Vertrekken van Cecilia en Kay

-

Sage stond voor de spiegel en gleed met haar handen langs de zachte stof van haar jurk. Het kwam niet vaak voor dat ze naar zo'n groot feest gingen als nu in het Oosten en ze wilde er dus prachtig uit zien. Met haar moeders jurk als voorbeeld had ze met verschillende stukken stof haar eigen jurk gemaakt en het was bijna een replica geworden. Ze was er dan ook erg trots op en had hem bewaard voor een speciale gelegenheid, zoals deze. 'Mila, mag ik jouw ketting lenen? Die hele mooie die je ooit van moeder hebt gehad?' Ze wist nog goed hoe jaloers ze was geweest op dat cadeau. Terwijl ze een dunne haarband in haar haren stopte, zodat ze geen last zou hebben van haar haren tijdens het dansen, liep ze naar haar zuster toe. 'Denk je dat paar mannen vanavond met mij willen dansen?' vroeg ze benieuwd aan haar zuster, terwijl ze enkele rondjes draaide en de rokken van haar jurk omhoog dansten.

Mila keek op bij de woorden van haar zuster en glimlachte. 'Ik denk dat er wel meer dan een paar mannen met je willen dansen vanavond. Je ziet er prachtig uit.' verzekerde ze haar zus en stond op om tussen haar spullen te zoeken naar de ketting waar Sage het over had. Zelf was ze nooit zo ijdel geweest als haar zusjes. Ze had zich dan ook niet gigantisch opgedoft voor het feest van vanavond. Ze droeg haar bruine krullen vandaag los, in plaats van in de staart of vlecht die ze normaal droeg en ze droeg voor de verandering een jurk. Hij was echter niet zo mooi als die van Sage, maar dat gaf niets: ze gunde het haar zuster om er op haar mooist uit te zien. 'Hier, maar doe er wel voorzichtig mee oké?' Ondanks dat ze de ketting bijna nooit droeg, was ze er wel erg zuinig op. 'Weet jij waar Lena uithangt? Is ze al naar het feest toe?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze zichzelf kort bekeek in de spiegel en vervolgens in een fauteuil ging zitten.

Ze nam dankbaar de ketting van haar zuster over en maakte hem voorzichtig vast om haar nek. Het stond perfect bij haar jurk. 'Bedankt Mila,' glimlachte ze, waarna ze haar zuster een kus op haar wang gaf, en vervolgens weer in de spiegel keek. 'Ik zal er voorzichtig mee doen.' Met een zucht bekeek ze haar lichaam en liet ze haar armen langs haar heupen hangen. Ze had gewild dat ze een meer rond lichaam had, zoals de vrouwen hadden in het Zuiden, en dat dus haar heupen en borsten groter waren. Gelukkig had ze de jurk zo gemaakt dat het nauwelijks op viel. 'Mila, het is echt tijd dat we een man gaan zoeken,' verzuchtte ze, terwijl ze naar haar zuster draaide. 'Het kan toch niet dat we alle drie nog bij onze ouders wonen? Alle vrouwen in ons dorp roddelen erover, terwijl ze allemaal één voor één trouwens, behalve wij.'

Mila keek haar zuster aan vanaf de fauteuil waar ze op zat en begon zacht te lachen. 'Maak je daar nou niet zoveel zorgen over. Je loopt vanzelf een leuke man tegen het lijf.' verzekerde ze haar jongere zus. 'Pap en mam waren ook pas onze leeftijd toen ze elkaar leerde kennen.' merkte ze op. Zelf maakte ze zich daar niet zoveel zorgen over. Ze zou vanzelf wel iemand vinden met wie ze gelukkig zou worden, en als ze niemand zou vinden, dan was het maar zo. 'Ze zeggen altijd dat als je ernaar op zoek gaat, je het nooit vind. Geduld is een schone zaak lieve Sage.' Ze glimlachte kort naar haar en stond vervolgens op, om naar de andere kant van de vertrekken te lopen en de boekenkast te bestuderen. De boeken hadden er al ingestaan voordat ze hier waren gekomen, dus liep ze nieuwsgierig de titels af. Stil zitten had ze nooit lang volgehouden, ze moest altijd iets hebben om te doen. 'Ben je bijna zo ver? Anders is de avond al voorbij voordat we er ook maar aankomen.'

Sage deed haar mantel om en keek haar zuster twijfelachtig aan. 'Maar wat nou als het niet dé man is? Wat nou als-' Ze zuchtte diep en schudde lachend haar hoofd. Ze ging hier veel te veel op door. Bij haar vader moest ze al helemaal niet met zulke verhalen aan komen, maar gelukkig luisterden haar zusters en moeder er wel serieus naar. 'Ik ben klaar. Laten we maar gaan, anders hebben alle mannen al een danspartner.' Ze knipoogde naar haar zuster, kruiste haar arm met de hare en liep zo de vertrekken uit. Regelrecht liepen ze het paleis uit richting het centrum van het feest, waar de troubadour zou optreden. 'Ik vind dat je er ook mooi uit ziet, Mila,' zei ze oprecht, terwijl ze haar blik liet kruisen met enkele mannen. Van mannelijk schoon was er geen gebrek. 'Ik denk trouwens dat Lena er al is met haar vriendinnen.'

'Laten we gewoon plezier hebben vanavond, oké? Die mannen komen wel!' lachte ze en liep met haar zuster richting het feest. De herrie was al van veraf te horen, waardoor Mila direct al minder zin kreeg in deze hele "feestavond". Ze was niet zo van de grote menigten en al helemaal niet als meer dan de helft van die menigte dronken was en nonsens uitkraamde. Bij het compliment van Sage glimlachte ze. Het was nou niet dat ze er zoveel moeite in had gestoken om er mooi uit te zien, maar ze waardeerde het compliment wel. 'Die zal hier inderdaad wel ergens rondlopen. Naya zal ze wel meegesleurd hebben.' lachte ze en keek in het rond. Het was ongelofelijk druk en Mila kreeg het er spontaan benauwd van, maar ze had zichzelf - en Sage - beloofd om te gaan, dus ging ze ook.

Sage merkte de blik van haar zuster op en kneep harder in haar hand. 'Het wordt een mooie avond, dat weet ik zeker,' glimlachte ze, waarna ze moest lachen. 'En ik weet zeker dat pap hier ergens rond loopt om alles in de gaten te houden.' Ze liep voorop door de menigte heen en paste op dat niemand bier of wijn over haar jurk heen zou morsen. Daar was de jurk veel te mooi voor. 'Laten we gaan dansen! Dan zijn we uit de drukte!' Voor het feest was een groot deel van het plein afgezet, zodat de dansende paren genoeg ruimte hadden om te dansen. En als ze met haar zuster zou dansen, zouden vast een hoop mannen komen om een dans te vragen. Als ze in het publiek bleven, dan zou niemand hen op merken. Ze pakte Mila's hand vast en trok haar mee naar de dansvloer.

'Ja, natuurlijk wordt het een mooie avond.' zei Mila bemoedigend, terwijl ze kort naar haar zuster glimlachte. 'Dansen? Moet dat nou echt?' Maar voor ze het wist trok Sage haar al met zich mee de dansvloer op en had ze geen andere keuze om mee te dansen: als ze stil zouden staan, zouden alle andere dansende paren tegen hen aanlopen en die schaamte wilde Mila zichzelf ook graag besparen. 'Pap loert vast rond om te kijken of Lena geen gekke dingen uithaalt met die vriendinnen van d'r.' grapte Mila. Ze was echt een vaderskindje, dat was ze altijd al geweest. Ze hield van de natuur, de bossen en de dieren en toen ze klein was, wilde ze altijd met haar vader mee het bos in. Dan vertelde hij haar over de planten die er groeide en de dieren die er woonde. Als ze heel veel geluk hadden, en heel stil waren, kwamen ze wel eens een hert tegen. Dat waren de dagen waar ze het meeste van genoot: gewoon met haar vader, uren lang stil zitten in het bos, wachtend tot ze dieren zouden zien.

'Ja, dat moet echt,' lachte Sage, terwijl ze haar mee nam naar de dansvloer en daar begon te dansen. Ondertussen keek ze benieuwd om haar heen naar de andere dansende paren. Ze zag vooral erg veel soldaten die vrouwen hadden gevraagd om te dansen. In het dorp kwam het ook veel voor dat mannen in dienst gingen en de vrouwen achter bleven. Het was altijd zo'n romantisch gezicht als de man weer terug keerde en ze elkaar in de armen vielen. Dromerig danste Sage verder, terwijl ze haar ogen sloot en haar armen boven haar hoofd hief. 'Ik vrees dat hij ons ook in de gaten houdt,' glimlachte Sage zwakjes. Ze wist nog goed hoe ze enkele maanden geleden door haar vader was betrapt met een jongen achter de stallen. Vanaf dat moment had ze er nooit meer zomaar met een jongen vandoor durven gaan. 'Die troubadour is wel een knappe man, niet waar?'

'Jou misschien, hij heeft geen reden om mij in de gaten te houden.' grinnikte ze. Wat dat betreft kon Mila een stuk beter overweg met haar vader dan haar moeder. Ze vertelde hem dan ook veel meer dan ze haar moeder deed, al vond ze het soms heerlijk om met haar moeder te praten over "vrouwen" dingen. Bij Sage' haar vraag wierp Mila een blik op de man die een eindje verderop stond en haalde haar schouders op. 'Gaat wel.' antwoordde ze terug en begon te lachen. 'Volgens mij is onze smaak in mannen nooit hetzelfde geweest.' gniffelde ze en leidde hen naar de rand van de dansvloer toe. 'Ik zal het mijn persoonlijke doel maken om vanavond een man te vinden waar je mee kan dansen.' besloot ze ter plekke en begon rond te kijken. 'Dan hoef je mij de dansvloer niet meer op te sleuren.'

Sage rolde lachend met haar ogen en haalde haar schouders op. 'Ik kan er niets aan doen dat hij me altijd op slechte momenten betrapt,' grinnikte ze, terwijl ze met haar heupen rolde en weer haar ogen sloot. De muziek was anders dan in haar woonplaats, maar gelukkig net zo dansbaar. 'En dat zal ook nooit hetzelfde worden. Ik heb werkelijk nooit meegemaakt dat jij mij een knappe man aan wees.' Sage was altijd diegene van de drie geweest die veel bezig was met mannen en relaties. Plotseling werd ze meegenomen door haar zuster naar de rand van de dansvloer en keek ze haar vragend aan. 'Ik wens je veel succes,' grinnikte Sage, terwijl ze keek naar de vele paren die al aan het dansen waren. Ze wist dat ze het typische uiterlijk had van een Halley en vaak had ze gedacht dat dat mensen misschien wel af schrok. 'En met wie ga jij dan ondertussen praten? Ik wil je niet alleen achter laten...'

'Oh ik vind wel iemand.' verzekerde ze Sage met een grijns. Ze zou haar vader wel opzoeken en ervoor zorgen dat zijn aandacht niet zo gefixeerd was op haar zusjes: zij mochten ook een leuke avond hebben, zonder dat hun vader hen op de vingers zou tikken. ‘Als je met mij blijft dansen komt die leuke man echt niet hoor!’ grinnikte ze. ‘Daarbij weet ik zeker dat er nu minstens tien mannen naar je kijken, maar je niet mee ten dans durfde te vragen.’ Sage was altijd het middelpunt geweest van vele dingen. In hun dorp kreeg ze alle aandacht van het mannelijk schoon die ze wilde krijgen en Mila gunde haar dat ook. Zelf had ze er niet zoveel behoefte aan, ze gaf er veel minder om dan Sage, dus ze vond het ook prima om de avond door te brengen met haar familie.

'We zullen zien of er iemand komt.' Sage glimlachte terug naar haar zuster en wilde net verder reageren, toen er plotseling rook hun kant op kwam. Er was een korf met hout aangestoken, zodat ze warm zouden blijven gedurende de latere uren. Onmiddellijk brak Sage in een hoestbui uit en voelde ze hoe haar luchtpijp dicht geknepen werd. 'Ik- ik ben zo terug.' Ze kneep even geruststellend in haar zusters hand en haastte zich vervolgens door de menigte heen, ver weg van de rook met een hand voor haar mond. De rook en de inspanning die ze had geleverd tijdens het dansen hadden haar kortademig gemaakt en ze wist uit ervaring dat ze ver weg van vervelende stoffen moest gaan om het te bestrijden. Eenmaal buiten de menigte boog ze voorover en hoestte ze hard, terwijl ze probeerde op adem te komen. Al sinds ze klein was, had ze last van zulke aanvallen. Ze gingen uiteindelijk altijd over, maar het beperkte haar soms erg in het dagelijkse leven.

Brayden had zich expres wat aan de zijlijn van het feest gehouden. Hij had Flynn al zien flirten met een meisje. Ook Levi had hij laatst nog ergens gezien, maar die was hij inmiddels alweer uit het oog verloren en Iwan en Nadine hadden lachend op de dansvloer gestaan. Hij was blij dat ze zich zo vermaakte. Na een tijdje werd zijn blik getrokken door een blond meisje dat zich luid hoestend losmaakte van de drukte. Fronsend liep hij op haar af, hij wilde er zeker van zijn dat het wel goed met haar ging. 'Hé, gaat het?' vroeg hij, terwijl hij een hand op haar schouder legde. 'Sage?' Hij had haar helemaal niet herkend en hij kende haar dan ook niet erg goed, maar hij herkende haar van gezicht en wellicht dat hij vroeger wel eens met haar had gepraat.

Sage steunde met haar handen op haar knieën en voelde hoe ze langzaam weer wat zuurstof binnen kreeg. Inmiddels was het voor haar ogen gaan draaien en had ze niet eens door dat er iemand naast haar stond. Toen ze weer krachtig genoeg was om recht op te staan, spuugde ze het beetje slijm uit dat ze in haar mond had en veegde vervolgens haar lippen met haar hand af. Pas op dat moment besefte ze dat iemand zijn hand op haar schouder had gelegd en geschrokken draaide ze zich om, zodat de hand van haar af gleed. Ze bestudeerde zijn gezicht enkele seconden en voelde vervolgens hoe ze ontspande. Ze kende Brayden vaag, maar wist dat hij geen slechte bedoelingen met haar had. Beschaamd veegde ze zo onopvallend mogelijk haar hand af aan haar jurk en probeerde ze met haar andere hand haar haren te fatsoeneren. 'Ik had me verslikt,' loog ze met een kleine glimlach, waarna ze haar jurk recht trok. Niemand hoefde te weten dat ze zulke aanvallen vaker had. Het had al eerder veel mannen af geschrokken. 'Het- het gaat wel weer. Brayden, toch?'

Dat hij haar kende, betekende natuurlijk niet dat zij hem ook kende. 'Ja, nee sorry- Brayden, inderdaad.' zei hij en keek haar aan. 'Weet je het zeker? Kan ik misschien iets te drinken voor je halen?' vroeg hij, nog steeds ietwat bezorgd. Hij mocht dan geen chirurgijn zijn, of veel verstand hebben van medicijnen en dat soort dingen, maar het zag er niet uit alsof ze zich "gewoon verslikt" had. Desalniettemin zei hij er niets over; als ze beweerde dat ze oké was, zou hij dat niet in twijfel trekken, dat waren mijn zaken helemaal niet. 'Wat een drukte hè?' begon hij uiteindelijk maar, om de ongemakkelijke stilte te vermijden en ging tegen het muurtje aan staan waar ze naast stonden. Zelf had hij nog een mok met drinken in zijn handen, dus dronk hij daar wat van.

Sage glimlachte en knikte. 'Wat water zal wel fijn zijn,' mompelde ze met hese stem, waarna ze plaats nam op het muurtje dat dichtbij stond. Haar aanvallen waren al als klein kind ontstaan. Als ze ziek was of als ze in contact kwam met rare stoffen, dan ontstonden zulke aanvallen. In het dorp had ze er weinig last van, maar als ze eens naar de grotere steden ging of bij feestjes gebeurde het zo nu en dan. 'Het is inderdaad druk,' zei ze oprecht, waarna ze moest lachen. 'Maar ik kom uit een dorp, dus ik vind een groep mensen al snel groot.' Zijdelings keek ze hem zonder schaamte aan en liet haar ogen over hem heen glijden. Ze kon slecht plaatsen waar ze hem van kende. Ze wist in elk geval dat hij geen familie was, maar dat hij op de een of andere manier wel bij het leger was betrokken. Maar aan zijn kleding was te zien dat hij ook weer geen soldaat was. 'Ik zie je vaker bij feestjes,' besloot ze uiteindelijk dus maar te zeggen, terwijl ze hem nieuwsgierig aan keek. 'Waarom ben je er steeds?'

Brayden kwam al snel terug met een mok water en overhandigde deze aan haar. 'Ik ben opgegroeid op een boerderij.' vertelde hij. 'Dus ik ben deze grote massa's ook niet echt gewend. Het is dat mijn ouders ons altijd naar dit soort gelegenheden meenemen.' Brayden nam zelf nog een slok van zijn wijn. 'Mijn moeder is de zus van Evan en Henry- de heer van het Zuiden, en de koning.' begon hij. 'Ze voelt zich nog steeds verplicht om hier naartoe te komen en haar gezicht te laten zien, ondanks dat wij compleet buiten de adel zijn opgevoed. Daarbij vind ze het ook fijn om iedereen weer te zien en daar zijn dit soort gelegenheden ideaal voor. En mijn vader is de broer van de koningin.' Hij sprak nooit zo over zijn ouders, hij zag ze nooit als de broer en zus van de adel, maar dat waren ze wel. 'Jij bent de dochter van Cecilia Halley... toch?' Zijn moeder had hem altijd geleerd hoe de stambomen in elkaar zaten toen hij klein was.

Sage glimlachte dankbaar naar hem en nam de mok water van hem over. Het koele water verzachtte haar keel en zorgde ervoor dat ze minder hees was. Toen hij vertelde wie hij precies was, trok ze verbaasd haar wenkbrauwen op en bekeek ze hem kort met hele andere ogen. Ze wist dat hij op een of andere familie ook bij de adellijke families hoorde, maar niet in dusdanige zin. Zelf had ze nooit les gehad in zulke zaken en de officiële stambomen. Haar ouders hadden dat nooit nodig gevonden, vooral haar vader hield er niet van. 'Klopt... we zijn het donkere gedeelte van de adellijke familie,' zei ze zachtjes met een kleine glimlach. Iedereen wist wat er met de Halleys was gebeurd. Ze hadden er geen geweldige reputatie op nagehouden. 'Ik ben blij dat ik dus niet de enige ben die overweldigd is door dit spektakel,' glimlachte ze, waarna ze de mok naast haar op het muurtje zette. 'Waarom ben je niet bij je familie? Zijn ze allemaal aan het dansen?'

'Het donkere gedeelte?' herhaalde Brayden verbaast. 'Zo heeft mijn moeder het me nooit geleerd.' grinnikte hij. Hij wist wel wat de stand van zaken waren geweest toen Henry de troon overnam, maar zijn moeder had nooit een slecht woord gerept over de Halley's, in ieder geval niet over de moeder van Sage of William. 'Oh, die lopen overal en nergens rond.' lachte hij. 'Het is nogal moeilijk om ze allemaal bij elkaar te houden, ieder is zijn eigen ding aan het doen.' Het kon ook niet anders gezien ze met zoveel waren, daarbij vond Brayden het niet erg dat hij gewoon zijn eigen gang kon gaan. 'En jij dan? Waar zijn jou zusters?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij wist dat ze twee zussen had, maar hij had geen idee hoe ze heette en hoe ze eruit zagen. Wellicht als hij ze zou zien dat hij het zich zou herinneren.

'Niet iedereen is zo vrijgevig als je moeder. Vooral de lagere edelen kunnen zich niet over de gebeurtenissen van jaren geleden stappen,' verzuchtte ze, terwijl ze het water in haar mok liet rond draaien en vervolgens nog paar slokken nam. Oom William had het geluk dat hij getrouwd was met de zuster van de koning, maar haar moeder was samen met een eenvoudige paleisknecht. Dat werd niet altijd als goed beschouwd. 'Ik denk dat Mila met mijn vader is en Lena met haar vriendinnen en- Wacht, Robyn is jouw zusjes, niet waar?' Als vanzelf viel alles op zijn plaats en glimlachte ze dromerig. 'Het lijkt me geweldig om zoveel broers en zusters te hebben.' Ondanks dat ze dol was op haar zusters had het haar altijd leuk geleken om een broer te hebben. Ze zette haar mok op het muurtje en sprong er voorzichtig vanaf, zodat ze haar mooie jurk niet zou beschadigen. 'Heb je al gedanst vanavond?'

'Ach, daar moet je niet naar luisteren.' grinnikte hij. 'Ze zijn niet voor niets de lagere adel.' Hij had nooit wat gegeven om titels en privileges. Ieder mens was hetzelfde gebouwd en zat hetzelfde in elkaar, alleen omdat ze een andere achternaam hadden, hadden ze ineens macht. Het was onzin als je het aan Brayden vroeg, maar het was het systeem en daar had hij niet veel over te zeggen. 'Ja klopt. Die moet hier ook ergens rondlopen.' lachte hij. 'Het klinkt leuker dan het is.' grapte hij. 'Nee hoor, ik ben erg blij met al mijn broers en zussen, of zij ook blij zijn met mij is natuurlijk de tweede vraag.' Hij wist dat hij soms nogal de bemoeial kon uithangen, maar uiteindelijk zouden ze realiseren dat hij het alleen maar voor hen deed. 'Eventjes, met mijn zuster.' grinnikte hij en keek haar even aan. 'Maar als je nog een dans wilt wagen, zeg ik daar geen nee tegen hoor.'

Met een brede glimlach keek ze Brayden aan en trok ze hem aan zijn hand van het muurtje af. Haar andere hand legde ze op zijn schouder en zo danste ze langzaam. De muziek van de troubadour was vanuit hun plaats nog goed te horen en gezien Sage geen zin had om opnieuw een hoestaanval te krijgen, besloot ze om aan de rand van de menigte te blijven. 'Hoezo zouden je broers en zusters niet blij met je zijn?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze hem nieuwsgierig aan keek. Ze wist niet precies waarom ze niet eerder interesse had getoond in de andere adellijke leden. Misschien had ze gedacht dat ze haar ''anders'' zouden behandelen door het verleden. Ze had het advies moeten opvolgen van haar zuster. 'Vertel eens over je dorp. Jouw ouders nemen mensen aan die geen werk kunnen vinden, niet waar?'

Brayden moest lachen om haar woorden en haalde zijn schouders op. 'Ze vinden dat ik me teveel met ze bemoei.' Nu moest hij er misschien om lachen, maar eigenlijk vond hij er weinig grappigs aan. Dat wilde hij echter niet laten zien naar buiten toe, dus deed hij er altijd erg luchtig over. 'Mijn grootouders woonde in de boerderij waar wij nu wonen. Mijn ouders hebben het uiteindelijk over genomen en het flink uitgebreid.' vertelde hij en glimlachte bij de gedachten aan zijn thuis. Bij haar woorden knikte ze. 'Er moet zoveel gedaan worden op de boerderij. We hebben paarden, maar ook geiten, kippen en varkens en daarnaast hebben we natuurlijk de gewassen waar gewerkt moet worden. Genoeg werk dus, en waarom geen baan geven aan de mensen die nergens anders aan worden genomen.' Hij vond het een mooi doel van zijn ouders en hij was er dan ook meer dan trots op. Plots werd zijn aandacht getrokken door iets in de verte. De menigte om hen heen leek ineens stil te staan en hadden hun blik allemaal op iets gericht. Toen zag Brayden ook wat er aan de hand was. 'Sorry, ik moet mijn familie opzoeken.' verontschuldigde hij zichzelf, waarna hij zich door de menigte heen baande, op zoek naar zijn ouders en broers en zussen.