De gastvertrekken

Nieuw

Diane zat met een boek in haar ene hand en een glas wijn in de andere in één van de zachte zetels in de vertrekken die haar en Isaia aangewezen waren. Bij aankomst hadden ze een zeer hartelijk welkom gehad. De vertrekken waar ze nu verbleven waren ruim en comfortabel en Diane was maar al te blij dat er aan gedacht was om haar als voogd een ruimte te geven die grensde aan die van haar prinses. Hoe warm het onthaal ook was, Diane vertrouwde niemand hier. Ze had geprobeerd Isaia te overtuigen niet alleen direct Eddard Halley op te zoeken, maar er was geen beginnen aan om de jonge vrouw tegen te houden. Sinds hun gesprek onderweg was ze erg tegendraads geweest. Het speet Diane dat haar mededeling dat ze terug naar de Zomereilanden zou moeten zo een probleem vormde. Uiteindelijk moest ze Isaia maar geloven dat de jongere broer van de Koning haar geen kwaad zou doen. Dat vertrouwen verdiende haar prinses wel. Zelf kon ze ook wel een moment alleen gebruiken. De nieuwe informatie die ze had gekregen, had haar haar plannen moeten doen aanpassen. Haar gedachten waren echter steeds afgedwaald terwijl ze poogde Galivar een brief te schrijven. Ten eerste naar Isaia, naar haar toekomstige vertrek uit Tarth, en naar Saul natuurlijk. Ze zou hem moeten vertellen dat ze niet bleef. Dat stond haar net zo min aan als het gesprek dat ze met de prinses had moeten voeren. Uiteindelijk had ze er maar een boek bij gepakt en een vol glas wijn in de hoop dat ze met een fictief verhaal haar eigen gedachten kon verdrijven.

In vroegere tijd, nog voor zijn ongeluk aan zijn been, zou Liam zich gemakkelijk via de balkons verplaatst kunnen hebben. Niemand, misschien enkel zijn spionnen, zouden door hebben dat de Koning zich buiten de paleismuren van kamer naar kamer zou bewegen. Hij dacht niet eens dat zijn partner wist dat hij dat kon. Zijn been hield hem echter nu tegen. Dat hield hem echter niet tegen om de vertrekken van de prinses en de voogd te betreden zonder pottenkijkers. Hij had zijn voormalige minnares echter misschien iets te goed onderwezen en wist dat hij niet zomaar binnen kon komen. Liam had zijn schoonvader echter kunnen overtuigen, zelfs nog voor zijn lange reis, om zijn paleis zo te verbouwen dat geen enkel vertrek puur en alleen via de normale deuren betreden konden worden. Nadat hij zich dan ook door een goed weggewerkt luik had gewerkt, veegde hij zijn kleding glad en stond hij in het slaapvertrek van de prinses. Kain had hem gemeld dat Isaia bij Eddard was en had Liam vervolgens geholpen om zo onzichtbaar mogelijk door het paleis te werken. Hij had zelfs een soldaat zo ver gekregen om, terwijl Liam door het luik glipte, herrie bij de deur te maken. Met een zelfvoldane grijns liep Liam vervolgens dan ook de gezamenlijke vertrekken in, om daar Diane te zien zitten. 'Goed boek?' vroeg hij grijnzend.

Diane was net eindelijk in het verhaal gekomen en meegesleept door het lyrische woordgebruik van de Quandaïse schrijver, toen ze iemand het vertrek in hoorde lopen. Voor even voelde ze een rilling over haar rug lopen, die al gauw verdween toen ze zich realiseerde wie het was. Ze keek op, maar liet even snel haar blik weer naar de bladzijdes glijden. Ze hield een vinger op naar Liam en las zo quasi rustig haar pagina af. Tijdens hun vorige ontmoetingen had ze hem behandeld als een Halley, een Koning, grotendeels omdat er niet echt een moment was geweest om oude herinneringen op te rakelen, om bij te kletsen. En daarna had ze hem de chaos die zij gecreëerd had uitgesleept tijdens de bruiloft. Maar nu gunde ze hem die voldoening niet. Ze sloot haar boek met een veer tussen de bladzijdes en keek toen zonder op te staan naar de man op. 'Wat een verrassing.' Haar blik gleed kort over het voorkomen van de man. De laatste keer dat ze hem had gezien, had ze gevreesd of hij het uur wel door zou komen. 'Je ziet er goed uit,' merkte ze met een zoete glimlach op toen ze eindelijk op stond en naar de bijzettafel met de karaf wijn liep. 'Wijn?' Diane hoorde aan haar eigen woorden dat er geen warmte in lag, maar ze wist het ruisen in haar hoofd nog te bedaren om er eerst achter te komen waar ze dit bezoek aan te danken had.

Liam nam plaats op de sofa tegenover de vrouw en genoot voor een moment van de rust. Het stond in schril contrast tot zijn eigen vertrekken, waar Muriel Matheo op sleeptouw had genomen en Silvester alles bij elkaar huilde. Enkel William Junior was rustig en zelfs dat gaf hem de zenuwen. 'Was het een verrassing?' vroeg Liam met een glimlach. Diane zat vast al op hem te wachten. 'En vind je werkelijk?' Hij vond zichzelf er totaal niet goed uit zien, al herinnerde Sibel hem eraan dat hij elke dag vooruit ging in zijn herstel. Hij was echter nog lang niet op zijn oude niveau en dat was confronterend, vooral nu hij de verantwoordelijkheid over drie kinderen had en ook nog eens een koninkrijk. 'Graag.' Hij pakte het glas wijn dankbaar van de vrouw over en hield vervolgens haar blik vast. 'Ik heb niet de kans gehad om je te bedanken in Tyrosh,' zei hij met een ernstige uitdrukking. 'Dus, bedankt Diane, voor jouw hulp nadat-' Hij slikte en schudde de herinneringen weg. Liam herinnerde zich maar weinig meer van die avond en had dus gedeeltes gehoord van zijn partner, broer en schoonbroer. Als hij hun had mogen geloven, dan was het punt dat zijn drie kinderen geen vader meer gehad hadden niet erg ver geweest. En daar had hij Diane aan te danken.

Diane lachte zacht terwijl ze de wijn in schonk, maar gaf geen antwoord op Liams vraag. Ze had ergens wel verwacht dat Liam zijn gezicht zou laten zien buiten de officiële gebeurtenissen om, maar ze had niet gedacht dat hij meteen bij aankomst in haar vertrekken zou staan. Het was dus duidelijk dringend. 'Je ziet er beter uit,' verbeterde Diane zichzelf met een kleine glimlach. Ze dacht niet graag terug aan het moment waarop ze hem de vloer over getrokken had. Voor even was het door haar hoofd gegaan dat het haar fout was dat ze niet eerder had ingegrepen, dat Rohan niet al veel vroeger door het gif overmand was. Ze fronste toen ze de dankbetuiging van Liam hoorde. 'Je hoeft me niet te bedanken,' antwoordde ze snel om hem geen mogelijkheid te geven zijn zin nog af te maken als hij de woorden vond. Ze wilde niet zijn dank aanhoren, niet terwijl haar gedachten nog heel ergens anders hingen. 'Ik geloof dat ik je hoor te feliciteren. Een tweeling, dat moet pas een verrassing zijn geweest?' Diane had Liam haar rug toegekeerd om haar eigen glas bij te vullen en haar uitdrukking beter te kunnen verbergen. Toen Isaia en Diane bij aankomst werd verteld over het geluk van het Koninklijk paar had ze een flinke steek van woede gevoeld. Jaloezie zelfs. Ze herinnerde zich zijn woorden over zijn gezin in Tyrosh, over zijn smeken. Het was duidelijk dat Liam een groot geluk had gevonden bij zijn terugkomst in Tarth. 'Ik heb je nooit echt voorgesteld als het vader type,' merkte ze op toen ze hem weer aan keek over de rand van haar glas heen.

Liam glimlachte dankbaar naar Diane na haar bemoedigende woorden. ‘Ik voel me ook beter,’ gaf hij toe, waarna hij de Islaïse vrouw ook van top tot teen vluchtig bekeek. ‘Jij ziet er ook goed uit. De prinses behandelt je dus goed?’ Het was een plagerige grap, maar hij was wel degelijk benieuwd naar de relatie tussen Diane en prinses Isaia. Hij was de vrouw verder dankbaar dat ze niet doorging over die akelige avond in het Noorden. Het had hem genoeg nachtmerries voor de rest van zijn leven gegeven. Zijn glimlach brak weer uit door de felicitatie. ‘We dachten dat het er eentje zou worden. De ander is nog steeds beschikbaar voor adoptie!’ bulderde Liam lachend. Hij had Flynn al door en door gebombardeerd met zijn slechte grappen, maar hij kon deze tevens niet laten. Zijn vrouw en broer zouden het namelijk niet op prijs stellen, Kain was te politiek correct en Muriel begreep ze helaas nog niet - alhoewel... ‘William Junior en Silvester,’ zei hij trots, waarna hij de vrouw met een bedachtzame blik aan keek. ‘Hm, nee, ik had mezelf ook nooit voorgesteld als vader,’ verzuchtte hij. ‘Maar ik denk dat mijn vader hetzelfde gedacht heeft. En kijk eens wat voor voorbeeldige zoon hij heeft opgevoed!’ Hij grijnsde en wuifde zijn woorden weg. ‘Daarmee bedoelde ik Eddard, uiteraard. Maar, Diane, hoe gaat het met jou?’ vroeg hij benieuwd, terwijl hij sipte aan zijn wijn en met zijn andere hand zijn pijnlijke been licht masseerde. Misschien had hij toch zijn stok mee moeten nemen...

Diane knikte kort. 'Ik zorg goed voor mezelf.' Ze hoefde niet uit te wijden over haar relatie tot Isaia. Ze wist niet in hoeverre Liam dat tegen haar zou kunnen gebruiken. Ze begreep namelijk nog niet wat hij hier deed. Als hij nu ze de tijd en plaats hadden wilde bijkletsen was hij niet zo verschenen. Hun vroegere connectie was blijkbaar iets om niet al te publiekelijk te maken. Stond het de Koning niet goed de rechterhand van Galivar te kennen? Was het probleem dat het men te erg herinnerde aan een Halley die maar met wat vrouwen sliep tijdens zijn reizen? Ze werd echter overrompeld door de glimlach en de harde lach van de man. Ze kon het niet laten grinnikend haar hoofd te schudden om zijn grappen. Die humor die ze kende van hem, daar had ze niets van gezien tijdens zijn verblijf in Tyrosh. Het was haar nu erg duidelijk hoe verstrikt hij daar was geweest. Ze had voor even gedacht dat het kwam simpelweg omdat hij veranderd was als persoon. 'Junior?' herhaalde ze enigszins ongelovig. 'Alleen Liam Halley is zo groot van ego om zijn kind naar zichzelf te vernoemen,' merkte ze droog op. Diane had hem een stoel aangewezen, maar bleef zelf staan. Ze leunde enkel nonchalant tegen de muur terwijl ze de Koning bekeek. 'Ik heb je inderdaad ook nooit als voorbeeldig gezien,' voegde ze aan zijn woorden toe. De relatie die zij hadden gehad was alles behalve voorbeeldig geweest en zijn kundigheid als spion, zijn gemak in het naar de hand zetten van jan en alleman, het binnen dringen van ruimtes- Het was nou niet echt het gedrag van een voorbeeldige Koning. Ze vroeg zich af hoe veel van die dingen hij nu nog deed. 'Ik kijk er naar uit jouw jongere broer en Isaia's penvriend te ontmoeten.' Ze hield de glimlach die Liams uitbundige lach veroorzaakt had op haar gezicht terwijl ze zijn vraag beantwoorde. 'Goed, natuurlijk. Ik heb het erg naar mijn zin in Tarth.' Ze had de muur verlaten en liep om Liam heen naar de andere kant van het vertrek terwijl ze diep van haar wijn dronk. 'Tyrosh is een prachtige stad. Precies zoals iemand me jaren geleden vertelde.' Diane had haar wijn opgeheven en bekeek de donkerrode kleur. Saul zou deze wijn afgekeurd hebben. De nasmaak was te bitter. 'En wie had gedacht dat ik nog meer bekende gezichten tegen zou komen behalve het jouwe.'

Zelfvoldaan keek hij toe hoe Diane ook moest lachen om zijn grap. 'Natuurlijk Junior. Ik ben zelf ook William Junior! Het is geen ego, maar traditie,' zei hij trots. Zijn naam ging nog terug naar de grote koningen van nog ver voor zijn tijd. Hij was niet even trots op al zijn voorouders, maar de naam bevatte macht en dat zou hij niet zomaar de wereld uit helpen door zijn zoon níet dezelfde naam te gunnen. Liam had inmiddels plaats genomen op één van de stoel en dronk gulzig van de wijn. Het was zijn favoriet. Zo waren zijn ogen gefixeerd op zijn oude vriendin. 'Ondanks dat ik de knapste Halley telg ben, is Eddard toch de trots van de familie. Maar vertel het hem maar niet. Hij is al zo bijdehand, maar ik hoorde dat jouw prinses er ook iets van kan.' Liam had dan wel gevangen gezeten in het paleis, zijn oren deden het nog prima. En er waren genoeg bediendes die hun mond niet konden houden als ze zijn eten langs brachten. Liam droomde echter niet weg bij haar woorden: hoe hij eerder Tyrosh had bewonderd, kon hij er nu enkel nog met afschuw aan denken. 'Huh, wacht... meer bekende gezichten? Wie dan?' Hij keek haar benieuwd aan. Tegelijkertijd besefte hij zich ook weer waarom hij Diane nou eigenlijk zo geheim had opgezocht. 'Hé, Diane, ik wilde eigenlijk iets met je bespreken,' begon hij op zachtere en ernstigere toon. Hij hoopte niet dat zijn gezicht de zenuwen die hij voelde zou verraden.

Diane moest zacht lachen om de woorden. Deze kant van Liam had ze erg gewaardeerd op de Zomereilanden. Hoe hij zowel zo arrogant kon zijn en tegelijkertijd zichzelf niet te serieus nam. Die mix kwam maar zelden voor en misschien zag ook niet iedereen dat in hem. 'Isaia is zo koppig als een ezel, maar ze heeft het geluk dat ze wel altijd stuurs de juiste kant op gaat.' Ze moest glimlachen als ze nu dacht aan het pad dat ze nu op wilde gaan. Liam moest eens weten. 'En ze is een mooie ezel,' voegde ze nog met een zucht toe. Ze had immers niet alleen Iker weten te charmeren, maar ook de Noordelijke landvrouwe. Diane was tot aan het raam gelopen en hield kort het gordijn opzij om naar de verlichte tuinen te kijken. Het paleis hier was lang niet zo uitbundig als in het Noorden. Zelfs nu het de koninklijke zetel was, was het bescheiden gebleven. Het had echter wel iets. Haar hand greep om de stof van het gordijn toen Liam haar suggestieve woorden zo onnozel beantwoordde en met een harde blik keek ze naar hem om. 'Saul.' Zijn naam rolde van haar tong gehuld in ergernis omdat Liam overduidelijk niet aan hem gedacht had in wie weet hoe lang, maar daar onder klonk genegenheid. Ze betrapte zichzelf er te laat op. Ze gaf geen verdere verklaring of uitleg. Liam ging zelf al door over iets anders. Ze liep terug naar de stoel waar hij op zat en keek met een benieuwd blik op hem neer. Die woorden hadden haar erg nieuwsgierig gemaakt. 'En wat is dat, Liam?' Ze nam tegenover hem plaats op de sofa en sloeg haar benen over elkaar.

Liam glimlachte om de woorden van de vrouw. 'Ik heb nog zo geprobeerd om Eddard te overtuigen om mee te reizen naar de Zomereilanden en om de hand van de prinses te vragen. Uit haar eerste brief kon ik al lezen wat een schoonheid het zou zijn. Eddard, daarentegen-' Diane wist vast al van de verloving af. Ach, Eddard had het ook zeker niet slecht gedaan met Kain. Het was echter heel wat complexer verlopen dan dat hij Ed had gegund. 'Als ze maar niet al te veel beïnvloed wordt door die partner van haar. Maar jij steekt daar anders vast wel een stokje voor, niet waar?' Hij dronk de laatste slok van zijn wijn, toen hij de naam hoorde vallen van zijn oude scheepsmaat. Onmiddellijk verslikte hij zich en boog hij hoestend voorover, terwijl hij probeerde te verwerken wat Diane nou precies had gezegd. Hij wilde zich in eerste instantie van het domme houden, maar dat zou hij niet aan Diane kunnen verkopen. 'Ach, die Saul. Hoe gaat het met hem?' begon hij dus maar zwakjes. 'Hoe zijn jullie zo plots herenigd?' Liam keek toe hoe Diane tegenover hem plaats nam en zacht schraapte hij zijn keel. 'Wij weten allebei wat er tussen ons plaats heeft gevonden op de Zomereilanden. Sibel weet-' begon hij twijfelachtig. 'Sibel weet dat ik niet trouw ben geweest. Ze weet echter niet hoe vaak en- en met wie.' Hij liet een stilte vallen en keek ze zijn oude vriendin bijna smekend aan. 'En ik wil dat heel graag zo houden.'

'Prinses Isaia heeft het goed voor met haar man, maar is bestand tegen zijn charmes,' deelde Diane enigszins vaagjes met Liam. Ze had de relatie anders gedefinieerd als ze niet de dag er voor het plan van Isaia had gehoord. Ze was niet zo trouw aan prins Iker als Diane gedacht had. Ze vernauwde haar ogen toen ze de reactie van Liam zag. Saul had niet verteld wat er zich precies tussen hem en de huidige Koning had afgespeeld toen hij er achter was gekomen dat het schip niet terug zou keren naar de Zomereilanden. Liam mocht namelijk zeggen wat hij wilde ondanks dat hij niet de Kapitein was geweest op dat schip had hij erg veel invloed gehad en hij had duidelijk niet geprobeerd om terug op de Zomereilanden te geraken. 'Toeval.' Ze wilde het geen geluk noemen. Er lag namelijk te weinig tussen geluk en ongeluk in. Ze wist nog niet wat het was dat ze gevonden had door haar hereniging met Saul. 'Hij is nog wijn handelaar. Heeft een vriendin. Hij is aardig op zijn poten terecht gekomen ondanks-' Ze maakte haar zin niet af, maar leunde naar achteren om zijn verklaring aan te horen. Ze vond het maar niets hoe hij plots een stuk minder zeker leek. Diane haalde diep adem en klemde haar kaken op elkaar toen ze de woorden hoorde. Ze had het ergens al aan voelen komen, maar had Liam niet gestopt uit een naïeve hoop dat hij haar niet zo voor schut zou zetten. Na enkele tellen de man tegenover haar zwijgend aan te hebben gekeken, blies ze haar ingehouden adem uit en stond op. Boos en vernederd liep ze terug naar de tafel met wijn om haar glas bij te schenken. Ze stopte echter halverwege en zette haar bijna lege glas met een klap weg. 'Hoe durf je?' siste ze uiteindelijk na de lange stilte. Diane deed haar best de storm binnenin tegen te houden, maar haar woede zwol enkel aan terwijl ze het smekende gezicht van de Tarthiaanse Koning zag. 'Is jouw mening van me zo laag dat je verwacht dat ik dit na bijna een decennia nog tegen je ga gebruiken? Om jouw familie te ruïneren? Of je reputatie? Wat staat er precies op het spel hier namelijk wanneer uitkomt dat ik degene was met wie je het bed deelde? En ben je vergeten dat je mij niet van te voren had verteld over die mooie vriendin van je en dat kind in haar buik? Dat ik- Dat Saul-' Haar woordenstroom kwam tot een einde toen plots voor de stoel van Liam stond en hem met één hand naar achteren had gedrukt.

Liam luisterde verbijsterd naar de woorden over Saul. Liam had al jaren niet meer aan de jongen gedacht, die zo hopeloos verliefd was geweest op Diane, maar die door zijn roekeloze hart bijna de hele reis had vertraagd. Dat zou Liam niet toegestaan hebben: zijn focus was enkel nog gericht geweest op het terugkeren naar zijn vrouw en dochter. Hij wist niet of Diane die waarheid kende. 'Het doet mij goed om te horen dat het hem voorspoedig gaat,' zei Liam dus maar formeel. 'En dat hij-' Hij werd plots onderbroken door de harde woorden van Diane. Het was duidelijk dat zijn woorden niet goed waren gevallen. Liam werd in zijn stoel gedrukt door de sterke arm van Diane, maar hij kon zich echter niet verroeren door haar gepijnigde, felle blik. 'Ik weet niet meer wat ik van je kan verwachten, Diane,' zei hij uiteindelijk maar, terwijl hij een hand had gewikkeld om de pols van Dianes hand die hem zo hard vast hield. 'Niet meer na Tyrosh. Dat zal je vast begrijpen.' Hij fronste korte en keek vervolgens weg van de felle blik van Diane. 'Mijn mening is nooit laag over jou geweest, Diane. Niet toen, niet nu. Maar- mijn leven lijkt eindelijk weer normaal te verlopen. Het laatste wat daar bij past, is mijn historie. En nee, dat is niet alleen onze affaire, Diane.' Liam had genoeg fouten in zijn leven gemaakt, waarvan Sibel waarschijnlijk maar de helft van wist. Hij leefde echter nu in het heden en dat hield in dat hij leefde met zijn vrouw en drie kinderen. En niets zou daar tussen komen, hoe erg hij deze vrouw ook moest kwetsen met zijn woorden. 'Ik weet niet hoe Sibel reageert als ze beseft dat jij het was,' fluisterde hij uiteindelijk maar zwakjes. Het was een oprechte vraag die in zijn hoofd rondspookte. 'Ik weet het niet, Diane.'

Diane kon het niet slikken dat Liam zo zonder emoties sprak over Saul en wat er gebeurd was. Ze had nooit geweten wat zich precies af had gespeeld. Ze had dus al die jaren haar oude geliefde als de schuldige gezien: hij was nooit teruggekomen. Maar sinds ze van Saul gehoord had dat het schip simpelweg de route aan had gepast en er vervolgens hele andere personen hun lot hadden bepaald had ze moeite gehad dat te passen in de rust die ze uiteindelijk had gevonden in haar versie van het verhaal. Daarin was ze namelijk Liam erg dankbaar geweest. Hij had haar de mogelijkheid gegeven haar leven een ander pad op te sturen en haar talenten beter te benutten. Zijn training had haar voorbereid op zo veel meer. Nu wist ze echter beter: Liam had ook voorkomen dat Saul terug bij haar was geraakt. Diane liet Liam niet los toen ze zijn hand om haar pols voelde, maar verslapte haar grip enigszins. 'Normaal? Je bent verdomme Koning, Liam. Wat is daar nou normaal aan?' Hij wist haar boosheid niet te verzachten met zijn woorden, ook al begreep ze wat hij zei. En toch- Diane trok ruw haar hand van zijn schouder en uit zijn greep om van hem weg te stappen. 'In Tyrosh kon het je vrij weinig schelen wat voor geschiedenis we hadden. Toen droeg je me niet op mijn mond te snoeren. Wat is er veranderd? Wie weet er van? Zijn er geruchten?' Ze kon het niet accepteren dat dit zo maar ineens een probleem was geworden. Hij had haar eerder om hulp gesmeekt en nu dacht hij haar nadat ze hem ook echt geholpen had, alsnog om meer goede wil te vragen. Ze zuchtte echter diep en vermoeid en wuifde haar eigen vragen weg. Ze wilde eigenlijk niet eens weten wat er gebeurd was dat hij van mening veranderd was. 'Je kan mijn zwijgen krijgen. Maar verwacht niet dat ik het doe zonder iets in ruil te vragen,' stelde ze uiteindelijk met een harde blik.

Liam begreep niet goed waarom Diane zo van streek was. Wat had hij nou precies verkeerd gezegd? Hij had haar zwijgen gevraagd, iets wat hij heel goed vanuit zichzelf begreep, en hij had vriendelijk gesproken over Saul. Wat kon hij nou nog meer doen? 'Ach, Koning zijn voelt erg normaal nadat ik plots twee zoons heb gekregen in plaats van één,' grapte hij, terwijl hij voelde hoe haar greep enigszins verslapte. Hij liet haar echter nog niet los. 'En daarbij is het maar een formaliteit. Sibel is de echte leider van dit land.' Gelukkig had Diane zich nu eindelijk van hem losgemaakt en verzat hij iets in de stoel. Zijn been deed pijn. 'Wat er veranderd is, is dat dit paleis mijn dochter bevat die nu oud genoeg is om geruchten te horen én te begrijpen,' legde hij uit, feller dan dat hij gewild had, omdat het leek alsof het Diane al niet meer boeide. 'Muriel is hier. En zij- Ze mag er niet achter komen. Nog niet.' Vermoeid strekte hij zijn been voor zicht uit en leunde hij in de comfortabele kussens. Met een opgeluchte zucht hoorde hij vervolgens aan dat Diane niets zou verklappen. Echter- 'Iets in ruil?' Liam wreef bedachtzaam langs zijn kaak en haalde zijn schouders op. 'Dat is geen gek idee. Wat wil je, Diane?'

Diane nam Liams woorden met een korreltje zout. Hij had in Tyrosh ook al zoiets gezegd. Ze geloofde er echter niets van dat de kroon die hij droeg enkel een gebaar was maar geen inhoud had. Iemand met de naam Halley was voor de adel nog veel te belangrijk. Ze had de verhalen over het koninklijk paar wel gehoord. 'Ah, en ze heeft jou als partner gekozen enkel om haar conservatieve tegenstanders tevreden te stellen,' stelde ze dus maar spottend. 'Hoewel er nu veel gesproken wordt over de liefde die jij en jouw vrouw voor elkaar voelen. Het tafereel in Tyrosh heeft de mening van het volk nogal weten te beïnvloeden en de komst van een tweeling zal dat vast verder helpen.' Diane had onderweg in de herbergen en tavernes die ze aandeden eens goed rondgevraagd over de Koning, de opstand in Tyrosh en de Noordelijke landvrouwe. De meningen waren op vele gebieden uiteenlopend, maar soms vond ze meer waarheid in wat het volk dacht dan in wat de politieke leiders verkondigden. 'Bovendien geloof ik er niets van dat jij maar gewoon in je paleis de huisvader uit hangt,' mompelde ze nog achter haar gespot aan. Ze had Liam als leermeester gehad en had zelf de afgelopen tien jaar daar flink op verder gebouwd. De man tegenover haar kon haar niet wijs maken dat hij zelfs achter de schermen, zelfs verscholen achter zijn 'formele' titel, niets deed. Diane keek de man aan toen hij over zijn dochter sprak. Het raakte haar meer dan ze toe zou geven. Zwijgend hield ze Liams blik vast toen hij zo gemakkelijk in stemde met haar deal. Ze had niet direct een antwoord klaar. Goud had altijd zijn nut. Vooral nu haar terugkeer naar Galivar dichterbij kwam. De gedachte aan de Islaïse Koning maakte haar al slechte humeur niet beter. Het maakte haar frustraties alleen maar groter te weten hoe erg deze mannen haar steeds weer er aan wisten te herinneren dat ze zelf weinig te bepalen had. 'Ik wil dat je eerlijk mijn vragen beantwoord,' besloot Diane uiteindelijk. Als er iets was dat ze geleerd had de afgelopen jaren was het wel dat informatie vele malen waardevoller kon zijn dan goud of juwelen. 'Waarom is mijn prinses hier uitgenodigd?' Ze was terug naar de stoel van Liam gestapt, maar liep er met een boog omheen om vervolgens de rugleuning vast te grijpen. 'Waarom heb je niet gepoogd in te praten op Galivar in plaats van op je nicht?' Ze was naar voren geleund en hield haar gezicht dicht bij Liams oor om hem haar andere vragen in te fluisteren. 'Wat doe je terwijl jouw hofhouding en raad zich focust op je Koningin?' Diane perste haar lippen op elkaar terwijl ze de laatste vraag overdacht. 'Waarom heb je tegen mij en Saul gelogen?' Ze verwachtte niet dat hij iedere vraag zou beantwoorden, maar door er zo veel te stellen zou ze kunnen verbloemen welke kwestie ze werkelijk verklaard wilde horen.

Liam luisterde stilletjes naar de geruchten die Diane benoemde. Hij wist dat er al langer gesuggereerd werd dat de relatie van hem en Sibel allereerst puur formeel was geweest, maar dat er nu meer begon te spelen tussen hun tweeën. Liam en Sibel deden er echter maar weinig aan om de mensen tegen te spreken: ze lieten men hun gang gaan met hun ideeën. Zij wisten wel beter. Toch waren ze bijna gedwongen geweest om ook Liam een koninklijke titel te geven. 'Ik ben anders een prima huisvader,' glimlachte hij onschuldig. Na Dianes vragen was Liam voor een moment stil. Hij kon niet overal antwoord op geven: het zou Sibel mogelijk in gevaar brengen en zijn kinderen ook. Ondanks dat hij zijn oude vriendin vertrouwde, wist hij wat voor machtspositie ze over Isaia had. Dat meisje zou vast precies doen wat Diane opdraagt. 'We willen haar bedanken voor het helpen van Ed. En- we proberen erachter te komen wat nu de situatie in het Noordelijke paleis is. Al het contact met de raad van Celine is verdwenen.' De volgende twee vragen liet hij voor wat het is. Hij was namelijk geïntrigeerd over de laatste vraag. 'Het antwoord is tweedelig,' verzuchtte hij, terwijl hij besefte dat Diane nog steeds zo dichtbij hem hing met haar gezicht. 'Ik was jaloers en- en ik wilde terug naar huis. Naar mijn vrouw en mijn kind. Ik heb alles op het schip dusdanig beïnvloed dat we geen vertraging zouden hebben.'

Diane had Liam enkel tijdens de bruiloft met zijn vrouw gezien en had zelf kunnen aanschouwen hoe veel de twee zich om elkaar bekommerden. Wie dat nog af wilde doen als een formeel huwelijk loog tegen zichzelf. Diane had het tafereel verrast aangezien. Ze had niet gedacht dat Liam Halley zijn hart zo kon verliezen aan een vrouw. Ze kende de Koningin niet goed genoeg om te weten aan wat voor soort vrouw Liam zich had toegewijd. Ze had ook geen idee hoe hij was met zijn kinderen. Een oordeel over hoe zijn huisvader zijn ging kon ze niet vellen. Ze wist enkel hoe goed hij was geweest in het lospeuteren van informatie, het binnendringen van ruimtes en zo veel meer. Dat kon vast niet verspild worden in zijn rol als Koning. Ze vernauwde haar ogen dan ook toen hij zo glimlachte en wachtte de rest van zijn antwoorden af. 'Het Noorden is een blinde vlek geworden sinds jullie zijn vertrokken,' stelde ze vast. Diane had het als een fout gezien dat het Koninklijke gevolg niemand achter had gelaten zowel om Celine Storm te steunen als om een punt van contact te behouden. Ze was ook niet van plan die blindheid op te lossen. Dat was waarom Isaia hier was. Ze keek zijdelings naar Liam en liet de stoel los. Ze wist niet wat ze had willen horen. Dit was het in ieder geval niet. Het maakte de conflicterende gevoelens die ze had sinds ze Sauls verklaring had gehoord niet beter. 'Ik heb jarenlang enkel dankbaarheid naar je gevoeld,' begon Diane haar eerdere gedachten uitsprekend nadat ze Liam haar rug toe had gekeerd. 'Ik had gedacht dat ik nog een dienstmeid zou zijn geweest als je me niet jouw trucjes geleerd had. Maar je had me niet alleen nieuwe mogelijkheden doen in zien, je nam er blijkbaar ook één van me weg.'

Liam keek stilletjes toe hoe Diane eindelijk afstand van hem nam en vervolgens merkte hij de verslagen blik op haar gezicht op. De woorden gaven hem daar een verklaring voor. Misschien waren Diane en Saul wel hechter geweest dan dat hij had durven raden. Natuurlijk had hij de smoorverliefde blik van Saul wel opgemerkt en ook het gezicht van Diane dat constant begon te stralen als Saul dichtbij was, ondanks dat ze het misschien wel niet wilde tonen. De twee waren nog zo jong geweest en Liam had niet gedacht dat hij zijn oude vriendin zo'n pijn zou doen door de mogelijkheid van Sauls terugkomst weg te nemen. Als Liam echter terug dacht aan die dagen op zee en aan de smeekbedes van Saul, dan had hij misschien toch een nog viezer geweten dan dat hij al dacht. Hij had de boot zo gemakkelijk om kunnen keren, zo gemakkelijk had hij de kapitein onder zijn duim. 'Het spijt me,' zei hij uiteindelijk oprecht, terwijl hij naar de rug van Diane bleef kijken. 'Ik had Saul de mogelijkheid moeten geven om terug te keren. Dat heb ik niet gedaan en dat spijt me werkelijk.' Hij viel vervolgens stil. Wat had Diane nou aan zijn excuses? 'Hoe is Saul nou?' vroeg hij uiteindelijk.

Diane was voor enkele tellen verzonken in haar eigen conflicterende gedachten. Ze probeerde al een paar weken de gevoelens die steeds weer opborrelden een plek te geven. Iedere keer dat ze dat poogde te doen nam de woede echter de overhand. Zo boos ze was geweest op de avond dat ze de brief van Galivar had ontvangen, voelde ze die woede nu ook onstuimiger worden. Het begon altijd van onderen, een naar gevoel in haar onderbuik dat uiteindelijk verder reikte. 'Wat heb ik nog aan excuses. Bovendien ben je niet de enige die hem van me weg heeft gehouden,' perste ze er nog uit voor ze haar lippen stijf op elkaar drukte. Voor excuses was het in ieder geval veel te laat. Wat haar kalmer maakte was om Saul voor zich te halen door Liams vraag. Zijn gepassioneerde blik toen hij op die houten kist op de markt het volk toesprak en de keren daarna dat ze hem gezien had in de menigte en tussen zijn kameraden in de taverne waar iedereen hem met zo veel respect behandelde. Ze kon Liam niet vertellen over die versie van Saul. Zijn stevige grip op haar arm en de woede die ze van hem had gevoeld, om later de warmte weer in zijn blik te vinden. Ook dat wilde ze niet met hem delen. 'Hij draagt meer trouw naar en hoop voor het Noorden dan jij, jouw Koningin en die Raad van jullie,' maakte ze er maar van. 'Maar het zal je weinig schelen. Na je reis heb je immers geen enkele van je scheepskameraden opgezocht is het niet? Alsof die twee jaar op zee niets hebben betekend? Verlang je nooit terug naar dat leven?' Diane had haar trillende handen en gefronste blik weer onder controle gekregen en keek Liam weer met een onderzoekende blik aan.

Liam haalde zijn schouders op en zuchtte zacht. Ze had inderdaad niets aan excuses, maar wat moest hij dan zeggen? Hij had inderdaad al jaren niet meer aan de jongen gedacht. Haar woorden maakte hem echter geïrriteerd. 'Jij weet niet waarom ik op dat schip zat. Denk je werkelijk dat ik ooit vrijwillig op dat schip ben gestapt, terwijl ik wist dat ik mijn zwangere vrouw achter moest laten? Bij de Goden-' Gefrustreerd haalde hij een hand door zijn korte haren heen. Het was uiteindelijk een straf geweest, een manier om hem voor paar jaar onzichtbaar te maken. Liam uitdrukking was donkerder geworden. 'Het enige waar ik naar verlang, is naar mijn vrouw en kinderen. En enkel hun gezondheid deert mij, niet die van mijn oude scheepsmaten. We waren collega's, Diane, verwar dat niet met vrienden.' Tevens raakten de woorden over zijn vrouw hem ook. 'Sibel werkt harder dan wie dan ook om welke stad of dorp dan ook te helpen. Het Noorden ook. Maar je weet hoe onze hulp aan Celine is afgelopen,' siste hij, plots woedend, al was die woede niet op Diane gericht. Met een afwijzend gebaar draaide hij zich van haar weg. 'Als je politiek wil praten, dan moet je dat met Sibel doen. Zij zal al jouw vragen kunnen beantwoorden.'

Diane's oren stonden als vanzelf meer open toen ze Liam hoorde praten over de reden waarom hij op dat schip had gezeten. Zij had het altijd afgedaan als iets dat hij deed om afstand te creëren met de Halley naam en het vast roerige leven dat hij in Tarth had. Ze had niet geweten over zijn vriendin of over de zwangerschap toentertijd. Ze had dus ook nooit echt doorgevraagd waarom hij op reis was. Als het niet vrijwillig was geweest- Ze hield de blik van de man vast ondanks zijn gezichtsuitdrukking. 'Mijn excuses. Ik zal de relatie met hen niet langer verwarren met vriendschap,' wierp ze terug. Haar woorden impliceerde wel meer. Ze kon hun verhouding ook niet als vriendschap zien. Hij maakte zijn smeekbede om niet over de affaire te praten zwakker met ieder tel dat hij hier langer bleef. 'Hard werken is niet hetzelfde als het voelen van loyaliteit,' opperde ze vlak, zonder in te gaan op de boosheid van Liam. Ze had hem nu al regelmatig liefdevol over zijn vrouw horen spreken, maar hij had tot nu toe weinig gedeeld wat betreft zijn mening over haar regeren. Was hij het met alles wat ze deed eens? Ze lachte schamper toen ze zijn laatste woorden hoorde. 'Zolang jij je afkeert van de politiek kun je je Koningin maar half bij staan. Enkel in de schaduw. Je hebt erg veel geluk gehad dat dat je niet de das om heeft gedaan in Tyrosh.' Als Rohan ook maar meer gedacht had dat de Koning nutteloos was, dat het enkel de Koningin zou raken als hij stierf, dat niemand anders het ook maar iets kon schelen dat ze geen Koning meer hadden, dan had Liam zijn eerste week nog niet eens overleefd. Diane gleed geërgerd met een hand langs haar krullen en liep naar de tafel om haar wijnglas weg te zetten. 'Ik moet mijn Koning schrijven dat we gearriveerd zijn in Myr. Zal ik hem de groeten doen van zijn oude bekende?' Ze had achter het kleine bureau in de zitruimte plaats genomen en had een stuk perkament en veer opgepakt. 'Je zal vroeg of laat toch met hem moeten praten. Geloof me, dat doe je liever dan hem verwelkomen in dit land.' Ze gunde Liam geen blik meer, maar had haar aandacht op de brief gericht.

Liam reageerde niet op haar suggestieve woorden over hemzelf en de Islaïse Koning van de Zomereilanden. Ze wilde vast weer een reactie uit hem halen en hij zou zich niet daartoe laten verleiden. 'Ik zie je wel weer, Diane. Ik geloof dat er voor morgen een groot diner op de planning staat.' Hij was inmiddels overeind gekomen en zocht automatisch met zijn hand op de tast af naar zijn stok. Die had hij echter niet met zich meegebracht. Met een zucht streek hij zijn kleding glad en wierp hij nog een laatste blik op Diane. Hij wilde haar nog herinneren aan hun afspraak, maar hij besloot dat het de situatie niet veel beter zou maken. 'Het beste.' Zo verdween hij weer in de slaapkamer en sloop hij zo weer terug naar de gangen toe.
[END]

Nieuw

Sibel hield met een hand de gordijnen op de gang een stuk open zodat ze het binnenplein kon bekijken. Het was er een hele drukte. Er kwamen families aan uit alle uithoeken van Tarth inmiddels aan om hun plek op te nemen in de gastenvertrekken. Sibel kon niet iedereen persoonlijk begroeten, maar ze had de hulp ingeschakeld van haar familie. Haar zus en schoonbroer waren hier druk mee bezig, net zoals haar ene zoon en dochter. Silvester was gevraagd in zijn vertrekken te blijven tot de grote evenementen en daar had hij gelukkig naar geluisterd. Zij en Liam hadden namelijk ook nog niet het belangrijkste gesprek met hun zoon gehad. Sibel had echter ook net gehoord dat de familie Barnes gearriveerd was. Ze was er direct heen gegaan ondanks de tegenovergestelde adviezen van haar Raad. In de gang was ze haar moed alleen weer langzaam verloren. Ze was nerveus om met haar vriendin te praten sinds alle gebeurtenissen. Sterker nog, ze wist niet of het een goed idee was direct de hele familie onder ogen te komen. Ze had een bediende naar binnen gestuurd om haar aanwezigheid aan te kondigen en te wachten tot Guila voor haar de deur zou openen. Sibel dacht niet dat het gepast was voor haar om zomaar de vertrekken binnen te vallen.

Guila had sinds het zien van haar zoon nauwelijks zijn zijde verlaten. Zo nu en dan gunde ze natuurlijk haar zoon en zijn vriendin wat tijd samen, maar verder hield ze zich enkel bezig om hem zo snel mogelijk weer hersteld te krijgen. Dat leidde haar ook van haar eigen emoties af. Sinds de zoon van Sibel hun was komen vertellen dat ze verwacht werden in Myr, op order van de Kroon, waren Flynn en Robyn woest geweest. Natuurlijk voelde Guila hetzelfde, vooral omdat Matheo maar herhaalde dat hij naar het kamp wilde, maar ze probeerde te bedenken waarom Sibel deze keuze maakte. Op een antwoord kwam ze echter niet en dat verbeterde haar stemming niet. Gelukkig had Matheo de reis goed doorstaan en lag hij nu in hun vertrekken in een warm bed. De geneesheren kwamen, zoals de prins beloofd had, dagelijks langs. Net toen ze wat extra thee voor haar zoon en familie wilde inschenken, werd er plots aangeklopt en kwam er een bediende binnen. De Koningin wilde binnen komen. Guila kon al voorspellen hoe haar echtgenoot en schoonzus op de vrouw zouden reageren en dat wilde ze liever niet mee maken. Het zou niet tot een oplossing leiden. 'Vertel de Koningin dat ik naar buiten kom om haar te introduceren.' De bediende bleef in de deuropening staan en door de kleine opening heen zag ze haar goede vriendin staan. 'Kom, dan maken we een wandeling,' stelde Guila voor aan haar vriendin, waarna ze een mantel om haar schouders legde en de gang op stapte. Snel sloot ze de deur achter zich voordat Flynn of Robyn of een van haar kinderen zich er mee ging bemoeien. Ze drukte een zakelijke kus op Sibels wang en begon alvast te wandelen.

Sibel had de afgelopen dagen niets anders gedaan dan met haar raad en haar echtgenoot te bespreken over een gepast antwoord en reactie op wat er in Haudan gebeurd was. Hoewel het een keuze was om dit alles te negeren terwijl de festiviteiten bezig waren, voelde dat niet juist. Sibel kon het sowieso niet haar vriendin aandoen een gesprek uit de weg te gaan tot na al hun bezoek weg was. Dan zou het een nog ongemakkelijkere week worden. Sibel knikte naar haar bediende en wachtte toen geduldig met haar armen op haar rug. In eerste instantie had ze Guila in haar vertrekken uit willen nodigen. Daar zouden ze tenminste minder toeschouwers hebben. Haar wacht had hier de gang vrij moeten houden en stuurde mensen via een andere kant. Maar Sibel wilde de familie Barnes niet het idee geven dat ze niet bereid was direct een confrontatie met hen allemaal aan te gaan. Ze was het Guila desondanks erg dankbaar toen ze voorstelde een wandeling te maken. 'We kunnen naar de gallerij wandelen,' stelde ze voor toen ze zag hoe een tweetal wachters al vooruit liep om de bediening op de hoogte te stellen. Ze wist dat die hal niet gebruikt werd tot de festiviteiten over enkele dagen. Sibel bekeek Guila kort na de kus voor ze achter haar aan liep. 'Guila, het doet me goed je te zien en om te horen dat jouw zoon de reis heeft kunnen maken.' Ze koos haar woorden zorgvuldig en hoopte zo dat haar aarzeling niet te overduidelijk was. 'Ik had gehoopt dat het onder meer heugelijke omstandigheden plaats zou vinden.'