De bruiloft van Iker en Isaia

'Hoezo? Mijn plannen gaan jou niets aan,' merkte Rohan achteloos op, terwijl zijn ogen op de gasten bleven rusten. Specifiek lette hij vooral op de Koning en of hij niet zijn boekje te buiten ging. De wachter die hij aangesteld had om op de Koning te passen, had nog niet ingegrepen en Rohan moest dat maar zien als goed teken. 'Jouw plannen met de prinses heb jij namelijk ook niet met mij gedeeld. Of moet ik zeggen: jouw náchten met die trut van de Zomereilanden.' Hij trok een wenkbrauw naar haar op en schudde vervolgens geamuseerd zijn hoofd. Geen enkel stukje informatie ging langs hem als het op dit paleis aan kwam. Celine had allang niet meer de touwtjes in handen. Rohan pakte de wijn aan en luisterde naar de woorden van de vrouw tegenover hem. Die opmerking van rebellie was wel het laatste wat de politicus wilde horen. 'Maar déze Noordelijke vrouw zal luisteren naar haar echtgenoot, zoals een goed echtgenoot betaamt.' Rohan klopte daarbij minachtend op de hand van de landvrouwe en schudde zijn hoofd. 'Onze toost kan wel wachten. Ik heb een belangrijkere toost te brengen,' merkte hij op met opnieuw glunderende ogen. 'Een toost op de gezondheid van de Koningin.' Zijn ogen gleden af naar het Koninklijk echtpaar en hij begon zijn keel al te schrapen in voorbereiding op zijn speech naar de gasten. Celine had hij inmiddels achteloos opzij geduwd.

Celine voelde met ieder woord dat ze minder geduld had voor de ondermijnende acties en woorden van Rohan. Ze wist niet of het altijd al gedoemd was te falen, maar ondanks wat ze haar adviseurs had verteld had ze geen band met de man op kunnen bouwen gebaseerd op een wederzijds voordeel. Maar tot nu toe- Celine merkte hoe haar gezicht viel toen ze Rohan Isaia hoorde noemen. Haar blik gleed als vanzelf naar de prinses toe die onwetend en in al haar pracht de gasten begroette. Ze was zo voorzichtig geweest en erger nog; ze had zo veel vertrouwen in haar hof gehad. Celine's gezicht verharde meteen bij de achteloze opmerking van Rohan. Geen haar op haar hoofd zou er aan denken om zo ondergegraven te worden door de politicus. Ze begreep heel goed dat ze nu geen keus meer had wat betreft het huwelijk, maar het laatste wat ze wilde was dat een zaal vol gasten zou toekijken hoe Rohan haar kleineerde en haar macht ontnam door met andere aankondigingen de aandacht te verplaatsen. Toen ze de hand van de man op haar lichaam voelde duwen, pakte ze hem stevig vast en knikte naar een enkele wacht die aarzelend toe had staan kijken. De man wenkte al snel naar de muzikanten die hun muziek staakten terwijl haar hof nieuwsgierig zich tot haar richtten. Celine stak haar arm door die van Rohan en opende haar mond om luid het publiek toe te spreken. 'Geachte dames en heren,' begon Celine luid en duidelijk. 'Het Noorden verheugd zich u te gast te hebben en mee te kunnen genieten van het vieren van het huwelijk tussen de Zomereilanden en Quandaï. Hoewel we niet de aandacht van het gelukkige paar willen overnemen, zouden Rohan Altarion en mijzelf toch gebruik willen maken van deze gelegenheid om ander vreugdevol nieuws te delen. Binnenkort zal ook het Noorden zich verbinden aan Quandaï door middel van een huwelijk.' Met een glimlach keek Celine om naar Rohan en kneep flink in zijn arm. 'Ik deel met veel plezier het nieuws van de verloving van uw Noordelijke landvrouwe aan de heer Altarion.' Zoals ze haar hof had geïnstrueerd reageerden ze met applaus dat enkel aanzwol voor Celine de man naast zich met enige dwang kuste.

Sibel knikte met een glimlach toen ze kort naar het jonge stel keek. 'Ik had niet anders verwacht. Ik kijk er naar uit hen op onze manier welkom te mogen heten in Tarth. Jouw broer spreekt lovend over de prinses.' Het laatste zei ze met een oog op haar schoonbroer gericht. De jonge man leek al de hele dag bloed nerveus. Ze had geprobeerd hem gerust te stellen, maar het bleek steeds moeilijker met de minuut. De emoties die hij nu toonde kon ze niet goed gebruiken en ze probeerde dan ook te suggereren dat hij misschien het nieuwe paar maar eens moest gaan feliciteren. Ze keek toe hoe Liam haar zus en zijn broer begroette en keek vervolgens toe hoe Eddard met hangende schouders af droop. Ze wist dat niet enkel zij opgelucht was om Liam eindelijk weer te zien, maar het maakte haar ook enkel maar moeilijker zich goed te houden voor de toeschouwers. Juist toen ze Liam om een dans wilde vragen, als dat toegelaten zou worden, merkte ze de commotie achter haar partner op. Ze had voor even niet aan Celine of aan Rohan gedacht terwijl haar aandacht zo gefixeerd was op Liam. Nu veel van de gasten eveneens zich op de landvrouwe en Quandaïse politicus hadden gericht, stapte Sibel dichter naar haar echtgenoot om zij aan zij naar de aankondiging van Celine te luisteren. Ze had Liams hand stevig vast gepakt om de woorden aan te horen. Het was geen verrassing. Haar raad had het enkel een kwestie van tijd geacht tot een huwelijk aangekondigd zou worden. Toch voelde Sibel een weerzin en kneep ze hard in de hand van haar Koning. Terwijl een deel van de zaal applaudisseerde sloeg ze het tafereel zwijgend gaande. 'Je moet hier weg,' fluisterde ze zacht maar met een aandringen. Dit was geen situatie waarin Liam in het paleis kon blijven.

Rohan keek de vrouw naast hem met gemixte emoties aan tijdens haar uitbarsting van plotse informatie. Het deerde hem niet dat hun bruiloft aangekondigd werd, maar het deerde hem wel dat Celine niet naar hem leek te luisteren. Toen ze hem plots ook kuste, was de hele maat vol. In een kwade beweging liet hij de inhoud van zijn wijnglas over haar jurk heen sijpelen en gebaarde hij tegelijkertijd dat de wachters haar mee moesten nemen. 'Ik denk dat het tijd is voor een nieuwe jurk,' stelde hij op lieflijke toon vast. 'Je wilt toch niet met vieze vlekken in jouw eigen paleis rondlopen, landvrouwe? De schande.' Rohan keek tevreden toe hoe Celine af droop en nam vervolgens zelf het middelpunt van de aandacht op voor zijn verdere aankondigingen. 'Ach, maar ons toekomstig huwelijk valt natuurlijk in het niets bij het vreugdevolle nieuws van de Koningin,' grijnsde hij breed, waarna hij met een groots gebaar naar de Tarthiaanse Koningin wees. 'Ach, Sibel, vertel het de gasten zelf eens!' Hij spoorde de vrouw met wat gebaren aan, maar het was duidelijk dat de Koningin haar mond niet zou openen. Ze was gelukkig wijs genoeg om hem nu niet aan te vliegen, al zou dat de situatie nog een stuk interessanter maken. 'Ik prijs mij gelukkig dat ik dit nieuws mag delen, want... onze geëerde Koningin blijkt in verwachting te zijn van een tweede kind! De Goden geprezen!' Hij klapte in zijn handen en keek toe hoe ook de rest aarzelend begon mee te klappen. Enkel Sibel en haar hofhouding en vrienden deelden de vreugde niet. 'En net zoals de zoon van mijn oude Tarthiaanse vrienden. Matheo, is het niet? Wat een schande dat ik nooit bericht heb gehad over zijn geboorte. Is hij nu samen met Muriel? Of samen met-' Zijn ogen gleden af naar de Generaal van het legerkamp en giftig glimlachte hij. Vervolgens gebaarde hij naar zijn wachters dat ze Liam weer mee moesten nemen naar zijn locatie in de zaal.

Celine voelde zich enigszins opgelucht nu het hoge woord er uit was. Nu ze het uit gesproken had, hoopte ze eveneens dat er minder kans was dat Rohan alsnog een andere manier zou vinden om het Noorden over te nemen. Het zou niet makkelijk zijn hem tegen te vechten als getrouwd paar, maar ze verwachtte nog minder kansen te hebben als hij andere bondgenoten vond. Bovendien hoopte ze dat het mogelijkheden opende om andere contacten te leggen met Quandaï die niet deze man in hielden. Celine keek Rohan met een glimlach aan die haar ogen niet bereikten. Ze was er nooit van uit gegaan dat het makkelijk zou worden, maar- Celine voelde hoe haar jurk plots nat aan voelde en verrast keek ze naar de rode vloeistof die de blauwe jurk doortrok. Een enkel moment vreesde ze het ergste tot ze het lege glas van Rohan zag. Met een woeste blik keek ze de politicus aan en liet hem abrupt los om vervolgens de wachters haar te zien omcirkelen. 'Ach, ik hoop dat mijn verloofde niet altijd zo klunzig zal zijn,' antwoordde ze met trillende stem, maar met een beleefde glimlach voor ze de wachters voor ging de zaal uit. Eenmaal buiten de deuren van de zaal keerde ze zich echter met een woedende blik om en verbad de mannen haar te volgen. Een lijfwacht van haar eigen huishouden was naar voren gestapt om de Quandaïers de weg te versperren voor ze zelf de gangen door snelde. Haar bloed kookte nog flink toen ze haar vertrekken in ging en ze haar bediende toe blafte dat ze twee meiden moest laten komen om haar te helpen met haar jurk. In haar kleedkamer gooide ze de mantel die ze had gedragen van haar schouders en begon wild aan de touwtjes van haar korset te trekken om plots te merken dat er geen dienstmeiden op kwamen dagen en dat het akelig stil was in haar vertrekken. 'Yana? Holin?' De twee bedienden waren normaliter altijd aanwezig.

Sibel keek ontzet de landvrouwe na, maar vreesde nog meer het feit dat haar partner amper gereageerd had op haar woorden. Ze kon er echter niet al te lang over nadenken, omdat Rohan zich op haar had gericht. Met een stugge houding bleef ze Liam vast houden en keek naar de man. Ze gaf geen kik toen hij over zijn grootse openbaring begon en wilde hem haar rug toekeren. Dit verdiende niet haar aandacht, noch zou een hele zaal naar zijn loze woorden moeten luisteren. Wat voor sensatie Rohan wilde creëren kon haar weinig schelen. Wellicht had hij opgevangen dat ze troepen naar de grenzen van de Wilde Landen had gestuurd. Of misschien had hij wel één of andere roddel opgevangen over haar en Liam. Ze hoefde het eerlijk gezegd niet te horen. Ze bevroor echter toen ze de aankondiging hoorde en klemde haar kaken op elkaar. Hoe kon hij dat weten? Ze was zo ongelooflijk voorzichtig geweest sinds hun aankomst. Had Rohan haar bediening geïnfiltreerd? Haar zorgen over een lek in haar gevolg werd echter verplaatst door één blik op haar man. Het maakte haar haat voor Rohan Altarion alleen maar groter dat ze dit hem zo liet weten. Sibel hield haar echtgenoot vast en zette een stap naar de man toe om met luide stem hem aan te spreken. 'U hebt geen recht dit nieuws te delen, noch om de Tarthiaanse Goden aan te spreken. De Moeder mag weten dat dit een respectloze behandeling van een monarch is. Ik hoop dat u verstandiger om gaat met uw woorden en acties.' Ondanks dat ze haar kin hoog hield voelde ze hoe haar maag zich driemaal omkeerde. Haar hand gleed naar haar buik, maar ze stopte de hand stijf terug langs haar lichaam. Dit was niet enkel een uithaal naar haar heerschappij of de politieke spellen die ze speelde met Quandaï, dit was een inbreuk op haar privacy die ze niet kon accepteren, vooral niet terwijl een volle zaal Tarthianen, Quandaïers en de enkele Zomereilandenaren toe keken. 'Kinderen, Tarthiaans of niet, horen geen instrumenten te zijn voor politieke doeleinden,' bracht ze scherp uit terwijl haar blik kort naar haar vriendin gleed en naar de Generaal. Haar opmerking hield veel meer in dan een reactie op zijn persoonlijke dreigementen. De aanwezigen mochten weten dat Sibel kritisch was voor de manier waarop Quandaï haar bevolking zo slecht behandelde dat Tarth de vluchtelingen moest ontvangen en hun kinderen hier groot gebracht moesten worden. Het was een politiek statement zoals ze nog niet eerder zo openbaar had gemaakt.

Liam voelde de rillingen over zijn rug lopen bij de plotse aankondiging van de zwangerschap van zijn vrouw, maar hij behield zijn neutrale blik en liet niet zien dat het hem verraste. Toch kon hij een blik naar het gelaat van zijn vrouw niet weerhouden, om te peilen of de politicus leugens verspreidde of dat Sibel werkelijk- Hij durfde het niet te geloven. Liam was echter diep onder de indruk van de woorden van zijn vrouw en al snel had hij zich ook naar de politicus gedraaid. 'Heer Altarion, laten we ons allemaal-' Op hetzelfde moment werd hij echter ruw vastgepakt. Liam had zijn vrouw nog kort aangekeken, maar hij werd met brute kracht meegetrokken om weer richting Rohan te bewegen. Liam deed nog een poging om zich los te trekken, om zich te verlossen van Rohans greep, maar de wachter was te sterk én de blik die Rohan hem wierp beloofde niet veel goeds als hij niet mee werkte. Uiteindelijk had hij nog maar één doel: Sibel en de rest van zijn vrienden en familie veilig het paleis uit werken. Hij had de hoop voor zijn eigen veiligheid al opgegeven. Hij draaide zich naar Sibel toe en murmelde dat hij van haar hield. Vervolgens werd hij meegesleurd door de wachter en stond hij al snel weer aan de zijde van de politicus. Hij voelde zich gekleineerd, maar liet het niet merken en stond dus met rechte rug naast de serpente man. De rillingen liepen echter over zijn rug bij de plotse nabijheid van de man. Als het allemaal nog niet erg genoeg was, ging Rohan enkel door over zijn geliefde dochter en de zoon van de goede vriendin van Sibel. Het idee dat Muriel naar Quandaï zou gaan of gevaar zou lopen- en dat zij in ruil moest komen voor onder andere Liams veiligheid- Zijn handen begonnen te trillen en zijn hart begon harder en harder te kloppen. Het leek alsof het zwart werd voor Liams ogen, want voordat hij het wist, had hij zich op Rohan gegooid en begon hij vol woede hem in zijn gezicht te slaan.

Rohan keek tevreden toe hoe de Koningin hem in de reden probeerde te vallen. Het werkte echter slecht. Wie had er namelijk nu de macht? Juist, dat was Rohan. De Koningin was niets in het grote paleis wat hij nu bezat. Hij had Celine al schaak mat gezet en dat zou hij nu ook bij de Tarthiaanse feeks doen. 'Onrespectvol? Vond jij dat ook, toen jouw man - de verdomde Koning! - samen met jullie Generaal mijn gevangenen bevrijdde? En mijn grenzen onaangekondigd doorkruisten? Dat onze Quandaïse prinses - de persoon waar wij récht op hebben, op haar léven - weer meegenomen is naar Tarth? Ik denk dat jouw moraal weer eens bijgesteld moet worden, Koningin. Want dit is een wanvoorstelling!' Hij gebaarde de wachter dat hij zijn zwaard gereed moest houden en zo lag de tip van het metalen gevaarte bij de nek van de Koning. 'Als ik niet de twee kinderen vóór de volgende volle maan in dit paleis heb, dan wordt de Koning een kopje kleiner gemaakt én dan zal ik jagen voor die twee tot het hun dood wordt! Inclusief hun ouders. Ik zorg ervoor dat jouw ongeboren kind nooit het licht zal zien-' Op hetzelfde moment voelde hij een vuist zijn wang raken en al snel lag hij op de grond, terwijl de Koning op hem in sloeg.

Iker had zich niet erg bezig gehouden met wat er allemaal om hem en zijn vrouw heen gebeurde. Hij dankte de gasten die bij hen langs kwamen hartelijk en raakte aan de praat met bezoek uit Quandaï. Ondanks de grootsheid van de bruiloft had het niet veel gasten uit zijn Moederland getrokken. Hij had tijdens de ceremonie zie hier en daar wat bekende gezichten gezien, maar geen enkele van zijn broers of zusters waren aanwezig geweest. Hij was er echter al op voorbereid geweest. Nadat nog een stel Tarthiaanse adel hen hadden gefeliciteerd en weer verder liepen, keek hij opzij naar zijn mooie bruid. Glimlachend boog hij naar haar toe om met een arm langs haar rug te glijden en een hand op haar heup te leggen. 'Hoe lang gaan we hier nog moeten staan,' mompelde hij door zijn glimlach in haar oor en oogde kort de lange rij. Ze leken voor een moment met rust gelaten te worden toen Rohan met de Koning de zaal in kwam. Iker had meteen spijt van zijn ongeduld om door de rij met wachtende feestgangers heen te zijn gegaan. Hij had niet per se de aandacht die ze genoten willen delen met zijn landgenoot en zijn grootse plannen, wat die dan ook precies in mochten houden. Iker had in ieder geval zijn instructies begrepen: houd je bezig met je nieuwe vrouw. Zijn dierbare broer zou hem kaarsrecht uitlachen als hij er achter kwam dat hij weer eens voor zijn uiterlijk in gebruik was genomen en meer niet. Hij zou er wel voor zorgen dat na deze feestelijke dag hij niet enkel en alleen de rol van afleiding en charmante prins moest spelen. 'Kunnen we niet even een pauze nemen? Een dans wagen? Wat versnaperingen nuttigen?' Iker glimlachte naar de prinses terwijl hij naar de volgende wachtende keek. Zijn blik gleed met een zucht een stuk verder de rij af tot deze nieuwsgierig bij de voogd van Isaia bleef hangen. 'Wie is dat bij je oppas?' vroeg hij benieuwd.

Nakia bewoog zich langzaam naar voren toe richting het echtpaar, wachtende tot ze aan de beurt was om hen te feliciteren. Ze was zich bewust van Isaia's ideeën over haar: de relatie tussen Nakia en haar jongere half zus was nooit de beste geweest. Ze was hier echter niet om vriendinnen te maken en de reactie van Isaia kon haar dus ook maar weinig interesseren. Wel had ze opmerkt dat Diane haar zijde niet wilde verlaten, waaruit ze ook concludeerde dat de vrouw zich bewust was van de spanningen tussen Nakia en Isaia. 'Ik dacht dat mijn broer je zo vertrouwde?' merkte ze enigszins verbaasd op. Nakia wist dat Galivar briefcontact had met Diane, maar ze wist ook dat haar broer niet veel deelde met de buitenwereld. 'Ik geloof niet dat het helemaal mijn plek is om dit nieuws met jou te delen, maar goed - zolang het niet uitlekt kan het geen kwaad.' begon ze en keek om zich heen of er niemand met hen mee luisterde. 'Valena is inderdaad in verwachting van Galivar's kind. Ik had verwacht dat je dat inmiddels wel zou weten. Maar zoals ik al zei, zou ik het erg waarderen als dit tussen ons zou blijven.' Ondanks dat hij niet veel deelde, wist Nakia ook dat de zwangerschap van zijn vrouw iets was waar Galivar zijn mond niet over dicht kon houden. Hij bleef het maar hebben over zijn sterke nageslacht, in alle eerlijkheid was Nakia blij dat ze daaraan had kunnen ontvluchten. Daarbij was dit een goede test om te kijken of Diane daadwerkelijk zou betrouwbaar was als ze deed lijken. 'En wat betreft mijn vloot, wat zal ik zeggen. Als ik die vloot van het Noorden hier zie, weet ik dat ik me geen zorgen hoef te maken.' lachte ze. Als er iets was wat de Zomereilanden had waren het een sterke vloot en een goed leger. Bij het horen van wat commotie achter haar, keek ze om. Het was duidelijk dat de aandacht weg werd getrokken van het bruidspaar en werd gevestigd op de landvrouwe van het Noorden en die achterlijke kwal uit Quandaï.

Isaia keek toe hoe Celine weg liep en kon dus niets anders dan zich weer focussen op haar echtgenoot. Ze zag hoe Iker de gasten begroette en zijn gezicht in een enthousiaste glimlach hield. Ze vroeg zich af hoe oprecht die uitdrukking was: ze was tot op heden nog niet achter de agenda van de man gekomen. Isaia durfde namelijk haar hand in het vuur te steken dat Iker niet de onschuldige prins was die hij voor deed. Toen Iker zich ook op haar richtte, verscheen als automatisch de glimlach op haar gezicht en voelde ze hoe zijn arm zich om haar heen wikkelde. Ondanks de vele nachten die ze al samen hadden gespendeerd moest ze nog wennen aan de nonchalante aanrakingen. Ze wilde antwoorden, maar zag op hetzelfde moment Altarion de zaal binnen komen lopen. Celine stoof tegelijkertijd op de politicus af. Isaia trok met moeite haar blik weg van het tafereel en liefjes keek ze haar partner aan. 'Laten we wat wijn zoeken,' glimlachte ze brutaal, 'om de saaie gedeeltes van deze dag te vergeten. Met jou, echter-' Ze boog naar voren om een smachtende en bijna belovende kus op Ikers lippen te drukken. 'Jij bent allesbehalve saai.' Haar blik gleed echter ook af naar de rij en al snel zag ze een bekend gezicht. Isaia voelde hoe haar gezicht betrok en haar handen zich tot vuisten balde. 'Mijn oudste zuster,' siste ze door haar tanden heen. En het was nog de ergste ook van al haar zusters. 'En ze is hier níét welkom. Ik eis Celine zo dadelijk om haar de deur te wijzen.' Achterdochtig begon ze om haar heen te kijken. 'Dan zullen vast ook mijn andere broers en zusters hier zijn. Wellicht mijn broer. Iker, ik zweer het je, niemand van hun is te vertrouwen.'

Diane voelde dat haar glimlach voor even verdween toen ze Nakia's verbaasde opmerking hoorde en kort wierp ze haar een donkere blik toe. 'Mijn loyaliteit aan jouw familie heeft weinig met vertrouwen te maken,' merkte ze kortaf op. Misschien had ze wel eens gedacht dat Galivar haar vertrouwde en dat hij daarom haar al jaren zo dicht naast zich hield en de opdrachten gaf die zij met succes steeds weer uitvoerde. Diane wist echter beter dan dat. Ze wist goed genoeg dat ze haar hele leven werk voor de koninklijke familie moest uitvoeren. Maar ze had misschien nog wel een keuze voor welk lid van de familie ze haar vrijheid ingeperkt liet. 'U weet dat ik mijn mond nooit voorbij praat,' stelde ze luchtiger nu ze haar makkelijke glimlach terug had gevonden. 'Wat een geluk. De Zomereilanden zullen vast wild enthousiast zijn te horen dat er eindelijk een opvolger geboren zal worden.' Hopelijk zou het de frustraties van Valena ook wat gedempt hebben. De Koningin had die al regelmatig op Diane af gereageerd voor haar vertrek. Ze bekeek Nakia toen ze zo zelfverzekerd sprak over haar vloot en knikte beleefd. 'Natuurlijk, ik zou de kracht van uw vloot nooit in twijfel willen trekken.' Ze hield echter haar hoofd scheef om bedenkelijk de zaal door te kijken. 'Hoewel ik u wellicht moet waarschuwen dat Quandaï al een lange tijd bezig is hun schepen te versterken. Ze hadden het over een nieuw model. Ik kan er meer onderzoek naar doen als u dat wilt.' Diane had een hand op haar zij gezet en gleed met de andere langs het ceintuur dat ze droeg. De commotie die ze om zich heen hoorde van Rohan en Celine en de Tarthiaanse Koning stelde haar niet gerust. Maar haar aandacht bleef op de prinses gericht over wiens schouder ze de nieuwsgierige blik van de Quandaïse prins waarnam. 'Ik ben benieuwd wat u van prins Iker zal vinden. Hij lijkt mij een- interessant nieuw deel van uw familie.' De woest blik van Isaia was haar ook niet ontgaan.

Iker wilde maar al te graag instemmen met het voorstel van Isaia. Hij kon, net zoals velen anderen, de Noordelijke zomerwijn erg waarderen. Hij moest het Celine te kennen geven dat ze bovendien een uitzonderlijke selectie had gemaakt voor het grootse feest. Sowieso had de vrouw de meeste organisatie op zich genomen. Hij had geen vinger uit hoeven steken en zijn eigen landgenoot was duidelijk met hele andere dingen bezig geweest. Zoals de Tarthiaanse Koning of de prinses Guila. Iker zou liegen als het hem niet geïrriteerd had haar zo stralend met die vervloekte man aan haar arm te moeten zien, maar zij leefden een nietszeggend bestaan in een legerkamp. Hij zou een villa hebben, of nog beter een paleis, en een prinses die wat hem betrof even mooi was als de Halley prinses. Iker wachtte Isaia's antwoord af en keurde in de tussentijd het imposante voorkomen van de onbekende vrouw. Ze zag er uit zoals hij veelal zich de koninklijke familie van de Zomereilanden in had gebeeld: krachtig, een tikkeltje gevaarlijk, maar niet per se elegant. Isaia was dat betreft vurig genoeg, maar ook zeker erg charmant. 'Jouw zus?' herhaalde hij verrast en keek zijn echtgenote geïnteresseerd aan. Hij merkte haar woede en moest een glimlach onderdrukken. 'Waarom vertellen we het haar zelf niet, Isaia? Ik wil haar best de deur voor je uit sturen.' Waarom ze daar de landvrouwe voor nodig hadden begreep hij niet.

Isaia trok een spottende wenkbrauw naar haar echtgenoot op en legde haar hand op zijn borst, zodat de andere gasten niet zagen welke woorden haar mond vormden. 'Nakia laat zich door niets en niemand weg sturen, Iker,' prevelde ze met glunderende ogen. Als het aan haar lag, dan had ze de vrouw al veel eerder uit de weg geruimd. 'Zij is het schoothondje van mijn broer en voert al zijn smerige opdrachten uit. Als we dan iemand met haar moeten laten opschepen, laat het dan de landvrouwe zijn. Zo kan geen van beiden ons nog storen.' Het was een simpele afleiding van de eerdere blikken die ze de vrouwe had geworpen. Hopelijk had Iker er niets van gemerkt. 'Maar ze zal de kans vast niet laten lopen om mij er eens goed aan te herinneren hoeveel zij mij haat.' De gedachte liet haar al bijna lachen: hoe bang ze vroeger was geweest voor haar broers en zusters, hoe sterk ze zich nu voelde in haar bruidspak en tezamen met haar echtgenoot. Tevens had Iker haar niet teleurgesteld in al zijn pracht en charme. 'Als jij haar de deur uit weet te krijgen...' zei ze met een verraste blik, 'dan- dan ben ik je erg dankbaar.'

Rohan was dusdanig verrast door de plotse aanval én de onverwachtse kracht in het lichaam van de Tarthiaanse Koning dat hij op de grond gesmeten werd door de man en vervolgens een aantal flink rake klappen in zijn gezicht te verduren kreeg. Echter had hij zichzelf ook al snel weer bij elkaar geraapt en pakte hij zo de keel van de man vast, om zijn luchttoevoer af te sluiten. Tevens pakte hij de dominante arm van de Koning vast. Dat zorgde ervoor dat de klappen van de man weg bleven en hij enkel nog naar zijn keel kon grijpen. In een gemakkelijke beweging had hij de man dan ook van zich afgegooid en gebaarde hij ziedend van woede naar zijn wachters dat ze het werk af moesten maken. Zo bewogen zijn wachters zich naar de zogenaamde Koning toe, om hem te trappen en te slaan tot hij hopelijk nooit meer wakker zou worden. Dat zou de man wel leren om hém zo publiekelijk aan te vallen. Hoe- hoe durfde hij! Hij keek omlaag naar zijn gouden kostuum en zag hoe de stof door flinke rode spetters werd verpest. Hij had een bloedneus. Hij had al járen geen bloedneus meer gehad! 'Zagen jullie dat?' schreeuwde hij door de zaal heen, terwijl hij geen moeite deed om zijn bloedende neus en lip te stelpen. 'Die barbaar van een Koning van jullie viel mij als een beest aan! Zijn jullie daar nou trots op? Willen jullie door zo een jongen vertegenwoordigd worden?' Hij siste door zijn tanden heen en voelde hoe zijn borstkas hevig op en neer ging door zijn harde ademhaling. Zo wees hij naar de Koningin toe. 'Ik denk dat we klaar zijn met deals maken. Ik heb mijn best gedaan om een goede overeenkomst te bereiken over jouw echtgenoot, maar- ik ben het zat, Sibel.' Hij gebaarde ongeduldig naar zijn wachters bij de deuren. 'Sluit verdomme de deuren! Ik wil dat níémand meer in en uit deze zaal komt.'

Flynn was na het volbrengen van zijn taak zo snel hij terug richting de feestzaal gevlucht. Hij had ondertussen een korte stop moeten maken om zich te ontdoen van het uniform van de paleiswachters. In een of andere bezemkast had hij de donkerblauwe kleuren van de Storms snel uitgetrokken om zijn eigen uniform weer tevoorschijn te halen. Hoewel hij misschien een tel nodig had gehad om zijn houding terug te vinden, gaf hij zichzelf niet de mogelijkheid nog meer tijd te verspillen. Celine's waarschuwing dat over de sfeer in de zaal en het humeur van Rohan had hem niet gerustgesteld. Toen hij terug binnen liep zag hij al snel dat de politicus zich op het Koninklijke paar had gericht. Het enige geluk was dat zijn aandacht opgeëist leek door de felle woorden van Sibel en vlug voegde hij zich terug bij zijn vrouw en Generaal. Flynn legde voorzichtig van achteren een hand op Guila's arm en sloeg toen een arm om haar heen om zijn lippen tegen haar slaap te drukken. 'Hij is bij haar,' fluisterde hij in haar oor en knikte kort naar Indra die vol spanning en verward zijn reactie af wachtte. Ondanks dat de stappen van hun plan tot nu toe met succes uit waren gevoerd, voelde hij de opluchting nog niet. Hoewel Chaol Celine leek te hebben vertrouwd, durfde hij niet te zeggen of zijn vriend wel degelijk heelhuids het paleis uit zou geraken. Dat hadden ze echter al voorspeld tijdens het plannen van de ontmoeting. Met een frons keek Flynn toe hoe Liam van zijn echtgenote wegliep en hield stijf Guila's hand vast. Wat was er gaande? Zijn blik gleed terug naar zijn Generaal en kort stak hij een handgebaar naar haar op. Als het te gevaarlijk leek zouden ze zich terugtrekken. Flynn achtte het risico te groot. Noch voor hij Liam Rohan aan zag vliegen maakte hij al aanstalten om deze rotzooi te ontsnappen. Hij keek met een donkere blik toe hoe de Koning aan de kant werd gegooid en reikte met een hand naar Indra om haar vast te grijpen. 'Ik neem Guila mee,' besloot hij uiteindelijk. Hij wist dat Indra iets anders te doen stond.

Sibel had geen besef meer wat er precies om haar heen gebeurde. Haar ogen hadden zich vast gemaakt aan haar man die weggeleid werd door de wachters van Rohan. Ze keek ontzet naar haar eigen wacht die aarzelend hun hoofden schudden. Ze hadden van te voren afgesproken dat ze niet zomaar bij konden springen. Het zou te snel kunnen escaleren. Sibel keek machteloos toe toen ze de verdere dreigementen van Rohan aan moest horen. 'Mijn dochter, mijn kinderen, ze zullen nooit-' Haar ogen hadden Liams gezicht nooit verlaten en ze zag zelf hoe de woede plots op welde in zijn gelaat en zijn lichaam trilde. 'Nee-' bracht ze wanhopig uit. Ze smeekte in haar hoofd dat haar man zijn woede in zou houden, dat hij de dreigementen over zich heen zou laten komen, maar- Sibel hield een hand voor haar mond toen ze hem toe zag slaan. Het koste maar enkele tellen voor haar partner op de grond lag. 'Liam!' Haar stem galmde nog door de zaal, maar werd al snel overstemd door Rohans hatelijke woorden. 'Rohan Altarion! Ik eis dat je mijn man laat gaan! Je roept nu de haat van heel Tarth over je heen!' Ze had enkele stappen dichter naar de politicus toe gezet, maar werd plots tegen gehouden door haar wachters die haar al snel hadden omringd en hun zwaarden en schilden beschermend op hielden. Ze kneep haar ogen geschrokken dicht bij iedere klap of trap die Liam ontving en voelde hoe ze nog verder terug werd geduwd door haar lijfwacht. Ze bood hen geen weerstand meer toen ze plots een gefrustreerde kreet hoorde.

Guila zakte bijna door haar benen van opluchting bij de aanraking van haar partner en met een blik vol doodsangst keek ze hem aan. De woorden van Rohan echode door haar hoofd. Het maakte haar al niets meer uit of Chaol wel of niet de landvrouwe had bereikt, haar gedachten zaten enkel nog bij haar beste vriendin en haar gezin en bij Matheo. Het was duidelijk dat Rohan op oorlogspad was en dat zijn pad rechtstreeks leidde naar haar gezin en die van Sibel. En dat pad zou nooit eindigen als Rohan in leven zou blijven en ze niet in zouden stemmen met zijn deal. 'Flynn, hij- Rohan is-' probeerde ze uit te brengen, terwijl haar hele lichaam trilde en de tranen in haar ogen stonden. Ze kon enkel nog haar blik richten op Liam en hoe hij opnieuw terug moest naar die maniak. Ze kon bijna de doodsangst voelen die de Koning en Koningin tevens voelden. 'Hij wil Matheo opeisen. En Muriel en Sibels baby'tje. En als we dat niet doen, dan- Bij de Goden-' Ze kon haar zin niet afmaken, want op hetzelfde moment was Liam op de politicus gesprongen en ging hij los op het verdomde gezicht van de man. Guila had haar handen voor haar mond geslagen en kon enkel nog ontzet en vol verdriet toe kijken hoe de Koning uiteindelijk overmeesterd werd. Klap na trap ontving de Koning en niemand leek tussenbeide te durven komen. 'Doe iets, alsjeblieft!' smeekte ze haar echtgenoot, haar Generaal, Clementine, de andere soldaten, maar niemand verroerde zich. Juist zij was diegene die weggetrokken werd door haar partner. 'We moeten Sibel helpen, Flynn,' snikte ze. Het was alsof ze de gebeurtenis met haar eigen partner opnieuw beleefde: toen had ze ook hopeloos toe moeten kijken hoe haar man gewond en ongewapend op de grond lag, terwijl ze niets had kunnen doen. Nu was het echter haar beste vriendin die in haar schoenen stond en niets kon doen voor haar geliefde.

Eddard had de hele dag al nagel bijtend, wiebelend en nerveus doorgebracht. Een enkele blik van Sibel had hem zo nu en dan weer in de juiste houding gekregen, maar hij had simpelweg geen greintje professionaliteit meer over. Hij vreesde wat er stond te gebeuren. Door die nervositeit had hij amper kunnen genieten van de bruiloft van zijn penvriendin. Niet van haar prachtige bruidspak, noch van de heerlijke wijn en lekkere versnaperingen op het feest. Normaliter was hij erg op zijn plek tijdens dit soort gelegenheden. Hij bewoog zich met gemak tussen de verschillende adellijke en andere belangrijke gasten om hier en daar een praatje te maken. Zeker met zijn nieuwe titel was het van belang dat hij zich onder de mensen begaf. Maar juist nu stond zijn hoofd er niet naar. Hij herhaalde enkel vele malen dat het een fout was geweest om hier te zijn. Hij had spijt dat hij ingestemd was met Sibels plannen, met het advies van de raad. Ze hadden gewoon in Evenfall moeten blijven. Wat dachten ze hier nu te kunnen bereiken? De manier waarop Rohan zijn broer de zaal binnen bracht en vervolgens het publiek aansprak na de bekendmaking van de verloving bevestigden bovendien zijn zorgen. Hij had met grote ogen toegekeken hoe Liam zijn vrouw benaderd had en hoe slecht hij er uit had gezien. Zoiets konden ze toch niet accepteren! Zijn stemming was bij het zien van zijn oudere broer al omgeslagen. Terwijl het gevolg van Sibel verafschuwd toe keek hoe Rohan meer dreigementen af vuurde en de Koningin zelf niet toegelaten werd haar man bij te springen, had Ed genoeg gekregen van dit hele absurde gedrag. 'Hoe durf je!' slaakte Eddard hard uit en snelde met een kreet langs de wacht die enkel oog had gehad voor zijn schoonzus. Voor hij het wist was hij de vloer al over gerend om de eerste de beste wachter die Liam probeerde te trappen aan te vliegen en aan de wachters kleding van zijn broer af te trekken. Mooi niet dat ze zijn broer hier en nu voor de ogen van zijn geliefde en ver weg van zijn dochter zo aan zouden pakken. Hij liet hem zo niet vernederd worden. Hoe fel hij ook was nu hij de man van Rohan had weten te verrassen, werd hij echter al snel met een klap op de grond gesmeten en voelde de adem uit zijn longen slaan.

Rohan dacht niet dat zijn plan beter had kunnen verlopen dan hoe het nu ging. Glunderend keek hij toe hoe de broer van de Koning zich lostrok uit zijn eigen wacht en zo af stoof op de wachters die Liam eens flink onder handen namen. 'Hoe durf ik? Hoe durft jouw broer, de fucking Koning, míj aan te vallen? Nadat hij nul respect heeft getoond voor de Quandaïers door onze grenzen te schaden door zijn aanwezigheid in ons land! En vervolgens onze kerkers kapot te breken!' Had die klerk werkelijk gedacht dat hij zijn woorden iets zouden doen? Of dat hij iets zou kunnen uithalen bij wachters die een kop groter waren dan hem? Bij de Goden! Wat een prachtnacht! 'Pak hem ook aan,' gebaarde Rohan achteloos, terwijl hij in zijn ooghoeken zag hoe Eddard tevens omhoog getrokken werd door één van zijn mannen en hij zo een flinke slag in zijn buik ontving. 'Maar laat die jongste niet sterven.' Zo keerde hij zich vervolgens met een smachtende blik op Kapitein Barnes, die zijn Quandaïse juweel mee trok naar de deuren. Die waren echter al geblokkeerd. 'Ach, Kapitein! Waar was u gebleven? Ik miste u al in de feestvreugde! Hoe gaat het met het been? En waar denk je naartoe te gaan, Flynn?' Hij had zijn armen over elkaar geslagen en liep iets op de man af. 'Ik weet niet of je al op de hoogte was van de deal die we proberen te sluiten. Jouw zoon en de dochter van de Koningin, in ruil voor... noem eens, vrede? Het leven van de Koning?' Hij wreef vol genot in zijn handen en liet zijn blik afdwalen naar de Quandaïse prinses. 'Of we kunnen het nogmaals proberen, prinses, om jou een eerlijke rechtszaak te geven in Quandaï voor de strafbare feiten van jouw familie. Uiteindelijk hebben de Goden ons het recht op jóúw leven gegeven. Dat zou jij toch als beste moeten weten, niet waar? Of ben je net zo'n heiden als jouw moeder en tante?'

Isaia had kalm van haar wijn gedronken, gekletst met haar nieuwe echtgenoot én gasten begroet tot ze plots voelde hoe de sfeer in de zaal compleet omsloeg. Het was samengegaan met de komst van de Quandaïse politicus en ze verweet hem dan ook de spanning die in de lucht hing. Echter had ze niet kunnen voorspellen dat haar eigen huwelijk zo uit de hand zou lopen. Vol afgrijzen had ze toegekeken hoe allereerst de Koning en Koningin van Tarth vernederd werden, om vervolgens toe te kijken hoe de Koning door de mannen van Rohan in elkaar werd geslagen. Ze dacht niet te zien dat de Koning nog bij bewustzijn was en dat verontruste haar. Haar nekharen ging echter compleet overeind staan, toen Eddard naar voren stoof en de eer van zijn broer zogenaamd begon te verdedigen. Echter kon ze niets anders dan bewonderend naar haar penvriend kijken, dat hij zo loyaal was naar zijn broer toe, en dat hij zelfs zijn eigen leven op het spel wilde zetten. Dat gevoel had ze nooit gekend. Echter kon ze niets anders dan hetzelfde doen voor haar goede vriend. Zonder nog iets te zeggen tegen haar echtgenoot stoof ze tevens naar voren toe. Ondanks dat ze niet een krijger was zoals haar broers en zusters had ze zeker de nodige training gehad in de vechtkunst van de Zomereilanden. Zo had ze al snel de wachter die Eddard vast hield op de grond gewerkt, zodat de Ed vrij was, en zo nam ze plaats voor haar vriend. 'Als je hem ook maar aanraakt, dan breek ik al je vingers,' siste ze naar de andere wachter toe. Ze had geen idee hoe effectief haar dreiging zou zijn, maar het hield in elk geval haar vriend veilig. Voor de Koning was het al te laat, als ze hem zo zonder enige beweging zag liggen.

Flynn had amper pas door wat er allemaal gezegd was, maar enkel en alleen de blik vol angst van Guila en de verafschuwde blik van Indra zeiden hem genoeg. Hij wilde hier geen tel langer blijven. 'We kunnen niets doen, Guila, enkel zorgen dat jij veilig bent. Kom, alsjeblieft-' Flynn had haar al zo ver weg van het tafereel kunnen krijgen dat ze niet langer toe hoefde te kijken hoe de Koning, en nu ook zijn jongere broer, in elkaar werden geslagen door de mannen van Rohan. Hij had zich juist om willen draaien naar één van de uitgangen, toen hij merkte dat de deuren voor hen gesloten waren én bewaakt door Rohans wachters. Vervolgens gleed zijn blik verwoed naar de andere deuren en zag stuk voor stuk al hun uitwegen geblokkeerd. Pas toen hij de stem van de politicus de zaal door hoorde bulderen met zijn naam in zijn mond, begreep hij echt goed wat er aan de hand was. Woest draaide hij zich om en hield Guila gedwongen achter zich om met zijn vrije hand naar zijn zwaard te grijpen. 'Waag het niet nog een stap dichterbij te zetten, Rohan Altarion!' Het plezier dat het gezicht van de man droeg, maakte hem enkel bozer. Hoe kon het dat hij hier zijn spektakel op voerde en iedereen maar weerloos toe stond te kijken? Was niet alle Tarhiaanse adel aanwezig? Konden zij zichzelf niet verdedigen? En waarom hadden ze verdomme Celine weg geleid! 'Er is niets eerlijk aan die rechtszaak van jullie en ook niet aan deze hele vertoning!' Woedend bleef hij de man aankijken, maar hield vanuit zijn ooghoeken de wachters rondom hem in de gaten. Clementine zou hen te hulp kunnen schieten. Indra was met haar eigen zaken bezig.

Celine had na haar ontmoeting met Chaol hem het paleis doorgeleid zodat hij veilig de muren uit zou kunnen raken. Ondanks dat ze wist dat ze terug moest naar de zaal, had ze toch een moment nodig om haar gedachten op een rijtje te zetten. Het had haar ernstig geraakt om haar voormalige vriend in levende lijven te zien, om zijn woorden aan te horen en te moeten weten dat dit hun laatste ontmoeting was. Met een zwaar hart was ze terug naar de zaal gelopen en werd ze al snel tegemoet gekomen door enkele van haar bedienden die in paniek begonnen over gesloten deuren en chaos. Celine had het laatste stuk bijna gerend om de zaal inderdaad op slot te vinden. Haar wachters moesten haar teleurstellen dat ze van binnen gesloten waren en ze niets aan de buitenkant konden doen. Pas toen ze een groep wachters verzameld had en iemand een in weg had gevonden via een stel balkondeuren kregen ze het voor elkaar één van de ingangen vrij te maken. Celine streed met een blik die op oorlog stond de zaal in en zag daar een tafereel uit haar nachtmerries. De Koningin kon ze amper zien doordat haar wachters haar buiten bereik van het geweld hielden terwijl de Koning zelf bewusteloos op de grond zag. Even bleef haar blik verontrust hangen op Isaia die bij Eddard Halley neergebogen zat. Haar bezoekers hadden zich beangstigd in kluitjes gevormd bij de deuren die maar niet open werden gedaan. Ze wees naar haar wachters om te beginnen gasten de zaal uit te leiden en stapte zelf op Rohan af. 'Waar ben je mee bezig? Laat deze farce over zijn, Rohan. Ik sta het niet toe dat je mijn gastvrijheid zo misbruikt en heel mijn hof in gevaar brengt!' Met een kort handgebaar beval ze haar lijfwacht de man te benaderen.

Diane had Nakia nog langer aan de praat gehouden in de hoop dat ze meer los zou laten over het thuisfront. Hoewel ze het misschien niet toe zou geven, was ze wel degelijk nieuwsgierig naar de zwangerschap van de Koningin. Enerzijds stelde het haar gerust, anderzijds was ze gekrenkt dat Galivar haar er niets over verteld had. Die man- Ze werd uit haar gedachten getrokken toen ze voor even dacht dat prins Iker op hen af zou stappen, toen juist op dat moment de chaos in de zaal aan begon te zwellen. Ze voelde hoe haar hart in haar keel klopte. Dat gebeurde altijd als er iets te gebeuren stond. Haar lichaam voelde de spanning aan. Diane klemde haar handen om elkaar en keek kort naar Nakia voor ook zij zich op het schouwspel van een woedende Koningin en waanzinnige Rohan richtte. Ze vervloekte het ongeduld van de man om zijn wraak te willen uiten. Ze had gehoopt dat ook al voerde ze haar plicht uit, ze tenminste wat van de complete chaos had kunnen voorkomen door het gif tijdig toe te dienen. Waarom moest die Rohan ook een boom van een man zijn? Ze had vast niet de goede dosis klaar gemaakt. Met kriebelende handen keek ze toe hoe Liam flink in elkaar werd getimmerd en zijn broer hetzelfde lot kreeg. Pas toen Isaia plots de zaal door schoot, kwam Diane als automatisch in beweging. Ze wierp Nakia een ongelovige blik toe voor ze achter de prinses aan rende en zich behendig tussen de wachters heen manoeuvreerde. Ze ging pal voor Isaia staan en hield haar twee handen in een smekend gebaar naar de dreigende wachter voor hen op. Haar toon was echter keihard terwijl ze de man aan keek. 'Ik zou er heel goed over na denken voor je een haar op het hoofd van mijn prinses aan raakt. Zij is de vrouw van jouw prins en als ik jou was-' Ze had één hand laten zakken naar haar ceintuur terwijl ze afwachtend de Quandaïer bekeek. Eén verkeerde beweging- 'Isaia, scheer je hier weg,' siste ze haar voogd toe.

Rohan dacht niet dat er iemand was die hem zo kon tergen als de Kapitein. Hij had uren naast de cel gezeten van de toen nog Luitenant, om hem zo te beledigen, te kwetsen, neer te halen, te dreigen dat hij Guila iets zou aan doen, maar de man had er nooit op gereageerd. Juist die stilte had hem destijds bijna tot waanzin gedreven en misschien was het hem wel dergelijk gelukt om Rohan gestoord te krijgen door ook nog eens te ontsnappen. En dat hij nu in vrijheid leefde en zijn gezin had opgebouwd, terwijl Rohan en Iker voor zíjn fouten hadden moeten opdraaien? 'Alle eerlijkheid zijn we al verloren toen jij en jouw Tarthiaanse uitschot onze hoofdstad binnen traden,' gromde Rohan, terwijl hij zijn eigen zwaard tevoorschijn trok. 'Jij hebt dit over jezelf heen gevraagd!' Hij had wel degelijk gezien dat de Kapitein zijn hand op zijn zwaard had liggen. Zou deze dag nog mooier kunnen worden door de dood van Flynn Barnes? Hij wist niet dat hij dusdanig gezegend was door de Moeder. Echter werd hij allereerst nog afgeleid door de landvrouwe en geërgerd draaide hij zich half naar haar om. Hoe was zíj nou weer binnen gekomen? 'Lieg jezelf niet meer voor, Celine,' zei hij vermoeid en met een gefrustreerde blik. 'Jij hebt allang niet meer de touwtjes in de handen. Jij hebt iets heel anders in handen gehad... een prinses van de Zomereilanden wellicht?' Zijn grijns was bijna als die van een maniak en zo sprong hij op de Kapitein af met zijn zwaard naar voren gericht, recht op zijn hart. 'Ren, ren, prinsesje!' gierde hij nog naar zijn Tarthiaanse parel, terwijl hij de slagen van de Kapitein pareerde en zo zelf aan viel. 'Jij bent namelijk de volgende!'

Eddard had niet geweten wat hij gedacht had. Waarschijnlijk niets. Zijn woede had simpelweg de overhand genomen terwijl hij op de wachter was afgestormd. Hij had geen kans gehad tegen een getrainde wacht. Wat wist Ed nou over vechten? Hij had zijn vaders zwaard- en worstellessen altijd nors geweigerd om in plaats daarvan met zijn moeder op zoek te gaan naar paddenstoelen in het bos of om Renee hem haar boeken voor te laten lezen. Liam was altijd de vechter geweest. Daar had hij in ieder geval niet aan gedacht terwijl hij de Quandaïer vast greep. Hij was het zo zat om toe te moeten kijken, om zijn schoonzus zo getergd te zien, om te begrijpen dat al zijn werk voor niets was als Liam niet vrij kwam. Alsnog had zijn aanval niets uitgehaald. Kermend van de pijn lag hij op de grond terwijl hij nog flink aangepakt werd. Hij had zijn armen over zijn hoofd getrokken om het te beschermen, toen hij plots merkte dat er geen nieuwe klap kwam. Ed durfde echter pas een oog open te doen toen hij een bekende stem wel erg dichtbij hoorde. Verrast keek hij dan ook op tegen het kleurrijke patroon van Isaia's kleding en greep zich aan één van haar benen vast. Wat deed ze nou hier? Dit was zijn stomme beslissing geweest. 'Isaia-' Ed sloot zijn mond meteen weer toen hij voelde hoe pijnlijk zijn kaak was als hij sprak.