Een Villa in Quandaï

-

Flynn stapte met aan iedere zijde één van zijn soldaten door de gangen van de rijk versierde villa. Het was akelig stil in de gangen en hun wapenuitrusting kletterde als een malle in de stilte van het gebouw.
Ze droegen hun officiële uniformen, schoon en met het treffende embleem van hun leger op de borst. De schouder en borstplaten glinsterden in het zonlicht. De uitnodiging die ze gekregen hadden van de heer van de villa had hen verrast. De afgelopen maanden hadden ze vaak genoeg verzoeken gestuurd naar landheren, politici, zelfs handelaren, maar er kwam altijd maar weinig reactie. Deze keer echter hadden ze erg snel antwoord gekregen. Niet geheel waar ze op gehoopt hadden - de brief had niets over Guila gezegd - hadden ze de kans toch met beiden handen aangegrepen. Flynn en zijn mannen hadden maandenlang rond Quandaï gereisd zonder ook maar iets te weten te komen over de verblijfplaats van Guila of waar ze zelfs geweest was. Het laatste bericht uit Tarth was dus ook erg ontrustend geweest. Als ze nu niets zouden vinden moest ze op andere strategieën overgaan. Het begon te dringen. Flynn voelde die druk terwijl hij voorbij alle dure decoratie liep en uiteindelijk met zijn maten stil hield voor twee grote deuren. Binnen hoorde hij zichzelf aangekondigd worden en stapte hij naar voren toen het portaal geopend werd. Het geurende eten kwam hen al snel tegemoet, net zoals hun gastheer. Met een korte buiging begroette hij de man, ene Heer Gion, voor zijn ogen al snel de ruimte doorschoten.

Met een geconcentreerde blik keek Guila om haar heen en bestudeerde ze de uitgenodigde gasten. Haar gastheer, heer Gion, had haar deze ochtend nog beloofd dat er een verrassing voor haar stond te wachten in de avond. Ze had daardoor de uren wel af kunnen tellen, terwijl ze van top tot teen versierd werd met de meest dure juwelen en kostbare jurken. Haar weldoener had haar enkele weken geleden in huis genomen, met de belofte dat ze haar familieleden gauw zou treffen. Echter, elke keer als ze er naar vroeg, kwam hij wel weer met een excuus op zetten. De eerste tijd had Guila naïef zijn woorden geloofd, echter begon haar verstand nu eindelijk weer te werken. Ze wist niet goed wat deze man van haar wilde. Zelf wist ze echter wel erg goed dat ze veel informatie kon opvangen gedurende haar periode in dit huis. Dus lachte, dronk en roddelde ze uitgebreid met haar weldoener en zijn gasten mee. Dat had ze comfortabel die avond gedaan, tot plots hun geroezemoes werd verstoord door een aankondiging van de wachters. Guila was zo verward geweest - er werden nooit zomaar gasten middenin hun banket aangekondigd - dat ze niet had gehoord wie er binnen zou komen. Echter verstijfde ze al snel bij haar eerste blik op de heren die de zaal binnen traden. Ze was zich er gelukkig al snel bewust van dat alle ogen op haar gericht waren, dus probeerde ze haar schouders te ontspannen en de schok van haar gezicht af te halen. Flynn... Guila besloot uiteindelijk de ijzige stilte maar te onderbreken, gezien niemand anders die taak op zich nam. 'Heer Gion, u had mij een verrassing beloofd en ik- ik ben zéér verrast. Echter dacht ik dat u een aangename verrassing bedoelde... in tegenstelling tot dít.' Ze pakte als afsluiting van haar woorden haar wijn met een trillende hand weer op en nam een flinke slok van het alcoholische goedje, terwijl ze nerveus weg keek van Flynn en de groep mannen die voor haar stond.

Het koste Flynn tijd om alle aanwezige gasten in zich op te nemen. Hij wist niet waar al die mensen precies vandaan kwamen - de omgeving was verlaten behalve de boerendorpen - maar nam de moeite om te zien of hij iemand herkende. Ondertussen hadden ze al genoeg informatie vergaard over de belangrijke personen in die omgeving en hij ontdekte een familie embleem in de vorm van een broche op de borst van een vrouw, een die van een rijke handelsfamilie uit de regio kwam. Ze hadden er veel over gespeculeerd wie ze zouden treffen die avond en hij dacht dat de meesten dus ook aanwezig waren. Hij wilde net de gastheer aanspreken om de stilte te doorbreken toen hij een stem hoorde. Zijn blik schoot vanzelf die kant op en hij zag zijn metgezellen naast hem op zijn schrik reageren door hun handen op hun zwaarden te leggen. Hij gaf hen een bescheiden gebaar om rustig te blijven en keek toen naar Guila. Even was hij stil en analyseerde de situatie zo snel hij kon. Ze leek niet ondervoed, noch zag hij tekenen van uitputting of andere aanwijzingen dat ze slecht behandeld werd. Integendeel, ze droeg een prachtig gewaad en enorme juwelen. Hij wendde zich tot de heer Gion en glimlachte hartelijk. 'Namens generaal Morton danken wij u voor uw gastvrijheid. Mag ik mijzelf voorstellen als eerste luitenant Barnes-Rabbion. Dit is mijn rechterhand, de tweede luitenant Daron en majoor Arnalds. Het is ons een genoegen om hier aanwezig te zijn én-' Hij hield zich even stil en liet zijn blik afglijden naar Guila. 'En dat we vrouwe Halley in goede gezondheid treffen.' Waarom ze dat niet in de brief hadden kunnen laten weten begreep hij absoluut niet.

Toen door haar opmerking de meeste aandacht van haar af was getrokken, nam ze de tijd om de mannen voor zich te bestuderen. Echter bleef haar blik al snel hangen op haar oude vriend, op zijn gezicht, zijn uniform, zijn hele voorkomen. Ze kon niet geloven dat hij zich in Quandaï bevond: ze dacht eerst dat hij wellicht op missie was, dat Indra hem voor politieke redenen had gestuurd, tot ze zijn laatste woorden hoorde. Met blozende wangen bleef ze echter zijn blik vast houden en zag ze in eerste instantie niet eens dat heer Gion haar wenkte. Ze herkende de man die ze achter had gelaten in het legerkamp niet meer in de luitenant die voor haar stond. Pas toen haar weldoener zijn keel schraapte, kwam ze met nog steeds bevende benen overeind en probeerde ze zo elegant mogelijk met haar lange rokken richting de groep mannen te lopen. Terwijl ze zich rond de grote tafel vol gasten bewoog, hoorde ze heer Gion verder praten met Flynn. 'Onze Tarthiaanse diamant wordt op haar wenken bediend. Natuurlijk is ze gezond en wel.' Ze kon bijna de priemende ogen van de heer voelen, die hij nu vast op de luitenant had gericht. Ondertussen kon ze nauwelijks ademen door het strakke corset dat haar kamermeisje bij haar aangemeten had en het hielp niet dat haar oude bekende haar de adem benam. Haar harde en snelle hartslag liet daarnaast haar oren suizen, maar ze probeerde het allemaal niet te laten merken. Eenmaal naast haar weldoener boog ze kort en elegant voor de mannen. 'Luitenant Barnes-Rabbion, heren,' murmelde ze, terwijl ze haar hand in de arm van haar heer plooide, 'vanwaar dit verre bezoek?'

Flynn probeerde precies te doen wat Marcus hem zo vaak had gezegd. Als je emotie wil laten zien tijdens een gesprek met politici, laat het dan tevredenheid zijn. Ondanks dat hij maar met moeite de situatie in elkaar kon puzzelen, zette hij dus een gemakkelijke glimlach op zijn gezicht. 'We zijn erg blij dat te horen.' Hij wijdde niet verder uit dat het hem plezierde hun doel van de hele missie heelhuids te treffen. En dat was makkelijker voor hem ook. Dit was wel het laatste wat hij verwacht had. Waarom was er nooit bericht geweest over waar ze was? Hoe kon het dat iedere adel, iedere belangrijke persoon in Quandaï hen niet had kunnen vertellen waar Guila Halley was en stond ze hier tentoongesteld aan een hele zaal gasten? Tarthiaanse diamant? Hij hield zijn gezicht op de man voor hem om maar niet afgeleid te raken door Guila's blik. Echter kon hij haar niet negeren toen ze een vraag stelde. Hij voelde dat hij zijn kaken op elkaar klemde terwijl haar vraag door de zaal klonk. Hij kon amper geloven dat ze dit werkelijk wilde weten. Snapte ze dan niet dat ondertussen heel de regering van Tarth én haar familie wilden weten waar ze was? Was ze werkelijk nog altijd zó naïef? Flynn herstelde zich snel en richtte zijn simpele glimlach op Guila. 'Wel, vrouwe Halley, er waren een aantal belangrijke mensen benieuwd waar u zich op hield. Bovendien was mijn delegatie er al op uit gestuurd om contacten tussen ons leger en Quandaï te onderhouden.' Flynn had al samen met Indra besloten dat ze dit ook als een onderdeel van hun missie moesten beschouwen. Het zou gevaarlijk zijn dat niet te erkennen. De relaties waren al zo op het spel gezet dat ze dit er niet bij konden hebben.

Guila moest zich inhouden om niet een kreet te slaken, toen heer Gion stevig zijn arm om haar middel wond, en met op elkaar geklemde kaken keek ze van Flynn weg. Ze wilde niet zijn blik zien, nu het zo overduidelijk was in wat voor situatie ze zichzelf had gebracht. Én ze zichzelf uit zou halen, zonder hulp van de mannen voor haar. 'Wel, luitenant, dan kunt u ze vertellen dat ik gezond ben en mij prima vermaak in Quandaï. Ze hoeven zich géén zorgen te maken. Wellicht dat heer Gion een aantal mannen kan missen, dan kunnen zij u morgen begeleiden naar de grotere steden toe. Er zijn vast een hoop politici die u willen spreken.' Ze klopte zacht op zijn borstplaat, terwijl ze zijn glimlach ontweek - die haar nog steeds van slag bracht, besefte ze zich woedend - en zich zo omdraaide. Zo streed ze met opgetrokken rokken en rode wangen en nek weer richting haar plaats. 'Ziet ze er niet prachtig uit? Je weet wat ze zeggen over het Quandaïse bloed...' galmde één van de raadslieden van haar weldoener, wiens drankneus alweer rood gekleurd was en vervolgens door ging om ook zijn echtgenote te prijzen. Zelf nam ze weer plaats en besefte tot haar onvrede dat de drie plaatsen tegenover haar leeg waren gemaakt. Ze twijfelde er niet aan dat dit een test van de heer was om haar loyaliteit te testen. Waarom zou hij anders de soldaten uitgenodigd hebben, zonder te vertellen dat ze veilig was?

Flynn wist niet wat hem meer frustreerde; de onschuldige toon van Guila of de manier waarop de heer Gion haar behandelde. Hij zag iedere handeling van de man als door een vergrootglas. Eerst noemde hij haar een diamant, dan moest hij haar zo nodig naar zich toe trekken- Flynn probeerde zich op andere dingen te richten en bekeek het gelaat van Guila. Misschien was er wel iets aan de hand maar kon ze het hier niet laten weten. Niet in een zaal vol Quandaïers. Hij kon haar blik echter niet vangen en keek haar na toen ze naar haar plek terug ging. 'Dat is een erg gul aanbod. Echter hebben we ons gevestigd in één van de boerendorpen waar we onze hulp hebben aangeboden om hun bewateringssysteem opnieuw aan te leggen.' Met deze woorden richtte hij zich weer tot de heer voor zich. 'Ik hoop dat u deze acties niet verkeerd op zult vatten. Dit is slechts wat ons leger doet, waar we ook zijn. Bovendien is het dorp erg gul geweest om ons er te laten verblijven en eten aan te bieden. We wilden graag wat terug doen.' Niets was minder waar. Ja, ze waren het verouderde bewateringssysteem opnieuw aan het aanleggen geweest, maar dat was niet uit dankbaarheid. De bevolking durfde amper bij hen in de buurt te komen. Het enige contact wat ze hadden was dat er soms eten verscheen bij hun tenten. Waarschijnlijk om ze zo hopelijk tevreden te houden. De hulp met het systeem was meer om te laten zien dat ze geen kwaadaardige bedoelingen hadden. En natuurlijk om een reden te hebben langer rond te hangen, mochten ze dat nodig achten. Flynn had nu zelf besloten dat dat inderdaad zo was. Deze situatie gingen ze niet even met een diner uitvogelen. Hij glimlachte hartelijk naar de Gion toen hij hen uitnodigde aan de tafel en met diezelfde uitdrukking nam hij met zijn twee metgezellen plaats tegenover Guila. Hij en zijn majoor en tweede luitenant waren allen op hun hoede. Hij kon het merken aan hun rechte ruggen en observerende blikken. 'Bent u hier al lang te gast, vrouwe?' vroeg Flynn beleefd.

Guila nipte bedachtzaam van haar wijn en keek vervolgens ademloos toe hoe Flynn en zijn metgezellen tegenover haar plaats namen. Pas toen heer Gion naast haar ging zitten en ze niet meer zijn priemende blik van hem op haar voelde, durfde ze Flynn aan te kijken en pas echt de emotie op haar gezicht te laten zien die ze de laatste weken had gevoeld. De onzekerheid en angst, maar ook de vastberadenheid en hoop. En de opluchting, maar ook de tegenstrijdigheid die ze voelde door zijn komst. 'Nu bijna al één maan,' antwoordde ze op dezelfde beleefde toon, terwijl ze een mand vol met brood aan de majoor gaf. De twee metgezellen van Flynn kende ze nog van het legerkamp, doordat Flynn ze ooit had voorgesteld. Toen werkten ze al veel samen. Bij het noemen van het bewateringssysteem kon ze niets anders dan trots voelen tegenover alle andere gasten: dit was inderdaad waar het legerkamp voor stond. Daarom verbaasde het haar niets dat deze mannen, uitgerekend Flynn en zijn metgezellen, haar waren komen zoeken. Het gaf haar voor het eerst in tijden weer een warm en veilig gevoel. 'Gaat het aanleggen gestaag?' vroeg ze vervolgens aan de mannen. Haar handen begonnen bijna te jeuken bij die woorden: wellicht kon zij de mannen helpen om elementen te smeden voor het systeem. 'In één van de boerendorpen rondom ons?'

Flynn deed zijn best om het voorbeeld te geven dat zijn vrienden ook een ontspannen voorstelling moesten geven. Het zou hen niets helpen als de gastheer zag hoe strak ze stonden. Flynn had erg moeten wennen aan een optreden zoals dit in de afgelopen jaren, maar hij was er gewend aan geraakt. Bovendien wist hij maar al te goed hoe hij een lachende houding aan kon nemen. Vroeger was hij misschien sarcastisch geweest. Nu kon hij formeel en quasi vriendelijk zijn. 'Het spijt ons dan u nu pas hier te vinden,' reageerde hij meteen op Guila's woorden terwijl hij haar in zich op nam. Hij vond het moeilijk haar expressies te lezen ook al zag hij in dat er van alles op haar gezicht af speelde. Toch kon hij niet precies onder woorden brengen wat het was dat ze met hem probeerde te delen. Flynn begreep maar niet waarom ze hier zo zat alsof er niets aan de hand was. Terwijl zijn majoor haar vragen positief beantwoordde scheurde hij een stuk van het brood en gebruikte het om het olie en kruidenmengsel op te deppen. Flynn zocht naar redenen om zijn ogen op Guila te richten, om haar aandacht te kunnen behouden zonder onbeleefd te zijn tegenover de andere gasten. 'Ik geloof dat u aardig wat goede wijnen produceert met de vele wijngaarden rondom uw land?' vroeg hij de man Gion, links van Guila. Echter overhandigde hij haar het schaaltje met de olie en reikte over de tafel zodat ze het gemakkelijk aan kon pakken. Ondertussen werden zijn vrienden bevraagd door de andere gasten over het watersysteem én over hoe de bevolking was. Zijn aandacht was echter gefocust op zijn oude vriendin. Als ze nou maar konden communiceren op een manier dat alleen zij door hadden.

Guila besefte maar al te goed wat de dwingende en peinzende blik achter Flynns glimlach betekende. Hij wilde uiteraard een verklaring voor dit hele toneelstuk hebben. Ze had er vaak over nagedacht wat ze zou doen als er vertegenwoordigers uit Tarth langs zouden komen, maar ze had gedacht dat het makkelijker zou zijn en dat niet alle uitgenodigde gasten haar in de gaten zouden houden. Heer Gion had duidelijk door wat hij aan het doen was, al betwijfelde ze of hij wist welke historie zij en de luitenant hadden. Guila pakte de schaal van Flynn over en voelde hoe haar zachte vingers langs de ruwe huid van zijn handen gleed. Ze probeerde hem een teken te geven, een kneep in zijn hand of iets dergelijks, maar het ging zo onhandig dat ze haar armen maar weer terug trok. Gefrustreerd stopte ze ook een stuk brood in haar mond en zocht ze naar manieren om met Flynn te kunnen communiceren. Wellicht zou dit de eerste en laatste keer zijn dat ze hem hier zou treffen, waar ze nog enigszins openlijk met elkaar konden zijn. 'Hoe gaat het eigenlijk met de landen van Jynn, luitenant? Ik hoorde dat er al lange tijd geen regen meer is geweest.' Ze gaf hem een luie glimlach, want ze wist dat enkel Flynn zou weten dat ze verwees naar het paard dat ze van Nathan en Leona als nog jonge kinderen mochten verzorgen. Hun vader had het paard Jynn genoemd, omdat Flynn zo zijn eigen naam voor jaren had uitgesproken. Ze herinnerde zich nog goed hoe kwaad haar oude vriend daar als jonge jongen al over was geweest. Tegelijkertijd, terwijl de mensen hun blik op de man voor zich hadden, maar Flynn juist haar aan keek, liet ze haar hand langs haar hals richting de wirwar van prachtige juwelen gaan die langs haar torso hingen, op zoek naar juist dat steentje dat ze ooit van de familie Barnes-Rabbion had gehad, toen ze met Henry en Willa naar Evenfall vertrok. Haar moeder Willa had er toen een kettinkje van gemaakt en ze had hem nooit afgedaan. Toen ze die eindelijk had gevonden, speelde ze er kort mee, terwijl ze nauwlettend het gezicht van de man voor zich in de gaten hield. Hij zou zo hopelijk weten dat onder al die lagen van Quandaïs rijkdom haar ware loyaliteit bij haar familie en vrienden in Tarth lag.

Gefrustreerd keek Flynn naar de schaal die hij zojuist aan Guila overhandigd had. Hij was al maanden naar haar op zoek en nu hij haar had gevonden konden ze niet eens een normaal gesprek hebben omdat ze een twintigtal ogen op hen gericht hadden en die idioot van een Quandaïer maar door blaatte over zijn voortreffelijke wijn. Het kostte hem veel energie om zijn tevreden blik te behouden en dat ging een stuk beter als hij maar niet naar Guila keek. Beheerst vroeg hij de andere aanwezige gasten naar hun activiteiten en hoe ze gerelateerd waren aan de gastvrije heer Gion. Een enkele naam maakte dat hij net iets rechter ging zitten. Sommige aanwezigen waren niet van betekenis, maar er waren politici uit de Quandaïse hoofdstad aanwezig en dat zag Flynn in als een teken. De heer Gion was misschien hartelijk en gul, maar dat kwam vooral omdat hij alles perfect onder controle had hier. Flynn realiseerde zich dat meer en meer als hij om zich heen keek, de gasten in zich op nam en luisterde naar alles wat de heer zei. En wie weet hoe veel controle hij al had over Guila als ze hier al een maand zat. Met enige wanhoop, maar vooral met frustratie keek hij terug naar haar toen ze hem een vraag stelde. 'De landen van Jynn?' herhaalde hij bedenkelijk om zichzelf maar net wat meer tijd te geven. Hij wist niet meer hoe hij op haar moest reageren nu er de mogelijkheid was dat ze gemanipuleerd was door haar weldoener. Flynn zag haar echter langs de juwelen strijken om uiteindelijk met de herkenbare ketting te spelen en zijn glimlach verzachtte als vanzelf. 'Ah, de landen van Jynn. Ze hebben geluk gehad afgelopen zomer met vele regens. Echter hebben ze een stugge relatie gekregen met de buurlanden wat wellicht een conflict kan veroorzaken.' Even dacht Flynn te duidelijk te zijn geweest, maar de rest van de tafel leek gefocust te zijn op het eten dat nu binnen werd gebracht.

Guila voelde de vragende blik van de heer naast haar en geruststellend klopte ze op zijn hand. Hij was de hele avond al aan het schalken over zijn wijn en al zijn kostbaarheden, maar ze wist maar al te goed dat zijn oren open stonden voor elk woord dat ze uit sprak. 'Ik heb voor mijn komst hier in die landen een tijd vrijwilligerswerk gedaan, Heer Gion,' legde ze hem uit. 'Er waren ook soldaten van het leger van onze gasten daar aanwezig, dus ik veronderstelde al dat de luitenant er vast meer informatie over had.' Dat leek haar weldoener genoeg te sussen, want hij begon al snel weer met wat andere gasten te spreken. Dat gaf haar de tijd om verder te communiceren met haar oude vriend, al schonk ze hem eerst een stralende glimlach als dank dat hij haar begreep. 'Ik ben blij om te horen over de regenval,' zei ze oprecht, maar ook op wat zachtere toon, in de hoop dat er geen gasten mee zaten te luisteren, 'al wist ik niet dat de conflicten verergerd waren. Hadden ze niet een bemiddelaar gestuurd? Ik heb haar ooit nog eens ontmoet, ze vertelde dat ze familie had in een aangrenzend buurland. Ik had het idee dat zij alles príma onder controle had, in tegenstelling tot alle soldaten die ze ernaartoe hadden gestuurd.' Dit met twee priemende ogen naar de man voor haar en terwijl haar voet onder de tafel zocht naar zijn been om hem eens goed te laten voelen hoe ze dacht over zijn aanwezigheid hier. Ze wilde heel erg graag weten waarom precies Flynn erop uit was gestuurd om haar te zoeken. Ondanks dat ze wist dat hij zichzelf prima kon redden, had hij zich letterlijk in de val gewerkt in dit kasteel en trok haar daardoor ook mee omlaag.

Flynn keek met een half oog toe hoe zijn twee vrienden met de andere gasten in gesprek gingen en overduidelijk hun voorzichtige houding nu konden verbergen. Hij was de majoor dankbaar toen deze een gesprek aan knoopte met de heer Gion en hijzelf zich meer op Guila kon richten. De glimlach die ze hem gaf greep hem meteen bij de keel en voor even was hij sprakeloos. Soms kon hij niet geloven dat ze elkaar al bijna twee zomers niet hadden gezien. Natuurlijk had hij vaak aan haar gedacht en aan alles wat er zich had afgespeeld voor ze vertrok. Soms dacht hij dat het met de tijd makkelijker was er niet aan te denken, maar dan had hij plots weer een middag dat hij zijn gedachten niet af kon leiden met werk of, en hij was er nog altijd niet over uit hoe hij dit moest interpreteren, met andere vrouwen. Flynn merkte dat hij wel akelig lang stil was geweest en vluchtig gaf hij Guila een antwoord. 'Ik geloof dat deze bemiddelaar haar intenties niet erg goed duidelijk had gemaakt aan haar opdrachtgevers en een eigen agenda voltrok. Ze verdween van de kaart. We zijn bang dat haar iets overkomen is.' Ondanks zijn voornemen om geen directe aanvallen op de heer te maken, hoopte hij dat zijn luisterende oren zijn woorden op zou pikken. 'Waar heeft u zoal gereisd de afgelopen manen?' vroeg hij om het gesprek naar een ander onderwerp te dwingen. Hij kon zich niet te veel explicite vragen en antwoorden veroorloven. Niet hier.

Guila was ervan overtuigd dat ze de pijn die zijn woorden bij haar omhoog brachten niet kon verbergen op haar gezicht. Ze herinnerde zich nog goed hoe ze bijna twee lentes geleden met een stalen gezicht midden in de nacht zijn tent uit was gelopen, nadat hij haar plan om te vertrekken had afgewezen, en ze enkele meters verderop in huilen was uitgebarsten. Haar al ingepakte spullen had ze meteen opgehaald en ze was in de donkerte van de nacht verdwenen... alleen. Al lange tijd hadden de herinneringen haar weinig meer gedaan, vooral door de gedachte dat het onwaarschijnlijk zou zijn dat ze Flynn ooit nog zou zien, maar zijn verschijning nu, zo uit het niets... dat liet haar gevoelens nu tweemaal zo sterk zijn. En het verdriet om alles wat ze had achtergelaten in Tarth des te meer. 'Misschien was het al die tijd haar intentie geweest om te verdwijnen,' zei ze monotoon, haar eerdere glimlach volledig verdwenen. 'Nadat haar kreten naar hulp onbeantwoord waren gebleven.' Ze wende zich vervolgens weg van Flynn, van iedereen, en plooide één van haar handen langs haar gezicht, zodat hij het gevecht aan emoties niet kon zien. 'Overal en nergens,' zei ze als wijze van antwoord op zijn vraag. Ze wilde hem niet meer aan kijken en eraan herinnerd worden hoe ze zich zo alleen had gevoeld, zo uit haar plaats in het kamp en in haar eigen vel. En hoe ze zich nog meer uit haar plaats voelde in deze villa, maar ze nu eindelijk een doel had voor haarzelf.

Flynn boog in een plotselinge beweging naar voren, over de tafel toen Guila haar gezicht afwendde. Hij had haar blik wel gezien en was overweldigd dat hij haar woorden zo oneerlijk vond. Bovendien begreep hij niet waarom ze dat nú moest insinueren. Hij kon toch nooit op een adequate manier reageren terwijl ze nauw in de gaten werden gehouden door de Quandaïers. En als hij niets zei, wie weet hoe Guila dat zou interpreteren. Halverwege zijn beweging greep hij echter maar naar zijn wijn, leunde terug en stootte zo bijna de schaal uit de handen van de bediende die bij hem aan was gekomen om zijn eten op te dienen. Mompelend verontschuldigde hij zich en nam een slok van de wijn, die nog verdomme goed smaakte ook. Ondanks dat Flynn wel degelijk geleerd had zijn opvliegende karakter wat in te perken de afgelopen jaren, kon hij het nooit helemaal tegen houden. Inmiddels had hij in het kamp zo ook wel naam gemaakt, vooral omdat het de vele oudere soldaten maar al te veel aan zijn vader deed denken. En dat was natuurlijk genoeg reden voor Flynn om nog meer gefrustreerd of zelfs woester te geraken als hij aan die vergelijking dacht of het uitgesproken hoorde worden. Flynn graaide met een oog op de heer Gion naar de envelop die hij onder zijn uitrusting had gedragen en legde deze met het zegel naar boven gericht op de tafel voor Guila neer. Tussen het uitgestalde eten was nu de zegel zichtbaar voor alle aanwezigen. 'Ik vergat, overrompeld door de pracht en gastvrijheid hier, dat mijn instructies erg duidelijk waren en ik, als de vrouwe Halley in staat was om zelf te lezen, haar meteen dit bericht moest overhandigen van de Koningin Sibel Alba zelf.' Hij zag de verontwaardigde blikken van zijn collega's, maar gunde hen geen blik en leunde met over elkaar geslagen armen naar achteren. Er stond niets in die brief direct gericht aan Guila, noch was het geschreven door de koningin. Het was een bluf. Maar hij wist dat het effectief zou zijn. Of het echter positief of negatief zou zijn hij niet zeggen. Echter wist hij zeker dat het Guila en zijn groep mannen in een benarde positie bracht omdat hij de regering van Tarth in hun missie zou mengen.

In haar ooghoeken had Guila door hoe Flynn voorover boog, naar háár toe, en onbewust draaide ze zich weer meer naar hem toe, leunde zelfs naar hem toe. Uiteraard had heer Gion haar verandering in houding gezien en probeerde hij haar dus nu weer fysiek en verbaal te laten mengen in het gesprek met de soldaten en gasten. Tot haar grote teleurstelling zag ze dan ook dat Flynn zich weer terug trok. De hand van haar heer die langs haar schouderbladen wreef probeerde ze ondertussen zo goed mogelijk te negeren en ook de blik van Flynn die zich weer houding kon geven probeerde ze niet te vangen. Echter moest ze hem wel weer aandacht schenken bij het horen van zijn volgende woorden. Met grote ogen staarde ze naar de envelop en vervolgens naar het gezicht van haar oude vriend. Haar mond probeerde woorden te vormen, maar die kwamen er niet. Flynn had heel goed door wat hij had gedaan door die woorden uit te spreken en zijn metgezellen leken dat nu ook door te hebben. En heer Gion zeker, die nu met dezelfde grote ogen naar de envelop in haar handen keek. 'Excuseert u mij,' zei ze zacht, terwijl ze de tafel verliet en pas ver genoeg van de tafel de envelop opende. Haar adem stokte echter toen ze besefte dat het allemaal een bluf was: er stonden enkel wat routes en bevelen op het papier geschreven. Over haar schouder keek ze terug naar de tafel, waar ze enkel de blik van Flynn ving. Dat ze op missie waren voor koningin Alba had alles verklaard. Echter besefte ze zich ook al snel dat de koningin natuurlijk geen manschappen achter haar aan zou sturen. De insinuatie van de koningin was echter al gevaarlijk genoeg en haar weldoener zou deze man niet snel laten gaan. Wat had Flynn gedaan? Met haar gezicht in de plooi liep ze naar de haard en gooide ze de envelop achteloos de vlammen in. Het was te gevaarlijk om de bluffende brief bij hun te dragen. 'Bedankt voor het overhandigen van de brief,' zei ze enkel, toen ze weer plaats had genomen aan de lange tafel. 'Echter wens ik geen berichten meer van haar te ontvangen. Ze is niet mijn koningin.'

Flynn staarde afwachtend naar Guila. Voor zijn gevoel lag die envelop veel te lang zonder aangeraakt te worden op de tafel. Als ook maar iemand anders dan Guila het voor zijn neus weg griste zou hij ontmaskert worden. Nu zouden er wellicht speculaties over zijn bluf zijn, maar dat was beter dan dat zijn leugen open en bloot zou zijn. Met een hartelijk en nonchalante glimlach keek hij naar heer Gion toen Guila de brief aanpakte en opstond om deze te lezen. Hij zag dat geen enkele gast zijn of haar eten aan had geraakt, maar terwijl iedereen op Guila wachtte pakte Flynn zijn mes en vork op en nam een gulzige hap. 'Dit is werkelijk verrukkelijk, mijn heer. Mijn complimenten aan uw chef. Het is kwartel, geloof ik?' Hij had niets met het voedsel dat geserveerd werd in de huizen van rijkelui of in de paleizen van de adel. Het liefst at hij de stoofpotten van zijn moeder. Niet dit verfijnde eten dat hem amper zou vullen. Het gaf hem echter meer redenen om zichzelf als anders dan de adel, dan de machtsbeluste handelaars of politici te beschouwen. Dit was niet zijn wereld en hij waardeerde het dat hij zich er nooit geheel comfortabel voelde. Terwijl hij de Quandaïers rondom de tafel afleidde met zijn praatjes, was hij nerveus over de reactie van Guila. Hij was haar dankbaar dat ze de brief vernietigd had, maar tegelijkertijd vreesde hij wat ze zou doen met de wetenschap dat hij had gebluft, vooral toen hij haar volgende woorden hoorde. 'Dat zal ik dan aan hare Majesteit doorgeven,' zei Flynn op sarcastische toon. 'Of wellicht kun je dat zelf doen wanneer je terugkeert naar Tarth.' Hij liet nauwlettend in de gaten hoe zowel Guila als de heer Gion op deze woorden reageerden. Hij moest bijna lachen uit ongeloof toen hij het antwoord van de weldoener hoorde. 'Oh, we willen onze geëerde gast, deze diamant, nog niet uit het oog verliezen. En je hebt daar in Tarth niets meer te zoeken, is het niet, lieverd?'

Guila hield haar weldoener in haar ooghoeken nauwlettend in de gaten. Ze wilde net zo goed als Flynn weten hoe hij zou reageren op haar woorden en hoe ze met de envelop om was gegaan. Zijn woorden verbaasde haar echter niets en zo begon ze zich te beseffen hoe ze meer en meer haar heer om haar vinger kon winden. 'U heeft gelijk, mijn heer,' murmelde ze charmant terug, terwijl ze zijn hand vast pakte. 'Tarth is mijn thuis niet meer, niet nadat ik zo gastvrij en welkom in mijn geboorteland opgenomen ben. De koningin én de luitenant zijn dwazen als ze denken dat ik nog enige waarde of liefde hecht aan het land waar ik zo slecht behandeld ben. Terwijl ik al die jaren als deel van een toneelstuk ben gebruikt door de voormalige koning en koningin.' De leugens deden nog steeds pijn als ze die uit sprak. Al die weken had ze al zwart moeten praten over haar geliefde ouders, over haar familie en vrienden. En haar weldoener had het allemaal aangenomen en dus voedde ze hem al weken met leugens en zwartmakerij over het land dat hij zo erg haatte. 'U hoort het duidelijk, luitenant. Onze teruggekeerde diamant blijft nog wel een tijdje bij ons,' schalde Gion tevreden door de zaal heen met een priemende blik op de drie soldaten. Guila probeerde echter gebruik te maken van de stemming van de heer. 'Misschien is het beter als we ons terug trekken en de soldaten weer terug sturen als ze hun maaltijd op hebben. Ze slapen vast veel liever in hun hutten bij de dorpen,' probeerde ze de man te overtuigen. En hopelijk zou Flynn dan wijs genoeg zijn om te beseffen dat het hier gevaarlijk was, al langere tijd voor mensen uit Tarth, en dat ze wilde dat hij niet zo diep in de problemen zou komen als dat zij zich al bevond.

Flynn hoorde de reactie van Guila met een quasi nonchalante blik aan. Het frustreerde hem dat hij nog altijd verwachtte dat ze anders zou reageren. Dat ze zou laten blijken dat al dat ze nu gezegd had leugens waren. Ze had overduidelijk met zijn gevoelens gespeeld. Haar verraste blik toen ze binnenkwamen, de stralende lach, haar gefrunnik met de ketting van haar ouders, het was allemaal onderdeel van haar spel. Het speet hem dat hij zijn eigen kaarten bloot had gelegd voor haar om maar een kans te bieden dat ze haar werkelijke gedachten op de een of andere manier kon delen. Bij de Goden hij had zich in de nesten gewerkt. Echter zou hij zich ernstig moeten schamen als hij zich dat tegen liet houden. Ze hadden van te voren strategieën besproken en mogelijke uitkomsten en het had niet geheel onwaarschijnlijk geleken dat er iemand achter zou blijven in het paleis. Bij het voorstel van Guila zag hij de heer's uitdrukking voor enkele tellen veranderen en vanuit zijn ooghoeken merkte hij de naderende wachters op die eerder dicht bij de deuren hadden gestaan. 'Luitenant Daron en Majoor Arnalds keren maar al te graag terug naar het kamp om het werk in het dorp te overzien en de orde onder onze soldaten te behouden. Echter hoopte ik dat ik uw gastvrijheid verder mag benutten om hier te blijven. Ik zou maar al te graag een zakelijk gesprek voort willen zetten met de heer Gion zelf, maar ook met uw gasten uit de hoofdstad.' Hij gooide zijn woorden en rap uit, om de de machtige man voor te zijn en zijn makkers ervan te weerhouden hem tegen te kunnen houden. Tot zijn opluchting zag hij de heer glimlachen en de wachters terug naar hun posten keren. Flynn had heel goed geweten dat ze niet meer hadden kunnen vertrekken wanneer ze wilden en had al snel besloten dat als zoiets zou gebeuren hij maar moest verzekeren dat zijn collega's terug naar het kamp konden. Hijzelf zou blijven als dat betekende dat zij konden gaan wanneer ze wilden. 'Natuurlijk, Luitenant. We hebben maar al te graag een extra gast en genoeg ruimte en luxe om uw verblijf een plezier te maken. Wat een heerlijk vooruitzicht! Breng ons meer wijn zodat we kunnen proosten voor uw collega's zich terug trekken!' Flynn bekeek de uitbundige heer met een nervositeit zoals hij maar weinig kende en hief zijn opnieuw gevulde glas vervolgens op naar Guila. 'Proost,' mompelde hij haar met een diepe frons over tafel toe.

Ze verslikte zich bijna in haar wijn, toen ze plotseling de woorden van Flynn hoorde en wanhopig keek ze toe hoe Gion met zijn plannen in stemde. 'Maar- heer Gion, mijn heer, hij-' Ze kwam niet door zijn gebrabbel heen en met dezelfde hopeloze blik keek ze naar de man voor haar. Waarom? leek ze ademloos te willen zeggen, maar ze wist niet of hij het zou begrijpen. Ze hadden zich nu beiden heel diep in de problemen gebracht, want als hun historie ook nog naar buiten zou komen- Met haar trillende hand hief ze ook kort haar wijn op en dronk het vervolgens in één keer op. 'Proost,' kon ze enkel nog piepend uit brengen, waarna ze op stond van haar plaats en de zaal verliet.

Ongeveer een week later werd Guila met een bonzende hoofdpijn wakker. Ze weet het aan de wijn, die ze elke avond gulzig dronk, al herinnerde de dubbele bewaking voor haar deur eraan dat er toch echt meer aan de hand was die haar zulke mentale stress konden geven. Guila had zich al enkele dagen gericht op een plan hoe ze Flynn alleen kon spreken en ze duidelijk kon maken dat hij wég moest. Anders zouden haar plannen nooit werken. Echter werden ze allebei zo nauwlettend in de gaten gehouden dat ze elkaar alleen konden spreken tijdens de maaltijden.... samen met alle andere gasten die verbleven in de villa. Voordat ze weer haar plan kon beramen voor die dag, moest ze eerst nog door haar "schoonheidsroutine" heen die Gion elke ochtend van haar verwachtte. Dus stond ze uitgekleed voor het grote bad in het badhuis dat voor haar klaar was gemaakt, zoals elke ochtend sinds ze hier aangekomen was. Met een zucht liet ze haar tenen wennen aan de warmte, om vervolgens haar hele voet erin te zetten. Toen ze echter plots voetstappen hoorde, haastte ze zich sneller het veel te warme water in en voelde ze hoe haar huid brandde van de hitte, maar haar lichaam uiteindelijk wel verstopt zat onder het troebele en schuimende water. Argwanend schoten haar ogen door het ruime badhuis heen - haar kamermeisjes kwamen nooit zomaar binnen als ze aan het baden was.

Flynn had de afgelopen dagen veelal in zijn toegewezen vertrekken gespendeerd. Ondank de de luxe en het comfort was het duidelijk dat hij op zijn plek werd gehouden en weinig kansen had om het paleis te verkennen. Bovendien was er altijd de wacht die hem nou op de voet volgde. Hij had zich dus maar netjes aan alle vreemde regels die hij opgelegd had gekregen van Gion gehouden. Hij at zijn ontbijt iedere ochtend in zijn vertrekken en bleef dan daar tot de lunch die hij bijna iedere dag met de haar Gion had gedeeld. Alleen tijdens het diner sprak hij met de andere aanwezigen en zag hij Guila. Verder had de heer hem geen mogelijkheid gegeven om zijn spullen te laten brengen dus had de man hem een hele voorraad kleding aan laten meten. Zijn uitrusting was de eerste dag na het diner al verdwenen. Naast het in de gaten houden van de wacht, de heer Gion, de andere gasten, vestigde hij de rest van zijn aandacht op Guila en hoe hij haar alleen zou kunnen spreken. Het was uiteindelijk een kamermeisje dat waarschijnlijk per ongeluk hem kostbare informatie gaf. Toen hij eens in de ochtend op charmante toon vroeg of hij een bericht mocht sturen naar de vrouwe antwoordde ze hem gulzig. Ten eerste mocht ze van haar overste geen berichten van hem aannemen en ten tweede zou de vrouwe het niet lezen in de ochtend omdat ze altijd haar solitaire bad nam. Met dat beetje informatie vond vervolgens hij al snel uit waar het badhuis was, door een gast tijdens een diner meer over de villa te vragen, en begreep hij uit de gesprekken met Gion dat de mannen nooit vroeg op waren en alleen de vrouwen hun schoonheidsrituelen in de vroege ochtend moesten ondernemen. Flynn had met pijnlijke glimlach toegehoord wat Gion de perfecte routine voor jonge vrouwen en voor echte mannen waren. Nu stond hij dus te wachten in het badhuis, verscholen in een portiek tot hij iemand het water in hoorde gaan. Stilletjes kwam hij tevoorschijn, maar bleef dicht bij een uitweg. 'Guila,' kondigde Flynn zijn aanwezigheid zacht aan. Ondanks dat hij wel beter wist kon hij zijn ogen niet van haar losmaken. 'Ik moest je alleen spreken.'

Guila kon nog net haar kreet van schrik onderdrukken, toen ze plotseling Flynn zag staan in de hoek, en onmiddellijk zakte ze nog dieper in het water. 'Hoe durf je-' siste ze, maar ze slikte haar beschuldigingen ook al snel in: ze wist ook wel dat ze alleen op dit moment alleen was en dat niet zomaar mensen binnen zouden komen. En had ze de laatste tijd niet gezocht naar een moment om met Flynn te praten? Het was geniaal van hem bedacht dat dit uiteraard de beste plek was om te spreken. Guila was echter te preuts om zich ook maar een vleugje comfortabel te voelen. Ze bewoog zich voorzichtig door het water heen, zodat ze bij de rand kwam waar Flynn was, en leunde vervolgens tegen de rand aan. Ze nam enkele seconden om de man voor haar in haar op te nemen: hij zag er nog net zo intimiderend uit als in zijn uitrusting, vooral als hij haar zo intens aan keek. Het liet haar blozen om de verkeerde redenen. 'Wat kom je hier doen?' fluisterde ze zacht en dwingend. 'Ik had álles onder controle, tot jij en je maten plotseling binnen kwamen stormen. Ik heb nóóit om hulp gevraagd. Is dit het plan van Sibel? Ik heb haar nog zo gezegd dat ik dit alleen kon!' Ze ratelde maar door, maar dat kwam ook omdat ze zoveel te zeggen had, niet alleen over dit incident, maar ook over de vele die ze hadden gehad twee jaar geleden in het legerkamp.

Flynn hield zijn handen in een gebaar van verontschuldiging en geruststelling naar haar op. Hij wilde haar niet oncomfortabel laten voelen, maar hij had gewoon geen andere manier gezien om alleen met haar te kunnen zijn. De wachters die hem in de gaten hielden waren net een stel haviken. Gion stuurde zelfs regelmatig kamer- en dienstmeisjes naar zijn vertrekken om eens op te komen ruimen en dan weer wat lekkernij langs te brengen. Allemaal met de bedoeling om te checken of hij wel in zijn vertrekken bleef. 's Nachts had hij bewaking op zijn balkon, mocht hij er dan tussen uit willen knijpen. Alleen vroeg in de ochtend verliet die wachter zijn post als er daglicht was en hij dus makkelijk gespot kon worden wilde hij het raam uit klimmen. Hij had dus maar creatiever moeten zijn met zijn vluchtweg. Flynn griste wat hij dacht dat een badjas of doek was van een tafel en knielde bij het water neer om het voor Guila te leggen. Hij had zijn ogen nog geen tel van haar afgewonden. Hij wilde het zien als ze eindelijk liet blijken dat alles een misverstand was, hij wilde het kunnen zien als ze weer zou liegen. 'Guila, alsjeblieft, laat me-' Hij probeerde haar geratel te onderbreken, maar kwam er niet tussen en keek haar vervolgens met stomheid geslagen aan. 'Wat bedoel je? De Koningin weet hier van af?' Verward stond hij op en liep weg van het water. Enerzijds om haar wat privacy te gunnen en anderzijds om te begrijpen wat hij zojuist had gehoord. 'Ik ben hier niet uit opdracht van hare Majesteit. Je zag toch die brief? Ik ben hier vanwege je moeder, vanwege Marcus die zich zorgen maakt over Quandaï en-' Hij ging niet verder. Hij was nog altijd niet zeker of hij haar deze dingen wel toe kon vertrouwen. 'Wat heb je onder controle? Wat doe je hier?' Het maakte Flynn niet uit of ze de doeken al omgewikkeld had of niet, hij draaide zich om om zeker te zijn dat hij haar uitdrukking zou kunnen lezen als ze antwoordde.

Toen Flynn weg liep van het water en haar zijn rug toe had gekeerd, stapte ze pas het water uit en probeerde ze de badjas zo snel als het kon aan te doen met haar natte huid. Ze had zich net kunnen bedekken, toen Flynn zich alweer omdraaide en naar haar toe kwam lopen. 'Bij de Goden, Flynn-' Ze bond haar badjas uiteindelijk dicht en sloeg vervolgens kwaad haar armen over elkaar heen. 'Ik werk in naam van koningin Sibel. De vorige bemiddelaar is het niet gelukt om de banden tussen Quandaï en Tarth te versterken en kwam met alarmerende informatie terug. Ze hadden iemand nodig om als informant te werken in Quandaï en toevallig stond ik die dag voor haar troon... Dus ja, de koningin weet hier vanaf. Niet dat ze mij ook maar enige hulp heeft geboden om te weten dat ik een zekere weldoener had moeten mijden...' Met een zucht keek ze van hem weg en nam ze plaats bij het water, zodat haar onbedekte benen in het water konden opwarmen. 'Wat ík onder controle heb, is dat Gion denkt dat ik volledige loyaliteit heb gegeven aan Quandaï en dat hij mij aan steeds meer invloedrijke en loslippige politici voorstelt. En hopelijk kan ik zijn vertrouwen dusdanig winnen dat hij mij mee neemt naar de hoofdstad, zodat ik niet meer opgesloten zit in dit helse gebouw.' Ze rilde bij de gedachte dat ze hier nog manen moest zitten. Vervolgens keek ze omhoog naar de man en voelde ze hoe haar hart harder begon te kloppen bij het noemen van haar moeder. 'Wat heeft mijn moeder gezegd? Is ze erg bezorgd?' vroeg ze ongerust, terwijl ze dwingend Flynns broekspijp vast pakte. 'Hoe gaat het met haar? Zijn zij en papa en de jongens gezond?'