Een Wijnkelder

-

Diane had met enige moeite de kratten die op het luik naar de wijnkelder hadden gestaan aan de kant geschoven. Ze had daarna echter niet meer de energie gehad om het luik te openen of om de trappen af te gaan. In plaats daar van zat ze nu zwaar ademend in de hoek van de steeg en liet haar hoofd tegen de koele stenen rusten. Het was al een pijnlijk gebeuren om simpelweg adem te halen. Ze moest vast een gekneusde rib of twee hebben. Dat was lang nog niet zo erg als haar andere verwondingen. De schaarse stof van haar jurk was rood geworden en plakte aan haar bovenbeen. Het mes. Ze had dat verdomde mes niet gezien. Ze wist niet eens waar Kalim het verborgen had weten te houden. Toen ze zijn kamer ingekomen was op verzoek van zijn maîtresse voor meer wijn had hij enkel onderkleding gedragen. Niemand droeg een mes op zijn blote huid terwijl hij een bordeel bezocht. Maar Kalim had iets geweten. Hij had de wijn niet eens gedronken. In plaats daar van had hij de kan van de tafel gegooid en haar ontmaskerd. Diane had geen kant op gekund. De andere mannen van Kalim zouden toesnellen als ze het geschreeuw van de oude man hoorden. Een gevecht kon ze bovendien niet winnen van de Quandaïse soldaat, ook al werkte ze hem met al haar macht tegen. Ze had dus maar één uitweg gezien toen hij haar met zijn handen rond haar keel over de rand van het balkon had willen duwen. Het was alles of niets. Het was een geluk dat ze aan de God der Hel toeschreef dat in hun strijd en val bovenop raakte. Haar val werd enigszins gebroken door het lichaam van Kalim. Er was echter geen tijd geweest om de toestand van de Quandaïer te controleren. Haar instincten hadden de overhand genomen. Nu zat ze hier en kon ze dat verrotte luik nog niet eens openen. ‘Oceanen help me,’ mompelde Diane terwijl ze nogmaals een poging deed om overeind te komen.

Die avond had hij tot in de late uren in de taverne gezeten, kletsend met Erin, maar ook plannen smedend met Syd. Hij had niet zoals normaal aan de bar gezeten, maar vertoefde zijn tijd in de keuken. Dan kon hij Erin vragen om de ene na de andere gast langs te sturen. Er zochten namelijk genoeg mensen naar hem dat hij zich niet zomaar meer publiekelijk kon laten zien. Die verdomde Kalim- Uiteindelijk was hij weer in de wijnkelder in slaap gevallen. Door plots lawaai schoot Saul echter overeind en had hij in een luttele seconde zijn mes naast zich gegrepen. Hij was altijd al een lichte slaper geweest en sinds de hele opstand was het niet veel beter geworden. Als Linh enkel al draaide in bed, dan lag Saul al wakker met wijde ogen naast haar. Het kostte hem niet lang om te realiseren dat hij nog steeds alleen was in de wijnkelder, maar hij besefte ook wel dat het misschien niet lang zou duren voordat iemand de ingang had gevonden. En als het meerdere mensen waren... Hij zou gemakkelijk overmeesterd worden. Op zijn tenen sloop hij de trap op, om daar geduldig op verder geluid te wachten. Als hij zou willen, zou hij de luiken open kunnen slaan en in de daarop ontstane chaos weg kunnen rennen. En als het één of twee personen waren, dan- Hij hoorde echter iets heel anders, waardoor het hem nog geen seconde kostte om het luik te openen. En daar- Van schrik liet hij bijna het luik op zijn hoofd vallen, maar hij kon zich gelukkig schrap zetten, want hij keek in het gezicht van- van Diane! 'Bij de Goden, ik droom,' mompelde hij ontstemd, waarna hij het luik weer begon te sluiten.

Diane trok nog een laatste keer aan het veel te zware luik om het uiteindelijk op te geven. Ze was juist neergezakt naast de kisten en bedacht zich dat ze zich schuil kon houden in de steeg, toen het luik open schoot. Ze keek in het verraste gezicht van Saul, maar het bezonk haar te laat en dus was hij al weer weg voor ze iets kon zeggen of doen. In een poging zijn aandacht weer te trekken liet ze een hand met een bons op het hout vallen. Ze was niet zeker geweest of Saul in de kelder zou zijn, en misschien had ze ook wel gehoopt dat hij er niet was. Ze had enkel een plek nodig om niet gevonden te worden. Tenminste tot ze weer op twee benen kon staan. En die wond- Diane probeerde er nog niet aan te denken. Het was erger dan het voelde, dat wist ze wel als ze naar het rood op haar jurk keek. 'Saul,' fluisterde ze wanhopig. Veel meer kwam er niet uit haar keel. Het verraste haar hoe rauw haar stem klonk. De herinnering aan de handen van Kalim rond haar nek verklaarden dat echter direct. 'Alsjeblieft,' smeekte ze er nog achter aan. Ze wist dat ze hem pijn had gedaan. Ze hoopte alleen niet dat het te ver was gegaan om nog om zijn hulp te kunnen vragen.

Saul had het luik weer dicht laten vallen en merkte op dat moment pas op hoe zwaar zijn ademhaling was en hoe hard zijn hart klopte. Hij had wel moeten dromen. Toch? Hoe anders zou Diane plots in Tyrosh zijn, nadat ze vertrokken was naar de Zomereilanden. Toen echter opnieuw een bons vanuit het luik ontstond, twijfelde hij nog geen seconde en opende hij het luik opnieuw. Daardoor zag hij weer Diane in de steeg liggen en wist hij dat ze er werkelijk was. 'Bij de Goden, Diane,' stamelde Saul, terwijl hij zich uit het luik trok en naar de vrouw toe kroop. Het was duidelijk dat ze gewond was. Met grote ogen van schrik en paniek keek hij naar het bloed dat zich een weg door haar jurk heen had gevonden en haar huid bedekte. 'Wat heb je gedaan? Verdomme, Diane-' Verwoed keek hij om zich heen, om te zien of ze op de een of andere manier nog in gevaar was, en legde vervolgens zijn handen op haar wond om het bloed te stelpen. 'Het is niet veilig hier, Diane. Ik- ik zal je in de kelder moeten dragen. Dan kan ik vragen of ook Eileen naar jouw wonden kan kijken.'

Diane voelde dat er een rilling over haar rug kroop. Misschien was het de koud, ze droeg immers enkel een schaarse zijden jurk, of wellicht begon haar lichaam nu toch echt aan te geven dat het geen bloed meer kon verliezen. Als alles volgens plan was gegaan had ze nu gewoon in het warme bed in het bordeel kunnen liggen om in de ochtend het eerste beste schip richting de Zomereilanden te vinden. Niemand zou zich op de Zomereilanden afvragen waarom haar reis zo lang had geduurd, ze had namelijk nog niemand op de hoogte gesteld dat ze zou komen. Ondertussen dacht iedereen in het Noorden dat zij en Isaia al lang onderweg waren. Wat een geluk dat ze de prinses op weg had kunnen helpen. Ze zou een pad voor zichzelf vinden. Dat was tenminste één opluchtende gedachte. Diane had amper gemerkt dat Saul het luik geopend had en nu bij geknield zat. Haar ogen schoten echter wagenwijd open toen ze de handen op haar wond voelde. Ze greep hard in Sauls arm en keek hem toen pas beseffend dat hij haar wat gevraagd had aan. 'Ze zoeken me misschien nog. We moeten snel zijn.' Het koste een tel voor ze door had dat ze in haar eigen tong had gesproken. 'Snel,' herhaalde ze dus nog zacht. God der Hel, als Kalim niet dood was, als zijn mannen haar vonden- Als ze haar hier troffen mét Saul. Diane kneep nogmaals in de arm van Saul, ditmaal met ernst in haar ogen.

Saul beet gepijnigd op zijn lip, maar hij wist dat ze moesten opschieten. In alle adrenaline had hij niet eens door gehad dat ze niet in hun gezamenlijke tong sprak. 'Oké,' kon hij dus enkel maar stamelen. Saul wilde teder en voorzichtig om gaan met het gehavende lichaam van Diane, maar tegelijkertijd besefte hij net zo goed als de vrouw dat ze haast hadden. Als ze gezien zouden worden, dan zouden ze als muizen in de val in de kelder belanden. 'Kom, sla je armen om mij heen,' beval hij Diane, terwijl hij haar vlug in zijn armen nam en zo de eerste treden van de trap af liep. Het luik liet hij even voor wat hij was, dus liep hij de gehele trap af en legde hij Diane op de strooien mat met een aantal dekens die hij op de grond had gelegd. Vervolgens vloog hij weer de trap op met twee treden per stap en sloot hij vluchtig de luiken met alle sloten die het bezat. Mooi niet dat iemand nou binnen zou treden. Nog bij de luiken nam hij enkele seconden om op adem te komen, alvorens hij weer Diane benaderde en bij haar neer knielde. Het licht in de kelder was al net zo slecht als in de steeg en zo had hij nog steeds geen idee hoe ernstig haar wond was. 'Wat is er nou precies gebeurd?' vroeg hij opnieuw, terwijl hij weer zijn hand op de bloedende wond legde en hard drukte. 'En waarom ben je hier nog?'

Diane deed wat Saul haar zei en deed haar best zich zo stevig mogelijk aan hem vast te houden. Ze klemde haar kaken op elkaar terwijl ze de trap af gingen om de pijnscheuten tegen te gaan. Het was al erg genoeg dat hij haar zo moest zien, maar hij hoefde niet ook te weten hoeveel pijn ze had. Het was allemaal zo uit de hand gelopen. Ze had littekens om haar te herinneren aan de andere fout gelopen situaties, maar dit was haar nog nooit overkomen. Of tenminste niet op deze manier en zo ernstig. Diane liet zich op de mat neerzetten en keek Saul na terwijl hij terug naar het luik ging. Ze bleef onrustig en ongeduldig wachten tot de sloten dicht waren en haar vriend terug bij haar zat. Ze had veel te lang in die steeg gezeten. Ze wist niet eens of ze misschien wel een spoor van bloed achter gelaten had. Dat zou érg makkelijk te volgen zijn. Dian fronste toen ze Saul zijn hand terug op haar been zag leggen, maar het nu in tegenstelling tot eerder amper voelde. Ze keek hem nerveus aan bij zijn vragen en probeerde een antwoord te vormen. 'K- Kalim.' Haar ogen hadden zich op de zijne gevestigd, om maar op iets te focussen dat niet haar eigen verwondingen waren. Enkel door aan zijn shirt vast te houden kon ze nog overeind blijven. 'Ik wilde, nee- Ik moest- Oh, God der Hel, Saul, ik weet niet of hij dood is.' Er waren geen getuigen in de kamer geweest. Amina had de ruimte verlaten om zich op te frissen terwijl Diane de wijn binnen bracht. Ze wist niet of iemand haar in de steeg had gezien. Het was nogal een donkere hoek van de stad. Maar als Kalim nog levend gevonden werd wist ze heel goed welke naam op zijn lippen zou liggen.

In stilte staarde hij naar het steeds witter wordende gezicht van zijn vriendin. Zij en- en Kalim? Bij de Goden. 'Je weet niet zeker of hij dood is,' vatte hij haar woorden langzaam en op serieuze toon samen, terwijl zijn hand op haar been gedrukt bleef. Als die man hun schuilplek zou vinden... Hij zou de volledige taverne hoogstwaarschijnlijk in brand steken. En als hij ook nog eens wist wie hem probeerde te doden... 'Dat zijn allemaal bijzaken,' concludeerde hij uiteindelijk maar stellig. 'We moeten er eerst voor zorgen dat jij levend de nacht door komt. Bij de Goden, Diane, je bloedt zo hard. Ik- ik weet niet eens wat ik moet doen.' De zweetdruppels stonden op zijn gezicht en zijn handen trilden van de zenuwen. Hij had Diane al tweemaal verloren en als dit nu een definitief verlies zou worden- Saul kon er niet eens aan denken zonder dat hij misselijk werd. 'Misschien moeten we jouw been verbinden. Zodat er geen bloed meer in kan stromen. Of- ik moet Eileen er wel bij betrekken, Diane. Ik ga niet toe kijken hoe je hier sterft.'

Diane hield het gezicht van Saul in de gaten terwijl hij haar herhaalde. Ze wist niet of hij direct begreep wat ze gedaan had. Of gepoogd had om te doen. Misschien dacht hij wel dat Kalim haar aangevallen had en ze zichzelf had geprobeerd te verdedigen. Ze wilde niet nu uit hoeven te leggen dat dit een plan was waar ze al wekenlang aan werkte. Dat dit was wat ze deed, wie ze was. Oceanen, het was een erg grote fout om hier te komen. Ze had alleen niet geweten waar ze anders heen moest. De kapel van de Septa's die haar eerder geholpen hadden met Saul was zo ver weg geweest van het bordeel. Die tocht had ze nooit snel genoeg af kunnen leggen als ze het überhaupt al gered zou hebben. Haar ogen hingen nog altijd op het gezicht van Saul. Ze schudde echter haar hoofd resoluut toen hij voorstelde om hulp te halen. Diane was hier niet gekomen om de hele taverne en opstand in haar chaos mee te trekken. 'Ik- Ik kan het doen.' Ze liet hem los om de ceintuur rond haar middel los te trekken. Het was al een opluchting dat niet meer op haar gekneusde ribben te voelen drukken, maar ze zou het ook nodig hebben om het bloeden tegen te houden. Met haar vrije hand pakte ze die van Saul vast en keek hem kort aan. 'De wond, ik moet het zien, hoe diep het is en of-' Ze maakte haar zin niet af, maar hief zijn handen op en poogde vervolgens met een grimas de stof van haar bovenbeen weg te trekken. Als de wond er al akelig had uitgezien met de bebloede jurk, was het niet veel beter nu het ontbloot was. Dit was niet iets dat ze zelf kon verzorgen. Dit lag buiten haar kunnen. Sterker nog, zelfs een kundige genezer zou hier moeite mee hebben. Diane had de rokken van haar jurk in een prop terug op haar been gedrukt met de ene hand en duwde Saul met de andere. 'Haal haar.'

Saul keek besluiteloos toe hoe Diane haar wond bekeek. Ze zou toch ook wel zien dat het zo diep en lang en- en gevaarlijk was! Dat zou niet opgelost worden door een tourniquet aan te leggen. Daarom liet hij haar ook geen twee keer zeggen dat ze hulp moesten gaan halen. Saul stoof niet de trap op naar het luik van de steeg, maar juist naar het luik dat naar de herberg leidde. Hij wist dat hij ook op zijn hoede moest zijn in de herberg, maar toch hoorde hij zijn voetstappen hard op het hout weerkaatsen. Zo haastte hij zich zo stil mogelijk door de herberg heen. Het was laat, maar nog niet laat genoeg voor Eileen om onder de lakens te liggen en zo trof hij haar dan ook in de keuken aan. Hij wist dat ze zo nu en dan nog langer op bleef om de keuken weer schoon te krijgen. 'Eileen,' haalde hij opgelucht adem, toen hij haar zag staan in de keuken. 'Je moet nu- mee komen- het is- Diane.' Om de zoveel woorden moest hij weer diep adem halen. De zenuwen zorgden ervoor dat zijn hart op hol sloeg en dat zijn ademhaling alle kanten op ging. Hij pakte de arm van de oudere vrouw vast en nam haar - trok haar bijna - het hele stuk naar de kelder toe, zodat hij Diane aan Eileen kon laten zien.

Diane zag dat ze Saul geen tweede keer hoefde te zeggen om hulp te halen. Hij was al weg voor ze het goed door had. Alleen achter gebleven in de kelder, voelde ze pas goed hoe toegetakeld haar lichaam was en hoe benauwd ze het had. Ze leunde haar zware hoofd tegen een houten wijnvat en sloot haar ogen. Als ze niet hierheen was gekomen of als Saul niet hier geslapen had vannacht- Ze zag erg goed in dat ze dit niet alleen kon overleven. Toen Eileen met een geschrokken blik de trappen af kwam, bedankte ze haar dan ook meerdere malen voor ze haar best deed de vragen van de oude vrouw te beantwoorden. Ze had al eens van de gastvrouw te horen gekregen dat ze een verpleger in het Noordelijke legerkamp was geweest. Ze had een hoop verhalen over de soldaten en hun fratsen. Nu hielp ze als er gewonden vielen tijdens de acties van de opstand. Dat had Youssef haar een keer uitgelegd. Diane wist dus ook dat ze in goede handen was met Eileen en met Saul. Ze had een lange tijd zijn hand vast gehouden terwijl de vrouw met haar been bezig was, maar na een tijd was haar grip verslapt en was ze in slaap gedoezeld. Ze weet het aan het kruidendrankje van Eileen. Versuft en wat voelde als wel dagen later werd Diane wakker. Ze ondersteunde zichzelf met één arm om overeind te komen en haar omgeving in zich op te nemen. De zon scheen door de gaten in het luik en er klonken geluiden uit de taverne, maar ze wist niet hoe veel later het precies was. Haar blik gleed naar haar been dat schoon verbonden was en wat leek op een kompres met een of ander kruidenmengsel. Ze droeg niet langer haar met bloed doortrokken jurk maar enkel haar onderkleding en een veel te grote blouse. Iemand had haar handen schoon gemaakt en een wollen deken om haar schouders heen geslagen. Het voelde zelfs alsof het bloed en vuil dat in haar krullen geraakt was er uit gewassen was. De realisatie dat ze zo zorgzaam geholpen was door Eileen en wie wist nog meer, maakte de steen die ze in haar maag voelde liggen enkel groter. Moeizaam ging ze rechtop zitten en zocht naar een houvast om zich op haar benen te heisen. Ze kon hier niet blijven.

Saul had bijna anderhalve dag naast de zijde van Diane gezeten. De vrouw was in en uit een rusteloze slaap gedommeld, maar was in al die uren geen enkele keer werkelijk wakker geworden. De enige keren dat hij de kelder had verlaten, waren de momenten dat Eileen en Erin de Islaïse vrouw verzorgden of wasten. Uit respect tegenover Diane had hij het niet gepast gevonden om aanwezig te zijn. Elke andere seconde was hij er echter wél en daardoor had hij maar nauwelijks geslapen. En als hij al in slaap viel tegen de muur aan, dan werden zijn dromen overspoeld met herinneringen aan de wond, aan Diane's lijkbleke gezicht en- en ál dat bloed. Eileen had hem tevens verteld dat Diane niet veel meer bloed had moeten verliezen, of het was klaar geweest. Die gedachte liet Saul rillen. Toch, gedurende de volgende dag, was Saul ingedut geraakt en had hij niet door gehad dat Diane langzaam aan het ontwaken was. Met zijn ene hand hield hij altijd contact met Dianes lichaam en zijn andere hand lag constant op een wapen, zelfs in zijn slaap. Mooi niet dat hij belaagd zou worden.

In plaats van iets te vinden om zich aan omhoog te trekken, vielen Diane's ogen op de hand die op haar ongeschonden been lag. Met een verraste blik bekeek ze Sauls slapende gezicht. Haar eerste gedachte om een weg uit de kelder te vinden verdween. Ze had niet geweten of Saul wel degelijk hulp zou bieden. Misschien omdat hij in zou zien wat voor risico het zou zijn haar hier te verbergen, of wellicht vanwege de woordenwisseling die ze hadden gehad. Ze wist niet welke reden ze pijnlijker zou vinden om te moeten horen. Maar hij zat hier toch aan haar voeten met zijn hand rustend op haar been. Diane zou hier in ieder geval niet weg kunnen geraken zonder een confrontatie. Als ze al weg kon. Iedere beweging die ze maakte, liet haar wel een andere pijn voelen. Ze kon niet van alles dat ze voelde zeggen wat de bron was en dat verontrustte haar. Met enige moeite schoof ze dichter naar de muur en Saul en steunde met haar zij tegen de koele stenen. Stil nam ze zijn gelaat in zich op. Zijn ogen schoten onrustig heen en weer achter zijn oogleden en hij fronste zelfs. Toch leek hij minder overdonderd terwijl hij sliep dan op het moment dat ze hier aangekomen was. De schrik in zijn ogen had haar doodsbang gemaakt. Diane stak haar hand uit om deze op zijn wang te leggen, maar bedacht zich uiteindelijk en raakte zacht zijn schouder aan. 'Saul?' probeerde ze zacht.

Saul werd plots uit zijn slaap getrokken en spande als vanzelf zijn hand aan dat zich rondom zijn mes had geklemd. Na zijn initiële schrik besefte hij pas dat Diane diegene was die hem wakker had gemaakt. Met grote ogen besefte hij dat ze eindelijk uit haar slaap wakker was geworden na al die uren dat hij bezorgd naast haar bed had gezeten. 'Diane,' mompelde hij, nadat hij zijn wapen opzij had gegooid en hij opnieuw voelde hoe de angst zijn keel samen kneep. Eileen had hem verteld dat juist die eerste uren cruciaal zouden zijn en dat ze nu wakker was- Het was een goed teken, maar het beloop van de wond kon nog steeds compliceren. 'Hoe gaat het nu?' vroeg hij bezorgd met een hand op haar schouder, terwijl zijn blik afgleed naar haar gewonde been. Het verband was al niet meer zo doordrenkt van bloed als de eerdere keren dat Eileen het verband het moeten wisselen. Hij wist er echter maar weinig vanaf. 'Moet ik Eileen roepen?' Nerveus beet hij op de binnenkant van zijn wang en keek hij haar afwachtend aan. 'Heb je dorst? Honger?'

Diane's ogen waren naar het mes gegleden dat Saul in zijn andere hand plots vast had gehad. Ze zei er niets over, maar voelde een ongemakkelijk gevoel naar boven komen. Als hij nog zo voorbereid was op een indringer, wist ze niet wat er met Kalim was gebeurd. Ze negeerde zijn vragen en greep de mouw van zijn blouse vast. 'Hoe lang heb ik hier gelegen?' Haar blik was weer naar het luik geschoten toen ze dacht iets te horen, maar keek vervolgens weer ernstig Saul aan. 'Is er nieuws uit de stad?' Ze kon niet de vraag die op haar tong brandde stellen. Het was een naar gevoel om te weten dat ze het antwoord zo vreesde dat ze niet direct kon zijn. Diane was altijd direct in dit soort situaties. De vraag of Kalim dood was, kreeg ze echter niet over haar lippen. Die man had de macht om de hele stad plat te branden om haar te vinden. Ze was al eens eerder betrapt, maar ze had dan altijd de optie om simpelweg het vreemde land te ontsnappen. Ze had niemand die meegetrokken kon worden in haar problemen en bovendien had ze het altijd in naam van Koning Galivar gedaan. Hoewel ze dat nooit uit kon spreken, had dat haar gedachten wel ruimte gegeven om niet over consequenties na te denken. Uiteindelijk lag die verantwoordelijkheid op de schouders van haar Koning. Dit had ze daarentegen uit vrije wil gedaan. Hier zat geen politiek, geen Koning achter. Diane had moeite om dat te bevatten, om de schuld die ze voelde als ze dacht aan wat er kon gebeuren door haar fouten te verwerken.

Saul keek naar de hand die strak geklemd was om de stof van zijn blouse heen. 'Zeker anderhalve dag,' zei hij eerlijk. 'Toen Eileen jouw wond schoon maakte, ben je bewusteloos geraakt. Bij de Goden, Diane- Het deed je zoveel pijn dat we een stuk leer tussen jouw tanden hebben moeten stoppen, zodat je niet van de pijn zou gaan schreeuwen.' Hij dacht niet dat hij nooit iets verschrikkelijkers had gezien. De wond had er zó diep en rafelig uit gezien en Eileen die er hardhandig mee te werk moest... Saul was bijna zelf van zijn stok gegaan en gelukkig had Erin het al snel van hem overgenomen. Op dat moment was Diane alweer bewusteloos geraakt. 'Er is chaos in de stad. Kalim-' Hij slikte moeizaam, maar kon een glimlach nauwelijks verbergen. 'Kalim is dood. Het is je gelukt.' Hij had haar vrije hand vastgepakt in de zijne en kneep er zacht in. 'Maar niemand weet wie de dader is. Er worden nu vingers gewezen naar de afgevaardigden van het legerkamp.' Ook dat had hem erg goedgestemd gemaakt. Het liet namelijk de aandacht van Diane wegtrekken. 'Je antwoordde mij eerder niet. Hoe gaat het met jóú, Diane?'

Anderhalve dag. Diane keek verward naar Saul. Het schip naar de Zomereilanden had ze overduidelijk gemist. Ze luisterde maar half naar zijn beschrijving over haar behandeling omwille van haar ongeduld om zijn antwoord op haar tweede vraag te horen. Toen ze het hoorde, had ze al geen aandacht meer voor Saul. Een zucht ontsnapte haar mond en sprakeloos leunde ze met haar rug tegen de muur. Ze sloot haar ogen en hield haar hand in shock voor haar gezicht. Het vrezen om het ergste had de adrenaline in haar lichaam gaande gehouden. Een vecht of vlucht instinct dat haar zo gewoon was en haar zintuigen op scherp hadden gehouden. Nu viel dat echter weg en voelde ze voor een tel rust en leegte, in haar hoofd, in haar buik. Kalim was dood. De dader was niet bekend. Diane liet haar hand in haar schoot vallen en prevelde kort een gebed in het Islaïs tot de Oceanen en natuurlijk haar God der Hel. Wat anders had haar hier doorheen weten te slepen? Ze keek opzij naar Saul en glimlachte. 'Beter.' Ze lachte en schudde ongelovig haar hoofd. Ze had gedaan wat er nog restte voor haar vertrek uit Tarth. Isaia zou niet meer achterna worden gezeten door Kalim, noch de zovele inwoners van Tyrosh en Saul- Ze had er hopelijk voor gezorgd dat de politieke macht weer in het duister tastte over de kern van de opstand en over de aanvoerder van het volk. Er restte haar niets meer te doen hier. Haar blik werd plots somber voor ze Saul weer aan keek. Ze hield zich echter een tijd stil terwijl ze in zijn hand kneep. 'Begrijp je nu dat ik niet kon zeggen- niet kan zeggen wat ik doe of ben?' De verbetering die ze maakte klonk nog aarzelend. 'Kalim is niet de enige,' vertelde ze hem zacht.

Saul kon de schok op Dianes gezicht begrijpen en hij kneep dus ook geruststellend in haar hand. Het was niet niets om plots te horen dat je anderhalve dag buiten bewustzijn was geweest. Ze leek echter nog meer gefocust te zijn op zijn tweede antwoord en met opgetrokken wenkbrauwen zag hij hoe de vrouw nu pas echt tot rust leek te komen. 'Je- Had je gedacht dat hij wellicht nog leefde?' Saul had uiteraard die optie open gehouden door de hevige reactie van Diane nadat hij haar in de staag had gevonden, maar toch was hij er op de een of andere manier zeker van geweest dat Diane wel het klusje had geklaard. De glimlach op haar gezicht kwam dan ook net zo onverwachts als al het andere wat zich deze dagen had afgespeeld. 'Beter?' herhaalde hij, ook met een beginnende glimlach, en zo bestudeerde hij haar glunderende ogen. 'Ik ben blij om dat te horen, Diane. Werkelijk. Hoe gaat het nu met jouw been? Ik mocht extra pijnstilling van Eileen geven als je wakker zou worden.' Hij wilde verder ratelen, maar Diane onderbrak hem al snel met een serieuze blik. Zijn schouders gingen tevens hangen door de ernstige woorden. 'Ik- ik denk dat ik het begrijp, Diane,' verzuchtte hij, terwijl hij met zijn hand langs zijn nek wreef. 'Je- je hoeft het niet te zeggen, Diane.'

'Het is niet helemaal gegaan zoals gepland,' mompelde Diane met tegenzin. Ze gaf zelfs nu nog niet graag toe dat ze zich zo in het nauw had weten te laten drijven door Kalim. Hij moest iets geweten hebben. Waarom was hij anders zo achterdochtig geweest om de wijn niet te drinken? Haar hand gleed naar haar nek waar ze met een vertrokken gezicht langs wreef. Ze zou Eileen of Erin maar om een spiegel of iets dergelijks moeten vragen. Saul zou haar namelijk toch niet vertellen hoe bont en blauw ze er echt uit zag. Elke beweging die ze maakte vertelde haar iets anders. Ze was flink gehavend. En die beenwond- 'Dat is niet nodig. Vertel Eileen maar dat ze dat beter kan bewaren.' De chaos die ze gecreëerd had zou niet direct voordelig zijn voor de inwoners van Tyrosh, noch de opstandelingen. Als Celine of Iker niet ingrepen konden de mannen van Kalim best nog wat schade aan richten in hun zoektocht naar de dader. Diane keek stilletjes aan hoe Saul haar woorden in zich op nam. Ze was hem erg dankbaar dat hij niet om meer uitleg vroeg. Het nam echter niet de ernstige uitdrukking op haar gezicht weg. Ze had zijn hand losgelaten en trok de wollen deken strakker om haar schouders. 'Ik zal vanavond weer enigszins goed genoeg op de been zijn om te verplaatsen. De septa's in de kapel zullen me wel weer helpen, zodat ik daar kan herstellen en daarna-' Diane vermeed Sauls blik en maakte haar zin niet af. Hij zou erg goed weten waar ze op doelde. Het was nog altijd de bedoeling dat ze naar de Zomereilanden ging. Galivar verwachtte haar aankomst. Het was de dekmantel die ze voor Isaia opgezet had. 'Dan hoeft de taverne niet meer risico te lopen. Of jouw kameraden. Of j-' Weer bleef haar zin onafgemaakt terwijl ze Saul met een frons terug aan keek. Diane wist niet zeker of ze wilde dat hij haar tegen sprak of dat hij dit zou accepteren. Het leek haar beide te ingewikkeld, vooral nu haar gedachten niet helder waren.

Sceptisch trok Saul een wenkbrauw op. 'Vanavond weer enigszins ter been?' zei hij kritisch, terwijl hij zijn eigen deken weer oppakte en deze zorgvuldig over de benen van Diane legde. 'Je hebt bijna twee dagen geslapen. Jouw wond kan elk moment weer open springen als je niet voorzichtig bent. En dan denk je dat je vanavond de halve stad door kan rennen?' Het frustreerde hem dat Diane zo gemakkelijk sprak over haar verwonding. Als Eileen er niet was geweest- 'Nee, Diane, je kan hier blijven en-' Zijn zin bleef stokken door de opmerking van Diane. Hij wist heel goed wat ze precies bedoelde en waar ze naartoe zou gaan. Als ze genoeg hersteld zou zijn, zou ze nog steeds op de boot stappen naar de Zomereilanden. 'Niemand wil jou hier weg hebben, Diane. Niemand. Je kan hier zo lang blijven als je wilt. De luiken in de steeg hebben we gebarricadeerd en in de taverne is de kelder niet te vinden. Eileen en Erin hebben een kast voor de deur geschoven.' Saul wreef met zijn hand langs zijn opgekomen stoppels en schudde opnieuw zijn hoofd. 'Ik wilde vandaag wat meubilair vanuit één van de kamers van de taverne naar beneden brengen, zodat het hier wat... knusser wordt.'

Diane keek stug naar de deken die Saul over haar benen had gelegd terwijl ze zijn sceptische woorden aan hoorde. Ze kon het wel voor elkaar krijgen. Ze hoefde niet te rennen als ze zich maar goed genoeg vermomde. In haar hoofd had ze al een route die ze kon nemen met genoeg verstop plaatsen in stegen als ze rust momenten nodig had. Ze wist echter ook dat Saul gelijk had dat het zijn risico's had. Ze had zelf de wond niet meer gezien sinds Eileen het verzorgd had, maar ze voelde het en het was geen goed gevoel. Diane keek op toen Saul verder sprak. Het raakte haar hem zo te horen praten. 'En dan?' vroeg ze zacht. Het was zoals hun woordenwisseling in de kapel. Hij had mogelijkheden gezien waar zij dat niet zag. Daar had ze er niets van willen horen, maar nu- Als ze accepteerde dat ze echt geen kant uit kon, dan moest ze wel bedenken wat het alternatief was. Dan moest ze ook beginnen te accepteren dat Eileen haar wilde helpen en de taverne en Saul. Het was moeilijker voor haar om die hulp aan te nemen dan ze toe wilde geven. Waar had ze dat aan verdiend? Diane hield Sauls blik vast met een verwarde uitdrukking op haar gezicht. 'Je hoeft me niet te helpen,' probeerde ze nog.

Saul keek verward naar Diane na haar vraag. 'Je moet eerst aansterken en rust nemen,' zei hij, alsof het duidelijk was voor allebei. 'Als de wond gaat infecteren, dan-' Hij beet op zijn lip en keek van Diane weg. 'En als je dan aangesterkt bent, dan help ik je om op een boot te komen naar de Zomereilanden toe.' De woorden verlieten zijn mond met moeite en hij hoopte maar dat Diane niet het knarsen van zijn tanden hoorde. Hij wilde niet dat Diane Tarth zou verlaten, maar hij wilde haar ook niet weghouden van haar thuis. 'En dan zorgen we dat er een goede geneesvrouw of -heer met jou meereist, zodat er niets fout kan gaan tijdens de reis.' Het deed bijna fysiek pijn om zo mee te gaan in haar plannen, maar hij- hij gaf te veel om haar om misleidend te zijn. 'En tot die tijd ben je hier welkom. En ook- mocht je-' De woorden bleven in zijn keel steken. 'Dat weet ik,' zei Saul zacht, terwijl hij meer overeind kwam en zijn arm op zijn knieën steunde. Zo bleef hij Dianes blik vast houden met een standvastige uitdrukking bij hemzelf. 'Vind je het-' Hij schraapte zijn keel en schudde zijn hoofd. 'Ik kies er zelf voor om hier te zijn. Maar, ik kan- Ik kan weggaan als je dat wilt.'

Diane kauwde nerveus op de binnenkant van haar wang terwijl ze het antwoord van Saul af wachtte. Ze wist niet zeker wat ze precies bedoeld had met haar vraag. Ze kon dus ook niet zeggen of dit het antwoord was dat ze had willen horen. Het klonk logisch en verstandig. Ze knikte dus maar. Of ze nou hier wachtte op haar herstel of in de kapel bij de septas, in beide gevallen moest ze op haar hoede blijven. Ze probeerde te bedenken hoe Saul zijn zinnen af wilde maken, maar ze was even verward als hij was. Ze had ook geen woorden klaar om uit te drukken wat ze wilde of wat ze dacht dat de juiste keuze was nu. Bovendien durfde ze niet te zeggen of de keuzes die ze nu maakte en de uitspraken die ze nu deed enkel beslag hadden op haar gezondheid en wat het beste voor haar was. ‘Blijf,’ zei ze uiteindelijk na Saul lang stil aan gekeken te hebben. ‘Alsjeblieft.’ Het leek haar geen goed idee alleen in de kelder achter te blijven in het half donker terwijl wachten het enige was dat ze nu kon doen. Ze was nooit goed geweest in stil zitten. ‘Je hebt zo veel meer hoop dan ik, Saul,’ begon ze plots met haar ogen nog altijd op de zijne. Ze had het al iedere keer als hij op de markt sprak of in de taverne onder zijn kameraden was gemerkt. Saul stond zo open voor andere mogelijkheden en verbeteringen. ‘Je hebt vertrouwen in deze stad, in de mensen en- en in mij.’ Met een zucht sloot Diane haar ogen en wreef over haar voorhoofd. Ze wist niet waar ze het ineens over had. 'Denk je dat Eileen nog wat van dat kruidendrankje heeft?' vroeg ze om het hopelijk over iets anders te hebben.

Saul keek Diane met een nerveus gevoel in zijn buik aan en wachtte zo haar antwoord af. Het zou hem niet verbazen als Diane hem liever weg zag gaan. Uiteindelijk waren ze niet op goede manier uit elkaar gegaan in het huis van de Septa's. Diane had hem daar duidelijk genoeg laten zien wat ze van hem vond. Hij stond al op het punt om overeind te komen, tot Diane plots weer sprak. Ze- ze wilde dat hij zou blijven... 'Oké,' zei hij zachtjes en met een kleine glimlach. Hij ging weer wat comfortabeler zitten en leunde weer tegen de muur aan. Als Diane het zou willen, dan zou hij nog dagen bij haar kunnen blijven. 'Hoop?' herhaalde hij zacht. Schouderophalend sloeg hij zijn armen over elkaar heen. 'Jij noemt het hoop, anderen noemen het naïviteit. Ik ben er zelf nog niet over uit wat de juiste benaming is.' Hij besefte zich echter op dat moment pas wat hij precies zei en verontschuldigend legde hij zijn hand op Dianes arm. 'Maar wat betreft jou- dat is pure hoop. En ik- je weet toch dat ik je-' Diane ging echter over op een kruidendrankje en Saul bedacht zich dat het maar beter was dat hij zijn zin niet had afgerond. 'Ja, ik heb een hele kruik vol. Laat me het voor je halen.' Hij was opgestaan en liep door de kelder heen om de kruik op te zoeken.