Trainingsplaats

'Roshan kennende weet mijn moeder het binnen nu en het komende uur. Ze kan nooit haar mond houden,' zei Matheo, maar met een grijns. Als hij vriendinnetjes had gehad, was het altijd erg onhandig geweest als Roshan haar mond voorbij sprak. Tegelijkertijd waardeerde hij ook haar eerlijkheid. In de verte zag hij het meer ondertussen opdoemen. Verbaasd keek hij vervolgens zijdelings naar zijn vriendin. 'Jouw vader een soldaat? In welk leger?' vroeg Matheo benieuwd. Hij wreef met zijn hand langs haar schouder en wachtte tot ze meer zou vertellen.

Eisa keek opzij en knikte voor ze haar schouders op haalde. 'Dat weet ik niet. Ik weet veel niet over hem.' Ze twijfelde voor even of ze verder moest gaan, maar deed dat toen toch. 'Ik herinner me dat er altijd een dag in het jaar, altijd in de lente, een man in uniform langs kwam, mijn vader. Oma zei dan dat ik me goed moest gedragen als hij er was. Meestal nam hij me mee naar de markt of naar de kapel. Een jaar liet hij me zien hoe je in de rivier kon vissen. Aan het einde van de dag kreeg ik altijd een cadeautje van hem voor hij weer vertrok. Oma wilde me nooit veel zeggen over hem en waarom hij niet kon blijven. Dan zei ze dat hij hard moest werken en ver moest reizen als soldaat om andere mensen veilig te houden. Zelf sprak hij amper over zichzelf, maar vroeg mij vanalles. De bezoeken stopten toen ik 12 lentes oud was.' Een uitleg had Eisa nooit gekregen en uiteindelijk had ze het opgegeven om haar grootmoeder om meer informatie te vragen. Na haar dood een paar jaar later had ze alsnog geprobeerd te achterhalen wie de man was, maar ze was nooit wijzer geworden. Ze had al lang niet aan hem gedacht, en ook steeds minder aan haar grootmoeder, maar met het kamp, het bezoek aan Antonius en de problemen die Matheo had met zijn familie brachten herinneringen naar boven. Eisa merkte dat ze langzamer was gaan lopen en pakte toen Matheo's hand vast om er de pas weer in te zetten en hem mee te trekken. 'Dus wat weet ik nou over vaders en families of zelfs legers,' glimlachte ze goedgezind. Ze wilde niet dat Matheo dacht dat ze hem advies probeerde te geven wat betrof zijn eigen vader. Enkel dat ze het gewaardeerd had dat hij haar iets had toevertrouwd en ze zelf ook iets had willen delen. Eisa was het veel meer gewend de mysterieuze zangeres die overal en nergens vandaan leek te komen uit te hangen bij de mannen met wie ze flirtte dan hen te vertellen over haar achtergrond. 'Ik weet niet wat het over mij zegt dat ik nu voor een soldaat ben gevallen,' grapte ze om de sfeer wat te verlichten terwijl ze op het meer afliepen.

Matheo luisterde stilletjes naar het verhaal over Eisa's vader. Hij besefte zich dat hij maar weinig wist over het verleden van zijn vriendin. Hoe veel hij zich had gefocust op zijn eigen familieproblemen, zo weinig had hij haar gevraagd over haar familie en verleden. Dat speet hem. 'Heb je eigenlijk broers en zussen?' vroeg hij nog snel, voordat ze het onderwerp weer had gewijzigd. Hij had haar hand weer stevig vastgehouden en liep zo achter haar aan naar het meer toe. 'Bedankt dat je mij vertrouwt om dit te vertellen. Het kan niet gemakkelijk zijn geweest om te wachten tot hij wellicht weer thuis-' Hij sprak het maar niet uit. Hij had in eenzelfde situatie gezeten met zijn tante. Toen ze eenmaal bij het meer aan kwamen, stopte hij aan de waterrand en trok hij zijn eigen shirt uit, om vervolgens zijn broek los te maken. Hij was nog bezweet van het vechten en sporten. Voordat hij echter het water in rende, stopte hij voor Eisa en kuste hij haar teder. 'Ik zal ervoor zorgen dat je geen spijt krijgt dat je voor een soldaat bent gevallen,' zei hij zacht, waarna hij haar met een grijns over zijn schouder wierp en zo richting het water liep.

'Niet dat ik weet, maar ik heb Zuri en Benji en de rest. Zij zijn mijn familie nu.' Ze kende hen nu ook al jaren dat ze het moeilijk vond zich in te beelden hoe het was voor ze zich bij de groep gevoegd had. Erlend was daarin een belangrijk figuur geweest. Hij was bijna als een vader voor Eisa geweest en had haar in laten zien wat voor talent ze had. Ze vond het daarom ook erg jammer dat de oude man ervoor gekozen had om te settlen met zijn nieuwe vrouw, ook al verdiende hij het nog zo. Eisa glimlachte nog kort zelfbewust naar Matheo en haalde haar schouders op. 'Ik had mijn oma.' Het was niet altijd makkelijk geweest, maar ze was niet zonder steun en liefde opgegroeid. Haar vader was maar een achtergrond personage geweest. Eisa stopte ook bij het meer en vond eerst een goede plek om de luit weg te leggen voor ze naast Matheo haar blouse uit trok en haar rokken los maakte. Ze nam de kus van haar vriend glunderend aan en keek hem verwonderd aan bij zijn volgende woorden. Eisa was er nog niet aan uit of het wel goed was hoe graag ze tijd met Matheo spendeerde. Toen ze zijn grijns zag verschijnen hield ze een hand op. 'Theo, nee, waag het-' Het had geen nut tegen zijn kracht in proberen te gaan, maar ze gaf nog een gil voor ze het koude water voelde.

Matheo rende met Eisa over zijn schouder heen het koude meer in en voelde vervolgens hoe ze opgenomen werden in het water. Het liet zijn lichaam niet meer zo schrikken als dat het jaren geleden had gedaan. Zijn moeder had hem al op jonge leeftijd meegenomen naar het meer. Of het nou winter of zomer was, ze zouden eens in de zoveel tijd een koud bad nemen in het meer. Sinds hij Silva kende, hadden ze er ook een dagelijkse routine van gemaakt om zich te wassen in het meer. Ze wisten namelijk dat als ze gezien werden bij de wasruimten dat ze dan weer aan het werk gezet werden. Matheo had Eisa inmiddels losgelaten, maar nam haar wel aan de middel mee naar het wateroppervlak. Toen hij eenmaal weer adem had gehaald en zijn natte haren van zijn voorhoofd had geveegd, wierp hij haar weer die jongensachtige grijns toe. 'Verkoelend, niet waar?' glimlachte hij, waarna hij haar dichter naar zich toe trok. Het was er niet diep, maar gezien Matheo op zijn tenen moest staan om boven te blijven, wist hij dat Eisa niet de grond kon raken zonder kopje onder te gaan. 'Vergeef je me?' Hij kwam dichterbij met zijn lippen, maar raakte die van haar nog niet aan. 'Of moet ik het met je goed maken?'

Eisa hapte naar adem toen ze eenmaal weer boven het water oppervlak geraakt was en wreef haar lange haar uit haar gezicht. Ze had amper tijd gehad om zich voor te bereiden op het koude water. Sterker nog, als ze geweten had dat het zo koud was, dan was ze misschien niet eens het meer in gegaan. Eisa keek ongelovig naar Matheo en wilde hem wegduwen, maar kon zijn lichaamswarmte goed gebruiken. 'Je zei dat het warm genoeg zou zijn voor een duik. Dit is-' Lachend schudde ze haar hoofd en besloot er maar niet verder op in te gaan. Het was inderdaad verkoelend en het water had het ongemak en de stoffigheid van haar reis die ochtend direct laten verdwijnen. Eisa legde haar armen om Matheo's nek en keek hem bedenkelijk aan. 'Ik weet het niet hoor. Ik ben namelijk wel benieuwd hoe je het goed met me zal maken.' Ze wachtte echter niet af wat hij zou doen. Sinds ze hem bezig had gezien op het trainingsveld, had ze hem al willen begroeten op een manier waarbij ze niet al te veel pottenkijkers konden gebruiken. Verlangend drukte Eisa haar lippen op die van Matheo en kuste hem innig. Pas na enkele momenten, maakte ze afstand en keek hem glimlachend aan. 'Ik ga dit missen,' zei ze zacht. Het was een onderwerp dat ze tot nu toe amper nog besproken hadden: Eisa was al enkele dage op bezoek en nu de luit gerepareerd was en haar groep bijna hier was, bleef er niet veel tijd over.

‘Het is weleens kouder geweest,’ grinnikte hij, ‘maar ik zal je opwarmen.’ Hij bracht zijn vriendin dichter naar hem toe. Hij wilde net vertellen - en laten zien - hoe hij het goed zou maken, toen hij al haar lippen op de zijne voelde. Vol verlangen kuste hij haar terug en liet hij zijn handen langs haar handen glijden. Matheo viel echter stil toen Eisa aan gaf dat ze dit ging missen. ‘Ik ga het ook missen,’ zei hij al net zo zacht, terwijl hij probeerde om de emotie op zijn gezicht te verhullen. Hij zuchtte diep en keek vervolgens over het water heen naar de daken en schoorstenen van het kamp dat boven de bossen uit kwamen. ‘Ik hoef hier niet te blijven,’ begon hij uiteindelijk, waarna hij haar weer aan keek en ze hopelijk zijn intenties in zijn ogen kon lezen. Hij had haar nog niet verteld over het plan dat hij en Silva nog geen uur geleden hadden gemaakt.

Eisa merkte dat haar glimlach langzaam verdween na het horen van Matheo's antwoord en de veranderende uitdrukking op zijn gezicht. Het voelde tegelijkertijd goeden slecht om hem de woorden te horen herhalen. Ze wist dat ze weer verder moest en dat bracht normaal gezien maar weinig problemen met zich mee. Haar kortstondige relaties waren een stuk praktischer aangezien ze maar zelden wist waat ze over een paar manen zou zijn. Ze had maar een enkele keer gepoogd contact te behouden. Eisa kon het zich echter niet voorstellen dat ze niet nog eens haar pad zou laten kruisen met dat van Matheo. Ze kwam vaak in het Noorden. Ze kon hem op de hoogte blijven houden van haar reizen en als het uitkwam hier langs komen. Eisa wilde hem dat net voorstellen toen ze Matheo's woorden hoorde. Verrast keek ze hem aan en probeerde uit zijn blik op te halen wat hij precies bedoelde. Ze dacht even dat hij een grap maakte, maar zijn ogen waren zo serieus. 'Hoe- hoe bedoel je?' vroeg ze dus maar om die duidelijkheid te krijgen. 'Matheo, je kan toch niet zomaar hier weg gaan? Je familie en het kamp-'

Hoopvol hield hij zijn blik op Eisa’s gezicht gericht om te peilen hoe ze reageerde op zijn voorstel. Als ze het zou toestaan, dan zou hij haar volgen totdat hij en Silva’s missie zou beginnen. Het zou hun meer tijd geven om hun relatie te versterken. ‘Silva en ik zijn van plan om naar de Wilde Landen te reizen. We moeten- Het is nog niet helemaal duidelijk wat we gaan doen, maar we kunnen een heel stuk met je mee gaan. We kunnen vast onze route aanpassen.’ Hij had haar hand vastgepakt en wees met zijn andere hand naar het kamp. ‘Ik heb niets meer dat mij aan het kamp vast houdt. Er is geen toekomst hier voor mij. En- en mijn familie zal het begrijpen. En als ze dat niet doen, dan-‘ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik ben liever bij jou dan bij hun.’ Hij zou desondanks gaan. Zijn missie en relatie met Eisa waren op dit moment voor hem belangrijker. ‘Maar ik word de wachter van Silvester. Waar hij gaat, daar ga ik ook.’

Eisa voelde hoe langzaam het zweverige gevoel van eerder verdween terwijl ze alle informatie die Matheo haar nu gaf in zich op nam. Zei hij nu werkelijk dat hij op een of andere doelloze missie ging met de prins? En sterker nog, dat hij met haar mee wilde reizen? Eisa was zich plots erg bewust dat ze midden in het meer stonden en ze niet eens de grond onder haar voeten kon voelen. Matheo liet niet veel ruimte voor haar om op zijn woorden in te gaan, dus liet ze hem uitpraten terwijl ze haar best deed een antwoord in haar hoofd te vormen. Er was duidelijk miscommunicatie geweest of- of Matheo had zich dingen in het hoofd gehaald. Eisa dacht niet dat ze hem ooit het idee had gegeven dat ze op zoek was naar een partner. Maar hij vertelde haar nu niet alleen over plannen met haar, maar ook met de prins. 'Wachter van de prins?' herhaalde Eisa ongelovig. 'Matheo, kom op, dat is- Ik-' Ze had voor even geen woorden en voelde dat het koude water haar plots deed rillen. 'Ik begrijp dat je iets nieuws zoekt omdat het hier niet werkt, maar wat heb ik je nou te bieden? Ondanks dat ik hier veel tijd aan je heb kunnen besteden is dit niet wat ik normaal doe. Ik ben altijd en overal met mijn optredens bezig. Dat vergt bijna al mijn tijd op. Wat heb je daar nou aan?' Eisa probeerde zo subtiel mogelijk te zijn, maar ze kreeg het idee dat Matheo een heel ander beeld van haar in zijn hoofd had dan wie ze werkelijk was.

Matheo voelde hoe ook zijn grijns van eerder langzaamaan verdween. Ze reageerde niet zoals hij had gedacht dat ze zou reageren. In zijn hoofd - en wellicht in zijn dromen - had hij al eens eerder dit gesprek gevoerd en daarin had ze hem met open armen ontvangen op haar reizen. Echter, als hij heel eerlijk tegen zichzelf was geweest, dan had hij geweten dat ze wellicht niet op hem zat te wachten. Want wat kon hij haar nou bieden? Hij had geen geld, geen faam en geen toekomst. Hij was maar een simpele soldaat die toevallig goed met een zwaard om kon gaan. Met schaamrood op zijn wangen hoorde hij vervolgens dus haar volgende woorden aan. 'Ik zou je kunnen ondersteunen in jouw drukke dagen. En daarbij zal ik vast zelf ook druk bezig zijn en-' De woorden klonk hol en oppervlakkig in zijn hoofd, wat zijn eigen gevoel van stompzinnigheid enkel groter maakte. 'Vergeet wat ik heb gezegd. Silvester en ik zijn nog aan het bespreken wat we precies gaan doen. Misschien blijven we wel gewoon hier.' Zijn arm om haar middel verslapte en hij besloot dus maar haar arm te ondersteunen, terwijl hij naar de kant liep. 'Ik help je naar een hoogte toe waar je zelf kan staan.'

Eisa zag met spijt aan hoe Matheo's houding plots veranderde. Ze dacht niet dat ze hem al eens eerder zo had gezien. Tegelijkertijd kon ze zich ook niet schuldig gaan voelen. Het was niet haar bedoeling hem te kwetsen, maar hij had hier overduidelijk niet lang over na gedacht. Eisa wist dus ook niet wat ze moest zeggen of doen toen hij even snel zijn suggestie terug trok. Als ze een betere zwemmer was geweest, zou ze zelf al naar de oever zijn gegaan, maar ze liet zich door Matheo leiden en vond uiteindelijk weer grip op de bodem. 'Ik hoor erg graag wat die plannen zullen zijn en dan kunnen we elkaar altijd nog opzoeken wanneer het uitkomt. Als je dat wil.' Eisa probeerde de blik van Matheo te vangen maar had er moeite mee en legde uiteindelijk een hand op zijn wang om hem aan te kijken. 'Ik vind het erg fijn tijd met je te spenderen, maar mijn plannen liggen al zo lang vast en ik werk al jarenlang om dit punt in mijn carriere te bereiken. Er is niet zo veel plek voor iets of iemand anders.' Ze zei dat niet alleen om aan te geven waaorm ze zijn plan afwees, maar ook om duidelijk te maken dat ze nu al tijd voor hem vrij had gemaakt om hem te bezoeken en ze dat niet zomaar deed. Daarnaast betwijfelde ze het ook of de anderen het wel zo plezierig zouden vinden om een extra reisgenoot te krijgen die ook nog eens een prins met zich mee nam. Ze zouden een doelwit worden als die man meereisde of hij nou vermomd was of niet. Ze liepen al genoeg risico's met hun vele gereis. Ze sloeg haar armen om haar lichaam nu ze de wind op haar natte huid voelde en wees naar hun kleding. 'Ik denk dat ik beter al vast wat op kan warmen in de zon.'