De Werkkamer van de Koning

'Dingen zitten complexer in elkaar dan dat het lijkt,' zei hij enkel als reactie op de woorden van het meisje. Hij moest eerst van zijn functie af zijn om op gelijke toon met zijn zoon te kunnen spreken. Dat was hij ook zijn vrouw verschuldigd, die hij alweer enkele dagen niet had gesproken. Na de onenigheid met zijn gezin had hij ingetrokken in andere vertrekken. Hij miste haar en zijn zoons enorm. 'Het zou fijn zijn als je met mijn zoon wilt praten. Maar laten we er maar over op houden.' Hij nam nog een slok van de wijn en bedacht zich opeens iets. 'Wat was eigenlijk jouw reden om aan de missie deel te nemen?' vroeg hij plotseling, terwijl hij haar recht aan keek. Hij kon nog steeds niet geloven dat Marcus had toegestaan dat de twee mee zouden gaan met de missie. Ondanks dat hij wellicht niets te maken had met Naya had hij toch twee jonge levens op het spel gezet en dat zou hij de legerleider nooit vergeven.

Naya knikte enkel bij de woorden van de koning. Natuurlijk hoopte ze dat Adrian het conflict tussen hem en zijn vader kon oplossen en als ze daarmee kon helpen, dan deed ze dat graag. Bij de vraag van de koning was ze stil en keek ze naar haar glas. Zelf had ze vaak nagedacht over deze vraag, over de waarom - en nog steeds wist ze eigenlijk het antwoord er niet op. Destijds had het haar een goed idee geleken, een avontuur om aan te gaan. 'Ik heb mijn leven lang in een paleis gewoond en voor lief genomen wat ik allemaal had, ik- ik wilde ook eens zien hoe het leven er ook uit kan zien. Hoe het leven is voor de mensen die vechten om ons te beschermen.' praatte ze maar bij elkaar, zonder oogcontact te maken met de koning. Ze kon op dit moment wel door de grond zakken van schaamte. Hoewel er een kern van waarheid zat in haar woorden, voelde het nog steeds stom om het zo uit te spreken. 'Al realiseer ik me dat de manier waarop ik het heb aangepakt niet de juiste manier is. Helaas kan ik daar niets mee aan veranderen...' Snel dronk ze het laatste beetje wijn op en stond op. 'Ik- eh, ik had nog beloofd om bij mijn zuster en nichtje langs te gaan.' loog ze en keek de koning kort aan. 'Bedankt voor dit gesprek.'

Henry keek het meisje peinzend aan, terwijl hij haar uitleg aan hoorde. Overtuigend was het zeker niet, maar het deed hem aan zijn eigen zoon denken. Beiden hadden ze dit impulsief gedaan, om- om toch dat stukje méér in hun leven te zoeken. Het deed hem zeker ook aan zichzelf denken en ook aan Ren. Wat hij zijn moeder vroeger toch allemaal had aangedaan door ook zo impulsief te zijn... ‘Dat is prima. Ik zal je niet langer ophouden.’ Hij was inmiddels opgestaan en liep op Naya af. ‘Ik vind het een eer om je welkom te mogen heten in deze familie. Als je ooit iets nodig hebt van mij of mijn vrouw, twijfel dan niet om ons te schrijven.’ Hij had de deur voor haar open gedaan en glimlachte kort. ‘Het ga je goed met mijn zoon, Naya Alba.’

Nieuw

Adrian wist al enkele dagen niet precies hoe hij zich moest voelen. Hij was immens opgelucht dat Tobias het zo veel beter leek te doen sinds Augustus het medicijn had gevonden. Bovendien hadden hij en Naya zo nu en dan tijd samen kunnen spenderen en hun plannen om samen naar het Oosten te gaan verder uit kunnen werken. Inmiddels had hij zijn moeder ingelicht over die plannen én zijn besluit om Naya snel om haar hand te vragen. Ze was ontzettend blij geweest. Echter was hij nooit te lang bij zijn moeder omdat hij van haar gezicht af kon lezen dat het haar speet. En Adrian haatte het dat zij zich schuldig voelde voor wat zijn vader gezegd en gedaan had. Dat hij nog steeds zo boos was op de koning, ondanks al het goede nieuws de afgelopen weken, kon hij moeilijk een plek geven. Als hij Naya niet had gehad zou hij geheel in zichzelf gekeerd zijn geraakt. Toch nam het de constante twijfel die Adrian nu voelde niet weg. Dat was waarschijnlijk één van de redenen waarom hij zich door zijn moeder had laten overtuigen om op zijn minst de koning te vertellen dat hij spoedig op weg naar het Oosten zou gaan. Dat en het feit dat hij van de man zelf wilde weten hoe hij dacht over het idee dat Naya's zus wellicht om de troon zou dingen. Zoals hij altijd zijn best had gedaan voor zijn eigen familie, wilde hij nu ook zijn steentje bijdragen voor die van zijn vriendin. En dit was waardevolle informatie. Met ingehouden adem zat hij in de stoel tegenover de lege zetel en het volle bureau van zijn vader. De wacht had hem met tegenzin binnengelaten, maar Adrian wachtte liever achter gesloten deuren dan in het volle zicht van het hele hof.

[Henry]
Henry liep met zware stappen richting zijn werkkamer toe. Hij kwam net terug van één van de vele besprekingen die er (nog steeds) werden gevoerd en die nu al zeker drie weken lang duurden. Het viel hem zwaar, niet alleen geestelijk, maar ook fysiek. Al dagen sliep hij puur door het slaapdrankje dat de heelmeester hem had gegeven. Hij was het niet meer gewend om niet samen met zijn vrouw te slapen, nadat ze enkele dagen geleden naar andere vertrekken was vertrokken. Ook kwam zijn jongste zoon veel in zijn nachtelijke dromen voor. Daarom moest hij ook twee keer knipperen toen hij hem plotseling zag zitten in zijn werkkamer. 'Adrian,' zei hij verbaasd, waarna hij de deur sloot en zo zijn wachters buiten hield en vervolgens langzaam plaats nam op zijn stoel. 'Ik ben blij om je te zien.' Uit zijn dikke mantel haalde hij een zak vol met lekkernijen die hij van één van de delegaties had gehad. 'Eet er vooral van. En wil je wijn?' Voordat zijn zoon kon reageren, had hij zijn fles sterke drank al op tafel gezet. 'Naya is laatst langs gekomen.'

Adrian had een hele tijd naar de portretten van de vorige koningen gestaard die in de werkkamer hingen. Hij vroeg zich af wat er met die portretten zou gebeuren als een nieuwe leider de ruimte hier in nam. Eerlijk gezegd begreep hij nog altijd niet hoe zijn vader kon werken met die blikken die in zijn rug boordden. Zonder een levensgroot schilderij had hij altijd al de blik van zijn vader in gedachten gehad bij veel wat hij had gedaan, daar zou hij niet extra aan herinnerd willen worden. Maar misschien leek hij helemaal wel niet op de koning zoals hij gedacht had. Inmiddels hoopte Adrian dat hij anders was en zou zijn dan zijn vader. Hij schrok op toen de deur geopend en gesloten werd en stond uit automatisme gelijk op. Even snel nam Adrian weer plaats toen zijn vader dat ook deed. 'Vader,' zei hij kort en schudde zijn hoofd, echter niet alleen op het aanbod van eten en wijn, maar ook op de toon die de koning aan sloeg. Adrian was verrast te horen dat Naya langs was geweest, maar was er niet aan uit of hij dat wilde laten merken. Zwijgend keek hij over het bureau naar zijn vader. 'Zodra de besprekingen afgerond zijn zal ik met Naya mee terug reizen naar het Zuiden en haar ten huwelijk vragen. We wachten het besluit af om meer te weten over de positie van Sibel. Dan hoop ik de familie Alba in Myr te kunnen helpen in hun taken.' Met die directe woorden hoopte hij meteen al waar hij voor gekomen was uit de koning te krijgen.

'Dat lijkt mij een mooi plan, zoon,' zei Henry oprecht, waarna hij zijn glas wijn op tafel zette en diep zuchtte. Het raakte hem dat zijn zoon zulke belangrijke beslissingen had gemaakt en dat Henry zonder de komst van Naya er niets van had geweten. En dat hij er niet voor zijn jongste zoon was geweest en hem in plaats daarvan iets verschrikkelijks had aangepraat. Hij wist echter niet goed hoe hij het goed kon maken en of zijn zoon wel zijn vergeving wilde. 'Ik ben blij dat je zo'n geweldige partner bent tegengekomen, Adrian. Dat meen ik. En ik denk dat het Oosten erg blij kan zijn met jou als nieuw familielid.' Hij glimlachte kort naar zijn zoon en stond vervolgens op, om zich zo om te draaien en naar buiten uit het raam te kijken. 'Jouw moeder en ik vertrekken na de besprekingen naar het Noorden toe. We gaan Nathan en mijn zuster opzoeken en daar in de buurt naar een huis zoeken.' Hij staarde naar de haven, naar de boten die naar alle windstreken vertrokken. 'Ik herinner mij nog zo goed dat je geboren werd. We hadden niet meer gerekend op een kind, we dachten dat het niet zou lukken. Toch gebeurde het en bij de Goden, je leek zo erg op mij. Mijn moeder kon niet stoppen met alle overeenkomsten tussen ons op te noemen. Ze zei al vanaf dag één dat deze muren te klein voor jou waren, dat deze stad te klein was. Zij en Willa namen jullie veel naar buiten toe.' Hij fronste en focuste zich op een specifieker punt in de stad. 'Mijn moeder ging er altijd op uit om mensen te helpen. Iedereen kende haar. Wie kon er nou foute bedoelingen tegenover haar hebben? Ze was maar gewoon een oude dame...' Hij haalde diep adem en sloot toen ruw de gordijnen. 'Toch werden zij en haar wachters gedood. Op klaarlichte dag. En als ze het over hun hart verkrijgen om ouderen te doden, dan houdt niets ze tegen om dat ook met kinderen te doen.'

Adrian zou liegen als de goedkeurende woorden van zijn vader niets bij hem deden. Integendeel het maakte hem slechts gefrustreerd dat hij ze nog zo serieus nam. Met zijn ogen volgde hij de koning en luisterde. 'Moeder heeft ons dat al enkele dagen geleden verteld,' reageerde hij met een zucht, maar hield zich verder stil om alle woorden in zich op te nemen. Het werd Adrian echter al snel duidelijk dat hij niet uit zijn vader zou krijgen wat hij wilde, maar wellicht het compleet tegenovergestelde. Dus stond hij abrupt op en liep naar de deur. Hij was hier niet gekomen om een uitleg te krijgen. Hij had slechts beloofd aan zijn moeder dat hij de koning op de hoogte van zijn plannen zou stellen, meer niet. Zij had al begrepen dat ze niet meer moest aan dringen om haar zoon een gesprek aan te laten gaan met haar echtgenoot. Adrian had zijn vader niets te zeggen. Toch was hij het vertrek nog niet uit gestormd en stond hij met één hand op de deurklink zonder zich nog te verroeren. Hoe kwam het toch dat hij die twijfel maar niet van zich af kon schudden? 'Wat moet ik daar nou mee?' praatte Adrian tegen de deur en sloot zijn ogen. Hij was helemaal niet geïnteresseerd in verklaringen of oorzaken of redeneringen. Hij wilde het allemaal niet meer begrijpen zoals hij ooit wel gewild had.

Henry had zich omgedraaid en keek gepijnigd naar zijn zoon die bij de deur stond. 'Je bent mijn zoon. Ik vind dat ik je zulke dingen moet vertellen,' zei Henry gemeend, terwijl hij richting zijn zoon liep. 'Ik ben de jongste niet meer en zeker ook niet de gezondste. We gaan ver uit elkaar leven en ik weet niet of je nadat onze wegen scheiden nog iets met mij te maken wil hebben. Daarom vind ik het belangrijk dat je weet dat ik om je geef, dat ik eeuwig spijt ga hebben van mijn keuzes en mijn woorden die ik laatst tegen je heb gebruikt en dat ik tróts op je ben.' Hij legde zijn hand op Adrians schouder en kneep er zacht in. 'Ik heb al enkele van de belangrijkste en meest geliefde mensen in mijn leven afscheid moeten nemen. Mijn moeder, mijn vaders, Ren, voor een lange tijd dacht ik ook Tobias en nu mijn andere zoons ook. Ik kan niet meer terug nemen wat ik in het verleden heb gedaan en gezegd heb, maar ik kan wel ervoor zorgen dat ik het vanaf nu goed zal doen.' Hij trok zijn hand weer terug, maar bleef wel bij zijn zoon staan. 'En ik kan het niet aan om van mijn zoon afscheid te moeten nemen zonder dat hij weet dat zijn vader van hem houdt. En dat hij hem de wereld gunt, een veel grotere wereld dan waar hij in is opgegroeid.'

Adrian was nog geen centimeter van zijn plek gekomen, ook niet toen hij zijn vader dichterbij hoorde komen en uiteindelijk zijn hand op zijn schouder voelde. Hij durfde niet met zekerheid te zeggen of hij het zichzelf kon vergeven als hij nu weg zou gaan, noch of hij spijt zou hebben als hij de koning dan toch een kans gaf nu. Besluiteloos bleef hij onder de hand staan, maar liet uiteindelijk de deurklink los. 'Ik kan en wil me nog maar weinig interesseren in wat u mij gunt.' Adrian kon het zich niet veroorloven weer zo verstikt te raken in de mening en woorden van één man. Hij wilde niet dat hij door hun moeilijke relatie hij andere ook in twijfel ging trekken. Simpelweg kon Adrian niet vertrouwen en houden van met een limiet om zichzelf maar in te kunnen dekken mocht het fout gaan. Zo wilde hij niet leven. 'Ik heb liever dat u me belooft al dat laatste wat er nog over is van uw leven met moeder te delen en met mijn broers. Ik wil het niet meer nodig hebben.' Over zijn schouder keek hij de koning aan en draaide toen helemaal naar hem om. De koning, zijn vader, had altijd zo veel groter geleken dan Adrian zelf. Echter, als ze tegenover elkaar stonden en hij zijn rug rechtte, keken ze elkaar recht in de ogen.

Henry had nooit kunnen denken dat de woorden van Adrian hem zo pijn konden doen. Vooral toen Adrian hem recht aan keek, zonder enig teken van berouw of spijt. Dat verdiende Henry ook niet meer, dat wist hij ook wel, maar hij kon niet accepteren dat dit wellicht de laatste keer zou zijn dat hij zijn zoon zou zien of spreken. Geëmotioneerd legde hij zijn hand kort op zijn zoons wang. 'Ik zal goed voor je moeder zorgen,' zei Henry, 'maar beloof mij alsjeblieft dat je haar blijft op zoeken. Vooral als ik er niet meer ben. We kunnen in de tussentijd wel een manier vinden dat je haar kan blijven zien zonder mijn tussenkomst.' Hij trok zijn hand weer terug en zette een stap naar achteren, om nogmaals zijn zoon van top tot teen te bekijken. Het was alsof hij zichzelf van dertig jaar geleden zag staan. 'Je hebt jouw goede hart van je moeder. Raak dat alsjeblieft nooit kwijt, niet zoals ik de goedheid die ik van mijn eigen moeder had gekregen ben verloren.' Hij slikte moeizaam en keek van zijn zoon weg. De woorden die hij had uitgesproken tegen zijn zoon begonnen nu echt op hem te wegen. Het was onvergefelijk en toch hoopte hij met elke cel van zijn lichaam dat hij zijn zoon terug kon vinden.

Adrian liet de blik van de koning niet los, maar bewoog ongemakkelijk onder zijn grip. Hij hoopte dat het echt goed zou gaan als zijn ouders naar het Noorden trokken. Zijn moeder had hem verzekerd dat het was wat ze wilde. Dat ze er naar uit keek om terug te gaan naar een omgeving die ze zo goed gekend had voor ze naar het Zuiden en vervolgens naar Evenfall waren getrokken. Het stelde hem iets gerust te weten dat ze nog altijd dicht bij familie zouden zijn. Langzaam knikte Adrian als antwoord en voelde de blik van zijn vader op hem rusten. Echter liet hij zijn eigen ogen door de ruimte dwalen. 'Ik geloof dat ik iemand gevonden heb die me daarmee zal helpen.' Adrian kon zich niemand bedenken met een groter hart dan Naya. Hij kon zich amper voorstellen wat hij gedaan zou hebben als zij nu niet hier was geweest tijdens dit hele familiedrama. Waarschijnlijk was hij allang de hoofdstad uit gevlucht. Naya's invloed, in combinatie met de woorden van zijn moeder, waren wat hem nu hier had gebracht en hem ook in de werkkamer van de koning hield. 'Vader, mijn bezoeken gaan moeder niet veel goeds doen als ik niet eens in dezelfde ruimte als u wil zijn,' reageerde hij zuchtend op zijn eerdere woorden. Als er iets was waar ze het over eens konden zijn was het hopelijk toch dat de oude koningin alle pijn bespaard moest blijven.

'We vinden wel een manier om het te laten werken,' verzuchtte ook Henry, waarna hij zich bewust werd van zijn protesterende knieën en hij besloot om zich weer langzaam naar zijn stoel te bewegen. 'Ik hoop gewoon snel een opvolger te vinden en daarna met je moeder meteen naar het Noorden te kunnen gaan. Guila had al aangeboden om ons te vergezellen tijdens de reis en een oogje in het zeil te houden. We kunnen de eerste tijd verblijven bij Nathan en Leo en dan gaan we op zoek naar ons eigen huisje. En ik wil Ren snel weer zien.' Willa zou het vast al aan Adrian verteld hebben, maar hij wilde zeker weten dat zijn zoon wist dat zijn vader hun reis serieus nam en aan een nieuw leven met zijn moeder wilde beginnen. Hij had inmiddels plaats genomen op zijn stoel en wreef voorzichtig met zijn hand over zijn rug heen. Hij moest binnenkort maar eens regelen dat hij en Willa wel op comfortabele wijze naar het Noorden konden reizen. Voor de leefwijze van Jillian en William waren Willa en hij toch echt te zwak. Die zouden blijkbaar binnenkort via het Oosten ook naar het Noorden reizen. Plotseling herinnerde hij de eerste woorden van zijn zoon. 'Wat voor positie wil je eigenlijk gaan aannemen in het huis van de Alba's?' vroeg hij op benieuwde en geïnteresseerde toon. Hij zag zijn zoon wel in de politiek belanden, hij had er een goed oog voor. 'En heb je Silas al om de hand van zijn dochter gevraagd? Zoals Naya bij mij heeft gedaan.'

Het was al een stap in de goede richting als ze samen konden werken aan het welzijn van Adrian's moeder. Het was niet voor niets dat hij ingestemd had met haar voorstel om met zijn vader te praten. Meer dan dat het hemzelf gerust zou stellen vaarwel gezegd te hebben, begreep hij dat het zijn moeder nog veel meer zou doen op zijn minst te weten dat er nog een kans was geweest. En misschien geloofde Adrian zelf ook wel in die laatste kans. 'Ik wens uw alle succes om snel een huis te vinden. Ome Nathan en tante Leona weten vast wel iets in de buurt.' Toen zijn vader terug in zijn zetel zat, bleef hij nog enkele tellen bij de deur staan, maar liep toen toch terug naar het bureau. Hij aarzelde of hij verder in moest gaan op de vragen, maar herinnerde zich er aan dat het ook één van de redenen was dat hij hier stond. Hij wilde peilen hoe de koning over Sibel als opvolger dacht. 'Dat hangt er van af hoe ver Sibel komt met het overtuigen van de raad. Stel dat lukt, dan zal Naya wellicht de opvolger van haar ouders worden en ik zal haar daar bij steunen.' Hij had zijn handen op de rugleuning van de stoel voor het bureau gelegd om zijn rechte en formele houding te behouden. dat lukte echter maar moeilijk bij de volgende vraag van zijn vader. Met rood kleurende wangen keek hij weg. Dat moment zou hij niet snel vergeten. Bovendien had hij niet eens écht om haar hand kunnen vragen, want hij was meteen weggesneld toen hij zijn blunder door had gehad. 'Naya heeft u om mijn hand gevraagd?' vroeg Adrian maar snel om zijn eigen schaamte te vergeten. 'Had ze u daarom opgezocht?' Op de een of andere manier wist Naya hem steeds te verrassen.

'Dat was onder andere de reden dat ze mij had opgezocht,' zei Henry, terwijl hij de uitdrukkingen van zijn zoon bestudeerde. 'En ze hoopte dat we het goed met elkaar zouden maken.' Hij zweeg na die woorden. Hij had het meisje verteld dat de zaken ingewikkeld in elkaar zaten. Misschien had hij toen meteen actie moeten ondernemen, al wist hij niet of dat de zaken anders had laten verlopen. 'Silas zou er goed aan doen om Naya en jou het Oosten te overhandigen... uiteindelijk. Nu zijn jullie nog te jong,' zei Henry eerlijk. 'Je moet eerst van je vrije leven genieten. Ga op avontuur, maak mooie reizen, leer elkaar nog beter kennen. Regeren kan altijd nog.' Hij gunde zijn zoon een voorzichtige glimlach en keek vervolgens weer weg, zodat zijn zoon de pijn op zijn gezicht niet kon zien. Het eens zo veilige voelende leven van Henry was al eerder gebroken: Augustus die was verdwenen, Iwan en Guila die op reis waren gegaan, het verergerende ziekteproces van Tobias, de vermoeidheid van Gus, het verdriet van zijn vrouw... Nu ook het vooruitzicht was dat hij zelf weg zou gaan van zijn taken en familie, deed dat hem meer pijn dan hij had gedacht. 'Ik hoop dat je nu de dingen kan gaan doen die je altijd wilde doen, zoon.'

Adrian bekeek zijn vader toen hij hem advies gaf. Hij knikte langzaam. Op het moment stonden Silas en Zyanya vast nog niet te trappelen om met pensioen te gaan en hun jonge dochter de verantwoordelijkheden van het Oosten te geven. Hij rekende er eigenlijk al op dat hij nog een tijd zou hebben om met Naya Tarth te zien en wie weet wel met haar naar haar ouders geboortelanden te reizen. Het vooruitzicht bracht onbewust een glimlach op zijn gezicht. Hopelijk zouden ze met iets meer comfort reizen dan tijdens de missie. Echter vormde zijn mond al snel weer een streep. Hij wist niet of zijn vader wel echt wist wat hij altijd had willen doen. Ondanks dat zijn broers misschien geen toekomst voor zichzelf hadden gezien in het paleis en maar al te graag weg wilden, lag dat voor hem anders. Natuurlijk wilde hij niet binnen de muren blijven en de stad of de natuur in kunnen wanneer hij dat wilde, maar Adrian had altijd gevoeld dat hij op de juiste plek was. Hij hoorde in het paleis en in het politieke leven en had er hard aan gewerkt om dat te tonen aan zijn vader, aan de adviseurs, aan zijn moeder, aan iedereen. Misschien voelde daarom alles wel zo dubbel momenteel. 'Ik ga het hier missen,' gaf hij zacht toe tot zijn eigen verbazing. 'Gaat u niets van dit leven missen?'

Henry dacht na over de woorden van zijn zoon. Hij wist niet hoe hij erover moest denken dat Adrian het hier zou missen. Hij had altijd zo de indruk gehad dat hij zijn zoons een gunst deed door ze vrij te laten uit het paleis. 'Ik ga alles missen aan dit leven, Adrian,' zei Henry oprecht, terwijl hij zijn zoon weer aan keek. 'Maar ik heb al vele levens achter mij moeten laten. Elk daarvan mis ik, maar er is ook een gevoel van acceptatie. En het vooruitzicht op een heel mooi nieuw leven.' Over Adrians schouder heen keek hij naar het schilderij dat hij jaren geleden ooit had laten maken van hemzelf en zijn gezin. De jongens hadden nauwelijks al die uren stil kunnen zitten, vooral Iwan en Adrian niet. Het schilderij was echter een prachtige herinnering en het zou ook zeker mee gaan naar het Noorden. 'Maar het niet meer zien van jullie jongens en van Guila zal voor de rest van mijn leven pijnlijk blijven. Ik weet niet of ik en jouw moeder daar ooit vrede mee zullen krijgen en misschien is dat ook wel niet erg. We zijn al oud. Ik ben blij dat jullie allemaal gezond en verstandig zijn.' Hij bleef even stil en zuchtte vervolgens. 'Als Sibel de troon over neemt, kan je hier wellicht blijven?'

Adrian was opgelucht dat antwoord te horen van de koning. Toen hij Iwan vaarwel had gezegd had hij zo overtuigd gezegd dat hij niets zou missen van het paleis leven dat Adrian had gevreesd dat hij wellicht de enige was die oprecht zijn tijd hier en wat het had kunnen zijn zou missen. Misschien dacht hij dat alleen maar en moest hij eens echt een gesprek met zijn broers voeren. Hij vond het soms moeilijk met Augustus en Tobias te praten, vooral nu, maar het was belangrijk dat nu te doen voor hij vertrok. Adrian volgde de blik van zijn vader en keek over zijn schouder naar het schilderij. Hij herinnerde zich er maar weinig van, hij was nog jong geweest. 'Vader, ik kan me niet voorstellen dat u geen van ons nooit meer ziet. Bovendien moet iedere ouder dit doorstaan, niet?' Hij bestudeerde zijn vader voor enkele tellen. Hij kon de gevoelens die hij dacht te lezen op het vermoeide gezicht maar moeilijk plaatsen. 'Ik weet niet of Naya dat wil. Ik zou Sibel graag bij staan als dat mogelijk is, maar waarschijnlijk vanuit het Oosten. Haar ideeën bieden een nieuw perspectief op Tarth. Heeft u haar al eens aangehoord?'

'En iedere ouder zal er ook moeite mee hebben,' zei Henry zachtjes en met een voorzichtige glimlach. Toen de besprekingen over gingen naar de politiek en specifiek over de familie Alba ging Henry er eens goed voor zitten. Hij wist dat hij zijn woorden goed moest overdenken. 'Uiteraard heb ik Sibel al eens aangehoord... vele keren zelfs,' zei Henry verbaasd, terwijl hij over zijn korte baard wreef. Blijkbaar wist zijn zoon dus het laatste nieuws van de besprekingen nog niet. 'Enkele dagen geleden heb ik besloten om mijn steun aan haar te schenken om de troon over te nemen. Het is echter aan haar om het beste moment uit te kiezen om die steun naar buiten te brengen. Dat is niet aan mij.' Er moest wel iets heel erg geks gebeuren, mocht Sibel de kroon niet krijgen. Echter zijn eigen weg naar de troon bewees dat er van alles kon gebeuren. Dat heeft hij Sibel ook duidelijk op het hart gedrukt. 'Ik denk niet dat het nog lang gaan duren voordat we voor het eerst een koningin zullen hebben.'

Adrian leunde als vanzelf meer naar voren toen zijn vader over Sibel begon te praten. Toen hij gehoord had van Naya over de plannen van haar zus was hij in eerste instantie verbaasd geweest, maar begon het meteen meer en meer te kloppen. Hij had haar extra in de gaten gehouden tijdens enkele besprekingen en had verschillende raadsleden over haar horen spreken. Er was veel nog onduidelijk en hij had Naya de oren van het hoofd gevraagd, maar uiteindelijk was hij zelf op Sibel afgestapt. Als hij niet al overtuigd was geweest had die discussie er wel voor gezorgd. Echter had hij ook in gezien dat ze erg onconventioneel was in haar plannen en hij had zijn vader toch nog altijd ingeschat als een traditionele koning. Adrian kon het dus ook niet laten te glimlachen toen hij werkelijk van de koning zelf hoorde dat het goed mogelijk was dat Sibel Alba de kroon over zou nemen. Hij voelde de spanning die dat met zich mee bracht. Het zou veel oproer veroorzaken en wie wist hoe dat uit ging pakken. 'Dit is ongekend terrein voor Tarth,' deelde hij opgewonden met zijn vader. 'Al de veranderingen die u al heeft ingezet kunnen nu nog zo veel verder uitgewerkt worden! Wat u en moeder hebben bereikt is de ideale basis voor een nieuwe wending in het politieke systeem.'

'Toen ik jong was, dacht ik dat ik zoveel zou kunnen veranderen in Tarth,' deelde hij bedachtzaam met zijn jongste zoon. 'Ik dacht dat mijn regeerperiode lang genoeg zou zijn om de plannen te bedenken, te kunnen realiseren en ook nog eens de resultaten er van te zien. Dat waren natuurlijk de dromen van een leek, van iemand zonder enige kennis van regeren.' Het waren precies de woorden die hij met Sibel had gedeeld. 'Maar ik ben er trots op dat ik een basis voor nieuwe plannen heb kunnen leggen, zodat Sibel hopelijk wel haar plannen gerealiseerd kan zien. En ik hoop dat ik nog lang genoeg leef om die veranderingen te zien.' Nu glimlachte hij wel breeduit en gebaarde vervolgens naar de schilderijen die om hem heen hingen. 'Ik hoop dat het ook inhoudt dat deze ruimte eens opnieuw ingericht wordt. Ik gun dat meisje geen seconde om met al die gezichten om haar heen te moeten werken. En ik neem de schilderijen níet mee naar het Noorden.' Het was een onschuldig grapje, maar hij meende zijn woorden wel serieus. Hij had er alle vertrouwen in dat Sibel Alba grote veranderingen kon brengen in hun land. En hopelijk zou ze de steun van zijn eigen zoon hebben.

Adrian had Sibel met veel enthousiasme verteld dat hij graag mee zou willen denken en haar maar al te graag zou helpen als dat van pas zou komen. Hij had zich de afgelopen jaren gestort op het begrijpen wat de aanpak van de koning was geweest op het vroegere Tarth en deelde graag met haar wat zijn ouders gedaan hadden tijdens hun regeringsperiode. Adrian wilde het werk van zijn ouders, van zijn oom Ren, van zijn hele familie, graag voortzetten. ‘Ik hoop dat ik in Silas in het Oosten en Sibel hier in kan laten zien dat er al een vruchtbare basis gelegd is waar op verder gewerkt kan worden,’ vertelde hij zijn vader in alle ernst. Zijn familie hoorde niet vergeten te worden. Hij hoopte dat mensen verder konden zien dan alle roddels, sensatie en de problemen van de burgeroorlog en inzagen wat voor goeds er gebeurd was in Tarth sinds die tijd. Adrian’s ogen gleden naar de portretten achter zijn vader en voelde als vanzelf de rilling over zijn rug kruipen. De grap ontging hem. Hij herinnerde de vele streken die Iwan met de schilderijen had uitgehaald – ondersteboven hangen, bedekken met zijn eigen versies van de portretten, behangen met allerlei rare kledij – maar Adrian had ze altijd angstaanjagend gevonden. ‘Waarom heeft u ze al die tijd laten hangen?’

'Het was altijd een goede manier om mensen die ik niet mocht te intimideren,' grinnikte hij zacht. Hij had in al die jaren vele rebellen en andere onruststokers over de vloer gehad in deze kamer. En hij was er zeker van dat niemand bestand was geweest tegen de starende blikken van zijn voorouders. 'En daarnaast vonden jullie het altijd prachtig om rond te spoken in deze kamer toen jullie klein waren.' Vervolgens knikte hij ook ernstig en keek hij zijn zoon met een gerustgestelde blik aan. 'Ik denk dat Sibel dat wel door heeft. Het is een slimme meid, ze heeft hetzelfde oog voor politiek als dat jij hebt. Jullie zullen elkaar goed kunnen aanvullen.' Hij was trots op zijn zoon en vooral op de woorden die hij had uitgesproken. Dat hij in zag dat Henry zijn best had gedaan om het beste te doen met Tarth. Vervolgens bleef Henry stil en keek hij zijn zoon met een bedachtzame blik aan. 'Je hebt mij nooit verteld over de missie,' zei hij zacht. 'En uiteraard was daar een goede reden voor en stond ik daar toen niet voor open. Maar- hoe was het?'

Adrian was verrast door het antwoord voor zijn vader en deed zijn best zijn grijns te onderdrukken. Hij kon niet anders dan toegeven dat dat gelukt was. Hij was één van die geïntimideerde personen geweest. Hij knikte langzaam en liet zijn blik naar de vloer glijden. Hij hoopte dat hij samen kon werken met Sibel of in ieder geval Naya kon helpen met haar zus te werken. Ze hadden het er nooit zo direct over gehad, maar ze wist vast dat, ondanks dat hij de kroon niet meer wilde, wel verder zou gaan met werken aan het verbeteren van Tarth. Voor de missie had hij nooit geweten hoe, omdat hij zo werd tegengehouden door zijn familie. Het ondernemen van actie door met de missie mee te gaan had toen de radicale oplossing geleken. Natuurlijk zag hij nu in dat dit niet directer of sneller werkte. Hij begreep veel meer de effectiviteit van het bedrijven van politiek in vergaderzalen, via brieven en handelsverbonden. Opnieuw verraste de koning Adrian en keek hij hem kort aan. Over het algemeen had hij er maar weinig over gepraat. Zelfs niet met zijn moeder. De enige bij wie hij zich comfortabel voelde te spreken over de missie was bij Naya, omdat ze precies wist hoe het was geweest. 'Ik weet niet zo goed wat u zou willen weten,' gaf Adrian toe en stond om van het bureau weg te lopen.

Henry keek stilletjes toe hoe zijn zoon van zijn bureau weg liep. Het was duidelijk dat hij die vraag niet had verwacht, en ook Henry was verbaasd dat hij überhaupt de vraag had gesteld. 'Heeft het je uiteindelijk gebracht wat je zocht?' vroeg hij oprecht, waarna hij ook opstond vanuit zijn stoel, maar wel op zijn plek bleef staan. Hij wilde dat zijn zoon wist dat hij oprecht geïnteresseerd in het antwoord was. 'En wat deed je uiteindelijk beslissen om toch mee te gaan? In je brief stond dat het niet om mij of jouw moeder ging. Waar ging het wel over?' Hij wist er niet veel van, maar hij had via zijn oudste zoon gehoord hoe Adrians afscheid was geweest. De beweegredenen kon hij echter wel raden, maar hij wilde het graag van zijn zoon zelf horen. Daarnaast wilde hij de hele gebeurtenis ook bespreekbaar maken.