Bibliotheek

-

Kain had de taak gekregen om één van de deuren te bewaken van de bibliotheek. Het was er een die achter de lange en hoge boekenkasten van de bibliotheek was geplaatst, dus had hij de prins nog niet gezien. Hij zat aan één van de bureaus, die aan de andere kant van de ruimte stonden. Kain werkte nu ongeveer twee weken als wachter van de prinsen, maar hij had nog maar twee van de vier mannen ontmoet. Nadat hij er al een tijd had gestaan en er maar niets gebeurde, zette hij enkele stappen van de deur af naar de boekenkasten toe. Geïnteresseerd pakte hij een boek vast en bladerde hij er zo stil mogelijk door heen. Hij had nooit de kans gekregen om te leren lezen, dus zeiden de letters hem niets. Zo bladerde hij wat boeken door, tot hij er eentje vond met plaatjes. Gefascineerd bekeek hij de verschillende tekeningen, die de geschiedenis van Tarth illustreerden, terwijl hij met een half oog de deur in de gaten hield.

Augustus zat met diepe interesse over een boek heen gebogen, gezien hij het kasteel niet mocht verlaten, had hij één van de Septon's gevraagd of hij hem wilde leren hoe hij boeken moest restaureren. Op deze manier war hij met zijn hobby bezig en deed hij toch nog iets nuttigs hier. Hij was nu bezig met een boek dat zo oud was, dat het bijna uit elkaar viel. De Septon had hem laatst geleerd hoe hij boeken opnieuw moest inbinden, dus dat was wat hij nu aan het doen was. Toen hij klaar was, liep hij met het boek in zijn handen naar de boekenkast, waar hij iemand zag staan die voorovergebogen in een boek zat te lezen. 'Zeg, moet je niet op wacht staan?' vroeg hij met een kleine grijns, terwijl hij het boek terugzette in de kast en nieuwsgierig keek naar het boek wat de wachter in zijn handen had. 'Ah, dat boek heb ik vroeger verslonden toen ik nog niet kon lezen. De afbeeldingen zijn erg fascinerend, niet waar?'

Toen Kain plots een stem naast zich hoorde, sloeg hij het boek met een klap dicht en stopte hij het op een willekeurige plek weg. 'Ja, ik- Het spijt me.' Hij liet zijn hoofd hangen en zette enkele stappen naar achteren toe, terwijl hij zijn manke been mee sleepte. Het was vast één van de meer ervaren wachters en hij voelde dat hij hem een uitleg verontschuldigd was. 'Ik weet dat ik bij de deur hoor te staan, maar- de prins zit aan de andere kant van de ruimte en ik dacht dat ik wel even iets kon bekijken.' Hij legde zijn hand op het heft van zijn zwaard en wachtte geduldig tot de man weer verder liep. Dat deed hij niet, dus besloot hij verder te praten. Daarbij dacht hij dat het slim was om zijn collega's te leren kennen. Hij had hem nog niet eerder gezien. 'Het was inderdaad een erg mooi boek,' zei hij met een kleine glimlach, waarna hij zijn keel schraapte. 'Wat is uw positie in de ruimte? Moet u rond lopen?'

Augustus keek hem gefronst aan bij zijn woorden en kreeg al snel door dat de jonge man hem waarschijnlijk niet herkende. 'Oh, ik? Sorry, wat onbeleefd om me niet voor te stellen. Augustus, aangenaam.' Hij stak zijn hand naar hem uit en glimlachte vriendelijk. 'Oh en van eerder, ik zal het niet tegen je overste vertellen, daarbij is het ook niet raar dat je je begint te vervelen als je mij in de gaten moet houden.' lachte hij. 'En ik geef je geen ongelijk hoor als je de boeken een stuk interessanter vindt dan de hele dag bij een deur staan wachten. Er gebeurt toch niets.' Hij vond het belachelijk dat zijn vader ieder moment van de dag bewaking mee stuurde met hem, alsof Augustus er vandoor zou gaan? Inmiddels had hij het boek weer teruggezet en gleed hij met zijn vinger langs de kaften van de andere boeken, op zoek naar een nieuw boek dat hij kon restaureren.

Kain opende zijn mond om iets te zeggen, maar wist niet wat gepast was. In één klap was hij al zijn lessen vergeten: de juiste benamingen voor de royale leden, de gepaste begroeting, de juiste houding. Hij schudde zijn hand en zakte ondertussen ook op één knie. Hij deed maar wat er in hem op kwam, dat was altijd nog beter dan niets te doen. Al snel kwam hij ook weer overeind en ging hij met zijn rug tegen de muur staan. 'Ik kan niet eens lezen, dus- Ik heb niets bij de boeken te zoeken,' verontschuldigde hij zich met een scheve grijns, waarna hij naar de grond keek. Zijn overste had gezegd dat hij, als jonge en onervaren wachter, de prinsen en vooral niet de koning en koningin zomaar mocht aan spreken, laat staan aan kijken. Hij had nu al één van die regels verbroken. 'Tot er wel iets gebeurd,' verbeterde hij de prins zonder na te denken. Hij staarde nog steeds naar de grond, maar bleef door praten. 'En dan ben ik verantwoordelijk dat er niets gebeurt.'

Augustus moest lachen door het vreemde gedrag van de wachter. Normaal negeerde ze hem altijd, of antwoordde ze kort, met enkele woorden, maar meer niet. 'Je mag me wel aankijken hoor.' gniffelde hij, terwijl hij een boek uit de kast pakte, waarvan de kaft hoog nodig eens een nieuw kleurtje nodig had. De hele kaft was dof geworden en de titel was amper nog te lezen. Dat gebeurde er met boeken die al honderden jaren hier in de kasten stonden. 'Je kan niet lezen?' herhaalde hij verbaast. Voor hem was het zo gewoon dat hij leerde lezen dat hij altijd vergat dat het voor velen een privilege was om het te leren. 'Geloof me, mijn vader is nogal paranoïde wat betreft de beveiliging van mij en mijn broers. Er is geen enkele reden om te denken dat er iets gaat gebeuren. Daarbij zijn jullie hier meer om mij binnen het paleis te houden, dan iemand anders buiten het paleis te houden.' vertrouwde hij de wachter toe. 'Hoe heet je eigenlijk?'

Kain keek kort op, maar besefte tegelijkertijd dat de andere bewakers elk moment de hoek om konden komen om te zien waar de prins bleef. Hij stelde de woorden van de prins erg op prijs, maar wist dat dit niet hoorde. 'Kain,' zei hij snel en zacht, terwijl hij behoedzaam om zich heen keek. Hij wilde niet in de problemen komen en al helemaal niet met de koning. 'Kijk, ik wil niet in de problemen komen...' begon hij. 'Ik hoor niet met u te praten en als ik eerlijk mag zijn, er is één persoon die ik liever niet wil ontmoeten en dat is uw vader. Hij kan nogal hard zijn tegenover wachters en gezien ik met dit been toch geen andere baan kan krijgen, is-' Hij stopte abrupt met praten en sloeg zijn ogen ten hemel. Hij kon ook nooit stoppen met praten. 'Ik stoor u in uw werk. Mijn excuses.' Hij zweeg vervolgens en ging weer op zijn positie staan, terwijl hij stilletjes hoopte dat de prins door zou lopen.

Augustus keek hem aan en knikte. 'Het is ook niet mijn bedoeling om je in de problemen te brengen.' zei hij, terwijl hij met zijn vingers langs de kaft van het boek streek. 'Ik weet dat je niet met me hoort te praten, geloof me, maar- ach laat ook maar. Het was leuk je ontmoet te hebben Kain.' zei hij oprecht met een glimlach, waarna hij weer terug liep naar de tafel waar hij eerder aan had gezeten om te werken aan het boek. Soms wilde hij tegen iedereen in dit paleis schreeuwen dat hij ook maar gewoon een mens had en contact nodig had. Hoewel hij vrij introvert was en vaak de rust opzocht, vond ook hij het fijn om soms gewoon met iemand te kunnen praten. Altijd als hij een gesprek aanknoopte kreeg hij dit soort dingen: ik mag niet met je praten, ik wil niet in de problemen komen met je vader of ik heb het druk. Hij had alles al wel eens gehoord.

Kain keek pas op toen hij de prins weg hoorde lopen en volgde met zijn ogen zijn rug, tot hij niet meer te zien was door de talloze boekenkasten. Opgelucht haalde hij adem, tot hij plotseling iets op de grond zag liggen wat er eerder niet lag. Het was een veer met een punt eraan, dus het moest vast zijn schrijfveer zijn. Zonder na te denken volgde hij de man en zag hij hem aan één van de gigantische tafels zitten. Verder was de hele zaal leeg, buiten enkele wachters om. 'U hebt dit laten vallen,' zei hij vluchtig, terwijl hij zich met zijn manke been vooruit bewoog. Het lukte het steeds beter om er mee voort te bewegen, maar zijn bewegingen bleven lomp en klunzig. Hij hield de veer in uitgestrekte arm naar hem toe en wachtte geduldig af tot hij hem zou pakken. Ondertussen dwaalden zijn ogen af naar de spullen voor hem. 'Wat bent u aan het doen?' vroeg hij zacht, maar benieuwd.

Geconcentreerd onderzocht Augustus het boek door een loep. Door de loep werd de afgebladderde inkt nog beter zichtbaar. Hij was blij dat hij een steentje kon bijdragen aan het restaureren van de boeken hier in de bibliotheek. Het waren bijzondere exemplaren en het was simpelweg teveel werk voor de Septon zelf. Augustus trok de kurk van een potje rode bessen sap af en doopte het puntje van zijn penceel erin. Zorgvuldig streek hij met de rode inkt langs de vervaagde letters en glimlachte tevreden toen hij de eerste letter, een "G" had afgerond. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de wachter van eerder aan komen lopen, dus keek hij op. 'Oh, dankjewel! Hij was vast en zeker uit mijn broekzak gevallen. Hij droeg altijd een extra veer bij zich: hij kon overal en altijd inspiratie krijgen en er was niets frustrerender dan inspiratie hebben, maar geen veer en perkament hebben om het op te schrijven. 'Ik restaureer de boeken hier.' vertelde hij. 'Soms betekend dat, dat ik ze opnieuw moet inbinden en soms is de inkt zo wazig geworden dat we het opnieuw moeten kleuren, zoals bij deze het geval is.' vertelde hij enthousiast.

Nadat Augustus de veer over had genomen, bleef Kain nog even staan en luisterde hij naar zijn uitleg. 'Maar-' Hij krabde langs zijn kaak en keek twijfelachtig naar de boeken. 'Met alle respect, maar heeft u daar niet gewoon bedienden voor? Er zijn toch vast belangrijkere dingen die u moet doen? Zoals- een land besturen? Samen met uw vader?' Kain had het al sinds het begin apart gevonden dat de prinses maar weinig deden in het kasteel. De ene keer zag hij ze wat trainen, de andere keer zaten ze simpel op hun kamers. Moesten ze niet met allerlei belangrijke mensen vergaderen of nieuwe wetten schrijven of met hun vader de laatste zaken bespreken? 'Dit zal ook vast belangrijk zijn, hoor!' zei hij er snel achter aan, terwijl hij voorzichtig op zijn manke been leunde. Hij begreep werkelijk niets van de prinsen en de koning en de gang van zaken in het kasteel. Waar haalde Augustus de tijd hiervoor vandaan?

Augustus luisterde enigszins lachend naar de woorden van de wachter. 'Ik doe het omdat ik het leuk vind. Ik hou van boeken, van lezen- poëzie, dat soort dingen.' vertelde hij. 'En het land besturen is iets wat ik over laat aan mijn vader.' lachte hij. 'Mijn oudste broer, Tobias, hij wordt door mijn vader opgeleid om het koningschap over te nemen, maar ik en mijn andere broers niet.' Adrian had altijd veel moeite gedaan om gezien te worden door hun vader, gezien hij altijd veel interesse had in politiek en bestuurszaken. 'Ik ben maar al te blij dat ik al die druk niet op mijn schouders heb.' begon hij, terwijl hij zorgvuldig het puntje van zijn penceel in de rode sap doopte en begon aan de tweede letter. 'Dit werk is misschien niet erg belangrijk, of nou ja, niet voor iedereen, maar ik doe het graag.'

'Poëzie?' herhaalde Kain verbaasd, terwijl hij toe keek hoe de prins aan zijn tweede letter begon. Hij had wel eens over poëzie gehoord, maar had geen idee wat het in hield, laat staan dat hij het ooit had gelezen. Bij de Goden, hij kon niet eens lezen! 'Maar wat nou als uw broer sterft? Dan zal u of uw andere broer het koningschap toch over moeten nemen?' Zijn manke been begon kramperig te trekken, dus besloot hij tegen de tafel aan te leunen. De andere soldaten leken er gelukkig geen probleem mee te hebben dat hij zo bezig was met de prins. Zijn supervisor had weleens gezegd dat het goed was dat de prinsen wat wachters van hun leeftijd hadden. Gezien de koning zijn zoons maar weinig buiten liet, hadden ze enkel hun wachters, bedienden en andere adel om mee om te gaan. 'Ik neem de wapenschool van mijn vader over als hij overlijdt,' vertelde hij uit het niets, terwijl hij naar het raam staarde en diep zuchtte. 'Ik snap wat je bedoelt met druk op je schouders.'

Augustus moest lachen. 'Poëzie.' herhaalde zijn. 'Dichtkunst- gedichten schrijven.' Hij wist niet hoe hij het anders uit moest leggen en hoopte maar dat de wachter wist waar hij het over had. 'Laten we er maar vanuit gaan dat Tobias nog een lang en gelukkig leven voor zich heeft.' Hij wilde er niet aan denken dat zijn vader kwam te overlijden, of Tobias. Daarbij was de kans nog groter dat Adrian dan de taken van hun vader zou overnemen dan Augustus. 'Wapenschool?' vroeg hij geïnteresseerd en legde zijn penseel aan de kant. 'Heeft je vader een school hier in Evenfall?' Hij wist niets over de jonge man die tegenover hem stond, laat staan of hij wist waar hij vandaan kwam. 'Je hebt in ieder geval wel ervaring, anders zou je hier niet staan.' Zijn vader zorgde altijd dat de beste van de beste zijn zoons beschermde.

Kain liep naar het raam toe en gebaarde dat Augustus ook moest komen. Vanuit de bibliotheek hadden ze mooi uitzicht over de volledige stad. 'Aan de rand van het oostelijke deel van de stad, zie je het? Dat gebouw met die grote binnenplaats, dat is de wapenschool. Het is niet heel erg bekend, maar we komen er van rond.' Hij keek nog enkele seconden en sloot vervolgens het raam, zodat hij niet al te veel herinnerd werd aan zijn familie. Kain grinnikte bescheiden bij zijn woorden en haalde zijn schouders op. 'Ik zou nog in het leger zitten als dit niet was gebeurd,' zei hij, terwijl hij naar zijn manke been wees. 'Al snel bleek dat ik niet meer geschikt was voor het vele reizen, dus hebben ze mij hier een positie aangeboden. Eerst bewaakte ik de poorten, vervolgens de verschillende ruimtes en nu de prinsen.' Hij leunde tegen de muur aan en hoorde plotseling een wachter dichtbij hem kuchen, waarna hij gebaarde naar de tafel waar Augustus' werk op lag. 'Ik houd u van uw werk af,' zei Kain verontschuldigend.

NIEW

Sinds de terugkomst van Adrian was het leven in het paleis nog hectischer geweest dan het al was. Augustus had geen idee wat er precies had afgespeeld tussen zijn jongste broer en zijn vader, maar hij kon aan de sfeer merken dat het niet veel goeds was. Dat was één van de redenen geweest dat Augustus het grootste deel van de dag doorbracht in de bibliotheek. Het was er altijd stil en er was haast nooit iemand anders te vinden. Af en toe kwam er een Septon of Septa langs om de boeken op te ruimen of wat dan ook, maar ze wisten allemaal dat ze Augustus beter niet konden storen. De andere reden dat hij zich hier vaak bevond was zijn oudste broer, Tobias. Sinds hij ziek op bed was beland was Augustus dag en nacht bezig om alle boeken uit te pluizen die wellicht iets van verheldering konden bieden over wat er met hem aan de hand was. Helaas had hij tot nu toe geen succes gehad.

Iwan had zich de afgelopen dagen afgezonderd van zijn familie. Tenminste, het kwam er op neer dat ieder lid van zijn familie zich in hun individuele bubbel had geplaatst wat hem genoodzaakt had ook maar zijn eigen hoekje op te zoeken. De enige met wie hij nog kon praten zonder het over alle zorgen te moeten hebben was Erin, maar die ging nu ook weer terug naar het Noorden. En dan had hij net een gesprek met zijn moeder gehad dat hem totaal versteld had doen staan. Hij had er altijd al veel moeite mee om de gevoelens van zijn moeder te peilen, maar nu wist hij al helemaal niet wat er precies schuil ging achter al haar woorden. Nadat ze zich geëxcuseerd had, was hij meteen op pad gegaan om zijn broers te vinden. Tobias wist het al en Adrian- Zijn jongere broertje was hij in geen dagen tegenkomen en bovendien was Iwam nog gefrustreerd genoeg dat hij geen enkel verhaal over de missie met hem wilde delen, geen enkel avontuurtje. Dus zocht hij zijn tweelingbroer op in de bibliotheek. 'Gus! Je gaat het nooit geloven!' riep hij uit toen hij de rug van Augustus zag in de bieb. Zijn geroep werd al snel gevolgd door een gesus van de werkende klerken en septa's.

Augustus was de hele nacht in de bibliotheek geweest, gisteravond had Tobias zich erg slecht gevoeld, dus was Augustus nog verder de boeken in gedoken. Hij was inmiddels zo moe, dat hij met zijn hand zijn hoofd ondersteunde en zijn ogen zowat dichtvielen van vermoeidheid. Hij probeerde zich zelf wakker te houden, maar het was zonder al teveel succes. Iwan's stem die door de bibliotheek galmde zorgde ervoor dat Augustus zijn hand onder zijn kin schoot van schrik en zijn hoofd met een knal op het boek belandde wat hij aan het lezen was. 'Wat?! Wat is er?' Toen hij opkeek zag hij Iwan voor hem staan. 'Wil je dat alsjeblieft nooit meer doen. Ik schrok me rot.' mompelde Augustus, terwijl hij het laatste beetje slaap uit zijn ogen wreef en nog een diepe gaap liet. 'Wat is er allemaal aan de hand?'

Iwan had natuurlijk zijn gelach niet in kunnen houden toen hij de reactie van Augustus mee maakte. Met nog meer boze blikken op hen gericht ging hij grijnzend naast zijn broer zitten en legde geruststellend een hand op zijn schouder. 'Rustig maar, het is slechts je angstaanjagende broer.' Glimlachend bekeek hij het boek dat voor hen open lag, maar besteedde er amper aandacht aan. 'Heb je al met moeder en Tobias gepraat? Over het plan? Of nou ja- Ze hebben niet echt een plan, maar dat heb ik ondertussen al wel!' Hij kon maar met moeite zijn enthousiasme onderdrukken en dat betekende ook dat het hem ontging hoe vermoeid Gus er uit zag en wat hij aan het lezen was. Verontschuldigend wuifde hij naar de mensen die naar hen omkeken. Het was nou niet dat ze de prinsen de bibliotheek uit zouden gooien omdat ze te luidruchtig waren. 'Kom, kom, laten we deze saaie mensen hun rust hebben. Neem dat boek desnoods mee, maar ik moet je over mijn plan vertellen.' Iwan stond al op en wachtte ongeduldig op zijn broer.

Augustus keek Iwan met een zure blik aan en schudde zijn hoofd. 'Ik ben de hele nacht hier geweest... Plan? Waar heb je het over? Welk plan? Waarvoor?' Augustus had geen idee waar zijn tweelingbroer het over had. Hij hoopte dat Iwan hem niet kwam storen om weer één van zijn stomme ideeën uit te voeren, want daar had Augustus alles behalve zin in. 'Iwan! Ik heb wel belangrijkere dingen te doen dan naar jou plan luisteren, serieus.' Wat dacht Iwan dat hij hier de hele dag aan het doen was? Het was nou niet alsof hij hier voor zijn lol zat. Met een zucht pakte Augustus één van de boekenleggers en stopte deze tussen de pagina die hij aan het lezen was. 'Goed, prima - je hebt vijf minuten om je plan te vertellen en dan ga ik weer verder.' Augustus was inmiddels opgestaan en had zich verontschuldigd aan meerdere mensen terwijl hij de bibliotheek uitliep.

Iwan klapte zijn handen samen toen Gus eindelijk toe gaf hem wat tijd liet om zijn plan te bespreken. Hij volgde zijn broer de bibliotheek uit en glimlachte quasi verontschuldigend naar enkele personen die ze voorbij kwamen. Toen ze uiteindelijk de donkere bibliotheek uitstapten en de zonovergoten hal in kwamen pakte hij Augustus bij beide schouders vast. 'Je weet toch al wel dat we het paleis uit mogen, niet? Mam zei dat vader het toe gaat laten. Ik weet niet precies waarom, ze zei er eigenlijk vrij weinig over, maar ze vertelde me dat we die keuze nu zelf mogen maken om ergens heen te gaan! En ze vond echt dat we het moesten doen. Bovendien nu Ren met Erin naar het Noorden gaat, dacht ik laat ik ze eens vragen of we mee mogen. En het kan! Ze vertrekken overmorgen wat ideaal is om nog snel spullen te pakken dan dan mee te reizen. Dan kunnen we langs oom Nathan gaan en Nadine gaan treiteren en vervolgens naar Tyrosh gaan. We kunnen vast even in de taverne rond hangen tot we zelf iets vinden en dan! Nu komt het beste deel van mijn plan, broertje! We doen ons voor als Tom en Harmen jij kan een dichter zijn en ik ga gewoon een visser worden - of een acteur in het theater - ik ben er nog niet aan uit. Ik groei een baard, jij laat je krullen nog wat bij groeien. En we kunnen doen wat we willen. Wat we écht willen!' Met veel gebaren deelde Iwan zijn plan met Augustus.

Augustus luisterde vermoeid naar de woordenstroom van Iwan en wachtte met spreken tot zijn broer klaar was. 'Iwan, ik ga nergens heen voordat ik een antwoord heb op wat er mis is met Tobias.' zei hij enkel en keek zijn broer aan. 'Als je graag naar Tyrosh wilt gaan, ben ik de laatste die je tegen zal houden. Maar ik blijf hier.' Augustus snapte niet hoe iedereen maar gewoon wegging terwijl ze Tobias hier achter zouden laten, alsof het ze niets kon schelen dat hij ziek was! 'Veel plezier in Tyrosh, Tom... of Harmen- welke van de twee je ook in gedachten had.' Hij had niets anders van Iwan verwacht. Natuurlijk zou hij zijn vrijheid opzoeken, dat is waar hij zijn hele leven al over gedroomd had en Augustus wilde hem die dromen niet afnemen. Daarbij kon hij nooit echt boos zijn op zijn tweeling broer. 'Ik ben blij dat je samen met Ren en Erin kan reizen en ik weet zeker dat Nadine blij is om je te zien. Ze zal vast enthousiast zijn om je rond te leiden in de nieuwe boerderij. En wellicht- als ik een antwoord heb gevonden kom ik ook... misschien.'

'Oh.' Verbaasd keek Iwan zijn broer aan en fronste hij verward. Zijn plan had hem zo ideaal geleken en hij had er volledig op gerekend dat Augustus wel met hem mee zou willen. Teleurgesteld keek hij hem aan en nam de woorden in zich op. Hij voelde zelfs een vijandigheid van Augustus die hij amper kende van zijn broer. 'Gus-' Iwan was sprakeloos. Hij staarde naar de tegels onder zijn laarzen. 'Gus, denk je echt dat je wat gaat vinden dan?' Natuurlijk was het hem niet ontgaan dat zijn tweelingbroer al die boeken had zitten lezen en hij had de stapels gezien naast Tobias' bed, maar hij had het nooit kunnen begrijpen. Als al de geneesheren niets konden doen voor hun grote broer, hoe gingen ze dan bij de Goden iets vinden in een stel boeken van zo veel lentes geleden? 'Je kunt toch niet blijven zoeken? Wanneer stop je? Of blijf je je maar in de bibliotheek opsluiten?' Bezorgd wachtte hij Gus' reactie af.

'Ik weet niet of ik iets ga vinden, Iwan. Maar ik weet wel dat ik tot geen oplossing ga komen als ik niets doe of als ik wegga.' zei hij stug, terwijl hij zijn tweelingbroer aankeek. 'Het spijt me, Iwan, maar ik kan nu niet weggaan.' Augustus was alweer onderweg naar de bibliotheek, maar toen Iwan begon te praten stopte hij. 'Ik zal blijven zoeken tot ik iets heb gevonden, Iwan! Bij de goden, waarom snapt niemand het?! Niemand doet iets!' riep hij gefrustreerd uit en keek zijn broer aan. 'Ik zal blijven zoeken tot ik iets heb gevonden of tot ik geen boek meer heb om te lezen! Dat is wanneer ik zal stoppen, Iwan! En bij de goden, kan het jullie dan niets schelen dat Tobias doodgaat?!' Nadat hij de woorden haast had uitgeschreeuwd viel hij stil en keek hij Iwan aan. Augustus was dit soort gevoelens niet gewend en uitbarstingen als dit kwamen zelden voor. 'Sorry.'