Het paleis - hoofdstad Quandaï

- ik ben de naam van deze hoofdstad vergeten -

Guila liep vol verwondering rond in de balzaal van het paleis in Telon. Blijkbaar was het de verjaardag van één van de familieleden van de Moeder, want ze hadden flink uitgepakt en Guila kon niets anders zeggen dan dat alles er als een droom uit zag: de mensen, de versiering, de kostuums, het eten! Ze dacht dat ze rijkdom had gezien in Evenfall bij haar ouders of in de villa van Gion, maar dit overtrof alles. Nog steeds leek het überhaupt alsof ze in een waas leefde sinds twee weken: nadat ze de villa had verlaten en hierbij Flynn had moeten achterlaten, waren zij en de politicus rechtstreeks naar de hoofdstad gereisd. Daar was ze - tot haar eigen stomme verbazing - meteen als eregast verwelkomt door de Moeder zelf. Ze had niet lang hoeven wachten op antwoorden op al haar vragen: al snel was duidelijk gemaakt dat haar moeder familie was geweest van de oude Moeder. Sindsdien leken de dagen in elkaar over te glijden met gezelligheid, warmte, voedsel en feestjes. Echter ging het allemaal niet zonder slag of stoot: ze had hele nachten wakker gelegen door de gedachten en herinneringen aan haar vriend. Ze dacht dan na waar hij was, hoe het met hem ging, of hij ook nog weleens aan haar dacht. Ze kon enkel hopen dat hij veilig teruggekeerd was in Tarth bij zijn familie, bij haar familie, en dat hij weer aan het werk ging als luitenant van het legerkamp. Met die warme en veilige gedachte in haar achterhoofd sipte ze langzaam van haar wijn en luisterde naar het verwoede gesprek van haar twee metgezellen, terwijl ze nieuwsgierig om haar heen keek.

Flynn had zijn dagen uitgeteld en besloten dat hij niet langer meer kon wachten. Het was al weer weken geleden sinds hij zijn soldaten richting Tarth had gestuurd. Zijn goede vrienden, de luitenant en majoor, hadden hem niet alleen willen laten, maar uiteindelijk hadden ze naar zijn bevelen moeten luisteren. Er zou een prijs staan op al van zijn mannen en Flynn wilde ze niet in gevaar houden. Bovendien was het plan dat hij gesmeden had makkelijker uit te voeren als hij alleen was. Hij kon nooit een bolwerk van macht binnensluipen met een heel team. Bovendien wist Flynn dat hij dingen zou moeten doen die hij niet met het oordelende oog van zijn metgezellen kon uitvoeren. Nadat hij dagenlang had gewacht in de herberg, de plek die hij met Guila en de politicus had afgesproken, wist hij wat hem te doen stond. Die man had hem én Guila mislijdt. Het was de tweede keer dat ze verdwenen was, maar deze maal wist Flynn precies waar hij haar kon vinden. Het had hem tijd gekost om een weg naar binnen te vinden en toen had hij nog dagen moeten gebruiken om te observeren, om een moment te vinden om toe te slaan. Echter had hij niet het geduld om nog langer verscholen te zitten. Daarom had hij voor die avond een plek in de wacht gevonden en stond hij al een paar uur vermomd als één van de Quandaïse wachters in een hoek. Zijn blik was op zoek naar slechts één persoon.

Guila probeerde zo goed als ze kon naar haar twee metgezellen te luisteren, maar hun tongval was te zwaar en daarnaast kon ze zich niet erg interesseren in de handelswegen met de buurlanden. Dus liet ze nogmaals haar glas vullen met wijn en liet ze haar ogen de kost geven aan alles wat er om haar gebeurde. De muziek leek steeds meer op te zwepen en de paren begonnen de dansvloer op te lopen, om zo een meeslepende en prachtige dans uit te voeren. Ze had zich van haar metgezellen afgewend en staarde naar de dansvloer. Blijkbaar was het verlangen op haar gezicht af te lezen, want voordat ze het wist, had één van de twee mannen haar hand genomen en werd ze zo uit de schaduwen de dansvloer op getrokken. Eenmaal daar kon ze niets anders dan haar armen uit automatisme positioneren, om zo mee te raken in de dans. Ze dankte de Goden en haar ouders dat ze zoveel danslessen had gehad en dat ze daardoor nu niet voor schut stond onder de toeziende ogen van het gehele hof van de Moeder. Terwijl ze genoot van de dans en de muziek had ze haar ogen gesloten en vertrouwde ze op de leiding van haar danspartner. Toen er echter een wisseling van muziek kwam, stopte de dans en probeerde ze snel op adem te komen. Dat was dan ook precies het moment dat ze haar ogen opende en precies in de ogen keek van een wachter die haar veel te bekend voor kwam. Ze knipperde enkele keren, als in een droom, en liet zich vervolgens weer welwillend mee trekken in de volgende dans. Begon ze nu ook te hallucineren-

Ondanks dat Flynn's ogen enkel naar Guila zochten, was hij zich ernstig bewust van alles wat er om zich heen af speelde. Hij had het geluk gehad de plek van een wachter in te nemen die goed zicht had op de dansvloer én op de rest van de immense zaal. Hij had al een te hoog aantal wachters geteld, plus de lijfwacht van de Moeder die rond liep en eerlijk gezegd verwachtte hij dat de meeste bedienden ook niet onvoorbereid zouden zijn. Het hele paleis had in eerste instantie erg open geleken. Gelegen midden in de stad kon je niet om het gebouw heen als je Telon in was. Overal waren de torens wel zichtbaar als ze schitterden in het felle zonlicht of als ze 's nachts verlicht werden door wat hij dacht dat gaslampen waren zoals hij nooit eerder had gezien. Misschien zou de stad, het paleis, de mensen, meer indruk op hem gemaakt hebben als hij niet compleet gefocust was op zijn plan. Maar zonder die focus zou hij nooit zo ver gekomen zijn. Dan had hij het al opgegeven de dag nadat Guila niet op was komen dagen. Stijf stond hij voor zich uit te staren terwijl zijn ogen geen rust kregen. Een stroom aan gasten verplaatsten zich naar de dansvloer. Ondanks de weelderigheid aan pracht en praal en aan dansende koppels, zag hij haar al snel. Hoe kon hij haar nou missen? Even ontmoette haar blik de zijne. Het teken voor Flynn om zich te verplaatsen. Zo onopvallend mogelijk liep hij langs de perimeter van de dansvloer zoals hij andere wachters ook had zien doen en bleef zo in de buurt van Guila en haar nieuwe danspartner. Het was een geluk dat de Moeder en haar troon ver van de dansvloer lagen. De focus zou niet hier zijn. Tenminste, nog niet.

Met een verdwaasde blik danste ze versuft verder. Haar gedachten leken op hol te slaan en ze kon aan niets anders denken dan aan de man die twee lentes geleden, maar ook één maan geleden haar hart had gekregen. Ze geloofde niet dat hij, híér, bij haar aanwezig was. Ook toen ze in de betreffende hoek keek, waar ze hem eerder had gedacht te zien staan, was de persoon verdwenen. Onopmerkzaam haalde ze opgelucht adem en probeerde ze weer van het moment te genieten. Ze was onder familie, onder de bescherming van de Moeder, en ze zou eindelijk alle antwoorden op al haar vragen krijgen. Daarnaast kreeg ze een perfect beeld van wat de precieze politieke status in Telon op dit moment was: zo zou ze ook nog eens haar missie voor Sibel voltooid hebben. Ook had ze er helemaal geen probleem mee om volgens de Quandaïse standaarden opgetut te worden en een prachtige jurk aan te mogen. Terwijl ze zo wat verder dagdroomde, verstijfde ze plots opnieuw toen ze weer haar ogen liet vallen op de bewaker die qua- qua álles aan Flynn deed denken. Ze probeerde o zo onopvallend te kijken naar de man, maar het lukte haar niet. Ze móést weten of Flynn bij haar was. Ze had zich allang losgetrokken, als de grip van haar danspartner niet zo stevig was geweest, en ze zo steeds weer dichterbij en vervolgens weer verder weg werd geleid van haar geliefde.

Nu Flynn besloten had vandaag zo dichtbij te komen, had hij meer en meer moeite met iedere tel die hij wachtte. Hij had Guila al tweemaal eerder gezien in het paleis. De eerste keer had het hem zo overrompeld, omdat hij dat nog lang niet verwacht had, dat hij de situatie meteen had moeten ontvluchten. Hij broedde er nu al weken op om te begrijpen hoe het had kunnen gebeuren dat Guila meegenomen was door de politicus, maar kwam steeds op hetzelfde uit: hij was zo stom geweest om er mee in te stemmen dat ze niet samen maar apart de villa uit zouden gaan en vervolgens elkaar weer zouden ontmoeten. Hij had die man nooit moeten vertrouwen. Het was makkelijk geweest om vervolgens in Telon te geraken, maar zijn zoektocht naar Guila was dat helaas niet. Flynn had zich dezelfde situaties voorgesteld als bij haar eerste verdwijning: vast in een kerker, verstopt in een toren en nu kon hij er paraderend voor een of andere rijke persoon ook aan toe voegen. En zo had hij haar gevonden. Wéér was ze opgedoft, onder de mensen, geheel open en bloot maar zonder vrijheid. Zijn bloed begon te koken terwijl hij haar met haar glimlach van partner naar partner zag gaan. Met de subtielste hints probeerde hij haar richting een uithoek van de dansvloer te sturen. Dichtbij genoeg zodat hij het van haar danspartner over zou kunnen nemen. Niemand zou echter toestaan dat een wachter een dame ten dans vroeg, dus ontdeed hij zich in een snel gebaar van het uniform waaronder hij het kostuum van een zijde handelaar droeg. Het was maar de vraag hoe lang hij veilig was met deze vermomming, maar op zijn minst kon hij nu Guila benaderen.

Guila herkende zijn kleine oogbewegingen en handgebaren en hoofdknikjes maar al te goed en ze probeerde de subtiele hints dan ook zo goed mogelijk op te volgen. Natuurlijk wilde hij dat ze naar hem toe kwam, vast en zeker zodat hij haar mee kon nemen. Guila voelde hoe ze opnieuw misselijk werd als ze eraan dacht hoe ze hem had achtergelaten: hoe de politicus haar had overtuigd dat ze nooit antwoorden zou krijgen met Flynn aan haar zijde en dat ze dus los van elkaar moesten ontsnappen en hoe ze meer tijd zouden winnen als ze Flynn zouden laten geloven dat hij ergens op haar moest wachten. Door die gedachte vergat ze om de juiste stappen te zetten en viel ze bijna over haar eigen benen, als haar danspartner haar niet stevig had vast gegrepen. Ze moesten nu vast wel door hebben dat er iets aan de hand was en dat besefte Guila zich maar al te goed. Dus probeerde ze haar bevende handen onder controle te krijgen, haar stralende glimlach weer op te zetten en zo opnieuw haar nette aangeleerde dansstappen te zetten. Toch kon ze haar danspartner net weer dat beetje meer naar de zijde van de dansvloer brengen, dichter naar Flynn toe. Het ging niet door haar heen dat ze wellicht níét naar hem toe moest, omdat het haar plannen zou verpesten, of dat ze daardoor veel te veel zou opvallen. Ze kon er alleen aan denken dat Flynn hier gevaar liep en dat ze van hem hield en dat- Op hetzelfde moment lieten de eerdere handen haar los en werd ze vervolgens vastgepakt door de ruwe handen die ze zo goed kende, rook ze de geur die ze had gemist, en keek ze in het gezicht van Flynn.

Ook al leek het misschien dat Guila alleen gelaten werd en rond kon dansen, had Flynn opgemerkt dat hij niet de enige was die dicht bij haar in de buurt was gebleven. Daarom vloekte hij dus ook binnensmonds toen hij haar een misstap zag begaan. Hij wilde niet nog meer ogen op haar gericht krijgen dan dat er al waren. Hij rechtte echter zijn rug en mengde zich tussen de uitgedoste mannen en vrouwen die op danspartners stonden te wachten. Hij miste geen tel toen de man die met Guila had gedanst haar los liet en stapte zelf op haar af voor er iemand anders hem voor kon gaan. Hartelijk glimlachte Flynn terwijl hij haar hand kuste, zoals hij andere mannen had zien doen, en zich luid en duidelijk voor stelde. 'Heer Jynne uit het verre Zuiden, aangenaam vrouwe Halley.' Hij wist niet zeker of hij er nu op rekende dat zijn vermomming het voor even uit zou houden of dat de chaos van het feest er voor zou zorgen dat zijn aanwezigheid pas laat bij de foute oren terecht zou komen. In beide situaties had hij weinig tijd. Gelukkig werd de muziek sneller en luider en begon de dansvloer een stuk minder overzichtelijk te worden. Dat kon in hun voordeel werken. Flynn trok Guila dicht tegen zich aan zodat hij in haar oor kon praten. 'Guila.' Haar naam verliet zijn mond als een zucht. Hij kon niet uitdrukken hoe goed het voelde haar in zijn armen te hebben na die tijd vol woede dat hij haar zo makkelijk weg had laten nemen. 'Vertel me alsjeblieft dat je ongedeerd bent?' Flynn deed hard zijn best om de dans zo goed mogelijk te volgen, maar hij was er geen ster in en bovendien was hij nog altijd erg op zijn hoede. 'Is de politicus hier? Of iemand anders die me kan herkennen?' Hij had hem tot nu toe nog niet gezien, maar wie wist waar die gluiperd zich schuil hield.

Nog geen seconde nadat haar danspartner weg was gelopen, werd ze vastgegrepen door Flynn. Hij benam haar de adem en vol liefde keek ze hem aan. 'Aangenaam heer Jynne,' murmelde ze enkel zacht, voordat de muziek alweer opzweepte en ze zich door de mensenmassa moesten bewegen. Guila voelde hoe de rillingen over haar rug trokken bij het horen van haar naam. Ze kon niet onder woorden brengen hoe ze op hetzelfde moment niet kon nadenken, maar ook in tijden niet meer zo helder was in haar hoofd. Alles leek op zijn plaats te vallen. 'Jij hoort in Tarth te zijn,' kon ze echter enkel uitbrengen, terwijl ze zijn blik probeerde te vangen. Ondertussen probeerde ze hem zo goed als het kon naar het midden mee te begeleiden tijdens de dans, zodat ze verwijderd waren van de meeste ogen. 'Ik ben ongedeerd,' fluisterde ze vervolgens, terwijl ze hard met haar hand in de stof van zijn shirt greep, om hem maar dicht bij haar te houden. 'En hij is hier niet. Tijdens de feesten zijn er altijd belangrijke vergaderingen bezig. Als- als het goed is, dan zijn we veilig. Nu nog.' Het zou vast niet lang duren, voordat de aanwezige mensen beseften dat Flynn een onbekend gezicht had. Iedereen leek elkaar altijd te kennen tijdens zulke evenementen. 'Ben jij ook ongedeerd?' vroeg ze vervolgens zacht, terwijl ze haar wang liet rusten tegen zijn hals. Haar stem werd ernstiger en er ontstond een brok in haar keel. 'Je moet de stad snel weer verlaten. Ik- Ze houden hier niet van onbekenden.'

Alleen al het weerzien had Flynn de adem benomen maar nu hij plots haar stem weer hoorde, moest hij er alles aan doen om haar niet stil te houden en vol liefde te kussen. Hij was erg opgelucht te horen dat de politicus of iemand anders haar niets aangedaan had. Hij was bang dat iedere dag die hij langer wachtte die mogelijkheid groter was geworden. 'Hoe kan ik nou in Tarth zijn terwijl jij hier bent?' vroeg Flynn met een stem vol ongeloof, maar ook met een tedere glimlach. Dacht ze echt dat hij haar achter gelaten zou hebben? Hij knikte subtiel toen ze vertelde dat de man die hen had helpen ontsnappen er niet was. Dat was maar beter zo. Én omdat hij dan minder snel door de mand zou vallen én omdat hij anders niet wist of hij niet meteen op bloed uit zou zijn en zichzelf niet in de hand kon houden. 'Ja. Ondanks dat er een prijs op mijn hoofd en dat van zijn makkers staat,' mompelde hij gefrustreerd. Dat hij zelf gevaar liep deerde hem weinig, maar dat zijn vrienden door zijn stomme plannen ook risico liepen kon hij niet hebben. 'Dacht je dat ik van plan was hier lang te blijven?' Even nam een jongensachtige grijns zijn ernstige gezicht over en keek hij Guila aan. 'Ik ben hier om je zo snel mogelijk mee te nemen. Ik heb een plan. Geen tussenpersoon deze keer. Gewoon jij en ik.'

Guila keek met de meest tedere en dankbare blik naar de man van wie ze hield. 'Jij- jij ongelofelijke man,' fluisterde ze, terwijl ze met haar gezicht maar enkele centimeters van de zijne verwijderd was. 'Flynn, ik hou van je, maar-' Guila merkte hoe zijn woorden haar een knoop in haar maag bezorgde en plots voelde ze zich misselijk worden. Hij was speciaal voor háár gekomen... voor de tweede keer, met gevaar voor eigen leven. 'Maar je moet weten dat-' Ze wilde de waarheid zeggen, maar het kwam niet uit haar keel, ze kon het niet over haar lippen krijgen, haar adem bleef stokken. Echter zou elke seconde dat ze hem hier langer hield het risico verhogen dat hij betrapt zou worden. 'Ik ben vrijwillig met hem meegegaan,' kon ze dus enkel uitbrengen, terwijl ze voelde hoe haar ogen waterig werden. Ze kon echter níét gaan huilen terwijl al die ogen op haar gericht waren. Het was echter zó moeilijk. 'Hij vertelde mij dat ik met jou nooit antwoorden zou krijgen. En ik heb- Mijn belofte aan de Koningin kan ik niet breken. Dan zou ik nooit met mezelf kunnen leven.' Ze beet gepijnigd hard op haar lip en begon langzaam meer ruimte tussen hen in te maken. Ze wist niet of dit de laatste keer zou zijn dat ze hem ooit nog zou zien. Haar plannen konden altijd nog desastreus fout gaan. Maar ze kon niet Flynn in die plannen mee trekken. 'Je moet gaan, Flynn, alsjeblieft- gebruik je plan en ga nú!'

Flynn was nu zo dichtbij Guila dat hij de sproeten rond haar neus zou kunnen tellen. Wat hem betreft waren ze nu de enige twee mensen in de ruimte. De hele zaal met mensen was hij zo snel vergeten terwijl hij haar aan keek en zij haar liefde voor hem uit sprak. Echter kreeg Flynn zijn eigen liefdesverklaring er niet tussendoor omdat Guila haperend verder ging. Plots sloeg de realiteit in en hoorde hij het geroezemoes van de vele anderen om hen heen, en natuurlijk hun priemende ogen die hem als messen in zijn rug leken. Verward keek hij naar de vrouw voor hem. Hij had er geen seconde over getwijfeld toen ze niet naar het dorp was gekomen dat ze wel meegevoerd moest zijn tegen haar wil. Hij kon haar opmerking dus ook maar moeilijk plaatsen tot hij zich de andere wachters herinnerde die haar in de gaten hadden gehouden zoals hijzelf had gedaan. 'Ze kunnen je niet horen nu,' begon hij op fluistertoon toen hij haar juist weer dichter naar zich toe had getrokken. 'Knijp me anders, doe iets, zodat ik weet wat de waarheid is.' Flynn voelde de wolk boven zijn hoofd hangen, maar hij negeerde de aanwezigheid keihard. Ze was gewoon weer in precies dezelfde val verstrikt geraakt zoals bij Gion. Hij keek haar gepijnigd aan toen ze weer zei dat hij weg moest, niet zij samen. 'Ik ga niet alleen, Guila. Ik zou nooit- Niet na alles.'

Guila voelde hoe ze weer naar haar vriend toegetrokken werd en hoe haar woorden niet bij hem binnen leken te komen. Ze kon hem niets verwijten: ze kon bijna zelf niet geloven welke woorden er uit haar mond kwamen. 'Ik kan je geen andere waarheid geven,' fluisterde ze terug met een getergde blik, 'buiten dat ik hier moet blijven en dat jij terug moet gaan naar Tarth. Zonder mij.' In haar ooghoeken zag ze hoe ze al dansend weer dichter bij de mensenmassa's aan de randen van de dansvloer kwamen. En hoe steeds meer mensen de onbekende mannen leken op te merken. 'Luister bij de Goden alsjeblieft goed naar mij,' zei ze dwingend, bijna smekend, terwijl ze recht in zijn ogen keek. 'Ik kán niet weg. Ze laten mij niet weggaan, niet uit deze stad of überhaupt uit het paleis. Maar- maar ik ben veilig, ze gaan mij niets aan doen en wellicht zal er ooit een onderhandeling komen waardoor ik weg kan. Of kan ik zelf een rol gaan spelen in de banden tussen onze landen, echter wel van binnenuit, van- vanuit Quandaï.' Ze voelde hoe haar keel samen kneep en haar gedachten uit gingen naar de dromen die ze had gehad over haar en Flynn samen. Terug in Tarth, terug bij hun families. 'Ik wou dat alles anders was gelopen en dat we samen terug hadden kunnen keren. Maar je moet nú gaan, ik sméék het je.' Opnieuw maakte ze ruimte tussen hen in en schudde ze vol verdriet haar hoofd. 'Vertel mijn ouders dat ik van ze houd. En bij de Goden, weet dat ik van jou hou.'

Langzaam maar zeker begon het binnen te komen bij Flynn wat Guila bedoelde met al haar woorden. Hij wist niet wat harder aan kwam: dat Guila werkelijk weer haar vrijheid had in moeten leveren en wellicht definitief of dat ze dus niet gelogen had toen ze net zei dat ze vrijwillig mee was gegaan. Zijn grip om haar middel en hand werden enkel steviger met elke stap die Guila van hem weg zette. 'Ik-' Sprakeloos keek hij haar aan. Er was niets in haar ogen te vinden dat hem zei dat ze loog, dat ze de schijn op hield. 'Hoor je jezelf nu praten?' gooide hij er plots sissend uit. Van alle emoties begon de woede langzaam de overhand te nemen. 'Hoe heb je kunnen denken dat ik je na die villa niet achterna zou gaan? Waarom heb je het me niet verteld? Mijn mannen hebben nog een week lang met gevaar voor eigen leven op de loer gelegen-' Hij betrapte zichzelf er op dat zijn stem harder werd en stopte snel. Toen hij het verdriet op haar gezicht zag nam zijn koppigheid het over en greep hij haar nog steviger vast. 'Nooit, Guila. Waag het niet me terug te sturen naar jouw familie zonder jou.' Flynn klemde zijn kaken stevig op elkaar en verbrak eindelijk pas de blik die hem in zijn greep had gehouden. Het was duidelijk dat ze de aandacht hadden getrokken. Hij zou snel actie moeten gaan ondernemen, iets doen, wat dan ook. 'De Goden horen je hier niet,' siste hij tussen zijn tanden door. 'We zijn in het land van de Moeder.' Als vanzelf gleden zijn ogen richting de troon.

Guila voelde hoe haar wanhoop groter en groter werd bij elke aarzeling van Flynn. Elke seconde dat hij niet weg liep van haar, dat hij niet begreep wat ze tegen hem zei. Ze ontving de sissende woorden met veel pijn en vol schuld en verdriet sloot ze haar ogen. 'Ik moest de gok nemen dat je wellicht terug zou gaan naar Tarth,' fluisterde ze enkel, terwijl ze bij elke stevigere greep van haar vriend voelde hoe ze onmogelijk zomaar los van hem kon komen. 'Ik had jullie nooit, nóóit hier in mee willen trekken.' De woorden zouden niets uit maken, maar ze wilde dat hij dat wist en dat hij het zou vertellen aan zijn metgezellen. Dat ze wisten hoeveel spijt ze had dat ze ooit naar Sibel was gerend en deze missie had geaccepteerd. Toen ze plots zijn blik zag veranderen en deze naar de Moeder zag glijden, probeerde ze met alle macht zijn aandacht weer te trekken. 'Flynn- Flynn, bij de Goden, bij de Moeder, ga alsjeblieft weg, ik smeek, sméék, je, ga weg! Deze Moeder is niet zoals de voorgaande... ze zal je doden als ze er achter komt dat je hier loopt, op háár feest.' Ze had ze zo gedraaid dat Flynns rug naar de Moeder was en hij in elk geval niet in haar gezichtsveld zat. Alle wanhoop was tegelijkertijd van haar gezicht verdwenen, nu ze de ernst van de situatie in zag, en vol dwang keek ze hem aan. 'Er is géén andere optie. Ga. Weg.'

Flynn kon maar niet begrijpen hoe ze die gedachten in haar hoofd gehaald kon hebben. Was hun nacht samen dan niet duidelijk genoeg geweest voor haar? Snapte ze niet dat hij alles op zou geven voor háár vrijheid? Voor háár leven? Hij nam al haar woorden, haar smeekbedes, met een stalen gezicht in zich op. Het was echter pas haar bevel dat echt tot hem door drong. Flynn had inmiddels in genoeg situaties gezeten waarin hij precies dezelfde keuze had moeten maken. Met zijn ervaring in het kamp, tijdens de missies, de conflicten waarin hij mee gevochten was, wist hij hoe belangrijk het kon zijn om eerst jezelf veilig te stellen. Wie zou er pogen om Guila te redden als hij nu gevangen werd genomen? Hadden Indra en Sibel niet beiden laten zien dat ze niet verder dan deze missie zouden gaan? Bovendien wist hij niet of juist zijn aanwezigheid haar nu meer in gevaar bracht. En als ze echt in de klauwen van de Moeder zat, wie ging zich daar dan mee bemoeien? Flynn voelde dat zijn gezicht viel nu hij zich realiseerde wat hem te doen stond. Hij wist niet eens wat hij nog kon zeggen, wat hij nog kon doen. Langzaam liet hij haar dus gaan toen het nummer op een einde liep, tot hij tot zijn eigen verbazing beweging zag vanuit zijn ooghoeken. Binnensmonds vloekend zag hij wachters naderen. Hij was té gefocust op Guila geweest opdat hij enkele wachters uit het oog verloren was en hen nu recht achter Guila zag staan, klaar om toe te slaan. Het volgende deed hij in een reflex, zonder er over na te denken. In een vloeiende beweging draaide hij Guila om en wond een dwingende arm om haar nek terwijl hij een mes tevoorschijn haalde en het zo verdekt mogelijk tegen haar zij hield. 'Eén stap,' sprak hij dreigend in het Quandaïs tegen de wachters en wie hem ook maar kon horen.

De paniek begon pas echt toe te slaan, toen ze zag dat haar woorden geen effect op hem hadden. Ze probeerde hem vast te grijpen, te knijpen, ook maar iets om hem uit zijn gedachten te krijgen en hem te laten vluchten. Maar het had geen zin. 'Het is het niet waard,' snikte ze uiteindelijk nog, toen ze ook leek te beseffen dat er wachters van alle kanten dichter naar hen toe kwamen. Ze had vrede gekregen met een leven dat ze door moest brengen in dit paleis. Misschien kon ze ooit een positie vervullen of zelfs haar geluk vinden met een partner. Dat had haar rustig gehouden tijdens haar slapeloze nachten, waar ze enkel aan haar familie, Flynn en Sibel kon denken. De gedachte, de hoop dat haar geliefde in Tarth zou zijn had haar nog vele lentes steun kunnen bieden. Echter zou ze nooit vrede of rust kunnen vinden als Flynn van haar én van zijn geliefde thuisland ontnomen zou worden. En toen ze eindelijk dacht dat hij zou gaan rennen, was het te laat. Voordat ze het door had, was ze opnieuw vastgegrepen door Flynn, echter keek ze nu richting de massa en voelde ze de punt van het mes tegen haar zij aan. Door de spanning stroomden de tranen over haar wangen heen en machteloos zat ze vast in de greep van Flynn. Ze wist dat hij haar nooit iets aan zou doen, maar ze besefte wel dat hij zojuist zijn eigen doodsvonnis had getekend. Flynn zou hier nooit levend uit kunnen komen. Het was te laat. 'Laat hem alsjeblieft gaan,' smeekte ze de wachters, ook in het Quandaïs. 'Het is het niet waard. Laat hem weglopen.' Haar ogen flitsten naar de Moeder, die nog steeds in haar stoel zat, maar wel haar priemende ogen op hun gericht had. 'Ik geef u alles, ik doe alles, als u hem maar laat gaan.'

Flynn was langzaam enkele stappen naar achteren gegaan richting de muur. Hij kon zich niet laten omsingelen door de wachters, dan zou hij zich meteen over kunnen geven. Maar hij kon niet opgeven. Hij had haar vast. En als hij het niet probeerde zou hij toch wel in het gevang belanden, of erger. Dus Flynn zou liever vechtend ten onder gaan, hoe idioot dat ook was. Hij had bovendien voordeel dat de wacht erg verrast en nerveus leek dat hij Guila vast had. Het ondersteunde wat ze eerder had gezegd: zij zou veilig zijn, haar leven was het waard. Het zijne daarentegen... 'Het spijt me, Guila,' fluisterde hij haar zacht toe. Er zat geen emotie meer in zijn woorden. Hij voelde zich uitgehold. Flynn was steeds meer richting enkele hoge ramen geschoven toen hij plots een signaal gegeven zag worden. Met een flinke slordige duw zorgde hij dat er afstand kwam tussen hem en Guila. Hij wilde haar én buiten bereik wanneer hij toesloeg én hoopte dat wat van de aandacht nu op haar over zou gaan. Vanaf zijn plek kon hij de chaos al zien en het rood van Guila, dat alleen maar roder leek te worden. Echter kon hij er niet te lang over na denken omdat een eerste wachter op hem af stormde. Hij dankte Indra in zijn hoofd voor alle training met messen die ze hem gegeven had. De wachter lag al snel kermend op de grond waarna Flynn het zwaard van hem af kon pakken. Met het zwaard en de adrenaline was hij nog beter in zijn element en vocht zich vrij uit de kudde met wachters. Hij zou ze echter nooit allemaal aan kunnen en baande zich een weg naar de ramen. Hij smeet zichzelf door het eerste het beste raam en kwam half vallend terecht waar hij op gerekend had: één van de vele balkons die rond het paleis liepen. Met een kreun hield hij zich overeind aan de balustrade en probeerde zich te oriënteren. Was hij aan de Zuid- of Noordzijde? Op welke verdieping kon hij ook al weer die uitweg vinden? Het was in zijn moment van twijfel dat hij de glinstering in de verte zag op een ander balkon. Het licht uit de balzaal reflecterend op een wapenrusting. Meteen vloog er iets op hem af en voelde hij hoe zijn benen zijn lichaam niet meer konden dragen. Zuchtend knielde hij neer en hield zich vast aan de het ijzer van het balkon om zijn val te voorkomen. Waar de pijl hem had geraakt voelde Flynn in eerste instantie niet. Maar toen zijn zwaard ruw uit zijn handen werd getrapt en hij vast werd gepakt deed het plots overal zeer. Terwijl hij terug de zaal in werd geslepen probeerde hij nog te schreeuwen, tegen te stribbelen, maar het had allang geen zin meer om te vechten. Als de Goden dit wilden, als de Moeder dit wilde, dan was hij Guila maar kwijt. En zichzelf net zo goed. Het was over.

Toen ze de fluisterende woorden hoorde, wist ze wat hij gaan doen. 'Ik hou van je,' kon ze hem enkel nog toe fluisteren, voordat ze vooruit werd geduwd in de armen van vele wachters en hoorde hoe de chaos ondertussen achter haar was uitgebroken. Snikkend en bevend probeerde ze zich om te draaien, te gillen, ook maar iets te doen, maar ze werd al snel losgelaten door de wachters die zich naar haar vriend haastte. Het enige wat ze nog meekreeg, was dat er een raam brak en vervolgens iedereen zich weg haastte van het gevecht, van Flynn. Guila was eindelijk uit haar schok ontkomen en kwam haastig overeind, zich vast pakkend aan alle rokken en uniformen die zich om haar heen hadden verzameld, en duwde zichzelf door de mensenmassa heen naar het raam toe. Het maakte haar niet uit welke belangrijke edelen of politici of familieleden van de Moeder ze omver duwde, ze had enkel oog voor het kapotte raam waar Flynn doorheen was gesprongen. Toen ze eindelijk bij het raam was beland, probeerde ze zich te oriënteren in het donker en zag ze uiteindelijk Flynn op het balkon staan. 'Naar rechts! Daar is een ander balkon-' Op hetzelfde moment zag ze hoe een pijl zijn been doorboorde en ontsnapte haar een gil van pure pijn en wanhoop. Tegelijkertijd werd ze, door wat bijna een tiental handen voelde, weggetrokken van het raam en richting het midden van de zaal. Jammerend en met al haar macht probeerde ze los te komen, maar het had geen zin. Wat kon een simpel meisje nou tegen getrainde wachters doen? Toen ze uiteindelijk terug waren op de dansvloer werd ze eindelijk losgelaten en zakte ze neer op haar knieën met haar gezicht in haar handen verborgen. Ze had nooit met die vervloekte politicus mee moeten gaan. Eerder was het misschien Flynn die zijn bloed wel kon ruiken, nu was het echter zij die zijn ogen uit zou krabben als ze hem ooit nog zou zien. 'Breng hem hier naartoe,' hoorde ze plots naast haar en de stem liet haar bloed onmiddellijk bevriezen. De Moeder. Door haar vingers heen zag ze hoe Flynn naar haar toe werd gesleept en met haperende ademhaling knielde ze voor de Moeder neer. Het kón gewoon nog niet voorbij zijn. 'Ik smeek het u... laat hem, bij de Goden, gaan! Het is- Hij is belangrijk voor de Koningin van Tarth. En voor de leidster van het legerkamp in Tarth. Eén van haar belangrijkste luitenanten en informanten. Als u hem ook maar iets aan doet, brengt u chaos over Quandaï heen.'

Nog altijd zwaar ademend van de inspanning zag Flynn de balzaal voor hem en zijn hardhandige garde wijken. Iedere keer als hij tegen probeerde te werken, werd hij driemaal zo hard tegen gehouden door de wachters om hem heen. Zijn armen werden in een akelige houding op zijn rug gehouden en hij kreeg niet eens de kans om zelf stappen te zetten, maar voelde zijn voeten over de marmeren vloer slepen. Hij was kansloos geweest tegenover al de getrainde wachters. Hij had geweten dat ze zeer goed waren in hun taak, anders hadden ze nooit zo dicht bij de Moeder op wacht gestaan. Maar ergens was hij arrogant en wanhopend genoeg geweest om proberen uit te breken. Het maakte hem tevreden te zien dat de vrouwelijke wachter naast hem, die zijn arm in een ijzeren greep had, het er zelf ook niet heel vanaf had gebracht. Er liep bloed over haar voorhoofd en haar mouwen zaten ook onder. Echter realiseerde Flynn zich dat het bloed op haar kleding waarschijnlijk van hém kwam. De glasscherven hadden zijn zijde kleding aan stukken gescheurd, maar dat waren maar oppervlakkige schrammen. De focus van zijn pijn lag in zijn bovenbeen waar de pijl nog altijd in stak. Hij was een veel te makkelijk doelwit geweest en toch was hij maar in zijn been geraakt. Niet in zijn hart, zijn nek, een fatale plek. Ook al had Flynn dit door, hij kon er geen hoop meer uit halen. Alles ging langs hem heen. Tenminste, tot hij Guila's stem hoorde. Hij deed een laatste poging zich los te maken om naar haar toe te gaan. Haar te zeggen niet voor hem te smeken, dat het oké was. Maar hij werd keihard tegen de grond geduwd. Hij hoorde plots zijn titel, zijn naam, door een onbekende stem gezegd worden. Flynn had de moeder nog niet gezien tot zijn hoofd werd opgeheven en hij recht in haar gezicht staarde. Smeekbedes zouden geen zin hebben bij die vrouw. Ze zou haar keuzes allang gemaakt hebben. Met een stalen blik wachtte hij haar oordeel af.

Guila zat nog steeds op haar knieën voor de Moeder en smeekte haar keer op keer op kéér dat ze hem vrij zou laten. Het had echter geen zin, de Moeder had haar aandacht niet eens meer op haar gericht. Haar ijzige blik lag op Flynns gelaat en het was alsof ze in een non-verbale strijd waren. In een laatste poging pakte ze de rokken van de Moeder aan, maar voelde onmiddellijk de platte hand van de vrouw op haar wang. De klap bracht haar uit balans en al snel voelde ze de grond onder haar. Ze voelde haar beoordelende blik op haar gericht en vervolgens weer naar Flynn afglijden. 'Gooi hem in de kerkers,' zei de Moeder simpelweg, terwijl ze zich alweer van hem weg had gekeerd en naar haar troon streed. 'Ik laat hem niet mijn feest verpesten. Neem haar ook mee.' Opnieuw werd ze door stevige handen vastgepakt en probeerde ze zich los te worstelen. Het had geen zin, maar het gaf haar zulke waardevolle extra seconden, seconden waarin ze haar geliefde nog eens kon bekijken. 'Ik kom voor je,' snikte ze, terwijl hij van haar weg getrokken werd. 'Jij en ik. Thuis.' Met lege handen en een blik vol pure wanhoop keek ze hem na, voordat ze zelf over iemands schouder geslingerd werd en zo het feest verliet.
[end]