Gastenvertrekken

Indra zette haar vingers tegen haar neusbrug en probeerde zo de pijnlijke steek in haar hoofd weg te wrijven. Gael zou wel hebben geweten hoe ze haar weer kon laten kalmeren en hoe ze haar kon laten focussen op de zaken die belangrijk waren. Nu raakte ze alleen al geïrriteerd door het feit dat Guila weer eens zo ongelooflijk dramatisch moest zijn, dat Flynn per se de norse getraumatiseerde man wilde uithangen en Clementine zoals gewoonlijk zich in alles mee liet slepen. Ze had het volste vertrouwen in alle drie de personen die zich hier bevonden, niet alleen om hun kunnen, maar ook omdat ze normaliter zelfverzekerd genoeg waren om hun hoofd hoog te houden. Er was echter maar weinig nodig geweest bleek maar om ze allen tot op het breekpunt te brengen. 'Clementine, verdomme, natuurlijk heb je mijn vertrouwen nog. Alsof ik niet weet wat voor idioot Flynn kan zijn en hoe veel makkelijker het is om hem gewoon een klap te verkopen zodat hij zijn mond eens dicht houdt. Maar ik ga me nu niet druk maken om een straf die jij én Kapitein Barnes verdienen voor jullie gedrag, dat doe ik later wel.' Ze was naar de vrouw toegelopen en had de brief uit haar handen gegrist om het perkament in haar handen in stukken te scheuren. 'Rohan is niet almachtig. En hij heeft geen heel leger hier. Nog niet. Als hij zo graag ons wil misleiden, kunnen we dat ook terug doen.' Indra keek om toen ze eindelijk een woord van Flynn hoorde en trok afwachtend een wenkbrauw naar hem op om verdere uitleg.

'Een dwaalspoor,' bracht Flynn na zijn lange zwijgen uit. Hij had zich afzijdig gehouden omdat het bericht alleen hem al tot beven had weten te brengen. Hij had genoeg woede in zich om iedere voorbijganger neer te halen die hem zou proberen te stoppen Rohan Altarion zijn nek om te draaien. Het was echter Indra's intense blik geweest die hem koest had weten te houden. Ze had gelijk dat ze voorbereid waren geweest en hij moest zelf toegeven dat hij niemand meer vertrouwde met hun huis dan zijn zus en de lijfwacht. Hij wist heel goed dat Robyn zo een handvol bekwame soldaten tegen de grond kon werken en aan die verdomde Martines ging niets ongemerkt voorbij. Hij had maar al te vaak geprobeerd haar te ontwijken om heel snel gezien te worden en haar dodelijk blik te moeten ontvangen. Hoe die twee als een team werkte begreep hij nog niet, maar de Quandaïers zouden niet zomaar hun huis plat kunnen branden en Gael- Flynn herinnerde nog heel goed hoe ze iedereen verbluft had met haar kunnen tijdens de missie dat ze haar hadden leren kennen. Indra zou haar bovendien nooit in gevaar brengen als ze niet zeker wist dat ze zich er wel uit kon redden. Daarvoor was de band tussen de twee te sterk. Zijn Generaal zonder haar partner kon hij zich niet eens in beelden. Flynn keek kort van Indra, naar Guila, naar Clementine. 'We kunnen doen alsof we werkelijk bezorgd zijn. Iemand wegsturen ter waarschuwing.'

Clementine luisterde zwijgend naar de woorden van Indra. Ze was blij dat ze nog steeds het vertrouwen van haar overste had, al wist ze dat haar nog een flinke straf boven het hoofd hing. Dat was echter iets om later zorgen over te hebben. De huidige situatie had haar volledige aandacht nodig, dus duwde ze haar eigen problemen even weg uit haar hoofd en focuste ze zich op de groep. Toen Guila haar aansprak keek Clementine haar kant op en schudde spijtig haar hoofd. 'Ik heb niets meer gehoord.' Ze wist niet meer dan de mensen die in deze kamer stonden en helaas had ze ook geen antwoord op Guila's tweede vraag. Net toen ze wilde antwoorden begon Flynn te praten en keek ze eveneens als Indra om naar de man. Afwachtend bleef ze hem aankijken in de hoop dat hij zijn woorden zou onderbouwen. 'Dus je denkt dat dit een dwaalspoor is van Rohan? Dat hij probeert om ons op deze manier op te breken of bang te maken? Is mensen naar het kamp sturen dan juist niet precies wat hij wilt?' vroeg ze, terwijl ze de rest aankeek. 'Weten we überhaupt van wie deze brief afkomstig is?' Nieuwsgierig keek ze de rest van het gezelschap aan.

Guila had haar hoofd laten hangen en luisterde zo passief naar de verdere woorden van de Generaal en de Kapiteins. Dat hele drama tussen haar echtgenoot en de vrouw deerde haar weinig en het interesseerde haar dan ook niets. Het irriteerde haar echter meer dat het nog zo lang erover door ging. 'Ik verkoop Flynn nooit een klap,' merkte Guila met stilletjes op, al wist ze niet of iemand haar nog hoorde over de harde stemmen van de andere drie. Verder zweeg ze. Guila keek pas op toen haar echtgenoot begon te spreken. Verwonderd luisterde ze naar zijn woorden en bestudeerde ze hem tijdens zijn uitleg. Guila was nooit aanwezig geweest bij vergaderingen, laat staan dat ze Flynn ooit werkelijk zijn functie als Kapitein had zien uitvoeren. Het maakte haar echter trots, niet alleen wat ze over hem had gehoord, maar ook over hoe ze hem nu zag. Zo sterk, zo vastberaden. Echter stond ze na zijn woorden met een zucht op en liep ze naar de spiegel toe om haar hoofddoek eindelijk om haar haren vast te binden. 'Ik ben ook werkelijk bezorgd,' merkte ze op, terwijl ze haar echtgenoot strak aan bleef kijken via de spiegel en ondertussen haar hoofddoek vast bond. Haar blik gleed echter af naar de vrouwelijke Kapitein en naar haar vragen. 'Het is waarschijnlijk een brief gericht naar Rohan. Ik herken het handschrift namelijk niet, terwijl ik die van Rohan-' Ze zuchtte en knielde vervolgens neer naast de kleine papierschilfers. Voorzichtig liet ze de kleine stukjes perkament door haar vingers glijden. 'Rohans hele doel is om ons bang te maken en ons daardoor fouten te laten maken. Hij zal jou vast ook proberen te contacteren, Clementine, in de hoop dat jij je tegen ons keert en nuttige informatie los laat.' Ze had inmiddels alle stukjes verzameld in haar handen, om zo de andere drie afwachtend aan te kijken. 'Als we iemand weg sturen, dan zal hij dat zien als een teken van zwakte. Misschien wordt hij dan wel brutaler en lukt het ons beter om waarheid van leugens te onderscheiden. Aan de andere kant-' Ze beet op haar lip en voelde hoe een rilling over haar rug liep. 'Misschien gaat hij dan ook zijn aanvallen persoonlijker richten. Zoals hij al heeft gedaan bij Sibel door Liam vast te houden.'

'Natuurlijk zijn we allemaal bezorgd, maar als we weigeren te handelen vanwege angst dan gaan we mogelijkheden mis lopen.' Flynn had zijn armen over elkaar geslagen om naast Indra te gaan staan en haar afwachtend aan te kijken. Ze moest weten dat hij gelijk had. Ze konden niet enkel passief blijven ook al waren ze in het paleis. Het zou bovendien te verdacht lijken als ze simpelweg niets deden behalve braaf de bruiloft bijwonen. Rohan had hen al vaker goed ingeschat en hij zou weten dat ze wel iets van plan moesten zijn. 'Het kan een extra afleiding zijn,' begon hij op zachtere toon zodat enkel de personen in de ruimte het zouden horen. Hij vertrouwde er nog altijd niet op dat ze niet afgeluisterd werden. 'We moeten niet de aandacht naar het kamp sturen, maar ergens anders dat al op zijn radar stond.' Bedenkelijk wreef Flynn over zijn baard en zocht naar een optie. De boerderij van zijn familie was gereed gemaakt om aanvallen af te kunnen weren, maar hij wist niet of het verstandig zou zijn extra mannen daarheen te leiden. Flynn keek op toen hij de bezorgde woorden van Guila hoorde en liep naar haar toe om geruststellend een hand op haar wang te leggen. 'Hoe veel persoonlijker kan het nog worden?' Hij legde ook een hand op haar andere wang en keek zijn vrouw met een indringende blik aan. 'Helaas maar ook gelukkig zijn we nu niet het enige doelwit voor Rohan. Hoewel ik betwijfel of hij degene is die Liam vast heeft gezet.' Hij kon het zich niet voorstellen dat de Koning zich zo makkelijk had laten misleiden om opgesloten in het Noordelijke paleis terecht te komen. Toch wist hij dat ook niet zeker. Flynn liet Guila los om zijn Generaal en Kapitein vragend aan te kijken.

Indra begon al snel te begrijpen waar Flynn op doelde. Ze konden niet dit bericht lezen en er niet op reageren. Het zou het idee geven dat ze zeker van hun zaak waren dat Matheo veilig was of dat ze misschien belangrijkere taken hadden uit te voeren. Hoe veel ze er ook bij betrokken was om de zoon van Guila en Flynn veilig te houden en zo ook de veiligheid van haar partner, wist ze dat hun plan om Chaol bij Celine te krijgen hier prioriteit moest krijgen. Dat ze nu zo verbonden waren door de omstandigheden was dus een probleem, maar kon potentieel hebben als ze het moment maar goed genoeg benutten. 'Clementine, hoe lang zou je er over doen om de oude vestingen langs de kust te bereiken en terug te reizen?' vroeg ze met haar blik op de Kapitein gericht. Op een verhulde plek aan de langgerekte stranden van het Noorden lagen nog altijd oude schuilplaatsen die haar voorgangers hadden gebouwd toen ze net het kamp op hadden gezet. Het was niet erg bekend dat de beschutte plekken in gebruik waren genomen tijdens de burgeroorlog om een eventuele vloot van het Noorden te kunnen stoppen en in andere tijden nuttig waren geweest om dreigingen van andere buurlanden in de gaten te kunnen houden. Maar Indra en een selecte groep van haar adviseurs wist van alle nederzettingen van het leger af. De mensen die dachten dat het kamp enkel functioneerde vanuit hun Noordelijke hoofdkamp hadden het goed mis. 'We riskeren dat de plek zo ontdekt wordt, maar wellicht houdt het de Quandaïers of de Noordelijke wachters lang genoeg bezig.'

Clementine luisterde naar de woorden van Guila. 'Misschien moeten we dat tegen hem gebruiken?' zei ze, hardop nadenkend. 'Als hij contact met mij zoekt en probeert te onderhandelen, moeten we misschien gebruik maken van deze kans.' stelde ze voor en keek de rest bedenkelijk aan. 'Die publieke ruzie tussen Flynn en mij van vanmiddag zou de perfecte reden kunnen zijn voor mij om me tegen jullie te keren. Als jij, Indra, mij ook nog eens publiekelijk op mijn dak geeft voor mijn gedrag, heb ik in Rohan's ogen misschien genoeg reden om met hem in zee te gaan en ik speel het gekrenkte meisje wat maar al te graag wraak wilt nemen op haar ex en haar overste?' Wellicht dat ze op die manier Rohan ook op het verkeerde spoor zouden kunnen zetten. Hem informatie geven die niet klopte en hem zo af te leiden van hun uiteindelijke plan om Chaol bij Celine te krijgen. Bij het voorstel van Indra keek Clementine haar aan. 'Maximaal anderhalve dag.' zei ze met zekerheid en focuste haar blik op Flynn en Guila die samen aan de andere kant van het vertrek stonden. Het koste haar verbazingwekkend weinig moeite om hen zo samen te zien. Toch focuste ze zich weer op Indra, ze wilde haar eigen grenzen niet uittesten. 'Maar misschien is het helemaal niet nodig om de ontdekking van deze schuilplekken te riskeren, niet als ik Rohan's vertrouwen kan winnen hier binnen het kasteel.' Uiteindelijk zou Indra natuurlijk beslissen wat hun uiteindelijke plan zou worden, maar Clementine had vertrouwen in haar plan.

Zelfs de aanraking van haar echtgenoot kon er niet voor zorgen dat ze volledig ontspannen was. De discussie over Rohan en de ontvangen brief lieten haar bijna verlammen van angst en ze vroeg zich af of ze vannacht nog een oog dicht kon doen. Haar gedachten zaten enkel bij Matheo. Guila pakte de hand van Flynn vast die op haar wang lag en zacht drukte ze een kus op zijn pols. 'Ik wil gewoon niet dat iemand gewond raakt,' verzuchtte ze met bezorgde blik. Konden ze maar weer gewoon samen zijn, in hun huisje, zonder nog de dreiging van Quandaï. 'Ook niet Liam of Sibel. Of Rohan het nou was of niet, zij zijn ook een doelwit geworden door de reddingsmissie.' Haar ogen gleden echter af naar de Generaal en hoe ze de Kapitein nu op missie zou sturen. Het plan zou goed werken, maar het zou ze in een hele moeizame positie brengen mocht het misgaan. Én ze zouden spelen met het leven van Clementine. Zelfbewust gleed Guila met haar hand langs haar donkere hoofddoek, terwijl ze de volgende woorden van Clementine aan hoorde. De Kapitein wist niet hoe fout haar plan kon lopen en hoe Rohan met haar zou gaan spelen. 'Rohan zal je enkel gebruiken om nog meer dood en verderf te scheppen,' wierp Guila terug, nadat Flynn haar los had gelaten en ze zich op de vrouw had kunnen richten. 'Dat kan je- Het is het niet waard om dat te riskeren. Om jouw leven te riskeren.' Echter haalde ze ook ietwat onzeker haar schouders op: het was niet aan haar om te beslissen over de acties van hun groep. Indra was eind verantwoordelijk voor hun doen en laten in het paleis en zou dus ook beslissen of het plan van Clementine door zou gaan. 'Kunnen we niet beter allemaal terug keren?' verzuchtte ze in een waas van angst en wanhoop. 'Wat valt er nog te winnen door de bruiloft bij te wonen?'

Nieuw

Rei staarde met een diepe en afkeurende frons naar de ruimte voor zich. Ze was al weer door de hofhouding verhuisd naar een ander vertrek in de eindeloze gangen van het Noordelijke paleis. Ditmaal had ze een beter uitzicht gekregen, maar een stel vertrekken dat duidelijk kleiner was dan haar vorige verblijfplaats. Het interieur zag er maar stoffig uit met decoraties en aankleding die nooit zoals de rest van het paleis een update hadden gekregen in laatste dertig jaar. Rei wist dat het geen toeval was. Al sinds haar terugkeer uit het kamp was het warme welkom dat ze eens had ontvangen ernstig afgekoeld. Ze gaf Iker er de schuld van. Haar broer had te veel invloed op de landvrouwe en haar hof. Ze kreeg maar geen toegang tot Celine. In plaats daarvan was het steeds Iker die ongeïnteresseerd naar haar klachten luisterde tot hij zelf ook vertrokken was naar wie wist waar en ze enkel gehoord werd door haar bediening. Het was niet eens meer haar eigen bediening. De Moeder mocht weten wat er met hen gebeurd was in het kamp. Ze verwachtte dat haar dienstmeiden stuk voor stuk weggevlucht waren met haar landgenoten. Wat een stel lafaards. Reihan kon nog steeds niet geloven hoe haar Moederland en haar leger de strijd zo gemakkelijk op hadden gegeven. Na alles wat zich vantevoren af had gespeeld- Rei merkte dat ze weer vast raakte in haar frustraties en wuifde met een zucht naar het meisje dat stil had staan wachten tot ze een bevel kreeg. 'Breng me thee en wat versnaperingen. Met een extra kopje en schotel graag. Ik verwacht bezoek.' Ze was doorgelopen naar de slaapkamer waar haar eigendommen, of tenminste dat wat ze nog had, al klaargezet waren. Reihan nam met een zucht plaats achter de kaptafel en bekeek aandachtig haar weerspiegeling voor ze gefocust raakte op de donkere plekken onder haar ogen. Ze sliep al wekenlang niet genoeg meer. Laatst had ze het geweten aan het feit dat haar gastvrouw zo idioot was geweest om haar vertrekken te dicht bij de stallen en poorten te hebben gegeven waardoor ze door lawaai en de stinkende lucht wakker was gehouden. Reihan wist echter dat ze hier niet beter zou slapen. Niet terwijl ze nog altijd niets van de Moeder had gehoord.

Het was een simpele brief geweest met een tijd en locatie. Die brief had ze die ochtend ontvangen, terwijl ze in de middag al verwacht werd in het paleis. Flynn en Marcus waren achterdochtig geweest, en zijzelf ook, maar ze wisten alle drie dat ze niet kon weigeren. Dus was Robyn maar met duidelijke instructies van haar broer naar het paleis gegaan. Doe geen domme dingen, had Flynn nog gezegd. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. In elk geval had ze een uitgebreid bad genomen en voor de gelegenheid ook wat nette kleding van Erin mogen lenen. Eenmaal in het paleis werd ze meteen meegenomen en door de lange gangen heen geleid. Als kind had ze het al een doolhof gevonden. Haar begeleider stopte plots en beval haar te wachten. Zelf liep hij de ruimte binnen en sloot hij de deur achter zich. Robyn bleef met een onbeduidend gevoel in haar buik voor de deur wachten tot ze binnen gelaten zou worden.

Reihan had de hoop nog niet opgegeven dat ze binnenkort nieuwe taken zou krijgen uit Quandaï. Ze begreep dat ze gestraft werd voor het falen van de plannen in het overnemen van het kamp en dat ze daarom nog niet terug gebracht was naar Telon. Maar het was geen wrede straf zoals ze via haar broer vernam die de Generaal ontvangen had op terugkeer naar Quandaï. Toch wist ze dat juist haar verblijf zonder doel en zonder verantwoordelijkheden hier precies een manier was waarop ze al eens eerder aan de kant was geschoven door de Moeder. als de rechtszaak eenmaal te gebeuren stond zou ze terug in beeld komen. Het kon niet anders. De hele zaak was gebaseerd op hoe die soldaat Barnes háár aangevallen had. Wat Iker haar ook vertelde, haar situatie was maar tijdelijk en vroeg of laat zou ze een brief ontvangen van hun Moeder die haar terug in het spel zou zetten als belangrijke speler en in de goede gratie van de Moeder en Quandaï. Hoewel ze in de eerste paar weken afgewacht had, was het juist in de afwezigheid van Iker en zijn controlerende houding dat ze bedacht had dat ze dat niet hoefde te doen. Rei kon ook de touwtjes in handen nemen en zich zo bewijzen. Ze was daarom al enkele dagen bezig om informatie te verzamelen. Tot nu toe was veel aandacht gericht geweest op Kapitein Barnes en de gevallen prinses Guila Halley. Robyn Barnes was een bijkomstigheid, maar nu- Rei zou alles te weten komen over de vrouw, wat ook maar in hun voordeel kon zijn voor de rechtszaak. Ze had al rondgevraagd aan het hof en in de stad, maar wat was nou een betere bron dan de persoon zelf? Rei keek op toen ze iemand in het vertrek hoorde. Ze bracht nog een laag poeder aan om de wallen onder haar ogen te verbergen en streek haar donkere lokken over haar schouders. Ze vertrouwde de Noordelijke bediening niet met het namaken van de prachtige kapsels die haar eigen dienstmeisjes wisten te creëren. Ze had bovendien toch niet haar juwelen die ze normaal tussen haar krullen stopte om ze op hun plek te houden. Met een minieme glimlach op haar gezicht nam ze plaats op een sofa in de zitkamer en liet vervolgens de bediende haar gast het vertrek in tonen. 'Robyn Barnes,' begon Rei terwijl haar ogen over het voorkomen van de soldaat gleden. 'Wat interessant om je niet in uniform te zien.'

Robyn stond ongeduldig en vooral nerveus te wiebelen op haar voeten. Flynn en Marcus hadden haar duidelijke instructies gegeven: letten op je woorden, geen informatie geven en vooral niemand beledigen. Ze hadden nog meer gezegd, maar ze was het alweer vergeten door de spanning. Ze had ook gedacht dat ze op audiëntie was gevraagd in de grote zaal, niet in één van de privé vertrekken. Plots werden haar gedachten doorbroken door de man die weer naar buiten stapte en haar naar binnen wenkte. Na enkele stappen bevroor ze echter. Bij het zien van Reihan draaide Robyn zich onmiddellijk om, maar een tweetal bewakers hielden haar hardhandig tegen. Na een korte worsteling wist ze dat ze niet zomaar de twee bewakers kon uitschakelen, laat staan veilig uit het paleis komen met alle bewaking die er rond liep. Ze draaide zich uiteindelijk dus maar om. Terwijl ze Reihan op en neer keek met een minachtende blik beet ze op haar tong om niets stoms te zeggen. Had ze nou maar haar verdomde uniform aan gedaan en niet die rok van Erin waarin ze zich helemaal niet zichzelf voelde. Ze wachtte uiteindelijk maar af tot de vrouw meer zou zeggen en ze hopelijk dusdanig verveeld zou raken dat ze Robyn weg zou sturen. Die vervloekte Goden ook die haar constant in de problemen brachten...

Reihan keek geamuseerd toe hoe Robyn direct om leek te willen keren nu ze had gezien wie haar de vage uitnodiging had gestuurd. Het bracht haar des te meer plezier dat de vrouw hier zonder enig idee het paleis in was gelopen. Wat had ze gedacht dat haar hier te wachten stond? Rei zag tevreden aan hoe de bewakers die ze voor de deur had laten plaatsen de soldaat tegen hielden. Het waren mannen van Iker. Ze verbleven al meer dan een zomer hier in het Noorden en waren de stad aardig beu, maar ze hadden geen manier gevonden om hier weg te geraken terwijl ze nog naar Iker moesten luisteren. Reihan had zo dus een manier gevonden om ze naar haar hand te zetten. Zij beloofde hen een terugkeer naar Quandaï. Het voelde goed te weten dat ze haar talent om anderen te beïnvloeden nog niet had verloren. 'Je bent precies op tijd,' glimlachte Reihan toen Robyn weer voor haar stond en ze zag dat de thee en versnaperingen door de dienstmeid binnen werden gebracht. Ze spoorde de meid aan op te schieten en stond zelf op om vervolgens neer te knielen bij de salontafel. Ze vertrouwde de Noorderlingen niet met het maken van goede thee dus liet altijd het warme water en de kruiden apart langs brengen zodat ze het zelf naar haar excellente smaak kon brouwen. 'Is dat jullie strategie? Om jou te presenteren als een ander net en onschuldig meisje?' vroeg ze zonder op te kijken of de andere vrouw al was gaan zitten of nog stond.

Robyn liet haar ogen niet van Reihans gezicht af leiden. Dit was vast weer een of ander spel van de prinses, waarin Robyn weer eens moest komen opdagen en mee spelen. Maar als de vrouw wilde dat ze een pop in haar poppenkast zou zijn, dan kon ze mooi terug naar Quandaï zwemmen. Robyn nam dus ook plaats op de bank en propte twee cakejes in haar mond. Haar kop hield ze onder de neus van Reihan, zodat ze het in kon schenken. Het was bijna een uitdaging: als ze Robyn wilde vergiftigen, dan moest ze het vooral doen. Dan moest ze maar eens afwachten hoe die rechtszaak zou verlopen! 'Onze strategie?' merkte Robyn met een ongelovige lach op, terwijl ze met haar ogen rolde. 'Als ik mij onschuldig wil opstellen, kan ik jou het beste als voorbeeld nemen. Wie zou nou denken dat de nette Quandaïse prinses in het echt simpele soldaten aan zou vallen?' Robyn wees hierbij met haar vrije hand naar het litteken in haar nek. Reihan zou echter ook de nodige herinneringen aan één van hun gevechten op haar lichaam hebben. Dat had Robyn in elk geval gezien tijdens hun reis samen naar Tyrosh toe. 'Dus jij zit met jouw hoofd al bij de rechtszaak? Bang dat je gaat verliezen? Ben ik daarom hier?' Ze had nu een stuk brood in haar mond gestopt en kauwde luid en met een grijns op haar gezicht. 'En ik dacht nog dat je me eindelijk zou uitnodigen voor iets interessanters.'

Reihan nam haar tijd om de thee te brouwen, maar merkte dat Robyn zich ernstig opdrong na haar aanbod voor thee. Ze nam het kopje over maar vulde het niet direct terwijl ze wachtte tot er genoeg tijd verstreken was. 'Mijn landgenoten weten dat ik mijzelf erg goed kan verdedigen. Het is geen geheim geweest dat dochters van de Moeder ook lessen in strijdkunsten krijgen. Ik geloof dat het ons beiden erg teniet doet door te doen alsof jij zo onschuldig bent terwijl onze kunsten niet onder hoeven te doen voor welke man dan ook.' Reihan keek nu pas op nadat ze het kopje van Robyn gevuld had. Zo zag ze haar ook nog naar het litteken wijzen. Het was haar al opgevallen tijdens hun reis naar Tyrosh. Toen leek de soldaat het nog proberen te verbergen, maar nu leek dat niet meer zo. Rei zette de thee voor Robyn neer en schonk wat voor zichzelf in voor ze met alle rust en geduld een slok nam. Het gekauw van Robyn irriteerde haar zeer, maar ze wilde Robyn niet de voldoening geven dat ze haar inderdaad wist te frustreren. 'Ik hoop toch echt dat jij ook met je hoofd erbij zit. Het zou nogal eens slecht uit kunnen pakken als je niet op je hoede bent, als je jezelf niet voorbereid op-' Rei keek bedenkelijk naar Robyn, maar maakte haar zin niet af. 'Heeft jouw broer zijn nieuwe kroost al mogen verwelkomen?' Ze had er nog niets over te horen gekregen, maar het kon niet zo zijn at Guila nog altijd zwanger rond liep. Er waren al weer genoeg manen verstreken sinds ze haar vastgehouden had op de boerderij. Zelfs de ondeugende Matheo zou in die tijd al veel gegroeid zijn.

Robyn glimlachte hoofdschuddend om de woorden van Reihan. 'Er is geen 'ons', prinses,' merkte ze scherp op, terwijl ze de room van de cakejes van haar vingers af likte in een tergend langzaam tempo. Zo keek ze toe hoe de vrouw de thee aan het brouwen was. Wat hoopte de prinses hier in godsnaam uit te halen? 'Voorbereiden? Hoe kan ik me voorbereiden op een zogenaamd eerlijke rechtszaak? Achter de schermen zitten jij en jouw... Moeder,' zei ze met een afgunstige toon, 'de touwtjes toch te trekken. Dat is uiteindelijk toch het enige waar jij en jouw broers en zussen goed in zijn? Slaap jij ook al met de landvrouwe net zoals jouw broer?' Robyn was even stil na haar volgende vraag, maar glimlachte vervolgens lieflijk. 'Ik heb geen idee waar je het over hebt,' zei ze maar als antwoord op de woorden over haar broer en schoonzus. Uiteraard ging ze geen informatie geven over de komst van haar nichtje of over de toestand van haar neefje. Ze wist dat ze haar mond moest houden, maar kon het toch niet laten. 'Hoe gaat het met jouw kroost?' vroeg ze onschuldig.

Reihan nam de reacties van Robyn goed in zich op. Ze was niet verrast haar cynische woorden te horen. Immers had ze al meer tijd met de soldaat gespendeerd en leek ze niet anders op situaties te reageren dan op deze manier met bijtende verwijten en doelloze aanvallen op haar, de Moeder en Quandaï. 'Ik ben net zo verbaasd als ieder ander dat mijn broer erg toegewijd lijkt te zijn aan zijn echtgenote en zij aan hem.' Rei had zo hier en daar meegekregen wat voor geruchten de ronde deden. Het intrigeerde haar. Iker die trouw leek te zijn, maar zijn prinses die wellicht met Celine Storm het bed in dook? Was dat waarom Rohan de vrouw nooit had weten te overtuigen om toch echt met hem te trouwen? Tegelijkertijd wist Reihan zeer goed dat de landvrouwe een geschiedenis had met de man die ze tot haar verbazing in het kamp tegen het lijf was gelopen. Robyn dacht misschien dat zij Rei angst aangejaagd had, haar verrast had met haar uithaal, maar de blik van die man- Ze dronk van haar thee en bekeek Robyn over haar kopje. 'Ik zal het je broer zelf maar vragen als hij in het paleis is voor de rechtszaak,' zei ze dus maar. Het frustreerde haar dat het paar dit voor haar wist te verbergen. Zou Iker hier meer van weten? Als hij verdomme nou eens opschoot en terug kwam kon ze misschien nog op hem in werken. Haar frustraties wat betrof Iker konden haar niet bezig houden toen ze de vraag van Robyn hoorde. Met een stalen gezicht liet ze haar theekopje terug naar het schoteltje afzakken, maar ze kon het niet behelpen dat haar handen trilden en er thee gespild werd. De dienstmeid die in de hoek had gestaan snelde al toe, maar Reihan beet haar snel een bevel toe. 'Ik ruim het zelf wel op. Ga verdomme iets anders doen dan hier nutteloos te zijn.' Of het nu Quandaïs was of niet en of die meid het nou kon verstaan, ze begreep in ieder geval wat Rei bedoeld had. Met enige opluchting zag ze haar en de twee soldaten het vertrek uit stappen. 'Ik geloof niet dat het zin heeft om het te hebben over het verleden. Jij lijkt ook aardig over jouw avontuurtje met de soldaat Martines te zijn. Wie bezoek je het meest in de Glanzende Parel? Inma? Hanne? Of vergis ik me en bezoek je liever de Azuren om iets te proeven wat je nog nooit gehad hebt?' Ze had de informatie voor later willen bewaren en voor andere doeleinden, maar ze wilde niets liever dan van onderwerp veranderen.

Robyn nipte van haar thee, terwijl ze luisterde naar Reihan. Het was weer precies hetzelfde liedje: de overdachte zinnen, de zo onschuldig lijkende vragen en vooral de hele attitude alsof ze dikke vriendinnen waren. Ze zag tevens hoe Reihan haar gedrag leek te veroordelen. Maar wat had ze dan gedacht? Dat Robyn oprecht zou antwoorden dat Guila al was bevallen en haar nichtje de naam droeg van een verstoten Quandaïer, dat ze hard aan het werk was om de rechtszaak voor te bereiden of dat ze elke nacht nog smachtte naar de warme aanraking van haar ex? Bij de Goden. Na de woorden van Iker rolde ze haar ogen. 'Na twee mislukte huwelijken... En, ben jij de volgende? Op wie heb jij je gericht op via hem of haar politieke macht te krijgen?' Bij het noemen van Flynn vernauwden Robyns ogen. 'Waarom ga je er vanuit dat hij met jou wíl praten?' Ze probeerde nog op hem in te praten om niet mee te gaan naar de rechtszaak, maar hij wierp elke keer terug dat de rechtszaak de hele reden was waarom hij in Tyrosh was. Daar was moeilijk tegen in te gaan. Het voelde enkel alsof er teveel pijlen op haar broer gericht waren, waardoor hij allang geen objectieve factor meer was, iets wat nog verder ging dan dat hij puur haar broer was. Tevreden zag ze vervolgens wel hoe Reihan haar bediening weg stuurde. Dat was haar hele doel geweest met de scherpe en brutale vragen. 'Oh, jij kent ze dus ook? Doe ze maar de groeten van mij,' zei Robyn snel, om te verhullen dat ze verbaasd was dat Reihan die informatie had en ook om enige schaamte te verbergen. Het was al erg genoeg dat de hele herberg leek te weten waar ze zich 's nachts bevond, laat staan haar grootste vijand. Robyn leunde uiteindelijk naar voren en keek Reihan met een serieuze blik aan. 'Kan je me nu eindelijk vertellen wat ik hier doe?'

Reihan kon het niet laten dat haar mondhoeken omhoog krulden toen ze Robyn zo over Iker hoorde praten. Ze had precies hetzelfde gedacht. Iker had voor de derde maal een kans gekregen na eerst met een dode vrouw te eindigen en daarna eentje die nog liever opgesloten werd dan met hem te trouwen. En nu had hij er een exemplaar gevonden die misschien liever met zijn gastvrouw in bed dook? Rei speelde het met sieraad rondom haar nek. Een herinnering die ze altijd met zich mee droeg. 'Ik heb mijn lot al geaccepteerd. Na mijn eerste korte huwelijk dat eindigde met het overlijden van mijn man leek het me erg duidelijk dat dat leven niet voor mij weggelegd is. Ik heb geleerd van mijn verleden terwijl mijn broer dat overduidelijk niet deed.' Ze begreep nog altijd niet waarom hij na de mislukkingen van zijn eerste en tweede pogingen toch nog in had gestemd met dit derde huwelijk. Niet dat de Moeder het erg gemakkelijk maakte om tegen haar bevelen in te gaan. Bovendien leek Iker zich erg te vermaken op afstand van zijn Moederland. Rei daarentegen was het beu in Tarth. Ze begon ook steeds minder geduld te hebben met Robyn. 'Jij dacht dat ik er boven stond om contacten te leggen met vrouwen van de nacht? Zij zien en horen meer dan wie dan ook in de stad. En het is altijd verrassend te horen van wie ze bezoeken krijgen. Bovendien zijn ze makkelijk om te kopen met wat extra goud.' Ze glimlachte hier zelfgenoegzaam bij. Nour was één van haar beste contacten in Tyrosh. Kundig op verschillende gebieden, maar vooral op het lospeuteren van informatie van haar klanten. Reihan pakte haar thee weer op, maar dronk niet meteen omdat ze Robyn's vraag overdacht. 'Ik wil hier weg en ver van jou vandaan blijven. Jij wilt me weg hebben en hier blijven. Ik dacht dat dit dus een perfect partnerschap zou kunnen vormen. Ik wil weten wat ik over jou kan gebruiken om mijn doeleinden te behalen en wat voor nut heeft het om een andere bron te gebruiken?' Ze was direct en oprecht. Dat betekende dat ze ook prijs gaf dat ze niet wist wat er te gebeuren stond met de rechtszaak, maar ze verwachtte niet dat de andere vrouw er anders ook maar over na zou denken om mee te werken.

Robyn had besloten dat ze Iker een simpele en wanhopige ziel vond. Op het moment dat ze hem betrapt had bij het huis van Flynn en Guila had ze tevreden naar Indra gereden om te melden dat de verloren prins in het kamp had gevonden. Bij zijn ex-vrouw zelfs. Het had haar daarna ook lange tijd gekost echtgenoot weer vertrouwen in Guila te krijgen nadat ze Matheo in zoveel gevaar had gebracht. Maar als haar man haar kon vergeven, haar broer die zo slecht was behandeld door Iker, dan kon zij het ook. 'Hoe stierf hij?' vroeg ze benieuwd. Robyn keek haar vervolgens even stilletjes aan, terwijl ze overdacht wat ze in die nachten van lichamelijk en alcoholisch plezier allemaal had verteld aan haar vrouwelijke metgezellen. Ze dacht niet dat ze hele cruciale informatie weg had gegeven, maar ze stak niet onder banken en stoelen dat ze zich eenzaam en  verlaten had gevoeld. Misschien was Flynn toch op het goede moment gekomen: die eenzaamheid was voor het grootste deel verdwenen en kon niet meer tegen haar gebruikt worden. Met interesse luisterde ze vervolgens naar de woorden van de prinses, al was er dat stemmetje in haar hoofd dat haar waarschuwde dat deze kans te mooi was om waar te zijn. 'Ik vertrouw je niet, Reihan,' antwoordde ze voor haar part oprecht. 'Ik denk dat je dit partnerschap tegen me gaat gebruiken.'

Reihan hield kort Robyns blik vast toen ze zo nieuwsgierig door vroeg over haar echtgenoot. Het was niet erg bekend in dit land wat er met haar man gebeurd was. Bovendien was nooit het hele verhaal gedeeld. 'Hij stierf op het strijdveld, zijn legioen leidend, samen met zijn soldaten.' De ketting rond haar nek voelde zwaar als ze over haar echtgenoot sprak. Vooral hier waar maar weinig mensen ook maar enig idee hadden hoe befaamd haar man was. Maar ook omdat ze het sieraad niet af zou kunnen doen. Ze zat vast aan hem zelfs na de dood en juist daarom had ze zo graag toegehapt toen er de optie was geweest voor haar om een missie buiten Quandaï aan te nemen. Nu voelde het meer en meer als een fout. Reihan haalde vervolgens haar schouders op bij het horen van Robyns antwoord. 'En zou jij ons samenwerken ook niet tegen mij gebruiken? Ik vertrouw jou ook niet, Robyn Barnes.' Ze legde nadruk op haar naam. Als Barnes zou er altijd een wantrouwen tussen hen in hangen. 'Maar wat wordt er hier vaak gezegd: hoe je vrienden dicht bij je, maar je vijanden nog dichter?' Ze voelde hoe er een glimlach op haar lippen speelde en geïnteresseerd hoe de andere vrouw zou reageren leunde ze wat naar voren.

Robyn luisterde stilletjes naar de woorden over Reihans overleden echtgenoot. Ondanks dat ze geen interesse had in de historie van Reihan en haar familie hield ze toch aandachtig de uitdrukking op het gezicht van de prinses in de gaten. Ze wilde een kwetsende opmerking maken, maar vond zichzelf niet in staat om het ook uit te spreken. 'Is die ketting van hem?' vroeg ze dus maar, nadat ze zag hoe Reihan het sieraad in haar hand had genomen. Ze had al vaker gezien hoe Reihan naar haar nek greep, maar niet zozeer dat het een sieraad was geweest waar ze naar het gereikt. 'Mocht ik theoretisch gezien interesse hebben om samen te werken,' begon Robyn uiteindelijk voorzichtig, 'wat stel je dan voor? Je weet dat mijn familie en vrienden hier niets van mogen af weten, net zo goed als jij vast niet wilt dat jouw broer hier kennis van krijgt.'

Reihan fronste naar Robyn. Ze kon haar plotselinge interesse naar haar overleden man niet plaatsen. Het ergerde haar niet, vooral omdat ze hier amper naar haar echtgenoot werd gevraagd, maar ze wist ook niet wat voor reactie de andere vrouw dan verwachtte. 'In Quandaï is het gewoon je partner dichtbij je te houden na diens overlijden. Voor sommigen is het geruststellend, een dierbaar aandenken, maar het is vooral een formaliteit.' Bedenkelijk bekeek ze haar ketting en liet het terug tegen haar hals vallen. Het symbool voelde in Tarth veel lichter, terwijl in Quandaï het sieraad soms erg zwaar en altijd aanwezig had geleken. Ze had het niet kunnen ontkomen, net zoals hem. Toch zou ze zelfs hier niet zonder ketting de deur uit stappen. Rei wist niet wiens toorn ze dan eerder op zich zou roepen: die van de Moeder of die van haar overleden man. Iker had haar bespot dat ze het nog droeg. Hij had nooit een goed woord voor hem over gehad. Bovendien verdacht ze haar broer er van dat hij rond gespeurd had in haar privé leven en meer wist over hoe het er aan toe was gegaan in haar huishouden. Reihan ging wat rechter zitten nu Robyn toch door vroeg over haar voorstel. 'Ik vind het niet zo'n probleem om iets geheim te houden,' opperde ze ten eerste met een glimlach naar de vrouw. 'Bovendien ging ik er van uit dat jij wel toe zou happen als ik voor zou stellen om mijn broers rol in alles wat zich afgespeeld heeft de afgelopen lentes eens wat te vergroten. Vindt je het ook niet vreemd dat Iker, die hier was toen Rohan Altarion vermoord werd en de Kapitein Kalim zijn einde vond, er tussen uit kneep naar het legerkamp en daar nooit repercussies voor heeft gezien? Is hij niet degene die een straf zou moeten krijgen voor de problemen die híj veroorzaakte en waar jij en ik enkel op reageerden om zijn troep op te ruimen?'

Robyn trok geïnteresseerd een wenkbrauw op bij de verplaatsing van de aandacht naar Iker toe. En de aandacht leek niet zozeer positief te zijn. Ongelofelijk dat Reihan haar broer zo onder de wagen durfde te gooien, maar die Quandaïers deden wel gekkere dingen. 'Jij hoopt genoeg bewijs bij elkaar te vinden om uiteindelijk een rechtszaak om jouw broer heen te bouwen?' vatte ze samen, om te zien of ze de andere vrouw goed had begrepen. Ze ging weer achterover zitten en streek bedachtzaam langs de rokken van Erins jurk heen. 'Het zou kunnen werken,' gaf ook Robyn toe. 'En ik denk dat er weinig alternatieven zijn. Ik weet wel dat mijn schoonzus mij niet gaat vergeven als we dit ook werkelijk gaan doen.' Wellicht zou ze Flynn wel trots maken, gezien ze geen enkel persoon kende die de prinses dusdanig haatte als dat Flynn deed.

Rei hield Robyn's blik vast nu ze haar plan voorgelegd had. Met een miniem knikje van haar hoofd bevestigde ze de vraag van de soldaat. Het kon geen verrassing zijn voor Robyn dat ze de schuld liever op Iker af schoof. Ondanks dat ze zogenaamd haar broer had willen redden uit de klauwen van het kamp, verdacht ze Robyn er niet van zo dom te zijn dat ze niet door had dat Rei evengoed wist dat Iker zelf naar Guila was gegaan. 'Prinses Guila hoeft niet te weten dat dit ons doen is. Als we het op de juiste manier aanpakken zullen alle vingers als vanzelf naar mijn broer wijzen. Zolang het juiste bewijs aangedragen wordt-' Het speet Reihan dat ze Guila niet voor de rechter kon zetten om te zien of ze op haar Goden zou durven zweren dat Iker vrijwillig naar haar toe gekomen was en ze zo wellicht de woede van haar echtgenoot over zich zou roepen of dat ze zou liegen en zo haar Goden zou toornen. Misschien kon ze de Kapitein wel nog op het toneel roepen. Echter verwachtte ze dat ze de medewerking van Robyn dan ook kon vergeten. Tegenover haar schoonzus was er misschien nog wat wrok, maar ze had al snel genoeg gemerkt dat de Barnes broer en zuster erg hecht waren. Zoiets had zij nooit gevoeld voor haar broer. Ooit had ze nog wel geprobeerd om banden op te bouwen met haar broers en zusters, maar uiteindelijk hadden ze allemaal hun eigen wegen gekozen. Zelfs Aisha sprak ze amper nog. Reihan merkte dat ze weer stil gevallen was, dus stond ze op en liep naar een tafel waar ze uit een lade een document gevuld met papieren trok. Vervolgens nam ze plaats naast Robyn en opende de map zodat de andere vrouw er doorheen kon bladeren. 'Ik verzamel al een tijd informatie over de moorden op mijn landgenoten. Getuigenissen, de autopsies, het gif dat Rohan toegediend kreeg, het stuk stof dat in Kalims hand werd gevonden- Hier is makkelijk een verhaal van te maken. Een verhaal dat veel groter zal zijn dan het- het akkefietje tussen ons.' Ze glimlachte hierbij zijdelings naar Robyn en liet haar vervolgens de papieren in zich op nemen.

Nieuw

Diane ging met een zucht voor haar kaptafel zitten en haalde een voor een de glanzende spelden uit haar krullen. Haar hoofd deed pijn van de druk in haar haar en het vele geklets dat ze had moeten doorstaan tijdens het diner. Hoe minder belangrijk de adellijke leden waren, hoe minder interessant ze waren in hun gesprekken en beleefdheden, vond Diane. Het enige wat ze deden was roddelen, klagen en nog meer roddelen. Ze had er tegenwoordig nog minder tolerantie voor als jaren geleden. Het liefst was ze dan ook terug naar het atelier gegaan na de lange avond, of misschien zelfs nog langs de taverne. Diane had Inanna echter beloofd dat ze deze dagen in het paleis zou spenderen voor het geval haar vader onerwachts aankwam en om haar naamdag goed te vieren. Voor haar verblijf in het paleis had ze allang haar eigen gastenvertrekken. Ze werd, zoals ze ooit voogd van Isaia was, nu veelal gezien als de voogd of vertrouweling van Inanna en had zo recht gekregen op een verblijfplaats. Diane had gepoogd de vertrekken haar eigen te maken, maar uiteindelijk verbleef ze hier minder graag dan in de stad. Ze maakte alleen een uitzondering als de prinses daar om vroeg of als ze het als dekmantel gebruikte om wat rond te pluizen. Gelukkig had ze morgen een hoop te delen met Nuria voor hun pamfletten. Diane haalde de robijnen uit haar oren en gespte haar sandalen los voor ze opstond en de zijden jurk van haar schouders liet glijden. Ze trok een peignoir over haar schouders en plofte toen op de sofa om er en boek bij te pakken. Het was er een van Hakeem dat ze nog altijd niet gelezen had. Na een evenement als dit had ze vaak moeite direct in slaap te geraken.

Liam had op zijn reis naar Tyrosh getwijfeld of hij Diane op zou zoeken. In eerste instantie had hij haar wel verwacht bij één van de banketten of diners. Toen het duidelijk was dat hij haar daar niet te spreken kreeg, was hij zelf maar op onderzoek uitgegaan. Wie zou nou de oude Koning 's avonds nog storen?
Hij wist dat Silva met hele andere zaken bezig was en verder had hij niet veel vrienden. Daarbij wilde hij graag zijn condoleances bieden aan Diane. Hij had bij het horen van het nieuws onmiddellijk een brief gestuurd, maar hij had nooit reactie gehad. Na een korte zoektocht door het paleis vond hij uiteindelijk de vertrekken van zijn oude vriendin. Niet onverwachts stond er geen wachter voor de vertrekken. Ze dachten vast dat de vertrekken van Diane dusdanig ver verwijderd waren van de rest dat niemand er iets te zoeken had. Liam opende met enige moeite het enige slot dat op de entreedeuren zat en liep vervolgens onaangekondigd naar binnen. Zo trof hij haar aan in haar woonkamer. 'Diane,' zei hij met een tedere ondertoon, waarna hij defensief zijn handen op hief in een gebaar van vrede. 'Ik kom hier puur om te praten.'