De marktplaats

Hakeem moest lachen en keek hem hoofdschuddend aan. 'Zelfs in de meest saaie plekken heb jij nog een goede tijd,' verzuchtte hij, waarna hij zijn schouders op haalde. 'Ach, het reizen maakt het natuurlijk wel moeilijk. Stel je krijgt hier een vriend of vriendin, dan moet je al bepalen of jij hier blijft of die persoon met jou mee gaat. Het makkelijkste is dus om gewoon iemand uit het kamp te kiezen, net als pap en mam,' grinnikte hij. Het kwam erg veel voor dat er relaties ontstonden binnenin het kamp, waarbij ze soms in het kamp bleven wonen en soms ook het kamp verlieten. Benieuwd keek hij om zich heen of hij zijn vader zag. 'Ik geloof dat de hele adel hier ongeveer staat. Het zou me niet verbazen als straks zelfs de koning nog langs komt. Misschien als we Nathan vinden dat we dan ook pap kunnen vinden?'

'Natuurlijk! Als het saai is, moet je het zelf leuk maken, toch?' Met Esra was het nooit saai, tenminste, dat vond hij zelf. Hij vond altijd wel iets om te doen. Vroeger toen hij klein was, had hij zichzelf ook altijd kunnen vermaken met de kleinste dingen. Er waren tijden dat hij niets had om mee te spelen, maar dan verzon hij zelf een spel met takjes en bladeren van de bomen, of besjes die aan de struiken hingen. 'We kunnen ook een leven buiten het kamp beginnen? Alleen omdat vader en moeder daar werkte en hun leven daar hadden, betekend niet dat wij dat ook hoeven te doen?' Misschien ging hij wel iets compleet anders doen dan iets in het kamp. Er was sowieso niets waar hij echt in uitblonk daarzo: hij hield niet van vechten. Hij had niets met koken, behalve als hij het eten op mocht eten, en bij de geur van bloed ging hij al bijna neer. 'Misschien wel, en anders lopen we hem vast wel tegen het lijf. Laten we nou eerst maar gewoon genieten, broertje!'

Erin was na Hakeem opgezocht te hebben bij haar vader langs gegaan en had hem flink bij willen praten, maar het was helaas niet zo lang als ze had gewild. Ze was altijd erg blij als ze haar vader weer kon zien, maar ze vond het soms moeilijk dat hij niet zoals haar moeder altijd tijd om te praten. Ze kon haar moeder altijd vinden, maar haar vader zat soms in besprekingen of hij dan was hij net zijn vertrekken uit gegaan en de Goden mochten weten waar in het kasteel ergens hij dan wel niet was. Erin had hem helaas dus ook niet mee kunnen vragen naar het feest, omdat hij weer aan het werk moest. Maar ze wist dat ze wel wat vrienden zou vinden en was zelf gegaan. Al snel had ze Esra en Hakeem gespot. Ze benaderde Esra van de achterkant en gebaarde Hakeem haar niet prijs te geven, opdat ze Esra kon verrassen. Ze sloeg haar armen lachend om hem heen. 'Wat voor goed advies over genieten gaf jij je broer?'

'Erin!' riep hij enthousiast toen hij de armen van het meisje om zich heen voelde en haar stem hoorde. 'Ik zei Hakeem hier net dat hij zich niet zo'n zorgen moest maken over of we pap zouden vinden en dat hij gewoon moest genieten van het feest, vind je ook niet?' lachte hij en omhelsde haar stevig. 'Ik heb je gemist.' zei hij, terwijl hij haar nogmaals omhelsde en haar vervolgens losliet. 'En gezien jij er bent, kunnen we helemaal losgaan.' grinnikte Esra, terwijl ze het plein waar het feest was naderde.

'Helemaal met je eens. Het heeft geen nut om je te laten leiden door je zorgen.' Erin lachte met Esra mee en hield hem genietend van het weerzien van haar vriend stevig vast. 'Ik jou ook. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik al zo lang mijn twee favoriete personen in de hele wereld niet heb gezien.' Ze glimlachte naar de twee broers en greep van beiden een arm toen ze verder naar het plein liepen. 'Dus gaat jullie vader hier ook zijn vanavond? Ik heb moeder moeten beloven dat ik hem allerlei boodschappen doorgeef van haar en ze heeft me een brief meegegeven die ik absoluut zelf aan hem moest geven en niet met jullie als tussenpersoon.' Ze herinnerde zich toen ook pas dat ze haar moeder nog een bericht moest sturen dat ze was aangekomen, maar besloot daar morgen pas weer aan te denken. 'Én ik heb trouwens uit betrouwbare bronnen gehoord dat we vanavond koninklijk bezoek krijgen,' vertelde ze samenzweerderig. Ze was Adrian in de gangen tegen gekomen toen ze bij haar vader langs ging en had van hem gehoord dat ze met hun moeder langs zouden komen. Ze vond het altijd leuk om hen te zien en ze wist ook dat het vrij speciaal was dat ze zo naar buiten mochten en een feest konden bezoeken.

'Hij zei van wel, geen idee of ie er ook werkelijk is.' merkte Esra op. Het gebeurde vaak dat er iets tussen kwam, waardoor hun vader er toch ineens niet was, of veel later verscheen dan gepland was. 'Wat is er mis met ons als tussenpersoon?' vroeg Esra quasi-beledigd en schudde zijn hoofd. 'Zeg maar tegen je moeder dat ik erg teleurgesteld ben dat ze ons niet vertrouwd.' Ze had echter alle reden om de brieven met voorzorg af te leveren, Esra kon niet ontkennen dat hij maar al te graag even een kijkje nam naar de inhoud van de brieven. 'Wauw, de koning komt vanavond? Dat is nou nog eens iets wat we werkelijk verbaast.' Normaal bleef de koning altijd veilig opgesloten in het paleis met zijn familie, terwijl de rest buiten lol aan het maken was. Hij moest er niet aan denken om zo'n leven te leiden.

Hakeem sloeg zijn armen over elkaar heen en keek tevreden toe hoe Erin en Esra elkaar omhelsden. In het kamp waren ze van jongs af aan al een drie-eenheid geweest. Het was dan ook erg moeilijk geweest om te moeten wennen aan de afwezigheid van hun moeder, Eileen én Erin. Hij gaf Erin zijn arm en liep zo met de twee naar het plein toe. 'Eileen zal vast een goede reden hebben,' wierp hij terug tegen zijn broer, waarna hij een zacht kneepje in Erins arm gaf. Vervolgens trok hij even kort zijn wenkbrauwen van verbazing op bij het horen van haar woorden. 'Dan zal de grootste groep wachters dus nog moeten komen,' mompelde hij, terwijl hij al zo her en der groepjes soldaten zag staan. Diegene van zijn vader zag hij genieten van de muziek, integenstelling tot de koninklijke soldaten, die alles in de gaten hielden met een streng gezicht. Vervolgens zag hij ook enkele zoons van de koning staan. 'Sinds wanneer komen zij zonder oppas buiten?' grinnikte hij zachtjes, waarna hij abrupt zijn mond sloot. Hij wist dat Erin erg gesteld op de broers was.

'Ik weet wel zeker dat ze een goede reden heeft,' lachte Erin. 'Reken er maar op dat jullie pas een week later er aan denken om de brief aan jullie vader te geven of hem kwijt raken of het gewoon helemaal compleet vergeten!' Plagend lachte ze naar Hakeem en Esra. Ze was plots wat somberder bij de gedachte aan de zoons van Henry en Willa en hoe ze zo vaak binnen het paleis werden gehouden. Ze herinnerde zich het wel hoe speciaal het was als ze door Willa mee werden genomen de bossen in. Voor haar was het niet meer dan normaal, maar de jongens gingen altijd uit hun bol en daar had ze als meisje ook altijd erg van genoten. 'Ik ga weer eens veel te veel potentiële danspartners hebben vanavond,' verzuchtte Erin giechelend. 'Jullie twee, de vier broers en wie weet wie er nog meer rond loopt!' Verrukt keek ze naar alle dansende mensen. Ze deed maar al te graag mee en de muziek was er ook uitstekend voor.

NEW

Nadine zat op een muurtje en keek over de hele markt heen. Ondanks alles wat er in het kasteel gebeurd was enkele dagen geleden, ging het leven hier gewoon door. Mensen waren bezig om hun goederen te verkopen en er zo'n hoogst mogelijke prijs voor te krijgen. Ze zat al een tijdje te observeren en soms moest ze lachen om wat ze zag. Een "bedelaar" zat op één van de traptreden die naar de markt toe leidde en kreeg af en toe wat geld of iets te eten toegestopt van iemand. Na een tijdje was hij opgestaan en liep hij moeizaam weg, maar toen hij buiten het zicht van de markt was, liep hij verder alsof er niets aan de hand was. Hij overhandigde het geld wat hij had ontvangen aan iemand, liep weer terug en toen hij weer in het zicht kwam, kwamen de wandelstok en het moeizame loopje weer terug. Het was overduidelijk een fraudeur, maar Nadine kon er wel om lachen dat mensen er zo hard intrapte. Ze had rond het middaguur hier met Levi afgesproken, dus ze hoopte dat hij zo zou komen: ze barstte van de honger en ze kon niet wachten tot ze lekkere zoete broodjes kon kopen bij de kraam die verderop stond.

Levi haastte zich door de menigte heen die rustig langs de kraampjes liepen. Hij was verwikkeld geraakt in een spel met Esra - iets met een bal en paaltjes - en was daardoor de tijd vergeten. Nadine en hij hadden afgesproken om samen op de laatste dag voor hun vertrek nog door de stad te lopen en laatste inkopen te doen. Van verre zag hij haar op een muurtje zitten en met een brede glimlach liep hij naar haar toe. Ze was niet moeilijk te missen met haar mooie lange haren en doordringende blik. 'Waar sta jij om te lachen?' vroeg Levi met een grijns, terwijl hij zijn handen onder haar armen stopte en haar zo van het muurtje tilde. Hij haakte zijn arm in de hare en nam haar zo de markt op. 'Oké, dus help me even, voor wie gaan we allemaal iets kopen? Jij wou iets kopen voor Iwan, niet waar? En ik iets voor Marcus en de jongens. Oh, en ik zat nog te denken om Zyanya bloemen te geven voor de gastvrijheid. Vergeet ik iemand?' Sowieso zou hij ook bloembollen voor zijn moeder kopen, maar dat was vanzelfsprekend. 'Oh, wacht, ik vergeet de belangrijkste!' lachte hij. Hij wilde ook iets voor zijn broer kopen. Het was een traditie om hem elke keer dat ze gescheiden waren iets te kopen als herinnering.

Ze zag Levi al aan komen lopen en glimlachte nog breder toen ze hem zag. 'Die bedelaar daar is een oplichter, maar niemand lijkt het door te hebben en ze geven hem massaal geld en eten.' lachte ze en liet zich van het muurtje aftillen. Nadat ze haar arm in die van hem had gehaakt, liepen ze richting de markt. 'Ik ben al dagen lang naar iets op zoek voor Iwan, maar ik heb geen idee wat ik moet kopen!' Nadat hij haar de prachtige ketting had gegeven, wilde ze net zo iets moois teruggeven, maar niets leek mooi of goed genoeg te zijn. 'Oh en ik wil nog iets voor Muriel kopen, ik ben gisteren met haar en Naya in de tuinen geweest en ze is zo ongelofelijk schattig, echt ze heeft mijn hart veroverd.' lachte Nadine en liep langs allerlei kraampjes. 'En eten, ik barst echt van de honger en ik heb zo ongelofelijk veel zin in zoete broodjes.' giechelde ze. 'En verder zou ik het niet weten, misschien nog iets voor vader en moeder als we iets tegenkomen.'

'Een cadeau voor Iwan? Eens denken...' Hij keek om zich heen naar de kraampjes en liep soms dichterbij om de producten beter te bekijken. Hij kende zijn zuster erg goed en wist dat ze naar het perfecte cadeau zocht. Levi was daar veel simpeler in en zocht juist naar kleine, persoonlijke geschenken. 'Kan je niet iets zelf maken en dat aan hem geven? Misschien kan Brayden helpen en kunnen jullie een tekening van iets maken? Wellicht van ons huis en het landschap eromheen? Een portret van jou?' grinnikte hij, waarna hij zacht in haar zij porde. Hij stopte bij een kraampje met kleine instrumenten en pakte een houten bol op, waarin iets van zand of graan zat. Als je het schudde, dan hoorde je de stof schuren over het hout heen. Het kindje zou het vast prachtig vinden. 'Is dit niet iets voor Muriel?' vroeg hij benieuwd, waarna hij over zijn eigen buik heen wreef. 'Je weet dat ik tegen zoete broodjes nooit nee zeg. Heb jij een kraam gezien?'

'Ja, maar wat moet ik dan maken?!' Het was een gedachte die Nadine zelf ook had gehad, maar ze had geen idee wat ze moest maken voor Iwan. Bij de suggestie van Levi gaf ze hem een por terug in zijn zij. 'Oh, kom op Levi, wie wil er nou een portret van mijn in zijn huis hebben hangen?' vroeg ze, terwijl ze met haar ogen rolde en achter Levi aanliep naar de kraam. 'Denk je niet dat Sibel en Naya gillend gek worden als Muriel de hele dag hiermee zit te schudden?' vroeg ze met een grijns, terwijl ze de bol overnam. Het was wel een leuk cadeau, en weer eens wat anders dan houten poppetjes en figuurtjes, waarvan ieder kind er wel honderden had liggen. 'Maar misschien heb je gelijk.' Ze haalde wat munten uit haar buideltje en betaalde de vrouw achter de kraam. 'Ja, een eindje verderop is een kraam.' vertelde Nadine, terwijl ze naar de kant wees waar ze bij haar eerdere observaties de bakkerskraam had gezien.

'Iwan wil een portret van jou in zijn kamer hangen,' plaagde Levi zijn zuster, terwijl hij haar mee nam naar de kraam met warme broodjes. Levi had nooit zo'n goede vriendschap gehad met iemand als Nadine had met Iwan. Brayden was al sinds dat hij klein was zijn beste vriend en veel meer vrienden had hij nooit nodig gehad. Daarbij had hij ook zijn andere broer en zijn twee zusters, dus speelmaatjes kwam hij nooit tekort. Daarbij kon hij het ook goed vinden met Hakeem en Esra. Bij de kraam haalde hij wat geld tevoorschijn en kocht daar mee vier broodjes. Hij nam plaats op een bakje naast de kraam en overhandigde Nadine haar deel van het eten. 'Heb je al gehoord dat Flynn mee gaat met het team dat achter de rovers aan gaat?' vroeg hij met volle mond. Hij had Flynn deze ochtend gesproken in het legerkamp en hij had toen het nieuws verteld.

Nadine gaf hem een duw bij zijn woorden. 'Je weet dat het helemaal niet zo is tussen ons! We zijn gewoon vrienden.' Iwan zag niets in haar, in ieder geval, niets dat verder ging als vriendschap. De rest van de weg naar de kraam zweeg ze en hoopte ze vurig dat ze ergens bij een kraampje iets zag liggen voor Iwan, maar helaas. Met twee zoete broodjes in haar hand nam ze plaats en knikte. 'Mam had het me verteld.' zei ze, waarna ze een stukje van het brood afscheurde en in haar mond stopte. 'Heb je nooit geleerd dat je niet mag praten met volle mond?' grapte ze, toen ze haar mond leeg had en nam vervolgens nog een hap.

Levi moest lachen en haalde zijn schouders op. 'Ik bedoelde het niet romantisch,' verdedigde hij zichzelf. 'Het is toch ook niet gek voor vrienden om portretten van elkaar te hebben? Bij de Goden, ik zie de koning zo weinig dat ik over paar weken al niet meer weet hoe hij er precies uit ziet.' Met een gelukzalige blik at hij van zijn broodje en keek Nadine zijdelings aan om haar reactie te peilen. Aan de ene kant was hij erg trots op zijn broer dat hij het voor elkaar had gekregen om mee te mogen doen aan de missie, maar aan de andere kant was hij ook bezorgd. Misschien onderschatte iedereen de rovers. 'En wat vind je ervan?' vroeg hij uiteindelijk maar, toen Nadine geen emotie erover liet zien. Hij vond het heel wat dat zijn broer het durfde om zo'n reis te ondernemen. 'En denk je dat pap het geregeld heeft? Dat Flynn mee mag?' Het was een gemene gedachte, maar hij vond het typisch voor zijn vader. Vooral nu hij de laatste tijd zo op Marcus zat te zeuren.

'Ik wil niet dat iemand een portret van mij in zijn kamer heeft hangen, zelfs Iwan niet.' zei ze uiteindelijk, waarna ze nog een hap van het broodje nam. Ze wilde niet iets afgezaagds geven, misschien als hij mee kwam naar het Noorden kon ze daar iets voor hem kopen, maar als hij niet mee mocht van zijn vader zou ze snel iets moeten verzinnen. 'Ik heb aan Iwan voorgesteld om mee te komen naar de boerderij, hij vindt het vast prachtig met de paarden enzo.' vertelde Nadine en keek Levi aan. 'Als zijn vader hem laat gaan tenminste.' Ze snapte nog steeds niet waarom hij altijd maar in het kasteel werd gehouden, hij was een volwassen man! 'Ik weet dat Flynn het zelf heel graag wilde, dus ik ben blij voor hem dat hij mag gaan.' Natuurlijk moest hij wel voorzichtig zijn en alles reëel blijven zien: hij was soms wel iets té zeker van zijn zaak. 'Het zou me niets verbazen als pap met Marcus heeft gepraat over Flynn's bijdrage, maar ik denk dat Marcus als nog de laatste beslissing had.'

Levi trok verbaasd een wenkbrauw op en schudde met een trieste blik zijn hoofd. 'Nadine, ik- Verheug je er alsjeblieft niet teveel op, oké? Je weet hoe Henry is en hoe ze al jaren binnen Evenfall gehouden worden. Ik zie hem niet zomaar die strikte handhaving opzeggen.' Hij vond het erg triest voor de mannen dat ze zo behandeld worden door hun vader, maar er was zelf niets aan te doen. Wellicht dat zijn vader nog eens met hem kon praten, maar hij wist dat die relatie niet meer optimaal was. Niet meer zoals vroeger. 'Maar ik zou het natuurlijk hartstikke leuk vinden als hij ook komt,' zei hij er nog snel achteraan. 'En ik zal voor jullie duimen.' Hij at zijn warme broodje op en veegde zijn handen af aan zijn broek. Hij was ervan verzekerd dat erg veel mensen niet door hadden waar Flynn zich in stortte, net zoals Nadine. Hij kon dan ook niet geloven dat zijn vader met Marcus had gesproken en zo probeerde Flynn in het team te brengen.

Nadine keek hem aan en plukte wat aan haar broodje. 'Hij is achtentwintig lentes jong... Henry moet hem toch ooit laten gaan?' Ze konden hem niet eeuwig binnenhouden. 'Daarbij weet ik zeker dat Willa wel een manier vindt om Henry over te houden en- nou ja, wat kan er nou gebeuren? Het is niet dat hij naar vreemden gaat.' Ze hoopte gewoon dat Henry zou instemmen, al was het maar voor een korte periode. Het zou Iwan ook vast goed doen om eens buiten Evenfall te komen en niet alleen voor bezoekjes aan andere paleizen. Ze snapte nog steeds niet waarom alle jongens zo gehoorzaam waren richting hun vader. Hij was natuurlijk wel de koning, dat snapte ze, maar dat betekende toch niet dat ze hun eigen leven niet mogen leiden? 'Hier wil jij nog? Ik heb geen honger meer.' Ze had nog een half broodje over, maar kreeg het echt niet meer weggewerkt. Ze was nooit echt een grote eter geweest. 'Dus, heb jij nog wat gedaan de afgelopen dagen? Leuke mensen ontmoet?'

'Ik weet niet wat er in het hoofd van Henry af speelt, Nadine,' verzuchtte hij. Hij wist wel dat zijn ouders hem vaak hadden aangespoord om de kinderen losser te behandelen, maar tot op heden had Henry er nog niet naar geluisterd. Hongerig nam hij haar broodje over en at het vluchtig op, voordat het zou afkoelen. 'Maar je hebt gelijk, Iwan gaat niet naar vreemden toe, dus wie weet vindt Henry het wel goed. Al denk ik dat je Gus dan ook moet uitnodigen, die twee zijn onafscheidelijk.' Levi grinnikte zacht en met een trieste ondertoon. Hij mocht de zoons van Henry en Willa erg goed en hij vond het dan ook erg dat ze zo strak gehouden werden. Zo zouden ze nooit eens mee maken hoe het voelde om écht te leven. 'Oh, ik heb niet zoveel spannends gedaan. Ik heb wat mensen in het legerkamp ontmoet, maar verder eigenlijk niet.' Levi was meer van de kat uit de boom kijken. Hij mengde zich nooit erg in de menigte. 'Ik heb me vooral bezig gehouden met de paarden. Ze worden nerveus van de andere beesten in de stallen.'

'Ach, Gus redt zich vast wel in zijn eentje, maar als hij mee wilt komen is hij natuurlijk van harte welkom.' Ze kon goed opschieten met alle jongens van Willa en Henry, maar van kleins af aan was ze al erg close geweest met Iwan. 'Bij de goden, ik moet nog steeds iets voor hem kopen.' bedacht ze zich opeens weer en zuchtte diep. 'De paarden zijn vast erg blij dat je zoveel tijd aan ze besteedt.' Zelf hield ze ook ontzettend van paarden, maar eigenlijk hield ze van alle dieren. Vroeger probeerde ze de kippen in het hok altijd te knuffelen, maar daar had ze al snel van geleerd. Ze was al helemaal dol op de honden die ze hadden, maar die waren natuurlijk nog in het Noorden op de boerderij. 'Misschien heb je wel gelijk en moet ik gewoon iets persoonlijks maken of geven.'

Levi trok zijn zuster weer overeind en liep met haar langs de kraampjes. 'We kunnen vast wel wat vinden. Eens denken... Waarom geef je hem niet iets als voorbereiding op zijn verblijf bij ons?' vroeg hij opeens bedachtzaam. 'Hij heeft sowieso goede rijkleding nodig. En nee, dan bedoel ik niet zijn dure rijkleding die hij al heeft. Gewoon spullen die vies mogen worden. Laarzen voor in de modder. Iets op zijn hoofd voor tegen de zon.' Hij liep naar een kraam toe en zette een gek hoofddeksel op zijn hoofd, waarna hij een gekke bek trok. 'En dan hebben wij weer een reden om te lachen. Twee vliegen in één klap. Perfect!' Grinnikend deed hij het hoofddeksel weer af, maar bleef wel bij de kraam staan. 'Vind je dat geen leuke ideeën? Hij is totaal niet voorbereid op het leven op een simpele boerderij. Jij kan hem alvast helpen om zich voor te bereiden.'

'Als hij mag komen wel ja.' Maar dat was nogal een grote gok. Met een diepe zucht liet ze haar hoofd tegen Levi's schouder aan vallen. 'Ik ga er nog wel over nadenken.' besloot ze uiteindelijk en keek hem aan. Ze wilde het perfecte cadeau, iets dat hij zou koesteren. Niet iets cliché's, maar iets speciaals- maar ook weer niet té. Nadine liep verder naar het volgende kraampje en glimlachte bij het zien van de bloemen. Ze kocht een paar prachtige rode bloemen en stopte ze vervolgens tussen de haarband die ze in had. Als klein meisje had ze ook altijd bloemen in haar haar gedragen, die ze zelf had geplukt uit de tuin. Dit gaf haar weer hetzelfde gevoel als vroeger. 'Hier ook één voor jou,' grapte ze, terwijl ze een bloem achter zijn oor stopte en zacht begon te lachen. 'Het staat je beeldig!'

Levi moest lachen toen ze tegen hem aan leunde en geruststellend klopte hij op haar rug. 'Ik weet zeker dat hij je net zo aardig zal vinden zonder cadeau als met cadeau,' glimlachte hij, waarna hij met haar mee liep naar de volgende kraampjes. Levi zal al snel in haar handen één bloem overblijven en hij kon al bijna voorspellen waar die zou eindigen. 'Wel mijn kleur, niet waar?' grinnikte hij, waarna hij de bloem liet zitten en haar verder mee nam. Toen ze langs alle kraampjes waren gelopen en niets hadden kunnen vinden, richtte hij zich met een zucht naar haar toe. 'Kan je niet iets van jezelf geven? Als herinnering? Geef bijvoorbeeld deze haarband met die bloemen erin gevlochten. Dat zou hem vast mooi staan,' lachte hij, waarna hij haar toch serieus aan keek. 'Maar ik meen het wel, geef gewoon iets van jezelf als belofte dat je iets typisch Noordelijks aan hem zal geven. Het is niet leuk om iets uit het Zuiden aan hem te geven, terwijl jullie beiden niet verbonden zijn aan deze plaats.'

'Precies jou kleur!' lachte Nadine en keek hem aan bij zijn woorden. 'Ja, nee ik denk ook echt dat ie heel blij is met een haarband.' lachte ze en schudde haar hoofd. 'Je hebt weer eens gelijk.' mompelde ze vervolgens en knikte. 'Ik ga wel kijken of ik iets kan vinden.' Ze liet haar vingers over de ketting glijden die ze om had en begon onbewust te glimlachen. Iedere keer als ze voor de spiegel stond, viel haar blik weer op de ketting en kon ze niets anders doen dan ernaar te blijven kijken. 'Maar goed, voor wie wilde jij allemaal iets kopen? Zullen we anders samen iets voor Zyanya en Silas kopen?' stelde ze voor en keek ondertussen de kraampjes rond om te kijken of ze iets zag.