De tuinen

Ze waren inmiddels op de top van de heuvel aangekomen en hadden ze een mooi uitzicht over Evenfall. Vele lichten brandden nog en op het centrale plein was het een drukte. Tobias was er nog nooit op eigen houtje geweest en al helemaal niet anoniem. 'Ik hoop dat je hier nog lang blijft,' zei Tobias oprecht, waarna hij haar hand vast pakte en het zacht een kneepje gaf. 'Ik vind het veel te moeilijk om van al mijn vrienden constant afscheid te moeten nemen... vooral van jou. En dan zien we elkaar pas over talloze manen weer. Wie weet wat er in de tussentijd gebeurt.' Hij keek haar met een serieuze blik aan en zuchtte diep. Hij zou een onderwerp aansnijden wat hij maar al te moeilijk vond en hij wist ook niet hoe ze zou reageren. 'Mijn vader heeft het de laatste tijd meer en meer erover dat ik moet gaan trouwen. Eerst gaf hij mij nog de keuze om zelf een partner te zoeken, maar nu begint hij steeds meer aan te dringen dat hij zelf wel iemand zoekt.'

'Ik hoop het ook.' zei Renee op recht. Ze spendeerde graag tijd met Tobias en Evenfall was sowieso een prachtige stad om in te verblijven. Er was altijd wel iets te doen, je hoefde je nooit te vervelen. Renee genoot van het uitzicht en bleef zwijgend staan om alles in zich op te nemen. Pas toen Tobias begon over huwelijken, draaide ze zich om en keek ze hem gefronst aan. 'Ik weet dat je vader veel van je verwacht, maar- uithuwelijken? Hoe denkt je moeder erover?' Ze kon niet geloven dat Willa het ermee eens was dat haar zoon uitgehuwelijkt werd aan iemand van wie hij niet hield en als ze het kon geloven, wilde ze het niet geloven. 'Waarom heb je het niet gedaan? Een partner zoeken toen hij je de keuze gaf? Er loopt genoeg moois rond in Tarth, niet waar? Genoeg vrouwen die maar al te graag je hand zouden willen.' Trouwen was niet iets wat op haar lijstje stond, in ieder geval niet zoals ze er nu over dacht. Ze vond het wel prima om zo vrij te zijn, om niets te hoeven, nergens aan vast te zitten.

'Mijn moeder is het er natuurlijk niet mee eens. Maar nu met Adrian... Ze heeft belangrijkere zaken aan haar hoofd,' zei Tobias zacht, waarna hij moest lachen om haar woorden. Hij keek ondertussen over Evenfall uit en pakte haar hand vast. 'Het is nou niet zo dat ik al die dames ooit heb ontmoet. Ik mag niet eens het paleis uit, laat staan onder de mensen zijn als... mezelf. Dus die kans heb ik nooit gehad.' Daarbij had hij er ook nooit echt behoefte aan gehad. Hij was meer bezig met het koningschap, zijn ouders en zijn broers. Meer hoefde hij niet. 'En daarbij heb ik sinds jaren alleen nog maar oog voor één iemand,' zei hij vervolgens langzaam, terwijl hij haar aan keek en zacht in haar hand kneep. Ze mocht weten hoe hij over haar dacht en hoe erg hij haar aanwezigheid op prijs stelde. 'Ik keek altijd alleen maar uit naar jouw komst.'

Renee keek hem aan. Het was ook lekker hypocriet van zijn vader om hem te zeggen dat hij een vrouw moest zoeken, maar hem ondertussen niet het kasteel uit laten om dat ook werkelijk te doen. Ze wilde er iets over zeggen, maar op dat moment begon Tobias weer te praten. Het duurde even tot het tot haar doordrong wat hij bedoelde met zijn woorden. 'Tobias, ik-' Het was nogal veel om allemaal in één keer te verwerken. 'Ik- natuurlijk, wij- maar trouwen? Ik weet niet of ik dat wil...' Ze vond hem een lieve jongen en ze zou liegen tegen zichzelf als ze zou zeggen dat ze geen gevoelens voor hem had, maar trouwen? Ze liet haar handen los en liep een eindje naar de andere kant van de heuvel om alles op een rijtje te zetten. Ze friemelde wat aan haar jurk, terwijl ze alle informatie probeerde te verwerken.

Tobias wist dat ze hem niet zomaar in de armen zou springen en "ja" zou zeggen, dus was hij niet verbaasd over haar reactie. Stilletjes bekeek hij haar rug en zette vervolgens enkele stappen naar haar toe. 'Je hoeft niets te zeggen en je hoeft al helemaal geen antwoord of belofte te geven. Ik wil gewoon dat je het weet en-' Hij legde voorzichtig zijn hand op haar schouder en glimlachte voorzichtig naar haar. Hij hoopte niet dat hij haar al te veel had overdonderd. 'Ik vind dit leuk. Gewoon dingen samen doen, voor zo lang we samen zijn, en elkaar nog beter leren kennen. Ik hoef niet meteen te trouwen. Mijn vader kan mij nergens toe dwingen. En ik kan jou al helemaal niet dwingen en dat wil ik ook niet.' Hij keek over zijn schouder naar zijn wachters, die gelukkig op grote afstand stonden, en gebaarde vervolgens naar het kasteel. 'Zullen we maar weer terug gaan? Het begint koud te worden.'

Renee liet alle woorden nog eens tot haar bezinken en knikte. 'Ik heb gewoon even tijd nodig om dit allemaal te verwerken, het is nogal veel in één keer.' gaf ze eerlijk toe. Het was niet niets wat hij haar voorstelde en dan dacht ze alleen nog maar na over het huwelijk zelf en niet eens over de consequenties die daar aan vast zouden hangen. Ze boog naar hem toe en drukte hem met een glimlach een kus op zijn wang. 'Ik zal mijn ouders er in ieder geval van overtuigen om hier nog een tijdje te blijven.' zei ze met een lach, terwijl ze haar arm in die van hem haakte om weer terug te lopen richting het kasteel.

/new/

Guila zat geduldig in het gras tussen de bloemen te wachten op haar broer, terwijl ze de zachte vacht van één van de kittens aaide die hier rond liep. Ze had de tuinman al meerder keren horen klagen over de aanwezigheid van de kittens, omdat ze alles kapot maakte door hun gespeel. Het was dan ook gedeeltelijk Guila's schuld geweest dat ze hier in de eerste plaats waren: tijdens één van haar ritten had ze de zwangere kat gevonden in het bos en vervolgens mee genomen naar het paleis, waar ze het zelf verzorgde. Guila had zich in de loop der jaren erg goed aangeleerd om niet op te vallen, dus had niemand ooit gemerkt waar ze mee bezig was. Terwijl ze verder aaide, merkte ze ook dat ze wat ongeduldiger werd om haar broer. Ze had net zingend door de tuinen gelopen, toen ze al snel een stem vanuit het raam van de bibliotheek hoorde die zei dat ze stil moest zijn. Toen ze naar binnen keek, bleek het - zoals verwacht - Gus te zijn. Ze had door het raam heen geroepen dat het goed voor hem was om wat frisse lucht te hebben en dat ze zou wachten in de tuinen.

Augustus was meerdere malen uit zijn concentratie gehaald door Guila die buiten aan het zingen was. Normaal maakte het hem niet zoveel uit, maar nu hij bezig was met het zoeken van een antwoord op Tobias zijn problemen kon hij de afleiding niet gebruiken. Toen hij uit het raam had geroepen of ze wat zachter kon zijn, had ze terug geroepen dat hij naar buiten moest komen. Hij wist dat het beter was als hij pauze nam, maar aan de andere kant voelde het alsof hij zich die vrijheid niet kon permitteren: Tobias kon tenslotte ook niet even pauze nemen van ziek zijn, dus waarom zou hij dan wel pauze mogen houden? Nadat hij het hoofdstuk uit had gelezen, maar nog steeds geen antwoord had gevonden, sloot hij het boek met een zucht en stond hij op uit de stoel waar hij al een tijd lang in had gezeten. Augustus kon voelen aan zijn gewrichten dat ze stijf waren, dus besloot hij Guila's advies op te volgen en naar buiten te gaan. Eenmaal in de tuinen, kneep hij zijn ogen dicht om ze af te weren van het scherpe zonlicht. 'Wat moeten al die katten hier?' vroeg hij verbaast toen hij naar de zeven kittens in de tuinen zag rond rennen.

Guila zag haar broertje al van verre aan komen lopen en uitnodigend klopte ze op de plaats naast haar in het gras. 'Ik zag de moeder in de bos en ik kon- Ik moest haar mee nemen. Net zoals jouw moeder mij mee heeft genomen naar Evenfall,' glimlachte ze bescheiden, terwijl ze het stof van zijn mouwen af veegde. 'Hoe diep in de boeken ben je aan het zoeken? Ik hoorde van een Septa dat jullie nu bij boeken zijn beland die al decennia niet meer gelezen zijn.' Nadat ze zijn mouwen schoon had gemaakt, leunde ze met een zucht naar achteren en schudde ze haar hoofd. 'Ik snap er niets van... Het ging zo goed met Tobias en nu is hij zo achteruit gegaan...' Het was moeilijk om te zien hoe hun oudste broer achteruit ging en ze er weinig aan konden doen. Soms was ze jaloers op Augustus, omdat hij wel degelijk misschien Tobias kon helpen. Zij, Adrian en Iwan konden alleen afwachten. 'Ik heb geruchten gehoord...' begon ze na een tijdje. 'Over dat Henry ons het paleis uit wil hebben. Wat is daar van waar?'

Augustus nam plaats naast Guila en zuchtte uit. 'Ik ben bijna geneigd om te beginnen aan boeken in andere talen.' merkte hij droogjes op, terwijl hij zich op zijn rug in het gras liet vallen en naar de blauwe lucht keek. Gezien hij al zo lang niet meer buiten was geweest, had hij niet doorgehad hoe mooi het weer was. De temperatuur was aangenaam, de zon scheen fel en er was haast geen wolkje aan de lucht te bekennen. 'Kunnen we het ergens anders over hebben? Alsjeblieft?' Augustus had geen pauze genomen om te praten over het besluit van zijn vader. Normaal deed hij er nooit zo moeilijk over. Hij had er vrede mee gehad dat hun vader hen binnen de muren van het paleis wilde hebben, maar hij weigerde om te vertrekken nu zijn broer ziek was. Augustus weigerde om Tobias achter te laten in deze staat, niet als hij er iets kon doen. 'Sorry, ik- ik wil er gewoon niet over praten.'

Guila trok verbaasd haar wenkbrauw op en keek naar haar broer. 'Ik zal er over ophouden. Ik wil gewoon hier niet achtergelaten worden als jullie allemaal vertrekken.' Henry had weinig naar haar omgekeken gedurende haar leven, wellicht toen ze jonger was, maar dat kon ze zich niet meer herinneren. Het zou haar niets verbazen als hij niet eens aan haar had gedacht, terwijl hij zijn beslissing nam. Ze ging ook in het gras naast Augustus liggen en voelde al snel hoe de kittens met de rokken van haar jurk begonnen te spelen. 'Ik zou je kunnen helpen met boeken uit Quandaï,' zei ze stilletjes, terwijl ze op haar zij rolde en naar haar broer keek. 'Mijn moeder sprak dat vroeger met mij en ik heb het steeds bijgehouden.' Het zou goed voelen als ze eindelijk mee kon helpen om iets te vinden voor Tobias. Terwijl ze naar haar broers gezicht keek, bedacht ze opeens iets. 'Het is binnenkort moeders verjaardag! Wat zullen we haar geven?' zei ze, terwijl ze maar net alsof deed dat ze niet ieder moment het paleis uitgestuurd konden worden.

'Niemand zal je hier achterlaten, Guila.' merkte Augustus op wreef door zijn ogen heen. Ze waren zwaar van vermoeidheid. Sinds dat Tobias ziek was geworden had Augustus meer tijd in de bibliotheek gespendeerd dan ergens anders, zijn slaap begon er dan ook aardig onder te leiden - al wilde hij dat natuurlijk zelf niet toegeven. 'Dat zou fijn zijn, ik zal de Septa een aantal boeken naar je vertrekken laten brengen.' Hoe meer mensen meehielpen hoe beter. Zelf sprak hij maar enkele woorden Quandaaïs, lang niet genoeg om boeken te kunnen lezen. Toen Guila over zijn moeders verjaardag begon keek hij op. Augustus zou liegen als hij zou zeggen dat hij het niet was vergeten, maar dat zei hij maar niet. 'Ik weet het niet- misschien schrijf ik een gedicht voor haar als ik er tijd voor heb.' Het mooiste cadeau wat Augustus zijn moeder kon geven was een antwoord op de vraag wat er mis was met Tobias. 'Wat ga jij haar geven?'

Guila keek haar broer met een twijfelachtige blik aan, toen hij vroeg of ze al een idee had voor een cadeau. 'Ik wilde eigenlijk een schilder uit de stad vragen of ze portretten van ons kon maken en wellicht één groot familie schilderij. Maar ik weet niet of het misschien te confronterend voor moeder is, nu met Tobias...' Ze leunde achterover in het gras en staarde naar de lucht. 'Maar een gedicht stelt ze natuurlijk altijd op prijs. Dat weet ik zeker.' Ze glimlachte naar haar broer en bestudeerde zijn gezicht. Ze had altijd erg naar Gus op gekeken en ze had hem ook altijd - naast broer - als vriend gezien. Hij was de rust in de drukte van de vier broers en dat had ze vaak nodig. 'Ik vind het een akelig idee dat we allemaal opgesplitst worden,' bekende ze.

Augustus keek haar aan en knikte. 'Ik ook, maar- nou ja iedereen gaat zijn eigen weg. Iwan is door het dolle heen dat hij eindelijk het paleis mag verlaten van vader... ondanks de omstandigheden natuurlijk.' Zelf wist Augustus nog niet zo goed wat hij over dit alles moest denken, daarom was hij ook erg bedachtzaam met zijn woorden. 'Misschien moeten we er het positieve van in moeten zien. Alles wat we al die jaren niet hebben mogen doen van vader, kunnen we nu wel doen. En ondanks dat de situatie waaronder het heeft moeten gebeuren niet optimaal is, moeten we het misschien maar gewoon accepteren.' Augustus kon er niet veel meer dan dat van maken. Toen één van de kittens met de rand van zijn broek begon te spelen, glimlachte Augustus kort. Hij had er nooit zoveel problemen mee gehad dat ze geen huisdieren mochten hebben in het kasteel. Er was één instantie die hij zich kon herinneren: hij was negen jaar geweest toen hij zijn moeder had gesmeekt of hij een hond voor zijn tiende verjaring mocht hebben. Helaas was er nooit een hond gekomen. 'Hebben ze namen?' vroeg hij uit het niets, waarna hij naar de kittens wenkte.

Guila moest lachen en nam één van de kittens op haar schoot. 'Iwan wacht al zijn hele leven op dit moment. Ik begrijp het wel... Hij is niet het type dat opgesloten hoort te zitten tussen 4 muren.' Het was echter triest dat ze niet met zijn allen het paleis konden ontvluchten, dat ze een deel van de familie achter moest laten als ze met Iwan mee zou gaan. Ze wist niet of ze het aan zou kunnen om zo lang gescheiden te zijn van haar moeder - iedereen wist namelijk dat Willa niet zomaar weg zou gaan zonder haar man. Bij de gedachte aan de koning balde Guila haar vuisten en keek ze stug van Augustus weg. Ondanks dat hij had geaccepteerd dat ze opgenomen werd in de familie was hij nooit een vader voor haar geweest. Bij het noemen van de kittens ontspande ze weer en schudde ze haar hoofd. 'Ze hebben geen namen, maar wellicht is het wel goed om ze er eentje te geven. Ze worden al zo snel groot...' Nadat ze nog een kitten op haar schoot had genomen keek ze haar broer met een kleine glimlach aan. 'Het keukenmeisje heeft weer naar je gevraagd. Oh, en die nieuwe stalknecht ook. Ze durven je niet direct aan te spreken, dus gaat het zoals gewoonlijk weer via mij. Ugh, je moest eens weten hoe ieder persoon in dit paleis wel achter een prins aan zit,' klaagde ze, terwijl ze haar ogen rolden.

Augustus keek naar alle kittens die over het gras heen hobbelde. Hoewel hij gedichten schreef en mensen hem vaak genoeg creatief noemde, had hij geen enkel origineel idee voor de namen van de kittens, behalve namen die afgeleid werden van het uiterlijk van de katten. Er was één zwarte kitten die rond één van zijn ogen een grote, ronde, witte vlek had zitten. 'Je zou hem Spot moeten noemen.' zei hij, terwijl hij naar de kat wees en hem vervolgens optilde om hem op zijn schoot te zetten. Toen Guila begon over het keukenmeisje en een of andere stalknecht fronste Augustus zijn wenkbrauwen. 'Welk keukenmeisje?' mompelde hij, terwijl hij de kitten - die hij zojuist officieel voor zichzelf Spot had genoemd - aaide. 'Zeg ze maar dat ik wel iets anders aan mijn hoofd heb dan een romance op dit moment.' Daarbij had hij nog nooit iets voor iemand gevoeld, in ieder geval niet op die manier. Mensen spraken over verliefdheid alsof het ze iedere dag overkwam, maar Augustus had er nooit echt over mee kunnen praten, over die zogenaamde vlinders in je buik en dat soort dingen. 'Is er niemand in het paleis voor jou? Een kok, of één van die nieuwe adviseurs ofzo?'

Guila moest lachen en rolde opnieuw met haar ogen. 'Dat meisje met het bruine haar en blauwe ogen... Die mooie! Je kent haar wel. En-' Bij zijn volgende woorden zweeg ze en knikte ze begripvol. Natuurlijk had hij er op dit moment geen tijd voor. 'Ik zal het haar doorgeven,' zei ze zacht, waarna ze een hand op zijn schouder legde en er zacht in kneep. Ze gunde het hem zo, vooral nu hij zo hard werkte en er niemand was die hem echt kon laten ontspannen. Bij het horen van zijn woorden moest ze lachen en kamde ze met haar vingers door haar lange haren heen. 'Maak je om mij maar geen zorgen, ik kom wel aan mijn trekken op dat gebied,' glimlachte ze, terwijl ze nadacht over de nieuwe adviseur uit Quandaï en hoe hij de vorige dag nog uit haar kamer was geglipt. Het was niets serieus, maar het was spannend en dat was genoeg voor haar. 'Ik heb jou denk ik genoeg afgeleid... Zal ik met je mee lopen naar de bibliotheek?'

'Ik weet niet over wie je het hebt, serieus niet.' merkte hij op en keek haar aan. Augustus had nooit echt oog gehad voor de keukenmeisjes- of andere meisjes. In ieder geval niet in die zin. 'Ik maak me er ook geen zorgen om, ik weet dat je kan krijgen wie je wilt. Je bent er mooi genoeg voor.' Augustus glimlachte kort naar haar en knikte. 'Ik moet weer aan de slag. Ik wil het boek dat ik momenteel aan het lezen ben nog uit hebben voordat de zon ondergaat. Ik heb echt het gevoel dat er iets in dit boek staat waar ik iets aan ga hebben.' Ditmaal had hij echt hoop dat hij iets zou vinden dat Tobias kon helpen. Met een zucht stond hij op en hield de kitten nog steeds vast. 'Wellicht dat ik hem wel adopteer.' grinnikte Augustus kort en zette de kitten uiteindelijk toch weer op de grond neer. 'Ja, dat zou fijn zijn.' Hij had er nooit zoveel problemen mee gehad als hij alleen was, maar de laatste dagen had hij écht niemand gezien. Normaliter zag hij zijn moeder of Iwan wel enkele malen per dag, maar hij had zich zo afgezonderd, dat er soms dagen waren dat hij de hele dag alleen doorbracht in de bibliotheek.

'Je blijft ook een echte charmeur,' giechelde ze, terwijl ze zacht over zijn wang streelde. Vervolgens stond Guila ook op en haakte ze haar arm in die van haar broer, terwijl ze nog een blik op de kittens wierp. 'Laat het mij maar weten als je Spot wil adopteren,' glimlachte ze vrolijk, 'dan wordt het de bibliotheek kat. Jullie kunnen wel een mascotte gebruiken met jullie harde werk, iemand die jullie kan opvrolijken.' Zo nam ze hem mee naar de bibliotheek toe, waar ze hem een kus op zijn wang gaf en hem nog omhelsde. 'Ik weet zeker dat het je gaat lukken. En ik zal die Quandaïse boeken voor je doornemen en er een verslag van schrijven als ik iets goeds er tussen vind.' Na hem nogmaals een kus te hebben gegeven, draaide ze zich om en liep ze terug naar haar eigen vertrekken.

Nieuw
De afgelopen dagen had Willa haar uiterste best gedaan om maar weinig echt in het paleis te zijn. Ze was uit rijden gegaan of had een bezoek gebracht aan het meer en dan was ze weer in de tuinen te vinden. Adrian was mee gaan rijden en Iwan had haar naar het meer vergezeld, maar het meeste van de tijd dwaalde ze alleen door de tuinen. Ze ging nooit ver weg, voor het geval dat er iets met Tobias zou gebeuren. Bovendien bracht ze hem ook iedere morgen en avond een bezoek. Soms kort, soms lang. Inmiddels waren haar benodigdheden ook verhuisd. Een vertrek vlak bij die van Renee en haar oudste zoon stond al tijden leeg en was ook niet gereed gemaakt voor gasten, maar was dus ideaal geweest voor haar. Het was vreemd geweest om de ruimte nu als haar onderkomen te beschouwen. Het was niet dat het alleen zijn vreemd was, dat was vaak genoeg voorgekomen in de afgelopen 25 lentes, maar de vertrekken van haar en Henry waren nooit veranderd. Ze moest dus wel wennen. Met een zucht pakte ze de lege mand die ze mee genomen had op en plaatste het naast de immense boom. Haar appelboom, ze had hem geplant in de eerste dagen dat ze het paleis ingetrokken waren, stond bomvol rijpe appels. Het was dus wel weer eens tijd dat ze haar oogst zou plukken.

Het had niet lang geduurd voordat Jillian al weer had verlangd naar de vertrouwde omgeving van haar huifkar. Niets voelde goed in hun vertrekken en ze had dan ook de eerste nachten erg slecht geslapen in de veel te comfortabele bedden. Ze lag liever knus in het kleine bedje dat ze hadden gebouwd in hun kar. William stak er altijd met zijn gehele onderbenen uit, maar ze waren er aan gewend geraakt en nu voelde het alsof ze nergens anders meer kon slapen. Ook de sfeer in het paleis had haar de kriebels gegeven en ook de geruchten die rond werden verspreid maakte dat ze snel haar vriendin op wilde zoeken. Het geluk van een koningin als vriendin hebben was dat iedereen altijd wist waar ze zich bevond, dus trof Jillian Willa al snel in de tuinen. 'Heb je nog iemand nodig om de hogere appels te plukken?' kondigde Jillian zichzelf met een glimlach aan, waarna ze naar haar vriendin liep en haar stevig in haar armen trok.

De taferelen van enkele dagen geleden speelden zich nog regelmatig af in Willa's hoofd. Natuurlijk had ze haar gezin wel eens eerder vol emoties gezien. Ze herinnerde zich hoe gebroken Henry was toen Iwone vermoord was. En het stond haar goed bij toen ze Tobias als tiener hadden verteld dat hij nooit echt beter zou worden. Of de tweeling die ze teleur had moeten stellen toen ze dagenlang de tuinen niet in mochten omdat er iemand terwijl ze samen buiten speelden de tuinen in was gedrongen en wel akelig dicht bij hen in de buurt was gekomen. Vooral Augustus was eigenlijk van slag geweest, maar Iwan voelde aan wat zijn broer dwars had gezeten en dus had ze met twee huilende jongens te maken gehad. Ze herinnerde zich Adrian een dag na zijn ruzie met zijn vader. Die blik in zijn ogen kon ze nu pas plaatsen. Maar wat er allemaal tegelijk gebeurd was in die vertrekken was maar moeilijk te verwerken. Willa bekeek haar donkerrode appel en plukte er enkele toen ze plots een stem hoorde. 'Jillian,' verzuchte ze waarna ze de mand weg zette en zichzelf in de armen van haar vriendin liet vallen. 'Wat fijn je te zien,' zei ze met een stem dik van emoties. 'Je ziet er goed uit. Hoe gaat het?'

Jillian omhelsde haar vriendin teder en hield dat een tijdlang vol. Het was weer veel te lang geweest dat ze elkaar niet hadden gesproken. Toen ze haar vriendin los had gelaten, bekeek ze haar bedachtzaam en voelde ze al snel haar hart zakken. 'Ik wou dat ik ook kon zeggen dat jij er goed uit ziet, Jill...' zei ze zacht, terwijl ze naar het bleke gezicht van haar vriendin keek. Ze had altijd het idee gehad dat ze zulke goede vriendinnen waren omdat ze zo eerlijk en oprecht tegen elkaar waren. Al sinds dat ze nog jonge meiden waren. Nu leek het echter alsof- ze wist niet goed hoe ze haar vriendin kon beschrijven. Het was in elk geval niet goed. 'Met mij gaat het prima. William en ik hebben een goede reis hiernaartoe gehad.' Ze begeleidde Willa naar het bankje onder de boom en nam daar plaats. 'En hoe gaat het met jou? En de jongens?' Ze vermeed expres de naam van haar broer. Dat zou een heel ander onderwerp worden, zoals het al jaren was.

Willa had er altijd versteld van gestaan hoe Jillians levens zich uit had gespeeld en ook hoe goed het haar deed. Ondanks dat ze van een soortgelijke leeftijd waren, voelde ze zich altijd zo oud als ze het fitte lichaam van haar vriendin zag en de gezonde blos op haar gezicht. Het leven op een huifkar moest een mens vast erg goed doen. En natuurlijk hielp een stabiele gezinsdynamiek ook. Ze merkte de bezorgde blik van Jillian op, maar had niet de energie om vrolijker te lijken. Ze verbloemde nooit iets bij Jillian. Ze hadden elkaar alles toevertrouwd, altijd al. 'Waar zijn jullie nu ook al weer vandaan gekomen? Ergens in het Zuiden?' Willa hoorde maar al te graag de avonturen van Jillian en haar man. Ze liep met haar mee naar het bankje en zette daar de mand aan de kant. Ze bood er één aan aan haar vriendin en zocht er zelf ook een mooie rode uit. Na de eerste hap voelde ze zich echter meteen lusteloos en staarde ze naar de appel. 'Met de jongens gaat het redelijk. Ik maak me maar wat zorgen om ze. En ze slaan zich er goed doorheen, maar het put hen uit, de sfeer hier en Tobias-' Ze zuchtte. 'Renee is een geweldige steun. Soms denk ik dat ik weer met mijn vriendin van vroeger praat,' vulde ze glimlachend aan. 'Je hebt haar en Eddard vast al gezien?'

Jillian nam de rode appel aan, maar nam er nog geen hap van. Al haar aandacht ging naar haar vriendin, haar uitdrukking en haar woorden. 'We komen inderdaad uit het Zuiden. We wilden Evan en Pippa even bezoeken, gezien het vanaf het Oosten zo makkelijk bereikbaar is. Ik- ik wil Evan graag een beetje in de gaten houden na alles wat er gebeurd is.' Het was erg fijn geweest om haar broer en schoonzuster te zien en daarnaast vond ze het altijd heerlijk om haar oude huis te bezoeken. De koud miste ze echter niet. 'Redelijk? Dat klinkt niet erg overtuigend, Will...' Ze nam een bescheiden hap van haar appel en legde haar andere hand op Willa's schouder. Ze had eerder het idee dat de sfeer Willa uit putte. En Tobias die steeds zieker werd... Ze zag ook wat het met Renee deed, laat staan met haar vriendin. Jillian glimlachte breed bij het compliment over haar dochter. 'Ja, ik heb ze allebei al gesproken en ik heb ook gehoord dat Liam eraan komt. Jij bent ook een geweldige steun voor mijn dochter, Willa, daar ben ik je eeuwig dankbaar voor.'