Gael's Tent

Robyn luisterde gepijnigd naar Flynns uitleg over de prinses. Ze was dus nog een grotere heks dan dat ze dacht. En- en ze leek een of andere rare obsessie met haar eigen broer en met Flynn te hebben. Buiten haar uiterlijk was er dus niets moois aan de vrouw. 'Ze dacht dat Iker door ons ontvoerd was, in plaats van dat hij vrijwillig naar het kamp is gekomen. Het is duidelijk dat ze dus niet van al het nieuws op de hoogte is,' vertelde Robyn haar broer. Dat konden ze in hun voordeel gebruiken. Helaas had Robyn al flink haar mond voorbij gesproken. 'Het- het spijt me wat ze jou allemaal heeft aangedaan. Maar we laten haar er niet mee weg komen. Besef wat een klap het al voor haar is dat jij en Guila-' Een zelfvoldane blik ontstond er op haar gezicht. Ze had niet altijd achter de relatie tussen haar broer en de prinses gestaan, maar het idee dat dit nu een doorn in het oog was voor de prinses was heerlijk. 'Het is dus duidelijk dat jij ver weg van die vrouw moet blijven zolang het kan. En uiteraard ga ik je helpen om een lijst op te stellen met mogelijke plekken. Ik-' Haar ogen begonnen te glunderen. 'Ik weet heel wat strategische plekken waar we manschappen kunnen stationeren. En ik heb ook een idee hoe we de dorpelingen weg kunnen krijgen.' Met nieuwe hoop was ze op gestaan en sloeg ze haar broer goed bedoeld op de rug. 'Ze komen hier niet meer mee weg. Daar zorg ik hoogstpersoonlijk voor.' Ze droogde haar wangen en glimlachte vervolgens strijdlustig naar haar broer. 'Ik ga meteen beginnen met het plan en daarna moet ik snel terug reizen naar de boerderij.'

Flynn knikte maar haalde ook zijn schouders op. 'Ik wist niet dat Reihan en Iker zo gehecht waren aan elkaar. Maar uiteindelijk is hij een prins en zal de Moeder dat altijd als reden zien om hem terug te krijgen.' Als hij dacht dat er in Tarth veel waarde werd gehecht aan zogenaamd adellijk bloed, zoals hijzelf en Robyn ook hadden, was dat niets in vergelijking met hoe dat er in Quandaï aan toe ging. De kinderen van de Moeder hadden niet de status zoals die vrouw, als dat van een Godin, maar ze hadden alle rijkdommen en mogelijkheden die er maar waren. Flynn voelde dat zijn schouders nog zwaarder werden toen juist Robyn plezier leek te halen uit het feit dat hij en zijn vrouw hun geluk ondanks alles toch hadden gevonden. Guila was zwanger en ze hadden ook Matheo. Dat geluk dat ze hadden was nu zo breekbaar. Hij knikte maar door de woorden van Robyn heen en sloeg de informatie op. Zijn blik gleed echter richting het kamp en in het speciaal naar de tent die ze vanaf hier nog net konden zien. 'Ik weet wat me te doen staat voor ik terug naar de anderen ga.' Flynn wist dat hij zelf eerst met de prins zou moeten praten. Hoe zwaar het hem ook af ging, die man zou meer weten dan wie dan ook en Flynn zou het uit hem krijgen ook. 'Kom bij me langs als jij en Indra klaar zijn om te gaan. Ik- ik wil je nog iets mee geven. Voor Guila.' Flynn had geen idee of ze ooit iets aan zijn vrouw zouden kunnen geven, maar hij moest het proberen. Ze was hoogstwaarschijnlijk alleen en bang en- Hij kon er niet te lang over na denken. 'Ik spreek je later,' zei hij maar snel voor hij nog met een zwakke glimlach door haar haar warde en toen op de tent af stapte.

Nieuw

Iker zat met zijn handen in het haar op de rand van het bed. Hij had amper nog een oog dicht gedaan sinds het plotselinge bezoek van Chaol. Het was alsof hij een dodeman voor zich had gezien. Het klopte echter wel dat de man zich hier in het kamp bevond. Het bevestigde namelijk precies de verdenkingen: het kamp had Flynn vrij gebroken uit de kerkers van Telon en had andere Tarthianen meegenomen. Hij vroeg zich af of de Generaal al die tijd dus al had geweten hoe lang Quandaï er al aan werkte om Tarth en voornamelijk het Noorden te bemachtigen. Zijn gedachten en zorgen dwaalden echter voornamelijk naar wat Chaol hem gezegd had. Reihan was hier. Wat hij en Guila hadden gezien, en wat ze hadden gehoopt dat niet uit zou komen, stond nu dan toch te gebeuren. Iker had al geweten dat het bezoek van Chaol en ook Flynn in zou houden dat er nu dan eindelijk wel naar zijn informatie gevraagd zou worden. Ze konden namelijk alles wel gebruiken om weerstand te bieden tegen Reihan. Iker had de Kapitein en de Generaal echter nog niet gezien. Enkel een Luitenant en Kapitein hadden hem zijn verslag laten doen om het op papier te zetten. Ze hadden hem geen verdere informatie willen geven. Noch leken ze zijn woorden te vertrouwen. Bij de Goden, als ze nou gewoon naar hem luisterden of hem met zijn zus lieten praten. Hij kon misschien niet op Reihan in praten, maar hij zou er wel achter kunnen komen met haar intenties waren. Ze schepte maar al te graag op over haar taken en verantwoordelijkheden.

Isaia stond aarzelend voor de tent, waar Iker blijkbaar al enkele dagen gevangen had gezeten. Ze voelde de ogen van de soldaten van het kamp en van haar eigen soldaten op haar gericht, maar het liet haar nog niet de tent betreden. De laatste dagen had ze veel - te veel - tijd gehad om na te denken wat ze tegen haar echtgenoot zou zeggen. Zou ze zich verontschuldigen? Of hem juist beschuldigen? De dagen met Iker samen leken alweer zo'n tijd geleden. En wat deed hij in het kamp? Ze had zoveel vragen en ze was zo weinig verwijderd van de antwoorden. Áls Iker überhaupt wel met haar wilde praten. Want zou hij boos op haar zijn? Of haar juist begrijpen? Zelfs haar lange gesprekken met Ed en Kain hadden haar niet geruster gemaakt op het weerzien van haar partner. Na enkele keren diep in- en uitgeademd te hebben, liep ze uiteindelijk maar naar binnen toe. Het kostten haar ogen enkele seconden om gewend te raken aan de donkerte van de tent, die enkel verlicht werd door een simpele kaars. Zij en haar gezelschap waren dan ook pas in de avond aangekomen. In de stilte en donkerte van de tent vond ze uiteindelijk iemand op de rand van het bed zitten. Ze zag zijn gezicht niet, maar ze wist wie het was. Er kwamen echter geen woorden uit haar mond en zo bleef ze dus maar naar hem staren vanuit de opening van de tent.

Iker had één van de dekens die Guila hem gebracht had over zijn schouders geslagen en zat zo ineengedoken in het halve donker. Soms probeerde hij nog wel wat te lezen in de boeken die ze hem gebracht had, of hij schreef op de lege bladzijde achterin met een stuk houtskool dat hij tussen de spullen die ze gebracht had gevonden. Hij besloot ook nu maar weer enkele van zijn gedachten op papier te zetten. Het was beter dan ze maar te blijven herhalen in zijn hoofd. Toen Iker dacht buiten iets te horen, verstopte hij zijn kool in zijn broekzak en bladerde naar een willekeurige pagina in het boek. Hij kon niet opmaken uit de stemmen buiten wie er voor zijn tent stond. Als het de Generaal of Kapitein Barnes waren geweest had hij dat al wel gehoord. De jonge soldaten die voor de tent stonden lieten maar erg graag horen hoe attent ze waren als hun oversten langs kwamen. Hij ging er dus maar van uit dat iemand hem eten kwam brengen. Hij kon het wel gebruiken ook. Iker bleef quasi nonchalant op zijn bed zitten. Toen hij niets hoorde, keek hij echter met een opgetrokken wenkbrauw op. Welke idioot hadden ze nu zijn tent ingestuurd? Ikers blik versteende echter toen hij de donkere gedaante zag. De kaars was lang niet sterk genoeg om haar gelaat te verlichten, maar hij hoefde haar niet in klaar daglicht te zien om haar te herkennen. Iker liet zijn ogen weer zakken en sloeg de bladzijde in zijn boek met enige desinteresse om. 'Wat kom je hier doen?'

Isaia liet haar ogen over Iker heen glijden, terwijl hij nog niet door had dat ze er stond. Zo bekeek ze zijn figuur en zijn kleding. Het leek alsof hij was afgevallen sinds ze hem voor het laatst had gezien. En zijn kleding... de oude Iker had daar nog niet eens dood in gevonden willen worden. Isaia trouwens ook niet. Pas toen hij op keek, kon ze zijn gezicht zien. Ze wist niet welke uitdrukking ze eruit kon oplezen. Het verbaasde haar dan ook om hem zo onverschillig te horen praten en doen. Isaia had zich heel wat scenario's voorgesteld, maar niet dat haar echtgenoot zich zo nonchalant zou gedragen. Maar misschien verdiende ze dat ook wel. 'Dat weet ik eigenlijk ook niet,' zei ze oprecht als antwoord op zijn vraag. Zo zette ze uiteindelijk een stap dichter de tent in, zodat haar eigen gezicht ook verlicht zou worden door de kaars. Ze zocht even rond naar iets om op te zitten en trok uiteindelijk maar een klein krukje onder haar billen. Zo zat ze recht tegenover haar partner, haar geliefde en haar echtgenoot. Maar bovenal haar vriend en vertrouweling. Echter had ze hem uiteindelijk dus niet met álles durven vertrouwen. 'Ik kon toevallig met mensen mee reizen die vanuit Evenfall op weg waren naar het kamp. Het nieuws dat jij hier gevangen zat, was zelfs daar naartoe afgereisd.' Ze had haar handen ineengevouwen en keek zo rond in de tent. 'Hoe ben je hier überhaupt beland?'

Iker merkte dat zijn hand trilde en legde zijn boek maar aan de kant om zijn armen over elkaar te kunnen slaan. Zo keek hij Isaia weer aan. Het was dat het andere onverwachte bezoek dat hij had gekregen in de afgelopen dagen hem enigszins voorbereid had. Diane had een dag voor zijn neus gestaan met een wel erg zelfvoldane glimlach op haar gezicht. Ze had hem mee willen nemen, het kamp uit, terug naar Tyrosh. Iker had in eerste instantie niet begrepen wat ze hier kwam doen. Was ze niet op de Zomereilanden? En hoezo maakte zij zich druk om zijn veiligheid? Ze had toen echter uitleg gegeven over de dromen en na enige overtuiging van zijn kant over de verdwijning van Isaia. Het had hem in eerste instantie woedend gemaakt te horen dat ze gewoon nog in Tarth was. Dat hij voor niets hierheen was gekomen om richting de Zomereilanden te kunnen reizen. Daarna had hij die boosheid uit zijn hoofd gepraat. Isaia had voor zichzelf gekozen, dus hij moest ook maar hetgeen doen wat hem het beste leek. Hij kon alleen niet er voor kiezen om zichzelf te laten redden zonder Guila te helpen. Diane wist hem te vertellen dat Reihan om een ruil had gevraagd. Als hij er tussen uit kneep, had hij geen idee wat er met haar zou gebeuren. Iker had Isaia stil bekeken en haar vraag in de tent laten hangen. Het overrompelde hem wel degelijk om haar gezicht te zien. 'Toevallig,' mompelde hij hoofdschuddend. Het begon hem met de dag duidelijker te worden dat de Goden met hem speelden. 'Ik had geen andere plek waar ik terecht kon,' zei hij dus ook eerlijk. 'Niet nadat jij-' Hij staakte zijn zin en keek stug van haar weg. 'Was het gezellig met die vriend van je? Ik neem aan dat je daar maar om hulp bent gaan vragen?'

Isaia kon zo onverschillig doen als ze wilde, maar het weerzien met haar echtgenoot deed haar wel degelijk erg veel. Het had haar al op dag één na haar vertrek zwaar gevallen dat ze Iker achter had gelaten en ze had hem elke dag gemist. Daarbij had ze zich nooit voorgesteld dat hij zich zo in de problemen zou werken. Waarom had hij niet rustig gewacht in het paleis? Op den duur was ze wel weer teruggekomen voor hem. 'Ik was inderdaad bij Eddie,' zei ze vervolgens ook eerlijk. 'En het was er heerlijk.' Ze wilde niet een verhaaltje voor hem ophouden. Dat verdiende hij niet en ook zij zelf moest uit komen voor haar beslissingen en keuzes. 'Ik wist niet dat jij en de prinses nog zo close waren,' merkte ze vervolgens stilletjes op. Isaia had gedacht dat hij wellicht ook het land in zou trekken of misschien terug zou reizen naar Quandaï. Echter had hij niet het verrassingseffect kunnen gebruiken dat zij had genomen. Daarom was ze tot op heden ook nog niet gevonden. 'Heeft Celine je het paleis uitgestuurd?' vroeg ze vervolgens. De naam deed pijn op haar tong. Hoe zou het met de vrouw zijn? Zou ze nog weleens aan haar denken? 'Iker, als ik dit had geweten, dan-' Ja, dan wat? Ze wist het eigenlijk niet.

Iker klemde zijn kaken op elkaar toen hij de naam van die man hoorde. Hij begreep werkelijk niet wat ze met die man had. Haar woorden over Guila zeiden hem echter meer. Zij had geen idee wat hij en Guila deelden zoals hij niet begreep wat voor relatie ze met Eddard Halley had. 'Guila zal altijd iemand helpen of ze nou hecht is met degene die om hulp vraagt of niet,' merkte Iker op. Hij had nooit veel verteld over Guila tegen Isaia. Ze had er nooit veel naar gevraagd, noch had hij gedacht dat het nog van belang zou zijn. 'Nee, ik ben zelf weggegaan voor zij of één van haar vertrouwelingen dat kon doen. Of voor ik hetzelfde lot als mijn landgenoten vond.' Hij had alsnog geen grip gekregen op de situatie. Hoe kon het dat er niemand verantwoordelijkheid leek te nemen voor de moord op Rohan of Kalim? Wie kwam hier goed uit door deze chaos te creëren? Zijn blik schoot terug naar Isaia toen ze aan haar zin begon. Hij was even benieuwd hoe ze die af ging maken. Had ze überhaupt ooit maar enig idee wat voor consequenties haar keuzes hadden? 'Wat maakt het ook uit. Je hebt je keuzes gemaakt, net zoals ik duidelijk de mijne.' Zij was er goed vanaf gekomen. Tenminste, hij wist niet precies met wie ze mee was gereisd, maar ze zat tenminste niet opgesloten. 'Je hoort hier niet te zijn, Isaia. Reis door waar je dan ook naar op pad was.' Hij mocht dan wel boos zijn, toch wilde hij niet dat ze hier vast zou raken. Zijn dromen hadden hem geen indicatie gegeven of Isaia hier in betrokken was. Er was dus een grote kans dat ze ver weg kon zijn als het hier los brak. Dat was maar beter ook.

Isaia voelde de neiging om ook Eddard te verdedigen na het horen van Ikers woorden over zijn oude vlam. Waarom had hij van alle mensen precies naar haar toe moeten gaan? Ze wist niet hoe ze erover voelde, maar een steek van jaloezie kon ze niet onderdrukken. Waarom was hij niet achter Isaia aan gegaan? 'Ik heb gehoord over de dood van Kalim...' verzuchtte ze. Ze wist niet wie er zo achter de landgenoten van Iker aan zat, maar ze was er opgelucht over. Kalim en zijzelf hadden nooit op één lijn gestaan, net zoals zij nooit de gehechtheid van Iker aan Rohan had begrepen. 'Ik was op pad naar jóú, Iker,' legde ze uit, terwijl ze haar stoel dichter naar hem toe schoof. 'Ik weet dat ik niet zomaar bij jou kan binnenstormen en kan eisen dat alles weer wordt zoals het eerder was. Zeker niet na wat ik jou heb geflikt en- en na alle chaos die er na is ontstaan. Maar ik weet en voel dat ik van je houd en ik ga je hier niet in gevangenschap achterlaten.' Ze voelde hoe haar ogen weer begonnen te glunderen en ze haar hand op de zijne legde. 'Ga met mij mee. Laten we samen de wereld ontdekken en alle dramatiek achter ons laten.'

Iker kreunde en sloot zijn ogen als hij terug dacht aan de vroege ochtend dat hij uit bed was gehaald omdat Kalim niet terug naar het paleis was gekomen. Hij had geen oog dicht gedaan in de paar dagen tot het bericht kwam dat het lichaam was gevonden. Wat zou er gebeurd zijn als hij in Tyrosh was gebleven? Had hij dan een deal met Celine kunnen sluiten? Hij betwijfelde het. Die vrouw was veel te gezet op het behouden van haar macht in Tyrosh. Hij kon het haar niet kwalijk nemen en toch- Hoe kon hij die vrouw overtuigen dat hij het goed voor had met haar stad, dat hij net zo graag de Quandaïers aan de andere kant van de zeeën wilde houden? Iker had zijn blik op Isaia's gelaat gericht terwijl ze verder sprak en liet de woorden met een neutrale uitdrukking tot zich komen. Het was pas toen hij haar voorstel hoorde dat hij zijn hand terug trok en op stond van het bed. ' Heb je gezien wat er in dit kamp aan de hand is? Ben je blind voor de wachters die voor mijn tent staan? Er is-' Hij keek om naar Isaia, zijn prinses, met een getergde uitdrukking op zijn gezicht. 'Je hebt geen flauw benul hoe erg de situatie is, is het niet? Dat mijn landgenoten op het punt staan om alles en iedereen hier plat te branden en aan hun zwaarden te rijgen? Dat ik nergens heen kan, omdat ik óf door Tarthianen óf door Quandaïers achterna gezeten zal worden?' Iker kon niet begrijpen waarom Isaia gedacht had dat hij hier mee in zou stemmen of dat ze hier überhaupt mee weg zouden komen. 'Je hebt blijkbaar iets te veel van je voogd opgestoken. Zij had ook al een idioot plan,' mompelde Iker terwijl hij de deken van zijn schouders trok. De woede had hem plots warm gemaakt.

Isaia schrok van de plotse beweging van Iker en hoe hij zijn arm terug trok. Zo volgde ze hem door de tent heen met haar ogen, terwijl ze luisterde naar zijn felle woorden. 'Natuurlijk besef ik hoe serieus de situatie is, Iker!' antwoordde ze ernstig. 'Maar ik besef ook wat de Quandaïers met jou gaan doen als ze je te pakken krijgen. Dan ben je weer één van hun poppen! Net zoals ik, als mijn broer zijn gezicht hier komt laten zien na het starten van al deze chaos, en hij de jacht op mij opent!' Haar broer was een bruut en zou niets of niemand tussen hem en zijn verloren en vooral ongehoorzame zuster laten staan. Hij zag haar verdwijning vast als één grote middelvinger naar hem toe. Ze beet op haar lip en keek gepijnigd van hem weg. 'Natuurlijk weet ik dat je hier gevangen zit. Maar misschien kan Ed een goed woordje doen bij de Tarthiaanse Koning en Koningin. En dan- daarna verdwijnen we.' Ze wreef haar handen nerveus over elkaar heen. Want waar kon zij nog naartoe? Ze zou Ed enkel in gevaar brengen door opnieuw met hem mee te gaan. Isaia's ogen werden plots groot van verbazing door de laatste gemompelde woorden van haar echtgenoot. 'Diane?! Diane is hier geweest!' Ze had Ikers arm weer vastgepakt en trok hem zo dichter naar haar toe, zodat ze haar stem niet hoefde te verheffen. 'Wanneer is ze hier geweest? En waar is ze nu? Wat voor plan?'

Iker liet Isaia met over elkaar geslagen armen op zich in praten. Hij kon niet in zien hoe ze het dan ooit voor elkaar zouden krijgen om samen op pad te zijn en niet gevonden te worden. Zou het niet zo veel makkelijker zijn gescheiden wegen te vinden? Misschien kon de één dan ergens nog wat rust vinden. 'Ed? Eddard Halley? Dat is de persoon met wie je meegereisd bent?' Iker gooide gefrustreerd zijn handen de lucht in en zette ze vervolgens in zijn warrige haar. Hij had het in geen dagen kunnen wassen of borstelen. Zijn normaal glanzende krullen zag er vast uit als een vogelnest. 'Denk je werkelijk dat de Tarthiaanse kroon mij in deze situatie gaat helpen? Dat ze de toorn van Quandaï nog meer riskeren?' Zuchtend was hij terug naar het bed gelopen, maar was nog niet gaan zitten. Hij zat al dagen. Langer dan een week. Als hij nou gewoon iets kon doen in plaats van hier maar te wachten. Iker keek verrast naar Isaia na het noemen van Diane. 'Natuurlijk is ze hier geweest. Die vrouw is overal en nergens,' mopperde hij. 'Eergisteren. Ze stelde voor dat ze me vrij zou breken. Terug naar Tyrosh zou brengen en dat ze Celine wel zou kunnen overtuigen met me samen te werken.' Hij wist niet hoe ze dat dacht te bewerkstelligen. De landvrouwe had hem nooit vertrouwd. 'Ik heb haar weggestuurd. Als ze me hier weghaalde voor er een ruil zou plaats vinden dan zou Guila en haar hele familie daar het slachtoffer van worden. Ik geloof dat ze nu poogt met Guila te praten. Alsof Reihan dat ooit maar toe zou staan. Het had enkel gruwelijk fout kunnen gaan.' Waarom zou zijn zus luisteren naar een Islaïse vrouw die niet eens een titel of status had. 'Waar heeft zij überhaupt uitgehangen de afgelopen manen? Ik dacht dat ze tenminste nog zo slim was om met je mee te gaan.'

Isaia stond even met haar rug naar Iker toe, zodat hij niet kon zien dat ze met haar ogen rolde. 'Natuurlijk ben ik met Eddard mee, wie anders?' wierp ze terug. 'Jij hebt Guila en ik heb Eddard. En voordat je ook maar jouw oordeel over hem geeft, weet ik zeker dat hij er alles aan zal doen om jou te helpen. Zo'n man is hij.' Ze had ook haar armen over elkaar heen geslagen en draaide zich weer om naar haar prins. Toch was ze onzeker: ze wist helemaal niet of het koningspaar wel bereid was om Iker te helpen, laat staan haar zelf. 'En anders- dan moeten we ze iets in ruil bieden.' Wat wist ze echter nog niet. Vervolgens luisterde ze ademloos naar zijn woorden over haar voogd. 'Je hebt haar weggestuurd?' Ongelovig keek Isaia haar echtgenoot aan. Hij had misschien wel zijn enige redding de deur gewezen? 'Dan wachten we tot ze weer terug is en dan maken we een plan over hoe we je hier uit gaan redden.' Ze wreef haar handen opnieuw nerveus over elkaar heen en trok vervolgens aan één van haar korte vlechtjes. Zo keek ze Iker onzeker, maar ook met een nieuw soort determinatie aan. 'En mocht het mislukken, dan ga ik met je mee naar Quandaï.'

Iker klemde zijn kaken maar op elkaar toen hij het weerwoord van Isaia hoorde. Hij kon haar inderdaad niet oordelen over haar relatie met Eddard Halley terwijl zij van hem ook niet slecht over Guila had mogen praten. 'Ik heb ze niets meer te bieden. Ik heb niets meer.' Eigenlijk had hij ook maar erg weinig gehad. Ze hadden in het paleis van Celine gewoond, daar was hij al niet langer meer de eigenaar van wat er dan ook in zijn vertrekken stond of hing. 'Er is geen tijd om op Diane te gaan zitten wachten en jij gaat hier al helemaal niet blijven. Die vrouw vilt me levend als ze er achter komt dat ik je hier houd terwijl-' Iker maakte zijn zin niet af en keek Isaia geschokt aan. Het overrompelde hem dit haar te horen zeggen en de blik in haar ogen te zien. 'Nee,' zei hij uiteindelijk hard en resoluut en na te lang zijn adem ingehouden te hebben. Hij had de hand waarmee ze aan haar haar trok vast gegrepen en dwong zo haar aandacht naar zich toe. 'Beloof me dat je niet achter me aan gaat als ik daarheen moet.' Iker vreesde wat ze met het hem van plan waren als hij weer terug kwam met lege handen. Hij moest er al helemaal niet aan denken wat ze met haar zouden doen. Misschien had Iker zijn Moederland aan zijn vrouw durven tonen zodra hij grip had op de Noordelijke zetel, maar zonder het succes en met deze nederlaag- 'Ga terug naar Tyrosh, of reis verder met Eddard. Maar ga hier weg en kom me niet achterna. En zeker niet als Reihan me mee terug naar Quandaï sleurt.' Bij de Goden, Reihan in haar eentje kon het leven van Isaia al zuur genoeg maken. 'Alsjeblieft,' voegde hij er nog aan toe, zachter nu en bijna smekend. Hij kon accepteren dat hij zichzelf zo in de nesten had gewerkt, maar Isaia hoefde daar niet met hem in terecht te komen.

Isaia registreerde de schok op Ikers gezicht, maar voelde zich tegelijkertijd enkel kalm. Ze had misschien de keuze enkele manen geleden gemaakt om weg te rennen, maar dat zou ze niet nogmaals doen. Haar tijd alleen had haar laten beseffen hoe snel ze in korte tijd van deze man was gaan houden. In één ruk had hij weer haar aandacht getrokken door haar steviger vast te houden en met grote ogen keek ze haar echtgenoot aan. 'Ja,' zei ze op dezelfde harde en resolute manier als dat Iker had gesproken. 'Ik beloof jou niets anders dan datgene wat ik tijdens ons huwelijk heb beloofd. En dat is dat ik van nu af aan bij jou blijf en jou zal steunen in alles wat op ons pad gaat komen.' Ze had nu ook toenadering gezocht en legde haar hand teder op zijn wang. De smekende toon van zijn vraag aan haar gaf haar kippenvel en nog dichter liet ze haar gezicht bij de zijne. 'Als Diane hier terug is, dan volgen we haar plan en dan krijgen we jou hier weg.'

Iker keek van Isaia weg en zuchtte met een diepe frons. 'Isaia, dit is niet een situatie waarin je zoals gewoonlijk verdomd koppig kan zijn. Ik wil niet-' Hij probeerde haar in de reden te vallen, maar kreeg dat amper voor elkaar. Bovendien was haar hand op zijn wang een te sterke afleiding. Hij had zijn ogen op de grond gericht om haar doordringende blik te ontkomen, maar hij had zijn gezicht wel weer naar het hare gericht. Met een zucht schudde Iker zijn hoofd, maar zei niet direct iets. Wat was er veranderd dat ze hem geen tweede keer alleen zou laten? Wat betekende deze belofte nadat het leek alsof ze met zo veel gemak was vertrokken deze eerste keer? Hij pakte haar hand vast om deze van zijn gezicht te halen en keek haar zo aan. 'Als ik hier niet ontdekt was door Flynn had ik nu op een schip naar de Zomereilanden gezeten. Ik was overtuigd dat je daar naartoe was gegaan met Diane. Ik wilde je niet verder laten gaan met waar je dan ook mee bezig was zonder te weten waarom-' Zijn ogen gleden over het gelaat van de prinses. Het zou hem toch enige voldoening moeten geven dat hij nu antwoorden kon vinden op zijn vragen. Hij wist echter niet of die vragen er in deze situatie toe deden. Ze moest hier weg. 'Er is geen 'we'. Niet als het aan mij ligt, en niet als Diane hoort dat je hier bent. Ze vermoordt me nog,' herhaalde Iker zijn woorden van eerder. Hij had al langer in de gaten dat die zogenaamde voogd wel tot meer in staat was dan hem bekritiseren en irriteren met haar geklaag.

Met tegenzin liet Isaia haar hand door haar echtgenoot wegleiden van zijn gezicht af en voelde ze weer de afstand tussen hun in ontstaan. Na zijn woorden over zijn mogelijke vertrek naar de Zomereilanden zuchtte Isaia zachtjes: dat was precies wat zij en Diane hadden ingeschat voor Iker om te doen. 'Je zou nooit op een schip beland zijn,' legde ze zacht uit. 'Diane en ik hebben ervoor gezorgd dat geen enkel schip jou meegenomen zou hebben. In- Op de Zomereilanden zou je vast en zeker vast gezet zijn. Of gebruikt worden door mijn broer om mij op te sporen. Dat wilden we voorkomen.' Zo kneep ze in zijn hand. Misschien, zonder de tussenkomst van Quandaï, had het lot hun tweeën wel weer samen gebracht in Tarth. Misschien hadden ze dan eindelijk de rust kunnen vinden die ze allebei zo naarstig zochten. Zijn laatste woorden kwamen echter bij haar als een klap aan. Onmiddellijk liet ze Ikers hand los en zette ze een stap van hem weg. Verbeten draaide ze zich half van hem weg, om zo quasi bedachtzaam naar het tentzeil te staren. 'Als er geen "we" meer is volgens jou, dan kan ik maar beter gaan, niet waar?' Ze had haar handen in de zakken van haar pak gestopt en keek nog steeds weg van de man. Haar echtgenoot. 'Dit was het dan.'

Iker had de afgelopen weken meer en meer begrepen dat hij maar erg weinig controle had gehad over de situatie in Tyrosh en om zich heen. Als het niet zijn eigen landgenoten waren die de keuzes hadden gemaakt, dan had Celine of Diane wel een hand gehad in zijn positie. Dat hij dus zelfs in zijn vlucht uit de stad en in zijn zoektocht naar Isaia problemen opgelopen zou hebben verbaasde hem niet. De frustratie werd wel enkel groter. Hoe lang had hij namelijk gedacht dat hij zelf alles in hand had gehad? Hoe naïef was hij geweest te denken dat hij voor zichzelf een taak en leven op zou kunnen bouwen in Tyrosh? Iker keek met een getergde uitdrukking toe hoe Isaia zich zo van hem af keerde. Dit was maar de beste oplossing voor dit probleem. Ze kon hier niet blijven. Bij de Goden die Eddard moest haar hier weghalen. 'Ja, ik denk dat dat beter is,' merkte hij op. Het koste hem moeite zijn stem neutraal te houden. Iker keek haar recht aan en poogde haar blik vast te houden, maar ze gunde hem al geen blik meer waardig. 'Ik had gehoopt dat er een andere manier was dit te doen.' Hij vouwde zijn trillende handen samen op zijn rug opdat Isaia het niet zou zien en klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij wachtte tot ze de tent uit zou gaan. 'Dit was het.'

Isaia voelde hoe haar schouders meer en meer gingen hangen bij elk woord dat Iker uit sprak. Ze had in een illusie geleefd dat Iker in haar armen zou vallen en dat ze lang en gelukkig zouden leven op een of andere uitgestorven plek in Tarth. Dat Iker haar zou vergeven en zou begrijpen waarom ze was vertrokken. De werkelijkheid was echter een stuk anders. Isaia had zich inmiddels weer naar haar echtgenoot toe gedraaid. 'Dit was het,' herhaalde ze nogmaals, terwijl ze voelde hoe de tranen over haar wangen begonnen te stromen. Ze had niet eens de intentie gehad om te huilen of zo overduidelijk haar emoties te laten zien. Maar nu de tranen eenmaal waren begonnen, kon ze het ook niet meer stoppen. Met schokkende schouders liet ze haar hoofd hangen en keek ze naar de vloer. 'Ik houd van je, Iker,' zei ze nog, waarna ze zich omdraaide en de tent verliet.

Nieuw

Iker was de afgelopen dagen amper van zijn bed gekomen, behalve als de nood hoog was, maar verder was er weinig dat hem overeind kreeg. Dat kwam enerzijds omdat hij niet de energie had zichzelf op te tillen, anderzijds omdat de wachters niet meer kwamen om hem de tent uit te leiden naar de wastobbe. Zo had hij normaal gezien wel een ritme: het eten kwam twee keer per dag, om de dag werd er een ommetje gewandeld en eens per week had hij de mogelijkheid zichzelf te wassen. Dat was plots niet meer voorgekomen. Iker dacht dat hij soms de flarden van een gevecht richting de tent hoorde waaien, maar hij besteedde er niet veel aandacht meer aan. Er was nog niemand voor hem gekomen. Tenminste, hij dacht de Kapitein gezien te hebben, maar de man was na het binnenvallen in zijn tent al erg snel weer naar buiten gestapt. Iker had altijd al gedacht dat hij ergens een lafaard was. Dat hij niet onder ogen durfde te komen wat hem echt dwars zat of om hem er op aan te spreken. Het zei hem echter ook dat Guila nog niet terug was. Iedere dag dat ze langer bij Reihan was, was een slecht teken. Hij kon er echter niets aan doen. Niemand liet hem er iets aan doen. Hij had echt wel geprobeerd in te praten op de kampleiding, maar zijn informatie over zijn zuster noch over de beelden die hem maar bleven teisteren werden serieus genomen door de soldaten. Zuchtend draaide Iker zich om op zijn bed en hoorde het hout onder zijn gewicht kraken. Hij was inmiddels al gewend geraakt aan de gruwelijke taferelen uit zijn dromen. Hij voelde er niets meer bij. Wat hem betrof kon het niet snel genoeg gebeuren.

Isaia en Diane hadden het voor elkaar gekregen om relatief probleemloos het kamp te betreden. Diane had al het een en ander aan verkenning gedaan, om zo erachter te komen waar de brandhaarden zich bevonden, en op die manier konden ze veilig en ongezien het kamp betreden. Gehuld in simpele kleding en hun haren en gezichten verborgen achter doeken liepen ze door het kamp heen. Diane zou voor de afleiding zorgen, zodat Isaia vervolgens de tent in kon stappen. Eenmaal in de tent vond ze haar echtgenoot op bed met zijn rug naar haar toegedraaid. Het leek er in niets op dat hij haar ofwel gehoord had, of dat het hem iets scheelde wie zijn tent betrad. De soldaten hadden nu vast ook belangrijkere zaken aan hun hoofd dan constant aan zijn bed te staan. Voor een seconde kon ze enkel zijn roerloze lichaam bekijken en herinnerde ze zich hoe ze de vorige keer uit elkaar waren gegaan. De harde woorden die ze uitgesproken hadden. Toen ze naast zijn bed stond, legde ze voorzichtig haar hand op zijn schouder. 'Iker?' vroeg ze zachtjes. 'Ik ben het... Isaia.'

Iker begon langzaam weer weg te doezelen nu hij een iet wat comfortabele plek op zijn bed had gevonden. Hij merkte evhter dat iemand zijn naam zei, maar bleef zuchtend liggen. Toen hij de aanraking voelde en de stem herkende kneep Iker zijn ogen steviger op elkaar. Het was niet verrassend dat zijn primses in zijn dromen voor kwam. Maar meestal vonden die dromen plaats in het paleis in Tyrosh. Een mix van herinneringen en droombeelden. Iker voelde na enkele tellen wel degelijk dat de persoon niet weg ging. Het zou vast één van de wachters zijn die er eindelijk eens aam gedacht had hem naar de wasplaats te leiden. Met een kreun duwde Iker zichzelf overeind en wreef langs zijn nek voor hij de gestalte pas goed bekeek. Met een froms liet hij zijn hand terug in zijn schoot vallen en opende zijn mond om iets te zeggen. Er kwam enkel niets uit zijn mond. Geen woorden of geluid. Het kostte hem even voor hij werkelijk door had dat Isaia hier was na zijn harde woorden van eerder. Hij wist niet of hij geïrriteerd of opgelucht moest zijn. 'Wat doe je hier?' wist Iker uiteindelijk uit te brengen. Zijn stem klonk zoals na één van zijn wilde avonden, zijn keel voelde ook even droog als de bijbehorende katers. Hij zou er veel voor over hebben inderdaad enkel een slechte avond en ochtend te hebben gehad in plaats van de afgelopen weken.

Ze merkte op hoe Iker niet meteen wakker leek te worden. Nogmaals schudde ze aan zijn schouder en murmelde ze zijn naam in zijn oor. 'Iker... Iker, word wakker,' spoorde ze hem aan. Ze wilde hem opnieuw aanraken, toen hij zelf al overeind kwam en ze vervolgens zijn ogen op haar gericht voelde. Zo keken ze elkaar voor enkele secondes in stilte aan, terwijl Isaia hoopte dat ze hem niet onmiddellijk zou weg sturen. De andere vraag die hij echter stelde verbaasde haar niets. Isaia knielde naast het bed neer en boog met haar gezicht dichter naar haar toe. Het zou te riskant zijn om hardop te praten. 'Diane en ik zijn hier om jou mee te nemen,' fluisterde ze, 'het kamp uit. Zoals ik al beloofd had. Het kan misschien even duren voordat we je werkelijk weg krijgen, maar we zijn er mee bezig.' Ze glimlachte hoopvol naar haar partner en liet kort haar ogen over zijn gestalte heen glijden. 'Hoe gaat het met jou, Iker? En- heb je een idee van wat er in het kamp aan de hand is?'

Iker luisterde naar Isaia, maar hij hoorde haar antwoord niet direct. Hij was ingenomen door haar nabijheid en hield zijn adem in terwijl hij weg keek. Hij schaamde zich voor zijn eigen voorkomen. Moeder, hij zou vast een uur in de wind stinken. Iker balde zijn handen samen uit frustratie dat zijn gedachten als eerste die kant op gingen. Hij keek verward toe hoe ze glimlachte en naar zijn gesteldheid vroeg. Had ze niets van hun laatste gesprek tot zich genomen? 'Hoe denk je dat het gaat?' mompelde hij geërgerd. Iker trok aan zijn warrige baard en keerde zich van zijn vrouw weg om haar blik te ontkomen. 'Ik neem aan dat mijn landgenoten het kamp aangevallen hebben. Het valt me mee dat de Tarthianen al zo lang weerstand weten te bieden.' Zijn ogen gleden terug naar Isaia die bij hem geknield zat. 'Waarom ben je nog hier? Is die Eddard Halley zo een grote idioot dat hij nog niet weggevlucht is?' Iker keek richting de tentopening. Het was nog niet in hem opgekomen om te kijken of hij überhaupt nog wel bewaking had om hen naar de stand van zaken te vragen. Niemand zou hem de antwoorden geven, noch dacht hij echt vragen te hebben. Het kon hem inmiddels maar weinig schelen wie dit gevecht zou winnen. Het weerzien met Reihan zou niet prettig zijn, maar hij verwachtte dat het kamp hem ook niet meer zou tolereren als Generaal Morton de strijd wist te winnen.