De marktplaats

-

Brayden liep met zijn handen in zijn zakken over de marktplaats heen. Hij was nooit een fan geweest van de drukte van het paleis en ontvluchtte deze dan ook zo vaak als hij kon. Dit keer was hij er samen met Levi op uit getrokken om een rondje door de stad te maken. Hij vond de markt altijd fijn om rond te lopen. Er hingen heerlijke geuren van alle verse kruiden en etenswaren die er werden verkocht en er was altijd wat te beleven. 'Heb je al wat meer gehoord van vader over de roversbende die ze op het spoor waren?' vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij af en toe een blik wierp op één van de kraampjes waar ze langsliepen. Sinds ze vertrokken waren uit het Noorden, was dat iets waar hij constant over na had gedacht. Brayden vond het geen fijn idee om de boerderij zo achter te laten, maar aan de andere kant kon hij zich ook niet laten leiden door wat er misschien kon gebeuren als ze weg waren.

Levi stopte bijna bij elke kraam om aan de kruiden te ruiken en de prijzen te bekijken. Hij wist dat Leona het leuk vond om te experimenteren met eten, dus wilde hij speciaal voor haar wat lekkere kruiden kopen. Daarbij vond hij het zelf ook altijd leuk om nieuwe gewassen te verbouwen in hun tuin en zocht hij dus ook zaden van onbekende groenten en fruit. Verrast keek hij over zijn schouder naar zijn broer en schudde hij zijn hoofd. 'Eigenlijk wat iedereen weet: ze vielen eerst enkel reizigers aan en richten zich nu ook op dorpen.' Hij zag de twijfeling op Braydens gezicht en legde geruststellend zijn hand op zijn schouder. 'Maak je geen zorgen. Het laatste wat ik heb gehoord, is dat ze in het Zuiden zitten. Ik geloof dat Marcus er al een groep op af heeft gestuurd.' Bij het kraampje dat ze stonden rekende hij enkele kruiden af en stopte deze zorgvuldig weg in zijn juten zak. 'Kom, dan gaan we iets doen wat jij leuk vind. Wil je nog iets kopen voor dat meisje in ons dorp? Ik zie haar altijd naar je kijken,' grinnikte hij.

Levi was altijd een stuk optimistischer geweest dan Brayden en ook nu merkte hij weer dat hij veel te pessimistisch nadacht over alles. 'Ik dacht misschien heb jij wel wat meer gehoord.' Zelf kwam hij niet vaak in het legerkamp, soms om te kijken hoe alles ging of als hij met zijn vader of moeder meeging om iets op te halen om af te leveren, maar het liefste bleef hij bij de boerderij of het dorp. Het Zuiden was lag ver van het Noorden verwijderd, dus als dat het geval was, hoefde hij zich geen zorgen te maken. Daarbij was een deel van het leger achter gebleven in het Noorden en hadden ze ook de taak op zich genomen om de boerderij draaiende te houden. Bij de volgende woorden van Levi rolde Brayden met zijn ogen en gaf hij hem een zachte duw. 'Ik heb je al zo vaak gezegd dat ik niets in haar zie-' zei hij en moest lachen. 'En zij ook niets in mij, geloof mij nou maar.'

'Vader laat er nauwelijks iets over los. Het lijkt erg gevoelig te liggen bij hem en Marcus,' zei Levi schouderophalend. Hij was niet het type die mensen afluisterde of via via informatie wilde krijgen. Dat kon hij beter aan Robyn en Flynn over laten. Bij de laatste woorden van Brayden rolde hij zijn ogen en gaf hij hem lachend een duw terug. 'Je bent gewoon blind, Brayden,' grinnikte hij. Hij zag vaak genoeg hoe de vrouwen naar Brayden keken, en ook naar Flynn. Zelf kreeg hij veel minder aandacht en eigenlijk vond hij dat ook wel fijn. Hij was helemaal niet bezig met relaties. Gelukkig pushte hun ouders hun daar ook totaal niet in. Hij had boeken gelezen over eerdere generaties en daar gebeurden uithuwelijkingen nog vaak. 'Anders gaan we naar de paarden kijken?' stelde hij voor. 'Misschien dat we er zelfs wel eentje kunnen kopen? De minste paarden zijn later meestal altijd het meeste waard.'

'Ze zullen er wel hun redenen voor hebben.' merkte hij op en schudde zijn hoofd. 'Ik ben niet blind, ik ben reëel.' verbeterde hij zijn broer en begon te lachen. 'Dat iemand naar je kijkt betekend niet direct dat diegene je ook leuk vindt.' Brayden's laatste relatie was een flop geweest. Het meisje had gedacht dat ze door zijn naam wel in wat meer rijkdom kon leven, maar helaas- hij was en bleef een simpele jongen die op een boerderij woonde en net zo hard werkte als de rest. Er was niets glamoureus aan zijn leven en daar was ze snel genoeg achter gekomen. Het erge was nog dat hij haar wel degelijk leuk vond en toen hij hoorde waarom ze in eerste instantie een relatie met hem aan was gegaan, was hij nogal uit het veld geslagen geweest. Sindsdien had hij die stap niet meer durven zetten. 'Een paard? Denk je dat moeder blij wordt als we met nog een paard thuiskomen?' lachte hij, maar liep desalniettemin richting de paarden die verderop stonden. 'Ach, een extra paard kan eigenlijk nooit kwaad.' zei hij uiteindelijk en keek naar het aanbod.

Levi besloot om er maar niet verder op in te gaan. Na het hele incident met dat meisje was dit een erg gevoelig onderwerp voor Brayden. 'Hoe was het laatst trouwens in het legerkamp?' vroeg hij benieuwd. Zelf ging hij nauwelijks mee naar het kamp. Hij had er niets te zoeken en hij voelde zich erg ongemakkelijk tussen al die soldaten in. Daarbij was hij erg onder de indruk door de legerleider en tevens de beste vriend van hun vader. Hij wist niet goed hoe hij in zijn bijzijn moest handelen en doen. 'Tuurlijk vindt moeder dat goed! Ze is gek op paarden, dat weten we allebei,' glimlachte hij. Zijn moeder was de grootste liefhebber van de paarden. Toen ze eenmaal bij de stallen aan kwamen, keek Levi benieuwd naar de paarden en streelde hij ze voorzichtig over hun snuit heen.

Brayden moest lachen. 'Dat is waar.' gaf hij toe en bleef bij een grijs paard staan. Het was niet het mooiste dier wat er te koop was, maar ze zag er gezond uit. Haar hoeven waren goed bijgeslepen, haar gebit zag er goed uit en ze wat niet te mager. Dat waren de dingen waar Brayden altijd oplette als hij naar de markt ging om te kijken voor nieuwe paarden. 'Wat dacht je van deze?' riep hij naar Levi die aan de andere kant stond en aaide het beest enkele keren over haar bles heen. 'Ze ziet er gezond uit, vind je niet?'

Levi liep naar zijn broer toe en bekeek het paard keurend. Het zag er erg gezond uit. 'Misschien moeten we het paard maar gewoon mee nemen?' stelde Levi voor. 'Ze kunnen hier niet al te veel voor vragen en we hebben nog wat reispaarden nodig. Ik vind het altijd zo zielig dat we dezelfde paarden moeten gebruiken voor het reizen, vooral als we zo snel achter elkaar weer verder reizen.' Hij aaide het paard ook over haar manen heen en keek Levi vervolgens bedachtzaam aan. 'Als je hier zo loopt... heb je dan nooit eens het gevoel dat je wil reizen? Dat je meer wil zien dat enkel het Noorden en de boerderij?' vroeg hij benieuwd. Zelf had hij nooit dat gevoel gehad, maar hij hoorde Robyn steeds vaker praten over weggaan van de boerderij. Hij was benieuwd of Brayden dat gevoel ook had.

Bij de woorden van Levi haalde Brayden zijn schouders op. 'Nee, niet echt. Ik heb daar alles wat ik nodig heb. Mijn familie, een thuis-' Hij had geen reden om een andere plek op te zoeken waar hij alles wat ze in het Noorden hadden weer opnieuw zou moeten opbouwen. Die behoefte had hij nooit gehad. 'Hoezo, jij wel dan?' vroeg hij nieuwsgierig en liep ondertussen naar de oude man toe die de paarden verkocht. Na kort te onderhandelen, overhandigde hij de afgesproken prijs en maakte de man het paard los voor hem. 'Bedankt.' zei hij nog, voordat hij het touw vastpakte en het paard, dat onrustig aan het drentelen was, probeerde gerust te stellen.

Levi haalde zijn schouders op en liep met hem mee naar de oude paardenverkoper toe. 'Nee, gewoon, Robyn en Flynn praten er zo vaak over. Ik dacht dat jij misschien ook wel hetzelfde erover dacht.' Hij legde zijn hand op de neus van het paard en suste hem geruststellende woorden toe. Brayden en hij hadden al van jongs af aan de verantwoordelijkheid gehad over de paarden. Ze gaven ze elke dag nieuw voer en water, borstelden hun vacht en bereden ze vaak genoeg. Daarbij hadden de paarden ook een heel goed leven bij de Barnes familie. 'En soms dan hoor ik weleens de verhalen uit het leger en dan denk ik... Is het raar dat ik het prima vind om gewoon bij de boerderij te blijven? En niet op reis wil? De laatste tijd wil iedereen weggaan van huis, ook in ons dorp.'

'Robyn en Flynn hebben altijd de wildste plannen.' merkte Brayden op en liep rustig verder. Soms vroeg hij zich af of ze wel familie waren. Hij was zo anders dan Flynn en Robyn. Ze wilde allebei hun eigen plannen trekken, weg van huis, terwijl Brayden het allemaal wel prima vond zo. Er was niets mis met hun ideeën en natuurlijk hield hij van ze, hij wilde enkel dat ze goed nadachten over hun keuzes en plannen voordat ze zoiets drastisch zouden beslissen. 'Natuurlijk is dat niet raar, we hebben het prima, waarom zou je dat niet willen behouden?' Hij vond het niet raar dat mensen ervoor kozen om hun hele leven lang op dezelfde plek door te brengen. Voor sommige was het nooit genoeg en anderen hadden niet veel meer dan dit nodig.

'Je hebt gelijk,' zei hij uiteindelijk, waarna hij mee liep met Brayden en het paard. Hij was altijd de vredesbewaker, dus wou hij ook niet tegen de woorden van Brayden in gaan. Het zou een onnodige discussie worden en daar had hij geen zin in. 'Laten we anders het paard naar de stallen brengen waar de anderen ook staan? Dan kunnen ze alvast kennis maken. Misschien is moeder daar ook wel, dan is ze meteen ervan op de hoogte.' Dan kon hij meteen zijn geschenken aan haar geven. Hij vond het leuk om zo nu en dan zijn ouders ergens op te verrassen. Nog steeds was hij ze eeuwig dankbaar dat ze hem in huis hadden genomen. 'Laten we maar gaan!'

[end]

[new]
Na het gesprek met Erin en Hester was Hakeem ook daadwerkelijk naar het feest gegaan. In het kamp had hij zijn vader niet meer kunnen vinden en ook van Esra wist hij dat hij naar het feest was gegaan. Hij was nu dan ook op zoek naar zijn jongere broer. Hij gokte dat hij de meeste kans zou hebben bij de markt, dus besloot hij daar te starten. Nadat hij een tijdje had gelopen en enkele kraampjes had bekeken, zag hij plotseling zijn broer staan. Met een kleine glimlach liep hij op hem af en sloeg hij zijn arm om zijn nek heen. 'Al iets gekocht?'

Toen Esra een arm om zich heen voelde en hij de stem van zijn broer hoorde, draaide hij zich om met een halve appel nog in zijn mond. 'Ewn Affel.' zei hij met volle mond en grijnsde kort. Toen hij het laatste stuk door had geslikt omhelsde hij zijn broer kort. 'Toch maar besloten om te komen? Wat heb je al die tijd überhaupt gedaan? Je hebt echt wat gemist man, er was een vuurspuwer op het plein!' begon hij te ratelen en stopte uiteindelijk lachend met praten. 'Oh, trouwens, ik hoorde van Naya en Sibel dat er vanavond een troubadour komt. Misschien kunnen we er met wat mensen naar toegaan?' opperde hij en keek zijn broer afwachtend aan.

Ondanks alles moest Hakeem toch lachen toen hij zijn broer met een appel in zijn mond zag staan. Hij beantwoordde de omhelzing en klopte broederlijk op zijn rug. 'Erin kwam naar het kamp toe,' vertelde hij enthousiast. 'Ze is vanuit het Noorden hierheen gereisd. Eileen moest daar blijven, omdat ze op de herberg moest letten, maar Erin is er dus wel!' Met een glimlach bekeek hij zijn broer en uiteindelijk knikte hij met rollende ogen. 'Ik ga wel mee... maar alleen omdat ik meer tijd met je wil door brengen! Ik hoop dat deze beter kan zingen dan onze eigen zanger van het kamp.' Hij begon langs de kraampjes met zijn broer te lopen, terwijl hij afwezig om zich heen keek. Hij twijfelde of hij het er met zijn broer over moest hebben dat hij Hester had gesproken. 'Weet jij trouwens waar pap is? Loopt hij hier ook ergens rond?'

'Is Erin alleen gekomen?' vroeg hij verbaast, maar glimlachte toch. Hij kon niet wachten om haar weer te zien. Hij miste haar aanwezigheid in het kamp echt. De laatste tijd was alles zo... somber. 'Je gaat alleen mee omdat je de meest geweldige en fantastische broer hebt in het hele universum.' grapte Esra en gaf hem een plagend duwtje terwijl hij verder liep. 'Iedereen is beter dan de zanger die bij ons rondloopt. Volgens mij is hij geen eens een zanger.' merkte hij op en herinnerde zichzelf eraan dat hij dat maar eens moet gaan navragen. 'Ik heb hem nog niet gezien, maar het zou me niets verbazen. Hoewel- volgens mij zei hij gisteren dat hij meerdere afspraken had in het kasteel, geen idee waarover.' Af en toe ving hij wat op als hij door het kamp heen liep, maar hij hield zich er niet al teveel mee bezig. Zeker niet als hij zijn tijd kon spenderen op feesten als deze.

'Ja, ze is alleen gereisd,' legde hij uit, 'maar verblijft hoogstwaarschijnlijk bij haar vader. Misschien dat ze ook wel zin heeft om vanavond mee te gaan naar de troubadour?' Hakeem moest zacht lachen door de duw en liep achter hem aan. Het offerfeest werd druk bezocht en hij moest dan ook moeite doen om zich door de mensenmassa heen te wurmen. 'Ik heb trouwens met de nieuwe dokter gesproken,' begon hij uiteindelijk. Het zat hem toch niet lekker en hij wilde er met zijn broer over praten. 'Je weet wel, die vrouw die Mams plek over neemt. En, ehm, ze klonk wel aardig?' Hij sloeg ongemakkelijk zijn armen over elkaar heen en keek om zich heen. Zijn moeder had dit feest prachtig gevonden. 'Misschien moeten we ook pap vragen of hij met ons mee wil. Ik vind het maar niets dat hij constant bezig is met zaken. Nu is er eindelijk feest en dan bedelft hij zich onder het werk.'

Esra keek op bij de woorden van zijn broer. Het verbaasde hem dat hij met haar had gesproken, maar hij was blij dat zijn broer het had gedaan. 'Mooi dat ze aardig klinkt. Ik had al van anderen gehoord dat ze haar werk erg goed deed.' vertelde hij. Ze was nog niet lang in het kamp, maar er waren iedere dag wel soldaten die één of andere verwonding had. 'Misschien moet ik me ook maar eens aan haar voorstellen als ik haar zie. Hoe heette ze ook alweer?' Namen waren dingen waar hij slecht in bleef, het maakte niet uit hoe vaak hij ze hoorde, hij vergat er altijd wel een paar. 'Hij heeft vanavond vast wel tijd om met ons mee te gaan en anders geven we hem gewoon geen andere keus.' grinnikte hij. 'En natuurlijk gaat Erin met ons mee!'

Ondanks dat hij de woorden van Erin erg serieus had genomen dat hij Hester niet moest veroordelen, puur omdat ze de positie van zijn moeder over nam, kon hij de negatieve gedachten in zijn hoofd niet uit bannen. Dat Esra haar zo prees, deed hem diep van binnen dus ook pijn. Het was niet dat hij iets persoonlijk tegen Hester had, hij wilde gewoon horen van zijn broer dat hij er ook moeite mee had dat het leven door ging. 'Hester,' zei hij enkel, waarna hij verder liep en niets zei. Na enkele seconde verder gelopen te hebben, besefte hij dat het niet eerlijk was om zijn broer zo te behandelen en met een zucht draaide hij zich om. 'Vader zal het vast leuk vinden om iets met ons te doen,' zei hij uiteindelijk, waarna hij weer naast zijn broer ging lopen. Ondanks dat ze geen volle broers waren, doordat ze verschillende moeders hadden, had hij hem nooit als minder gezien. Esra was zijn enige broer en hij was gek op hem. 'Wat heb je eigenlijk allemaal al gedaan?'

'Bij de goden, die naam ga ik nooit onthouden.' murmelde hij meer tegen zichzelf dan tegen Hakeem. 'Je kan beter vragen wat ik nog niet heb gedaan.' lachte Esra. 'Die lijst is een stuk korter en makkelijker op te noemen.' Hij was al sinds ze hier waren aangekomen overal en nergens te vinden. De eerste dag wat hij er op zijn paard op uit gegaan en had hij de omgeving rond de stad verkend. Toen hij uitgeput terug was gekomen, had hij één van de badhuizen in de stad bezocht om eens heerlijk te ontspannen en zijn stijve spieren wat losser te krijgen. De volgende dag, ofwel vandaag, had hij de hele dag in de stad gespendeerd. Hij had praktisch iedere winkel in de stad wel gezien en nu bevond hij zich op de markt. 'Ik wil vanavond naar het plein en ik hoorde dat er een paar straten verderop een geweldige taverne zit die allerlei gerechten serveert die ze nergens anders in Tarth serveren. Misschien kunnen we gaan lunchen daar? Nemen we Erin mee, wie weet doet ze nog wat inspiratie op voor de taverne van Eileen.' stelde hij voor.

[even een tijdsprong naar de avond]
Hakeem had samen met Esra geluncht en vervolgens nog de hele middag rond gelopen op de markt. Voor het eerst in tijden had hij een lange tijd niet aan zijn moeder gedacht en het enthousiasme van zijn broer zorgde er ook nog eens voor dat hij er geen spijt van had en dat hij zich niet schuldig voelde. 'Heb je trouwens nog leuke mensen gesproken?' vroeg hij benieuwd. Esra was dusdanig sociaal dat hij overal wel nieuwe vrienden kon maken. Hakeem was daar veel afwachtender in, net zoals zijn ouders. 'En zullen we richting de troubadour gaan?' Van alle kanten liepen mensen richting het centrum van het feest, waar de troubadour zou gaan optreden.

'Genoeg!' Esra liep met een mok drinken in zijn handen richting het plein waar de mensenmassa al te horen was. 'In het badhuis waren een paar mooie dames die mij wel een rondleiding door de stad wilde geven, maar ik heb het afwezen.' lachte hij en liep verder. 'En ik heb nog wat gasten ontmoet toen ik ben gaan rijden om de omgeving te verkennen.' ging hij verder. 'Heb jij naast Erin nog iemand gesproken?' vroeg hij nieuwsgierig en glimlachte breed toen hij alle mensen zag op het plein. Het was heerlijk druk en daar hield hij wel van. Hoe meer mensen, hoe meer vreugd!

Hakeem moest lachen om de beschrijvingen van zijn broertje en woelde plagerig door zijn haren heen. 'Zo te horen heb jij hier dus een hele goede tijd gehad,' lachte hij, waarna hij zijn hoofd schudde. 'Afgewezen? Waarom? Een paar mooie dames wijs je toch niet af? Wat heb ik je nou in al die jaren geleerd, Es?' Hij pakte zijn broers arm vast en zorgde er zo voor dat ze elkaar niet kwijt raakten in de mensenmassa. Ondertussen praatte hij verder: 'Nee, alleen Erin en Hester, verder heb ik niemand gesproken. Ik hoopte dat ik vanavond misschien nog wat Barnesjes tegen zou komen.' Omdat hun vaders erg goede vrienden waren, kwamen de kinderen van Nathan vaak in het legerkamp langs. Zo hadden ze elkaar goed leren kennen. 'Mam had dit allemaal prachtig gevonden,' verzuchtte hij. 'En pap ook. Ik hoop dat we hem zometeen vinden.'

'Ik heb altijd een goede tijd.' lachte hij en haalde zijn schouders op. 'Ik kwam hier niet voor de dames, ik wilde gewoon wat tijd doorbrengen met jou en pap, Erin en de rest.' vertelde hij en haalde nogmaals zijn schouders op. 'Er zwemmen nog genoeg vissen in de vijver, niet waar?' lachte hij, waarna zijn lach verdween toen Hakeem over hun moeder begon. Naevia was niet zijn geboortemoeder, maar ze was de enigste moeder die hij ooit had gekend, dus in zijn ogen maakte het geen verschil. 'Pap loopt hier vast wel ergens rond.' zei hij vervolgens en glimlachte weer. 'En anders zorgen we dat we hem vinden, hij kan het niet maken om hier niet te zijn, vind je niet?'