Generaals tent - legerkamp

|||

Toen Gael haar les had afgerond en de kinderen de school hadden verlaten, had Flynn plots voor haar neus gestaan. De luitenant had haar verteld dat ze verwacht werd bij de generaal, om enkele zaken door te spreken. Eigenlijk had ze haar was die avond willen doen en had ze dus in eerste instantie geërgerd gereageerd door de plotse bespreking, maar uiteindelijk had ze ingestemd. Ze was eigenlijk wel benieuwd wat Indra te vertellen had. Wellicht ging het over haar manier van lesgeven: de laatste weken had Indra meermaals bij haar lessen gezeten. Elke keer had ze haar blik op haar lichaam voelen branden en merkte ze hoe ze er naar had uitgekeken dat de legerleider weer langs kwam. Gewillig volgde ze de luitenant dus maar naar Indra's tent toe. Toen Flynn weg was, stond ze in haar eentje voor de imposante tent van de generaal. Gael kuchte zo duidelijk mogelijk buiten de tent, om zo haar aanwezigheid aan te kondigen en hopelijk naar binnen geroepen te worden. Ze wilde niet zomaar iets storen. Toen er geen reactie kwam, besloot ze toch maar naar binnen te stappen. 'Indra? Jij wilde mij spreken over enkele zaken?'

Indra was na de missie weer erg makkelijk terug in haar werk geraakt. Soms kon het nogal eens wennen zijn om thuis te komen van een missie en dan meteen weer aan de slag te gaan. Laat staan als je de generaal was. Echter liep alles weer soepeltjes en had ze bovendien geleerd van haar vertrek wat ze beter moest regelen. Het kon niet zijn dat het kamp minder efficiënt was als zij er zelf niet was. Ze wist dat ze binnenkort naar Evenfall moest om met de Koningin te praten en ze wilde niet dat de chaos zich herhaalde. Tevens had ze besloten dat ze iets anders moest regelen voor haar vertrek. Ze wilde dat de school alles zou hebben wat het nodig had. Wat Gael nodig had. Zelf was ze al een aantal keer langs geweest tijdens de lessen, om de kinderen te motiveren en om de gang van zaken te bestuderen. Tenminste, dat vertelde ze haarzelf en iedereen die er om vroeg. Flynn bijvoorbeeld, had haar al meerdere malen uitgehoord over haar intenties en hij had haar wel een erg kritische blik gegund toen ze vandaag vroeg of hij de lerares na schooltijd op wilde halen. Ze begreep zijn woede, omdat ze met tegenzin toe moest geven dat ze misschien niet eerlijk was geweest tegen haar vriend. Bovendien miste ook zij Guila. Hoewel ze dat nooit aan de vrouw toe zou geven, noch aan de luitenant. Indra schrok op uit haar gedachten toen ze een stem buiten haar tent hoorde. 'Gael, kom binnen!' Vlug raapte ze haar werk waar ze aan gezeten had bij elkaar en stopte het ergens weg om haar donkere blouse glad te strijken en zo nonchalant mogelijk de vrouw te begroeten. 'Ik hoop dat Flynn je niet gestoord heeft tijdens de les. Ik weet dat je dat vervelend vindt.' Dat had Indra wel begrepen na de verveelde blikken die ze had gekregen op de momenten dat ze tijdens een les aan kwam zetten. Uiteindelijk zorgde ze dat ze er altijd op tijd was, ruim voor een nieuwe les begon. 'Heb je al gegeten? Ik heb de kok gevraagd wat klaar te maken voor twee.'

Toen ze eenmaal Indra had gelokaliseerd in de tent voelde ze hoe haar schouders ietwat ontspanden en hartelijk glimlachte ze naar de vrouw. 'Hoi Indra,' zei ze enkel, terwijl ze geïnteresseerd rond keek. Het kwam niet vaak voor dat ze zich in de tent van de generaal bevond en ze was al tijden benieuwd hoe de vrouw leefde. Echter viel haar blik al snel op de gedekte tafel met heel wat voedsel erop. 'Als ik wist dat het zo'n afspraak was, dan had ik wel wat mooiers aangetrokken. Ik dacht dat ik hier voor zaken kwam.' Ze kon het niet laten om de generaal een beetje te plagen. 'Maar ik heb inderdaad nog niet gegeten. Het is alsof je mijn gedachten kan lezen,' glimlachte ze, waarna ze wat onrustig in het midden van de tent bleef staan. Haar ogen gleden langs het voorkomen van de generaal. 'Ik had je vandaag in de les verwacht,' probeerde ze vervolgens zo nonchalant mogelijk op te merken. Ze had tijdens de les gemerkt hoe vaak haar ogen onbewust afdreven naar de deur en vervolgens naar de lege plek achterin het lokaal. 'Ik had een les over leven in de wildernis voorbereid. Ik dacht dat je dat wel zou interesseren en waarderen.'

Indra kon niet anders dan zelf glimlachen als antwoord op de lach van Gael. Ze maakte een gebaar om de vrouw verder de tent in te verwelkomen en begroette haar zo terug. Ze was meteen van haar stuk gebracht toen Gael haar al doorzien had, maar koppig hield ze haar handen op. 'Oh, nee, het is ook voor zaken. Maak je maar geen zorgen,' sprak ze haar snel tegen terwijl ze de tafel met andere ogen bekeek. Ze had het er niet zo luxueus uit moeten laten zien. Er stonden nu allerlei verschillende gerechten op tafel en bovendien had ze er voor gezorgd dat haar tent verlicht was met kaarsen. Als ze werkte gebruikte ze tegenwoordig veel vaker gaslampen, maar eerlijk gezegd vond ze die dingen maar niets. Ze voelde de ogen van Gael op haar gericht en zelfbewust streek ze haar lange haren over haar schouders. 'Wel, ga vooral zitten. We hoeven niet meteen met zaken te beginnen.' Ze ging de vrouw zelf alvast voor en keek op toen ze haar afwezigheid op merkte. 'Ik had een vergadering over het volgende bezoek aan Evenfall. En ik geloof dat ik daar de komende week ook nog druk mee zal zijn. Misschien had ik niet zo vaak moeten komen de afgelopen tijd. Ik wil de kinderen niet teleurstellen.' Ze zei dit alles zo neutraal mogelijk, maar met ieder woord dat ze sprak hoopte ze de juiste reactie te kunnen krijgen. Met een kleine glimlach had ze een lepel gepakt om eten op de te scheppen en bood ze Gael een beetje van alles aan.

'Helaas, ik kijk namelijk veel meer uit naar een etentje dan naar het bespreken van zaken,' glimlachte ze met pretoogjes richting de generaal, terwijl ze ook plaats nam op één van de stoelen. Ze kon soms niet geloven hoe veel moeite Indra deed om haar affecties te verbergen. Het had haar ook veel vraagtekens gegeven: was er een reden dat Indra niet haar gevoelens kenbaar wilde maken aan Gael? Ze wist überhaupt niet goed wat ze van de affecties moest vinden of hoe ze erop moest reageren. Toen Indra aan gaf dat ze ging opscheppen, bood Gael haar bord aan en nam ze de tijd om na te denken over Indra's woorden over de komende weken. 'Wanneer vertrek je naar Evenfall toe?' vroeg ze zacht, terwijl ze haar bord weer wat afwezig aan pakte. 'En- en weet in elk geval dat je altijd welkom bent bij de lessen. Ik hoop niet dat ik je het gevoel heb gegeven dat je niet welkom bent. Of vind je de lessen te saai? Of de kinderen te luid?' Ze kon niet anders dan teleurgesteld zijn dat Indra niet meer langs kwam bij haar lessen. Het liet haar altijd net dat beetje extra haar best doen. En daarnaast was ze erg gesteld geraakt op de ogen van de generaal die haar overal volgde.

Verwonderd keek Indra in het lachend gezicht van Gael. Normaal kon ze wel bepalen of iemand iets zij om haar te tergen of omdat ze het werkelijk meenden, maar met de vrouw tegenover haar had ze erg veel moeite. Ze kon haar niet lezen zoals ze andere mensen wel goed kon lezen. Ze negeerde de woorden maar door zich op het eten te focussen en legde kort uit wat het allemaal was. Toen hun borden vol lagen antwoordde ze pas de vragen van Gael. 'Nog voor de volle maan. Koningin Sibel heeft gevraagd of ik wellicht wat grensproblemen met haar wil bespreken.' Er zat meer achter het bezoek. Ze had Flynn beloofd de Koningin uit te horen over Guila. Ze vond het ingewikkeld hoe ze zich daar tegenover moest houden, maar ze zou navraag doen. Bovendien was ze benieuwd waarom Sibel de grens wilde bespreken. Ze had zo haar vermoedens en dat was niet erg goed. Ondanks dat haar vorige missie misschien niet zo belangrijk had geleken, hadden ze wel informatie vergaard die wellicht van belang kon zijn. 'Nee, nee, helemaal niet,' reageerde Indra al snel. 'Het is gewoon erg druk. Ik heb me er op verkeken dat ik altijd tijd vrij kon maken om aanwezig te zijn eens per week. Ik kom nog graag langs als ik terug ben, maar de bezoeken zullen minder zijn.' Ze probeerde Gael een geruststellende glimlach te geven, maar liet uiteindelijk haar blik zakken om wat van het eten te proeven. 'Bovendien dacht ik dat inmiddels de meeste losse eindjes opgelost zijn, met de isolatie en de lesmaterialen. Of dat hoop ik tenminste.'

Gael had net haar eerste hap genomen, toen ze het eigenlijk al weer zat was. Ze kon het slecht verdragen dat Indra haar zo leek aan te trekken en vervolgens leek af te stoten. Wat wilde de vrouw? En wat wilde ze van Gael? Echter probeerde ze het niet te laten merken en at ze dus stilletjes door. 'Ik vind het jammer dat te horen,' zei ze oprecht, terwijl ze wat met haar vork in het eten prikte. 'Ik had je graag bij mijn lessen en om mij heen. Maar als je-' Ze hoorde zichzelf praten, maar raakte er echter geïrriteerder door. Wie hield ze nou eigenlijk voor de gek met dit onzinnige gepraat? Ze had enorm genoten van Indra's aanwezigheid, waarom zou ze daar omheen praten? Ze legde dus haar bestek met een klap neer en boog iets over de tafel heen om Indra recht aan te kijken. 'Wat is dit allemaal, Indra?' vroeg ze dus direct, terwijl ze het gezicht van de generaal bestudeerde. 'Waarom probeer je dit etentje te verhullen met stomme smoesjes over zaken? Ik wíl met je eten, Indra. Ik- Waarom heeft het überhaupt zo lang geduurd voordat je mij vroeg te komen? Bij de Goden, als legerleider ben je geweldig, waarom ben je dan zo terughoudend hierin!' Ze keek de vrouw afwachtend aan en voelde ondertussen haar hart onstuimig kloppen in haar borst. Ze was normaal gesproken nooit zo direct, maar deze vrouw- ze maakte haar gek!

Indra was erg tevreden geweest de afgelopen weken. Natuurlijk twijfelde ze nog steeds erg over wat ze moest doen, maar door in Gael's aanwezigheid te zijn zonder met haar te hoeven praten en onder het mom van leger taken had ze het zo goed uit kunnen houden. Het speet haar dus ook dat ze dit niet voort kon zetten. Ze luisterde, met haar blik gericht op het eten, maar met haar oren wijd open, naar wat Gael zei. Ze kreeg het warm te horen dat de vrouw het jammer vond, maar ze wist niet of ze er meer in kon lezen. Ze schrok echter op toen ze het bestek op de tafel hoorde kletteren en kon nergens anders kijken toen ze op keek dan naar Gael. Moeizaam slikte ze haar eten weg. Ze voelde zich betrapt en beschaamd dat ze zo doorzichtig was geweest. Dat moest niet fijn zijn geweest voor Gael die er blijkbaar maar in mee was gegaan. Stilletjes liet ze haar ogen over het gezicht tegenover haar glijden en zuchtte ze uiteindelijk. 'Sorry, dit is niet erg aardig van me,' begon ze zacht, zonder te weten hoe ze verder moest gaan. Kon ze nu toegeven dat ze Gael de meest bewonderenswaardige vrouw in de hele omgeving vond? Dat als ze te lang aan haar dacht het haar duizelig maakte? 'Omdat ik de generaal ben. Ik kan niet zomaar-' Ze schudde haar hoofd, kneep haar ogen samen en hield een hand op. 'Nee, dat klinkt te wreed. Het is-' Zoekend naar woorden keek Indra naar Gael. 'Ik wil je niet aan het lijntje houden of je een verkeerd idee geven terwijl ik niet weet of ik dit wel kan.'

Gael ging achterover zitten en keek Indra afwachtend aan. Zij had haar hart op tafel gelegd en nu mocht Indra eens hetzelfde doen. Er kwamen echter andere woorden uit Indra's mond dan ze had verwacht. Ze was zo onduidelijk aan het praten dat ze er niets van begreep en dat liet ze op haar gezicht doorschemeren. 'Hoezo moet het zo ingewikkeld zijn? Ik zie duidelijk dat je affectie voor mij hebt en ik- ik heb dat ook voor jou. Hoezo maakt het dan uit dat je generaal bent? Wat ik wel zeker weet is dat ik niet op een ingewikkelde flirt zit te wachten,' ratelde ze door, terwijl ze het eten alweer vergeten was. Ze kon enkel haar ogen op het gezicht van de vrouw voor haar richten. 'Hoezo zou dit niet kunnen?' ratelde ze nog verder door, toen Indra niets zei. 'En- en hoezo vraag je mij pas nu te komen, om meteen aan te kondigen dat je opnieuw weggaat? Je geeft mij hoop, maar duwt mij tegelijkertijd weer weg? Bij de Goden, Indra, ik-' Ze wreef met haar hand over haar gezicht heen en zuchtte diep. 'Ik wil helemaal niet dat je weggaat,' zei ze uiteindelijk dus maar zacht, om alles samen te vatten.

Indra zag meteen dat haar woorden niet het juiste effect teweeg hadden gebracht. Eerlijk gezegd had ze niet precies geweten hoe ze wilde dat Gael zou reageren, maar dit was het in ieder geval ziet. Ze kwam er maar niet tussen en liet Gael uiteindelijk door ratelen. Ze legde haar eigen bestek weg en vouwde haar handen samen terwijl ze luisterde. Aangedaan door de frustratie van de vrouw zuchtte ook zij. Ze had geweten dat het niet makkelijk was om het hier over te hebben, maar ze zou nooit iets begonnen zijn met Gael, om wie ze werkelijk gaf, zonder uit een te zetten dat dit niet makkelijk zou zijn. Ze leunde naar voren en pakte de hand die Gael had gebruikt om over haar gezicht te wrijven vast en legde deze terug op de tafel. 'Gael-' Indra haalde diep adem en dwong zichzelf de vrouw recht aan te blijven kijken. 'Ik wil niet dat dit een flirt is, maar ik kan niet beloven dat het niet ingewikkeld zal zijn. Ik heb taken als generaal, ik kan mezelf niet af laten leiden. Ik moet over alles wat ik doe na denken. Ik kon je niet eerder uit nodigen omdat ik geen flauw idee had hoe ik een normaal gesprek met je kon voeren en-' Misschien was de volgende reden nog wel belangrijker. 'Ik wilde niet dat iedereen zou denken dat ik je leiding had gegeven over de school omdat ik je wel zag zitten en niet simpel omdat je de meest bekwame persoon bent om het te doen. Ik wil niet dat jouw positie hier bepaald wordt door je relatie met mij en-' Indra kon zich niet herinneren of ze ooit zo veel  vooruit gedacht had als ze een vrouw leuk had gevonden. Ze wilde echter niet denken aan haar vorige relaties, dat was achter haar. 'En ik wilde niet zomaar iets op je dak gooien dat je misschien niet wou. Iets met iemand die vaak weg moet, die altijd aan haar taken vast zit, soms als het niet uitkomt, nu ook.'

Toen Indra haar eindelijk had kunnen onderbreken, luisterde ze ademloos naar haar uitleg. Ze wist dat ze te impulsief had gereageerd, maar haar relatie met Indra ging haar echt aan het hart. Ze gaf om de vrouw en wat er tussen hun speelde. 'Het- het spijt me dat ik zo gefrustreerd reageerde,' legde ze uiteindelijk zacht uit, terwijl ze ook Indra's hand vast pakte. 'Het is gewoon dat- ik voelde mij denk ik eerder bij jou thuis dan dat ik mij op deze plek thuis voelde. Dat heb ik nooit beseft, tot zojuist-' Ze voelde hoe haar ademhaling trilde en uit nervositeit moest ze lachen. Het was echter een wat triest geluid. 'Ik kan het aan dat je weggaat en dat je taken hebt en dat iedereen zo naar je opkijkt en met al hun problemen bij je komen. Ik wil alleen wel dat je eerlijk en duidelijk naar míj toe bent. Zoals nu.' Ze wreef met haar duim over de ruwe huid van de generaals hand heen en dacht goed na over haar volgende woorden. 'En ik stel het heel erg op prijs dat je er zo over na hebt gedacht, ook over mijn positie bij de school. Maar dat is nu allemaal achter ons en ik dacht...' Met dezelfde pretoogjes als eerder keek ze de vrouw opnieuw recht aan. 'Nu je toch eindelijk een normaal gesprek met mij kan voeren, moeten we zulke dingen als dit wellicht vaker doen. En dan kijken we na je reis wel waar we staan?' opperde ze, terwijl ze hun verbonden handen wat dichter naar haar zelf toe trok, zodat ze verschillende littekens op hun beide handen kon bekijken. 'Wat denk je er van?'

Indra zou niet zeggen dat ze bang was om afgewezen te worden. Dat had ze wel vaker mee gemaakt. Het was eerder dat ze niet wist of ze specifiek na deze afwijzing nog zoiets als dit zou vinden. Het had haar al veel tijd gekost om haar vorige leven achter zich te laten en nu ze zo druk was met alles dat hoorde bij het generaal zijn wist ze niet wanneer het anders nog ging gebeuren. Het deed haar plots aan Flynn denken en hoe oneerlijk haar gedrag tegenover haar luitenant was geweest. Ze had te veel van haar eigen frustraties haar advies aan hem laten beïnvloeden. Haar aandacht werd echter volledig opgeëist door Gael toen ze voelde dat ook zij haar hand vast pakte. Ademloos hoorde ze Gael's eerlijkheid aan. Ze voelde dat een glimlach haar mondhoeken omhoog trok en al snel keek ze lachend naar de vrouw die voor haar zat. Verwonderd keek ze naar hun handen en gaf een zacht kneepje in die van Gael. Ze kon maar moeilijk geloven dat Gael nu precies voor stelde waar ze zelf op gehoopt had. Eerlijk gezegd wilde ze het ook nog in twijfel trekken, maar ze wilde niet doen alsof ze de woorden van Gael niet voor echt nam. Als ze in iemand vertrouwen moest hebben dan was het wel in haar. 'Dat is alles wat ik van je wilde vragen. Om de tijd te nemen, maar deze ook te delen, het uit te proberen en- en dat je hier over na kan denken.' Het leek voor haar ideaal om naar Evenfall te gaan en zo Gael alle rust te gunnen terwijl ze zelf ook haar gedachten op een rijtje kon zetten. Maar voor dat gebeurde wilde ze wel de tijd die ze nu hadden goed gebruiken.

Met een warme glimlach keek ze naar de vrouw voor haar. 'Ik ben blij dat we er hetzelfde over denken,' murmelde ze tevreden, waarna haar oog op het eten viel. 'En nu we het eindelijk ergens over eens zijn, denk ik dat we nu wel moeten beginnen met eten, voordat het koud wordt,' glimlachte ze, waarna ze nog een geruststellend kneepje in Indra's hand gaf en vervolgens deze los liet. Zo stortte ze zich op het overheerlijke eten: na een dag werk was ze uitgehongerd. Ze gaf zichzelf ook nooit de tijd tijdens lunch om wat te gaan eten. Ondertussen bleef ze zo nu en dan haar ogen richten op de generaal. 'Beloof me dat je niet langer weg blijft dan nodig is,' zei ze zacht, terwijl ze onder haar wimpers door een knipoog aan de vrouw voor haar gaf. 'Én dat je geen leukere dame in het Westen vindt. Ik kan niet weten wat daar allemaal rondloopt, ik ben er nog nooit geweest.' Giechelend hief ze haar handen in een onschuldig gebaar op. In de tijd dat ze zelf enkele vriendinnetjes had gehad, had ze beseft dat vele soorten vrouwen haar gelukkig konden maken, al had ze nog nooit iemand ontmoet als Indra. Ze wist echter zelf niet hoe dat bij Indra zat.

Indra had niet geweten dat ze zo nerveus en gespannen was geweest deze hele tijd tot ze nu veel van de last van haar schouders voelde glijden. Ze ging net dat beetje rechter zitten nu ze zich zo vele malen lichter voelde. 'De kok vermoordt me als ik hem vertel dat ik het eten koud heb laten worden.' De man, een goede vriend van Indra, was erg enthousiast geweest toen ze had gezegd dat ze eens niet haar standaard soldaten maaltje wilde maar iets uitgebreiders. Als er iemand het eerste zou weten dat Indra indruk op iemand wilde maken zou hij het waarschijnlijk zijn. Het was misschien ook voor het eerst dat ze echt genoot van haar eten. Normaal ging het haar er meer om dat ze eten nodig had. Ze had zo vaak in haar leven niet genoeg gehad dat ze het moeilijk vond eten als iets decadent te behandelen. Ze keek op toen Gael weer sprak en was verrast om de knipoog waar te nemen. Bij de Goden, wanneer was het de laatste keer dat iemand met háár geflirt had? 'Ik zou niet durven,' glimlachte Indra toen ze de meisjesachtige lach van Gael hoorde. 'En eerlijk gezegd heb ik nog nooit iemand in het Westen ontmoet die mijn type was, ze zijn allemaal zo-' Even overdacht ze haar woordkeuze. 'Zo hooghartig.' Ze was opgestaan om van de salontafel een karaf met wijn te pakken en twee mokken in te schenken. 'Zou je ooit naar het Westen willen?' vroeg ze benieuwd. 'Ik ben zelf niet zo'n stadsmens, maar Evenfall is indrukwekkend.' Indra deed hard haar best om het gebabbel aan de gang te houden, maar het zou duidelijk zijn dat ze dat met moeite deed.

'Dan is het belangrijk dat we hem niets vertellen,' grinnikte ze, als antwoord over de woorden over de kok, 'en dat we elk beetje voedsel samen op maken. Dat moet vast lukken, je hebt vast veel honger na al het werk wat je op een dag doet.' De kracht van Indra zat niet enkel in haar daden, maar ook in haar lichaam zelf. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan dat ze ooit had gedacht dat ze Indra aan kon in een handgemeen. Als ze eerlijk was, had ze ook nooit kunnen denken dat zij juist het type was waar Indra op viel. Die gedachte dat ze bemind werd door de vrouw tegenover haar maakte haar warm van binnen en met een tevreden uitdrukking nam ze een slok van de wijn. 'Ik zou overal naartoe willen,' zei ze dromerig, maar wimpelde haar woorden al snel weer weg. 'Maar niet binnenkort. Ik heb nu net mijn plek hier gevonden en wil mijn taak serieus nemen. Maar als ik ergens naartoe zou willen... Ik zou het Oosten willen ontdekken.' Die plek had haar altijd gefascineerd, vooral na de verhalen van Naya tijdens hun missie. Vervolgens keek ze Indra nieuwsgierig aan. 'Wat vind je er zelf van dat je steeds moet reizen voor je taken? Wat is je favoriete plek?' Ondanks dat het leek alsof Indra moeite moest doen voor dit onschuldige gebabbel vond Gael het heerlijk om langzaam meer over Indra te weten te komen.

Indra zette één van de mokken voor Gael neer en ging terug aan haar kant van de tafel zitten. Ze haalde haar schouders onverschillig op nadat ze een slok van haar wijn had genomen. 'Ach, het is maar trek. Ik heb het eten nodig, maar hier is er in ieder geval altijd genoeg.' Ze had het idee dat ze maar wat onzin uit bracht, maar ze probeerde daar niet te veel over na te denken. Gael leek zich te amuseren en dat was het belangrijkste. 'Het Oosten verandert veel nu Koningin Sibel plannen heeft voor de regio. Ze wil zich meer richten op Myr dan op Evenfall blijkbaar.' Indra was gefascineerd door dat idee. Het zou de centralisatie die al zo veel eeuwen lang in stand werd gehouden doorbreken. Echter begreep ze ook wel dat Gael niet daar op gedoeld had, op de politiek, de economie, dat soort zaken. 'De natuur is prachtig. Heel anders dan hier. Met uitgestrekte velden en dan ineens bergen uit het niets.' Zelf was ze er maar een enkele keer geweest en veelal toen ze zelf nog jong was. Daar herinnerde ze zich maar weinig van. 'Ik-' Bedenkelijk staarde Indra naar haar wijn en nam nog eens een slok voor ze antwoordde. 'Ik heb altijd al gereisd, als kind al, dus het voelt eerder als natuurlijk. Maar het is fijn nu een plek te hebben om thuis te komen.' Ze glimlachte zelfbewust en liet haar hoofd hangen terwijl ze in haar eten prikte. 'Dit is waar ik op mijn plek ben. Het kamp is mijn favoriete plaats.' Ze had het nooit zo hardop gezegd, hoewel ze Marcus vaak bedankt had dat hij haar een thuis had gegeven. Daarom dacht ze ook dat het stom klonk, kinderachtig bijna. 'Is jouw thuis, jouw dorp nog altijd je favoriete plek?' vroeg ze vervolgens voorzichtig.

Gael prikte in het overheerlijke eten en genoot van elke hap, net zoals ze genoot van elke seconde samen met de vrouw tegenover haar. ‘Ik heb alleen maar goede dingen gehoord over de koningin en haar plannen. Ze is inspirerend,’ zei Gael, terwijl ze kort haar vingers langs die van Indra liet glijden toen ze de kruiden wilde pakken. ‘Net zoals jij. Ik heb nog nooit iemand gezien die zó zijn mensen inspireert en aanmoedigt. Ik weet dat je gaat zeggen dat het wel meevalt, maar dat is niet zo. Ik denk dat iedereen in dit kamp in hun handen mogen wrijven dat ze jou hebben.’ Gael wist niet of ze nu te voorbarig sprak, maar ze vond dat iemand weleens de waarheid tegen de legerleider mocht spreken, crush of geen crush. Gael dacht lang na over de volgende vraag van Indra. ‘Mijn dorp zal altijd een warme plek in mijn hart dragen, ondanks dat het niet meer bestaat,’ zei ze zacht, terwijl ze op keek naar Indra. ‘Ik hield altijd van de zee. Als ik maar ver genoeg reisde, dan kon ik de zee ruiken. En dan enkele kilometers verder was ik op het strand.’ Ze straalde als ze er aan terug dacht. ‘Het was een dusdanig lange reis dat ik het maar eens per zes manen kon realiseren.’ Ze hoopte dat ze binnenkort weer eens een reis naar het water kon afleggen. Die gedachten maakten haar wat stiller. ‘Hoeveel weken nog precies tot je vertrekt?’

Indra knikte instemmend. Ze was in eerste instantie sceptisch geweest, en ook nu vond ze dat ze zo nu en dan kritisch moest blijven, maar de nieuwe regering had al verandering bewerkstelligd die er wel degelijk toe deden. Ze volgde de hand van Gael die haar zojuist aan had geraakt en lichtelijk verbaasd hoorde ze aan hoe Gael haar vervolgens complimenteerde. Ze moest er om lachen en leunde achterover. 'Dat mogen ze zeker. Jij hebt gezien hoe ze het er vanaf brengen als ik niet hier ben. Laat staan die chaos die er zou zijn gekomen als Marcus het stokje niet aan mij over gedragen had.' Indra had er nooit een seconde aan getwijfeld dat zij een goede keus zou zijn om het kamp te leiden. Het was haar grote doel geworden sinds het ooit eens door de voormalige generaal zelf geopperd werd. Wat had het voor nut om daar dan ooit over te twijfelen? Ze hield haar gelach verder tegen en wreef wat opgelaten langs haar nek. Misschien was het te arrogant te laten blijken aan Gael dat ze zich voor niets geschikter voelde dan voor de positie die ze nu had. 'In het Noorden is de zee altijd wel in de buurt. Je zou het zelfs binnen één dag kunnen bereiken als je een snel paard neemt.' Indra keek naar haar handen toen Gael meer vroeg over haar vertrek. 'Twee. Er zit haast achter. Dat zal hopelijk ook betekenen dat ik niet lang weg ben. Maar je weet het nooit met de politici in Evenfall.' Ze was weer verder gegaan met eten en probeerde een vraag te verzinnen die hen af zou leiden van haar vertrek. 'Wat ben je eigenlijk nog meer van plan om de kinderen te leren?'

'Hm, heeft iemand je weleens gezegd dat je zelfvertrouwen aantrekkelijk is?' murmelde Gael geamuseerd, terwijl ze met haar hoofd op haar hand leunde en zo de vrouw tegenover haar bekeek. Het was heerlijk om wat te flirten met de prachtige generaal. Ze had dat gemist. 'Ik geloof je voor de volle honderd procent als je zegt dat het een chaos is als jij er niet bent. Dat is het namelijk ook, maar ik weet niet of je dat gerust stelt.' Ze lachte zachtjes en dronk gulzig van de wijn. Ze was haar plannen voor die avond alweer vergeten en nam het er dus van met de wijn, het eten en haar gezelschap. Bij de woorden over de zee lichtte ze op, maar ontstond er op hetzelfde moment ook een vraag in haar hoofd. 'Wil je met mij samen naar de zee reizen?' zei ze voor het eerst wat onzeker en twijfelachtig. Ze wist niet of ze te voorbarig was met deze plannen of dat de generaal het wellicht te druk zou hebben voor zulke ondernemingen. 'Nog voor je vertrekt. Ik moet toch wat te overdenken hebben als je weg hebt.' Ze bood haar nog een knipoog, voordat ze nadacht over haar laatste vraag over de kinderen. 'Te veel om allemaal te benoemen. Er zijn zoveel verschillende leeftijdscategorieën. De oudere kinderen, de tieners, kunnen nu nergens anders aan denken dan aan liefde en relaties en partners, terwijl de kleintjes alleen maar avontuur en spannende verhalen willen horen. Dus ik ben van plan om eens de dokter uit te nodigen voor- ach, je weet wel, en ook nog wat soldaten voor de sterke verhalen.' Ze glimlachte trots om haar eigen ideeën.

Indra's ogen werden als vanzelf groter toen haar opmerking door Gael al snel als aas werd gebruikt om met haar te flirten. De eerste keer dat dat gebeurd was had het haar ook zo verbaasd. Niemand van het kamp had toen ooit geprobeerd om haar te charmeren, ze was te chagrijnig geweest waarschijnlijk, te onbereikbaar. Veel interactie met mensen uit het kamp had ze toen niet, behalve als ze hen bevelen gaf. En daarvoor- Daarvoor was het Reza die haar flink gecharmeerd had en vervolgens keihard bedrogen. Indra schudde de gedachte uit haar hoofd en trok de geschokte blik van haar gelaat. Ze zette een snelle glimlach op en in plaats van een antwoord te vinden op het geflirt van Gael om het te ontwijken, liet ze het nu over zich heen komen. 'Al zou het wel goed gaan als ik weg ben, dan ben ik nog niet gerust,' grinnikte Indra. Haar glimlach werd breder bij het voorstel van haar gezelschap. 'Dat lijkt me heerlijk.' Zo vaak ging ze zelf nou ook weer niet naar zee. 'Maar ik moet eerlijk zijn dat het moeilijk in te passen zal zijn,' verzuchtte ze vervolgens. Ze had al vele beloftes gemaakt over dingen die ze zou doen voor vertrek en dat kostte veel tijd. Indra luisterde geïnteresseerd naar de ambitieuze plannen van Gael. Het verwonderde haar al tijdens haar bezoeken hoe goed Gael wist in te spelen op alle kinderen. Het moest niet makkelijk zijn met zo veel verschillende leeftijden en niveau's te moeten werken. Indra zou het in ieder geval nooit kunnen. Ze had daar geen geduld voor. 'Als je hulp nodig hebt moet je misschien eens met de zusters praten. Ik herinner me dat er een enkeling tussen zat die eerder met kinderen had gewerkt. Zij deden de opvang voor de school er was.'

'Ik zorg er wel voor dat het in je schema zal passen,' beloofde Gael op een zelfverzekerde toon. 'Je dagen kunnen niet alleen maar uit zaken bestaan. Dat begrijpen de anderen ook wel. En anders glippen we er stiekem tussenuit, niemand zal dat door hebben. Weet je nog tijdens de missies?' Ze waren een geweldig team geweest bij het jagen: geen dier had ze horen aan komen als ze door de bossen slopen. De soldaten hadden altijd met grote ogen gestaan als ze weer eens aan kwamen lopen met dier na dier. Terwijl ze verder had gesproken, was geen enkele uitdrukking of handeling van Indra haar ontgaan. Zo had ze dus ook opgemerkt hoe de generaal op haar onschuldige toespelingen had gereageerd. 'Waarom krijg je van die grote ogen als ik met je flirt?' vroeg ze uit het niets met oprechte interesse, terwijl ze opnieuw geruststellend Indra's hand vast pakte. Gael had geen grapje gemaakt toen ze zei dat ze een eerlijke en duidelijke relatie wilde hebben, romantisch of vriendschappelijk, en dat betekende dus ook dat ze directe vragen zou stellen. Ze wilde niet dat Indra ongemakkelijk zou zijn door haar opmerkingen. 'Ik snap dat de mensen in dit dorp niet zomaar met je durven flirten, maar die van de lerares van het dorp kan je toch wel aan?' giechelde ze opnieuw.

Indra lachte geamuseerde om de zekere woorden van Gael. 'Als jij mijn raad kan overtuigen dat ik een dag vrij verdien, dan ga ik met je mee.' Soms stond Indra er nog versteld van dat haar naaste metgezellen haar geen rust gunden. Natuurlijk had zij de laatste beslissing te nemen, maar ze wilde ook niet doen alsof ze een dictator was in het kamp. Marcus had ook altijd nauw samengewerkt en geluisterd naar zijn majoors en dat wilde ze voort zetten. Ze dacht met veel liefde terug aan de missies waar ze beiden aan mee hadden gedaan. Ook dat leek al weer eeuwen geleden. Ze miste de natuur soms erg, hoe vrij ze zich daar kon voelen. Waarom gunde ze zichzelf dan ook niet gewoon een dag met Gael aan zee omringd door Moeder Natuur? Indra's wenkbrauw schoot omhoog toen Gael haar zo direct vroeg naar haar verbaasde reactie. Ze had het dus heel erg gemeend toen ze had gezegd dat ze wilde dat ze eerlijk en duidelijk zouden zijn. 'Ik ben het niet erg gewend. Het is al weer lentes geleden dat iemand zo met me durfde te spelen. In het kamp vond iedereen me te nors en toen werd ik generaal. Bovendien liep de laatste keer niet erg goed af.' Meteen hield Indra een hand naar Gael op om eventuele vragen tegen te houden. 'Ik wil er niet meer over vertellen,' zei ze resoluut en hard, alsof het een zakelijke transactie betrof. Echter begreep ze meteen dat Gael iets van een verklaring verdiende. 'Het verpest mijn humeur en daarna de sfeer. Slechte exen, jij hebt er vast ook wel één,' voegde ze er op zachtere toon aan toe. Slechte ex was nogal een understatement om Reza te omschrijven.

'Ik ga die raad zeker weten overtuigen met mijn geweldige argumenten,' zei ze zelfverzekerd, terwijl ze hun mokken opnieuw met wijn vulde. 'Een middag met de vrouw die ik leuk vind ga ik niet zomaar uit mijn handen laten glippen.' Ze wist hoe druk Indra het had en ze gunde de vrouw een fijne, vrije dag. Daarnaast verlangde ze zelf ook om naar de zee te gaan. Toen Indra's stemming plots omsloeg, keek Gael aandachtig toe. Het was goed dat ze aan gaf dat Gael er niet over moest doorvragen, want ze zat al op het puntje van haar stoel met een hoop vragen. Echter hield ze haar mond en kon ze enkel Indra's gezicht bestuderen. 'Je weet toch wel dat het ongeluk brengt als je op een eerste date over exen spreekt,' merkte ze glimlachend op, terwijl ze hoopte dat de eerdere goede sfeer weer terug zou komen. De woorden deden haar echter wel wat: ze wist helemaal niet dat Indra zo'n slechte ervaring in het verleden had gehad. Ze hoopte dat de generaal het ooit met haar wilde delen, maar ze zou het niet opdringen. 'Ik hoop dat je er weer aan gewend raakt,' murmelde ze oprecht. 'En dat je er van geniet. Dat er iemand in het kamp rond loopt die je graag ziet stralen en die je fijn wil laten voelen.'

Indra wist niet of Gael door had dat toen ze had gezegd dat al lang niemand op deze manier geïnteresseerd in haar was geweest dat ook betekende dat ze vele lentes niet veel van zichzelf bloot had hoeven leggen. Ergens had ze daar vrede mee gehad, omdat ze niet erg graag over zichzelf sprak en al helemaal niet over haar verleden. Als ze met haar metgezellen was, was dat nooit echt belangrijk geweest. Of in ieder geval vroegen ze nooit naar meer uitleg. Enkel Flynn was nog wel eens zo direct en tactloos om dan ineens te vragen over haar roversverleden, maar ze dacht eerder dat hij haar uitdaagde dan echt antwoorden verwachtte. Indra moest dus niet alleen wennen aan het geflirt, maar ook aan de blik van Gael die haar zo makkelijk doorzag en haar uit zou gaan pluizen als ze niet voorzichtig was. Ze was weer zwijgend verder gegaan met eten. Ze moest glimlachen toen ze de reactie van Gael hoorde. Haar stemmingswisseling had ook best wel eens fout kunnen vallen. Maar was dit nu echt een afspraakje? Dan was het wel een erg schamele. ‘Ik hoop het ook maar. Voor het lot van het kamp. Ik kan nog geen normale zin produceren als je in de buurt bent. Of wel- Het is me nu gelukt.’ Indra kon niet zeggen of de plotselinge beantwoording van haar affecties haar meer of minder op haar gemak deed voelen. Ze had in al die weken echt niet zeker kunnen weten of Gael haar op dezelfde manier zag zitten. En nu ineens leken al haar twijfels beantwoord. Toch was ze terughoudend.