De tuinen

Sibel gaf Willem maar aan Liam zoals hij aan gaf. Ze merkte veelal pas als ze hem weg legde of aan iemand anders gaf dat hij zo zwaar begon te worden. Hetzelfde gold voor Silvester. Hoe klein ze ook waren geweest bij hun geboorte, groeiden ze als kolen. Met een zucht hoorde ze Liams woorden aan. 'Liam, kan het niet wachten, ik-' Ze stopte echter toen ze zijn frons zag. Hij zou er niet over beginnen als het niet belangrijk was. En dat het zo belangrijk was, maakte haar meteen ongerust. Met enige tegenzin liet ze hem dus verder praten. Met een zijdelingse blik keek ze of Muriel mee luisterde, maar ze had de wandelwagen met Silvester al verder de tuin in geduwd. Ze had een hand op Liams rug gelegd om hem aan te sporen verder te lopen. Ze wilde hun dochter en zoon niet uit het oog verliezen. Ontevreden hoorde ze het nieuws aan. Het was inmiddels geen verrassing meer. Ze wisten al een paar weken dat er iets aan zat te komen. Daarom waren ze immers hierheen gereisd. Dat het zo snel begon te escaleren, verraste haar echter wel degelijk. 'Nee, Liam, nee.' Sibel was stil blijven staan en keek haar partner met een starre blik aan. Dacht hij werkelijk dat ze daar mee in zou stemmen? Na hoe het de laatste keer afgelopen was? 'Ik hoop toch niet dat iemand dat in de vergadering voorgesteld heeft?' vroeg ze achterdochtig. Ze wist niet hoe het kon dat er in Evenfall altijd wel een handvol raadsleden tussen zaten die altijd precies hetgeen opperde dat zij niet wilde horen, niet wilde doen. Alsof ze het enkel deden om het bloed onder haar nagels vandaan te halen. In Myr was er veel meer begrip voor haar relatie met Liam, voor haar familie, maar hier- Hier was het politiek. 'We kunnen een ontmoeting met Celine plannen, maar niet in Tyrosh. Niet op haar terrein en zeker niet zo dicht bij de dreiging van Quandaï.'

[NEW]
Met Matheo naast haar lag Robyn op haar rug op het gras en wees ze hem verschillende wolken aan. Ze had hem eindelijk zo ver gekregen om stil te liggen en niet de hele tijd door de tuin te rennen en zo planten kapot te maken. Robyn wist niet hoe ze het voor elkaar had gekregen, maar ze had alleen met Matheo op pad mogen gaan van Flynn áls ze maar binnen de paleismuren zouden blijven. Ze dacht dat het ook een rol had gespeeld dat Matheo bijna onhandelbaar was sinds ze in Evenfall aangekomen waren. De ruimte binnen de vier muren van hun vertrekken waren te klein voor hem en hij wilde, dacht Robyn, op avontuur. En het toeval was dat zij dat ook wilde, liever dan dat ze al die familieleden en vrienden van Flynn en Guila ontmoette en aan iedereen moest uitleggen hoe de rechtszaak was verlopen. En er waren heel wat mensen die ze ook actief vermeed. Dus had ze maar besloten om Matheo de tijd van zijn leven te geven, want als ze geen goede soldaat, partner of vriendin kon zijn, dan kon ze zich in elk geval wel als een geweldige tante gedragen. En als Robyn heel eerlijk tegen haarzelf was, had ze ook nooit gedacht dat ze Matheo ooit nog eens zou zien, laat staan de kleine Roshan. Bij de Goden, haar nichtje was zo klein en zacht en warm en brááf. Hoe Matheo als baby constant had gehuild, deed Roshan dat nauwelijks. 'Theo, als jij een dier zou zijn, wat zou jij zijn?' begon Robyn, waarna Matheo al meteen zijn lievelingsdier de adelaar noemde. Robyn had hem al eens beloofd dat ze ooit naar het Zuiden zouden gaan en de bergen in zouden trekken om de vogel in het echt te zien. 'En wat is jouw lievelingskleur, Theo?' Matheo antwoordde tot haar verrassing in het Quandaïs, waardoor Robyn al snel fronsend naar hem opzij keek. Ze wist niet wat hij zei, iets wat wel vaker voorkwam omdat hij een steeds grotere woordenschat in de andere taal begon te krijgen. 'En wat is dat in het Tarthiaans?' Matheo haalde zijn schouders op en kwam alweer overeind, waarna hij ergens naartoe begon te wijzen.

Syd liep met haar handen op haar rug de uitbundige tuinen van het paleis door. Ze knikte zo hier en daar naar een voorbij ganger en tipte haar hoed naar een tweetal dienstmeisjes dat giebelend aan haar voorbij liep. Ze was enkele dagen geleden aangekomen in Evenfall met Diane en beiden in vermomming. Syd nam deel aan het toernooi als Einar de handelaar en had zijn gast, een mooie vrouw zogenaamd gevonden op een van de verre eilanden ten Noorden van Quandai, met zich mee genomen. Het viel haar goed haar alterego ook buiten Tyrosh te dragen. Zijn kleding voelde vertrouwd en het was niet verkeerd als heer gezien te worden binnen de paleismuren. Syd moest echter wel voorzichtig zijn terwijl ze haar oude vrienden sprak. Via een audientie hadden zij en Guila een afspraak op kunnen zetten in het paleis. Het verraste Syd dan ook dat ze eenmaal bij de vertrekken aangekomen zo doorgestuurd werd naar de tuinen. Benieuwd liep ze er rond tot ze haar goede vriendin zou zien. In plaats daar van herkende ze iemand anders. Ze vervloekte Guila binnensmonds, omdat ze wel beter wist dan dit af te schrijven aan het toeval. Syd had gepoogd zich achter een struik, gesnoeid in de vorm van een of ander dier, te verschuilen voor Robyn haar zag, maar het was Matheo niet ontgaan. De jongen stuiterde zowat haar kant op en met een kleine glimlach hurkte ze neer. Het roerde haar dat zelfs vermomd de zoon van Guila haar herkend had. Ze begroette hem in het Quandaais en wreef door zijn warrige haren voor ze hem op tilde en hem haar hoed af liet trekken. Toen pas keek ze ook naar Robyn en wachtte af wat ze zou doen.

Robyn kwam leunend op haar ellebogen half overeind om te kijken waar Matheo heen wees en vervolgens ook naartoe rende. Die jongen was ook zo onvoorspelbaar als wat! 'Matheo, hier blijven!' riep ze achter hem aan, tot ze plots zag in wiens armen hij was gerend. Als versteend zag ze hoe Syd Matheo optilde en hoe hij de hoed van haar haren af trok. Als ze al getwijfeld had of het haar ex-vriendin was, dan wist ze het nu wel. En het was ook duidelijk dat ze elkaar gezien hadden. 'Het is een geluk dat Matheo je herkent, want ik had dat niet gedaan,' loog Robyn, terwijl ze overeind kwam tot ze op het gras zat en zo Syd van top tot teen kon bekijken. 'Ik dacht dat je wel behangen zou zijn met parels, gezien je zo lang op de Zomereilanden hebt gespendeerd. Heb je daar soms een nieuwe partner gevonden? Of waren er daar zoveel rechtszaken bezig?’ Robyn was nog steeds ontstemd om het feit dat Syd haar beloofd had dat ze er voor haar zou zijn met de rechtszaak, maar uiteindelijk niet op tijd terug was gekomen. Op het moment dat Syd had aangemeerd in de haven was Robyn alweer op weg geweest naar het kamp zonder een bericht achter te laten in de Eenbenige Krijger. Ondanks dat ze wist dat ze een tweede (of zelfs derde) kans op leven had gehad, en ze wellicht de hele rechtszaak moest vergeten, kon ze niet haar pijn verbergen. ‘Kom, Matheo, dan gaan we naar de andere tuin toe om bloemen voor jouw moeder te plukken,’ zei Robyn, terwijl ze een hand naar hem uitstak. Matheo was echter niet van plan om mee te gaan met zijn tante: hij vond het wel prima in de armen van zijn andere tante die ook nog eens Quandaïs met hem sprak, net zoals zijn moeder. ‘Bij de Goden, Theo-‘ Ze hield zich op het laatste moment in en keek hoofdschuddend naar haar ex. Met Matheo erbij kon ze niet uit haar slof schieten. Ze wachtte dus maar af wat Syd te zeggen had.

Syd had Matheo goed vast, maar ze merkte dat hij al snel te veel begon te bewegen en dus zette ze hem maar neer. Ze keek naar Robyn met een gespannen blik, maar ontweek toen fronsend haar blik. Het was niet haar bedoeling geweest om te laat terug in Tyrosh aan te komen. Ze had juist gedacht dat haar missie er misschien voor zou kunnen zorgen dat prinses Isaia of misschien zelfs Diane haar ex-vriendin konden helpen. Ze had de Islaise vrouwen zelfs enigszins weten te overtuigen om tenminste prinses Reihan meer tegen te zitten. Geen van beiden leken erg gesteld op de Quandaise vrouw. Maar bij aankomst had gebleken dat ze te laat was geweest. Ze had Robyn niet kunnen vertellen waarom ze weg was gegaan en wat er gebeurd was. Dat maakte dit ook vervelender. 'Het weer had de reis ernstig vertraagd. We zijn vast komen te liggen in de haven op de Zomereilanden tot we het schip hebben kunnen repareren,' loog ze met een zucht. Gefrustreerd hoorde Syd aan hoe Robyn poogde haar neefje bij haar weg te trekken. Ze spoorde Matheo dan ook maar aan terug naar zijn tante te gaan. Het was nutteloos hier een heel toneelstuk op te zetten. 'Vertel Guila maar dat ik haar in een paar dagen nog eens op zal zoeken.' Eerlijk gezegd keek ze er ook niet zo naar uit om haar nu te zien. Guila dacht wat dat betreft te snel dat ze haar neus maar in andermans zaken kon steken. Syd stond op het punt weg te lopen, toen ze zich bedacht. 'Het spijt me, oke? Het plan liep in het water en duurde zo veel langer. Maar je kan me niet verwijten dat ik er niet was. Niet nadat ik al mijn nek had uitgestoken om je te helpen voor ik vertrok en niet terwijl je geen flauw idee hebt wat ik op de Zomereilanden aan het doen was.' Syd bleef kalm, maar ze voelde ook dat het haar meer had gefrustreerd dan ze verwacht had dat Robyn gewoon weg was gegaan zonder enig woord voor haar achter te laten. Haar blik gleed naar Matheo die haar hoed nog vast had. 'Het was een hele opluchting te horen dat je vrij was gesproken voor nu en ik ben blij te zien dat je met familie hier bent, maar waag het niet me van Guila en haar kinderen weg te houden omdat je gekrenkt bent dat ik mijn leven niet stil kan leggen voor jou.'

Robyn zag toe hoe Matheo alweer onrustig werd in de armen van haar ex-vriendin en wilde staan. Sinds het moment dat hij stabiel kon lopen, wilde hij niets anders meer. En, bij de Goden, hij wilde de hele dag spelen! Ze had Flynn al zo vaak aangespoord om Matheo een sport te laten beoefenen of al te beginnen met de eerste zwaardlessen. In elk geval iets waardoor hij zijn energie kwijt kon. Tegelijkertijd verbaasde het haar soms dat een kind dat al zoveel mee had gemaakt in zijn leven nog zoveel liefde kon geven aan anderen, zoals ze nu kon aanschouwen tussen Matheo en Syd. 'Je mag diertjes gaan zoeken, Matheo,' zei ze uiteindelijk met een zucht, waarna hij weg stoof tussen de planten door met nog de hoed van Syd in zijn handen. Hij zou hun gesprek toch niet begrijpen. Robyn voelde ondertussen hoe langzaam haar frons dieper werd bij het horen van de verdediging van Syd en vervolgens hoe de vrouw weg leek te lopen. Ze wilde net reageren, of in elk geval benoemen dat Matheo haar hoed nog had, maar gelukkig leek Syd al te beslissen dat ze zou blijven. Ze probeerde steeds een zin te vormen, maar brak hem ook constant af. Gefrustreerd door het feit dat ze niet boos op Syd kon blijven, juist nadat ze haar zo had gemist, balde ze haar vuisten. 'Het spijt mij ook, oké!' zei ze uiteindelijk. 'En ik vergeef je. Het is dat ik een nieuwe kans op leven heb, anders-' Ze had haar handen inmiddels op haar heupen gezet. 'En ik zou je nooit bij Guila, Theo en Shanna weg houden,' verzuchtte ze, terwijl ze haar neefje tussen de planten probeerde te vinden. 'En anders zou Theo je toch wel weer vinden.' Ze voelde ook hoe haar mondhoeken begonnen te trekken tot een beginnende glimlach. 'Ben je hier gekomen om van mij te verliezen in het toernooi?'

Syd was er klaar voor om zichzelf verder te verdedigen. Dat was ze inmiddels wel gewend met Robyn. Ze strooide verwijten rond en dan was het aan Syd om te beslissen of ze de energie had haar tegen te praten. Het verraste haar dan ook toen ze hoorde dat haar ex ook stelde dat het haar speet. Ze was nog zo overrompeld dat ze te horen dat ze Robyn ook niet tegensprak dat ze nooit om vergiffenis had gevraagd. De grootste opluchting kwam echter pas bij het horen dat ze geen problemen zou ondervinden om Guila te zien. Ze had het zelf nooit kunnen bedenken, maar het betekende veel voor haar dat haar oude vriendin haar zo betrok bij haar gezin. Ze had zelf geen familie meer en hoewel ze merkte dat de groep in Tyrosh haar ook dier begon te worden, was het Guila die haar wel degelijk als eerste een ander thuis had geboden. Syd had nog steeds niets kunnen zeggen nu ze merkte wat de rechtszaak en al het gebeuren er om heen met Robyn had gedaan, toen ze met een lach haar vraag hoorde. 'Einar verliest niet,' zei ze met een zelfverzekerde glimlach terug. Het was een geluk dat ze van het begin af aan de handelaar neer had gezet als een erg bekwame vechter. Ze zou het snel missen om niet haar lichaam zo in beweging te houden. 'Hoe gaat het met Roshan?' vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. Ze had zelf de dochter van Guila en Flynn nog niet kunnen ontmoeten maar keek er erg naar uit.

Ze kon de verrassing op Syds gezicht zien. Diezelfde verrassing vond ze ook bij zichzelf en hoe snel ze geen weerstand meer had geboden in deze discussie. Maar wat schoot ze er nou mee op? Ze kon ervoor kiezen om haar vriendin voor de zoveelste keer weer weg te duwen of om voor eens met elkaar normaal om te gaan. Uiteindelijk had ze aan Syd te danken dat ze een heer van de wet hadden kunnen regelen en samen hadden ze al het papierwerk doorgenomen, nog voordat Syd was vertrokken. En het was duidelijk wat voor... bijzondere keuzes ze maakte als Syd er niet was, zoals wat ze met Reihan had gedaan. Robyn keek met een glimlach naar Syd en keek haar nogmaals van top tot teen aan. 'Ik dacht de hoed al te herkennen,' merkte ze op. 'Maar je hebt gelijk, ik geloof zeker dat Reinar flinke weerstand gaan bieden in mijn weg naar de winst toe.' Als ze heel eerlijk was, kon ze maar op één hand tellen hoe vaak ze in het kamp had gewonnen in een partijtje sparren van Syd. Ook Flynn was niet altijd succesvol. In die zin konden ze allebei veel leren van Syd. Met een zucht zocht ze nogmaals met haar ogen naar Matheo in de bosjes, maar zag ze hem niet. 'Kom, laten we onze rakker zoeken, anders dan word ik levend gefileerd door mijn broer en kan ik je niets eens verslaan in het toernooi.' Ze zette enkele onzekere stappen vooruit, in de hoop dat Syd haar zou volgen. Bij het benoemen van Roshan begon ze echter te glunderen. 'Roshan is...' Ze kon het niet in woorden brengen. 'Het gaat meer dan goed met haar. Ze is zo braaf en Matheo is zo gek op haar en-' Robyn keek over haar schouder naar Syd en rolde lachend met haar ogen. 'En ze is qua uiterlijk precies haar moeder. Ik hoop altijd dat ze de Barnes-trekken aan nemen, maar bij Roshan kan ik geen enkele claim neerleggen.'

Syd was zich plots erg bewust toen de blik van Robyn over haar voorkomen gleed. Ze had haar verteld over de rol die ze speelde als Einar. Hoewel ze niet alle details had kunnen geven over wat ze deed voor Saul en zijn beweging, had ze wel verteld dat ze als Kapitein op haar schip niet bekend was als Syd Martines. Ze glimlachte vervolgens breder. 'Ik geloof dat we hetbeiden ver kunnen schoppen in dit toernooi.' Al sinds ze besloten had hierheen te komen, was ze erg benieuwd naar wat voor tegenstanders ze tegen zou komen. En het was haar ook geen verrassing dat ze tegenover Robyn zou kunnen komen te staan. Syd probeerde ook een oog op Matheo te krijgen, maar zag hem eveneens niet. Ze twijfelde dus ook maar kort voor ze haar ex volgde. Het waren vooral de glunderende blik toen Robyn over Roshan begon, dat Syd naast haar kwam lopen en benieuwd haar woorden aan hoorde. Het had haar diep geraakt te horen dat Guila een dochter had gekregen zoals ze voorspeld had en dat ze de naam van haar moeder had overgedragen aan het kleine meisje. Ze wist hoe trots Rani zou zijn op haar nichtje. 'Hoe is Matheo met haar? Hangt hij de trotse broer uit of is hij stiekem erg jaloers?' Ze liep verder de tuinen door en zag toen de krullen van de jongen tussen de struiken in. Ze hurkte bij Matheo neer om hem in het Quandaais te vragen wat voor insecten of andere dieren hij allemaal gevonden had. Toen hij zijn weg leek te vervolgen om bij een andere struik meer dieren te vinden, keek Syd op naar Robyn. 'Hoe is het om terug in het kamp te zijn?'

Met een opgeluchte zucht zag ze Matheo uiteindelijk op zijn knieën tussen de struiken zitten. Op de vraag van Syd reageerde hij eerst in het Quandaïs, om vervolgens over zijn schouder naar Robyn te kijken. 'Er zijn hier alleen maar mieren,' leek hij ook voor haar te vertalen, waarna hij naar een andere plek snelde. 'Een mix,' gaf Robyn met een grijns toe. 'Als hij alleen is met één ouder en Roshan, dan gaat het goed, dus ook toen Flynn bij mij was. Toen Flynn echter thuis kwam... Als Flynn en Guila allebei bezig zijn met Roshan, of één met Roshan en de ander kookt bijvoorbeeld, dan krijgt Matheo te weinig aandacht en gaat hij klieren. Daarom ben ik de laatste tijd veel bij ze geweest, om Matheo gezelschap te houden, zodat hij langzaam kan wennen aan de nieuwe situatie.' Robyn lachte geforceerd om de vraag. 'Veel soldaten zijn niet blij met de uitspraak van de rechtszaak, laat staan met mijn terugkeer. Ze zijn bang dat ik hierdoor Quandaï opnieuw heb uitgedaagd en dat er gevolgen zullen zijn voor het kamp. Daarnaast vinden ze dat er gevolgen moeten zijn voor het 'onjuist handelen' van soldaten.' Hoofdschuddend was ze ook gestopt met lopen en keek ze Syd bedachtzaam aan. 'Er zijn nieuwe roddels daardoor ontstaan. Bijvoorbeeld dat ik in zee ben gegaan met de Quandaïse prinses en dat ik haar omgekocht heb. Of dat mijn nichtje helemaal geen Barnes zou zijn, maar een kind van een prins. En over ons-' Ze haalde haar schouders op en wreef wat ongemakkelijk langs haar arm. Ze had haar broer, schoonzus en ex-vriendin niet in de problemen willen brengen door haar eigen acties. Uiteindelijk was er natuurlijk één van de roddels wel waar. 'Maar ze zullen wel anders piepen als ik uiteindelijk de nieuwe Generaal word.' En Robyn zou wel anders piepen als ze uiteindelijk toch achter tralies zou belanden.

Syd luisterde met een glimlach op haar gezicht naar het verhaal van Robyn over de manier waarop Matheo zo om de aandacht bleef vragen. Ze had niet anders verwacht van de kleine jongen. Hij was een hoop werk, maar wat een enthousiasme en liefde had hij ook in zich. Ze had zelf vaak genoeg gezien hoe aanhankelijk hij kon zijn als hij moe genoeg was om stil te zitten. Het volgende nam ze ook met enige interesse in zich op. Hoewel haar tijd met het kamp afgelopen was, en ze bovendien zichzelf beloofd had buiten die drama te blijven, wist ze ook dat ze Saul zou helpen door informatie te blijven verzamelen. Bovendien ging dit ook haar vrienden aan. Ze fronste dan ook ontevreden en zuchtte. 'Ze zullen altijd wel weer iets nieuws verzinnen.' Syd had nooit kunnen begrijpen waarom het vele geroddel zo normaal was in het kamp. Hadden de soldaten en bewoners dan echt niets beters te doen? Ze trok een wenkbrauw naar Robyn op toen ze het Generaal zijn benoemde. Haar gedrag en houding leken veranderd, maar haar doel om Generaal te worden was niet aangetast door de afgelopen manen. 'Over Generaals gesproken,' ging Syd verder terwijl ze Matheo achterna liep terwijl hij andere struiken inspecteerde. 'Hoe staat dat nu? Ik heb gehoord hoe snel Indra na jouw rechtszaak is vertrokken zonder enig spoor. Wie heeft er dus over jouw terugkeer besloten?' Het verrasste haar enigszins dat Robyn zonder de steun van Generaal Morton inderdaad terug had mogen keren. Maar misschien vermeed de Raad liever dat er ander gedoe zou komen. Ze zuchtte uiteindelijk toch en hield een hand op. 'Sorry, je hoeft me al dat gedoe ook niet uit te leggen. Je al er al vaak genoeg over na hebben moeten denken en de uitleg moeten geven.' Wat ze Saul ook beloofd had, het voelde vreemd om hij haar ex naar informatie te vissen. Ze wilde natuurlijk weten waar Robyn mee te maken had gehad, maar ze merkte dat ze dit vooral vroeg zodat ze de kennis door kon spelen aan Diane en aan Saul. Dat was niet eerlijk tegenover Robyn.

Robyn haalde haar schouders op en gaf Syd een scheve grijns. 'Zowel ik als Flynn en Guila trekken ons er weinig van aan. De mensen hebben gewoon wat nodig om over te praten en gezien wij zoveel interessanter zijn dan de rest van het kamp kiezen ze ons.' Bij haar terugkeer in het kamp had het als vanouds gevoeld: met zijn allen om de tafel heen met het heerlijke eten van Guila terwijl Matheo de oren van hun hoofd kletste en Robyn en Flynn elkaar constant pestten. Alleen, had Robyn moeten concluderen, miste er iets in dat plaatje en die persoon stond nu voor haar. Maar ze kon niet na alles wat er gebeurd was nog durven dromen dat ze weer terug samen zou komen met Syd. 'Heb je het nog niet gehoord?' merkte Robyn op verbaasde toon op. 'Mal is de nieuwe interim generaal geworden na een stemming in het kamp. Tot nu toe heeft hij ons met rust gelaten, maar wie weet wat hij allemaal bekokstoofd terwijl wij weg zijn.' Hij had nog geen directe aanval op haarzelf en haar familie gedaan, maar Flynn vreesde dat het een kwestie van tijd zou zijn, vooral als Indra niet snel terug keerde. 'Maar in het Noorden heb ik Indra nog gezien, want ze was aanwezig tijdens de rechtszaak. Ze heeft een brief meegegeven voor de Kapiteins dat er nog later over mijn 'lot' besloten gaat worden als zij zelf ook terug is. Daarom heb ik dus besloten dat een toernooi winnen in de tussentijd helemaal niet zo'n gek idee is om mijn waarde voor het kamp te bewijzen.' Matheo was inmiddels terug gerend naar Robyn en Syd en liet trots een rood lieveheersbeestje op zijn vinger zien. 'Wat een mooie vondst, Theo! Je weet toch dat deze beestjes geluk brengen?' Zijn zoektocht had wel als gevolg dat zowel zijn kleding als zijn handen onder de modder en aarde zaten, maar dat was gelukkig niet háár probleem. 'Kom je hier na weer mee terug naar het kamp?' vroeg Robyn ondertussen benieuwd aan de andere vrouw.

Syd had van Guila al begrepen hoe moeilijk ze het soms in het kamp had door het vele geroddel. Het was niet voor niets dat ze zo lang bij haar in het Oosten was gebleven op het landgoed. Maar ze had ook gezien dat haar vriendin een dikkere huid had gegroeid en met de steun van haar gezin, familie en vrienden leek het haar beter af te gaan in het kamp. Het baarde haar toch zorgen en ze hoopte met Guila hierover te kunnen praten. 'Mal,' herhaalde Syd bedenkelijk. 'Dat zal wel voor een hoop verandering zorgen.' Ze moest een glimlach onderdrukken. De Barnes familie was niet erg gesteld op de Kapitein, maar zij had met hem samen gewerkt en gezien hoe betrokken hij was bij het lot van het kamp. Bovendien had zij aan het plan meegeholpen om de families voor de strijd op pad te sturen en had ze daar de verantwoordelijkheid grotendeels voor genomen. Als hij Generaal was en nog bij haar in het krijt stond, was dat misschien wel een goed begin om relaties te hernieuwen met het kamp. Ze was benieuwd wat Saul van dit nieuws zou vinden. Syd keek ook glimlachend naar het beestje dat Matheo hen kwam laten zien, maar ze hield Robyn aan haar arm tegen toen ze haar vraag gehoord had. Liever beantwoordde ze dat niet terwijl Matheo mee kon luisteren, want ze wilde dat haar ex haar zou horen. 'Rob,' begon ze zacht maar ook enigszins dringend. 'Ik meende het in Tyrosh dat ik mijn plek daar heb gevonden. Ik heb een schip, een ploeg, een rol in de beweging. Natuurlijk kom ik graag op bezoek, maar er zal veel moeten veranderen in het kamp wil ik daar weer aan het werk gaan.' Ze had haar hand op de arm van de andere vrouw laten liggen, maar trok deze nu toch terug.

Robyn keek Syd bedachtzaam aan bij het benoemen van Mal. Zij en haar familie hadden een hele andere verstandshouding met hem dan Syd had. 'Het is inderdaad een grote verandering,' stemde Robyn in, en niet per se een goede, voegde ze er nog in haar gedachten aan toe. 'Laten we hopen dat Indra snel weer terugkeert. Dan hoeven we niet al te lang te leven met die extremistische ideeën van Mal.' Robyn wist dat hij het beste voor had met hem kamp, maar hij was zeer adel hatend. In zijn opinie hoorde er geen Quandaïse en Tarthiaanse prinses in het kamp te wonen, laat staan twee afstammelingen van een oud-edele familie. Ze moest hem maar weer eens aan herinneren dat zonder de Barnes familie dit hele legerkamp niet bestaan had. Robyn wilde weer achter Matheo aan gaan, maar stopte bij het voelen van Syds hand. Kort liet ze haar ogen glijden naar de plek waar hun huid elkaar raakte, om vervolgens weer naar Syds gezicht te kijken. De woorden vielen echter als een steen op haar maag en Robyn voelde de teleurstelling naar haar gezicht toe kruipen. 'Ik- ik begrijp het,' zei Robyn uiteindelijk. Ze had wel degelijk gezien hoe Syd zich op haar plek had gevoeld in de Noordelijke stad. 'Het is meer dat- Het voelt in het kamp niet compleet zonder jou en-' Op hetzelfde moment begon de grote klok van het paleis te klinken. 'Hm, ik had beloofd dat ik na klokslag Matheo weer terug naar huis zou brengen. Blijkbaar gaan Guila en Flynn met de kinderen bij Sibel en Liam dineren,' mompelde Robyn met tegenzin. Veel liever had ze nog langer met Syd gesproken. 'Wil je anders mee? Als de Barnes vertrekken toch leeg zijn, dan kunnen wij eten laten bestellen en... en wellicht bijpraten?' begon Robyn hoopvol.

Syd klemde haar kaken op elkaar om niet te reageren op de veranderende emotie op Robyns gezicht. Wat had ze verwacht te horen van Syd? Dat ze al het werk dat ze verricht had in Tyrosh wel weer aan de kant kon zetten om terug naar het kamp te komen? Ze vond het dan ook moeilijk hoe ze moest reageren op de bekentenis, vooral omdat ze wel degelijk merkte dat het iets met haar deed. Syd had al een stap naar Robyn toe gezet en haar mond geopend om iets te zeggen, toen ze ook de klokken hoorde. Ze nam haar afstand weer en keek op naar de klokkentoren voor ze begrijpelijk knikte. De woorden die op haar tong hadden gelegen, slikte ze weer in. Dit was niet het moment. Bovendien was Syd er nog niet aan uit wat ze zelf dacht. 'Ik denk niet dat dat slim is. Ik heb audientie aangevraagd als Einar en kan dat niet te ver rekken.' Ze zag dat Matheo hen ook weer gevonden had en met een nieuwe buit aan kwam lopen. Ze hurkte met een kleine glimlach bij hem neer en vertelde hem zijn mama te zeggen dat ze een andere keer samen thee konden drinken. Syd kreeg de hoed met een grijns op haar gezicht weer terug opgezet door de jongen en warde nog kort door zijn haar voor ze zich weer tot Robyn richtte. 'Kom me in de stad opzoeken? Of anders zie ik je wel op het toernooi?' Ze wachtte niet te lang op een antwoord, maar trok haar hoed al recht en spoorde Matheo aan om met zijn tante mee te gaan. Zelfs volgde ze al haar weg terug de tuinen uit richting de drukte van de stad.

Robyn kon de klokken wel vervloeken dat ze precies moesten luiden op het moment dat Robyn haar hart deels open baarde aan Syd. Zonder verdere uitleg zou Syd wel denken dat ze over-dramatisch was of misschien wel melancholisch. Misschien had Syd in de tussentijd wel een ander gevonden. Maar de andere vrouw moest toch wel hetzelfde voelen? Hoe ze 's avonds samen bij het kampvuur zaten, overdag tegen elkaar sparden of Matheo leerden hoe hij Flynn kon laten schrikken. Alles aan hun relatie was verbonden aan het legerkamp. De teleurstelling van Syds afwijzing liet ze uiteindelijk ook maar niet in haar gezicht zien om niet zwak over te komen en met aangespannen kaken knikte ze begripvol. 'Ik snap het. En we zullen aan Guila doorgeven dat je haar nog zal spreken.' Ze had haar hand bijna moederlijk op de krullen van Matheo gelegd en knikte opnieuw. 'Ik zal je opzoeken in de stad,' beloofde ze met een zwakke grijns, 'en vervolgens verslaan in het toernooi, Einar.' Robyn probeerde haar teleurstelling en pijn te onderdrukken in haar gezicht voor Matheo terwijl ze toe keek hoe Syd weg liep. Hij moest niet bezorgd om haar worden of Syd gaan associëren met een bepaalde emotie. 'Kom, mijn soldaat, dan gaan we je eens in een koninklijk bad stoppen!' probeerde ze met hetzelfde enthousiasme als eerder te zeggen, waarna ze haar lach al snel terug vond door het zicht van alle beestjes in Matheo's handen. Wie had nou een vluchtende partner nodig als je een toekomstige Generaal als neefje had? 'Je lijkt echt te veel op mij,' merkte ze hoofdschuddend op, terwijl ze zich weg draaide van haar ex-vriendin en haar neefje mee nam naar hun vertrekken.

[end]