Bibliotheek

Iwan schrok terug toen hij de plots heftige reactie van Augustus over zich heen kreeg. Geheel aan de grond genageld keek hij zijn broer aan terwijl de woorden langzaam naar binnen drongen. 'Augustus, stop. Hoor je jezelf nu?' Hij stapte naar zijn broer toe en wuifde de verontschuldiging weg. 'Natuurlijk scheelt het ons dat Tobias doodziek is, maar-' Zuchtend leunde hij tegen de muur aan en zette zijn handen in zijn krullen. 'Maar niemand van ons gaat de oplossing kunnen vinden en we helpen Tobias zeker niet door onszelf op te sluiten in een stoffige bibliotheek. Wie weet hoe lang het nog duurt en-' Hij liet zijn schouders hangen. Eerlijk gezegd keek hij er erg tegenop om zijn oudere broer weg te zien kwijnen en maar te zien wachten tot hij zou overlijden. Dat vond hij nog het vreselijkste. Zuchtend duwde hij zichzelf van de muur af en liep naar het raam dat uitkeek over de binnenplaats. 'De Goden hebben dit nu in hun handen, Gus. Daar gaat een gewoon iemand zoals ons geen verschil meer in brengen.'

Augustus luisterde grimmig naar de woorden van Iwan. Natuurlijk was hij het niet eens met zijn broer, hij had wel degelijk het idee dat hij zijn broer kon helpen door dag en nacht op zoek te zijn naar een oplossing hier in de bibliotheek. Ergens moest er iets staan wat kon verklaren wat er mis was met Tobias en hij zou degene zijn die het zou vinden. Hij zou degene zijn die zijn broer zou genezen, al kostte het hem jaren. 'Als we niets doen helpen we hem in ieder geval niet.' mompelde hij, terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. 'Ik doe in ieder geval nog iets. En of het hem uiteindelijk gaat helpen of niet weet ik niet, maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik er alles aan heb gedaan om hem te helpen en dat ik niet op het eerste en beste moment dat ik kreeg naar de andere kant van Tarth ben gevlucht.' merkte Augustus nors op.

Iwan keek zijn tweelingbroer geraakt aan. Hij had maar al te graag iets willen doen, maar welke kwaliteit bezat hij nou die zijn oudere broer kon helpen? Hij was geen dokter, hij was geen goede lezer en veel meer was nou niet echt bruikbaar voor het vinden van een geneesmiddel voor Tobias. Iwan zou willen dat er ook maar iets was dat hij toe kon voegen aan de zoektocht naar wat er achter Tobias' ziekte zat, maar dat ging hij nou eenmaal niet bereiken. 'Ik vlucht helemaal niet,' beaamde Iwan nog altijd vol verbazing dat hij Gus zo had zien reageren. 'Tobias wil echt niet dat we hier zelf zitten weg te kwijnen met hem. Hij zegt het zelf keer op keer, Gus. Moet ik mijn loyaliteit dan tonen door tegen hem in te gaan? Wie wordt daar nou beter van?' Het voelde alsof Augustus van hem de slechte persoon maakte omdat hij er niet voor koos nachten door te brengen met boeken wat duidelijk tot niets zou leiden. Ja, hij had bij Nadine aan bed gezeten tot ze er bovenop gekomen was, maar zij was met iedere dag beter geworden. Tobias daarentegen zette steeds een stap de andere richting uit. Iwan schudde die grimmige gedachte uit zijn hoofd en keek Gus afwachtend aan.

Augustus wist dat hij onredelijk was tegenover Iwan, maar alle emoties die hij in de afgelopen weken had opgekropt kwamen er allemaal in één keer uit. Iwan was de ongelukkige die het over zich heen kreeg. 'Sorry, ik weet dat je niet vlucht... En dat je alleen maar doet wat Tobias vraagt. En- en ik weet hoe lang je naar dit moment hebt uitgekeken, naar het moment dat je kan gaan en staan waar je wilt en je weet dat ik het je gun.' zei hij. In eerste instantie was zijn blik op de grond gericht, maar later keek hij zijn broer aan. 'Maar ik hoop dat je ook kunt begrijpen waarom ik hier blijf, en waarom ik niet naar Tobias zijn bevelen kan luisteren om hier weg te gaan.' Augustus moest en zou hier blijven, of Tobias en zijn vader dat nou wilde of niet. 'Als je Nadine ziet... doe haar de groeten van me.'

Iwan kon zijn broer amper aankijken. Ze hadden wel eens vaker meningsverschillen gehad, omdat ze nou eenmaal erg tegenovergestelde karakters en idealen hadden. Toch had hen dat nog nooit gescheiden. Ze hadden zelfs amper ruzie en nu stonden ze lijnrecht tegenover elkaar. Hoe goed Iwan zijn broer ook begreep en Augustus waarschijnlijk andersom ook, hij kon zich er gewoon niet hetzelfde over voelen. Stilletjes keek hij naar Gus en stapte toen uiteindelijk naar hem toe om zijn armen om hem heen te slaan. Stevig hield Iwan zijn broer vast. 'Wil je me beloven dat je jezelf niet volledig kapot werkt?' In de tijd dat Tobias zo ziek was geworden had het niet alleen gevoeld alsof zijn oudere broer er niet meer was, maar ook zijn tweelingbroer had hij amper gezien en dan kwam er nog bovenop dat zijn jongste broertje niet eens in het paleis was geweest. Iwan had zich toen erg goed gerealiseerd dat hij maar eens op pad moest gaan om een eigen leven te beginnen. Al zijn broers hadden iets dat ze graag deden of iemand met wie ze hun leven konden delen. Voor Iwan gold dat niet. 'En ik blijf niet de hele tijd weg. Als- Als Tobias er echt slecht aan toe is dan kom ik terug. Ik laat jou en mam en Adrian niet zomaar in de steek, oké?'

Toen Iwan zijn armen om Augustus heen sloeg voelde hij hoe er een brok in zijn keel ontstond. Hij was altijd al emotioneel geweest, maar nu pas realiseerde hij zich dat hij voor het eerst in zijn leven voor een langere tijd van Iwan verwijderd zou zijn. Iets in hem zei dat hij mee moest gaan met zijn broer, dat hij zijn eigen ding moest doen, maar zijn verstand zei hem dat hij hier moest blijven. Hierbij Tobias, Adrian en zijn moeder. Bij de woorden van zijn broer, knikte Augustus. 'Ik beloof het.' murmelde hij zachtjes, waarna hij zijn armen ook stevig om zijn broer heen sloeg. Zo hield hij hem voor een tijdje stevig vast. 'Ik ga je missen...' Augustus liet hem los en keek zijn broer aan. 'Als ik een oplossing heb gevonden, of- of als het niet meer nodig is... Dan kom ik je achterna, beloofd.' Een korte glimlach verscheen op zijn gezicht. 'En ik zal je schrijven.'

Iwan zuchtte diep toen hij de armen van zijn broer om zich heen had. Dit was iets waar ze beiden absoluut geen ervaring mee hadden. Hoewel hij het niet graag toegaf stonden de tranen ook in zijn ogen en toen Augustus hem los liet wreef hij ruw over zijn wangen om ze te drogen. 'Ja, ja en ik zal mijn best doen om je terug te schrijven. Maar jij bent het genie met woorden hier, dus verwacht maar niet te veel van mij.' Iwan lachte zacht maar pakte toen met een ernstig gezicht Gus' zijn schouders vast. 'Wil je ook een beetje op iedereen passen hier? Niet alleen op Tobias, maar ook op mama en Adrian en Guila?' Ondanks dat hij misschien altijd de vrolijke kerel was en misschien niet alles even serieus nam, had hij wel zeker door dat er spanningen waren in het paleis. 'En ook op vader. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar het kan nooit goed zijn.'

Augustus begon te lachen om de woorden van zijn broer. 'Maak je maar geen zorgen over dat terugschrijven, ik ken je langer dan vandaag.' gniffelde Augustus. Hij wist hoe zijn broer was als het aankwam op dingen als brieven schrijven. Hij zei altijd dat hij het deed, maar als het erop aankwam was Augustus altijd degene geweest die de brieven had moeten schrijven. 'Natuurlijk, ik zal op iedereen letten. Dat beloof ik.' De glimlach die hij eerder op zijn gezicht had gehad, was inmiddels weer verdwenen. Toen Iwan over hun vader begon, was zijn gezicht al helmaal veranderd in een grimas. Augustus wist niet wat er met hun vader aan de hand was, maar het beviel hem niet. Hij sprak zijn gedachten erover maar niet uit, zeker niet met alle emoties die hij nu voelde. 'En jij moet me ook iets beloven... dat je eindelijk eens die lijst van je gaat afwerken- die waar je altijd op schreef wat je wilde doen als je later groot en vrij was.' lachte Augustus. 'Volgens mij is hij inmiddels zo lang dat je je de aankomende paar jaar niet hoeft te vervelen.'

Iwan grinnikte toen Augustus hem gelukkig niet liet beloven om getrouw elke brief te beantwoorden. Dat zouden anders toch niet erg uitgebreide brieven worden. Lachend zocht Iwan zijn zakken af en vond al snel de stukken perkament die hij al jaren met zich mee droeg. De bladzijdes stonden vol gekrabbeld met allerlei kleine en grote dingen die 5-lentes oude Iwan tot huidige Iwan wilde doen als hij het paleis uit mocht en vrij rond kon gaan. 'Ik ga er hard aan werken, maar zal nog wat punten bewaren tot ook jij me komt helpen.' Zorgvuldig stopte hij het papier weer terug in één van zijn zakken en keek glimlachend naar zijn broer. 'Tot die tijd hoop ik maar dat Guila of Nadine me willen helpen. Die zijn toch altijd al veel avontuurlijker geweest dan jij,' grapte Iwan. Het was echter toch vreemd om zo een groot avontuur nu aan te gaan zonder Augustus. 'Ik denk dat ik maar eens langs Tobias ga en ik heb ook nog niet met Adrian en Guila gesproken wat zij van plan zijn.'

Augustus glimlachte en knikte. 'Daar hou ik je aan.' Hij wist niet of hij ooit het paleis zou verlaten, misschien zou hij hier voor altijd blijven, misschien ook niet. Misschien zou hij de hele wereld over reizen en ergens een rustige plek vinden om zijn poëzie te schrijven, of hij zou het paleis verlaten en besluiten om in Evenfall te blijven: alles was mogelijk voor Augustus, maar voor nu vond hij het belangrijk om een oplossing te vinden voor zijn oudste broer. 'Ik weet zeker dat ze je willen helpen met je lijst. Nadine zal vast door het dolle heen zijn als ze hoort dat je naar het Noorden toe komt.' Augustus had altijd zo'n vermoeden gehad dat Nadine een oogje had op Iwan, maar ergens had hij het gevoel dat het gevoel niet wederzijds was. Nadine had altijd een bepaalde blik in haar ogen als ze naar Iwan keek, of als ze over hem sprak, terwijl Iwan dat niet had. Het was iets wat hij nooit echt had uitgesproken, gezien het ook zijn zaken niet waren. 'Ik ga weer verder... er wachten nog een hoop boeken op me.' zei hij met een trieste glimlach en nam zijn broer wederom in een omhelzing. 'Ik zie je nog wel voor je vertrekt neem ik aan?'

Iwan keek er ook erg naar uit om naar de boerderij te kunnen gaan. Na de brand had hij zich natuurlijk ernstig zorgen gemaakt om zijn vriendin. Het was voor hem een hele geruststelling geweest dat ze het aanbod had aangenomen om hier in Evenfall verzorgd te worden door de geneesheren. Dat hij aan haar bed had kunnen zitten terwijl ze genas, scheelde voor hem zo veel en hij hoopte dat het haar herstel ook had versneld. Toen ze had besloten om weer terug te gaan was dat erg jammer geweest, maar natuurlijk ook begrijpelijk. 'Natuurlijk zie je me nog. Gus, ik zou nooit weg gaan zonder gedag te zeggen.' Glimlachend kneep hij stevig in de schouders van zijn tweelingbroer en wilde nog wat zeggen toen hij iemand achter Augustus zag staan. Eddard stond met een stapel boeken bij de ingang van de bibliotheek, maar was naar de twee broers toegelopen en wachtte op beleefde afstand tot hun onderonsje voorbij was.

Augustus glimlachte. 'Gelukkig maar.' Nog steeds was het een onwerkelijk gevoel dat hij een langere tijd zonder zijn tweelingbroer zou zijn. Tot op de dag van vandaag waren ze eigenlijk nooit langer dan een paar uur van elkaar verwijderd geweest. Hoewel ze allebei ontzettend van elkaar verschilde, konden ze toch ook niet zonder elkaar en dat was iets wat Augustus zich nu eigenlijk pas realiseerde. Toen hij de ietwat ongemakkelijke stilte van Iwan opmerkte, keek Augustus achterom en zag hij Eddard staan met een stapel boeken. Kort stak hij zijn hand op als begroeting en draaide zich terug om naar Iwan. 'Ik moet weer eens aan het werk... er wachten nog een hoop boeken op me.' grapte hij en krabde met zijn hand achter zijn oor. Augustus glimlachte nog kort naar Iwan voordat hij zich omdraaide en weer richting de ingang van de bibliotheek beende. 'Jij bent druk bezig geweest.' merkte Augustus met een kleine glimlach op toen hij langs Iwan liep en naar de stapel boeken in zijn handen keek.

Eddard probeerde niet te laten blijken dat hij maar al te nieuwsgierig was naar het gesprek van de twee broers. Op het moment barstte het paleis uit zijn voegen van de roddels. Ed hield zich zoveel mogelijk buiten het geroddel. Als zijn overste er achter kwam dat hij daar aan mee deed was hij zijn baan zo kwijt. Dan kon hij vloeren gaan schrobben. Met een glimlach begroette hij Augustus en Iwan toen ze hem zagen en wachtte tot de ene broer op hem af stapte. Grinnikend keek hij naar de stapel boeken en knikte. 'Er is veel werk te doen. Mijn overste heeft onze overuren eens flink uitgebuit.' Even was hij stil en keek Gus toen met een voorzichtige glimlach aan. 'Ik moest wat boeken uit de archieven halen. Die over de Zuiderlijke familie en hun bloedlijn gaan.' Zelfs in Evenfall waren ze nu druk bezig met de opvolging in het Zuiden en hoe ze dit op konden lossen. 'En ik kwam toen dit tegen.' Worstelend met de stapel zette hij het op de grond en ging er toen doorheen om het boek dat hij bedoelde te vinden. 'Het is er één met volkse huismiddelen en erkenningsmethode voor ziektes onder boerenfamilies,' vertelde Ed terwijl hij verder zocht. 'Ik dacht dat het misschien je op een nieuw spoor kon brengen.' Eindelijk had hij het boek te pakken en overhandigde hij het aan Augustus.

Augustus was al die tijd zo gefocust geweest op het vinden van een oplossing voor zijn broer dat hij totaal niet meer bezig was met wat zich buiten de bibliotheek - en de boeken die hij las - afspeelde. Toch knikte hij alsof hij wist waar Eddard momenteel mee bezig was. 'Ik kan wel een goed woordje voor jullie doen, jullie verdienen ook een avond rust.' zei hij met een kleine glimlach en keek wederom naar de enorme stapel boeken. Toen Eddard begon over een boek wat hij had voor Augustus, werd zijn aandacht meteen getrokken. 'Wat? Dat is geweldig! Bedankt, Ed- Eddard.' verbeterde hij zichzelf snel en pakte het boek van hem aan. Hij had niet eens van het bestaan van dit boek af geweten, maar wellicht zou het hem kunnen helpen met zijn zoektocht. 'Ik waardeer het echt heel erg dat je er zo over meedenkt.' zei hij met een oprechte glimlach en legde kort zijn hand op Eddard's schouder. Normaal was Augustus helemaal niet zo van de aanrakingen en bijnamen en toen hij doorkreeg wat hij deed kuchte hij kort en trok hij zijn hand terug. 'Eh- ja, oké... kan ik je helpen met die boeken dragen? Ik moet toch naar de bibliotheek.'

'Oh, nee, maak je geen zorgen! Het is erg interessant en de overste heeft mij specifiek gevraagd om het onderzoek te leiden,' vertelde Ed met een trotse glimlach. Ondanks dat het een logische keuze was aangezien het om zijn familie ging, had Ed het toch niet aan zien komen dat de overste hem deze verantwoordelijkheid gaf. Hij was pas zo kort in het paleis. Het deed hem echter goed om zijn familie in het Zuiden te kunnen helpen. Het stond er niet erg goed voor en sinds hij daar vertrokken was had hij zich schuldig gevoeld. Zijn oom Evan en vooral tante Pippa hadden hem zoveel mogelijkheden gegeven om het vak te leren. Met een grote glimlach zag hij aan hoe Augustus het boek dankbaar aan nam. Zo vaak hij zelf in de bibliotheek had gezeten, zo vaak had hij de prins er ook zien zitten en niet met een erg blije uitdrukking op zijn gezicht. Eddard wilde hem dus maar al te graag helpen. 'Oh, zeg maar Ed, hoor. Dat Eddard is ook maar een stom idee van mijn ouders,' lachte hij. Met een verbaasde blik keek hij naar de hand op zijn schouder, maar voor hij er op in kon gaan richtten ze zich al op de boeken. 'Graag! Ik was iets te ambitieus om dit alles tegelijkertijd mee te nemen, maar er staat zoveel goeds in de archieven.'

'Gelukkig maar.' Augustus was blij te horen dat Eddard zo tevreden was met zijn taken. Er waren - naar Augustus' mening - maar weinig mensen die de privilege hadden om te kunnen zeggen dat ze van hun werk genoten, helaas. Bij de woorden over zijn naam begon Augustus zacht te lachen. 'Ik weet ook niet precies wie Augustus bedacht heeft, vast het idee van mijn vader.' zei hij schaapachtig. Iwan noemde hem altijd Gus, evenals zijn andere broers. Eigenlijk maakte het hem niet zoveel uit hoe mensen hem noemde. 'Ik zou vaker in de archieven moeten komen.' merkte Augustus op toen hij een deel van de boeken overpakte. 'Er is alleen al zoveel te vinden in de bibliotheek zelf, ik weet niet of ik in mijn leven ooit toekom om heel de archieven uit te pluizen. Mocht je er nog eens komen en iets goed tegenkomen, dan hou ik me in ieder geval aanbevolen.' Augustus was altijd op zoek naar goede, nieuwe boeken om te lezen. Zeker als het wat oudere boeken waren was hij vaak geïnteresseerd, al maakt het genre niet zoveel uit: hij las graag over de geschiedenis van Tarth en de andere omliggende landen, maar hij las ook graag poëzie of avonturenverhalen met draken en andere mythische wezens. Terwijl hij de bibliotheek inliep las hij de titel van het bovenste boek. 'Edele geslachten: Een overzicht van Edelen Families.' las hij hardop. 'Klinkt interessant...' lachte hij.

'Eigenlijk was het waarschijnlijk het idee van je moeder. De naam komt terug in haar stamboom. Je overgrootmoeder. Augustine Barnes. Of het kan natuurlijk ook van je grootmoeder komen. Agathe Halley.' Eddard hield zich maar snel weer stil en pakte toen grinnikend de boeken op. 'Sorry, ik wil niet als een gek klinken die heel je leven heeft uit gepluisd. Het stond gewoon in één van die boeken. Je wil niet weten hoeveel er geschreven zijn over de adellijke families.' Vervolgens lachte hij hard mee toen Augustus de titel van één van zijn boeken voor had gelezen. 'Wat mij betreft zou het heel ergens over kunnen gaan, maar het is toch echt een kuise beschrijving van de bloedlijnen.' Met een verontschuldigende glimlach naar de bibliothecaris liep hij verder. 'Ik weet inmiddels precies hoe de archieven in elkaar zitten na er dagenlang in rond te hebben gespeurd. Als je een gids nodig hebt?' Met een grote grijns keek Ed de prins afwachtend aan en plofte zijn boeken op één van de lange tafels. 'Ik heb je nog steeds iets terug te geven als dank voor het lenen van de boeken uit de studie van je weet wel.' Het laatste zei hij maar op gedempte toon. Hij wilde de prins niet in de problemen brengen.

Augustus luisterde verbaast naar de woorden van Eddard en begon te lachen. 'Wauw, je weet meer over mijn familie dan ik zelf.' gniffelde hij en zette de boeken op één van de tafels in de bibliotheek neer. Het was toevallig de tafel naast de tafel waar Augustus de afgelopen dagen - of beter gezegd weken had doorgebracht - maar dat had hij zelf nog niet eens door. 'En je kent een deel van het paleis beter als ik ken, misschien zou je mijn plaats moeten innemen als prins hierzo.' grapte Augustus. 'Maar ik zou een rondleiding erg waarderen, het archief is wel zo'n plek waar ik nog eens in zou kunnen verdwalen.' Als Augustus' zijn aandacht eenmaal werd getrokken door een boek, kon hij de rest van zijn omgeving nog wel eens vergeten. 'Wat? Oh nee, ik deed het graag. Ik hoop dat je het boek wat vond. Dat het je geholpen heeft, en mocht je nog eens een boek nodig hebben dan moet je het maar laten weten. Hij merkt er toch niets van, hij leest die boeken toch nooit.'

'Oh alsjeblieft niet,' grinnikte Eddard. 'Ik zou echt een flut prins zijn.' Hij had het zich wel eens ingebeeld als jonge Ed. Toen hij ergens had gehoord dat zijn vader koning had kunnen zijn en hij iemand van adel had hij een dag lang rondgelopen alsof hij een prins was. Van zijn vader's reactie kon hij zich niet veel herinneren. Eerlijk gezegd zag hij hem nergens aanwezig in die herinnering, maar zijn moeder had het erg snel afgekapt toen ze het door had gehad. Ed had het nog zo oneerlijk gevonden toen hem werd verteld dat hij geen prins kon zijn. Pas toen hij ouder was, werd hem goed uitgelegd wat er allemaal gebeurd was. Wat voor families er gebroken waren en welke nieuwe vormden. Hij had het fascinerend gevonden, maar ook zo ouderwets dat uithuwelijken en dat soort dingen. 'Het heeft me erg geholpen. Desondanks sta ik er op dat ik iets terug doe. Volgens mij kun je ook wel wat afleiding gebruiken.' Glimlachend steunde hij met één hand op de tafel en keek de prins afwachtend aan. 'Misschien zouden we de archieven in de stad op moeten zoeken. Wist je dat er een universiteit is opgericht in de stad? Ze hebben er ook een bibliotheek bij zitten en de boeken die ze daar hebben-' Zijn ogen waren vanzelf groot geworden als hij terug dacht aan zijn korte bezoek. 'Een heel ander aanbod dan dat hier te vinden is.'

'Je zou een goede prins zijn.' verzekerde Augustus hem, maar liet het onderwerp daarna vallen. 'Een oplossing voor Tobias' probleem, dat is wat ik nodig heb.' zei hij bitter, maar besloot al snel dat het niet al te vriendelijk over was gekomen. Ergens wist hij ook wel dat de mensen om hem heen hem alleen maar probeerde te helpen, maar soms voelde het alsof ze niet snapte hoe belangrijk het was dat hij zijn tijd hier spendeerde in de bibliotheek. 'Maar je hebt gelijk, wat afleiding klinkt ook niet verkeerd. En is misschien ook wel hard nodig.' Augustus kon zich niet herinneren wanneer hij voor een langere tijd buiten de bieb was geweest. 'Een volksuniversiteit? Ik heb er wel geruchten over gehoord, maar ik wist niet dat hij ook werkelijk bestond. Het klinkt erg interessant.' Een nieuwe plek voor boeken kon Augustus altijd waarderen. 'Ik zou er graag eens heengaan.' Hij hoopte dat ze daar ook misschien boeken zouden hebben die Tobias konden helpen.

Eddard fronste toen hij de bittere toon van Augustus hoorde en hield zich er maar over stil. Hoe kon hij nou zo veel verantwoordelijkheid op alleen hemzelf plaatsen? Hij zat hier helemaal alleen in de bibliotheek en dacht zo iets te kunnen vinden? Al er iets is wat Ed had geleerd in zijn leven, was het dat je nooit iets alleen op kon lossen. Zelfs een koning niet, die had ook een heel leger aan adviseurs achter zich staan, stuk voor stuk experts op hun eigen gebied. Met een grote glimlach knikte Ed vervolgens toen ze het over e volksuniversiteit hadden. Hij vond het een prachtig idee. Altijd als zijn familie op reis was had hij leermeesters ontmoet onderweg, en slechts soms in de paleizen van zijn families. Maar het waren de leraren van de verre uithoeken van Tarth waar hij het meeste van geleerd had. 'Nou, dan neem ik je een keer mee naar de archieven én naar de volksuniversiteit.' Tevreden ging hij op zijn stoel zitten. 'En wie weet wat we daar vinden,' voegde Ed er nog met een geruststellend kneepje in Augustus zijn schouder aan toe.

Met een zucht nam Augustus plaats aan zijn eigen tafeltje en bekeek het boek wat Eddard voor hem had meegenomen aandachtig. Hoewel hij graag - of nou ja - liever dan wat dan ook een antwoord wilde vinden op het probleem van Tobias, kon hij zich er niet toe zetten om het boek te openen. Augustus had zoveel boeken doorgeploegd, dag in dag uit. Soms had hij hier de nachten doorgebracht, maar zelfs dat had niets opgebracht... Toen Eddard begon te praten, keek hij weer op en knikte. 'Dat lijkt me een goed idee.' Gezien zijn vader hen toch het paleis uit wilde hebben, zou het hem vast ook niet uitmaken als Augustus wat uitstapjes naar de stad zou maken. 'Ik kijk er naar uit.' zei Augustus oprecht - iets wat niet vaak gebeurde gezien hij meestal liever in zijn eigen vertrekken was, omringt door boeken en poëzie.

Eddard was tevreden te horen dat Augustus zijn aanbod aannam. Hij vond het zelf ook een stuk gezelliger om met iemand de stad in te gaan dan alleen. Ondanks dat hij wel wat vrienden had gemaakt met andere klerken, zat hij nog vaker alleen dan hij eigenlijk wilde. Ed was dan ook gewend om nooit alleen te zijn met zijn leven op pad met zijn familie. Vrienden maken was iets heel nieuws sinds hij dat achter zich had gelaten. Het deed hem dus ook erg goed te ondervinden dat de prins graag met hem op pad leek te willen, ook al was het misschien een vreemde vriendschap. Eindelijk vond Ed zijn glazen in zijn binnenzak en zette ze met een zelfbewuste blik op zijn neus. De kleine letters kon hij maar moeilijk lezen zonder zijn lees glazen. Het zag er echter idioot uit, vond hij zelf, maar anders kon hij zijn werk nou eenmaal niet doen. Voorzichtig sloeg hij het boek dat bovenop de stapel lag open en pakte er een stuk perkament en een veer bij. Zijn blik gleed echter regelmatig af naar de prins. Ed kon het niet helpen aangezien Augustus zo dicht bij hem zat. Even wilde hij weer een gesprek beginnen en leunde naar voren over zijn tafeltje, maar bij het zien van het gezicht van de bibliothecaris zakte hij weer achteruit op zijn stoel.

Uiteindelijk sloeg Augustus het boek toch open toen hij zag dat Eddard ook aan het werk ging. Soms betrapte hij zichzelf erop dat zijn blik begin af te dwalen naar andere plekken in de bibliotheek - waaronder ook Eddard - maar hij corrigeerde zichzelf en focuste zich weer op zijn werk. Hij wist niet precies waardoor het kwam, maar inmiddels had hij al drie keer dezelfde pagina gelezen en nog steeds wist hij niet wat er stond. Toen Augustus opzij keek naar Eddard zag hij dat hij druk in zijn boeken zat met zijn lees glas. 'Kan ik je misschien helpen? Ik heb zoveel boeken over ziektes en weet ik veel wat allemaal gelezen dat-' Het kwam erop neer dat hij gewoon afleiding nodig had van dit alles. 'Ik moet even iets anders doen- of lezen.'

Eddard kon zich met veel moeite focussen op zijn werk en noteerde enkele dingen op het lege vel perkament. De bedoeling was dat hij tot in details uit zou vinden hoe de familieboom er momenteel uit zag. De Rabbions hadden niet zoals alle andere adellijke families hun stamboom keurig bijgehouden in hun eigen archieven. Er waren dan ook erg veel neven en nichten die aanspraak konden maken op de positie van de heer Rabbion op het moment en de zetel werd al door velen geclaimd. Zijn overste had hem echter opgedragen uit te vinden welke wellicht serieuze kandidaten waren vanwege hun nauwe connectie met de bloedlijn en het werk dat ze al hadden gedaan. Sommige van de mogelijke kandidaten kende Eddard, maar velen had hij nog nooit gezien of van gehoord. Hij keek verrast op toen Augustus hem weer aan sprak en met een glimlach knikte hij naar de prins. 'Als je dat graag wilt, natuurlijk.' Bedenkelijk keek hij naar de boeken en schoof er één naar Augustus toe. 'Ik geloof dat er in dit boek iets staat beschreven over de familie en afstammelingen van Einar Rabbion. Hij was de jongere broer van Donovan die maar weinig bekend was, maar altijd goed werk lijkt te hebben geleverd. Ik hoop uit te kunnen vinden of hij kinderen heeft gehad, met wie en waar ik hem nu kan bereiken.' Ed bekeek de man aandachtig. 'Of, wellicht, ik bedoel het boek is interessant genoeg met ook veel stukken over je eigen familie. Ik kan mijn werk wel aan,' vertelde hij hem bemoedigend om zijn een ander onderzoek of speurwerk te starten.