Trainingsplaats

-

Silva zat met zijn zwaard op zijn schoot aan de rand van het trainingsveld. Hij zat er al even en had zijn collega's kunnen bekijken terwijl ze met elkaar aan het sparren waren. Hij had graag zijn ochtend en middag met Inanna gespendeerd, maar blijkbaar had haar vader andere plannen gehad. Het had iets met de Barnes familie te maken. Silva kon het niet laten enigszins geergerd te zijn dat Matheo juist nu geen contact had met zijn familie. Maar uiteindelijk kon hij ook weer niet gefrustreerd blijven met zijn vriend. Het was namelijk zijn vader die hem zomaar het huis uit geschopt had. En voor wat voor reden? Het gaf Silva niet veel hoop dat zijn ouders niet hetzelfde zouden doen als hij inderdaad bij het jubileum met lege handen en lose titels aan kwam. Wat voor een man was hij bovendien als hij over een jaar Inanna zou moeten vertellen dat hij haar een hele lente had laten wachten om toch niets te bereiken? Silva voelde dus wel degelijk de druk. Hij had nogal wat te bewijzen. Zuchtend gleed hij langs het heft van zijn zwaard en stond toen toch maar op om aan zijn training te beginnen. Fysiek gezien was hij tenminste wel op de goede weg. Inanna had het hem geen tweede keer hoeven zeggen dat hij er goed uit zag. Maar zijn kracht betekende nog niet dat hij met een wapen in zijn handen ook al kundig genoeg was.

Het zweet liep langs Matheo’s slapen terwijl hij zijn collega aan viel. Sinds hij zich weer flink had gefocust op zijn vechtkunsten was hij ongeslagen bij het sparren. Wellicht kwam dat ook wel omdat alleen de rekruten en soldaten met hem sparden; de luitenants en kapiteins besteedden geen tijd aan hem. Een echte uitdaging had hij dus ook nog niet gehad sinds hij uit huis was geschopt. Die pijn werd gelukkig verzacht door de aanwezigheid van Eisa. Die ochtend had hij zich echter al vroeg in het kamp moeten melden, dus had hij Eisa’s bed al vroeg moeten verlaten. Zijzelf moest die dag voorbereiden op een optreden. Hij hoopte vanavond aan te kunnen sluiten met het optreden en bedacht zich dat hij Silva nog moest vragen om ook langs te komen, desnoods samen met zijn prinsesje. Hij had inmiddels het zwaard van zijn tegenstander uit de handen geslagen en trok vervolgens zijn helm van zijn hoofd af. Zo liep hij naar zijn goede vriend toe, om uitgeput naast hem op de grond neer te vallen. ‘Alles goed?’ vroeg hij, doelend op de bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. ‘Waar is je prinses? Ik dacht dat je met haar vandaag zou spenderen.’

Silva hief zijn zwaard op en begon aan de oefeningen die hij ooit van zijn grootvader had geleerd. Het zou hem soepel moeten maken voor een trainingssessie. Na een paar bewegingen gaf hij het echter met een zucht op. Het kostte te veel moeite om zijn gedachten te kalmeren en die focus had hij juist nodig om te trainen. Silva zat al weer terug op de grond toen Matheo naast hem plofte. Hij knikte kort met een glimlach, maar zuchtte toen en leunde gefrustreerd naar achteren op zijn ellebogen. 'Dat dacht ik ook. Ik had al flink wat werk moeten verrichten om vandaag vrij te krijgen. Maar Inanna is op stap met haar vader en-' Hij fronste naar zijn vriend. Hij had het maar weinig gehad over zijn familie sinds de ruzie met zijn vader. 'Ik geloof dat jouw moeder haar met Roshan op wilde schoten. Ik heb geen flauw idee waar die twee het over gaan hebben,' grapte Silva maar in de hoop dat Matheo het niet al te serieus zou nemen. 'Dat zag er goed uit trouwens,' merkte hij er snel achterop om niet te lang bij Matheo's familie te blijven hangen. 'Misschien laat dat Remy eindelijk eens zijn mond houden over hoe goed hij wel niet is.' Silva had die soldaat nooit erg gemogen. De man klaagde te veel en had een te groot ego. En misschien had hij Silvester in zijn eerste dagen in het kamp genadeloos verslagen tijdens het sparren. 'Ik dacht dat jij vandaag ook wel te druk zou zijn. Hoe gaat het met je zangeres?'

Matheo glimlachte geamuseerd bij het horen dat Roshan en Inanna het met elkaar moesten uithouden. Dat was typisch zoiets dat zijn moeder bedacht. Matheo klopte geruststellend op zijn rug. 'Die twee houden het toch niet met elkaar uit. Jouw prinses vindt daarna vast wel een manier om weer bij jou terecht te komen.' Het had Matheo eerder al verbaasd hoe vindingrijk prinses Inanna was om haar prins te vinden. Matheo had weleens gegrapt dat hij dacht dat ze een soort derde oog voor Silva had, die hem constant in de gaten hield. Dankbaar keek Matheo zijn vriend vervolgens weer aan dat hij het onderwerp veranderde. Hij had namelijk niet geweten wat hij verder nog had moeten zeggen over zijn familie. 'Ik doe mijn best,' zei Matheo bescheiden, terwijl hij terug dacht aan de woorden van zijn vader. Hij had hem een excellente vechter genoemd, die ook nog eens een leider zou kunnen zijn. Die woorden hadden hem geraakt, omdat hij tot dan toe zijn vechtkunsten alleen had gezien als manier om vrouwen te versieren, mannen op hun plaats te zetten en enigszins zijn waarde voor het kamp te bewijzen. Niet als manier om op missies te gaan, mensen te beschermen en de positie van het kamp te bewaken. 'Remy is een idioot. Zijn voetwerk wordt alleen maar slechter,' grinnikte Matheo, waarna hij zijdelings zijn vriend met een brutale grijns aan keek. 'Ik heb de laatste dagen alleen maar met haar gespendeerd. Dag en nacht. Ik moest mijn gezicht weer eens tonen in het kamp. Daarbij heeft ze beloofd dat ze ging kijken of ze langs kon komen. Ze wilde mijn vriend de prins weleens in actie zien.'

'En het jouwe ziet er juist beter uit,' voegde Silva nog toe om zijn goede vriend niet zomaar over zijn eigen gegroeide kunnen heen te praten. Hun collega's wisten erg goed dat ondanks Matheo's positie in het kamp, hij verdomd goed met zijn zwaard over weg kon. Silva had altijd gedacht dat ze hem daarom ook zeker serieus bleven nemen. 'Dus daarom werk je je zo in het zweet? Omdat de mooie Eisa hier zomaar zou kunnen verschijnen en je graag indruk op haar maakt?' Hij plaagde de andere man graag met hoe goed hij het te pakken leek te hebben wat betrof die dame. Het was een verrassing geweest voor Silva, maar het had ook voor wat afleiding gevormd van zijn eigen situatie. Hij had namelijk al verteld dat Inanna het huwelijk voor had gesteld en hij er maar op het nippertje onderuit was gekomen. Voor nu. 'Misschien is het maar goed ook dat ik een middag met trainen spendeer.' Silva had sinds Inanna's komst in het kamp niet veel aandacht aan zijn vorm besteed. Hij kon het wel hebben wat dagen te missen, maar hij begon inmiddels wel te voelen dat hij in beweging moest komen. Wellicht zou dat hem juist helpen zijn gedachten te ordenen. Silvester kwam overeind en stak een hand uit naar Matheo om hem ook omhoog te helpen. 'Kom, laat me eens testen of ik dat voetenwerk van jou aan kan.'

Matheo grijnsde betrapt. 'Natuurlijk wil ik indruk op haar maken. 's Nachts lukt dat al erg goed, maar ik wil dat ze overdag ook trots op mij kan zijn. En hoe kan dat nou beter dan door te laten zien dat ik de beste krijger van het kamp ben?' Het was alleen zo dat Matheo nog nooit in een écht gevecht had beland. Niet zoals zijn vader tijdens zijn missies had gedaan of- of in Quandaï. 'Kan je eigenlijk wel een beetje privacy met haar vinden?' vroeg hij benieuwd. Het leek hem niet makkelijk om als prins een prinses het hof te maken: alle ogen waren normaal gesproken al op Silva gericht en nu al helemaal met Inanna aan zijn zijde. Er waren al genoeg collega's op hem af gekomen om de details te horen over de adellijke relatie. Hij nam de hand van zijn vriend aan en liet hem zo overeind trekken. 'Ik ben wel benieuwd hoe veel jij de laatste tijd getraind hebt,' grinnikte Matheo benieuwd. Er waren genoeg weken geweest dat de twee mannen enkel erop uit trokken om te feesten en overdag hun kater aan het uitslapen waren. Matheo had echter zijn trainingen de afgelopen tijd weer een stuk serieuzer genomen. Hij miste wel zijn vaders begeleiding: al sinds jongs af aan was zijn vader zijn meest kundige leraar geweest. Zijn vader had altijd gezegd dat hij op jonge leeftijd al met een zwaard rond rende; toen had hij ook al de potentie in Matheo gezien. Matheo ging in positie staan en maakte de eerste beweging voordat Silva dat moment kon pakken.

Silva schudde lachend zijn hoofd. Zijn vriend had hem vaak genoeg geplaagd met het feit dat hij zo graag Inanna's aandacht had willen trekken en nu kon hij dat eindelijk andersom doen. 'Was ze nou echt hier om naar een instrumentenmaker te gaan of was dat maar een smoes?' Silva was niet erg geinteresseerd geweest in de brieven die heen en weer waren gegaan tussen de twee. Eerlijk gezegd had hij gedacht dat het niet zo serieus kon zijn, zijn vriend kennende. Maar hij was nu wel erg benieuwd om Eisa te ontmoeten en te zien hoe ze met Matheo om ging. 'Ik heb zo mijn manieren,' vertelde Silva met een grijns. Het was niet anders dan de dagen die ze in Myr samen hadden gespendeerd. Toen had hij haar ook niet zomaar in zijn vertrekken uit kunnen nodigen. 'Die wachters zijn net zo snel te misleiden als de mijne.' Het viel tegen dat hij Inanna geen zacht bed kon bieden, maar hij was creatief genoeg om andere plekken in en rondom het kamp aantrekkelijk te maken. Hij was met Matheo meegelopen naar een van de trainingscirkels en hief zijn zwaard op. Hij stond nog maar amper klaar toen zijn vriend al toesloeg. Silva wist net de aanval te weren en vond toen pas goed zijn houding om een krachtige uithaal te maken naar de andere man.

‘Ik weet het niet,’ zei Matheo eerlijk. Hij zag Eisa niet als iemand die loog over haar ware intenties. Hoogstwaarschijnlijk waren de twee zaken gewoon goed met elkaar samengevallen. Hij dacht namelijk niet dat de vrouw hem hoger dan haar carrière zetten - en terecht. Matheo pareerde de klappen van Silvester en viel dan op zijn beurt weer aan. Zo ging het duel nog even door, tot Matheo in zijn ooghoeken Eisa dacht te zien aan lopen. De seconde van concentratieverlies maakte dat hij maar zwakjes de klap van Silvester kon pareren en zo over zijn eigen voeten struikelde. Nu lag hij precies in een kwetsbare positie, waardoor Silvester het zwaard op zijn keel kon zetten. Hij keek nogmaals de kant op waar hij Eisa meende te zien, maar het was een andere vrouw. ‘Verdomme,’ vloekte Matheo, waarna hij een arm uit stak naar Silvester om zich overeind te laten hijsen. ‘Vertel me eens wat van jouw maniertjes om een vrouw én het kamp te laten zien én wat privacy zo nu en dan te kunnen vinden,’ vroeg Matheo gretig, waarna hij zuchtte. ‘Wat gaan we doen als allebei onze vrouwen weer weggaan?’

Silva ging al snel op in de inspanning die het van hem vergde om Matheo bij te kunnen houden. Hij was lang niet zo snel als zijn vriend was en moest alert blijven om de bewegingen en plotse wendingen te ontwijken. Maar ze hadden nu al vaak genoeg samen gevochten, dat Silva ook wist dat hij zijn tijd uit kon zitten tothij met volle kracht toe kon slaan. Hij stelde zelf altijd dat hij sterker was. Toch verrraste het hem dat de andere man zijn slag maar net wist tegen te houden en Silva zo met een brede grijns zijn zwaard tegen zijn nek kon zetten. Hij stak zijn andere hand naar Matheo uit en trok hem omhoog voor hij het zand van de broek van zijn vriend klopte. 'Verdomme, inderdaad, waar zit jij met je hoofd?' Silva stopte zijn zwaard terug in de schede met een erg tevreden uitdrukking op zijn gezicht. Hij wreef het zweet van zijn eigen voorhoofd en moest lachen om de vraag van Matheo. 'Volgens mij heb ik de beste plekken van jou leren kennen. Maar wat voorbereiding is je beste vriend. Inanna zal me nooit het hooi op de zolder van de stallen in volgen, maar als ik een aantal zachte dekens bij me heb, een lantaarn, een goede fles wijn- Dan vindt zelfs een prinses de hooizolder romantisch.' Silva bekeek zijn kameraad met een andere blik toen hij de volgende vraag stelde. 'Ik geloof dat we dan wel wat werk te verichtten hebben,' zuchtte hij met Matheo mee. 'Ik heb een verloving en jubileum om naartoe te werken.' Er stond nogal wat op het spel. Voor hen beiden, ook al had Matheo het misschien nog niet zo gezegd tegen hem.

Matheo baalde van zijn verlies, maar kon ergens ook het gewin van zijn vriend waarderen. Hij had goed gevochten en Matheo was inderdaad afgeleid geweest. Misschien moest hij voor de volgende keer afspreken dat Inanna plaats tevoorschijn kwam. 'Mijn hoofd zat bij Eisa,' zei hij uiteindelijk maar eerlijk met een schaapachtige grijns. Zijn grijns werd enkel breder door de woorden van zijn vriend. Hij had Silva inderdaad zijn beste plekken laten zien. Het had echter even geduurd voordat hun vriendschap dusdanig ontwikkeld was. Hij zag het in het begin namelijk echt niet zitten als plots de prins naast hem stond als hij bezig was met een vrouw. Nu zou hij er niet eens van op kijken. 'Die tip neem ik zeker mee.' Het was wellicht wel romantisch om Eisa mee te nemen naar één van de hooizolders. Als het zelfs goedgekeurd was door een nogal kieskeurige prinses... Zijn blik en gevoelens werden echter serieuzer na zijn eigen vraag. 'Hoe wil je je überhaupt gaan bewijzen voor jouw ouders?' vroeg Matheo plots serieus. 'Wil je echt de rangen van het kamp gaan beklimmen? Dat gaat niet lukken in één jaar. Behalve als je misschien op missies gaat.' Maar zowel hij als Silvester waren nog nooit mee gevraagd. Matheo zuchtte en stopte zijn zwaard ook weer in de schede terug. 'Ik heb mijn contact met mijn familie op het spel staan. Mijn geloofwaardigheid. En vast nog veel meer.'

Silva keek ongelovig om naar Matheo en greep zijn schouder vast. 'Ik zou het er in moeten wrijven dat je zo gevallen bent voor die vrouw na die weken dat je mij alleen maar getreiterd hebt over Inanna, maar eerlijk gezegd ben ik alleen maar blij voor je.' Zijn vriend verdiende het dat hem eens iets goeds overkwam en de zangeres zag hem dus ook wel zitten. Of tenminste, dat hoopte Silva maar. Hij wilde hem meer vertellen over zijn ervaringen met Inanna in het kamp, toen hij merkte dat het gesprek alleen maar serieuzer werd. 'Ik weet het nog niet. Het gaat inderdaad te lang duren voor ik ook maar een rang bemachtig die een prins waardig is. Het moet iets groters zijn dan alleen maar wat opklimmen in dit kamp.' Hij wees naar de soldaten en rekruten om hen heen. Het was niet zo dat hij het kamp niet waardig genoeg vond, maar hij had overduidelijk iets groots nodig om indruk te maken op Inanna, zijn ouders en het land. Silva was verder langs andere vechtende soldaten gelopen tot de plek waar een hoop zakken zand en andere gewichten lagen. Nu hij toch opgewarmd was, kon hij deze vrije tijd nog wel wat meer benutten. 'Als ik Muriel nou eens uit had kunnen horen over wat er allemaal gaande is rondom Tarth dan had ik sowieso een of andere criminele bende achterna kunnen gaan of- of een groep rovers ofzo.' Zijn zus wist altijd van dat soort missies af.

Matheo rolde grijnzend met zijn ogen, waarna hij Silva van hem weg duwde. 'Ga toch weg. Jij bent diegene die jouw prinses het halve land door heeft gevolgd,' merkte hij lachend, maar goed bedoeld op. 'Maar ik gun het jou ook. Dat weet je. Ik zou graag meer tijd met jouw prinsesje besteden, maar ik snap dat je nu alle tijd samen met haar wil benutten.' Hij snapte dan ook niet dat Inanna tijd moest besteden met Roshan. Matheo had haar toch wel op sleeptouw kunnen nemen? Toen bedacht hij zich dat zijn familie natuurlijk nauwelijks meer tegen hem sprak. Hij volgde zijn vriend ondertussen naar de gewichten toe. Aldaar haalde hij de zwaarste onderdelen van zijn uitrusting af, om vervolgens één van de zwaardere gewichten op te pakken. 'Kunnen we haar niet gewoon schrijven?' pufte hij, terwijl hij het gewicht boven zijn hoofd hief en vervolgens weer naar heuphoogte bracht. Dat herhaalde hij een aantal keren, terwijl hij zijn ademhaling probeerde te controleren. 'Of kunnen we niet jouw wachters uit horen? Die worden vast zo nu en dan op de hoogte gebracht van wat er allemaal speelt.' Hij legde het gewicht weer op de grond en keek Silvester bedachtzaam aan. 'En als dat allemaal niet werkt, dan moet ik in de papieren van mijn vader gaan duiken. Zonder dat hij het door heeft.'

Silva had inderdaad nog niet echt de tijd genomen om Inanna voor te stellen aan zijn vrienden in het kamp. Ze hadden ook maar zo weinig tijd samen dat hij haar het liefste voor haarzelf had. Bovendien leek Matheo op zijn beurt ook weer druk met Eisa. 'Misschien moeten we dus maar een dubbeldate plannen?' stelde hij grinnikend en niet al te serieus voor. Silva zakte door zijn knieeen om een van de grotere rotsen van de grond te tillen en ze rond het traject te dragen voor hij terug kwam voor de volgende rots. 'Je weet dat ik mijn wachters weg heb gestuurd. Ze zullen inmiddels wel in Myr zijn, dus wie weet hoe snel ze terug naar hier geschopt zullen worden.' Zijn ouders zouden vast niet blij zijn dat hij van ze af geraakt was. Tegelijkertijd wist hij niet of ze deze keer wel wachters terug zouden sturen. Was zijn moeder niet duidelijk geweest dat hij het inderdaad maar eens in zijn eentje moest klaren? Had hij daar niet al jarenlang om gevraagd? 'Misschien moet ik jou maar als mijn persoonlijke wacht inhuren terwijl ik nog koninklijk geld krijg. Ik geloof dat die wachters best een goed loon kregen om mijn oppas te spelen.' Hij liet zijn rots op de grond ploffen en liep al weer terug om de volgende te halen. 'Weet jouw tante niet van iets af? Zij heeft toch haar partner voor wie Arlo ook werkt? Doen zij niet aan-' Hij wuifde zijn hand en probeerde zich te herinneren wat Matheo hem ooit eens had verteld over zijn oudere broer. 'Anders moet ik misschien mijn familie in de Westelijke Landen om informatie vragen. Muriel was daar laatst.' Silva was dichter bij Matheo gaan staan en sprak in zijn oor. 'En je weet dat mijn zus niet ergens naartoe gaat als er geen geheimen te ontdekken zijn.' Dat Muriel niet alleen een prinses was en prinsessen taken uitvoerde had Silvester al wel eens aan zijn beste vriend toevertrouwd.

Matheo grinnikte met zijn vriend mee. 'Misschien moeten we eerst maar eens de dames apart ontmoeten. Eisa vertrekt namelijk binnenkort weer en ze wil erg graag mijn beste vriend, de prins, zien en spreken.' Hij nam plaats op één van de stenen die als gewicht gebruikt wordt en keek zo toe hoe Silvester op zijn beurt met de gewichten trainde. 'Denk je dat ze werkelijk weg zijn gegaan?' vroeg Matheo enigszins bedachtzaam. Hij kon zich niet voorstellen dat de wachters het aan durfden om werkelijk naar het Oosten te reizen en de Koningin onder ogen te moeten komen dat ze Silvester achter hadden gelaten. Het klonk simpelweg te makkelijk. 'Ik kan het proberen aan tante Robyn te vragen. Maar je weet dat het dan gaat uitlekken naar mijn vader...' Het was misschien niet het beste idee. Hij liet Silva dichterbij komen en knikte begripvol na het luisteren van het gefluister. Silvester had eerder al eens laten vallen wat zijn zuster allemaal uitspookte. 'Moeten we niet gewoon zelf er naartoe reizen?' vroeg hij benieuwd. Hij moest toegeven dat het idee van een persoonlijke wacht ook aanlokkelijk keek. Matheo zei betaald worden, Silvester zou ook daadwerkelijk iemand hebben die er op lette dat hij geen gevaar liep en ze konden nog meer tijd samen besteden. En ze konden op avontuur gaan. 'Allebei onder een alias, als dat nodig is, en ik als jouw wacht.'

Silva moest al lachen als hij er aan dacht wat voor vreemde situatie Matheo en hijzelf zich in zouden bevinden als ze met beide dames op stap waren. Het was niet ongewoon, ze hadden wel eens vaker geflirt met vriendinnnen en zelfs zussen. Maar het was anders nu ze het beiden serieus leken te nemen. Het zou hem namelijk wel tegenvallen als Inanna niet boterde met Matheo of als hij zelf Eisa niet goed genoeg vond voor zijn vriend. 'Ik was duidelijk genoeg dat mijn moeder hen niet meer hier wilde en heb zelfs haar brief nog gebruikt, ook al was het maar deels.' Silva dacht dat hij overtuigend genoeg was geweest, maar de wachters zouden er bij aankomst in Myr snel genoeg achter komen dat hij hen voorgelogen had. 'Ik dacht dat je tante aan jouw kant stond?' Hij bleef echter niet te lang bij dat plan hangen toen hij het voorstel van Matheo hoorde. 'Naar de Westelijke Landen?' Hij bekeek zijn vriend goed om te zien of hij serieus was. Zo slecht klonk het niet eens. Wat voor verantwoordelijkheden hadden ze hier namelijk? Ze konden niet soldaatje blijven spelen als dat nooit iets belangrijks in zou houden. Zeker niet terwijl iedereen men hen hier zo wantrouwend in de gaten hield. 'Ik zou mijn neef kunnen schrijven. Muriel vertrouwt hem veel toe aangezien hij al een paar jaar veel aan de relaties werkt tussen de verschillende stammen. En extra na mijn- na de mislukte missie van mijn vader's leger.' Silva wreef langs zijn zwetende nek en zag toen dat het zand aan zijn huid was blijven plakken. Hij focuste zich plots ongemakkelijk op de viezigheid op zijn armen en stapte van Matheo weg.

Matheo haalde bedachtzaam zijn schouders op. 'Natuurlijk staat tante Robyn aan mijn kant. Maar ze is ook heel hecht met mijn ouders. Ze praat vast haar mond per ongeluk voorbij, en als dat al niet aan mijn ouders is, dan wel aan mijn zus of Syd of Arlo of-' Genoeg mensen dus. Hij wist dat zijn ouders wilden dat hij zijn eigen pad nam, maar hij wist niet of ze dusdanig erachter stonden dat hij naar de Westelijke Landen zou reizen. Toen Silvester hem vragend aan keek, hield hij zijn gezicht serieus. Hij wás ook serieus. Wat schoten ze nou er mee op door in het kamp te blijven? Daarbij kon hij op deze manier wellicht ook wel met Eisa mee reizen. Of in elk geval dichter bij haar blijven door ook de weg op te gaan. Voor Silvester en de relatie met zijn prinsesje zou het ingewikkelder worden. 'Schrijf je neef en vraag subtiel naar wat er gaande daar is.' Matheo werd steeds enthousiaster over het idee. Tegelijkertijd hoorde hij de woorden over de missie aan en vervolgens het ongemak in Silvesters ogen. Met een zucht liep hij naar zijn vriend toe en hielp hij met het wegvegen van het zand van zijn huid. 'Dat is het verleden. Net zoals mijn poging om naar Quandaï te gaan. Het is genant, ik weet het, maar we gaan onze families laten zien wat we kunnen. Écht kunnen.'

Silva wist inmiddels van alle verhalen van Matheo wel hoe de familie Barnes in elkaar zat. Hoe zijn tante daarin paste was maar nieuw. Het was in ieder geval een erg andere dynamiek dan zijn familie. En toch leken hun beiden ouders erg vergelijkbaar. Hij wist dat hem uiteindelijk Matheo ook met andere ogen had doen bekijken. Zo hadden ze wel meer overeenkomsten kunnen vinden. Het verraste Silva dan ook niet het begrip te horen in Matheo's woorden en tegelijkertijd de doelgerichtheid om het anders aan te pakken nu. Silva had weleens uitgelegd wat er precies gebeurd was in Myr en waarom hij als straf naar het kamp hier gestuurd was, maar hij sprak er niet graag over. Als hij dat al deed was dat niet om zijn wisselende gevoelenste bespreken, maar ergens wist Silva dat Matheo zou begrijpen hoe hij zich wel degelijk geschaamd had en schuld voelde. Aan hem hoefde hij niet altijd in woorden duidelijk te maken wat er door zijn hoofd ging, in tegenstelling tot zijn eigen tweelingbroer en familie die zo anders in elkaar staken. Ze hadden zo vol onbegrip op zijn fout gereageerd. Silva keek zijn vriend dankbaar aan en legde een hand op zijn schouder nu hij grotendeels zandvrij was. 'Ik schrijf vandaag nog een brief naar Dominic. Als we zijn antwoord moeten afwachten geeft dat ons de tijd nog met de dames tijd te spenderen en dan voorbereidingen te treffen.' Hij voelde dat zijn frons langzaam verdween en plaats maakte voor een jongensachtige grijns. 'Wie weet houden we het nog geen twee manen vol,' grapte Silvester.

Matheo dacht na over zijn tante. Als kleine jongen had hij tante Robyn goed leren kennen. Soms had het gevoeld alsof ze er altijd was en dan was ze weer een lange periode weggeweest. Haar verbanning was echter verreweg de langste periode geweest. Toch leek hun familie zo weer aan elkaar gewend geraakt te zijn, zelfs al had tante Robyn zowel Roshan, Arlo en Leona niet leren kennen. Ze was na de geboorte van Roshan al snel verbannen geweest. 'Ik kan vragen of ze discreet wil zijn,' begon Matheo twijfelachtig. Hij kende zijn tante namelijk niet als discreet. 'En anders kan ik Syd ook vragen. Diens karakter ligt meer bij het... discrete. Daarbij zal die ook wel de noodzaak zien van onze missie.' Hij klopte ook nog kort op Silvesters schouder en kreeg dezelfde jongensachtige grijns op zijn gezicht. 'Al houden we het maar één maan vol, dan hebben we het in elk geval geprobeerd,' zei Matheo optimistisch, omdat hij wist dat ze allebei niet snel zouden opgeven. Ze zouden het veel langer vol houden. 'Dit is in elk geval alvast een plan. We hebben de tijd om het werkelijk vorm te laten worden. En in die tijd zullen de dames ons vast wel wat... creatieve ideeën geven.' Hij grijnsde weer en duwde vervolgens een van de gewichten in Silva's armen. 'Kom, doorgaan. Ik zal je beschermen als wachter, maar een prins moet ook zelf van zich af moeten vechten.'

Inanna had uitgebreid met Roshan gegeten en gedronken. Ze had voor het eerst wijn rechtstreeks uit de fles gedronken en ze kon niets anders concluderen dan dat de wijn erg lekker had geproefd. Zelfs hun gesprek was op een gegeven moment niet meer zo stroef verlopen en ze had erg geïnteresseerd naar de vrouw geluisterd. Toen zowel zij en Roshan als haar wachters genoeg hadden gegeten, gingen ze zoals beloofd op weg naar de trainingsplaats. Het was er druk met mannen en vrouwen die met elkaar sparden, boogschoten of gewichten optilden. Inanna had nog nooit zoiets gezien. Het leger van Celine bevond zich ver buiten de stad en Inanna had de plek nooit opgezocht. 'Wordt iedereen in het kamp opgeleid om zo te kunnen vechten?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze wees naar twee indrukwekkende soldaten die met elkaar sparden. Toen ze eenmaal Silvester in de mensenmassa vond, excuseerde ze zich glimlachend bij Roshan en hief ze haar rokken op. Zo liet ze Roshan zien dat ze wel degelijk op haar hakjes kon rennen op het onregelmatige terrein van de trainingsplaats en zo rende ze op haar prins af.

Silvester ging mee in het optimisme van Matheo, ook al wist hij erg zeker dat hij het niet zo makkelijk op zou kunnen geven. Zijn ouders zouden zo alleen maar denken dat hij weer iets roekeloos en onvolwassen had uit gevoerd. Hij liet zich lachend de gewichten terug in de handen drukken en ging verder metwat oefeningen. Silva's hoofd zat echter vooral bij de nieuwe plannen. Hij bedacht wat hij zijn neef moest schrijven en dat hij alvast aan een lijst met benodigdheden kon beginnen. Misschien konden ze tenminste Matheo's tante vragen wat je nodig had voor zo'n lange reis. Silva dacht niet dat hij ooit zelf zijn spullen ingepakt had. De echte afleiding van zijn trainen kwam pas echt toen hij merkte dat er iemand tussen de vechtende soldaten hun kant op kwam rennen. Silva wist meteen dat het Inanna was in een van haar mooie jurken. Hij liet zijn gewichten direct vallen en deed een poging zijn gezicht droog te deppen met zijn arm, maar Inanna stond al snel bij hem. Silva hield zijn armen voor haar open. 'Ik had niet durven hopen dat ik je vandaag nog zou mogen zien,' stelde hij met een charmante glimlach voor hij haar teder kuste.

Roshan moest toegeven dat de tijd niet zo traag was verlopen als ze verwacht had met de prinses. Ze had tenminste interesse getoond in de dingen waar ze klaarblijkelijk niets vanaf wist. Bovendien had Roshan ook wat van haar nieuwsgierigheid kunnen beantwoorden. Inanna had haar wel degelijk verrast met sommige antwoorden. Ze had de prinses richting de trainingsplaats geleid, maar merkte al snel dat ze te langzaam was voor de andere vrouw. Ze keek toe hoe ze op haar prins afrende en sjokte er zelf maar achteraan. Wat haar betrof was het een wel erg zoetsappig tafereel. Roshan zag dat haar broer vanzelfsprekend niet te ver van Silvester vandaan was. Ze had hem sinds de ruzie thuis niet meer gesproken, enerzijds omdat ze zelf zo druk was geweest en anderzijds- Roshan wist niet goed te zeggen waarom ze hem nog niet opgezocht had. Misschien had ze af willen wachten of haar broer voor eens naar haar zou komen. Ze vond echter niet dat een geschil met hun vader moest betekenen dat zij niet konden praten. 'He Theo,' begon ze terwijl ze aan kwam lopen. 'Hoe gaat het?'

Inanna rende de laatste meters naar Silvester toe en vloog vervolgens in zijn stevige armen. 'Ik heb Roshan zo ver gekregen om mij naar jou te brengen,' glimlachte ze, terwijl ze haar armen stevig om hem heen hield en liefdevol naar hem op keek. 'En toen heb ik net zo lang aangedrongen tot ze me ook daadwerkelijk zou brengen.' Het was een hele opluchting dat Roshan haar broer en zijn vriend zo goed had ingeschat en ze Inanna ook daadwerkelijk had willen begeleiden. Zo liet ze zich gretig kussen, terwijl ze alle blikken om hen heen negeerde. Intussen was Inanna het wel gewend dat ze het middelpunt van de aandacht was en al helemaal als ze samen was met de prins, de zoon van het Koningspaar. 'Het zou verboden moeten zijn voor iemand om er zo goed uit te zien,' plaagde ze vervolgens haar partner op zachte toon, nadat ze hem eens goed had bekeken. Ze was enorm aangetrokken tot Silvester in zijn dure, officiële pakken, maar hoe hij erbij liep in het kamp- dat was van een heel ander niveau. Benieuwd keek ze om zich heen naar Matheo, maar ze zag dat de vriend van haar partner al in gesprek was met zijn zus. 'Ik was eigenlijk ook gekomen om jou in actie te zien,' zei ze eerlijk en met een hoopvolle blik.

Matheo had zijn vriend net weer voor een revanche uit willen dagen, toen hij plots wat rumoer in de menigte hoorde. De oorzaak daarvan was al snel duidelijk: de prinses kwam op hun af rennen en was al snel in de armen van Silva beland. Het verbaasde hem eigenlijk al niet meer, want de prinses had eerder in haar trip al laten zien dat ze haarfijn Silvester kon opzoeken. Of zij het nou was of haar wachters, ze was in elk geval vaak succesvol. Hij gunde het zijn vriend ook, vooral door de glunderende blik die hij op zijn gezicht zag. Matheo wilde zich net met het koppel bemoeien, toen hij plots ook zijn zuster op hem af zag komen lopen. Plots herinnerde hij zich dat Roshan inderdaad vandaag met Inanna op pad zou gaan. Dat had hij ook maar via-via gehoord, gezien hij maar weinig contact meer had met zijn familie. Hij had ze niet onder ogen kunnen komen. Zelfs Leona vermeed hij, terwijl hij wist dat zij nooit een slecht woord over hem zou zeggen. 'Roro,' begroette hij op zijn beurt ook zijn zuster met haar koosnaampje. Haar naam was op zijn jonge leeftijd nog moeilijk geweest. Hij twijfelde even, maar legde uiteindelijk toch zijn arm om haar heen voor een enigszins ongemakkelijke omhelzing. Normaal deed hij dat nooit met zijn zus. 'Het gaat beter dan ooit,' zei hij, waarbij hij probeerde om het optimistisch te houden, maar het er ook enigszins bitter uit kwam. 'En hoe is het met jou?' Hij wees even kort naar de prinses. 'Ik zie nergens kledingscheuren. Jullie hebben het dus samen uitgehouden?'

Roshan was blij begroet te worden door haar broer, maar was verrast door de omhelzing. Ze klopte kort op zijn schouder en bekeek kort zijn gezicht terwijl ze hem weer los liet. Ze probeerde te duiden wat voor toon er in zijn antwoord klonk, maar ze kwam er niet direct aan uit. Roshan zuchtte diep en zette een hand in haar zij. 'Ik heb het druk met bestellingen, maar mam vond het een geweldig idee om me met de prinses op te zadelen.' Ze zei het laatste iets zachter, hoewel ze niet verwachtte dat Inanna of Silvester uberhaupt aandacht over hadden voor anderen. 'Maar ik moet zeggen dat het wel mee viel. Ze is niet zo naief als ik gedacht had en ze is overduidelijk erg dol op jouw vriend.' Roshan oogde het koppel kort, maar keerde hen toen de rug toe. Ze waren een mooi stel. Het zou haar niet verbazen als heel Tarth aan hun voeten zou liggen als er een bruiloft georganiseerd werd. Als Silva het zo ver zou laten komen in ieder geval. Roshan had het niet met al te veel woorden tegen de prinses willen zeggen, maar zij kende de prins vooral als een grote flirt. 'Dus-' Ze wierp een zijdelingse blik op haar broer, maar richtte haar aandacht op haar ringen die ze om haar vingers draaide. 'Heb je de rotklusjes en extra taken die Lin je als straf gegeven heeft al afgerond?' Ze had iets anders willen vragen, maar besloot maar niet direct haar broer uit te lokken. Bovendien was ze wel benieuwd te horen hoe Matheo's overste had gereageerd op hem na zijn late terugkomst uit Tyrosh. Er ging vanalles door het kamp, zoals gewoonlijk, maar Roshan had het Matheo zelf nog niet kunnen vragen.