Het Dorp

Gael moest zich ervoor behoeden om niet met haar ogen te rollen door het kinderachtige gedrag van de Kapiteins. Dat had ze nou niet van de twee verwacht. Echter leek er een stuk meer achter te zitten, bleek na de uitleg van haar vriendin. 'Dat is waarom we deze jongen snel naar huis moeten brengen. Misschien brengt dat Flynn weer wat rust, als hij het gevoel heeft de controle weer terug te hebben.' Gael keek haar vriendin verontschuldigend aan en legde een hand op haar wang. 'Ik weet dat je net terug bent, maar ik kan het hier niet meer dagen uithouden. Ik beloof je dat ik een goed begaanbaar pad kies, waardoor we binnen een mum van tijd weer thuis zijn.' Gael zag in haar ooghoeken tevens hoe Matheo onrustig werd en vervolgens begon te huilen. Ze stopte haar duim in zijn mond ter proef en zag hoe het jongetje er ongeduldig op begon te zuigen. 'Hij heeft honger,' verzuchtte ze, waarna ze de baby in haar armen nam en op stond. 'Er is altijd wel één van mijn zusters die recent zijn bevallen die ook Matheo willen voeden. Hij wil zijn flesvoeding namelijk niet innemen.' Uitnodigend stak ze een hand naar haar vriendin uit en glimlachte breed. 'En als we deze jongen hebben afgegeven, dan ga ik je het dorp laten zien. En alvast aankondigen dat we zo snel mogelijk hier weg zijn.'

Indra knikte langzaam. Ze hoopte bij alle Goden dat de thuiskomst van Matheo haar vriend weer op zijn pad van herstel kon brengen. Het baarde haar zorgen haar Kapitein zo te zien ontrafelen. Alweer. Ze glimlachte naar Gael en grijnsde als vanzelf. 'Ik laat me niet zomaar verslaan door wat verdomde boomstronken of een stijl bergje.' Bovendien was ze even gemotiveerd om snel naar het kamp op weg te zijn. Ze vond het nog altijd moeilijk de leiding over te dragen ook al vertrouwde ze de oude Lin Montero met haar tientallen jaren aan ervaring als geen ander in het kamp. Ze had tevens een belofte gemaakt aan Flynn om zo snel mogelijk terug te reizen. Indra was ook opgestaan om geïnteresseerd toe te kijken hoe Gael de kleine zo snel stil had gekregen en meteen wist wat hem dwars zat. Ze pakte de hand van haar partner stevig aan en nam haar glimlach in alle rust in zich op. 'Je laat me enkel het dorp zien als we verlost zijn van die schreeuwlelijk?' grapte ze voor ze Gael teder op haar wang kuste. 'Ik weet dat we nog niet terug zijn, maar je hebt het geweldig gedaan, Gael. Niemand anders zou dit überhaupt hebben kunnen doen.' Zacht streek ze met haar duim over haar hand, maar knikte vervolgens. 'Ik wil graag je zusters fatsoenlijk ontmoeten en het dorp zien.' Vervolgens liep ze met haar vriendin het gebouw uit.

Nieuw

Reihan tuurde zuchtend voor zich uit en rolde met haar hoofd om de spanning in haar nek te verlichten. Ze zaten inmiddels al even op hun paarden richting het kamp. Eerder hadden ze nog hard doorgereden, maar inmiddels was hun pas afgezwakt om de paarden wat rust te geven. Het gaf Reihan bovendien de mogelijkheid haar metgezellen in zich op te nemen. Ze had zelf maar een handvol van haar wacht meegenomen, de andere helft had de verantwoordelijkheid gekregen een oogje in het zeil te houden op de boerderij. Ze moest er maar van uit gaan dat haar Generaal de Generaal Morton in de hand hield en haar wacht Guila Halley en Sibel Alba niet uit het oog liet. Ze was zelf liever ook bij de boerderij gebleven, maar ze begreep dat het oprechter over zou komen als zij haar broer zou bezoeken om zo een blik op het kamp te kunnen werpen. Iker zou niet blij zijn met haar verschijning, maar misschien kon ze zo ook tegelijk aan hem duidelijk maken dat het geen nut had haar tegen te werken. Reihan zuchtte nogmaals terwijl ze één hand om de teugels klemde en met de andere haar bontkraag hoger trok. Ze zou nooit aan die koud wennen hier. Ze wenkte één van haar soldaten met een hand gehuld in een lederen handschoen en wees vervolgens naar de zuster van de Kapitein. De vrouw was meegestuurd, ter bewaking, bescherming of misschien om op haar broer in te praten zodra ze arriveerden, Reihan wist het niet zeker. Ze reed al sinds ze de boerderij verlaten hadden voorop. Waarschijnlijk met het idee dat ze hen zo kon dwingen sneller te gaan. Reihan had echter geen intenties hun tocht gehaast af te leggen. Nadat ze haar soldaat richting de vrouw had gestuurd om haar te vragen bij haar te komen rijden keek ze afwachtend toe. Ze zouden nog wel een paar uur onderweg zijn, wat afleiding kon ze dus wel gebruiken.

Robyn reed voorop met het gevolg van prinses Reihan achter haar. Ze was er niet zeker van waarom ze precies mee was gevraagd, of beter gezegd, gedwongen. Ze dacht niet dat ze veel keuze had gehad. Het gaf haar tevens de kans om Flynn aan te kunnen spreken en in elk geval door te kunnen geven dat zijn gezin veilig was... voor nu. Ze dacht dat ze, als ze dan al langzaam gingen, in elk geval in rust kon rijden, maar niets was minder waar toen er plots een soldaat naast haar kwam rijden. Met een gefrustreerde zucht hoorde ze de woorden van de soldaat aan en keek ze vervolgens met een kwade blik over haar schouder naar de prinses. In een simpele beweging had ze haar paard omgekeerd en reed ze hard op de prinses af, om naast haar tot stand te komen. 'Deze route leg ik normaal gesproken in luttele uren af,' siste ze naar de prinses toe, terwijl ze geïrriteerd gebaarde naar het gevolg van Reihan. 'Op dit tempo komen we pas bij de volgende volle maan aan! Kan je gewoon niet paardrijden of heb je soms betere dingen te doen vandaag dan zo meteen mijn broer te dreigen met het pijn doen van zijn gezin?'

Reihan keek geduldig toe hoe Robyn reageerde op haar verzoek. Met een kleine glimlach nam ze de boze blik van de vrouw in zich op. Ze zag dat haar wacht gespannen toe keek en dichter bij kwam, maar ze hield ze met een handgebaar op afstand. Ze knikte kort naar de soldate toen ze bij haar stond. 'We zullen vandaag ook nog terug naar de boerderij reizen. Het heeft geen nut onze paarden nu uit te putten. Bovendien geef ik jouw broer als vervangend Generaal graag de tijd om zich voor te bereiden op ons bezoek.' Ze hadden een soldaat vooruit gestuurd met het bericht van Generaal Morton dat zij haar broer mocht spreken in ruil voor het gesprek dat Koningin Sibel en prinses Guila nu zouden voeren. Ze dacht niet dat de man zou weigeren. Hij zou vast maar al te graag informatie krijgen over de toestand van zijn vrouw en die zou ze enkel geven als ze toegang kreeg tot Iker. 'Het is niet mijn bedoeling prinses Guila of haar zoon pijn te doen,' merkte ze nog op met een zijdelingse blik naar de vrouw voor ze verder reed en er van uit ging dat Robyn haar volgde. 'Hoe snel kun je deze rit afleggen?' vroeg ze vervolgens geïnteresseerd. De Generaal had voorgesteld haar soldate te sturen om het kamp in te lichten van haar bezoek. Ze was blijkbaar één van de snelste ruiters in het leger. Ondanks dat ze niet in had willen stemmen met dat plan, had het wel haar interesse getrokken.

Robyn voelde hoe ze nog kwader werd door de glimlach van de prinses. 'Mijn broer hoeft helemaal niets voor te bereiden voor jullie. Hoezo zouden we nog respect naar jullie moeten tonen als jullie duidelijk jullie middelvinger naar ons opsteken? Al die keren al sinds mijn broer in jullie land is geweest om zijn geliefde te redden en dan spreek ik nog niet over al die keren daarvoor! Waarom zijn jullie niet gewoon tevreden met het land dat jullie hebben?' raasde ze. 'En toch houd je een zwangere vrouw en haar jonge kind gevangen. Moet ik je nu soms bedanken of jouw voeten kussen dat je ze niet extra pijn doet?' siste ze naar de prinses toe. Ze wist dat ze op breekbaar ijs liep, maar die vrouw... ze haalde het bloed onder haar nagels vandaan! Hooghartig hield ze vervolgens haar kin op bij de interesse die de prinses in haar rijkunsten vertoonde. 'Ik had al vier keer een bericht kunnen afleveren en weer kunnen terugkeren in de tijd dat jouw soldaat dat doet. Ik ken namelijk elke beek, elke steen en elke boom in deze regio. Mocht ik er nu vandoor gaan, dan zal niemand uit jouw legioen mij kunnen bijbenen.' Haar ogen glunderden bij het idee. 'Wil je het uitgevoerd zien worden?'

Reihan voelde hoe haar glimlach langzaam afzwakte en een vlakke streep vormde terwijl ze de beledigingen over zich heen liet komen. Ze hoefde er niet aan herinnerd te worden hoe de Kapitein zo het land binnen gestormd was om zijn prinses te bevrijden van de zogenaamd wrede handen van haar Moeder en land. 'Prinses Guila was vrijwillig naar Quandaï gekomen om meer over haar familie te weten te komen. Toen duidelijk was wat haar connecties waren, hebben we haar een plek geboden in het paleis. Volgens onze gebruiken en wetten werd ze verbonden aan mijn broer en die toekomst accepteerde ze. Ze begreep wat er van haar gevraagd werd. Het is jouw broer die de toekomst voor de prinses verpestte door een paleis van een buurland te infiltreren en zo een wankele relatie tussen Tarth en Quandaï enkel zwakker maakte. Erger nog, de betrokkenheid van jouw Generaal bij zijn ontsnapping ging tegen alle verdragen en verbonden die bestonden tussen Quandaï en Tarth in. Wees blij dat mijn landgenoten niet al eerder een oorlog uitgeroepen hebben.' Haar toon was scherp, maar ze hield zichzelf kalm door hard in de teugels te knijpen. 'Jouw mensen hebben geen begrip voor onze notie van eer en verantwoordelijkheid.' De Tarthianen waren snel met hun oordelen over de Quandaïse cultuur. Dat had Rei altijd al dwars gezeten. Ze keek de vrouw naast zich kort aan voor ze het voorstel hoorde en ze met een frons voor hen uit gebaarde. 'Ga je gang.' Ze was benieuwd of de soldate toe zou happen. Het zou haar in ieder geval een mogelijkheid geven om zelf ook een punt te maken.

Robyn rolde haar ogen tijdens het horen van het defensieve antwoord van de prinses. Ze zouden weer in een welles/nietes discussie komen, waarin de prinses uiteraard niet zou gaan winnen. 'Ze accepteerde het omdat jullie haar geen andere keuze gaven,' siste Robyn. 'En waar speelt jullie eer en verantwoordelijkheid in het vasthouden van een zwangere vrouw en onschuldig kind? Als jullie enig eer hadden gehad, dan hadden jullie netjes audiëntie gevraagd bij de Koningin en dit op beschaafde manier laten uitpraten. Of had jullie Moeder weer eens een dubbele agenda? Eentje waarin haar zoons en dochters als poppen bespeeld worden?' Ondanks haar eerdere brutale woorden over wegrijden twijfelde ze toch. Haar schoonzus en neefje waren nog steeds afhankelijk van Reihan en haar belofte om ze geen pijn te doen. Robyn zou dat in één keer kapot kunnen maken. Aan de andere kant... Reihan had beloofd dat ze de twee geen pijn zou doen. Ze kon zich echter niet meer inhouden na de instemmende woorden van de prinses en met een harde joel stoof ze weg van het gezelschap richting het kamp.

Reihan luisterde met een gespannen houding naar de woorden van de andere vrouw. Ze merkte goed hoe ze poogde Reihan in een verhitte discussie te trekken door het zo persoonlijk te maken. Ze hapte dan ook bijna toe. In plaats daarvan rechtte Rei haar rug en keek met een nonchalante uitdrukking recht voor zich uit. 'Je vergeet dat mijn broer al vast gehouden werd door jouw Generaal voor wij arriveerden.' Het was een loze discussie om te spreken over wie er als eerste een fout had gemaakt. Reihan was niet zo naïef te denken dat Tarth alle schuld had, maar ze dacht wel dat haar Moederland enkel geantwoord had op de vijandigheid en de misstappen van Tarth. Het was wel erg voordelig voor dit land en voor het Koninklijk paar om maar net te doen alsof ze niets misdaan hadden en blijkbaar deed het kamp daar maar al te graag aan mee. Reihan keek afwachtend naar de jonge soldate na haar aansporing. Ze had niet verwacht dat ze werkelijk het zou proberen. Toen ze de roep van de vrouw hoorde, voelde ze dan ook hoe haar mondhoeken omhoog krulden. Ze gaf een hard bevel in het Quandaïs toen ze zag dat haar soldaten aanstalten maakten om achter haar aan te gaan. Ze wenkte echter naar de wachter het dichtst bij haar en gebaarde naar zijn pijl en boog. Haar soldaten leken onrustig toe te kijken, maar Reihan nam haar tijd. De vrouw begon steeds verder weg te geraken terwijl ze de boog op hief en een pijl klaar zette. Ze voelde de wind langs haar haren strijken en paste haar positie licht aan. In opperste concentratie richtte ze in de verte en liet uiteindelijk de pijl varen. Reihan had al vliegensvlug een andere pijl gespannen staan.

Robyn kon niets anders dan genieten. De wind door haar haren, de galopperende bewegingen van haar paard en de geur van gras... Het voelde als één van die dagen dat ze haar vader en broer opzocht in het kamp of dat ze naar Yelena reisde om enkele dagen met haar te spenderen of die dagen dat ze Syd de omgeving liet zien. Ergens ver in haar gedachten was ze zich nog bewust van de prinses en haar gevolg, maar- maar wat konden ze nou nog doen? Robyn was in die luttele seconden al ver vooruit geraakt en geen enkele soldaat zou haar bij kunnen benen. De prinses zou moeten toegeven dat ze een fout had gemaakt door Robyn toestemming te geven om te vertrekken. En als ze eenmaal bij het kamp aan kwam, dan kon ze Flynn adviseren en konden ze zich schrap zetten om die prinses en al haar soldaten een kopje kleiner te- Een opvallend bekend gezoem bereikte haar oor en op hetzelfde moment voelde ze iets hards langs haar scheenplaat scheren. Uit gewoonte en training had ze in een seconde haar eigen boog erbij gepakt en had ze een pijl gespannen naar- naar datgene wat haar had proberen neer te schieten. Zo stond ze echter oog in oog in Reihan, die ook een pijl naar haar toe gespannen had. Robyn dacht echter niet dat ze van zo'n afstand ook maar in de buurt van Reihan zou kunnen komen. Hoe had de vrouw dat gedaan? Robyn begon steeds langzamer te rijden, tot ze tot stilstand kwam en met beschaamde blik op de groep soldaten moest wachten. Ze twijfelde er namelijk niet aan dat de volgende pijl in haar nek was beland als ze door had gereden.

Reihan liet haar boog niet zakken toen de andere vrouw ook haar wapen op haar gericht had. Ze was pas tevreden toen de soldate haar paard tot stilstand bracht. De Quandaïse wachters snelden al op haar af, maar Reihan draafde er rustig achter aan tot ze ook bij de groep aan kwam. Ze overhandigde de boog terug aan de man van wie ze het geleend had en bekeek zo de vrouw met een kleine glimlach aan. Het voelde goed de boog in handen te hebben gehad. Ze oefende hier in Tarth lang niet zo veel als ze thuis deed. Daar had ze bovendien haar eigen wapens. De boog van de soldaat had maar vreemd gevoeld in haar grip. Het was misschien dan ook maar geluk dat ze niet het paard in zijn flank had geraakt. Ze reed tot dichterbij de jonge vrouw en bekeek haar zo stil. 'Ik ben geen hulpeloze prinses die bespeeld wordt door haar eigen familie. Ik ben geen pop,' beet ze Robyn toe, haar eerdere woorden herhalend, met een glinstering in haar ogen. Reihan Omat had de touwtjes in handen en dat hoefde deze vrouw niet te ondermijnen met haar geklets. Ze mocht best weten waartoe ze in staat was. Het leek haar duidelijk dat deze dame namelijk ook flink meedogenloos kon zijn wanneer dat moest. Reihan keerde haar paard en liet de merrie toen doorstappen richting het kamp.

Terwijl de groep steeds dichterbij kwam, had ze met het schaamrood op haar wangen haar boog weer op haar rug bevestigd. Het was een nog grotere schande om de prinses haar zo spottend aan te zien kijken. Bij de Goden, waarom had ze per se weg moeten rijden? En waarom was ze niet sneller geweest? Of had ze gewacht op een plek waar de weg naar een lager niveau zou leiden? 'Dat jij bekwaam bent met een boog zegt helemaal niets,' siste ze kritisch. 'Poppen kunnen ook met wapens om gaan, niet waar?' Ze had haar paard weer in beweging gebracht en probeerde naast de prinses te rijden, maar de soldaten leken dat te weerhouden. Daarom riep ze dus maar naar de vrouw toe. 'Wat nou als ik gevallen was?' siste ze hard. 'Of als je mij geraakt had? Wat was er dan nog van al die loze beloftes om niemand pijn te doen over? Hier gaan mijn broer en de Generaal zeker over horen, geloof mij maar! En de Koningin ook!'

Reihan dacht dat ze nu tenminste rustig door zouden rijden tot ze het kamp bereikt hadden. Het gaf haar in ieder geval de tijd om haar woorden voor Kapitein Barnes nog eens te overdenken. Ze had ook nog niet bedacht wat ze Iker te zeggen had. Zij en haar broer hadden elkaar al enkele jaren niet meer gezien. Hij zou overduidelijk niet blij zijn met haar aanwezigheid, maar ze hoopte dat hij niet zo stom was openlijk kritiek op haar te uiten. Misschien moest ze hem nog maar eens herinneren aan het feit dat zij hem al zo vaak geholpen had en zo er nog nooit iets voor terug verwacht had. Reihan had echter nog geen enkele tellen stilte voor de andere vrouw haar al tegensprak. Ze liet het maar aan zich voorbij gaan, vooral nu haar soldaten haar op een afstand hielden. Het gaf haar een moment een glimlach op haar gezicht te zetten. Ze keek nonchalant om en haalde haar schouders op. 'Dat zou zonde zijn geweest van een uitzonderlijk-' Kort perste ze haar lippen op elkaar en liet ze haar ogen over Robyn glijden. 'Van een uitzonderlijke bode. Ik geloof dat we je nog wel kunnen gebruiken om je broer een bericht te brengen als we hier nog langer zijn.' Ze zuchtte vervolgens en maakte een loos gebaar met haar hand. 'Ga je gang. Leg dan ook meteen uit dat je de vrijheid van je neefje en schoonzus op het spel hebt gezet daar te pogen er tussenuit te knijpen.' Reihan kon dat overduidelijk ook tegen Robyn gebruiken, of ze nou echt van plan was Guila en haar zoon nog meer te tergen of niet.

Robyns kaken spanden zich aan bij het horen van de vleiende woorden van de prinses. Hoe durfde ze? Nadat ze haar zojuist ternauwernood had neergeschoten! Toch boeide het Robyn dat de vrouw haar ongeschaad had gelaten en nu ook nog eens probeerde te vleien. Was het allemaal nog deel van haar plan of- 'Ik ga niet als jouw bode spelen, Reihan. Je hebt toch genoeg zogenaamde broers en zussen die je als loopjongetjes kan inzetten?' snauwde ze, terwijl ze onbewust weer dichter naast Reihan kwam rijden. De soldaten hielden haar in elk geval niet tegen. 'Ik snap niet hoe jij met jezelf kan leven. Nul eergevoel, nul respect. Enkel een ziekelijke obsessie met een vrouw die zichzelf "moeder" noemt.'

Reihan hield de gezichtsuitdrukking van Robyn nauw in de gaten en genoot van de spanning die ze op het gezicht kon lezen. De vrouw hapte snel toe. Er zat veel vuur in, zouden ze in Quandaï zeggen. Haar plezier was snel maar ver te zoeken terwijl Robyn haar beledigingen nog wat extra aan dikte. Reihan ging er verder niet op in. Ze hield haar blik gericht op het kamp dat nu langzaam in zicht kwam. Het had geen nut nu nog afgeleid te raken door de soldate. Ze had wel wat ernstigere zaken aan haar hoofd dan het verdedigen van haar eer tegenover deze vrouw. Ze liet Robyn achter zich toen een stel ruiters hun kant op kwamen om hen verder naar het leger te begeleiden. Ze was erg benieuwd hoe het zou zijn Flynn Barnes weer te spreken jaren later. Dat hij er van een afstand al zo imposant uit zag, gaf in ieder geval genoeg reden om hem niet te onderschatten. Noch de slang van een Koning die volgens Koningin Sibel ook op haar zou wachten in het kamp. Met hem had ze ook nog wel een appeltje te schillen. Reihan en haar metgezellen hadden inmiddels het kamp bereikt waar ze met veel bekijks ontvangen werden en ze de tent van de Generaal in geleid werd.

[NEW]
Met nog knikkende knieën en met volop adrenaline in haar bloed reed Robyn achter de groep met koninklijke soldaten, de verdomde Koning en Koningin van Tarth en Guila en Matheo aan. Zo beschermde ze de achterzijde van de groep met belangrijke mensen. Nog steeds niet kon ze geloven dat het plan had gewerkt: dat ze én een groot deel van de soldaten hadden uitgeschakeld én dat ze Guila en Matheo hadden kunnen bevrijden én dat het schijnbaar ongemerkt was gebleven voor prinses Reihan. Robyn kon er van genieten om te dagdromen over de uitdrukking die op Reihans gezicht zou staan als ze terug zou komen op de boerderij. Misschien zou ze wel gillen of de haren uit haar hoofd trekken of alles kapot slaan. De vrouw zou vast en zeker wraak willen nemen en Robyn hoopte het bijna: het kamp was goed voorbereid en ze zouden de prinses en haar slappe soldaten wel aan kunnen. Ze geloofde daarbij ook dat haar broer de vrouw vast wel een kopje kleiner wilde maken. De kunde waarmee de vrouw haar pijlen had afgeschoten had haar tevens gemotiveerd om beter te worden met haar boog. Dan zou ze de vrouw ook van zo'n afstand kunnen raken. De gedachtes over de manieren waarop ze de vrouw aan kon vallen zorgde ervoor dat ze niet had beseft dat in de verre verte een groep ruiters aan kwam rijden met de verdomde kleuren van de Quandaïers.

Reihan had die ochtend vernomen dat er al weer onrust was ontstaan in één van de nabij liggende dorpen. Ze had daarom maar haar Generaal opgedragen haar mee te nemen naar de plek. Ze zou hopelijk door haar entourage te laten zien de dorpelingen gerust kunnen stellen dat alles in goede banen werd geleid in het Noorden. Ze waren niet van plan de dorpen plat te branden. Tenminste, niet als ze hen niet steeds dwars boomden. Bovendien moesten ze verzekeren dat de plekken waar de andere troepen waren gestationeerd niet ook problemen kregen als verhalen verspreid werden over een opstandig stel boeren. Ze waren hier voor het kamp en dat moesten ze nog maar even duidelijk maken. Bij aankomst had Reihan echter al snel door dat er iets niet klopte. De bewoners wisten niets over de branden, noch leken ze ook maar één persoon te hebben die jong en vitaal genoeg was om een probleem te kunnen vormen. Ze had dan ook al snel haar mannen bevolen andere dorpen op hun weg terug langs te gaan om te controleren of er niets iets anders aan de hand was. Of dit geen val was geweest. Reihan reed zelf hard terug met een kleinere groep soldaten richting de boerderij. Onderweg kwam ze echter iets veel ergers tegen dan ze had verwacht. Vanuit de verte kon ze al zien dat de groep die weg reed gekleed waren in het uniform van de Tarthiaanse kroon. Toen ze eenmaal dichterbij kwamen herkende ze met een grimas de Koningin, Koning en Guila met haar zoon. Met een handgebaar hield ze haar soldaten staande. Ze konden niet zomaar achter hen aan gaan. Twijfelend hield ze haar blik op de groep gericht om te zien of die verrotte Koning en Koningin het aan zouden durven om haar in haar gezicht aan te spreken.

Met een grimas op zijn gezicht keek Liam toe hoe prinses Reihan met haar groep soldaten op hen af kwam rijden. Hij had nog even overlegd met zijn mannen of ze op de een of andere manier de groep zou kunnen afschudden, maar dat had geen zin. Daar waren ze met te veel mensen voor. Met Sibel had hij vlug afgesproken dat hij naar de prinses zou rijden en dat zij in de bescherming van hun soldaten zou blijven. Het zou te riskant zijn om de twee vrouwen tegenover elkaar te zetten, vooral nadat Robyn hun had uitgelegd hoe vliegensvlug de prinses was met pijl en boog. Robyn, echter, had vanuit haar positie achteraan de groep nog geroepen dat ze mee zou rijden richting de prinses en Liam dacht niet dat hij een keuze had gehad om haar te weigeren. Dus reed hij zij aan zij met de soldate richting de groep toe en wisselde hij een korte blik met Robyn uit. Hij wist niet of de Quandaïers het vies zouden spelen en zo ja... hij hoopte maar dat Sibel, Guila en de rest van de groep dan veilig weg konden komen. Toen hij eenmaal stil kwam te staan voor de groep boog hij formeel in zijn zadel naar voren en keek hij vervolgens de prinses direct aan. 'Prinses Reihan, ik kan mij niet herinneren dat wij elkaar eerder hebben ontmoet. Mijn naam is William Junior Halley, koning van Tarth en commandant van de Westelijke en Oostelijke legioenen.' Hij keek hierbij ook haar medesoldaten aan. 'Ik wil hierbij mededelen dat ik mijn vrouw en haar vriendin vanuit de boerderij escorteer naar een niet verder te noemen locatie. Ik hoop op uw begrip.'

Reihan keek toe hoe de Koning met enkele wachters om zich heen haar kant op kwam. Ze maande haar eigen soldaten kalm te wachten en gaf ze kort instructies om een oog op de Koningin en prinses Guila te houden. Het zou te makkelijk zijn om ze zo weg te laten komen. Reihan had haar handen stevig en gespannen om de teugels geklemd, maar rechtte haar rug zelfverzekerd en gaf de Tarthiaan een korte buiging met haar hoofd toen hij eenmaal voor haar stond. 'Het is mij een genoegen u eindelijk te ontmoeten, Majesteit. Hoewel ik vanzelfsprekend gehoopt had dat dit op een toepasselijkere manier had kunnen plaats vinden.' Haar ogen gleden kort over het voorkomen van de man. Ze vroeg zich af of hij als commandant ook werkelijk actief mee zou doen met zijn soldaten. Of hij hier een probleem zou vormen. Reihan had zich laten adviseren dat de kloof tussen het kamp en de kroon groot genoeg was geworden om met de Generaal te kunnen spelen zonder dat de Kroon meteen tussen beiden zou springen. Ook nu ze hun eigen aanvallen gestart hadden, was er geen leger vanuit andere delen van Tarth het kamp te hulp gesprongen. Enigszins hadden de raadgevers dus gelijk gehad. Maar de Koning stond hier toch en deelde haar precies mee wat ze niet wilde horden. 'Betekent dat dat mijn broer, prins Iker, mij op aan het wachten is op de boerderij?' vroeg ze terug. Haar ogen vernauwden zich kort toen ze achter de Koning ook Robyn Barnes zag. Het zou haar niet verbazen als zij de afleiding in gang had gezet. Ze kon ook meer lezen van het gezicht en de houding van de vrouw dan wat de Koning haar prijs gaf. Natuurlijk zat Iker niet op haar te wachten. Reihan veranderde dus haar aanpak. 'Laat mij uw vergezellen naar deze onbekende locatie. Ik hoop dat we onze besprekingen daar eindelijk eens fatsoenlijk voort kunnen zetten.' Ze zag dat haar Generaals gezicht vertrok en hield direct een hand naar hem op voor hij zijn kritiek kon uiten. Dit was niet gepland, maar Reihan was niet zo stom krampachtig de plannen te blijven volgen nu ze deze verrassing over zich heen kregen. 'Wellicht kunnen we dit akkefietje snel genoeg oplossen voor het kamp- voor het kamp uitgeput raakt.' Afwachtend bestudeerde ze de man voor haar.

Liam keek de vrouw bedachtzaam aan. Sibel had hem geadviseerd om het kort te houden, om niet mee te gaan in haar spelletjes en listen. Sibel en hij hadden al geconcludeerd dat Quandai te ver was gegaan om nog diplomatiek te zijn. 'Dat is een kwestie tussen u en de Generaal. Ik kom hier puur om mijn vrouw met haar goede vriendin en haar zoon op te halen.' Hij gebaarde daarbij naar de vrouwen achter hem. Er was geen haar op zijn hoofd die er voor zou zorgen dat zij in gevaar zouden komen. Al moest hij zichzelf daarvoor op de prinses en haar soldaten werpen. Daarbij had hij zijn beste spionnen met zich mee. Vervolgens schudde hij met een halfslachtige glimlach zijn hoofd. 'Ik ben bang dat dat niet mogelijk gaat zijn. Ik ga graag met u in gesprek, maar dat zal dan bij het kamp zijn. Uiteindelijk begreep ik namelijk dat er veel van uw soldaten daar gesignaleerd zijn. Dan lijkt het mij wel zo fair dat we ons bij zich mengen.' Zo keek hij de vrouw tegenover zich afwachtend aan. De dreiging in haar woorden lag er dubbeldik bovenop en het verbaasde hem niet meer dat ze het zo speelde. 'Het mooiste zou zijn als we dit in het paleis konden oplossen met de juiste ambassadeurs erbij en onder het genot van een goede mok wijn. Dan konden we al onze soldaten ook eens wat rust geven, niet waar?'

Reihan vond het niets dat de man zo de verantwoordelijkheid op de Generaal legde, alsof zijn eigen rol hier maar onschuldig was. Hij moest haar soldaten wel overmand hebben om én de Koningin én Guila daar weg te kunnen krijgen. Als ze niet alle kracht op het kamp moest richten volgens haar instructies, had ze een goede reden gehad om deze idioot flink dwars te zitten. Reihan klemde haar kaken op elkaar toen haar voorstel zo gemakkelijk van de tafel werd geschoven. Ze deed niet eens de moeite om haar ontevredenheid te verbergen. 'Ik geloof dat u daar wat informatie mist,' voegde Reihan fronsend toe. 'De troepen rondom het kamp staan niet onder mijn bevel. Mijn taak hier is enkel om er voor te zorgen dat we mijn broer uit de handen van dat meedogenloze stel soldaten krijgen en u heeft zojuist mijn enige middel van onderhandeling weggenomen.' Bedenkelijk keek ze van de Koning naar de andere Tarthianen en nam haar tijd om haar keuzes te overdenken. Zij had geen haast. Hun bezoek aan het nabij liggende dorp had ook de mogelijkheid gegeven om een blik te kunnen werpen op het kamp verderop vanwege de hogere ligging van het dorp. De plannen waren perfect volbracht. Natuurlijk hadden de Tarthianen dit nooit zien aankomen: de legers van Quandaï kenden heel andere en veel betere strategieën. 'Ik word graag uitgenodigd in één van uw paleizen maar dat zal moeten wachten tot prins Iker veilig en wel thuis is.' Ze knikte nog kort naar de Koning en gebaarde haar metgezellen vervolgens verder te gaan. Voor ze echter zelf ook haar paard aan spoorde verder te gaan, richtte ze zich op Robyn in plaats van de Koning. 'Ik zal jouw broer de groeten doen als we hem overmand hebben.' Kort glimlachte Rei voor ze met de hiel van haar voet haar merrie aan het lopen zette.

Robyn hoorde de laatste woorden verstijfd aan, maar het waren niet eens de woorden die haar zo pijnigde: het was de glimlach op het gezicht van de prinses. Alsof ze er van genoot om het leven van haar broer een hel te maken en het kamp te teisteren. Dat viel écht in het verkeerde keelgat van Robyn. Zo wachtte ze dan ook stilletjes van verbijstering af dat de prinses weer verder reed met haar gezelschap. Robyn wist enkele minuten later dat de paarden van de Quandaïse groep al lang en breed achter haar waren verdreven en maakte vervolgens een besluit. 'Liam!' riep ze naar de Koning toe, waarna ze zag hoe hij haar fronsend aan keek en vluchtig dichter naar haar toe reed. Met een knoop in haar buik keek ze de man en vervolgens haar schoonzus en neefje aan. Als Indra er was geweest, dan had ze haar persoonlijk gedood. Of erger. Maar ze moest ervoor zorgen dat haar familie veilig was, net zoals het Koningspaar. En al helemaal het kamp. Haar broer. En dan zou niet werken als ofwel Reihan toch besloot om met haar scherpe blik een pijl in het achterhoofd van de Koningin te jagen ofwel als de prinses nog jarenlang haar broer zou teisteren. 'Houd ze veilig. Begrepen?' Het was haar laatste smeekbede. Toen de Koning knikte, maar vervolgens de woorden van protest op zijn tong lagen, was ze al omgedraaid. Ze hoorde haar schoonzus nog achter haar aan schreeuwen, maar de woorden kwamen niet binnen. Zo reed ze op volle snelheid achter de prinses aan, terwijl ze haar dolk met haar vrije hand al tevoorschijn pakte.

Reihan had het gesprek met de Koning al weer uit haar hoofd gezet terwijl ze richting de boerderij reden. Ze moest zich op de volgende stappen richten. Als ze de boerderij verloren hadden, waar zou ze zich op gaan stellen? Wilde ze het dorp verdedigen of zou ze zich aansluiten bij één van de andere Quandaïse troepen met haar mannen? Ze wist echter dat het dorp en belangrijk punt om te behouden was. De weg naar Tyrosh lag daar en die moesten ze kosten wat het kost geblokkeerd houden. Bovendien wist ze maar al te goed dat het verliezen van de Halley prinses niet goed zou vallen bij haar Generaals en al helemaal niet bij haar familie. Reihan spoorde haar paard aan harder te gaan en was zo gericht op de weg voor haar, dat ze erg laat door had dat er iemand haar volgde. Ze begon de soldaten al uit het oog te verliezen nu ze de laatste heuvel richting het dorp over waren en was dus verrast andere hoefstappen te horen. Met een dodelijke blik keek ze om met de volle verwachting dat de Koning één van zijn wachters achter haar aan had gestuurd. Hij dacht vast dat ze zo makkelijk te overmannen was. Ze was echter geschokt Robyn te zien. Dat zou een veel moeilijker gevecht worden aangezien de jonge vrouw wist dat ze geen hulpeloze prinses was. Reihan moedigde met een kreet haar paard aan sneller te gaan. Ze zou die soldate nooit voor kunnen blijven, maar als ze tenminste over de heuvel kon raken zouden haar wachters kunnen zien dat ze achterna gezeten werd.

Robyn kroop nog dichter tegen haar paard aan, om zo de prinses steeds dichter te naderen. Het was een geluk dat Reihan de aandacht van haar eigen soldaten was ontglipt: die mannen en vrouwen dachten vast niet dat er iemand zo dom was om achter hun aan te komen. Dat hadden ze echter fout begrepen en dat leek de prinses ook te beseffen. Robyn had de luwte van de heuvel in haar voordeel, omdat de soldaten er op deze manier laat achter zouden komen dat ze hun prinses hadden verloren. Robyn reed dus steeds sneller en sneller naar de vrouw toe en kwam steeds meer overeind, zodat ze haar arm kon gebruiken. Robyn kon nog net met uitgestoken hand de mantel van de andere vrouw vastpakken, om haar zo van haar paard te trekken, maar zelf door de snelheid en handeling ook van haar eigen paard af rolde. Zo raakte ze hard de grond en rolde ze nog even door, totdat ze tot stilstand kwam. De klap had alle lucht uit haar longen geslagen en ze had even nodig om op adem te komen. Tegelijkertijd wist ze echter dat ze in actie moest komen en duwde ze zichzelf dus overeind, om zo te zien dat Reihan maar enkele meters verderop lag. Zo zag ze ook dat haar eigen dolk enkele meters van haar vandaan was geraakt, dus kroop ze vluchtig naar het wapen toe.

Reihan voelde de wind langs haar rokken gieren en deed haar best laag bij haar paard te blijven om het dier maar niet te verhinderen. Ze begreep echter al gauw dat ze niet snel genoeg zou zijn. Die meid was als de wind en het paard waar ze zelf op reed was niet het snelste dat ze had. Ze had de merrie gekozen omdat het wit van haar vacht sterk afstak tussen dat van haar wachters, en omdat haar eigen met goud beklede mantel er goed bij paste. Ze kon zichzelf er wel voor vervloeken dat ze zo zeker was geweest en niets zoiets als dit had voorzien. Juist op het moment dat ze dacht het hoogste punt te bereiken, voelde ze iets aan haar mantel trekken en nog voor ze het wist raakte ze de grond. Reihan was hard op haar schouder geland en zo door het gras gerold om een heel eind van haar paard tot stilstand te komen. Happend naar adem lag ze op haar rug en trok haar mantel los om over haar pijnlijke nek te strijken. Ze deed echter ook meteen haar best om zich om te draaien en Robyn te vinden. Hard vloekend in haar moedertong keek ze uiteindelijk om om Robyn te zien en haar alle narigheid die ze iemand toe kon wensen toe wierp. Ondertussen merkte ze ook waar de vrouw naartoe reikte en greep naar haar voeten om zo met alle kracht die ze had de soldate terug te trekken.