De gastvertrekken

Guila had niet lang haar blik op de Koningin en haar vriendin laten hangen. Ze zag er mooi uit, zoals gewoonlijk, maar haar uitdrukking was atypisch. Ze kende Sibel als zo zelfverzekerd. Nu leek ze echter onzeker. Guila gebruikte tevens al haar aangeleerde etiquettes uit haar leven in het paleis om juist stellig over te komen in haar gesprek met de Koningin. 'Dan wordt het de gallerij,' bevestigde Guila met een korte glimlach, terwijl ze de twee wachters volgde door de gangen heen. Ze was voor de eerste momenten stil, tot Sibel de stilte doorbrak. 'Onze zoons hebben een keuze gemaakt en ze zullen allebei met de gevolgen moeten leven,' begon Guila op diplomatieke en zachte toon. Ze wilde niet dat iemand anders hun zou horen praten. 'Maar Matheo's keuze om te kiezen waar hij wilde herstellen werd hem afgenomen. Ik had mijn zoon, nadat ik eindelijk met mijn eigen ogen zag dat hij nog leefde, mee genomen naar huis. Hij is ernstig gewond, hij heeft veel kracht verloren en hij wil weer een band opbouwen met zijn vader.' Ze ging een bocht om en keek niet om, zodat ze niet wist welke blik de Koningin droeg. 'Jullie hebben dat van hem weggenomen.' Ze sprak expres in meervoud. Ze wist dat de Koning en Koningin in meerdere vergaderingen dit vast afgesproken hadden.

Sibel hoorde dat de bewaking achter hen ook mee schuifelde op een afstand. Normaliter waren er niet zo veel wachters aanwezig. Ze vond het dan in sommige delen van het paleis ook makkelijker om te vergeten dat ze altijd scherp in de gaten werd gehouden. Met het grootse feest en de vele extra gasten die ze binnen hun muren hadden, was er vol op de bewaking in gezet. Sibel had het maar moeten accepteren. Ze keek zijdelings naar haar vriendin toen ze haar even formele toon en uitspraak hoorde. Dit was eerlijk gezegd niet het soort gesprek dat ze hoopte te hebben met haar vriendin, maar ze hoorde vervolgens toch meer van wat Guila echt voelde en dacht. Ze vertraagde haar pas niet, maar liet de stilte kort tussen hen groeien voor ze antwoord gaf. 'Het was ons niet geoorloofd een andere keuze te maken, niet met de timing. Er was geen garantie dat het veilig zou zijn voor jouw zoon om naar het Noorden te reizen, noch leek mijn familie er erg op gesteld hun welkom te verlengen.' Sibel wist dat ze in principe, als Koningin, geen verklaring verschuldigd was. Haar beste vriendin verdiende alleen wel meer dan een verklaring. 'Uiteindelijk zijn deze keuzes wel weer gevolgen van de keuzes van onze beide zoons,' zei ze nog met een frons. Silvester zou hier ook niet ongeschonden uit komen. Niet als het aan de Raad lag en dat maakte Sibel eveneens bezorgd. Moest en kon ze nog iets voor haar jongen doen? Ze zag dat ze de galerij bereikten en de deuren voor hen open gehouden werden. Sibel hield een hand op om Guila eerst te laten gaan.

Guila liet de stilte tussen hun in vallen tot ze de galerij in de verte zag opdoemen. In haar bezoeken aan haar vriendin had ze vele uren tussen de prachtige beelden, wandkleden en schilderijen rond gelopen. De collectie van haar ouders' voorouders in Evenfall was ook altijd indrukwekkend geweest en ze had er graag tijd doorgebracht als jonge meid en vrouw. Nu voelde de plek echter dubbel en met een zwaar hart betrad ze als eerste de gallerij. Vervolgens hoorde ze hoe Sibel haar volgde en hoe de deur achter hun dicht viel. Ze twijfelde er niet over dat er om elke hoek desondanks wachters waren die hun scherp in de gaten hielden. 'Wij hadden al het vervoer al geregeld toen we plots hoorden dat we op order van de Troon naar Myr moesten reizen. Maak het niet alsof jij ons een gunst hebt gedaan,' wierp Guila tegen met een scherpte dat haar verbaasde. 'Jullie waren bang voor een schandaal. Dat Matheo zou praten en zijn kant van het verhaal zou vertellen in het kamp.' Ze was stil gestaan voor een portret van de voorouders van Sibel. Beschaamd keek ze weg: ze hoorde zich niet zo te gedragen tegenover haar vriendin en bovenal Koningin. Haar leven, haar hele familie had ze te danken aan haar vriendin en haar echtgenoot. Maar ze zou het niet accepteren dat haar zoon gebruikt werd voor politieke redenen. 'Je had mij alleen kunnen uitnodigen. Je weet dat ik was gekomen, sowieso voor de festiviteiten, en dan hadden we een oplossing kunnen vinden. Voor de jongens.'

Sibel bezocht de gallerij graag voor een moment van rust. Het paleis had altijd al een indrukwekkende gallerij gehad sinds haar ouders zetel hadden genomen in Myr. Ze hadden kunstwerken uit de regio's waar zij opgegroeid waren naar Tarth laten brengen en hier tentoon gesteld. Het was nog steeds grotendeels dezelfde collectie. Sibel liep om een gewoven kleed heen zodat ze verder weg waren van de deuren en de ramen en zo hopelijk minder goed te horen waren. Geschrokken keek Sibel opzij naar Guila toen ze haar plots felle woorden hoorde. Dat was ze niet gewend van haar vriendin, maar vond haar stalen uitdrukking terug en liet de kritiek over zich heen komen. 'Er is geen oplossing, Guila, enkel het vermijden van te veel schade. Mijn familie in Haudan wantrouwt mij en wie weet hoe Quandaï zal reageren op het feit dat er soldaten, onze zoons, achter hun mannen aan zijn gegaan. Of het nou smokkelaars waren of niet en of ze nout iets illegaals deden of niet, Quandaï zal er veel aan doen om Matheo Barnes en een prins van Tarth tot schuldigen te maken. Zou het hun niet mooi uit komen? Denk je echt dat Matheo geen gevaar liep na zijn stunt van jaren geleden? Nu jouw schoonzus terug is? En nu Silvester zo idioot is om een aanzoek te doen aan de dochter van een verbannen Quandaise prins?' Sibel merkte dat haar toon lang niet meer zo even en zakelijk was als voorheen. Het voelde zoals het gesprek dat ze met Silva had moeten hebben. Hij zag het grotere plaatje simpelweg ook niet. Sibel zuchtte en hield snel een hand op. 'Ik weet dat jouw zoon niet degene zal zijn die zijn verhaaltje zal verspreiden, maar er zijn anderen die dat wel zullen doen. We konden het ons niet nu veroorloven en je weet dat dat om onze huidige status gaat. Na het jubileum zullen we jullie helpen naar het Noorden te reizen.'

Guila's uitdrukking veranderde niet, maar van binnen was ze van zichzelf geschrokken. Eerder waren het vooral Flynn en Robyn geweest die hun meningen luid hadden verkondigd binnen de muren van hun eigen vertrekken. Guila was vooral veel bezig geweest met de zorg voor haar zoon. Hij had bijna weer als zijn jonge zelf geleken als hij zich weer eens had bezeerd of met de verkeerde mensen ruzie had gemaakt. Matheo was altijd wel met nieuwe wonden thuis gekomen. In dat opzicht leek hij erg op zijn vader. Toen Sibel eindelijk op haar reageerde, schudde ze zichzelf los uit haar herinneringen en keerde ze zich weer richting haar vriendin om. 'Zijn aanwezigheid hier lost ook niets op,' wierp Guila terug. 'De jongens hebben gedaan wat ze hebben gedaan en we zullen met de consequenties moeten leven. Het zal niet lang een geheim blijven, en, bij de Goden, het is een illusie om te denken dat jouw familie niet weet wat er is gebeurd en dat de rest van Tarth er niet snel genoeg achter komt.' Guila keek wantrouwend over haar schouder en stapte vervolgens dichter naar Sibel, haar Koningin en vriendin, toe. 'Ik heb jarenlang Quandaï gevreesd, maar nooit zoveel als dat jij en jouw raad hebben gedaan en nog steeds doen. Ze zoeken simpelweg weer een manier om ons land te teisteren en onze zoons hebben daar een oplossing voor gegeven.' Ze legde haar handen in elkaar en plaatste deze op haar rug. 'Iker en Robyn hebben al eerder geleden door jouw onvermogen om harde beslissingen te maken ten overstaan van Quandaï. Nu laat je jouw eigen zoon in een val lopen door een huwelijk met die prinses. Jouw zoon heeft daarbij ook mijn zoon overtuigd om- om zijn wachter te spelen. Ik sta het niet toe dat jij en jouw zoon Matheo en mijn familie hier verder in mee gaan sleuren. Matheo zal Silvester niet meer zien en vice versa. En het moment dat deze festiviteiten eindigen, vertrek ik met mijn familie definitief uit dit paleis.'

Sibel had zich al niet erg zeker gevoeld, maar merkte dat ze nu meer uit haar doen raakte. Ze moest wel toegeven dat ze het niet gewend was op deze manier aangesproken te worden door haar vriendin. Ze probeerde zichzelf er aan te herinneren dat het een logische reactie was en dat het Guila natuurlijk aan het hart zou gaan. Ze gaf haar dan ook de tijd om haar zegje te doen en luisterde naar wat ze zei ondanks de kritiek die ze in de woorden hoorde. Sibel gaf niet veel mensen die mogelijkheid en ze deed haar best haar oordeel voor zich te houden. Maar uiteindelijk ging dit ook haar aan en was ook haar zoon hier bij betrokken. 'Guila, dat is niet nodig,' zei ze nog waarschuwend toen de beschuldigingen naar Silvester geuit werden. Het was wat haar betrof niet eerlijk dat Guila deed alsof Sibel nooit of altijd te laat iets had gedaan voor haar gezin. Bovendien was dit precies wat iedereen zou willen doen: om een schuldige aan te wijzen. Dat had de Raad ook gewild en Sibel had het niet toegestaan dat een van de twee jongens tot schuldige gemaakt werd. Dat was alleen maar de meest makkelijke en luie oplossing en zou volgens haar niet eens werken. Het was echter het laatste dat echt de woorden uit haar mond namen. Stil keek ze Guila aan, maar knikte uiteindelijk. Ze was het er mee eens dat Matheo en Silvester beter hun vriendschap op een afstand verder konden zetten, maar ze had niet zo iets drastisch voor willen stellen. Tevens had ze verwacht dat het haar vriendschap met Guila zou beslechten, vooral als ze haar vriendin zelf moest overtuigen, maar nu leek het meer in te houden. 'Mijn Raad zal bepalen wanneer jouw familie na de festiviteiten kan vertrekken, maar de weg zal jullie niet belemmerd worden,' zei ze kort terwijl ze al een stap naar achteren deed. Sibel hield Guila's blik nog vast ondanks de afstand tussen hen en de moeheid die ze plots voelde. 'Het spijt mij dat het op deze manier loopt, maar ik kan het je als moeder niet kwalijk nemen.'

Guila bleef de blik van haar vriendin vast houden, net zoals haar Koningin ook deed. 'Het spijt mij ook dat het zo loopt en heeft gelopen,' reageerde ze mat, waarna ze het oogcontact verbrak en vermoeid langs haar voorhoofd wreef. Sinds het nieuws over Matheo en Silva had ze geen enkele nacht goed geslapen. 'Ik wil jouw zoon niet de schuld geven,' zei ze uiteindelijk met spijt, nadat ze haar eerdere woorden had overdacht. Het waren simpele woorden uit woede geweest, al was ze bang dat ze het op dat moment wel echt gemeend had. 'Ze hebben samen het plan bedacht en zijn op pad gegaan om zich aan óns, hun ouders, te bewijzen. Ik zou eerder de schuld bij mezelf en Flynn moeten neerleggen.' Ze was naar één van de sierlijke fauteuils gelopen, eentje die precies uitzicht had op een prachtig kunstwerk, en nam er met een zucht plaats. 'Ik wil niet onredelijk doen. Ik- Het is geen excuus, maar soms denk ik nog steeds dat Matheo zo door mijn vingers weg kan glippen. De angst die ik voelde toen we hoorden dat hij gewond was geraakt-' Ze slikte en keek van haar vriendin weg. 'Dit is hoe mijn ouders zich altijd hebben gevoeld over mijn oudste broer. En over mij tijdens mijn reis naar Quandaï. De dagelijkse angst en onzekerheid die ik heb over Arlo en zijn reizen en datzelfde zal jij vast ook hebben bij jouw zoons en dochter.' Ze liet haar blik af dwalen naar de andere schilderijen en herkende er één van een schilder waar ze als jonge vrouw veel van had gehouden. Ze had haar vader kunnen overtuigen om het schilderij aan haar vriendin Sibel Alba bij haar kroning te geven, ondanks dat ze alles in het Westelijke paleis zou gaan bezitten. 'Maar ik sta achter mijn woorden over Matheo en Silvester. Het zou goed zijn voor ze om eens niet al hun aandacht en tijd aan elkaar te besteden en elkaar een tijd niet te zien.'

Sibel had gedacht dat het gesprek hiermee afgelopen was en ze maar moest accepteren dat ze niet in zou kunnen praten op haar vriendin. Ze keek dan ook afwachtend toe toen Guila niet direct weg liep, maar door sprak. Ze voelde dat een iet wat opgeluchte zucht haar mond verliet. Het zou haar wel degelijk pijn hebben gedaan als ze het hier bij hadden gelaten. Sibel waardeerde juist haar vriendschap met Guila omdat ze zelfs moeilijke onderwerpen niet uit de weg gingen en die hadden ze genoeg gehad in de jaren dat ze elkaar kenden. Ze liep naar de fauteuil waar Guila was gaan zitten en nam plaats op de stoel ernaast. 'Het is niet makkelijk,' zei ze kort. Ondanks dat de schilderijen Guila's aandacht hadden getrokken, was Sibel naar haar vriendin gedraaid om haar gezicht te bekijken terwijl ze zo eerlijk sprak. 'Onmogelijk zelfs,' voegde ze er met een trieste glimlach aan toe. 'Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als we een bericht hadden ontvangen dat Silvester zo gewond was geraakt, maar ik heb er veel van wakker gelegen 's nachts.' Ze maakte haar zin niet af maar knikte naar Guila. 'Silva zal druk zijn met zijn verloofde en bovendien heb ik van hem opgevangen dat jouw zoon niet erg blij was met zijn relocatie naar Myr. We hoeven misschien niet veel te doen om dat te bewerkstelligen. En wellicht is dat beter. Ik heb het idee dat onze beiden jongens liever het tegenovergestelde doen van wat wij ze zeggen.' Ze had veel met Liam besproken hoe ze Silva nog verder aan konden sturen, maar die sturing had inmiddels zo vaak averechts gewerkt dat ze niet wist wat ze nu nog moest doen. Sibel schoof dichter naar haar vriendin en legde een hand op haar bovenbeen. 'Maar ik wil ook niet dat ze vergeten wat voor vriendschap ze hebben. Matheo heeft het leven van mijn zoon gered en uiteindelijk heeft Silvester jouw jongen naar Haudan terug weten te brengen.'

Guila was opgelucht dat ze het verhitte gesprek van eerder om had kunnen gooien. Hun vriendschap was te sterk om dat door zo'n argument te laten verpesten. 'Ik ben blij dat Silvester niet ernstiger gewond is geraakt. Hij zal jouw raad kunnen spreken en hopelijk kan het daarna allemaal in de doofpot gestopt worden.' Dat was maar een loze hoop, want er was teveel gebeurd, maar wie weet zouden de festiviteiten de aandacht wat laten verschuiven. Guila keek pas bij de laatste woorden van Sibel op. Ze legde haar hand op die van haar vriendin en kneep er stevig in. 'Ik ben blij dat hun vriendschap zo sterk is dat ze zoveel voor elkaar over hebben. Ik ben bang dat die vriendschap ze al snel weer bij elkaar probeert te krijgen.' Ze keek haar vriendin even samenzweerderig aan. 'Matheo heeft echter ook een vrouw ontmoet. En hij moet lang revalideren. Hopelijk houdt dat hem in het kamp en zal Silvester druk zijn met zijn huwelijk. En mogelijke taken in het paleis...?' vroeg ze benieuwd.

Sibel hield de hand van Guila even stevig vast. Ze had haar Goden al bedankt voor de gezonde staat waarin haar zoon thuis was gekomen. Toch wist ze dat het ingewikkelder was dan dit. Wat Silvester ook tegen de Raad zou kunnen zeggen, verwachtte Sibel dat ze toch echt hun eigen plan zouden trekken. Het werd steeds moeilijker te voorspellen wat ze zouden doen. Na al die jaren had ze gedacht een hechtere band te krijgen met de verschillende leden, maar het was niet zo simpel verlopen. Vooral niet als het om haar familie ging en de verantwoordelijkheid die ze daar bij droeg in tegenoverstelling van het Koningin zijn. 'Er is nog geen besluit genomen over zijn volgende taken of verantwoordelijkheden,' zei ze kort. Niet zo zeer omdat ze het niet wilde delen, maar omdat ze het echt niet wist. 'Hij heeft zelf uitgesproken naar Tyrosh te willen met de prinses,' vertelde Sibel toen. 'We zullen hem waarschijnlijk die keuze moeten ontnemen.' Dat had ze al half besproken met haar man. Hij leek gelukkig er hetzelfde over te denken. Weer zuchtend schudde ze haar hoofd en klopte zacht op Guila's hand. 'Vertel me eens over je andere kinderen. Hoe gaat het met hen? Arlo is al lang op reis niet?'

Guila knikte begripvol over de prins. Ze had zo'n idee hoe haar vriendin en haar man hadden gereageerd over de capriolen van hun zoon. 'Naar Tyrosh?' vroeg ze verbaasd. 'Zouden jullie dat zien zitten? En- en hoe denken Celine en Iker hierover?' Ze was benieuwd naar de loop van de gebeurtenissen van het jongen koppel. 'We hebben al enkele weken niets meer van hem gehoord. Ik- ik heb het niet aangedurfd om hem te schrijven over Matheo. Dan zou hij meteen teruggekeerd zijn.' Ze pakte Sibels hand vast en keek haar opgewonden aan. 'Arlo is verliefd. Hij heeft zijn liefde net voor zijn reis verklaard aan Nuria, de kleindochter van Ren. Ik had gehoopt dat ze meer tijd hadden om hun gevoelens verder te ontdekken.' Ze zuchtte zacht. 'Roshan is hard aan de weg aan het timmeren met haar werken. Leona helpt mij veel in het kamp en- en probeert haar draai in het leven te vinden. Ze blijft van die verschrikkelijke nachtmerries houden.' Teleurgesteld schudde ze haar hoofd als ze dacht aan het moment dat Leona en Roshan plots op de stoep stonden. 'Mijn dochters zijn samen naar Haudan gereisd, achter ons aan. Je zult vast een idee hebben hoe ik daar over denk.' Nogmaals schudde ze ongelovig haar hoofd. 'Maar hoe is het met jouw kinderen? Muriel en Willem? En hoe is het met jou en Liam?'

Sibel schudde haar hoofd. 'Liam is er erg op tegen. Hij is het maar zelden eens met de Raad, maar hier hebben ze dezelfde mening over.' De Raad had al duidelijk gemaakt dat ze vonden dat de prins in het paleis moest blijven in Myr om zo beter in de gaten gehouden te worden. Bovendien zou het hen zo ook een kans geven om de prinses uit het Noorden en ver weg van Landvrouwe Storm te houden. Er was nog altijd veel wantrouwen tegenover het gewest en Celine Storm. 'Ik hoop met de ouders van de prinses te kunnen spreken en wellicht zullen we ook een gesprek met de Landvrouwe aan gaan.' Ze vond dat het niet nodig was om met Celine te praten. Uiteindelijk had ze weinig zeggenschap over de jonge dame en tegelijkertijd wist Sibel dat de keuzes van prins Iker en prinses Isaia bepaald zouden worden door wat de nicht van haar echtgenoot vond. Gelukkig kon Guila haar afleiden van haar gedachten met de verhalen over haar kinderen. 'Naar Haudan?' herhaalde Sibel verrast. Haar eigen dochter reisde veel en waar ze maar wilde, maar ze wist dat Muriel hier goed op voorbereid was. Bovendien was ze een heel stuk ouder dan de dochters van Guila. 'Ze zullen dus blij zijn geweest hun broer in herstel te vinden?' Ze had er niet per se bij stil gestaan hoe de andere Barnes familieleden zouden reageren op het ongeval van Matheo behalve zijn ouders. 'Muriel is zoals gewoonlijk erg druk. Ze helpt veel met de voorbereidingen van het feest momenteel, maar ze is juist nog op bezoek geweest bij Willem in Evenfall. Hij heeft daar erg goed werk verricht met zijn oom.' Sibel sprak over haar kinderen met een halfslachtige glimlach. Silvester had veel van haar zorgen en tijd opgeëist. De terugkomst van Willem had ook wel wat andere zaken terug aan de aandacht gebracht. Ze keek haar vriendin aan en overdacht of ze meer moest en kon zeggen. 'We zijn grootouders geworden,' zei ze toen toch.

Guila wreef vermoeid langs haar voorhoofd. 'Moet je eens voorstellen hoe verbaasd Flynn en ik waren om ze plots te zien verschijnen. Ik was te moe om ze er op aan te spreken, maar Flynn heeft duidelijk kunnen maken dat het een onverstandige beslissing was geweest. Bij de Goden, waarom moeten ze allemaal zo op hun tante lijken?' Ze vond het precies een stunt dat Robyn uitgehaald zou hebben. 'Ze waren ongelofelijk opgelucht. Ik durfde aan de meiden namelijk niet een te rooskleurig beeld te schetsen. We gingen allemaal van het ergste uit.' Leona gaf aan dat ze al die tijd had geweten dat het goed zou komen, maar Roshan was sceptischer geweest. 'Uit jouw brieven haal ik dat Muriel echt de reizigersgenen van haar vader heeft. Zou ze niet ooit eens de oude huifkar willen gebruiken om langer op pad te gaan?' vroeg ze benieuwd. 'En Willem vind ik echt precies jou. Jullie doen allebei geen half werk en zullen altijd alles en iedereen goed helpen. Heeft hij niet de ambitie om jou en Liam op te volgen?' vroeg ze benieuwd. Ze wilde net doorvragen naar de zuster van Sibel toen ze plots iets nieuws hoorde. Guila's beide wenkbrauwen schoten omhoog na het horen dat Sibel en Liam een kleinkind hadden gekregen. 'Hoe- Van wie is het kind, Sibel?' vroeg ze ongelovig. Ze had niets door gehad en ook de brieven van Sibel hadden niets door laten schijnen.

'Op hun tante?' herhaalde Sibel met enige voorzichtigheid. Ze dacht niet dat dit alleen een trekje was dat Robyn Barnes bezat. Guila was op jongere leeftijd ook behoorlijk impulsief geweest. Sibel wist echter ook dat ze haar vriendin daar niet meer aan hoefde te herinneren. 'Zal Ik Muriel vragen of ze hen een dag mee op stap neemt? Ik kan me voorstellen dat het nogal druk kan zijn anders.' Ze had een ruim vertrek vrij laten maken voor de Barnes familie. Ze wist dat het niets goed zou maken, maar ze had Guila en haar echtgenoot en zoon graag net wat meer comfort willen geven. Toch betekende dat niet dat het genoeg privacy gaf voor de herstellende zoon van Guila. Zeker niet als zijn jongere zussen bezorgd waren. Ze wist zelf ook hoe Muriel zich soms net iets te veel om haar broer bekommerde. Ze keek vervolgens met een glimlach naar haar handen om de blik van haar vriendin te ontwijken. 'Muriel zal zich niet zomaar onttrekken van haar verantwoordelijkheden. Net zoals Willem. Hij is inderdaad hard bezig om zich te bewijzen aan de Raad. Maar zelfs Silvester is op zijn manier bezig met zijn titel. Als ze misschien net iets meer van hun vader hadden, zouden ze zich een toekomst buiten dit alles voor kunnen stellen.' Hoe ouder ze werd, hoe moeilijker ze het vond te merken dat de opvoeding die de kinderen was gegeven op bepaalde punten wel werkte en op anderen niet. 'Van Willem,' zei ze zacht. 'Al meer dan een lente geleden. Net nadat Silvester naar het Noorden was gereisd. Hij-' Sibel haalde haar schouders op. Ze vond het nog moeilijk er over te praten. Haar moeder had eens gezegd dat dat misschien wel kwam juist omdat ze er niet over spraken. 'Hij heet Roman en woont met zijn moeder hier in Myr. Willem heeft geen relatie met haar, maar er wordt contact onderhouden.' Sibel keek nu pas Guila aan en hield haar reactie in de gaten.

'Op hun tante en wellicht ook wel enigszins op hun ouders,' verbeterde Guila zichzelf met een lach. Ze vond nog steeds dat hun kinderen hun streken van de Barnes zijde hadden, maar ook Guila had zo haar... impulsieve trekken gehad. Echter dacht ze niet dat ze zonder die karaktertrek ooit samen was beland met haar echtgenoot. 'Ik neem dat aanbod graag aan. Leo wil zo graag helpen, maar haar broer neemt de hulp maar mondjesmaat aan en daar raakt iedereen gefrustreerd van, en ik weet gewoon dat Roshan op het punt staat om van verveling iets uit te spoken in het paleis.' Geinteresseerd luisterde ze vervolgens naar de informatie over de kinderen van Sibel. Het verbaasde haar niets dat de drie zo op hun moeder leken. Dat had Guila op kinderleeftijd al durven voorspellen. Daarom was ze nooit verbaasd geweest dat Matheo en Silvester zo goed met elkaar op konden schieten: net zoals hun moeders waren ze vier handen op 1 buik. Dat laatste had ze echter niet goed kunnen voorspellen. Willem, die een kind had? Guila legde haar hand op die van Sibel en kneep er zacht in. 'Wat een geluk om een gezonde kleinzoon te hebben, Sibel,' zei ze geruststellend, waarna ze benieuwd Sibels blik zocht. 'Heeft Willem hem als zoon erkent? Of is hij dat nog van plan?' Sibel hoefde niet uit te leggen hoe de zaken in elkaar staken. Guila wist heus wel dat de situatie ingewikkelder lag dan puur een zoon die ze zo nu en dan konden bezoeken en in de stad, dichtbij het paleis, op konden laten groeien. Niet zolang Sibel of één van haar familieleden op de troon zaten.

'Muriel zal wel iets leuks verzinnen voor hen.' Sibel wist dat haar dochter goed de gastvrouw uit kon hangen als ze dat wilde. Het was een geluk dat ze wat van de charmes van haar vader bezat om op een meer natuurlijke wijze dan Sibel zelf die rol op zich te kunnen nemen. Helaas waren ook andere talenten van haar vader op Muriel over gegaan. Ze moest als moeder toch echt toegeven dat ze haar liever bezig zag veilig in het paleis als prinses en zakenvrouw dan in de schaduw met allerlei riskante taken. Sibel probeerde de reactie van Guila te lezen toen ze sprak over Willem's zoon, maar haar vriendin was zo galant genoeg om de verbazing enigszins te verbloemen. 'Nog niet. Ik weet ook niet of hij dat van plan is. Of wat hij überhaupt doen zal nu. We dachten dat het hem goed zou doen een tijd in Evenfall te spenderen en daar zijn gedachten te ordenen, maar met Silvester's fratsen die ons zo bezig hebben gehouden, lijkt het misschien zelfs alsof we hem expres weg hebben gestuurd om een zorg minder te hebben en-' Sibel stopte en slikte haar zorgen voor even in. 'Ik geloof dat ik tijd vrij zal moeten maken in mijn agenda om een goed gesprek te voeren met mijn beide zoons.' Het was op dat moment dat ze ook een geklop op de deur hoorde met de aankondiging dat er een bode wachtte. Sibel keek haar vriendin verontschuldigend aan voor ze de wacht toestemming gaf de persoon binnen te laten. Verontschuldigend keek ze haar vriendin aan en legde een hand op de hare. Eén van haar dienstbodes met een bericht naar binnen liep om haar er aan te herinneren dat het ontvangst van de Zuidelijke familie op haar planning stond. Zuchtend stond ze op, maar keerde zich nog naar Guila en wachtte tot de bode weer verdwenen was. 'Laat het me alsjeblieft weten als ik iets voor jou en jouw familie kan doen. Wat dan ook. Ik- Ik weet dat het niets goedmaakt, maar laten we elkaar helpen met de jongens?'

Nieuw

Celine zat met haar benen over elkaar geslagen en haar handen netjes in haar schoot gevouwen in de zitkamer. Ze hoorde vanuit de slaapkamer het geklets van de twee dienstmeiden die ze mee had gebracht. Ze hield niet van de bezoeken aan de andere gewesten voor officiële gelegenheden. Ze was al lang niet comfortabel meer buiten haar eigen paleis, of zelfs haar vleugel van dat immense gebouw. Dat kwam enigszins omdat ze, nu ze ouder werd, niet graag meer constant onder de aandacht van anderen wilde leven. En dat kwam dan weer grotendeels omdat ze buiten haar eigen wereld alleen in haar vertrekken moest zitten. Ze was niet jaloers op Iker en Isaia, enkel gefrustreerd met de rest van de adel en hun bekrompen standaarden. Gelukkig zou ze in ieder geval snel genoeg haar lieveling zien. Diane had haar welkom geheten bij aankomst. Celine had haar al snel weggestuurd om Inanna te laten weten dat ze haar graag zo snel mogelijk wilde zien, en waarschijnlijk haar ouders ook. De vrouw had niet veel vrij gegeven over de toestand, noch over hoe het met hun prinses ging, dus wachtte ze nu ongeduldig tot de dame zelf zou verschijnen en ze eindelijk eens uit kon leggen hoe er plots een verloving op het schema stond!

Isaia liep opgetogen door de gangen heen richting de vertrekken van haar tante. Ze had al dagenlang uitgekeken naar de komst van haar tante en vader. Zoals gewoonlijk hield haar moeder het spannend of ze aanwezig zou zijn: ze zou vast pas op de dag van de festiviteiten haar gezicht laten zien, om vervolgens net zo snel weer te verdwijnen. Ze kon echter niets anders zeggen dan dat haar moeder wel significant vaker thuis was sinds haar vader terug was. Eenmaal bij de vertrekken streek ze haar jurk glad en liet ze zich aankondigen. Elke dag zorgde ze ervoor dat ze als door een ringetje te halen was. Inanna wist namelijk niet wanneer ze voor het eerst op officiële audiëntie gevraagd zou worden door de Koningin en Koning. Daardoor zorgde ze ervoor dat ze elke minuut prinseswaardig gekleed en opgemaakt was, zodat de koningspaar kon zien dat ze een waardige partner voor hun zoon was. Toen ze eenmaal binnen was gelaten, zag ze al snel haar tante staan. 'Tante Celine!' riep ze uit, waarna ze haar rokken optilde en zo naar de Noordelijke landvrouwe rende om haar stevig te omhelzen. Ze was blij om, naast Diane, meer mensen om haar heen te hebben om haar geluk - en zeker ook spanning voor de verloving - mee te delen.

Celine pakte haar glas van de salontafel om kort aan de wijn die ze in haar vertrekken gevonden had te nippen en direct het glas weer weg te zetten. Ze had gelukkig haar dienstmeisjes ook wat karaffen Noordelijke wijn in laten pakken. Toen ze eindelijk wat hoorde bij de deuren en haar kamenier naar de gang zag lopen, stond ze toch met enig ongeduld op om Inanna alvast tegemoet te lopen nadat ze aangekondigd werd. Zo zag ze de jongedame verschijnen en nam ze verrukt haar in haar armen. Als ze zelf niet zo ongeduldig was om haar nichtje weer te zien, had ze haar er misschien op gewezen dat een dame niet zo op iemand af kon hollen. ‘Mijn lieveling, wat heb ik er naar uitgekeken je weer te zien!’ Ze wreef over Inanna’s rug en drukte een kus op haar voorhoofd voor ze haar los liet om haar te bekijken. Celine wierp een kritische blik op Inanna om haar van top tot teen te bekijken. Na haar voorkomen goedgekeurd te hebben - ze zag er natuurlijk tiptop uit - trok ze haar terug tegen zich aan. ‘Als ik geweten had dat je wekenlang weg zou zijn, dan had ik je nooit alleen met Diane naar Haudan laten gaan.’ Ze hield de prinses stevig tegen zich aan en liet haar pas gaan toen ze Renate hoorde vragen of zij en de prinses wat te eten of te drinken wilden. Celine stuurde haar er op uit om wat thee en wat zoets te vinden waarna ze Inanna verder het vertrek in stuurde. ‘Ik geloof dat je me wat te vertellen hebt?’

Inanna sloot gerustgesteld haar ogen en genoot van het samenzijn met haar tante. Ze had Celine erg gemist in de manen apart. 'Ik heb je ook gemist,' gaf Inanna toe, waarna ze haar tante verontschuldigend aan keek. 'Ik had ook niet gedacht dat we zo lang uit elkaar zouden zijn. Hopelijk stelden mijn brieven - en die van Diane - jullie gerust dat het goed met ons ging.' Ze wilde niet dat het nieuws rondom Silvester en zijn vriend, of de verloving, via bodes in het Noorden zou belanden zonder dat ze haar kant van het verhaal kon belichten. Toen haar tante de olifant in de ruimte benoemde, stak Inanna haar hand verrukt uit, zodat haar tante de grote stenen ring aan haar vinger kon zien. Het was qua mineraal identiek aan haar oorbellen. Sindsdien had ze beide juwelen nog niet afgedaan. Silvester had beloofd dat hij tijdens het huwelijk de bijpassende ketting zou geven. 'Ik ben verloofd,' straalde ze gelukkig. 'Al sinds onze aankomst leven we samen. We hebben dezelfde vertrekken, we willen elkaars families leren kennen en uiteindelijk gaan we onze liefde bezegelen met een huwelijk. En-' Ze keek haar tante opgewonden aan. 'Silvester wil mee naar het Noorden. Hij wil bij mij thuis komen wonen.'

Celine wuifde de verontschuldigingen weg en glimlachte geruststellend naar Inanna. 'Het is niet erg. Je brieven hebben ons inderdaad enigszins bezig gehouden, maar het was moeilijk te begrijpen wat er aan de hand was toen er plots allerlei andere geruchten het land door gingen.' Ze hadden in het Noorden overal erg laat bericht over gekregen. Pas toen een goede vriend uit Myr op bezoek was geweest, had Celine meer te horen gekregen over wat er zogenaamd wel of niet waar was. Er was erg veel onduidelijkheid geweest. Maar misschien was dat maar beter ook. Dat betekende dat er wellicht nog geen duidelijke beslissingen waren gemaakt. Celine keek toe hoe Inanna haar hand op hield en de grote steen aan haar vinger trots liet zien. Het was nogal een sieraad. De jonge prins had haar ook nooit erg subtiel geleken. Ze hield de hand van de prinses vast om het te bekijken, maar keek met meer interesse naar de uitdrukking op Inanna's gezicht. Ze kon al sinds dat ene bezoek aan Myr alweer een paar lentes geleden niet ophouden over prins Silvester. Celine had zelfs nog geprobeerd, geheel tegen haar principes in, om wat andere types de kant van de prinses op te sturen, maar het had geen baat gehad. Ze had nog niet helemaal toe willen geven, maar met het nieuws van de verloving en met haar aanwezigheid hier kon ze het niet langer ontkennen. Ze had inmiddels weken gehad om haar eigen reactie in te tomen. Alleen Iker zou weten hoe boos en gefrustreerd ze werkelijk was geweest. 'Naar het Noorden?' herhaalde Celine verrast terwijl ze plats nam op de sofa en naast zich klopte voor Inanna. 'Heeft het Koninklijk paar dat al toegezegd?'

Inanna keek trots toe hoe haar tante de ring inspecteerde. Het was een prachtjuweel en Inanna vond het dan ook heerlijk om iedereen in het paleis haar ring te laten zien, gevraagd en ongevraagd. 'Ik wilde je niet in een brief over de verloving vertellen. Het moest een verrassing zijn, maar blijkbaar had iemand je al ingelicht,' murmelde Inanna, waarna ze naast haar tante plaats nam en één van haar handen vast pakte. 'Mag ik er dus van uit gaan dat je achter de verloving staat, tante Celine?' vroeg Inanna benieuwd, en ook enigszins gespannen, af. Ze wist hoe haar tante eerder over de prins had gedacht en als de Noordelijke landvrouwe had ze ook flinke macht om de verloving te... hinderen, indien nodig. Vervolgens moest ze toch haar hoofd schudden. 'Ik ben nog niet formeel voorgesteld aan het Koninklijk paar als verloofde van Silvester,' murmelde Inanna, plots onzeker. 'Silvester probeert steeds een moment te plannen met zijn ouders, maar zij hebben het zo druk met de festiviteiten dat er nog geen goede gelegenheid is geweest. Maar- Silvester is optimistisch over de reactie van zijn ouders. En misschien kunnen jij en vader ook met ze in gesprek gaan om ze te laten inzien dat de verloving oprecht en goed is.'

'Jouw vader had me al ingelicht,' stelde Celine met een lichte frons. Iker had het nog lang genoeg voor zichzelf gehouden, maar uiteindelijk had hij toen de eerste roddels hen bereikten toe moeten geven wat hij te horen had gekregen van Inanna. 'Hij deed het niet met plezier, lief, maar dat soort informatie hoor je niet alleen met je vader te delen. Vooral niet net voor je er op uit gaat om je verloofde achterna te reizen.' Ze trok hierbij een wenkbrauw op, maar hield ook een vinger op naar Inanna voor ze al weerwoord gaf. 'Je kan ook niet boos op hem zijn. Hij is pas net aan het wennen terug in Tarth, dus het is niet vreemd dat hij misschien iemand om advies wilde vragen wat betreft deze informatie.' Ze zag het nog voor zich hoe de prins gepoogd had om zo vaag mogelijk te zijn over de kwestie die hem bezig hield. Celine had er al snel doorheen geprikt, vooral omdat ze Inanna goed kende. 'Ik heb je al lang gezegd dat mijn enige eis aan jouw huwelijk zal zijn dat je er zelf geheel achter staat. Is dat zo?' Vervolgens werd haar frons enkel dieper. 'Je hebt hen nog niet officieel ontmoet?' herhaalde ze verontwaardigd. Hoe lang was Inanna inmiddels al in het paleis? 'Hebben ze je überhaupt een teken gegeven dat ze weten dat je hier bent?' Ze zou niet zo verrast moeten zijn dat haar nichtje zo behandeld werd door de Koning en Koningin, maar ze had verwacht dat de betrokkenheid van hun zóón verschil zou maken. Ze zuchtte geërgerd, maar klopte op Inanna's been ter geruststelling. 'Ik zal vandaag nog een bericht naar mijn neef de Koning sturen. Ik weet zeker dat jouw vader daar ook zijn naam bij zal zetten. Maar ik wil dit gesprek niet zonder jou en de prins voeren.'

Inanna had kunnen weten dat het haar vader was geweest, maar dat maakte haar ook minder boos. Als het haar moeder was geweest, hoe ze er dan ook achter was gekomen, dan had ze het minder goed kunnen slikken. 'Hij mag het je vertellen. Ik had het je zelf namelijk moeten vertellen en dat spijt me,' zei Inanna eerlijk. Vervolgens voelde ze weer hoe de vlinders in haar buik wakker werden door de vraag van haar tante. 'Ik houd van hem, tante Celine. En ik hoop ook dat hij snel met jou en vader en- en misschien moeder wil dineren, zodat jullie hem ook leren kennen.' Inanna moest daarna zichzelf inhouden om niet met haar ogen te rollen. Inanna wist dat haar tante zo zou reageren en had dan ook spijt dat ze opgebracht had dat ze de ouders van Silvester nog niet had ontmoet. 'Ja, ik weet wel vrij zeker dat ze weten dat de verloofde van hun zoon in hun paleis verblijft. Ín de kamer van hun zoon,' verbeterde ze haarzelf, al was het meer om haarzelf te overtuigen dat ze zichtbaar genoeg was geweest. 'Maar- ik heb enkel via Silva gehoord dat zijn ouders mij willen ontmoeten. Een datum is nog niet afgesproken, dus wellicht wordt het de eerste dag van de festiviteiten.' Dat zou ongemakkelijk worden. Het voorstel van haar tante maakte haar ook enigszins moedeloos en bezorgd. 'Ik wil niet dat het koningspaar denkt dat ik hun niet alleen durf te trotseren en te ontmoeten,' zei Inanna op zachtere toon tegen haar tante, terwijl ze naar haar handen keek. In werkelijkheid was ze echter doodsbenauwd om de twee onder ogen te komen, net zoals de broer en zus van Silvester. Inanna was altijd alleen geweest, geen broers en zusters, en had enkel haar tante gehad. Ze was het niet gewend om er plots een familie bij te hebben.

Celine knikte instemmend toen Inanna haar excuses aan bood. Ze had het ergens wel begrepen dat ze naar haar vader was gegaan, maar het had haar toch ergens dwars gezeten. Diane had het overduidelijk ook geweten aangezien ze mee ging naar Haudan, maar zij had er later achter moeten komen. Maar ze kon niet jaloers zijn om wie Inanna wel of niet on vertrouwen nam. Het was überhaupt geweldig dat ze een bond met Iker had. Maar ze zouden blijkbaar ook de aandacht van Inanna moeten gaan delen met prins Silvester. Celine nam stil het overduidelijk verliefde gezicht van de prinses in zich op. 'Dan zie ik niet in waarom ik op het huwelijk tegen zou zijn,' stelde ze vast. Ze moest Inanna vertrouwen met dit soort keuzes. Als ze dat nu nog niet deed, dan had ze de afgelopen jaren haar energie verspild om te helpen met Inanna's opvoeding. 'Dat kan best, lief, maar je hoeft het niet alleen te doen.' Ze had haar arm om de schouders van de jonge prinses gelegd en hield haar zo vast. 'Bovendien geloof ik dat er genoeg is dat ik en jouw ouders met het Koninklijk paar zullen moeten bespreken. Dit is jullie keuze en jullie huwelijk, maar je weet dat dit ook een onderhandeling zal zijn.' Celine was er van overtuigd dat Inanna dat ook wel zou weten. Ze had haar zelf namelijk geleerd wat voor politieke, economische of andere motivaties men aanstuurde om een keuze te maken in deze wereld. Ze had nooit ontkend dat daarin geen plaats was voor hechte banden, en soms vond je die niet op de meest overduidelijke plaatsen, maar uiteindelijk was het ook een besluit om wel of niet met iemand in zee te gaan. 'Deze keuze komt niet zonder consequenties,' zei ze dan ook duidelijk terwijl ze langs Inanna's arm streek. 'Bovendien ben ik erg benieuwd meer te weten over wat zich in Haudan af heeft gespeeld en hoe dat deze situatie zal beïnvloeden,' begon ze met een half oog op haar nichtje om te peilen of ze daar meer over zou zeggen.