De tuinen

-

Al sinds het begin van de ochtend waren de verschillende adellijke families in het paleis aangekomen. In het begin was het hem nog gelukt om iedereen persoonlijk te begroeten, maar na een tijdje had hij zich moeten excuseren en was hij met kloppende hoofdpijn naar de tuin gevlucht. Daar had hij plaats genomen in het gras aan de oever van de pond en afwezig gooide hij platte stenen over het water heen, zodat ze stuiterend de andere kant van de oever bereikten. Zijn gedachten zaten constant bij zijn broertje, zijn zieke moeder en het gesprek dat hij met zijn vader had gehad. Hij voelde zich na al die weken nog steeds schuldig voor het vertrek van Adrian. Als hij hem nou had tegengehouden- Met een zucht liet hij zichzelf achterover vallen in het gras en staarde hij naar de lucht. Gelukkig zakte zijn hoofdpijn langzaam weg, maar zijn zorgen werden enkel groter. Niemand van de aanwezige gasten had ook maar iets van Adrian gehoord.

Renee, haar ouders en Eddard waren een tijdje geleden al aangekomen in Evenfall. Ed was direct teruggegaan naar het paleis om zijn baan voor de koning voort te zetten, maar Renee en haar ouders hadden hun tijd doorgebracht in hun kar en in de stad. Het was pas vandaag dat ze echt naar het paleis waren gegaan. Nadat de kar een mooie, veilige plaats had om te staan, waren ze langzaamaan naar binnen gegaan, waar een hoop anderen al stonden te wachten om begroet te worden. Het was druk, maar door de drukte heen kon ze Tobias nog net weg zien glippen. Netjes wachtte ze tot ze de rest van de koninklijke familie had begroet, voordat ze zich excuseerde richting de tuinen, waar ze Tobias eerder had zien verdwijnen. Het duurde eventjes voordat ze hem gevonden had, maar toen ze hem zag zitten bij de oever, krulde haar lippen op in een glimlach. Ze had altijd erg goed kunnen optrekken met Tobias, al toen ze erg klein waren. 'Hé, ik zag je wegglippen van het ontvangst, gaat alles goed?' vroeg ze, terwijl ze zich naast hem in het gras liet zakken. Ze streek de rok die ze aan had glad en keek hem met een vragende blik aan.

Tobias hoorde al van een afstand iemand aan komen en kwam dus ook overeind. Al snel zag hij de persoon naderen en glimlachte hij breed, terwijl hij toe keek hoe ze naast hem plaats nam. 'Ik heb je nog niet eens officieel begroet,' glimlachte hij, waarna hij een zachte kus op haar wang drukte. Vervolgens leunde hij weer naar achteren in het gras en haalde hij zijn schouders op. 'Hoofdpijn. Altijd hetzelfde liedje. Maar het gaat prima, in menigtes wordt het gewoon erger.' Zijn blik gleed weer naar haar toe en met een nieuwsgierige blik bekeek hij haar. 'En hoe gaat het met jou? Ik was even bang dat je ouders misschien weer een lange reis gingen maken en dit feest zouden missen. Ik geef ze trouwens geen ongelijk... Maar vertel dat mijn vader maar niet.' Hij glimlachte plagerig en staarde weer naar het water. Hij had geen zin om weer een week lang de perfecte troonopvolger te moeten spelen.

Renee moest lachen. 'Met mij gaat het goed, het was een lange reis, dus ik ben blij dat we er zijn.' gaf ze eerlijk toe. Hoewel ze het reizen heerlijk vond, was het ook fijn om weer ergens voor een langere tijd door te brengen. 'Mijn ouders wilde ook iedereen graag weer zien, vooral mijn moeder.' Willa was al tijden haar beste vriendin en Henry was natuurlijk haar broer. 'En Ed reisde met ons mee, dus die wilde zo snel mogelijk hier zijn zodat hij verder kon met zijn werk.' Iedere keer als ze het wat rustiger aan hadden gedaan, begon hij er weer op te hameren dat hij nog zoveel te doen had. 'En daarbij ontglip ik de kans niet om jou ook weer te zien.' voegde ze er nog aan toe. 'Ah, kop op, zo erg is het toch niet?' lachte Renee, terwijl ze hem een stootje tegen zijn schouder gaf.

Tobias luisterde enthousiast naar de woorden van Renee en bestudeerde ondertussen haar gezicht. 'Ik ben heel erg blij dat je moeder er is. Dat zal mijn moeder heel erg goed doen, ze is-' Hij fronste en trok bedachtzaam wat gras uit de grond. 'Nadat mijn broertje weg is gegaan, is ze erg ziek geworden. Ik hoop dat het bezoek van je moeder haar erg goed zal doen.' Bij die woorden stond hij op en trok hij Renee ook overeind. 'Ik wil je iets laten zien,' grijnsde hij, terwijl hij alvast vooruit liep. Toen ze hem had ingehaald, keek hij haar met een brutale grijns aan. 'Het is hilarisch om je broer te zien als mijn vader er ook is. Hij kust nog net niet zijn voeten. Maar hij doet erg goed werk en mijn vader ziet dat ook.' Toen ze een maal bij de kas aan waren gekomen, opende hij de deur en nam hij Renee mee naar binnen. Het was onmiddellijk paar graden warmer en vochtiger, maar het was het waard. 'Ze hebben laatst weer nieuwe zaden geplant.' Hij gebaarde naar binnen, waar rij na rij bloemen en kruiden stonden. 'Waar houd je van? We hebben allerlei soorten groenten en fruit.'

Renee keek hem aan en knikte. 'Ik hoop het ook, mijn moeder keek er in ieder geval erg naar uit.' Ondanks dat haar ouders nog vrij vitaal waren, merkte ook Renee dat de ouderdom hen langzaam in begon te halen. 'Ik hoorde het gisteren van Adrian... Hebben jullie nog iets van hem gehoord?' vroeg ze, terwijl ze opstond en achter hem aanliep. 'Bij de goden, ik geloof je zo. Hij prijst je vader de hele dag de hemel in.' lachte ze. 'Maar hij bedoelt het goed en hij is echt heel enthousiast over wat hij doet, hij geniet van zijn werk- of nou ja, het meeste werk.' lachte ze. Hij had zijn mening ook wel laten horen over het feit dat hij iedere dag papieren moest sorteren, het was nou niet echt iets waarvoor hij naar de hoofdstad was gekomen. Renee zag al een gebouwtje opdoemen en liep nieuwsgierig naar binnen. 'Wauw!' Ze had door de jaren heen al heel wat planten, bloemen en gewassen gezien, maar ze had nog nooit zoveel verschillende soorten bij elkaar gezien. Bij het zien van de sappige, rode aardbeien glimlachte ze al breed. 'Die aardbeien daar zien er echt verrukkelijk uit.'

Tobias viel stil bij haar woorden en schudde zijn hoofd. 'Nee, we hebben nog helemaal niets gehoord,' zei hij zacht, terwijl hij door zijn knieën zakte en aardbeien begon te plukken. Dag na dag dat ze niets hoorde, begon hij steeds bozer te worden op zijn jongste broer. Hij twijfelde er niet aan dat hij voor zichzelf kon zorgen, maar hij kon toch wel een brief sturen? Hij wist heus wel hoe hun moeder hierop zou reageren. 'Ik denk dat je broer nog wel ver komt in de politiek,' zei hij vervolgens oprecht, waarna hij op stond en weer glimlachte. Het had geen zin om zich zorgen te maken om zijn broertje. Dat verdiende Adrian niet eens. Hij liep naar een bankje toe en nam daarop plaats, terwijl hij de aardbeiden in zijn handen hield. 'Durf je te proeven?' vroeg hij grinnikend, terwijl hij haar afwachtend aan keek. 'Werkelijk, we zouden hier een heel feestmaal kunnen bereiden. Er is zóveel.'

'Ik hoop dat jullie snel iets van hem horen.' zei Renee en glimlachte triest naar hem. Ze kon zich niet voorstellen hoe ze zich moest voelen als Eddard of Liam zomaar uit het niets, zonder enige waarschuwing op één of andere gevaarlijke missie zouden gaan. 'Hij heeft het er echt naar zijn zin, dus ik hoop dat zijn harde werken wordt beloond.' Ze had nooit zulke grote ambities gehad als haar jongere broertje. Ze wilde gewoon een goed en gezond leven leiden. Ze wilde gewoon een gezinnetje, misschien zou ze wel blijven reizen, maar misschien zou ze ergens gaan wonen. Een kleine boerderij, of gewoon een huisje in een dorp ergens in Tarth. Al die opties stonden nog open. Bij het zien van de aardbeien knikte ze en nam ze er eentje in haar mond. 'Ik snap wel dat ze allemaal zeggen dat het eten hier aan het hof verrukkelijk is.' lachte ze. 'Ze zijn heerlijk.'

Tobias glimlachte breed en stopte ook een aardbei in zijn mond, terwijl hij de rest aan Renee gaf. 'Over het eten zou ik inderdaad nooit klagen,' lachte hij, waarna hij haar hand tussen de zijne vast pakte en haar hoopvol aan keek. 'Ik ben oprecht heel erg blij dat je er bent. Ik voel me nog steeds schuldig dat ik je de vorige keer mee uit heb gevraagd en het daarna af heb moeten zeggen.' Hij en zijn gezin waren eerder vertrokken na de brand in het paleis. Zijn vader had het niet meer veilig gevonden in het Oosten. Daardoor was er geen tijd meer geweest om iets samen te doen. 'Dus ik vroeg me af of je vanavond iets wil gaan doen? Morgen beginnen pas de officiële gelegenheden en- en misschien kunnen we daarna nog een keer afspreken, voordat je weer verder reist?' Afwachtend keek hij haar aan, terwijl hij nog steeds haar hand vast hield. Hij hoopte met heel zijn hart dat ze nog niet op hem afgeknapt was.

Renee wendde haar blik kort af toen hij haar hand beetpakte en glimlachte bij zijn woorden. 'Ik ben ook blij dat ik er ben.' gaf ze toe. Ze had zichzelf op de reis hier naartoe wijsgemaakt dat het haar niets deed, maar ze miste zijn aanwezigheid. 'Het is oké, jij kon er ook niets aan doen dat jullie eerder vertrokken.' Natuurlijk had ze het jammer gevonden, maar ze had hem er nooit voor aangekeken: ze wist dat het niet zijn beslissing was geweest. 'En ik wil graag iets doen vanavond met zijn twee.' Renee veegde een pluk haren uit haar gezicht. 'Voordat alle poespas weer begint.' Ze deed altijd netjes mee met alle gelegenheden, maar het liefste liep ze gewoon rond in een broek, met haar haren in een vlecht en liep ze tussen het "gewone" volk. 'Had je al iets in gedachten om te doen?' vroeg ze nieuwsgierig. Evenfall was niet echt haar terrein: ze had geen idee wat er allemaal te beleven viel in de hoofdstad.

Tobias keek haar met een bescheiden glimlach aan en haalde zijn schouders op. 'Ik zat er aan te denken om in de tuin te gaan eten. Sinds Adrian weg is, is mijn vader-' Hij fronste diep en staarde naar de verschillende planten. Zijn moeder had hier enkele manen geleden nog veel tijd gespendeerd, maar sinds Adrian weg was, kwam ze nauwelijks nog uit haar vertrekken. Zijn vader leek zich meer en meer terug te trekken in zijn werk en kwam ook nauwelijks meer zijn werkkamer uit. 'Hij is niet bepaald milder geworden met zijn regels. Ik mag niet weg uit het paleis.' Langzaam liet hij haar hand los en stond vervolgens op, om zo naar meer aardbeiplanten te zoeken. 'Maar ik beloof je dat ik het net zo mooi zal maken als het beste restaurant van Evenfall!' beloofde hij met een grijns.

Renee keek hem aan en knikte. 'Dan maken we er toch een gezellige avond van hier in het paleis?' Nog steeds vond ze de regels van de koning erg overdreven, maar het waren woorden en gedachten die ze niet uitsprak. 'Ik weet zeker dat het nog beter wordt dan het beste restaurant van Evenfall.' verzekerde Renee hem met een glimlach. 'Met al die verse groentes en al dat fruit kan het niet anders.' Het zou weer eens tijd worden dat ze een jurk uit de kast ging halen. Het was al erg lang geleden dat ze een jurk had gedragen. De laatste keer was in het Oosten bij het feest. Op de weg was een jurk niet erg praktisch: de rokken bleven overal achter hangen en daarbij werd het ook erg snel vies. Renee was sowieso nooit iemand geweest die dol was op jurken, behalve toen ze erg klein was: toen wilde ze een prinses worden net zoals haar moeder was. 'Ik kijk er erg naar uit.'

Het was inmiddels avond en Tobias had zich in de tussentijd opgedoft voor zijn tijd met Renee. Hij had ervoor gezorgd dat er in de tuin, dichtbij de grote fontein, een plek was ingericht waar ze konden zitten. Het licht uit het kasteel en de verlichting van de maan was net genoeg om elkaar en het eten te zien. Nerveus stond Tobias al even te wachten op Renee. Hij had haar gevraagd om naar de tuin te komen na zonsondergang, precies wanneer alle andere gasten samen zouden gaan eten. Zo zouden ze geen ongewilde gasten krijgen. Zelf was hij al wat eerder naar de tuin gekomen om te kijken of alles wel goed stond en het eten al klaar was. Alles was gelukkig naar zijn wens en nu hoefde hij enkel nog op Renee te wachten.

Renee had zich omgekleed en opgedoft in de huifkar. Ze had niet veel jurken of spullen om zichzelf mooi te maken, maar ze droeg één van haar moeders oude kettingen en daar was ze erg trots op. Het had een prachtige, donkergroene steen in het midden die dezelfde kleur had als haar jurk. Hij was niet erg speciaal, gewoon een simpele jurk, maar Renee voelde zich speciaal in iedere jurk. Toen ze bij het paleis was gekomen, werd ze meteen door één van de dienstbodes begeleid naar de tuinen toe. Eenmaal daar bleef ze even staan om het tafereel te bewonderen, maar liep al snel door naar Tobias die al bij het tafeltje stond. 'Ik kan niet anders zeggen dan dat je goed je best hebt gedaan.' lachte ze. 'Het ziet er in ieder geval al beter uit dan het beste restaurant van Evenfall.' giechelde ze.

Tobias zag Renee al van een afstand aan komen lopen en nam die tijd om zijn pak nogmaals te fatsoeneren. Hij had gelukkig een glimlach op zijn moeders gezicht gebracht door te vragen of ze hem wou helpen omkleden en een goed pak voor hem wilde zoeken. Nadat hij nog vlug met zijn hand door zijn haren was gegaan, stond ze plots voor hem en drukte hij als begroeting een kus op haar wang. 'Laten we hopen dat het voedsel net zo goed zal zijn,' glimlachte hij, waarna hij een stoel naar achteren trok, zodat ze er op plaats kon nemen. Vervolgens ging hij op de andere stoel zitten en gebaarde hij naar één van de dienstbodes dat het eten gebracht kon worden. 'Je ziet er trouwens prachtig uit,' vertelde hij haar oprecht, terwijl hij haar bekeek in het weinige licht dat ze hadden. 'Wat zeiden je ouders er van dat je vanavond niet mee ging eten met de andere adel?'

'Daar twijfel ik niet aan.' lachte Renee, terwijl ze op de stoel ging zitten en nogmaals om zich heen keek om het tafereel te bewonderen. Tobias had erg zijn best gedaan voor deze avond en het was iets wat ze kon waarderen. Het hoefde voor haar niet groots en chique te zijn, maar ze hield ervan als iemand liet zien dat diegene er moeite in had gestoken. 'Bedankt, Toby- jij ook.' Renee krulde een pluk van haar haren om haar vingers heen en keek naar de kaarsen die op tafel stonden. 'Ze waren maar al te nieuwsgierig wat ik wel ging doen.' lachte ze. 'Maar ze vonden het geen probleem.' Haar ouders hadden haar buiten het leven van de adel opgevoed, dus ze vonden het ook prima als ze een keertje niet mee ging naar een plechtigheid. Daarbij had ze nu ook een goede reden. 'Hoe reageerde jou vader?' vroeg ze nieuwsgierig.

Tobias grinnikte zacht en haalde zijn schouders op. 'Ik heb het hem verteld dat ik er vanavond niet bij zou zijn, maar hij was zo druk bezig dat hij het waarschijnlijk niet eens heeft gehoord. Daarbij wordt hij ook erg vergeetachtig... Dus hij merkt zometeen wel dat ik er niet ben,' lachte hij zacht, waarna hij kort knipoogde en voor hun beiden een glas wijn in schonk. 'Mijn moeder vond het wel prachtig.' Ze kon niet ophouden over hoe zij en Jill altijd al vriendinnen waren geweest en hun kinderen elkaar nu ook zouden vinden. Het duurde niet lang voor het eten werd gebracht en ze konden beginnen aan hun voorgerecht. Tobias hief zijn glas op en glimlachte breed. 'Op een mooie avond, Ré,' glimlachte hij, waarna hij een slok nam en vervolgens begon aan zijn eten. 'Hoe was het om nu weer met je broer te reizen?'

'Ik had ook niets anders van je moeder verwacht.' lachte Renee. 'De kans is groot dat wij het onderwerp van de avond zijn bij onze moeders.' Haar moeder kon er ook niet over ophouden hoe leuk ze het wel niet vond. Renee had geprobeerd om haar enthousiasme wat te sussen: ze begon altijd spontaan te blozen als haar moeder erover begon. 'Het ziet er verrukkelijk uit!' zei ze enthousiast toen het eten werd gebracht. Ook zij hief haar glas op en stemde in met de toast. 'Oh geloof me, ik heb hem nog nooit zoveel horen praten.' lachte ze. 'Mijn vocabulaire is flink uitgebreid met allerlei politieke termen.' Renee had niet veel met de politiek, maar toch had ze graag naar zijn verhalen geluisterd. 'Maar het was erg fijn om weer samen te reizen met hem.' Onbewust had ze het toch erg gemist om met haar broers te reizen. 'Één ding is me in ieder geval duidelijk geworden, hij is erg gepassioneerd in wat hij doet.'

Tobias luisterde geïnteresseerd naar Renees woorden en at ondertussen van zijn eten. 'Ik hoop dat hij het nog steeds naar zijn zin heeft hier en dat mijn vader hem niet te streng behandeld. Nadat Adrian weg is gegaan, is de sfeer compleet omgedraaid.' Hij hoopte dat het personeel en de ambtenaren er niet de dupe van zouden worden. Zijn vader was al weken in een slechte bui en het leek alleen maar erger en erger te worden. Gelukkig kon Tobias hem zo hier en daar helpen. 'Ik kan alleen maar wensen dat ik zo lang vrienden met iemand zal zijn, zoals onze moeders. Of zoals mijn vader en Ren.' Hij had wel paar goede vrienden, maar dat waren of andere edelen of bedienden. Hij had geen idee of één van die vriendschappen ooit zo lang zou volhouden, laat staan dat hij zo lang mocht leven met zijn ziekte. 'En hoe gaat het met je oudste broer? Hij is denk ik achtergebleven in het Oosten?'

'Hij kan wel wat aan.' verzekerde Renee hem. Ze wist nog steeds niet goed hoe ze moest omgaan met het onderwerp van Adrian. Ze kon zich niet indenken wat ze zou doen als Ed er ineens vandoor was gegaan zonder ook maar iets te zeggen. 'Ik ook.' lachte Renee. 'Ook al zien ze elkaar een paar maanden niet meer, als ze elkaar zien is het alsof ze elkaar iedere dag spreken.' grinnikte Renee. Ze vond het altijd leuk om haar moeder samen te zien met Willa. 'Ja, hij is in het Oosten gebleven. De offerfeesten waren de eerste keer dat hij Muriel zag en- nou ja, hij weet zelf ook wel dat hij wat goed te maken heeft met Sibel.' Renee wist dat haar broer enorm veel spijt had gehad over zijn reis - in ieder geval omdat hij al die tijd weg was geweest van zijn dochter en Sibel. 'Het is goed dat ze wat tijd samen kunnen doorbrengen, als gezin.' merkte ze op, waarna ze een hap nam van het voorgerecht. 'Hoe gaat het met Iwan en Augustus?'

Tobias moest kort lachen om haar vraag, maar viel vervolgens weer stil. 'Nu ze geen klein broertje meer hebben om te plagen en te irriteren, nemen ze hun oudere broer maar,' grinnikte hij zacht. Hij vond het moeilijk om zijn gevoelens over Adrians vertrek te uiten bij mensen buiten zijn gezin. Hij wist zelfs niet eens precies hoe hij erover dacht. Het enige wat hij wilde, was dat zijn moeder weer beter werd en dat zijn broertje heelhuids thuis kwam. 'Ik ben bang dat ze door Adrians stunt nu nog liever weg willen uit het kasteel. En ondanks dat ik weet dat Gus en ik hier blijven, ben ik niet zo zeker over Iwan...' Hij nam de laatste hap van zijn bord en wachtte geduldig tot Renee ook klaar was. Al snel werd hun volgende gang gebracht en daarna hun dessert. Terwijl hij van het ijs en het fruit at, keek hij Renee bedachtzaam aan. 'Wil je zometeen nog een wandeling met mij maken? Op de heuvel achter de fontein heb je nu een mooi uitzicht.'

Renee glimlachte kort. 'Zelfs Augustus?' vroeg ze verbaast. Augustus was in haar ogen niet iemand die zijn broer zou irriteren, Iwan daarentegen was een ander verhaal. 'Denk je werkelijk dat Iwan zou verdwijnen zonder iets van zich te laten horen na was Adrian heeft gedaan? Nadat ie heeft gezien wat het met je moeder doet... en met je vader?' Ze wist dat Iwan wat avontuurlijker was en er graag op uittrok, maar ze kon zich niet voorstellen dat hij ook alles achter zich zou laten zonder waarschuwing nu hij wist wat voor een impact het had in het kasteel en op zijn familie. Ze zag de Halley jongens altijd als verstandige mannen, mensen die wisten wat ze deden. Het had haar dan ook verbaast toen ze het hoorde van Adrian. 'Een wandeling lijkt me heerlijk.' zei Renee, waarna ze wat van het fruit op haar vorkje nam en ervan at.

Tobias veegde wat plukken haar uit zijn gezicht en dacht na over de woorden van Renee. Iwan was inderdaad erg roekeloos, zo roekeloos dat hij net zo'n stunt kon uithalen als Adrian, maar hij had gezien wat het deed met hun ouders. Hij zou ze dat vast niet aan doen. En daarbij kon hij vast niet gescheiden zijn met Augustus. Zo'n band als dat zij hadden, had hij met geen enkele van zijn broers. 'Hopelijk heb je gelijk,' concludeerde hij uiteindelijk, waarna hij opstond en zijn arm aan haar aanbood. 'Laten we maar gaan, voordat het te donker wordt.' Hij glimlachte naar haar en nadat ze haar arm in de zijne had gehaakt, liep hij richting de heuvel. Hij hoorde de zachte voetstappen van de wachters achter zich en probeerde ze zo goed mogelijk te negeren. Nooit eerder had hij zo sterk gewild dat de wachters er niet waren. Hij hoopte maar dat Renee het niet hoorde. 'Hoe lang ben je van plan om in Evenfall te blijven?'

Renee glimlachte enkel bij zijn woorden. Ze hoopte ook dat ze gelijk had, maar ze kon die garantie natuurlijk nooit geven. Nadat ze het laatste hapje van het zoete fruit had doorgeslikt stond ook Renee op en haakte ze haar arm in die van Tobias. Ze was niet gewend om in een jurk te lopen en ze moest de rokken dan ook optillen om er niet overheen te struikelen. Renee voelde de priemende ogen van de wachters in haar rug, maar ze probeerde de mannen zo goed mogelijk te negeren. Ze wilde er nog een opmerking over maken, maar ze hield wijselijk haar mond: ze wilde het moment niet verpesten. 'Het ligt eraan hoe lang mijn ouders hier blijven. Volgens mij wilde mijn vader hier zijn als de delegatie van Quandaï aankomt, dus we zullen hier nog wel even zijn denk ik. Daarnaast denk ik dat mijn moeder hier ook wil blijven voor jou moeder.' Ze had werkelijk geen idee hoe lang ze zouden blijven. Renee vond alles wel prima eigenlijk.