Gael's Tent

Isaia keek nogmaals naar het voorkomen van haar man: zijn baard was gegroeid, hij had bevlekte kleding aan en het was duidelijk dat hij al een tijdje niet meer gewassen was. Of het uit vrije wil was of dat het kamp het niet toestond was voor haar niet duidelijk. Het stond echter in schril contrast met het altijd verzorgde uiterlijk wat hij had gehad in het paleis. Ze besloot maar niet te reageren op zijn geërgerde woorden en verder te gaan over de aanval. 'Het zijn inderdaad Quandaïse soldaten die het kamp aanvallen. Diane en ik hebben ze kunnen vermijden, maar het lijkt wel alsof de aanvallen langer en frequenter beginnen te worden.' Haar ogen probeerde die van de zijne te raken. 'Ik ben hier nog omdat ik niet wil toekijken hoe jij overgedragen gaat worden aan jouw zus. Het is duidelijk dat het kamp weinig om jou geeft, want- bij de Goden, kijk hoe je er bij ligt! Dit is-' Ze beet op haar lip en schudde haar hoofd. 'Diane en ik hebben een plan om jou uit te breken. Dan kan je daarna zelf besluiten wat je gaat doen. Maar- Er is een plek voor jou in het paleis. In het Noorden. Als je zou willen.'

Iker rolde met zijn ogen en zuchtte diep. 'Het klinkt als het werk van Generaal Moirin,' mompelde hij afwezig. Het zou hem niet verbazen als hij deze aanval leidde. Hij had ooit voor een erg korte tijd in zijn legioen gezeten. Iker had het er niet lang volgehouden. Of beter gezegd, de oude man had hem niet lang in zijn kamp getolereerd. Reihan had als hij het zich goed herinnerde ook al eens eerder met de Generaal gewerkt. Haar echtgenoot was een goede vriend van hem geweest. Rohan zou hem vast ook gekend hebben. Iker was in zijn hoofd afgedwaald naar andere tijden en plaatsen tot hij de laatste woorden tot hem door drongen. 'Zelf besluiten wat ik ga doen?' herhaalde hij geërgerd, maar ook vermoeid. 'Is het je inmiddels niet duidelijk dat ik geen grip heb op wat er met me gebeurd? Is het niet mijn familie die bepaalt waar mijn leven om draait, wat mijn taken zijn, dan zijn het wel de Goden die me niet aan het lot over willen laten! Verdomme!' Uit frustratie en ergernis was Iker opgestaan en liep hij van Isaia weg naar de stoel in de andere hoek van de tent. Hij greep de rugleuning stevig vast tot zijn knokkels wit zagen en keek zo om naar zijn echtgenote. 'Als je Diane nu dan eindelijk gevonden hebt, kun je maar beter gaan.' Hij hoefde die vrouw namelijk niet te zien en was niet bereid deel uit te maken van haar onmogelijke plannen. Het beangstigde hem zelfs te bedenken hoe ze dit allemaal voor elkaar kreeg en wat ze al gedaan had en hoeveel Isaia daar vanaf wist.

'Wie er ook achter zit: de realiteit is dat de Quandaïers steeds dichterbij komen en het zal ook niet lang duren voordat ze gesteund worden door mijn familie. Het is nu dus het moment om te kiezen of je in handen wil vallen van jouw zuster of dat je ons toe staat om jou te helpen.' Ze keek haar vriend hierbij serieus en vooral ernstig aan. Het zou haar zeer veel pijn doen als hij dusdanig de hoop had opgegeven dat hij haar maar bleef weg duwen. Toen Iker plots zijn stem verhief, keek Isaia hem knarsetandend aan en gebaarde ze dat hij stil moest zijn, of in elk geval zijn stemvolume moest intomen. 'Houd je stem gedeisd!' waarschuwde Isaia stilletjes met een nerveuze blik naar de tentopening. Als ze gehoord waren- 'Waarom denk je dat ik hier ben? Zodat je wél weer een grip op jouw leven kan krijgen! En ik- ik hoopte dat dat een leven met míj zou zijn.' Het was echter duidelijk gemaakt door Iker dat hij niet meer een leven met Isaia zag zitten. Dan zou ze hem in elk geval helpen om weer de vrijheid terug te vinden. 'Kom met ons mee, Iker.'

Iker trok kritisch een wenkbrauw op en wilde haar in eerste instantie tegenspreken. Natuurlijk was het van belang wie er achter zat. Als ze die informatie hadden, konden ze veel beter voorspellen wat voor volgende stappen er ondernomen zouden worden. Iker kende de strategen van het Quandaïse leger. Bovendien gaf het hem perspectief op hoe hij behandeld zou worden als hij bevrijd werd. Iker hield echter zijn mond toen hij zich weer herinnerde dat het hem niet meer scheelde. Hij rolde met zijn ogen toen ze hem zo fel wees op zijn harde stem. 'Je begrijpt me verkeerd, Isaia,' zei hij nu zachter maar standvastig terwijl hij terug naar haar toe liep. 'Dit is de derde keer dat alles mis loopt. Het is niet voor mij weggelegd om- om een goed leven te vinden.' Iker durfde het woord 'vervloekt' niet in zijn mond te nemen, maar hij had het al zo vaak gedacht. Misschien was het wel de Moeder die hem al die jaren al strafte voor zijn toewijding aan de Oude Goden. Of wellicht dachten zijn Goden dat hij niet genoeg deed, dat hij niet waardig was, dat een prins geboren van de Moeder geen andere kant kon kiezen. Iker stond nu voor Isaia en keek haar getergd aan. 'Voor Inanna ging het fout, maar- maar Guila vond haar oude geliefde terug, ook al-' Zijn zin dwaalde langzaam af. Misschien vond Guila nu ook wel het lot dat Inanna had getroffen. 'We maken geen kans. Ik kan je geen geluk brengen. Maar dat betekent niet dat je het zelf niet kan vinden.'

Gepijnigd luisterde Isaia naar de woorden van haar man. 'Ik ben Inanna niet,' murmelde ze weemoedig, 'en al helemaal niet Guila. Hun relaties met jou en die van ons... de mislukte relaties zijn geen voorbode voor onze relatie. Ik zal nooit accepteren dat je opgeeft of dat je- dat je niet het leven kan leiden dat je wil leiden.' Ze kende het gevoel van een verloren liefde, een liefde die zo hard was weggerukt en voor altijd een leegte achterliet. 'Van wat ik begreep, hielden ze allebei van je. Maar het leven is niet zo ingericht dat alles altijd bij de eerste keer proberen al goed gaat. Daar hoeft geen God een rol in gespeeld te hebben.' Zijn sombere woorden frustreerde haar echter. Vol frustratie had ze zijn shirt vastgepakt, zoals ze al vaker had gedaan in momenten van extase en verhitting, maar ook uit onbegrip zoals nu, om hem dicht naar haar toe te trekken. 'We maken wél een kans, Iker. Hoe durf je te oordelen dat jij mij geen geluk brengt na alles wat er zich in het paleis heeft afgespeeld en- en tussen ons!' Eén van haar handen had zich een weg gevonden naar Ikers wang en zo dwong ze hem haar aan te blijven kijken. Ze zou het niet accepteren dat hij nu nog, nadat ze al haar gevoelens op tafel had gegooid, haar zou afwijzen. 'Al zou ik iemand anders vinden, dan zou het nooit compleet zijn zonder jou. Jij bent mijn Oceaan: mijn begin, mijn einde en mijn oneindigheid.' Het waren de woorden die ze op hun bruiloft had uitgesproken, maar op dat moment nog niet gemeend had. Bij de Wateren, hoe waren die gevoelens veranderd over de manen heen. 'Geef het een kans.'

Iker keek met hangende schouder naar zijn echtgenote terwijl ze zo sprak over zijn verleden. Hij was er nooit erg open over geweest en dus kon hij het niet laten te betwijfelen of ze wel wist dat hij de reden was geweest waarom het steeds fout ging. Natuurlijk had hij zijn straffen doorstaan, maar dat betekende niet dat zijn schuldgevoel weg was. 'De Goden-' Iker wilde Isaia in de reden vallen, maar stopte toen ze hem vast gegrepen had. Het had hem toen hij haar net had leren kennen al regelmatig verbaasd hoe explosief en krachtig ze kon zijn. Iker kon niet anders dan haar aan kijken nu ze hem zo stevig vast hield. Met ingehouden adem nam hij haar woorden tot zich en hoorde haar toen de beloftes van hun bruiloft uitspreken. Zijn Islaïse lessen was hij al lang weer vergeten in de afgelopen manen, maar die woorden dacht hij zijn hele leven nog wel bij zich te dragen. Iker was voor even stil terwijl zijn ogen over het gezicht van zijn prinses gleden. 'Ik-' Zijn hand was over haar arm en schouder gegleden en rustte nu in haar nek. Op het moment dat hij niet dichter kon komen zonder haar te kussen, hoorde hij echter het tentdoek opzij geduwd worden en hoorde hij geërgerd de stem van Diane. 'We hebben een klein probleem. We moeten nu weg zien te komen. Er is geen tijd meer.' Toen hij omkeek zag hij tot zijn ontsteltenis hoe de vrouw een soldaat blijkbaar buiten bewustzijn de tent in sleepte. Het zette hem echter wel in beweging en Iker zocht gehaast naar zijn laarzen die hij snel aantrok met een afwachtende blik op de twee vrouwen gericht. Hij was erg benieuwd wat dat geniale plan van haar en Diane was.

Smachtend keek ze haar vriend aan, zo vol pure liefde, en op het moment dat haar lippen de zijne zou raken... kwam Diane binnengestormd. Met een geërgerde zucht luisterde ze naar de woorden van haar haar geliefde vriendin, maar bij de Oceanen en Zeeën aan toe, wat had ze een slechte timing. Het was echter duidelijk dat er nu wel haast was. Ze streek nog kort en liefdevol langs zijn wang en liet hem vervolgens zijn spullen bij elkaar zoeken. Toen ze Diane echter zag, hield ze haar adem geschrokken in. Met grote ogen keek Isaia toe hoe ze een soldaat naar binnen sleepte, die er erg bewusteloos uit zag. 'Diane-' begon ze, maar haar voogd was al bezig met de volgende plannen. Ze wikkelde een doek om Ikers hals en gezicht heen en liet vervolgens enkel nog een streep voor de ogen bestaan. Isaia kreeg er ook één om. 'Je wilt dat we doen alsof we de pokken hebben,' concludeerde ze uit de handelingen van haar vriendin. Ze kon gelukkig erg overtuigend doen alsof ze ziek was, want dit plan hadden zij en Diane al vaker gebruikt. Met een geruststellende glimlach naar haar man toe gleed haar hand naar de zijne en verwikkelde ze deze met elkaar. 'Ik laat je niet los,' murmelde ze naar haar partner, waarna ze een kus op zijn hand drukte, en hem vervolgens mee trok naar buiten toe. Het was gelukkig doodstil rondom de tent, maar verderop in het kamp was het duidelijk dat er mensen rondliepen. 'Welke kant op?'

Diane had zoals ze Isaia gezegd had de wacht voor de tent bezig gehouden. De twee mannen verveelden zich ernstig, dus waren ze maar al te blij toen Diane ter afleiding plots voor hen stond. Ze begon zich zorgen te maken toen ze van veraf rumoer hoorde en het er op leek dat soldaten terug keerden van de strijd die dag. Eén van de soldaten besloot navraag te doen over wat er aan de hand was. Diane moest die kans maar grijpen om Isaia en Iker onmiddellijk het kamp uit te krijgen. Het had te riskant geleken om nu nog haar normale tactiek te gebruiken. Het zou te lang duren met wat ze op zak had om de man te vergiftigen. Een goed geplaatste klap was wat betreft even effectief en de man zag het niet aankomen. Zo trok ze hem de tent in en keek ze verontschuldigend naar het stel. Ze hadden tenminste genoeg tijd gehad om hun akkefietje bij te leggen, merkte Diane al snel. Ze legde ze kort uit dat ze direct weg moesten zien te komen en gooide ze vervolgens haar eigen sjaal toe. Ze had Isaia eerder een ander plan voorgelegd, maar had ook gewaarschuwd dat ze waarschijnlijk zouden moeten improviseren. Dat was makkelijker in haar eentje te doen, maar ze kon het ook voor de prins en prinses doen. 'Iker ziet er al belabberd genoeg uit. Isaia, je zal harder je best moeten doen,' stelde ze met een grijns naar de man die haar een dodelijke blik toe wierp. Zelf had ze al snel haar kleding verwisseld voor het uniform van de soldaat en hing ook zijn zwaard op haar heup. 'Ik zei toch dat ik je hier uit ging halen,' vertelde ze Iker met een knipoog terwijl ze hem een mes overhandigde dat ze op het lichaam van de soldaat had gevonden. Isaia had ze eerder al voorzien van een wapen voor het geval ze het nodig had. Gelukkig klaagde de prins niet en dus leidde ze hen de tent uit. 'Het zuidoosten. Er zijn daar al verschillende families door de linies gekomen. De kampleiding weet dat niet.' Het was een rustig deel van het kamp overliep in bos. Geen goede plek om aan te vallen, maar ideaal om er tussenuit te knijpen.

'Diane, stop,' beval Isaia waarschuwend met een scherpe blik op haar voogd gericht na haar woorden over Iker. Het was al moeilijk genoeg geweest om hem weer te overtuigen van haar liefde, laat staan dat hij met hun mee moest gaan in hun plan. Met haar hand stevig in de zijne vervolgde ze vervolgens hun weg achter Diane aan. Ze zouden nog een heel deel van het kamp moeten afleggen voordat ze de bosrand zouden bereiken. Zo nu en dan probeerde Isaia overtuigend te hoesten, zodat de soldaten met een boog langs ze heen zouden lopen. Nu was het zo dat de inwoners van het kamp maar weinig aandacht voor ze hadden: de meesten liepen vol haast de tegenovergestelde kant op van waar zij naartoe gingen. Vragend keek ze dan ook naar Iker: wist hij wat er aan de hand was? Plots vielen de woorden Quandaïse prinses door één van de soldaten en voelde ze de rillingen over haar rug trekken.

Iker had een stuk minder vertrouwen in Diane dan Isaia had en dus kon hij het niet laten om sceptisch aan te horen wat de twee bespraken. Hij had echter zojuist een keuze gemaakt om Isaia te vertrouwen en dat betekende dat hij nu zijn lot in de handen van haar voogd moest leggen. Met een waarschuwende grom keek hij de vrouw aan toen ze zo neerbuigend tegen hem sprak. Het was dat Isaia hem vast hield en haar tegen sprak, en dat hij maar een deel van zijn gebruikelijke energie bezat, anders had hij Diane er niet zo makkelijk mee weg laten komen. En hij kon maar beter zijn kritiek bewaren tot na zijn ontsnapping. Aangespoord door het voorbeeld van zijn echtgenote wond Iker een sjaal die Guila hem al weer weken geleden had gebracht om zijn nek en deels voor zijn gezicht. Hij nam het mes van Diane aan met een onheilspellend gevoel. Hij wist zichzelf te verdedigen, maar in deze staat hoopte hij het niet te hoeven doen. Zo volgde hij haar en zijn partner het kamp door. De soldaten om hen heen leken niet op of om te kijken terwijl ze voorbij liepen. Sterker nog, hun aandacht was gericht op hele andere zaken toen ze meer en meer mensen juist in de andere richting zagen gaan. Hij schudde verward zijn hoofd naar Isaia, maar kon het niet negeren toen hij ook de woorden over zijn zuster hoorde vallen. Iker zag Diane ook verrast omkijken. Hij had eerst gedacht dat ze misschien zelf voor een afleiding had gezorgd, maar als Reihan echt hier was. Iker stopte en hield Isaia tegen. Aarzelend keek hij haar aan en hoorde toen Diane's gesis dat ze door moesten gaan. Hij kon echter niet de twijfel zomaar wegdrukken. 'Wat gebeurt er als ik niet hier ben? Met het kamp? En- en Guila, is zij nog bij mijn zuster?' vroeg hij dringend aan zijn partner.

Isaia vond het maar onheilspellend dat niemand aandacht aan ze schonk. De mensen in het kamp hadden hun aandacht duidelijk heel ergens anders gericht. En als de zus van Iker hier was... dan was het wel het moment waarop de ruil plaats zou vinden. Bij de Oceanen nog aan toe, ze hadden geen dag later moeten komen. Aan de gespannen schouders van Diane te zien dacht zij precies hetzelfde. Ze besloot eerst maar de vraag over Guila te beantwoorden. 'Ik heb geen idee, Iker,' zei ze oprecht, terwijl ze voor hulp naar Diane keek. 'Het laatste wat wij weten, is dat de Koningin, Generaal en prinses zijn ontsnapt. Waar ze nu zijn of wat ze nu doen of dat ze nog steeds ontsnapt zijn... is enkel gissen.' Ze kneep harder in zijn hand en keek hem ernstig aan. 'We weten ook niet wat er met het kamp gebeurt, maar dat kunnen ze zelf oplossen, Iker. Voor nu moeten we aan jou en onze eigen veiligheid denken.' Isaia was er echter niet zeker van dat ze hem met die woorden had overtuigd en haar gezicht werd harder. Als hij nu nog van gedachte zou wisselen... 'Het kamp heeft er ook nooit aan getwijfeld om jou te laten stikken, Iker!'

Iker voelde de spanning van de situatie tot in zijn botten en alsnog kon hij zichzelf niet aanzetten om te bewegen. Hij had al te veel fouten gemaakt dat hij niet zomaar door kon gaan zonder te bedenken wat voor consequenties deze keuze had. Hij had gehoord dat het kamp al meermaals aangevallen was door zijn landgenoten en als hij het geroezemoes van de wachters dat hij eenmaal opgevangen had moest geloven was de hoop ver te zoeken. Een belegering was ongelooflijk zwaar. Was Reihan er voor de ruil of om een overwinning te vieren? Iker richtte zich op Isaia en was verrast te horen over ontsnapping. Dat de Koningin ermee had bemoeid moest hij maar als een goed teken nemen. Zo was Guila ook uit Telon weg kunnen komen. Met een getergde zucht wreef Iker met beide handen over zijn gezicht en knikte hij uiteindelijk. Was het niet zijn veiligheid, dan wel dat van Isaia. Het verbaasde hem enigszins dat Diane haar prinses mee had laten komen op deze missie, maar hij zou haar ook niet vertrouwd hebben als ze alleen in zijn tent verschenen was. Maar Isaia en haar woorden- Daar was niet lang bestand tegen geweest, ook al had hij zichzelf wijs gemaakt dat ze beter af was zonder hem. Iker had blijkbaar te lang de tijd genomen, want Diane stond met één stap bij hen om hem dreigend aan te kijken. Het was van haar blik duidelijk dat hij niet meer terug kon. Hij moest later maar bedenken hoe hij zich voelde over de impact dat dit had op het kamp, op Guila en haar gezin. Op Reihan- Iker kneep in Isaia's hand. 'Ik moest het vragen,' mompelde hij zacht voor hij door begon te lopen.