeld, ondanks dat hij zich snel genoeg naar een geneesheer had gewend. Saul had echter niet verwacht dat Diane het zou benoemen. Met een bescheiden glimlach schudde hij kort zijn hoofd. 'Ach, ik ben enkel wat ouder geworden en wat littekens rijker.' Hij hield echter zijn adem in bij de plotse nadering van Dianes hand, maar hoe snel ze het had uitgestoken, hoe snel ze haar hand ook weer terug had getrokken. Hij besloot er maar niets op te zeggen, gezien het vast een fout was geweest van haar kant. 'Ach, ik vocht met een wachter en toen had hij plots een mes. Je zou zijn gezicht echter moeten zien na wat ik met hem heb gedaan.' Hij gaf maar niet toe dat hij de overhand had verloren en dat de wachter daar gretig gebruik van had gemaakt door uit te halen naar zijn gezicht. Saul had gebloed als een rund en het was puur geluk geweest dat hij nog leefde na dat gevecht. Na zijn gespannen houding probeerde hij weer wat te ontspannen en legde hij zijn benen weer op de kruk. Zo kon ie in elk geval meer ruimte tussen hem en Diane maken. 'Een eikel, dus?' vatte Saul het maar samen. Zo ver was hij zelf al gekomen. Liam was er natuurlijk het toonbeeld van als verdomde Koning. Hoe die man zich toch omhoog gewerkt had- Het was tevens een vraag die nog op zijn tong lag, maar die hij nog niet had durven uitspreken. 'Waar voor? Voor het algemeen goed, misschien?' reageerde Saul gepikeerd. 'En natuurlijk moet ik weten wat voor soort man het is. Hoe moet ik hem anders uiteindelijk dan weg drijven? Als die verdomde man van varen houdt, dan weet ik dat ik die boot mét prins kan laten zinken.' Hij had zijn armen over elkaar geslagen en leunde gefrustreerd achterover in zijn stoel. Hij begon zich steeds meer af te vragen hoe veel verder hij kwam met Diane. 'Dus... hoe lang blijf je hier nog? In Tyrosh?'

Diane had zeker veel nog gedacht aan het jonge gezicht van Saul, aan de blos die zo makkelijk van zijn nek naar zijn wangen gleed, en de schittering in zijn ogen als hij over een bepaalde wijn sprak. Ondanks dat ze niet graag de twee mannen en hun invloed op haar leven vergeleek, had ze wel degelijk vaak bedacht hoe ze zekerheid van Liam en zijn houding zo afstaken tegen de oprechte maar onbewuste veranderingen in Sauls gezicht als hij sprak. Zelfs nu dacht ze zijn mondhoek te zien trekken als ze iets zei waar hij het niet mee eens of hield hij zijn hoofd net wat rechter als hij zijn aandacht gefocust had. Misschien kon ze niet de oude trekjes van Saul terug vinden, maar ze kon deze tekenen ook lezen. Ze glimlachte dan ook geamuseerd naar zijn uitleg over zijn litteken. Hij had blijkbaar geleerd hoe hij zijn verhalen een andere draai kon geven. 'Hij zal vast geen schoonheid meer zijn,' merkte ze droog op. Ze lachte toen ze het woord hoorde dat hij gebruikte om Iker te omschrijven. Het was een ontzettende eikel. Iemand die zij persoonlijk niet de macht over een stad wilde geven met zijn arrogantie. Echter leek Isaia iets in hem te zien, wat Diane ook een ander perspectief had gegeven. Ze kon hem nog niet afschrijven. 'Zijn boot laten zinken?' herhaalde ze spottend, maar ook kritisch. Diane ging er verder niet op in hoe inefficiënt en bovendien hoe schadelijk dat was. Een prins zou nooit alleen een boot opstappen. Diane rilde als ze er aan dacht hoe veel onschuldige bediening met hem ten onder zou gaan. Ze keek met een ontevreden blik van Saul weg bij zijn vraag en haalde quasi-nonchalant haar schouders op. 'Dat zal er van af hangen wat mijn werkgever van plan is.' Het uitblijven van verdere instructies, maar ook haar onbeantwoorde brieven met de suggestie dat ze kon blijven om prinses Isaia bij te staan, maakten zelfs haar ongeduldig. Ze wist niet wat haar te wachten stond en ze wist niet hoe ze zou reageren op nieuwe bevelen. Galivar had haar dingen beloofd en ze was erg achterdochtig dat hij die beloftes niet na zou komen. Er was iets veranderd, voor haar en voor de Koning. 'Waarom wil je dat weten? Was je dan toch van plan me bij je volgende toespraak uit te nodigen? Of probeer je enkel te bedenken hoe veel tijd je hebt om me te overtuigen je een weg in het paleis te geven?' Diane was terug naar voren gebogen en bekeek Saul van dichterbij met een kritische blik.

Saul rolde met zijn ogen na haar spottende woorden. 'Bij wijze van spreken,' verbeterde hij haar, waarna hij diep fronste om haar blik. 'We zijn geen amateurs, Diane. Kijk niet zo.' Alsof hij zomaar een boot zou laten zinken... alhoewel... Als het Iker uit de weg zou ruimen of in elk geval zo zou laten schrikken dat hij terug vluchtte naar Quandaï, dan was niets Saul te gek. Zijn volk kwam namelijk voorop. 'Werkgever? De Koning? Tja, gezien hij zo ongeveer al zijn zussen hier naartoe stuurt, zal hij vast niet snel volgen.' Saul fronste weer diep en schudde zijn hoofd. 'Het was gewoon uit interes-' Plots kwam Yousef echter weer de taverne binnen stappen en fluisterde hij enkele alarmerende woorden in Sauls oor. Er was dus blijkbaar écht onenigheid op het plein ontstaan, ook onder andere met de Quandaïse wachters. En ze hadden Saul nodig. Binnenmonds vloekend ging hij dan ook weer wat rechter zitten en keek hij Diane bedachtzaam aan. 'Kom bij de volgende toespraak, Diane,' zei hij enkel. 'Daarna zal je niet meer vragen wat we zijn. Je zal het begrijpen, geloof mij asje-' Yousef trok nogmaals aan zijn mouw, waardoor Saul hem een ijzige blik wierp, maar blijkbaar was het toch urgent. 'Je vindt mij vast weer, niet waar?' Hij grijnsde nog kort naar de mooie vrouw en stapte vervolgens de taverne uit richting het plein.