Het Dorp

Reihan wreef kort met haar handen langs haar polsen. De huid was ruw van de touwen die haar vast gebonden hadden gehouden. Ze zou wel wat blauwe plekken en schrammen aan dit hele gedoe overhouden. Rei wist niet hoe de Koningin en prinses dachten dat ze dat uit ging leggen aan haar wacht en Generaals. Ze trok een wenkbrauw op naar de andere vrouw toen ze met zo veel risico over haar man sprak. De Kapitein had haar als vervangend Generaal diplomatiek behandeld en ontvangen in het kamp, maar ze had de woede in zijn ogen gezien. Die man zou niet twijfelen als hij een kans kreeg om haar neer te halen. 'En welke boodschap is dat precies?' vroeg ze geïnteresseerd. Guila leek blijkbaar goed te weten waar dit alles om draaide. Ze was benieuwd of dat echt zo was. Met getuite lippen liet ze de prinses verder praten en keek kort naar de Koningin. Het zou een erg ander beeld geven als ze inderdaad met de wacht van de Tarthiaanse kroon het kamp in ging, maar ze vertrouwde het niet dat zonder haar eigen wacht haar niets zou overkomen. Maar misschien- Reihan vouwde haar handen samen en ving zo een glimp op van haar rode polsen. Het zag er een stuk erger uit dan het voelde. Met een frons keek ze Guila aan en knikte toen. 'Prima. De risico's zijn net zo groot voor jou en de Koningin als voor mijzelf. Maar ik wil overduidelijk mijn broer vrij krijgen en jij wil nar je man,' stemde ze uiteindelijk in het Tarthiaans in. 'Ik doe het echter alleen met tenminste vier wachters van de Kroon-' Reihan zag de Koningin naast Guila ontevreden haar armen over elkaar slaan en een blik uitwisselen met de man rechts van haar. 'En met soldaat Barnes, zodat zij kan verklaren hoe ik aan deze verwondingen kom als we langs mijn landgenoten reizen.' Ze hief hierbij haar handen op en glimlachte kort.

Guila had haar blik gefocust op Reihans gelaat, maar liet haar ogen ook afdwalen naar de blauwe plekken in haar gezicht en hals en naar haar rood omrande polsen. Als ze Robyns aanval al geheim hadden willen houden, dan hadden ze wel met een heel mooi verhaal moeten komen. Reihans landgenoten waren namelijk niet stom en zouden vast al snel uitvogelen dat er een aanval plaats had gevonden. 'Ik denk dat je ofwel de aanval van Robyn in jouw eigen voordeel wil laten werken ofwel je het kamp toe wil spreken op de komende belegering en hoe ze het beste de wapens neer kunnen leggen. Ik vraag me af hoe belangrijk Iker nog voor je is. Maar zoals altijd heb je vast hele andere plannen,' verzuchtte Guila vermoeid. Dat had Reihan nu al meermaals en in meerdere landen aangetoond en het zou haar niets verbazen als ze wéér in een of ander plan meegesleept zou worden. Als het maar ertoe zou leiden dat ze herenigd zou worden met haar echtgenoot. Echter- ze had niet gedacht dat ze prinses zó snel zou instemmen. 'Met- met Robyn?' sputterde Guila verbaasd, terwijl ze over haar schouder hulpzoekend naar Sibel keek. Al snel viel haar blik echter weer op de prinses en beet ze bedachtzaam en twijfelachtig op haar onderste lip. 'Dat lijkt me wel zo eerlijk. Zo kan ze ook verklaring afleggen aan onze Generaal en aan haar broer.'

Sibel had gepoogd het gesprek te volgen. Ze was niet blij dat Guila verder gegaan was in het Quandaïs, maar misschien gaf het de prinses het idee dat ze zo meer kon zeggen. Zij kon zelf echter maar flarden opvangen van wat er gezegd werd. Ondanks dat ze lessen in de Quandaïse taal had gevolgd, had ze het nooit zo goed opgepakt dat ze een heel gesprek kon volgen. Toen er eindelijk een overgang naar het Tarthiaans kwam, haakte Sibel ook in. 'Prima. Eskild en Moira zullen twee van hun collega's uitkiezen voor de begeleiding. Soldaat Barnes kan niet hier blijven. Het lijkt me duidelijk dat ze verantwoording aan haar Generaal af zal moeten leggen.' Ze wierp nog een korte blik op de prinses die wat haar betrof veel te tevreden leek met dit plan. Ze zou haar wacht wel extra op het hart drukken dat ze haar in de gaten moesten houden. 'Ondanks dat er haast achter zit, vergt dit enige voorbereiding. Jullie vertrek zal tot morgenochtend moeten wachten.' Sibel wachtte niet op instemming van de twee vrouwen maar gebaarde haar wacht dat ze Reihan richting de herberg moesten leiden. Ze bleef niet bij haar vriendin wachtte, maar stapte achter haar wacht aan. Er was genoeg te doen, maar ze zou eerst Liam moeten overtuigen en met hem overleggen hoe zijn mannen iets konden betekenen voor deze missie.

Nieuw

Flynn stapte met een zucht van zijn paard af en knikte naar de enkele soldaten die hem en zijn gezelschap op stonden te wachten. Het kamp was niet de enige plek die herbouwd moest worden na de strijd. Ze hadden verschillende troepen richting de omliggende dorpen gestuurd niet alleen om de huizen terug op te bouwen, maar ook de relaties met de dorpelingen. Het was te verwachten dat men de aanwezigheid van het kamp minder zou waarderen na de dreiging van de Quandaïers gevoeld te hebben. Flynn was tevreden dat de Kapiteins en Luitenanten ook in hadden gezien dat ze die lokale bonden moesten behouden. Het was niet enkel een sentiment dat hij droeg omdat hij nou eenmaal een Barnes was en hier opgegroeid was. Flynn liet zich door de rekruten het dorp door leiden en zag dat er hier al flink wat vooruitgang was geboekt. Alsnog was het confronterend een uitgebrande boerderij te zien waar blijkbaar nog geen tijd, geld of materiaal voor gekomen was. Flynn begroette enkele dorpsbewoners en liet zich met een glimlach verwelkomen met een warm maal voor hij toch de soldaten die hier gestationeerd waren om Chaol vroeg. Zijn vriend was na de strijd niet in het kamp gebleven. Hester had wat duidelijkheid kunnen brengen over wat er gebeurd was. Flynn had met enige zorg aangehoord waar hij overduidelijk blind voor was geweest. Het ging op de lijst met problemen en schade waar hij zichzelf verantwoordelijk voor voelde. Gelukkig had hij die ochtend Hester gerust kunnen stellen dat hij zelf het bericht zou brengen dat de Quandaïse prinses vertrokken was. Flynn wist echter niet of dat enkel opluchtend nieuws zou zijn. Hij had zijn kameraden bij de dorpelingen achter gelaten en zocht zelf naar het huis dat voor hem beschreven was. Het zag er maar verlaten uit. 'Chaol?' Flynn stapte de deuropening door en keek zo benieuwd rond. Het gebouw deed hem denken aan de oude boerderij van zijn jeugd, voor de brand.

Chaol zat aan de keukentafel in de boerderij waar hij al enkele tijd had vertoefd. Sinds het moment dat hij oog in oog had gestaan met Reihan had hij beseft dat hij niet in één kamp met haar kon verblijven. Dan zou hij in de nacht naast haar bed staan en haar nek om draaien, of beter- De gedachte aan de vrouw liet zijn bloed weer koken, echter kalmeerde hij weer door de komst van zijn gastvrouwe en de soep die voor zijn neus werd gezet. Hij had eerder al eens hulp geboden in het dorp waar hij verbleef en specifiek aan het oudere koppel in wiens boerderij hij verbleef. De man en vrouw waren graag op zichzelf en dat was nou precies wat hij zocht. Hij wilde niet jan en alleman voor zijn deur hebben staan. In ruil voor zijn verblijf had hij huishoudelijke en zware klussen in het huis verricht. Tot het moment dat Hester zou aankondigen dat het weer veilig was om terug te keren. Hij wilde net van de soep sippen, toen hij plots een bekende stem in het huis voelde galmen. Onmiddellijk zag hij de onrust op het gezicht van zijn gastvrouwe, maar na enkele geruststellende woorden en de belofte de ongenodigde gast zo snel mogelijk weg te werken liep hij naar de gang toe. Daar zag hij al snel zijn Kapitein en tevens goede vriend Flynn staan. Het comfort wat hij voelde bij het zien van zijn oude maat bracht de rust weer terug in zijn gespannen schouders en met een klop op Flynns rug gebaarde hij dat de soldaat naar buiten moest lopen. 'Ik zie dat je schouder weer herstellende is?' begon Chaol onmiddellijk op amicale toon. 'Hoe is het met het gezin, Flynn? Is de kleine er inmiddels al?' Dat zou de andere man er hopelijk van weerhouden om meteen een vragenvuur op hem af te vuren.

Flynn hoorde niet meteen een reactie en bleef enigszins op zijn hoede in gang staan wachten. Pas toen hij zijn vriend zag, liet hij zijn handen wegzakken van zijn zwaard en verwelkomde hij hem met een glimlach. Hij keek nog kort achterom voor hij door Chaol naar buiten werd geleid. Daar haalde hij nonchalant zijn schouders op. 'Ach, het was niets,' stelde hij luchtig ondanks dat hij de stijfheid nog wel degelijk voelde. Hester had hem al gezegd dat hij niet genoeg tijd had genomen om zijn lichaam de rust te geven die het nodig had. Guila probeerde hem er ook dagelijks aan te herinneren, maar gelukkig kon hij haar afleiden door juist op haar toestand te focussen. 'Het gaat goed. Matheo kijkt erg uit naar het verwelkomen van zijn broertje of zusje, maar hij moet nog even geduld hebben.' Het gaf hem tenminste wat rust te weten dat ze nog wel wat tijd hadden om hun nieuwe gezinslid te begroeten. Flynn had niet het idee dat ze er al klaar voor waren. Maar wanneer was je ooit echt voorbereid op de komst van een kind? Hij bekeek nu zijn vriend en sloeg zijn armen over elkaar terwijl zijn blik terug naar het huis gleed. 'De soldaten hebben hier al even geholpen met de heropbouw, maar zeiden dat ze weinig van je gezien hebben,' begon hij. De andere mannen hadden maar weinig kunnen zeggen over Chaol. Hij wilde echter niet meteen vragen hoe het ging met zijn vriend. Liever gaf hij de andere man de mogelijkheid zelf aan te geven wat hij wilde delen over zijn vertrek uit het kamp en verblijf hier.

Chaol trok geamuseerd een wenkbrauw op. Hij had van Hester gehoord hoe het gezicht van zijn goede vriend had vertrokken bij het weer in de kom zetten van zijn schouder. 'Ach, als ik het niet zou weten, dan had ik gedacht dat je ongedeerd de strijd uit was gekomen,' maakte Chaol er dus maar vriendelijk van. Tevreden, maar ook met een zwaar hart, luisterde hij vervolgens naar de woorden over Flynns gezicht. Hester had hem nog zo af en toe op de hoogte gebracht van de Barnes familie. 'Hopelijk leidt het enthousiasme rondom zijn nieuwe broertje of zusje hem genoeg af dat de nasleep van de strijd langs hem heen gaat. Is de school alweer geopend?' Chaol had al eerder flinke zorgen gehad rondom de gezinnen in het kamp. Op die momenten prees hij zichzelf gelukkig dat hij geen kroost had. 'Ik heb mijn gastfamilie geholpen om hun boerderij weer op te bouwen,' legde hij uit, terwijl hij om zich heen gebaarde. Zo had hij onder andere de gevels opgeknapt, de deuren vervangen en de gaten in het dak gedicht. 'De twee zijn te oud om een hamer in hun handen te nemen. Ik wist niet eens dat er nog mensen zo oud konden worden.' Hij fronste lichtelijk en sloeg vervolgens zijn armen over elkaar heen. 'Het heeft wat te betekenen dat jij hier nu bent. Is Quandaï al weg?' Hij zou de naam van de prinses niet in zijn mond nemen, nooit meer.

Flynn had hetzelfde gezegd tegen zijn vrouw. Matheo was namelijk moeilijk genoeg geweest in de dagen nadat hij terug thuis was gekomen. Hij kon het zijn jongen niet kwalijk nemen nadat hij zo in de chaos van de situatie had gezeten. Toch was het goed te zien dat zijn gedrag weer bij trok. Of tenminste, dat zijn ondeugendheid terug kwam. 'Deels. Er worden hier en daar wat lessen gegeven, maar de school biedt nog steeds onderdak voor een deel van het kamp terwijl huizen en tenten nog terug opgebouwd moeten worden.' Met goed weer zaten de leerlingen buiten hun lessen te volgen. Het was niet ideaal, maar zo konden ze toch weer iets van een routine terug op bouwen. Flynn liet zijn blik nogmaals op het huis vallen. Hij zag hier en daar inderdaad vernieuwingen. Hij dacht ook het gordijn voor het raam te zien bewegen. Misschien was het maar beter ook dat men achterdochtig was als een soldaat voor hun huis stond. Zijn ogen gleden terug naar zijn vriend en langzaam knikte hij. 'Robyn is eergisteren op pad vertrokken naar Tyrosh. Daar zullen verdere beslissingen gemaakt worden.' Zijn toon was enigszins kritisch. Flynn was het niet eens geweest met Indra om zijn zus met die prinses op pad te sturen. Ze had gezegd dat dat al een straf zou zijn voor Robyn, maar Flynn had daar überhaupt niets over willen horen. Die vrouw kon toch niet eisen dat een soldate uit Indra's leger gestraft moest worden? Maar uiteindelijk maakte zijn Generaal nog de eindbeslissingen en ze had deze dagen maar weinig geduld of behoefte om zaken te bediscussiëren met hem. Normaal kon hij zijn vriendin nog wel tegen spreken, maar nu- Flynn fronste en sloeg zijn armen over elkaar. 'Kunnen we nu je terugkomst verwachten?' vroeg hij. Met 'we' doelde hij niet alleen op het kamp.

Chaol vond het moeilijk voor te stellen hoe het kamp aan het herstellen was na de maandenlange terrorisatie van Quandaï en het uiteindelijke slagveld. Hij was na de strijd onmiddellijk op pad gegaan, weg van het kamp, om zich vervolgens niet meer te laten zien. 'Het is goed dat onderwijs weer opgepakt wordt,' stemde Chaol in. Hij had zo nu en dan een les over topografie gegeven op verzoek van Gael, maar hij was geen geboren leraar. De kinderen moesten altijd lachen om zijn brommende stem en het feit dat hij vaak over zijn woorden struikelde. 'Robyn- met de prinses?' Hij fronste diep naar zijn vriend. Flynn zou er vast niet blij mee geweest zijn. 'Maken die twee elkaar niet onderweg af?' Het was zeer zeker een zorg: als hij de verhalen kon geloven, waren die twee al vaker elkaar in de haren gevlogen. Chaol zonderde zijn gezicht af bij de laatste vraag van de Kapitein en nu interim Generaal. 'Uiteraard.' Verder zweeg hij, terwijl hij de implicaties van zijn woorden op zijn hart voelde rusten. 'Je weet waarom ik niet in het kamp kon blijven tijdens haar aanwezigheid,' mopperde hij, terwijl hij op de lage, houten bank voor het huis plaats nam. De woorden van zijn vriend voelde teveel als een verwijt aan om zich niet te verdedigen.

Flynn knikte zuchtend. 'Robyn staat nog terechtstelling te wachten in Tyrosh. Als ze de prinses niet heelhuids bij de Landvrouwe aflevert zal haar straf enkel zwaarder zijn. Ze is eigenwijs maar ze is niet zo idioot haar eigen vrijheid te riskeren.' Hij had zijn zus op het hart gedrukt om niets geks te doen. Dat ze een verantwoordelijkheid had om zo snel mogelijk terug naar het kamp te komen. Voor Matheo, voor hun familie, voor hem. Over de Quandaïse vrouw kon hij verder niet veel zeggen. Ze had geen woord meer gesproken nadat haar landgenoten haar achtergelaten hadden. Dat was maar beter ook. Ze had zich al in te veel problemen gepraat en Flynn wist niet zeker of hij haar zelf niet iets aan had gedaan als ze zichzelf of Quandaï nog had durven verdedigen. Met een opgetrokken wenkbrauw bekeek hij Chaol. 'Uiteraard?' herhaalde hij. Het was niet het antwoord wat hij verwacht had te krijgen. 'En waarom ga je terug?' vroeg Flynn nu. 'Omdat het moet? Of omdat je het wil?' Toen Hester hem verteld had dat zijn vriend weg was gevlucht na het uitvechten van de strijd had hij niet goed geweten hoe hij op dat nieuws moest reageren. Was het wreed dat hij de loyaliteit van Chaol in twijfel trok?

Chaol knikte kort. 'Laten we hopen dat er geen losgeslagen Quandaïers meer loslopen die nog proberen in te grijpen,' maakte hij er maar van. Het baarde hem zorgen dat ze weinig wisten over de Quandaïers die ontsnapt waren. Er waren berichten geweest van Quandaïse boten die de haven verlieten, maar een deel lag er ook nog. Toen Flynn met verbazing op zijn woorden reageerde, moest Chaol zichzelf bedwingen om niet met zijn ogen te rollen. Hij wíst dat Flynn zo zou reageren. In dat opzicht leken hij en Hester erg op elkaar. 'Maakt het iets uit, Flynn?' wierp hij terug naar zijn goede vriend. 'Ik ben even weggeweest en ik kom weer terug.' Ongedurig was hij opgestaan en was hij naast een bloemenperk gehurkt, om het onkruid weg te plukken. 'Ik móét niets. Ik kom weer vrijwillig terug. Naar Hester.' Als Hester hem terug nam. Ze had namelijk duidelijk naar hem uitgesproken dat ze er moeite mee had dat hij zomaar zijn spullen had gepakt en weg was gegaan. Maar- ze begrepen toch ook wel waarom hij niet kon blijven?

Flynn wreef met een zucht over zijn voorhoofd als hij dacht aan de blijvende dreiging van Quandaï. Niemand in het kamp leek echt los te kunnen laten dat de soldaten zo plots vertrokken waren en van alles achter hadden gelaten. Waren ze van plan terug te komen? Zouden ze nog meer troepen sturen? Er was al een groep soldaten richting de kust gestuurd om de horizon goed in de gaten te houden en de havendorpen te bereiken. Ze konden niet weer zo verrast worden door de aankomst van grote troepen aan Quandaïse soldaten. Flynn keek op Chaol neer toen hij zijn reactie hoorde en zuchtte enigszins geërgerd. Hij wist dat het geen zin had om zijn ergernis te verbergen tegenover zijn vriend. Hij zou het toch wel opmerken. 'Naar Hester,' herhaalde hij zachter nu. Hij had amper met de dokter kunnen praten. Ze was zo druk bezig en hij had zelf ook weinig tijd om haar op te zoeken. Ze had ook maar weinig gezegd toen hij die ochtend langs was geweest om te vertellen dat hij Chaol op zou zoeken tijdens zijn bezoeken aan de omliggende dorpen. 'Chaol,' begon hij voorzichtig. 'We hebben je erg graag terug in het kamp. Jouw werk is ontzettend waardevol zeker nu we nog steeds aan het heropbouwen zijn en ik ben erg blij met jouw steun. Maar ik weet niet wat Indra van plan is met je. Mal heeft gezien wat je van plan was met die prinses. Je hebt de veiligheid van het kamp geriskeerd. Je weet dat ik je zal verdedigen en Mal kan ik wel aan maar-' Hij fronste en keek van zijn vriend weg. Hij wilde zijn vriend niet van verder ongemak voorzien, maar hij voelde dat er iemand de woorden uit moest spreken. 'Misschien is dit een goed moment om te beslissen of het kamp werkelijk de plek is waar je wilt zijn.'

'Naar Hester,' stemde Chaol nogmaals met zijn vriend in. Het was de persoon die het meest in zijn hoofd had gezeten tijdens zijn periode weg van het kamp. Het deed hem pijn dat hij haar zo had achtergelaten in de drukte van alle verwonde soldaten en een gebroken kamp. Het gemis van zijn vriendin deed meer pijn dan de woorden die zijn vriend uit sprak. Hij had geweten dat zijn woede richting de Quandaïers ooit nog een probleem zou worden, vooral in de laatste periode waarin de gemoederen zo hoog waren geweest en de Quandaïers zo verdomd brutaal en ronduit kwaadaardig hadden gehandeld. 'Zo lang de Quandaïers nog in Tarth zijn en die- die verdomde prinses nog levend rondloopt, is Indra terecht bezorgd over mijn aanwezigheid in het kamp.' Hij wreef vermoeid met een hand langs zijn gezicht heen. Alle zorgen leken weer in één klap terug te komen. 'Ik moet dit met Hester bespreken,' verzuchtte hij. Hij wist niet wat de Generaal met hem van plan was en wat er van hem terecht zou komen als hij terugkeerde naar het kamp. 'En als ik beslis dat ik wil blijven... gaat Indra dat goedkeuren?' Het was een vraag die ook Flynn niet kon beantwoorden. Hij had inmiddels een hand op Flynns schouder gelegd. 'Je hoeft mij niet te helpen, Flynn. Ik stel het op prijs, maar ik weet wat er mis is gegaan en hoe riskant de situatie is. Focus je nu maar gewoon op jouw familie, net zoals ik mij op Hester focus.'

Flynn hield zijn adem in toen hij de reactie hoorde. Hij had al voor zichzelf vast gesteld dat hij niet te fel kon reageren op Chaol en dat hij voorbereid moest zijn om zijn vriend aan te horen. Hij was het echter beu om aan te horen dat er geen rust zou zijn tot de Quandaïers geheel weg waren. Het was hetzelfde argument dat enkele soldaten en Kapiteins maar aan bleven voeren. Het was inmiddels onmogelijk te verwachten dat elke Quandaïer op zou stappen. Zelfs Flynn moest toegeven dat dat een niet te bereiken doel was. Hij voelde even zeer dat hij daardoor niet zomaar zijn rust zou kunnen vinden. 'Indra zal dat soort dingen niet lang meer goed of af kunnen keuren,' mompelde Flynn om van onderwerp te pogen te veranderen. Hij gaf niet graag aan anderen toe hoe de toestand van zijn Generaal was, maar hij wist dat Chaol er niet mee te koop zou lopen. Hij zuchtte even zeer toen hij de hand van zijn vriend voelde. 'Je bent ook mijn familie, Chaol.' Ze hadden inmiddels al genoeg samen doorgemaakt en Flynn had altijd al gevoeld dat hij kon bouwen op deze man wat er ook gaande mocht zijn. Dat maakte deze situatie ook ingewikkelder.

'En jij bent ook mijn familie, Flynn,' stemde Chaol in, 'maar het is beter om je hier niet te diep in te mengen. Vooral niet als de geruchten kloppen-' Er werd al langer over de fysieke gesteldheid en de aanwezigheid van Indra in het kamp gesproken. Niemand had concrete bewijzen of uitspraken, maar iedereen was er van overtuigd dat er iets aan de hand was met hun Generaal. En als de werkelijkheid dusdanig ernstig was, dan kon het goed zijn dat er binnenkort een opvolger gezocht zou worden. En die opvolger zou hoogstwaarschijnlijk uit de Kapiteins komen, waar Flynn ook één van was. 'Ga terug naar jouw familie, Flynn,' verzuchtte hij uiteindelijk, terwijl hij een blik via het raam naar binnen wierp. 'Ik ga het hier netjes afronden en kom dan terug naar het kamp om hopelijk met Indra te kunnen spreken. Dan hebben we opnieuw contact.' Hij klopte Flynn nog op de schouder en liep vervolgens naar binnen toe.