Een Wijnkelder

Diane wilde Saul maar al te graag tegen spreken. Hij was niet naïever dan andere personen in de stad, dan degene die de leiders hoorden te zijn. Hij probeerde tenminste om zijn hoop werkelijkheid te maken voor de bevolking. Hij wilde dit echt een betere plek maken, of het nou mogelijk was of niet. 'Men zal je enkel naïef noemen omdat wat jij wilt hen ongemakkelijk maakt. Ze vrezen je, Saul. In het paleis. De Tarthiaanse adel, de Quandaïers-' Ze ging niet verder maar keek naar de hand op haar arm. Ze had niet afgewacht tot hij zijn zin af had gemaakt door over het drankje te beginnen. Daar had ze ook direct spijt van. Ze volgde hem met haar ogen terwijl hij de kruik zocht en opende juist haar mond om hem te vragen wat hij had willen zeggen toen ze het luik dat naar de taverne leidde open hoorde gaan. Ze hoorde al snel de afkeurende woorden van Eileen. Ze hoorde nog niet rechtop te zitten en wat had Saul gedacht dat hij haar niet geroepen had toen Diane wakker was geworden? Diane keek haar oude vriend nog kort aan, maar liet toen de vrouw haar gang met haar gaan. Toen ze weer op het bed lag en Eileen zich met haar wond bezig hield, voelde ze ook weer dat ze helemaal geen kruidendrank nodig had. Ze was uitgeput genoeg om de slaap zo weer te vatten. Onder het geklets van de gastvrouw van de taverne en haar zorgzame handen viel ze dan uiteindelijk ook weer in slaap.

Nieuw

Diane moest haar tijd nemen op de steile trap die naar de kelder leidde af te gaan. Er zaten gelukkig hier en daar wat uitstekende stenen in de muur waar ze zich aan vast kon houden, anders ging het alleen niet zo makkelijk. Normaal ging het al stukken beter, maar ze was die ochtend richting de haven gewandeld en dat had haar meer uitgeput dan ze gedacht had. Bovendien had ze al zo weinig geslapen de afgelopen paar nachten. Halverwege de trap bleef ze dan ook enkele tellen staan om weer op adem te komen voor ze de laatste treden af steeg en benieuwd de kelder rond keek. Ze was pas weg gegaan toen Saul al aan het werk was. Het was makkelijker achteraf uit te leggen waarom ze het geriskeerd had de haven in te gaan, dan hem van te voren te overtuigen. Zijn zorgen voelden dubbel. Het was heel wat te weten dat hij zich zo om haar veiligheid bekommerde, maar ze was het inmiddels ook erg beu. Saul mocht toch ook wel begrijpen dat ze ongezien de stad door kon gaan? Dat was wat ze deed, wie ze was. Niet dat haar oude vriend daar al helemaal van op de hoogte was. Met een zucht trok Diane de zware mantel van haar schouders en hing deze op voor ze door liep. Ze knoopte de kleurrijke rok en blouse die de meeste vissersvrouwen in de haven droegen los en trok ze maar vlug uit. Die vislucht zou in de kelder blijven hangen als ze het niet meteen in een sop zette. Misschien kon ze Erin ook wel vragen om wat warm water zodat ze haar krullen ook een goede wasbeurt kon geven. Ze was een handelaar tegen gekomen in de haven met oliën die haar naar al haar tincturen en crèmes en zalfjes had laten verlangen. Die zouden inmiddels wel op de Eilanden aangekomen zijn met de rest van haar spullen. Ze had hier maar één koffer die ze met hulp van Youssef terug had weten te krijgen van het boordeel. Met de olie die ze van de handelaar had gekocht kon ze tenminste nog een beetje zichzelf verwennen en hopelijk zou de lavendel in de olie haar helpen met een goede nachtrust.

Saul had die ochtend al vroeg de kelder verlaten om de stad in te trekken. Hij had besprekingen met meerdere mensen en ook de afgevaardigden van het kamp leken hem te willen spreken. Nadat hij alles had afgerond, had hij echter gehaast om weer terug in de taverne te belanden. De straten waren nog steeds niet veilig en zouden dat in korte tijd ook zeker nog niet zijn. Saul liep de trap die naar de kelder leidde af en zag in het gedimde licht de Islaïse vrouw staan. Onmiddellijk trokken zijn mondhoeken omhoog en voelde hij zich weer warm worden. 'Is het niet te koud om zo rond te lopen?' merkte hij grijnzend op, terwijl hij een appel die hij boven van Erin had gekregen naar Diane gooide en zelf een flinke hap in zijn eigen zette. Vervolgens ving zijn neus een bekende geur op. 'Waarom ruikt het hier naar de haven?' Hij trok een wenkbrauw naar de vrouw op en stond inmiddels dichtbij genoeg om haar een kus op haar wang te drukken. De geur was nog heviger rondom Diane zelf. 'Had je zaken af te handelen in de stad?' vroeg hij voorzichtig. Hij wist wat ze ervan dacht als hij zich te veel met haar zou bemoeien of zich teveel zorgen om haar zou maken.

Diane hurkte naast de wastobbe waar nog een laag water in stond om haar kleding onder te dopen. Met een frons keek ze toe hoede kleuren donkerder werden terwijl het water de stof in drong en in gedachten verzonken wreef ze er een goede hoeveelheid zeep in. Haar gedachten dwaalden steeds meer af deze dagen naar de dromen die ze had gehad. Het was wel vaker voorgekomen dat het zo echt voelde, dat ze er aan twijfelde waar de beelden vandaan kwamen. Ze zou graag langs een kapel gaan, maar Tyrosh had er zo ver zij wist geen voor haar Goden. Ze werd uit haar gedachten getrokken toen ze iemand bij de trap hoorde en met een glimlach stond ze op om hem af te zien dalen. 'Heb je liever dat ik meer kleding aan trek dan?' wierp ze met een brutale glimlach terug. Ze ving de appel in één van haar natte handen en zocht toen toch maar naar iets om haar blote armen en schouders mee te bedekken. Op de Zomereilanden hadden ze alleen een regenseizoen en een droog seizoen. Geen winter. Hoewel het hier nog mild was, wist ze ook dat ze voorzorgen moest nemen om geen koud te vatten. Diane kuste Saul, nadat ze één van zijn truien over haar hoofd had getrokken, op haar beurt terug en knikte. 'Ongelooflijk hoe die vislucht overal in blijft hangen,' klaagde ze. Ze had uit haar buidel enkele zilverstukken gehaald die ze in zijn hand stopte. 'Wil je dit aan Eileen geven? Ze neemt het toch niet van mij aan.' Ze wilde graag een bijdrage leveren aan de taverne. Ze had Youssef gevraagd wat er normaal betaald werd voor een kamer in de herberg en had dat van het geld dat ze verzamelde voor haar overtocht naar de Zomereilanden apart gehouden. Diane hapte in de appel om zo haar handen vrij te maken om haar natte kleding uit te wringen en ze over één van de stoelen te drogen te hangen. 'Waar ben jij geweest vandaag?' vroeg ze nu, enigszins om zijn nieuwsgierigheid naar haar bezoek aan de haven nog wat af te houden en anderzijds omdat ze heel graag meer wilde weten over wat hij iedere dag deed. Ze hoopte dat hij haar eens mee zou vragen. Maar tot nu toe had Saul dat voorstel nog niet gemaakt, als hij dat al zou doen.

Saul grijnsde brutaal, terwijl hij zijn lippen net achter haar oor drukte en zijn hand tegelijkertijd langs haar middel streek. 'Ik zie je het liefste zonder kleding,' murmelde hij in haar oor met een verleidelijke glimlach. Hun aantrekkingskracht was al sinds hun plotse ontmoeting in Tyrosh niet te ontkennen en nu ze hun gevoelens voor elkaar hadden uitgesproken kon Saul al nauwelijks meer van de vrouw af blijven. Hij wou net haar lippen met de zijne zoeken, toen ze plots een aantal muntstukken in zijn hand duwde. Verbaasd keek hij naar de zilveren voorwerpen. 'Diane, ze heeft jouw geld keer op keer afgewezen. Ze gaat het nu niet plots aannemen als het van mij komt,' grinnikte hij, terwijl hij de muntstukken in zijn zak stopte. 'Maar ik kan een poging wagen. Misschien kan ik het wel dusdanig verpakken dat het geld is ten goede van de taverne en dat ze het simpelweg niet kan weigeren.' Eileen was echter koppig en kon zijn woorden vast weer op geniepige manier verdraaien, zodat hij het geld weer terug moest geven aan Diane. Hij was inmiddels bezig om zijn jack uit te doen en zijn schoenen opzij te zetten, toen Diane weer tegen hem sprak. 'Ach, het gewoonlijke: verstoppen en praten met collega's. We proberen een plan te verzinnen om de mannen van Kalim uit de weg te werken, maar dat lukt nog niet erg. Ze zijn met te grote getallen.' Hij wreef zijn handen over elkaar heen en keek zijn vriendin weer benieuwd aan. 'Ik heb je in de haven echter niet getroffen,' merkte hij op, om weer het onderwerp naar de plotse vislucht toe te werken.

'Geef het dan aan Marcus. Hij zal het wel in de taverne stoppen of iets anders nuttigs mee doen.' Diane had voor willen stellen dat Saul dat hij het zelf kon houden en het maar in de buidel van zijn beweging moest stoppen. Ze wist echter niet zeker of hij, net zoals Eileen, er wel open voor stond dat ze een bijdrage leverde in de vorm van geld. Misschien kwam het er wel via de oude leger generaal. Diane was er daarnaast niet van overtuigd dat de man haar graag in de taverne had, zo dicht bij zijn familie en het hart van de volksopstand. Ze nam een flinke hap uit haar appel terwijl ze naar Saul's antwoord luisterde. 'Lijkt het alsof er iemand opgestaan is om Kalim's rol te vervullen?' vroeg ze benieuwd. De man had erg snel als vervanger voor Rohan geleken, hoewel de prins natuurlijk de politieke rol op zich had genomen. Ze vroeg zich af welke Quandaïse soldaat nu zijn kans schoon had gezien om naar meer macht te grijpen. Diane had de olie van de handelaar uit haar buidel gepakt en was op één van de stoelen gaan zitten om het geurende goedje in haar haar te masseren. Het zou hopelijk die vis haar haar uit krijgen, al was het maar tot ze het kon wassen. 'Dat is maar goed ook, anders zou mijn vermomming erg slecht zijn geweest,' glimlachte ze. 'Ik hoop overigens ook niet dat je vaak in dat deel van de haven komt,' voegde ze er aan toen. Het was niet het meest propere deel van de stad. 'Ik ken een aantal vrouwen die in de bordelen in het Oostelijke deel van de haven werken. Ik verleen hen zo af en toe verdiensten. Vandaar het zilver.' Diane bekeek Saul aandachtig en stond uiteindelijk op om hem een klein flesje te geven. Ze had niet veel meer over, maar het zou meer dan genoeg zijn om haar overzees te krijgen als ze het verkocht kreeg. Normaal zou ze zelf het gif toedienen op verzoek van haar klanten, maar het was te riskant dat ze nu haar gezicht op meerdere plekken liet zien. Ze had de vrouwen dus maar instructies gegeven het zelf te doen. 'Ze vertelden me ook dat er een Islaïs schip in de haven ligt,' ging ze verder terwijl ze Saul het goedje liet bekijken.

Saul haalde zijn schouders op als teken dat hij het wel zou proberen bij Marcus. De oude Generaal was echter zeer loyaal aan Eileen en zou niet zomaar geld accepteren achter haar rug om. Zo was de man nooit geweest en diezelfde loyaliteit leek ook in zijn zoons te zitten. 'Hm, ja, het lijkt er wel op alsof er een eeuwigdurende hiërarchie is in die Quandaïse groepen. Na Rohan en Kalim heeft er weer iemand de leiding genomen. Ik- ik heb hem echter nog nooit eerder gezien. Misschien is het iemand die recent is aangekomen?' Dat zou slecht nieuws betekenen. Wie was deze man nu weer? Wat afwezig keek hij toe hoe Diane de olie door haar krullen smeerde, al leek het nog steeds niet de geur van de vis volledig te verdrijven. Het stoorde hem niet, gezien hij in die lucht was opgegroeid in de havens. 'Ik kom er enkel voor zaken,' verbeterde hij zijn eerdere woorden, voordat haar gedachten alle kanten op zouden gaan. Met een diepe frons nam hij vervolgens het flesje aan. 'Wat is dit nou weer?' mompelde Iker, terwijl hij het kleine flesje voorzichtig tussen zijn vingers hield en hij het van alle kanten bekeek. Vervolgens gleed zijn blik weer terug naar de vrouwe en trok hij vragend een wenkbrauw op. 'Heeft dit iets te maken met die verdienste?' Zijn stem bleef echter in zijn keel hangen bij de subtiele benoeming van het schip in de haven. Het was een onderwerp dat altijd tussen hun in had gezweefd, maar dat geen van hen had benoemd. 'Wanneer vertrekt het schip?' vroeg hij uiteindelijk dus maar met geknepen stem.

Diane perste haar lippen ontevreden op elkaar. Als het inderdaad een nieuweling was zou ze ook maar weinig over de persoon weten, behalve als ze hem tijdens haar bezoeken in Quandaï al eens tegen het lijf was gekomen. Ze grinnikte echter om zijn verbetering. Ze ging er niet van uit dat hij een bordeel bezocht had tijdens zijn relatie met Linh of nu, met haar, maar ze zou hem niet veroordelen als hij het plezier in zijn jongere jaren opgezocht had. De vrouwen waren bovendien erg kundig. Ze had zijn hand vast gepakt en opende het flesje om een druppel op de huid van haar hand te doen. Ze hield het voor hem op zodat hij er aan kon ruiken, maar ze wist dat hem dat ook niet zou helpen. Het gif was geur- en kleurloos. Noch kon men het proeven als het toegevoegd werd aan wijn of iets anders. Ze kon zich niet meer herinneren waar het originele recept vandaan kwam, maar ze had het geperfectioneerd zodat het onmogelijk ontdekt kon worden. 'Het is gif. Veelal om hen te helpen van gewelddadige klanten te verlossen.' Ze hield Saul's reactie scherp in de gaten. Ze had al enkele malen in hun tijd samen details laten vallen over haar bezigheden sinds hun ontmoeting, maar dit was wel degelijk specifieker. Dit was nooit onderdeel geweest van haar taken voor Galivar, maar ze had het gif ook gebruikt voor die opdrachten. Het herinnerde haar bovendien aan het moment al weer weken geleden dat Saul haar de giftige wijn had laten zien. Diane wreef haar hand droog aan haar chemise en stopte het flesje weer weg. 'Over een week,' vertelde ze zacht.

Hij volgde de handelingen van Diane niet. Hij wist niet wat er in het flesje zat en waarom ze het hem liet zien en wat het met haar huid zou moeten doen. Toen hij dan ook aan haar hand rook, merkte hij geen geur op, laat staan dat hij de druppel nog op haar hand zag. Geschrokken keek hij echter op bij het horen van de werkelijke origine van de inhoud. 'Gif?!' zei hij verrast. Dat liet hem met hele andere ogen naar het kleine flesje kijken. 'En hoeveel is... dodelijk?' Hij moest even slikken na deze openbaring. Diane hielp dus de dames uit de bordelen om klanten uit de weg te werken? En niet zomaar uit de weg te werken, maar... te doden? Bij de Goden- Opgelucht keek hij dan ook toe hoe ze het flesje weg stopte, maar zelf voelde hij hoe zijn maag was omgedraaid. Ondanks dat hij ook zo zijn manieren had om mensen uit de weg te werken had hij het doden nooit als iets makkelijks gezien. Hij had het tevens ook nog maar weinig gedaan. Maar het idee dat Diane in de haven was geweest om... In een waas van misselijkheid was hij tegen de muur geleund met een hand tegen zijn voorhoofd aan. 'Een week?' herhaalde hij verdwaasd.

Diane kon niet werkelijk verrast zijn door de shock die ze op het gezicht van Saul kon zien. Ze gaf hem dan ook afstand door zich bezig te houden met de kleding die ze net gewassen had. ‘Dat hangt van de persoon af. Maar één druppel kan iemand al ernstig ziek maken. Dat is soms goed genoeg. Met een aantal druppels zal een volwassen persoon binnen enkele uren zijn einde bereiken.’ Diane besloot maar direct te zijn in haar uitleg. Het had geen zin om om de zaken heen te praten. Sterker nog, ze had al besloten eerlijk te zijn als Saul haar meer vragen stelde. Dat was immers wel het minste wat ze kon doen. Ze keek naar hem om en probeerde de uitdrukking die hij op zijn gezicht had te plaatsen. Het was geen verafschuwing dat ze zag, maar toch- ‘Er is soms geen andere uitweg voor de vrouwen in de haven. Ze worden constant belaagd door dezelfde mannen die steeds maar weer terugkomen om te eisen wat zogenaamd van hen is omdat ze betalen en die soldaten van Celine of de Quandaïers die overal maar controles doen, doen niets om hen te helpen.’ Diane deelde dit niet zo zeer omdat ze zo haar eigen acties kon goed praten, maar eerder om hem niet slecht over haar klanten te laten denken. Ze zuchtte en nam plaats op de stoel om met haar arm op de kleine tafel te leunen. De moeheid kwam plots weer terug. Het was de lange dag, de slapeloze nachten, haar nog niet volledig herstelde lichaam. Ze deed echter nog steeds haar best het te verbergen voor Saul. ‘Ik denk niet dat ik al kan gaan,’ vertelde Diane terwijl ze rechter ging zitten en haar benen over elkaar sloeg.

'Één druppel al?' Van zijn eigen wijn moest men een stuk meer drinken en dan nog zou iemand puur hevige buikgriep krijgen. Het zou een volwassen man niet snel doden, in tegenstelling tot dit kleine flesje. 'Ik begrijp het,' zei hij uiteindelijk maar. Er was soms geen uitweg buiten het volledig uit de weg werken van mensen. Zo had hij er ook over gedacht met Rohan: de man was te gevaarlijk om mee in gesprek te proberen te komen en ze hadden dus ook zeker plannen gemaakt om hem te doden. Dan kon hij de vrouwen in de haven nu ook niet veroordelen om hun keuzes. In zijn ooghoeken zag hij echter hoe Diane uitgeput aan de tafel ging zitten en zo vermoeid ineen zakte. Nog zwijgend nam hij plaats op de stoel naast haar en wreef hij teder langs haar rug. 'Waarom nog niet?' vroeg Saul verbaasd. Hij had het idee dat ze er fysiek weer bovenop aan het komen was en daarnaast had ze zo stellig geleken in haar wens om zo snel mogelijk naar de Zomereilanden te reizen.

Diane bekeek Saul geïntrigeerd toen ze zijn antwoord hoorde. Ze zou het niet zo snel geloofd hebben uit de mond van een ander. Saul, daarentegen, was enkel oprecht. Het verraste Diane echter hoe diep ze het voelde om begrip van hem te horen. Hij had niet dezelfde ervaring als de vrouwen in de haven die voor hun leven vreesden omdat ze steeds geteisterd werden door gewelddadige klanten, maar er was genoeg andere levenservaring die hem dit begrip zou hebben gegeven. Ze leunde als vanzelf dichter naar Saul toen hij naast haar kwam zitten en gleed met haar hand over zijn bovenbeen om zacht in zijn knie te knijpen. 'Er is iets tussen gekomen.' Ze wist dat deze keuze niet overeen kwam met wat ze hem eerder had verteld. Ze had de reis naar de Zomereilanden zo snel mogelijk willen ondernemen zodat ze snel vrij zou zijn om te gaan en staan waar ze wilde, om terug te keren naar Tyrosh. Ze keek op naar Saul. 'Hebben jouw kameraden al meer Quandaïse schepen gesignaleerd? Of zijn er berichten gekomen van handelaren misschien die verder op zee zitten?' vroeg ze met enige huivering in haar stem. Als hij dit bevestigde zou ze niet zomaar kunnen negeren wat ze in haar dromen had gezien.

Saul sloeg zijn arm om Dianes middel heen en liet haar zo tegen hem aan leunen. Als reactie op haar kneepje drukte hij zijn lippen op haar slaap en bleef hij haar onderrug masseren. Haar woorden kon hij echter niet zo snel plaatsen. 'Wat is er dan tussen gekomen?' vroeg hij ietwat verward en zoekende. 'Heeft dat- iets met de haven te maken?' Saul liet zijn hoofd vervolgens hangen, denkend aan de haven en aan al dat wat hij daar gehoord had. 'Al meerdere dagen krijgen we berichten van zeelui dat er Quandaïse schepen gestationeerd zijn tussen Quandaï en Tarth in. Klaar om richting het Noorden te varen. De zeelui kunnen dus goed zaken doen met de Quandaïse soldaten die op die stilgelegde schepen liggen, maar ze rapporteren ook veel wapens.' Een rilling liep over zijn rug heen en hij hield Diane nog iets steviger vast. 'Ik weet niet of en wanneer ze naar het Noorden toe komen. En vooral: waarom. Zijn ze er om Iker te ondersteunen, ondanks dat hij verdwenen is? Of gaat een andere prins of prinses een poging doen om de macht te grijpen?'

'Een groter probleem,' verzuchtte Diane enigszins geërgerd. Ze vond het maar niets dat ze de beelden niet los kon laten, noch het instinct dat ze er iets aan moest doen. Maar misschien was dat ook wel de manier om verdomme eindelijk rustig te slapen. Ze knikte bedachtzaam toen Saul vertelde over de berichten uit de haven. Het zou dus niet alleen waar kunnen zijn, maar die bloederige beelden zouden ook nog eens ieder moment werkelijkheid kunnen worden. Als ze niet in Tyrosh aan wal kwamen, maar dichter bij het kamp, kostte het misschien een week voor ze klaar waren om aan te vallen. Eerlijk gezegd zou dat nog een betere uitkomst zijn dan dat ze eerst aan land zouden komen in de stad. Ze dacht niet dat de landvrouwe hen veel weerstand zou bieden. Diane perste haar lippen ontevreden op elkaar en balde haar vrije hand in haar schoot. 'Prins Iker is in het kamp. Ik weet niet precies onder welke omstandigheden, maar dat doet er waarschijnlijk niet toe voor de Quandaïers. Ze zullen het wel zo verdraaien dat het een uitdaging is van het kamp en het verbaast me niets als ze de Generaal ook niet direct beschuldigen van de moord op Rohan en Kalim. Maar alleen al een gevangenschap van een Quandaïse prins is genoeg om een oorlog aan te gaan.' Haar blik was op de grond blijven hangen, maar ze keek nu haar vriend recht aan. 'Ik moet proberen hem daar weg te halen. Terug hier te krijgen.' Ze stond geagiteerd op en wreef langs haar krullen. 'Wat is die man ook een idioot! Werkelijk waar, ik heb het Isaia nog zo gezegd dat ze een bericht achter moest laten voor dat waterhoofd!'

[NEW]
Robyn zat op één van de wijnkratten en staarde naar de ingang van de kelder. De dag ervoor had ze een brief naar de persoon gestuurd met wie ze hoopte nooit meer contact te hebben: prins Iker. Ze was op het idee gebracht omdat Flynn haar had verteld dat Guila een brief mee had meegegeven aan hem om aan de prins te overhandigen. Haar broer was er echter nog niet aan toegekomen, wat alleen maar goed was. Als Guila erin zou zetten dat ze de prins nooit meer wilde zien, dan zou Robyns plan niet werken. Ze had dus haar eigen brief naar de prins gestuurd, waarin ze de naam van haar schoonzusje overduidelijk had laten vallen. Ook schreef ze over de rechtszaak en hoe ze wellicht iets voor elkaar konden betekenen. Via Reihan had ze namelijk begrepen dat de relatie tussen broer en zus dus blijkbaar niet zo hecht was. Ze was er echter van verzekerd dat de prins te laf zou komen om op te dagen, ondanks dat Robyn hem beloofd had in de brief dat Flynn weg zou zijn en het personeel van de herberg hem door zou laten lopen. Toen haar geduld ook op begon te raken, stond ze op en beende ze richting de trap naar de uitgang toe.

Iker stond al langer dan hij zichzelf toe kon staan in de steeg achter de taverne. Hij zag vanuit zijn ooghoeken dat de soldaten die hij mee had laten komen, in vermomming natuurlijk, vragende blikken zijn kant op wierpen. Dat liet hem uiteindelijk toch het luik openen om de trap van de wijnkelder af te stappen. Hij wist niet waarom hij zich precies zo over had laten halen door één brief. Iker was nog geen dag terug in Tyrosh geweest nadat hij zijn landgenoten tegemoet was gereisd en had nu al een hoop gedoe meegemaakt. Hij had zich verheugd op het weerzien met zijn vrouw, maar ze was nergens te bekennen geweest. Het was Celine die bezorgd naar hem toe was gekomen om te vragen waar prinses Isaia was om toen pas samen tot de realisatie te komen dat ze tegen hen beiden gelogen moest hebben. Toen hij niet veel later een brief had gevonden in zijn vertrekken, verwachtte hij uitleg over haar afwezigheid. In plaats daarvan was het een uitnodiging geweest. Van Robyn Barnes. Liever wilde hij op zoek naar zijn echtgenote, maar de landvrouwe had hem weten te overtuigen dat ze dit nog niet bekend moesten maken. Tenminste niet voor ze haar neef had geschreven en voor ze navraag had gedaan in de stad en haven. Om zichzelf af te leiden had Iker dus maar toegehapt. Hij zag er tegenop in het paleis te blijven en door zijn landgenoten ondervraagd te worden zowel als zijn zuster. Reihan zou dit verdomme zo door hebben. Iker knipperde met zijn ogen om te wennen aan het donker nu hij voet had gezet op de keldervloer en op zijn hoede rondkeek. 'Ik geloof niet dat ik ooit verwacht had een brief te ontvangen van Robyn Barnes,' begon hij toen hij bij de uitgang een gedaante zag.

Toen Robyn de eerste voet op de trap had gezet, werd plots het luik naar de steeg open gemaakt. Onmiddellijk zag ze wie er naar beneden kwam lopen: de Quandaïse prins - net zoals zijn zus - zag je niet zomaar over het hoofd. Robyn sloeg haar armen over elkaar heen en hield haar hoofd in een nieuwsgierig gebaar schuin. 'Dat maakt twee van ons,' gaf Robyn met een grijns toe, terwijl ze de prins van top tot teen schaamteloos bekeek. Ze had niet gedacht dat ze ooit nog oog in oog zou staan met deze man. Flynn had het zijn pure haat voor deze man namelijk niet onder stoelen geschoven. Daarbij zou Robyn hem ook nooit vergeven voor wat hij haar broer aan had gedaan en hoe hij Matheo in gevaar had gebracht door naar het kamp te komen. 'En ik had ook nooit geloofd dat je werkelijk zou komen opdagen. Je weet toch dat al jouw narigheid in het kamp door mij komt? Ik weet zeker dat mijn broer zich had laten ompraten door mijn schoonzus en jou had laten gaan als ik niet de Generaal had gewaarschuwd.' Ze was inmiddels naar één van de kratten toegelopen en stak een fles wijn naar Iker uit. 'Ik beloof je dat ze niet vergiftigd zijn.' Om daad bij woord te zetten nam ze eerst een flinke slok en stak de fles toen weer uit naar de man toe. 'Ik wil alleen maar praten.'

Iker bekeek de vrouw voor zich en nam haar met grijns en al in zich op. Hij had nooit zo veel aandacht aan haar besteed. Hij had haar inderdaad wel kunnen wurgen toen ze zijn aanwezigheid in het kamp niet voor zich had kunnen houden, maar Iker zag Flynn liever als de schuldige. Hij had zijn zus vast tegen kunnen houden en had op zijn Generaal in kunnen praten. In plaats daarvan had hij haar maar laten gaan. Iker maakte zijn blik van Robyn los en keek enigszins afkeurend de wijnkelder door. Het was er maar vochtig en stoffig tegelijkertijd. Iker trok een wenkbrauw op toen hij zo de fles in handen kreeg. Hij nam niet direct een slok, maar nam wel plaats op een oude stoel. 'En over wat zouden wij iets te praten hebben? Is dit een poging om jouw lot te beïnvloeden? Ik kan je in dat geval al zeggen dat ik vrij weinig kan doen nu de rechtszaak in gang is gezet. Bovendien heb je niet veel tijd meer om nog iets te kunnen doen. Ze zijn klaar om je binnenkort te berechten, Robyn Barnes.' Iker nam toch maar een slok van de wijn en hield haar toen weer de fles voor. Hij kon ergens wel bedenken wat ze nu moest voelen. Hij had al regelmatig zichzelf moeten verantwoorden voor de Moeder, een straf af moeten wachten. Het deed wat met je. 'Hoe gaat het met jouw broer en zijn uitbreidende gezin?' Uiteindelijk was dit de grootste reden waarom Iker hier zat. Het was wreed genoeg niet te weten waar zijn vrouw uithing, maar hij wist ook niet hoe het met Guila ging nadat al het contact verbroken was sinds hij bevrijd was.

Robyn had de woorden van de prins over de rechtszaak stoïcijns aangenomen. Ze wilde hem niet laten zien dat het juist daarom was dat ze hem had uitgenodigd. Haar ogen begonnen echter te glunderen toen Iker begon over haar broer en zijn gezin. Uiteraard wilde de man weten hoe het met zijn ex ging en dat was ook precies waar ze op had gehoopt. Stiekem had ze de brief gelezen die Guila naar Iker had willen sturen en ze wist dus precies hoe ze hem kon paaien. 'Ho, prinsje,' begon ze echter met opgestoken hand. 'Je loopt te hard van stapel. Ik wil eerst een aantal voorwaarden over deze afspraak doornemen, waar jij je vast ook in kan vinden.' Ze had de fles wijn van hem aangenomen en nam nog een flinke slok voordat ze ter zaken ging. 'Ten eerste mag mijn broer hier níéts van af weten, niet nu, niet morgen, niet óóit. Al kan ik me zo voorstellen dat je het daar mee eens bent.' Ze had haar benen zakelijk over elkaar geslagen en stak twee vingers op. 'Ten tweede is dit een uitwisseling. Ik ga je echt niet zomaar privé informatie over mijn familie geven zonder dat ik daar iets voor in ruil krijg. Je weet toch wel dat mijn broer zo ongeveer ontvlamt als hij erachter komt dat ik informatie over zijn gezin heb gegeven? Bij de Goden, Iker... Daarom neem ik dat hele verhaaltje over dat je niets kan betekenen voor de rechtszaak niet aan.'

Iker fronste ontevreden naar Robyn toen ze zo denigrerend tegen hem sprak. Hij verwachtte niets anders van haar, maar hij begreep niet waarom ze hem hierheen had gevraagd als ze niet bereid was ook maar iets met hem te delen. Quasi nonchalant en zuchtend leunde hij achterover terwijl ze haar eisen opnoemde. Hij gaf haar geen antwoord maar knikte kort toen Robyn stelde dat hij ook niet wilde dat haar broer hier achter kwam. Hij zou direct aan zijn zwaard geregen worden als die man hen zou betrappen zeker als hij hier was, weg van zijn vrouw die altijd bereid leek een goed woordje voor hem te doen. 'Wat heb ik jou te geven? Of beter gezegd: wat voor informatie kan ik jou nou geven dat je niet al weet?' Hij had weinig geheimen over de rechtszaak. Het was bekend wie Robyn zou berechten, welke straffen opgelegd konden worden, wie aanwezig zou zijn en dat natuurlijk de Moeder van te voren al zou weten hoe ze wilde dat dit zou eindigen. Het hele schouwspel zou de schijn ophouden dat het om de wet ging of zelfs over Goddelijke berechting, maar Iker wist genoeg om te weten wie echt de touwtjes in handen had. Hij was dat in ieder geval niet.

Robyn kon aan alles merken dat de prins haar toon niet op prijs stelde. Robyn stelde echter zijn gehele bestaan niet op prijs, dus trok ze er maar weinig van aan. 'Je kan vast wel wat verzinnen, prins. Kan je niets loslaten over jouw zus? Het is wel zo eerlijk, gezien ik nu informatie geef over mijn eigen broer...' Ze trok een wenkbrauw op en zuchtte zachtjes. Iker had ingestemd met haar voorwaarden, dus moest ze wel iets loslaten. 'Eens kijken... Waar moet ik bij de Goden beginnen met wat mijn broer en zijn gezin is overkomen? Er is zoveel gebeurd sinds jouw gevangenschap,' verzuchtte Robyn dramatisch om de spanning op te bouwen. Ze twijfelde of ze de waarheid moest vertellen. Liegen zou wellicht averechts werken als Iker toch de brief van Guila zou ontvangen en daar de waarheid in zou lezen. Ze moest maar het beste van dit moment maken. 'Guila is net voor Flynns vertrek bevallen,' gaf ze uiteindelijk maar toe. 'En haar dromen...' Ze gooide er maar even een schepje bovenop.

Iker was inmiddels meer gewend aan het donkerte in de kelder en kon het niet laten nieuwsgierig rond te kijken terwijl hij Robyn haar vragen liet stellen. Hij had geruchten gehoord over deze plek. Sterker nog, hij had Isaia het ooit eens bij naam horen noemen. Was Diane het die hier geweest was? Hij kon het zich niet goed herinneren. Met een geërgerde zucht hoorde Iker aan over wie Robyn meer wilde horen. Het ging altijd om Reihan. Wat had zij nou aan zijn zuster? Was het inmiddels niet voor iedereen duidelijk dat voor eens zij niet de controle had? 'Prima, wat wil je over mijn grote zus horen? Ze is de ideale Quandaïse prinses. Niets wat ik je kan vertellen zal je helpen háár zwart te maken. Jouw keuze om Rei aan te vallen was een grote fout, dat zal je inmiddels zelf ook wel weten toch?' Hij twijfelde of zijn Moederland haar prinses zo te hulp zou springen als het in het verleden had gedaan. Reihan had een hoop fouten begaan in haar tijd hier en de Moeder was- ontevreden. Dat zijn zus nog altijd dacht dat ze wel uit haar situatie gered zou worden begreep Iker niet. Maar hij wist ook dat de reputatie van Reihan moeilijk te schaden was. Iker schoof als vanzelf wat verder naar voren toen Robyn eindelijk meer vertelde over Guila. 'Ze is bevallen, natuurlijk. Is het een dochter zoals ze dacht?' Dat moest wel. Guila wist dat soort dingen gewoon. Iker had al vaker tegen haar gezegd dat de Goden haar verwenden met wat ze haar wel en niet lieten weten. 'Haar dromen?' herhaalde hij plots verrast. 'Heeft ze gezegd waarover ze droomt?'

Robyn knikte bevestigend op de woorden van de prins, maar met een slecht gevoel in haar maag. Ze moest zichzelf eraan herinneren dat Guila de prins hoogstwaarschijnlijk nog vertrouwde en het dus niet erg zou vinden dat haar schoonzus zulke intieme informatie doorvertelde. 'Het is een meisje,' bevestigde Robyn, terwijl de naam op haar tong bleef hangen. Ze wist van de historie van Guila en haar (groot)moeder af en hoe de naam dus slecht kon vallen bij het Quandaïse koningshuis. En die... 'Moeder'. 'Ik heb ze allebei niet gezien, maar Flynn zei dat ze allebei gezond waren en dat hun dochter een kopie is van Guila.' Tot nu toe was niets gelogen geweest. Het volgende deel zou dat echter wel zijn: Robyn wist niet eens of Guila nog dromen had gehad. 'Mij heeft ze niets verteld. Ik weet wel via Flynn dat ze er vaak door overstuur was en dat het de zwangerschap niets goeds deed. Ze ging vaak naar de tempel toe in het kamp.' Nu was het echter haar beurt om informatie op te vragen bij de prins. 'Reihan verdiende het om een flink pak slaag te ontvangen,' begon Robyn fel, maar ging op rustigere toon door: 'Vertel eens iets over jullie relatie. Hoe kwam het dat jij als eerste hier naartoe werd gestuurd en Reihan vervolgens erachteraan ging? Ik heb de roddels wel gehoord over hoe geschokt je was dat Reihan in het land was.'

Iker voelde hoe er een glimlach op zijn lippen speelde nu Robyn uit de doeken deed hoe het met Guila en haar dochter ging. Wat een geluk voor haar en haar echtgenoot. Wat voor gevoelens Iker ook naar de Kapitein had, hij wist dat het paar beiden veel geluk zou voelen met de komst van een dochter. Hij was benieuwd hoe de kleine Matheo met zijn zusje was. Even verdween de glimlach van Iker als hij er aan dacht dat zijn eigen vrouw weer nergens te bekennen was geweest. Het was lang geleden dat hij in een gesprek met Isaia kinderen ter sprake had gebracht. Vooral niet na het hele gebeuren met Celine. Het verbaasde hem nog hoe kalm de landvrouwe was geweest toen Iker zónder zijn vrouw terug was gekomen. Ze wist hem zo wel vaker te verrassen. 'Het is goed dat ze naar de tempel is gegaan,' mompelde Iker meer tegen zichzelf dan tegen Robyn. De gebeden zouden helpen om de dromen in perspectief te brengen. Zolang het geloof maar sterk genoeg was. Fronsend keek Iker op naar de vrouw voor hem en pakte de wijn nog eens terug van haar. 'Ik was hier niet als eerste. Reihan bezocht Tyrosh vaker als jonge prinses. Ze speelde wel eens met Celine. Ze heeft jaren geleden gepoogd een huwelijk hier te sluiten. Toen dat niet lukte kreeg ze een Generaal in Tarth toegewezen. Ze was nog in haar rouwperiode toen ik op mijn beurt hierheen werd gestuurd. Bovendien hadden ze een prins nodig voor de Islaïse prinses en ik- ik had wat goed te maken.' Iker dacht met een zucht terug aan de manen voor zijn vertrek. Reihan was woest geweest dat ze achter moest blijven, dat had ze wel aan hem duidelijk gemaakt. 'Niet erg geschokt, eerder geïrriteerd. Ik had alles prima onder controle,' loog Iker ook nu lichtelijk verveeld. Rohans dood was overduidelijk een probleem geweest en iets dat hij aan had moeten zien komen en Kalim daarna- Iker dronk van de wijn en stopte Robyn de fles terug toe met een vraag van hem. 'Hoe heet ze? Jouw nichtje?'

Robyn keek met een bedachtzame blik naar de glimlach die rond Ikers lippen speelde. Ze had de relatie tussen hem en haar schoonzus altijd raar gevonden. Als ze er naar vroeg, had Flynn het onderwerp altijd weten te wijzigen voordat Guila ook maar enige uitleg had gegeven. Sowieso hadden allebei maar weinig losgelaten over hun tijd in Quandaï. Vervolgens luisterde Robyn ademloos naar de woorden over Reihan. Het verhaal bracht meerdere zaken beter in perspectief over haar... 'zakenpartner'. 'Waarom had Reihan het gemunt op Guila en Flynn? Dacht ze werkelijk dat dat de beste manier was om tot het kamp te komen? Überhaupt... Wat heeft ze geprobeerd te bereiken in Tarth? Ze wilde zogenaamd jou uitbreken, maar ook dat is haar niet gelukt uiteindelijk.' Robyn nam de fles van Iker aan en bekeek vervolgens zwijgend de man voor enkele seconden. Er gingen honderden gedachten door haar hoofd heen. Uiteindelijk dacht Robyn wel met zekerheid te kunnen bedenken dat vroeg of laat de naam toch wel bij Iker terecht zou komen. 'Roshan,' zei Robyn ademloos. Guila had haar vooraf al uitgelegd dat haar dochter vernoemd zou worden naar de verbannen prinses. 'Mijn nichtje heet Roshan.'