De Gangen

Muriel merkte dat haar toenadering niet veel werking had. Ada ging door met het poetsen en Muriel keek enigszins ongemakkelijk toe. ‘Wat bedoel je?’ vroeg ze enigszins geërgerd. ‘Ik was niet jaloers,’ zei ze dan ook direct en rolde met haar ogen voor ze van Ada weg draaide. ‘Ik wilde ze niet dwarsbomen, ik dacht je gewoon wat sneller aan die informatie te helpen zodat je niet nog een hele avond aan het werk hoefde te zijn.’ En zodat zij niet een hele avond alleen zou zitten. Muriel had gedacht dat ze met de thuiskomst van haar beide broers en het bezoek van andere gasten flink druk zou zijn, te druk om met haar persoonlijke zorgen en gedachten bezig te zijn. Dat ze Ada bijvoorbeeld meer gemist had dan ze voorheen had gedacht nu ze weer in Myr was. Of dat het geen erg slechte vraag was geweest van Willem waar ze voor háár op konden proosten. Het was nou niet dat ze een verloofde wilde of een buitenechtelijk kind of de kroon, maar iets- Muriel keek met een zucht om naar Ada. Ze trok de sjaal die ze droeg van haar nek en maakte het uiteinde nat voor ze de arm van haar vriendin pakte en over een rode vlek wreef. ‘Ik denk niet dat een verspild glas wijn genoeg is om Roshan op een afstand van je te houden,’ zei ze droog. ‘Het was fout van me om me er zo mee te bemoeien.’ Muriel moest dat wel oprecht toegeven. Haar vader moest eens weten dat ze zo het werk van één van zijn spionnen bemoeilijkt had. ‘Maar ik denk echt dat ze niets weet. We hebben de Barnes familie regelmatig onderzocht.’

Ada had vooral in stilte naar de woorden van haar prinses en tevens vriendin geluisterd. Ze had even met haar ogen gerold na de opmerking over de jaloezie, maar had tegelijkertijd ook besloten dat ze er niet verder op in zou gaan. Muriel zou het vast ooit wel een keer toegeven en dan zouden ze er samen om lachen. 'Ik stond gisteren voor jouw vertrekken en toen was je er ook niet. Je ziet mij dan toch geen glazen omgooien tijdens een diner in het paleis?' wierp Ada nog steeds fel terug. Het had haar zwaar gevallen om te merken dat Muriel met andere zaken dan zijzelf bezig was. Dat had Ada wel degelijk jaloers gemaakt. De felheid in haar ogen verminderde echter doordat Muriel haar sjaal gebruikte om Ada's armen enigszins weer toonbaar te maken. Ada liet haar gang gaan, maar legde uiteindelijk haar hand in Muriels nek. Zo wachtte ze totdat de prinses haar weer aan zou kijken. 'Het is de gok waard. Of je het nu wilt of niet, je hebt je er mee bemoeid en nu moeten we het dus ook samen af maken. Ik wil weten wat er op die pagina's staat. Dat kan enerzijds door het plan wat ik steeds al had, of anderzijds maken we nu een nieuw plan en krijgen we vandaag nog dat notitieblok te pakken.' Ze streek met haar duim langs Muriels hals en wachtte gespannen haar antwoord af. Ada moest en zou erachter komen wie die pamfletten maakte. Liam zou haar dan meteen laten promoveren naar één van zijn meest vertrouwde spionnen en dan kon ze weer terugkeren naar Myr.

Muriel hield wijs haar mond toen ze de reactie van Ada hoorde. Ze wilde zeggen dat haar vriendin enkel toekeek hoe ze haar best deed te lachen om de grappen van mannen die twee keer zo oud waren als zijzelf omdat ze politieke steun boden aan haar familie. Alsof ze daar ooit plezier uit zou kunnen halen. Maar Ada met Roshan- Ze wilde het gesprek daar niet verder over laten gaan. Daar hadden ze bovendien geen tijd voor. Wie weet zou die meid snel genoeg komen kijken wat Ada bezig hield in de toiletten. Muriel keek naar de andere vrouw toen ze haar hand voelde en glimlachte voorzichtig. 'Samen,' stemde ze in. Het was al weer even geleden dat ze samen aan een opdracht hadden gewerkt. Haar vader gaf hen in ieder geval nooit meer samen opdrachten. Daar had ze tot nu toe maar weinig achter gezocht. 'Als ze echt iets belangrijks op die bladzijdes heeft staan zal ze dat hier niet uit gaan spreiden en ik betwijfel of ze het aan je mee zal geven.' Muriel richtte zich bedenkelijk op een vlek op Ada's kleding en perste haar lippen op elkaar terwijl ze een suggestie probeerde te verzinnen die niet terug viel op Ada's originele plan. 'Misschien kun je voorstellen bij Olenna hulp te vragen. Ze zal toch niet weten wie je bent en het stelt Roshan wellicht gerust te weten dat ze toch niets kan lezen.' De bibliothecaris was ooit Muriels lerares geweest, maar zelfs als ze haar zag kostte het nog eeuwen voor ze door had dat zij prinses Muriel was en niet langer een kind van tien. Het hielp niet dat haar zicht erg beperkt was. Toch was ze nog altijd de beste met het verzorgen van de boeken uit de Koninklijke collectie, én met het opruimen van de zooi die zij en haar broers regelmatig gemaakt hadden van die boeken.

'Samen,' herhaalde Ada tevreden. Het was echt een lange tijd terug geweest dat ze samen op missie waren gestuurd. Het was niet lang daarna geweest dat Ada op lange missies buiten de stad was gezonden. 'En dat is een goed idee,' stemde Ada met haar vriendin in. De bibliothecaresse wist veel van boeken af, maar had helaas niet meer een goed zicht. Roshan zou hopelijk genoeg privacy voelen om het blok af te geven. En dan zou Muriel kunnen inspringen, terwijl Ada de andere vrouw bezig hield. 'Ik moet weer terug.' Ze keek Muriel bedachtzaam aan en drukte vervolgens een tedere kus op haar mondhoek. 'Ik hoop dat je snel langs komt om de vlekken goed te maken,' glimlachte ze brutaal, waarna ze nog een laatste blik op Muriel wierp en vervolgens de wasruimte verliet. Met de beloofde doeken in haar handen liep ze terug naar Roshan en kreeg ze haar zo ver om mee te gaan naar de bibliotheek. Op de weg er naartoe had Ada maar weinig gesproken, maar had ze wel constant een hand op Roshans rug laten liggen ter steun. Ze wist bijna zeker dat Muriel hun volgde naar het paleis. Eenmaal in de bibliotheek spoorde Ada de andere vrouw aan om haar notitieblok af te geven en de losse pagina's erbij. 'Olenna kan wonderen verrichten met jouw papier en tekeningen. Geef haar een uurtje om de pagina's te herstellen, dan drinken wij ondertussen wat thee.'

Roshan keek met een bezorgde blik op haar gezicht naar de deur waarachter de oude vrouw zojuist verdwenen was met haar schrift. Ze wond ongemakkelijk haar armen om haar middel en keek om naar Ada. Ze kauwde twijfelachtig op de binnenkant van haar wang. Ze had de bibliothecares al voor gesteld dat ze wel kon helpen en dat ze graag in de buurt bleef, maar ze was er duidelijk niet erg op gesteld geweest dat iemand bovenop haar werk toe zou kijken. Ze moest er dus maar op vertrouwen dat Ada gelijk had en de bibliothecaris erg goed was. Roshan was echter uit haar doen door het hele gebeuren. Ze had zich willen haasten en was zo in haar eigen zorgen geraakt, dat ze er niet echt over na had gedacht hoe ze over was gekomen. Ze had vast hysterisch geleken. Eerst in het café waar ze boos was geworden op de serveerster wiens schuld het ook niet was dat ze gestruikeld was - dat gebeurde nou eenmaal wel eens. Vervolgens terwijl ze met de oude vrouw in discussie was geraakt. Uiteindelijk was ze het meest boos op haarzelf: ze had zelf haar werk geriskeerd, enkel en alleen om indruk te maken op Ada. Dat was vooral stom omdat het niet alleen persoonlijke schetsen waren. Roshan zuchtte en keek de bibliotheek rond waar het akelig stil was. 'Ik denk dat ik liever hier wacht. Als ze vragen heeft of- of misschien kan ik toch helpen. Sorry,' zei ze toen met hangende schouders.

Ada wilde accepteren dat Roshan hier zou blijven, maar ergens moest Ada testen hoe belangrijk dat notitieblok voor haar was. De woorden van Muriel dreunde in haar hoofd: haar vriendin dacht dat Roshan niets van de plannen af wist. Maar Ada kon haar onderbuikgevoel niet onderdrukken. Ze wist dat Roshan haar zag zitten. Een simpel notitieblok dat in goede handen was, dat enkel simpele tekeningen bevatte, zou vast geen reden moeten zijn voor Roshan om een uurtje seks af te slaan. 'Het spijt me wat er is gebeurd. De serveerster had veel voorzichtiger moeten zijn,' begon Ada, terwijl ze een stap dichter naar Roshan zette. Ze wreef geruststellend met haar linkerhand langs Roshans arm en haar rechterhand liet ze losjes op Roshans heup liggen. 'En het spijt me ook dat onze kus zo bruut onderbroken werd. Vooral omdat ik er zo van genoten heb en ik- ik denk jij ook. Misschien dat we-' Net zoals ze bij Muriel had gedaan drukte ze nu ook zacht haar lippen op Roshans mondhoeken. Met haar handen drukte ze ondertussen voorzichtig Roshans lichaam wat dichter tegen de hare aan. 'Achterin de bibliotheek kan ik hopelijk jouw zorgen wat verminderen,' fluisterde ze sensueel in haar oor. Dat zou Muriel genoeg ruimte moeten geven om de bibliotheek binnen te komen en over Olenna's schouders mee te kijken naar de pagina's.

Roshan dacht dat Ada er direct mee in zou stemmen om haar hier te laten. Het leek haar dat de vrouw enkel dit voorstel deed omdat ze medelijden had met haar. Dat waardeerde ze enigszins, maar toch- Het verraste haar te zien dat Ada juist niet afdroop en haar uitweg nam, maar dichterbij kwam. Roshan keek op naar de wachter en voelde haar warme handen. Ze was die kus echt niet vergeten, maar ze had niet geweten hoe ze dat nu nog op kon brengen zonder een nog grotere blunder van zichzelf te maken. Was dat niet wat ze zo vaak te horen kreeg? Dat ze te veel was en ze altijd weer zo dramatisch was? Wat hield haar bovendien er van om eindelijk in de armen van deze vrouw weg te kunnen smelten? Het was al weer meer dan een lente geleden dat haar oog in het kamp op Ada was gevallen. De bibliothecaris zou goed voor haar werk zorgen en doen wat ze kon. Roshan kon hier dan wel een uur lang gaan lopen nagelbijten, maar waarom zou ze er niet voor kiezen om Ada haar af te laten leiden? 'Het was een erg goede kus,' zei ze dus ook na amper nog te kunnen twijfelen met de andere vrouw zo dicht tegen haar aan. Ze moest er vast verwilderd uit hebben gezien, maar nu voelde ze dat haar glimlach haar zorgen doorbrak. 'Ik zou je ook moeten bedanken voor je hulp.' Roshan had haar hand in Ada's nek gelegd. 'Heb je enig idee hoe ik je kan bedanken?' vroeg ze met hervonden zelfverzekerdheid.

Ada keek Roshan met een glimlach afwachtend aan wat ze zou besluiten. Ze kon ingaan op de suggererende woorden van Ada, maar ze kon ze ook weigeren. Ada wist dan wel dat haar onderbuikgevoel gelijk had. Daarom was ze enigszins verrast dat Roshan op haar avances in ging. Had Muriel dan toch gelijk? 'Je hoeft mij niet te bedanken,' glimlachte Ada bescheiden, terwijl ze een hand op die van Roshan legde en zo haar greep op haar hals verstevigde. Ze verbrak het intense oogcontact niet. 'Maar als je het graag wilt, dan denk ik dat je heel goed weet hoe je mij kan bedanken.' Om haar woorden alvast te demonstreren, drukte ze opnieuw haar lippen op die van Roshan om haar gewillig te kussen. Haar vrije hand liet ze ondertussen subtiel voelen bij Roshans neklijn wat ze graag met de vrouw zou willen doen als ze privacy hadden. 'Je bent zo mooi,' murmelde ze verlangend in haar oor. Het was allemaal plan om Muriel zoveel mogelijk kans te geven om de tekeningen te zien. Maar het was beter als het Roshans idee was om weg te gaan van Olenna.

Roshan nam de nabijheid, de warmte en de zoete woorden van Ada gretig in zich op. Ze had duidelijk nog even moeten bekomen van de middag, en eerlijk gezegd voelde het alsof ze inmiddels allerlei uitersten van emoties had doorstaan, maar ze had uiteindelijk in die gang gezeten vanochtend om juist deze dame voor zich te winnen. Haar werk moest ze voor even loslaten en in de bekwame handen van de bibliothecaris achterlaten. Daar was niets mis mee toch? Haar borst zwol toen ze weer de lippen van Ada mocht proeven en keek toen in de donkere ogen van de andere vrouw. 'Ik?' vroeg ze onschuldig terwijl ze met haar duim langs Ada's nek gleed. 'Jij bent degene van wie ik mijn ogen niet af kan houden,' zei ze toen eerlijk en meegesleurd in het moment. 'Of mijn handen,' voegde ze met een scheve glimlach toe voor ze haar andere hand langs Ada's middel gleed en een vinger rond haar riem haakte. Ze wilde de wachter nogmaals kussen, toen ze zag dat er een tweetal bediendes met wel erg nieuwsgierige blikken voorbij liepen. Met een ondeugende glimlach stapte ze van Ada weg en wachtte ongeduldig voor de mannen om de hoek verdwenen. Ze gaf haar toen een licht zetje met haar heup en trok een wenkbrauw op. 'Wanneer en waar kan ik je het beste bedanken zonder al te veel toeschouwers?'

Ada besefte ergens in haar achterhoofd dat ze juist dit plan met Muriel had gesmeed zodat ze niet meer met Roshan hoefde aan te pappen. Ach ja, wat moest, dat moest, en Ada zou zichzelf voor het hoofd slaan als de missie niet zou slagen als ze Roshan nu niet zou afleiden. Daarbij kon ze het vanavond ook nog goed maken met Muriel. Nu werd ze al flink meegesleurd in de avances van Roshan en wilde ze haar ook net weer kussen, toen haar oog viel op de twee bedienden. De twee mannen waren ook niet erg subtiel. 'Nu en hier zo dichtbij mogelijk. Ik kan niet nog het halve paleis doorlopen voor ik je kan beminnen,' klaagde Ada goedbedoeld, waarna ze Roshan verlangend kuste en haar vervolgens mee trok dieper de bibliotheek in. De vrouw stribbelde gelukkig niet tegen, dus had ze haar al snel langs de vele boekenkasten in de meest verre uithoek van de bibliotheek gekregen. Op dit uur was de bibliotheek nagenoeg verlaten: alleen met een goede reden mocht men binnen komen. Voor Roshan en Ada was dat het verpeste notitieblok geweest. Olenna kon verder maar weinig mensen op dit moment goedkeuring geven. En het schoonmakende personeel zou vast beter weten dan in de buurt blijven. Ada duwde Roshan tegen één van de boekenkasten aan en kuste haar vurig, zoals ze al veel eerder had willen doen.

Roshan klaagde niet om het voorstel van Ada. Natuurlijk deed ze dit liever in één van de ultiem zachte bedden die dit paleis tot beschikking had. Maar ze had geen flauw idee hoe ze Ada de vertrekken van haar familie in zou loodsen, noch of Ada als wachter erg veel privacy had. Bovendien wilde ze alsnog niet te ver van haar schrift geraken. Nu was het nog rustig in de bibliotheek, maar wie weet hoe dat na etenstijd zou zijn. Roshan volgde Ada langs de boekenkasten heen terwijl ze dieper de bibliotheek in liepen. Toen ze eenmaal in een uithoek stonden liet Ada er geen tijd aan voorbij gaan voor ze Roshan tussen haarzelf en een boekenkast pinde. Begerig kuste ze de vrouw terug en verkende met haar handen de rondingen van Ada's lichaam die ze eerder alleen met haar blik had kunnen bestuderen. 'Je moet me nog maar eens vertellen waarom een wachter zo goed de weg weet in een bibliotheek,' stelde ze tussen de kussen door terwijl ze met een hand onder Ada's blouse gleed. 'Welke boeken je hier komt lezen,' ging ze verder. 'Of welke-' Ze kuste haar weer en zocht toen met haar lippen een weg naar de nek van ada. 'Of welke andere vrouwen je hier mee naartoe hebt gebracht,' vulde ze haar zin uiteindelijk ademloos aan. Roshan keek grijnzend naar Ada en trok haar aan haar riem weer dichter tegen zich aan voor de volgende kus.

Ada had haar hand naast Roshans hoofd rond één van de boekenplanken geklemd en keek de andere vrouw brutaal aan. 'Je moet twee dingen weten, Roshan Barnes,' murmelde ze met een speelse glimlach dichtbij Roshans oor, 'en één is dat wachters geen vaste plekken hebben om iemand mee te nemen. De meesten van ons hebben geen privé kamer, dus we moeten creatief zijn, in elk paleis, of legerkamp, weer opnieuw.' Ze kuste de zachte huid van Roshans hals, terwijl ze met een zucht voelde hoe de hand van de vrouw haar blouse in gleed. 'En ten tweede, in mijn vrije tijd als wachter is er ook bar weinig te beleven. Dus ja, Roshan, als je het zo graag wilt weten, dan heb ik vaker in afgelegen bibliotheken of keukens of stallen gestaan.' Ze sloot haar ogen terwijl ze nu juist Roshans lippen in haar nek voelde en ondertussen opende ze de riem en broek van Roshan. Ada stond niet bekend als geduldig, dat zou Muriel voor haar kunnen pleiten. Ze zou er maar niet bij vertellen dat juist Muriel en zij deze plek al vele lentes geleden samen hadden gevonden. Ada had daar vele uren besteed aan het ontdekken van het lichaam van Muriel. Voordat ze verder ging in het verlossen van Roshans broek keek ze haar even afwachtend aan. 'Wil je dit?' vroeg ze zacht.

Roshan grinnikte om de uitdrukking die ze op Ada's gezicht zag verschijnen toen ze zo mee ging in haar geplaag. Ze had niet onervaren of jong over willen komen op Ada en het stelde haar tevreden dat de vrouw niet van plan leek om haar inderdaad zo te behandelen. Ze haalde het zich ook niet in haar hoofd dat ze een speciale behandeling kreeg van de wachter. Natuurlijk had Ada zo haar romances gehad. Hoe kon het ook anders met haar uiterlijk en de manier waarop ze zich staande hield? Maar Roshan was ook geen preuts. Ze had meer knopen van Ada's blouse geopend en schoof de kraag langs haar schouder om daar haar lippen op de zachte huid te drukken. Ze voelde dat de andere vrouw al met haar riem bezig was en zette haar handen naast haar lichaam op de boekenkast om dat te behelpen. Ze keek vervolgens op naar Ada toen ze verrast werd door haar vraag. Ze waardeerde het en knikte met een glimlach. 'Ada-' Ze fronste voor een tel, omdat ze de achternaam van Ada had willen gebruiken en het haar nu plots erg duidelijk was dat ze die niet kende. 'Ik wil dit al sinds ik je in het kamp zag,' lachte ze er maar overheen. Nu plots serieus hield ze Ada vast en zette zich af van de boekenkast om hen richting een nis in de hoek te werken. Wie weet wat voor waardevolle boeken ze zouden beschadigen als ze de boekenkast bleven gebruiken. Ze stopte toch nog even en nam het knappe gezicht in zich op. 'Wil jij dit ook?' vroeg ze toen toch ook.

Ada glimlachte gevleid om de bevestiging van Roshan en liet zich ondertussen mee leiden naar de nis die verstopt zat achter een aantal boekenkasten. Ze was opgelucht dat Roshan door wilde gaan, maar tegelijkertijd bracht haar vraag een onzekerheid in Ada omhoog dat ze niet kon plaatsen. Ze moest aan Muriel denken en hoe ze zou reageren als ze erachter kwam dat Ada toch nog met Roshan had geslapen. Ada was niet naïef: ze wist ook wel dat ze dit niet geheim kon houden. ‘Natuurlijk wil ik dit,’ reageerde Ada uiteindelijk met een brede grijns, waarna ze Roshan verloste van haar broek en haar eigen kleding al snel volgde. Het was fijn, maar snel geweest in de hoek van de bibliotheek, en Ada had Roshan uiteindelijk weer met een voldaan gevoel teruggeleid naar Olenna. De oude vrouw leek net klaar te zijn met het notitieblok en zo overhandigde ze het aan Roshan. ‘Het ziet er goed uit,’ merkte Ada op terwijl ze een korte blik wierp op de papieren. ‘Zal ik je terug begeleiden naar jouw vertrekken? Ik denk dat we genoeg… spanning vandaag hebben gehad en ik moet zo weer aan mijn dienst beginnen,’ legde Ada uit. Ze zou echter regelrecht naar Muriel gaan om erachter te komen wat ze had gezien.

Roshan had nog flinke rode wangen van de inspanning met Ada en had haar krullen naar achteren gebonden voor ze haar schrift van Olenna aan had genomen. Roshan had de bibliothecaris erg enthousiast bedankt voor haar hulp en had haar beloofd dat ze nog een keer langs zou komen om haar te helpen in ruil voor haar hulp nu. Ze had in de werkkamer van de vrouw bovendien wat apparatuur gezien dat wel een poetsbeurt kon gebruiken. Ze was opgelaten dat het er op leek dat er niet al te veel verloren was gegaan. Ze zou wat aantekeningen nog moeten ontcijferen omdat ze wel erg vervaagd waren, maar ze dacht niet dat ze hele bladzijdes kwijt was. Tevreden knikte ze dan ook naar Ada. 'Ik zal het nog na moeten pluizen, maar dit is echt een wonder.' Ze glimlachte vervolgens naar de wachter terwijl ze Olenna de deur hoorde sluiten. Ze was niet alleen erg blij met het feit dat haar schrift niet geruïneerd was, maar ook dat ze een heel stuk dichter bij deze vrouw was gekomen. En hoe! 'Eerlijk gezegd ben ik je nu nog alleen maar meer dankbaar om je voorstel de bibliothecaris om hulp te vragen.' Roshan schonk haar een brede glimlach. 'Het is dus te riskant,' zei ze terwijl ze met een vinger suggestief langs Ada's arm gleed. 'Jij moet weer aan het werk, ik heb een familie die ons daar kan zien-' Roshan wist dat ze ook niet te hard van stapel moest lopen. Dan zou dit even snel weer eindigen als het begonnen was. Nu ze wat geprobeerd had van Ada's kunnen, zou ze wel meer willen proeven. Vooral wanneer ze een keer meer tijd zouden hebben. En haar familie wilde ze inderdaad echt vermijden. Ze boog voorover om nog één keer de lippen van Ada op te zoeken en gaf haar een diepe dankbare zoen ter afscheid. 'Als je nog eens een avond vrij hebt kan ik je misschien meer van mijn schetsen laten zien,' stelde ze onschuldig voor voor ze Ada los liet. Zo liep ze opgelaten en erg voldaan terug richting de vertrekken van haar familie.

Ada probeerde de spanning bij het zien van het notitieblok uit haar gezicht te houden. Was het Muriel gelukt om de bladzijden te bekijken? Muriel- Ze kreeg buikpijn als ze eraan dacht dat haar vriendin haar en Roshan tussen de boekenkasten door had gezien. Ada kon enkel hopen dat ze het druk genoeg had om de papieren te bekijken. 'Ik heb altijd goede suggesties,' prees Ada zichzelf met een glimlach, waarna ze de kus van Roshan ontving. 'En meer schetsen zie ik altijd graag.' Ada's blik volgde Roshan tot ze de hoek om was. Dat was voor Ada het moment om rond te kijken of ze Muriel zag staan. Ze wist zeker dat haar vriendin ergens in de buurt was. 'Volg me, alsjeblieft,' zei Ada, waarna ze al de bibliotheek snel uit was gelopen en naar Muriels vertrek liep. Dat was dichterbij dan Ada's bescheiden kamertje. Voor de deur wachtte ze geduldig tot Muriel hun naar binnen zou leiden. Ada kon namelijk niet zomaar de verlaten vertrekken van een prinses betreden, in elk geval niet via de voordeur.

Muriel had een naar voorgevoel gehad dat het hele plan niet zo zou lopen als ze voorgesteld had aan Ada. Die Roshan wist wat ze deed en ze was er overduidelijk op uit om haar vriendin te versieren. Ze had er weinig twijfel over dat Roshan wél iets wist over de pamfletten, maar tegelijkertijd dacht ze ook niet dat die meid onschuldig was. Hoezo had ze zo veel interesse in Ada? Wat wist ze nou over haar? Muriel was blij dat ze in de bibliotheek zich tenminste kon focussen op het binnenkomen van Olenna's werkkamer en het bestuderen van het schrift. Het hielp bovendien dat de oude bibliothecaris zo verdomd goed was in haar werk. Ze had zo het schrift uit elkaar gehaald en de natte papieren gescheiden van de droge. Muriel had niet alles tot in details kunnen bekijken, maar ze had genoeg aantekeningen kunnen maken nog voor Olenna kwam kijken of de pagina's droog waren en ze terug bij elkaar kwam voegen. Op dat moment had ze niet iets gehad om haar aandacht op te eisen. Ze wist dat ze een fout zou maken als ze uit zou vinden waar Ada was gebleven met Roshan. Ze had zich dus verscholen gehouden in de bibliotheek, maar ze had die twee verdomme wel gehoord. Muriel was dichterbij gekomen toen Roshan en Ada afscheid namen van elkaar en had er toen niet over na hoeven denken dat ze inderdaad naar haar vertrekken zou gaan. Ze had een sterke borrel nodig en die zou ze in haar eigen kamers zeker vinden. Muriel verscheen later in de gangen pas aan Ada's zijde, maar zweeg zelfs nog toen ze haar vertrekken in liepen. Daar trok ze haar zwarte mantel uit en gooide deze op de grond terwijl ze door liep naar de drankkast.

Ada keek toe hoe Muriel aan het einde van de gang verscheen en zwijgend langs haar heen haar eigen vertrekken binnen ging. Ada volgde net zo stilletjes haar vriendin naar binnen, maar wachtte tot ze de massieve deuren achter haar dicht hoorde vallen alvorens ze de woonkamer in liep. Daar zag ze Muriel al bij de drankkast staan. De vraag over de papieren lag op het puntje van haar tong. 'Hoe is het gegaan?' vroeg Ada benieuwd, terwijl ze dichter bij Muriel kwam, maar netjes op haar beurt wachtte om zelf drank in te schenken. Door de uitdrukking op Muriels gezicht twijfelde Ada er niet over dat ze af wist van Ada en Roshan. Ze had nog wel gedacht dat ze zacht was geweest en ook Roshan stil had gehouden. Maar als Ada eenmaal begon, dan kon ze zich ook moeilijk in houden. Muriel wist dat net zo goed. 'Heb je de papieren ingezien? Heeft Olenna je gezien en' begon ze te ratelen, 'denk je dat er tekenen zijn dat ze meer weet?' Vooral die laatste vraag brandde: had ze nou gelijk gehad met haar onderbuikgevoel of niet?

Muriel nam haar tijd om één van de drankflessen uit te kiezen en schonk zichzelf een glas in voor ze zich pas om draaide naar Ada. Ze keek ze haar kort, en nog altijd stil aan, voor ze haar een stuk papier in haar handen duwde. Er was veel dat haar maar erg weinig had geïnteresseerd in het schrift. Het waren schetsen van allerlei wapens en andere uitvindingen alsof de vrouw zich niet kon richten op één ding. Er stond ook genoeg onzinnigs tussen: boodschappenlijstjes, krabbels gekopieerd van poëzie en tekeningen van bloemen, eten of vrouwen. Maar ze had ook niet direct uit kunnen sluiten dat er niets Roshan kon linken aan de pamfletten of de beweging. Er stonden uitvindingen in die goed van pas konden komen, plus vage notities van afspraken met onbenoemde personen en de beschrijvingen waren niet altijd te ontcijferen geweest. Muriel kende haar talen. Dit was geen Quandaaïs of wat dan ook. Je verzon geen code voor de lol. Daar moest een rede voor zijn. Muriel nam een slok van haar drank terwijl Ada de aantekeningen die ze gemaakt had bekeek. 'Het zijn haar uitvindingen en ze lijkt zich erg bewust te zijn van het feit dat anderen haar ideeën kunnen stelen. Ze lijkt zelfs op haar zwaarden haar initialen te graveren. Dus het kan een code zijn om dat moeilijker te maken,' begon ze terwijl ze doorliep naar haar bank en daar met een zucht op plofte.

Ada voelde hoe de papieren in haar hand gedrukt werden. Onmiddellijk boog ze zich over de pagina's heen en bekeek ze elke tekening, elke kras, zeer zorgvuldig. Maar Muriel had gelijk: er waren geen duidelijke tekenen dat ze iets te maken had met de pamfletten. 'Haar reactie na het nat worden van haar notitieblok... Dat moet toch iets betekenen,' mijmerde Ada meer in zichzelf dan tegen Muriel, terwijl ze ijsbeerde door de kamer heen. 'En ze bladerde zo zorgvuldig over bepaalde pagina's heen. En nadat Olenna haar blok mee had genomen, wilde ze per se blijven. Maar toch ging ze uiteindelijk met mij...' Daar onderbrak ze zichzelf. Ze bekeek elke pagina nogmaals om vervolgens naar Muriel op te kijken. 'Misschien had je toch gelijk: hierin staat niets dat duidelijk wijst op betrokkenheid,' murmelde ze, bijna teleurgesteld, omdat ze het zo zeker had geweten. Ze had de papieren voor nu weggelegd om ook een glas met sterke drank in te schenken. Zo plofte ze op de bank neer, al deed ze dat niet zo dichtbij Muriel als ze normaal zou doen. De andere vrouw leek nog niet erg nabijheid te zoeken. 'Ik heb seks met haar gehad,' biechtte ze eerlijk op. 'Zodat ze niet naar Olenna zou lopen en jou zou zien staan.' Ze keek hierbij Muriel rechtstreeks aan zonder oogcontact te verbreken. 'Het spijt me. We hadden juist een plan bedacht dat dit zou vermijden.'

'Er staat ook niets in dat het uitsluit, zeker niet zolang die aantekeningen niet ontcijferd zijn en zonder te weten naar wie die uitvindingen van haar dan wel gaan,' gaf Muriel toe, ook al had ze liever haar gelijk. Ada's instincten zaten er niet vaak naast en ze was erg goed in haar werk, dus Muriel kon dat ook niet zomaar ontkennen hoe vervelend ze het ook vond dat Ada plots zo gefocust was op die vrouw. Ze keek toe hoe Ada ook op de bank plaats nam, maar maakte geen aanstalten om dichterbij te gaan zitten. Sowieso reageerde ze maar amper op wat haar vriendin deed en zei. Muriel keek Ada aan en dronk vervolgens van haar glas. 'Het zal wel erg moeilijk zijn geweest om Roshan op een andere manier bezig te hebben gehouden,' stelde ze met vlakke stem. 'Maar je weet wat je doet. Je bent immers één van mijn vader's beste spionnen.' Dit was niet de Muriel die achter Ada aan gegaan was toen ze door kreeg dat ze met Roshan op stap was eerder op de dag. Ze moest inmiddels ook toegeven dat ze daar te ver in was gegaan. Ze had in de bibliotheek overigens genoeg tijd gehad om haar houding bij te stellen. Deze Muriel was de dochter van haar moeder. Ze kon er echter zelfs met haar doel om diplomatisch te klinken en zich op het werk te richten, er niet veel aan doen dat er een sarcasme schuil ging achter haar woorden. Muriel stond op om terug naar de drankkast te lopen en haar glas opnieuw bij te schenken, maar ze bedacht zich en liep door naar haar studie. Daar ging ze met over elkaar geslagen armen voor haar boekenkast staan. 'Mijn talenkennis is goed, maar ik kan geen taal of obscure dialecten uit die aantekeningen halen. Of denk je dat het een code is?' wierp ze terug de zitkamer in naar Ada. Ze pakte een enkel boek van de plank om op haar bureau te verzamelen. Eén stond vol met de Quandaïse dialecten die een linguïst had verzameld, de andere ging in op regionale verschillen in het Tarthiaans. Muriel had al van jongs af aan het heerlijk gevonden om te spelen met andere talen, om de patronen te herkennen en de klanken te leren. Het hielp dat ze dankzij haar grootouders aan haar moeders kant opgevoed was met een kennis van hun moedertalen van de stammen waar ze vandaan kwamen. Al die kennis had haar inmiddels ook al erg vaak geholpen als ze op missie ging. Of als politici die op bezoek waren in het paleis dachten dat ze er wel mee weg zouden komen om haar familie tijdens een diner in het openbaar te beledigen in hun eigen taal. Dat kon ze achteraf altijd mooi doorspelen aan haar ouders.

Ada dacht nog na over de pagina's die ze had gezien. Muriel had gelijk in het feit dat ze zowel niet konden ontkennen noch wel bevestigen dat Roshan iets van de rebellenbeweging af wist. De pagina's hadden haar daardoor enkel verwarder gemaakt. Daarnaast was Ada zich er pijnlijk van bewust hoeveel afstand Muriel van haar nam sinds ze had bekend wat ze met Roshan had gedaan. Ze besloot dus ook maar niet op de woorden van Muriel te reageren. Wat moest ze zeggen? Ze wisten allebei wat Roshan van Ada vond en dat dit de beste manier was geweest om haar bezig te houden. 'Ik had moeilijk een theekrans met haar kunnen houden, terwijl jij daar rond sloop,' kon ze echter niet inhouden te zeggen. Ze keek niet op toen Muriel opstond om haar glas te vullen, maar wel toen de prinses niet meteen terug leek te keren. Ada keek op en zag in de verte de vrouw staan in haar studiekamer. Ze besloot ook maar op te staan en de prinses te volgen. Onderweg nam ze nog de papieren mee die ze eerder had weggelegd. 'Het lijkt op een code,' besloot Ada, nadat ze opnieuw aandachtig de papieren had bekeken. 'Het heeft niets weg van een bestaand alfabet.' Ada had voor een eerdere missie al eens vele dialecten en talen langsgegaan. In deze tekens herkende ze daar niets van. Ze had inmiddels haar handen op het bureau gezet en keek Muriel bedachtzaam aan. 'Wat gaan we jouw vader hierover vertellen?' vroeg ze met tegenzin.

Muriel ging niet meer in op het slappe excuus dat Ada verzon voor haar keuze om Roshan bezig te houden met seks. Had ze het zich ingebeeld dat ze een keuze hadden gemaakt omdat niet te doen in het café? En dat Muriel zou helpen juist om dat te voorkomen? Zolang ze Roshan uit de werkkamer van Olenna had gehouden, had ze zich wel een weg naar binnen kunnen vinden en het schrift kunnen inspecteren. Daar was niets moeilijk aan. Muriel keek kort op toen Ada haar werkkamer in stapte, maar focuste zich verder op haar boeken terwijl ze naar de index bladerde. Ze knikte instemmend en sloeg het boek dan ook dicht bedenkelijk op de stoel achter haar bureau plaats te nemen. Zo keek ze op naar Ada bij haar vraag. 'We?' herhaalde Muriel met een opgetrokken wenkbrauw. 'Het is jouw missie.' Ze stond op om weer voor de boekenplanken te gaan staan en naar een ander exemplaar te zoeken. Ze moest wel iets over codes hebben. En zo niet hier, dan zou het wel in de bibliotheek ergens staan. 'Bovendien hoeft hij ook niet alle details te weten. Of is het de bedoeling dat je tijdens je bezoek hier verslag zal doen?' Ze keek hierbij enigszins nieuwsgierig om. Ze wist überhaupt maar weinig over de exacte missie die Ada gekregen had, ook al had ze haar vader er wel degelijk naar gevraagd toen ze te horen had gekregen dat haar vriendin voor onbepaalde tijd naar Tyrosh zou gaan.

Ada trok verontwaardigd een wenkbrauw op na de opmerking van Muriel dat ze geen team waren. 'Als het mijn missie is, dan zijn het ook mijn papieren.' Ze griste de papieren tegelijkertijd van de tafel af en propte deze in haar zak. 'Ik reken op jouw discretie rondom de missie en verder heb ik er niets over te melden. En heb ik zeker ook jou niets meer te melden. Vraag jouw vader maar als je het per se wilt weteb.' Met die woorden draaide ze zich om en beende ze de studiekamer uit. De sfeer tussen de twee vrouwen was ijzig en afstandelijk. Ada kon zich niet schuldig voelen: Muriel wíst dat ze niets met de seks had bedoeld. 'Wat is toch je probleem?' vroeg Ada uiteindelijk toch aan de prinses, nadat ze zich toch omgedraaid had en Muriel aan staarde. Ze wilde geen ruzie hebben met haar vriendin, maar ze haalde het bloed onder haar nagels vandaan momenteel. 'Je doet alsof ik je iets verschuldigd bent. Maar dat ben ik jou niet. Jij en ik spenderen graag tijd samen, Muriel, en ja, dan hebben we ook regelmatig seks, daar genieten we allebei van, en verder leven we ons eigen leven. Dus wat heb ik precies fout gedaan?' Ze hoopte dat ze met een goed excuus kwam, anders zou ze regelrecht terug naar het café lopen voor een flinke mok sterke drank.

Muriel perste haar lippen op elkaar terwijl Ada de papieren terug trok en ze plots alsof ze aangevallen was terug op Muriel reageerde. Ze hoorde de woorden ontevreden aan, maar keerde zich af van Ada om geen emotie vrij te geven. Toen bleek dat haar vriendin toch het vertrek niet uit was gegaan, draaide ze zich ook weer naar haar om. 'Wat is mijn probleem?' vroeg Muriel nu zelf verontwaardigd, maar kwam er niet verder tussen. Ada had blijkbaar haar eigen zegje te doen, dus sloeg ze haar armen over elkaar en hoorde dat met tegenzin aan. 'Jouw fout? Bij de Goden, Ada, eerst maak je me duidelijk dat mijn reactie in het café ongepast en overdreven was, dus pas ik me aan en houd ik dit zakelijk en dan ben je nu boos dat ik dat doe?' Bij het woord 'dit' wees ze van Ada naar haarzelf en weer terug. 'Maar het is me nu allemaal erg duidelijk.' Ze wreef nog met haar hand langs haar gezicht voor ze luidruchtig de boeken terug op stapelde en vervolgens op de stoel achter haar bureau plofte. 'Ik moet nog een middag met die Roshan van jou spenderen dankzij mijn moeder, dus ik zal tenminste wat vragen kunnen stellen. Maar ik begrijp dat ik informatie, als ze die al heeft, beter direct met mijn vader kan delen. Het zal dan vanzelf wel bij jou terecht komen.' Muriel had haar ogen al op een brief gericht en een veer opgepakt om zo Ada te negeren zo goed ze kon.