De Werkkamer van de Koning

NEW

Ren liep met wat brieven in zijn hand richting de werkvertrekken van Henry. Hij had zojuist woord ontvangen dat de delegatie van Quandaï was aangekomen in het Noorden en tijdelijk werden opgevangen door de familie Storm voordat ze deze kant opkwamen. Tevens was hij de brieven aan het doorspitten om te kijken of er nieuws was over Adrian, maar toen ook de laatste brief over iets compleet anders ging, gaf hij die hoop op. Hij kon zich niet voorstellen hoe moeilijk het moest zijn voor Henry en Willa om hier goed mee om te kunnen gaan. Vooral Willa leek het er erg zwaar mee te hebben. Ren had zich al voorgenomen om Erin een brief te schrijven, wellicht had zij bericht gekregen van Hakeem of konden zij en Eileen contact leggen met Marcus over deze zaak. Toen hij voor de vertrekken stond, klopte hij kort en liet hij zichzelf binnen. 'Ah, Henry, gelukkig ben je er.' begon Ren, terwijl hij op één van de stoelen voor het bureau ging zitten.

Henry zat met een fles drank in zijn handen achter zijn bureau en staarde er bedenkelijk naar. De laatste dagen greep hij steeds vaker naar de fles. De nachten kwam hij anders nauwelijks meer door. Zijn zorgen om zijn vrouw, zijn zoon en zijn koninkrijk werden hem te veel. Toen hij plots iemand binnen hoorde komen, stopte hij de fles weg in een lade en zag hij met een glimlach dat het Ren was. 'Ah, Ren, kom binnen,' glimlachte hij, waarna hij de brieven van hem over nam en deze vluchtig bekeek. Diep zuchtend kwam hij tot de conclusie dat er nog steeds geen nieuws was over zijn zoon. Vermoeid wreef hij met zijn handen over zijn gezicht heen: hij hoopte elke dag weer dat hij goed nieuws aan zijn vrouw kon geven. Dat zou haar gezondheid erg veel goeds doen. 'Het is hopeloos. Adrian wil niet gevonden worden en dat lukt hem nog goed ook,' mopperde Henry, waarna hij de brieven weg stopte en zijn vriend afwachtend aan keek. 'Heb je verder nog nieuws?'

Ren keek hem aan bij zijn woorden en knikte. 'Ik ga Erin vanmiddag een brief sturen, wellicht dat zij contact hebben met Hakeem en kunnen zij meer vertellen.' opperde hij. 'En ik zal nog een bericht naar Marcus sturen.' Ze hadden al een tijd geleden een brief naar Marcus gestuurd voor een verklaring van dit alles, maar ze hadden nog steeds geen antwoord terug. Wellicht was de brief niet aangekomen, of was er iets anders aan de hand. Ren moest er niet aan denken wat hij zou doen als het Erin was die zomaar van de ene op de andere nacht zou verdwijnen. 'Ik weet zeker dat ze hem vinden, Henry. Het kost misschien tijd, maar het zijn goede mannen, die weten wat ze doen.' Het waren twee van hun beste spoorzoekers die ze op de zaak hadden gezet. Als zij ze niet zouden vinden, zou niemand ze vinden. 'De delegatie van Quandaï is aangekomen in het Noorden. Ze zullen nog enkele dagen in het paleis van de Storms verblijven om bij te komen van de reis, voordat ze deze kant op komen.' vertelde hij.

Henry keek zijn vriend afwachtend aan en knikte uiteindelijk dankbaar. Hij was erg blij met de hulp die hij van Ren kreeg. Toch kostte het hem tijd om te beseffen wie Erin precies was en hoe ze in verband stond met Ren. Gelukkig bleek Ren niets door te hebben en sprak hij dus snel door. 'Hoe gaat het eigenlijk met Erin? En met Eileen?' vroeg hij erachteraan. Het kwam de laatste tijd vaker voor dat hij eens zo bekende woorden niet meer kon plaatsen. Daarbij had hij vaak het gevoel alsof hij hele delen van zijn dag was vergeten. Het was waarschijnlijk gewoon ouderdom. 'De delegatie is nu al aangekomen in het Noorden? Ik dacht dat ze veel later zouden komen...' mopperde hij zacht, waarna hij wat papieren ondertekende en deze vervolgens opzij schoof. 'En ik dacht al helemaal niet dat ze zo lang in het Noorden zouden blijven. Het bevalt me niets dat Mart en die dochter van hem zoveel tijd met de delegatie doorbrengen.'

'In de laatste brief die ik ontvangen heb schreven ze dat ze goed waren aangekomen in het Noorden. Erin is erg enthousiast over het werken in de taverne en ze zei dat het er ook al als iets goed uit kwam te zien. Dat de mensen steeds vaker terugkomen.' Hij was trots op Erin- en natuurlijk ook op Eileen. 'Ik heb haar beloofd om nog eens te komen naar het Noorden, maar het zal nog wel even duren voordat het hier weer wat rustiger wordt.' Hij wilde niet weggaan nu de delegatie eraan kwam en Henry en Willa in deze situatie met Adrian zaten. Dat kon hij niet maken. 'Maak je maar geen zorgen, waarschijnlijk zijn ze uitgeput van de reis en willen ze even bijkomen voordat ze deze richting in komen.' Als hij enkele weken op een boot door zou brengen, zou hij het ook erg op prijs stellen als hij even kon bijkomen in een paleis voordat hij weer verder zou gaan. 'Daarbij staat het Noorden in zo'n zwakke positie op dit moment dat ze ons niets kunnen maken, zelfs al zouden ze dat willen. Het enigste wat ze voor hebben is het feit dat onze grootste haven in het Noorden ligt, maar verder...' Qua manschappen stond het Zuiden nog altijd bovenaan en ook het Oosten begon zijn terugkomst te maken na al die jaren.

Henry leunde met zijn ellebogen op zijn bureau en luisterde aandachtig naar de woorden van Ren. Hij herinnerde zich inderdaad weer dat Erin en Eileen natuurlijk in het Noorden zaten en een herberg waren gestart. Hij associeerde ze namelijk nog steeds met het leger. 'Je bent vrij om te gaan en staan waar je wilt, dat weet je Ren,' herinnerde Henry zijn vriend, terwijl hij op stond en hem op zijn schouder klopte. Vervolgens ging hij voor het portret van zijn vader zijn en sloeg hij zijn armen over elkaar heen. 'Ik probeer al jaren de band met het Noorden te versterken en ze- Die dochter van Mart praat veel te veel op hem in. Ik moet er nog niet aan denken wat er gebeurt als ze ook werkelijk over het Noorden gaat heersen. De enige bondgenoot die ze eventueel kan hebben, is Quandaï.' Hij wendde zijn eigen van het schilderij af en leunde tegen de rand van het bureau aan. 'Maar laten we ons nog maar geen zorgen maken over die delegatie, zoals je al zegt, dat komt later wel. Ik heb meer zorgen over mijn zoons.' Hij was elke dag bang dat zijn andere zoons hetzelfde idee hadden als Adrian en er ook vandoor gingen.

'Dat weet ik Henry, maar ik kan niet weg- niet nu.' Ren voelde nog altijd de schuld van dertig jaar geleden. Als hij maar had gedurfd, als hij niet aan de grond genageld had gestaan, was Henry ongedeerd gebleven. Het was iets wat hij zichzelf nooit zou kunnen vergeven. Toen Henry over het Noorden begon, schonk Ren een mok wijn in voor zichzelf en nam hij er een flinke teug van. 'Er is altijd nog de optie om hen uit het Noorden te verdrijven, net zoals de Mattiries uit het Oosten zijn gedreven. We kunnen er iemand neerzetten die we vertrouwen.' Het was niet iets wat hij graag deed, mensen verdrijven uit het woonplaats, de Storms hadden eeuwen lang over het Noorden geheerst en de band tussen de Halley's en de Storms was altijd goed geweest, tot de situatie tussen Estella en Henry, toen ging het enkel bergafwaarts. 'Ik weet zeker dat de rest van de jongens net zo bezorgd zijn over Adrian en zich geen gekke ideeën in hun hoofd halen.' Iwan zou de enigste zijn waarvan Ren zou verwachten om zoiets roekeloos te doen, maar aan de andere kant was hij veel te gehecht aan zijn tweelingbroer.

Henry sloot zijn ogen na de woorden van Ren en zuchtte diep. Zijn moeder was een Storm, hij was deels Storm, hij zou niet zo gemakkelijk die familielijn kunnen doorbreken. 'Laten we hopen dat dat nooit zal hoeven,' zei hij enkel, terwijl hij ook een glas wijn voor zichzelf in schonk en deze in enkele slokken achterover sloeg. De woorden van Ren over zijn zoons deden hem goed, maar toch was hij niet compleet gerustgesteld. 'Ik weet ook niet wat ik met Tobias aan moet. Soms denk ik dat hij het koningschap wel wil over nemen, maar dan doet hij iets waardoor ik weer begin te twijfelen,' verzuchtte hij. 'En Willa werkt daar natuurlijk ook niet aan mee. Die laat ze maar doen wat ze willen. Zo leren ze nooit eens wat het in houdt om koning te zijn.' Ontevreden ging hij weer op zijn stoel zitten en klinkte hij zijn glas tegen die van Ren aan. 'Ik wou dat ik een jonge versie van jou had. Die zou ik de troon toevertrouwen. Wij gaan allebei al veel te snel dood.'

Ren keek Henry aan terwijl hij sprak en liet ondertussen de wijn in zijn glas ronddraaien. 'Misschien moet je eens goed rond de tafel gaan zitten met Tobias, vragen hoe hij erover denkt- wat hij zelf zou willen. Hem duidelijk maken dat je wilt dat hij er echt voor gaat als hij koning wordt.' stelde hij voor. Hij kon zich niet voorstellen hoe frustrerend het voor Henry moest zijn, dat zijn zoons niet de ambities toonde waarvan hij gehoopt had dat ze ze zouden hebben. Ren sloeg de laatste paar slokken wijn achterover en begon te lachen. 'Een jonge versie van mij op de troon? Henry, ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is.' gniffelde hij, maar viel stil bij zijn laatste woorden. 'Daar sta ik nog niet bij stil, er is nog veel te veel om voor te leven, niet waar?' Hij hoopte dat hij nog aardig wat jaren mee kon. Natuurlijk voelde hij dat de leeftijd langzaam in zijn lichaam begon te kruipen, maar deze wereld achter zich laten was iets wat hij graag nog wilde uitstellen.

Henry knikte instemmend en draaide met zijn duimnagel rondjes op het bureau. 'Het voelt dubbel om bezig te zijn met het koningschap, terwijl Adrian weet ik waar rond dwaalt. We weten niet eens of hij veilig is aangekomen bij het team!' Hij kon het niet opbrengen om zich ook maar ergens op te concentreren zonder dat hij wist dat zijn jongste zoon veilig was. Het idee dat hij het op de een of andere manier had kunnen verhinderen maalde constant door zijn hoofd. 'Ik zal het niet meer zo lang volhouden,' zei hij oprecht, terwijl hij zijn vriend aan keek. 'En Willa ook niet, als het zo door gaat, als er binnenkort geen goed nieuws komt.' Henry schonk opnieuw een glas wijn in en sipte er stilletjes van. Misschien zou hij niet eens genoeg tijd hebben om een opvolger te vinden. Wie zou het koningschap dan overnemen? Wellicht kon Ren het een tijd op zich dragen, maar daarna? 'Misschien moet ik binnenkort eens met alle drie de jongens om tafel gaan zitten.'

Ren zweeg bij de woorden van Henry en keek naar zijn lege mok. 'Ik weet zeker dat er binnenkort goed nieuws komt over Adrian.' verzekerde Ren zijn broer en beste vriend. Vroeger had hij nooit verwacht om hier zo te zitten met Henry op de troon en hij als adviseur. Het was iets waar ze wel eens over hadden gedroomd toen ze jong waren en buiten aan het spelen waren. Dan speelde ze altijd dat Henry de koning was en Ren de machtigste ridder van het hele rijk. Al snel daarna was gebleken dat het ridderschap niets voor hem was, maar het was leuk geweest om zo onbezorgd te fantaseren als kinderen. Nu was het echter de werkelijkheid en kwamen er een hoop zorgen bij kijken. 'Dat lijkt me een goed idee.' Hij wist niet of Iwan en Augustus meer interesse zouden tonen in het koningsschap, maar het was het proberen waard. 'Ik ga vanmiddag direct een brief sturen naar Erin en Eileen, ik zal hem met de snelste raven sturen en hen vertellen dat ze zo spoedig mogelijk moeten reageren, als het moet zal ik de brief zelf afleveren aan de taverne als dat nodig is.'

Henry keek zijn vriend peinzend aan en wreef ondertussen onder zijn ooglapje langs de littekens. Hij had een bepaalde zalf gekregen tegen de jeuk, maar dat werkte voor geen meter. Vooral lange dagen achter zijn bureau zorgden voor veel pijn en de jeuk. 'Laten we een stuk gaan rijden,' zei Henry uiteindelijk. 'Gewoon door de bossen heen. Ik kan me nu toch niet concentreren.' Hij was alweer vergeten wat hij precies wilde doen deze middag. Hij legde zijn kroon achteloos op zijn bureau neer en stond op, waarna hij zijn uit rekte. Misschien zou hij zelfs wel een oog dicht doen vannacht als hij in de frisse lucht was geweest. Voordat Ren kon protesteren, had hij al zijn arm vast gepakt en nam hij hem zo zijn werkkamer uit. 'Laten we het eens over iets anders hebben. Hoe is de relatie nou tussen jou en Eileen? Heb je haar nog gesproken in het Oosten?' vroeg hij, terwijl ze richting de stallen liepen.

Ren wilde zeggen dat hij nog veel te doen had deze middag en dat hij echt geen tijd had voor een ritje, maar Henry had hem al de kamer mee uitgenomen. De vraag die Henry stelde was na al die jaren nog steeds moeilijk te beantwoorden. 'Eileen was niet mee naar het Oosten. Erin was in haar eentje gekomen. Ze hadden het zo druk met de taverne dat ze in het Noorden is gebleven, maar Erin vertelde dat het goed met haar ging.' antwoordde hij, de werkelijke vraag die Henry stelde negerend. Hij had er geen goed, duidelijk antwoord op. De relatie tussen hen was goed, ze gingen goed met elkaar overweg, maar hij wist niet hoe hij het goed kon omschrijven. 'Maar ik zal haar weer zien als ik naar het Noorden ga, Erin kon niet wachten tot ik kwam.' lachte hij. Hij was ontzettend trots op zijn dochter en op alles wat ze tot nu toe bereikt had. Nog steeds vond hij het moeilijk dat hij niet altijd fysiek aanwezig kon zijn in haar leven, vooral toen ze klein was. Hij had zoveel dingen gemist: haar eerst stapjes, eerste woordjes...

Henry stapte flink door, in de hoop dat niemand hem zou tegen houden en hem erop zou wijzen dat hij nog taken had om te doen. Hij wilde deze middag alleen nog maar rust. Morgen zou hij wel weer aan het werk gaan. 'Misschien kan je de delegatie wel begeleiden naar het Noorden toe,' stelde Henry voor, terwijl hij naar buiten liep en de stallen betrad. Zijn zwarte paard blies onrustig om zich heen en sussend legde hij zijn hand op de snuit. Hij reed veel te weinig op zijn paard en hij hoopte dus ook dat ze nog in goede conditie was. Al eerder had hij wat mensen vooruit gestuurd om de paarden klaar te maken en Ren en hij konden dus ook onmiddellijk opstappen. 'Ik wil niet dat iemand erachter komt dat we weg zijn, begrepen?' beval hij de bedienden, waarna hij ze weg stuurde en Ren aan keek. Ze zaten inmiddels allebei al op hun paard en enkele bewakers zaten ook al klaar. 'Denk je dat we ze kwijt kunnen raken?' grinnikte Henry naar zijn vriend.

Ren dacht na bij het voorstel en knikte. 'Dat is inderdaad een goede optie.' Op die manier kon hij de delegatie in de gaten houden en kon hij direct Erin en Eileen weer eens zien. Het waren twee vliegen in één klap. Al snel steeg Ren op en streek hij zijn paard door zijn manen heen. Het beest was al oud, maar nog steeds erg capabel en hij had Ren door een hoop ritten heen geholpen. Bij de woorden van Henry begon Ren te lachen. 'Je weet dat je ze ook gewoon kan vragen om hier te blijven, ze moeten toch naar je luisteren.' gniffelde hij. Toen ze jong waren en ze wel eens een rondje gingen rijden moest er altijd een wachter mee van Iwone, ze wist tenslotte dat haar zoons nogal eens wat kattenkwaad uithaalde. Henry en Ren ontsnapte echter altijd aan hun oppas en zwierven vaak de hele middag rond in de bossen zonder enige begeleiding. Ze kwamen echter altijd weer heelhuids terug.

[new]
De delegatie was ongeveer twee dagen geleden aangekomen en Henry had al snel een gesprek met Max, de ambassadeur van Tarth, aangevraagd. Hij wilde alles weten over de delegatie en vooral over de leden ervan. Hij was opgelucht dat één van zijn meest vertrouwde adviseurs terug was gekeerd en hem een hoop informatie kon geven. Niemand wist dat hij Max al zo lang kende. Het was alom bekend dat hij eerder in het paleis had gewerkt, maar niemand wist dat ze elkaars vertrouwen ook hadden geschonken. Het was dan ook geen toeval dat het juist Max was geweest die de titel van ambassadeur had gekregen. Ongeduldig wachtte Henry dan ook op zijn komst en schreef hij ondertussen nog een brief naar zijn zuster Leona en zijn schoonbroer, om te vragen of ze nog hulp nodig hadden met de opbouw van hun huis.

Na de aankomst van de delegatie in het Westen, had Max de eerste dag in de stad gespendeerd. Alle gesprekken en andere formaliteiten had hij vooruit geschoven om te kunnen genieten van zijn geboorteplaats. Altijd als hij hier kwam, voelde hij zich meer dan thuis. Het was ook goed om weer terug te keren naar het paleis, om zijn oude vertrekken weer te zien en het personeel dat hij nog kende van zijn tijd hier te begroeten. Het had niet lang geduurd voordat een dienstbode hem kwam melden dat de koning hem verwachtte in zijn werkvertrekken. Max had kort de tijd genomen om zich wat op te frissen en wat nettere kleding aan te trekken en liep zo richting de vertrekken. Hij liep hier met een dubbel gevoel, wetend dat hij zijn koning zou verraden, maar het was dezelfde koning die hem op een schip had gezet naar Quandaï: een beslissing die hij nog steeds niet echt kon waarderen. Eenmaal aankomen, klopte hij een enkele keer op de deur van de vertrekken en wachtte hij tot hij binnen werd gelaten.

Toen er op de deur werd geklopt, liep Henry zelf naar de deur toe en opende deze. 'Ah, Max, ik vroeg me al af waar je bleef,' glimlachte hij hartelijk, terwijl hij hem naar binnen gebaarde. Op hetzelfde moment stuurde hij zijn wachters naar buiten toe en instrueerde hij dat ze voor de deur moesten blijven staan. Hij wilde niet dat er ook maar iemand mee luisterde, hoe erg hij zijn wachters ook vertrouwde. 'Hoe is de reis geweest? Houd je het een beetje uit met de prinses en generaal?' vroeg hij benieuwd, terwijl hij twee glazen wijn in schonk en achter zijn bureau plaats nam. Hij had van tevoren nog goed alle feiten doorgenomen, in de hoop dat hij niets zou vergeten. Het kwam meer en meer de laatste tijd voor. Gelukkig hadden Willa en zijn zoons er nog niets van gemerkt.

Max begroette de koning en liep naar het bureau toe, waar hij plaats nam op een stoel. 'Het zijn niet mijn type mensen.' zei hij, terwijl hij rondkeek. Het was een lange tijd geleden dat hij hier was geweest, maar nog steeds was er niets veranderd. 'De reis is voorspoedig verlopen, we hadden wat last van tegenwind, maar dat was ook het enigste.' vertelde Max, waarna hij de mok wijn aannam en er een slok van dronk. 'Bij de goden, als er één ding is dat ik heb gemist is het de wijn.' lachte hij, de wijn uit Tarth smaakte zoveel beter dan de meuk die ze in Quandaï maakte. 'En hoe is het er hier aan toegegaan in de tussentijd?' vroeg hij nieuwsgierig. Het was al een lange tijd geleden dat hij hier voor het laatst was en hoewel hij het meeste nieuws wel kreeg in Quandaï, was hij er zeker van dat hij niet alles had meegekregen in die tijd.

Henry dronk van zijn wijn en bestudeerde vervolgens de man voor hem. Max was een lange tijd één van zijn adviseurs geweest en Henry had hem dan ook met een hoop informatie vertrouwd. Na zijn lange reis moest Max echter opnieuw bewijzen dat Henry hem kon vertrouwen. Hij wilde niet dat zijn ambassadeur een dubbelrol speelde, met hem aan de negatieve zijde. 'Ik zal een handvol flessen bij je laten bezorgen,' glimlachte Henry, terwijl hij achterover leunde in zijn stoel en met zijn vingers tegen de rand van de mok aan tikte. 'Zijn gangetje. Er waren wat problemen met één van mijn zoons, maar dat is het niet waard om over te praten. Verder gaat het overal goed. Je kent onze verhouding met het Noorden, maar dat is gedurende je reis stabiel gebleven. We hebben wel wat problemen met rovers, maar dat is een zorg voor later.' Hij wuifde zijn woorden weg en keek de man geïnteresseerd aan. 'Vertel over de delegatie.'

'Daar hou ik je aan.' zei hij met een kleine grijns, terwijl hij de mok leegdronk en op de tafel neerzette. 'Daar heb ik inderdaad iets van vernomen.' Het leek erop dat Henry niet graag praatte om de problemen rondom zijn zoon en als Max iets had geleerd in de jaren dat hij hier werkte, was dat hij het beter kon laten rusten. 'De delegatie, goh waar zal ik beginnen?' Er was veel wat hij kon vertellen, maar niet wilde vertellen. 'Bodhi Ramirez, generaal en heeft zijn eigen agenda. Heeft vrij duidelijk gemaakt dat hij me niet vertrouwd, maar andersom kan ik hetzelfde zeggen.' Er was iets aan die man dat Max niet vertrouwde, al kon hij er zijn vinger niet opleggen. 'En Reihan Omat, de prinses... wat wil je over ze weten?' Hij kon wel losbranden, maar hij wilde liever de vragen van zijn koning beantwoorden dan hem beladen met informatie waar hij niet naar zocht.

Henry luisterde ingespannen naar de woorden van Max, maar besefte al snel dat hij veel informatie achter hield. Hij wist dat hij Max tegen zijn zin in als ambassadeur had ingesteld en wellicht was hij wel bang dat Henry hem zo weer terug zou sturen naar Quandaï, ondanks alle informatie. Het was iets waar Ren hem al snel op had gewezen en hem had aangespoord om hem een nieuwe positie aan te bieden. 'Ik wil weten wat de reden achter hun komst is,' zei Henry kortaf, terwijl hij Max bedenkelijk aan keek. 'Maar voordat we zover zijn, wil ik je eerst iets aan bieden. Ik heb nog een adviseur nodig die veel kennis heeft over Quandaï... En gezien jij de ambassadeur bent geweest, was die keuze niet moeilijk.' Hij keek Max afwachtend aan en trok vragend een wenkbrauw op. 'Dus wat denk je er van? Zie je het zitten om weer in het kasteel te komen wonen?'

Max luisterde naar de woorden van Henry en wilde net antwoord geven toen hij stilviel. 'Terug hier in Tarth?' Dit aanbod veranderde de situatie drastisch. De enigste reden waarom hij mee was gegaan in het plan van Quandaï was omdat hij hoopte een betere positie in de Quandaïse regering te kunnen krijgen. Dit aanbod zorgde er echter voor dat hij zijn oude positie weer terug kon krijgen en dat bood een hoop perspectief. 'Ik zou vereerd zijn om weer terug te komen hier in Evenfall.' Geen lange reizen meer over zee, geen ellende lange gesprekken in het Quandaïs met één of andere nobel die dacht dat hij wist waar hij het over had, gewoon Evenfall. 'Er is wel iets waar ik je voor moet waarschuwen, als vriend en adviseur.' begon hij. Als Henry hem terug wilde aan het hof, moest hij ook zijn vertrouwen terug zien te winnen. 'De Quandaï'ers zijn hier niet voor overleg voor het vredesverdrag, in ieder geval, niet alleen daarvoor.'

Henry glimlachte kort en tevreden door de reactie van Max en knikte nogmaals bevestigend. 'Terug hier in Tarth. Als één van mijn adviseurs.' Terwijl hij Max de tijd gaf om na te denken, schonk hij opnieuw hun glazen in met wijn en wachtte geduldig op zijn reactie. Toen hij met het plan in stemde, schudde Henry zijn hand om hun overeenkomst af te sluiten en sloeg hij hem vervolgens vriendschappelijk op zijn schouder. 'Ik ben blij om je weer hier te hebben, ik-' Hij fronste diep bij de woorden van Max en hief zijn hand op, zodat Max zou stoppen met praten. Henry liep naar de deur toe, bekeek welke wachters er voor de deur stonden en hield de gang enkele seconde in de gaten. 'Niemand mag binnen komen.' Met die woorden sloot hij weer de deur en nam hij plaats achter zijn bureau. 'Je kan niet voorzichtig genoeg zijn met die Quandaïers in het kasteel,' mopperde hij, terwijl hij Max weer aan keek. Hij wist dat hun overeenkomst waardevol zou zijn en dat bewees Max nu al. 'Wat zijn ze van plan?'

Max zweeg en wachtte tot dat Henry weer zat voordat hij begon te praten. 'Ze zijn het niet eens met de verdragen die er gesloten zijn... Er zijn een paar nobelen in Quandaï die de touwtjes zelf in handen willen hebben, ze vinden dat ze te afhankelijk zijn van Tarth.' begon hij. Hij wist er het fijne niet vanaf, hij wist enkel wat het doel was en dat hij gevraagd was om mee te werken, omdat hij het kasteel en de omgeving het beste kende van hen allemaal. Het was echter niet iets wat hij zou delen met Henry: als hij erachter zou komen dat hij onderdeel was van het plan, kon hij gedag zeggen tegen zijn baan als adviseur en waarschijnlijk ook tegen zijn hoofd. 'Ze hebben het idee dat ze niet kunnen doordringen tot jou of tot de andere adviseurs en daarom-' Hij wist niet goed hoe hij het moest brengen en hij wilde er al helemaal niet omheen draaien, dus zei hij het maar gewoon zoals het was. 'Ze willen Tobias ontvoeren, ze denken dat omkoping de enigste manier is om door te dringen. Ik wilde het eerder vertellen, maar ook in wordt in de gaten gehouden. Vooral door Bodhi Ramirez.' Zijn wankele relatie met de generaal kon hij nu mooi als dekmantel gebruiken.