De bruiloft van Iker en Isaia

Ze zag de wachter nog een stap dichter naar haar toe zetten en afkeurend siste ze naar hem. 'Correctie: zet nog één stap en ik zorg dat je jouw benen nooit meer kan gebruiken!' Het waren niet compleet loze dreigingen: in principe wist ze precies waar ze het been met een scherp voorwerp moest raken om ervoor te zorgen dat de benen nooit meer werkzaam waren, maar haar idee werd gecompliceerd door het feit dat ze géén wapen had. Echter hield ze haar zelfverzekerdheid en rechtte ze haar rug nog een beetje meer toen ze Eddard om haar heen been voelde grijpen. 'Dit is verdomme míjn bruiloft en als je nog-' Ze werd echter in haar dreigingen gestoord door de plotse verschijning van haar voogd. Met grote ogen keek ze toe hoe Diane voor haar kwam staan en de wachter tevens dreigend en waarschuwend aan sprak. Ze liet zich (voor eens) niet twee keer hetzelfde zeggen door Diane en draaide zich meteen om naar Eddard, om één van zijn armen om haar nek te wikkelen en zo een poging te doen hem op te laten staan. Gelukkig waren zijn benen minder hard geraakt dan zijn romp, armen en gezicht en deden ze samen nog best goed werk. 'Doe verdomme voorzichtig,' siste ze haar voogd nog toe, terwijl ze met Ed weg glipte van de chaos rondom de Koning. Hij was niet meer te redden. 'Kom mee,' murmelde ze tegen haar beste vriend. 'We moeten de zaal uit zien te komen.' Echter waren alle deuren dicht. Bij de Oceaan nog aan toe-

Flynn voelde hoe de adrenaline plots door zijn lijf gierde. De tijd die hij de afgelopen weken had gespendeerd om zijn lichaam in top conditie te krijgen, gepaard met zijn mentale toestand en de slapeloze nachten, gaven zijn lichaam een golf aan energie die hij in lange tijd gevoeld had. Toen hij Rohan zijn wapen zag grijpen en hem zo kwelde, voelde Flynn dat zijn mondhoeken omhoog krulden. Had hij hier niet al slapeloze nachten mee gevuld? Door te fantaseren hoe hij de politicus eigenhandig tegen zou vechten, hem zelf helemaal in stukken kon hakken tot er amper iets van hem over was. De beelden hadden hem soms beangstigd, het bloed op zijn handen had gestonken, maar nu zou zijn woede op geen andere manier gestild kunnen worden. Hij zou hier vandaag met het bloed van Rohan Altarion op zijn handen weg lopen. Hij besteedde geen aandacht aan de landvrouwe maar wachtte ongeduldig de aanval van Rohan af. Zodra deze kwam was hij er klaar voor. Hij voelde zich zo bereid als maar zijn kon om dit gevecht aan te gaan. Met op elkaar geklemde kaken ging hij dus ook het spel met de Quandaïer aan en ontmoette zijn zwaard met iedere steek. 'Je maakt een grote fout, Rohan,' riep hij tussen de slagen door en zwaaide vervolgens met al zijn kracht richting de man. 'Je zal geen stap meer buiten deze ruimte zetten als ik met je klaar ben!' Er was geen stoppen meer aan. Nu Flynn zijn adrenaline had omarmd zou iemand anders hem tegen moeten houden.

Guila had gedaan wat haar echtgenoot had gezegd en verder niet meer gesmeekt om anderen te helpen. Ze had zich geklemd om zijn arm en bleef zo angstvallig dichtbij hem, terwijl ze zich door de mensenmassa hadden bewogen. Echter had Rohan hen meteen gevonden... De nacht ervoor had ze nog met Flynn samen gezeten en hadden ze allebei besloten dat al hun handelen uiteindelijk puur gericht moest zijn op hun zoon. Als ten minste één van hun het zou overleven... Guila was ongelofelijk kwaad op haar echtgenoot geworden na die woorden, maar ze wist dat hij de waarheid sprak. Ze liepen teveel gevaar om dit risico niet besproken te hebben. Toen haar echtgenoot dan ook in gevecht raakte met Rohan had ze hem nog even met tranen gesmeekt om het niet te doen, maar ze wist dat ze hem niet kon tegen houden: dit was precies waar Flynn op gewacht had. Guila had zichzelf inmiddels uit doodsangst met haar rug tegen de muur gedrukt, om zich zo klein mogelijk te maken, maar desondanks had Rohan haar toch gezien. Ren, prinses... Ondanks dat Clementine de meeste wachters ook bezig hield met haar zwaard zag Guila hoe er één op haar af kwam. Ze dacht niet dat ze in haar angst en verdriet nog helder kon nadenken, dus begon ze te rennen. Ze wist niet waar naartoe. Deur na deur was gesloten en er hadden zich al kluwen mensen voor de deuren gevormd. Ze wurmde zich tussen de mensen door met klamme handen en de doodsangst in haar ogen en het was dan ook een kwestie van tijd tot ze over een paar benen zou struikelen. Er leek namelijk één zich te openen... In pure paniek kroop ze van de grijpende handen achter zich weg, richting de open deur, maar ze wist dat ze aan de Goden overgelaten was. Zo voelde ze dan ook een paar armen om haar heen en gillend werd ze opgetild. Al snel werd een hand voor haar mond geslagen en kon ze geen geluid meer uitbrengen. Ze kon nauwelijks ademen. Het was alsof ze de scene in Quandaï opnieuw beleefde: toen werd ze ook weggedragen van haar gewonde echtgenoot weg. Toen was ze aan het gillen, nu kon ze geen geluid uitbrengen. Ze ging nu ook niet naar de Moeder toe, maar naar de politicus. Ze probeerde zich aan elk persoon vast te grijpen, riep ieder voor hulp, maar de meeste mensen waren ofwel in pure paniek aan het vluchten, ofwel zelf in gevecht. Uiteindelijk verloor ze dus haar grip en was ze kansloos tegenover de nog onbekende wachter. Ze begon dus maar stilletjes te bidden, terwijl de tranen over haar wangen stroomden.

Eddard keek met grote ogen toe hoe de prinses de vele malen grotere wachter flink intimideerde met haar woorden. Zelfs hij schrok terug van haar felle woorden. Hij vreesde echter dat het niet genoeg was. Toen hij plots ook de voogd van Isaia zag, dacht hij er amper over na of ze wel of niet weg konden komen. Hij liet zich maar door zijn vriendin vast grijpen en kwam zo met wat moeite overeind. Terwijl ze weg liepen wierp hij een bezorgde blik achter zich. 'Liam,' fluisterde hij zacht. Hij moest met zijn ogen knipperen toen hij dacht dat een vrouw, die voogd van Isaia, een wachter met één beweging neer leek te halen. Toen hij weer keek stond ze echter weer hulpeloos met haar handen opgericht voor een andere Quandaïer. Ed moest zijn aandacht terug op zijn benen vestigen om maar niet over zijn eigen voeten te struikelen en liet zich zo door Isaia de zaal door leiden. Verward keek hij op toen ze niet verder leek te gaan en zag hij ook met een brok in zijn keel de dichte deuren en het drietal bewakers. Hij greep zich steviger aan de prinses vast en kneep hard in haar huid. 'Ik- Laat me maar, Isaia, Sibel's wachters-' Hij had zijn Koningin al niet meer gezien sinds hij op Liams aanvallers afgestormd was. Echter wilde hij niet de vrouw naast zich in meer gevaar brengen. Dat ze hem nu hielp- Ze stonden niet aan dezelfde kant. Net toen hij zich met loze bewegingen los probeerde te wurmen, merkte hij een gestalte op die de Quandaïse wachters benaderde. Ed moest het al aangevoeld hebben, want toen hij de figuur beter bekeek herkende hij het gelaat dat onder de helm zat. 'Kain,' zei hij zacht en plots ook beschaamd. Hij had zich als een idioot gedragen en nu zouden en Isaia en Kain meer risico lopen.

Indra had afgewacht. Ze had haar tijd genomen. Men zou misschien denken dat in een chaos als deze er geen tijd te verspillen was. Indra had altijd gedacht dat juist overhaaste reacties het probleem waren. Bovendien moest ze voorzichtig zijn. Als ze de Koning nu te hulp zou schieten, zou ze indirect de onafhankelijkheid van het hele kamp overhoop halen. Hoe vaak was ze daar al niet van beschuldigd sinds ze een vriendschap met Liam Halley had? Het had haar ook nog niet erg veel opgeleverd om de man als vriend te hebben. Het had enkel voor meer problemen gezorgd. Maar Indra wist wat voor waarde zij hechtte aan de man en wat voor waarde hij had voor heel Tarth. Ze kende de voormalige Koningen niet, maar hoe Liam het aan pakte- Ze had meer hoop gehad voor het land dan voorheen. Hij had het voor elkaar gekregen dat ze niet langer de adel verafschuwde zoals ze een groot deel van haar leven in haar hoofd ingeprent had. Bovendien kon ze zich de chaos niet veroorloven als één van de monarchen gedood zouden worden. Alleen al de afwezigheid van Liam had voor onstabiliteit gezorgd die tot in het kamp gevoeld kon worden. Toen Indra eindelijk een groot genoeg gat zag, had ze haar zwaard er bij gepakt en was ze tegen de stroom mensen in gegaan. De meesten wilden de deuren bereiken. Ze begrepen goden zij dank dat de situatie snel aan het escaleren was. Ze zag wachters elkaar te lijf gaan. Het verontruste haar vanuit haar ooghoeken haar Kapitein in gevecht te zien met Rohan, maar ze zou hem nooit op tijd kunnen bereiken. Ze hoopte dat Clementine zijn rug had. Haar aandacht was nu op de Koning gericht. Ze bewoog zich zelfverzekerd tussen enkele wachters door en haalde uit naar een enkeling die dacht haar weg te kunnen versperren. Uiteindelijk kwam ze bij het levenloze lichaam van Liam en keek ze bezorgd naar de jonge vrouw die naast hem stond met bebloede handen. Er lag een neergehaalde wachter bij hen. Indra vocht tweemaal een Quandaïer van zich af voor ze ook maar een hand op de Koning kon leggen. Toen dat eindelijk lukte greep ze hem te midden van de chaos stevig vast en begon hem van het geweld vandaan te slepen.

Met de breedste grijns sinds zijn komst in Tarth vocht hij met de Kapitein. De twee mannen waren aan elkaar gewaagd. Uiteraard probeerde Rohan gebruik te maken van het zwakke been van de man, echter leek de Kapitein geleerd te hebben hoe hij met zijn zwakkere plek om moest gaan. 'Ik maak jouw dood langzaam, bastaard!' riep hij terug naar de man met een glunderende blik. 'En ik laat jouw vrouw toe kijken. En dan gaat zij dood. En dan kijkt jullie zoon! En als laatste dood ik hem!' Zijn woordenmassa leek echter steeds moeizamer te worden: hij verweet het eerst aan de inspanning die hij leverde met het vechten, echter leek het alsof een onzichtbare hand zijn keel steeds vastpakte, dan weer los liet, en vervolgens weer vast pakte. Het zat Rohan niet lekker en daardoor verloor hij zijn concentratie. Het gaf de Kapitein de kans om flink uit te halen en Rohan kon de aanval maar net afwenden. Het zorgde er wel voor dat hij door één van zijn benen zakte en stond te wiebelen. De blik van euforie op het gezicht van de man tegenover hem liet hem echter bijna kotsen. Op hetzelfde moment zag hij echter ook een ander gezicht... 'Grijp hem!' bulderde hij naar Iker toe door zijn gehoest en gestuntel heen en zo zag hij dat Iker de Kapitein vast greep. 'Ik zei toch dat het langzaam zou gebeuren, Kapiteintje?' Tegelijkertijd keek hij tevreden toe hoe niet alleen Guila naar hem toe werd gedragen, maar ook tevens Celine. Door zijn ademnood heen liep hij toch nog naar de twee toe, om beiden nog eens uitgebreid over hun wang te strelen. 'Jullie zijn mijn laatste middel om Tarth in mijn greep te krijgen,' glunderde hij, al voelde hij toen opnieuw dat hij geen adem kreeg. 'Jullie zullen mij alles-' Opnieuw geen adem, maar het leek echter steeds erger te worden. Met grote, paniekerige ogen klauwde hij met zijn handen naar zijn keel toe en keek hij zo achterdochtig om hem heen. Wie was hem aan het proberen te doden?

Diane hield haar adem in terwijl ze de wachter voor zich aan bleef keken. Hij twijfelde lang genoeg om Isaia een gat te geven om te vluchten. Ze zag het niet zo zitten dat ze per se die Halley vriend van zich mee moest nemen, maar ze wist dat ze op het punt stond eenzelfde stomme fout te maken. Bovendien was het al een hele opluchting dat de prinses naar haar had geluisterd. Ze moest glimlachen om het feit dat ze dat eindelijk voor elkaar had gekregen zonder dat ze weerwoord had gekregen. Maar haar werk zat er nog niet op. Toen haar prinses weg was dikte ze haar hulpeloze optreden nog meer aan. Haar argument gold enkel voor Isaia. Zelfs een niet erg intelligente wachter zou begrijpen dat de voogd van een prinses niet dezelfde problemen zou veroorzaken. Ze zag al aan het gezicht van de man dat hij op het punt stond die gedachte af te maken. Diane liet zich met een gil vast grijpen, maar hield haar hand dicht bij haar middel om op het juiste moment het puntige mes dat ze in haar ceintuur droeg met een vlugge beweging op een dodelijke plek te steken. Terwijl ze met de man op de grond viel, wreef ze het lemmet schoon aan het donkerrode uniform. Triest bekeek ze het levenloze gezicht van Quandaïer. Het doden gaf haar nog altijd hetzelfde gevoel, maar er was nooit tijd om daar lang over na te denken. Diane had zich dichter naar de Koning bewogen toen al meerdere wachters haar omsingelden. Met een hulpeloos gebaar had ze zichzelf tussen Liam en de Quandaïers geplaatst, afwachtend. Echter hoefde ze niet veel meer te doen. Vanuit haar ooghoeken had ze de Generaal gezien die kundig haar tegenstanders uitschakelde en de Koning weg droeg. Toen hij buiten bereik was, liet ze zich jammerend op haar knieën vallen om vast gegrepen te worden door één van Rohans mannen die haar mee nam. Ze ging precies de goede kant op. Ze werd achter de twee andere vrouwen gezet en sloeg zo met een minieme glimlach haar meesterwerk gade. Het gif was zijn werk aan het doen.

Iker had de haren wel uit zijn hoofd kunnen trekken terwijl iedere persoon precies hetgeen leek te doen wat ze niet hoorden te doen. Hij had Rohan regelmatig proberen te ondervragen of hij een bloedbad aan zou richten en hij had steeds negatief gereageerd. En toch begon de drama die Rohan maakte steeds grotere dimensies aan te nemen. Hij had er enigszins voldoening uit gehaald om het Koninklijke paar en hun fouten eindelijk recht gezet te horen worden, maar hij merkte zelf de aandacht en controle te verliezen. Toen Isaia er ook nog eens vandoor ging om die Halley te helpen, kwam hij zelf ook in beweging. Hij had Rohan gezocht om hem in confrontatie met Flynn Barnes te vinden. Het had zijn woede ook al snel aangewakkerd. Terwijl hij zij eigen wachters nog instructies gaf om de prinses in de gaten te houden en om Rohans mannen te helpen bij de deuren, was hij dichter naar het gevecht gelopen. Waarom zijn landgenoot het in zijn hoofd had gehaald om Kapitein Barnes te bevechten kon hij zich niet bedenken, maar hij had geen tijd zijn keuzes in twijfel te trekken. Hij had voor een korte tijd de wachters rondom Guila geholpen, maar de vrouw was al snel ontsnapt mede dankzij de felle verdediging van die andere verrotte Kapitein. Toen Guila uit zicht was en de vrouwelijke soldate ervoor leek te kiezen om zich te gaan mengen in het gevecht tussen Rohan en Flynn, deed hij dat ook. Iker had de brute man van achter benaderd en had zijn landgenoot het teken gegeven dat hij bij kon springen. Toen Rohan hem dus aanspoorde Flynn te grijpen, deed hij dat ook en wist het zwaard uit zijn handen te trekken. 'Denk er maar niet aan je vrij te vechten, Flynn. We hebben je vrouw.' Iker wees naar zijn voormalige verloofde en glimlachte zonder enige plezier of emotie. Zijn aandacht werd snel weer getrokken door de politicus. Een stilte trok rond de groep wachters en gevangenen. 'Sta daar niet zo!' riep Iker plots, angstig. 'Help hem dan!' Hij had de Kapitein naar één van zijn wachters geduwd om zelf naar Rohan te snellen en de man bij zijn schouders vast te grijpen. 'Bij de Moeder, Rohan,' begon hij vol afgrijzen.

Rohan wist dat er iets mis was en dat probeerde hij de prins, die inmiddels voor hem neer was geknield, duidelijk te maken. 'Iets- het is- fucking gif!' Hij kreeg bijna geen woorden meer uit zijn keel, dusdanig voelde het alsof zijn keel dichtgeknepen werd. Hij raakte erdoor in paniek. Bijna spastisch bewoog hij zich in alle hoeken en staten om maar dat beetje lucht weer binnen te krijgen. Zo was hij op zijn handen en knieën belandt en hapte hij maar constant naar adem, terwijl zijn neusvleugels in paniek zich introkken. In een laatste waas van energie pakte hij de kraag van Iker vast en trok hij hem zo naar zich toe. 'Onthoud...' adempauze '...nietsnut...' Hij siste de woorden moeizaam, terwijl zijn ademhaling steeds meer rochelend begon te klinken. 'Onthoud dat de Moeder áltijd overwint.' Met die woorden kon hij zichzelf niet meer overeind houden en zakte hij op de vloer neer. Hij had niet eens meer de energie om zichzelf op zijn zij te draaien, om zo meer adem binnen te kunnen krijgen, en zo trok zijn borstkas onnatuurlijk ver naar binnen voor het laatste beetje adem. Op zijn gezicht stond nog steeds de manische lach van daarvoor. Misschien zou hij een martelaar worden voor de Moeder: zo zou hij nooit vergeten worden. Voordat het zwart werd voor zijn ogen zag hij tot zijn eigen schrik die manische glimlach bijna weerspiegeld in het gezicht van die fucking bediende van de prinses van de Zomereilanden. Dat fucking toetje... Hij blies zo zijn laatste adem uit.

Iker keek met een wit weg getrokken gezicht toe hoe de man maar naar adem bleef happen. Gif? Hoe kon het dat iemand Rohan Altarion zo had weten te ondermijnen? De man had onschendbaar geleken in zijn zelfvertrouwen. Hij had zijn grootse plannen misschien nooit gedeeld, maar Iker had geweten dat er veranderingen stonden te gebeuren in Tyrosh. De Quandaïers zouden tenminste de stad overnemen zodra Celine en Rohan getrouwd waren. Maar nu- 'Rohan!' riep Iker uit en greep hem bij zijn schouders vast nadat hij zijn woorden uitgesproken had. 'Moeder laat het niet waar zijn!' Zijn toon was doordrenkt van de wanhoop. Ongelovig keek hij toe hoe de politicus, de vertrouweling van zijn Moeder, zijn laatste adem uitblies en zijn lichaam plots stil lag. Iker had het idee dat de hele zaal stil gevallen was. Dat was echter maar de halve waarheid. Hij hoorde nog steeds gasten in paniek eisen dat deuren voor hen geopend werden en er was nog genoeg ijzer op ijzer te horen terwijl de wachters door vochten. Na wild aan Rohans schouder geschud te hebben, stond Iker op en viel zijn blik op de toeschouwers. Flynn Barnes, Guila Halley, Celine Storm. Ze zouden stuk voor stuk de schuldige kunnen zijn voor de moord van zijn landgenoot. Een korte blik om zich heen op de mannen van Rohan die hem verward en afwachtend aan keken gaven hem de laatste duw in de rug om zijn stem te verheffen. 'Niemand!' schreeuwde Iker. 'Niemand verlaat dit paleis tot ik en mijn mannen uit vinden wie de moord van Rohan Altarion op zijn geweten heeft! Tot de vertrouweling van de Moeder en zijn dood gerechtvaardigd zijn! Stuur iedereen naar hun vertrekken en-' Hij stapte op de Kapitein af en vervolgens op de prinses en landvrouwe. 'Laat niemand gaan tot ik weet-' Iker keek met een rood aangelopen hoofd naar vrouwe Storm die hem poogde te onderbreken en plots in een zelfde gekuch uitbarstte als Rohan.

Celine had al geen grip meer op de situatie gehad sinds Rohan binnen was gekomen met Liam. Ze had het niet willen erkennen, maar moest dat nu wel. De chaos die ze voor zich zag, het bloed dat vloeide van haar wachters en soldaten, de gasten die elkaar verdrukten- Celine voelde hoe haar loze woorden geen nut meer hadden. Niet om Rohan aan te spreken en op het matje te roepen, noch om haar eigen hof nog aan te kunnen sturen. Ze was plots zo moe. Alles wat ze tot nu toe had gedaan was waardeloos geweest. Eenmaal vast gegrepen door een stel Quandaïers, was ze bij andere gevangenen gebracht. De schaamte die ze voelde terwijl ze naar Guila keek, naar de vechtende massa, naar de krankzinnige Rohan, maakte haar echter alleen maar feller. Ze had de mannen om haar heen vervloekt en van schande beschuldigd. Ze had in een wanhopige zet zichzelf los proberen te trappen. Niets mocht baten en ze had enkel toe kunnen kijken hoe haar hele feest, haar harde werk, haar hof langzaamaan van al zijn aanzien werd ontdaan. Uiteindelijk bleef ze uitgeput in de armen van de wachters hangen en keek naar de politicus. Hij had alles verpest en- De verbazing die ze op het gezicht van de prins zag en de woede op dat van Rohan benamen haar plots de adem. Iemand had de man weten te vergiftigen? Haar ogen schoten door de zaal, alsof ze zo plots de aanstichter zou kunnen vinden. Toen ze Iker ineens de aandacht op zich hoorde nemen, wilde ze demonstreren. 'U vergeet, prins Iker, dat ík nog altijd de Noordelijke landvrouwe ben! U heeft geen recht te eisen wat er met mijn gasten gebeurd. U kunt niet zomaar-' Midden in haar zin stopte ze en hapte naar adem. Er kwam maar geen lucht binnen. Het verraste haar zodat ze nog niet eens goed door had wat er met haar gebeurde, voor ze al schokkend uit de grip van de soldaat op de grond viel en het zwart voor haar ogen werd.