Het legerkamp - Centrum

Marcus gaf Hakeem een knik, maar zou zijn belofte niet al te nauw nemen. Hij moest dit helaas ook vaak genoeg tegen andere soldaten zeggen en zo vaak kwam het toch op knokken neer. Hoe vaak zag hij niet al grijs wordende mannen elkaar in de haren vliegen. Marcus had er zo een hekel aan om dat soort onzin op te breken. Wat Hakeem betreft had hij tenminste nog een verantwoordelijkheid als vader. Met een diepe frons keek hij naar zijn zoon en kneep stevig in zijn schouders. 'De Moeder en Goden bij elkaar, natuurlijk wel, Hakeem. Ik-' Hij liet één schouder los om met zijn hand over zijn gezicht te wrijven. 'Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je moeder wordt herinnerd. Maar ik ben oud, ik ga niet meer gewend raken aan een leven zonder haar. Ik sterf voor dat dat ooit kan gebeuren, maar jij- je hebt nog zoveel in het vooruitzicht.' Hij glimlachte zwak. 'Erin en Eileen zijn er nog en die zullen we echt nog vaak genoeg zien. En Esra- Hij is een slimme jongen en geniet gewoon liever dan dat hij zich te veel zorgen maakt.'

Het was voor het eerst na de dood van zijn moeder dat hij en zijn vader een dusdanig diep gesprek erover hadden. Of Hakeem had zijn vader afgewezen als hij het erover wou hebben of Marcus had er niet voor open gestaan. Ook met Esra was het erg lastig om het onderwerp te bespreken. 'Het spijt me dat ik daar aan getwijfeld heb,' zei hij uiteindelijk. 'Dat had ik nooit mogen doen. Ik had jou en Esra sowieso nooit mogen beoordelen op de manier waarop jullie er mee om gaan...' Hakeem was vooral in de eerste maanden erg hatelijk geweest. Elke opmerking viel zwaar bij hem. 'En ik- ik denk echt dat deze reis gaat helpen.' Hij hoopte dat hij zichzelf weer kon vinden en vooral dat hij weer een zekere zin van het leven kon vinden. Iets wat hij niet in het kamp kon vinden. Bij de woorden over Esra zweeg hij en voelde hij hoe er onterechte gedachten in zijn hoofd kwamen. Dat hij weinig verdriet had, omdat het niet zijn echte moeder was. Echter wist hij hoe oneerlijk dat was. 'Wanneer vertrekken we?'

Het was voor Marcus niet gemakkelijk geweest om de afgelopen twee lentes door te komen. Naevia kon zich al erg lang niet meer vrij bewegen en dat had haar gesteldheid er niet erg op verbeterd. Hij had gezien hoe moe ze was geweest en hoe ongelukkig ook. Hij kon haar niet helpen en zeker toen het slechter ging konden ze beiden de eindeloosheid van haar lijden voelen. Marcus gaf het niet graag toe, maar het was ook een opluchting geweest dat Naevia zich niet meer krampachtig vast hoefde te houden aan het beetje leven dat ze nog had. Dat was niets voor zijn vriendin om de volle honderd procent afhankelijk van andermans hulp te zijn. Triest keek hij zijn zoon aan en schudde zijn hoofd. 'Verontschuldig je niet. We waren allemaal erg geraakt door hoe het gebeurd is.' Zijn glimlach verscheen weer toen Hakeem verder ging over de reis. Hij klopte op zijn schouder en ging toen verder met het verzamelen van zijn documenten. 'Over enkele dagen. Ik laat het je meteen weten als het vast staat. We willen geen tijd verliezen.'

Hakeem knikte kort en kwam overeind, terwijl zijn gedachten meteen naar Erin schoten. Hij wist niet hoe hij haar het nieuws moest gaan vertellen en hij durfde al helemaal niet te voorspellen hoe ze erop zou reageren. Toen zijn vader even niets in zijn handen had, greep hij de kans en sloeg hij stevig zijn armen om hem heen. 'Ik ben blij dat je er nog bent,' zei hij enkel, terwijl hij even stevig in zijn schouder kneep en vervolgens los liet. 'En ik- Bedankt voor het vertrouwen. Dat ik aan de missie mee mag doen.' Vervolgens pakte hij ook weer zijn spullen bij elkaar en liep hij naar de uitgang toe van de tent. 'Ik ga het nieuws aan Erin vertellen. Wens me sterkte.' Hij glimlachte nog kort en verliet vervolgens de tent.

Marcus knikte met een pijnlijke glimlach bij de omhelzing van zijn zoon en de daarbij horende woorden. 'Ik ben ontzettend trots op je, Hakeem,' vertelde hij hem nog en glimlachte. 'Maak je geen zorgen, jongen, Erin is dol op je. Ze zal het je wel vergeven.' Dat had ze vanzelfsprekend van haar moeder geleerd. Kort keek hij Hakeem na en sloeg toen zijn mantel om om naar het kasteel te vertrekken. Hij kon niet anders dan zich ontzettend trots voelen dat zijn zoon nu op een reis zou gaan in opdracht van hem, de koning, van Silas en alle andere adel. Het duidde nog maar eens aan dat hij nu een volwassene was en niet meer het jongetje dat Marcus zich nog zo goed herinnerde. En het was niet alleen Hakeem die was opgegroeid, ook Esra zou snel genoeg keuzes gaan maken. Hij zou ook snel met hem gaan praten.