Henry's vertrekken

x

NEW

Ren had er al een langere tijd over nagedacht, maar had zijn ideeën nog nooit gedeeld met zijn vriend en de koning van Tarth, Henry. Uit het niets was Erin langs gekomen in het Westen, wat ervoor had gezorgd dat Ren nu voor de deur van Henry's vertrekken stond. Vandaag was de dag dat hij zijn taak als adviseur zou opzeggen. Hoewel hij een mooie tijd had gehad hier in het paleis in Evenfall, was hij zijn baan als adviseur zat geworden. Hij wilde zijn eigen leven kunnen leiden, kunnen reizen als hij dat wilde of er gewoon een dag tussenuit gaan zonder dat er consequenties aanzaten. Ren was tot de conclusie gekomen dat hij veel te veel van zijn dochters leven had gemist en hoewel het misschien wat aan de late kant was, wilde hij zoveel mogelijk tijd inhalen. Hij had al een plan getrokken: hij zou met Erin mee terugreizen naar het Noorden en vanaf daar zou hij wel zien waar het schip zou stranden. Hij was de jongste niet meer en hij wilde de tijd die hij nog had goed besteden. Na nog één keer een diepe zucht gelaten te hebben, klopte hij op de deur van het vertek, hopend dat Henry er zou zijn.

Henry had zijn oogkapje af gedaan en liet nu de geneesvrouwe van het paleis naar het litteken kijken waar vijfentwintig jaar geleden nog een oog had gezeten. Het was al wekenlang aan het ontsteken, maar de vrouwe zei dat het nu eindelijk onder controle leek te zijn. Terwijl ze het insmeerde, hoorde hij dat er aangeklopt werd. 'Wie is het?' snauwde hij, geïrriteerd dat nu precies iemand langs moest komen. Enkel zijn vrouw mocht hem in deze kwetsbare houding zien. Toen werd verteld dat het zijn beste vriend en tevens adviseur was, gebaarde hij dat hij binnen kon komen en sloot hij zijn goede oog opnieuw. 'Ik heb gehoord dat jouw dochter ons een bezoek heeft gebracht,' zei Henry, terwijl hij probeerde om niet in elkaar te krimpen bij elke aanraking van de geneesvrouwe. 'Hoe gaat het met haar?'

Het duurde even voordat Ren binnen gelaten werd door één van de bedienden. Toen hij het vertrek binnenliep zag hij dat één van de geneesvrouwen bij Henry stond, dus bleef hij op een afstandje wachten. Toen Henry begon te spreken knikte hij. 'Ze is inderdaad langs gekomen, het gaat prima met haar. Ze heeft altijd de grootste verhalen over het Noorden en de taverne.' vertelde hij met een glimlach en ging op één van de fauteuils zitten. Hij wist niet goed hoe hij het onderwerp van zijn ontslag moest aansnijden, dus praatte hij er eerst maar een beetje omheen. 'Heb je al met Adrian gesproken?' vroeg hij uiteindelijk maar, ondanks dat hij zich realiseerde dat ook dit niet het beste onderwerp was om met Henry over te praten. Over de jaren heen was hun relatie veranderd. Vroeger haalde ze altijd de grootste grappen en grollen uit met iedereen, maar hoe ouder ze werden, hoe meer de natuur van hun gesprekken veranderden. Tegenwoordig had Ren het idee dat hij alleen nog maar over zaken van het koninkrijk kon praten met Henry.

'Erin is een goede meid,' stemde Henry in, waarna de vrouwe zijn oogkapje weer goed deed en de kamer verliet. Henry liep naar de spiegel om te kijken of zijn kapje goed zat en keek zo langs zijn weerspiegeling heen naar zijn vriend. 'Net zo goedhartig als haar ouders. Maar ook net zo koppig als haar moeder.' Henry zuchtte diep bij het noemen van Adrian en nam vervolgens plaats op één van de fauteuils, waarna hij gebaarde dat Ren ook moest plaats nemen. 'Nee.' Hij zweeg en keek vervolgens naar de portretten die aan de muur hingen. Willa had ooit portretten van de kinderen laten maken en deze laten ophangen in hun woonvertrekken. Adrian zag er zo serieus uit op de zijne. 'Ik wacht op het moment dat hij het aan durft om mij te confronteren. Eerst mag hij eens aanzien hoe zijn moeder in de tijd dat hij weg was verslechterd is.'

Ren luisterde naar de woorden van Henry en zuchtte. 'Ik weet dat je het absoluut niet eens bent met de beslissing die hij heeft gemaakt, maar probeer alsjeblieft niet te hard voor hem te zijn. Ik weet wat voor een tol zijn vertrek heeft geëist op jullie als familie, maar nu Adrian onder ogen moet komen wat voor een consequenties zijn keuzes hebben gehad, kan hij niet ook nog een furieuze vader gebruiken.' Ren had altidj zo zijn eigen ideeën gehad over hoe Henry zijn kinderen opvoedde, hoewel hij zich daar nooit over uitsprak: dat waren zijn zaken niet. 'Maar dat is niet waarvoor ik ben gekomen, ik wil iets anders met je bespreken.'

Henry keek zijn vriend recht aan en probeerde zijn woorden te verwerken. Hij wist nog niet hoe hij zou reageren als hij eenmaal Adrian zou spreken. Een erg plezierig gesprek zou het in elk geval niet worden en dat wist zijn zoon maar al te goed. 'Ik ben blij dat je tijd kan doorbrengen met jouw dochter, Ren, dat meen ik.' Hij reageerde expres maar niet op de woorden over Adrian: hij wilde geen ruzie met Ren krijgen. Henry gebaarde een bediende dat hij wijn moest halen en keek vervolgens zijn vriend benieuwd aan. 'Wat wil je bespreken? Is er eindelijk reactie gekomen op één van mijn brieven naar de geneesheren in Quandaï?' Hoopvol keek hij zijn vriend aan.

Ren schudde zijn hoofd. 'Ik heb nog niets uit Quandaï ontvangen.' Nog steeds had hij moeite om te zeggen wat hij wilde zeggen en op het moment zelf besloot hij dat het het beste zou zijn als hij het er gewoon uit zou gooien. 'Ik dien mijn ontslag in.' zei hij, terwijl hij zijn blik op de grond had gevestigd. Pas na enkele seconden durfde hij Henry aan te kijken. 'Ik heb er al een tijd over zitten nadenken. Dit leven hier- ik- het maakt me gewoon niet meer gelukkig. Nu Erin hier is, realiseer ik me hoeveel ik van haar leven heb gemist, en ik haat mezelf ervoor Henry. Hoe kan ik zoiets ooit nog goed maken met haar? Hoe kan ik-' Hij staakte zijn zin en keek zijn vriend aan. 'Je weet dat ik hier altijd voor jou ben gebleven Henry, dat ik je met alles heb geholpen waar ik kon, maar nu... ik moet deze keuze maken, voor mezelf.'

Henry keek zijn vriend lang en zwijgend aan nadat hij gestopt was met praten. 'Ik dacht al dat dit nieuws niet lang meer op zich zou laten wachten,' begon Henry, terwijl hij zag hoe de wijn binnen werd gebracht. 'Net op tijd. Vul eens een glas voor mij en mijn vriend.' Toen de mok met wijn aan hem werd aangereikt, nam hij er enkele slokken van en zocht hij naar de juiste woorden. Dit gesprek had hij al veel vaker door zijn hoofd heen laten spoken, maar hij had nooit de juiste reactie gevonden. 'Ik ben blij dat je voor jezelf kiest... eindelijk. Jouw loyaliteit kent geen grenzen, Ren.' Hij bestudeerde het gezicht van zijn vriend en glimlachte flauwtjes. 'Ik hoop dat je jouw geluk zal vinden in het Noorden. Want hier heb je het nooit kunnen vinden. En dat is deels mijn schuld.'

Ren luisterde verbaast naar de woorden van Henry. Hij had op zijn minst verbazing verwacht, of zelfs protest van zijn vriend. Hij had alles behalve dit verwacht. Ren keek toe hoe de wijn voor hem in werd geschonken en draaide het rond in de mok. Hij wist haast niet hoe hij zelf moest reageren door deze reactie van Henry. 'Bedankt.' zei hij uiteindelijk maar en nam een slok van de wijn. Ondanks dat hij graag weg wilde uit het Westen, zou hij dit alles toch met een zwaar hart achterlaten. Hij had veel opgebouwd in de tijd dat hij hier woonden. Veel vriendschappen gemaakt en vooral ook erg veel geleerd. Zowel over de wereld om hem heen, als over hemzelf. 'Ik zal de andere adviseurs voor mijn vertrek zelf nog inlichten en ze voorbereiden om mijn taak over te nemen. Er zitten een paar tussen die zeker wel in staat zijn mijn functie over te nemen.' Dat hij weg zou gaan, zou ook betekenen dat iemand zijn plek moest vervangen.

Henry knikte langzaam en keek ook naar zijn wijn. De adviseurs zouden Ren toch niet kunnen vervangen; Ren was überhaupt niet vervangbaar en niet alleen als adviseur, maar ook als vriend en broer. 'Wat ben je nu van plan om te gaan doen? Ga je met Erin mee naar het Noorden?' begon Henry, terwijl hij wat wijn dronk. 'Vast wel he? Dan moeten we het misschien eens hebben over je pensioengeld. Dan heb je wat extra's voor jouw oude dag en kan je Erin ook nog geld nalaten.' Hij wist al hoeveel geld hij aan zijn vriend zou geven, maar hij wist ook dat Ren het nooit zou accepteren. Die man was ook veel te koppig.

Ren knikte als antwoord. 'Ik wil met haar mee naar het Noorden reizen, zien wat ze samen met haar moeder heeft opgebouwd. Eileen zal wel stom verbaasd zijn als ze erachter komt dat ik mee ben gekomen...' Hij had geen idee hoe Eileen zou reageren en wat ze ervan zou vinden als hij haar het voorstel zou voorleggen om voorlopig in het Noorden te blijven. 'Ik wil Erin meenemen naar de Zomereilanden, haar laten zien waar ik vandaan kom.' vertelde hij en glimlachte kort. 'Als ze met me mee wil natuurlijk.' Hij had geen idee wat zijn dochter er überhaupt van zou vinden, al hoopte hij natuurlijk dat ze blij zou zijn dat haar vader wat meer tijd met haar zou gaan spenderen. 'Geld? Ik hoef geen geld, Henry. Echt niet.' Hij had altijd een goed leven geleid, meer geld dan hij op dit moment bezat had hij niet nodig.

'Ik sta erop, Ren. Gebruik het desnoods voor de taverne of voor een nieuw huis, noem het maar op! Maar ik wil je niet met lege handen laten gaan. Niet na alles wat je voor mij, mijn gezin en Tarth hebt gedaan al die tijd.' Hij glimlachte zwakjes om de woorden en dacht na over hun eigen jeugd. 'Ik was altijd nog graag met jou mee gegaan naar de Zomereilanden. Ik weet zeker dat Erin het mooi zal vinden.' Hij schoof wat naar zijn vriend op en legde zijn hand op zijn schouder. 'En kom alsjeblieft niet meer terug. Ik wil niet dat je ooit nog moet terug keren naar dit verdomde paleis. Als we elkaar willen zien, dan kom ik wel naar jou toe.'

Ren keek hem aan maar zei verder niets over het geld. Hij wist dat als Henry eenmaal iets in zijn hoofd had gehaald, het moeilijk was om hem eruit te praten. Dat zou hij een andere keer wel proberen. 'Als ze überhaupt mee wilt, ik snap ook best dat ze bij haar moeder wilt blijven om te helpen in de taverne.' Ren wist nog niet precies wat hij allemaal wilde doen. Het was in ieder geval een grote opluchting geweest dat hij dit gesprek achter de rug had en dat het hoge woord eruit was. 'Henry... je weet dat ik onmogelijk nooit meer terug kan komen. Ik zal jullie nog wel komen opzoeken, echt- ik wil Willa en de jongens ook nog zien. Niet alles draait om jou, meneer de Koning.' grapte hij, terwijl hij zijn vriend met zijn schouder aanstootte.

Henry zweeg tijdens de woorden van Ren en keek hem twijfelachtig aan. Hij wist niet of de eerstvolgende keer dat Ren terug zou keren hij de jongens en Willa hier zou aan treffen. Henry dacht er al steeds vaker over na om ze het paleis uit te sturen, zodat ze eindelijk verlost waren van deze verstikkende muren. En verlost waren van hemzelf. 'Nee- nee, niet alles draait om mij,' zei hij wat afwezig, terwijl hij nogmaals in zijn schouder kneep. Hij besefte zich nu pas dat Ren echt weg zou gaan, dat ze niet meer elke dag elkaar zouden zien, dat hij niet met al zijn problemen bij hem aan kon komen. 'Ik ga je missen,' zei hij met een wat verstikte stem.

'Ik zal jou ook missen, Henry.' Hoewel hij het leven in het paleis niet zou missen, zou hij wel degelijk de aanwezigheid van zijn vriend missen. Het zou de eerste keer zijn in velen jaren dat hij zover en zo lang verwijderd was van zijn broer en vriend. Ren wist zeker dat hij daaraan zou moeten wennen, maar hij had gelukkig andere dingen waar hij naar uit kon kijken, zoals zijn tijd met zijn dochter. 'Ik weet niet precies wanneer ik vertrek. Ik heb het nog niet aan Erin vertelt. Ik moet hoog nodig eens met haar gaan praten. Misschien wil ze me wel helemaal niet mee hebben naar het Noorden.' grapte hij.

Henry glimlachte oprecht om zijn woorden en bekeek nog eens goed het gezicht van zijn broer. 'Ik denk dat ze heel gelukkig zal zijn als ze hoort dat je met haar mee gaat,' stelde Henry hem gerust. Hij kon zich nog goed de teleurgestelde blik op het gezicht van het meisje herinneren als ze weer terug naar huis moest zonder haar vader. Toen er plots op de deur werd geklopt en werd verteld dat er ambassadeurs op Henry aan het wachten waren, zuchtte Henry diep en keek hij zijn vriend verontschuldigend aan. 'De plicht roept.' Hij stond op en nam zijn vriend in een stevige omhelzing, terwijl hij met zijn hand zocht op zijn rug klopte. 'Ik houd van je Ren, meer dan dat je je beseft.' Vervolgens liet hij hem los en probeerde hij het verdriet niet in zijn gezicht door te laten schemeren. 'Ik denk dat het goed is als je nu gaat.'

Ren dronk het laatste beetje wijn dat in zijn glas zat op en zette het aan de kant. 'Ik hoop het.' zei hij met een kleine glimlach en keek op toen er op de deur werd geklopt. Toen Henry zei dat het tijd was om te gaan, knikte hij en stond op. 'Ik hou ook van jou, Henry.' Hij omhelsde hem stevig en glimlachte naar hem. Hij keek nog één keer over zijn schouder voordat hij de kamer uit liep en de deur achter zich dichtdeed. Ren stond daar voor een moment, niet wetend wat hij moest doen, maar liep uiteindelijk richting Erin's vertrekken om haar te vertellen wat hij zojuist aan Henry had verteld.