De Eenbenige Krijger

NEW

Nadat Ren klaar was met het verzorgen van de paarden was hij richting de taverne gelopen waar hij nu radeloos voorstond. Hij wist dat Eileen wist dat hij mee was gekomen met Erin, maar nog steeds was hij schichtig om haar onder ogen te komen. Aan de ene kant wilde hij haar dolgraag zien, haar in zijn armen nemen, want hoewel hij het misschien ontkende had hij haar al die jaren onwijs gemist. Aan de andere kant was ze bang voor haar reactie: wat als zij er anders over dacht, als ze al helemaal over hem heen was of hem simpelweg niet in haar taverne wilde hebben. Tijdens de reis hier naartoe waren alle scenario's al door zijn hoofd gekomen en had hij geprobeerd om te bedenken wat hij het beste kon zeggen. Toen hij toch al zijn moed bij elkaar had geraapt, stapte hij de taverne binnen en hoopte hij dat hij Eileen snel zou vinden.

Eileen was met Esra naar de markt gegaan om nog wat in kopen te doen. Ze had hem echter alvast vooruit gestuurd toen ze alles hadden, zodat ze nog een rondje langs de andere kant van de markt kon doen. Daar hadden ze allerlei prullaria waar ze maar al te graag doorheen liep. Het maakte haar altijd rustig om alle kleine spulletjes uitgestald te zien en om al het glimmends te zien schitteren en soms vond ze iets wat ze mee nam voor de taverne of voor Erin. Haar dochters kamer stond vol met alles wat Eileen voor haar mee had genomen. Ook nu vond ze iets en bedacht dat het een klein geschenkje kon zijn voor het moment dat ze thuis kwam. Ze kon niet wachten. Ze had nooit geweten hoe erg ze iemand kon missen tot haar dochter zelf op pad besloot te gaan. Echter zou haar thuiskomst nu dubbel voelen. Ze hadden de brief net gekregen. Ren zou met Erin mee komen. En Eileen was er nog altijd niet aan uit wat ze er van vond. Toen ze eindelijk terug naar de taverne ging, zag ze al snel de commotie die er hing. Met een lach zag ze Esra zowat stuiterend naar haar toe komen om te vertellen dat Erin met Hakeem in de keukens was. Zelf had ze maar weinig tijd om zich voor te bereiden omdat Ren niet veel later de taverne in stapte. Het enige wat ze kon doen was om hem met een hartige glimlach te begroeten en hem sprakeloos te omhelzen.

Ren keek eveneens sprakeloos naar Eileen die voor hem stond en sloot zijn armen om haar heen. Haar krullen kriebelde tegen zijn kin aan, wat ervoor zorgde dat er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Pas nu hij haar zag realiseerde hij zich hoe erg hij haar had gemist al die jaren en hoe stom hij was geweest om haar weg te duwen in de tijd dat hij haar juist nodig had gehad. Al die jaren had hij zichzelf voorgehouden dat het leven in het paleis niets voor Eileen was. Dat zijn taak als adviseur van Henry iets was wat hij alleen moest doen. Het was al moeilijker geworden toen Erin op de wereld kwam, maar nog steeds had hij gezegd dat Evenfall geen plaats was voor haar en hun dochter. Er leken enkele minuten voorbij te gaan voordat Ren Eileen losliet en haar van top tot teen bekeek. Ze zag er nog steeds goed uit, beter dan hij: hij voelde zich oud geworden door al die jaren van stress in het paleis en dat terwijl Eileen er nog zo jong uit leek te zien. 'Ik heb je gemist.' Wist hij er uiteindelijk uit te krijgen en glimlachte naar haar.

Eileen kon zich maar met moeite herinneren hoe lang het precies geleden was dat ze Ren had gezien. Nu Erin de laatste paar keren alleen op bezoek was gegaan, was het al even geleden. Er moesten zeker een paar lentes overheen zijn gegaan. Het was toen ook de laatste keer dat ze in Evenfall was geweest. Als ze dat had geweten had ze beter afscheid genomen van die plek. Toen ze Ren los had gelaten gleden haar ogen onderzoekend over zijn gelaat. Hij zag er moe uit. Ze dacht niet dat het alleen door de reis kwam. 'Oh, Ren,' glimlachte Eileen terwijl ze zijn handen kort vast pakte. Er waren brieven heen en weer gegaan in die tijd dat ze elkaar niet zagen, maar meestal ging het dan over Erin. Het was dus vreemd hem weer in levende lijven tegenover haar te hebben en niet voor een kort bezoek. 'Het is erg fijn je te zien, echt.' Haar blik gleed naar de vloer terwijl ze aan zijn laatste brief dacht en aan zijn ontslag. 'Kan ik je wat te eten of te drinken aan bieden? Je moet vast uitgeput zijn van de reis. Is het gelukt om de paarden te stallen? Ik kan Idris er anders nog wel naar laten kijken, hij staat op goede voet met de stalknecht. En is je bagage al naar binnen gedragen? Anders wil hij daar vast ook wel mee helpen.' Ze wees hem op een stoel aan de bar en liep er zelf om heen om een mok voor hem klaar te zetten.

Ren werd overweldigd door alle vragen die Eileen aan hem stelde. 'Vergeet niet te ademen, Eileen.' lachte hij. Het was een lange tijd geleden dat hij op die manier had kunnen lachen. De laatste tijd was zijn werk in de hoofdstad mentaal erg veeleisend voor hem geweest, zeker vanaf het moment dat hij voor zichzelf had besloten om er een punt achter te zetten. Zijn dochter was één van de weinigen die hem altijd kon laten lachen. Ze was altijd zo positief en zag overal het goede van in. Ren kon nog wel wat van haar leren. 'Met de paarden is alles oké en ik heb niet zoveel bagage bij.' vertelde hij haar, terwijl hij op de stoel plaatsnam die Eileen aanwees. 'Kom eens zitten.' Het was typisch Eileen dat ze meteen druk in de weer ging met van alles en nog wat. 'Ik overleef nog wel even zonder die maaltijd, al moet ik zeggen dat iets te eten me als muziek in de oren klinkt.' Hij gebaarde naar de barkruk naast die van hem. 'Hoe gaat het met je?'

Eileen keek Ren met een lach aan en schudde haar hoofd. 'Ik weet ondertussen erg goed dat ik adempauzes moet nemen, maak je maar niet druk.' Ondanks dat ze lang niet meer zo fysiek en mentaal uitgeput werd als in het legerkamp, voelde ze toch echt dat het werken in de taverne soms ook zijn tol eiste. Ze was lang niet meer zo jong. Dus soms moest ze er echt even bij gaan zitten terwijl de jongeren het over namen. Gelukkig had ze nu al zoveel goede hulp van Erin en de jongens van Marcus. 'Ren, het is niet veel moeite.' Echter gaf ze toch toe aan zijn voorstel en kwam naast hem zitten. Ze kon nou eenmaal moeilijk de keuken in lopen terwijl ze er zeker van was dat haar dochter daar haar eigen hereniging aan het mee maken was. Bovendien wist ze dat ze een gesprek met Ren niet uit de weg moest gaan. Ze was het aan haarzelf, aan hem en vooral aan haar dochter verschuldigd om met hem te praten. Ze moest gewoon even de Naevia in haarzelf naar boven halen. 'Goed, erg goed. Maar ik ben heel blij dat Erin weer thuis is en een verrassing mee heeft genomen.' Eileen glimlachte naar Ren. 'En jij? Hoe voelt het om met pensioen te zijn? En- En waar komt die beslissing vandaan?' Ze had zo veel vragen voor hem.

Op zijn reis hier naartoe had Ren besloten om vanaf het eerste moment open kaart te spelen. Hij had al zoveel jaren verpest dat hij het zich niet kon permitteren om gevoelens of waarheden achter te houden tot op een later moment. Toen Eileen naast hem kwam zitten glimlachte hij naar haar. Het was goed te horen dat het goed met haar ging. Vanaf het eerste moment dat hij hier binnen was gelopen en haar had gezien, had ze gestraald. Ren kon ook niet anders dan toegeven dat hij trots was als hij heir rondkeek en zag wat ze allemaal had opgebouwd. Toen Eileen hem vragen begon te stellen zuchtte hij uit. 'Het gaat goed.' zei hij oprecht. 'Al is dit alles wel een hele verandering van... nou ja van alles eigenlijk.' Zijn leven in Evenfall was zowat het omgekeerde van het leven wat hij hier wilde leiden. 'Het voelt raar om met pensioen te zijn, om iedereen waarmee ik al die jaren heb gespendeerd achter te laten in Evenfall...' De beslissing was niet makkelijk geweest, maar in zijn hart voelde hij dat het de juiste beslissing was geweest. 'Ik-' Ren staakte zijn zin en keek weg van haar, naar zijn handen die in zijn schoot lagen. 'Ik weet dat ik al die jaren geleden een fout heb begaan... En iedere keer als ik Erin zie... Ik heb al die jaren van haar jeugd gemist en dat is mijn eigen schuld geweest. Ik weet dat ik mijn beslissing van toen niet meer terug kan draaien, maar ik kan er wel nu zijn. Hier, voor Erin en voor jou als je dat wilt...'

In het begin had Eileen nog wel willen proberen om een deel uit te maken van Ren's leven in het paleis. Ze had geprobeerd om het allemaal te begrijpen, maar het was veel te ver weg geweest van haar eigen realiteit. Ze had het altijd gerespecteerd dat Ren voor dat leven had gekozen en zijn vriend en broer en de koning zo trouw was, maar het had Eileen werkelijk woest gemaakt om het aan te zien dat Rens leven hem aftakelde. Het was echter nooit eerlijk geweest. Ze was nooit boos geweest op Ren zelf, maar op iedere andere persoon die maar iets met hem te maken had. Op zijn familie, op zijn vrienden, op zijn collega's en op haar zelf. Maar dat was al lang geleden. Eileen had de rust gevonden doordat ze haar dochter vol blijdschap had op zien groeien. Natuurlijk had ze als meisje gevraagd waarom haar vader niet bij hen kon wonen, maar Erin had nooit aangegeven dat ze het oneerlijk vond. Wat had ze ook te missen gehad met Marcus en Naevia? Tegelijkertijd had Erin veel meer open gestaan voor het paleis leven en had ze vrienden gemaakt met de prinsen en zelfs met de koningin had ze thee-afspraakjes gehad en ging ze met plezier naar de feesten als het kon. Dat had Eileen erg bang gemaakt. Maar ze stond nu hier in haar taverne, met een hele familie om zich heen en nog belangrijker met een volwassen dochter. Eileen glimlachte en legde een hand op zijn knie. 'Ik durf het zelf maar nauwelijks toe te geven, maar Erin heeft ons niet meer nodig.' Ze zette de andere hand in haar krullen en schudde grinnikend haar hoofd. 'Ik vind het ook verschrikkelijk. Maar als ik naar haar kijk zie ik dat waar is én- en dat het goed gekomen is. Ik wil niet dat je je schuldig voelt en je daarom hier bent om tijd met ons te spenderen. We hebben het gedaan. Ondanks al onze fouten. Ik weet niet of we trots op onszelf kunnen zijn, maar tenminste wel op haar.' Stil liet ze Ren's knie weer met rust.

Ren knikte. 'Ik weet dat ze ons niet meer nodig heeft.' zei hij - misschien ietwat treurig om het te moeten toegeven. Hij wist dat hij te laat was en dat Erin hem niet meer nodig had, maar misschien was hij hier juist omdat híj het nodig had. Ren keek naar Eileen's hand op zijn knie en glimlachte kort. 'Ik ben altijd trots op Erin... En jij mag zeker trots zijn op jezelf. Niet alleen omdat je Erin hebt opgevoed, maar- kijk eens om je heen.' Met een glimlach op zijn gezicht keek hij naar de taverne. 'Je trapt er nu zeker niet meer in als ik zeg dat ik een kleermaker uit het Zuiden ben hè?' grapte hij en keek haar aan. Hij kon hun eerste ontmoeting nog goed herinneren. Dat hij samen in de taverne was in het Noorden en hoe hij zich had voorgesteld als kleermaker in zijn kapotte kleding. De herinnering liet hem lachen. 'Niet om te vleien, maar deze taverne is wel honderd maal beter dan die eerste... hoe heet ie ook alweer?' Hoewel de herinnering nog levendig was, kon hij niet meer op de naam van de taverne komen.

Eileen zag een blik op Ren's gezicht die ze erg goed van zichzelf herkende. Het was niet makkelijk om een ouder te zijn terwijl je kinderen groot werden. Vervolgens glimlachte ze met een rood aangelopen, maar ook trots gelaat. De taverne was iets geworden waar ze ooit over had gedroomd, maar wat ze niet als realistisch had beschouwd. De herberg waar ze werkte dicht bij het legerkamp had haar eigenlijk al heel erg tevreden gesteld, maar dit- Het voelde alsof ze terug was gekomen waar ze hoorde, maar wat haar zo gedwarsboomd was. Ze lachte hartelijk om zijn grap en schudde vervolgens haar hoofd terwijl de herinnering al snel op borrelden. 'Het Gouden Zeepaard. En ik weet niet of het beter is. Maire had het echt voor elkaar daar. Dit is gewoon anders.' Eileen had het altijd erg moeilijk gevonden om terug te denken aan het Gouden Zeepaard en wat zich daar afgespeeld had. Pas toen ze weer veel contact had met Wren kon ze zich de goede herinneringen weer boven halen in plaats van de slechte. Ze had zelfs Hava op gezocht toen ze net terug gekomen was naar de stad. De vrouw was al oud, maar had haar nog wat goede tips gegeven voor het runnen van een taverne. Maire had ze niet op kunnen sporen. 'Wat ga je nu doen? Eindelijk die kledingmaker worden?' vroeg ze grinnikend.

Ren moest lachen. 'Het gouden zeepaard! Je wilt niet weten hoe vaak ik geprobeerd heb om me die naam te herinneren.' gniffelde hij en keek haar aan. 'Ik meen het, je mag echt trots zijn op wat je hebt opgebouwd.' Hij voelde zich zelfs trots dat de moeder van zijn dochter het toch maar mooi voor elkaar had gekregen om een goed lopende taverne op te zetten. 'Ik denk niet dat het vak kledingmaker iets voor mij is als ik heel eerlijk ben.' Hij was nooit echt heel creatief geweest en veel verstand van kleding naaien had hij sowieso al niet. 'Ik wil graag terug naar de plek waar ik geboren ben.' vertelde hij Eileen en keek haar aan. 'Ik heb Erin gevraagd of ze met me mee zou willen gaan, ik zou haar graag willen leren over waar ik vandaan kom. Haar laten zien waar ik de eerste jaren van mijn leven heb doorgebracht.' Hoewel Erin in eerste instantie ja had gezegd, wist hij niet of ze nog steeds meewilde nu ze weer thuis bij haar moeder was. 'En verder weet ik het eerlijk gezegd nog niet... Mocht je hier nog een plekje vrij hebben, zou ik graag blijven. Je moet me maar laten weten hoeveel het kost, ik wil niet dat je door mij geld verliest.'

Eileen haalde haar schouders op en legde een hand op het hout van de bar. 'Het voelt als een tweede kind,' moest ze lachend toe geven. 'Het kan me evenveel hoofdpijn als vreugde geven.' Ze had geen moment spijt gehad dat ze na de dood van Naevia het kamp en de herberg volledig achter zich had gelaten om dit te ondernemen. Zij en Wren en Idris hadden iets riskant begonnen en het in goede banen weten te leiden. Dat betekende echter niet dat het altijd even makkelijk was gegaan. Verrast maar geïnteresseerd keek ze Ren aan toen hij over zijn plan vertelde. 'Dat klinkt heel bijzonder, Ren. Ik weet zeker dat Erin zoiets graag zou willen doen. Als- als haar niet iets hier houdt.' Dat laatste voegde ze met een klein glimlachje toe. 'Ren, er is altijd een plek voor je in de taverne. Er zijn altijd wel wat kamers vrij en ik bied je er heel graag één aan.' Eileen wist ook wel dat het nu ook haar laatste kans was om de man tegenover haar niet op afstand te houden, maar toe te laten in het nieuwe leven dat ze hier had. Als hij inderdaad de Zomereilanden in zijn hoofd had, wie weet waar hij dan heen ging. 'Misschien is er ook wel wat dat je voor de taverne kunt doen. Misschien heb ik je nodig.'

'Het is vast een stressvoller kind dan dat Erin was.' grapte hij en knikte. 'Het zou me niets verbazen als ze hier wil blijven, bij de herberg.' Hoewel Erin in het begin erg enthousiast was geweest bij zijn voorstel, had hij ook wel bedacht dat als ze hier was die enthousiaste ja ook wel eens zou kunnen veranderen. Wat ze ook zou beslissen, hij zou het allebei oké vinden. 'Dat waardeer ik echt, Eileen.' Hij was blij om te horen dat ze hem in die zin met open armen ontving in haar taverne. In het begin was Ren bang geweest dat Eileen niets van hem moest hebben en dat hij er alleen voor zou komen te staan in zijn reis. Gelukkig was het scenario dat zich nu afspeelde juist een heel goed scenario. Eentje waarvan hij misschien niet eens had durven dromen. 'Mij nodig?' lachte hij. 'Ik weet niet of ik de geschikte persoon ben om in zo'n goed lopende taverne als dit te werken.' grapte hij. 'Nee, als je me ergens voor nodig hebt dan moet je het zeggen. Ik help je graag- al zou ik mij niet de uniformen laten maken... Dat kleermakers gedoetje heb ik achter me gelaten.'

Eileen knikte lachend. Erin was altijd een makkelijke dochter geweest, maar de taverne was dat absoluut niet. Vervolgens schudde ze glimlachend haar hoofd. 'De taverne wacht wel op haar. Die kan ze wel voor even missen, daar zal het niet aan liggen denk ik.' Ze wist niet goed hoeveel Erin met haar vader deelde over haar leven, maar ze kon zich het niet voorstellen dat haar dochter het nooit over Hakeem had gehad. Haar blik werd even triest toen ze Ren zo zag lachen om haar voorstel dat zij hem misschien nodig had. Wellicht had het niet zo geklonken, maar ze had het op een andere manier bedoeld en niet per se in relatie tot de taverne. 'Het is maar goed dat we niet echt aan uniformen doen hier dan. Een schort is alles dat je nodig hebt om aan de slag te kunnen,' vertelde Eileen grinnikend. 'Wat vind je er trouwens van als ik je een rondleiding geef? Ik sta te popelen om Erin te zien, maar ze is vast druk, dus dan kan ik de tijd ook even doorkomen. En we kunnen een kijkje nemen naar de kamers die vrij staan als je wilt.'

Ren knikte en lachte bij haar woorden. 'Ik heb al iets vernomen over een zekere jonge man. Het is Marcus' zijn oudste jongen, niet waar?' Ren wist er de details niet van, maar hij had Erin eens over hem horen praten tegen iemand in het paleis. Hij had haar gezichtsuitdrukking gezien en dat was al genoeg geweest voor hem om te weten hoe ze zich tegenover de jongen voelde. Ren had nooit verder gevraagd hoe het zat, Erin was oud en wijs genoeg om dat met hem te bespreken als ze daar behoefte aan had en hij snapte ook zeer goed dat ze het over dat soort dingen misschien helemaal niet wilde hebben met hem. 'Dat lijkt me een goed idee, ik heb heel erg benieuwd naar wat er allemaal voor moois schuilt achter deze muren.' Hij stond op van de kruk en strekte zich goed uit, zodat zijn stijve spieren van de reis weer een beetje los kwamen. 'Geloof me als ik zeg dat ze er ook naar uit kijkt om jou te zien.' lachte Ren.

'Inderdaad. De zoon van Naevia en Marcus. Hij heet Hakeem. In het legerkamp waren Erin en Hakeem en zijn broer Esra onafscheidelijk. Je had ze eens moeten zien ravotten samen.' De herinnering maakte Eileen aan het glimlachen. Ze zag nog heel goed voor zich het beeld van een kleine Erin die lachend overal waar de jongens heen gingen maar volgde. Zelfs toen ze in de herberg waren gaan wonen vroeg ze altijd of ze naar het kamp mochten om haar vriendjes op te zoeken. En natuurlijk tante Naevia. Kort sloot Eileen haar ogen en haalde ze zich haar goede vriendin voor zich. Het deed nog altijd pijn. Het verdriet was zo groot geweest. Eileen had haar glimlach terug gevonden toen ze haar ogen weer opende en net zoals Ren van haar kruk opstond. Achter de bar grabbelde ze naar haar set sleutels en hing ze aan haar riem. 'Ach, over twee weken is ze me al weer beu. Dan moppert ze weer als ik haar een goede nachtrust wil komen wensen en haar gewoon vast wil blijven houden.' Haar grijzende krullen bewogen op en neer terwijl ze lachend haar hoofd schudde. 'Kom, laat ik eerst maar eens zien wat we beschikbaar voor je hebben.' Ze liep hem voor de taverne door om de trappen op te gaan richting het herberg gedeelte. 'Met Hakeem en Esra hier is het privé gedeelte bomvol. Maar er zijn verschillende kamers vrij tussen de gasten.'

'Ah, Hakeem! Dat was zijn naam.' Ren begon te merken dat hij ouder begon te worden: zijn geheugen begon hem steeds vaker in de steek te laten, zeker als het ging om namen van mensen en plaatsen. 'Dat zal wel meevallen. Ik weet hoe erg ze op je gesteld is, Eileen. Ik meen het!' Ren kon niet geloven dat zijn dochter haar moeder ooit zat zou worden. Natuurlijk snapte hij ook wel wat Eileen bedoelde, zo was hij vroeger zelf ook altijd geweest met zijn ouders. Hij had altijd van ze gehouden, maar soms kon hij echt niet tegen het knuffelen van Iwone of Edmund die hem voor de honderdste keer vroeg wat hij had gedaan. Zeker toen hij op de leeftijd kwam dat hij zichzelf oud en wijs genoeg vond om zijn eigen leven te leiden - natuurlijk was hij dat nog lang niet, maar dat wilde hij toen destijds niet toegeven. 'Ik ben allang blij dat ik de nacht niet hoef door te brengen in de stallen verderop.' lachte hij, terwijl hij achter Eileen aanliep. 'Ik ben overal tevreden mee, echt.'

Eileen glimlachte en knikte. Ze wist wel dat Erin erg gesteld was op haar moeder. Ze mocht van geluk spreken wat betreft de loyaliteit die haar dochter voor haar had. Ze kende veel mensen die al snel hun kinderen gedag moesten zeggen omdat ze hun eigen weg in gingen. Eileen zocht door haar sleutelbos tot ze degene vond die op de kamer voor hen paste. Ze liep een klein kamertje binnen dat niet veel voorstelde, maar waarschijnlijk het beste uitzicht op Tyrosh van de hele Eenbenige Krijger had. 'Deze kamer wordt niet zo vaak verhuurd omdat het wat klein is en niet bij de sanitaire voorzieningen in de buurt zit. Maar het is hier erg comfortabel en het uitzicht, wel-' Eileen opende de ramen en richtte zich met een glimlach op Ren zodat ze zijn reactie kon zien. Ze vond het heerlijk mensen Tyrosh te laten ervaren, om ze te tonen hoe mooi en indrukwekkend de stad kon zijn. Vervolgens leunde ze op de vensterbank en genoot er ook zelf van. 'Hoe gaat het eigenlijk met de rest van je familie?' vroeg ze geïnteresseerd. Ren had altijd een hoop verhalen over zijn zus en broers. Maar ze had laatst alleen maar dingen over de koning gehoord en niet over de andere adel. Bovendien had zij geen familie. Tenminste niet in de traditionele zin van het woord. Hoewel Ren nou ook niet echt deel was dan zijn familie zoals het hoorde.

Ren stapte de kamer binnen en glimlachte. Het was inderdaad niet groot, maar het had alles wat hij nodig had. Het had een comfortabel bed, een kast waar hij zijn spullen in kwijt kon en een spiegel. Ren had er geen problemen mee als hij naar de badkamer moest lopen en het uitzicht- 'Wauw.' zei hij gelukzalig, terwijl hij met zijn ellebogen op de vensterbank leunde en van het uitzicht genoot. 'Ik heb er geen problemen mee om iedere ochtend met dit uitzicht wakker te worden.' lachte hij en keek haar aan. 'En wat de grootte van de kamer betreft, daar kan ik wel mee leven. Ik had in Evenfall vertrekken die drie keer zo groot waren, maar geloof me als ik zeg dat de helft van mijn vertrekken altijd leeg waren.' grinnikte hij. De ruimte die hij had gehad, had hij nooit echt nodig gehad en dus eigenlijk ook niet gebruikt. Het was fijn om weer terug te gaan naar een simpele kamer, met alleen dingen die hij nodig had. 'Het gaat wel, Henry was niet al te blij dat ik mijn baan op heb gezegd, maar hij overleefd het wel. Ik weet niet of je het al van Marcus had gehoord, maar Leo heeft een grote brand gehad op de boerderij, er was haast niets meer van over. Nadine, hun oudste dochter was gewond geraakt en was een tijdje in Evenfall zodat de geneesheren voor haar konden zorgen. Voor zover ik weet is ze nu weer thuis en gaat het alweer een stuk beter met haar.' Hij glimlachte triest als hij aan Nadine dacht, hij had haar een paar keer opgezocht in de tijd dat ze in Evenfall was. 'Ik heb al even niets meer van Evan gehoord- en Jill die reist nog vrolijk heel Tarth door.' lachte hij.

Eileen was erg tevreden te zien dat Ren inderdaad het uitzicht vol bewondering tot zich nam. Triomfantelijk klapte ze haar handen samen. 'Nou, wat mij betreft kun je dit als jouw kamer beschouwen dan.' Ze haalde de sleutel al van haar bos en overhandigde het metalen dingetje aan hem zodat hij niet nog tegen kon stribbelen. Ze knikte vervolgens. Ze kon zich goed voorstellen dat Henry niet al te blij was met Ren's pensioen. Hij had al veel te lang het kunnen van Ren gebruikt en misbruikt, vond Eileen. 'Marcus had het inderdaad al mij en Esra op de hoogte gesteld en Erin vertelde me in haar brieven dat ze een paar keer bij Nadine had gezeten om met haar te kletsen. Het is erg triest. Zoiets waar zo veel herinneringen aan zitten en plots is het weg,' verzuchtte Eileen. Ze kon zich maar moeilijk voorstellen hoe het was om zoveel in één klap te verliezen en dan ook nog een dochter pijn te zien hebben. Gelukkig hadden ze elkaar en de mogelijkheid om iets nieuws op te bouwen. Ze kende genoeg andere verhalen. Er waren verschillende families die bij het legerkamp aanklopten voor tijdelijk onderdak terwijl ze werk probeerden te zoeken. Soms konden ze bij de herberg verblijven, maar vaak moesten ze in tenten. Marcus was altijd erg vrijgevig geweest, maar hij kon niet iedere arme familie opvangen. 'Ik hoorde dat de landheer uit het Zuiden zijn zoon verloren heeft. Het spijt me heel erg.' Hoofdschuddend leunde ze tegen de vensterbank. 'Je familie heeft het niet makkelijk gehad de laatste tijd. Of eigenlijk ooit.' Ondanks het geld, het adel zijn, voegde ze er in haar hoofd aan toe.

Dankbaar nam Ren de sleutel van haar aan, die hij in zijn broekzak stak, zodat hij hem niet kwijt zou raken. De laatste tijd had hij nogal moeite met herinneren waar hij dingen had gelaten. Zo was hij wel eens een belangrijke brief van Henry uren kwijt geweest en hetzelfde had hij met zijn leesglazen - waar hij overigens een onwijze hekel aan had en ook vaak niet droeg. 'Gelukkig gaat het weer een stuk beter met haar, zelf was ze in ieder geval erg positief toen ze weer richting het Noorden vertrok. Leo had me laatst nog geschreven dat het nieuwe huis een flink stuk groter is... Nu ik hier ben moet ik misschien maar eens bij haar langsgaan.' Sinds Ren in het Westen was gaan wonen, had hij nog maar weinig contact gehad met Evan. Hij kwam nou eenmaal niet veel in het Zuiden, al hadden ze zo nu en dan contact via brieven - en als er feesten of andere gelegenheden waren waarbij de landheren en vrouwen bij elkaar kwamen. 'Ja, het is erg treurig - het was een goede jongen, Peter.' Het was een erg triest bericht geweest om te horen dat zijn neefje was overleden. 'Het zijn Rabbions- ze slaan zich er wel doorheen.' verzekerde hij Eileen met een glimlach. 'Hoeveel is de kamer? En kom niet aan met dat ik je niets hoef te geven, ik sta erop om op zijn minst een bijdrage te leveren voor de herberg- desnoods in de vorm van arbeid, dat maakt me niet uit.' Hij wilde niet dat Eileen hem voor niets liet verblijven, hij had tenslotte genoeg geld om haar te kunnen betalen en hij wilde niet dat ze inkomen misliep door hem.

'Het is ongeveer drie dagen rijden van hier. Niet zo ver dus. Je zou zeker langs moeten gaan,' spoorde Eileen hem met een glimlach aan. Ze had zelf de rit maar één keer gedaan. Zij en Erin waren naar Tyrosh gereisd en Eileen had niet meer om gekeken. Natuurlijk hield ze contact met Marcus, maar ze dacht niet dat ze ooit nog naar het legerkamp, het dorp en de herberg zou gaan. Ze hoopte echter dat ze haar vriend wel nog een keer zou zien. Het speet haar dat hij alleen was in het legerkamp nu. Ze hoopte maar dat hij zich wel wat omringde met zijn legervrienden, met de oude leger generaal Nathan en wellicht met de familie van Ren. 'Hoeveel?' Zuchtend keek ze Ren aan. Natuurlijk vroeg ze hem liever niet voor geld, maar ze wist dat het voor hem geen moeite zou zijn. Toch hield ze er niet erg van om zijn geld aan te moeten nemen. Dat had ze nooit echt met volle zin gedaan, behalve als het echt nodig was geweest voor Erin. 'Betaal me de helft wat ik er normaal voor vraag en dan kan je het zelf proper houden. De bedden verschonen en dat soort dingen. Dat scheelt mij werk.' Ze liet het uitzicht weer voor wat het was en legde een hand op zijn arm. 'Als je het daar mee eens bent waarom maak je jezelf niet thuis hier. Dan zal ik eens kijken of Erin al tijd heeft om haar moeder gedag te zeggen.'

Nieuw

Marcus was laat in de nacht aangekomen toen eigenlijk heel de taverne er maar donker en slapend uit zag. Even had hij gedacht dat hij die nacht maar de stad door zou struinen en in de ochtend terug zou komen, maar een verschijning met een bos krullen die een emmer sop over straat gooide had hem gered van dat lot. Eileen had hem zowat aangevallen toen hij op haar af stapte, tot ze hem herkende en met een grootse glimlach om de nek viel. Hij had haar gevraagd alsjeblieft niemand wakker te maken en dus hadden ze met zijn tweetjes bijna de hele nacht bij elkaar gekletst, gelachen en toch ook gehuild. Het zien van zijn oude vriendin had veel wonden weer opengereten, maar hij had deze keer ook haar warme omhelzing. Aan Eileen had Marcus al uitgelegd dat hij tijdens zijn bezoek bij de herbouwde boerderij van Nathan hem iets flink dwars had gezeten. Terwijl hij had gezien hoe zijn makker omringd was door zijn familie begon het flink te steken en had hij per direct besloten om de volgende dag door te reizen naar Tyrosh. En nu, na toch een paar uurtjes te hebben geslapen, zat hij geduldig aan een ontbijt aan de bar en wachtte hij tot één van zijn zoons de taverne in zou stappen.

Esra was deze ochtend vroeg ontwaakt en was vanuit zijn kamer meteen de keuken ingedoken om ontbijt voor zichzelf te maken. Gezien er nog niemand in de keuken was, ging hij er vanuit dat hij de eerste was deze ochtend. Zijn humeur was zoals altijd goed, dus floot hij een deuntje, terwijl hij wat havermout maakte en in een kom schonk. Met de lepel in zijn mond, duwde hij de deur tussen de keuken en de taverne open en liep hij de taverne zelf binnen. Omdat Esra niemand had verwacht, schrok hij toen hij iemand aan de bar zag zitten, maar zijn geschokte gelaat veranderde al snel in een gigantische glimlach. 'Pap?' Esra had de lepel uit zijn mond gehaald en zijn havermout op de bar gezet, zodat hij zijn vader in de armen kon vliegen. 'Wat doe jij hier?!' Hoewel hij het niet graag toegaf, miste hij zijn vader ontzettend. Gelukkig had hij Eileen gehad, die bijna als een tweede moeder aanvoelde en ook Idris en Wren hadden hem hier thuis laten voelen. Toch was het anders geweest om voor zo'n lange tijd weg te zijn van zijn vader en Esra was dan ook meer dan blij hem hier nu te zien. 'Waarom had je niet vertelt dat je zou komen?' Nog steeds kon hij niet geloven dat zijn vader hier voor hem zat.

Het legerkamp leven had Marcus zo gedisciplineerd dat uitslapen niet echt meer voor kwam, zelfs nu zijn lichaam langzaam af takelde en hem flink vaak liet voelen hoe oud hij begon te worden. Bovendien wilde hij heel graag zijn zoons op wachten en verrassen met zijn plotselinge aanwezigheid. Eerlijk gezegd wist hij maar moeilijk hoe ze zouden reageren. Hij had ze geschreven, natuurlijk, maar had hen nooit gezegd of hij op bezoek zou komen en hij durfde zelf maar amper te vragen of ze hem kwamen bezoeken in het legerkamp. Stilletjes at hij van het ontbijt dat hij in de keuken maar bij elkaar had gezocht. Eileen had gezegd dat hij alles wat hij wilde maar gewoon moest gebruiken. Net toen hij zijn bord op wilde gaan ruimen kwam zijn jongste zoon de keuken uit. 'Hallo, jongen,' begroette Marcus hem met een grote glimlach terwijl hij Esra in zijn armen sloeg. 'Ik had het niet gepland. Ik zou sneller zijn dan het bericht. En ik wilde je graag verrassen.' Hij hield Esra op armlengte afstand en bekeek hem goed. 'Je ziet er gezond uit. Eileen onderhoudt je vast uitermate goed.' Marcus gaf een kneepje in beide schouders en trok Esra toen weer naar zich toe. 'Het is goed je te zien.'