Naya's Vertrekken

Zyanya maakte de laatste dingen voor het bad klaar en klopte toen op de rand zodat Naya er in zou stappen. Aandachtig luisterde ze naar wat Naya te zeggen had en glimlachte geamuseerd toen ze over de blaren begon. Hun dochters hadden wel leren werken, fysiek en mentaal, maar ze zouden nooit zich echt ongemakkelijk hebben gevoeld in hun leven in het kasteel. 'Prins Adrian?' Ze bestudeerde de glimlach die op het gezicht van haar dochter was verschenen, maar besloot er niet naar te vragen als ze er zelf niet over begon. 'Hij was de enige die je kende in de groep, was het niet? Maar je hebt vast de andere soldaten ook goed leren kennen?' Zya had een kam uit één van de lades gehaald en een klein krukje erbij gepakt zodat ze achter Naya kon zitten. Toen haar dochter eenmaal in het bad zat, haalde ze het donkere haar los en begon er voorzichtig doorheen te kammen.

Naya liet de japon over haar schouders vallen en stapte in het warme bad. Toen ze zat voelde ze hoe haar spieren voor het eerst in weken zich begonnen te ontsnappen en hoewel het in het begin een niet al te fijn gevoel was, begon het langzaam aan weer te wennen. 'Ja, al was de rest niet zo blij dat we erbij waren volgens mij... in ieder geval in het begin niet.' vertelde ze haar moeder. Ze sloot haar ogen en liet zichzelf tot haar kin het water in zakken. Naya genoot van de heerlijke geur van alles wat haar moeder in het water had gedaan. 'Clementine was erg vriendelijk, een van de soldaten, al heb ik niet vaak met haar gesproken. Flynn had nogal een uitgesproken mening over wat hij ervan vond dat Adrian en ik erbij waren, al was hij aan het einde wel vriendelijker.' Adrian was eigenlijk de enige geweest met wie ze echt was opgetrokken tijdens de missie. Als hij er niet bij was geweest had ze ook niet geweten of ze het vol had gehouden met de groep. 'Al waren ze wel allemaal verbaasd dat ik overweg kon met een pijl en boog.' vertelde ze haar moeder nog lachend.

Zyanya lachte zacht toen Naya de pijl en boog noemde. Het was voor haar altijd erg belangrijk geweest om haar dochters zeker datgene mee te geven waar ze zelf erg gehecht aan was geweest. Ze had niet gedacht dat Sibel of Naya het werkelijk nodig zouden hebben, maar het was altijd een mooi gebaar geweest en ze wist dat beide dochters er aardig van genoten hadden. 'Zat er ook niet de zoon van de legerleider bij? En je overste, hoe was zij?' Zyanya had graag dat Naya door vertelde. Het had vreemd gevoeld om niet te weten wat er met Naya aan het gebeuren was. Ze had tot nu toe iedere stap van haar beiden dochters hun levens mee kunnen maken en daar was de missie plots een flinke verandering van geweest. Teder zeepte ze het haar van haar dochter in en waste ze het met alle zorg en liefde die ze in zich had. 'Zijn er erge dingen gebeurd?' vroeg ze er nog na, omdat ze niet wilde dat Naya dacht dat ze alleen over het positieve hoefde te praten, maar dat ze alles kwijt en bovendien ook alles moest durven bespreken.

'Hakeem, ja hij is de zoon van Marcus.' vertelde Naya haar moeder. 'Ik weet niet precies hoe hij zich voelde bij de missie. Ik kreeg een beetje het idee dat hij liever ergens anders was, maar dat kan ook aan mij hebben gelegen.' Afgezien van Adrian had ze niet een hele sterke band gekregen met de andere leden van het team. 'En Indra, ze was nogal... ik weet niet-' Naya had vanaf het begin geweten dat ze niet echt een welkome gast was in het team. Ze had het zo goed mogelijk geprobeerd te negeren, maar het was overduidelijk geweest dat het Naya en Adrian tegen de rest was. 'Ik denk dat ze het niet eens was met de beslissing van Marcus om Adrian en mij mee te laten gaan.' zei ze zachtjes en keek achterom naar haar moeder. 'We hebben veel dagen gehad dat we niet veel te eten hadden, of een slecht beschutte plaats om te slapen.' vertelde ze. 'Op een gegeven moment waren we in een gebied dat erg moeilijk te trotseren was. Hakeem stapte verkeerd en viel op een afgebroken tak. Ze zijn in de avond een paar uur bezig geweest om alle splinters eruit te halen.' Er waren genoeg erge dingen gebeurd. Al had Naya de reis vooral als mentaal erg zwaar ervaren. Het was de eerste keer dat ze weg was geweest van huis zonder haar familie en ze had zich niet thuis gevoeld in de groep. Aan de andere kant had dit alles er ook voor gezorgd dat ze veel over zichzelf had geleerd. 'Maar- kunnen we het over iets anders hebben? Wat is hier allemaal gebeurt in de tijd dat ik weg was?'

Zyanya voelde ze zorg toen Naya vertelde over de dagen dat het moeilijk was geweest. Natuurlijk was het niet allemaal soepel verlopen en dat wist ze. Toch nu ze hoorde van die dagen vond ze het moeilijk te accepteren dat ze Naya er niet beter op had kunnen voorbereiden of dat ze haar er volledig van had kunnen behoeden. Zyanya wist wat van het leven met ongemak. Ze had haar dochters meer kunnen leren over de planten die je kon eten of de manieren waarop je beschutting kon maken. Geruststellende gleed ze met haar handen door Naya's haar toen ze vertelde over het ongeluk. Het enige waar ze aan kon denken was dat ze blij was dat het haar dochter niet overkomen was. Ze was opgestaan van haar plek en haalde wat doeken uit een kast zodat ze die aan Naya kon geven zodra ze klaar was. Glimlachend keek ze naar Naya. 'Ach, je hebt niet veel gemist. Alles is zo zijn gangetje gegaan. Je zus begint nu echt op haar vader te lijken. Je gaat versteld staan als je haar in haar rol ziet op gaan.' Zyanya zuchtte. 'En je zult zien dat Muriel niet stil heeft gestaan. Je hebt haar handen vol aan haar nu. Ze gaat werkelijk overal op verkenningstocht. Een beetje zoals haar tante.' Glimlachend keek Zya haar dochter aan.

Naya wikkelde haar haren en haar lichaam in de doeken die haar moeder voor haar klaar had gelegd toen ze uit het bad was gestapt. Haar lichaam voelde haast herboren na al die maanden in de wildernis. Een bad was precies wat ze nodig had gehad om zich weer beter te voelen. Stiekem keek ze er ook ontzettend naar uit om haar jurken weer te kunnen dragen. Jurken op een paard waren zo onpraktisch, dus ze had de hele missie doorgebracht in een broek. Nu had ze daar geen problemen mee, ze genoot er alleen altijd zo van om zich te hullen in de prachtige jurken die ze in haar kast had hangen. Ze pakte een luchtige, azuur blauwe jurk uit de kast die ze snel achter het kamerscherm aantrok. 'Ik ben zo blij dat ik Muriel weer zie.' sprak ze toen ze achter het kamerscherm vandaan kwam en glimlachend naar zichzelf in de spiegel keek. 'Ik hoop dat ze me nog herkent en niet boos op me is dat ik weg ben gegaan.' Misschien wilde Muriel haar wel helemaal niet meer zien, of misschien had haar nichtje haar allang vergeven.

'Ach, maak je geen zorgen. Muriel zou nooit boos zijn op haar favoriete tante,' lachte Zyanya. Ze wist echter niet hoe Sibel zou reageren nu haar zusje terug was. Ze had maar weinig hoogte kunnen krijgen van haar oudste dochter de laatste paar maanden. Ondanks dat het wel leek alsof ze probeerde haar gedachten en problemen te delen met haar moeder kwam er vaak maar weinig uit en wist Zyanya niet of ze wel zei wat ze meende of werkelijk voelde. Ze hoopte maar dat de spanning Sibel wat zou verlaten nu Naya terug was, al was het maar met een negatieve bijwerking, zolang ze maar af kwam van haar opgekropte gevoelens. Tevreden keek ze toe hoe haar dochter er stralend uitzag in één van haar jurken. Ze hielp haar met het haar haar en drukte nog eens een liefdevolle kus op haar voorhoofd toen ze klaar was. Het had als een ritueel gevoeld om haar een bad te kunnen geven, om haar haren te kunnen wassen en om haar nu schoon voor zich te zien staan. Het deed haar denken aan de kleine meisjes wiens haren ze zo velen malen had geborsteld en gekamd en gevlochten. 'Mooi, sterk en moedig,' merkte Zyanya op nogmaals getroffen door het geluk dat ze haar dochter terug had. 'Zal ik eens gaan kijken of Sibel al terug is? En anders alvast je nichtje op halen? Dan kun je even een moment voor jezelf nemen. Of je kan natuurlijk altijd mee lopen.' Ze probeerde zo min mogelijk haar dochter dingen op te dringen en liet haar de keuze maken.

Naya knikte bij de woorden van haar moeder. 'Ik denk dat ik maar weer eens moet wennen aan deze kamer, in plaats van de barre natuur als slaapplek.' merkte ze op en keek naar alle spulletjes die op haar boudoir stonden. Ze had al haar prularia gemist, al haar sieraden en al haar eigen dingetjes. 'Als Sibel er is, zou je haar dan hierheen kunnen sturen?' Ze keek er onwijs naar uit om haar zuster weer te zien. Naya was zo benieuwd naar hoe het met haar ging, zeker nu ze meer taken van hun vader had overgenomen. Ze wist dat haar zus een geweldige leidster van het Oosten zou zijn. Naya omhelsde haar moeder nog stevig voordat ze de kamer uit liep en nam plaats achter haar boudoir. Het was nog precies zoals ze het zich herinnerde. Geen van haar sierraden waren ook maar een millimeter verplaatst. Met haar vinger gleed ze over haar kettingen, armbanden, ringen en oorbellen heen en glimlachte. Hoewel ze een stuk wijzer was geworden door haar reis, kon ze niet ontkennen dat het weer fijn was om hier te zijn en toegang te hebben tot al haar spullen. Naya pakte één van de ringen op en liet hem om haar rechter ringvinger heen glijden.

Sibel werd tegemoet gelopen door haar moeder toen ze eindelijk terug in het kasteel was. Ze was die ochtend weer in het kamp met de nieuwe rekruten geweest om de laatste onderhandelingen met de adviseurs door te nemen en had daar het bericht gekregen dat haar zusje onderweg terug was. In eerste instantie had ze meteen naar het kasteel willen gaan, maar omdat ze wist dat haar moeder haar zusje meteen op zou vangen gaf ze zichzelf nog de tijd om de afspraken af te ronden. Pas toen reed ze zo snel mogelijk terug en vond ze haar moeder met een blik die zoveel geluk uitstraalde dat het aanstekelijk was. Sibel had haar moeder terug naar haar vertrekken vergezeld toen deze haar gevraagd had Naya nog wat tijd voor haar zelf te geven. Het deed haar ontzettend goed om haar moeder plots zo zonder het zorgelijke gezicht te zien dat ze afgelopen maanden had gedragen. Het hele kasteel had zich flinke zorgen gemaakt om haar zusje. Uiteindelijk stuurde haar moeder haar op pad en liep Sibel naar vertrekken van haar zuster, nog zonder Muriel. Ze wilde niet dat haar dochter zag wat haar reactie was op haar tante's thuiskomst. Eenmaal bij de vertrekken klopte ze aan en wachtte met een stalen gezicht af.

Naya had zowat ieder sieraad dat ze bezat omgedaan en weer afgedaan. Ze genoot ervan om alles weer te zien en aan te raken. Het klonkt misschien raar, maar ze was van zoveel dingen alweer vergeten dat ze ze bezat. Na de missie had ze al haar bezittingen in het paleis veel meer gewaardeerd. Haar ouders hadden haar altijd opgevoed met het besef dat ze onwijs gelukkig moest zijn met alles wat ze had en dat veel mensen niet bezaten wat zij bezat. Dat had ze zich ook altijd gerealiseerd, maar nu ze het zelf een keer had meegemaakt: leven met niets, was het toch anders. Toen er op de deur geklopt werd, sprong ze enthousiast op. Naya streek haar rokken nog even recht en opende de deur om Sibel te zien staan. Door al haar enthousiasme had ze haar blik niet eens opgemerkt en vloog ze haar zuster om de hals. 'Ik heb je zo gemist!'

Sibel zag haar zusje op haar af komen en had geen flauw idee wat ze moest doen. Ze voelde de armen om haar heen en de warmte van het lichaam van Naya, maar kon haar maar weinig terug geven. Kort legde ze één arm om Naya's rug, maar liet deze al snel vallen om zich los te maken uit haar omhelzing. Haar ogen gleden kort over het voorkomen van haar zusje. 'Je ziet er ongedeerd uit,' merkte ze met weinig emotie op. 'En weer opgetut.' Het meisje dat voor haar stond zag er precies hetzelfde uit als het meisje dat hiervoor gekend had. Was ze daarom weg gegaan? Om terug te komen en door te gaan en te doen zoals het gewoonlijk ging? Stijfjes bleef ze tegenover haar zuster staan. Sibel had zich de afgelopen maanden erg ingehouden als het over Naya ging. In het begin had ze er nog veel aan gedaan om haar zus te verdedigen, maar dat uiteindelijk opgehouden. Wat was er te verdedigen aan een jong meisje dat een spontane beslissing maakte om maar met een gevaarlijke missie mee op pad te gaan en haar familie met grote zorgen achter te laten?

Naya liet met een twijfeling Sibel los toen ze niet het warme ontvangst kreeg wat ze had verwacht. Door al haar enthousiasme was Sibel's blik haar niet opgevallen, maar toen ze het zag verdween haar glimlach ook. 'Mama heeft me gewassen...' zei ze, verward over de onverschilligheid die haar zus vertoonde. Ze was er vanuit gegaan dat Sibel blij was om haar weer te zien, net als dat zij blij was om haar familie weer te zien. Nog steeds verward stapte ze opzij zodat Sibel de kamer in kon stappen en liep uiteindelijk zelf in stilte naar binnen om neer te zitten op de fauteuil. Naya opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot hem uiteindelijk weer omdat ze niet wist wat ze moest zeggen tegen haar zuster. Ze had zoveel willen delen met haar, willen praten over Muriel en over haar eigen ervaringen, maar na het zien van de blik van Sibel had ze het niet meer gedurfd. 'Ben je niet blij om me te zien?' vroeg ze uiteindelijk zachtjes, terwijl ze aan haar nagels frummelde.

Sibel liep langs haar zuster de vertrekken in en ging er op één van de fauteuils zitten. Ze keek kort rond. Ze had Muriel een paar keer hier mee naartoe genomen toen Naya weg was, omdat ze steeds maar naar haar tante bleef vragen en Sibel had gedacht dat misschien de vertrekken en het speelgoed dat daar lag haar dochter wat tot rust zou brengen. Het hielp altijd maar voor even. Sibel keek pas weer op naar Naya toen ze haar wat vroeg. 'Daar ben ik nog niet aan uit,' gaf ze op een eerlijk, wellicht te eerlijke toon toe. Onderzoekend gleed haar blik nogmaals over het voorkomen van haar zusje en wreef ze uiteindelijk verwoed over haar gezicht. Ze snapte ook wel dat ze haar niet alleen dit kon zeggen. Ze kon niet onredelijk gaan zitten doen, ook al voelde ze hoe erg ze dwars wilde zijn en het haar zus niet wilde vergeven. 'Ik wil weten waarom je weg bent gegaan. Waarom je niets gezegd hebt. En of het je wat opgeleverd heeft,' legde Sibel zakelijk aan Naya uit.

Dit was de reactie waar Naya al die tijd bang voor was geweest. Haar angsten waren weggeëbd bij het hartelijke ontvangst van haar moeder. Ze had er dan ook absoluut niet op gerekend dat haar zuster zich zo voelde over haar beslissing. 'Heb je ooit wel eens iets gedaan, zonder dat je precies wist waarom? Gewoon iets waarvan het voelde alsof je het moest doen?' Terwijl Naya sprak keek ze naar haar voeten die er schoner uit zagen dan de afgelopen paar manen. 'Dat is waarom ik mee ben gegaan- ik kan het niet uitleggen...' Het was een gevoel geweest, een gevoel dat ze had gevolgd en ze had er geen spijt van gehad, tenminste niet tot nu net. 'Ik heb niets gezegd omdat ik zelf ook pas op het laatste moment de beslissing had genomen... Ik was bang dat als ik het jullie zou vertellen, dat jullie me tegen zouden houden of zouden verbieden om mee te gaan.' Toen ze eenmaal onderweg was, wist ze niet wat ze haar familie had moeten schrijven, dus had ze niets geschreven. Bij haar laatste vraag durfde Naya haar zuster pas weer aan te kijken. 'Ik heb veel geleerd... over mezelf- maar vooral dat ik nog steeds veel te leren heb.' Naya had zich volwassen gevoelen toen ze mee was gegaan, klaar voor de wijde wereld, maar ze was er al snel achter gekomen dat ze zich daar lelijk in had vergist. 'Ik weet niet wat je van me wil horen Sibel, om me te kunnen vergeven...'

Sibel keek haar zusje ontzet aan. Ze had gehoopt dat Naya haar een uitleg kon geven, hier, meteen. Eentje die zou verklaren waarom ze uit het niets vertrokken was en haar eigen leven op het spel had gezet, dat ze er wel degelijk over na had gedacht. Het antwoord dat ze kreeg maakte haar echter verre van tevreden. 'Natuurlijk heb ik wel eens iets gedaan gewoon omdat het me goed leek. Maar dat waren geen kwesties waarin ik in riskante en gevaarlijke situaties terecht kon komen. Daarvoor gebruik ik mijn hoofd.' Ze had haar armen over elkaar geslagen en voelde dat haar frustratie alleen maar groter werd nu Naya dan eindelijk eens uit kon leggen wat haar doel was geweest met die belachelijke missie. 'We hadden je vanzelfsprekend tegen gehouden, want het blijkt dat je toen en nu niet eens goede redenen had om mee te gaan. Zoiets kun je niet ondernemen gewoon omdat het je leuk lijkt, Naya. Vooral niet omdat je hier totaal niet getraind voor bent. Je bent mee gegaan met een groep professionele en ervaren soldaten die uitgekozen zijn vanwege hun kwaliteiten. Het is een wonder dat ze je niet weg hebben gestuurd aangezien-' Sibel stopte haar speech abrupt. 'Ik neem aan dat de soldaten en je overste zelf ook wel hebben laten weten hoe erg je niet op je plaats was daar?' Ze negeerde compleet haar laatste woorden.

'Ja dat hebben ze me zeker!' riep Naya gefrustreerd met de tranen in haar ogen. 'Maar jij hoeft me er niet nog eens aan te herinneren!' Ze had haar vuisten gebald en zich weggedraaid van Sibel. 'Als je niet blij bent dat ik weer terug ben, prima! Maar dan weet je nu ook waar de deur is!' Ze sloeg zichzelf voor haar hoofd dat ze na de reünie met haar moeder had gedacht dat iedereen zo euforisch zou zijn over haar terugkomst. 'Ik weet dat het een stomme keuze was! Ik weet dat ik het had moeten overleggen met vader, maar ik heb het gedaan en ik ben trots op mezelf dat ik het heb gedaan! Ik heb dingen gezien die jij nooit in je leven zal zien, ik heb dingen meegemaakt die jij nooit zal meemaken en het heeft me veranderd op een positieve manier Sibel! Terwijl jij hier hoog en droog in het paleis zat, heb ik in honger moeten leven en ik kou. Ik heb moeten samenwerken met mensen die me er niet wilde hebben, maar ik heb het wel allemaal gedaan en doorgezet!' raasde ze, terwijl ze zich weer terugdraaide naar haar zuster en haar aankeek. 'Dat jij me daardoor nu zo behandeld is je eigen keuze, maar ik ga niet meer mijn excuses aanbieden voor mijn keuzes!'

'Ach, Naya, ik ben natuurlijk wel blij dat je terug bent, maar je kunt toch niet verwachten dat we maar gewoon accepteren wat voor keuzes je dan gemaakt hebt?' Sibel zat nog altijd op de fauteuil maar had haar handen om de armleuningen geklemd. Vervolgens keek ze haar zus met een blik vol frustratie aan. 'Dus je bent trots dat je hebt kunnen kiezen om honger en koud te lijden? Misschien heb je gelijk, misschien moeten iedereen maar gaan verplichten om een tijdje te lijden, zodat we meer waarderen wat we hebben. Dan weten we meteen hoe de armen zich voelen, niet? Is dat waarom je weg bent gegaan?' Hoofdschuddend liet Sibel haar blik naar de vloer glijden. Ze hoopte echt dat die missie haar zusje voor het goede had veranderd, maar ze kon het nu nog niet toe laten zo te denken. Ze had haar mond nog geen tel dicht gehad of begon al weer. 'Je snapt toch wel dat je niet zomaar weg kan gaan, maandenlang zonder ook maar een woord, en dan verwacht je dat er geen consequenties zijn? Ik snap dat mam je met open armen ontvangt, maar weet je dat ze nachtenlang wakker heeft gelegen? Huilend door de gangen heeft gedwaald omdat ze bang was dat je nooit meer thuis zou komen? Muriel, die maar niet begreep wat er aan de hand was? Ik-' In haar frustratie was ze op gestaan en had ze Naya bij haar bovenarmen gevat zodat ze haar aan zou blijven kijken.

Naya luisterde in stilte naar de woorden van Sibel, maar trok zich abrupt los van haar zuster toen ze haar beet had gepakt. 'Het spijt me dat ik jullie pijn heb gedaan met mijn keuzes.' zei ze kalmpjes en liep naar de deur toe om deze te openen. 'De volgende keer zal ik jullie ver van te voren inlichten als ik besluit weer weg te gaan. En geloof me zuster, dat zal niet lang meer duren.' Als haar zuster haar zo behandelde, kon ze hetzelfde terug doen. Ze wist al waar haar volgende reis heen zou gaan: het Westen. Ergens wilde ze niet weggaan van huis, maar als ze hier tegenwoordig zo behandeld zou worden, daar had ze geen zin in. 'Als je me nu wilt excuseren, ik heb nog andere dingen te doen.'

Sibel liet haar handen langs haar lichaam zakken en keek Naya verslagen aan. De kalmte die ze nu plots in Naya waarnam verbaasde haar zeer. Moeizaam slikte ze en rechtte haar rug. De volgende woorden nam ze echter geïrriteerd in zich op. Met een herpakte stalen houding keek ze op haar zus neer. Ze kon het maar amper geloven dat Naya weg wilde gaan alleen omdat zij het niet zo makkelijk accepteerde of vergaf dat ze terug thuis was en dat ze met de missie mee was gevlucht. Had moeder haar niet zojuist met open armen ontvangen? En vader, hij was misschien wel boos, maar zou het vast niet zo expressief aan haar tonen. Misschien vond Sibel het daarom ook wel dat ze het haar zusje niet zomaar kon vergeven. Iemand moest aan geven dat dit niet zomaar kon. 'Je bent niets aan mij verschuldigd, Naya, maar wel aan vader en moeder. Vertel hen maar dat het mijn fout is dat je zo snel weer op stap gaat.' Ze stapte langs haar zus heen naar de deur, maar draaide nogmaals om. 'Waag het niet om Muriel op te zoeken. Ze heeft al een vader die het een goed idee vond om ineens weg te zijn. Ik wil haar niet meer onstabiele relaties geven.'

Naya luisterde naar de woorden van haar zuster met een stalen gezicht, maar voelde hoe haar onderlip begon te trillen bij haar laatste woorden. 'Oké...' kreeg ze er nog uit, terwijl ze de de brok in haar keel weg slikte. Ze had het kunnen verwachten dat haar zus dit zou gaan zeggen, maar toch had Naya er niet op gerekend. 'Als dat je keuze is dan respecteer ik dat.' Het laatste wat ze had willen doen was ruzie maken tijdens haar thuiskomst, maar ze was ineens zo gefrustreerd geweest dat haar zuster haar zo afstandelijk behandelde. Het liefste zou ze haar in de armen slaan en haar excuses aanbieden, maar iets in Naya weerhield haar ervan om dat te doen. Ze had moeite om de tranen tegen te houden die op waren geweld door de woorden van Sibel en uiteindelijk lukte het niet langer om ze te stoppen. Zacht snikkend keek ze naar haar zuster, al zei ze niets. Alle emoties van haar trip kwamen er nu pas uit. Toen ze haar moeder had gezien was ze in een veel te grote extase geweest om al die opgekropte gevoelens te uiten, maar nu, nu was er geen stoppen meer. Ze had zich niet op haar plek gevoeld in de groep, de reis was lang en miserabel geweest, ze miste Adrian- alles kwam boven.

Sibel zag aan hoe haar zusje het plots moeilijk kreeg. Ontzet keek ze naar de tranen en wist ze niet wat haar te doen stond. Enkele tellen bleef ze aan de grond genageld naar Naya staan kijken, tot haar lichaam in beweging kwam. Ze stapte op haar af en sloeg haar armen om haar heen. Zwijgend hield Sibel Naya tegen zich aan. Het was nou niet dat ze had gewild dat haar zusje zo emotioneel open zou breken, maar het was nog frustrerender geweest om haar maar gewoon tevreden te zien met wat er gebeurd was. Waarom had ze niet gewoon aan gegeven dat het niet was wat ze verwacht had? Dacht ze dat het makkelijker was als ze zou doen alsof het allemaal maar fijn en goed was geweest? Ze wilde echter haar gedachten niet uitspreken en nog altijd stil stond ze met Naya in haar armen. Afwachtend tot haar zusje weer op adem kwam staarde ze voor zich uit en streek langs de rug van Naya.

Zwijgend snikte Naya tegen Sibels schouder aan en het duurde niet lang voordat ze ook haar armen stevig om haar zuster heen sloeg. Naya had nu al spijt van alle woorden die ze eerder tegen Sibel had gezegd en ze had ze dan ook helemaal niet gemeend: het was enkel haar frustratie van haar zuster's gedrag die ze op haar afreageerde. 'Het spijt me...' snotterde Naya uiteindelijk toen ze haar zuster los liet en de tranen van haar wangen afstreek met de palm van haar hand. 'Ik- ik wil helemaal niet boos zijn... of ruzie hebben met je, Sibel.' mompelde ze, terwijl de tranen nog steeds bleven komen. Ze voelde de hoofdpijn van het huilen nu al op komen zetten, maar ze kon de tranen niet stoppen. Ze had zich al die weken groot gehouden, ook al waren er avonden geweest dat ze zich zo rot voelde dat ze het liefste op haar paard was gestapt en terug was gereden naar huis. 'I- ik had niet moeten zeggen wat ik net allemaal heb gezegd.'

'Naya, het is oké. Maak je niet al te druk. Je bent net terug. Je hebt tijd nodig om het allemaal een plek te geven en wij hebben dat ook nodig. Of tenminste, ik heb dat nodig.' Geruststellend wreef ze over de rug van Naya en hield ze haar stevig tegen zich aan. 'Laten we er een andere keer beter over praten, goed? We zijn beiden vol van emoties, dat gaat niet helpen. Bovendien wil mama ons heel graag allebei bij het diner zien en donderwolken tussen ons in gaat dat niet erg prettig maken.' Na enkele tellen hield ze Naya aan haar schouders voor zich vast en keek haar zusje eens goed aan. 'We maken allemaal wel eens fouten. Sommige erger dan anderen. En soms is het niet erg zwart wit of het een fout was of niet.' Sibel wist niet goed wat ze nog meer kon zeggen tegen haar zus. Ze voelde zich moe en opgelaten door deze hereniging en ze vreesde dat ze alsnog iets fout kon zeggen. 'Ik moet terug gaan kijken of de adviseurs de taken wel goed onder handen nemen. Ik zie je bij het diner. Neem nog maar wat tijd om je spulletjes door te kijken. Als het goed is ligt er ook een stapel met tekeningen die Muriel voor je gemaakt heeft terwijl je weg was. En ze wil er je vast nog meer geven vanavond.'