Gael's Tent

Iker keek met een dankbare blik toe hoe Guila haar mand uit pakte. Hij probeerde zich maar gerust te laten stellen door haar glimlach. De relatie tussen de prinses en Kapitein was hem soms nog erg vreemd. Hij moest er dus maar op vertrouwen dat Guila haarzelf en haar echtgenoot goed genoeg kende. Iker schudde zijn hoofd. 'Wat ze ook droomt-' Hij viel echter stil. Hij dacht liever niet aan de Moeder. Het was makkelijker om direct met degene te onderhandelen die haar vuile werk kwamen doen. Zo kon hij zichzelf nog wel eens voorliegen dat de Moeder enkel een idee was, een waanbeeld en niet werkelijk een vrouw die hem gebaard had en zo meedogenloos was in de naam van haar Goden. Iker pakte een stuk brood van het eten dat ze uit had gestald en wilde er net een stuk van af scheuren toen hij de vraag van zijn oude vriendin hoorde. Met een gepijnigde blik keek hij haar aan. Het was een dosis aan realiteit die hij niet graag aan nam. 'Dan moet ze me dat zeggen. Ik kan het accepteren dat ze wil verdwijnen, maar niet- niet dat ze me niet vertrouwde om dat te vertellen. Dat ik niet gemerkt heb dat ze weg wilde.' Iker voelde een vlaag aan schaamte over zich heen trekken als hij dacht aan de dagen voor haar verdwijning. Hij had niets door gehad. Sterker nog, Iker had gedacht dat haar terugkomst uit het Oosten hun relatie hechter had gemaakt. Hij had een toekomst gezien voor hemzelf mét Isaia. 'Het is de enige plek waar ik kan beginnen. Risico loop ik toch al overal. Ik betwijfel dat Koning Galivar de echtgenoot van zijn jonge zus iets aan zal doen en anders-' Hij haalde zijn schouders op. Het zou het waard zijn. Als hij niets deed zou het enkel moeilijker te verdragen zijn. 'Dit is mijn laatste kans, Guila, dat voel ik nog sterker dan die verrotte nachtmerries. Ik kan haar niet zomaar laten gaan.'

Guila pakte een pasteitje op en drukte deze in de hand van de prins. 'Eet op! Ik wil weten wat je er van vindt,' beval ze hem, maar met een nieuwsgierige glimlach. Ze had weer eens een nieuw Quandaïs recept geprobeerd en ze stelde de smaak van de prins erg op prijs als het om haar voedsel ging. Haar blik werd echter al snel weer serieuzer. 'Er moet toch een manier zijn om dit slimmer aan te pakken!' verzuchtte ze, terwijl ze bedachtzaam langs haar kettingen streek en diep na dacht. Een wekenlange reis naar de Zomereilanden klonk niet per se als het beste startpunt. 'Ik- Ik ken Isaia niet goed, maar wat ik wel weet en dat zeg ik met alle respect, is dat men zei dat ze voor haar komst hier heel wereldvreemd was. En ik ken dat gevoel, want zo was ik ook nadat mijn vader was afgetreden als Koning en we het paleis moesten verlaten. Het eerste wat ik deed, was naar een vertrouwde omgeving toe en dat was het kamp. Daar had ik de herinneringen van mijn moeder en- en Flynn was daar. Waar zou Isaia dus naartoe zijn gegaan?' Ze keek de man bedachtzaam aan en haalde haar schouders op. 'En er zal toch wel iemand haar geholpen moeten hebben? Alleen en in een vreemd land... Ik kan me niet voorstellen dat ze niet ergens op haar pad iemand had staan wachten voor haar.'

Iker ging maar in op het aanbod van Guila en nam een flinke hap uit het pasteitje. Hij had het al erg gewaardeerd hoe ze in de tijd dat hij bij haar in huis was geweest hem zo had verwend met haar kookkunsten, ook al zat er soms een iets minder ideaal experiment tussen. Hij at half luisterend door terwijl hij aan Isaia dacht. Zo had hij ook al gedacht en toch verwachtte hij ook dat ze nu meer ervaring had en verder zou kunnen komen dan de jonge vrouw die van het schip af gestapt was zoveel manen geleden. Bovendien had ze die voogd van haar. 'Diane, natuurlijk. Die vrouw- Ze is trouw aan Isaia, hoe vreemd het misschien ook is dat ze ook maar trouw aan iemand kan zijn en ze heeft al die tijd enkel en alleen kritiek op me geuit. Ze zijn samen in de haven gezien bij het schip dat Diane naar de Zomereilanden terug zou brengen. Ik was verdomme blij dat ze eindelijk vertrok!' Iker had het pasteitje gefrustreerd aan de kant gelegd en wreef zijn haren vermoeid uit zijn gezicht. 'Ik weet niet of Diane haar mee terug naar de Eilanden zou nemen. Isaia had daar geen liefhebbende familie. Maar dat is het enige spoor dat ik heb.' Hij had zich daar aan vast gegrepen in de dagen na haar vertrek, maar misschien was dat een fout geweest. Guila's woorden brachten hem aan het twijfelen. 'Eddard Halley,' begon hij dus. 'Ze is goede vrienden met hem. Maar het paleis zal mijn brief nooit bij de broer van de Koning bezorgen, noch is een bezoek mogelijk in deze hele situatie.'

Guila at het laatste overgebleven beetje pastei op, terwijl ze aandachtig naar de woorden van de prins luisterde. 'En je weet zeker dat Diane op dat schip zat?' vroeg ze kritisch. 'Want dan zou alles verklaren! Een groots verhaal dat de voogd naar de Zomereilanden zou reizen en dat de prinses haar uit zou zwaaien, om vervolgens allebei te verdwijnen. En waar zijn ze naartoe? De Zomereilanden óf...' Ze keek de prins ernstig aan. 'Waarom begin je dan niet in Evenfall met jouw zoektocht?' Als Isaia zich bij Eddard Halley bevond... 'Ik kan misschien Sibel wel schrijven dat-' Op hetzelfde moment werd het tentzeil open getrokken en keken twee wachters haar streng aan. Geschrokken keek ze van de wachters terug naar de prins en schoof ze nog snel het eten richting Iker. 'Ik zal een goed woordje voor je doen. Houd jezelf warm en eet alsjeblieft alles op. Je gaat het nodig hebben, Iker. Ik blijf in elk geval dichtbij.' Ze streek nog snel en teder langs zijn wang, om vervolgens de wachters voor te gaan en de tent te verlaten.

[end]

Iker lag met een afwezige blik op zijn gezicht op het houten bed. Het was inmiddels wel wat comfortabeler met de dekens die Guila langs had gebracht. Ze had het zelfs voor elkaar gekregen een kussen voor hem de tent in te krijgen. En gelukkig leed hij geen honger meer. Hij wist niet wat ze gezegd had tegen de soldaten, maar hij kreeg tenminste een stuk vers fruit bij zijn ontbijt en genoeg water voor de dag. Het was echter maar weinig om zijn verveling en zorgen te verdrijven. Zeker nu Guila hem een dag eerder verteld had dat ze naar de boerderij van de familie van haar man zou reizen. Hij had erg uitgekeken naar haar korte bezoeken. Ze was de enige die met hem sprak, die hem informatie gaf, met wie hij over de dromen kon spreken. Maar hij begreep dat ze hier niet veilig zou zijn. Ze was weer zwanger. Het had nogmaals als een steek gevoeld dat het kind in de beelden niet het zijne was. Normaal zou hij die gedachte wel weg hebben kunnen stoppen, maar in deze verrotte tent gingen zijn gedachten alle kanten op. Iker had Guila nog op het hart gedrukt voorzichtig te zijn. Ze wisten beiden dat Reihan iedereen vaak genoeg te slim af was. Hopelijk zou hij haar een bericht kunnen sturen als zijn zuster werkelijk in het kamp verscheen. Zuchtend kwam Iker overeind en stond uiteindelijk op om zijn stijve ledematen uit te rekken.

Met grote stappen en met een gezicht op onweer beende Chaol door het kamp heen richting de tent van de prins. Flynn en Indra hadden hem nog proberen tegen te houden, maar het was tevergeefs geweest. Het was allemaal begonnen met Robyn die plots tijdens hun vergadering binnen was komen stormen met het nieuws dat de Quandaïers de Barnes boerderij bezette en de hele familie van Flynn en Robyn gevangen hadden genomen. De jonge Barnes wist niet eens of haar familie nog leefde of niet. Chaol had het allemaal knarsetandend aangehoord, maar er was iets in zijn hoofd geknapt bij het horen van de afzender van de brief. Reihan. Het had hem dan ook nog geen seconde gekost om de tent te verlaten en Iker op te zoeken. Eenmaal bij de tent stormde hij naar binnen en zag hij de prins op zijn bed liggen. Eerder was het nog niet bij hem binnen gekomen om de prins op te zoeken: hij liet het contact maar aan Flynn en Indra over. Nu echter... Het koste hem maar één stap om naast het bed te staan en de man aan zijn shirt vast te grijpen en hem zo overeind te trekken. Zo keek hij recht in het gezicht van de prins. 'Waarom is jouw zus terug?' schreeuwde hij in het gezicht van de man, terwijl hij hem door elkaar rammelde. 'Wat doet Reihan hier? ZEG OP!' Toen de man niet snel genoeg reageerde, duwde hij de prins tegen één van de bedspijlen aan en gromde hij in het gezicht van de andere man. 'Leg mij uit waarom Reihan nu bij de Barnes boerderij is en iedereen gevangen heeft genomen?! En zij naar jóú vraagt?!'

Iker had nog niet de pijn in zijn nek uit zijn spieren kunnen wrijven toen hij plots iemand de tent in zag komen. In eerste instantie had hij gedacht dat het nu dan toch Kapitein Barnes zou zijn. Het verbaasde hem niet dat hij gewacht had tot Guila het kamp uit was om toe te slaan. Hij was er enigszins op voorbereid geweest. Toen hij echter zo snel de handen op zijn lichaam voelde en de man nog geen haar van hem verwijderd was terwijl hij hem toe schreeuwde, trok Iker wit weg. Het had hem een paar tellen gekost om te begrijpen wie deze man was. Ten eerste had hij Flynn verwacht en ten tweede had hij deze persoon vooral niet verwacht. 'Chaol.' Het kwam als niet meer dan een gefluister uit zijn mond. De laatste keer dat hij deze man had gezien was hij smerig en mager en uitgeput geweest. Iker had hem regelmatig gezien in de kerkers van Telon als hij Flynn op zocht. Hij had een enkele keer bij zijn verhoren gezeten. Het koste hem erg veel moeite die persoon te verbinden met de man voor hem. Het was echter het noemen van zijn zus dat hem uit zijn shock haalde. 'Reihan?' vroeg hij met enige ernst. Iker greep naar de handen van Chaol om een poging te doen overeind te komen, maar hij werd even snel terug tegen het bed gedrukt. Hij schudde zijn hoofd wild terwijl hij naar de juiste woorden zocht. Hoe ging hij deze man ooit overtuigen dat hij niet had geweten dat zijn zus op weg hiernaartoe was terwijl hij het eigenlijk wél had geweten. 'Ik- ik heb geen idee, ik zweer het op de Goden!' Wat deed Reihan bij de boerderij- Iker's ogen werden groot. Hoewel zijn eerste gedachten uitgingen naar Guila, werden die zorgen overspoeld door de beelden uit zijn dromen. 'Ze kan niet hierheen komen! Als- Wanneer-' Hij kreeg zijn zin niet af. 'We moeten haar stoppen.'

Chaol had niet eens meer de mentale helderheid om te genieten van de angst op Ikers gezicht. Er gingen namelijk veel dringendere beelden door zijn hoofd: de glimlach van Hester, de doodsangst van Flynn na het horen over zijn familie, Celines ogen, Reihan en Iker die grijnzend voor zijn cel stonden... Het maakte hem enkel woedender. 'Spreek mijn naam niet uit,' siste Chaol, opnieuw in het gezicht van Iker, terwijl hij hem weer naar zich toe trok. Chaol wist niet wat voor uitdrukking hij op zijn gezicht had staan, maar wat hij wel wist, was dat hij steeds meer de versie van zichzelf voelde die als een beest zijn hele cel in Quandaï kapot had gemaakt. 'Er is geen wij, prins,' gromde hij al weer snel. 'Ik en de rest van het kamp gaan jouw zus stoppen en daarom ga jij mij alles vertellen wat jij weet over jouw zus, over de Quandaïse soldaten en over jullie vechttechnieken. En, bij de Goden, weet dat jij je best gaat doen, want anders zorg ik hoogstpersoonlijk dat jij in een kelder wordt gegooid en daar nooit meer uit komt!' De prins probeerde nog los te komen, maar hij zou Chaols armen eraf moeten hakken in deze staat vrij te komen. Als die prins niet zou oppassen, zou zometeen zijn hoofd datgene zijn wat de harde omranding van het bed zou vinden. 'Waarom is ze hier? Waarom zou ze hiernaartoe komen? En hoe snel? En waarom wil ze jou terug?' schreeuwde Chaol opnieuw, nog urgenter dan eerder. 'En wat gebeurt er als we inderdaad prinses Guila en haar zoon voor jou ruilen? Ga je Reihan dan alles vertellen over ons?'

Flynn had zelf nog maar amper het nieuws kunnen verwerken, en zijn zus enigszins tot bedaren kunnen brengen, toen een andere soldate de tent in kwam rennen met weer andere zorgen. Flynn had zijn collega's afgeblaft toen ze met zijn alleen er op af wilden gaan. Het was duidelijk dat iedereen op bloed uit was. Wat een brutale zet was het namelijk om zo een onschuldige familie gegijzeld te houden. Flynn had zich het kamp door gehaast tot hij de uithoek bereikte waar de oude tent van Gael stond. Hij was er al regelmatig voorbij gelopen, maar was nooit naar binnen gegaan. Voor Guila's bestwil, niet het zijne noch dat van de prins. Zijn aarzeling kon hem nu echter niet dwars zitten. Het geschreeuw dat hij hoorde was onmiskenbaar. Het verbaasde hem. Hij had zijn goede vriend nog nooit zo zijn stem horen verheffen. Gehaast ging hij de tent in en vond daar een tafereel dat hem nog meer verontrustte. Chaol had de prins tegen het bed gedrukt en was flink rood aangelopen. Iker daarentegen was lijkbleek, voor eens ontdaan van zijn nonchalante houding en arrogante grijns. 'Chaol!' riep Flynn uit. Toen hij niet door leek te dringen tot de man, stapte hij op de twee af en greep zijn vriend vast om hem van de prins weg te trekken. Ze zouden niets opschieten met een dode prins. 'Chaol, bij de Goden, kalmeer je!'

Chaol keek gefrustreerd in het doodsbange gezicht van de prins, maar besefte niet dat zijn manier van het proberen overreden van de man niet zou werken. Opnieuw en opnieuw duwde hij de man tegen het bed aan, waardoor Chaol niet eens door had dat zijn goede vriend ook de tent had betreden. Al snel voelde hij hoe hij vastgegrepen werd en van de prins werd getrokken. Hard hijgend hoorde hij vervolgens de stem van Flynn in zijn oor. Het bracht hem echter nog niet tot bedaren. 'Onthoud wat ik heb gezegd! Ik wil voor vanavond alle informatie op papier hebben,' dreigde hij de man met nog een laatste dreigende blik, voordat hij zich omdraaide en weer de tent verliet. Eenmaal buiten was hij nog steeds niet zijn adrenaline verloren en schopte hij gefrustreerd tegen een rondhangende tak aan, terwijl hij wachtte tot ook Flynn de tent had verlaten.

Flynn keek ontzet toe hoe Chaol de prins nog toe sprak, maar toch de tent verliet. Het liet hem enkele tellen besluiteloos op zijn plek staan. Zijn donkere blik was op de andere man gevallen die nog naar adem hapte en bezeerd over zijn schouder wreef. Wat had die prins gedaan om zijn vriend zo uit zijn slof te laten schieten? Flynn gromde nog woedend naar de man toen hij zijn mond opende om iets te zeggen en stapte toen ook de tent uit. Hij gaf de twee wachters nog instructies om absoluut niemand door te laten behalve de Generaal. Het zou hem niet verbazen dat nu meer soldaten zouden pogen de prins een klap te komen verkopen. Daarna richtte hij zich pas op zijn vriend. Met een frons liep hij naar hem toe en keek om zich heen. Er waren nog te veel nieuwsgierige blikken en geïnteresseerde ogen, ook al was dit een rustig deel van het kamp. Hij klopte kort op de schouder van Chaol en wenkte hem toen hem te volgen richting de rand van het kamp en de beschutting van het bos. 'Hoe haal je het in je hoofd die man in je eentje onder handen te nemen, Chaol? Je weet-' Hij zuchtte echter en besloot niet de vriend te zijn die Chaol een standje zou geven. Dat zou Indra maar als Generaal moeten doen als ze daar zin in had. 'Waarom nu?' vroeg hij dus maar.

Chaol kon niets anders dan zijn vriend te volgen. Hij wist dat hij uit plaats had gereageerd, maar zijn hoofd voelde alsof het simpelweg kortsluiting had gehad en Chaol dacht niet dat hij alweer helder kon nadenken. Eenmaal dichter naar het bos toe en weg van alle blikken schudde Chaol zijn hoofd en wreef hij met zijn hand langs zijn wenkbrauw. 'Het is niet Iker,' protesteerde hij, al was hij nu een stuk kalmer dan eerder, 'het is zijn zus. Reihan. Weet je nog ze naar de kerkers kwam en grijnzend voor onze cellen zou staan? Die blik-' Hij schudde echter opnieuw zijn hoofd. Het had geen zin om oude verhalen over die tijd op te brengen. 'Die naam alleen al... Ik heb het al jaren niet meer gehoord en dacht niet dat het nog zo'n effect op mij zou hebben.' Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen en keek Flynn verslagen aan. Hoe kon Flynn hier nog zo sterk en moedig staan, terwijl hij niet eens wist of zijn familie nog leefde? 'Het is tijd dat ze boeten voor hun misdaden. Reihan én Iker. Niet alleen voor wat ze in Quandaï hebben gedaan, maar ook wat de prinses daarvoor-' Zijn gedachten schoten naar Celine en hoe ze hem in de havens zo vaak had verteld over haar conversaties met de prinses. Hoe, nog geen week later, hij ontvoerd was en op een schip naar Quandaï was gezet. Zou het- Hij balde zijn vuisten en draaide abrupt van Flynn weg. 'Voor zover ik weet, is zíj de reden dat ik in Quandaï ben beland! En nu de reden waarom jóúw familie gevaar loopt of al heeft gelopen, Flynn!'

Flynn had zijn best gedaan om te begrijpen waarom Chaol al tijdens de vergadering zo geagiteerd had gereageerd en plots weg was gegaan nadat Robyn binnen was gestormd. Hij had er echter niet direct aandacht aan kunnen besteden. Er werd al zo veel van hem gevraagd. Maar nu hij de uitleg van Chaol hoorde, begreep hij beter waar de woede vandaan was gekomen. Flynn bekeek zijn vriend met een gepijnigde blik. Het benoemen van de herinneringen had ook een zwaar effect op hem. 'Dat was precies mijn reactie op het zien van Rohan Altarion in Tyrosh,' verzuchtte Flynn. Hij dacht dat hij goed genoeg voorbereid was geweest, maar het had hem zo overrompeld de man weer te zien. Reihan was niet dezelfde boeman voor hem geweest zoals Iker en Rohan voor hem waren, maar het was hem nu duidelijker dat het voor Chaol een flinke impact had. Hij redeneerde ook dat dat niet alleen kwam door de tijd die ze beiden in de kerkers hadden gespendeerd, maar hij wist daar niet het fijne over. 'Je bedoelt- Denk je dat de prinses jouw ontvoering in gang heeft gezet?' vroeg hij verrast. Die link met Reihan Omat had hij nooit gelegd. Hij wist van het korte bezoek van de Quandaïse gezanten, maar ze leken zo weinig impact te hebben gehad. En toch had dat misschien al veel in gang gezet. Flynn bekeek zijn vriend. Hij draaide zich om voor zijn gezicht te veel zou verraden van de wanhoop die hij voelde. In de tent van Indra had hij zichzelf groot kunnen houden. Hij kon niet weer breken. Alle aandacht moest nu uit gaan naar de veiligheid van zijn familie, van zijn vrouw en kinderen. Maar iedere keer vond hij zichzelf weer verstrikt in het web dat de Quandaïers maar om zijn leven bleven spannen. Waar had hij of zijn familie dat aan verdiend?

Chaol zuchtte diep en haalde zijn schouders op. 'Ik heb de laatste tijd dat vermoeden gehad, al sinds ik Celine heb gesproken. Ik weet niet wat haar motief is geweest, maar in elk geval wilde ze het Noorden ontwrichten door Celine te teisteren met mijn verdwijning.' Chaol keek met een zwaar hart naar de hangende schouders van zijn vriend. Hij legde zijn hand op Flynns rug voor steun en zuchtte diep. Hoe oneerlijk waren de Goden dat het weer zijn familie was die zo zwaar te verduren kreeg? 'Flynn, ik heb geen idee hoe jij je nu moet voelen, maar ik weet wel dat ik je wil én ga helpen. Elke stap die we moeten zetten om ervoor te zorgen dat we jouw familie veilig en wel terug krijgen, dat de Quandaïers jou eindelijk met rust laten én dat het kamp niet het volgende mikpunt wordt. Jij hebt mijn woord, Flynn.' Hij kneep in de schouder van zijn vriend als steun. 'Kunnen we Indra niet ervan overtuigen om Iker in elk geval mee te sturen naar Reihan? Zodat Guila en Matheo teruggestuurd worden?' Chaol wist weinig af van politiek en werkte veel liever op praktisch gebied. Dit leek echter praktisch genoeg. 'Of kunnen we ze niet verrassen en overmeesteren bij de boerderij?'

Flynn had net zijn ogen gesloten en wreef langs zijn warrige baard toen hij dankbaar de hand van Chaol op zijn rug voelde. Hij keek om in de blik vol spijt van zijn vriend. Hij waardeerde de steun die hij in al die tijd al had gekregen van deze man en hij was hem dan ook dankbaar voor wat hij nu aanbood. Toch voelde het niet eerlijk dat hij zijn vriend om die hulp moest vragen, niet nu hij eindelijk een kans had om met Hester afstand te kunnen nemen van alles wat hem overkomen was. Zuchtend knikte hij. Hij kon wel degelijk alle hulp gebruiken om er voor te zorgen dat zijn familie niets overkwam. Hij rechtte zijn rug en kon de wanhoop nog wat verder weg stoppen. Voor nu tenminste. 'Ik weet niet of de prinses werkelijk Guila en Matheo zal laten gaan als we Iker uit leveren.' Wat hem nog niet helemaal duidelijk leek was waarom de Moeder zich nu plots zo bekommerde om de prins. Guila had hem al eens uitgelegd dat hij zelf dacht dat hij hierheen gestuurd was om maar voor geen problemen meer te zorgen in Quandaï. Misschien was het allemaal maar een loze reden om voet aan wal te zetten in Tarth zonder direct weerstand te krijgen van de Tarthiaanse regering. 'Het is te riskant. Robyn heeft geen idee waar onze familie vast gehouden wordt en ze heeft niet gezien hoeveel soldaten er zijn. Ik vertrouw er niet op dat we zomaar binnen kunnen vallen zonder dat ze niet direct zich tot mijn- mijn gezin of familie keren.' Hij sloeg zijn armen over elkaar en liep zo nadenkend heen en weer. 'Indra zal Liam om hulp vragen, maar ik weet niet wat de kroon kan doen in deze situatie. Maar ik denk ook dat we Celine om hulp moeten vragen.' Hierbij keek Flynn opzij naar Chaol. Ze hadden het niet meer over zijn ontmoeting met de landvrouwe gehad sinds het verslag dat ze gedaan hadden na de bruiloft.

Chaol klopte nog steunend op Flynns schouder en liet hem vervolgens los. Het was duidelijk dat Flynn zich heel groot hield en dat respecteerde hij erg in zijn vriend. Hij zou het hem niet na kunnen doen en op momenten als deze prees Chaol de Goden dat hij geen familie had om zich zorgen om te maken. 'Maar we weten ook niet wat de prinses met hun zal doen als we Iker níét uitleveren,' herinnerde Chaol zijn vriend voorzichtig. Hij wilde niet de advocaat van de duivel spelen, maar het moest gezegd worden. 'Oké, geen aanval dan, maar... we moeten toch iets kunnen doen? Of moeten doen? Kan- kan Indra niet mee reizen met Robyn?' opperde hij nog. 'En als Liam snel komt en-' En Celine. Chaol hield Flynns blik vast en knikte uiteindelijk standvastig. 'Ik kan naar Tyrosh reizen om Celine te spreken. Als je wilt, en ook Indra in stemt, dan vertrek ik vanavond nog. Dan zou ik morgen al met nieuws terug kunnen keren.' Het luchtte hem op dat hij wellicht op deze manier hulp kon bieden. Celine zou hem vast wel verwelkomen en ook hopelijk luisteren naar wat hij te zeggen had.

Flynn moest met tegenzin toegeven dat Chaol daar gelijk in had. Hij wist dat hij zelf niet richting het dorp kon gaan. Robyn had iets gezegd over het feit dat de vrouw gehoopt had dat hij daar was geweest in plaats van zij zelf. Hij vermeed erg graag wat zij in petto had voor hem. Tenminste, zo lang hij dat vol kon houden zonder zijn familie verder in gevaar te brengen. 'Het is riskant Indra te sturen. Als ze niet in het kamp is, zijn we altijd kwetsbaarder, maar- maar we kunnen zo wel tijd rekken. In de hoop dat er dan steun komt van andere politieke spelers.' Zijn generaal had zojuist al gesteld dat ze stante pede een bericht naar de Koning zou sturen, maar alles kostte tijd en Flynn had geen idee hoe veel tijd er restte voor de Quandaïers geduld op was. Het verraste hem Chaol zo reageerde op zijn suggestie. 'Ze heeft al bericht ontvangen dat Iker hier is. Indra hoopte dat ze een deal konden sluiten over de steun die we elkaar konden bieden, maar er lijkt geen reactie meer te komen. Als jij denkt dat je haar zou kunnen bewegen om ook maar iets te doen dat haar niet haar muren in Tyrosh op laat trekken, dan zou dat een groot verschil kunnen maken.' De landvrouwe was de enige die echt wist te onderhandelen met de Quandaïers. Tenminste, ze had het er niet erg goed vanaf gebracht de afgelopen manen, maar ze was er in ieder geval een stuk beter in dan de rest van Tarth. Bovendien kende ze de Quandaïse prinses. Flynn hoopte dat dat extra beetje kennis het verschil zou kunnen maken. 'Chaol, je hebt geen verantwoordelijkheid om dit te doen. Wat er gebeurd is voor de bruiloft met Indra, zoiets verdien je niet. Ik wil niet dat je instemt met dit plan enkel omdat je denkt dat-' Flynn haalde zijn schouders op en zuchtte weer. 'Niemand zal het je kwalijk nemen als je besluit hier te blijven, bij Hester.'

'Hoe sneller, hoe beter,' stemde Chaol in. Het was goed dat hun Generaal al zoveel actie had ondernemen, al was hij wel kritisch over haar handelen tegenover de prins. Ze hadden de man veel sneller moeten uithoren over wat er gaande was. 'Het is riskant, maar... welke andere opties hebben we nog, Flynn? We moeten nú actie gaan ondernemen. En de Quandaïers zullen toch hopelijk niet zó stom zijn om de Generaal aan te vallen?' Chaol had zijn armen over elkaar heen geslagen en schudde zijn hoofd. 'Zo voelt het niet, Flynn. Jullie hebben gewoon zoveel voor mij gedaan en... laat me alsjeblieft helpen, mijn goede vriend. Ik doe dit niet uit een schuldgevoel, maar uit dankbaarheid en uit hoop dat ik wellicht meer op Celine in kan praten dan dat Indra dat kan doen via brieven.' Hij zuchtte, net zoals Flynn, en glimlachte zwak. 'Ik heb alle voornemens om weer terug te keren bij Hester. Daar maak ik me geen zorgen over.' Zijn blik werd echter donkerder als hij dacht aan de situatie van zijn vriend. 'En we gaan er dus ook voor zorgen dat jij weer herenigd wordt met jouw familie en gezin.'

Flynn voelde de druk die dit alles met zich mee bracht. Hij had al flink gespannen gestaan sinds Guila met Matheo en Robyn richting de boerderij waren gegaan. Het had alleen ook als een opluchting gevoeld dat hij zich minder zorgen hoefde te maken over de status van zijn gezin: of dat nou om de afstandelijkheid tussen hem en zijn vrouw ging of om zijn bekommernis van hun veiligheid. Dat was maar een valse ontlading geweest. Flynn had beter moeten weten. 'Ik verwacht van niet en anders weet ik ook dat Indra flink weerstand zal bieden.' Het zou hem niet verbazen als ze in haar eentje een handvol Quandaïers kon bevechten en als Robyn bij haar was konden ze zo een dozijn soldaten op afstand houden. Zijn zus leek nu ze weer op de been was en regelmatig trainde haar kunnen met de dag te verfijnen. 'Bovendien kunnen we wel soldaten op uitkijkposten zetten. Niemand kent de omgeving van de boerderij beter dan ik of Robyn. Die Quandaïers zullen het land nog lang niet goed genoeg verkend kunnen hebben in de korte tijd dat ze er zijn.' Hij zou terwijl Indra en Robyn op de boerderij af gingen, andere soldaten instructies geven om posities in te nemen rondom het dorp en het stuk land van zijn familie. Flynn liet vervolgens geduldig Chaol zijn uitleg doen. Hij had er niet veel meer tegen in te brengen. 'Neem iemand mee. Het team dat de missie in Tyrosh leidde zal vast hulp kunnen bieden om je de stad in te krijgen. Vraag Syd Martines wie je het beste kan leiden.' Hij zou dit plan nog bij Indra moeten brengen, maar eerlijk gezegd dacht hij niet dat ze zou weigeren. De zorg die bij hem bleef had dan ook niets te maken met de Generaal, en in dit enige geval ook niet met zijn eigen familie. 'Beloof me dat je Hester gedag zegt en uitleg geeft.' Hester had zich goed gehouden tijdens en na de missie, dat deed ze altijd wel had Flynn gemerkt, maar hij had via Guila en direct van Hester zelf mee gekregen dat het haar opgevreten had zo lang niets te weten.

Chaol knikte instemmend met Flynns plan mee. Ze moesten inderdaad gebruik maken van Flynn en Robyns kennis over het gebied rondom de boerderij. Daarnaast konden de twee vrouwen wel hun stand houden tegenover de soldaten, al wist hij niet voor hoe lang. Hopelijk zouden, in die situatie, dan de gestationeerde soldaten in kunnen grijpen. ‘Het klinkt als een strak plan. Maar we moeten wel snel in actie gaan komen. Ik- uit ervaring weet ik hoe elke seconde uit maakt in zulke situaties.’ Hij maakte er maar geen woorden over vuil. Chaol had zijn jack weer recht getrokken en knikte opnieuw instemmend. ‘Ik zal iemand mee nemen, wellicht dat Martines zelf wel mee wil. Ik ken de stad op mijn duim, maar zij weet meer van de laatste omstandigheden af en dat ga ik nodig hebben.’ Verbaasd keek hij vervolgens zijn vriend aan na zijn verzoek. Hij stelde de ongerustheid op prijs, maar Chaol had geleerd van zijn eerdere fouten. Hij zou niet opnieuw zijn vriendin alleen laten zonder er maar iets van te willen zeggen. ‘Ik zal zo meteen bij haar langs gaan. Maar, ik meen het wel Flynn, tijd kan hier levens gaan kosten. Ik denk namelijk dat de bezetting van de boerderij puur de eerste van een heleboel stappen is.’ Met die woorden keek hij nog een laatste keer naar zijn vriend en haastte hij zich vervolgens naar Hester toe.

Flynn wist dat Chaol gelijk had dat ze haast moesten maken. Het kwam dan ook niet goed uit dat hij juist nu voelde hoe zwaar zijn benen waren. Hij kreeg het nog voor elkaar zijn rug te rechten terwijl zijn vriend sprak. Hij ging er van uit dat Chaol geen moeite zou hebben de stad of het paleis door te navigeren, maar Tyrosh was niet meer zoals het was een lente geleden en al helemaal niet toen Chaol er nog woonde. Hij knikte tevreden toen de andere man aan gaf eerst langs zijn vriendin te gaan. Hij zou het niet kunnen accepteren als het lot van zijn eigen gezin een te zware tol zou hebben op dat van zijn vrienden. Hij moest ook nog maar met Gael gaan praten zodat hij haar er van kon verzekeren dat Indra niets zou overkomen. 'Bedankt, Chaol. We hebben haast, maar doe ook voorzichtig.' Hij keek zijn vriend nog een lange tijd na, maar toen hij uit het zicht was verdwenen keek Flynn somber om zich heen. Hij wou dat hij boos kon zijn zoals Chaol. Dat hij zijn woede kon gebruiken om energie terug te vinden. Om de waarheid uit die verrotte prins te slaan. Maar Flynn was enkel uitgeput. Met een zucht was hij op een boomstronk gaan zitten en wreef met zijn handen over zijn gelaat. Hij kon het nog niet in zich opbrengen om in actie te komen.

Met hangende schouders en haar gezicht verstopt achter haar haren liep Robyn door het kamp heen. Ze ging maar richting de tent van de Quandaïse toe, gezien Chaols woedeuitbarsting op de prins als een lopend vuurtje door het kamp heen ging. Het kostte haar dan ook niet lang om haar broer te vinden. Verslagen nam Robyn plaats naast Flynn. 'Het spijt me zó erg, Flynn,' begon ze zacht en met trillende lip. 'Jij hebt mij met ze meegestuurd om zowel Guila en Matheo als onze familie veilig te houden en ik- ik heb ze allemaal gefaald. Ik heb jou gefaald. En ik heb ook nog eens het kamp gefaald.' Ze hield inmiddels haar hoofd tussen haar handen en voelde hoe haar schouders begonnen te schokken. Meteen na het onderbreken van de vergadering had ze Syd opgezocht in haar tent, maar ze had haar vriendin niet kunnen vinden. De steeds maar groter wordende emoties had ze kwijt gewild in de zachte armen van haar vriendin, maar had ze nu dus meegedragen naar haar broer. 'Ik heb geprobeerd om Matheo er weg te krijgen, om hem mee te nemen naar het kamp, maar ze stemde niet in. En dan- bij de Goden, Flynn, ik weet niet eens of moeder en de rest nog leven!' Ze sloeg gefrustreerd op haar been en begroef haar andere hand in haar donkere haren. Reihan had een spel met haar gespeeld en ze had er niets aan kunnen doen. Als ze haar handen de volgende keer op die vrouw zou krijgen-

Flynn wist niet precies hoe lang hij al ineen gedoken op de boomstronk had gezeten. Ondanks dat hij zo in zichzelf gezonken was, hoorde hij het echter wel meteen toen iemand op hem af liep. Flynn ging direct wat rechter zitten en wilde opstaan, maar ontspande toen hij zag dat het Robyn was. Hij was alleen niet voorbereid op de emoties die hij op haar gezicht zag. Met een prop in zijn keel keek hij toe hoe zijn zus bij hem kwam zitten. Hij was het helemaal niet gewend dat ze zo op zichzelf neer sprak, noch dacht hij dat ze ooit zo haar gevoelens aan hem had getoond. Voor een hele tijd bleef Flynn dan ook stil en liet hij haar uit praten. Zijn zwijgen ergerde hem. Waarom liet hij Robyn zo slecht spreken over haar zelf? Het was toch duidelijk dat niet haar fout was. Als het al iemands fout was, dan was het wel de zijne. Hij was zo stom geweest te denken dat hun dorp veilig zou zijn, dat niemand van die plek af zou weten. Het was maar naïef te denken dat de Quandaïers niet met wat rondvragen in het Noorden er al snel achter zouden komen waar de gehele familie Barnes woonde. Er kwam alleen niets uit zijn mond. Wat was er nou te zeggen? De laatste frustratie kon hij echter niet onbeantwoord laten. Flynn bekeek zijn zus stilletjes en schudde uiteindelijk met een zucht zijn hoofd voor hij haar tegen zich aan trok en zo vast hield. Hij wist niet zeker wie het harder nodig had, hijzelf of Robyn.

Robyn voelde hoe de tranen harder langs haar wangen gleden na de omhelzing van haar broer. Zij had ook haar armen om Flynn geslagen en hield hem zo stevig vast. Ze had ook duidelijk de verslagenheid op zijn gezicht gezien en wist dat hij laag zat in zijn gesteldheid. 'Als ik daar terug kom,' zei ze tussen haar gesnik door, 'dan dood ik ze allemaal. Eén voor één! En ik begin met die verdomde prinses! En dan vind ik onze familie terug en neem ik ze mee naar het kamp. Blijkbaar is het al niet meer veilig om in een onschuldige boerderij te wonen!' Haar woorden werden steeds feller. Toch bleef ze met haar hoofd op zijn schouder leunen. Ze dacht aan haar moeder en aan haar broers en zussen. Maar ook aan haar oom- bij de Goden, hopelijk hield die koppige man gewoon zijn mond. 'Waarom wil die prinses jou zo graag spreken? Dat is precies wat ze zei, "ik hoopte dat jouw broer hier zou zijn", maar waarom? Wat wil ze met jou? En wat zou ze met Guila kunnen gaan doen?' Ze had haar handen gebald tot vuisten en zuchtte diep. 'Dit is nu al de tweede keer dat ik mij heb laten verrassen door die Quandaïers. Wanneer laten ze ons ooit met rust?'

Flynn had zijn ogen gesloten nu Robyn zich ook aan hem vast gegrepen had en probeerde zijn eigen emoties tegen te houden. Hij wilde eerst zijn zus gerust stellen. Echter was het al snel duidelijk dat het niet de kalmte was dat ze nodig had om weer grip op zichzelf te krijgen, maar haar felheid. Flynn kon het niet laten in zichzelf te glimlachen. De Quandaïers hadden overduidelijk de verkeerde familie gekozen om te treiteren. Hij was plots dankbaar voor de aanwezigheid van Robyn. Hij hoefde niet nogmaals alleen achter Guila aan te gaan, noch hoefde hij eenzaam zijn gezin en familie te missen. Het was maar een pijnlijke en toch geruststellende realisatie. Hij schudde gefrustreerd zijn hoofd toen ze naar de prinses vroeg. 'Het is- Reihan Omat is een heks van een mens.' Hij moest met spijt aan de woede op het gezicht van Chaol denken en aan zijn eigen herinneringen. 'Ze is één van de lievelingen in Quandaï. Nog trotser en arroganter dan dat Koning David in de verhalen wordt beschreven. Ze kwam soms naar mijn cel om in detail te beschrijven hoe Guila voorbereid werd op haar verbintenis met prins Iker. Ik kan me voorstellen dat mijn ontsnapping een doorn in haar oog is geweest al die jaren. En het geluk dat Guila en ik-' Flynn maakte zijn zin niet af, maar stond geagiteerd op. Iedere andere prins of prinses was beter geweest dan Reihan. Met haar zou veel moeilijker te redeneren zijn. 'Ze wil vast haar vete aan mij zelf kunnen verkondigen of het zou me niet verbazen dat ze er van overtuigd is dat ik die vervloekte Altarion vermoord heb.' Hij had zijn jas recht getrokken en zijn baard glad gestreken voor hij zijn zus weer aan keek. 'Ze komen hier niet mee weg. Niet meer,' mompelde Flynn standvastig. 'Robyn, ik wil dat je voor je gaat me helpt een lijst samen te stellen met de plekken waar we het beste manschappen kunnen verstoppen. Zoals het meer aan de weg naar Tyrosh en de lege kerk vlak bij het dorp.' Hij had zijn armen op zijn rug gelegd en liep zo nadenkend heen en weer. 'En een lijst met de dorpelingen zodat we hen veilig weg kunnen krijgen.'