De Werkkamer van de Koning

Willa keek geëmotioneerd toe hoe Henry naar haar toe kwam en zich zo tot haar wierp. Ze had zelf zo veel moeite die toenadering te zoeken, maar ze zou liegen als ze zei dat ze niet naar hem verlangde. De manier waarop haar doen en laten afgestemd was op Henry was altijd erg duidelijk in zijn afwezigheid. Het had haar soms doen denken aan haar eigen ouders en de kleine dingen die ze zich herinnerde van haar jeugd. Hoe haar moeder altijd links van haar vader zat, bijvoorbeeld, en haar vader die altijd naar haar moeder zocht met zijn ogen zodra hij een kamer binnenstapte. Willa had ook met pijn in haar hart gezien hoe haar vader die kleine dingen af had moeten leren toen zijn vrouw overleden was; zijn blik die altijd de kamer doorschoot en maar niet de vrouw vond die hij zocht. Het was allemaal nog erg vers in haar geheugen ondanks de jaren. Ze vergeleek haar eigen relatie niet graag met die van haar ouders die ze zo had geïdealiseerd in haar jeugd, maar soms dacht ze precies te voelen wat ze ooit had bewonderd. Willa gleed met haar vingertoppen langs zijn baard en cirkelde voorzichtig rond het ooglapje. Ze schudde haar hoofd. 'Ik weet het niet. Ze hebben nu plots zo veel opties. Maar ik geloof niet dat ze hier zullen wachten tot de bevalling.' Met een kleine glimlach hielp ze Henry van zijn knieën. 'Tenminste, ik hoop dat ze dat niet doen.'

Met hulp van Willa kwam Henry moeizaam overeind en zette hij een hand op het bureau om zich te stabiliseren. De ander legde hij op Willa's arm en zo keek hij haar bedachtzaam aan. 'Ik zal wel weer eens bij onze jongen langs gaan,' zei hij met een glimlach, 'en bij onze schoondochter. Misschien nemen ze het aanbod wel aan om mee te gaan naar het Noorden. Het zou me niets verbazen als Jill en William daar ook weer naartoe reizen, zodat ze de drukte die hier gaat ontstaan een beetje kunnen ontlopen.' Hij wreef zacht met zijn hand over Willa's arm en zuchtte diep. 'Ik kan mij het Noorden niet eens meer voorstellen zonder kleine kinderen,' biechtte hij zacht op. Ze hadden in het Zuiden gewoond met de kleine Henry en de tweeling was er bij gekomen in het Noorden. Adrian was in het Westen geboren en zou nu weer juist naar het Oosten gaan. 'Zullen we naar onze vertrekken gaan?'

Nieuw

Diane had haar armen op haar rug liggen terwijl ze naar de portretten van de vorige Koningen keek. De hal die naar de werkkamer van de Koning leidde was naar haar mening een van de meest depressieve plekken in heel Tarth. Ze had ook geen flauw idee waarom het huidige Koningspaar de schilderijen had laten hangen. Maar misschien kwam dat ook wel omdat ze toch steeds minder tijd in Evenfall spendeerden. Bovendien wist Diane ook dat de Koningin al lang geleden besloten had om haar werkvertrekken niet in de oude torenkamer van de vorige Tarthiaanse leiders te plaatsen. Ze gebruikte een ruimte dichter bij de vertrekken. Diane geloofde niet dat ze daar ooit binnen zou geraken. Deze kamer daarentegen- Het lag in zo een uithoek van het paleis dat er amper andere mensen langs kwamen. Het waren enkel wachters. En als wachter openden vele deuren voor je. Diane gleed over de rode stof en de glanzende wapenrusting van de paleiswacht die ze droeg. Syd had geholpen aan het juiste uniform te komen. De lijfwacht was verrassend bekwaam. Diane begreep waarom Saul zo op Syd vertrouwde. Diane keerde plots om toen ze de deur achter zich hoorde en rechtte haar rug toen een wachter de werkkamer uit kwam. De man knikte kort naar Diane en wees met zijn hoofd naar de kamer. 'Ik ben terug na mijn lunchpauze,' mompelde hij kort met een dik Westerlijk accent. Diane antwoordde hem met een even sterk lokale tongval en stapte de ruimte in. Pas aan het einde van een andere gang kwam ze het vertrek tegen waar Liam zou zijn. Ze wist dat de Koning aan het werk was en zwijgend haar plek in de ruimte in moest nemen. Met een minieme glimlach onder haar helm sloot ze de deur achter zich.

Liam wisselde het schrijven van belangrijke brieven af met het drinken van zijn favoriete Westelijke wijn. De smaak was zwaarder dan in het Oosten en het klom dan ook sneller naar je hoofd. Zo ver zou hij het echter niet laten komen: binnenkort moest hij zijn kunsten laten zien tijdens het toernooi. Daarnaast vroegen zijn gasten om veel aandacht, want wie wilde nou niet in de aanwezigheid van het Koningspaar zijn? Daarbij had hij ook tijd moeten vrij maken voor zijn zuster en ouders, maar gelukkig kon Ed daarin veel opvangen. Toen de wachters in zijn kamer wisselenden, keek hij niet op of om en schreef hij geduldig verder. Pas toen hij zag hoe de nieuwe wachter nét niet op de gebruikelijke plek van zijn vaste wachters stond, keek hij op. Het moest geen verrassing voor hem zijn dat zijn oude vriendin een weg in het paleis kon vinden, maar toch was hij verrast. Maar vooral was hij laaiend, gezien dus blijkbaar zijn wacht en spionnen dit hadden laten gebeuren. Liam boog zich echter vervolgens weer over zijn bureau heen en schreef verder aan zijn brief. Hij wilde niet Diane de tevredenheid gunnen van aandacht. Hij merkte echter dat zijn penstreken feller en breder werden en met een zucht legde hij zijn veer dus maar weer neer. 'Ik dacht dat je al eerder zou verschijnen,' mompelde hij vermoeid. Soms kon hij ziek worden van al dat gekrioel van Diane om hem heen, op welke plek hij zich ook maar begaf. Het was vooral frustratie om het feit dat hij moest beslissen of hij zijn vrouw over de ontmoetingen zou vertellen. 'Wat wil je bespreken? Wist je dat je ook een formele audiëntie kan aanvragen?'

Diane zou nooit een goede wachter zijn. Ze haatte het om zo lang stil te moeten staan. Ze koos er liever voor om iets actiefs te doen als ze in vermomming was. Helaas waren dat vaak genoeg niet de personen die het meeste horen en zagen. Daarvoor hoorde je op de achtergrond te verdwijnen. Gelukkig hoefde ze het niet lang vol te houden. Liam was geen idioot en had al snel door dat ze zijn werkkamer in gekomen was. Diane nam met een glimlach de helm af en liep naar het bureau om op de stoel tegenover de Koning te gaan zitten. Ze schoof net wat verder naar achteren zodat ze minder zichtbaar was vanuit door de ramen. 'Je ziet er net zo chagrijnig uit als al die Koningen in de gang. Het zal wel in de familie zitten dat talent voor diep fronzen.' Ze lachte vervolgens kort. 'Een audiëntie?' In welke wereld zou haar aanvraag geaccepteerd worden? En in welke wereld kon ze zich dat nu veroorloven terwijl ze niet in Tarth hoorde te zijn met Galivar die haar ieder moment op het spoor kon krijgen? Diane sloeg haar benen over elkaar en leunde naar achteren in haar comfortabele stoel terwijl ze de kamer door keek. 'Het verbaast me dat je me hier verwachtte. Aangezien Galivar je vast triomfantelijk zal hebben laten weten dat ik teruggekeerd was naar de Zomereilanden om daar mijn taken weer op me te nemen.' Diane hield de reactie van Liam in de gaten terwijl ze haar kalmte zo goed als ze kon behield.

Liam volgde nauwlettend de bewegingen van Diane terwijl ze tegenover hem plaats nam. De brutaliteit van de Islaïse vrouw kende duidelijk geen grenzen. Als Sibel eens zou weten... 'Wist je dat ik anderen zou laten onthoofden als ze zomaar mijn vertrekken in zouden komen zonder toestemming?' merkte hij op. 'Wat houdt mij nu tegen? Als Sibel hier was geweest, dan had ze je in de kerkers gegooid.' En dat was geen leugen. Zijn echtgenote had haar ongenoegen over de vrouw tegenover hem maar één- of tweemalig uitgesproken, maar herhaling daarvan was niet nodig voor Liam om te weten hoe zijn vrouw over Diane dacht. 'Maak jezelf geen illusies, Diane. Ik was in een prima stemming totdat jij hier plots voor mij stond.' Liam keek haar vervolgens ongelovig aan na haar woorden en schudde bijna geamuseerd zijn hoofd. 'Heb je het zo hoog in je bol dat je denkt dat wij onderling corresponderen over jóú? Sibel heeft belangrijkere zaken te bespreken met Kóning Galivar,' corrigeerde hij haar, al kon hij zo voorspellen dat ze vast weer een of ander bijdehande reactie daarop zou hebben. 'Maar ik ben blij dat ik er eindelijk achter ben gekomen waar je de laatste tijd hebt uitgehangen. Mijn spionnen waren je een tijd kwijt, totdat je plots weer in Tyrosh kwam opdagen.' Hij hoefde niet te liegen tegenover Diane: ze wist overduidelijk dat hij spionnen had die haar in de gaten hielden. 'Maar nu zit je tegenover mij. Hoe ben je aan hem ontsnapt?'

Diane trok een spottende wenkbrauw op naar de Koning. ´Wat houdt je nu tegen?' Ze leunde wat naar voren en legde haar handen rond de rand van het bureau. 'De kennis dat ik, voor je ook maar de aandacht van jouw wacht hebt kunnen trekken, je leven kan beeindigen.' Liam zou inmiddels al veel beter weten waartoe Diane in staat was. Enerzijds was dat in haar nadeel: als iemand haar misdaden zou kunnen achterhalen dan was het Liam wel. Anderzijds wist ze ook dat ze genoeg troeven had om hem dwars te zitten. Diane leunde weer even nonchalant naar achteren en kruiste haar enkels terwijl ze een hand door haar haren liet glijden. De helm had haar krullen flink plat gedrukt in de enkele dagen dat ze het uniform al droeg. 'Ik geloof niet dat Galivar ook maar iets belangrijks te zeggen heeft tegen jouw Koningin.' Wat dat betrof wist Diane dat de hele onderhandeling tussen haar Koning en Tarth erg mislukt was. Celine leek minder toegewijd om een relatie te onderhouden nu Isaia in Tyrosh was en hoewel Sibel misschien pogingen deed wist Diane ook dat de Islaiers erg wantrouwend waren naar het nieuwe Koninklijke regime hier. En toch wist ze dat Liam en hoogstwaarschijnlijk Sibel wel belangrijke informatie hadden gehad om aan haar vorige baas te geven. Ze glimlachte naar Liam toen hij zijn spionnen noemde. Ze wist al langer dat ze in de gaten werd gehouden en had kunnen raden door wie, maar Liams mannen bleven altijd op een afstand. 'Mijn bezoek aan de Zomereilanden was nooit bedoeld als permanent en mijn Koning zal zich dat inmiddels ook wel realiseren.' Diane's stem was kil. Ondanks de weken die ze inmiddels in Tyrosh had gespendeerd, was haar woede niet afgekoeld. Ze had geleerd om geduld te hebben als het op wraak neer kwam, maar het was ditmaal persoonlijker, urgenter. 'Hoe gaat het met de kinderen? Ik hoor dat een van de jongens een flinke schreeuwlelijk is en Muriel- Ze wordt als een echte dame beschreven.'

Liam lachte schamper om de dreigende woorden van de vrouw en legde het scherpe mes dat de vorige Koning onder zijn bureau had verstopt op tafel. Henry was misschien paranoïde geweest, maar hij was niet dom. Daarbij begon Liam ziek te worden van de dreigementen die hij constant door de vervloekte vrouw tegenover hem toegeworpen kreeg. 'Jij vergeet wie jou überhaupt heeft geleerd om paleizen binnen te dringen en mensen te doden. Jij hebt sindsdien misschien niet stil gezeten, maar ik zeker ook niet. Daarom zouden enkele nachten in een donkere kerker jou wellicht wel laten herinneren aan jouw positie.' Liam had zijn handen naast het mes op tafel gelegd en keek haar ernstig aan. Ze begon serieus met zijn geduld te tarten. Als ze zo gemakkelijk zijn werkkamer kon vinden, dan kon ze ook die van Sibel en de kinderen wellicht betreden. 'Als je hier binnen stapt, kom dan in elk geval met goede informatie over de Islaïse Koning. En of we een conflict kunnen verwachten omdat jij per se jouw oude baas een bezoek moest brengen. Wat heb je daar gedaan dat je zo koud over hem spreekt?' Liam had inmiddels zijn ogen vernauwd en moest zichzelf inhouden om de vrouw niet ter plekke aan te vliegen. Het voelde bijna alsof Rohan weer voor hem stond en zo hatelijk over zijn dochter sprak en over de tweeling die nog in de buik zaten. 'Hoe gaat het met jouw rebellenleider?' wierp hij dus uiteindelijk maar terug zonder antwoord te geven over zijn kinderen. 'Is hij hier nu ook in de stad?'

Diane tutte hoofdschuddend naar de Koning. Hij was misschien haar leraar en wellicht was hij zijn streken niet verleerd zoals hij zijn onderdanen voorloog, hij had niet het talent of de ervaring dat zij had. Dat was precies waarom ze niet had kunnen geloven dat Saul haar zo dwars wilde zitten en haar niet had willen laten gaan. Ze was zelfverzekerd in haar kunnen ondanks haar fouten de afgelopen tijd. Ze had inderdaad Galivar onderschat, of beter gezegd ze had de Tarthianen onderschat in hun kunnen om informatie naar haar Koning te kunnen krijgen, maar dat zou niet nog eens gebeuren. 'Ik had helemaal geen behoefte aan mijn bezoek met de Koning. Sterker nog, ik geloof dat jij en jouw echtgenote nogal sterk verwoorde brieven hebben ontvangen van Galivar om mij op een boot naar de Zomereilanden te zetten nu mijn prinses goed en wel geland is in Tyrosh.' Die eikel dacht werkelijk dat hij iedereen maar rond kon commanderen. Zelfs een andere monarch. 'Saul weet zijn plek. Hij zal Tyrosh goed weten te beinvloeden terwijl de Landvrouwe haar zetel leeg laat en de adel en handelaren hier met elkaar spelen onder het mom van "verbintenis".' Ze glimlachte naar Liam. 'Dit was jouw idee, is het niet?' Ze wuifde haar vraag echter weg en stond op van haar stoel om de werkkamer beter te bekijken. 'Het baart me zorgen je zo veel vragen te horen stellen over mijn bezoek aan mijn thuisland. Ik had verwacht dat jouw nieuwe bondgenoot, mijn geliefde Koning, je wel in zou lichten.'

Liam keek de vrouw strak aan terwijl ze zijn woorden niet geloofde. Het bleek maar weer dat haar narcisme naar haar hoofd was gestegen, iets wat gevaarlijk was in haar beroep - of hoe ze dat rondkruipen van haar ook maar wilde noemen. Per slot van rekening was hij de legeraanvoerder van meer dan de helft van de manschappen in Tarth. 'Als Koning houd ik er niet van om mezelf te moeten herhalen, maar voor jou maak ik deze keer een uitzondering: Sibel en ik corresponderen niet met Koning Galivar over jou. Jij bent simpelweg één van onze onderdanen, iets irritanter dan gemiddeld, en Celine, Iker en jouw protégé moet zich maar druk maken over jouw doen en laten. Als ze niet drukker met elkaar bezig zijn...' Liam volgde de bewegingen van de vrouw nauwlettend. Hij kon zijn vinger er nog niet op leggen wat ze hier kwam doen. 'Het baart mij zorgen dat jij zo doorgaat over mijn correspondentie met de Zomereilanden. Bij de Goden, wat denk je, Diane? Dat Galivar in paniek vragen stelt over jou aan ons?' Liam rolde met zijn ogen door de kritiek op zijn toernooi. Het zou altijd voor- en nadelen hebben. Het eindelijk ontmoeten van de Zuidelijke delegatie zag hij echter als een erg groot voordeel van dit hele theateroptreden. 'Uiteraard was dat mijn idee. Blijkbaar was het ook aantrekkelijk genoeg voor jou om daarvoor de lange reis te maken naar Evenfall toe. Zeg eens, wanneer kom je mij opzoeken in Myr?'

Diane hield de uitdrukking op Liams gezicht scherp in de gaten en merkte zijn lichaamstaal scherp op. Ze was hier juist omdat ze wist dat ze de waarheid nooit op een andere manier of van een andere persoon zou kunnen krijgen. Als Liam werkelijk Galivar ingelicht had, dan zou ze dat alleen via hem te weten komen. Het verraste haar dat hij geen blijk gaf van een leugen. Hij zou triomfantelijk geweest zijn als hij echt achter haar gevangenschap op de Zomereilanden had gezeten. Ze keerde hem haar rug toe om een boekenkast te bestuderen en liet haar vingers over de rug van een boek gebonden in een rode en gouden kaft glijden. Het paleis in Evenfall was nog val van de weelderigheid van de eerdere Koningen. Het was erg anders dan het verblijf van het Koninklijk paar in Myr. Terwijl Liam doorvroeg, begon ze zelf losse eindjes aan elkaar te knopen. De manier waarop Galivar had gesproken over de Koning, maar vooral ook Koningin uit Tarth, was onkarakteristiek geweest. Hij had ze gewantrouwd toen Sibels regering aangekondigd was, maar dat was op de een of andere manier omgeslagen tijdens haar laatste bezoek. Ze had het verwijt aan de charmes van Liam en zijn kennis over haar prive leven. Diane liet haar hand langs haar lichaam vallen en draaide zich toen plots om naar de Koning. 'Wellicht moet jij je eens bedenken wat jouw vrouw voor correspondentie onderhoudt als je druk bezig bent met je soldaatjes en toernooitjes.' Ze liep terug naar waar Liam zat en zette een vuist op het bureau. 'Ze begaat een grote fout door mij haar vijand te maken, Liam. Galivar is geen vriend van Tarth en zal dat ook nooit zijn wat voor informatie of troeven je hem ook aanreikt.'

Liam besefte dat hij scherp in de gaten gehouden werd door de vrouw. De reden van haar hele bezoek werd echter duidelijk door haar volgende woorden: blijkbaar leek Diane te denken dat hij en Sibel geheimzinnige correspondentie over háár hadden gehad met de Islaïse Koning en wellicht met het doel om haar uit de weg te ruimen. Liam leek de test gepasseerd te zijn, maar nu lag de hele focus op zijn vrouw. Hij moest toegeven dat hij zich weinig bezig had gehouden met de brieven die tussen Galivar en Sibel plaats hadden gevonden. In zijn beleving was er ook weinig correspondentie, maar het kon goed zijn dat er brieven niet onder Liams neus gelegd waren. Iets wat Liam echter als laatste zou doen, was het wantrouwen van zijn vrouw. Toen Diane dus met haar hand op de tafel sloeg, pakte hij haar arm vast en trok hij haar dichter naar hem toe. 'En jij begaat een nog grotere fout door jouw Koning en Koningin als vijand te maken, Diane. Ik heb al vele pogingen om jou uit de weg te ruimen tegen gehouden, maar mijn geduld is op. Bedreig mij, mijn vrouw of mijn kinderen nog één keer en ik zorg ervoor dat je nog verder dan het einde van de wereld achtervolgd zal worden. En dat jouw rebellenleider in het Noorden eindelijk eens de mond gesnoerd wordt met zijn kritiek op alles dat los en vast zit.' Hij duwde haar weer van zich weg en wees naar de deur. 'Ga weg nu ik je nog de kans bied. Binnen enkele seconden zorg ik ervoor dat dit paleis op slot gaat en dat elke soldaat achter een vrouw met jouw uiterlijk aan gaat.'

Diane klemde haar kaken op elkaar toen haar arm zo vast werd gegrepen door Liam. Ze keek hem fel aan en liet haar eigen dreigingen beantwoord worden door die van hem. Hij had geen flauw idee wat zijn vrouw gedaan had en dat gaf haar enige voldoening en tegelijkertijd bewondering voor de Koningin. Ze was slinkser dan ze zichzelf voor deed. Misschien had ze dat ook wel geleerd van haar man. Ze trok haar arm terug toen ze los gelaten werd en pakte de helm die ze achter had gelaten op de stoel op. ´Je vergist je, Liam, als je denkt dat ik nog een Koning of Koningin mijn lot laat bepalen.´ Ze hield de blik van de man enkele tellen zwijgend vast. Het maakte haar niet bezorgd door soldaten opgejaagd te worden of door wantrouwende echtgenotes achterna gezeten te zijn. Dat was ze meer dan gewend. Er was echter iets anders dat haar deed twijfelen direct te vertrekken. De woede op Liams blik was anders van ieder ander moment dat ze voor zijn neus had gestaan onaangekondigd. ´Je vergist je ook dat ik jouw vijand zal zijn,´stelde ze toen. Diane begreep plots waarom ze er zo gezet op was geweest om Liam in persoon op te zoeken en er achter te komen of hij haar verraden had. Ze kon eenmalig verraad accepteren en misschien had ze Liam zelfs vergeven voor zijn egoistische keuzes om Saul van haar weg te trekken. Ze had een tweede verraad niet van hem geaccepteerd, maar dat betekende ook dat ze toe moest geven dat ze gesteld was op Liam en op hun relatie, wat dat ook mocht voorstellen. Ze dacht met haar bezoeken aan de Koning en het feit dat ze nog vrij rondliep zonder zijn bemoeienis dat ze een veronderstelling hadden. Diane zette de helm terug op en zuchtte. Zij kon zich ook geen vergissingen meer veroorloven. 'Doe de groeten aan je vrouw.' Ze draaide zich om en stapte de werkkamer uit om de wacht te wisselen en haar weg het paleis uit te werken.

Sibel had in de ochtend besloten om haar vergaderingen uit te stellen tot de middag. Ze kon het zich eigenlijk niet veroorloven: er stond veel op het schema nu het toernooi op het punt stond te beginnen en ze in twee avonden het banket zouden houden. Ze had haar taken echter aan de kant geschoven toen die ochtend Silvester wel erg stil wakker was geworden en warm aan had gevoeld. Hij had een hele ochtend tegen haar aan gehangen terwijl juist Willem de hele kamer doorging met zijn speelgoed. Pas tegen de middag had ze het idee dat Silvester zijn energie terug begon te vinden en waggelde hij al snel achter zijn broertje aan. Sibel had toen ook maar besloten dat ze niet te afgeleid zou zijn om aan het werk te gaan. Voor ze dat deed wilde ze eerst langs Liam gaan om ook hem gerust te stellen dat het beter ging met hun zoon. Bij het binnentreden van de hal keek ze met een ongemakkelijke blik op naar de portretten. Ze had ze niet naar beneden durven laten halen. Ze was niet erg bijgelovig op de manier van de Tarthiaanse cultuur en dacht niet dat geesten van overledenen rond konden blijven hangen, maar ze had al jong van haar moeder geleerd dat er energie achterbleef als een persoon overleed. Dit hele paleis zat er vol mee als je het haar vroeg. Iedere Koning die hier zijn laatste adem had geblazen- Sibel klopte op de deur naar de werkkamer en stapte toen met een opgeluchte glimlach binnen. 'Silva heeft eindelijk zijn pap op en zat Willem al achterna toen ik de kamer achter me liet,' vertelde ze haar man tevreden.

Liam keek met een gezicht op onweer hoe Diane van hem weg liep. Hij wist niet hoe hij haar woorden over het voorkomen van rivaliteit tussen hun moest interpreteren. Te vaak had hij zich al laten bespelen door de vrouw en het moest nu eens afgelopen zijn. Met enkele seconden voorsprong liep Liam uiteindelijk naar de hal toe, waar hij door de gangen met zijn harde stem bulderde dat zowel zijn koningswacht als zijn eigen mannen moesten komen. Tot zijn eigen verbazing zag hij echter als eerste Sibel binnen komen lopen. Bij de Goden- Was Diane langs haar heen gelopen? Ze leek echter niet van de consternatie af te weten en begon juist over hun zoon. Precies op het moment dat Sibel uitgesproken was en hij wilde reageren, kwamen zowel Kain als afgevaardigde van zijn spionnen als het hoofd van de koninklijke wacht gehaast binnen. 'Ik wil dat het paleis nu op slot gaat. Laat niemand in en uit gaan. Focus je op een vrouw met donkere ogen en donker, krullend haar, te knap qua gezicht, en verkleed in een wachtersoutfit. Haar helm zit te smal, waardoor het niet haar hals volledig bedekt. En, bij de Goden, zorg ervoor dat de gasten dit niet merken.' Terwijl de twee zijn kantoor verlieten, sloeg hij woest op tafel. 'Hoe hebben jullie dit laten gebeuren?! Hoezo staat er opeens een ongeauthoriseerd persoon voor mijn neus in mijn eigen kantoor?' raasde hij nog achter ze aan, voordat hij ruw zijn stoel van zich weg schoof en vervolgens bezorgd naar zijn vrouw liep om zijn handen op haar wangen te leggen. 'Kwam je Diane in de gangen tegen? Heeft ze iets tegen je gezegd of gedaan of-?' Snel bekeek hij haar van top tot teen, maar zag geen verwondingen of andere tekenen dat Diane iets had uitgehaald.

Sibel keek verrast om toen ze achter zich plots een hoop commotie hoorde. Ze zag dat haar eigen wachters met de andere wachters spraken en e direct de zorgen op hen gezicht kon lezen. Ze probeerde Kains aandacht te trekken om hem om uitleg te vragen, maar ze hoorde Liams woorden en had al een donker vermoeden wie de oorzaak was van de chaos. Ze stuurde zelf nog een van de wachters richting de tweeling en een andere naar Muriel die hoogstwaarschijnlijk nu in haar les zat met de septa. Sibel hield zich vervolgens afzijdig terwijl haar echtgenoot de mannen toesprak en er op uit stuurde. Het gaf haar zelf een moment om van de plotselinge schrik te bekomen. Pas toen Liam op haar af stapte, keek ze hem pas aan en schudde ze haar hoofd. 'Nee, ik heb niets gezien, ik-' Sibel legde haar handen op die van haar echtgenoot en greep ze vast om hem hopelijk wat tot bedaren te brengen. 'Wat kwam ze hier doen?' vroeg ze bezorgd en met enige vrees in haar stem. Ze was er van overtuigd geweest dat Koning Galivar eindelijk grip had gekregen op zijn dienaar. Ze had al weer een tijd geleden een brief ontvangen dat Diane thuis gekomen was en haar taken aan het hof weer opgepakt had. Sibel had dat geinterpreteerd als een teken dat de man zijn Islaise spion eindelijk op de een of andere manier weer onder controle had kunnen krijgen. Dat was het enige waar ze op gehoopt had. Het kon haar weinig schelen op welke manier Galivar dat gedaan had.

Nadat hij hoorde dat Sibel en Diane elkaar niet tegen waren gekomen kon hij eindelijk weer diep en rustiger ademhalen. Ook vooral nadat er wachters naar hun kinderen gestuurd waren. 'Gelukkig gaat het met zowel jou als Silvester goed,' zei hij opgelucht, terwijl hij haar handen ook stevig vast hield. Zo leidde hij haar naar één van de stoelen toe en leunde hij zelf tegen zijn bureau aan. 'Waar moet ik beginnen? Ze komt altijd met hetzelfde aanzetten,' verzuchtte Liam geïrriteerd, 'namelijk met doelloze beschuldigingen, eerst naar mij gericht en vervolgens naar jou. Ze begon er bijvoorbeeld over dat wij zouden corresponderen over haar met Koning Galivar of dat we er een hand in hebben gehad dat zij weer onder Galivar diende. Wist je nog dat ik haar enkele manen kwijt was? Blijkbaar was ze terug gereisd naar de Zomereilanden en liet Galivar haar niet vrijwillig gaan. Ik kan enkel gissen naar de reden dat ze naar hem terug reisde, maar ik denk dat ze had gehoopt om hem uit de weg te ruimen.' Hij had nog steeds één van Sibels handen in de zijne en wreef zo geruststellend met zijn duim langs haar vingers. 'Ik hoop dat we haar nu eindelijk kunnen onderscheppen en in een kerker kunnen gooien,' mompelde hij gefrustreerd. Het zou hem niet verbazen als ze alweer het paleis had verlaten voordat het op slot werd gezet. 'Ik haat het als ze-' Hij knarste met zijn tanden en balde zijn vrije hand. 'Als ze over jou en de kinderen praat. Bij de Goden, als ik kon, dan zou ik haar-' Hij maakte zijn zin maar niet af.

Sibel zuchtte opgelucht toen Liam zijn kalmte enigszins weer had gevonden. Ze vond het niets als hij zo fel was tegenover hun dienaren, maar ze begreep nu ook beter de ernst van de zaak. Al sinds Liam haar toevertrouwd had waartoe Diane in staat was, vertrouwde ze de vrouw voor geen meter. Het had haar dan ook erg gefrustreerd dat haar echtgenoot maar niets leek te willen doen om de Islaier in te perken. Er moest iets zijn dat ze tegen haar konden gebruiken? En toen had haar juist die informatie gegeven. Hij had haar verteld over de volksleider in Tyrosh en hoe hij de man kende van zijn zeereis naar de Zomereilanden. Sibel had zelf ook al een idee gekregen dat prinses Isaia gehecht was geraakt aan haar voogd. Toch had Liam niets willen doen en- Sibel vestigde haar aandacht weer op haar man terwijl ze plaats nam op de stoel. Ze hoorde zijn woorden aan, maar reageerde niet meteen. Het zat haar dwars dat hij juist nu zo over de vrouw sprak. Nadat hij al lenteslang Sibel verzekerde dat ze geen gevaar was. Sibel liet Liams hand los en stond op om van hem weg te lopen. 'Als je kon?' herhaalde ze enigszins geergerd. 'Er zijn genoeg momenten waarop je dat had kunnen doen. Of het aan iemand anders over had kunnen laten. Nu pas zie je in dat ze een gevaar is voor ons en onze kinderen? Een gevaar voor jou?' Ze had haar armen over elkaar geslagen en keek haar Koning nu recht aan om zijn reactie af te wachten.

Liam was tot rust gekomen, maar zijn hersenen werkte nog op toeren. Hij was er niet zeker van dat zijn wachters een tweede incident als deze zouden voorkomen. Het was daarin ook zijn eigen schuld dat hij niet vaak Evenfall bezocht en dat daarom ook steken konden vallen in de veiligheid. En waar zou Diane zich nu naartoe begeven? En- Zijn gedachtegang werd onderbroken door de geërgerde woorden van zijn echtgenoot, waarvan die ergernis gericht was op hém. Liam voelde hoe zijn wenkbrauwen zich tot een frons bewogen in een emotie van pure verbazing. Hoe was het opeens zijn schuld geworden? Hij wist daardoor ook niet goed wat hij moest zeggen en kwam stotterend niet uit zijn woorden. 'Ik weet dat ik haar voorheen zwaar onderschat heb, niet in vaardigheden, maar in wil om ons dwars te zitten. Ik dacht dat ze wellicht een goede brug zou zijn in informatie vanuit het Noorden,' legde hij uit, waarna hij zacht kreunde door haar directe blik. 'En wellicht had ik destijds nog een band met haar, waardoor ik niet hard kon optreden. Maar het heeft geen zin om te praten over alle keren dat ik níet heb ingegrepen, Sibel. Ze stond hier zojuist voor mijn neus en ik laat nu heel de stad naar haar zoeken. Is dat actie genoeg?' Hij had zich van het bureau weggeduwd en stapte dichter naar haar toe. 'Ze is blijkbaar op een of andere missie om iemand te vinden die haar in de val heeft gelokt. Dat heeft ze hier geprobeerd en ze is op een dood spoor gelopen.' Hij had ook zijn armen over elkaar heen geslagen en stond zo tegenover zijn Koningin. 'Mijn spionnen kunnen haar al nauwelijks bijhouden en zij zijn de meest kundige mensen in dit land. Wie had dit zaakje voor ons kunnen oplossen, Sibel? Het spijt me dat ik geen vrouwen koelbloedig kan doden.'

Sibel schudde ongelovig haar hoofd toen Liam zichzelf alsnog probeerde te verdedigen. Ze hadden het hier al vaker over gehad en ze was duidelijk geweest hoe wantrouwend ze was naar de Islaise vrouw. Maar uiteindelijk had ze toegegeven dat Diane Liams probleem was om op te lossen en ze had er op vertrouwd dat hij dat zou doen. Toen ze er echter wind van had gekregen dat de vrouw in het kamp was geweest en hoogstwaarschijnlijk prins Iker had bevrijd- 'Daar heb ik ook niet om gevraagd en je hoefde dat ook niet met je eigen handen te doen of zelfs je eigen mannen. Je had de informatie en je wist hoe Diane nog altijd in de ban was van haar Koning, hoe ze vast zat aan Galivar.' Moest ze dit werkelijk uit leggen aan haar man? Hij was degene die juist haar verteld had hoe de situatie in elkaar stak en toch had hij de connecties niet gelegd. Als ze Galivar de juiste kennis gaven, zou hij vanzelf een web strikken waar Diane weer in vast zou komen te zitten. Wat er dan met de vrouw gebeurde, zou geheel aan hem liggen en iedereen in Tarth wist hoe Koning Galivar om ging met onderdanen die hem dwars lagen. En toch- Sibel balde haar vuisten en keek van haar Koning weg. 'Wat zei ze precies? Was ze hier in opdracht van Galivar?' Had ze onderschat wat voor straf Diane opgelegd zou krijgen? Of was ze enkel de Zomereilanden af gekomen door haar overste te beloven dat ze werk voor hem zou verrichten? Had die vrouw weer een Koning om haar vingers gewonden? 'Hoe is ze van de Zomereilanden weg gekomen?'

Liam kon zien dat zijn woorden niet in de smaak waren gevallen bij zijn vrouw. Ze vond vast dat hij te soft had opgetreden tegenover de Islaïse vrouw. Eerder had ze ook nog geen duidelijke bedreiging gevormd en in haar laatste zin... Ergens twijfelde hij sterk of Diane hem, zijn kinderen of zijn vrouw werkelijk schade aan wilde doen. 'Bij de Goden, zo lang is ze niet binnen geweest, Sibel. Ik heb geen idee of ze in opdracht van Galivar hier is. Zo ja, dan is ze een erg goede actrice. Ze leek zeer ontstemd over haar Koning te zijn.' Haar beide Koningen. 'Ze- ze zei dat haar Koning het vroeger of later wel zou realiseren dat ze het eiland is ontsnapt. En dat Galivar nooit een bondgenoot van Tarth zal worden.' En ze had hem op het hart gedrukt dat hij na moest gaan wat voor correspondentie er was geweest tussen zijn vrouw en de Koning. Hij vertrouwde zijn vrouw echter volledig en vond het niet nodig om haar intenties te bevragen. Er lag wel een andere vraag op zijn tong. 'Waarom heb je haar dan niet zelf omgelegd als je daar zo gefocust op bent?' vroeg hij uiteindelijk gefrustreerd me harde stem.

Sibel voelde hoe de frustratie begon op te bouwen en vermoeid wreef ze langs haar slapen. 'Liam, je hebt zelf net-' Ze ging echter niet verder. Ze had hem net tegen zijn mannen horen roepen om het hele kasteel op slot te gooien, maar tegelijkertijd had hij geen idee wat ze hier deed. Hoe was ze deze ruimte uit gekomen? En als ze hier inderdaad was, waarom had Liam niet uitgevonden waarom en hoe ze binnen was geraakt. 'Dit was jouw verantwoordelijkheid, Liam! Jij hebt haar getraind, jij hebt haar in de rangen van Galivar geholpen op te klimmen, je hebt met haar het bed gedeeld!' Sibel verraste zichzelf met haar plotse luide woorden. Ze verloor amper haar kalme houding en ze had Liam bovendien beloofd dat ze hem vergeven had voor zijn avonturen tijdens zijn zeereis. Hij was die jongere versie van hemzelf ontgroeid en ze kon hem niet steeds weer herinneren aan het verleden. Maar als dat verleden hen zo kwam treiteren- 'Ik heb het geprobeerd! Ik wilde het zelf niet doen, maar met de juiste sturing hoopte ik haar terug in de klauwen van Galivar te krijgen. Zijn brieven waren duidelijk genoeg:hij heeft ook een appeltje met haar te schillen. Het zou een hoop van onze problemen tenminste versimpeld hebben.'

Liam klemde zijn kaken op elkaar bij het horen zeggen van Sibel dat hij verantwoordelijk was voor Diane. Niet alleen door zijn training, maar ook door het feit dat hij het bed met haar had gedeeld. Hij had dat zijn vrouw nooit zo expliciet horen zeggen. Uit gene kon hij ook niets anders dan zwijgen. Maar als hij al verbaasd om de eerdere woorden, dan viel hij al bijna om door het vervolg van Sibels relaas. Met ingehouden adem nam hij plaats op zijn stoel en zette hij zijn vingers van zijn beide handen tegen elkaar in een poging om rustig te blijven. 'Dacht je niet dat als ze zou ontsnappen aan dat niet zo waterdichte plan van jou en Galivar dat ze rechtstreeks op ons af zou komen?' zei hij op stille toon, terwijl hij haar blik niet opving. Diane had dus toch gelijk: zijn vrouw had correspondentie gehad met Koning Galivar waar Liam niets van af had geweten. 'Het is in die zin een zege dat ze bij mij voor mijn neus stond. Als ze bij onze kinderen stond-' Geraakt keek hij haar aan. 'Waarom heb je dit niet met mij gedeeld? Ik had extra voorbereidingen kunnen treffen, maatregelen kunnen inzetten op de Zomereilanden of in elk geval de haven van Tyrosh, en nu- Verdomme, Sibel, mijn spionnen hebben manenlang nutteloos zitten zoeken naar Diane, terwijl jij wist dat ze op de Zomereilanden was!'

Sibel wist niet goed hoe ze van haar zorgen over haar zoons gezondheid in deze discussie terecht was gekomen met haar echtgenoot. Het Koninginneschap bleef haar op die manier altijd wel verrassen, maar ze was er nog altijd niet goed op voorbereid. Ze haatte het als ze niet voorbereid was op een situatie. 'Liam,' begon ze met gesloten ogen en scherpe toon. 'Of ik dit nou wel of niet gedaan zou hebben, die vrouw was toch wel op ons af gekomen. Ze heeft een of andere obsessie of met jou of met het spelen met vuur.' Toen ze Kain voor het eerst om hulp had gevraagd om een oogje in het zeil te houden op de Islaise vrouw had ze hem eerlijk gevraagd haar te vertellen of ze misschien als een jaloerse echtgenote klonk. Ze had er om kunnen lachen met Kain, maar nu voelde ze zich er heel anders over. Ze had enkel gedaan wat ze noodzakelijk achtte en als Liam dat niet in zag werd dat veroorzaakt door zijn eigen blindheid wat betrof zijn voormalige vriendin. 'Sommigen hebben manenlang spoorloos rond gezocht. Anderen wisten waar ze was en hielden dat in de gaten voor een tijd. Ze kwam het paleis niet uit, Liam. Geen enkele persoon had haar gezien of gesproken sinds haar terugkomst. Bovendien had ik in eerste instantie een goede bron: de Koningin heeft me er van verzekerd dat Diane op haar plaats was gezet.' Ze moest de vrouw snel een brief sturen om te vragen wat er gebeurd was. 'Sinds wanneer weet je dat ze weer terug in Tarth is?' vroeg Sibel nu op haar beurt met een vragende blik op haar partner gericht.

Liam luisterde verbijsterd vanuit zijn positie in zijn stoel naar de woorden van zijn vrouw. Hij kon de emotie op zijn gezicht niet verhullen. Was dit verraad? Of puur het achterhouden van informatie? Zijn onbegrensde loyaliteit aan zijn vrouw liet hem niet helder nadenken. Liams eerste reactie was dus om een conflict te vermijden door op te staan en weg te lopen. Wat had zijn functie naast Koning als leider van zijn spionnen nog zin als blijkbaar die spionnen van zijn vrouw kundiger waren? Of beter gezegd: waar had ze die spionnen überhaupt gevonden? Of lag de loyaliteit van zijn mannen en vrouwen nu plots bij zijn vrouw? En had Sibel hem als zo oppervlakkig in zijn relatie met Diane gezien dat ze hem niet had willen of durven vertellen over haar poging om Diane uit de weg te ruimen? 'Ik denk niet dat mijn aanwezigheid hier nog iets toevoegt,' zei Liam uiteindelijk maar. Hij wist dat zijn vrouw hem ervan zou beschuldigen dat hij weg liep van hun problemen, maar wat viel er nou nog te zeggen? Het was duidelijk dat hij had gefaald om Diane in de gaten te houden en zo nodig uit te schakelen, zelfs al had ze zo vaak voor zijn neus gestaan. 'Ik ga kijken of ze haar te pakken hebben kunnen krijgen, en zo niet, dan ga ik zelf wel achter haar aan.' Liam was ondertussen bezig om zijn mantel af te doen en een leren borstbeschermer om zijn torso te binden die zijn wachters al eerder binnen hadden gebracht. Vervolgens pakte hij zijn zwaard op dat leunde tegen de muur en bond deze aan zijn heup vast. Hij kon Sibels blik niet kruisen, bang voor de uitdrukking die ze zou dragen. 'Blijf vannacht niet op voor mij als ik er nog niet ben,' zei hij enkel, terwijl hij zijn mouwen opstroopten en armbeschermers om deed. 'En als de kinderen onrustig zijn, dan kunnen mijn ouders vast wel inspringen en oppassen.'