De tuinen

Willa kneep zacht in de vrije hand van Jillian toen ze over het bezoek aan Evan en Pippa vertelde. Toen ze het nieuws had gehoord had ze haar oren niet kunnen geloven. Dat zoiets vreselijks hen overkwam was maar moeilijk te begrijpen. Ze hadden maar één zoon en dan werd deze uit het niets weg genomen- Willa vroeg zich echter wel eens af of dat beter was. Beter dan het wachten en het lijden. Beter om een onbezorgd leven te hebben geleidt, dan in pijn. Willa glimlachte zwak. Ze bracht niet graag in woorden hoe het werkelijk was. 'Natuurlijk, Jill. Ik zou alles doen om je kinderen te helpen, dat weet je.' Met een glimlach keek ze haar vriendin aan. Ze had al twee maal beloofd goed een oogje in het zeil te houden. Eerst met de jonge Eddard natuurlijk en vervolgens toen Renee in het paleis kwam wonen. 'Hoe gaat het met Liam? En met je kleindochter, Muriel?' Willa bleef maar al te graag doorpraten over alles dat zich niet met haar leven op het moment had te maken. Bovendien was ze altijd nieuwsgierig naar de rijkdom van Jillian, haar kinderen, haar kleinkind. Ze hoopte zelf ook een kleinkind of zelfs kleinkinderen te krijgen. Maar ze moest nog maar zien of dat gebeurde.

'Ik wou dat ik hetzelfde voor jouw kinderen kon doen,' zei ze zachtjes, terwijl ze Willa een zacht kneepje terug gaf. Ze voelde zich altijd erg machteloos als ze over de thuissituatie van Willa hoorde. Ze had weleens met Henry proberen te praten over zijn aanpak betreffend zijn zoons, maar hij had het nooit willen horen. 'Ik geloof dat het goed gaat met Liam. Hij heeft het erg naar zijn zin in het Zuiden, ondanks dat het nog niet helemaal het oude is met Sibel. Maar het grootste deel van zijn brieven gaan altijd over de kleine Muriel, die geloof ik helemaal niet meer zo klein is. Dat moet ook wel met twee van die grote ouders,' glimlachte ze, terwijl ze ook nadacht over het nieuws van Renee. Ze wilde zo graag vertellen aan Willa dat er nog een kleinkind aan zat te komen, niet enkel voor haarzelf, maar ook voor Willa, maar ze had het haar dochter beloofd. Daarbij was het ook niet haar nieuws om te vertellen. 'Maar genoeg over mij, Willa, bij de Goden. Ik ken je erg goed en ik weet dat er iets aan de hand is. Eruit ermee!'

'Wie weet kan het ooit.' Haar antwoord was zacht en zonder veel vertrouwen. Willa hoorde met plezier de woorden van Jillian aan. 'Het zal vast snel vlekkeloos lopen voor Liam met zijn dochter en Sibel.' Ze had Sibel heel kort gezien toen ze met haar familie aangekomen was in het paleis. Ondanks dat ze haar taken als koningin niet meer uit voerde waren Silas en Zyanya goede vrienden en ontving ze dus nog graag de familie uit het Oosten met de gastvrijheid die ze nog in zich had. Bovendien had ze erg graag gedag willen zeggen tegen Naya. Haar zoon had honderd uit over haar gepraat, dus heette ze haar graag welkom en wachtte ze ongeduldig tot Adrian langs zou komen met eens leuk nieuws. Met een kleine zucht keek Willa van Jillian weg en tuurde ze de tuinen in. 'Henry heeft me al een tijdje geleden verteld dat hij zijn troon af ging staan. Ik was zo blij dat dat eindelijk gebeurde en dacht- en dacht dat het nu alleen nog maar beter zou kunnen gaan. Die kroon heeft zo veel rots met zich meegebracht.' Met een vermoeide blik richtte ze zich weer op de vrouw naast zich. 'Toen Adrian thuis was gekomen heeft hem tijd gekost voor hij op zijn vader af durfde te stappen en Henry deed niets. Hij was boos en koppig en wilde niet hem praten als hij niet zelf kwam. Ze hebben tegen elkaar geschreeuwd. Adrian vertelde dat hij zijn vader flink had beledigd, maar hij had me nooit alles gezegd wat Henry naar hem terug had geroepen. Maar hij was zo koeltjes, niet de warme Adrian die ik ken en ik snapte maar niet wat Henry gezegd kon hebben dat dat had veroorzaakt.'

Jillian staarde naar haar appel en hoorde ondertussen de woorden van haar vriendin aan. Nog vaak dacht ze aan de opbouw tot de strijd, hoe ze Willa had geholpen om haar zoons te verzorgen en hoe ze ook voor Leona had gezorgd. Het was nooit in haar hoofd opgekomen om Henry te stoppen, om hem te vertellen hoe ondoordacht en belachelijk zijn plannen waren om koning te worden en wat het met Willa zou doen. Ze had het echter nooit tegen hem gezegd. Ze wist ook niet of ze ooit tot hem was doorgedrongen: hun moeder was het niet gelukt, dus zou zijzelf ook geen gehoord hadden gekregen. Dat was wat ze zichzelf vaak vertelde. 'Het is een erg wijs besluit van Henry dat hij van de troon af stapt,' mompelde ze, 'iets wat hij al veel eerder had moeten doen. En het spijt me heel erg om te horen dat Adrian zich zo vervelend heeft gevoeld toen hij thuis kwam. Zo'n missie- ik kan niet eens beseffen wat dat met een mens doet.' Ze was dan ook blij dat niemand van haar kinderen had besloten om mee te gaan. 'Wat heeft Henry gezegd?' vroeg ze uiteindelijk stilletjes.

Willa knikte instemmend. Dit was de meest verstandige beslissing die hij sinds zijn strijd om de troon had gemaakt. Ze wreef langs haar slaap terwijl ze dacht aan de Adrian die aan haar bed had gestaan bij zijn thuiskomst. Er zat helemaal geen energie meer in en hij was zo smerig geweest dat het haar aan het lachen en tegelijkertijd aan het huilen had gemaakt. Maar ze had ook gezien hoe opgelucht hij was geweest. Ze kon nooit boos op hem zijn geworden. Henry daarentegen- 'Hij vertelde het zelf toen we met de jongens aan het praten waren over de troonopvolging. Er was zo veel spanning. Tobias ging tegen Adrian in en toen ontplofte Augustus, kun je je het voorstellen?' Ze geloofde het zelf nog maar amper dat dat gebeurd was. 'Adrian weigerde het toen nog te zeggen, maar Henry zei het zelf. Hij heeft-' Willa slikte en keek Jill met een zware blik aan. 'Hij heeft tegen mijn jongen gezegd dat hij bij de geboorte mij al eens heeft proberen te- te vermoorden en dat het hem niets verbaasde dat hij degene was die dat met zijn avontuurtje weer had pogen te doen.' Ze beet hard op haar lip toen dat er uit was en balde haar hand tot een vuist in haar rokken. Ook dit kon ze nog maar amper bevatten.

Jillian sloeg geschrokken haar hand voor haar mond en leek bijna te twijfelen of ze de woorden van Willa wel goed had verstaan. 'Hij doelde dus op jouw zware bevalling van Adrian,' zei Jillian zacht, nadat ze haar hand weer had weggetrokken en daarmee allebei Willa's handen vast hield. Jill zag heel duidelijk wat de woorden met Willa deden. Ze moest er niet aan denken dat William of zijzelf zoiets tegen haar kinderen zouden zeggen. Daarnaast had ze het nooit van Henry verwacht - de jongere versie die zij kende, in elk geval. 'Ik vind het zo erg dat dit nu gebeurt in jouw gezin, Will,' zei ze zacht, terwijl ze een kneepje in haar handen gaf. 'Maar je moet- denk alsjeblieft niet dat dit het nu is. Adrian is een slimme jongen en hij weet hoe opvliegend zijn vader kan zijn. Dat weet jij ook en de jongens ook. Wat er ook gebeurt met Tobias, jullie moeten er als één front in gaan en ook uit komen. En dat gaat jouw lukken, Willa. Je hebt iedereen altijd bij elkaar kunnen houden, zowel fysiek als emotioneel, en hoewel de jongens allemaal hun eigen pad gaan nemen, moeten ze niet met wrok dat doen.'

Willa sloot haar ogen toen ze de geschrokken reactie van Jillian waarnam. Ze wilde niet bevestigd zien hoe ernstig die woorden waren. Langzaam knikte ze. Willa had nooit geweten hoe haar zware zwangerschap en heftige bevallig van Adrian zo een indruk achter hadden gelaten op Henry. Ze knikte als antwoord op Jillian's geruststellende woorden, maar wist niet in hoeverre ze het geloofde. 'Ze zijn een goede steun voor elkaar. Ze lijken er samen goed doorheen te komen. Het is hartverwarmend te zien hoe veel ze elkaar willen helpen.' Misschien was het wel waar dat haar jongens hier snel over heen zouden komen. Misschien hadden ze wel zo iets verwacht van hun vader. Maar zij zelf, voor haar had dit veel meer effect teweeg gebracht. Zij kende de Henry die dit nooit, maar dan ook nooit gedaan zou hebben. 'Ik had bijna de keuze gemaakt om er een eind aan te maken. Het voelde echt als de laatste druppel. En nog steeds ben ik niet zeker of ik zo veel vergiffenis nog in me heb.' Beangstigd keek ze haar vriendin aan. 'Ik ben verhuisd naar andere vertrekken. Ik kon het echt niet aan en kan niet wachten tot hij de kroon echt afgestaan heeft.'

Bedachtzaam en ietwat onzeker keek Jillian haar vriendin aan en registreerde ze de angstige blik in Willa's ogen. Ze had altijd een erg hoge pet gehad van Henry, maar door de jaren heen had hij haar meermaals erg teleurgesteld. Niet alleen in relatie tot Willa, maar ook tot William, haarzelf en ook Eddard. Ze had hem altijd het voordeel van de twijfel gegeven, maar in deze conversatie met haar beste vriendin was ze daartoe niet in staat. 'Is het niet een beter idee om er een streep achter te zetten, Willa?' zei ze zacht, terwijl ze haar vriendin niet durfde aan te kijken. Ze had geen enkele intentie om hun relatie kapot te maken, maar wat ze nu hoorde... Ze had het idee dat Henry ernstig gebruik maakte van Willa's oneindige vergiffenis. 'En je geluk bij je zoons en andere mensen te zoeken? Wellicht- wellicht bij íémand anders?'

Willa glimlachte. Ze wist dat Jillian het beste met haar voor had, maar ze kon geen gehoor geven aan die gedachte. 'Wat heeft mijn hele leven dan voor nut gehad, Jillian? Als ik nu op geef? Dat had ik lentes geleden moeten doen, toen Adrian geboren was en ik er weer boven op was en alsnog niets in onze relatie veranderde. Dan had ik die keuze moeten maken toen Tobias de eerste keer zo ziek werd dat hij dagenlang zonder vooruitzicht in bed lag en hij er toen ineens weer boven op kwam.' Zuchtend keek ze naar haar handen. 'Ik heb mijn geluk nooit anders ingebeeld dan met Henry samen. Ik zou niet weten hoe ik dat nog kan veranderen nu. Wat heeft het voor nut om op mijn oude dag nog iets anders te gaan zoeken?' Ze had dit gesprek al met zichzelf gehad. In haar hoofd. Het klonk een stuk minder geloofwaardig als ze het hardop zei. 'Ik denk er over na,' gaf ze toen toch met tegenzin toe. 'Henry werkt aan die troonopvolging en ik neem nu tijd voor mezelf. Maar ik- ik kan niet weg met Tobias in deze staat. Anders was ik allang terug naar het Noorden gegaan.' Ook al had ze er al meer dan twee decennia niet gewoond en ook al bestond haar ouderlijk huis niet meer, ze had het altijd gezien als haar thuis.

Jillian grimaste en luisterde met een onaangenaam gevoel in haar buik naar de woorden van haar vriendin en schoonzuster. Ze had Willa zoveel meer gegund. Waarom moest dit haar allemaal over komen? 'Weet alsjeblieft wel dat wat je ook kiest, ik je altijd zal steunen. Altijd. Wat er ook gebeurt.' Ze kneep weer in haar vriendins handen en trok haar vervolgens omhoog. 'Kom, dan gaan we een rondje lopen, dat doet ons allebei goed op onze oude dag,' glimlachte ze, terwijl ze haar arm in die van Willa haakte en zo de grote tuinen betrad. De geuren die er hingen waren heerlijk en genietend keek Jillian om haar heen. 'Heb je er al over nagedacht wie je op de troon wil zien zitten?' vroeg ze uiteindelijk. Ondanks dat Jillian er makkelijk over sprak, dacht ze wel met een zwaar hart over de beslissing. Het land was rumoerig en er moest een heerser komen die iedereen weer kon verbinden. 'Trouwens, Will, als je naar het Noorden wilt, dan nemen William en ik je met alle liefde mee in de huifkar. De jongens mogen ook mee. We zouden zelfs een bed voor Tobias kunnen maken.'

Willa waardeerde de woorden van steun van Jillian ontzettend. Bovendien had alle support die ze had gekregen van haar familie haar er doorheen helpen te slepen door de jaren heen. Zonder was het een stuk moeilijker geweest om nog in haarzelf te geloven. Het was ook vanwege haar familie dat ze toch nog een beetje had geprobeerd om haar rol als koningin te vervullen. Zij hadden er vertrouwen in gehad dat ze het kon. Ze herinnerde zich nog hoe veel Iwone haar aan had gespoord, voor haar dood. Willa had er hard aan gewerkt om sommige ideeën van haar schoonmoeder een werkelijkheid te maken. Ze had gewerkt aan zorginstellingen in zo veel mogelijk uithoeken van het land en de steun aan vroedvrouwen om zwangere vrouwen in heel Tarth bij te kunnen staan met de juiste kennis. Ze was met Jillian opgestaan en keek haar tuinen door. Ook dit had ze voor elkaar gekregen, hoe simpel het ook was. Ze had het altijd graag open willen stellen voor het volk, maar daar had Henry nooit mee in willen stemmen. 'Ach, nee. Ik ben al lang blij dat de jongens niet geïnteresseerd zijn. Ik was erg bang dat Adrian het nog zou willen.' Ze keek Jill aan. 'Jouw kinderen zijn ook kandidaat nu.' Vervolgens kneep ze zacht in Jillian's arm. 'Dat is een heerlijk aanbod, maar Tobias kan het echt niet aan en hij zal zeggen dat het wel moet lukken, maar hij moet gewoon niet meer pijn gaan lijden voor ons.'

'Helaas zijn al onze kinderen opeens mogelijke troonopvolgers,' verzuchtte Jillian. Ze vond het niets dat zomaar alle pijlen naar de jongeren werden gericht, maar haar ontstemming was niets in vergelijking met die van haar echtgenoot. William was woest geweest toen hij had gehoord dat ook hun kinderen mee werden genomen in de besprekingen. Het had een lange wandeling in de bossen gekost om hem te kalmeren. Toch had ze besloten om er nog eens een ernstig gesprek over te hebben met hun kinderen en vooral met Eddard. Ze twijfelde er niet over dat Liam en Renee de troon zouden afwijzen, maar haar kleine Ed... 'Ik had ook nog wel gedacht dat Adrian geïnteresseerd zou zijn. Hij hoopte altijd zo dat hij bij zijn vaders besprekingen mocht zijn.' De gedachte aan de jongste zoon van Willa bracht al snel een glimlach op haar gezicht. Hij deed haar altijd denken aan de jonge Henry. 'Het aanbod blijft staan, dat weet je. Dus als je je bedenkt...' Ze bleef stil staan bij een kleine poel middenin de tuinen en staarde naar hun weerspiegeling in het water. 'Denk je soms ook nog weleens aan het verleden?' zei ze zacht.

'Wat vindt William er van dat zijn kinderen nu wel overwogen worden voor de troon?' Willa wist maar al te goed dat dit nog altijd niet goed lag bij de echtgenoot van Jillian. Misschien zouden al die jaren het makkelijker moeten maken, maar ze was niet iemand in kon schatten hoe groot de impact van zoiets moest zijn geweest op de toen nog jonge William. 'Ik dacht het ook. Adrian was zo gedreven. Maar hij is er nu erg stil over.' Ze glimlachte toen haar vriendin over het verleden begon en ze knikte terwijl ze neer knielde bij het water en met één van haar handen wat verkoelend water schepte om haar gezicht mee te deppen. Ze moest er vast niet uit zien. Oud, onverzorgd, oververmoeid. Ze zuchtte diep. 'Soms met pijn, soms met geluk.' Willa kwam weer overeind en nam haar vriendin verder de tuinen in. 'Ik moest laatst plots denken aan de keer dat we nog jong waren. Ik geloof dat Nathan en ik dertien lentes waren. Toen zijn wij vriendinnen geworden, niet? We waren toen best een tijdje in het Zuiden omdat je moeder zich toen niet erg goed voelde. Mama wilde graag helpen en was toen zelf juist fit. Normaal speelde ik altijd met de jongens mee, maar ik denk dat ik daar te oud voor was geworden of- of te vrouwelijk. Maandstonden die begonnen, veranderingen in mijn lichaam. We speelden altijd wel eens samen, maar die keer, toen was Nathan zelfs boos op me geworden omdat ik nooit meer met hem mee ging.' Willa glimlachte bij de gedachte. Het was makkelijker om zo ver terug in de tijd te blikken, dan naar de gebeurtenissen later in haar jong-volwassen leven.

Jillian trok een gezicht en schudde haar hoofd. 'William vindt het helemaal niets. Hij stond er al niet achter dat Eddard in de politiek van het Zuiden ging werken, laat staan in het Westen. Ik- ik denk dat wat er ooit is gebeurd nooit zal vervagen bij Will. En ik heb het idee dat Henry ook zo'n klap heeft gehad na- onze moeder-' Ze slikte moeizaam en keek naar haar weerspiegeling in het water, waarna ze verder liep. Ze waren allemaal gek geweest op hun moeder, maar Henry- Die twee waren altijd onafscheidelijk geweest. Ze kon zich dan ook niet voorstellen wat haar moeder met Henry mee had gemaakt na haar verbanning uit het Westelijke paleis. Ze liet zich door haar vriendin mee leiden en stevig hield ze haar arm vast. De herinnering liet haar warm worden en met een gelukzalige blik keek ze haar vriendin aan. 'We waren inderdaad nog maar dertien lentes. In de bloei van het moeizame leven van een tiener,' giebelde ze. 'Ik weet nog dat ik altijd met verliefde ogen naar Nathan had gekeken, maar jij mij daar al heen snel uit had gepraat. Tussen jou en Henry is dat nooit gelukt,' grinnikte ze, waarna ze stil viel. 'Jullie waren altijd een mooi koppel.'

Willa kneep in Jillian's arm. De dood van Iwone was erg zwaar geweest. De knop die het bij Henry om had gezet was echter het moeilijkst te verdragen gebleken. En hij had er maar zo zelden over gepraat. Tenminste niet met haar. Goedgezind lachte Willa mee. 'Nael was toen al een rokkenjager en ik wilde niet dat mijn vriendin één van zijn meisjes werd. Ik heb hem een keer nogal hard geduwd toen hij eens probeerde een iets misplaatst complimentje over je te maken,' vertrouwde ze Jillian grinnikend toe. Toen er meisjes in het spel kwamen had Willa haar broer nog wel eens met enige frustratie behandeld. Maar hij was nooit gemeen met die meisjes. Ze had al snel uit gevonden dat die meisjes ook wilden wat Nathan wilde. Gewoon wat uitproberen. Ze waren niet allemaal zo serieus zoals zij zelf was. Met een glimlach keek ze haar vriendin aan en schudde haar hoofd. 'En toch duurde het zo veel jaren voor we zelf door hadden wat er gaande was tussen ons. Ik weet nog heel goed hoe ongelovig je was toen ik je vertelde dat ik een vriend had. Een vriend die niet jouw broer was.' Ze negeerde de korte stilte en probeerde onbezorgd verder te kletsen. 'Net zoals ik je amper geloofde toen je me schreef dat je echt van William begon te houden.'

'Ik denk dat er niemand verbaasder was dan ikzelf dat ik gevoelens voor hem begon te krijgen,' zei Jillian met een bescheiden glimlach. 'Maar ik denk niet dat ik in de eerste periode voor het huwelijk echt iets voor hem voelde. Het was meer dat ik hoopte dat wat ik voelde liefde was.' Ze staarde naar de bloemen en voelde hoe de herinneringen weer terug kwamen. 'Ik verliet hem toen hij nog een jongen was met emoties die compleet afgesteld waren op wat zijn ouders altijd van hem hadden verwacht. En toen ik terug kwam was het een man die eindelijk- hij had zich losgemaakt van zijn ouders. Ik herkende hem niet eens terug... zo groot, fysiek, en volwassen was hij geworden. En eindelijk zag ik eens wat hij echt voelde en wat hij echt dacht. En dat gold ook voor mijzelf. Niet meer het toneelstukje dat we allebei hadden gespeeld.' Ze glimlachte naar haar vriendin en dacht ondertussen aan haar man. Nooit had ze gedacht dat William de liefde van haar leven zou worden. 'Ik had Ren en Henry nooit kunnen remmen als het om romances ging. Ach, die renden altijd achter de bedienden aan en weet ik niet wie allemaal! En Leona! Die had ik ook zo vaak ergens naar binnen zien glippen met een jongen.'

'Maar je hebt altijd in hem geloofd. Tenminste, maar weinig mensen gaven hem een kans toen hij jong was en toen je in stemde met het huwelijk, dat moest een groot gebaar zijn geweest voor William.' Willa kon zich maar moeilijk voorstellen hoe het moest zijn geweest om de steun van je familie volledig te verliezen. Ze had Jillian en William samen gezien net nadat Henry de strijd had gewonnen. Ze wist dat het voor Henry en voor William beiden niet makkelijk moest zijn geweest om zich te berusten in die situatie waar Jill hen allebei steunde. Willa moest lachen. 'Het was ongelooflijk dat ze zo ongeremd waren. Ik denk dat onze ouders er goed aan hadden gedaan om ons zo vrij en zonder strenge regels op te voeden, maar soms gingen we er wel erg ver in.' Ze had maar al te graag haar zoons dezelfde opvoeding gegeven. Helaas was hen niets behalve regels opgelegd. Ze konden dit niet, mochten dat niet en hadden niet eens de mogelijkheid om weer iets anders te doen. Het speet haar zo dat hun hele leven zo binnen de paleismuren was gebleven, ook qua vriendschappen en verliefdheden. Met een glimlach rook ze aan enkele rozen en besloot ze toen ze een flinke bos tulpen zag om er enkele te plukken om straks aan Jillian mee te geven. 'Ik denk overigens dat Adrian het flink te pakken heeft van Naya Alba. Ze zijn erg naar elkaar toe gegroeid tijdens de missie en bij de Goden hij kan niet stoppen met blozen als ze genoemd wordt.' Ze gunde het haar jongen zo dat hij eens wat geluk vond. Iets dat hem zou laten zien dat er meer was dan deze verdoemde familie en meer dan de zaken en taken van het paleis en het land.

'Ik hou erg van William en ik ben blij dat hij het nog steeds met mij uithoudt na al die jaren,' glimlachte ze breed. Ze maakte het William niet altijd even makkelijk met haar sterke en uitgesproken mening en soms ietwat dwingende toon. Gelukkig kon William haar altijd goed op haar plaats zetten of negeerde hij het gewoon. Haar volgende woorden verbaasde Jillian echt sterk. 'Naya?' zei Jillian verbaasd. 'Sibels zusje? En Adrian? Jeetje, dat had ik niet zien aan komen.' Ze had het meisje altijd erg aardig gevonden en ze vond het ook vertederend om te zien hoe goed ze met Muriel om kon gaan. 'Gaat hij mee naar het Oosten toe, denk je? Wat gaan de jongens en Guila nu überhaupt doen nadat de troonopvolging bekend is?' Dat moest ze ook nog aan haar oudste zoon vragen. Ze had gehoord wat er tussen hem en Sibel was gehoord, en ondanks dat ze sterk het vermoeden had dat hij bij Muriel zou blijven, wilde ze ook dat hij eens zijn eigen geluk na zou streven. En natuurlijk hingen er ook een hoop vraagtekens rond Tobias en Renee.

Willa knikte. Ze had nog niet van haar jongste zoon gehoord of hij Naya al had gesproken, maar hij moest vast blij zijn dat ze meegekomen was met haar zus en vader. 'Ik ben blij dat hij tenminste vrienden heeft kunnen maken tijdens de missie. Hij zal vast niet met open armen ontvangen zijn door de soldaten van Marcus. Maar hopelijk loop hij niet te hard van stapel. Gevoelens tijdens zo'n missie zullen misschien anders zijn terug in het alledaagse leven.' Willa hoopte zo dat hij niet gekwetst zou worden. Hij had daar al genoeg van gehad van zijn eigen vader. 'Ik weet het niet. Hij praat maar weinig over wat hij wil gaan doen. Eigenlijk is Iwan de enige die vrij duidelijk zijn pad heeft gekozen. Hij gaat naar Tyrosh reizen om daar als Dante de straat artiest verder te gaan,' vertelde ze Jillian lachend. Haar zoon had haar al zo veel plezier gebracht in haar leven, dat ze het hem maar moeilijk kwalijk kon nemen dat hij echt een individueel pad in sloeg, ver van zijn familie. 'Guila wil misschien met hem mee, maar- maar ik heb amper met haar gepraat,' verzuchtte ze. Guila verdiende meer dan dat. Ze was altijd een grote steun geweest voor Willa. 'Augustus is te trouw aan Tobias. Hij denkt een geneesmiddel te kunnen vinden en als hij het niet vindt zal hij doorgaan totdat het te laat is.'

Het was een vertederende gedachte dat Adrian zo verzot was geworden op de jonge Naya tijdens de missie. 'Je hebt gelijk, hij moet oppassen dat hij niet plotseling weer de realiteit in geslingerd wordt. Dat is met zijn familie al gebeurd, maar uit jouw woorden begrijp ik dat die twee elkaar sinds de missie niet meer hebben gezien. Dan valt de realiteit vaak vies tegen, hoe zwaar de missie ook geweest is.' Ze pakte Willa's hand weer vast en liep verder door de tuinen heen. 'Maar wie weet houdt het wel stand. Ik gun het de jongen zo erg...' De woorden over hoe de jongens allemaal hun eigen pad namen kwam Jillian erg bekend voor. Zo was het ook met haar eigen zoons en dochter gegaan. 'Als Dante de Straatartiest?' lachte Jillian goedhartig. 'Ik zal de jongen zeker gaan opzoeken in Tyrosh. Dat kunnen we natuurlijk niet missen.' Wellicht zou Willa wel met haar en William mee zijn en konden ze samen de jongen opzoeken. Dat zou echter nog een hele tijd duren. Bij de laatste woorden viel ze echter stil. 'Het lot van Tobias gaat voor een hoop mensen knopen door hakken,' zei ze zacht. 'Bewust en onbewust.'

Willa legde de geplukte bloemen op haar ene arm, terwijl ze de andere verwikkelde met die van Jillian. Ze glimlachte weer omwille van het jonge verliefde paar. Ze vond het werkelijk iets voor haar jongste zoon om zo een praktisch goede partner te vinden. Als er een huwelijk tussen hen plaats zou vinden was dat wellicht één van de weinige verbintenissen tussen de grote adellijke families van deze generatie. Voor het volk zou het vast lijken dat het een strategische zet was. Ze haatte dat zulk soort dingen compleet anders geïnterpreteerd konden worden door mensen die niets wisten van haar familie, van haar leven. Hun levens waren nou eenmaal zo publiek geworden en voor haar zoons was dat het altijd geweest. Tobias' ziekte was al jarenlang bekend onder het volk toen ze wanhopig genoeg waren geweest om overal om geneesheren te vragen. Soms was het een steun geweest, vaak was het een last. Willa kneep in Jillian's arm. 'Je dochter is sterk. Het gaat moeilijk zijn als Tobias sterft, maar ze is nog jong. Ze kan nog een heel nieuw leven beginnen.' Ze dacht tenminste dat Jillian haar dochter had bedoeld met die woorden.

Jillians hoofd schoot opzij bij de woorden van Willa en pakte ze Willa's hand steviger vast. 'Weet je dan niet van-' Ze besefte haar fout en hield al snel haar lippen stevig op elkaar gedrukt. Ze had nog zo haar dochter beloofd om niets te zeggen. Maar Willa bleef haar beste vriendin én moeder van haar schoonzoon... Ze zuchtte zacht en liet haar vriendin weer zitten. 'Ga even zitten. Ik moet je iets vertellen, wat ik niet hóór te vertellen, maar waarvan ik wil dat je het weet.' Renee zou vast niet boos op haar worden. Ze had tussen neus en lippen gezegd dat Willa het best via Jillian mocht horen. 'Renee denkt- nee, ze is vrij zeker dat ze zwanger is van Tobias.' Jillian pakte ook Willa's hand vast en keek haar verrukt aan. Toch was er ook die zweem van verdriet. 'Ze zal het je vast snel vertellen. Ze twijfelt echter wel of ze het Tobias moet vertellen of niet... en het deed mij denken aan jou, Henry en Tobias. Dus ik heb haar geadviseerd om het met jou erover te hebben.'

Willa keek geïnteresseerd naar Jillian toen ze aan een zin begon maar deze niet af maakte. Wat wist ze niet? Bezorgd ging ze zitten zoals Jill haar aanbevolen had en keek ze haar afwachtend aan. 'Ze is zwanger?' Verbaasd keek ze haar vriendin aan, maar moest al snel glimlachen toen ze de het gelukkige gezicht van Jillian zag. 'Een kleinkind,' zei ze zacht, verrast dat dit haar ook zo raakte. Ze had helemaal niet gerekend om zo snel grootmoeder te worden. Het verbaasde haar daarom dat ze daar zo over na dacht. Ze liet haar schouders hangen toen haar vriendin zei dat ze Renee had gezegd om het er met haar over te hebben. Het deed haar nog altijd veel pijn om terug te moeten denken aan haar eenzame zwangerschap van Tobias én aan het moment dat Henry zijn zoon voor het eerst had gezien. Ze knikte langzaam. 'Het is natuurlijk wel een andere situatie-' Zuchtend keek ze Jillian aan. 'Waarom moet alles toch zo ingewikkeld zijn?' Nogmaals zuchtend was ze weer opgestaan. 'Natuurlijk moet ze het met Tobias delen. Ik denk dat het hem erg gelukkig zal maken te weten dat er nog zoiets moois uit hun relatie voort kan komen.'

'Ze zal het vast Tobias wel vertellen. William en ik hebben haar ook aangespoord, maar wellicht helpt het als jij het er nog eens met haar over hebt. Wij kennen Tobias niet zoals jij hem kent.' Jillian zag wat het nieuws met Willa deed, maar toch was ze blij dat ze het haar had verteld. 'Jouw eerste kleinkind, Willa. Zie je het al voor je met zulke lieve en mooie ouders? Het wordt vast een schat van een kind.' Toen er plotseling een koele bries langs kwam, stond Jillian ook op en haakte ze haar arm weer in die van haar vriendin. 'Ik denk dat het beter is dat we weer naar binnen gaan en wellicht even een kopje wijn gaan drinken. Ik heb namelijk nog wat spullen voor je mee.' Ze vond het leuk om her en der wat spullen voor haar geliefden en familieleden mee te nemen. Met die woorden verlieten ze de tuinen.

/end/

Nieuw

Adrian was die ochtend nerveus, maar met een hart vol hop richting de gastenvertrekken gegaan om met Silas Alba te spreken. Hij had al een paar keer op de man af willen stappen na de besprekingen, maar had steeds besloten dat het misschien niet goed was zulke persoonlijke zaken net na de officiële en vurige besprekingen over de troonopvolging met de man te delen. Bovendien was hij nerveus genoeg om het steeds maar een dag vooruit te schuiven. Die dag was er echter een pauze in gelast en was hij dus richting Silas gegaan om hem te vragen om zijn toestemming om de relatie tussen hem en Naya een stap verder te laten gaan. Hij en Naya hadden inmiddels al wat middagen samen gespendeerd en hij kon zich steeds moeilijker in beelden dat ze weer weg zou gaan. De Oostelijke landheer had hem echter heel vreemd aangekeken toen Adrian over Naya sprak en hij was vrijwel meteen met zijn staart tussen zijn binnen weg gegaan toen het hem duidelijk werd wat er gebeurd was. Nu zat hij onder de appelboom van zijn moeder met zijn handen in zijn haar.