Het Meer

-

Robyn was van haar paard afgestapt en leidde deze over het smalle pad naar het meer toe. Ze had gezegd dat Yelena moest blijven zitten, zodat ze niet zou struikelen over de losse steentjes die op het pad lagen. Ze herinnerde zich nog hoe haar broer hier eens naar was gevallen. Toen het meer eindelijk in het zicht kwam, bleef Robyn staan en keek ze met een brede glimlach naar haar vriendin. 'Even mooi als de zee, toch?' grinnikte ze, waarna ze weer verder liep. In de taverne hadden ze besloten om toch terug te keren naar de boerderij van de ouders van Robyn. De spanning was dusdanig gespannen dat het geen goed idee leek om verder te reizen. Daarnaast was Robyn als de dood dat er iets met Yelena of de baby tijdens de reis zou gebeuren. Toen ze eenmaal bij het meer aan kwamen, hielp Robyn Yelena af stappen en pakte ze de spullen voor hun uitstapje uit de zadeltassen. 'Waar wil je zitten? Dichtbij het water of meer in de schaduw?'

Yelena had met tegenzin in moeten stemmen toen Robyn had gedacht dat het een beter idee was dat ze hun trip voor nu zouden staken. Hoewel de geneesheer die ze hadden gevonden niet zei dat ze beter hun reis konden staken, had Yelena zich ook niet veel beter gevoeld en ze had niet dagenlang in de herberg willen liggen. Dat zou Robyn ook maar onrustig maken. Dus waren ze teruggegaan met het idee dat ze per dag konden bekijken of ze misschien een dagje op stap konden gaan. Robyn wist vast genoeg plekken in de buurt en anders zouden wel om tips vragen aan haar zus of broers. Met grote ogen keek ze toe hoe ze het smalle pad afdaalden. Ze had flink last van hoogtevrees dus ze was maar al te blij dat Robyn haar op het paard liet zitten. Toen ze eindelijk beneden waren opende ze pas haar ogen en was blij verrast. 'Wie wil er nou naar zee als je dit hebt?' zei Lena met een glimlach waarna ze met hulp van haar vriendin af stapte. 'Wat in de schaduw lijkt me ideaal.' Terwijl Robyn de spullen pakte, hield Lena de teugels van het paard vast en keek ze nog eens rond. Het was er heerlijk. De ruisende bomen, de fluitende vogels en het schitterende water. 'Ik ben heel blij dat we toch nog een beetje wat samen kunnen doen,' verzuchtte Yelena. Inmiddels wist Robyn's familie dat ze zwanger was en ze had het idee dat ze nu geen tel meer uit het oog verloren werd. Als Robyn's moeder niet in de buurt was, dan was het wel één van de tantes.

'Mensen onderschatten altijd hoe mooi dit meer is, inclusief mijzelf,' glimlachte ze, waarna ze vervolgens naar het schaduwplekje toe liep en daar de dikke deken neer die ze mee had genomen neer legde. Vervolgens nam ze het paard van Yelena over en bond deze losjes vast, zodat het paard los kon lopen bij een stukje gras. Als laatste haakte ze haar arm in die van Yelena en begeleidde ze haar naar de plek toe. 'Ik ben ook heel erg blij dat we dit uitstapje doen,' glimlachte ze oprecht, waarna ze Yelena liet zitten en vervolgens naast haar plaats nam. Nadat ze even bewonderend naar het meer had gestaard en vervolgens naar haar vriendin had ze de tassen er weer bij gepakt en wat eten klaargemaakt. Yelena moest wel uitgehongerd zijn na de trip. 'Is de trip niet te zwaar geweest voor je buik? Ik heb geen idee hoe het moet zijn om met een ander persoon in je lichaam te leven,' mompelde Robyn, terwijl ze gefascineerd naar de babybuik keek en vervolgens een flinke hap nam van haar sandwich. 'Zin om zometeen te gaan zwemmen?'

Yelena keek toe hoe Robyn alles klaar zette en neerlegde. Soms vond ze echt dat ze het niet verdiende dat Robyn haar met zo veel zorg behandelde. Maar andere keren raakte ze er ook flink geïrriteerd door als haar vriendin haar niets zelf liet doen. Ze had nog nooit zo'n irritatie mee gemaakt, maar probeerde het altijd te onderdrukken. Ze bedoelde het goed. Toen Yelena eenmaal zat trok ze haar sandalen uit en haalde de sjaal die haar tegen de zon beschermd had van haar schouders. Met een glimlach keek ze naar Robyn en schudde haar hoofd. 'Ben je mal. Ik heb alleen maar gezeten. En dit is nog niets.' Ze gleed met een hand over haar buik. Inmiddels kon ze niet meer al haar jurken dragen. Ze had al wat moeten lenen dat losser zat van Nadine of wat gewoonweg een grotere maat had van een tante van Robyn. 'Heel graag! Maar ik moet echt wat eten eerst. Ik heb nog nooit zo veel willen eten,' giechelde ze terwijl ze zelf ook een sandwich uitzocht en er smakelijk van at.

Robyn ging op haar zij liggen met een hand onder haar hoofd en keek zo toe hoe haar vriendin over haar buik wreef. Ze keek op tegen het moment dat de baby geboren zou worden en alles anders zou worden. Aan de andere kant keek ze er ook weer naar uit: een baby van Yelena moest wel schattig zijn! 'Is het mogelijk dat die buik nog groter wordt?' verzuchtte Robyn, waarna ze op haar rug rolde en naar de lucht keek. Ze moest er niet aan denken om zwanger te zijn of kinderen te hebben. Het was iets waar ze nooit van gedroomd had, in tegenstelling tot haar vriendinnen van het dorp. 'Geen probleem, want ik heb een weekvoorraad aan eten mee gesmokkeld,' grinnikte ze, waarna ze weer overeind kwam en de volgende broodjes klaar maakte voor haar vriendin. Zelf bulkte ze ook van de honger, maar Yelena moest voor twee eten en kreeg dus het meeste. 'Heb je de brief naar je ouders al geschreven?' vroeg ze benieuwd.

Yelena moest lachen toen Robyn zich afvroeg of de buik nog groter kon. 'Nou en of. Ik ben pas halverwege. Je gaat me niet meer herkennen als het bijna zo ver is.' Ze merkte nu al dat haar lichaam veel aan het veranderen was. Alles leek zich voor te bereiden op en zich druk te maken met de baby. Ze schaamde zich lichtelijk voor alle veranderingen en hoe zichtbaar ze waren, maar begon er ook van te genieten. Nu ze het niet voor zich hoefde te houden en de zwangerschap eindelijk kon erkennen, was haar hele houding veranderd. Gulzig pakte ze er nog een broodje bij en at ook deze al snel op. Het was maar goed dat er genoeg te eten in het huis van Robyn was, anders zou ze zich misschien zelfs schuldig gaan voelen door de hoeveelheden die ze at. 'Flynn daagde me gisteren uit wie het meeste broodjes kon eten,' vertelde ze Robyn met een lach. Ze was er niet op in gegaan. Haar glimlach zwakte wat af en met een klein knikje beantwoordde ze de vraag. 'Ik wilde je vragen of je hem wilde lezen voor ik de brief op stuur?' Yelena had er nu al een paar nachten aan gezeten en dacht eindelijk tevreden te zijn. Uit de tas die ze zelf mee had gedragen met haar briefpapier, haar boeken en al haalde ze de envelop en gaf hem aan Robyn.

'Halverwege?' riep Robyn verbaasd uit, terwijl ze de stukken brood op elkaar plakte en deze aan Yelena gaf. 'Bij de Goden, ik heb met je te doen. Je weet altijd dat je een paar extra handen aan mij hebt, he?' Robyn zag heus wel hoe Yelena's lichaam veranderde en soms betrapte ze zichzelf erop dat ze elke ronding, elke stuk huid bekeek als Yelena niet oplette. Robyn schaamde zich ervoor dat ze nog steeds zo hunkerde naar haar vriendin, terwijl ze duidelijk had aangegeven dat ze niet geïnteresseerd was. 'Flynn is een idioot, hij heeft altijd van zulke rare ideeën,' grinnikte Robyn, terwijl ze maar niet toegaf dat Flynn vervolgens naar haar toe was gekomen en ze de uitdaging aan ging. Haar broer won helaas. 'Natuurlijk wil ik het lezen, geef het maar aan mij,' zei ze, terwijl ze de envelop aan nam en de inhoud van de brief geduldig las, terwijl ze Yelena door liet eten. Bedachtzaam stopte ze vervolgens de brief weer in de envelop. 'Ik vind het een goede brief,' zei ze oprecht. 'Niet te lang, niet te kort, vanuit je hart. Het is prima!'

Yelena moest weer lachen om de verbazing van Robyn. Soms begreep ze niet dat haar vriendin zo weinig wist over zwangerschappen. Het leek alsof er altijd wel één van haar tantes bol stond, maar blijkbaar had Robyn daar nooit veel van mee gekregen. 'Negen manen in totaal. Er zitten er nu bijna vijf op.' Haar stem was plots een stuk zachter. Het tellen begon met die ene nacht en hoewel het fijn was geweest dacht ze er niet graag aan terug. Haar glimlach was echter zo weer terug als ze aan Flynn dacht. De familie van Robyn was zo een ongelooflijke steun. Leona had al haar best gedaan om al haar vragen te beantwoorden en Nadine deelde maar al te graag haar kleding met Yelena. Ze had zelfs kort met Brayden gepraat die normaal maar weinig tegen haar zei. Onzeker keek ze toe hoe Robyn haar brief las, maar ze was blij toen deze goedgekeurd werd. Morgen zou ze hem op sturen. 'Ik ben aan nog een brief begonnen,' vertelde ze vervolgens en keek Robyn twijfelend aan. 'Hij is voor Naya. Voor als ze thuiskomt. Dat ze dan niet alles gemist heeft.' Yelena haalde de envelop tevoorschijn maar gaf hem niet aan Robyn. 'Ik dacht dat je misschien ook iets er bij wilde schrijven of misschien er een eigen brief bij wil doen.'

'Op de helft, inderdaad,' zei ze zachtjes. Het zou nog een lange weg worden tot de bevalling. Ondanks dat ze niets wist over zwangerschappen wist ze wel hoe vervelend haar tantes zich voelden in de laatste maand. En dan sprak ze nog niet eens over de bevalling zelf.... Bij het noemen van Naya verscheen er al snel een donkere uitdrukking op Robyns gezicht en met haar armen over elkaar heen geslagen keek ze van Yelena weg. 'Ik heb haar helemaal niets te melden. Het is haar eigen keuze geweest om dingen te missen en ons daar niet van op de hoogste te stellen,' siste ze boos. 'Het is beter dat ik niets schrijf dan dat ik mijn woede op papier ga zetten.' Met een ietwat argwanende blik keek ze naar de brief die Yelena had geschreven en waarvan Yelena duidelijk niet graag had dat Robyn deze las. 'Ga je- schrijf je er in wat er in de herberg is gebeurd?' vroeg ze zachtjes. Ze wilde niet dat Naya zou weten wat Robyn had gezegd.

Yelena had er meteen spijt van dat ze Naya had genoemd. Al een paar keer had ze het geprobeerd en iedere keer kwam het op hetzelfde neer. Misschien zou het noemen van Naya het zelfs nog wel meer aanwakkeren bij Robyn. Zuchtend keek ze naar de brief, maar bij de vraag schoten haar ogen naar Robyn. Ze had er helemaal niets meer over gezegd sinds ze terug op de boerderij waren. Lena had geen flauw idee wat ze er mee moest doen. Ze had het er dus ook nog niet in gezet, hoewel ze er wel over na gedacht had. Ze zag echter de blik van Robyn en schudde langzaam haar hoofd. Naya zou het toch niet kunnen lezen nu. Wat had ze er dan aan om het met haar te delen? Dit was iets tussen haar en Robyn. Stilletjes at ze haar laatste broodje nadat ze de brieven weg had gestopt. Toen ze klaar was legde ze met een kleine glimlach een hand op Robyn's arm. 'Zullen we maar eens gaan zwemmen? Ik voel het zweet overal plakken, ik kan wel een verfrissende duik gebruiken.' Yelena was al overeind gekomen en knoopte haar blouse en rok los terwijl ze richting het water liep.

Robyn voelde Yelena's ogen branden in haar gezicht, maar ze keek niet op en bleef naar de grond staren. Toen ze eindelijk genoeg moed had verzameld, ontmoette ze haar blik en keken ze elkaar kort aan. Robyn had dat moment in de herberg niet meer opgebracht, net zoals Yelena. Niemand leek erover te willen beginnen en Robyn had daar vrede mee gehad. Ze had er echter geen vrede mee dat ze nog steeds zoveel gevoelens voor haar vriendin had. Opgelucht haalde ze dus ook adem toen Yelena aan gaf dat ze er niets over zou sturen naar Naya. Het ging haar niets aan en gelukkig begreep haar vriendin dat. 'Laten we dat doen, ik verlang echt naar een duik,' verzuchtte ze, terwijl ze toe keek hoe Yelena zich begon met uitkleden. Robyn besloot om daar maar niet op te wachten en er niet naar te kijken, dus trok ze vluchtig al haar kleding uit en rende ze het water in, zodat ze erin kon duiken. Pas na enkele seconden kwam ze boven en veegde ze het haar uit haar gezicht, waarna ze toe keek of Yelena al in het water lag.

Yelena stapte uit haar kleding en vouwde ze zorgvuldig en netjes op om ze bij de rand van het water klaar te leggen voor als ze uit het water kwam. Terwijl ze zo bezig was kwam Robyn al voorbij rennen om het water in te duiken en gaf ze een klein gilletje toen het water haar kant op spatte. Vervolgens ging ze enkele stappen het water in maar stopte alsnog toen haar knieën nog niet eens onder waren. Bibberend keek ze het meer over tot Robyn weer op zou duiken. 'Is het niet heel koud?' riep ze haar vriendin toe. Ze vond dit al koud. Voorzichtig waadde ze verder het water in. Met haar handen gleed ze net over het oppervlak en al snel was haar bibberen over en zette ze een gelukzalige glimlach op. Het water was heerlijk. Zelf kon ze niet erg goed zwemmen, ze had het nooit echt geleerd, dus liep ze maar tot een punt waar ze nog met haar schouders boven het water uit stak. 'Ben je hier al veel komen zwemmen?' vroeg Yelena nieuwsgierig terwijl ze dichter naar Robyn toe liep.

Robyn dobberde vredig in het water, terwijl ze toe keek hoe Yelena het water in kwam. Toen ze het idee had dat ze wel erg aan het staren was, dook ze weer onder water en zwom ze wat rond, tot ze het idee had dat Yelena ook bedekt werd door het water. Met een glimlach zwom ze naar haar toe en ging ze ook op haar tenen staan in het koele water. 'Ach, het was niet lekker geweest als het warm water was,' grinnikte ze, 'maar het is inderdaad kouder dan ik dacht. Maar je went er wel aan, al moet je wel aangeven als je het echt te koud krijgt he! We hebben namelijk een probleem als één van ons kramp krijgt.' Ze liet zich op het oppervlak drijven en staarde zo naar de lucht. Zelf was ze een hele goede zwemmer, maar bij kramp zou Yelena haar niet kunnen helpen. Dus moesten ze maar een beetje in het ondiepe water blijven. 'Oh, ik kom hier al sinds ik klein ben! Mijn ouders leerden ons hier allemaal zwemmen. En sindsdien komen we er regelmatig. Heb jij ook een meer in de buurt van jouw dorp?'

Yelena lachte instemmend. Daar moest ze haar vriendin gelijk in geven. Om nu in warm water te zwemmen was nou niet bepaald fijn. 'Ik zal het zeggen.' Ze bond haar blonde haar samen in een vlecht en luisterde glimlachend naar Robyn. 'Dat klinkt heerlijk. We hadden geen meer vlak bij het dorp. Er is de rivier, maar daar is een te harde stroming. We zijn één keertje een paar dagen weg geweest met zijn allen en hebben toen gekampeerd naast een meer. Ome William had ons de huifkar geleend terwijl zij op ons huis pasten.' Ze herinnerde zich nog hoe absurd ze het idee had gevonden dat ze zouden ruilen van huis. Ze was toen nog jong geweest en ze herinnerde zich dan ook niet erg veel. Het was een heel avontuur geweest, maar ze kon zich absoluut niet voorstellen dat haar oom en tante altijd op een huifkar woonden. Het was ook maar één keer voorgekomen. Ze zagen Ome William überhaupt maar weinig. Yelena wist dat de relatie met haar moeder niet altijd makkelijk was geweest. Het kon ook niet anders. Voorzichtig liet ze zich naar achteren zakken en probeerde ze haar lichaam te laten drijven terwijl ze naar de blauwe lucht keek. 'Ik zou graag ergens dicht bij een meer willen wonen. Het lijkt me heerlijk om er te zwemmen en te badderen en oh! Als het winter is zou je zelfs er op kunnen lopen en rond schaatsen.' Ze keek Robyn benieuwd aan. 'Waar zou jij willen wonen?'

'Het lijkt me heerlijk om met een huifkar weg te kunnen en gewoon de wereld te kunnen ontdekken,' verzuchtte ze, terwijl ze wat rond dreef in het water. Haar ouders reisden niet graag, enkel als het ging om familie zaken of om het leger. Verder hielden ze er erg van om gewoon thuis te blijven, net zoals Levi, Nadine en Brayden. Flynn en zijzelf waren diegene die altijd op avontuur wilden gaan. 'Het was ook heerlijk. Mijn ouders waren altijd er wel voor in om op pad te gaan naar het meer, omdat het ook zo dichtbij ons huis lag. En soms namen we ook andere kinderen uit het dorp mee, zodat zij ook een uitstapje hadden.' Robyn moest lachen om de poging van Yelena om te blijven drijven en toen ze naar beneden zakte, legde Robyn haar armen onder haar rug en benen en hield haar zo omhoog. 'Dan moet je naar het Zuiden gaan. Hier wordt het nooit koud genoeg om erop te lopen,' grinnikte ze, waarna ze diep nadacht. 'Ik weet het niet. Ik vind het eigenlijk wel prima hier in het Noorden. En jij dan?'

Bij Yelena thuis waren ze voornamelijk erg druk geweest met de boerderij, dus veel uitstapjes hadden ze niet gehad. Het was echter nooit een probleem geweest aangezien ze zich altijd wel vermaakte op de boerderij of anders het dorp in ging. En zo nu en dan mochten ze naar één van de paleizen om hun familie op te zoeken. Fronsend keek ze toe hoe Robyn dichter naar haar toe kwam, maar glimlachte toen ze haar handen onder haar rug voelde. Met haar buik was het nog moeilijker om drijvende te blijven. Ondanks het frisse water voelde ze toch de plekken waar de handen van haar vriendin waren langzaam warm worden. 'Ik weet het niet,' zei ze eerlijk en keek naar Robyn op. Ze had altijd gedroomd over het huisje boompje beestje leven gewoon in haar eigen dorp, vlak bij haar familie, maar dat leek op het moment erg onwaarschijnlijk. 'Ik denk dat misschien de plek niet zo veel uit maakt. Zolang de mensen om wie ik geef maar redelijk in de buurt zijn,' maakte ze er uiteindelijk van. Yelena wist ook wel dat die plek niet bestond met haar familie in het dorp, Naya in Myr en Robyn hier. 'Maar voor nu zou ik nergens liever dan hier zijn.' Met een glimlach sloot ze haar ogen kort en voelde toen dat ze los van Robyn's handen op zichzelf kon drijven.

'Dat is mooi gezegd,' zei Robyn zacht, terwijl ze Yelena vast bleef houden in het water. 'Ik zeg altijd heel stoer dat ik wel lang zonder mijn ouders zou kunnen, maar in werkelijkheid...' Ze grinnikte zachtjes om zichzelf. Yelena had vast wel door dat achter een heleboel moedige opmerkingen van Robyn geen waarheid zat of juist onzekerheid. Ondertussen dwaalden haar gedachten af naar Yelena. De bolling van haar buik was nu erg goed zichtbaar zo net boven het water en gefascineerd keek Robyn er naar. 'Denk je eigenlijk dat het een jongen of meisje wordt?' vroeg ze uit het niets, terwijl ze langzaam Yelena los liet, om te kijken of ze ook op haar zelf kon blijven drijven. Toen dat lukte en Yelena er zo vredig uit zag, zwom Robyn langzaam naar de kant. Eenmaal daar pakte ze een deken en wikkelde die om haar middel heen, zodat ze nog ietwat bedekt aan de kant kon zitten. Daarvandaan hield ze Yelena in de gaten. 'Ik zou ook nergens anders willen zijn. Met niemand anders,' zei ze oprecht.

Yelena opende haar ogen toen Robyn vroeg naar het kindje. Ze voelde haar mondhoeken langzaam omhoog krullen. 'Een jongen.' Waar die kennis vandaan kwam kon ze niet zeggen, maar al vanaf het begin had ze dat gedacht. Enerzijds voelde het als een vloek. Wat als het kindje veel op zijn vader zou lijken? En dan bedacht ze niet alleen qua uiterlijk. Maar aan de andere kant leek het haar heerlijk als het een klein jongetje was. Tenminste, als het al zo een groot verschil uit zou maken. Langzaam zakte ze verder in haar eigen gedachten terwijl ze rond dobberde en naar de schapenwolken in de lucht keek. Ze beeldde zich in hoe het kindje er uit zou komen te zien. In plaats van haar eigen trekken en die van John samen te voegen, probeerde ze haar eigen familie er in te zien. De vriendelijke ogen van haar moeder, de lieve lach van Sage en haar vaders eigenwijze neus. Toen ze Robyn's woorden hoorde verliet ze toch haar eigen fantasie en liep ze het water uit. Ze trok haar onderjurk aan om zichzelf maar met iets te bedekken en gebruikte haar grote sjaal om haar lichaam te drogen. Ze ging naast Robyn in het gras liggen en keek naar haar vriendin, maar ze wist niet goed wat ze moest zeggen.

Robyn moest lachen door de zekere toon van haar stem. 'Een jongen?' zei ze ietwat verbaasd. Het was niet zo dat ze zelf een idee had wat het zou worden, maar ze vond de zekerheid van Yelena aandoenlijk. Wie weet voelden moeders echt wat voor geslacht hun kinderen zouden krijgen. Per slot van rekening vertelde haar eigen moeder ook dat ze had geweten dat Robyn een meisje zou worden. Zwijgend keek ze toe hoe Yelena vervolgens het water uit kwam lopen en naast haar kwam zitten. Zo keken ze allebei naar het meer, maar zeiden ze niets. Robyn wist überhaupt niet wat ze moest zeggen. 'Blijf je hier eigenlijk tot de bevalling?' vroeg ze zachtjes, waarna ze opzij keek en Yelena's blik trof. 'Hoe lang blijf je überhaupt nog? Wat zijn je plannen?'

Yelena glimlachte toen ze al die vragen van Robyn kreeg. Ze ging wat rechter zitten door op haar onder armen te steunen. 'Ik ga het antwoord van mijn ouders afwachten, maar aangezien dat misschien nog wel even kan duren, zal ik hier misschien moeten blijven voor de bevalling.' Leona had haar op het hart gedrukt dat het totaal geen probleem was als ze wilde blijven. Alles stond voor haar klaar. 'En dan- Ik moet wel naar huis. Al is het voor even. En ik wil graag met mijn ouders en zussen praten als ik daar klaar voor ben. Maar ik-' Plots hield ze stil en keek ze fronsend van Robyn weg. Ze schoot met een hand naar haar buik. Vol ongeloof keek Lena terug naar Robyn en greep ze haar hand vast om hem samen met die van haar op haar buik te leggen. 'Voel je dat? Kun je het voelen?' Vlug ging ze in kleermakerszit voor Robyn zitten en leidde ze haar hand over haar bolling tot ze het nog eens voelde en ze zacht moest lachen. 'Het is net alsof- alsof er iets rond fladdert.' Met een gefascineerde blik keek ze haar vriendin aan en gaf ze al snel glimlachend een kneepje in de andere hand. Het gevoel, het kindje, dat was al snel weer weg gegaan, maar ze voelde zich nog warm en kon haar blik maar met moeite van Robyn af halen. 'Ik wilde zeggen dat ik dit zo erg zou missen en dat ik niet weet of ik van dit wel afscheid kan nemen,' vervolgde ze haar eerdere woorden toen het enthousiasme langzaam was weggeëbd. Haar vriendin moest eens weten hoeveel steun ze had gehaald uit alleen al haar aanwezigheid.

Robyn bleef liggen, maar was wel op haar zij gerold, zodat de zon haar naakte rug kon verwarmen. Ondanks dat het Noorden een goed klimaat had, kon het nog wel fris zijn als je net een duik had genomen en er een lichte bries stond. 'Ik denk dat het erg verstandig is dat je ook naar huis gaat. Jouw ouders zullen natuurlijk heel blij-' Haar zin werd abrupt verbroken doordat Yelena haar hand pakte en deze op haar buik legde. Robyn drukte zichzelf wat omhoog, zodat ze het beter kon aanraken, en al snel voelde ze wat Yelena bedoelde. 'Ik- het was zacht, maar ik voelde het wel.' Ondanks dat ze niets meer voelde, liet ze haar hand op haar buik liggen en keek ze verwonderd naar Yelena op, vooral na haar laatste woorden. Toch wist ze niet wat ze er uit op moest maken. Probeerde ze zichzelf nu onjuiste hoop toe te spreken door de woorden van Yelena fout te interpreteren? 'Je zal toch afscheid moeten nemen, Yelena,' zei ze vervolgens zacht, waarna ze haar handen langzaam los trok uit Yelena's greep. 'Je zal naar je ouders toe moeten gaan. Maar weet-' Ze slikte moeizaam en keek van haar weg. 'Als je wilt, dan ga ik met je mee. Jij bent er voor mij geweest toen ik het moeilijk was. En ik wil er ook voor jou zijn.'

Yelena was erg blij te horen dat Robyn het ook had gevoeld. Al een keer eerder had ze gedacht dat het kindje bewoog in haar buik, maar het was toen zo miniem geweest dat het net zo goed haar avondmaal kon zijn dat verwerkt werd. Nu was ze echter zeker geweest dat het een teken van leven was. Ze liet Robyn's handen met tegenzin gaan en keek toen maar naar het gras onder hen. Ze wist dat het moest, maar ze wilde dat er manier was waarop het niet nodig was dat ze gedag moesten zeggen. Eerder was het altijd al moeilijk geweest om weer terug te reizen naar haar dorp zonder haar twee beste vriendinnen. Maar dit gevoel was heel anders. Ze had zo een connectie gemaakt met Robyn in de afgelopen weken dat ze bang was dat het zou verdwijnen als ze weer thuis was. Zelfs als ze dan ooit terug zou komen wist ze niet of het nog zo als nu kon zijn. 'Zou je- Zou je dat willen? Ik-' Yelena beet op haar lip. Wat kon ze Robyn nou bieden? Straks was ze hoogzwanger en nutteloos en daarna zou ze een kindje hebben. Dat had haar vriendin zeker nooit gewild. 'Ik zou het liefst bij je blijven,' sprak ze in alle eerlijkheid uit.

Robyn keek haar serieus aan en knikte zelfverzekerd. 'Natuurlijk wil ik met je mee gaan. Yelena... besef je wel hoe goed jouw aanwezigheid mij heeft gedaan na de brand? Na de missie? Je hoefde niet te komen en je deed het toch. Dus natuurlijk zou ik met je mee gaan naar jouw dorp. Het lijkt mij een eer om eindelijk eens te weten waar je woont.' Ze ging wat dichter bij haar vriendin zitten en pakte haar hand vast. Ze vond het vervelend dat Yelena zo onzeker was over het feit dat Robyn met haar mee wou gaan. Met een kleine glimlach knikte ze en streek ze met haar duim over Yelena's hand heen. 'Dat weet ik. Maar vier maanden is een lange tijd. Dan zijn we nog samen.' Zacht klopte ze op de buik van Yelena en legde vervolgens haar oor erop. 'Samen met deze jongen, niet waar?' Nadat ze geluisterd had, drukte ze nog een zachte kus op de bolling en ging ze weer naast haar vriendin liggen.

Yelena hoorde vol opluchting aan dat Robyn met haar mee wilde gaan. Misschien was dit dan de tussenweg. 'Je hoeft niet iets terug te doen daarvoor. Dat deed ik omdat ik om je geef, Robyn. Maar het zou echt heel fijn zijn als je mee wilde gaan naar het Oosten.' Ze kon inderdaad niet hier blijven, maar ze wilde maar al te graag datgene wat haar tijd hier zo speciaal maakte met haar mee nemen naar het Oosten. Met een glimlach zag ze aan hoe Robyn haar buik aan raakte en luisterde. Haar wangen kleurden vanzelf rood toen ze de kus voelde. Met een onderzoekende blik bleef ze Robyn aan kijken nadat ze op haar zij gerold was en dichter bij haar was gaan liggen. 'Ik dacht dat wat ik voor John voelde, dat dat was waar iedereen altijd over sprak,' begon Lena zachtjes. 'Wat ik zag als mijn ouders 's avonds laat nog samen op de bank zaten en elkaar aan keken. Of hoe het in verhalen beschreven stond dat mannen hele zeeën overbrugden om bij hun geliefden te zijn. Het was zo anders en het maakte me nerveus, maar ook enthousiast om dat eindelijk te voelen.'