Trainingsplaats - Legerkamp

Syd hoefde niet lang te wachten tot de vrouw aan viel, noch kostte het haar veel moeite de slagen die ze kreeg te zien aankomen. Eén voor één weerde ze het zwaard van haar tegenstander af. De jonge vrouw was snel, maar was niet verrassend in haar keuzes en Syd wist waar ze op kon rekenen. Toch voelde ze dat ze een stuk harder moest werken dan met de overige rekruten. Deze dame had duidelijk meer training gehad. Het verbaasde haar ook niets. Ze had een vader die generaal was geweest en een broer die luitenant was. Maar zij had ook een goede leermeester gehad. Ze verdween zo in het gevecht dat de vragen van Robyn haar lichtelijk van haar stuk brachten. Ze struikelde over haar eigen voeten, maar hield zichzelf overeind door enkele stappen achteruit te zetten. Zwaar ademend keek Syd naar Robyn en greep ze haar zwaard met beide handen vast. Tot nu toe had ze meer verdedigd dan aangevallen, maar haar antwoord op de beledigende en kwetsende vragen van Robyn gaf ze met haar zwaard. Syd bleef flink naar de andere rekruut uithalen, in de hoop dat ze het gepraat kon stoppen.

Haar gepraat had het averechtse effect gehad: ze wilde Syd afleiden en van haar stuk brengen, echter leek het wel alsof Syd met dubbele kracht plots begon te vechten. Ondanks dat ze haar even uit balans had kunnen krijgen, kreeg ze die felheid dubbel terug en dat deed korte metten aan Robyns zekerheid. De felle slagen kwamen zo snel en zo onverwachts dat ze al snel geraakt werd op haar arm en door de kracht over haar eigen benen struikelde. Zo snel ze op de grond was gevallen, hoe snel ze ook weer overeind was gekomen. Ze hoopte maar dat niemand haar op de grond had zien vallen, laat staan Clementine, die het sowieso aan haar broer zou vertellen. En die zou het vast aan hun vader vertellen. 'Vast beginnersgeluk,' hijgde ze, terwijl ze niets anders kon dan op ongelovige toon lachen. Ze kon niet eens boos zijn, ondanks dat ze uiteraard woedend van binnen was dat de lijfwacht van haar gewonnen had. Het was zó typisch. Indra en Clementine én Flynn hadden er nog zo op gehamerd dat ze zich enkel met haar gevecht bezig moest houden en opnieuw had ze dat niet gedaan. Robyn moest zichzelf ervan weerhouden om niet over haar pijnlijke arm te wrijven: haar vader had haar verteld dat ze nooit aan haar tegenstander zwakte moest laten zien. 'Ben je van plan om nog lang te blijven in het legerkamp?'

Syd hield haar adem in toen ze de vrouw ook werkelijk raakte met het houten ding waarmee ze vochten als rekruten. Ze keek toe hoe Robyn de grond raakte en liet haar zwaard een tel zakken. Echter sprong die meid even snel weer op. Syd wist dat een klap zoals dit vele andere hun enthousiasme aardig de kop in zou hebben moeten gedrukt, maar Robyn leek dat niet van plan te zijn. Noch leek ze begrepen te hebben dat Syd niets moest hebben van haar woorden. Haar opmerking over het geluk dat ze had gehad beviel haar niets. Hijgend gooide ze haar zwaard op de grond en trok haar blouse recht. Ze had nog geen uniform gekregen. De andere rekruten droegen allen een of ander bruin gekleurd ensemble, maar er was voor haar nog niets beschikbaar geweest. Ze had voorgesteld onderdelen van haar vader's uniform te dragen, maar dat voorstel was hard de kop ingedrukt. Uiteindelijk vond ze het niet erg haar eigen kleding nog te mogen dragen. Ze voelde zich er zelfverzekerder in. Syd streek langs het zweet dat op haar voorhoofd stond en hield Robyn in de gaten. Net zoals tijdens hun gevecht negeerde ze nu ook haar vragen. Ze begreep niet wat die vrouw met haar wilde. Geërgerd draaide ze zich van haar weg om te zien of er nieuwe tegenstanders klaar stonden. Ze zag echter niemand meer rond hen heen staan. Het zag er uit alsof de training er al weer op zat voor vandaag. Zuchtend wierp Syd een blik over haar schouder naar Robyn. 'Ik begin niet ergens aan om het zomaar weer op te geven,' vertelde ze haar voor ze het veld af begon te lopen.

Robyn keek ook om haar heen en constateerde dat de training voorbij was. Ze wierp haar houten zwaard ook op de grond en zette haar handen in haar zij, terwijl ze afwachtte wat de andere vrouw zou reageren. Begreep ze niet dat Robyn een aardig praatje met haar wilde houden? Dat ze nu samen als rekruten zouden starten en collega's zouden zijn? Uiteindelijk moesten ze elkaar met hun leven vertrouwen als ze ooit op missie weggezonden wilde worden. Flynn had haar maar vaak genoeg benadrukt dat Robyn veel te labiel qua gedrag was om op dit moment in aanmerking te komen voor belangrijke missies. 'Ik begrijp je heel goed,' begon Robyn, terwijl ze achter de vrouw aan liep. 'Werkelijk! Ik schreef mij ook in als rekruut na een vervelende breakup, net als jij.' Ze probeerde de vrouw bij te houden en liep vervolgens naast haar het veld af. Zo achteloos mogelijk probeerde Robyn haar arm te houden, zodat niemand zou zien wat voor grote blauwe plek er zich zou vormen. 'Het verschil is alleen dat mijn ex ver in het Oosten in, terwijl Flynn en de prinses waarschijnlijk binnenkort alweer terug komen hiernaartoe. Dan moet jij ze eens flink de waarheid vertellen en daar kan ik je mee helpen!'

Syd sloot haar ogen en haalde diep adem terwijl ze Robyn door liet praten. De woordencombinatie 'vervelende breakup' bleef nog even nagalmen in haar hoofd. Ze wist zelf donders goed dat dat niet de enige reden was waarom ze zich bij het kamp had aangesloten, maar als ze het zo versimpeld hoorde schaamde ze zich ernstig. Ze had wel eens eerder verbroken relaties gehad, maar daar had ze nooit zo heftig op gereageerd als nu. 'Ik heb je hulp niet nodig.' Ze was gestopt bij één van de tobbes met water en gebruikte haar handen om haar gezicht schoon te poetsen en het zweet uit haar nek te wassen. Syd wist dat het een stuk moeilijker zou zijn een glimlach op te houden als Guila inderdaad met haar nieuwe partner terug naar het kamp kwam. Ze rekende er op dat haar voormalige vriendin niet meteen terug zou zijn. Ze was niet zo wreed, noch zo naïef Syd meteen in confrontatie te brengen met de luitenant. Het was immers een andere reden geweest voor Syd om te twijfelen zich hier als rekruut aan te melden. Ze hoefde niet te zien hoe Guila haar geluk bij iemand anders vond. Nog niet tenminste. Syd bekeek de jonge vrouw nog eens en liet haar ogen over haar voorkomen glijden. Ze zag er heel anders uit in deze context dan tijdens het feest in het paleis in Myr. Bovendien had Syd zojuist zelf meegemaakt dat ze toch echt wel wat wist van strijd, kracht en doorzettingsvermogen. 'Je vecht met je mond,' begon Syd plots. 'Het is een belediging van je kunnen om daar op terug te vallen. Je zou veel beter kunnen zijn.' Het kon haar niet zo veel schelen hoe Robyn het op zou vatten.

Robyn nam naast de lijfwacht plaats bij de tobbe water en waste ook haar gezicht en handen. Nu echter in stilte. Ze voelde de ogen van de andere vrouw op haar, iets wat ze niet verwacht had, en Robyn wilde er een snelle opmerking over maken, tot Syd sprak. Robyn viel stil bij het horen van haar woorden. Het was precies wat niet alleen haar ouders en Flynn haar hadden verteld, maar ook wat Clementine en Indra en- en wie niet opgemerkt hadden. Het werd haar vaak niet in dank afgenomen als ze haar mond open trok, echter was dat een slechte gewoonte die ze had: zelfs bij belangrijke vergaderingen waar rekruten enkel bij mochten zitten om te observeren kon ze het niet laten om haar mening in te brengen. Er werd vaak opgemerkt dat ze al die felheid van haar woorden eerder in haar zwaardspel kon stoppen. 'Dat weet ik,' zei ze dus uiteindelijk maar met beginnend schaamrood op haar wangen. Met een zucht leunde ze tegen de tobbe aan en droogde ze haar gezicht met haar rekrutenshirt. 'Ik dacht dat het makkelijk zou zijn om rekruut te zijn, om plots alle dagen bezig te zijn met vechten en strategieën en- en geweld. En iedereen die je beoordeelt op wat je kan en hoe alles beter kan.' Ze keek opzij naar de andere vrouw. 'Wat trok jou aan om rekruut te worden?'

Syd keek met een frons toe hoe Robyn nu plots stil viel. Ze had wel een tegen woord verwacht en al helemaal niet een instemmend antwoord. Ze trok een wenkbrauw op toen ze dat hoorde en de plots bescheiden houding van de jonge vrouw waarnam. Ze voelde een beginnende glimlach op haar gezicht toen haar mede rekruut verder sprak over het kamp leven. Ze had in de afgelopen dagen al gemerkt dat ze meer voorbereid was op dit leven dan ze gedacht had. Syd was al jong begonnen met haar trainingen en hoewel ze gelukkig ook tijd had gehad om kind en tiener te zijn, om haar omgeving te verkennen, om met haar familie samen te zijn, was het ook een keiharde opvoeding geweest. Daar had ze haar vader nooit genoeg voor kunnen bedanken: dat hij een balans had opgebouwd tussen het harde trainen en het plezier en rust die ze beleefd had als jonge Syd. Haar ogen ontmoette die van Robyn en Syd glimlachte nu oprecht. 'Mijn vader.' Het was maar een kort antwoord, maar hij was de kern van al haar huidige beslissingen. 'Jouw opmerking over de Martines strategie had me nieuwsgierig gemaakt,' voegde ze nog toe.

Robyn wist niet goed hoe ze moest reageren op de plotse glimlach op Syds gezicht. Allereerst was ze compleet overdonderd door de schoonheid van de vrouw en ook haar krachtige zwaardspel had Robyn hevig aangetrokken. Ten tweede leek het voor het eerst alsof ze een gesprek konden voeren zonder hevige woorden of ernstige verwijten. 'Kan jij meer over jouw vader vertellen?' vroeg ze benieuwd. Ze had na haar conflict met de lijfwacht en de prinses haar vader opgezocht om te vragen over zijn vriend Martines. Haar vader had echter weinig willen loslaten, behalve dat hij weg was gegaan zonder enige uitleg en dat ze nog steeds zijn strategie gebruikten. Daar was ook deels de overwinning van Henry aan te danken. Die woorden hadden Robyn hevig geïmponeerd en ze had er nog vaak over nagedacht, terwijl ze ook van haar andere oude kampcollega's informatie probeerde te krijgen. Ze wilde Marcus nog spreken, maar ze had nog geen tijd gehad om naar de stad af te reizen. 'En is het kamp zoals je het je voorgesteld had? Het zal vast veel veranderd zijn sinds de tijd van onze vaders...'

Syd keek bedenkelijk naar het water in de tobbe waar ze nog steeds tegenaan geleund stond. Het had haar beangstigd te bedenken dat met Rani's overlijden ze met niemand die haar vader gekend had zou kunnen praten. Hetzelfde gold voor Rani, maar ze wist dat ze de vrouw kon koesteren samen met Guila. Bovendien was Rani een Quandaïse prinses. Wellicht was ze niet erg bekend meer door haar bannenschap, maar ze zou altijd een indruk op de wereld achter laten met haar naam. Haar vader en zijzelf daarentegen hadden geen adellijke bloed, ze waren gewoon het volk. Syd liet zich daarom ook maar graag over haar vader bevragen, zeker in het kamp waar zijn naam nog belang had. 'Mijn vader is de meest eervolle man die ik ken. Ik weet niet wat ze hier in het kamp zeggen over zijn plotselinge vertrek maar hij deed het geheel en alleen om de Quandaïse prinses te beschermen en om mij een beter leven te kunnen geven.' Ze keek Robyn kort aan. 'Toen was het nog niet mogelijk een gezin te hebben in het kamp. Zeker niet als alleenstaande vader.' Ze had al wel gemerkt dat daar verandering in was gekomen. 'Ben jij bij het kamp gekomen vanwege je vader?' vroeg Syd nu op haar beurt. Ze verbaasde zich er enigszins over dat ze nu een gesprek had met de zus van luitenant Barnes, met de vrouw die haar en Guila flink beledigd had in Myr. Ze was echter tot nu toe de enige persoon geweest die op haar af was gestapt. Ieder ander leek zijn of haar afstand te houden. Syd dacht dat het vast aan de bedompte sfeer die ze mee droeg moest liggen. Ze had zelf namelijk ook helemaal nog geen vermaak of sociaal contact opgezocht. 'Of komt het door die vervelende break-up van je?' Syd herhaalde expres de eerdere woorden van Robyn.

Robyn luisterde geïntrigeerd naar de woorden over de vader van Syd Martines. Het was inderdaad zo dat het in die tijd helemaal niet zo vanzelfsprekend was om een familie te starten in het legerkamp. Dat was de laatste tijd enorm veranderd, vooral onder de leiding van Marcus en Indra. 'Ik ben eerder veel van het kamp weggeweest door mijn vader,' zei ze oprecht, terwijl ze naar de vele tenten en rondlopende mensen keek. Ze had niet gehouden van de vooroordelen die het meebracht om de dochter van de originele legerleider te zijn. Daarnaast had ze nooit de passie voor het legerkamp gedeeld die Flynn wel had. 'Echter veranderde dat na- na die vervelende breuk-up met mijn ex-vriendin en door de terugkomst van mijn broer uit Quandaï. Ik wilde een eervol doel in het leven hebben en dat kon ik makkelijk vinden in het legerkamp. En zo gezegd, zo gedaan...' Ze had het naar haar zin in het legerkamp, maar steeds meer begon ze zich te realiseren dat het wellicht niet helemaal was wat ze verwacht had. En wellicht ook wilde in het leven. 'En het was ook een lelijke break-up, dat mag je best weten,' reageerde ze wat ijzig op de spottende woorden van de lijfwacht. 'Ze had een kind. Dat huisje, boompje, beestje was niets voor mij, maar het duurde mij te lang om dat te beseffen. Ik weet alleen niet of dat wint in narigheid van de jouwe. Blijkbaar zit het in de familie om nare breuken in relaties te veroorzaken.'

Syd zocht in het gezicht van Robyn naar een teken dat ze niet de waarheid sprak, maar ze kon niet anders dan constateren dat ze eerlijk tegen haar was. Ze waardeerde het dat de vrouw zo open met haar was en zeker over zoiets als dit. Ze wist maar al te goed dat het een ingewikkeld iets was om in de voetstappen van je vader te treden. De uitleg over de gebroken relatie van Robyn verraste haar ook. Ze vroeg zich af hoe deze vrouw verstrikt was geraakt in die situatie. Zelf snapte ze eerlijk gezegd ook niet zo goed hoe zij in haar eigen situatie terecht was gekomen. Normaliter was ze nooit zo naïef, maar met Guila- Syd klemde haar kaken op elkaar en keek weg voor Robyn het ongemak zou zien waarmee ze aan haar op de klippen gelopen relatie dacht. 'Jouw broer is niet degene die mijn relatie heeft beëindigd.' Natuurlijk was ze niet blij met de bijdrage van Luitenant Flynn Barnes, maar ze was niet zo stom te denken dat zij en Guila samen zouden zijn gebleven als hij buiten spel was geweest. Ze viel stil na die woorden en wreef langs haar handen. Omdat ze niet met haar eigen zwaard mocht vechten en die houten gevallen een heel andere grip nodig hadden begonnen haar handen pijnlijk te worden. Ze verwelkomde de pijntjes maar al te graag. Het maakte haar focus scherper. 'Wat is je doel in het kamp?' vroeg Syd benieuwd.

'Hij is misschien niet diegene die de relatie heeft verbroken, maar het praat nog niet goed wat hij heeft gedaan. Of gaat doen,' mompelde ze in tweestrijd. Ze nam heel duidelijk de zijde van Syd en dat zou ze ook altijd doen. Ondanks dat Flynn haar broer was, kon ze werkelijk waar niet geloven dat hij weer terug zou gaan naar de prinses. Hij had zoiets moois met de Kapitein en dat had hij zo makkelijk weer weggegooid na één ontmoeting met Guila. Robyn had er slapeloze nachten over gehad, ondanks dat het haar niet eens iets aan ging. Ze keek naar de handen van de lijfwacht, die er schraal uit zag. 'In elke barak staat een potje met vettige gelei. Dat smeert iedereen op zijn handen na een training. Je zou het ook eens moeten proberen.' Uiteindelijk stroopte ze toch maar de mouw van haar shirt op en zag ze al de blauwe plek ontstaan van de klap die Syd haar had gegeven met haar houten zwaard. Ze probeerde het te koelen met wat van het koude water uit de tobbe. 'Mijn doel?' herhaalde ze bedachtzaam, waarna ze diep zuchtte en haar hoofd schudde. 'Die heb ik nog niet gevonden. Ik dacht dat ik altijd legerleider wilde worden, maar- ik denk niet dat het voor mij weggelegd is. Ik zal nooit zoals Indra kunnen worden.' Daar was ze veel te onbetrouwbaar en labiel voor. 'En jij dan?'

Syd besloot niet verder in te gaan op wat er gezegd was over de luitenant. Dit was duidelijk iets dat haar te buiten ging en weinig met haar te maken had. Ze kon zich bovendien maar beter inhouden als ze over de man sprak. Hij was nou eenmaal een luitenant in een leger waat zij nu slecht rekruut was. Syd keek zelf ook naar haar handen en knikte langzaam. Ze hield zich er maar stil over. Ze had de zalf willen maken die Rani voor haar vader en haarzelf altijd had gemaakt, maar ze had de juiste kruiden niet kunnen vinden. Er waren een hoop bossen rondom het kamp. Ze had alleen nog geen tijd gehad ze te verkennen en wist eerlijk gezegd ook niet waar ze moest beginnen. De natuur was zo anders hier dan in het Oosten. Dat had Syd helemaal niet verwacht. Toen ze Robyn haar arm bloot zag leggen, kon ze het toch niet laten. 'Een zalf van goudsbloem zal er goed bij helpen. Weet je of die hier groeien? Ik ken de bossen niet goed genoeg er voor.' Syd keek er naar uit de omgeving te ontdekken. Het was een stuk weelderiger en groener dan op de vlaktes van het Oosten. Ze bekeek Robyn's arm en pakte haar bij haar elleboog vast zodat ze het van dichterbij kon zien. 'Het valt wel mee.' Ze liet haar weer los en moest zact lachen toen ze Robyn over het generaal zijn hoorde. Natuurlijk was ze daar op uit geweest, dat verbaasde Syd niets. 'Je hoeft toch ook niet zoals generaal Morton te zijn om generaal te zijn? Ik neem aan dat generaal Hoster ook een andere aanpak had en jouw vader ook weer.' Zelf wist ze nog niet helemaal wat ze van het legerkamp wilde. Ze was allang blij ergens een plek te hebben waar ze wat kon doen, tenminste als ze haar eindelijk eens echt aan het werk gingen zetten en niet haar als rekruut maar door liet trainen. 'Als ik een soldatenuniform draag ben ik al tevreden. Dit rekruten gedoe is een grap.'

'Goudsbloem?' herhaalde ze bedachtzaam, terwijl ze probeerde te herinneren hoe haar grootmoeder Iwone altijd verschillende planten aan haar aanwees in haar eigen kruidentuin. Robyn had er echter nooit aandacht aan gegeven en wilde enkel rondrennen en -spelen. Een goudsbloem was in elk geval zeker langs gekomen, maar ze kon zich er geen beeld bij schetsen. 'Misschien kunnen we de bloem eens samen op gaan zoeken?' Het was een voorzichtig voorstel om meer tijd samen door te brengen. Het was niet zo dat Robyn nou verzwolgen met vrienden in het kamp. Om eerlijk te zijn voelde ze zich vaak erg eenzaam. Haar broer zag het ook niet altijd zitten om haar te vermaken, vooral niet nadat hij een relatie was gestart met Clementine, en buiten de andere rekruten om kende ze maar weinig mensen. 'Ik zou niet weten wat mijn aanpak zou worden,' zei ze met een bescheiden glimlach. 'Buiten dat ze dat verdomde rekruten traject moeten stoppen. Dit is inderdaad een grote, rottige grap. Je weet nog niet half wat voor narigheid dit hele rekruten gedoe met zich mee brengt.' Ze haalde haar neus op en schudde ongelovig haar hoofd. Hun barakken waren nog steeds naast de "badkamers" geplaatst. Het stonk soms een uur in de wind. 'Maar het is een kwestie van tijd voordat ik soldaat word. Voor jou duurt het nog wel even.'

Syd knikte en beschreef de bloem. 'Het is een gele of oranje bloem, springt erg in het oog doordat de planten vaak zo veel bloemen dragen. De zalf is ook geel van kleur en heeft verzachtende kwaliteiten.' Syd had al die kennis van Rani gekregen. Ze had veel geweten over de planten en kruiden die rondom hen groeiden. Ze had van haar begrepen dat ze dat ook pas echt geleerd had toen ze in Tarth ondergedoken was. Het was bewonderenswaardig hoe de Quandaïse prinses haar nieuwe ongeving op deze manier had ontdekt en leren kennen. 'Oh, ik weet niet eens of we hem dan wel echt vinden. Ik kan ook wel alleen op zoek gaan hoor.' Ze wist ook wel dat Robyn het druk moest hebben en waarschijnlijk liever wat anders deed. Ze wilde niet dat de jonge vrouw dit aan bood enkel en alleen omdat ze eerder zo rot had gedaan, net zoals op het feest. 'Ik denk dat geen enkele generaal vanaf rekruut zijn al geweten zal hebben.' Syd had respect voor de personen die de verantwoordelijkheid van het hele kamp op hen hadden genomen, maar ze vond het niet nodig de rol van leider als iets onaanraakbaars te zien. Was juist dit leger niet opgezet om te laten zien dat de gewone mens ook heel wat kon betekenen voor het land en dus ook heel wat kon bereiken? Haar ogen vernauwde zich toen ze de volgende woorden van Robyn hoorde en geirriteerd sloeg ze haar armen over elkaar. 'Mijn tijd als rekruut zal maar van korte duur zijn. Je bent niet de enige die binnenkort het soldaten uniform zal dragen.' Syd zou de generaal en haar soldaten wel laten zien hoe bruikbaar ze was voor het kamp, dat ze de naam Martines niet zomaar droeg.

'Nee- nee, ik wil graag met jou mee gaan om de bloem te vinden. Dit is niet de eerste keer dat ik zo'n blauwe plek heb ontvangen en het gaat zeker niet de laatste zijn,' grinnikte Robyn zacht als antwoord op de terughoudende woorden van Syd. Ze vond het nog te ver gaan om toe te geven dat ze zich eenzaam voelde in het kamp en niet veel vrienden had, dus probeerde ze het zo maar goed te praten. Echter, hoe goed de stemming eerder was, hoe het na Robyns woorden weer omsloeg. Met een zucht luisterde ze de frustrerende woorden van Syd aan. Wellicht had ze wel gelijk en zou haar tijd als rekruut kort zijn, maar Robyn schatte die kans maar laag in. Niemand kreeg een speciale behandeling in het kamp, ondanks veel ervaring, bruikbaarheid of nut. Maar de lijfwacht zou dat nog wel meemaken. 'We moeten allemaal een standaard periode als rekruut werken. Ik weet niet of het kamp het goed gaat opnemen als iemand enkel de helft van die tijd hoeft door te brengen als rekruut...' probeerde Robyn voorzichtig te zeggen, maar er zat toch een felle ondertoon onder. Robyn zou bijvoorbeeld niet erg goed gestemd zijn als Syd plots ook soldaat zou zijn zonder de nadelen van haar rekrutentijd mee te maken.

Syd was verward doordat Robyn er zo gezet op leek om met haar mee het bos in te willen. Ze kreeg maar moeilijk hoogte van de jonge vrouw. Het ene moment leek ze toenadering te zoeken tot gezelschap en dan zei ze weer iets dat bij Syd niet goed viel. 'Ik snap dat er een standaard tijd is, maar hoe lang ben jij nu al rekruut? Ik heb het nagevraagd en bijna niemand wordt opgenomen in het kamp direct na die verplichte weken.' Het had haar ernstig onefficient geleken om personen zolang in een non-actieve positie te houden. Als rekruut mochten ze namelijk nog niets. In tijden van crisis was het nog niet eens toegestaan mee te vechten. Dan moesten ze het kamp ontruimen. Dat was haar groep een dag eerder verteld. Syd had haar staanplek bij de tobbe verlaten, maar wist niet waar ze heen moest gaan. Ze kon niet zomaar weglopenvan Robyn, maar ze voelde zich ongemakkelijk in haar bijzijn. Het was lang geleden dat ze iemand ontmoet had die haar zo op scherp hield. Ze had eerder maar niet gereageerd op het voorstel van Robyn om samen de bossen in te gaan en deed dat nu toch maar. 'Ik geloof dat deze rekruut vast veel te druk zal zijn met haar doel om soldaat te worden om een andere nietige rekruut de omgeving te laten zien.'

'Lang genoeg,' antwoordde Robyn maar. Ze had al soldaat moeten zijn, maar door- onder andere door de problemen tijdens de bruiloft was ze tijdelijk op non-actief gezet. Dat betekende dat ze eigenlijk geen rekruut meer was, maar ook nog geen soldaat was. Ze was niets. Om in vorm te blijven bleef ze dus maar naar de trainingen gaan en om de mensen te laten stoppen met praten gooide ze er zo nu en dan nog een felle opmerking uit. Dat hield de gemoederen dan voor even bezig en dan zou niemand naar haar status vragen. Gelukkig had haar broer nu tijdelijk de aandacht getrokken door zijn plotse breuk met de Kapitein en zou hij nog meer aandacht trekken als hij terug zou komen met de prinses. Probleem opgelost. Met een zucht wilde ze verder reageren op de de woorden van Syd, maar op hetzelfde moment werd de lijfwacht geroepen door Clementine. De Kapitein. Daar wilde Robyn liever niet tussen komen. 'De plicht roept en ik ben dus weg,' zei Robyn, terwijl ze al bezig was met weg lopen. 'Ik zie je later weer! Ik ga die bloemen alvast zoeken.'

[NEW]
Met de twee oude krukken van Flynn onder haar oksels lukte het haar om zich nog met best flinke pas door het kamp heen te bewegen. Ze werd rusteloos van te veel dagen niets doen en tevens werd ze gek van het bemoeizuchtige karakter van haar schoonzus. Daarnaast wist ze ook niet goed wat ze met de bedrukte stemming van haar broer aan moest. Gelukkig waren haar neefje en vriendin in elk geval nog normaal. Aan die laatste persoon had ze sowieso de hele dag al gedacht en daarom had ze besloten om richting het kamp te lopen. Dat had ze eerder nog nooit volledig op krukken gedaan en ze had wellicht ook niemand ingelicht over haar tocht, maar ze dacht dat ze het vast wel zou redden. Puffend kwam ze uiteindelijk uit bij de trainingsplaats, waar ze even de tijd moest nemen om op adem te komen en om te wachten tot de pijn uit haar heup verdwenen was. Om haar heen waren tegelijkertijd soldaten bezig met hun training en bijna verlangend keek Robyn naar hun elegante bewegingen. Syd liet haar mannen en vrouwen altijd zulke sierlijke oefeningen doen. Gretig zocht ze tussen de vele soldaten naar haar vriendin. Syd zou vast verbaasd zijn om haar zo plots hier te zien.

Syd was zoals ze inmiddels al weer gewend was, vroeg aan haar training voor de dag begonnen. Echter had ze expres een extra lange dag ingepland. Ze had Robyn niet verteld waarom ze sommige dagen langer werkte dan andere. Ze had maar gezegd dat het kwam omdat Kapitein Rousseau nog altijd op non-actief stond en haar niet kon helpen. Ze was echter druk geweest met iets heel anders en verrassend genoeg met de hulp van Flynn. Syd dacht niet dat het nog veel langer moest duren. Ze was veel te druk op de lange dagen dat ze volledig ingepland was met werk opdat ze andere dagen vrij af was en aan haar eigen zaken aandacht kon besteden. Ze wilde echter niet dat ze haar rol zou laten lijden door persoonlijke redenen. Ook nu deed ze dus alsnog haar best om iedere rekruut geduldig uit te leggen wat ze goed of fout deden, om nieuwe bewegingen te demonstreren en om zo nu en dan een bekwame vechter onder handen te nemen. Zo was er die dag iemand op haar afgestapt die had gezegd wel een potje met haar te willen vechten en dat had Syd niet af kunnen slaan. Hoewel de andere soldaten door gingen met de oefeningen die ze hen gegeven had, sparde ze zelf met de man die haar zo direct aan gesproken had. Ze hielden elkaar nu al langer bezig dan Syd verwacht had. De man, Rami, was sterk en kundig. Hij was duidelijk geen nieuwe rekruut, hij wist wat hij aan het doen was. Syd veegde met haar arm het zweet van haar voorhoofd en wenkte met de andere haar tegenstander naar zich toe. Ze zag hem glimlachen en beantwoorde hem met één van haar zelf. Die blik verdween echter snel toen ze een uithaal van de man ontweek en zo om hem heen draaide, een klap ontving, één uitdeelde en zo verder. Pas toen ze zelf eenmaal van haar voeten was gegooid en ze vervolgens de man tegen de grond geklemd had, verklaarde ze de partij als afgesloten en bedankte hem vriendelijk. Wat haar betrof kon hij meteen tot soldaat gemaakt worden, maar ze had zelf al ervaren dat dat niet zo makkelijk ging. Juist toen ze hem er op aan wilde spreken zag ze vanuit haar ooghoeken iemand staan. 'Robyn?' Verrast liep Syd op haar af en glimlachte zelfbewust. 'Hoe lang sta je daar al? En hoe ben je hier gekomen?' Ze dacht niet dat Hester al gezegd had dat ze zich zo mocht uit putten, maar Syd had haar ook wel zien draaien in het huis van haar broer en Guila.

Robyn hoefde niet al te lang naar haar vriendin te zoeken: in een mum van tijd had zich een menigte om twee vechtende figuren gevormd. Robyn duwde zich een weg door de rekruten heen en herkende vervolgens één van de twee personen. Glunderend en vol enthousiasme keek Robyn naar het duel tussen haar partner en de mannelijke soldaat. De twee waren dusdanig aan elkaar gewaagd dat Robyn bijna twijfelde of Syd wel zou winnen - iets waar ze nóóit eerder aan had getwijfeld, zelfs niet in duels tussen haar vriendin en de generaal. Ze zou het Syd echter niet laten weten. Vol emotie en adrenaline, alsof ze bijna zelf vocht, juichte ze haar partner aan en zo klapte ze uiteindelijk tevreden in haar handen bij de winst van Syd. Op dat moment werd ze ook opgemerkt en wachtte ze tot Syd bij haar hond, om haar vervolgens in een klunzige omhelzing te nemen. Die verdomde krukken ook- 'Ik heb álles gezien! Je was zo goed! Hoe je hem zo- en zo- aanviel!' Ze deed de bewegingen met één kruk na, alsof het een zwaard was, en leunde tegelijkertijd op de andere. Het hield haar ook weg van het ándere onderwerp waar Syd naar vroeg. 'Oh, lopend, hoe anders? Ik heb toch nog twee benen!' zei ze achteloos, terwijl ze beide krukken weer onder haar oksels stopte en zo theatraal enkele stappen zette. 'Zie je? Niets aan de hand! Ik wilde je komen verrassen!'

Syd glimlachte naar haar vriendin toen ze zo enthousiast begon over het gevecht. Toen ze de bewegingen na wilde doen, trok ze haar terug naar zich toe en kuste haar wang grinnikend voor ze zich nog zou bezeren of zichzelf al te erg voor gek zette voor de rekruten. Ze keek met een kritische blik toen ze liet zien dat ze gemakkelijk heen en weer kon lopen en besloot er maar niet over door te gaan. Ze hadden er al genoeg discussies over gehad en eerlijk gezegd wilde ze die niet voort zetten terwijl er nogal wat publiek was. 'Ik ben erg blij met de verrassing,' zei ze dus maar met een kleine glimlach. Misschien was het ook wel goed dat Robyn het initiatief had genomen om helemaal hier heen te komen en terwijl men toe kon kijken. Ze leek soms nog zo terughoudend om niet op volle kracht te zijn en dat anderen dat ook zagen. Syd keek om toen één van haar oudere rekruten vroeg wat hen nu te doen stond en met een blik op de stand van de zon gaf ze hem een korte instructie om te beginnen met de afkoelingsbewegingen. Die kon ze zelf eerlijk gezegd ook wel gebruiken. Rami had haar flink uitgeput en ze voelde het zweet nog langs haar rug gutsen. Ze herhaalde nog snel de instructies die ze gegeven had naar de andere rekruten en keerde zich toen tot haar vriendin. 'Ik was eigenlijk nog niet klaar voor vandaag,' begon ze twijfelend. Syd had in haar pauze tussen twee trainingen in een afspraak met Chaol die aan had geboden haar te helpen wat meubels in elkaar te timmeren. Tenminste, het aanbod was via Hester gekomen, maar ze ging er maar van uit dat de man hopelijk zijn kennis wel wilde delen. Ze kon zelf heus wel wat klussen, maar om een heel bed in elkaar te zetten had ze instructies nodig. 'Ik kan wel een stuk met je mee terug lopen?' stelde Syd met een glimlach voor in de hoop dat Robyn in zou stemmen.

Robyn werd in haar felle bewegingen gestopt, maar vond dat totaal niet erg bij het voelen van de kus van haar vriendin. Met een stomme verliefde grijns op haar gezicht hoorde ze toe hoe Syd blij was dat ze langs was gekomen. Het was die verdomd zware trip naar het kamp toe volledig waard geweest. Ze had nog even gedacht om Matheo op haar rug mee te nemen, maar dan had ze Guila moeten storen en dan had ze haar waarschijnlijk tegen gehouden. Robyn streek enkele korte krullen van Syds bezwete voorhoofd af en wilde haar net een doek aanbieden, toen Syd al zelf met een voorstel kwam. 'Ja, dat is goed,' zei ze met verbazingwekkend weinig tegenstand. Ze had namelijk de nieuwsgierige blikken van de andere soldaten wel gezien en dat zinde haar niet. Het waren blikken die gevuld waren met medelijden, of dat was hoe Robyn het in elk geval zag. 'Laten we snel gaan.' Ze overhandigde Syd één van haar krukken, pakte vervolgens haar arm vast als steun en liep zo met hulp van de andere kruk van de trainingsplaats af. Iedereen keek haar nu vast na. 'Wat ga je vandaag allemaal dan nog doen?' vroeg ze benieuwd. Die soldaten konden vast wel hun afkoelingsbewegingen zelf doen. En ze dacht dat de training van de soldaten het enige was geweest dat Syd die dag had moeten doen en dat ze verder vrij was om met Robyn tijd door te brengen.

Syd was verrast dat Robyn zo gemakkelijk in stemde, maar was er enkel blij om. Ze had al meerdere malen flink haar best moeten doen om haar vriendin af te leiden zodat ze niet door had dat ze haar tijd met andere zaken vulde dan ze haar vertelde. Syd wierp een korte blik op de rekruten toen Robyn haar de kruk al overhandigde. In principe was haar training al klaar nu ze met de laatste oefeningen bezig waren, maar ze wilde ze nog kort aan spreken voor ze vertrok. Ze zou ze morgen toch ook weer zien. Met een laatste gedag liep ze met Robyn steunend op haar arm verder het kamp door. Ze had wel degelijk vooruitgang geboekt sinds ze voor het eerst weer op twee benen had gestaan. Syd merkte ook nu dat ze wel degelijk op haar leunde, maar dat leek voornamelijk te komen omdat ze zich al eerder had uitgeput en niet omdat ze het normaal nodig zou hebben. 'Ik heb nog een training vanmiddag. Ik weet dat het niet gepland was, maar er was extra hulp nodig nu de groep nog groter wordt,' zuchtte ze. Ze vond het niets om Robyn maar de halve waarheid te vertellen, maar het vooruitzicht van een verrassing hield haar nu al een goede twee weken op de been. Het begon bovendien inmiddels wel eens tijd te worden dat Robyn haar eigen plek zou hebben, dat zij een plek samen zouden hebben. Hoe dankbaar ze Guila en Flynn ook was voor hun gastvrijheid, begreep ze erg goed dat dat niet te lang door moest gaan. 'Ik ben op tijd voor het eten vanavond,' beloofde Syd haar vriendin vervolgens. Ze miste de maaltijden van Guila niet graag.

Robyn was opgelucht dat ze al snel de hoek om waren gegaan en dat ze niet meer de ogen van al die soldaten in haar rug voelde. 'Nog een training?' Haar stem droop van de teleurstelling. 'Maar jij bent al beter dan de Generaal, Syd! Hoezo heb je nog extra trainingen nodig?' Ík heb je nodig, dacht Robyn. Ze sprak het echter maar niet uit. 'Ik word gek in dat huis,' vertrouwde ze haar vriendin al voor de zoveelste keer toe. Al was ze ook niet erg voorzichtig om het in het bijzijn van haar broer en schoonzus te uiten. 'Omdat ik nu kan lopen, moet ik mee helpen met klusjes. De tuin bijhouden. Helpen met koken. De vloer vegen. Het is toch niet míjn huis!' Ze was gást en ze verdiende het om beter behandeld te worden. Alsof Guila Flynn aan het werk had gezet als hij net zo gewond was geweest als zij was! 'En ik zou wel de hele dag op Matheo willen passen, maar dat mag dan weer niet!' Ze hield Syds arm stevig vast en liep zo verder richting het huis van haar broer. 'Ach, maar ik zou niet durven te klagen over het eten. Dat is altijd heerlijk.' Robyn grijnsde breed en keek zo haar vriendin enthousiast aan. Ze was blij om Syd in elk geval dan nog in de avond te zien. Ze hield niet van de dagen dat haar vriendin te hard werkte en daardoor niet langs kon komen. Het was niet alsof Robyn zomaar het halve kamp kon afleggen. 'Wanneer gaan we weer eens iets leuks doen?' vroeg ze gretig.