Generaals tent - legerkamp

Gael nipte van haar wijn, terwijl ze de laatste restjes van haar voedsel op at. Ze had enorm genoten van de maaltijd en was opgelucht dat ze Flynn niet had weggestuurd toen hij haar zo uit het niets kwam ophalen. Sowieso was ze erg benieuwd hoe Indra de luitenant zo ver had gekregen dat hij voor haar dusdanige taken uitvoerde. En daarnaast was ze ook erg tevreden met haar gezelschap en was ze nog steeds positief verrast dat Indra haar zo plots had uitgenodigd... voor een heus diner nog wel! 'Ik mag wel oppassen,' lachte ze goedbedoeld, 'dat ze niet opeens mij de schuld gaan geven van jouw halve zinnen en stotterende woorden. Al vind ik het zelf heel erg meevallen en ook wel heel erg aandoenlijk.' Gael kon het gewoon niet laten om de generaal wat te plagen. Ze wist dat zij waarschijnlijk een van de weinigen in dit kamp was die er mee weg kon komen, maar tegelijkertijd hoopte ze ook dat het Indra wat ontspande. Met een tedere blik keek Gael de generaal vervolgens aan. 'Wanneer wist je het eigenlijk voor het eerst?' vroeg ze zacht en zeer benieuwd. 'Dat je mij zag zitten. Wanneer had je het door?'

'Als ze dat doen dan stuur je ze maar direct naar mij,' reageerde Indra meteen ernstig. Dat was nog zo iets waar ze erg over in had gezeten. Ze was er zelf altijd zo overtuigd van geweest dat relaties mensen af zouden leiden als ze niet zorgvuldig te werk gingen en nu overkwam het haar ineens zonder dat ze er iets aan had kunnen doen. Bovendien was het niet eens een relatie dat haar zo van haar stuk bracht, maar simpelweg een vrouw die ze van een afstand steeds meer begon te bewonderen. Ze moest er niet aan denken dat het kamp Gael verantwoordelijk zou houden voor fouten die ze wellicht zou gaan maken. Ze ontspande echter ook al snel weer en sloeg haar armen over elkaar. 'Het is niet aandoenlijk. Het is frustrerend. Geloof me als ik zeg dat niemand ooit die effect op me heeft gehad.' Ze moest bij die woorden als vanzelf glimlachen. Er was een moment waarop ze Gael vervloekt had, haar er van verdacht had dat ze het allemaal expres deed. Ze moest daarom ook lachen toen ze de volgende vragen hoorde. 'Toen je voor het eerst de school voor stelde. Het gevoel moest er langer geweest zijn, maar- maar je wilt niet weten hoe gefrustreerd ik was. Ik kon geen scenario in beelden waar ik mezelf niet compleet voor gek zou zetten omdat ik nauw met je samen moest werken, noch één waarin ik je zou willen teleurstellen door je voorstel te weigeren.' Haar lach stierf langzaam weg terwijl ze Gael weer eens direct aan keek. 'Het klikte ineens.' Indra had het met alles zo druk gehad dat ze pas erg laat door had gehad wat er precies aan de hand was. Anders had ze er wellicht heel anders op gereageerd. 'Zie je- Denk je-' Indra stopte zichzelf en pakte haar wijn op. 'Zijn de gevoelens wederzijds?' vroeg ze terwijl ze haar schaamte verborg achter haar glas en zo een slok nam.

Gael herkende al snel de ernst op Indra's gezicht en hief haar handen op in geruststelling. 'Dat zullen ze nooit doen, dat weet ik zeker,' beloofde ze de vrouw tegenover haar. 'Daar zou ik je geen zorgen over maken. En daarbij... ik kan prima voor mezelf zorgen!' De mensen in dit kamp waren veel te hartelijk om zich opeens tegen iemand te keren, puur om diegene die ze aan het daten waren. En anders zou Gael ze eens duidelijk de waarheid vertellen! Toen Indra plots vertelde dat nooit iemand zo'n effect op haar had gehad, moest Gael voor het eerst blozen en keek ze van de vrouw weg. Ondanks dat ze een hopeloze flirt was, was het niet zo dat ze hordes met bewonderaars had gehad. Eigenlijk had ze zichzelf altijd maar heel gewoon gevonden, helemaal niet iemand die bewonderd of aanbeden moest worden. Indra liet haar echter iets heel anders voelen en daar was ze de vrouw dankbaar voor. 'Het klikte ineens,' herhaalde ze zachtjes. Ze keek Indra ondertussen verwonderd aan en verborg vervolgens haar eigen gezicht ook achter haar glas, om zo teder te glimlachen. Kort knikte ze enkele keren, tot ze niet kon stoppen en uiteindelijk gelukzalig moest lachen. 'Ja- ja, ze zijn wederzijds.'

Indra was enigszins gerustgesteld door Gael, maar het spookte alsnog door haar hoofd. Ze wist dat Gael voor zichzelf op kon komen. Toch was zíj de generaal en moest ze dit soort dingen hopelijk kunnen voorkomen. Ze zou zich gewoon in de hand moeten houden als ze in het openbaar waren. Maar hier, zonder de ogen van velen, probeerde ze zich niet druk te maken over hoe ze overkwam. Ze liet die magie die Gael bezat maar over haar heen komen. Voor enkele tellen was ze op gegaan in het moment en in de stralende blik van de vrouw tegenover haar. Haar borst zwol op als ze er aan dacht dat zij dat teweeg kon brengen bij Gael. Het gaf haar een voldoening die ze niet kon vergelijken met het gevoel dat haar werk haar bezorgde aan het eind van een lange dag. Het lag veel dieper. 'Ik ben erg blij dat dat nu duidelijk is.' Ze zocht nogmaals naar de hand van Gael en verstrengelde hun vingers tussen de borden met resten van hun maaltijd. Even nam ze de rust in zich op en hield zich stil terwijl ze hun handen bekeek. Ze had nooit durven dromen dat dit idee van haar om Gael hier uit te nodigen hier op uit zou lopen.

'Als je er maar niet over gaat twijfelen als ik er even niet meer ben om je vertellen hoe mooi je ogen stralen of hoe aantrekkelijk je lach is,' drukte ze de generaal met een glimlach op het hart. 'En anders kan ik altijd vragen of Flynn je zo nu en dan een complimentje geeft met een hoge stem.' Lachend was ze bezig om de laatste druppels uit haar glas op te drinken, nu de kan met wijn op was gegaan. Ze onderbrak achter haar handelingen toen ze de liefdevolle blik van de vrouwe ontmoette. Met een warm gevoel in haar borst keek ze toe hoe Indra's hand over de tafel heen de hare vast pakte. Ze was in eerste instantie ook stil en nam een seconde om van dit moment te genieten. Ze wist niet of ze in de nabije toekomst nog eens zo'n rustige, ongestoorde avond zouden krijgen. 'Neem je mooie leerboeken voor mij mee uit het Westen?' vroeg ze zachtjes, terwijl ze teder met haar duim langs de ruwe huid van Indra's hand gleed. Traag, onderzoekend en geruststellend. Ze zou hier in het kamp op de generaal wachten.

Indra schudde grinnikend haar hoofd. Ze begreep al wel dat ze geen gebrek aan bevestiging zou hebben dat Gael haar wel mocht. Misschien moest ze zelf maar eens werken aan haar technieken om haar gast tot blozen te brengen. Maar eerlijk gezegd had ze dat in geen enkele van haar relaties met woorden gedaan, maar eerder met daden. 'Als je me levend wil houden zou ik maar niets tegen hem zeggen.' Het was al een wonder dat hij haar boodschapper had willen zijn, maar dat bewees wel dat de luitenant haar trouw genoeg was. Maar ze steunden elkaar al een hele lange tijd, of dat nu in een gevecht of tijdens een missie was, of in het dagelijks leven in het kamp. Indra glimlachte toen Gael vroeg of ze lesmateriaal mee wilde nemen en meteen knikte ze. 'Natuurlijk. Wellicht heeft Sibel zelfs wat materiaal uit het Oosten waar je het over had. Ik weet zeker dat de Koningin zal willen helpen met de educatie in het kamp.' Ze zou een hele wagen vol mee nemen voor Gael als het kon. Met tegenzin liet ze de warme hand gaan en stond op om hun lege borden bij elkaar te rapen. 'Ik wil je niet te lang hier houden. Je had vast andere plannen vanavond en-' Ze hief de kruik waar de wijn in gezeten had op met een grijns. 'Ik kan je geen wijn meer aan bieden.' Even bleef ze in het midden van haar tent staan en liet haar ogen over haar spullen heen glijden. Normaal dacht ze er niet veel over na, maar als ze haar leven zo zag dan dacht ze dat ze niet veel te bieden zou hebben aan Gael. Ze mocht misschien de generaal zijn, maar veel kwam daar niet meer bij. 'Gael, ik wil dat je hier echt over na denkt. Over dit alles. En dat je weet dat we het rustig aan kunnen doen.'

'Ik bid tot de Goden dat de koningin wellicht nog lesmateriaal heeft. Ik ben zó benieuwd naar hun leerboeken, de illustraties, de historie van de Wilde Landen,' zei ze enthousiast. Met tegenzin voelde ze vervolgens hoe Indra haar hand los begon te laten en keek vervolgens toe hoe de generaal hun borden bij elkaar raapte. 'Ik moet inderdaad nog wat was doen,' verzuchtte ze, waarna ze op stond en haar jurk glad streek. Vervolgens keek ze weer naar de andere vrouw en glimlachte ze vol dank. 'Al zou ik liever hier bij jou blijven. Echter denk ik dat jij vast wel nog wat werk hebt,' zei ze, met een hoofdknikje naar de papieren die Indra eerder had weggeschoven om plek te maken op de tafel. Zeiden ze niet altijd dat een generaal nooit uitgewerkt was? Ze hoopte maar dat die woorden niet waar waren. Ademloos luisterde ze vervolgens naar de woorden van Indra en geruststellend streek ze even kort met haar hand langs de generaals arm. 'Ik beloof je dat ik er goed over zal nadenken,' zei ze zacht, 'en dat we het rustig aan zullen doen. Ik wil niets overhaasten, we hebben tijd genoeg.' Ze glimlachte teder naar de generaal, waarna ze op haar tenen stond en een zachte kus op Indra's wang drukte. 'Ik zie je snel weer... hopelijk op een strand met de geur van de zee.' Met nog een laatste glimlach over haar schouder heen verliet ze de tent.

Nieuw

Indra zat achter haar bureau met haar ellebogen op de armleuningen van haar stoel en haar vingertoppen tegen elkaar gedrukt. Over haar handen staarde ze de man aan die niet zo lang geleden om het kamp heen gesignaleerd was. Indra was overdreven achterdochtig geweest toen ze het bericht kreeg dat er verdachte activiteit was en ze had snel gehandeld. De man was binnen gehaald door enkele van haar sterkste krijgers, maar met de instructie dat het zo normaal mogelijk moest lijken. Echter werd hij meteen naar haar tent gebracht waar ze op hem had zitten wachten achter haar bureau. En sindsdien had ze amper een woord uit de man gekregen. Haar paranoia werd er enkel ernstiger door, vooral toen hij zijn verzoek - of beter gezegd zijn eis - had uitgesproken. 'En waarom zou ik Luitenant Barnes laten komen? Ik geloof toch echt dat het beter is met de generaal te praten als het om dringende zaken gaat dan met één of andere luitenant.' Ze had zo haar verdenkingen waarom er naar Flynn gevraagd werd door de vreemdeling, maar dat wilde ze nog niet erkennen. Ze moest er eerst zeker van zijn wie deze man was voor ze haar vriend erbij zou laten halen. Als Flynn nou maar gewoon die extra dagen bij Guila's familie was gebleven, dan had Indra tenminste enkele dagen gehad om na te denken wat ze kon doen met deze gast. Echter, zodra Flynn woord zou krijgen over het bezoek dat ze nu in haar tent had zitten, wist ze ook wel dat hij er niet eens over na zou denken maar meteen binnen kwam stormen.

Met een kalme en quasi nieuwsgierige blik had Athos al langere tijd door de tent van de Generaal gekeken. Hij had zeeën van tijd om deze onderhandelingen zo vlekkeloos mogelijk te laten verlopen - in zijn voordeel dan, uiteraard. Dat was het ultimatum waarmee de Moeder hem op deze handelsreis had gestuurd. Al ver van tevoren had hij zijn plan opgesteld: hij zou proberen contact te vinden met Flynn en Guila, vervolgens informatie uit hen trekken over de generaal van het legerkamp en vervolgens een goede reden hebben voor Quandaï om aan te vallen. Met een beetje geluk zou hij zelfs de generaal tegen haar eigen Koningin kunnen zetten en zo zou een belangrijke krijgsmacht van Tarth wegvallen. Vervolgens zou hij doorreizen naar zijn adellijke contacten aan de kust voor het vinden van specifieke overeenkomsten. Een bondgenoot in Tarth zou waardevol en noodzakelijk zijn. 'Ik denk dat u erg goed weet waarom ik de luitenant wil spreken, generaal. U was het per slot van rekening die hem uit zijn cel in Quandaï redde, niet waar?' zei hij op veel te kalme toon. Er waren hoge verdenkingen over de betrokkenheid van de generaal bij de redding van de luitenant, maar ze hadden nooit bewijs gevonden. 'Ik weet wat ik van de luitenant kan verwachten. Van u daarentegen...' Hij klikte bedachtzaam en ietwat minachtend met zijn tong, waarna hij verder ging met zijn inspectie van de tent.

Indra leunde wat naar voren om op haar bureau te steunen. De man leek overduidelijk geen haast te hebben en dat irriteerde haar. Het zou moeilijk zijn hem van zijn stuk te brengen, informatie uit hem te halen, als hij zo veel geduld had. Zij had dat daarentegen niet. Ze wilde informatie uit hem hebben voor Flynn hier stond. Bedenkelijk luisterde ze naar zijn woorden en schudde glimlachend haar hoofd. 'Zo een vlekkeloos uitgevoerd plan zou ik graag op mijn naam hebben staan, maar ik kan hier geen eer voor opstrijken, noch mijn mede soldaten. We hebben de Goden velen malen bedankt dat ze onze Luitenant terug hebben gebracht naar zijn thuis.' Ze had veel en lang met Sibel en Liam gepraat over de geheimhouding die de missie in zou houden. De Koningin haar betrokkenheid was de focus geweest van het plan om Guila vrij te krijgen, maar wat betreft Flynn zouden ze het geheim moeten houden. Dat was niet makkelijk geweest maar met de juiste voorzorgsmaatregelen hadden ze het tot nu toe vol kunnen houden dat het kamp er niet bij betrokken was, of in ieder geval niet officieel. Ze konden natuurlijk nooit uitsluiten dat maten van Flynn naar Quandaï waren gereisd op eigen houtje. Indra negeerde de minachting van de man. 'U kent Luitenant Barnes?' vroeg ze koeltjes. Ze wist niet of ze er achter wilde komen hoe hij haar vriend kende. Het kon niet veel goeds in houden.

'Wie in Quandaï kende luitenant Barnes niet?' wierp hij op dezelfde koele toon terug. 'Hij heeft inbreuk gemaakt op de gastvrijheid die wij prinses Guila boden. Die de Moeder haar bood. Dat is een privilege die maar weinig inwoners van Quandaï krijgen, laat staan buitenstaanders. De luitenant deed er dus fout aan om zich op zo'n vijandige manier op te stellen tegenover ons.' Bij de afwerende woorden van de generaal over de reddingsactie trok hij enkel een wenkbrauw op. De vrouw tegenover hem moest toch wel door hebben dat hij geen idioot was die haar simpele woorden zou geloven. 'Ik zou niet weten over welke Goden u het heeft. Ik ken enkel de Moeder als mijn hogere macht. En wat zonde dat u deze reddingsmissie niet opeist, het zou u namelijk charmeren om niet tegenover uw buren te liegen.' Hij dronk van zijn aangeboden wijn en gebaarde vervolgens naar de opening van de tent toe. 'Vertel eens iets over uw kamp, generaal.'

Indra voelde de spieren in haar nek zich aanspannen toen ze naar de uitleg van de man luisterde. De manier waarop de gebeurtenissen nu verwoord werden stond haar niet aan. Ze wist echter maar al te goed dat ze zichzelf niet de tent uit kon laten lokken. Die man wist veel te goed waar hij mee bezig was. 'Ik geloof dat u het woord 'vijandig' niet op de juiste manier gebruikt. Maar ik ben erg onder de indruk van u Tarthiaans. Mijn Quandaïs is er in vergelijking niets bij.' Indra glimlachte met alles behalve haar ogen en leunde weer achterover in haar stoel. 'Het zou een Generaal even lelijk staan op te scheppen tegenover haar buren dat ze een missie zoals deze heeft volbracht en op die manier dus recht onder hun neus iets weggenomen heeft.' Ze liet het neer praten op de Tarthiaanse Goden aan zich voorbij gaan. Ze was nooit een religieus persoon geweest en de vermenging van religie met politiek in Quandaï verontrustte haar daarom zelfs meer. Indra keek voor een tel van de man weg om een blik op haar wachter te werpen die zojuist een bericht toe geduwd had gekregen door het tentzeil. Het teken dat hij haar gaf was negatief. Flynn was nog niet gevonden. 'Wat zou u willen weten, heer-' Indra glimlachte nogmaals en pakte haar eigen wijn op. 'Excuses, u heeft me nog altijd niet uw naam verteld. Ik kan u dus niet passend aan spreken.'

'Niet vijandig?' herhaalde Rohan bedachtzaam, terwijl hij met zijn hand langs zijn baard gleed. 'Heeft de luitenant u wel de juiste informatie verteld? Of heeft de infectie in zijn been soms zijn hersenen geraakt? Want de prinses was vríjwillig naar onze hoofdstad gereisd. Zonder de luitenant. En hij kwam terug om haar mee terug naar Tarth te nemen tegen haar wil in. En dat is in uw land niet vijandig, generaal?' Bij haar compliment over de taal wuifde hij die met een kalme glimlach weg. 'Met pijn in mijn hart begin ik de taal steeds meer onder de knie te krijgen. Het is niet een erg lyrische taal, niet waar? Het is zo- hakkerig. Bijna bruut en barbaars. Net zoals u spreekt... en de Koningin trouwens ook.' Met een bijna minachtende glimlach bleef hij de dame voor hem aan kijken. 'Het is niet voor iedereen weggelegd om onze taal te spreken. Daarom zou ik zo graag willen dat u de prinses contacteert, zodat zij hier kan komen en ik mijn moedertong weer kan spreken. Ik heb zoveel met haar te bespreken...' Hij wilde net verder spreken om zijn naam te noemen, toen hij plots de luitenant binnen zag komen stormen.

Indra begon nu al verveeld te raken door de onzin die ze beiden uit kraamden. Ze was niet gemaakt voor dit soort diplomatieke praatjes. Vooral niet nu het haar vrienden aan ging. Wellicht kon ze abstract zijn over het kamp of over mensen die ze amper kende, maar niet over Guila en Flynn en over wat er gebeurd was in Quandaï. 'Ach, een misverstand wellicht. Het is maar goed dat onze Koningin op bezoek was toen de prinses wél terug naar haar thuis wilde.' Ze trok een wenkbrauw op toen hij over de Tarthiaanse taal begon en moest ondanks de situatie lachen. 'Misschien moet u de Koningin de volgende keer dan maar eens vragen of ze met u in het Quandaïs wilt converseren of wellicht in één van de tongen van haar voorouders.' Nu ze haar lachen had gestaakt en nog een slok van haar wijn had genomen keek ze de man pas weer aan. Via Liam had Indra gehoord hoe Sibel ijverig bezig was geweest met haar Quandaïs. Ze verwachtte dat er uiteindelijk een groot deel aan trots aan te pas was gekomen, en niet enkel praktische redenen, om de Koningin haar taallessen zo serieus te laten nemen. Indra zag het echter niet zitten om zichzelf met het woord te verdedigen, maar ze beeldde zich erg graag in hoe ze hem vechtend zou verslaan. Helaas zou het niet goed uit komen als ze deze gezant van Quandaï geschonden terug zou laten gaan. Net toen ze dacht dat hij meer vrij zou geven over zijn intenties, zag ze de flap van de tent open vliegen en Flynn binnen komen. En voor Indra het wist had hij zijn handen al op de Quandaïer gelegd.

Flynn was nog maar enkele dagen terug in het kamp sinds zijn bezoek aan Guila. Gelukkig was er genoeg om hem bezig te houden, anders zouden zijn gedachten enkel en alleen bij zijn verloofde zitten. Het verbaasde hem hoe veel moeite het hem koste het nieuws niet van de daken te schreeuwen. Maar het was duidelijk genoeg dat die informatie voor nu beter beperkt gedeeld zou worden. Het had hem goed gedaan de felicitaties van Indra en Gael in ontvangst te hebben kunnen nemen, maar verder had hij zijn mond er over gehouden. Überhaupt waren zijn collega's niet erg nieuwsgierig na zij korte afwezigheid. Er waren een hoop meer vragen over de missie langs de grens. Ze hadden daar geen goed situatie aangetroffen en dat was inmiddels het kamp al rond gegaan. Die middag toen hij terug kwam van een rit door de bossen, was het echter niet de grens dat het onderwerp van de dag was, maar één of andere onbekende gezant. Uit Quandaï. Flynn had niet geweten hoe snel hij bij Indra's tent kon komen en eenmaal daar duwde hij de soldaten op wacht met gemak aan de kant. Hij had zijn vermoedens gehad, maar bij het zien van de bekende gestalte, verloor hij plots zijn controle. 'Jij!' riep Flynn uit en stoof de tent door om de man aan zijn kleding de stoel uit te trekken. 'Geef me één goede reden waarom ik nu meteen je nek niet breek,' siste hij de politicus toe.

Ondanks dat Rohan niet snel onder de indruk was, had hij niet geanticipeerd op het binnenstormen van de luitenant en vervolgens zijn fysieke toenadering. Ach, het was niet de eerste keer dat hij zo aangevallen was. De andere politici in Quandaï waren ook niet al te blij met hem, gezien zijn nabijheid tot de Moeder. Dat had vaak tot handgemeen uitgelopen. 'Omdat jij dan de start van een oorlog op jouw naam hebt staan, luitenant,' zei hij op dezelfde kalme toon als eerder. Vervolgens liet hij zijn ogen over het voorkomen van de jonge man glijden en bleef zijn blik bij zijn been hangen. 'Ik geloof dat jouw verwonding toch een stuk minder ernstig was als dat jij voordeed. Bij de Moeder, wat heb jij weg zitten rotten in die kelder, terwijl jij zo gemakkelijk vrij had kunnen komen...' Hij probeerde de handen van de man los te trekken, maar dat was nog niet zo gemakkelijk, vooral door de provocerende woorden die hij had uitgesproken. Met een zucht keek hij de generaal aan voor hulp. 'Gaat u nog ingrijpen of niet? Of laat u al uw luitenanten zo uw gasten behandelen?' Hij probeerde zijn pak weer glad te strijken en keek vervolgens naar de opening van de tent. Hij wachtte tevens op de prinses. Hij had nog de meeste hoop dat zij zich uit zou spreken. De luitenant daarentegen... Hij richtte zich op de man tegenover hem en glimlachte lichtelijk. 'Ik ben hier om uw generaal te laten bekennen dat zij diegene was die u liet ontsnappen. En dit alles zou veel makkelijker worden als u mij kan helpen door zelf toe te geven dat u geholpen bent door de generaal.'

Flynn had in de kerkers vaak genoeg het gezicht van deze man voor zich gehaald om al zijn woede en frustratie op te kunnen richten. Zelfs sinds hij wist dat Guila zogenaam vrijwillig op zijn voorstel in was gegaan, kon hij niet anders dan de politicus de schuld geven van wat er was gebeurd. Tenminste, nadat hij zichzelf als de grote schuldige had gezien. Nooit had hij echter gedacht het gezicht van Rohan terug te zien. Hij had niet eens Guila durven vragen of zij wist wat er met de politicus gebeurd was. Was de man bij de besprekingen met de Koningin geweest bijvoorbeeld? Het maakte nu niet meer uit. Hij zat hier gewoon voor hem, precies waar hij met hem kon doen wat hij maar wilde. Hij moest dan ook hard lachen toen er over oorlog gesproken werd. 'Heb ik die niet al lang op mijn naam staan?' beet hij de man terug toe. Hij verstevigde zijn greep op de man toen hij verder sprak en duwde hem hard terug in zijn stoel. 'Waag het niet mijn Generaal zo aan te spreken. Je verdient het niet eens gehoord te worden door iemand zoals Generaal Morton.' Hij had een hand rond de keel van Rohan gelegd terwijl hij met de andere op zijn schouder hem in de stoel gedrukt hield. 'Hoe weet ik nou wie mij uit die verdomde cellen gered heeft? Het enige waar ik nog aan kon denken toen was aan jouw hoofd op een staak voor ik zelf mijn leven verloor,' gromde Flynn toen hij plots het bulderende bevel van Indra hoorde. Met tegenzin liet hij de man los en stapte van hem weg om zijn vriendin dringend aan te kijken. 'Je kan niets geloven van wat hij zegt, niets. Wat hij ook belooft, waar hij ook mee dreigt, zijn woorden zijn waardeloos.'

Indra had verbaasd toegekeken hoe Flynn de man hardhandig aan pakte. De grootste verrassing was de plotselinge woede en kracht die ze in de handelingen van haar luitenant zag. Ze had hem die emotie amper nog zien uiten sinds hij uit Quandaï terug was en ook al vocht hij weer mee tijdens trainingen, ze had hem nog niet op zijn tijde sterkte gezien tot nu. Ze wist dat het dus ook nutteloos was om hem van de Quandaïer af te trekken. Ze was nooit sterker dan hem geweest. Echter zag ze de situatie voor zich te snel escaleren. Ze stond op van haar stoel en verhief haar stem om Flynn als de donder tot de orde te roepen. 'Luitenant Barnes,' vervolgde Indra toen ze al weer in de rede werd gevallen en zijn waarschuwing aan hoorde. 'Denk je dat ik een vreemdeling zo maar vertrouw? Je weet beter. Echter heb ik geen flauw idee wie die man is dus as je verdomme je mond houdt en hem nou eens uit laat leggen waarom hij hier is, dan mag jij hem zo corrigeren.' Met een vinger wees ze hem een stoel toe en zag tot haar opluchting dat hij ging zitten, weliswaar met een donkere blik. Flynn die zich zo dwars voelde kon nogal eens een uitdaging zijn. Vervolgens gleden Indra's ogen naar de man. 'Spreek. En houd het kort. Mijn geduld begint op te raken.'

Rohan keek de man vol verwondering aan, terwijl hij de woede op zijn gezicht zag en de kracht in zijn handelingen voelde. Het duurde ook even voordat Rohan weer kon spreken, gezien de hand van de luitenant op zijn keel eerder zijn stem afgekneld had. 'Mijn hoofd op de staak?' proestte Rohan vervolgens, terwijl hij met zijn ogen rolde. 'Jullie prinses is vrijwillig met mij meegegaan. En de verhalen toch, die zij over jou had! En over de Generaal en de Koningin. Als zij zo over ons zou spreken in Tarth, dan had ik voor vertrek nog haar tong eruit gesneden. De Moeder wilde er niet naar luisteren, maar-' Hij begreep dat hij afdwaalde van zijn verhaal. 'De prinses wilde antwoorden en wij konden die aan haar geven... totdat jij terug kwam. Idioot. Het was vervolgens de Moeder die jou niet haar vergeving gaf voor het verstoren van de orde in het paleis en voor jouw poging tot kidnapping van onze door Tarth gestolen zuster.' Met een tevreden glimlach zag hij vervolgens toe hoe Flynn tot rust gemaand werd en vervolgens zijn plek innam. Hij nam zijn kalme positie weer in, maar voelde ook hoe zijn bloed begon te koken. Hij wist niet hoe ver hij kon komen in dit kamp met zijn plannen. 'Hoezo kwam de Koningin wel voor Guila,' begon hij weer, terwijl haar Quandaïse naam simpel over zijn tong rolde en hij zijn ogen weer op de luitenant had gevestigd, 'en niet voor jóú, luitenant? Dat is vreemd, niet waar? Zo'n belangrijke speler voor Tarth en dan wordt jij door het koningshuis achtergelaten. Toevalligerwijs...' Hij rommelde wat in zijn borstzak en pakte vervolgens enkele papieren erbij. Zijn priemende ogen waren weer gericht op de Generaal. 'Onze geïnfiltreerde contacten aan de kust hebben deze berichten onderschept. De echtgenoot van de Koningin met een verzoek voor schepen voor een tocht. Ze hadden beter óvertocht kunnen noemen. En u zat op één van die schepen, Generaal.'

Indra wierp een waarschuwende blik op Flynn die zijn woede klaarblijkelijk niet kon laten rusten. Nu hij er achter was dat ze deze gast hier hadden, hoefde ze niet even voorzichtig te zijn, maar het betekende niet dat ze er zomaar blij mee was dat hij hier bij zat. Echter begreep ze maar al te goed dat de twee elkaar kenden en Indra wilde weten hoe. 'Ah, dus u bent degene die de prinses meegelokt heeft naar de hoofdstad? Rohan Altarion, is het niet?' Ze had genoeg over de man gehoord van Flynn. Ze verwachtte dat haar vriend zou reageren op de woorden die de heer Altarion uit sprak, maar ze zag dat hij zwijgend en nors zijn blik op het tentdoek had gericht. Hij zou dus duidelijk niet mee gaan werken. Indra liep om haar bureau heen, dichter naar de politicus toe, en plaatste zichzelf recht tegenover hem. Steunend op het houten tafelblad keek ze op de man neer. 'Er is een veronderstelling tussen het kamp en de regering dat we niet ons met andermans zaken bemoeien. Luitenant Barnes is mijn Luitenant en niet die van het Koninklijke leger. Guila Halley, daarentegen.' Indra benadrukte expres die adellijke Tarthiaanse titel die de prinses droeg. Toen Rohan zijn documenten erbij pakte vernauwde ze haar ogen en keek ze even naar Flynn die nog even ongeïnteresseerd voor zich uit staarde. 'Wat denkt u dan? Dat hare Majesteit zonder bescherming van de Koning zou reizen? Hoewel onze Majesteiten destijds niet verbonden waren in een huwelijk, kan ik u beloven dat hun liefde ver genoeg reikte dat de Koning zo idioot was steun en bescherming te willen bieden aan zijn Koningin als ze over de onstuimige zeeën terug naar Tarth zou reizen.'

Rohan keek bedachtzaam toe hoe de generaal dichter naar hem toe kwam en vervolgens tegenover hem plaats nam. Hij moest glimlachten bij de verdomde leugens. Hoe lang zou de vrouw het nog volhouden? 'U moet mij opnieuw wel erg van het lage intellect inschatten om te denken dat ik uw leugens geloof, generaal Morton. Ik zou het bijna beledigend noemen.' Hij wreef opnieuw langs zijn baard. Het was lastig om te bedenken welke tactiek hij in moest zetten. Hij besloot maar weer zijn blik te laten afglijden naar de luitenant. De reacties van de man hadden het erg duidelijk gemaakt dat hij nog steeds veel om de prinses gaf. 'Waar is Guila, luitenant? Als ze in het kamp was geweest, dan was ze hier vast allang geweest. Dat doet mij geloven dat zij vast ergens bij familie in de buurt is.' Hij zette zijn vingers tegen elkaar aan en keek bedachtzaam naar het plafond. 'Het zal vast niet lastig zijn om erachter te komen waar zij is. Mensen houden er van om te praten, om te verraden. Ik heb namelijk nog iets terug te geven...' Hij rommelde opnieuw in zijn jas - hij had genoeg wapens meegenomen om zijn Tarthiaanse vijanden proberen te overtuigen - en haalde haar oude ketting tevoorschijn. Hij herinnerde zich nog goed hoe de prinses moord en brand had gegild toen hij die van haar afnam op het moment dat ze besefte dat hij haar verraden had.

Flynn had zijn kaken stijf op elkaar geklemd toen hij de blik van Indra zag. Hij wist wat er op het spel stond, dat dit niet alleen om zijn eigen wraak ging, maar om een groter gebeuren waar hij Indra in kon impliceren als hij te ver ging. De hele bedoeling, had hij achteraf begrepen, was om de reddingsactie ongeclaimd te laten, om geruchten de vrije loop te laten. Hij had het toen allemaal maar prima gevonden, maar nu hij naar Rohan luisterde, vond hij meer en meer dat het een fout was. Waarom konden ze deze man niet gewoon heel duidelijk maken dat ze alles onder controle haddem gehad? Dat Quandaï een erg grootse blunder had begaan door én de prinses weg te laten komen én de luitenant te laten ontsnappen. De Moeder zou wel een erg krom verhaal hebben moeten doen om niet haar aanzien en steun te verliezen. Flynn keek plots om toen Rohan hem aan sprak en met een diepe frond luisterde hij naar zijn woorden. Pas toen de ketting tevoorschijn kwam, kwam hij in beweging. Indra had zelfs expres al een stap naar opzij gedaan om hem alle ruimte te geven. 'Wat wil je daar mee insinueren, Rohan Altarion? Weet dat je je op glad ijs bevindt. Iets waat je vast niet erg bekend mee bent. Maar luister goed naar me-' Hij had zijn handen op de armleuningen van de politicus zijn stoel gezet en leunde zo dreigend naar voren. 'Je bent een idioot te denken dat je ooit nog met Guila met een woord kan wisselen, dat je een haar op haar hoofd kan aanraken of zelfs maar een blik op haar zal kunnen werpen. En ik zou toekomstige dreigementen maar iets beter bekleden met formaliteiten en lieve praatjes want de volgende keer dat je dat doet zul je het niet meer na kunnen vertellen.' Zijn gegrom was steeds zachter geworden tot hij sissend de man toesprak. Er leek hem niet veel meer te zeggen. Hij liet de stol los en keek om naar Indra. 'Wat ben je van plan met hem te doen? Ik heb suggesties.'

Met een zucht zag Rohan de luitenant opnieuw op hem afstuiven. Misschien had hij hem minder moeten provoceren, want hun gesprek bleef nu in de lucht hangen en ging geen richting uit. Het was duidelijk dat de generaal en luitenant hem geen enkel beetje informatie zouden geven. 'Het Noorden is niet groot, Flynn, en het is niet moeilijk om een vrouw als de prinses te vinden,' zei hij uiteindelijk, terwijl hij de adem van de man tegenover hem op zijn gezicht voelde. 'Ik zal mijn soldaten rond sturen. Jouw prinses moet zich toch uiteindelijk ergens bevinden. En ik moet haar vinden en spreken. Ze is een volwassen vrouw, ze kan zelf vast wel bepalen of zij mij wel of niet wil zien. Dat deed ze uiteindelijk ook in Quandaï.' Hij hoopte met heel zijn hart dat de man voor hem, overmand door liefde, de komende tijd zich enkel op de prinses zou storten. Dat zou zijn blik weg houden van wat hij werkelijk zou doen. Tegelijkertijd gleed zijn blik af naar de generaal en wist hij dat er meer nodig was om haar aandacht naar een andere richting te brengen. 'Het was mij een genoegen, generaal, om eindelijk de vrouw te ontmoeten die mijn soldaten te slim af geweest tijdens jullie reddingsmissie. De vluchtelingen praten als een legende over u. Ik ga maar eens beproeven in het Westen of de Koning ook zulke gladde praatjes als u heeft.' Hij was inmiddels opgestaan, waarna hij een seintje aan zijn mannen gaf dat ze de paarden klaar moesten maken. 'Het zal geen zin hebben om de Koningin te waarschuwen voor onze komst. Het zal dan al te laat zijn.' Hij laat maar in het midden over wat hij bedoelde. Na die woorden liep hij richting de uitgang van de tent.

Indra zag al snel dat de man te ver ging met het provoceren van haar luitenant. Ze wist niet of die Rohan wel helemaal wist waar hij mee bezig was. Ze kende haar vriend en hij was niet iemand die je als vijand wilde. Misschien was dat in eerste instantie ook wel de reden geweest waarom Indra gepoogd had om hem aan haar goede zijde te krijgen en daarna had ze pas echt in gezien hoe waardevol ze hun vriendschap achtte. Ze stapte al opzij toen ze Flynn op zag staan en keek met een quasi geïnteresseerde blik naar wat papieren op haar bureau terwijl hij de Quandaïer toe sprak. Ze hoefde niet te weten wat voor dreigementen Flynn met de man deelde, maar ze had zo haar ideeën. Tevens had ze zo haar ideeën over wat die politicus van plan was. Ze had noch van Sibel, noch Liam of zelfs Celine bericht gehad over de aanwezigheid van de man. Het klopte in de puzzel niet helemaal voor haar waarom hij als eerste hier naartoe was gekomen. Of hij dacht werkelijk nog twijfel in het hoofd van Guila te kunnen praten, of hij zag haar zelf een mogelijke rol spelen in zijn plannen. Ze vond beide opties maar niets. Ze schudde lichtjes haar hoofd toen Flynn vroeg wat ze wilde doen met Rohan en trok hem achter zich om op de Quandaïer af te kunnen stappen. Ze legde een hand op zijn schouder voor zijn gezelschap hem kon omringen en kneep hard in zijn schouder met een brede glimlach op haar gezicht. 'We horen wel meer dingen van de mensen die de oversteek maken naar Tarth die we amper kunnen geloven,' vertelde ze hem nog altijd met diezelfde glimlach. 'Geloof me, Rohan Altarion, ik hoef de Koningin en de Koning niet te waarschuwen dat u komt.' Ze liet hem zelf maar speculeren wat ze daar mee bedoelde. Indra leidde hem zelf het laatste stuk verder naar de ingang met haar greep op zijn schouder en bekeek ondertussen zijn mannen. 'Dat u maar een goede reis heeft. Ik raad u zeker aan langs de Innes rivier te reizen richting Evenfall. Die weg hebben we inmiddels vrij gemaakt van rovers.' Uiteindelijk liet ze de man gaan en hield ze het tentdoek voor de Quandaïers open. 'U kunt uw paarden en uw mannen op laten frissen in onze stallen als u geen haast heeft.'

[NEW]
Guila was die ochtend aangekomen in het legerkamp en was nu vol anticipatie op weg naar de tent van haar Generaal. Ze had enkele dagen eerder een bericht van Indra gehad dat de leden van de missie snel terug zouden keren en Guila had onmiddellijk om een escort gevraagd naar het kamp toe. Ze mocht echter nog steeds niet alleen reizen en ongeduldig had ze dan ook enkele dagen bij haar ouders gewacht. Nadat ze achter haar zwangerschap was gekomen, had ze besloten om in het kamp te blijven, gezien ze erg druk was met de opbouw van faciliteiten voor de vluchtelingen. Daarnaast stelde ze het gezelschap van Indra en Syd en zelfs Robyn erg op prijs in het kamp. Toch, naarmate de zwangerschap vorderde, had ze besloten om het werk tijdelijk neer te leggen en terug te keren naar haar ouders. Samen met Indra had ze besloten om geen bericht naar Flynn te sturen over de zwangerschap, om hem zo niet af te leiden wegens het gevaar in het Noorden. Dat maakte zijn terugkomst extra geladen, maar ook vreugdevol. Eenmaal voor de ingang van Indra's tent kondigde ze haar aankomst aan en stapte vervolgens binnen. 'Indra? Waar ben je?' Ze lokaliseerde de vrouw al snel in de tent en met een glimlach liep ze op haar af, om haar zo te omhelzen. Het ging echter ongemakkelijk en moeizaam met haar bollende buik. 'Hoe is het? Bedankt voor jouw bericht, ik heb geprobeerd zo snel mogelijk te komen. Heb je nog iets van ze gehoord? Wanneer ze er weer zijn?'