Vertrekken van Isaia

Eddard liet zich verrast verder het vertrek mee in nemen en keek kort naar de verwarde bedienden die langzaam afdropen. Ze zagen er niet uit als vrouwen die van de Zomereilanden kwamen. Hij vroeg zich überhaupt af of Isaia wel een huishouden mee had mogen nemen. Het leek hem vrij- eenzaam om zo geïsoleerd in een vreemd land aan te moeten komen. Niet dat de prinses hem eenzaam over deed komen. Hij keek naar de kruik met wijn en schonk zoals Isaia voor had gesteld voor hen beiden in. Hij hield beiden glazen op toen hij verbaasd toe keek hoe ze met een hele berg brieven aan kwam zetten. Hij herkende zijn eigen kriebelige handschrift meteen. Dat nette schrijven wat hij nu deed had hij niet meteen onder de knie gehad. 'Oh, ik-' Eddard kreeg er nog geen woord tussen terwijl de prinses al haar vragen op hem af vuurde. Hij zette het glas voor Isaia op de tafel en nam een flinke slok van zijn eigen wijn om haar met grote ogen aan te kijken. 'Nou, eh, toen ik je schreef had ik twee- twee geheimen liefdes,' bracht hij overrompeld door haar directe houding uit. Naarmate ze verder sprak viel zijn mond open en keek hij de jonge vrouw ongelovig aan. 'Liam? Wanneer?' Hij hield echter snel een hand voor zijn mond en zette de wijn weg om zijn armen over elkaar te slaan en haar met een diepe frons aan te kijken voor hij de ruimte door begon te lopen. 'Luister, prinses, ik had gehoopt hier mijn vriendin uit de brieven te vinden, maar het is duidelijk dat of Celine of die Quandaïse verloofde van je al tot je doorgedrongen zijn. Ik ben geen idioot. Al dat soort informatie krijg je niet zo maar uit me. Je spreekt tegen één de adviseurs van de Koningin en als je denkt dat ik het persoonlijke leven van mijn schoonzus ga bespreken dan heb je het mis.' Hij probeerde zich te herinneren hoe Kain hem ooit uitgelegd had een vertrek af te zoeken naar verstopte kijkgaten of verborgen kruipruimtes. Hij was er namelijk stellig van overtuigd dat Sibel gelijk had gehad: ze zouden de prinses direct gebruiken om tot hem door te dringen en informatie uit hem te krijgen. Hij kon haar niet vertrouwen.

Terwijl ze wachtte op een antwoord van de man sipte ze tevreden aan haar wijn. Ze had zich al langer afgevraagd wanneer Eddard haar zou bezoeken. Zelf kon ze namelijk geen vrijwillige stap in het paleis zetten, maar wellicht was het voor de Halley-telg wel een stuk makkelijker. 'Twee liefdes? Eddy!' Gelukzalig sloeg ze haar handen ineen, vol spanning wachtend op de verdere uitleg. Echter leek zijn stemming plots om te slaan en ontving ze met een verbaasde blik zijn achterdochtige woorden. Die liet ze echter niet zonder slag of stoot over haar heen laten komen. Met een dramatisch gebaar zette ze haar wijnglas weg en leunde ze vervolgens met haar handen op de salontafel. 'Laten we een aantal zaken rechtzetten, klerk,' begon Isaia, terwijl ze over de tafel boog, 'ten eerste wil ik niet aangesproken worden met prinses. Ten tweede ben ik erg beledigd dat jij ook maar insinueert dat Celine of mijn verloofde tot mij doordringen. Níémand is dat namelijk ooit gelukt. En bij nader inzien, ten derde, geef ik niets om het privéleven van jouw zus.' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en trok een wenkbrauw naar de man op. Adviseur of niet, ze had niet verwacht dat de man zo snel haar al een vijand zou noemen. Dat raakte haar. 'Ik, trouwens-' Ze beet op haar lip en voelde hoe haar eigen houding plots verlegenheid uitstraalde. 'Ik heb nu ook een geheime liefde.' Die hatelijke houding zou ze nooit lang kunnen ophouden tegenover haar goede penvriend.

Eddard had Sibel zo hard tegen gesproken toen ze geopperd had dat Isaia gebruikt zou worden door hun tegenstanders. Hij vertrouwde zijn eigen instincten altijd en kon zich simpelweg niet voorstellen dat hij het fout had gehad bij de Eilanden prinses. Haar brieven hadden hem altijd zo veel plezier gegeven en hij had gedacht dat zij ook iets uit de zijne had kunnen halen. Waarom zouden ze anders jarenlang naar elkaar geschreven hebben? Dat zou toch niet zo gemakkelijk omgezet kunnen worden in verraad? Toch voelde hij zich nog stommer dat hij had gedacht dat Celine of wie dan ook niet ook van deze relatie misbruik had gemaakt. Het benauwde hem regelmatig hoe veel van zijn leven beïnvloed werd door politiek, maar hier in Tyrosh was het geheel doorgeslagen. Sceptisch keek Ed toe hoe Isaia hem tegen sprak met een felle blik en voelde toen hoe zijn schouders begonnen te hangen. Hij zag haar voor zijn ogen kleiner worden en wist niet hoe te reageren op de veranderende sfeer in de ruimte. Eddard keek nog kort om zich heen en zuchtte diep terwijl hij langs zijn kin wreef. 'Het spijt me, ik- Ik ben dit hele gedoe hier allemaal niet gewend. En misschien vond ik het allemaal wel heel toevallig dat jij in Tarth bent. Ik ga er inmiddels wel van uit dat alles wat ik ooit in mijn leven heb gedaan tegen me gebruikt kan worden,' gaf hij eerlijk toe terwijl hij terug naar de tafel liep. Na even getwijfeld te hebben ging hij op het andere einde van de bank zitten en keek zo lichtelijk beschaamd naar de jonge vrouw. Ze had wel eens een tekening van haar gezicht mee laten sturen. Maar het portret had nooit haar levendigheid vast kunnen leggen. De openbaring over een liefde deed hem half glimlachen en nog altijd verontschuldigend keek hij haar aan. 'Ik dacht dat je me ooit schreef dat je nooit een geliefde zou vinden. Ik zei toch dat het wel zou gebeuren.'

Isaia keek de andere man met een kalmere blik aan en zuchtte diep. Ze besefte zich dat ze te hard van stapel had gelopen door plots maar te denken dat ze gewoon als vrienden met elkaar konden converseren. Natuurlijk speelden er zoveel meer zaken mee en ze begreep dan ook dat Eddard achterdochtig was geworden door haar plotse vragen. 'Eddy, jij hoeft je niet te verontschuldigen. Ik had niet zo nieuwsgierig moeten doen, maar geloof mij alsjeblieft als ik zeg dat de vragen uit mijn eigen pure interesse kwamen. Niet vanuit Rohan of Iker of Celine of- of wie dan ook!' Ze pakte over de bank heen zijn hand vast en keek hem zo serieus aan. Die serieuze blik ging echter al snel over in een zorgzame en dankbare glimlach. 'Jouw brieven lieten mij nog denken dat er mensen op deze wereld zijn die om mij geven. Dat een prins uit het verre Tarth mij zou begrijpen en zou accepteren om wie ik ben en hoe ik doe. En daar ben ik je eeuwig dankbaar voor, Eddard Halley.' Ze pakte één van de brieven op en wees vervolgens naar de sierlijk gekleurde zinnen. De belangrijkste onderwerpen uit de brieven onderstreepte ze altijd met de felste kleuren inkt. 'Ik ben deze politieke dramatiek ook niet gewend. Als het aan mij lag, dan zou ik met jou in Evenfall de hele dag brieven-' Ze wimpelde het idee af en glimlachte vervolgens verlegen door het antwoord van Eddard op haar geheimen liefde. Ze kon natuurlijk niet uiten dat het juist de landvrouwe was die haar hart had gestolen - dan zou hij haar al helemaal niet vertrouwen. 'Ach, alle liefde is gedoemd om te falen, niet waar?'

Eddard glimlachte voorzichtig toen hij de woorden van Isaia hoorde. Zijn reactie was niet eerlijk geweest tegenover haar en hij zou normaliter ook zeker niet zo achterdochtig zijn geweest. Hij was echter zichzelf niet sinds ze in het paleis verbleven en Sibel zo veel op hem ingepraat had. Hij kon nu ook zeker geen fouten maken. Niet na zijn ontmoeting met Kain en de woede die Sibel terecht op hem gericht had. Elke misstap zou fataal kunnen zijn voor het plan om Liam vrij te krijgen of het leven van de Koning. Ed keek naar de hand die Isaia naar hem uitgestoken had en kneep er zacht in. Hij knikte langzaam om haar te laten zien dat hij haar geloofde. Natuurlijk was ze nieuwsgierig geweest naar zijn perspectief en leven, ook al ging het dat van zijn naasten aan. De opmerking over zijn broer kon hij echter nog niet plaatsen. 'Ik was amper een prins toen je me voor het eerst schreef, laat staan dat ik nu een waardig persoon ben, maar natuurlijk accepteer ik je, Isaia. Ik heb heel erg veel plezier en steun gehaald uit jouw brieven en ondanks de vreemde omstandigheden is het me werkelijk een genoegen je eindelijk in het echt te kunnen ontmoeten.' Zijn glimlach was breder geworden toen hij de geannoteerde brief in haar handen zag. Hij had geen flauw idee of hij wel zou kunnen opleven naar de Eddard die hij in de brieven was geweest. Hij had erg zijn best gedaan om charmant over te komen naar de vreemde prinses en had zich vaak meer flamboyant voor gedaan dan hij echt dacht te zijn. Wat dat betreft leek de Eddard in de brieven hem een veel jongere man zonder de ervaring die hij in een korte tijd op had gedaan in de afgelopen paar manen. Toen Ed de onzekere woorden van Isaia hoorde keek hij haar hoofdschuddend aan. 'Niet als je het mij vraagt. Ik zou wel een erg slechte verloofde zijn als ik daar in zou geloven.' Nu keek hij op zijn beurt verlegen weg en wreef langs zijn nek. Kain zou hem wel kunnen wurgen als hij zou weten dat hij het nieuws dat ze nog met niemand gedeeld hadden nu aan Isaia had verteld. 'Ik hoor het eigenlijk nog niet te zeggen. Ik had het erg graag mijn broer als eerste willen vertellen.' Met een sombere blik reikte Ed over de tafel naar zijn wijn en nam een slok. 'Komt het door prins Iker dat je zo een tragische kijk op de liefde hebt?' vroeg hij vervolgens nieuwsgierig.

Isaia bood hem een voorzichtige glimlach terug. Zijn plotse achterdocht had haar toch geremd in haar enthousiasme en haar woorden en daden waren nu een stuk meer afwachtend en voorzichtig. Het was een grote tegenvaller, gezien ze deze samenkomst zo anders had voorgesteld. Nu ze in Tarth zou verblijven hadden ze echter genoeg tijd om elkaars vertrouwen te winnen. 'Verloofd, Eddie? Toe zeg... Bofkont.' Ze gunde het haar vriend enorm dat hij zijn geliefde had gevonden en dat ze hun liefde zouden vastleggen in een huwelijk. Ze kon enkel hopen dat ze de gelukkige ooit zou ontmoeten. Ed hield zijn identiteit nu verstandigerwijs vast geheim. 'Liam gaat met jullie mee naar huis, dat weet ik zeker. En dan kan je het nieuws ook aan hem vertellen!' Isaia had totaal de bedreigende dynamiek in het paleis niet vergeten: waarom zou Liam nou niet mee mogen naar de hoofdstad? Wat wilde Rohan nou precies? En welke rol speelde Iker daarin? 'Zou het?' vroeg ze zich bedachtzaam af na de vraag van Eddard over Iker, terwijl ze van haar wijn sipte. Ze kon zich herinneren dat ze altijd al een pessimistische blik had gehad op romantiek en liefde. Het beeld zou vast niet tragischer zijn geworden sinds de komst van Iker... toch? 'Jouw verloving geeft mij echter wel hoop dat er wellicht toch-' Ze haalde haar schouders op. Ze wist te weinig van het liefdesleven van de Halley af om er werkelijk iets over te zeggen.

Eddard voelde dat ene brede glimlach zijn gezicht in nam en zelfbewust wreef hij de grijns weer van zijn gelaat af. Hij was zich er erg bewust van dat hij flink bofte met zijn geliefde. Kain was hem als een Godengeschenk. Renee had hem in haar laatste brief op het hart gedrukt dat hij een man zoals Kain verdiende, maar soms vroeg Ed zich nog altijd af waar hij het aan te danken had om zijn persoon te vinden. Bovendien woog het zwaar op hem dat zijn eigen broer er niet was en zo dus ook niet bij zijn geliefden kon zijn. Uiteindelijk had hij namelijk zijn relatie aan hem te danken. Als Liam hem niet overtuigd had achter Kain aan te gaan in het Zuiden had zijn leven er nu heel anders uit gezien. Ed kon het zich niet meer voorstellen. 'We hopen het,' beaamde hij zacht toen hij de positieve uitspraak van Isaia hoorde. Hij wist eerlijk gezegd niet in hoeverre de prinses op de hoogte was van alle politieke intriges om haar heen. Misschien was het ook wel beter als ze het niet wist. Ze had vast genoeg om zich bezig te houden met alleen haar huwelijk. Bedenkelijk keek Eddard naar zijn wijn en vervolgens naar Isaia. 'Hoe is de prins? Ik hoop dat hij je goed genoeg behandeld. Ik zou het me erg aan trekken als hij een arrogante zak is die enkel naar zijn spiegelbeeld loopt te staren en jou links laat liggen.' Eddard grijnsde naar de jonge vrouw. Hij maakte er misschien een grap van, het zou hem wel degelijk aan gaan als de man slecht met zijn verloofde om ging. Hij vroeg zich af of daar wel iets aan zou kunnen doen. Sibel zou er in ieder geval niet blij van worden. Maar de afgelopen weken had hij haar met niets tevreden kunnen stellen. Zuchtend leunde Ed achterover in de bank en wreef langs zijn voorhoofd. 'Ik ben in ieder geval blij dat je nu ver buiten bereik van die familie van je bent.' Hij had genoeg in haar brieven kunnen lezen over de manier waarop de broers en zussen van Isaia met haar omgingen om te weten dat ze daar niet echt thuis hoorde.

Nieuw

Iker zat met een glas wijn in zijn ene hand en de inmiddels al half lege kruik in de andere op de sofa voor de open balkon deuren. De zomer warmte begon inmiddels erg herkenbaar te voelen. In Quandaï bleef de warmte ook nog zo laat op de dag hangen. Gelukkig profiteerde Tyrosh van de zee die bijna altijd wel een verkoelende bries met zich mee bracht. Het was een veel te lange dag geweest. Hij was al vroeg uit bed getrommeld omdat er berichten uit Quandaï waren gekomen. Hij was er ontevreden aan herinnerd dat hij zijn bediening instructies had gegeven hem direct op de hoogte te stellen als die brieven aan kwamen, of hij nou in bed lag of aan het badderen was. Vervolgens hadden ze beslissingen moeten nemen. Iker had urenlang gebekvecht met de mannen van Rohan. Hun leider stelde alles ter discussie en wilde niets zomaar accepteren, enkel en alleen omdat het vinden van de dader volgens hen prioriteit moest zijn. Tot zijn geluk hadden de instructies uit Quandaï zijn plannen gesteund: ze moesten koste wat het kost de macht behouden terwijl Celine’s wankele gezondheid nog ruimte bood om dat te doen. De Moeder had hem zowaar geprezen voor het aangrijpen van de mogelijkheid, maar ze was ook zeer kritisch over de dood van haar vertrouwde rechterhand. Rohan Altarion zou geëerd moeten worden met een gepaste uitvaart en hoorde terug te reizen naar zijn Moederland. Iker had dus ook nog een uitvaart te plannen. Ondertussen werd hij maar niet binnen gelaten bij de landvrouwe. Hij wist dat ze leefde. De wachters hadden dat voor hem geverifieerd, maar Celine’s raad liet niemand toe. Hij moest hen of naar zijn hand zetten of ze op de een of andere manier uit de weg ruimen. Het tweede zou misschien de makkelijkere optie zijn.

Isaia verveelde zich stierlijk het grootste deel van de dag: hoe ze normaliter bezig werd gehouden door de vele evenementen van Celine en door de aanwezigheid van Diane waren allebei die factoren weggevallen. Ondanks dat ze Diane nog regelmatig zag, was die frequentie sterk afgenomen doordat ze nu in hetzelfde vertrek leefde als Iker. En Iker was het grootste deel van de dag bezig... Isaia had dus ook de taak op zich genomen om de hofhouding in de gaten te houden en tevens te blijven organiseren. Zo zorgde ze ervoor dat het paleis gewoon doorging als voor de bruiloft en sprak ze in op de hofhouding om ervoor te zorgen dat ze niet het paleis zouden verlaten. Ze hadden niets tegen het voormalig personeel van de landvrouwe. Ze had dusdanig hard gewerkt overdag dat ze snakte naar een rustige avond in haar vertrek. Toen ze haar mantel af had gedaan en haar slippers uit geschopt had, zocht ze haar echtgenoot in het vertrek. Ze vond hem al snel voor het balkon, zoals ze hem al meerdere avonden had gevonden. In plaats van naast hem plaats te nemen, liep ze door naar het balkon en keek ze zo over de verlichte stad heen. 'De hofdames waren uiteindelijk toch niet erg trouw aan Celine,' merkte ze op. 'Al zo ongeveer de helft heeft zwart gesproken over de landvrouwe. Iedereen denkt dat ze dood is. En ze hopen dat wij ze nog steeds een bed en voedsel zullen aanbieden, net zoals Celine deed.' Ze keerde zich naar haar man toe en trok vragend een wenkbrauw op. 'Heb jij al meer nieuws over Celine?'

Iker hoorde de deuren van de vertrekken open gaan en keek om om Isaia binnen te zien komen. Hij glimlachte naar haar toen ze het vertrek in kwam en volgde haar met zijn ogen toen ze naar het balkon liep. Hoewel ze beiden ook maar in deze chaos gestort waren zonder te weten wat ze er van konden verwachten, hadden ze tenminste wel elkaar. Iker was zijn vrouw dankbaar voor haar steun. Misschien had hij het alleen aangekund, misschien niet. Hij dacht er maar niet te veel over na. 'Ach, ze zijn slim. Loyaliteit aan Celine zal ze weinig goed doen.' Hij was opgestaan en had een schoon glas gepakt om deze voor Isaia in te schenken. Hij kwam bij haar staan op het balkon en hield haar de wijn uitnodigend voor. 'Nee, die Raad van haar blijft me negeren. Kalim en zijn mannen proberen een andere weg, maar ze zijn nog niet succesvol geweest.' Het was de hoofd van Rohans troep soldaten die hem had gezegd dat hij zijn vrouw niet met alles moest vertrouwen. De informatie over Celine was kostbaar. Ergens had Iker hem tegen willen spreken, maar hij had maar niet kunnen besluiten wat hij wilde doen met de informatie. Tot nu toe leek het hen juist te helpen dat er geen duidelijkheid was. Daarom begreep hij maar niet waarom haar raad het niet van de daken schreeuwde dat ze weer beter was. Wellicht leefde ze dus inderdaad, maar wisten ze niet of ze het zou overleven. 'In de tussentijd zullen we de dames inderdaad maar maaltijden en onderdak blijven bieden.' Het zou moeilijker zijn ze onder controle te houden als ze naar hun landgoederen verspreid door het Noorden terug zouden trekken. 'We zullen binnenkort een uitvaart moeten houden, daar kunnen we hun aanwezigheid goed bij gebruiken,' opperde Iker met een grimas. Hij keek er niet naar uit zijn landgenoot zo publiekelijk een afscheid te moeten geven.

Isaia keek toe hoe Iker haar naderde en nam met een glimlach het volle glas wijn aan. 'Kalim lijkt erg... betrokken,' zei ze uiteindelijk maar. De waarheid was dat Kalim een soldaat was en Iker een prins. Haar echtgenoot moest zich niet laten overrompelen door de intimiderende man. 'We moeten ervoor zorgen dat de Raad ons nodig gaat hebben, in plaats van andersom. Kunnen we er niet voor zorgen dat ze geen toegang meer hebben tot water en voedsel?' De Raad van Celine en haar bediening, inclusief de landvrouwe zelf, hadden zich opgesloten in een deel van het paleis. Door alle toestroom van levensmiddelen te stoppen zou de Raad zich al snel naar hun toe keren. En dan zou Isaia eindelijk erachter komen wat het lot was van haar andere geliefde. Ze probeerde maar niet te veel meer na te denken over de mooie landvrouwe, enkel om hoogstwaarschijnlijk teleurgesteld te worden. Niemand dacht dat de landvrouwe de vergiftiging zou overleven. Grimassend keek Isaia haar echtgenoot aan bij de woorden over de uitvaart. 'Hoe zien de begrafenissen in Quandaï eruit?' vroeg ze zacht, terwijl ze een hand op Ikers arm legde. 'Laten we proberen om het zo veel mogelijk overeen te laten komen. Niet al te publiekelijk, natuurlijk.' Ze moesten het volk juist voor hun winnen, in plaats van zo duidelijk Rohan een mooie begrafenis geven. Dat zou niemand hun in dank houden.

'Kalim is een probleem,' mompelde Iker. Hij botste regelmatig met de man en begon steeds meer te merken dat de andere soldaten hem ook anders behandelden. Hij moest ze nog maar eens tonen wie de macht werkelijk had. Hij had die jaren van ballingschap in het leger niet stil gezeten. Misschien moest hij dat maar eens benutten om hun respect af te dwingen. Bedenkelijk trok Iker aan het sieraad aan zijn oor en overdacht Isaia's voorstel. 'Ik vrees dat ze dan zich naar de stad zullen keren. Ze hebben daar nog steun. Nu hebben we nog invloed op wát hen kant op komt, maar als we een hele stad uit moeten pluizen om te weten wie ze helpt-' Hij had bovendien nog een hoop vraagtekens over hoe ze de situatie in Tyrosh zelf het beste aan konden pakken. 'Ik weet niet of we enkel onze aandacht op de adel en de politici hier moeten richten,' bracht Iker op. Ze mochten misschien deels succes hebben in het paleis, de inwoners begonnen ook onrustiger te worden zolang ze niets over hun Landvrouwe hoorden. Misschien wachtte de Raad daar wel op: een oproer vanuit het volk dat hen de das om zou doen. Hij zuchtte toen ze over de tradities van Quandaï vroeg. De hand die nerveus met zijn oorbel had gespeeld gleed naar Isaia's hand om met zijn duim over haar zachte huid te strelen. 'Het gaat voornamelijk om een ritueel met water. Het is moeilijk het hier op de paleisgronden uit te voeren. Bovendien zal het groots genoeg moeten zijn om Moeder tevreden te stellen.' Hij begreep echter erg goed dat het flink wat ophef zou kunnen veroorzaken. 'We kunnen een afleiding creëren door de stad een feest te geven. Een uitvaart in Quandaï is überhaupt niet het trieste gebeuren zoals dat hier is,' bedacht hij hardop.

'En Kalim is niet zomaar uit te schakelen,' mompelde Isaia bedachtzaam, terwijl ze in gedachte sipte aan haar wijn. Rohan had zijn mannen erg loyaal aan hem gemaakt, dat kon ze niet ontkennen, en de politicus had vast ook een plan opgesteld indien hij zou overlijden. In dat opzicht was Rohan erg intelligent geweest, tot zijn eigen hysterie in de weg ging zitten. 'We moeten dus de informatie vanuit het paleis naar het volk beïnvloeden. Of- Kunnen we niet diegene die nog steeds steun aan Celine bieden vanuit de stad lokken? En dan ze-' Ze slikte moeizaam en schudde triest haar hoofd. 'Ik wil niet het soort leider zijn zoals mijn broer. Om al zijn vijanden simpelweg gevangen te nemen of uit te schakelen.' Isaia liet haar hand vast pakken door haar echtgenoot en leunde zo teder tegen hem aan. 'Een afleiding... in de vorm van een feest. Dat moet lukken! Mijn broer deed dat constant om het volk tevreden te houden, ondanks dat we verliezen leden en onze economie op momenten achteruit ging. Niemand had ooit iets door.' Ze liet haar duim langs Ikers wang glijden en glimlachte geruststellend naar hem. 'Misschien kunnen we de begrafenis wel op het strand doen, dichtbij de zee. Het volk hoeft er niet van te wteen. En... en na dit hele gedoe zal de Moeder jou nooit meer in twijfel trekken.'

'Hij is bovendien nog van belang. Zonder zijn soldaten zou de Moeder al twee schepen vol deze kant op gestuurd hebben.' Iker keerde zich naar de reling van het balkon en leunde er met een zucht tegenaan om de stad in zich op te nemen. Het vertrouwen van de Moeder was moeilijk in te winnen. Zo ook dat van de bevolking in Tyrosh. In Telon had hij wel geweten waar hij moest beginnen, maar in deze onbekende plek had hij geen houvast. Het was hem een raadsel hoe het Noordelijke volk dacht over de stand van zaken in het paleis. Tenminste, de onrust maakte het duidelijk dat ze ontevreden waren. Iker keek om bij het horen van Isaia's voorstel dat ze niet af maakte. 'Ze zijn nuttig. Het zou enkel een verspilling van kennis en contacten zijn,' stelde hij zijn vrouw gerust. Iker was niet van plan jan en alleman uit te roeien als ze niet direct meewerkten. Hoewel hij wel degelijk overwoog de werkelijk opstandige leden van Celine's hof weinig keus te geven als het er op aan kwam. Er waren wel effectievere manieren om men van mening te doen veranderen en wat dat betreft was Iker er niet vies van om geweld te gebruiken. Zolang het maar niet escaleerde tot een oorlog die hij niet kon vechten. Iker beantwoordde Isaia's glimlach met één van hemzelf en bracht haar hand naar zijn lippen. Hij drukte een tedere kus op de rug van haar hand. 'Dat zijn erg goede ideeën, Isaia.' Zo konden ze tenminste beter in de hand houden wat er op beide evenementen gebeurde. Ze moesten echter nog wel bedenken hoe ze de bewaking konden verspreiden door de stad zonder zichzelf geheel bloot te stellen. Iker vreesde wel degelijk voor zijn eigen leven zolang de moordenaar van Rohan noch het motief bekend waren. 'Helaas zal het niet zo makkelijk zijn mijn Moeder te overtuigen van mijn kunnen.' Hij wuifde echter de woorden over de Moeder weg. De brief van die ochtend had hem al lang genoeg aan haar laten denken en het bracht te veel zorgen met zich mee die hij nu niet weer op wilde rakelen. Het waren pijnlijke herinneringen. Iker dronk zijn restje wijn op en zette zijn glas aan de kant om Isaia vervolgens dichter naar zich toe te trekken. 'We kunnen zelf ook voor een avond wel wat afleiding gebruiken, niet?' vroeg hij met een beginnende grijns.

'We moeten erachter komen hoe we zijn vertrouwen kunnen winnen,' mompelde Isaia bedachtzaam, 'zodat hij in elk geval beseft dat wij niet de dreiging zijn. En dat we geen verdere chaos zoeken, iets... wat hij niet helemaal lijkt te begrijpen.' De man was vaak genoeg in de stad met zijn mannen aan het patrouilleren, in de hoop dat ze erachter zouden komen wat er precies speelde. De man had namelijk niet uitgesloten dat de rebellen achter de aanval zaten. 'Het is een begin,' stelde ze haar echtgenoot gerust. Isaia kende de Moeder niet en van genoeg mensen had ze gehoord dat het zeker geen vrouw was die makkelijk was in de omgang. Echter... ze kon toch in zien hoe goed Iker zijn best deed? En hoe hij níet Rohan was? Maar misschien lag daar wel het hele probleem. Ze zat er echter niet op te wachten om nu over haar schoonmoeder na te denken. 'Hm, wat voor afleiding stel je voor?' murmelde ze met dezelfde grijns, terwijl ze met haar nagels zacht langs zijn borst streek. Ze wilde het horen mocht hij haar willen, net zoals zij duidelijk genoeg aan gaf wat zij van hém wilde. Ze hadden allebei behoefte aan een vrije, zorgeloze avond en nacht.

Iker brak al wekenlang zijn hoofd over hoe hij de groep soldaten voor zich kon winnen, al voor de bruiloft. Kalim en de anderen stonden bekend als de schoothondjes van Rohan. Ze waren speciaal door de man uitgekozen om hem te volgen waar hij ging en dat had blijkbaar ook loyaliteit veroorzaakt. Iker had gedacht dat hij hen wel kon overtuigen hem, als prins, ook bij te staan in bepaalde zaken. Ze hadden er echter niets van hoeven weten en zelfs nu leken ze meer gericht op het hem tegen werken dan hem te helpen. Uiteindelijk wilden ze toch beiden dat Quandaï de macht in Tyrosh behield. Tenminste, dat gokte Iker. Hij had geen flauw idee wat Kalim wilde. Er moesten instructies zijn geweest van Rohan. Het kon niet zo zijn dat de politicus geen gedetailleerd plan had gehad. De soldaat wilde er niets over los laten, noch had Iker ook maar een aanwijzing kunnen vinden in de vertrekken van zijn landgenoot. Hij moest dus maar zijn eigen plan maken en volgen, in de hoop dat het hem boven water hield. Iker glimlachte maar om de geruststellende woorden van Isaia. De Moeder zou hem zeker niet helpen als hij niet eens kon aan tonen dat hij zelf kon blijven drijven. Ze vond het namelijk erg makkelijk zelfs haar kinderen aan het lot over te laten als ze haar niet tevreden stelden. Toen hij de vraag van zijn vrouw hoorde, trok Iker suggestief een wenkbrauw op. 'Jij, ik, ons bed.' Dat deel van het huwelijk hadden ze tenminste goed voor elkaar. Iker was niet een man die zijn verlangen weg stopte. 'Als we dat halen natuurlijk.' Met die woorden grijnsde hij enkel breder en boog voorover om zijn vrouw te kussen. Hij legde zijn handen op haar heupen en trok haar nog dichter tegen zich aan met een verlangende blik .'Een man mag van geluk spreken met een vrouw zoals jij, Isaia,' vertelde hij haar oprecht. Hij verraste zichzelf met die woorden en de toon die hij had gebruikt. Iker grijnsde dus maar weer snel en drukte zijn lippen in haar nek. 'Zo sprankelend als de dageraad,' voegde hij nog een Quandaïse uitdrukking toe op plagende toon. De symboliek in zijn cultuur was altijd zo overdreven zoet naar zijn mening. Een goed alternatief voor zijn eerdere oprechtheid.

Isaia had haar armen om Ikers nek gewikkeld en hield hem zo in een verlangende kus gewikkeld. Het was een intrigerende gedachte dat ze enkele manen geleden nog niet eens van elkaars bestaan hadden geweten en dat ze nu gehuwde partners waren. Het leven kon soms raar lopen. Isaia keek dan ook geroerd en enigszins verbaasd toe hoe Iker zo zijn waardering voor haar uit sprak. Dat had hij eerder niet in dusdanige woorden gedaan. Vervolgens deed hij het lacherig af met een of ander Quandaïs spreekwoord, maar Isaia zat nog met haar hoofd bij de eerdere woorden. Ze legde haar hand op zijn wang, zodat ze elkaar weer aan keken, en zo wierp ze hem een oprechte glimlach. 'Ik prijs de Goden dat ik jou aan mijn zijde heb, Iker,' sprak ze vervolgens uit. Het was goed dat ze zo eerlijk tegen elkaar konden praten zonder oordeel. Het zou hun band enkel versterken. 'Als het aan mij echter ligt-' Isaia had de man in de kussens van de bank in de opening van het balkon geduwd en nam zelf met een sensuele glimlach plaats op zijn schoot. Zonder hem ook maar aan te raken opende ze de knopen van haar jasje, om deze vervolgens van haar schouders te schudden. Haar afspraak met Diane was ze alweer compleet vergeten. Terwijl ze op de tast de knopen van zijn broek zocht, drukte ze haar lippen gelukzalig tegen die van haar man aan voor een passionele kus. 'Voor mijn part mag heel Tyrosh ons horen,' murmelde ze verlangend, terwijl ze haar kussen naar zijn hals vervolgde en zo zacht haar tanden in zijn schouder zette. 'En ze zo jaloers laten zijn.'

Diane liep met een glimlach op haar gezicht door de gangen van het paleis. Ze had met plezier toegekeken hoe de chaos Tyrosh overvallen had. Galivar had haar twee simpele instructies gegeven: zorg dat je van Rohan af komt en creëer chaos. Hij gaf haar veelal de vrijheid om zelf in te vullen hoe ze dat deed, maar het had altijd om de bruiloft gedraaid. Ze had dus niet enkel die taken gehad. Ze had er ook voor moeten zorgen dat Isaia werkelijk met de prins een huwelijk aan zou gaan. De eerste weken had ze niet kunnen geloven dat de prinses uiteindelijk misschien het grootste obstakel zou zijn. Het was maar goed dat die Iker een hoop charme bezat. De rest was uiteindelijk vanzelf gegaan. Ze had bovendien gesmuld van de manier waarop het leek alsof iedere schakel in haar spel zelf de chaos nog wist aan te dikken. Liam en zijn idiote aanval op Rohan, Celine die de man gekust had, de broer van de Koning die even onnozel was, de echtgenoot van prinses Guila die door aan het draaien was,- Diane had dat nooit kunnen plannen of verwachten. Wat dat betreft kon het net zo effectief zijn om bepaalde mensen hier en daar een duwtje te geven. Niet dat ze erg blij was geweest dat Rohan zelf nog voor hij stierf flink wat schade wist toe te richten. Ze had er niet op gerekend dat hij nog een kans zou hebben om Liam Halley half dood op de grond te laten. En doordat Celine de macht niet terug had kunnen grijpen, had ze haar strategie wat aan moeten passen. Terwijl ze af wachtte wat Galivar nu van haar wilde, bleef ze haar rol als Isaia's voogd maar spelen. Diane was door de prinses gevraagd in haar vertrekken langs te komen, dus kondigde ze zich met een glimlach aan bij de wachters. Het waren twee mannen die met de Quandaïse prins mee gereisd waren. Ze ging er dus maar van uit dat hij ze vertrouwde. Ze moest echter nog af wegen of Isaia ook op het gevolg van haar echtgenoot kon leunen. Toen ze binnen werd gelaten vond ze een half donker vertrek en kondigde ze haar aanwezigheid luid genoeg aan. 'Prinses Isaia? U wilde mij spreken?'

Naast dat ze haar jasje had weggegooid had ze tevens haar eigen blouse losgeknoopt. Haar handen lagen onder Ikers luchtige shirt en ook haar eigen broek was al losgeknoopt. De warme bries vanuit de stad zorgde er tevens voor dat haar lichaam compleet gespannen stond en snakte naar dat beetje ontspanning. Iker voelde zich vast en zeker hetzelfde en zo kusten ze elkaar verlangend. Isaia keek echter op bij het horen van een plotse stem. Die stem kerkende ze uit duizenden en zorgde ervoor dat ze al snel vloekend haar blouse weer dicht knoopte. Helaas besefte ze haar eigen fout aangaande haar voogd. 'Het is Diane,' siste ze naar haar partner, waarna ze snel haar linnen broek weer omhoog trok en Iker vervolgens verontschuldigend aan keek. 'Ik maak het later vanavond met je goed, dat beloof ik.' Ze vloekte opnieuw en gaf Iker vervolgens nog een kus. 'Ik had zoveel zin...' Het was spijtig dat ze nu zo gespannen moest spreken met haar voogd. Ze kon erg slecht functioneren als iemand haar zo onderbrak tijdens haar eigen behoeften. En gezien dat nu al de tweede keer was door Diane... 'Ik weet het, ze heeft hele slechte timing,' mompelde ze, terwijl ze het vertrek vanaf het balkon in liep en de vrouw zag staan. Met een gezicht op onweer keek ze haar voogd aan. 'Je komt erg ongelegen,' mompelde ze, terwijl ze probeerde haar korte haren nog enigszins te fatsoeneren. 'Wat wilde we ook alweer bespreken? Ik ben het alweer vergeten.'

Diane hoorde wat geluid vanaf het balkon komen, maar bleef met haar handen op haar rug bij de ingang staan. Ze had zo een vermoeden dat ze niet erg gelegen kwam. Ze keek dan ook zonder enige verrassing op toen ze Isaia de ruimte in zag lopen en haar haar nog glad streek. 'Het spijt me, ik had toch echt een uitnodiging.' Met een geamuseerde glimlach boog ze naar de prinses en zag niet veel later ook de prins tevoorschijn komen. Hij wierp haar een dodelijke blik toe terwijl hij zijn blouse terug in zijn broek stopte en langs zijn vrouw liep om haar nog iets in haar oor te fluisteren. Misschien een verleidelijke belofte, misschien een bevel snel van haar af te geraken. Het was inmiddels wel duidelijk dat Iker haar niet mocht. Ze maakte zich er echter niet al te veel zorgen om. Het leek enkel ontstaan te zijn vanuit een jongensachtige afkeer van vrouwelijke figuren die hen er van weerhielden om maar te doen wat ze wilden met andere vrouwen. Die man had geen flauw idee wat hij werkelijk moest vrezen. Diane richtte zich weer op Isaia toen de Quandaïse prins de slaapvertrekken in verdwenen was. 'Ik heb gedineerd met je zuster,' herinnerde ze haar prinses terwijl ze langs haar krullen streek en het vertrek verder in liep. Ze hadden zeker een opstap gemaakt met het nieuwe verblijf. Hoewel Diane ook wel had gezien dat er andere delen van het paleis geschikter waren voor het paar dat nu de leiding leek te hebben. 'Ze laat weinig los. Niet over haar reden om hier aanwezig te zijn, noch over verdere plannen van zijne Majesteit. De helft van het diner hebben we stil doorgezeten,' verzuchtte ze. Diane had zich dood verveeld. Nakia had haar nooit echt gemogen en was koppig genoeg om stil te blijven. Zij was veel liever ergens anders aan het werk. 'Hoe was het vandaag met de hofdames?' vroeg ze nieuwsgierig.

Isaia keek toe hoe haar partner het vertrek verliet en ze sloot de deur achter hem. Toen Iker eenmaal weg was, vloekte ze opnieuw grof. Haar voogd mocht best weten op wat voor slecht moment ze binnen was gekomen. Ze had haar echtgenoot gemakkelijk tot diep in de late uren bezig kunnen houden, vooral met de zonsondergang op de achtergrond en de warme bries op hun naakte lichamen en zijn nog warmere adem... Maar ja, blijkbaar wilde Diane vandaag nog zaken doen. Uiteindelijk was het ook Isaia's schuld: zij had gevraagd of de vrouw snel langs wilde komen. Ze had niet eens een reden gehad om alles snel af te handelen, behalve dat ze erg benieuwd was om informatie te horen over haar halfzus. 'Nakia is een lafaard. Dat is ze altijd al geweest, namelijk puur het uitvoerende poppetje van mijn broer. Ze heeft geen eigen gedachten,' sprak ze kwaad over haar zuster. 'En mijn broer is een lafaard om Nakia te sturen om zijn zaken af te handelen. We moeten er echter nog achter komen wát die zaken zijn.' Ze had haar armen over elkaar heen geslagen en had opnieuw op de bank bij het balkon plaats genomen. Zo staarde ze over Tyrosh uit. 'Het was prima. Ze willen graag hun baan behouden en doen alles wat ik zeg. Helaas konden ze niets over de landvrouwe los laten. Iker was het ook al niet gelukt om bij de wachters te peilen.' Ze haalde haar neus verontwaardigd op. 'Ik had Celine toch anders ingeschat. Ze zal vast dood zijn of in een coma liggen. Anders had ze allang een teken van leven gegeven.' Een teken van leven naar Isaia toe. Ze maakte zich namelijk extreem vol zorgen over haar minnares. Maar ze was tegelijkertijd ook witheet van woede.

Diane liet het gevloek maar over haar heen komen. Het was geen verrassing dat ze de twee zo had gevonden. Het was ten eerste al vaker voor gekomen en ten tweede stond het al meer bekend dat het kersverse koppel het erg goed met elkaar kon vinden. Diane was blij voor Isaia, maar het maakte haar ook extra oplettend en behoedzaam wat betreft de man. Ze had tot nu toe nog geen tekenen gevonden dat hij met Rohan onder één hoedje had gespeeld. Hij leek evengoed te moeten zoeken naar de plannen van zijn landgenoot als Diane. Bovendien had het haar voldoening gebracht te hebben gezien hoe de wacht van Rohan hem eveneens wantrouwde. Hoe minder connectie met die Quandaïse kant van hem, hoe beter, leek Diane. Ze haalde haar schouders op naar de prinses en liep langs haar heen om op één van de banken plaats te nemen. Nonchalant leunde ze naar achteren en sloeg haar benen over elkaar. 'Misschien moet je toch zelf nog proberen met haar te praten.' Niet dat zij meer uit Nakia zou krijgen. Diane wist immers wat voor zaken Galivar had gepland. Ze wist echter nog altijd niet waarom zijn zuster daar bij had moeten zijn. Wanneer had ze het vertrouwen van de Koning verloren? Of was het de Koningin die dit geëist had? Diane vervloekte zichzelf dat ze haar zo onderschat had. Wie weet deed Nakia wel alsof Galivar haar gestuurd had. 'Niets over de landvrouwe?' vroeg Diane terwijl ze haar nagels bestudeerde. Het verraste haar dit te horen. Zij had juist via Iker en zijn mannen signalen opgevangen dat Celine leefde. Na meer onderzoek te hebben gedaan leek ze bij bewustzijn te zijn en was de prins zich daar erg bewust van. 'Wat als ze geen teken van leven kan geven?' opperde ze zonder de blik van Isaia te ontmoeten. Het zat haar dwars dat Iker blijkbaar toch informatie voor zijn vrouw weerhield.

'Ik en Nakia samen praten? Ze doodt mij straks nog waar ik naast sta. Nee, nee, ik ga die vrouw echt niet vragen om te komen praten. Zij mag naar míj toe komen.' Ze sloeg haar benen over elkaar heen en bleef zo staren naar de horizon. Ze vond het maar niets dat haar zuster nog niet teruggekeerd was naar Tyrosh en dat ze maar bleef zonder uit te leggen wat ze kwam doen. Isaia trok een wenkbrauw naar de vrouwe op en schudde haar hoofd. 'Áls ze in leven zou zijn, dan zou ze vast en zeker een manier vinden. Via haar hofhouding, bijvoorbeeld. Via een briefje. Weet ik veel! Ze zou echter niet zich levend achter een aantal deuren verschuilen. En als ze dat doen, dan- dan-' Ze kon haar zin niet af maken. Ze wist niet wat ze dan zou doen of denken. Het klonk voor haar dan in elk geval alsof Celine toch niet zoveel om haar gaf als dat ze beweerde. 'Maar ik hoef al niets meer van haar te horen. We hebben de macht genomen in het paleis en in de stad. Celine kan dat niet zomaar meer afpakken.'

Diane zuchtte toen ze Isaia zo stuurs hoorde praten. 'Ik denk dat ze je moeilijk om het leven kan brengen juist nu jij Tyrosh leidt met je nieuwe echtgenoot,' stelde ze. Ze wist niet of de jonge prinses haar afkeer voor haar familie zou blijven behouden, maar ze moest ook wel in zien dat het onvermijdelijk zou zijn dat ze met hen moest gaan onderhandelen. Diane kon dat niet voor haar doen, noch Iker. Wilde ze dat namelijk aan haar man over laten? 'Nakia kan je hier weinig maken, Isaia.' En als de Quandaïse prins haar niet kon beschermen, zou zij het wel doen. De generaal zou geen vinger op haar jongere zuster kunnen leggen zolang Diane hier nog was. Hoe lang dat ook nog mocht wezen. Ze had nog altijd geen nieuwe instructies van Galivar. Ze had verwacht dat Nakia die kwam brengen en dat ze die inmiddels wel met haar gedeeld zou hebben. Diane opende haar mond om wat te zeggen, toen ze merkte dat de andere vrouw wel erg geagiteerd reageerde. Ze had een arm op de leuning van de bank gezet en ondersteunde haar hoofd met een hand terwijl ze het gezicht van Isaia bestudeerde. Ze moest toe geven dat ze de prinses nog maar weinig had horen praten over Celine, ondanks dat ze wel tijd samen leken te hebben gespendeerd. Wat ze hier leek te zien wekte dan ook haar interesse. 'Isaia,' begon ze en wenkte haar. Ze klopte op de bank naast zich in de hoop dat ze dichterbij zou komen. Ze vertrouwde er niet op dat de prins zijn eigen ding deed in de slaapkamer. Het was dichtbij genoeg dat hun gesprek afgeluisterd on worden. Ondanks dat hij geen idee leek te hebben wat zij in het paleis deed, was hij ook geen idioot. Misschien was het ook juist daarom dat ze vond dat ze Isaia deze informatie moest geven. 'Celine leeft. Ze wordt door haar Raad in haar kamers gehouden. Ze is niet in staat ze te bevechten. Laat staan jij en Iker.'

'Och, Nakia houd ik niet tegen al ben ik de verdomde Moeder van Quandaï!' wierp Isaia terug, al hield ze haar stem wat zachter zodat Iker de belediging niet zou horen over zijn eigen moeder. Isaia hoopte dat het nog lange tijd zou duren voordat zij haar schoonmoeder zou ontmoeten. En ze hoopte dat Galivar mooi op de eilanden zou blijven en niet haar eigen plannen zou dwarsbomen. Echter zinde het haar totaal niet hoe Celine haar plots zo nieuwsgierig aan keek. Echter ging ze wel op de uitnodiging van de vrouwe in. Isaia nam nieuwsgierig plaats naast haar voogd en boog dicht naar haar toe. Diane kwam altijd achter de beste nieuwtjes en roddels en Isaia twijfelde er niet over dat de vrouw nu weer achter van alles en nog wat was gekomen. Daarom had het haar ook enigszins teleurgesteld dat het Diane niet was gelukt om informatie uit Nakia te krijgen. Bij de plotse woorden van haar voogd over Celine wilde Isaia al van alles en nog wat uit roepen, maar Diane had al een hand voor haar mond geslagen. Met grote ogen keek ze de andere vrouw aan en trok ze vervolgens verwoed de hand van haar mond af. 'Waarom weet ik dit niet? En waarom weet Iker dit niet?' fluisterde ze verhit. 'Hoe ben jij erachter gekomen? En hoezo is ze daar niet toe in staat? Is ze wel gezond of-' De vragen vlogen over haar tong heen. Celine leefde, terwijl Isaia er al zo vanuit was gegaan dat ze haar minnares nooit meer zou treffen.