De Paleistuinen

Guila voelde hoe ze terug glimlachte naar de vrouw en hoe er een beetje hoop in haar borst ontstond dat ze het misschien echt uit konden praten. De volgende woorden kwamen daardoor als een bom binnen, dusdanig dat ze stopte met lopen. Guila rechtte haar rug, liet Clementine haar voor gaan en liep vervolgens weer stug door na de harde woorden van de andere vrouw. Ze wist dat ze Flynn in zekere zin had verleid, maar de spanning en de liefde tussen hen had er altijd nog gezeten en had enkel nog ietwat aansporing nodig gehad vanuit haarzelf. Het was inderdaad niet de meest chique manier geweest, maar Flynn had zijn relatie met de andere vrouw netjes verbroken om vervolgens weer samen te komen. 'Het spijt me ook daarvoor,' zei ze uiteindelijk maar tegen de rug van Clementine. 'Het was niet netjes en al helemaal niet zo onder vrouwen.' Ze liep iets harder, zodat ze ietwat naast de andere vrouw kon lopen, en keek haar zo zijdelings aan. 'Maar ik wil niet zo - op deze manier - nog de komende weet ik hoeveel jaren met elkaar omgaan. We blijven allebei in het kamp wonen, daar komt geen verandering in. Wat kan ik doen om het goed te maken?' vroeg ze gretig. Ze hoopte heel erg dat ze het op de een of andere manier goed kon maken en dat ze de harde randjes van hun vijandschap eraf konden halen.

Clementine probeerde haar frustratie binnen te houden toen de hints van haar kant maar niet binnen leken te komen bij Guila. Clementine stopte dan ook met lopen, waardoor ze een verbaasde blik kreeg van de dienstbode die voor hen liep. 'Zeg maar dat we er zo aankomen.' mompelde ze. De dienstbode voor haar knikte en legde haar kort uit wat de route was die ze moesten lopen. Gelukkig snapte de vrouw dat het niet gewaardeerd zou worden als ze hier rond bleef hangen, dus beende ze snel weg, waardoor Clementine en Guila alleen over bleven. In stilte luisterde ze naar de woorden van de vrouw naast haar. Toen ze uit was gesproken bleef ze ook even stil en keek ze haar bedenkelijk aan. 'Ik weet niet of ik behoefte heb om een vriendschap te sluiten met jou, Guila.' zei ze heel eerlijk. 'Ik weet niet of ik dat kan.' Clementine was nooit een onzeker persoon geweest, maar iedere keer als ze Guila samen met Flynn zag knaagde er iets aan haar. Wat was hetgeen wat Guila had, wat zij niet had? Ze had het nooit aan Flynn gevraagd. Toen hij hun relatie verbrak, had ze zichzelf niet toegelaten om alles te verwerken. Ze had zich op haar werk gestort en haar gevoelens zo ver mogelijk weggestopt in een doosje wat op slot kon en de sleutel had ze weggegooid. Echter toen hij samen kwam met Guila, werd ze er dag in dag uit mee geconfronteerd. 'Ik snap niet hoe je kan verwachten van mij dat ik hier vrolijk ga staan kletsen met de vrou- met jou. Het spijt me, Guila. Ik weet dat je het graag anders had willen zien.'

Guila keek stilletjes toe hoe Clementine simpeltjes de bediende weg werkte en ze vervolgens enkel samen waren in de gang. Guila zou nooit de natuurlijke autoriteit bezitten die haar collega's - Indra, Flynn, Clementine en ook Gael en Hester - bezaten. Ze kon mensen niet naar haar hand spelen of ze rond bevelen. Zelfs in het paleis had ze daar altijd moeite mee gehad en niet alleen omdat ze er een hekel aan had. Defensief hield ze echter haar handen op, maar glimlachte ze tegelijkertijd ook na de eerste woorden van de andere vrouw. Het klonk al ietsjes hoopvoller dan eerder. 'Ik heb nooit het woord vriendschap in mijn mond genomen. Ik denk dat een vriendschap een hele grote stap te ver genomen is en- en het zou oneerlijk van mij zijn om dat te eisen.' Ook bij Syd was het een hele strijd geweest om de vriendschap stand te laten houden en soms was het nog steeds kwestie van geven en nemen in hun relatie. Maar toch vond ze het onbeschrijflijk waardevol dat ze zo vriendelijk met haar ex om kon gaan. 'Ook vrolijk praten hoeft niet. Maar- zie het meer als een samenwerking. Dat we samen kunnen werken tot de doelen van het kamp en niet dat we onze vete daar tussen laten zetten. Vooral niet hier in dit paleis en tijdens deze grimmige periode.' Ze streek haar rokken glad en zuchtte vervolgens zachtjes. Ze wilde woorden zeggen die de andere vrouw zouden geruststellen of beter zouden laten voelen, maar dat kon ze niet. 'Ik heb je trouwens nooit gefeliciteerd met jouw promotie tot Kapitein, Clementine. Dus hierbij wil ik mijn bewondering en respect uiten. Ik heb mij in tijden niet zo veilig gevoeld als met jou aan mijn zijde,' glimlachte ze bescheiden, terwijl ze weer verder liep. Het was een begin tot een gesprek.

Clementine luisterde naar haar woorden. Ze was sowieso niet van plan om haar eigen gevoelens in de weg te laten staan van de doelen van het kamp. 'Als dat is waar je voor vreest, dat ik mijn gevoelens niet aan de kant kan zetten voor het grotere geheel, dan stel ik je bij deze gerust.' zei ze, al keek ze de vrouw nog steeds star aan. 'Als van mij verwacht wordt dat ik samenwerk met jou - als dat noodzaak is, zal je mij niet horen. Maar dit-' Clementine wees naar Guila en vervolgens naar zichzelf. 'Zoals we nu staan te praten, mag van mij achterwege blijven.' Clementine maakte weer aanstalten om verder te lopen, maar Guila praatte weer verder. Het was een felicitatie voor haar promotie. Als er iets was waar Clementine kracht en trots uit had gehaald, was het haar promotie tot kapitein. Ze had aan zichzelf en aan iedereen om zich heen bewezen dat ze niemand nodig anders nodig had om te laten zien wat ze waard was. Ja, de promotie was goed geweest voor haar eigenwaarde. En daarbij genoot ze ook van haar hogere rang. 'Bedankt.' zei ze koeltjes, waarna ze verder beende. Er waren zoveel vragen die ze momenteel wilde stellen - alhoewel, een deel van deze vragen waren misschien eerder verwijten die ze wilde maken en ze wist ook dat ze er niets mee op zou schieten als ze die nu zou maken, dus hield ze haar mond.

Guila wikkelde haar vingers in elkaar achter haar rug en luisterde zo teleurgesteld naar de woorden van Clementine. Ze deed zo haar best, maar de Kapitein wilde niets van haar woorden hoorde. Waarom deed ze eigenlijk dan nog haar best? 'Als jij het zegt,' mompelde ze dan maar, waarna ze verslagen achter de andere vrouw aan liep. Zo bekeek ze haar van achteren. Ze had Flynn nooit gevraagd wat hem precies had aangetrokken aan de Kapitein. Ze was zo'n ander persoon dan dat Guila was en hun persoonlijkheid was zo uiteenlopend. Ze wist dat de twee Kapiteins sowieso altijd hecht waren geweest, maar ze kon zich niet voorstellen hoe ze romantisch samen geweest zouden zijn. Ze wílde zich er eerlijk gezegd ook geen beeld van maken. Per slot van rekening was ze nu getrouwd met haar echtgenoot en was de vrouw die voor haar liep verleden tijd. 'Graag gedaan,' zei ze enkel stilletjes. Ze had haar best gedaan om de zaken van een jaar geleden uit te spreken, maar het had niet gewerkt. Ze hoefde haar zelf echter niets te verwijten als het ging om de bijleggen van hun oude vijandschap. 'Ik zal vanavond bidden voor jouw rusteloze hart,' vulde ze nog goedbedoeld aan. Ze had hetzelfde gedaan voor Syd en dat had zeer goed geholpen om opnieuw haar balans te vinden. 'Ik heb er vertrouwen in dat de Goden jou kalmte en rust gunnen.'

Bij de volgende woorden van Guila bleef Clementine staan en draaide ze zich om naar de vrouw die naast haar liep. 'Pardon?' zei ze met opeengeklemde kaken. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Bidden tot haar goden voor haar rusteloze hart?! Serieus? 'Het wordt eens tijd dat je ophoudt met deze domme en naïeve act die je aan het uitvoeren bent. Ik mag je niet en ik denk niet dat ik je ooit ga mogen. Zo het is eruit, weet jij tenminste ook weer hoe het ervoor staat, voor het geval dat je dat nog niet doorhad. Het laatste wat ik nodig heb is dat je gaat bidden tot die waardeloze goden van je! Weet je wat ik nodig heb? Dat je je mond dicht houdt en doorloopt.' siste ze. Clementine snapte nog steeds niet wat Flynn in Guila zag. 'En als je me perse wilt meenemen in die zielige gebedjes van je, moet je die zogenaamde goden van je vragen of ze ervoor kunnen zorgen dat jij me met rust laat. Dat zal me rust en kalmte geven.' Met een priemende blik keek ze Guila aan. 'En als je wilt dat ik je nog veilig en wel naar je theepartijtje begeleid, zou ik maar heel snel doorlopen als ik jou was, anders draai ik linea recta om.' dreigde ze, waarna ze zelf stug doorliep, richting de plek waar de bediende haar eerder op had gewezen. Ze had gedacht dat ze dit wel zou kunnen, dat ze al haar frustraties en gevoelens van het afgelopen jaar opzij kon zetten en haar werk kon doen. Blijkbaar was dat lastiger dan ze had verwacht.

Bijna met open mond hoorde Guila de woorden van de Kapitein aan. Ze kon zich niet herinneren dat iemand zo ooit tegen haar gesproken had, met zóveel haat en beledigingen erin. Haar woorden waren zo goed bedoeld, maar waren zo slecht bij Clementine binnen gekomen. Dat speet haar. Echter voelde ze tegelijkertijd wat de woorden met haar deden. Guila werd er zelfs geëmotioneerd door. Ze had nooit iemand pijn willen doen met haar liefde voor Flynn en het was dan ook tragisch geweest dat ze én Syd én Clementine zo hadden moeten kwetsen, maar ze had deze uitval naar haar persoonlijk en de beledigingen naar haar geloof niet verdiend. 'Ik wil dat je gaat, Clementine,' zei ze met trillende stem. 'Ik red mezelf wel bij de brunch. Vertel maar aan de anderen dat ik daarna nog langs de tempel in de tuinen ga. Ik zal wel bidden voor iemand die het wel op prijs stelt.' Ze streek de rokken van haar jurk glad en knikte nog kort naar de Kapitein. 'Ik zou nog maar eens jouw woorden overdenken dat jij jouw gevoelens zogenaamd opzij kan zetten voor het legerkamp en de veiligheid daarvan.' Na die woorden liep ze met snelle passen weg van de vrouw. Met tranen in haar ogen vervolgde ze de route naar de tuinen toe, maar stopte ook al snel. Ze kon zich in deze staat niet laten zien bij de hofdames, dan zouden ze haar ook gretig belachelijk maken en de roddels zouden snel verspreiden. Ze vervloekte zichzelf dat ze zich niet kon verdedigen tegenover de vrouw of tegenover de andere kampgenoten die haar beledigden. Hoe moest ze nou een voorbeeld zijn voor haar zoon? Nadat ze diep adem had gehaald, vervolgde ze de weg en eindigde ze zo bij de tuinen uit.

'Prima.' zei Clementine kortaf toen Guila haar wegstuurde. Het was misschien beter voor beiden als ze nu allebei een andere kant uitliepen, voordat er dingen gebeurde waar ze echt spijt van zouden krijgen. Na de volgende woorden van Guila, rolde Clementine met haar ogen. 'Doe dat maar, hopelijk geven je Goden antwoord.' mompelde ze bitter. 'Ach hou toch op. Het ging me prima af tot dat jij net zo graag vrede wilde sluiten.' zei ze nog en keek hoe de vrouw weg beende. Zelf draaide ze zich ook om en liep de gang in waar ze zojuist uit waren gekomen. Als ze haar bescherming niet wilde, prima, dan moest ze het zelf maar weten. Clementine ging in ieder geval niet meer garant staan voor haar. Daarbij was het Guila zelf die haar weg had gestuurd. De soldaat in haar wist dat ze dat gewoon had moeten negeren en bij haar had moeten blijven, maar haar gevoelens hadden nu de overhand en die wilde niets liever dan zo ver mogelijk bij Guila vandaan zijn. In stilte liep ze door de gangen heen en wierp af en toe een blik op de schilderijen die de muren versierde. Langzaam maar zeker voelde ze de rust in haar lichaam terugkeren.

Flynn had maar niet stil kunnen zitten in zijn eentje in die veel te grote vertrekken terwijl hij wist dat Guila aan het thee drinken was met het alle verdomde hofdames. De uitnodiging had hem sowieso niet aangestaan en dan werd er nog expliciet genoemd dat er geen mannen welkom waren? Flynn had Guila dan ook proberen te overtuigen niet te gaan. Waar moest ze het überhaupt over hebben met zo'n theefeestje? Ze had Sibel toch ook al gezien? Wat hadden een stel opgetutte dames haar nou voor nieuws te vertellen? Hij was toen ze weg was gegaan eerst naar Indra's vertrekken geweest om haar nog eens te spreken en de plannen door te nemen of iets. Al hield ze hem maar bezig door zwijgend wijn te drinken. Echter had zijn Generaal hem al snel afgewimpeld omdat ze zelf een andere uitnodiging had gekregen om met de hoofd van Celine's wacht te sparren. Blijkbaar kenden die twee elkaar. Om zichzelf dus maar bezig te houden terwijl hij wachtte op de terugkomst van zijn echtgenote was hij de gangen door gedwaald. Hij kende sommige delen nog van een bezoek dat hij als jongen had gebracht aan het paleis. Hij wist niet eens meer waarom ze er geweest waren. Misschien waren het de havenfeesten waar ze een uitnodiging voor hadden gehad. Het verbaasde hem in ieder geval een schilderij hier of daar plots te herkennen en dat uitzicht- Het paleis van Tyrosh had werkelijk het beste uitzicht over de stad en zee dat hij ooit had gezien. Wat hem nog erger verraste was echter dat hij in de verte Clementine voorbij zag wandelen. 'Clem?' vroeg hij verward en stapte op haar af. 'Is Guila al terug van dat thee gebeuren?'

Clementine was de hoek omgeslagen, een andere gang in, toen ze iemand zag die ze op dit moment absoluut niet wilde zien. Ze had gehoopt dat Flynn haar nog niet gezien zou hebben, zodat ze kon omdraaien en een andere gang in kon slaan, maar het was al te laat. Hij was al begonnen met praten, als ze nu weg zou lopen, zou hij nog argwanender worden. Ze kon maar beter gewoon vertellen waar het op stond. 'Nee, ze heeft me weggestuurd.' zei ze eerlijk en keek hem strak aan. Ze hoopte dat hij de frustratie niet van haar gezicht af kon lezen, al wist ze ook dat ze in dit soort gevallen vaak een open boek was. De behoefte om te vertellen wat er precies was gebeurd had Clementine momenteel niet, al kende ze Flynn ook lang genoeg om te weten dat hij geen genoegen zou nemen met wat ze zojuist had gezegd. In haar hoofd was ze al bezig te bedenken hoe Flynn op haar woorden zou kunnen reageren. Hij zou vast en zeker niet blij zijn dat Clementine zijn geliefde vrouw achter had gelaten bij dat stelletje hofdames, maar in alle eerlijkheid kon het haar niet echt meer interesseren: Guila had haar weg willen hebben, prima. Misschien was het toch wel beter om deze hele situatie te vermijden... 'Als je het niet erg vindt, ik heb nog andere zaken die mijn aandacht vereisen.' mompelde ze en maakte aanstalten om weg te lopen.

Flynn merkte al snel dat er iets mis was. Hij kende Clementine goed genoeg om door te hebben dat er haar iets dwars zat enkel door de manier waarop ze haar lichaam stijf hield. Ze mocht hem dan misschien de afgelopen manen geen toegang hebben gegeven tot haar gedachtes en gevoelens, hij was altijd wel erg bewust geweest over alles wat ongezegd was gebleven. Hij had dan ook zijn best gedaan zijn afstand te behouden en maar weinig van huidige leven al te duidelijk te maken. Als collega's tijdens vergaderingen naar zijn vrouw en zoon vroegen, bracht hij het gesprek snel genoeg op andere zaken als Clementine ook aanwezig was. Het koste hem moeite, maar hij wist dat dat niets was in vergelijking met wat zijn ex moest doen om hem en zijn gezin te vermijden. Het had hem dan ook erg verbaasd toen Indra had medegedeeld dat Clementine mee zou gaan naar Tyrosh. Hij begreep de keuze. Clem was sinds haar promotie tot Kapitein uitgegroeid tot een waardevol lid van het leger en Indra sprak enkel lovend over haar. Maar om met deze missie mee te gaan- Flynn had echter niet kunnen twijfelen aan Clementine's keuzes of capaciteiten en had Indra dus maar niet tegengesproken. 'Ze heeft je weggestuurd?' herhaalde Flynn stompzinnig en bekeek de vrouw met een frons. 'Wacht, wie is er bij Guila? Is Indra toch meegegaan?'

Clementine ontweek de blik van Flynn en wachtte tot het kwartje zou vallen. Uiteraard deed het dat niet, waarschijnlijk omdat Flynn nooit had verwacht dat Clementine zijn vrouw alleen achter zou laten. Ze had zichzelf ook niet ingeschat als zo'n persoon, maar de hele situatie die zich voorafgaand aan het hele scenario had afgespeeld, had haar anders doen beslissen. 'Ja, Flynn. Ze heeft me weggestuurd.' herhaalde ze en schudde vervolgens haar hoofd. 'Indra is niet mee.' Clementine nam een diepe zucht voordat ze de volgende woorden sprak, omdat ze zeker wist dat Flynn het haar kwalijk zou nemen. Toch zei ze maar gewoon waar het op stond. 'Ze is alleen.' Clementine zag Flynn vaak genoeg, maar dit was enkel in situaties waar ook anderen bij waren en het was altijd in een setting die gerelateerd was aan hun werk in het leger. Eén op één gesprekken zoals deze probeerde ze altijd actief te vermijden. Ook dit gesprek maakte haar nerveus en maakte van binnen meer gevoelens los dan ze zelf wilde toegeven. Was ze ooit helemaal over hun breuk heen gekomen? Ze zei tegen zichzelf van wel, maar ze wist ook dat ze zichzelf enkel aan het voorliegen was als ze dit zei. 'Luister, ik weet zeker dat er niets aan de hand is. De koningin is er ook.' Ze wist dat ze haar daden niet goed kon praten, maar ze hoopte dat het Flynn enigszins gerust zou stellen.

Flynn had pas door dat zijn vrouw echt alleen was toen Clementine het zo duidelijk zijn. Ongelovig keek hij de andere Kapitein aan en opende zijn mond om iets te zeggen, enkel om deze even snel weer te sluiten. Hij greep met één hand naar het heft van zijn zwaard en de andere naar zijn riem om zichzelf ervan te weerhouden zijn vuisten te ballen. 'Je weet zeker dat er niets aan de hand is?' siste Flynn na een tel te hebben gezwegen. Hij had niet zo snel bij elkaar kunnen puzzelen wat Clementine in eerste instantie had bedoeld enkel en alleen omdat hij niet had kunnen bedenken dat ze Guila alleen zou laten. Nu dat echter tot hem doorgedrongen was, deed hij erg zijn best zijn woede in te perken. 'Hoe haal je je het in je hoofd om haar alleen te laten gaan?' vroeg hij verwoed. 'Bij de Goden, Clementine!' Hij gooide zijn handen de lucht in en keek haar met priemende ogen aan. Ze wist heel goed welke risico's ze hier liepen in het paleis. Risico's die zo veel groter waren voor Flynn en Guila dan voor Indra en Clementine als vertegenwoordigers van het kamp. En Flynn kon het maar weinig schelen wat voor gevaar hij liep, maar zijn vrouw- Hij had nog geen oog dicht gedaan sinds ze in het paleis waren aangekomen. Hij durfde het niet. Als hij ook maar er aan dacht om wat te slapen terwijl Guila naast hem lag, werd hij enkel getergd door nachtmerries. Nachtmerries waar hij eindelijk vanaf dacht te zijn na manenlang geen rust te hebben kunnen nemen, die nu plots zo veel heviger terug waren gekomen. Waar ze ooit vooral hem herinnerden aan de tijd in de Quandaïse gevangenis, waren zijn huidige dromen gevuld met alles wat zijn gezin zou kunnen overkomen als hij niet voorzichtig genoeg was, als Rohan zijn zin kreeg. Flynn liet zijn armen naast zijn lichaam vallen en staarde Clementine nog voor een tel met een rood aangelopen hoofd aan, voor hij haar zijn rug toekeerde en weg begon te benen. Echter stopt hij al snel. Hij had geen flauw idee hoe hij bij die verrotte tuinen moest komen, noch zou Celine's wacht hem toelaten. Hij was al eerder hardhandig tegen gehouden toen hij een vrouwelijk theekransje had willen bezoeken. Misschien als hij betere praatjes en manieren zoals een prins had gehad dat hij zich een weg naar binnen had kunnen werken. Maar die talenten had hij duidelijk niet. Hij was als een vis uit het water in het paleis. Flynn draaide zich terug om en hield een hand naar Clementine op. 'Ik hoop dat je een hele goede reden hebt om haar alleen te laten behalve 'ze stuurde me weg' want dat, Clementine, ga ik niet accepteren.'

Zwijgend luisterde Clementine naar de woorden van haar ex. Als ze een beetje gezond verstand gebruikte kon ze goed indenken waarom hij nu boos was, maar haar gezonde verstand was momenteel ver te zoeken en zijn boosheid maakte haar enkel en alleen maar gefrustreerder. 'Luister Flynn, zij was degene die wilde dat ik wegging omdat ze niet kon accepteren dat geen zin heb in praten over koetjes en kalfjes met haar - en ja dat heb ik haar flink duidelijk gemaakt!' zei ze, terwijl ze gefrustreerd haar handen in de lucht gooide. Waarom kreeg zij in deze situatie overal de schuld van? Het was al erg genoeg dat ze dag in dag uit op hun lip moest zitten en toe moest kijken hoe Flynn zijn leven op had gepakt met Guila. Met opgetrokken wenkbrauwen keek Clementine toe hoe Flynn weg beende, maar zich vervolgens weer opdraaide en naar haar toe kwam lopen. Bij zijn volgende woorden fronste ze haar wenkbrauwen. 'Wat wil je dan dat ik zeg? Dat ik op mijn blote knieën hem gesmeekt of ze me alsjeblieft niet weg wilde sturen en ik bij haar en dat stomme theekransje mocht blijven? Alsjeblieft zeg!' Wie dachten ze wel niet dat ze was? Als Guila haar weg wilde hebben, prima, maar dat was haar eigen keuze. Clementine had enkel gezegd waar het op stond en als zij niet met die waarheid om kon gaan, was dat haar probleem, niet die van de Clementine. 'Ze vroeg me om weg te gaan en ik ben gegaan Flynn. Zo simpel is het, doe met die woorden wat je wilt, maar ik ga hier niet staan toekijken hoe jij met je vingertje naar me gaat wijzen alsof dit allemaal mijn schuld is! Guila heeft hier net zo'n groot aandeel in gehad als ik en ik durf te wedden dat ze hier geen woord over te horen krijg en dat ik nu al jou gezeik over me heen krijg! Het zal wel weer allemaal Clementine's schuld zijn, niet waar?!' Clementine voelde haar nagels in haar huid snijden, doordat ze haar handen zo hard in vuisten had gebald.

Flynn kon niet geloven dat hij werkelijk deze woorden uit de mond van Clementine hoorde, hier en nu. Hij wachtte al manen tot het moment dat zijn ex tegen hem uit zou vallen, dat ze hem de huid vol zou schreeuwen met alles wat hij fout had gedaan. En hij zou dat geaccepteerd hebben en maar over zich heen laten komen. Maar dit nu- Flynn voelde het bloed naar zijn hoofd stromen met ieder ander woord dat ze zei en voor hij het wist stond hij recht tegenover haar. 'Stop geen woorden in mijn mond, Clementine! Ik heb het niet over schuld gehad en zal wel de laatste persoon zijn om het daar met je over te gaan hebben, maar waag het niet-' Zijn stem was enkel harder geworden naarmate hij verder sprak. 'Je had 'nee' kunnen zeggen tegen dit hele gebeuren. Indra heeft je niets opgelegd wat je niet hebt kunnen weigeren. Dat je hier bent houdt in dat je verdomme je werk hoort te doen! Je weet welke-' Flynn's verhitte woorden waren overgegaan in een zacht sissend geluid dat nog meer gif in zich droeg dan zijn harde stem eerder. 'Je weet veel te goed waar Guila en ik al jaren mee leven. Welke dreiging. Als je je persoonlijke wrok tegenover mij of mijn vrouw niet opzij kunt zetten dan had je dat duidelijk moeten maken voor je naar Tyrosh kwam.' Misschien had hij redelijk kunnen zijn als de confrontatie niet zo onverwacht gebeurd was in deze setting. Hij gedroeg zich al sinds ze het kamp waren verlaten anders en had het idee dat hij elke stap die hij zette moest overdenken omdat hij maar niet wist wat er te gebeuren stond. De brief van Rohan, het noemen van Matheo, die hele bruiloft, alle zorgen om die zaken hadden hem van binnen al helemaal opgevreten. Van zijn zenuwen was nog maar weinig over, laat staan van zijn geduld. Hoe erg Clementine zijn sympathie misschien verdiende, hij kon het haar nu niet geven.

In stilte luisterde Clementine naar de woorden die haar kant op gesmeten werden. 'Nee zeggen?' herhaalde Clementine stilletjes. 'Dit is ook mijn leven en bestaan bij het leger waar we over praten, Flynn. Ik kan moeilijk nee zeggen op iedere kans die in aangeboden krijg omdat jij en Guila mee gaan! Ja ik heb ervoor gekozen om mee te gaan, ja ik wist waar ik aan begon. Ik kon al mijn gevoelens prima aan de kant zetten tot die- die... Tot Guila zo nodig vriendjes met me wilde worden. Ik heb minstens drie keer gezegd dat ik geen interesse had, dat ik gewoon mijn werk wilde doen. Ik heb mijn best gedaan om professioneel te blijven en om mijn eigen ding te doen. Niets meer en niets minder. En weet je wat ze doen zei? Ze wilde verdomme voor me bidden. Voor mijn zogenaamde "rusteloze hart", wie denkt ze wel niet dat ze is?!' riep Clementine gefrustreerd. Het feit dat Flynn zo verhit inging op haar woorden, zorgde er enkel en alleen maar voor dat Clementine nog meer woede in zich op voelde komen. Dit was dan ook de eerste keer dat er een confrontatie had plaatsgevonden tussen de twee en ze konden - zo werd nu duidelijk - zich beiden niet inhouden. 'Ik weiger om hier te blijven staan luisteren naar al je verwijten die je hebt gemaakt. Ja, oké, misschien had ik bij haar moeten blijven, maar zij had het respect moeten hebben om mijn keuze te accepteren dat ik geen zin heb in dat geleuter van haar! Als ze dat had gedaan was ik nu nog bij dat door de Goden vervloekte theekransje geweest en had jij mij hier niet zo staan uitkafferen!'

'Iedere kans? Verdomme, Clem! Guila houdt zich afzijdig in de school en ons huis en je hebt zelfs sinds ik Kapitein ben geworden nog geen missie of taken met me hoeven te volbrengen! En dan voor deze missie besluit je mee te gaan? Dit hele bezoek aan Tyrosh is enkel en alleen een doordacht plan van die verrotte Rohan Altarion om mij en Guila hier in het paleis te hebben en nog erger te treiteren dan hij tot nu toe heeft gedaan. Mijn hele gezin loopt gevaar en jij- jij denkt dat jouw gevoelens en rol in het leger belangrijker is?' Flynn had haar ruw bij haar shirt vast gegrepen en keek haar met een wanhopige blik in zijn ogen aan. 'Zou je iemand anders alleen hebben gelaten als je verteld was dat die persoon een doelwit op zich droeg? Dat je haar hoorde te beschermen? Of doe je dit alleen maar omdat het Guila is? Als je me graag wilt raken doe het dan nu, hier, op mij!' Hij had nooit eerder deze woede tegenover zijn oude vriendin gevoeld. Hij had haar altijd het recht gegeven om boos te zijn, om de ruimte te nemen, maar dit kon hij niet accepteren. Niet als vriend of als man van Guila, noch als Kapitein. 'Ik heb manenlang met een boog om je heen gelopen, dus als je graag de rol van slachtoffer op je wilt blijven nemen en net wil doen alsof het hele kamp om mij en mijn gezin draait, dan-' Hij trok abrupt zijn hand terug en schudde zijn hoofd. 'Ik weet niet eens waarom ik mijn tijd nog verdoe,' bromde hij en keek haar nog een laatste keer aan. 'Laat ik je niet verder lastig vallen met moeilijke taken zoals het beschermen van mijn vrouw. Ik zoek Indra wel op. De Generaal zal vast blij zijn te horen dat ze zo een goede keuze heeft gemaakt je mee te nemen.' Flynn voelde hoe zijn lichaam trilde van de mix aan gevoelens die hij doormaakte door deze confrontatie met Clementine en hij wist heel goed dat hij nu beter weg kon gaan. 'Guila bidt verdomme zelfs voor de geit die onze kolen iedere week weer op vreet!' riep hij nog verbitterd over zijn schouder voor hij zich van haar weg draaide om weg te gaan.

Hoe durfde hij?! Hoe durfde hij alles zo te verdraaien dat het leek alsof dit alles haar schuld was?! ‘Weet je wat.’ begon ze kalm. ‘Je hebt gelijk, Flynn. Je hebt helemaal gelijk. Ik doe dit alleen maar omdat ik mijn eigen gevoelens en mijn rol in het leger belangrijker vindt dan al het andere!’ Haar woorden waren naar het einde van haar zin toe harder geworden. Toen ze zijn hand om haar shirt voelde, haalde ze instinctief uit en voelde ze al snel hoe ze zich los probeerde te trekken uit zijn greep. Ze voelde hoe haar hand contact maakte met zijn wang en hoewel ze ergens schrok van haar eigen actie, kon ze ook niet anders dan toegeven dat het onwijs goed voelde. ‘Denk je werkelijk dat ik zo’n arrogante zak ben? Dat ik dit alles met voorbedachte rade heb gedaan omdat ik hoop dat jou of Guila iets overkomt? Alsjeblieft Flynn, dan ken je me wel heel slecht.’ siste ze gefrustreerd. ‘En weet je, misschien was dit allemaal niet gebeurd als je gewoon een stel ballen had gekweekt en me op had gezocht om gewoon eens sorry te zeggen! Als je niet zo’n lafaard was geweest en me gewoon onder ogen had durven komen! Hoe denk je dat het voor mij is, hè? Hoe denk je dat ik me voel dat ik hier de vrouw loop te beschermen en te verdedigen die mijn vriend- die de man waarvan ik dacht dat ik daar een toekomst mee op zou bouwen onder mijn neus heeft weggekaapt door hem te verleiden en nu leuk huisje, boompje, beestje met hem aan het spelen is?! Heb je daar wel eens over nagedacht?! Nou ik denk dat ik wel een antwoord op die vraag kan geven: nee!’ ratelde ze. Nu waren echt alle remmen los. Haar gezonde verstand was ver te zoeken en het feit dat ze in het midden van een paleis stond, kon haar ook niet interesseren. ‘Heb je ooit wel eens nagedacht hoe oneerlijk het is dat diezelfde vrouw nu probeert om vriendschap met me te sluiten!? Om van mij te verwachten dat ik alles wat er is gebeurd maar gewoon vergeet?! Heb je daar wel eens over nagedacht? Nee!’ Door alle frustratie en onmacht die ze voelde, waren er tranen in haar ogen verschenen. Toen ze realiseerde dat de tranen er waren, veegde ze ze echter verwoed weg. Het laatste wat ze wilde was huilen voor de ogen van haar ex. ‘Weet je, ga maar naar Indra toe. Ga al je frustraties maar uiten bij de Generaal. Weet je wat, misschien zou je nog liever hebben dat ik meteen mijn spullen pak. Zeg het maar hoor, want volgens interesseren mijn gevoelens jou helemaal niets.’ Clementine keek toe hoe Flynn zich omdraaide. ‘Prima, loop maar weg, zoals je altijd doet! En zeg tegen je geliefde Guila dat ze beter kan bidden voor die verdomde geit dan voor mij!’

Flynn wreef met een diep frons langs zijn wang terwijl hij in het kwade gezicht van Clementine keek. Het was duidelijk dat ze elkaar geen goed woord leken te kunnen zeggen. Ze hadden beiden de situatie slecht ingeschat. Flynn had tegen willen stribbelen toen hij had gehoord dat Clementine mee zou gaan, maar Indra had hem gerust gesteld en hem er bovendien op gewezen dat het niet eerlijk was als hij haar kunnen zou wantrouwen, dus was hij er in mee gegaan. Tegelijkertijd zag hij zelf voor zich dat Clementine blijkbaar ook niet door had gehad dat ze zich wel degelijk nog wat aantrok van het hele gebeuren. 'Je wilde niets van me weten toen ik er een einde aan maakte! Toen liet je me niet eens mijn excuses aan bieden en luisterde je naar niets wat ik zei! En toen ging ik er maar van uit dat je het liefst zo weinig mogelijk van mijn gezicht zag, dus dat heb ik gedaan. Bijna twee lentes, Clementine. Natuurlijk heb ik daar aan gedacht. Waarom denk je dat ik zolang die verdomde promotie heb afgewezen? Je gunde me nog niet eens een blik als we in dezelfde tent waren.' Verontwaardigd had hij een hand in zijn haar gezet en keek naar de vrouw voor hem. Hij slaakte een geërgerde zucht toen ze over Guila begon. 'Niemand heeft iets van je verwacht, behalve dat je verdomme je werk uit voert.' Hierbij voelde hij plots de woede terug komen. 'Nee, inderdaad, het kan me geen worst schelen hoe je je voelt, Clementine. Mijn prioriteit is momenteel dat mijn vrouw niet vermoord wordt, noch ik zelf of mijn zoon. Ten tweede komt het feit dat ik een oorlog wil voorkomen.' De woorden waren er uit voor hij door had wat hij precies zei. Flynn had echter geen greintje van zijn geduld voor Clementine over. Hij was er absoluut klaar mee om naast de zorgen voor zijn eigen leven en dat van zijn gezin, naast de problemen in Tarth, zich druk te moeten gaan maken om de breuk van hem en Clementine. 'Waag het niet tegen me over weglopen te spreken. Ik zal morgen of overmorgen in de ogen van mijn beul moeten kijken. Niet één die zo vriendelijk is om 'ruimte' te geven.' Hij wreef nogmaals langs zijn wang en keek met een donkere blik op Clementine neer. Hij begreep erg goed dat zij hem inmiddels als haar persoonlijke boeman zag en hij had dat maar te accepteren. Maar hij was geen Rohan, geen Quandaï. Nu draaide hij zich werkelijk om en liep eindelijk van haar vandaan. 'Guila kan beter voor zichzelf bidden vanavond.' Flynn had een hartig woordje te spreken met zijn vrouw.

‘Vind je het gek dat ik niets met je te maken wilde hebben? Hoelang heb je er voor nodig gehad voordat je met haar het bed in dook nadat je mij had gedumpt? Eén maan? Hooguit twee misschien? Vind je het gek dat ik niets van je wilde weten, geen excuses wilde horen?! Je had mijn hart gebroken, Flynn!’ riep ze verwoed. Nam hij het haar werkelijk kwalijk dat ze hem had vermeden? ‘Er was niets waarvoor ik mijn excuses moest aanbieden en het was duidelijk dat ik geen enkele schijn van kans maakte tegenover je nieuwe liefde, dus geef me één goede reden waarvoor ik jou had moeten opzoeken?’ Clementine keek hem aan en sloeg haar armen over elkaar heen. Hij was degene die na een tijd had moeten zeggen dat het hem speet, hij was degene die daar initiatief in had moeten nemen. Niet zij! ‘Nou,’ begon ze, toen hij zijn drama begon over al zijn zorgen. Natuurlijk zag Clementine ook wel in dat ze op gevaarlijk gebied waren, maar Flynn had een talent om overal het ergste scenario van te bedenken. ‘Ik ben blij dat je het in ieder geval bevestigd. Er is dus blijkbaar niets veranderd in dat jaar, toen interesseerde mijn gevoelens je ook al niets.’ mompelde ze. Het was vreemd, maar op een of andere manier voelde Clementine een soort rust in zich naar boven komen. Ze realiseerde zich nu ook hoeveel herrie ze hadden geschopt én dat het geen enkel nut had om nu door te gaan schreeuwen. Boos was ze nog steeds, maar het lukte haar in ieder geval weer om haar volume onder controle te houden. ‘Jemig Flynn, wat ben jij een doemdenker zeg! Misschien moet je eens aan Guila vragen of ze wilt bidden voor jou kalmte en rust.’ merkte ze op. De opmerking dat niemand iets van haar verwachte negeerde ze. Hij was er niet bij geweest, hij had niet gezien hoe Clementine haar contact meerdere malen op afstand had geprobeerd te houden en hoe zij maar doordramde. Nu de rust weer was teruggekeerd en ze eens de moeite nam om echt naar de man tegenover haar te kijken, zag ze genoeg tekenen die ze maar al te goed herkende. In de tijd dat zij nog samen waren, werd hij ook getergd door nachtmerries en wat dan al niet. Het had haar in het begin veel moeite gekost om hem rustig te krijgen in zulke situaties, maar ze kon zich nog goed herinneren wat ze altijd deed. Nu ze hem zo zag snapte ze weer waarom ze op hem was gevallen. Ugh! Dit was precies de reden waarom ze hem al die tijd ontlopen had en hem niet onder ogen wilde komen: Clementine zou altijd een zwak hebben voor de Kapitein tegenover haar. Met een zucht keek ze hoe hij wegliep. Ze bleef nog voor een enkel moment staan kijken, waarna ze zich omdraaide en terug de gang in liep waar ze uit was gekomen. Ze vervolgde zo haar weg naar de tuinen waar ze Guila had achtergelaten. Als snel hoorde ze uit de verte de stemmen van de hofdames opdoemen. Op een afstandje bleef ze staan kijken. Ze kon het niet aan om zich weer te vertonen na wat er was gebeurd, maar het minste wat ze kon doen was van een afstandje kijken of alles oké ging. Als er iets zou gebeuren zou ze altijd nog in kunnen grijpen. Echter zag ze na een minuut of 10 Indra aan komen lopen vanaf de andere kant van de tuin en voegde ze zich bij het gezelschap. Uiteraard was Flynn direct naar hun leidinggevende gegaan... Al die tijd bleef Clementine op een afstandje staan kijken of alles wel oké ging. Toen ze zag dat Guila op stond en zich excuseerde, liet ook Clementine de tuinen achter zich en liep ze naar haar eigen vertrekken

[NEW]
Inanna zat op één van de banken in de weelderige tuinen van haar huis. Ze had de brief die ze had ontvangen van Silvester Alba-Halley in haar beide handen vast en las zo met een zwaar hart de woorden die erin stonden beschreven. De prins was niet lang van stof, maar het was duidelijk dat hij haar graag wilde zien. Ze had echter besloten om ook deze brief onbeantwoord te laten, net zoals alle andere brieven en berichten, ondanks dat hij al halverwege was op zijn reis naar Tyrosh toe. Inanna had één van Diane's spionnen zo ver gekregen om de route te patrouilleren, ondanks dat Diane's mannen en vrouwen natuurlijk niet voor simpele romances ingezet zouden moeten worden. Vervolgens pakte ze de volgende brieven op, waarvan er één van haar vader was en één van haar moeder. Ze kreeg zichzelf echter niet zo ver om de woorden te lezen: het zou toch eindigen in de eeuwige teleurstelling die ze voelde bij haar ouders. Uiteindelijk legde ze alle drie de brieven maar weg en pakte ze haar boek op, die Celine eerder die week had geadviseerd om te lezen. Het was een politiek boek en paste vast in de strategie van haar landvrouwe om haar net zo geïnteresseerd te laten worden in de politiek en de rechtsstaat. En ondanks dat Inanna altijd maar koeltjes reageerde, verslond ze ondertussen alles wat Celine haar ooit adviseerde. Dus opende ze ook enthousiast de pagina waar ze gebleven was en dreef ze al snel weg in de letters.

Diane had al even van een afstandje in de gaten gehouden wie er door de paleistuinen wandelde en waar de prinses zich neergezet had met haar brieven en boeken. Ze bestudeerde graag wie er de tuinen door ging en wie wellicht poogde om met Inanna te praten. Celine had altijd wel weer een andere handelaar of adellijke familie op bezoek aan wie ze Tyrosh, de paleizen en natuurlijk de prinses liet zien. Diane wist dat ze het deed om Inanna te interesseren in de politiek en in het maken van connecties, zodat ze niet geschuwd werd door haar eigen hof en de wereld buiten Tyrosh. Het hielp dat de prinses mooi was en plezierig genoeg. Tenminste, als ze er zin in had. Diane liet haar plek in de schaduw achter en kondigde zichzelf met een glimlach aan. 'Goedemiddag, prinses Inanna Omat van de Zomereilanden.' Ze herinnerde haar er graag aan welke titels ze droeg, maar voor haar was ze nog altijd het kleine meisje dat ze voor het eerst ontmoet had toen ze nog niet eens kon lopen en groen spul op al haar kleding had zitten. Diane keek nog kort om zich heen, maar knielde toen bij de prinses neer. 'Wat lees je?' Ze was al bijna een week niet op bezoek geweest in het paleis en hoopte dat Inanna het niet op zou merken.

Pas toen haar naam uitgesproken werd, keek ze op van haar boek en zag ze Diane staan. Ze kon zich zo verdiepen in haar literatuur dat alles om haar heen verdween. Inanna hield er echter van om haar volledige naam uitgesproken te worden horen. Ondanks dat ze geen band had met de twee namen, laat staan haar voornaam, voelde het wel goed om het bloed te dragen van twee landen en gevestigd te zijn in een derde land. Daarom sprak ze ook meerdere talen, had ze een interessant uiterlijk en wilde elke gast zien wat voor dochter er uit de veelbesproken Quandaïse prins en Islaïse prinses met een Tarthiaanse protégé was gekomen. 'Hm, dus je bent weer teruggekeerd?' mompelde Inanna achteloos, waarna ze een brutale wenkbrauw op trok en weer naar haar boek keek. Ze kon zich echter niet op de letters focussen. 'Je weet hoe het voor mij is om niets van je te horen. Ik wou bijna jouw eigen spionnen inzetten om jou te vinden.' Het was voor Inanna niet makkelijk geweest om haar vader eens per zoveel jaren enkele dagen te mogen zien en zo geen band met hem op te hebben kunnen bouwen. Het hielp niet mee dat ook haar moeder niets van haar wilde weten en het liefst manen van het paleis wegging om te reizen zonder indicatie van terugkomst. Inanna's vroegere septa had het weleens als traumatisch beschreven. Als antwoord op Dianes vraag hield ze enkel haar boek voor enkele seconden omhoog en deed zo alsof ze weer verder las.

Met een kleine glimlach knikte Diane naar Inanna toen ze haar afwezigheid alsnog bemerkte. Hoe kon het haar ook ontgaan zijn? 'Het was een week, schat. Je weet dat ik een bericht achter laat stel ik zou voor een langere tijd weg gaan.' Ze leunde tegen een van de bomen waar Inanna bij had gezeten en trok haar sjaal van haar hoofd om haar grijzende krullen vrij te laten. De laatste jaren hadden haar voor een lange tijd jeugdige uiterlijk flink toegetakeld als je het haar vroeg. 'Wilde je Wes weer gebruiken? Ik heb hem aan ander werk moeten zetten door jouw eerdere bemoeienis. Je weet dat je mijn spinnen geen taken kan geven, vooral niet voor jouw eigen interesses.' Ze bekeek vervolgens de stapel brieven en herkende het handschrift van een paar, maar vroeg er nog niet direct naar. Diane bekeek het boek. De titel leek haar al saai genoeg dat het enkel en alleen van Celine kon komen. Ze liet de prinses maar verder lezen. Diane vond het niet erg voor even van de rust in de tuinen te genieten. De stad was namelijk nooit zo kalm. Zelfs niet midden in de nacht en ze had al aardig wat dagen vooral 's nachts gewerkt de afgelopen weken. Bovendien wist ze ook dat Inanna vroeg of laat te graag zou willen horen waarom ze een week lang weg was geweest en haar onaangekondigd opgezocht had.

Inanna bleef haar ogen op de letters gericht houden terwijl ze naar de andere vrouw luisterde. 'Het was een lange week en erg saai. Ik had gehoopt dat we samen de nieuwste pamfletten konden lezen,' zei ze enkel, waarna ze kort fronste over het feit dat Wes blijkbaar betrapt was door zijn bazin. Ze had de man een stuk kundiger ingeschat in het houden van geheimen of het in elk geval niet loslaten dat het Inanna was geweest die hem opdracht had gegeven. 'Het was niet nodig om hem aan ander werk te zetten. Ik heb hem gedwongen om te werken in mijn interesse,' zei ze uiteindelijk maar eerlijk. Ze had haar positie gebruikt om hem zo ver te krijgen om de prins te bespioneren. Inanna keek na een lange stilte vanuit Diane op van haar boek en tuitte haar lippen ontstemd over het feit dat de andere vrouw niet verder sprak over wáárom ze weg was geweest. 'Maar waar was je dan?' vroeg ze uiteindelijk dwingerig, terwijl haar oog ook op de brieven vielen. Vanuit de positie van Diane kon ze vast zien wie er geschreven had. Met een zucht duwde ze dan ook maar de brieven naar Diane toe.