De bruiloft van Iker en Isaia

-x-

Iker stond met een triomfantelijke blik op zijn gezicht in het portaal dat naar de balzaal leidde. Alle gasten hadden zich inmiddels al naar de ruimte waar het diner geserveerd zou worden en het feest gehouden werd begeven en het restte enkel hem en zijn kersverse vrouw om de zaal te betreden. Met een glimlach keek hij op zij naar Isaia en hield zijn hand voor haar op. 'Wel, mijn liefste Isaia, het ergste zit er op. Nu hoeven we enkel nog maar te genieten van al het lekkers en de muziek. En daarna-' Zijn lach werd enkel breder tot hij haar met een grijns bekeek. Ze had er al de hele dag stralend uit gezien in haar bijzondere kleding. Hij had goed de tijd genomen om tijdens de ceremonie de mooie trekken in zich op te nemen terwijl de ceremoniemeester maar door draafde. Ze hadden rituelen uitgevoerd van zijn eigen Quandaïse cultuur dat vroeg om een reiniging met bronwater om vervolgens zoals op de Zomereilanden het lemmet van een zwaard aan beide kanten te kussen. Als laatste hadden ze een vreemd iets moeten doen wat de Tarthianen blijkbaar deden tijdens een huwelijk. Rohan had hem verteld dat Celine er op gestaan had om een ceremonie gehouden in een kapel van de Tarthiaanse Goden afgesloten moest worden met iets dat hen zou eren en niet de godsdiensten van hun moederlanden. Al bij al had het dus eeuwen geduurd. Iker voelde echter alleen maar triomf. Dit hele gebeuren mocht misschien enkel een toneelspel zijn, hij had zijn rol uitermate goed vertolkt en zou met zijn nieuwe vrouw eindelijk weer zijn lot in eigen handen hebben. Hij zou de Moeder, Rohan, en wie dan ook laten zien dat hij de eer van zijn familie en land hoog kon houden. 'Laten we die gasten nog een laatste show geven zodat ze deze dag niet meer gaan vergeten, niet?' Iker hield zijn hand nog wat hoger voor Isaia om hem vast te pakken en zo hun grote entree te maken.

Isaia stond naast haar kersverse echtgenoot in het portaal dat naar de balzaal leidde en had een gemengde uitdrukking op haar gezicht. De ceremonie had veel te lang geduurd en zij had maar weinig interesse gehad voor de verschillende rituelen. Echter kon ze dat niet laten zien, gezien ze van alle kanten bestudeerd werden door de nodige gasten. Ze had zich dus maar op haar verloofde gericht en had zo meermaals zijn blik ontmoet. Zijn grijns had ze constant kunnen beantwoorden met één van haarzelf, maar er zat geen genot of plezier in. Haar gedachten dreven af naar haar toekomst, haar leven met de man tegenover haar en naar Celine... Ze had de vrouw maar weinig de laatste dagen kunnen zien, omdat iedereen zo gefocust leek te zijn op Isaia. En wat zou men zeggen als de toekomstig bruid plots in de vertrekken van de landvrouwe zou verdwijnen... Ze keek haar man aan bij zijn woorden en bracht haar typische brutale glimlach op haar gezicht. 'Hm, ik denk dat ik meer van jou zal genieten dan van al dat eten en de muziek. Prijs jezelf dus maar gelukkig, want ik heb mijn culinaire behoeftes erg hoog staan.' Ze plaagde hem maar wat, om zo de spanning te verminderen. Ze was namelijk wel degelijk nerveus voor de komende uren. Rohan had zich namelijk nog nauwelijks laten zien en Celine hield zich ook veelal afzijdig. Beide waren vast en zeker wat van plan. En dan sprak ze nog niet eens over de rest van de Tarthianen... Ze legde haar hand in die van Iker en glimlachte zo naar hem. 'Als jij leuk blijft lachen, dan is dat al een show op zich,' vleide ze hem met een plagerige blik, waarna ze samen met haar echtgenoot de ruimte in liep.

Iker deed zijn best zijn gelach in te houden. De plagende en gewaagde opmerkingen van Isaia stelde hem enkel meer tevreden. Iedereen in de zaal zou getuige zijn van zijn overwinning. Hij mocht dan zelf maar weinig gedaan hebben om in een huwelijk met Isaia te geraken, hij was degene die de uiteindelijke overwinning had gemaakt. Zou zijn broer de jonge vrouw hebben kunnen overtuigen met hem te trouwen? Of ieder andere jongeman die zijn Moeder deze taak gegeven zou hebben? 'We maken een wonderschoon paar, Isaia, niemand heeft hun ogen van jou noch mij af kunnen houden.' Hij pakte de hand van Isaia met een opgetogen vast toen ze deze aan reikte en liep zo de volle zaal in. Met een geheven hoofd hoorde hij het gemompel en gesmoes van hun gasten. Tot nu toe hadden zij nog in de volle belangstelling gestaan. Die verdomde Koning had Rohan Moeder zij dank nog niet tevoorschijn getoverd, noch had iemand anders schennis geschopt. Hij was niet van plan zijn moment zo gemakkelijk voorbij te laten gaan als er iets anders stond te gebeuren. Iker was niet zo naïef te denken dat zijn landgenoot niets achter de hand had om gebruik te maken van de dag waar bijna heel Tarth aanwezig was. Voor dat gebeurde was Iker in ieder geval van plan eens flink zijn macht en charme uit te stralen. Midden in de zaal gekomen hield hij stil en hief Isaia's hand op om deze galant te kussen. Hij richtte zich vervolgens tot de menigte en hief zijn vrije hand op om op luide stem de aanwezigen toe te spreken en te bedanken voor hun komst. 'De dank van mij en mijn vrouw, Isaia van de Zomereilanden, is groot. U bent aanwezig op een historisch moment dat nog lang naverteld zal worden aan uw nageslacht. Quandaï en de Zomereilanden in een verbintenis voor de toekomst! Geniet van het maal en dans!'

Isaia volgde haar echtgenoot de zaal in en keek zo bewonderend om haar heen. Het lichte decor van overdag had plaats gemaakt voor een donkerdere, meer sfeervolle setting met gedempte lichten en veel kaarsen. Het was magisch. In de donkerte kon ze Celine nog vaag onderscheiden, maar haar aandacht werd getrokken voor haar partner die met luide, flamboyante stem de aandacht vroeg aan de gasten. In een seconde was iedereen stil. Isaia kon niets anders dan verwonderd naar de man kijken, die deze dag haar echtgenoot was geworden. Er was nog zoveel meer over hem te leren. Nu had ze vooral zijn goede en mooie kanten ontdekt, maar ze durfde niet te raden wat er nog meer in hem school. Misschien wel een veel donkerdere zijde. Ietwat zelfbewust draaide ze aan de parel in haar oor: het was deel van een paar oorbellen die ze als geschenk had gehad van de Noordelijke landvrouwe. Dat Isaia uitgesproken de set juwelen van haar minnares droeg voelde voor de prinses als haar ultieme protest tegen deze hele bruiloft. Toen Iker zijn speech had afgerond, glimlachte ze ook breed en drukte ze een kus op de wang van haar echtgenoot. 'Ik sluit mij aan bij de woorden van mijn echtgenoot,' zei Isaia met vleiende stem, terwijl ze een hand op Ikers borst legde, 'en ik hoop dat we er samen nog een prachtige avond van kunnen maken. Wij danken de Noordelijke landvrouwe met heel ons hart voor haar gastvrijheid, haar paleis en nog zoveel meer.' De woorden waren dubieus, maar niemand zou er de dubbele betekenis in kunnen lezen. Ze drukte nog een laatste, symbolische kus op Ikers lippen en hoopte dat de gasten tegelijkertijd weer verder gingen met hun eigen gesprekken. Ze haatte al die ogen op haar gericht.

Nakia was een aantal dagen geleden aangekomen in de haven van de Noordelijke hoofdstad van Tarth. Ze was hierheen gestuurd door haar broer, Galivar, om een oogje in het zeil te houden. Vanaf zijn troon op de Zomereilanden had hij zijn ongenoegen uitgesproken over dat hij zo weinig zicht had op wat er zich zou plaatsvinden op de bruiloft, dat hij Nakia erop af had gestuurd. Uiteraard had ze naar de wensen van haar broer geluisterd en was met ze de eerste de beste boot richting Tarth vertrokken. De bootreis was ruw, maar gelukkig was iedereen heelhuids aangekomen op het vaste land van Tyrosh. Al snel had ze zich naar het kasteel gewaand, maar had expliciet gevraagd of haar komst nog stil gehouden kon worden. Gelukkig werd er niet al te moeilijk over gedaan en had ze haar plek in kunnen nemen tussen alle bruidsgasten die reeds aanwezig waren voor de grote dag. Ze had specifieke instructies gekregen om Diane in haar vizier te houden, dus dat was haar doel voor de dagen. Uiteraard zou ze ook verslag doen hoe de bruiloft verder zou verlopen, zodat haar broer een idee had wat zich allemaal had afgespeeld binnen de muren van het paleis. Tijdens de ceremonie had ze zich rustig gehouden en had ze onopvallend plaats genomen. Uiteraard duurde alle rituelen slaapverwekkend lang en ze verwachtte dan ook niet dat er veel enerverends zou gebeuren tijdens de officieuze gelegenheden. Pas toen het feest begon, opende ze haar ogen en spitste ze haar oren goed. Ze wist dat deze bruiloft enkel schijn was voor vele complotten en ze was maar al te benieuwd wat al die plotten inhielden. Ze klapte kort toen het bruidspaar verscheen en keek naar haar halfzus, gehuld in haar prachtige jurk.

Celine had de hele dag met een kalme houding doorstaan. Ondanks de voorbereidingen die al haar tijd de laatste dagen op hadden geëist en de vele taken die zich op de dag zelf nog op hadden gestapeld, was ze de rust zelve geweest onder de mensen. Het zou haar niet gebeuren dat men door zou hebben hoe de zenuwen haar vanbinnen langzaam op vraten. Ze had Rohan kort gezien tijdens de ceremonie, maar hij was verdwenen zodra de rituelen over waren. Wat hij uitspookte durfde ze zich niet in te beelden. Bovendien had ze op lange momenten met ingehouden adem toegekeken hoe Isaia prins Iker tot haar man maakte. Ze was die nacht zwetend wakker geworden nadat haar mooie prinses te midden van de honderden gasten besloten had haar liefde aan haar landvrouwe te verkondigen. Rohan en Isaia vormden nog maar een deel van het vuur dat om haar heen brandde. Ze wist dat Sibel vast en zeker haar mensen het paleis ingewerkt had en ze vertrouwde het gezelschap dat gearriveerd was om het legerkamp te vertegenwoordigen voor geen goud. En toch ondanks de zorgen voelde ze dat ze extra recht liep, haar kin net dat beetje hoger in de lucht had en haar glimlach nog extra aan kon dikken om haar gasten te verwelkomen. Wat er ook zou gebeuren vandaag, ze zou het met een ijzeren grip hanteren. Vanaf een afstand zag Celine het stralende bruidspaar de zaal in komen. Ze was niet te spreken over de charmante speech van de prins, maar ze had heel goed gezien hoe Isaia juist contact met haar maakte. In al die weken van verhitte planning, voor het huwelijk en andere zaken, was de jonge vrouw een welkome afleiding geweest. Celine had zich al erg lang niet zo begeerd gevoeld. Misschien had dat haar wel extra zelfverzekerd gemaakt die dag. Na het dankwoord van Isaia kon ze het dus niet laten haar gevolg te laten weten dat ze het paar zou feliciteren en liep met de blauwe rokken van haar jurk in haar handen op het tweetal af. 'Laat ik als eerste mijn felicitaties delen met het nieuwe paar,' stelde ze, aangekomen bij Iker en Isaia voor ze hen beiden met het gebaar passend voor hun culturen begroette. 'Het Noorden mag zich gelukkig prijzen de plek te zijn geweest waar deze prachtige verbintenis heeft plaats gevonden. Ik spreek voor mijn hele volk als ik zeg dat we de Goden danken voor jullie aanwezigheid hier in mijn paleis.' Celine had de prins aangekeken, maar haar ogen waren naar Isaia gegleden en bleven er een tel langer hangen. Ze wilde erg graag het beeldschone plaatje dat ze was goed in zich op nemen. De aandacht van de prins werd naast haar al gauw getrokken door haar hof dat de man begon te feliciteren. 'Die parels zouden willen dat ze zo konden schitteren zoals u zelf,' complimenteerde Celine Isaia zacht.

Diane liep met haar handen op haar rug langs de muren van de immense ruimte. Haar ogen volgden Isaia toen ze binnen kwam met haar nieuwe echtgenoot. Ze was verder gelopen, maar was tot stilstand gekomen om de overdreven woorden van de prins aan te horen. Ze had nog geen hoogte kunnen krijgen van prins Iker. Zijn arrogantie was groot genoeg, maar niet gevaarlijk voor Isaia. Hij leek haar protegé goed te behandelen. Misschien zelfs iets te goed als je het haar vroeg, maar het was geen verrassing. Hoe vaak had ze niet al een man met zijn verloofde in een bed gevonden? Geduld bezaten de rijke en zelfzuchtige adel die ze had moeten dienen of vinden nooit gehad. Haar werk daarentegen ging enkel en alleen om haar uithoudingsvermogen. Het geduld waarmee ze de afgelopen weken gehandeld had zouden haar bergen met goud moeten opleveren. Maar dat was niet voor haar weggelegd. Galivar was niet een man die overliep in dankbaarheid en bewondering. Sterker nog, ze had iets gezien tijdens de ceremonie dat het tegenovergestelde was dan waardering voor haar kunnen. Nu de rij met gasten zich begon te vormen om Isaia te feliciteren, besloot Diane haar ronde door de zaal af te maken en eindigde ze recht achter een bekende gestalte. 'Prinses Nakia,' begroette ze de vrouw zacht met een glimlach. 'Wat een verrassing. Ik dacht dat zijne Majesteit al mijn verzoeken om prinses Isaia's familie haar te laten komen steunen had afgewezen.'

Isaia zag in haar ooghoeken hoe Celine naar haar en Iker toe kwam lopen en nerveus draaide ze opnieuw aan de parel in haar oor. Haar blik was dan ook op haar echtgenoot gericht, maar hij leek meer te genieten van de reactie van hun gasten dan haar zelf. Voordat ze het wist, stond de landvrouwe van het Noorden echter voor haar neus en keek ze in het stralende gezicht van Celine. Ze zag er werkelijk adembenemend uit in haar blauwe jurk en het had haar specifiek in de kapel veel moeite gekost om haar ogen van de vrouw af te halen. Hopelijk had niemand het opgemerkt, gezien ze nou weer niet zo tactisch was in haar blikken en woorden. Isaia liet zich groeten op de manier van de Zomereilanden en maakte een kort schietgebedje toen Iker zich liet afleiden door de rest van het hof. Zo was ze enkel samen met de landvrouwe. 'De parels hebben de pracht van hun schenker,' vleide Isaia op dezelfde toon terug, toen ze het compliment van de landvrouwe had ontvangen. Bescheiden en gecharmeerd glimlachte ze naar de vrouw, al wilde ze niet al te enthousiast lijken. Niemand zou het vast begrijpen als plots de prinses en landvrouwe vriendinnen waren geworden, laat staan meer. 'Misschien kunnen we zo nog wel een dans delen,' opperde Isaia luchtjes. Ze had liever willen voorstellen dat ze samen zich zouden verwijderen van de bruiloft, maar dat ging nogal moeizaam als bruid. Misschien kon ze zich excuseren voor de vrouwentoilet, om daar Celine te treffen. 'Mocht er niet teveel drama in schema gepland zijn.'

Celine hield vanuit haar ooghoeken in de gaten of de prins of haar gevolg in de gaten hadden dat zij en Isaia een veel interessantere uitwisseling hadden. Het leek er echter gelukkig op dat niemand veel aandacht aan hen besteedde. Of tenminste niet op die manier. Celine ging er van uit dat ze wel bekeken moesten worden. Ze had op dit soort gelegenheden genoeg ogen op haar gericht en sinds de prinses in haar paleis aangekomen was waren de hof bewoners maar al te nieuwsgierig geweest naar de jonge vrouw. Het was dan ook niet makkelijk geweest om momenten te vinden waarop ze de vrouw tegenover haar voor even weg kon stelen van haar echtgenoot, voogd of de hofdames. Ze had erg genoten van die soms kalme, maar veelal ook intense ontmoetingen met Isaia. Met een glimlach nam ze het compliment aan en boog voorover om kort één van de parels aan te raken alsof ze ze wilde bestuderen. Het was enkel een reden om Isaia aan te kunnen raken en met glunderende ogen keek ze op haar neer. 'Een dans klinkt heerlijk, maar deze landvrouwe neemt niet vaak een uitnodiging aan.' Haar bezoeken aan Isaia waren sporadisch geweest en ze hadden weinig gepraat over de toekomst. Celine zou echter liegen dat het huwelijk geen verandering zou maken voor hun verhouding. Als het stel gezamenlijke vertrekken in zou nemen, hadden ze minder plaats voor hun ontmoetingen. Ze had er al enkele dagen aan gedacht hoe ze de bezoekjes door kon laten gaan zonder de aandacht te trekken. Ze wist niet of ze het zich zou kunnen blijven veroorloven. Zeker niet als Rohan haar nog minder ruimte zou laten met hun verloving. Celine vouwde haar handen weer samen en legde ze netjes op de bolling van haar hemelsblauwe jurk. 'Het enige wat deze dag nog zal brengen is het vieren van uw verbinding en schoonheid.' Haar glimlach schemerde nog door op haar serieuze blik toen ze zag dat anderen afwachtten tot ze Isaia gelukwensen konden brengen. 'Ach laat ik u niet langer ophouden. Mijn geschenk zal ik nog een dezer dagen komen brengen,' beloofde ze haar nog met een veelbetekenende blik.

Nakia had zich eveneens aangesloten bij de rij van bruidsgasten op het bruidspaar te feliciteren. Ze pakte een glas met Zomerwijn van één van de bedienden die langsliep met een dienblad en dronk ervan. De wijnen hier waren niets in vergelijking met de wijnen op de Zomereilanden, maar ze was hier niet om te klagen, ze had een taak te volbrengen. Nakia had al snel gezien dat Diane op de hoogte was van haar aanwezigheid en het duurde dan ook niet lang voordat ze achter zich een bekende stem hoorde. 'Diane,' zei ze met een kleine glimlach op haar gezicht. 'Ach, je kent mijn broer. Veranderd altijd van gedachten op het laatste moment.' Ze was hier alles behalve om Isaia te steunen. Diane was niet achterlijk, dus Nakia vermoedde dat ze ook wel wist dat ze hier niet was voor haar half-zuster. 'Ziet ze er niet prachtig uit?' vroeg ze, wenkend naar Isaia, terwijl ze steeds dichterbij het bruidspaar kwam om hen te feliciteren. De verstandhouding tussen haar en haar half zus was nooit erg goed geweest, het zou Nakia dan ook niets verbazen als Isaia verbaast - en wellicht niet al te blij - zou zijn met haar komst.

Diane glimlachte ongestoord door het vage antwoord van Nakia. Ze had niet verwacht dat de vrouw meteen uit de doeken zou doen wat ze hier deed, maar ze had zo haar vermoedens. Het stond haar niets aan dat ze hier was. Enerzijds omdat zij en Isaia heel goed wisten dat ze er niet voor de prinses was, anderzijds omdat Diane verwachtte dat het om haar taak ging. Ze had niet graag een publiek. 'Dat is het recht van zijne Majesteit, natuurlijk,' glimlachte ze zoals het hoorde. Hoewel ze misschien in het bijzijn van haar Koning zijn keuzes in twijfel durfde te trekken of hem van kritiek kon voorzien, deed ze dat niet buiten zijn troonzaal om. 'Ze ziet er altijd prachtig uit.' Diane's blik was terug op Isaia komen te rusten. Hoewel ze de jonge meid amper had gekend voor hun reis naar Tarth was daar verandering in gekomen door hun verblijf in het Noordelijke paleis. Hoewel Isaia misschien nog lang niet opgewarmd was naar haar, voelde ze wel degelijk dat niet enkel en alleen een plicht naar haar broer droeg. Ze was begaan met het lot van Isaia. Bovendien hoorde Diane loyaal te zijn aan de hele koninklijke familie. Het was enkel dat Galivar tot nu toe bijna al haar aandacht had opgeëist voor zijn persoonlijke klusjes. Ze had dan ook niet vaak iets voor Nakia gedaan, noch hadden ze veel interacties gehad. Toch wist ze dat het geen verrassing was dat juist zij in Tarth opdook. Galivar had een stuk meer vertrouwen in deze zus dan in de jongere prinses en halfzus. 'Heeft u uw aanwezigheid al aangekondigd bij Landvrouwe Storm of de heer Altarion? Of de Koningin zelfs? Ik kan u wel voorstellen als u dat graag wilt.' Ze glimlachte beleefd naar de andere vrouw en wachtte hoopvol haar reactie af. Diane wilde erg graag het moment dat Nakia plots voor Isaia zou staan nog wat uit stellen. Wellicht kon ze het wel helemaal voorkomen als ze maar lang genoeg tijd rekte.

Liam had de laatste weken in een storm aan emoties geleefd, wat hij zelf had benoemd als emotionele marteling. De laatste dagen was daar echter ook fysieke marteling bij gekomen: als hij ook maar iets deed wat Rohan niet zinde, dan had hij al snel de soldaten van de man op zich gekregen om zijn lichaam te verbouwen. Het zou hem niet verbazen als hij al enkele ribben gebroken had. Echter liet Rohan hem na elke fysieke optater weer opknappen door de Quandaïse geneesheer die hij mee had gebracht. De wonden in zijn gezicht waren dan ook netjes afgeplakt of gehecht en zelfs over zijn blauwe plekken had Rohan poeder laten zetten, zodat ze minder zichtbaar waren. Liam voelde zich echter wel tien jaar ouder dan dat hij werkelijk was door de ontvangen klappen. En de emotionele en fysieke martelingen hadden er tevens voor gezorgd dat Liam geen enkele stap meer buiten de grenzen durfde te zetten en dus alles deed wat Rohan zei. Hij dacht er niet eens meer over na: al zijn gedachten zaten namelijk bij zijn vrouw, dochter en familie. Nog steeds had Rohan niet laten vallen of zijn echtgenote ook bij het huwelijk aanwezig zou zijn. Liam had dus enkel kunnen wachten. Rohan had hem in één van zijn weelderig uitziende pakken laten kleden en zo volgde Liam met hangend hoofd de imposante gestalte van de politicus. Al snel kreeg hij een tik tegen zijn achterhoofd en hief hij al snel zijn kin, om zo de zaal te betreden. Zijn kroon was hij allang verloren en zijn hoofd voelde kaal zonder het zware object. Het duurde niet lang voordat ze de volledige aandacht van de gasten hadden ontvangen. Ze waren vast de twee grote afwezigen geweest tijdens de ceremonies. Liam had echter enkel maar aandacht voor één persoon: zijn ogen racete dan ook langs de gasten, scande elk gezicht, om uiteindelijk zijn blik te focussen op de meest prachtige persoon van de zaal. Hij dacht dat hij aan het schreeuwen was, om haar te laten weten hoeveel hij van haar hield en hoeveel het hem speet, maar er kwam geen geluid uit zijn mond. Zijn vrouw, zijn vriendin en zijn Koningin was gekomen en hij haatte haar daarvoor. Hoe kon haar hart zo groot zijn dat ze Muriel alleen zou laten en de dreiging van Quandaï zou komen opzoeken in dit paleis? Hij hoorde niet wat de politicus allemaal tegen hem zei.

Celine had de prins en prinses met een glimlach op haar gezicht achtergelaten om haar ronde door de zaal verder af te maken. Ze had genoeg mensen te spreken, zeker nu ze af wachtte tot Rohan zijn zet zou doen. Of Sibel. Of de Generaal. Celine had in de gaten gehouden waar deze spelers zich bevonden in de zaal. De Koningin stond met haar zuster en de jongste Halley omringd door haar adviseurs en politieke bondgenoten in één hoek van de zaal. De Halley - en Quandaïse -prinses Guila was niet ver van Sibel te vinden. De vrouwen waren al lang vriendinnen, wist Celine maar al te goed. Zo een vriendschap verspreid door het land en op afstand had ze zelf niet gekend. Zelfs Generaal Morton was niet ver van het stel te vinden. Ze zag geen enkele van haar eigen hof bewoners tussen de Westerlingen of Oosterlingen. Het ergerde haar dat zelfs op dit festijn het Noorden alsnog zo afgezonderd leek van de rest van Tarth. Dat haar bondgenoten net zoals zij zelf buitenstaanders waren. En wat voor bondgenoten waren dat? Koning Galivar had zichzelf niet laten zien op de bruiloft van zijn zus en de Quandaïers waren maar in kleine getallen op komen dagen. Rohan had ze al uren niet gezien. Ze hield plots haar pas in toen ze de zaal stil hoorde vallen. Net zoals de andere gasten waren haar ogen naar de ingang gegleden. Het koste haar nog geen tel om op het tweetal af te stappen om anderen voor te zijn, om de Koningin voor te kunnen zijn. 'Majesteit,' kondigde Celine hard aan voor ze kort maar halfslachtig naar hem boog. Ze kon echter niet te lang naar haar neef blijven kijken. Zijn voorkomen beangstigde haar. Ze had wachters rond de kamer van Liam gezet die haar hoorden te vertellen wanneer Rohan langs kwam, maar- Celine keek op Rohan neer en voelde een woede die ze met moeite onderdrukte. 'Heer Altarion, wat fijn om u eindelijk weer aanwezig te hebben,' begon ze op geforceerde toon voor ze naar voren boog en hem in een quasi liefhebbend gebaar begroette met een kus op zijn wang. 'Waar ben je mee bezig,' siste Celine hem nog toe voor ze haar gezicht helemaal weg had getrokken en haar glimlach op zette.

Rohan genoot van de aandacht die hij trok in de zaal bij zijn binnenkomst. Ieders gezicht sloeg hij in zijn hoofd op, net zoals hun locatie in de zaal en de emotie op hun gezicht. Het was een meesterzet geweest om Iker uit te huwelijken, om zo het perfecte plaatje te creëren voor zijn plan. Het bloed dat zou gaan vloeien zou zich prachtig mengen op de marmeren vloer. Zoals hij had voorspeld, was de Koningin van Tarth aanwezig met haar delegatie, net zoals de Generaal met zijn Quandaïse prinses. De adrenaline in zijn lichaam werd enkel groter door hun angstige en haatvolle blikken. Hij voedde zich op de afkeer van anderen. Maar waar was zijn Kapiteinsvriend? Juist voor hem had hij zulke mooie plannen. Veel tijd om daar over na te denken kreeg hij niet, want zijn toekomstige vrouw had hem alweer besprongen voordat iemand de kans kreeg om hem aan te spreken. Hij liet haar met nu zijn eigen afkeer op zijn gezicht kussen, maar die blik keerde al snel in amuse om. 'Hoezo? Het is toch duidelijk! Dit, mijn lieftallige landvrouwe, is namelijk het begin van revolutie,' reageerde Rohan met glunderende ogen, terwijl hij haar hand vast pakte en er even flink hard in kneep. Hij sloeg de Koning met zijn andere hand nog goed bedoeld op zijn rug en volgde vervolgens zijn blik naar de Koningin van Tarth toe. Een bijna vileine glimlach stond er op zijn gezicht bij het zien van haar blik. 'Ik stel voor dat u een goed glas wijn pakt en de beste stoel in de zaal pakt. Want, bij de Goden, wat zal dit een mooie avond worden.'

Celine voelde hoe haar gezicht met wangen die eerder rood gekleurd waren door de adrenaline van de dag en de opwinding van haar interactie met Isaia nu wit weg getrokken moest zijn. De woorden van Rohan en de hand die haar vast gegrepen had maakten haar ijskoud. Met een stalen blik zag ze aan hoe hij met zijn ogen naar iemand achter haar zocht. Ze kon zich wel in beelden wie hij die schurken lach bood. Celine blokkeerde zijn zicht door een stap dichter naar hem toe te doen. Ze legde een hand op zijn borst en probeerde de aandacht terug naar haar toe te trekken. 'Het wordt inderdaad een mooie avond, omdat we ons nieuws eindelijk aan kunnen kondigen,' bracht Celine op standvastigere toon uit. Ze zou het plan dat ze besproken hadden voor die avond niet zo gemakkelijk aan de kant laten schuiven. Even keek ze naar Liam en probeerde iets in zijn houding te vinden dat haar nieuwe zekerheid kon geven. Kon ze hem scheiden van Rohan? Zou de man toe laten dat de Koning zijn eigen vrouw kon begroeten? Haar ogen zochten naar haar wacht en met een knik van haar hoofd kwamen ze dichterbij. Maar niet te dicht bij. Ze vervloekte zichzelf dat ze het ooit een goed idee had gevonden om haar neef hier te houden zonder vrijheden. Het had hem precies op de goede plek gehouden voor de invloed van Rohan. 'Majesteit, ik neem aan dat u graag de prins en prinses wil feliciteren en natuurlijk dat u uw vrouw weer kan spreken. Mijn vertrouwde Ion kan u begeleiden.' Celine keek om naar de hoofd van haar lijfwacht die al snel een pad vrij maakte voor de Koning. 'Wij-' Haar ogen ontmoetten de vuile blik van Rohan weer en ze glimlachte lieftallig naar de man. 'Hebben namelijk een moment nodig voor ons tweeën.' Wellicht had ze hem tot een dans kunnen vragen als niet die hele verdomde zaal mee stond te luisteren naar hun gesprek. Er danste niemand meer. Gelukkig was er weer een geroezemoes op gang gekomen dat in ieder geval de akelige stilte kon verbreken.

Liam voelde zich net zo wit als dat Celine er plots uit zag. Rohan had al eerder over zijn zogenaamde revolutie gesproken en over al zijn plannen tijdens de bruiloft, maar hij had naïef gedacht dat het puur praatjes zouden zijn. Nu hij echter de politicus met zoveel zekerheid hoorde spreken- Net zoals Celine niet lang zijn blik vast kon houden, wendde hij ook zijn hoofd weg van de landvrouwe. Hij schaamde zich voor haar. In zijn nu al manen van gevangenschap dacht hij geconcludeerd te hebben dat zijn nicht net zo in de problemen zat als hij zelf. Celine leek het echter nog niet door te hebben óf het niet te willen zien. 'Landvrouwe,' zei hij dus enkel maar vlak als begroeting en bijna als afwijzing. Hij wist niet of hij haar deze gebeurtenis ooit nog kon en wilde vergeven. Zijn blik was inmiddels alweer naar zijn vrouw gegleden. Zo merkte hij de woordenwisseling tussen de twee machtige politieke spelers niet op. Pas toen de imposante lijfwacht van de landvrouwe hem een zetje in zijn rug duwde, besefte hij dat hij toestemming had om naar zijn vrouw te lopen. Zijn blik bleef nog even op Rohan hangen, wachtend op zijn bijna onzichtbare knikje, en pas daarna durfde hij zich om te draaien. Met flinke stappen, maar op bijna verveelde manier, zoals een Koning beaamde, liep Liam de zaal door. Zijn pad ging echter rechtstreeks naar Sibel toe en hoe dichter hij bij haar kwam, hoe sneller hij begon te lopen.

Sibel had de dag voor de bruiloft haar trouwe bediende gevraagd haar een slaapmiddel te geven. De vrouwen die ze meegenomen had om haar dagelijkse routine te helpen uit te voeren had ze deze keer expres gekozen met een oog op hun kennis over kruiden en andere middelen. Ze kon het niet riskeren een geneesheer of zelfs vroedvrouw mee op pad te nemen. Dat zou men zo door hebben. Het had dus maar op een verhulde manier moeten gebeuren. Het was echter een geluk de vrouwen naast zich te hebben. Ze wisten precies wat Sibel kon gebruiken om eindelijk na haar slapeloze nachten de nacht geheel in slaap door te brengen voor de lange en belangrijke dag. Ze voelde zich wel degelijk uitgeruster, maar het wachten en haar naïeve hoop lagen zwaar. De ceremonie had ze als in een trance door gezeten. Naya had ze aan haar zijde gehad om haar scherp te houden, maar uiteindelijk restte haar weinig te doen tijdens de rituelen. Pas op het feest had ze haar Koninklijke houding moeten aannemen om verre vrienden, bondgenoten, gasten, en wie nog meer aan te spreken. Ze voelde zich sterker nu ze haar taken uit kon voeren. Toch had ze naar haar zus haar hand moeten grijpen toen ze de stilte had gevoeld om haar evenwicht niet te verliezen. Het hielp niet Eddard zijn hand voor zijn gezicht te zien slaan, maar ze wist in ieder geval dat ze zich voor moest bereiden. Met een nietszeggende uitdrukking op haar gezicht had ze zich om gedraaid om Liam naast Rohan Altarion te vinden. Ze hoefde niet eens naar zijn voorkomen te kijken om te weten hoe slecht het met hem ging. Zijn ogen vertelden haar genoeg. Sibel liet Naya's hand eindelijk los en bleef afwachtend toe staan kijken hoe Celine op haar echtgenoot afgestapt was. Ze was verrast Liam naar zich toe te zien lopen en merkte pas enkele tellen later dat ze zelf ook naar hem toe bewoog. Ze hoorde de nabije voetstappen van haar wacht en gevolg, maar had verder geen oog voor de toeschouwers. 'Mijn Koning,' begroette Sibel hem met vaste stem toen ze eenmaal, eindelijk, voor hem stond. 'Liam,' voegde ze zachter en breekbaarder toe.

Voordat Liam het wist, stond zijn echtgenote voor hem en kon hij de kleur van haar ogen onderscheiden. Haar ogen hadden hem altijd al gegrepen. Het was echter alsof Liam pas weer zijn oude zelf terug had gevonden bij het horen van Sibels stem. Verwonderd bekeek hij haar gezicht, terwijl hij met zijn hand de hare zocht. 'Mijn Koningin.' Met zijn oude, charmante glimlach kuste hij de rug van haar hand, maar liet hij haar blik niet los. 'Mijn liefste.' Ondanks het onbeschrijflijke geluk dat hij voelde bij het zien van zijn vrouw was hij helder genoeg om te beseffen dat hij zich op glad ijs bevond en dat hij zijn hele familie in gevaar kon brengen bij al een simpele omhelzing. Men moest niet (ver)denken dat ze elkaar manenlang niet hadden gezien. Zijn houding was dus ook recht en bijna zakelijk. De liefde scheen er echter wel vanaf. 'Hoe is het met Muriel?' vroeg hij onmiddellijk toen hij over zijn initiële schok heen was. Hij wilde haar smeken voor elk detail over hun dochter: of ze gegroeid was en van haar onderwijs genoot, of ze nog net zo'n lieve glimlach had als eerder en of ze nog weleens naar hem vroeg. Maar vooral wilde hij weten of ze veilig was, maar zelfs dat konden ze hier niet veilig communiceren. 'En met jou?' Elke beweging die hij maakte deed pijn door zijn bezeerde ribben, maar hij zou heel Tarth door rennen als het betekende dat hij zijn vrouw kon spreken. Hij hoopte enkel maar dat ze niet teveel van zijn voorkomen schrok.

Sibels hart klopte in haar keel toen ze de glimlach van haar partner waar nam. Ze voelde tegenstrijdige emoties om tegenover Liam te kunnen staan. Hoe goed het haar ook deed hem in persoon te zien, om eindelijk zeker te weten dat hij leefde, lag er nog zo veel gevaar op de loer. Bovendien zag ze maar al te goed dat haar man geen controle had over zijn aanwezigheid hier. De kleding die hij droeg was niet iets dat hij zelf gekozen zou hebben, de schrammen en blauwe plekken waren maar half bedekt onder wat poeder en zijn ogen- Ze had moeite zijn blik los te laten. Ze wilde weten wat er met hem gebeurd was. Als ze wist wie haar Koning dit aan had gedaan- Sibel merkte dat ze fronste en naar de figuren van Rohan Altarion en Celine Storm zocht. Het was echter Liams vraag naar Muriel die haar terug bij hem bracht. Ze klopte op de hand die de hare vast had gehouden met een geruststellende glimlach. 'Muriel maakt het prima. Zoals ik in mijn brieven schreef mist ze haar vader erg, maar ze begrijpt dat hij zijn taken als Koning erg serieus neemt,' loog ze gemakkelijk. De gedachte aan het weerzien van vader en dochter had haar al wekenlang op de been gehouden. Ze wilde Liam niet enkel thuis brengen voor haarzelf, ze deed het ook voor Muriel. Liam had er hard aan gewerkt om een vader voor hun dochter te kunnen zijn. Ze stond het niet toe dat haar partner dat ontnomen werd. Zeker niet nu- Sibel glimlachte toen Liam naar haar toestand vroeg en keek naar hun handen. Ze liet hem eindelijk los om haar handen voor zich samen te vouwen. 'Het is heerlijk om een festiviteit hier in de Noordelijke hoofdstad bij te kunnen wonen en een verbintenis te vieren tussen twee jonge mensen. Het heeft me veel aan onze huwelijksdag doen denken.' Ze had meerdere malen haar hoofd gebroken over wat ze kon bespreken met Liam zodra ze hem zag. Haar raad had haar herhaaldelijk verteld niets van politiek te bespreken, niet door te laten schemeren dat ze geen contact hadden gehad, en enkel kon laten merken dat ze affectie voor elkaar hadden, geen 'liefde'. Sibel was woest geweest dat haar adviseurs zoiets geïnsinueerd hadden, maar ze had in gezien dat hun huwelijk door het volk en de adel nooit als een verbintenis uit liefde was gekenmerkt. Het zou de tegenstander enkel meer macht geven te weten dat ze de Tarthiaanse Koningin ook persoonlijk hadden weten te raken. 'Ik hoop dat u het gelukkige stel al uitgenodigd heeft om op bezoek te komen in ons paleis als we terug zijn?'

Liam voelde hoe zijn schouders zakte van opluchting bij het positieve nieuws over Muriels welzijn. Hoe zeer Rohan achter de zoon van Guila en Flynn aan zat, hoe zeer hij ook zijn pijlen op Muriel gericht had. Gelukkig was ze veilig in ofwel Evenfall ofwel Myr. 'Het doet mij goed te horen dat onze dochter haar taken zo serieus neemt en dat ze de plichten van haar vader respecteert,' loog hij net zo gemakkelijk als zijn partner. Toch deed het hem pijn om opnieuw zo lang gescheiden te zijn van zijn dochter: al die jaren geleden had hij zo zijn best gedaan om een band op te bouwen met zijn dochter, nadat hij er niet was geweest tijdens haar eerste levensjaren. Nu was zijn band met zijn partner en dochter sterker dan ooit, maar hij wist niet hoe die zouden zijn als hij zou terug keren naar huis. Of erger- Toen Sibel zijn handen los liet, vouwde hij zijn handen plechtig achter zijn rug samen en luisterde hij zakelijk naar haar woorden. Ondertussen leek zijn hart op hol te slaan door puur het aanzicht van zijn geliefde. Och, wat wilde hij haar graag aanraken en kussen en beminnen. 'Ach, Sibel, ik ben misschien enkele blonde haren verloren, maar mijn gastvrijheid heb ik nog,' grapte hij, zoals men van hem gewend was. Het was allemaal puur om de schijn op te houden. 'Het jonge echtpaar komt binnenkort bij ons langs in onze geliefde hoofdstad. We zullen een groots diner voor ze klaar zetten, op zijn Tarthiaans.' Hij zuchtte diep en moest al zijn spieren aanspannen om Sibel niet opnieuw aan te raken. Om die impuls te onderdrukken, richtte hij zich maar op de mensen naast zijn vrouw. Naya gaf hij een kus op de wang en complimenteerde haar met haar prachtige verschijning en Ed gaf hij enkel een flinke handdruk. Zijn broer deed een verschrikkelijke poging om zijn emoties te verhullen. 'Grijp jezelf bij elkaar, Ed,' murmelde hij dus met een brede glimlach naar zijn broer, zodat niemand de inhoud van zijn woorden door zou hebben. 'Het is bijna klaar.' Vervolgens richtte hij zich weer op zijn vrouw, om zo onmiddellijk weer in haar ogen te verdwalen. Bij de Goden, hij was werkelijk vergeten hoe mooi zijn echtgenote was. Het deed hem pijn dat hij in al die tijd van hun regering zijn liefde nooit publiekelijk had mogen uiten.

Rohan genoot met volle teugen van het wit weggetrokken gezicht van de landvrouwe. Ze was altijd al zo bleekjes, maar de bijna doodse kleuren op haar wangen stond haar niet goed. Hij keek dan ook geërgerd toe hoe ze zijn aandacht probeerde te blijven trekken. 'Ons nieuws is niet het enige grote nieuws wat vanavond bekend wordt gemaakt,' vertelde hij haar op mysterieuze toon, terwijl zijn ogen af dwaalden naar de Koningin. Hij wist niet hoe het zijn bedienden gelukt was, maar ze waren achter hele interessante feiten gekomen. Hij genoot er van om zulke persoonlijke informatie over de Koningin te weten. Tevens wist hij ook hoe de relatie tussen het koningspaar heel anders was dan de meeste mensen dachten. Geïnteresseerd keek hij vervolgens toe hoe de landvrouwe met de Tarthiaanse Koning sprak en hem plots het recht gaf om naar zijn vrouw te gaan. Met opgetrokken wenkbrauw keek hij de Koning aan, bijna met een waarschuwende blik, en knikte vervolgens als toestemming voor de man om te vertrekken. Hij wist toch wel dat hij de Koning onder zijn duim had zitten. De man had een erg zwakke persoonlijkheid, net zoals zijn vrouw, al respecteerde hij die laatste meer. De lieftallige glimlach die zijn toekomstige vrouw hem schonk, spiegelde hij in zijn eigen gezicht en zo gleed zijn arm om haar middel heen. Het gaf hem de kans om met zijn giftige stem in haar oor te spreken. 'Als jij mijn plannen probeert te dwarsbomen, dan volgt eenzelfde lot als die van de Koning jou,' siste hij. 'Mijn sympathie stopt ergens.'

Nakia glimlachte beleefd bij de opmerking dat Isaia er altijd goed uitzag. De relatie tussen haar en haar jongere halfzus was nooit sterk geweest. Het was dan ook dat Galivar haar aanwezigheid op de bruiloft had geëist, anders was ze hier niet geweest. Ze wist echter ook dat ze haar broer's vertrouwen had en schond dat niet graag. 'Ik heb mijn bezoek niet aangekondigd, maar ik weet zeker dat de Landvrouwe weet van mijn aanwezigheid.' Ze kon zich niet voorstellen dat er iets langs de netten van Celine Storm heen glipte, het was tenslotte haar paleis. Als ze niet op de hoogte was van Nakia's aanwezigheid, moest ze eens hoognodig iets doen aan haar paleiswacht en informanten. Of Rohan Alterion op de hoogte was van haar aanwezigheid, wist Nakia niet, maar wellicht dat het beter was als hij in het donker gelaten zou worden. 'Ik denk dat de koningin wel andere zaken aan haar hoofd heeft dan het vriendelijk ontvangen van een prinses van de Zomereilanden, denk je niet?' Nakia liet haar blik op de Tarthaanse Koningin vallen, die met haar Koning stond te praten. Ze werd omringt door haar gevolg, al had Nakia zelf maar weinig interesse in de vrouw, ze kwam hier voor andere zaken. 'Wellicht dat je me kan voorstellen, nadat ik Isaia en Iker heb gefeliciteerd?' stelde ze uiteindelijk voor en liet haar blik op de vrouw naast haar vallen. Vanuit haar ooghoeken zag ze de Landvrouwe van het Noorden aan de zijde van Rohan Alterion staan. Ze vroeg zich af of Diane haar taak al had uitgevoerd en dat het slechts een kwestie van wachten was, of dat nog moest beginnen. Dit zou ze echter niet hardop uitspreken, ze wilde niet dat de mensen hier in de zaal ook maar iets van een vermoeden zouden hebben dat Galivar achter de moord van de Quandaïse politicus zou zitten.

Celine had haar adem ingehouden terwijl ze Liam weg zag lopen met haar lijfwacht. Ze verwachtte ergens nog dat Rohan hem tegen zou houden. Tot nu toe had hij haar nog niet in het openbaar direct tegen gesproken, maar ze ging er van uit dat dat enkel een kwestie van tijd was. Celine voelde de arm van Rohan om haar middel glijden en rechtte haar schouders terwijl ze vele nieuwsgierig blikken op hen gericht zag. Het moest niemand meer verbazen wat hun aankondiging zou zijn die avond. Echter was ze wel verontwaardigd dat Rohan meer op zijn planning had staan. 'Ik zou het op prijs stellen als dat nieuws ook eerst met mij gedeeld wordt,' merkte ze met een glimlach naar de man naast haar op. Zijn venijnige woorden drongen langzaam tot haar door en met een ijzige blik sloeg ze hem gade. Het deed haar heel wat haar neef zo- gebroken te hebben gezien. Waar Rohan toe in staat was had Celine nog maar half meegemaakt. Ze wist van de geruchten over het gevangenschap van Flynn Barnes en Guila Halley, maar er was nergens bewijs voor geweest. Ze liet zijn blik los om een bediende met zomerwijn tegen te houden en voor hen beiden een glas te pakken. Ze hield er één Rohan voor en glimlachte naar hem. 'Mijn beste heer, u vergeet dat wij Noordelijke vrouwen onze mannen altijd dwars liggen.' Celine was sterker dan haar neef. Ze had geen partner of nageslacht waar misbruik van gemaakt kon worden of waarmee hij haar kon chanteren. Ze was niet op die manier bang voor Rohan Altarion. 'Zullen we onze toost maar eens uitbrengen?'

Terwijl Diane's aandacht op Nakia was gericht had ze niet meteen door gehad dat de menigte plots met hele andere zaken bezig was geweest dan enkel het net getrouwde paar. 'Ik moet u adviseren toch zeker de Landvrouwe aan te spreken. Ze is al erg-' Ze zocht even naar het juiste woord terwijl een glimlach over haar gezicht gleed. 'Zuur dat Zijne Majesteit niet is op komen dagen.' Ze keek de zaal rond om het gezicht van de statige vrouw te vinden toen ze pas merkte hoe stil het geworden was. Ook zij zag Rohan met Liam en voelde hoe er een rilling over haar rug trok. Diane had bijna een fout gemaakt toen ze de Tarthiaanse Koning op had gezocht in zijn vertrekken weken geleden. De manier waarop hij tot haar had gesproken, de wanhoop in zijn ogen en de herinneringen aan zijn bezoek aan de Zomereilanden- Diane had hem graag willen helpen en misschien had ze hier en daar wel wat broodkruimels laten vallen voor het netwerk van haar oude bekende. Ze had hem echter niet kunnen vertellen over de plannen van Galivar. Het zou haar loyaliteit te boven gaan. En zou haar haar eigen kop kosten. Vanuit haar ooghoeken had ze toe gekeken hoe de man naar zijn vrouw geleid werd. Ze vroeg zich af wat Liam zou doen als hij wist van de zwangerschap van de Koningin. Met een kleine zucht en glimlach richtte Diane zich terug op Nakia. 'Natuurlijk, prinses. Het is erg verstandig haar de ruimte te bieden nu.' Ze was inmiddels maar aan de zijde van de legerleider gaan staan om duidelijk te maken dat ze haar niet alleen zou laten nu ze dichter bij het paar kwamen in de rij. Als ze de ontmoeting niet kon rekken, kon ze tenminste erbij blijven als Isaia haar zus moest begroeten. Hopelijk gaf dat haar prinses net wat meer reden om niet haar vurige karakter te tonen. 'Heeft u nog nieuws meegebracht van de Zomereilanden? Is Hare Majesteit al in verwachting? En hoe staat het met uw vloot?' De brieven van Galivar brachten nooit genoeg informatie voor haar gretigheid.